PANTIP.COM : W12765161 +.::เลห์รักกับดักลวง::.+.....ตอนที่ 1 || .......100 % [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

เย็นวันนั้นเขาก็ไปตามที่อยู่ในกระดาษ บ้านหลังใหญ่กว่าที่เขาเคยเห็น มันใหญ่จนขาเขาสั่นไปหมด

"ไอ้หนู มานี่ๆ มาเร็ว นายน้อยรออยู่แล้ว"

เสียงคนขับรถเมื่อเช้า มาคอยเขาที่หน้าประตู รีบเข้ามาบีบไหล่ยิ้มอย่างใจดี

"โชคดีแล้วนะ ไอ้หนู ฉันดีใจด้วย ได้มาเจอกับนายน้อย ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงหรือมีชีวิตแบบไหนก็ตาม ฉันว่าเธอก็ไม่ถือว่า
โชคร้ายนักหรอก แล้วทำตัวดีๆล่ะ" คนรถยังคงพูดต่อพร้อมกับเดินนำไปยังสวนด้านหลัง

เด็กชายในรถ นั่งรอเขาอยู่ตรงโต๊ะกลมสีขาวในสวน กำลังทำการบ้านอยู่ เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ เด็กชายในรถ ก็เงยหน้าขึ้น
ยิ้มละมัย ดวงตาประกาย ผิดกับ ใบหน้าเบื่อหน่ายเมื่อเช้าลิบลับ

"เรียกฉันว่า ชูว์นะ นายมาอยู่กับฉันที่นี่ไหม"

รักษ์ยืนนิ่ง ทั้งอึ้ง ทั้งประหลาดใจแต่ก็อดตื่นเต้นนิดๆไม่ได้ บ้านหลังใหญ่ แบบนี้ เขาจะได้เข้ามาอยู่อย่างนั้นหรือ?

"นายมาอยู่กับฉัน จะพาพ่อ แม่ มาด้วยก็ได้นะ ห้องว่างเยอะ ด้านหลังตึกน่ะ ฉันบอกพ่อกับแม่ฉันไว้แล้ว มาเป็น แม่บ้าน
แม่ครัว คนสวน อะไรก็ได้ที่อยากจะทำ แต่นาย ต้องมาเป็นเพื่อนฉัน"

รักษ์ยังคงยืนนิ่ง จนเด็กชายตรงหน้าหรี่ตาลง เหมือนจะถาม เขาจึงพูดเสียงเบา
"ไม่มี พ่อ หรอก มีแต่แม่ กับน้อง"

"อืม ไปเก็บของแล้วมาอยู่ที่นี่กัน เอาเอกสารของนายมาด้วย ใบเกิด ทะเบียนบ้าน จะได้มาเรียนด้วยกัน อืม ไม่สิ คงไม่ได้
ฉันเรียนมอห้าแล้ว ถึงส่งนายเข้า โรงเรียนก็คงต้องอยู่มอสี่ เดี๋ยวจบไม่พร้อมกันอีก เอาเป็นว่า เรียน กศน. หลักสูตร ม.ปลาย
แล้วกัน ขยันหน่อย ปีครึ่งก็จบ แล้วเดี๋ยว มหาลัยค่อยไปเรียนด้วยกัน"

รักษ์อึ้งหนัก นี่มันเรียกว่าบุญหล่นทับ ใช่หรือเปล่า แผนการที่เขาพูด ราวพระเจ้าที่จะลิขิตชีวิตเขาให้ไม่ต้องเป็น เด็กจรจัด
ต่อไป ..แต่ว่า..ถ้าเขาหลับตา แล้ว ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งที่เขาได้ยิน มันจะเปลี่ยนไปหรือเปล่า รักษ์แอบเอามือมาหยิบมือ
อีกข้าง... จนใบหน้าแหย

"ทำอะไร หยิกตัวเองทำไม"

