ความคิดเห็นที่ 1          "อ่อ...ก็....ที่จริงก็ไม่มีอะไรมากมาย  ฟ้าเขาว่าเจอเจ้าคนนั้นก่อนกลับบ้าน  แล้วก็ร้องไห้กลับมาตอนนี้เหนื่อยจนหลับไปแล้ว"              "ฮ้า...า !!!? ทะเลาะอะไรกันมาอีกล่ะครับ  ไม่ไหวเลยทำน้องฟ้าร้องไห้เดี๋ยวผมโทรไปต่อว่าที่ไอ้เจ้าให้ดีกว่า"              "ไม่เป็นไรหรอกแม่แค่อยากถามให้แน่ใจ  บางทีฟ้าอาจจะฝันไปเองก็ได้"              "เอ๋? ยังไงนะครับ  ผมชักงง ? "              "แม่ก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก  เมื่อเย็นตำรวจพาฟ้ามาส่งที่บ้าน ฟ้าร้องไห้หนักเล่าไม่ค่อยรู้เรื่องท่าทางแกจะตกใจมาก  เอาแต่บอกว่าเห็นเจ้าภูวิษะกระโดดลงสะพานข้ามแม่น้ำไปต่อหน้าต่อตา"              "หา?!! เอ่อ...แล้วตำรวจว่ายังไงบ้างครับ"              "ก็ไม่ได้ว่าอะไร  เพียงแต่บอกว่าไม่เห็นเจ้าภูวิษะ เจอแต่ฟ้าร้องไห้อยู่บนสะพานเลยพามาส่งที่บ้าน  แม่ก็เลยไม่ค่อยสบายใจ"              "ครับๆ เดี๋ยวผมจะรีบโทรเช็คให้ว่าเจ้าเขาลงมากรุงเทพฯ หรือเปล่า  แล้วจะรีบโทรไปบอกนะครับ  คุณแม่อย่าเพิ่งคิดมากทำใจให้สบายๆ ก่อน  อาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะครับ"          ตรีภูมิยังรับปากอีกคำก่อนจะวางสายจากมารดาของเคียงฟ้า แล้วจึงรีบโทรไปหาวิมุตติที่บ้าน  เสียงโทรศัพท์ดังอยู่นานกว่าเจ้าตัวจะรับสาย  เล่นเอาชายหนุ่มร้อนใจพอมีคนรับจึงรีบกรอกเสียงลงไปทันที              "เฮ้ย! ไอ้เจ้ากูเอง"              "อ้าว? ตรีรึ? ว่ายังไง?"              "เจ้าภูวิษะพระญาติวงศ์ของแกน่ะ  ลงมากรุงเทพฯ หรือเปล่า?"              "ทำไมเหรอ?"              "ถามก็ตอบมาเถอะน่า"              "ว่ามาก่อนสิมีเรื่องอะไร ? “วิมุตติไม่ได้ตอบในทันทีแต่เหลียวไปมองเจ้าของชื่อที่ถูกถาม บัดนี้กำลังนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาห่างออกไปไม่เท่าไร              "บ๊ะ! นี่แกอย่าเล่นองค์นักได้ไหม   มีเรื่องน่ะสิเว้ยถึงถาม"              "เปล่า" เขาปดไปแล้วจึงเสริมต่อ "แต่กำลังจะมา"              "อ้าว? ตายห่าแล้ว....งั้นน้องฟ้าเห็นใครเข้าล่ะนั่น" ตรีภูมิอุทานเสียงดังลั่นโทรศัพท์              "ฟ้า? เคียงฟ้าน่ะรึ?  ทำไมเกิดอะไรขึ้น?" วิมุตติชักหวั่นใจขึ้นมาอีกคน  แต่พยายามพูดเสียงเบาลงไม่ให้เจ้านาคราชได้ยิน              "เมื่อกี้คุณแม่น้องฟ้าโทรมาหาข้าอ่ะดิ  บอกว่าเมื่อตอนกลับบ้านไปเจอเจ้าภูบนสะพาน  แล้วเกิดทะเลาะอะไรกันไม่รู้  จู่ๆ เจ้าภูโดดลงสะพานจมน้ำหายไปเลย  น้องเลยตกใจมากร้องห่มร้องไห้จนตำรวจต้องพามาส่งบ้านอ่ะดิ  ท่าทางจะช็อกว่ะ!"              "อะไรนะ !!? " คราวนี้เสียงที่ตั้งใจว่าจะเบาลงกลับตะโกนขึ้นมาดังลั่น              "ว่าแล้ว  ว่าแกต้องตกใจแหงๆ  แต่มันแปลกว่ะตำรวจดันบอกว่าไม่มีใครเห็นเจ้าภูอยู่กับน้องฟ้านะ  ก็เลยโทรมาถามแกนี่ไง"              "แล้ว...เคียงฟ้าเป็นยังไงบ้าง?"              "จะเป็นไร  ก็ตกใจร้องไห้เป็นลมเป็นแล้ง  จนตำรวจต้องพามาส่งบ้านน่ะสิ"  ตรีภูมิเล่าได้ราวกับอยู่ในเหตุการณ์ก็ไม่ปาน  ทั้งที่ฟังมาจากมารดาของหญิงสาวเพียงเล็กน้อยแท้ๆ              "เวรกรรม..."              "ถ้าเจ้าไม่ได้มากรุงเทพฯ แล้วจะบอกแม่น้องยังไงดีไม่ให้ช็อกตายวะ?" คนในสายบ่นพึมพำออกมา              ".....วันนี้เห็นเคียงฟ้าดูไม่ค่อยสบายตั้งแต่เช้าแล้ว  บางทีอาจจะเป็นไข้แล้วเลยเห็นอะไรเป็นตุเป็นตะไปก็ได้"              "เออ...อาจจะเป็นไปได้นะ  แบบว่าไม่ชอบเจ้าภูฝังใจเลยเก็บไปฝัน" หนุ่มร่างท้วมชักจะเห็นด้วยกับเหตุผลที่เพื่อนว่ามา              "โอเค งั้นแค่นี้แหละ  เดี๋ยวต้องโทรกลับไปรายงานแม่น้องฟ้าก่อน" จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 16:57:05

