ความคิดเห็นที่ 1 อาทิตย์ยามเที่ยงวันแผดแสงแรงกล้ากระทบกับผนังสีขาวภายนอกบ้าน  ทอประกายเจิดจ้าสว่างไสว  กันต์ธีร์ทอดสายตามองตามหลังของมารดา  ซึ่งกำลังออกเดินนำพระภิกษุผู้ใหญ่รูปหนึ่งประพรมพระพุทธมนต์ไปรอบ ๆ ตัวบ้าน  ความชื้นและเย็นของละอองน้ำผสานกับไอร้อนของแดด  เปลี่ยนเป็นกลิ่นอายประหลาดอันแสนคุ้นเคย บ้านหลังนี้เก็บความทรงจำและความผิดหวังของคนที่เคยอาศัยอยู่  รวมถึงเก็บงำความผิดครั้งนั้น  แม้ว่าปรียาจะจากไป  หากยังคงฝากอนุสรณ์ของรอยบาปด้วยการมอบบ้านหลังนี้ให้เขา “โห ไอ้กันต์  ออกมาทำห่าอะไรข้างนอกวะ  กอ สระ อูหรือ..ก็วิ่งขึ้นวิ่งลง  ตามหาให้วุ่น”  เสียงสุเทพดังก้องมาแต่ไกล ชายหนุ่มจับมองร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินตรงมาอย่างรีบเร่ง  ด้วยภาระด้านการศึกษาอันหนักหน่วงของเพื่อน  เป็นเหตุให้ทั้งสองไม่มีโอกาสพบหน้ากันนานนับปี  หากวันนี้สุเทพก็ยังมีแก่ใจมาช่วยงานเขา “มีอะไรวะ”  คนเป็นเจ้าของบ้านถามกลับ  พลางทิ้งตัวนั่งลงบนระเบียงไม้ด้านข้าง   ชายหนุ่มผิวครามหย่อนตัวนั่งลงตาม   “กอ สระ อูจะเรียกให้มอ อึ งอไปดูกับข้าวที่พระฉันเหลือ”  เขาหยุดนิดหนึ่ง  พิศมองสีหน้าด้านข้างของเพื่อนที่เหมือนซุกซ่อนความกลัดกลุ้มใจไว้ตลอดเวลา  “ไหนจะของหวาน กับพวกน้ำอัดลมอีก  กอ สระ อูว่า... มอ อึ งอกับแม่ของมอ อึ งอกินกันไปทั้งอาทิตย์ก็ไม่มีทางหมด  ต่อให้พี่มอ อึ งอจะกลับมาช่วยกินก็เถอะ” กันต์ธีร์ขมวดคิ้วมอง  อย่างไม่เข้าใจถึงจุดมุ่งหมายจากความเห็นเหล่านั้น “แล้วไง” “กอ สระ อูเลยเกิดไอเดียปิ๊งขึ้นมา”  สุเทพกระหยิ่ม  ชี้แจงข้อเสนอด้วยการเอียงศีรษะมากระซิบ  “ไหน ๆ วันนี้มอ อึ งอก็ขึ้นบ้านใหม่ทั้งที  น่าจะโทรชวนพวกเพื่อน ๆ มาฉลองกัน  ถือเสียว่าเลี้ยงรุ่นไปในตัว” คนเป็นเจ้าของบ้านทำคิ้วย่น  สดับฟังความอย่างลังเลใจ “แล้วเค้าจะมากันเหรอ...” “น่าจะนะ...”  คู่สนทนาครุ่นคิดตาม  “ที่ผ่านมา ไอ้พีมันเคยพยายามนัดพวกเราไปดริ้งกันที่คอนโดฯ ของมันอยู่หลายรอบ  แต่:-)ชอบก่อเรื่องแอบพาผู้หญิงไปนอน  แม่มันก็เลยริบกุญแจสั่งห้ามฉลองซะงั้น” “เฮ้ย...” เขาอุทานออกมา  เมื่อหวนนึกถึงใบหน้าขาวตี๋และรูปร่างแคระแกนของเพื่อนร่วมชั้นเรียนผู้นั้น  “ไอ้ลูกหมาพีนี่นะ  นอนกับผู้หญิง” “เอ่อสิวะ  เดี๋ยวนี้ตัวมันไม่เล็กแล้วนะโว้ย  ตัวสูงเท่ามอ อึ งอกับกอ สระ อูเนี่ยได้แล้ว”   คำตอบย้ำช่วยให้เขาตระหนักถึงห้วงเวลาอันยาวนาน  หลังจบการศึกษาชั้นมัธยม  กาลเวลาอันเปลี่ยนแปลงผู้คนรอบด้านให้เป็นไปตามวิถีทางของตนเอง “มอ อึ งอจะได้ถือโอกาสนี้  นัดไอ้นุ่นมาเจอ  คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย” ข้อเสนอต่อมาจู่โจมเข้าสู่โสตประสาทอย่างจัง  ชายหนุ่มรู้สึกวูบไหววิงเวียนไปชั่วขณะ  เกือบลืมไปเสียสนิทว่าได้เผลอระบายความอึดอัดกลัดกลุ้มใจเกี่ยวกับเธอไปแล้ว “จะได้เคลียร์กันให้จบ ๆ ไปเลย  ว่ามันจะเลือกใครระหว่างมอ อึ งอกับไอ้หนุ่มที่มันคบเป็นแฟนไปแล้วนั่น”   สุเทพขยายความต่อ หนุ่มผิวครามสังเกตมองสีหน้ายุ่งของเพื่อนรัก  อย่างอึดอัดใจไปกับความแง่งอนอันยืดเยื้อของคนคู่นี้ “มอ อึ งอจะแบกเรื่องนี้ไปอีกนานแค่ไหนวะ ไอ้กันต์” วจีคล้ายคำถาม  ปลุกให้เขาตื่นขึ้นจากภวังค์  ชายหนุ่มแอบเหลือบมองสีหน้าสุดเอือมของเพื่อนรักอย่างชั่งใจ  เขาจะเชิญเธอมาเพื่อสานต่อความรู้สึกอันดีงามต่อกันได้อย่างไร  ในเมื่อสถานที่แห่งนี้  คืออนุสรณ์แห่งความทรงจำอันโหดร้ายสำหรับเธอ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 12:16:38

ความคิดเห็นที่ 2 ตะวันชิงพลบ  สายลมเย็นโชยกระทบกับกิ่งใบของแมกไม้ให้ลู่ไหวไปตามกัน  ดุจการปลอบโยน “....วันอาทิตย์  กันต์ต้องส่งพ่อไปบวชวัดที่กาญฯ...”   นริศราซบหน้าลงกับผนังระแนงไม้  ด้วยเหตุบังเอิญหรือชะตาที่กางกั้นเขากับเธอเอาไว้  กันต์ธีร์หายเงียบไปนับจากวันที่คุยสายกัน เหมือนมีบางอย่างติดอยู่ภายในใจชายหนุ่ม  จนเขาไม่กล้าพอจะเผชิญหน้า  อะไรบางอย่างที่ทำให้เขาสูญเสียความเชื่อมั่น  อาจเป็นเรื่องความสัมพันธ์กับปรียาเมื่อครั้งอดีต  กิริยาอาการของมารดาที่เคยแสดงออกต่อเขา  หรือว่า.... “...นุ่นล่ะ  ถามใจตัวเองดีหรือยัง  แล้วที่นุ่นตกลงใจเป็นแฟนกับคุณคณิตไปแล้ว จะเป็นยังไงต่อ...” สีเขียวเข้มของใบไม้พลิ้วไหวอยู่ในสายลม  ทุกสิ่งรอบด้านเริ่มหม่นมัวลงเมื่อรัตติกาลใกล้มาเยือน  สมมติฐานต่าง ๆ ลอยคว้างหมุนวนอยู่ในห้วงความคิด “คุณหนูคะ  โทรศัพท์ดังอยู่นานแล้วนะคะ” คำเตือนของผู้สูงวัยกว่าช่วยให้เธอคืนสติ  หลังจากถูกเสียงเพลงจากโทรศัพท์มือถือข้างกายรบกวนอยู่นาน  หมายเลขที่ปรากฏบนหน้าจอแลไม่คุ้นตา “นุ่นเหรอ   นี่ปองนะ”  เป็นเสียงของผู้หญิงลอดมาตามสาย  “ปองใจ ที่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกับนุ่นไง” นริศรานิ่งอึ้งไป  หล่อนคือปองใจ เพื่อนหญิงสมัยมัธยมที่เคยสนิทสนมควงคู่อยู่กับเขา “จ้ะ  จำได้”  เธอตอบรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  ครั้งสุดท้ายที่คุยสายกัน  แสนนานเพียงใดแล้ว  ครานั้นเธอเป็นฝ่ายติดต่อไปเพื่อถามไถ่ข่าวคราวและที่อยู่ของเขา  “ปองมีอะไรหรือเปล่า  วันนี้ถึงได้โทรมา” “อื่ม...คือว่า...ปอง...”  