"ก็..เปล่าหรอก.. แค่..ให้แน่ใจว่า นี่ไม่ได้กำลังฝันอยู่"

"หึ เดี่ยวไปกับ พี่ก้องคนขับรถน่ะ ให้เขาพาไปเก็บของแล้วก็รับ แม่กับน้องนายมาด้วย"
พูดจบ ชูวัฒน์ก็ก้มหน้ากับกองหนังสือตรงหน้า

รักษ์นิ่งไปอีก กับทางเดินใหม่ของชีวิตที่มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนี้

"นาย..นายจะไม่ถามฉันเลยเหรอ ว่าฉันอยากจะมาอยู่ที่นี่กับนายหรือเปล่าน่ะ"

ชูวัฒน์ เงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสะท้อนความเหงา

"ทำไม..นายเองก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันหรือ"

"เอ่อ..ไม่ใช่ ไม่ใช่ ฉันแค่ถามดูเฉยๆน่ะ" รักษ์เอ่ยอย่างตะกุกตะกัก รอยเหงาในดวงตาของคนตรงหน้า มันก็ไม่ได้ต่างอะไร
กับเขาเลยสักนิด

"อืม งั้นก็รีบไปเก็บของมา" ชูวัฒน์พูดจบก็ก้มหน้าลง ขีดๆเขียนสมุดตัวเองต่อ

และตั้งแต่นั้นมา เด็กคนนั้นก็กลายมาเป็นทั้งเพื่อน ทั้งนายของเขา ตามแต่อารมณ์ โดยไม่มีทีท่ารังเกียจภูมิหลังของเขาแม้
แต่น้อย นั่นคือสิ่งที่ทำให้รักษ์รู้สึกชื่นชมและบูชา ชายหนุ่มคนนี้เป็นอย่างมาก

แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 55 15:01:09

จากคุณ : วิงจี้ (ริญรภัสร์)

เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:47:19

ความคิดเห็นที่ 4

สองปีที่ผ่านมา หลังจากที่กลับมาจากเมืองนอก เขาทุ่มเวลาทั้งหมดให้กับ งานที่ได้รับมอบหมาย ไม่ใช่แค่ งานในตำแหน่ง
หน้าที่โก้หรู แต่งานอีกชิ้นที่เขาทุ่มทั้งเวลาและพลังทั้งหมดเพื่อ ตามหา..เธอ..ผู้ซึ่งเป็นหญิงเดียวในใจของ นายน้อย แต่ทุกข้อมูล
ที่ได้รับมา ราวกับว่า เธอ ไม่มีตัวตนอยู่ในโลกนี้

ทั้งรูปถ่าย เบอร์โทรศัพท์ บ้านเลขที่ ชื่อ-สกุลจริง ชื่อ-สกุลจริงของผู้เป็น บิดา และมารดา ข้อมูลที่นายน้อยของเขาประเคนมาให้
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่สามารถที่จะค้นหาข้อมูลอะไรเพิ่มเติมต่อจากนั้นได้ และเขามีเวลาเหลือเพียง อีกสองเดือนเท่านั้น
มีหวังงานนี้ ได้หัวขาดกันหมดแน่

เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น รักษ์จึงหันไปมอง จักรวัติเปิดประตูห้องทำงานเดินเข้ามาหน้าตื่น เข้ามาหา นี่ก็เป็นอีกคน
ที่ได้รับการอุปการะจาก ชูวัฒน์ หากเขาเปรียบเหมือนมือขวา นี่ก็คงจะเป็นดังมือซ้ายกระมัง เพียงแต่ นายคนนี้ไม่ได้ไปเรียน
เมืองนอกเหมือนกับเขาเท่านั้น

"ได้ข่าว คุณแม่ของคุณฐา แล้ว"

