ความคิดเห็นที่ 1 ราโมน่าลืมตาขึ้นมองแสงของดวงอาทิตย์ที่ลอดผ่านม่านกรองแสงผืนบางเข้ามาตกทาบชุดนอนยี่ห้อแบรนด์ดัง สีเขียวเช่นเดียวกับสีตาของเธอวางพาดบนโซฟา ซึ่งเป็นชุดที่อนาวินซื้อให้เมื่อค่ำคืน และมันก็ช่างแสนบางเบาจนแทบพรางสายตาไม่ได้เลย แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นที่ถูกอกถูกใจสำหรับผู้ซื้อที่มองตาไม่กะพริบเลยทีเดียวยามที่ชุดนี้สวมอยู่บนร่างเธอ และในไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็เป็นคนถอดมันพ้นออกไปจากร่างของเธอ สายตาของหญิงสาวยังคงอยู่ที่เดิมพลางไล้ปลายนิ้วลูบเล่นกับลำแขนแกร่งที่พาดโอบเอว เพียงอึดใจ ร่างหนาอบอุ่นที่ซ้อนอยู่ด้านหลังเริ่มขยับตัวพร้อมกระชับวงแขนให้ร่างของเธอแนบชิดยิ่งขึ้น และมีเสียงงึมงำดังในลำคอยามเจ้าตัวเกลือกกลิ้งใบหน้าซุกไซ้กับกลุ่มผมยาวของเธอก่อนจะสงบนิ่ง มีเพียงลมหายใจผ่าวร้อนที่เป่ารดอย่างสม่ำเสมอบนศีรษะของเธอ หญิงสาวอมยิ้มกับตัวเองและปล่อยช่วงเวลาแห่งความสุขให้ผ่านเลยอย่างเชื่องช้า แต่ในที่สุด..เธอจำต้องลุกขึ้นจากเตียง โดยพาร่างออกจากวงแขนที่โอบกอดอย่างแผ่วเบาที่สุด ซึ่งดูเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เมื่อเจ้าของร่างไม่คิดจะปล่อยเธอไปง่ายๆ “เช้านี้โม้นาไม่มีงานนี่นา จะรีบลุกไปไหนล่ะครับ” อนาวินถามน้ำเสียงงัวเงีย และยังหลับตา “โม้นาจะทำอาหารเช้าให้พี่จิลทานค่ะ” คราวนี้อนาวินลืมตาขึ้นมองคนพูดที่กำลังแย้มยิ้ม มั่นอกมั่นใจ “ทำเป็นเหรอ” “อย่าดูถูกกันสิคะ รับรองว่าโม้นาทอดไข่ไม่ไหม้หรอก” “ไม่ไหม้ หรือว่า ไหม้ไหม้ กันแน่” เขาต่อให้อย่างยั่วเย้า ซึ่งเธอก็ค้อนใส่ตาเสียหนึ่งขวับ “ชิมแล้วจะติดใจ” หญิงสาวผลักมือเขาให้พ้นจากตัวได้แล้ว และทำท่าจะลุกจากเตียงแต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าทั้งเนื้อตัวเธอไม่มีผ้าติดกายสักชิ้น และมองมาที่เขาซึ่งกำลังอมยิ้มอย่างผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า ราโมน่ามองสบตาเขา และพบว่าตนเองกำลังถูกท้าทาย..เธอหยัดยิ้มอย่างสาวทรงเสน่ห์ ซึ่งเคยใช้มันในการแสดงเพื่อยั่วยวนนักแสดงชายที่มีบทคู่กับเธอ แต่สำหรับครั้งนี้ เธอไม่ได้เสแสร้งไปตามบท แต่ทุกการกระทำมันออกมาจากหัวใจและความรู้สึกที่แท้จริง โดยมีแรงกระตุ้นมาจากผู้ชายที่กำลังอยู่ตรงหน้าคนนี้..ผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธออยากจะทำทุกอย่างให้เขามีความสุขมากที่สุดเท่าที่ผู้หญิงอย่างเธอจะสามารถให้ได้ อนาวินทอดถอนใจยาวยามร่างขาวผ่องค่อยถดถอยพ้นจากผืนผ้าห่ม เผยความงดงามอันไร้ที่ติของเรือนร่างอิสตรีกระจ่างชัดด้วยแสงแดดละมุนที่โอบล้อม ซึ่งแม้ว่าเขาจะรู้จักเรือนร่างนี้ทั่วทุกตารางนิ้วแล้ว แต่ความปรารถนาที่จะครอบครอง ชื่นชมเรือนร่างของเธอไม่ได้ลดน้อยถอยลงไปเลย และดวงตาสวยคมหวานที่ตวัดมองทางหางตาราวกับเชิญชวนนั้น มันแทบทำให้เขากระโจนเข้าหาเลยทีเดียว แต่ราโมน่ากลับหัวเราะคิกเผ่นแผล็วหนีเข้าห้องน้ำอย่างไว ชายหนุ่มจึงทิ้งตัวกลับลงนอนอีกครั้งด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มระคนเสียดาย สายตายังคอยมองอยู่ที่บานประตูห้องน้ำตลอดเวลา และไม่อยากตามเข้าไปขัดจังหวะช่วงเวลาอันสุนทรีย์ยามอาบน้ำของเธอ ราโมน่ากลับออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมอาบน้ำ และปรายสายตามองชายหนุ่มที่นอนคว่ำหน้ามองเธอบนเตียงอย่างเฝ้ารอ หญิงสาวอมยิ้มและเดินผ่านสายตาของเขาไปยังห้องแต่งตัวเลื่อนเปิดตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ ซึ่งพื้นที่ภายในนอกจากจะมีเสื้อผ้าของเขาแล้ว ยังแบ่งที่สำหรับเสื้อผ้าของเธอ ซึ่งเขาเป็นคนเลือกซื้อไว้ให้ทุกชิ้น ซึ่งนั่นก็รวมทั้งชุดชั้นในและชุดนอนที่แสนวาบหวิวอีกหลายชุดด้วย และไม่ใช่เพียงแค่เสื้อผ้าเท่านั้นที่เขาจัดเตรียมไว้ให้ แต่ยังมีของใช้ส่วนตัวอื่นๆทั้งครีมทาผิวและเครื่องสำอางยี่ห้อเดียวกับที่เธอใช้เป็นประจำ..เขาทำราวกับว่า ห้องนี้เป็นห้องของเธอร่วมด้วยอีกคน แม้ว่าเธอจะคอยย้ำเตือนตนเอง ให้เหนี่ยวรั้งความรู้สึกไม่ให้ผูกพันกับเขามากไปกว่านี้ แต่ในทางปฏิบัติ เธอไม่อาจต้านทานอะไรในตัวเขาได้เลย ในเมื่อเขาทั้งอ่อนโยนและอ่อนหวาน คอยเอาอกเอาใจไปสารพัด หัวใจของเธอก็ยิ่งถลำลึกอย่างฉุดไม่อยู่..ได้แต่เฝ้าอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้า ขอให้ความเลวร้ายที่เธอหวาดกลัวยามต้องแยกจากเขานั้น อย่าได้มาถึงเร็วนักเลย หญิงสาวเลือกหยิบกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามมาสวม และเมื่อมองไปรอบๆ เธอยังเห็นตู้เสื้อผ้าอีกหลายใบที่ไม่เคยเปิด เป็นเพราะตัวเขานั่นล่ะที่เกาะติดอยู่กับเธอจนแทบไม่มีเวลาไปใส่ใจอย่างอื่นเลย และครั้งนี้มีโอกาสแล้ว เธอจึงลองเปิดดูในแต่ละตู้ว่ามีอะไรบ้าง ซึ่งตู้แต่ละใบใช้เป็นที่เก็บแอสเซสเซอรี่ต่างๆของเขาจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบและมีมากมายไม่ต่างจากเครื่องใช้ของเธอเลยทีเดียว..