ปลายสายคล้ายจะลังเลใจเล็กน้อย  ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยขึ้น  “เอ่อ... ตั้งแต่ที่เราโทรคุยกัน  นุ่นติดต่อกันต์ได้แล้วหรือยัง” ถ้อยคำถามโดนใจ  จู่โจมเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว  หัวใจของคนฟังเต้นระทึก  อย่างไม่อาจคาดเดาถึงเจตนารมณ์ของวจีนั้น “เอ่อ... ทำไมเหรอจ๊ะ”  เธอถามกลับอย่างไม่เป็นคำ  “ปอง... ปองเจอเค้าเหรอ” “เปล่าหรอก”  ปองใจตอบเสียงเรียบอย่างไม่ทันสังเกตปฏิกิริยาผิดปกติของอีกฝ่าย  “แต่บังเอิญว่าเมื่อกี้  เทพโทรมาชวนปองไปเที่ยวบ้านใหม่ของกันต์  พวกเค้าจัดเลี้ยงสังสรรค์กันวันนี้  พอปองได้ข่าวของกันต์  ก็เลยคิดถึงนุ่น  ว่าแต่... มีใครโทรมาชวนนุ่นหรือยัง” ดุจเรื่องราวที่เธอไม่มีสิทธิเข้าไปเกี่ยวข้อง  เขาบอกกับเธอว่า  จำต้องไปร่วมงานอุปสมบทของบิดาที่จังหวัดกาญจนบุรี  แต่ดูเหมือนว่า เหตุการณ์จะแปรเปลี่ยนไปจากเดิม “เปล่า..ไม่มี...”  เสียงนั้นแผ่วเบาหวิว  ดุจความรักอันเลื่อนลอยไกลห่าง  กันต์ธีร์มีอีกด้านมุมหนึ่งเสมอสำหรับเธอ  “ปองไปเถอะจ้ะ  ถ้าเค้าอยากให้นุ่นไป ก็คงโทรมาชวนเอง” น้ำเสียงเหมือนน้อยใจของเธอ  ทำให้อีกฝ่ายเริ่มจับความรู้สึกได้  เงียบเสียงไป “เค้าอาจคิดว่า...  นุ่นยังโกรธเค้าอยู่หรือเปล่า...”  หล่อนให้ความเห็นภายหลังนิ่งคิดทบทวน  “ถ้านุ่นหายโกรธกันต์เรื่องเก่า ๆ แล้ว  ก็น่าจะถือโอกาสไปเจอตัวเค้าเสียวันนี้เลยนะ  อย่างน้อยเราก็เคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดียวกันนะ” คำร้องขอของเพื่อนผู้หวังดีล่องลอยมาตามสาย   “นะนุ่นนะ  ไปเป็นเพื่อนปองหน่อย...” บนเส้นทางรักอันเวียนวนดำเนินมาจนถึงอีกหนทางแยก  เธอควรจะตัดสินใจเลือกทางใด  ระหว่างความทรนงในศักดิ์ศรีลูกผู้หญิง  หรือว่า... เผชิญหน้ากับความจริงของหัวใจ  ความจริงที่อาจเป็นปราการด่านสุดท้ายอันท้าทายสำหรับเธอ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 12:17:36

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงเพลงดังกระหึ่มสะเทือนลือลั่นออกมาจากลำโพงตัวใหญ่ในมือ  ก่อนที่มันจะถูกวางลงบนม้านั่งหินหน้าประตูใหญ่อย่างลังเล  ภายใต้แสงสลัวของไฟสนาม  บรรดาอดีตเพื่อนนักเรียนมัธยมของเขากำลังยักย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะเพลง “เอ่อ  วางมันไว้ตรงนั้นแหละไอ้กันต์  ย้ายไปย้ายมาอยู่ได้”  รพีตะโกนเสียงดังมาแข่งกับเสียงดนตรี  “มาได้แล้วโว้ย  มาร่วมก๊วนกับพวกกอ สระ อูนี่” กันต์ธีร์ทอดมองกิริยาเริงร่าของเจ้าของเสียงพูดอย่างเลื่อนลอย  ท่ามกลางความสนุกครึกครื้นและเสียงหัวเราะ  หากจิตใจของเขากลับปั่นป่วนรุ่มร้อนกับความรู้สึกที่ยังค้างคาใจอยู่ “อ้าวนี่จ้ะ  ละมุดอีกอย่าง  เสร็จเรียบร้อยแล้ว” ภายในห้องโถงของบ้าน  