ความคิดเห็นที่ 2          "ได้....ฝากบอกไปด้วยว่าไม่สบายก็ให้หยุดเรียนไปก่อน  ไม่ต้องฝืนมาจะไม่เช็คชื่อขาดเรียนให้แล้วกัน"          วิมุตติสนทนากับตรีภูมิไปอีกครู่หนึ่งก็วางสายลง   ก่อนจะเดินไปหยุดตรงหน้าตัวต้นเหตุแล้วถอนหายใจเสียงดังออกมา              "ไปทำอะไรมา?"              "ก็รู้หมดแล้วไม่ใช่รึ ? " คนตอบยังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่ไม่ใส่ใจร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้านัก              "มันเกินไป  เทวีน้อยตกใจมากถึงกับจับไข้"              "อย่างนั้นเหรอ?"              "ใช่สิ!!  จะไปอโหสิกรรมหรือจะสร้างเวรสร้างกรรมเพิ่มกันแน่?"          คำถามนั้นเรียกเอาภูวิษะเจ้าซึ่งแสดงสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนมาตลอดให้หน้าตึงขึ้นมาทันที   นัยน์ตาของนาคจำแลงส่องแสงสีทองเป็นประกายวาวขึ้นมา              "ไม่ต้องมาชักสีหน้าแบบนั้นเลยนะ ท่านน่ะหยอกนางแรงเกินไป  อย่าลืมสิว่านางมิได้ระลึกชาติได้  จึงจะจดได้ว่ากระทำสิ่งใดไว้กับท่านบ้าง" เสียงตำหนิของวิมุตติคล้ายกำลังดุนักศึกษาอยู่ก็ไม่ปาน              "เข้าใจแล้ว...เราผิดเอง  แล้วจะแก้ไขเรื่องนี้เอง"  พูดจบก็ลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินเลี่ยงไป              "จะไปไหน? แล้วจะแก้ไขอย่างไร?"              "เราจำเป็นต้องบอกท่านไปหมดทุกเรื่องรึ?" ดวงหน้างามปานรูปสลักนั้นปรากฏรอยยิ้มมุมปากขึ้นมา  วิทยาธรเทพในคราบมนุษย์เห็นเข้าก็นึกขุ่นเคือง              "ท่านไปไม่ได้  คืนนี้ห้ามไปรบกวนนางอีก  จงอยู่แต่ในบ้านเสียแล้วรุ่งขึ้นค่อยไปเยี่ยมนางพร้อมกัน"              "วิมุตติท่านกล้าสั่งเรารึ ?" เจ้านาคราชหันมาเผชิญหน้าส่งเสียงดังกังวานขึ้นมา  จนคนรับใช้ในบ้านต้องออกมาชำเลืองดู               "ท่านมอบหมายเรื่องนี้ให้เราจัดการแล้วไม่ใช่รึ ?  คำขอแค่นี้ไยจึงทำเมินเฉย"           วิมุตติตอบเสียงเย็นชา ภูวิษะเจ้าจึงค่อยรู้สึกตนว่าอีกฝ่ายกำลังไม่พอใจเช่นกัน  อีกทั้งไม่อยากให้เป็นที่ผิดสังเกตแก่คนรับใช้ในบ้านด้วย   จึงจำต้องเงียบเสียงแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม                 "ขอบคุณที่รับฟัง" เมื่อเห็นว่านาคจำแลงยอมลดท่าทีลง  จึงระบายลมหายใจออกมา  หาไม่แล้วอาจจะมีเรื่องรุนแรงกว่านี้              "ใจเย็นๆ เถิดภูวิษะเจ้า  ท่านรอมาได้จนเนิ่นนานป่านนี้   อีกไม่ช้าหรอก...ขอให้ทุกสิ่งดำเนินอย่างค่อยเป็นค่อยไป   มิเช่นนั้นโทสะของท่านอาจจะทำให้สิ่งที่ท่านประสงค์พังภินท์ไป"              "เราแค่คิดจะปลอบใจนาง  มิใช่ไปซ้ำเติม...ท่านเห็นเราเป็นคนใจไม้ไส้ระกำไปได้อย่างไร" วิทยาธรเทพฟังแล้วจึงค่อยแย้มยิ้มออกมาได้   จึงนั่งลงข้างกายสหายผู้มาแต่ภพภูมิอันห่างไกล              "เรารู้ว่าท่านรักนาง...รักเสมอไม่เคยเป็นอื่น" ชายหนุ่มตบไหล่คนข้างตัวแทนคำปลอบโยน              "รออีกสักหน่อยเถิดมิช้านานดอกจะเกิดผล  ราตรีกาลหาได้ยาวนานไร้ที่สิ้นสุด  เมื่อตะวันรุ่ง สุริยาจะฉายแสงสว่างไปทั่ว  เมื่อนั้นความมืดมนจะผันเปลี่ยนเป็นสว่างแจ้งกระจ่างใจ  ฤทัยนางก็เช่นกัน  เชื่อเราเถิดสหายข้า..."     ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++              ร่างเล็กบอบบางนอนกระสับกระส่ายด้วยพิษไข้อยู่ภายในห้อง   หล่อนพลิกตัวไปมาคล้ายกำลังฝันร้าย   ดวงจิตดำดิ่งลงสู่ความทรงจำที่ลึกสุดจะหยั่ง ภาพเหตุการณ์ในอดีตอันแสนไกลพรั่งพรูเข้ามา  แต่หนนี้หาใช่ภาพฝันอันสวยงามเหมือนอย่างที่เคยเห็นในครั้งก่อน              "ออกไป๊!!?" สุรเสียงเกรี้ยวกราดของมหิตาเทวีดังจนเคียงฟ้าสะดุ้ง               แน่งน้อยโฉมงามที่เคยเห็นเป็นประจำในยามนิทรา  กำลังพิโรธด้วยเรื่องอันใดอยู่  หญิงสาวชะโงกหน้าเข้าไปใกล้   หนนี้หล่อนมิได้อยู่ในร่างมหิตาเทวีเหมือนเช่นเคย   แต่กลับกลายเป็นผู้ดูอยู่ห่างๆ และมิอาจเข้าใจได้ว่า  นางเป็นอะไรไปจึงเปลี่ยนจากผู้หญิงนิ่มนวลอ่อนโยน   กลายกลับมาเป็นนางยักษิณีผู้กำลังถูกโทสะครอบคลุมจิตใจไปได้              "พระเทวีเพคะ  สงบพระทัยเถิด" เสียงร้องห้ามดังมาจากนางกำนัลคนสนิททั้งสอง               "พระทัยเย็นก่อนเพคะ  อย่าเพิ่งกริ้ว" ศรีดาราละล่ำละลักเข้าไปห้ามปรามถึงข้างพระวรกาย  ในขณะที่กุสุมาลย์ยังร้องห้ามอยู่ห่างๆ   แต่พระธิดาแห่งจุมภะปุระหาได้ฟังเสียงไม่              "อย่ามายุ่งกับข้า!! ไปไป๊!!?" มหิตาเทวีตวาดสุรเสียงดังอีกครั้งพร้อมทั้งสลัดศรีดาราออกไป     จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 16:57:55