และชั้นบนของตู้ใบสุดท้าย เธอเห็นหนังสือนิตยสารวางเรียงกันเป็นตั้ง จึงลองเอื้อมมือไปหยิบมันมาดู แล้วก็เห็นว่าเป็นนิตยสารที่เธอขึ้นปก และมันไม่ใช่เพียงแค่เล่มนี้เท่านั้น  แต่นิตยสารทั้งตั้งนั้น ล้วนแต่เป็นภาพที่เธอขึ้นปกทุกเล่ม อนาวินนิ่วหน้าอย่างสงสัย เมื่อเห็นว่าราโมน่าหายเข้าไปในห้องแต่งตัวนานเกินไปแล้ว “โม้นา..ทำอะไรอยู่ครับ” และเมื่อเรียกแล้ว แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงลุกจากเตียงคว้าเสื้อคลุมมาสวมก่อนเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัว พลางเรียกอีกครั้งขณะก้าวเข้าไป “โม้นา” และเห็นผู้ที่กำลังตามหานั่งไขว่ห้างบนโซฟา ก้มหน้าพลิกนิตยสารบนตักอย่างสนใจโดยที่พื้นข้างตัวนั้นยังมีนิตยสารอีกหลายเล่มวางเกลื่อน ราโมน่าที่เพิ่งจะได้ยินเสียงเรียกจากอนาวินเมื่อครู่เงยหน้าขึ้นมาจากนิตยสาร และเห็นเขากำลังมองมาพอดี ด้วยท่าทีอึ้งเล็กน้อยอย่างคาดไม่ถึงว่าเธอจะมาเห็นความลับของเขา ซึ่งมันทำให้เธออดภูมิใจไม่ได้ว่า ไม่ใช่เพียงแค่เธอเท่านั้นที่หลงชื่นชมเขามานาน แต่ตัวเขาเองก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกับเธอมานานแล้วเช่นกัน “อุ๊บ!” รอยยิ้มล้อเลียนเกลื่อนชัดบนดวงหน้าสวย ยามที่ปิดนิตยสารในมือยกขึ้นชูใกล้กับหน้าของเธอ “..อุ๊บ..” อนาวินเลียนแบบเสียงเธอด้วยใบหน้าที่ออกสีเข้มขึ้นอย่างขัดเขินกับหลักฐานในมือของเธอและอีกหลายเล่มที่วางเกลื่อนพื้น ก่อนพยายามตีหน้าขรึมเดินเข้าไปใกล้ “มาเที่ยวซนค้นข้าวของอยู่นี่เอง ไหนบอกว่าจะทำอาหารเช้าให้พี่ไงล่ะ” “อืมม์..เผอิญโม้นาเจออะไรที่น่าสนใจมากๆ ก็เลยลืมไปชั่วขณะค่ะ” และรอยยิ้มยั่วเย้าก็ยังไม่หายไปจากใบหน้างดงาม “แปลกนะคะ  ที่หนังสือพวกนี้มีแต่รูปของโม้นาทั้งนั้นเลย” ชายหนุ่มรู้สึกถึงความร้อนวูบวาบกระจายทั่วใบหน้าจึงขึงตาใส่คนพูดเป็นการกลบเกลื่อนอาการ ก่อนดึงนิตยสารในมือของเธอที่ขึ้นปกในชุดว่ายน้ำมาถือเสียเอง พูดอย่างขึงขัง “รู้อะไรไหม นี่น่ะเป็นสมบัติล้ำค่าของพี่ที่ห้ามยุ่งเด็ดขาด เข้าใจไหมยัยเด็กจอมซน” พร้อมโน้มตัวลงปัดนิ้วบนปลายจมูกโด่งของราโมน่า ให้เจ้าตัวหัวเราะเสียงใส ก่อนขยับตัวลุกขึ้นยืน “โอเค โม้นาไม่สนใจสมบัติของพี่จิลแล้ว..