มารดาของเขากำลังง่วนกับการจัดเตรียมอาหารสำหรับงานเลี้ยง “กันต์มายกผลไม้ไปให้พวกเพื่อน ๆ เค้าทานกันได้แล้วจ้ะ” ชายหนุ่มหมุนตัวมองกลับไปตามเสียงเรียก  ทันใด ก็ถูกใครคนหนึ่งเข้าขวางตัดหน้า “ไม่ต้องจ้ะ  ดาบริการเอง”  ลินดาส่งยิ้มกว้างให้เขาอย่างร่าเริง  “กันต์ช่วยงานเลี้ยงพระมาตั้งแต่เช้า  เหนื่อยแย่แล้ว  ไปนั่งทานอย่างเดียวเถอะ”   กันต์ธีร์มองตามหลังเพื่อนสาวที่ชิงตัดหน้าไปรับถาดจากผู้อาวุโส  สวนทางกับเพื่อน ๆ อีกหลายคนที่สลับผลัดเปลี่ยนกันมาช่วยเสิร์ฟอาหาร “งั้นหนูยกโถน้ำแข็งกับน้ำอัดลมพวกนี้ไปก่อนนะคะคุณน้า”  ลีลาวดีบอกแล้วหันไปสะกิดเพื่อนสาวด้านข้าง  “ไปแต้ว  ช่วยกัน” สาวร่างเล็กชะเง้อชะแง้มองตรงไปประตูรั้วอย่างไม่ใส่ใจวาจาของเพื่อน  ก่อนจะนึกเอ๊ะใจตวัดสายตากลับมาทางเพื่อนหนุ่ม “แล้วนุ่นล่ะกันต์  ไม่เห็นนุ่นมาเสียที” ชายหนุ่มหลบสายตาคำถามนั้นด้วยการหย่อนตัวนั่งลงบนม้านั่งหินหน้าประตูใหญ่  ติรกาตรงไปนั่งลงใกล้ ๆ อย่างจ้องจับผิด “อย่าบอกนะว่า  กันต์ไม่ได้ชวนนุ่นมางานนี้” คำนั้นทำให้สุเทพซึ่งง่วนอยู่กับการต่อพ่วงไฟกระพริบต้องวางมือ “เฮ้ย อะไรวะ  ป่านนี้มอ อึ งอยังไม่ได้โทรไปอีกเหรอ”  เขาตะโกนถาม  “กอ สระ อูโทรเรียกใครให้มอ อึ งอได้นะโว้ย  แต่อย่างไอ้นุ่นเนี่ย  มอ อึ งอต้องโทรไปชวนเอง” สายตาคาดคั้นจากเพื่อน ๆ ช่วยเร่งรัดการตัดสินใจในชั่วขณะนั้น  ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินห่างออกจากกลุ่ม  พลางควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง  เพื่อติดต่อหาเธอ   คำตอบรักที่เฝ้ารอคอยจากเธอ  คงมีอันต้องสะดุดหรือสิ้นสุดลงกับบรรยากาศของบ้านหลังนี้   อนุสรณ์แห่งรอยบาปที่ยังมิอาจลืมเลือน  ชายหนุ่มครุ่นคิดด้วยความกลัดกลุ้มใจ “กันต์” ได้ยินเสียงเรียกไกล ๆ  ร่างสันทัดอันแสนคุ้นตาของหญิงสาวผู้หนึ่งปรากฏกายขึ้น  เธอกำลังย่างเท้าตรงมาจากประตูรั้วบ้าน  พลางโบกมือโบกไม้ทักทายอย่างร่าเริง “หวัดดีจ้ะทุกคน” “ปอง”  เขาพึมพำเรียกชื่อนั้น  ก่อนจะทันตั้งสติพุ่งตัวออกไป ปองใจแปรเปลี่ยนไปเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว  พวงแก้มที่เคยกลมยุ้ยแลซูบลงเล็กน้อย  ช่วยให้ใบหน้าเรียวขึ้น  รูปร่างผอมบางกว่าสมัยเป็นเด็กนักเรียน “มาได้ไง”  เขาทักอย่างไม่เป็นคำ  “ดีใจนะที่ได้เจอปองอีก” หญิงสาวส่งสายตามองมา  ร่างสูงดูซูบลงไปจากเวลาเกือบหนึ่งปีที่ไม่ได้พบหน้ากัน  ใบหน้าเรียวแลกร้านขึ้นเล็กน้อย “เทพโทรชวนให้ปองมา”  เธอบอกแล้วละสายตาจากเขา  หันไปส่งยิ้มให้เพื่อนหนุ่มอีกคนซึ่งเดินตามมาต้อนรับ “ไงปอง  นึกว่าไม่มาซะแล้ว”  สุเทพทักทาย “มาสิ  กันต์ขึ้นบ้านใหม่ทั้งที...”  