ความคิดเห็นที่ 3 "พระเทวีอย่าทำอย่างนี้เลยเพคะ   ไม่งาม...หากภูวิษะเจ้าทอดพระเนตรเห็นเข้าคงไม่ดีแน่"          กุสุมาลย์พยายามวิงวอนอีกครั้งแต่คล้ายดั่งราดน้ำมันเข้ากองไฟ  ยิ่งทำให้มหิตาเทวีทวีความพิโรธมากขึ้น   สายพระเนตรที่มองมายังพระพี่เลี้ยงคนสนิทนั้นแดงก่ำ   และเต็มไปด้วยเพลิงโทสะยิ่งนัก              "อย่าเอาเสด็จพี่มาขู่ข้า  เจ้ามีสิทธิ์อันใด? "              "หม่อมฉันมิได้...."              "ไม่ยอมไปดีๆ ใช่หรือไม่?" ตรัสจบก็ฉวยเอาพานทองบนตั่งข้างวรกายมาปาใส่นางกำนัลคนงามทันที               "โอ้ยยยย..ย!!"          กุสุมาลย์ไม่ทันตั้งตัวอีกทั้งยังตกใจกับกิริยาเกรี้ยวกราด  ที่มิเคยปรากฏมาก่อนของมหิตาเทวี   จึงไม่อาจหลบพานที่ทรงเขวี้ยงมาโดยแรงได้  พานทองปะทะเข้าที่หน้านาง  คมขอบพานรูปเหลี่ยมเจาะเข้าใต้หว่างคิ้วเรียว  โลหิตสีแดงฉานทะลักอาบหน้า   หญิงงามใช้มือกุมหน้าร้องโอยออกมาอย่างน่าเวทนา                "พี่กุสุมาลย์!"                 ศรีดาราเห็นเข้าก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ   แล้วรีบละจากพระนางถลาเข้าไปดูกุสุมาลย์ที่นอนกุมหน้าอยู่บนพื้นห้อง   ส่วนมหิตาเทวีแต่ประทับนิ่งอึ้งวรองค์แข็งค้างด้วยความตกพระทัยไม่แพ้กัน               "ว้ายยยยยยย!!"          เคียงฟ้าคนแปลกปลอมคนเดียวในที่นั้น  ก็อดมิได้ที่จะร้องอุทานออกมาอีกคน ก่อนจะรีบเบี่ยงตัวหลบนางกำนัลคนอื่นๆ ที่กำลังกรูกันเข้าไปดูอาการคนเจ็บจนเกือบจะชนหล่อนเข้า  หญิงสาวไม่แน่ใจว่าหล่อนอุปทานไปเองหรือเปล่า  ว่าบางคนก็ฉิวเฉียดร่างหล่อนไปเหมือนทะลุผ่าน              "เป็นอย่างไรบ้างพี่กุสุมาลย์ ?!!" เมื่อมาถึงตัวศรีดาราพยายามดึงมือที่ปิดหน้าออกเพื่อดูบาดแผล              "แย่แล้วใครก็ได้ตามหมอมาที" นางตะโกนเสียงดังลั่น   ส่วนพระเทวีผู้เป็นต้นเหตุนั้นทรงมีสีพระพักตร์ซีดขาวคล้ายจะเป็นลม   ก่อนทรุดวรกายประทับลงบนตั่งทองอย่างหมดเรี่ยวแรง              "เราไม่ได้ตั้งใจ!!"          มหิตาเทวีตรัสซ้ำไปมาด้วยความตกพระทัย  และทำท่าจะเป็นลมล้มพับไปอีกผู้หนึ่ง  นางกำนัลสองคนวิ่งเข้าดูอาการของกุสุมาลย์  ส่วนอีกคนนั้นวิ่งประคองพระนางที่กำลังตกพระทัยอย่างรุนแรง              "ปทุมมาเราไม่ได้ตั้งใจนะ...เราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ "              "เพคะๆๆ ทราบแล้วเพคะ  เดี๋ยวให้หมอมาดูอาการกุสุมาลย์เสียหน่อยคงไม่เป็นอะไรมาก"  ปทุมมากล่าวปลอบใจพระเทวี  แต่เมื่อเหลียวมามองกุสุมาลย์ที่มีโลหิตไหลอาบหน้า  แล้วก็ต้องหน้าซีดเผือดไปอีกผู้หนึ่ง              "ไปตามหมอมาเร็วๆ สิ  อย่ามัวแต่มุงกัน" ศรีดารารีบออกคำสั่งเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์ชักจะโกลาหล              "ประคองพี่กุสุมาลย์กลับไปที่ห้องก่อน แล้วให้หมอไปดูที่นั่น  อ้อ! ตามหมอหลวงมาดูมหิตาเทวีอีกองค์ด้วย" ความวุ่นวายดำเนินไปอีกพักใหญ่  กุสุมาลย์ถูกพาออกจากห้องไป  ในขณะที่พระเทวีต้องมานอนพักในห้องบรรทม              "เกิดอะไรขึ้นน่ะ?"              เคียงฟ้าถามขึ้นมาแต่ไม่มีผู้ใดให้คำตอบ  เพราะไม่มีใครมองเห็นหล่อน  แต่เมื่อเห็นว่าทางมหิตาเทวีไม่มีสิ่งใดน่าเป็นห่วงแล้ว  จึงได้เดินออกไปดูคนเจ็บบ้าง  หญิงสาวเหลียวซ้ายแลขวามองสำรวจไปรอบตำหนัก  หล่อนรู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่อย่างน่าประหลาด   จึงลองเสี่ยงทายดูว่าห้องของกุสุมาลย์อยู่ที่ใด  ไม่ช้านานก็หาพบดังคาดหมาย  ที่นั่นนางกำนัลหลายคนยืนออกันอยู่หน้าห้อง   รอฟังว่าแพทย์ผู้รักษาจะว่าอย่างไร   เมื่อประตูเปิดออกคนทั้งหลายก็พากันส่งเสียงถามกันเซ็งแซ่              "นี่จะไปไหนก็ไปมามุงอะไรกันอยู่ได้" หญิงร่างท้วมวัยกลางคนเป็นผู้ออกมาไล่              "พี่กุสุมาลย์เป็นอย่างไรบ้าง? หมอว่ากระไรบ้างจ๊ะคุณท้าว"              "ไม่เป็นไรมากเลือดหยุดไหลแล้วแผลไม่ลึก  นอนพักสักสองสามวันก็คงดีขึ้น...ดีนะไม่โดนลูกตาไม่งั้นคงแย่...เฮ้อ" คำตอบนั้นยังความโล่งอก  จนต้องส่งเสียงถอนหายใจกันทั่วหน้า              "เอ้า!! ในเมื่อสบายใจกันแล้วก็ไปเสีย   คนเจ็บจะได้นอนพัก" ผู้คนที่รายล้อมอยู่จึงค่อยขยับขยายวง  และแยกย้ายกันไปในที่สุด              เมื่อคุณท้าวจันทร์หอมผู้ดูแลตำหนัก  จะกลับเข้าไปในห้องเคียงฟ้าก็ถือโอกาสติดตามไปด้วย   หล่อนนั่งพับเพียงลงข้างๆ ศรีดารา  มองดูใบหน้าอันซีดขาวปราศจากสีเลือด  ที่มีผ้าพันแผลพันอยู่รอบศีรษะของกุสุมาลย์แล้วก็เห็นใจยิ่งนัก              "เฮ้อ...เวรกรรมอะไรกันนี่ต้องมานอนเจ็บแบบนี้   เกิดอะไรขึ้นอยู่ๆ พระเทวีถึงได้ทรงอาละวาดเสียใหญ่โตขนาดนั้นรึศรีดารา?" นางเฒ่าถามนางกำนัลรุ่นหลาน              "ก็...." แต่ศรีดาราทำหน้าเบ้คล้ายไม่อยากพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น              "ว่าไง?"              "ก็...ทรงได้ยินมาว่าเมืองที่พ่ายศึกครั้งก่อนนั้น  จะส่งบรรณาการเป็นหญิงงามมาถวาย..."              "ก็ดีแล้วนี่  แล้วทำไม?"              "ก็....พระบาทเจ้าทรงตรัสว่าจะยกให้ราชบุตรเขยน่ะสิป้า"              "ราชบุตรเขย? สามีของมหิตาน่ะเหรอ?" เคียงฟ้าถามขึ้นมาแต่ไม่มีทีท่าว่าศรีดาราจะได้ยินเลย              "ราชบุตรเขย? องค์ไหนล่ะ?  หรือว่า...." นางเฒ่าพูดแล้วก็เหลือบไปยังตำหนัก              "ก็นั่นแหละ....จะยกให้ท่านภูวิษะ พระบาทเจ้าท่านเห็นว่าทำคุณงามความชอบมาหลายครั้ง  และเป็นผู้นำชัยชนะมาก็สมควรจะได้รับบำเหน็จนี้   แต่ว่า...." จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 16:58:31