โม้นาไปทำอาหารเช้าดีกว่า” “ให้ไวเลย ก่อนพี่จะเปลี่ยนใจกินโม้นาเป็นอาหารเช้าแทน” และทำท่าคุกคาม หญิงสาวรีบถอยกรูดทำน้ำเสียงจิ๊จ้ะ แต่สายตาที่มองเขานั้นแสนฉ่ำหวานยามหันร่างเดินออกจากห้องแต่งตัว อนาวินอาบน้ำ แต่งตัวด้วยชุดลำลองเดินไปหาราโมน่าในครัว ซึ่งหญิงสาวทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว และกำลังจัดเรียงไข่ดาว แฮม เบค่อนและไส้กรอกใส่จานให้ออกมามีหน้าตาที่น่าทานพอตัว “เป็นไงคะ ไม่ไหม้ด้วย” เธอยกจานอาหารเช้าอวดเขา “ครับ ไม่ไหม้” อนาวินตอบรับด้วยรอยยิ้มพลางหยิบจานอาหารทั้งสองจานถือมาวางบนโต๊ะเล็กภายในครัวที่ราโมน่าจัดเตรียมมีดส้อมไว้แล้ว ราโมน่าหยิบขนมปังออกจากเครื่องอบใส่จาน ก่อนหันมารินกาแฟร้อนให้อนาวิน ในขณะที่ของเธอเป็นน้ำส้มคั้นและนมสด หลังอาหารเช้าอันแสนสุขผ่านไป..สองหนุ่มสาวเคลื่อนตัวไปยังห้องนั่งเล่น ที่อนาวินเปลี่ยนให้เป็นห้องเล่นเกมเสมือนจริงและชักชวนให้ราโมน่าร่วมเล่นกับเขา ซึ่งมันเรียกเสียงหัวเราะได้มากมายจากหญิงสาว เมื่อคิดว่าเขาทำให้เธอหวนกลับไปเป็นเด็ก ที่ไม่ต้องรับผิดชอบภาระใดๆอีกครั้ง จนกระทั่ง..ราโมน่าเหนื่อยหอบจากการวิ่งไปวิ่งมา บางครั้งก็กระโดดโลดเต้น และเหนื่อยกับการหัวเราะจากการเล่นเกมที่ไม่เอาไหนของตน ร่างอวบอิ่มทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ เอนทั้งหลังและศีรษะพิงพนักนุ่มอย่างอ่อนเพลีย แต่รอยยิ้มยังคงค้างบนใบหน้า ในอึดใจต่อมา อนาวินก็ตามเข้ามานั่งข้างกายในลักษณะเดียวกับเธอ “สนุกใช่ไหมล่ะ” “ค่ะ สนุกดี” เธอตอบพลางขยับเอียงร่างมาอิงศีรษะซบไหล่เขา และอนาวินเอียงศีรษะอิงกับศีรษะของเธอ ปล่อยให้เวลาผ่านไปเงียบๆ จนกระทั่ง อนาวินเลื่อนมือมาวางบนหน้าขาของเธอพร้อมลูบเบาๆ “วันนี้โม้นาไม่ต้องกลับบ้านได้ไหมครับ” ราโมน่าหันมองสบสายตาวิงวอนที่ทำให้หัวใจเธอแทบอ่อนยวบ และต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการปฏิเสธ “โม้นาไม่ได้กลับบ้านมาสองอาทิตย์แล้วนะคะ..โม้นาไม่อยากให้คุณลุงสงสัย” อนาวินถอนใจเฮือก..ใช่ เธอไม่ได้กลับไปทานข้าวเย็นร่วมกับสมาชิกในบ้านของเธอได้สองอาทิตย์แล้ว โดยอาทิตย์แรก เธอติดงานแสดงละครจริงๆ แต่ในอาทิตย์ต่อมา เขาขอร้องให้เธอโกหกว่าติดงานอีกเช่นกันเพื่อที่เธอจะได้อยู่กับเขา..