เธอตอบด้วยรอยยิ้มฝืน ๆ  ก่อนจะเบนสายตากลับมายังชายหนุ่มผู้เจ้าของหัวใจ  นัยน์ตาคู่นิ่งลึกของกันต์ธีร์ยังคงคลายกักเก็บความรู้สึกนานัปการเอาไว้  หากเป็นไปได้  เธอปรารถนาจะช่วยผ่อนปรนความรู้สึกอันแสนหนักหน่วงเหล่านั้น   “ปองพาใครคนหนึ่งมาเซอร์ไพร์สกันต์ด้วยล่ะ”  เธอตัดสินใจบอกออกไป “ใครเหรอ”  หนุ่มผิวครามซัก  ก่อนจะทันฉุกคิดหันมองไปทางเพื่อนหนุ่มด้านข้าง  ราวกับขอความเห็น ปองใจขยายความต่อไปด้วยน้ำเสียงสุขุม “เค้าน่าจะ  เป็นคนที่กันต์อยากเจอมากที่สุด” ประโยคนั้นช่วยตอบข้อกังขาในใจ  กันต์ธีร์ละสายตาจากคู่สนทนาหันขวับมองไป  นอกแนวสีขาวโพลนของรั้วไม้  ภาพเงาอันแสนคุ้นตาของรถยนต์คันหนึ่งจอดนิ่งอยู่ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 12:18:34

ความคิดเห็นที่ 4 นริศราละสายตาจากกระจกส่องหลัง  เมื่อร่างสูงเดินใกล้เข้ามาจนเกือบถึงรถของเธอ  แสงจากไฟริมทางสาดกระทบกับวงหน้าขาวซีดของชายหนุ่มและดูตื่น ๆ  จวบจนถึงเวลานี้  เธอยังไม่สามารถตอบคำถามตัวเอง  ถึงเหตุผลที่ยินยอมเป็นฝ่ายมาพบเขา กันต์ธีร์ชะงักฝีเท้าเมื่อหญิงสาวผลักประตูฝั่งคนขับแล้วก้าวลงจากรถ  เธอสวยน่ารักอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนยาวกับกระโปรงสั้นแบบวัยรุ่น  แสงจากโคมไฟของรั้วไม้ทอสว่างอาบไล้ใบหน้าเนียนใสที่ไม่ได้แต่งแต้ม  เธอหันมองมาสบตาเขาแวบหนึ่งแล้วเหลียวมองไปยังเรือนไม้สีขาวอันตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าราวกับตั้งคำถาม “นุ่น...”  เขากระซิบเสียงแผ่วแทนความรู้สึกคะนึงหาที่ซ่อนลึกอยู่  เรื่องราวระหว่างเขากับปรียา  ตลอดจนบ้านหลังนี้  ดุจนิยายเรื่องยาวอันสลับซับซ้อน ....และคงเป็นเรื่องยากที่เธอจะทำใจยอมรับ “มานานหรือยัง  เข้า...เข้าไปในบ้านก่อนสิ”   นริศราเบนมองกลับมาอีกครั้ง  กระแสตาของชายหนุ่มยังคงเปะปะไปมาไม่กล้าพอจะสบมองมาทางเธอ “ไม่เป็นไรหรอก...”  เธอเริ่มด้วยการออกตัวปฏิเสธ  สะท้านไปกับความตั้งใจอันแรงกล้าของตนในครานี้  “นุ่นมา  เพราะเรื่องที่อยากจะบอกกันต์ แต่กันต์ยังไม่ไปหานุ่นที่บ้าน  นุ่นเลยถือโอกาสมาบอกกันต์ซะวันนี้เลย..” น้ำเสียงของเธอราบเรียบไร้ร่องรอยประชดประชัน  เขาไม่เคยหลงลืมนัดสำคัญซึ่งยังคงเอาแต่ผัดผ่อนเธอ  คำตอบของหัวใจที่ทั้งเฝ้ารอคอยและหวาดกลัว “ขอโทษนะ  ที่ไม่ได้ไปหาเสียที”  เขากล่าวอย่างรู้สึกผิด   จะบอกได้อย่างไรว่า  หวาดหวั่นเกินกว่าจะอยู่ท่ามกลางแรงกดดันจากสายตารังเกียจเดียดฉันท์ของมารดาเธอ   “บางที... บางทีชีวิตกันต์ก็วุ่นวาย  จนไม่รู้จะอธิบายให้นุ่นเข้าใจยังไง”   เป็นความอึดอัดคับข้องใจที่หลุดออกมาในช่วงวินาทีนั้น  ชายหนุ่มแหงนหน้าทอดมองผืนสีดำมืดของท้องฟ้า  แสงสลัวจากไฟริมทางปกคลุมบรรยากาศสงัดยามค่ำคืน นริศราขยับตัวเดินใกล้เข้ามา  ท่ามกลางความสลัวของคืนเดือนแรม  ร่างของเขาดุจล่องลอยไกลออกไป บางด้านมุมของชีวิตเขา  ...