ความคิดเห็นที่ 4 "มิน่าเล่า....แต่ก็ไม่น่าจะทรงพิโรธถึงขั้นลุกขึ้นมาอาละวาดแบบนี้นะ"              "ถ้าค่อยๆ เกลี้ยกล่อมก็คงไม่มีปัญหา....แต่นี่ดันมารู้จากปากคนอื่นเสียก่อน  เลยเป็นเรื่องใหญ่" ศรีดาราถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่   คล้ายดังคนมีปมปัญหาหนักอกที่ยังแก้ไม่ตก              "รู้มาจากใคร?  เจ้ารึ? ปากพล่อยอีกแล้วหรือนางนี่   ก็รู้อยู่ว่าทรงรักพระสวามีอย่างกับอะไรดี  จะพูดจะจาทำไมไม่คิด  น่าจะปล่อยให้ผัวเมียเขาพูดกันเอง"              "โธ่...คุณท้าวจันทร์หอม...ข้ารู้หรอกน่าว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด   แต่นี่พระองค์ทรงทราบเรื่องจาก....นั่นแหละ" นางจันทร์หอมทำตาโตเบิ่งค้างก่อนจะถามออกมา              "หรือว่าจาก......"              "พินทุมณีเทวี!!" เป็นเคียงฟ้าที่ตอบแทรกขึ้นมา  ทันทีที่รู้เรื่องหล่อนนึกโมโหเจ้าของชื่อขึ้นมาครามครัน   เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถ้อยดำรัสของพระพี่นางก่อให้เกิดเรื่องร้ายขึ้น  ครั้งนี้ก็คงไม่พ้นฝีมือนาง              "ใช่! พินทุมณีเทวี" คุณท้าวจันทร์หอมยังไม่ได้ตอบ  ทั้งสองกลับได้ยินเสียงตอบคำถามของหญิงสาวผู้มาจากอีกมิติเวลาแทน   แต่ในยามที่กำลังสนทนาติดพัน  เลยมิมีผู้ใดติดใจสงสัยว่าเป็นเสียงผู้ใด     “พระเนตรพระกรรณไวเหลือเกิน  ได้ข่าวปุ๊บก็รีบเสด็จมาหามหิตาเทวี  หนำซ้ำยังตรัสอีกว่า “ข้าบอกแล้วให้ยกกุสุมาลย์ขึ้นมาก็ไม่ยอมเป็นอย่างไรเล่า!  ไม่มีบุรุษใดมีหญิงได้เพียงนางเดียวหรอก สวามีเจ้าก็เช่นกัน  สู้ยกคนในอาณัติขึ้นมายังควบคุมง่ายกว่านางหญิงต่างเมืองนั่น  ถ้าหากภูวิษะหลงนางเมียใหม่จนโงหัวไม่ขึ้นเจ้าจะทำอะไรได้เล่า?”  พูดไปพูดมาก็วกกลับมาจะยุให้มีนางห้ามอีกตามเคย  พระเทวีเลยทรงกริ้วพี่กุสุมาลย์เป็นพิเศษ   โชคร้ายจริงๆ ”       เล่าไปศรีดาราก็สวมท่าทางสมมุติตนเป็นพินทุมณีเทวี    แล้วจีบปากจีบคอเล่าปั้นแต่งท่าทางจนดัดจริตเกินองค์จริงไปมากนัก     “ตายแล้ว!! มิน่าเล่าถึงได้ทรงฉุนเฉียวถึงเพียงนี้...เฮ้อ  สงสารแต่แม่กุสุมาลย์ไม่ได้รู้เรื่องด้วยแท้ๆ  เพราะพระพี่นางนี่ไม่ไหวเลย” คุณท้าวจันทร์หอมส่ายศีรษะทันทีหลังที่ได้ฟังความจนจบ   และนึกเห็นใจคนที่นอนเจ็บอยู่    ส่วนหญิงสาวผู้มาจากคนละห้วงเวลาก็ร่วมวงโมโหโทโสตามไปด้วย              "เป็นพี่สาวภาษาอะไร  ดีแต่ยุให้น้องตัวเองแตกคอกับสามี  ยัยพินทุมณีนี่เป็นบ้าอะไร !! เห็นความทุกข์ของน้องเป็นเรื่องสนุกไปได้ !!? " เคียงฟ้าไม่คิดจะระงับอารมณ์  และยังบริภาษอีกมากมายโดยไม่สนใจว่าใครจะได้ยินหรือไม่              "ไม่ได้บ้าหรอก  แค่ขี้อิจฉา  ก็อย่างนี้แหละ...ลูกกษัตริย์ไม่ได้เลี้ยงมาด้วยกัน  ต่างคนต่างโตในตำหนักของตัวเอง  จะว่าไปแล้วข้าว่าพระธิดาทุกพระองค์น่ะ  จะสนิทกับนางกำนัลยิ่งกว่าพี่น้องของตนเองเสียอีก  สุดท้ายก็ชิงดีชิงเด่นกันเสียเอง   แล้วยิ่งมีนางบัวลออขี้อิจฉานั่น  คอยยุยงส่งเสริมเลยยิ่งไปกันใหญ่  ดูซินางบัวลออนี่เสียแรงเป็นถึงบุตรีอำมาตย์  แต่กลับจิตใจต่ำทรามเหมือนคนบ้านป่าเมืองเถื่อน  เฮ้อ...อ  ดีนะข้าเกิดเป็นสามัญชนไม่อย่างนั้นขืนมีพี่สาวอย่างพินทุมณีเทวี   มีหวังได้ตีกันตายไปนานแล้ว" ศรีดาราตอบอธิบายเสียยืดยาวทำเอาคุณท้าวจันทร์หอมอ้าปากค้างด้วยความงุนงง              "พูดอะไรของเจ้าน่ะศรีดารา?"              "อ้าว ? ก็ตอบที่ป้าถามอย่างไรเล่า"              "ข้ายังไม่ได้พูดอะไรเสียหน่อย" นางเฒ่าขมวดคิ้ว              "เอ๋?....แล้วเมื่อกี้ใครถาม?" ศรีดารารีบหันซ้ายแลขวาไปรอบกายก็พบว่ารอบกายมิมีผู้ใดอีก  นอกจากคุณท้าวจันทร์หอมและกุสุมาลย์ซึ่งหลับอยู่   จึงเกิดอาการหวาดกลัวจนต้องกระโจนมานั่งเบียดกับนางเฒ่า              "นี่เจ้าเป็นบ้าอะไรน่ะ? อยู่ๆ ก็มาเบียดทำไม?"              "ข้าได้ยินจริงๆ นะคุณท้าว !!?"              นางกำนัลคนสนิทของมหิตาเทวีมีสีหน้าหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด   ส่วนเคียงฟ้าก็รีบยกมือขึ้นปิดปาก  ไม่คิดว่าศรีดาราจะได้ยินเสียงหล่อนเข้า  ทั้งที่กำลังอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดแท้ๆ แต่หญิงสาวก็อดนึกขำไม่ได้  ทั้งนี้หล่อนมิได้คาดเลยว่าอีกไม่ถึงชั่วโมงข้างหน้านี้จะประสบพบเรื่องน่ากลัวที่สุดในชีวิต !       ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++   จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:00:27

ความคิดเห็นที่ 6           เหตุการณ์ในความฝันยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ  ทุกอย่างช่างเกิดขึ้นรวดเร็วและผ่านพ้นไปไว   เหมือนเพียงแค่พลิกหน้ากระดาษในนวนิยายที่กำลังอ่านอยู่เท่านั้น  หลายวันผ่านไปกุสุมาลย์อาการดีขึ้นมาก   นางกำลังนั่งอยู่หน้ากระจกให้หมอแกะผ้าที่พันรอบศีรษะออก   รอยแผลเหนือดวงตาข้างขวานั้นมีขนาดแค่ข้อนิ้ว  มิได้ใหญ่โตอย่างที่ใครๆ คาดเดาไว้แต่แรก   เพียงแต่ยังมีร่องรอยของการบวมช้ำห้อเลือดอยู่   เคียงฟ้าเห็นแล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก  ที่นางกำนัลซึ่งงามที่สุดในตำหนักมิได้เสียโฉม   แต่เจ้าของดวงหน้างามพริ้มเพรานั้นยังดูมีกังวลอยู่มากนัก              "พ่อหมอหากหายแล้วจะเป็นแผลเป็นหรือไม่? " กุสุมาลย์เป็นสตรี อย่างไรก็รักสวยรักงามเสมอ  แล้วยิ่งเป็นสตรีโฉมงามอีกด้วย จึงมีความวิตกกังวลกับบาดแผลบนใบหน้ามากนัก              "อาจจะมีร่องรอยให้เห็นบ้างเล็กน้อย   ทาแป้งแต้มกลบเอาก็แล้วกันแม่หญิงกุสุมาลย์" คนรับฟังหน้าเสียไปบ้างแต่ก็พยักหน้ารับ              "ขอบคุณมากนะพ่อหมอ" หญิงงามยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพนมมือขึ้นไหว้              "ไม่เป็นไร  ถ้าปวดหัวหรือมีอาการอื่นก็เรียกข้ามาดูแล้วกัน" แพทย์ในชุดพราหมณ์สีขาวพยักหน้าให้  ก่อนขอตัวออกไป              "เดี๋ยวก็หายน่าเชื่อข้าสิ  พ่อหมอเก่งออกมียาดีตั้งมากมาย" ศรีดารากล่าวปลอบใจขึ้นมา              "อืม...ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี   ว่าแต่พระเทวีเป็นอย่างไรบ้าง? หลายวันนี้ข้าไม่อยู่รับใช้ผู้อื่นจะปรนนิบัติได้ถูกพระทัยหรือไม่"              "โธ่เอ๋ย....ห่วงตัวเองก่อนเถิด   นางกำนัลมีออกมากมาย  แล้วยังมีข้าอยู่อีกทั้งคน"              นางคนทะเล้นชี้นิ้วไปที่ตนเอง  เคียงฟ้าเห็นแล้วก็อดยิ้มให้กุสุมาลย์มิได้   ดูซิเจ็บออกปานนี้ยังอุตส่าห์เป็นห่วงนาย  ทั้งที่มหิตาเทวีเป็นคนทำร้ายนางแท้ๆ  แต่ระหว่างที่นั้นเองจู่ๆ คนที่กำลังชื่นชมอยู่กลับตวัดหางตามายังหล่อน  นัยน์ตาคู่งามนั้นพลันมีไฟร้อนอันอัดแน่ไปด้วยความเกลียดชังปรากฏขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด   หญิงสาวเห็นเข้าก็นิ่งอึ้งไปด้วยความตกใจ  เฝ้าถามตัวเองว่ากุสุมาลย์เห็นหล่อนหรือไร   แล้วไยจึงมองหล่อนด้วยสายตาแบบนั้น              "ทำไมน่ะรึ?" กุสุมาลย์คลี่ยิ้มเย็นยะเยียบออกมา   ก่อนจะหันมาจ้องมองหล่อนเต็มๆ  ครั้งนี้เคียงฟ้าแน่ใจแล้วว่าแม่หญิงคนงามมองเห็นตน              "มะ...มองเห็นฟ้าด้วยเหรอคะ? ละ...แล้วทำไม?" หล่อนถามออกไปด้วยความตระหนก              "มิเพียงมองเห็น  แต่ข้าจะฆ่าเจ้าด้วย!!"              สิ้นเสียงของกุสุมาลย์ทุกอย่างรอบกายมืดมิดสนิทลง  แสงสว่างจากฟ้ายามทิวาวารหายลับไปกะทันหัน  ดุจดังถูกพระราหูเคลื่อนเข้าประชิดกลืนกินมิดหายไป  สิ่งที่มองเห็นตรงหน้ามีเพียงดวงตาอันดุร้ายของนางกำนัลคนงาม   และร่างที่โถมถลาเข้าใส่หล่อนจนล้มกลิ้งไป   กุสุมาลย์คร่อมร่างหล่อนและจิกเล็บแหลมลงมาที่ลำคอแล้วบีบโดยแรง  หญิงสาวดิ้นรนด้วยความตกใจแต่ยิ่งพยายามแกะมือนั้นออก   แรงที่บีบลงมากลับยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ              "นางตัวดี! ข้าแค้นเจ้านัก  ข้าดีกับเจ้าเท่าไรกลับไม่เคยเห็นคุณค่า  แล้วยังทำร้ายข้าได้ถึงเพียงนี้!!"              "ฉะ...ฉัน..ฉันไปทำอะไรคุณ" แรงที่โถมกดลงมานั้นมากมายผิดมนุษย์  จนเคียงฟ้าเริ่มจะหายใจไม่ออก  ได้แต่พยายามเอ่ยปากถาม   แต่เสียงก็หายเข้าไปในลำคอได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ไร้ซุ่มเสียงใดหลุดออกมา              "เจ้ารึไม่ได้ทำร้ายเรา? มหิตาเทวี!!!"              "ฉะ....ฉันไม่ใช่...ไม่ใช่!" หล่อนพยายามโต้ตอบทางจิต  แต่คนที่คร่อมอยู่เหนือร่างไม่สนใจ              "อย่ามาเถียง!!" เสียงแหลมกรีดดังก้องโสตประสาท   หญิงสาวหวาดกลัวจนน้ำตาไหลพรากม่านตาพร่ามัวไปหมด              "ใครก็ได้ช่วยด้วย...ฉันยังไม่อยากตาย!"              "แล้วข้าอยากตายหรือ? หากไม่ใช่เพราะเจ้า?"              ดวงหน้าที่เคยงดงามนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงอาฆาตจนดูดุร้าย แล้วจู่ๆ รอยไหม้สีดำก็ค่อยๆ ลุกลามใบหน้าข้างขวาของกุสุมาลย์จนดูน่าเกลียดน่ากลัว   นัยน์ตาก็แดงฉานราวย้อมด้วยสีเลือด   เคียงฟ้ากลัวจนจับใจได้แต่กรีดร้องหาคนช่วยเหลือ  และคนที่หญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือก่อนสติจะหลุดไปคือ...              "ช่วยฉันด้วยเจ้าภูวิษะ!!"     [จบตอนที่ 25] ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:06:43

