ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่ต้องมาเล่นลิ้น ฉันบอกให้ออกมาไง ถ้าคุณไม่ออกมานะ ฉันจะไม่ช่วยสืบเรื่องของคุณ เชิญคุณไปหาคนอื่นช่วยเลย”    เธอยื่นคำขาด “ผมอยู่นี่” เสียงกระซิบดังมาจากด้านหลัง จิดารีบหันไปดูอย่างรวดเร็ว  เป็นจังหวะเดียวกับเขาที่ยื่นหน้าเข้ามาหาเธอพอดี จึงทำให้หน้าเขาและเธออยู่ในระยะใกล้ ๆ จนจมูกเกือบจะชนกัน  จิดาตกใจไม่ทันระวังสะดุดพรมเช็ดเท้า จนเสียหลักล้มลงไปทับดวงจิตโปร่งใส แปลกที่เขาไม่มีตัวตน แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าสัมผัสกับร่างกายของเขาได้ รู้สึกเหมือนมีอะไรนุ่มๆมารองรับตัวเธออยู่ แทนที่จะล้มลงไปแล้วกระแทกพื้นอย่างจัง “นี่...คุณแกล้งผมคืนเหรอ?”    เขาถามเพราะเห็นจิดาเอาแต่จ้องหน้าเขา เธอจึงได้สติ รีบลุกขึ้นทันที    “ปละ เปล่าซะหน่อย ก็คุณนั่นแหล่ะทำฉันตกใจยังจะมาว่าฉันแกล้งอีก” “แล้วคุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ?”    คนผิดถามด้วยความเป็นห่วง จิดาส่ายหน้า   “ไม่เจ็บหรอก แต่คุณอย่างเล่นแบบนี้อีก คือบอกตามตรงนะฉันยังทำใจไม่ค่อยได้น่ะ ฉันยังไม่ค่อยชินกับการหายตัวของคุณ ขอเวลาฉันทำใจสักพักนะ”   จิดาเตือนแกมขอร้อง เจอแบบนี้บ่อยๆก็ไม่ไหวเหมือนกัน “ครับพ้ม...”   เวทินกะทำท่าแบบทหาร แต่ชูสามนิ้วเหมือนลูกเสือ “นั่นมันลูกเสือ” “อุ๊ย จริงด้วย”   ลูกเสือเวทินรีบเปลี่ยนเป็นท่าที่ถูกต้อง   “ครับผม!” ที่โต๊ะอาหาร เวทินนั่งมองจิดากินข้าว กับข้าวของเธอมีเพียงสอง สามอย่างเท่านั้น มีไข่เจียว ผัดผัก แล้วก็น้ำพริกปลาทู  ช่างเป็นผู้หญิงที่กินง่ายอยู่ง่ายเสียจริง ไม่เหมือนสาวๆพวกนั้น ชอบให้เขาพาไปกินในร้านหรูๆแพงๆแต่เธอช่างแตกต่างเหลือเกิน        “กับข้าวคุณมีเท่านี้หรือ?” เขามองอาหารบนโต๊ะตาปริๆ ผู้หญิงอะไรกินง้ายง่าย “ค่ะ มีแค่นี้แหล่ะ จะกินอะไรมากมาย กินเพื่ออยู่ไม่ใช่อยู่เพื่อกิน”   เธอบอกคนที่นั่งมองตาแป๋ว แล้วตักไข่เจียวใสปากเคี้ยวตุ้ยๆ   “จริงสิ คุณไม่หิวหรือ ฉันยังไม่เห็นคุณกินอะไรเลย ให้ฉันทำบุญไปให้ไหม” “ไม่นะ ผมไม่รู้สึกหิวเลย อาจเป็นเพราะผมเป็นแค่ดวงจิตก็ได้มั้ง ไม่ใช่ดวงวิญญาณ”   เขาทำท่านึก จิดาพยักหน้าเข้าใจเพราะเขาไม่เหมือนวิญญาณมากมายที่เธอเคยเจอ พอรู้ว่าเธอเห็นก็มารายล้อมขอส่วนบุญกันยกใหญ่ จนเธออยากจะเปิดสถานสงเคราะห์ รับทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ดวงวิญาณเหล่านั้นให้พ้นทุกข์กันทั่วหน้า  ดีนะที่เซนส์ที่เธอมีไม่ได้ทำให้มองเห็นสิ่งลี้ลับได้ทุกเวลา แต่จะไปเห็นบ่อยก็ช่วงวันพระเท่านั้นเอง        “นี่... ตอนฉันอยู่ต่างจังหวัดกับพ่อ แม่ ฉันก็กินแบบนี้ทุกมื้อนั่นแหล่ะ คุณรู้ไหมอาหารที่พวกคุณทานเข้าไปแต่ละมื้อเนี่ย ราคามันแพงกว่าเงินเดือนฉันทั้ง จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:51:34

ความคิดเห็นที่ 2 เดือนอีกนะ ก็อย่างคุณทานมื้อนึง 3000 แต่ฉันทานมื้อนึง อย่างน้อยก็...50บาทมันต่างกันหลายเท่าเลยนะคุณ กินเพื่ออยู่ ไม่ได้อยู่เพื่อกิน”    เธออธิบายทำท่าเหมือนคุณครูกำลังสอนคณิตศาสตร์เด็กๆ “ก็จริงของคุณนะ...เอ๊ะ เมื่อกี้คุณบอกว่ามีบ้านที่ต่างจังหวัด ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมขอไปเที่ยวบ้างได้ไหม” “คุณอยากไปหรือ?” “อยากสิ ...ถ้าคุณไปผมขอไปด้วยนะ ผมไม่อยากอยู่คนเดียว”   จิดามองเขานิ่ง   “เอ่อ...ก็ผมเคยอยู่กับคุณทุกวัน ถ้าคุณไม่อยู่ผมก็เหงาแย่สิ”   รู้ตัวว่าพูดตรงไป เลยเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่   “ผมหมายถึง ผมอยากไปเที่ยวบ้านคุณที่ต่างจังหวัด ผมอยากรู้ว่าบ้านคุณที่โน่น จะน่ารักน่าอยู่เหมือนบ้านที่นี่หรือเปล่า” “ฉันก็อยากกลับบ้านเหมือนกัน คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ แล้วก็คิดถึงเจ้าละมุดด้วย”   เวทินทำหน้างง ใครกันเจ้าละมุดที่เธอคิดถึง  พอดีกับที่จิดาหันมาเห็นหน้างงๆ ของเขาพอดี เธอคิดในใจ   ‘ คุณนี่ทำหน้างง เหมือนเจ้าละมุดเลย’    เขาได้ยินจึงถามขึ้น... “ใครหรือครับละมุดเนี่ย คนรึเปล่า ? ” “คุณอยากรู้จริงหรือ?”   เขารีบพยักหน้า จิดาอมยิ้ม   “เจ้าละมุด เป็น...หมาของฉันเองค่ะ” “อ๋อ...หมา...เฮ้ย นี่คุณว่าผมทำหน้างงเหมือนหมาเหรอ”    จิดายิ่งขำใหญ่ เป็นครั้งแรกที่เธอสะใจจริงๆกับการที่เขาอ่านความคิดเธอได้ในครั้งนี้ “เปล๊า...ใครพูดล่ะคะ”  เธอพูดยิ้มๆ “ผมชักอยากจะรู้แล้วสิ ว่าผมทำหน้างงเหมือนมัน หรือมันทำหน้างงเหมือนผม”   พูดจบเขาและเธอก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกัน เพราะจิดานั้นกลั้นขำมาตั้งนานแล้วทนไม่ไหวอีกต่อไป “เออ...