เพราะการที่ทั้งคู่เป็นคนมีชื่อเสียงในวงสังคมและเหตุความขัดแย้งของสองตระกูลทำให้จำต้องคบหากันแบบหลบๆซ่อนๆ มันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหลบสายตาผู้คนมาพบกันได้ และตัวเขากับเธอต่างก็มีงานรัดตัว ทำให้หาเวลามาพบเจอยากยิ่งขึ้น จะมีแค่บางคืนเท่านั้นที่พอจะมีเวลามาพบกัน ให้เขาและเธอได้ตักตวงความสุขซึ่งกันและกันในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ก่อนจะแยกย้ายกันกลับสู่สังคมจอมปลอมที่ทั้งเขาและเธอต้องแสดงภายใต้หน้ากากของคำว่า อริ ต่อกัน “รู้ไหม คำตอบของโม้นาทำให้พี่เสียใจมากนะ เพราะฉะนั้น..โม้นาคงต้องปลอบใจพี่อย่างหนักเชียวล่ะ” ราโมน่าอมยิ้มกับแววตากรุ้มกริ่ม ฝ่ามือที่ลูบไล้บริเวณหน้าขาเริ่มซุกซนเรียกร้อง เธอจึงเลื่อนตัวเองขึ้นไปนั่งเกยคร่อมบนท่อนขาแข็งแกร่ง โน้มใบหน้าใกล้กับหน้าเขา พลางกระซิบ “นั่นสินะ คงต้องปลอบใจกันอย่างหนัก จริงๆ” และทาบทับริมฝีปากลงอย่างอ้อยอิ่ง ดื่มด่ำในรสจูบที่ไม่เคยเบื่อหน่าย ปลดปล่อยอารมณ์ให้โลดแล่นไปตามจังหวะแห่งห้วงเสน่หาที่จะผูกพันทั้งเขาและเธอต่อไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด ต่อค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:55:35

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงหัวเราะสดใสระหว่างราโมน่ากับอรดีดังแว่วมาจากในครัว ทำให้ร่างของฉันทิกาที่กำลังเดินผ่านชะงัก และอดที่จะลอบมองเข้าไปภายในอย่างเสียไม่ได้ และเห็นว่าทั้งสองสาวกำลังช่วยกันทำกับข้าวอะไรสักอย่าง ร่วมกับบรรดาแม่ครัวซึ่งกำลังตระเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็น สายตาของเธอยังคงจับจ้องหลานสาวของสามีอย่างจับผิด และสังเกตว่า ช่วงระยะเวลาเกือบเดือนที่ไม่เห็นหน้ากัน ราโมน่านั้นดูจะผุดผาดสวยขึ้นผิดหูผิดตา ดวงตาสดสวยส่องประกายเจิดจ้าราวกับกำลังมีความสุขสุดล้น ทั้งๆที่บอกว่ามีงานรัดตัวจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน..ความระแวงเริ่มกลับเข้ามาคุกคามรุมเร้าอีกครั้ง เมื่อโยงเข้ากับสามีที่ในระยะหลังมานี่ เขามักจะกลับบ้านดึกดื่นค่อนคืน และทุกครั้งก็จะอ้างเรื่องงานเสมอ เธอเองก็อยากจะเชื่อใจเขา แต่อะไรหลายๆอย่างมันคอยกระตุ้นให้เธออดที่จะหวาดระแวงไม่ได้   และขณะที่กำลังจับจ้อง เสียงของเด็กรับใช้เอ่ยทักดังมาจากด้านหลัง “คุณผู้หญิงคะ” ฉันทิกาสะดุ้งเฮือก ก่อนหันไปดุ “แย่จริง! ยัยตานี่เอง เข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบนี้ เดี๋ยวฉันก็หัวใจวายตายกันพอดี” หญิงสาวผู้ถูกต่อว่าเก็บซ่อนความไม่พอใจ ก่อนก้มหน้าทำเสียงสลด “ขอโทษค่ะ หนูแค่จะเข้าไปช่วยแม่ทำกับข้าว..