ความคิดเห็นที่ 7 เย้ๆ มาแล้วๆๆๆ จากคุณ : เพลิดเพลิน เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:09:41

ความคิดเห็นที่ 8 คุยกับคนอ่าน jeansbubble : หมอนขาดไปกี่ใบแล้วคนนี้? กระดานสีครีม : ยิ่งน้ำตาลหวานเท่าไร เวลาน้ำไหม้มันจะขมเท่านั้นค่ะ sasatorn : ยังรออ่านกันอยู่ไหมเนี่ย อาทิตย์นี้ยุ่งมากๆ เลยมาช้าค่ะ ดีแอน : ไม่ค่อยลำเอียงเลย คุณภูแฟนคลับ เด็กใต้..ตัวดำ : มาแล้วๆ มาช้าดีกว่าไม่มาน้า princess charity : ข้องพระทัย คือ สงสัย / แปลกพระทัย คือประหลาดใจค่ะ Love U like a Love song : ปิ่นปักบ่อยๆ ก็ชินเองค่ะ ปิ่นนี่ปักเองดีกว่าค่ะ กะน้ำหนักมือถูก ถ้าคนอื่นปักให้จะทำให้เจ็บได้ เพชรน้ำค้าง : พี่เผือก ยังอยู่ค่ะ แต่ไม่มีบทออก พี่หมูน้อย : ถ้าแต่ละคนปล่อยวางได้ คงไม่มีเรื่องให้เขียนอย่างนี้หรอกค่ะ รพิชา : คุณภูเขาผู้ช๊าย..ผู้ชายค่ะ ตรงๆ ไม่ได้คิดอะไร คนที่คิดก็คิดอยู่นั่นแหละ มิรันตีไม่ได้เป็นใครในชาติก่อนค่ะ mimny : ถ้ามหิตาบอกคุณภูว่าอยากได้ทั้งสองอัน คุณภูก็คงให้ค่ะ รายนั้นไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย เลยไม่รู้ว่าเมียกำลังคิดมาก Tyra : รักมากก็คิดมากเป็นธรรมดา ว่าวปักเป้า : ยาวแล้วใช่ไหมคะ? ยังมีคนบ่นว่าลงสั้นไปอยู่เลยค่ะ สายลมที่พริ้วไหว : ก็คนมันหึงนี่ เลยโดนเอาคืนแบบแรงๆ โหดไปนิดเนอะ tai shi 66 : บางทีถ้ามหิตาอาละวาดสักรอบก็ดีนะคะ คุณภูจะได้รู้ว่าภรรยาคิดยังไง จะได้วางตัวถูก goldensun : นั่นสิคะ ถ้าซื้อปิ่นแบบเหมาโหลแจกทั้งตำหนักคงไม่คิดมากกัน เต็มล้าน : ลำเอียงอีกคนแล้ว คุณภูแฟนคลับชัดๆ JinHanNa : ถ้ามหิตาเชื่อมั่นในตัวเอง เชื่อมั่นในสามี คงจะไม่คิดมากขนาดนี้ค่ะ โกมาซุม : พิษรักแรงหึงร้ายกว่าพิษชนิดใดในโลกค่ะ เจ็บทุกฝ่ายไม่มีใครไม่เจ็บ หลงรักผู้ชายชุดหมี : มิรันตี ไม่ใช่ พินทุมณีเทวีค่ะ เห็นด้วยค่ะ ลมใดจะแรงเท่าลมปาก แม้ภูเขายังโยกคลอน piccy  : คุณนายพิค ไปเข้าคิวรับบัตรสมาชิกคุณภูแฟนคลับ ต่อจากสามคนข้างบนชนะคะ ห้ามแซงคิว MOMIJI_99 : ปลงด้วยคนค่ะ บางทีมนุษย์อาจจะเสพติดความทุกข์โดยไม่รู้ตัวก็ได้นะคะ bb_wonder : เป็นเดือนที่ยุ่งมากค่ะ N_Foxtrot : แม่หญิงเค้าเป็นกุลสตรีค่ะ เลยอายไม่กล้าบอกคุณภูว่า เจ๊พินทุมณีพูดอะไร มันเหมือนเสนอตัว Love U like a Love song : สัตว์ในวรรณคดีล้านนาใช่ไหมคะ จัดให้ค่ะ แอบเอาของเก่ามาหากินนิดหน่อย เคยเล่าไว้ในนิยายเรื่องก่อน ใครเคยอ่านแล้วอย่าว่ากันนะคะ คงมีบางคนยังไม่เคยอ่านบ้าง  เลยพยายามเปลี่ยนรูปให้ไม่ซ้ำกันนัก ส่วนเรื่องแต่งกายพื้นเมืองเดี๋ยวนี้ประยุกต์ได้เยอะค่ะ  เช่น ใส่เสื้อยืดลายไทย กับผ้าถุง หรือสะดอก็เก๋แล้วค่ะ ปักปิ่นอีกสักอันเริ่ดเลย Thanks for gif :princess charity, TheMinussa, ลูนาติก, Piranha_p, สายลมที่พริ้วไหว, enrich with magic, เลิฟ2ซี, Ms.petal, mimny, รพิชา, Tyra, Mnemosyne, oss_9, WLY2543, อีกา, goldensun, เต็มล้าน, Kazeni, FlebilE13, พี่อู๊ดกะน้องเหมียว, สามปอยหลวง, The Sphinx, dokmainana, จันทร์ไม่ตื่น, Janet Blue, หวานเย็นผสมโซดา, อสิตา, ข้าวผัดปูใส่โกชูจัง, หลงรักผู้ชายชุดหมี, kiwi@eve, piccy, ผู้สาวเมืองยศ, MOMIJI_99, Pooklook ~ all my heart, N_Foxtrot, Love U like a Love song ช่วงเมาท์นี่ มาตามคำขอเลยค่ะ  ว่าด้วยสัตว์ในวรรณคดีล้านนา มีคนขอมาสองคน หน้ากระทู้กับหลังกระทู้นะคะ   ว่าด้วยเรื่อง "ตัวมอม"  จริงๆ เคยเล่าไว้แล้วครั้งหนึ่งในกระทู้นิยายเรื่องก่อน บางคนอาจจะเคยอ่านแล้วก็ข้ามไปก็ได้ค่ะ เดี๋ยวอาทิตย์รีวิวเรื่องอื่นให้ สำหรับคนที่ยังไม่เคยอ่าน เรามาทำความรู้จักมอมกันนะคะ มอม คือ อะไร?  มอมเป็นสัตว์ในตำนานเฉพาะถิ่นค่ะ ทางภาคเหนือเรียกว่า “มอม” เพียงอย่างเดียว ไม่มีชื่ออื่นค่ะ  ส่วนทางภาคอีสานเรียกว่า “สิงห์มอม” เพราะมีลักษณะ คล้ายสิงโตด้วยค่ะ จากตำนานว่ามอมเป็นสัตว์ประหลาด หรือสัตว์หิมพานต์ชนิดหนึ่ง ที่มีเฉพาะถิ่น ว่ากันว่ามอมถูกสร้างจากสัตว์หลายชนิด คือ แมว ลิง หมา สิงโต  เสือ แต่..ที่ค้นหามา บางที่ก็บอกว่ามีปลาโลมา และปลากระเบนราหูผสมด้วย (เอ่อ...มันมาจากไหน?) บ้างก็ว่าตาโตเหมือนกบ ปากกว้างเหมือนตุ๊กแก มีเกล็ดเหมือนกิ้งก่า ก็แล้วแต่ ว่าใครจะมองเห็นลักษณะของสัตว์ใดในตัวมันน่ะค่ะ โดยรวมๆ แล้วสัตว์ที่เด่นที่สุดในลักษณะของมอมคือ  นิ่มนวลเหมือนแมว ว่องไวเหมือนลิง แข็งแกร่งเหมือนสิงโต  แต่มีเกล็ดและหางเหมือนปลา บางคนก็เลยว่าน่ามีส่วนผสมจากปลาด้วยค่ะ  ท่าจะเป็นสัตว์สะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบกล่ะค่ะ รูปประกอบ ตัวมอม ที่ดอยสุเทพค่ะ มีอยู่พักทาสีแปร๋นเกิน กลายเป็นอีกัวน่าไป ไม่รู้ป่านนี้เปลี่ยนสีกลับมาหรือยัง จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:18:54