จักรวัติเอ่ยขึ้นรัว เล่นเอารักษ์เบิกตากว้าง รีบถามเร็วเช่นกัน

"จริงหรือ แล้วยังไง ตอนนี้ อยู่ที่ไหน แล้วคุณฐา อยู่กับแม่ด้วยใช่หรือเปล่า"

"เสียใจ ข่าวฉันที่ได้มาคือ แม่ของคุณฐา เสียไปแล้ว นานแล้วด้วย น่าจะเกือบสองปีเลยนะ"

รักษ์นิ่ง เสียไปแล้ว?.. คุณฐา เสียแม่ไปแล้วหรือ แล้วอย่างนี้จะรายงานนายยังไง

"คราวนี้เราจะเอายังไงกันต่อดี เหมือนเดินมาจะเจอทางออก แต่กลับกลายเป็นทางตันไปแบบนี้น่ะ"

“ไม่รู้ว่ะ สงสัย สุดท้ายพวกเราทั้งหมดก็คงต้องรอรับชะตากรรมด้วยกันซะแล้วล่ะ” รักษ์เริ่มถอดใจ

"เพื่อนๆของนายแต่ละคน ก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่าขาดการติดต่อจากคุณณัฐฐา มาเป็นปีๆ แล้ว ฉันก็จนปัญญาแล้วเหมือนกัน"
จักรวัติเดินมานั่งที่โซฟา มองรักษ์ที่กึ่งยืนกึ่งนั่งกับโต๊ะทำงาน

"เพียงแต่ พวกเราเจอ คุณรุณ บางที คุณรุณ อาจจะรู้อะไรบ้างก็ได้"

"ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน และก็ดูเหมือนคุณรุณจะหลบพวกเรายังไงก็ไม่รู้นะ เพราะเมื่อเร็วๆนี้ ฉันให้ เด็กๆของเราคอยดู
เด็กมันกลับมารายงานว่า คุณรุณแอบออกจากบ้าน ไปมิลานอีกแล้ว"

รักษ์เลิกคิ้วสูงเริ่มฉุกคิดขึ้นมา

"จะว่าไป ช่วงนี้ คุณรุณไปมิลานบ่อยมากเลยนะ ว่าไหม ตลอดสองปีมานี่น่ะ"

"อืม ก็คงมีธุระอะไรล่ะมั้ง"

รักษ์พยักหน้า เหมือนจะเห็นด้วยกับ จักรวัติ แล้วจู่ๆ ทั้งสองหนุ่มก็หน้าซีด ตัวสั่นขึ้นมา เงยหน้าสบตากัน เหมือนกับว่า กำลังรู้สึกถึงสิ่งเดียวกันอยู่

"งานนี้พวกเรา คงตายแน่ ฉันไม่อยากกลับไปเป็นเด็กจรจัด เร่ขายยาบ้า อีกนะ" จักรวัติยอมรับ

"นายอย่าพูดเป็นลางอย่างนั้นสิ" รักษ์เอ่ยเสียงสั่น เริ่มซีด "สำหรับฉัน ถ้าให้ต้องกลับไปเป็นเด็กจรจัดขายพวงมาลัยสี่แยก ก็คงไม่เป็นไร
เพียงแต่ ฉันไม่อยากเห็นหน้าผิดหวังจากนายของเราเลย มันรู้สึกเหมือนพวกเรากำลังทำร้ายเขา ทั้งที่เขามีบุญคุณกับพวกเราตั้งมากมาย
แถมเวลานายน้อยโกรธขึ้นมา ..ขนลุกว่ะ"

"มันก็จริง ฉันก็ไม่อยากเห็น มันรู้สึกไม่ดีเอามากๆ"

จักรวัตินั่งคอตก หาทางไม่ออก รักษ์เดินกลับไปยังโต๊ะทำงานเก็บของ

"นั่นนายจะไปไหนล่ะ"

"ก็กลับบ้านน่ะสิ ได้เวลาเลิกงานแล้วนี่"

"แล้วจะไปไหน"

"บ้าน"