แล้วเมื่อวานคุณหายไปไหนมาอยู่ดีๆฉันก็มองไม่เห็นคุณ คุณเป็นอะไรรึเปล่า” “ผมไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่า เหมือนมีใครเรียก แล้วก็มีแรงอะไรสักอย่างดึงตัวผมไป  ผมควบคุมตัวเองไม่ได้”   เขาพยายามที่จะทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “หรือว่า อาการคุณจะทรุด เอ่อ...ฉันหมายถึงร่างของคุณที่โรงพยาบาลน่ะ ”    เธอออกความคิดเห็น “ผมไม่แน่ใจ...ช่างเถอะ ตอนนี้ผมอยู่นี่แล้วคุณไม่ต้องเป็นห่วง”    เขายิ้มให้เธอ จิดาคิดในใจ ‘จะบ้าเหรอ ใครเป็นห่วงคุณ’ “ก็คุณไง...ถ้าไม่ห่วงจะถามผมทำไม”   เขาตอบทันความคิดเธอ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:53:20

ความคิดเห็นที่ 3 จิดาถอนหายใจเฮือกใหญ่   “โอ๊ย!  ฉันแค่คิด คุณก็ได้ยินอีก แล้วฉันจะมีความลับกับใครเขาได้เนี่ย”   เธอมองเขางอนๆ “กับคนอื่นน่ะ แต่ได้ยกเว้นผม”   เขายิ้มแป้นภูมิใจกับกับความสามารถพิเศษของตัวเอง  “แล้วนี่คุณจะออกไปไหนเหรอ ผมขอไปด้วยได้ไหม?” เขาถามเมื่อเห็นเธอแต่งตัวในชุดพร้อมออกไปข้างนอก วันนี้เธอเกล้าผมเป็นมวยขึ้นไป ปล่อยไรผมสีน้ำตาลลงมาเล็กน้อย  สวมเสื้อแขนกุดคอวีสีขาวแล้วสวมเสื้อยีนส์แขนกุดแค่ไหล่ทับอีกที ที่คอมีสร้อยเส้นโตเข้ากับชุดใส่อยู่ด้วย สวมกระโปรงยาวกรอมเท้าสีน้ำตาลเข้ม เข้ากันกับกระเป๋าสานใบโต ซึ่งเขาคิดเล่นๆว่าถ้าเอาเด็กมาใส่ข้างในคงจะไม่มีใครรู้เลย “ฉันนัดกับเพื่อนเอาไว้ จะไปคุยธุระกัน ก็เรื่องคุณนั่นแหล่ะ” “งั้นผมไปด้วย”   เขาเตรียมตัวลุกขึ้นทันที จิดารีบยกมือห้ามเป็นการใหญ่   “โนๆๆๆ  คุณจะไปทำไม รออยู่ที่นี่แหล่ะ ฉันไปแป๊บเดียว เดี๋ยวฉันกลับมาเล่าให้ฟังก็ได้” “ก็คุณบอกเองว่าเป็นเรื่องของผม ผมก็ยิ่งต้องไปใหญ่เลย ยังไงผมก็มีสิทธิ์รู้เรื่องของตัวเองไม่ใช่เหรอครับ”   เขายักไหล่ถามเธอ  จิดาถอนหายใจเหนื่อยหน่ายแต่ก็ยอมให้เขาไปด้วยแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก เพราะเธอไม่อยากคุยกับ ลม ฟ้า อากาศ คนอื่นเห็นคงคิดว่าเธอบ้าแน่ๆ ไม่น่าบอกเลยว่าจะไปคุยเรื่องของเขา ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...