ความคิดเห็นที่ 9 ลืมรูปค่ะ มอม ที่ดอยสุเทพ เวอร์ชั่น ยังไม่ได้อมนาคนะคะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:19:39

ความคิดเห็นที่ 10 ในทางศิลปะเชื่อกันว่า มอมรับลักษณะมาจากสิงโตจีนผ่านทาง 12 ปันนา  มาผสานเข้ากับ ศิลปะล้านนา  เมื่อผสมศิลปะทั้งสองชาติเข้าด้วยกันจึงเกิดเป็น “มอม” ค่ะ ตัวมอมนี้ จึงอยู่ทางล้านนาเป็นหลัก ซึ่งล้านนาโบราณจะกินขึ้นไปถึงรามัญ และลาวเหนือ ดังนั้นมอมในประเทศไทย จึงถูกพบเห็นมากที่ภาคเหนือ รองลงมาคืออีสานค่ะ ซึ่งทางอีสานรับมาจากลาวค่ะ (เพราะตอนนั้นล้านนายังไม่รวมกับไทย) มอม ที่วัดเจดีย์หลวง เชียงใหม่ ตาแป๋วมากกกกกกก..ก น่ารัก จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:21:27

ความคิดเห็นที่ 11 ในทางความเชื่อมุขปาฐะที่เล่าสืบต่อกันมาในคติชนล้านนา เล่าว่า มอมเป็นพาหนะของ เทพบุตรชั้นจาตุมหาราชิกา ชื่อ ปัชชุนนะ แปลว่าผู้ครองเมฆ ในภาคกลางเทพบุตรองค์นี้ ก็คือเทพวรุณ ผู้ให้ฝนนั่นเองค่ะ  วันหนึ่งเจ้ามอมลงมาเที่ยวเล่นในโลกมนุษย์แล้วแสดง อิทธฤทธิ์มากไป ใครๆ ก็เกรงกลัวทำให้มันหลงตัวลืมตน มีความคิดอันเป็นมิจฉาทิฐิ ดังนั้นเมื่อกลับขึ้นไปบนสวรรค์  เทพบุตรปัชชุนนะเลยไล่ให้ลงไปเฝ้าวัด ฟังเทศฟังธรรม จนกว่าจะเข้าใจถึงซึ้งในธรรมะ ละความคิดทระนงตนออกไปได้ จึงจะให้กลับขึ้นมา มอมจึงไปนั่งอยู่ประตูโบสถ์คอยฟังเทศอยู่จนทุกวันนี้  และมันก็พยายามทำกุศล ด้วยการเป็นตัวกลางเมื่อความเดือดร้อนของชาวบ้านเมื่อฝนฟ้าไม่ตก ก็ไปทูลขอให้ และคอยดูแลปกป้องวัด(อีกนัยน์หนึ่งคืออารักษ์ศาสนา) และเมื่อมนุษย์เดือดร้อน ฝนฟ้าไม่ตกต้องตามฤดูกาล ไม่สามารถทำไร่ไถนาได้ตามปกติ ก็จะเอารูปสลักมอม(ขนาดเล็กเท่าแมวจ้ะ ใหญ่กว่านี้แบกไม่ไหว) ใส่เสลี่ยงแห่ไปรอบหมู่บ้าน แล้วเอาน้ำสาด  คล้ายๆ กับการแห่นางแมวนั่นเอง บางท่านก็เลยว่ามอมอาจเพี้ยนมาจาก แมวก็เป็นได้  และเมื่อเจ้ามอมสัตว์เมฆฝน(บางคนก็ว่ามันชื่อมอมเพราะสีมอมเหมือนเมฆฝน) เปียกมันก็ร้องจ้ากๆ เอ้ย คำราม เสียดังไปถึงสวรรค์ เทพบุตรปัชชุนนะก็ได้ยินการร้องทุกข์ ของชาวบ้าน  นอกคำรามแล้วบางทีเจ้ามอมก็อาสาขึ้นไปร้องทุกข์แทนมนุษย์บนสวรรค์ ด้วยตนเองค่ะ  ซึ่งเหล่านี้เป็นประเพณีโบราณ ปัจจุบันการกสิกรรมเปลี่ยนรูปแบบไป มอมเลยไม่ต้องไปขอฝนแล้ว เดี๋ยวนี้เลยได้ปฏิบัติธรรมเพียงอย่างเดียวให้เต็มที่ รู้สึกมอมตัวเล็กไปหน่อยสำหรับโดยสารนะคะท่าน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:23:22