ที่ไม่มีเธอ หากนั่น...  ไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกต่อไป  ขอเพียงได้พบหน้า  สุขใจที่ได้อยู่เคียงข้างกัน  ...เท่านั้น “ช่างมันเถอะนะ” วจีนั้นทำให้เขาลดสายตาต่ำลงมา  เพ่งสายตาจับมองเจ้าของเสียงพูดอย่างไม่เชื่อหู  นัยน์ตาของหญิงสาวทอประกายอ่อนโยนและลึกซึ้ง “อะไรที่ทำให้กันต์ไม่สบายใจ  เราก็อย่าไปพูดถึงมันอีกเลย”  เธอบอกย้ำอีก กันต์ธีร์นิ่งงัน  เพ่งพิศมองสตรีผู้อยู่เบื้องหน้าด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป  ก่อนจะทันรู้ตัว  มือทั้งสองข้างก็โผไปกุมท่อนแขนทั้งคู่ของเธอเอาไว้   ในที่สุด  นริศราก็ยอมปล่อยวางอดีต  และให้อภัยเขา “ขอบใจนะ...”  อุ้งมือใหญ่บีบรัดข้อแขนทั้งสองข้างของเธออย่างไม่ทันรู้ตัว  อมยิ้มตื้นตัน  “ขอบใจที่เข้าใจกันต์” ทั้งสองเริ่มเปล่งรอยยิ้มออกมาได้  เมื่อทำนบของความรู้สึกที่ขวางกั้นระหว่างกันและกันอยู่ทลายลง “นุ่นมีอะไรจะบอกกันต์เหรอ  บอกมาสิ  กันต์อยากฟัง”   เขาถามขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น  เมื่อหวนนึกถึงคำตอบที่ยังเฝ้ารอจากเธอ หญิงสาวอมยิ้มตอบเขิน ๆ “นุ่น.. นุ่นอยากบอกกันต์ว่า... นุ่นกับแม่ปรับความเข้าใจกันดีแล้ว”  เธอบอกไปพร้อมกับหลบสายตา  หวั่นกลัวกับความหมายโดยนัยของตัวเอง  “ต่อไป... แม่จะไม่ขัดขวางหรือว่ากีดกันความรู้สึกของนุ่นอีก  แม่ยินดีจะรักทุกคน... ที่นุ่น... ที่นุ่นรัก” หางเสียงขาดเป็นห้วง ๆ   เหมือนว่า... นริศรากำลังพยายามจะบอกอะไรเขา “ดีแล้ว...”  ชายหนุ่มพยักหน้าคล้อยตาม  ทัศนคติและมุมมองจากมารดาของเธอ  อุปสรรคสำคัญอันขวางกั้นความรู้สึกของเขาตลอดมา  “ดีแล้วไง  กันต์ดีใจด้วยนะ” รอยยิ้มของหญิงสาวเจื่อนลงเล็กน้อย  ...เขาคงยังไม่เข้าใจความหมายของเธอ “อีกเรื่องที่นุ่นตั้งใจจะบอกกันต์มานานแล้ว  แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้พูดเสียที”  เธอตั้งสติกล่าวต่อไปอย่างเยือกเย็น  “ที่จริงแล้ว... เรื่องของณิต” เธอหยุดแล้วแอบเหลือบตาขึ้นมองเขา  นัยน์ตาของชายหนุ่มเปล่งประกายไปด้วยความหวังและรอคอย “เรา... เป็นเพื่อนบ้านที่จากกันไปตอนเด็ก  แล้วบังเอิญได้กลับมาเจอกันอีก  เรา... เราไม่เคยมีความคิดจะเป็นแฟนกันเลย” พวงแก้มขาวเนียนเปลี่ยนเป็นสีชมพูจาง ๆ  หากยังพยายามอธิบายต่อ “คราวก่อนที่นุ่นบอกกันต์ไปแบบนั้น  