รถจี๊ป สุดเท่ของจิดามาจอดที่หน้าร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เธอขับรถเข้าซองจอดอย่าคล่องแคล่วจนเวทินยังนึกชม  แล้วเธอก็เดินเข้าไปในร้านกาแฟร้านประจำของเธอและธนา ที่ตั้งแต่สมัยเรียนจนมาถึงตอนนี้ก็ยังชอบมานั่งเล่นกันยามว่าง จนกลายเป็นเพื่อนกับเจ้าของร้านไปแล้วจิดาเดินนำเขาเข้าไปยังโต๊ะประจำ “จี๊ดทำไมมาช้าจัง ฉันมีเรื่องสำคัญจะเล่าให้แกฟัง”    จิดาเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่ง ส่วนเวทินเลือกนั่งข้างๆธนา เพื่อจะได้มองหน้าเธอได้ชัดๆ จากนั้นธนาก็เริ่มเล่า... “แกว่ายังไงนะ”    เธอถามขึ้นแต่เสียงคงดังไปหน่อย คนโต๊ะข้างๆจึงหันมามองเธอเป็นตาเดียว เธอจึงลดเสียงลงให้เป็นปรกติ “ฉันบอกว่า เมื่อคืนฉันเจอน้องสาวคุณเวทินที่โรงพยาบาล”  ไม่ใช่แต่จิดาที่ตกใจ เวทินเองก็จ้องธนาจนหน้าแทบติดกัน  ถ้าธนามองเห็นคงกระโดดหนีไปนั่งข้างจิดาแล้ว   “แกตกใจมากไปหรือเปล่าเนี่ย” “ฉัน...เอ่อ คือว่าฉันก็มีอะไรจะบอกแกเหมือนกัน”   ธนารอฟังอย่างตั้งใจ   “ฉันเห็นดวงจิตคุณเวทิน”   จิดาบอกไปตรงๆ “แกว่ายังไงนะไอ้จี๊ด!”   เสียงที่ถามไม่ได้แตกต่างกับจิดาเมื่อกี้เลย จนคนโต๊ะข้างๆต้องหันมามองอีกรอบ ธนารีบนั่งลง จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:54:29

ความคิดเห็นที่ 4 “จริงๆ ฉันไม้ได้เพ้อเจ้อนะเว้ย ฉันเจอเขาวันที่ไปโรงพยาบาลกับแก แล้วเขาก็เข้าฝันตามฉันมาที่บ้าน”   จิดายืนยัน ธนาอ้าปากค้างพูดไม่ออก จิดาจึงเล่ารายละเอียดต่อไปให้ฟังทั้งหมด โดยมีเวทินคอยนั่งพยักหน้าเป็นพยาน และขัดคอเธอบ้างในบางครั้งจนโดนเธอส่งค้อนวงใหญ่ให้ เพื่อบอกเขาว่า ‘ เงียบไปเลยฉันยังเล่าไม่จบ’ “ธนา”   เงียบไม่มีเสียงใดตอบรับ   “ไอ้นา!”    เรียกเท่าไรก็ไม่หือไม่อือ จิดาเอามือโบกไปโบกหน้าด้านหน้าเพื่อน แล้วเรียกเสียงดังๆ เพื่อเตือนสติ “ฮะ ฮะ อะไร...แกเล่าจบแล้วเหรอ?”  ธนานิ่งฟังแบบอึ้งๆทึ้งๆ “จบแล้ว แกเลิกอ้าปากค้างได้แล้วเดี๋ยวแมลงวันก็บินไปเที่ยวในปากแกหรอก”   ธนาจึงหุบปากฉับ “เพื่อนคุณคงตกใจมากน่ะ ถึงได้ตะลึงจนอ้าปากค้างแบบนั้น”   เวทิน หัวเราะกับท่าทางของธนา “ละ ละ แล้วตอนนี้ เขาอยู่ไหนอ้ะ”   จิดาไม่ตอบแต่มองไปเก้าอี้ข้างๆธนามองตาม  “แกอย่าบอกนะ...