ความคิดเห็นที่ 12 เมื่อมอมเป็นสัตว์ที่มีพลังอำนาจขนาดนี้ มันจึงเป็นขวัญกำลังใจให้แก่พุทธศาสนา รวมไปถึงผู้ชายล้านนา ไทยวน ทั้งไทเผ่าต่างๆ ลาวพุงดำ(ล้านนาอีสาน)   ก็นิยมสลักมอมไว้ที่ต้นขาหรือหน้าท้องเชื่อว่าจะทำให้มีอำนาจกล้าแกร่งเป็นที่เกรงขาม และคงกะพันชาตรีอีกด้วย  ถ้าถามว่ามอมมีความสัมพันธ์อะไรกับนาคคะ? เนื่องจากนาคเป็นสัญลักษณ์ของการเพียรที่จะหลุดพ้น  อย่างตำนานที่คุณนาค พยายามจะมาบวชน่ะค่ะ  ดังนั้นนาคจึงถูกบอกกล่าวเป็นตัวแทนของความดีงาม และการหลุดพ้น  ส่วนมอมนั้นเปรียบเป็นตัวกิเลสที่พยายามกัดกิน  แต่นาคก็รอดพ้น การถูกมอมอมมาได้  จึงเป็นประติมากรรมที่แฝงปรัชญาค่ะ  ไม่ใช่ว่ามีไว้ช่วยถือนิยาย ตอนคุณนาคจะอ่านอย่างที่คุณนาย piccy เข้าใจนะคะ สักต้นขาประมาณนี้แหละค่ะ  แต่สมัยนี้ไม่สักกันแล้ว ใส่ถุงน่องลายรอยสักดีกว่าง่ายดี   รูปนี้เจ้าแก้วสงสัยมาก อดไม่ได้ขอดึงหน่อยเถอะน้องเห็นมันแอบสะท้อนแสงเงาๆ ถุงน่องจริงๆ ด้วย ว่าแต่คราวหน้าสาธิตการนุ่งเตี่ยวดีไหม เคี้ยกๆๆๆ นายแบบจะยอมไหมน้า?    ขอบคุณน้องบอม นายแบบจ้า แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 55 17:58:26 แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 55 17:37:35 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:36:52

ความคิดเห็นที่ 13 “แล้วทำไมบางวัดมอมก็ไม่อมนาค?” หากเป็นวัดในภูมิภาคอื่นๆ ไม่ได้มีคติชนเรื่องมอม เพราะเป็นสัตว์เฉพาะถิ่น คุณมอมก็เลยไม่ได้ตามไปอมนาคทุกวัดนั่นเอง  ส่วนทางภาคเหนือที่มีบ้าง ไม่มีบ้างคงแล้วแต่สล่า(ช่าง)ที่ปั้นล่ะค่ะว่าต้องการสื่อสารอย่างไร  บางวัดก็ปั้นมอมเดี่ยวๆ แต่ส่วนมากจะเป็นมอมอมนาคค่ะ  ไม่ก็มีทั้งรุ่นอมนาคและไม่อมฉายเดี่ยวก็มีค่ะ คุณมอมวัดเมืองออน เชียงใหม่เจ้า จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:39:32

ความคิดเห็นที่ 14 ถ้าจำไม่ผิดนะคะ  รูปนี้เจ้าแก้วน่าจะถ่ายคุณมอมมาจาก วัดพระนางจามเทวี ลำพูน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:40:43

ความคิดเห็นที่ 15 แบบไม่อมนาค  ที่เวียงกุมกาม เชียงใหม่ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:41:43

ความคิดเห็นที่ 16 อมไปง่วงไป  ที่วัดเจดีย์ซาวหลัง ลำปางค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:42:27

ความคิดเห็นที่ 17 คุณนาคและคุณมอม ที่ตีนบันได ดอยสุเทพค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:43:34

ความคิดเห็นที่ 18 ตำนานของมอมยังมีอีกค่ะ ทั้งในแง่มุมของศาสนา ประวัติศาสตร์ และศิลปะ ซึ่งชักจะเม้าท์ยาวแล้ว  ของเม้าท์คุณมอมเอาไว้คร่าวๆ แค่นี้ก่อนก็แล้วกันนะคะ จบด้วยภาพ นาคคู่กู้พิภพ กับคุณมอม  ที่วัดพระบาทสี่รอย แม่ริม เชียงใหม่ค่ะ วัดนี้สวยมาก แนะนำให้ไปกันค่ะ ปลาบปลื้ม จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:44:40

ความคิดเห็นที่ 19 คุณมอม คคห.ที่ 9 นี่...เหมือนอีกัวน่าเลย คิคิ จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:55:24

ความคิดเห็นที่ 20 ว่าแล้วว่ากุสุมาลย์ไม่ได้ดีจริงหรอก แต่ทั้งหมดก็มาจากความกังวลปนน้อยใจและหูเบาของมหิตา บวกนิสัยเสียๆของพิณทุมวดีที่เรื่องเลยเถิดมาขนาดนี้... แปลกใจเคียงฟ้าร้องเรียกคนที่ตัวเองเกลียดแสนเกลียดให้มาช่วยตนเองหรือเนี่ย? จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 18:11:14

ความคิดเห็นที่ 21 ยังไม่ทันอ่าน กดโหวตก่อน อิอิ จากคุณ : Psycheza เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 18:31:01

ความคิดเห็นที่ 22 คุณมอม ยอมรับว่า ไม่เคยสังเกตเลยค่ะ ไปดอยสุเทพ ถ่ายรูปมา ก็ไม่เคยสังเกตฐานนาคว่ามีมอมอมอยู่ ขอบคุณสำหรับเกร็ดความรู้ค่ะ ถึงขนาดโดนฆ่าตาย ทั้งที่จงรักภักดีขนาดนั้น แถมยังมาเกิดใหม่ จำอดีตไม่ได้ ไม่รู้สึกผิดด้วย ไม่แปลกที่กุสุมาลย์จะโกรธและอาฆาต ยังไม่รู้ว่า โดนหนักขนาดไหน คงไม่แค่พานเจาะมั้งคะ เจ้าภูวิษะนี่ ท่าทางทั้งรักทั้งแค้นมหิตาเลยนะคะ ส่วนเคียงฟ้า สัญญาจากอดีตยังทำให้คุ้นกับภูวิษะ ให้รู้สึกว่าปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้ และห่วงถ้าเป็นอะไรไป ใช่มั้ยคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 18:44:13

ความคิดเห็นที่ 23 เย่ๆๆๆ มาแล้ว เข้ามารีเฟรชรออ่านตลอดเลยค่ะ รอลุ้นต่อตอนหน้านะคะ จากคุณ : tai shi 66 เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 18:57:19

ความคิดเห็นที่ 24 คราวนี้ลงตอนเดียวเหรอคะ = = ความโลภครอบงำอีกแล้วอ่ะ ทำไงดี ฮ่าๆๆ จากคุณ : AdeliE เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 19:17:26

ความคิดเห็นที่ 25 นั่นสิ ..ทีนี้ละร้องเรียกเขา? ...หมั่นไส้!! //ทำจมูกเชิดใส่ยัยเคียงฟ้า จากคุณ : varavari เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 19:45:54

ความคิดเห็นที่ 26 "ชายหนุ่มร่างท้วมกำลังนั่งเอนกกินขนมอยู่หน้าโทรทัศน์" <--นั่งเอนกคือไรอ่ะ ไม่ใช่นั่งเอกเขนกเหรอ  "ไม่ต้องมาชักสีหน้าแบบนั้นเลยนะ ท่านน่ะหยอกนางแรงเกินไป  อย่าลืมสิว่านางมิได้ระลึกชาติได้  จึงจะจดได้ว่ากระทำสิ่งใดไว้กับท่านบ้าง" <--ตกคำว่าจำค่ะ จดจำ อ่านแล้วอดตรวจคำผิดหรือตกหล่นบ้าง ยอมรับบางทีก็เผลออ่านเพลินจนมองข้ามคำผิดหรือตกหล่นไปหลายทีค่ะ ชอบมอมในความเห็นที่10จังค่ะ ตาแป๋วมาก น่ารักกกกอ่ะ รออ่านตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 19:49:42

ความคิดเห็นที่ 27 เพิ่งติดตามอ่านค่ะ  ติดงอมแงม :D จากคุณ : ลูกแม่เล็ก เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:15:22

ความคิดเห็นที่ 28 คุณแก้วใจร้าย มาให้ตอนเดียวเอง;) จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:19:23