"อย่างนั้นฉันก็กลับด้วย อ๊ะ ไม่เอาดีกว่า ฉันไปหาคุณเปรมดีกว่า"

"นั่น ติดใจเพื่อนของนายอีก ระวังเหาจะกินหัว"

"นาย..อย่าตีค่าตัวเองต่ำนักสิวะ จำไม่ได้เหรอ นายน้อย เคยบอกพวกเราเสมอ ว่า พวกเราก็เป็นเพื่อนของนายเหมือนกัน
แถมยังเป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้ พึ่งพาได้ และก็สนิทกว่าใครๆ"

"นายก็เลยลำพองตัว คิดว่าตัวเองเป็นกิ้งก่าที่ได้ทองมาสวมหัว แล้วก็จะกลายเป็น เทวดาจะไปตีซี้กับนายได้อย่างนั้นสิ"

"แหม รักษ์ นายก็พูดเกินไป ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น แต่นายต้องคิดนะว่า พวกเราตั้งแต่มาพบกัน มาเจอกัน แล้วก็ได้ใช้
ชีวิตร่วมกัน หากนายจะเอาแต่วางตัวออกห่างอย่างนี้ นายน้อยของพวกเรา ก็จะยิ่งโดดเดี่ยว แม้แต่เพื่อนที่จริงใจสักคน ก็ยังมี
ไม่ได้ เพราะต่างก็กลัวเขาจนหัวหดกันไปหมด มันจะดีหรือวะ"

"ฉันก็ไม่ได้จะวางตัวออกห่าง แค่ต้องรู้จักบ้าง ที่ต่ำที่สูงน่ะ"

"เฮ้อ..เอาเหอะ ฉันไม่ปล่อยให้นายน้อยต้องโดดเดี่ยวอยู่บนที่สูงหรอก ถ้านายอยู่สูงแค่ไหนฉันก็จะตะเกียกตะกายไปยืนอยู่ข้างๆ
เพราะฉันนี่ล่ะ คนที่จะทำให้นายน้อยไม่รู้สึกต้องโดดเดี่ยวน่ะ"

จักรวัติพูดพร้อมกับนึกถึงภาพ นายน้อยสมัยเด็กๆ ที่มักจะเอาแต่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่ในห้อง หรือไม่ก็ในสวน ถ้าจะเล่น
อะไรสักอย่าง ก็มักจะเล่นอยู่คนเดียว ไม่ว่าใครที่เข้ามาใกล้ชิดก็เพียงเพราะจะหวังเงิน หรือ ผลกำไรทางอื่นจากนายน้อยแทบทั้งนั้น

รักษ์ยิ้ม เขายอมจำนนต่อความคิดเรียบง่ายนี่จริงๆ

"แต่ฉันไม่ได้จะไปหาคุณเปรมเพื่อที่จะให้ตัวอยู่ระดับเดียวกับนายน้อยของเราหรอกนะ ฉันไปเพราะฉันชอบเวลาคุณเปรมยิ้ม
แค่เห็นเขายิ้มได้ฉันก็ดีใจแล้วและก็ที่สำคัญ เผื่อคุณฐาจะติดต่อมาที่คุณเปรมด้วย "

รักษ์พยักหน้า

"ตามใจนายแล้วกัน ฉันกลับบ้านก่อนล่ะ นายสั่งไว้ว่าห้ามให้พ่อของนาย นั่งเหงาอยู่บ้านคนเดียว เข้าใจ๋"

"ตามสบายเลยเพื่อน"

จักรวัติเดินผิวปากออกจากห้องไป ตรงดิ่งไปยังรถคันเล็กๆที่เก็บเงินซื้อได้จากเงินเดือนของเขา ก่อนจะขับตรงไปยังออฟฟิศ
นิตยาสารเล่มดังของเมืองไทย

แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 55 15:02:08

จากคุณ : ริญรภัสร์

เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:47:38