ว่า” “เขานั่งอยู่ข้างๆแก”   เท่านั้นแหล่ะธนาก็รีบโดดไปนั่งข้างจิดาทันที   “แกไม่ต้องกลัว เขาไม่ทำอะไรแกหรอก ที่เขามาเขาแค่อยากรู้เรื่องของเขาเฉยๆ”   ธนากลืนน้ำลายดังเอื้อก ถึงอย่างนั้นก็เถอะสิ่งที่ไม่มีตัวตนก็น่ากลัวอยู่ดี ธนาคิดในใจ “คุณบอกเพื่อนคุณไม่ต้องกลัวถึงผมไม่มีตัวตนผมก็ไม่ทำอะไรเขาหรอก ผมไม่ใช่ผี หลอกใครไม่เป็น” จิดาพยักหน้าแล้วหันไปบอกธนา  “เขาบอกว่าแกไม่ต้องกลัวเขา เขาไม่ใช่ผี ไม่ทำอะไรแกหรอก”   จิดาพายก์ให้ธนาฟัง “เฮ้ย! เมื่อกี้ฉันคิด เขารู้ได้ไงวะ”   ธนาตาโต “เขาอ่านความคิดคนได้” จิดาตอบสั้นๆ ทำเอาธนาต้องกินน้ำลายอีกเอื้อก เอื้อมมือไปหยิบแก้วกาแฟ คาปูชิโนของตัวเองดื่ม จนปากเลอะไปหมด จิดาเห็นเพื่อนแล้วทั้งสงสารทั้งขำ รีบดึงทิชชูให้เพื่อนเช็ดปาก เมื่อธนาเริ่มทำใจได้แล้ว จิดาจึงถามเรื่อง เวทกานต์ต่อทันทีเพราะเวทินอยากรู้เต็มแก่แล้ว “ที่แกบอกว่า เจอน้องคุณเวทินที่โรงพยาบาลมันยังไง”    จิดารีบเข้าเรื่องทันที “น้องผมเป็นยังไงบ้าง?”   เวทินชโงกหน้าไปถามธนาใกล้ๆ “คุณเวทกานต์เป็นอย่างบ้าง”   จิดาช่วยถามให้ ธนานิ่งคิดนิดนึง ก่อนจะตอบออกมา...  “เป็นคนมือหนัก” “อะไรนะ มือหนักแล้วแกไปจับมือเขาตอนไหน” จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:55:46

ความคิดเห็นที่ 5 “ก็ตอนที่ฉันเข้าไปอุ้ม...”    ไม่ใช่แต่จิดาที่ตาโตเหมือนไข่ไก่ แต่เวทินนี่สิ หันไปจ้องธนาอย่างไม่ไว้ใจ “อุ้ม แกอุ้มเขาเลยหรือ?!”   จิดาถามเสียงดัง         “ใช่ ทำไมต้องถึงกับอุ้มด้วย คุณทำอะไรน้องผม!”    เวทินถามอย่างเอาเรื่อง “แกทำอะไรคุณกานต์ แกบอกฉันมาเดียวนี้นะไอ้นา ?!”    จิดาหรี่ตามองเพื่อนอย่างจับผิด “เฮ้ย! ฉันไม่ได้ทำอะไร แกเลิกคิดไปไกลได้แล้ว เอ่อ...คุณเวทิน  ผมไม่ได้ทำอะไรน้องคุณนะ คือน้องคุณเขาเป็นลม ผมเห็นก็เลยรีบเข้าไปรับไว้กลัวน้องคุณจะหัวฟาดพื้น”  ธนา มองไปที่เก้าอี้รีบอธิบายให้เวทินฟังทั้งที่มองไม่เห็น  แล้วหันมาทางจิดา   “แล้วพอเขาฟื้นขึ้นมาเขาก็เข้าใจผิด คิดหาว่าฉันจะทำมิดีมิร้ายหา ว่าฉันโรคจิต ฉันเลยถูกจัดหนัก โดนฝ่ามืออรหันต์กับกระเป๋าหนังพิฆาตฟาดมาจนหัวปูดนี่ไง”     รีบชี้ให้ดูที่หัว จิดาและเวทินถอนหายใจพร้อมกันอย่างโล่งอก “แล้วทำไมน้องผมถึงเป็นลม?” “เออ นั่นสิทำไมคุณกานต์ถึงเป็นลม”     จิดารีบเสริมทัพ “คือ พี่ชายเขาอาการทรุด ...เอ่อ ผมหมายถึงร่างของคุณที่โรงพยาบาลครับแต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว”   ประโยคสุดท้ายหันไปพูดกับเวทิน แม้จะเห็นแต่เก้าอี้ว่างเปล่าแต่ก็เชื่อว่าเขาอยู่ตรงนั้นจริงๆ “อาการคุณทรุดจริงๆด้วย มิน่าอยู่ๆเมื่อวานคุณก็หายไป” “ไอ้จี๊ด” “อะไร?” “ แก...