ความคิดเห็นที่ 29 มาตอนเดียวเองเหรอคะ .... ง่ะ จบแบบค้างอีกแล้ว TT เมาท์เรื่องเคียงฟ้าหน่อย ทีงี้เรียกหาเจ้า ....ชิส์( ขออนุญาตใช้ภาษาวิบัติ เพื่อแสดงอารมณ์) เพิ่งรู้ว่าตัวที่ดอยสุเทพเรียกว่า มอม เราก็มองเป็นกิ้งก่าตลอดเลย ส่วนมอมที่วัดเจดีย์หลวงน่ารักจริงๆด้วย จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:24:32

ความคิดเห็นที่ 30 T_T จบได้ทรมานใจมากกกกกกกกกกกกกกกก แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 55 13:17:29 จากคุณ : sasatorn เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:36:16

ความคิดเห็นที่ 31 อัยยะ! เรียกหาเจ้าภูวิษะหรอเนี่ย! ไม่น่าเชื่อ... ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ว่าทำไมเรื่องมันถึงกลายมาเป็นเรื่องข้ามภาพข้ามชาติได้ขนาดนี้ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:39:41

ความคิดเห็นที่ 32 อยากอ่านต่อจังเลยค่า >A, < มาอัพไวๆนะคะ  // รอศุกร์นี้ต่อไป จากคุณ : ใบไม้สีเงิน กับ สายฝนสีทอง (dark_smile) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 21:37:27

ความคิดเห็นที่ 33 มาอ่านแล้วค่ะ สนุกจังเลย อยากกอ่านตอนต่อไปเร็วๆจัง >< จากคุณ : กระ (makichan1) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 21:52:28

ความคิดเห็นที่ 34 เข้ามาตาม......อ่าน       ภาพสวยมาก....ครับ จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 22:25:06

ความคิดเห็นที่ 35 ชอบมอมจังเลย ถึงจะบอกว่าเป็นตัวแทนของกิเลส แต่น่ารักมากค่ะ อาจจะแปลกหน่อย  แต่กิเลสมันก็มีด้านบวกว่าความต้องการทำให้เดินไปข้างหน้า ตราบใดที่ไม่ใช้วิธีผิด มันก็นับเป็นการพัฒนาแบบนึง อ่านตอนนี้แล้วกุสุมาลย์น่าสงสาร ;____; มหิตานี่นะ มีปัญหาก็แก้ไม่เป็น ก็นั่นแหละชีวิตนี้เคยต้องแก้ปัญหาอะไรด้วยหรือไง ซวยไปนะคะเจ้าภูวิษะ จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 23:27:38

ความคิดเห็นที่ 36 กุสุมาลย์เป็นอะไรตายถูกฆ่าเหรอ อย่าบอกนะว่ามหิตาเทวีสั่งฆ่า จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 00:13:11

ความคิดเห็นที่ 37 แล้วตกลงภูวิษะมีเมียอีกคนจริง ๆ รึเปล่าเนี่ย จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 01:36:48

ความคิดเห็นที่ 38 เจ้าแก้วคนสวยมาต่อเร็วๆนะคะ จะลงแดงตายอยู่แ้วอยากรู้ว่าเคียงฟ้าจะรอดไปได้ไง แล้วเจ้าภูจะมาช่วยมั๊ย จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 06:25:06

ความคิดเห็นที่ 39 มาแล้ว..........ก็มาอีกนะคะ สนุกมากๆๆๆเลย มารอทุกวัน เผื่อหลงมา อิอิ  ขอบคุณที่แบ่งปันให้อ่านนะคะ จากคุณ : พี่อู๊ดกะน้องเหมียว เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 07:32:32

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านจบแล้ว  นึกถึงมหิตาตอนเด็ก ท่าทางน่ารักฉลาดเฉลียว โตขึ้นหายไปไหนหมด   จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 10:58:12

ความคิดเห็นที่ 41 หึ ทีนี้ละร้องเรียกเขาให้มาช่วย... ภูวิษะเจ้าจะใจอ่อนยอมมาช่วยรึเปล่าน้า ค้างค่ะ ค้างมากๆๆๆ คุณแก้วฯ มาตอนเดียวด้วยคราวนี้ จากคุณ : เพชรน้ำค้าง เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 11:37:50

ความคิดเห็นที่ 42 เพราะความหึง ทำให้ขาดสติแท้ๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 12:24:01

ความคิดเห็นที่ 43 น่าสงสารมหิตาเทวี....ถูกเป่าหูวางยาด้วยถ้อยคำอาบยาพิษจนไม่มีสติ ลืมมองถึงความรักใคร่ที่เจ้าภูวิษะมีให้อย่างสิ้นเชิง นี่กระมังต้นตอของความล่มสลายแห่งเมือง "ลมปากอาบยาพิษ" จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:00:53

ความคิดเห็นที่ 44 ตอนนี้ตัดจบไปแบบระทึกมาก คริคริ แต่ที่ทำให้ขำและอมยิ้มได้ คือ เรื่องของมอม ทั้งมอมตาแป๋วๆ แอบแบ๊ว และคุณมอม อมนาค ที่อมไปง่วงไป เห็นรูปแล้วขำมาก ^^ ปล.เคยเห็นน้องมอมวัดพระธาตุดอยสุเทพเวอร์ชั่นสีแป๋นค่ะ...มันเหมือนอีกัวน่า จั๊กกะเล้อเกลี้ยงจะใดก่อบ่ฮู้เจ้า จากคุณ : หลงรักผู้ชายชุดหมี เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:30:42

ความคิดเห็นที่ 45 อร๊ายยยยยย! คุณภู ออกนิดเดียวเองอ่ะ. อุตส่าห์รอ ตอนนี้ยาวดีคะ แต่ ขอ2 ตอนยาวๆแบบนี้ นะจ๊ะ (แอบโลภ). ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ คุณแก้วกังไส เป็นห่วงคะ จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 22:02:26

ความคิดเห็นที่ 46 อาร๊ายยยย เขาแค่เมาท์เฉยๆว่าคุณมอมสารพัดประโยชน์ต่างหาก จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 02:55:31

ความคิดเห็นที่ 47 มาให้เสียงครับ ถ้ามีคนคอยดึงรั้งให้มีสติ ทุกอย่างก็จะดีขึ้น..... จากคุณ : ขุุนเขา (ขุนเขาแมกไม้) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 18:33:45

ความคิดเห็นที่ 48 ละเอียดละออดีจริง  สนุกค่ะ ^^ จากคุณ : กระจ้อน เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 09:38:33

ความคิดเห็นที่ 49 สวัสดีเจ้าแก้ว และทุกคนค่ะ ในที่สุดเราก็อ่านจนถึงตอนปัจจุบันซะที เย้ๆๆ บรรยากาศเงียบๆ มืดๆ อ่านเจอผี หลอนเลย ฮ่าๆ ... บอกได้สั้นๆ ว่า เรื่องสนุกมาก สำนวนแบบลื่นไหลสุดๆ แนวนี้เราชอบอ่านของนักเขียนท่านหนึ่ง แบบว่าชอบภาษาสวยๆ และเจ้า้แก้วก็จะเป็นอีกหนึ่งคนที่ติดตามนะคะ แบบว่า รักแรกพบเลย 5555 คือไม่เคยอ่านของเจ้าแก้วมาก่อน แต่พออ่านเรื่องนี้แล้ว ชอบเลย ^^ ได้ความรู้ด้วย อยากบอกว่า ตอนที่เจ้าภูวิษะกระโดดสะพาน เราอุทาน เฮ้ย! ออกมาด้วย สงสัยกำลังอินกับเรื่อง ...แต่ เขาว่ากันว่า ยามคับขัน คนเรามักจะร้องเรียกคนที่รักไม่ใช่หรือ เคียงฟ้าร้องเรียกคนที่เกลียดได้ไงอ่ะ 5555 ปากกับใจไม่ตรงกันนี่หน่า กิ้วๆ ... นี้ล่ะหนอ สตรีเพศ อ่อนไหวยิ่งนัก คิดมากหยั่งถึง กับสิ่งที่รักยิ่งด้วยแล้ว หามีสติเหนืออารมณ์ไม่ ... ปล. อยากจะเม้นท์เป็นภาษาเดียวกับเรื่องบ้าง ^^ ปล.2 เราก็ชอบมวยผมปักปิ่น แต่ใช้ตะเกียบปักนะ ไม่ใช่ปิ่นจริง ^^ ปล.3 ตอนใหม่มาเร็วๆ นะ ^^ แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 55 14:53:17 จากคุณ : Dream_Soul เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 14:43:19