เพราะว่านุ่น... นุ่น...” ความจริงจากปากของเธอจับใจกว่าทุกสิ่ง  ช่วยปลดเปลื้องพันธนาการหัวใจอันขวางกั้นไว้มานาน  เขาควรจะเข้าใจคำบอกรักโดยนัยตามแบบของเธอ “คือนุ่น  นุ่นอยากรู้ว่า... กันต์ เอ่อ... กันต์คิดยังไงกับ... เรื่องของเรา” ขณะจิตนั้น  เขารวบเอาเธอเข้ามากอดรัด  แล้วประทับริมฝีปากเข้ากับกลีบปากบางอย่างยากจะห้ามใจ   สายลมแห่งรัตติกาลโชยพัดผ่าน  พันผูกสายใยแห่งความรักให้ถักทอเรียงร้อยเป็นหนึ่งเดียว  ภายใต้ขอบฟ้าสีน้ำเงินของรัตติกาล ......................................... 48...บทส่งท้าย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12779137/W12779137.html แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 55 11:54:35 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 12:19:41

ความคิดเห็นที่ 5 บางด้านมุมของชีวิตเขา  ...ที่ไม่มีเธอ   หากนั่น...  ไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกต่อไป อยากให้คู่รักทุกคู่  คิดได้แบบนี้จัง เนื้อหา "เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ" ทั้งหมดจบลงแล้วนะคะ ในตอนหน้าคือ "บทส่งท้าย"  เพื่อความสมบูรณ์ของเรื่อง ติดตามอ่านได้ในวันพฤหัสฯ ค่ะ คุณ de janeiro หนุ่มผิวครามสังเกตมองสีหน้ายุ่งของเพื่อนรัก  อย่างอึดอัดใจไปกับความแง่งอนอันยืดเยื้อของคนคู่นี้ “มอ อึ งอจะแบกเรื่องนี้ไปอีกนานแค่ไหนวะ ไอ้กันต์” ทั้งคนอ่าน คนเขียน และตัวละครในเรื่อง เหนื่อยใจกับพระเอก นางเอก คู่นี้เช่นกันค่ะ คงไม่เกี่ยวกับว่า พวกเค้าเป็นคนดีหรือไม่ดี แต่ไม่สามารถจูนความเข้าใจให้ตรงกัน   และไม่สามารถยอมรับความเป็นตัวตนของอีกฝ่ายได้ สำคัญคือ คู่รักส่วนใหญ่มักเป็นเช่นนี้ด้วยสิ คุณ ::อาราเร่:: ในที่สุด นางเอกของเราก็คิดได้แล้วค่ะ คุณ Psycho man "ชีวิตใหม่" ของหลาย ๆ คนเลยค่ะ "ประวิทย์" ที่เพิ่งได้เรียนรู้ชีวิตในอีกมุมมอง "ชาญ" ที่ตระหนักได้ว่า รินรดามีความสำคัญต่อเขา มากกว่าเซ็กซ์ "พิม" ที่ยอมเปลี่ยนชีวิตของตัวเองมาอยู่กับลูก "เกรียงศักดิ์" ละทางโลก เพื่อชำระล้างจิตใจของตัวเอง "ปรียา" ที่ได้ตกลงใจแต่งงานไปกับณภัทร เลิกทรมานตัวเอง "ปราณี" ที่ได้เห็นความสุขทางใจ (พฤติกรรมที่ดีงามของลูก) สำคัญกว่าเงินทองที่เธอเคยหวงแหนหนักหนา ภายใต้ความสว่างสดใสของท้องฟ้าฤดูใบไม้ผลิ ใบหน้าของรินรดาแลอิ่มเอิบอยู่ในกรอบของจอมอร์นิเตอร์บนโต๊ะทำงาน   เคียงข้างด้วยชายชาวต่างชาติคนหนึ่ง  ซึ่งกล้องมิได้จับภาพใบหน้าไว้   ช่วงที่เขียน ลูกสาวถามว่า "ชายชาวต่างชาติ" เป็นใครคะ ความจริงแล้วคนเขียนต้องการให้คนอ่านจินตนาการเอาเอง แต่ถ้าให้คนเขียนจินตนาการแล้วล่ะก็... เค้าคือ... คนเดินผ่าน ค่ะ สังเกตจากคำว่า "...