ดูเป็นห่วงคุณเวทินเขามากนะ”    จิดาอ้าปากจะค้านแต่ธนาชิงพูดตัดหน้าซะก่อน   “แกไม่ต้องถามว่าฉันรู้ได้ยังไง เพราะตาแกบอกฉันแบบนั้น นี่ฉันเป็นเพื่อนกับแกมาตั้งแต่ ป.1 นะเว้ย แค่นี้ทำไมฉันจะดูไม่ออก”   ธนาหันไปมองเพื่อน “ใช่ ผมก็คิดอย่างนั้น แต่เพื่อนคุณดื้อไม่ยอมรับ ว่าเป็นห่วงผม”  เวทินเห็นด้วยกับธนา  จิดานั่งหน้าแดงอมชมพู ส่งค้อนให้เวทิน ถ้าเขาเป็นตะปูคงถูกค้อนชื่อจิดาตอกจนติดไม้ไปแล้ว “พอเลยๆ ทั้งคู่นั่นแหล่ะแกเลิกคิดมากได้แล้วไอ้นา มันไม่มีอะไร”   ปากปฏิเสธ แต่กลับหันหน้าหลบมาแอบยิ้มน้อยๆ “ฮั่นแน่ ยิ้ม แสดงว่าฉันพูดถูกใช่ม้า”   ธนาแซว เวทินยิ้มกริ่ม “เลิกพูดเรื่องฉันได้แล้ว เรื่องที่ฉันให้แกสืบคิดออกหรือยังว่าจะเริ่มยังไง”   ธนายังไม่ทันตอบ เวทินก็พูดขึ้น “แต่ผมรู้แล้วว่าจะทำยังไง งานนี้ต้องมีตัวช่วย อันดับแรก พวกคุณต้องช่วยให้ผมเจอกับยายกานต์ และทำให้ยายกานต์เชื่อว่าคุณติดต่อกับผมได้” จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:57:17

ความคิดเห็นที่ 6 เวทินทำหน้ามุ่งมั่น แต่จิดาทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยังมองไม่เห็นทางว่า เวทกานต์จะเชื่อเธอได้อย่างไร ขืนเล่าไปว่าเธอสัมผัสกับดวงจิตพี่ชายเขาได้ ไม่โดนจับส่งตำรวจข้อหาต้มตุ๋น ก็โดนจับส่งโรงพยาบาลศรีธัญญาแน่นอน   จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:58:29

ความคิดเห็นที่ 7 สู้ต่อไปนะ ทุกคน.. ตอนนี้เหงาเพราะไม่มีคนคุยด้วย เดวต่อไปถ้าคืนร่าง อย่ามาทำเป็นความจำเสื่อม จำไม่ได้ละกัน จะโกรธแทนจิดา!! จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 13:48:38

ความคิดเห็นที่ 8 อันนี้ก็ต้องติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 14:44:47

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องนี้ก็น่ารัก ไม่แพ้เรื่องลูกไม้ลายเฮี้ยนครับ จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:05:57

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณจ้า งั้นฝากตามอ่านทั้งสองเรื่อง เลยแล้วกันนะคะ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 22:32:46

ความคิดเห็นที่ 11 อืมมมม น่าจะมีสองคู่ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 22:15:00