แต่คุณผู้หญิงขวางทางอยู่ หนูก็เลย..” “เอาล่ะๆ จะไปทำอะไรก็ไป” ฉันทิกาโบกมือว่อน ก่อนเป็นฝ่ายเดินไปเสียเอง แววตามองตามอย่างเข่นเขี้ยว ‘ฉันจะไม่ยอมทนเป็น( ^o^ )ให้แกโขกสับอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตหรอก ฮึ! ’ แล้วก็หันเดินเข้าครัว จำใจทำงานที่ตนเองต้องทำอย่างไม่มีทางเลือก..เพราะความยากจน แม่ของเธอละทิ้งท้องนาในต่างจังหวัด ทิ้งให้เธออยู่กับตา-ยายเข้ามาทำงานในเมืองหลวงตามคำชักชวนของเพื่อนและคอยเจียดเงินส่งให้ตา-ยายสม่ำเสมอ แต่กระนั้นก็ยังไม่ค่อยพอใช้ เพราะยายนั้นป่วยกระเสาะกระแสะต้องคอยหาหมอตลอดเวลา และเมื่อเธอเรียนจบประถมหก ก็ไม่ได้เรียนต่อเหมือนเด็กคนอื่นๆ ต้องออกมาทำงานรับจ้างช่วยตาหาเงินอีกแรงอยู่หลายปี จนเมื่อสามปีก่อน แม่ของเธอนำเงินไปให้ตาอีกก้อนและรับเธอมาทำงานด้วยกัน ซึ่งในตอนแรกเธอดีใจมากเมื่อคิดว่าจะมีงานสบายๆ เงินดีๆให้ทำได้มีกินมีเที่ยวหรือมีเงินซื้อของสวยๆงามๆเหมือนคนอื่น รวมทั้งบ้านสวยๆที่ไม่ใช่กระท่อมซ่อมซ่อผุพัง แต่พอรู้ว่าแท้ที่จริงแล้ว แม่ของเธอเป็นเพียงคนรับใช้ ความฝันที่วาดไว้สวยหรูเป็นอันอันตรธานหายไปในพริบตา และเธอจำต้องยอมทนทำงานเป็นคนรับใช้เช่นเดียวกับแม่ของเธอตั้งแต่นั้นมา “เอ้า มัวยืนทำอะไรอยู่ล่ะนังตา มาล้างผักให้แม่เร็ว แม่จะได้ไปทอดปลา” เสียงของผู้ให้กำเนิดเอ่ยเร่ง ทำให้เธอจำต้องก้าวยาวๆเข้าไปหยิบผักมาล้างอย่างเสียไม่ได้ พลางชำเลืองมองราโมน่า กับอรดี ด้วยความอิจฉา ที่ทั้งสองคนนอกจากจะมีหน้าตาสะสวยแล้ว ยังเกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่ต้องกระ:-)กระสนดิ้นรนหาเลี้ยงปากท้องเช่นเธอ และมันเป็นแรงผลักดันให้เธอตั้งปณิธานไว้ว่า สักวัน เธอจะต้องมีชีวิตที่สวยหรูเหมือนๆกับทั้งสองคนนี้ให้จงได้! ภายในห้องทำงาน.. ชนาธิปนั่งคุยอยู่กับลูกชายด้วยเรื่องทั่วไป และวนเวียนกลับมาสู่เรื่องงาน “เรื่องที่ไม่ให้พวกคนงานออกไปกินเหล้านอกแคมป์น่ะ เราสั่งไปรึยัง” ผู้เป็นลูกชายพยักหน้ารับ “สั่งแล้วครับ แต่คงต้องย้ำคำสั่งใหม่อีกรอบ เพราะหัวหน้าคนงานดันถูกงูกัดตายวันที่ผมสั่งไปนั่นล่ะ..อะไรมันจะฟลุ๊คได้ขนาดนั้นก็ไม่รู้” ฉันทัชส่ายหน้าไปมาด้วยอาการหงุดหงิดเล็กน้อย “แต่ไม่ต้องห่วงหรอกพ่อ ผมให้คุณผดุงดูแลพวกนั้นไปก่อน จนกว่าจะหาหัวหน้าคนใหม่ได้..ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว” “ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็ดี ตอนนี้พ่อก็ยุ่งๆกับงานที่พม่าด้วย เราคอยจัดการเรื่องนี้กับลุงนินไปก็แล้วกัน” ฉันทัชพ่นลมหายใจฟืดทันทีที่บิดาเอ่ยถึงคณิน “ผมไม่เห็นลุงนินจะสนใจอะไรเลย เอะอะอะไรก็ให้นายก้องภพจัดการ..แบบนี้มันไม่ไหวนะพ่อ” ชนาธิปเห็นความขุ่นเคืองแสดงออกมาชัดเจนบนใบหน้าของลูกชาย ที่เขาอยากจะให้ปรองดองทำงานร่วมกับผู้เป็นลุงให้ได้มากที่สุด แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นการประสานงานที่ล้มเหลว เมื่อลูกชายของเขาก็ไม่ใจเย็นพอที่จะโอนอ่อนเข้าหาผู้เป็นลุง ในขณะที่พี่ชายของเขาก็ไม่ค่อยจะให้ความร่วมมือเอาเสียเลย และคิดว่า รอให้เรื่องวุ่นวายมันคลี่คลายหรือรอให้เขามีเวลามากกว่านี้อีกสักหน่อย จะได้นั่งจับเข่าคุยกันสามคนให้รู้เรื่องกันไปเลย ชนาธิปตบไหล่ลูกชายหนักๆ “เอาน่า ลุงนินเขาก็เป็นอย่างนั้นล่ะ ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรเขามากหรอก เราทำในส่วนของเราให้เต็มที่ก็พอแล้ว” “ผมเข้าใจ ถึงได้พยายามไม่เข้าไปยุ่งกับเขาไงครับ..ขี้เกียจทะเลาะด้วย แค่เรื่องงานนี่ก็ประสาทจะกินแล้ว” ผู้เป็นพ่อหัวเราะครืน กับสีหน้าเบื่อโลกของลูกชาย นาทีต่อมา..ทั้งสองต่างเหลียวไปยังบานประตู เมื่อได้ยินเสียงเคาะเบาๆ ก่อนจะถูกเปิดออกด้วยมือของราโมน่าที่ก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม ตามด้วยร่างของอรดีที่เพียงชะโงกหน้าเข้ามาพร้อมเสียงใสแจ๋ว “คุณอาขา ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ วันนี้แอ้มกับพี่โม้นาลงมือทำอาหารกันสุดฝีมือเลยนะคะ รับรองอร่อยเลิศอย่าบอกใครเชียว” น้ำเสียงและสีหน้านั้นคล้ายจะอวด แต่ก็ต้องหุบยิ้มฉับเมื่อฉันทัชเอ่ยขัด “อย่าเสี่ยงนะพ่อ แบบนี้ ถ้าไม่ท้องเสียก็ท้องอืดชัวร์” อรดีพาร่างปรี่ตรงเข้ามาหาญาติหนุ่มอย่างเอาเรื่อง “พี่ทัชก็พูดเกินไป เคยกินฝีมือเค้าแล้วเหรอ” และฉันทัชก็กอดอกโน้มตัวลงเล็กน้อย โต้กลับญาติผู้น้องสีหน้าขึงขัง “ขนาดกาแฟที่เราชงให้พี่น่ะ ยังกินไม่ได้เลย แล้วอาหารเนี่ยก็คงไม่ต่างกันหรอก เฮอะ!” อรดีหน้าเจื่อน นึกถึงกาแฟถ้วยล่าสุดที่เธออาสาชงให้เขาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เพราะต้องการเอาใจเพื่อจะออดอ้อนขอให้เขาพาเธอกับกลุ่มเพื่อนสาวไปเที่ยวกลางคืน และด้วยอารามดีใจจึงไม่ทันมองอะไรให้ละเอียดถี่ถ้วน จึงกลายเป็นว่า เธอใส่เกลือที่คิดว่าเป็นน้ำตาลไปสองช้อนพูนๆลงไปในถ้วยกาแฟ..