ซึ่งกล้องมิได้จับภาพใบหน้าไว้ " แสดงว่า เขาไม่ได้ตั้งใจจะถ่ายรูปนี้ คุณ มิสพรหล้า คิดว่าเขียนตอนจบได้ไม่ดีพอ  จึงขอเวลาแก้ไขอีกหน่อยค่ะ แก้เสร็จแล้ว  ก็ยังคิดว่ามันไม่โรแมนติกพอ อยู่ดี มีข้อแนะนำ ติชม ยินดีรับฟังค่ะ คุณ scottie ไม่ค่อยมีความรู้ด้านภาษาอังกฤษค่ะ  บางทีก็มั่วเอา คำว่า ชาร์เลส พลอยใสเป็นคนอ่านค่ะ ด้วยคนเขียนคิดว่า เธอไม่รู้จักชาร์ล และอ่านจากลายเซ็นต์ขยุกขยิกของเขา จึงอ่านผิด หรือเพี้ยนไปบ้าง  เพื่อให้ความรู้สึกเป็นธรรมชาติของคนไม่รู้จัก แต่ถ้าคุณ scottie เห็นว่าไม่เหมาะสม  จะแก้ไขให้เป็นชาร์ลเหมือนเดิม หรือจะแนะนำให้อ่านเพี้ยนเป็นอะไร  ก็ยินดีรับฟังค่ะ คุณ Medal G G อย่างที่บอก ประวิทย์ up leve ขึ้นมาแล้ว "ชีวิตใหม่" ค่ะ  (ที่ไม่มีนุชจรี) ขอบคุณกำลังใจจาก คุณ  istante, คุณอะไรก็ไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 55 12:25:35 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 12:21:51

ความคิดเห็นที่ 6 จบลงด้วยดี ซะทีนะคะ ตัวละคร ทุกตัวจบแบบมีเหตุและผล ที่เหมาะสมที่สุดแล้วคะ เป็นกำลังใจนะคะ แล้วก้อรอผลงานต่อไปคะ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 13:10:19

ความคิดเห็นที่ 7 กรี๊ดด  จูบเลยเหรอ??? อายแทน  นึกหน้านุ่นออกเลย คงตาโตๆ ตกใจก่อน แล้วค่อยเปลี่ยนเป็นตาพริ้ม ค่อยๆละริมฝีปากจากกัน และยังคงอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน จบบริบูรณ์   แหะๆ จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 18:43:17

ความคิดเห็นที่ 8 อั้ยยะ เกือบได้จิกหมอนแล้วค่ะ อิอิ จะว่าไป มันก็ผ่านมาเร็วเหมือนกันนะเนี่ย  จะจบซะแล้ว แล้วหลังจากนั้นจะเป็นยังไงเนี่ย คิดถึงนายกันต์กะนุ่นน่าดู จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 19:14:29

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนจบจะพลิกมั๊ยคะเนี่ย >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 21:03:53

ความคิดเห็นที่ 10 สงสัยจะผิดนัดอีกแล้วค่ะ เมื่อคืนอ่านทบทวนไปมา  หลับไปยังไงไม่รู้ตัว ขอไปอ่านคืนนี้อีกซักรอบนะคะ ตอนจบทั้งที  ขอเวลาให้ประทับใจนิด จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 16:10:06

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ ^ ก็ถึงว่า........อิอิ   แต่ก็รอค่ะ จากคุณ : อะไรก็ไม่ได้ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 18:42:53

ความคิดเห็นที่ 12 รอจ้าาา จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 10:52:18