ผลสรุปที่ออกมาก็คือ ฉันทัชพ่นกาแฟอึกแรกที่ดื่มเข้าไปทิ้งอย่างเร็วจนเธอที่ยืนอยู่ใกล้หลบแทบไม่ทัน และคืนนั้น..เธอกับเพื่อนก็ชวดการไปเที่ยวกลางคืน หญิงสาวยิ้มหวานจ๋อย “แหม! นั่นมันแค่ความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเอง” และยื่นมือไปแงะมือใหญ่ของเขาออกจากแผงอกกว้างมาแกว่งเล่น “คราวนี้แอ้มไม่พลาดแล้ว ป้าสมใจการันตีได้” และยกแม่ครัวเอกของบ้านมาอ้าง ก่อนออกแรงฉุดดึงร่างเขาอย่างเอาใจ โดยหวังผลว่าเขาจะใจอ่อนยอมพาเธอกับเพื่อนไปเที่ยวในค่ำคืนนี้ “มาเร็วพี่ทัช เดี๋ยวอาหารเย็นหมด แล้วจะกินไม่อร่อยนะ” ฉันทัชยอมก้าวตามแรงฉุดดึงของญาติสาว โดยมีรอยยิ้มของบิดากับราโมน่าที่เหลียวมองตาม ราโมน่าหันกลับมาทางชนาธิปอีกครั้ง ซึ่งเดินมาหยุดข้างตัว ก่อนฝ่ามือใหญ่อบอุ่นจะยื่นมาลูบเบาๆกับศีรษะ พร้อมพูดด้วยความห่วงใย “ไง โหมงานมากไปรึเปล่า เวลาพักผ่อนแทบไม่มีเลยนะเราน่ะ เพลาๆลงบ้างก็ได้ เดี๋ยวจะไม่สบายไปเสียก่อน” “ก็..คงจะมีเยอะแค่ช่วงนี้ล่ะค่ะ..เดี๋ยวก็คงจะซาลงแล้ว” ชนาธิปลดมือลงมาโอบไหล่หลานสาว ขณะพาก้าวเดินไปยังห้องอาหาร “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี ช่วงนี้ลุงมีเรื่องยุ่งๆที่ต้องจัดการ คงดูแลอะไรเรามากไม่ได้..โม้นาอยู่คนเดียว ก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีๆล่ะ บอกตรงๆ ว่าเห็นเราโหมทำงานหนักขนาดนี้ ลุงเป็นห่วงมากนะ” “คุณลุงไม่ต้องห่วงค่ะ โม้นาจะดูแลตัวเองให้มากๆเลยค่ะ” เธอยิ้มออกไปให้ดูสดใสที่สุดเท่าที่จะสามารถเสแสร้งได้ ขณะที่ภายในใจลึกๆนั้นกำลังแปลบปลาบกับจิตใต้สำนึกที่กำลังรุมกระหน่ำ ว่าเธอกำลังกระทำผิดมหันต์ที่ลักลอบคบหากับคนของศัตรู ซึ่งหากลุงของเธอรู้เรื่องนี้ คงเสียความรู้สึกกับเธอมากทีเดียว และนอกจากจะเสียความรู้สึกแล้วยังอาจลุกลามไปจนถึงขั้นเกลียดเธอก็เป็นได้ และเธอก็ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเลย.. คณินแต่งตัวออกจากบ้านไปกับก้องภพ เพื่อร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อน โดยไม่สนใจอาหารเย็นที่ลูกสาวบอกว่าตั้งใจจะทำให้ทาน ชญาภานั่งอ่านหนังสือเป็นการฆ่าเวลาขณะรอคนรับใช้จัดโต๊ะอาหาร โดยมีมารดานั่งแต่งเล็บอยู่ใกล้กัน และเมื่ออรดีซึ่งพาน้องชายมาด้วย เอ่ยชวนให้เข้าห้องอาหารด้วยกัน เธอจึงปิดหนังสือวางบนโต๊ะและลุกขึ้นตามไป แต่ฉันทิกากำลังจะเอ่ยถามถึงสามี จำต้องชะงัก เมื่อเห็นบุรุษที่กำลังจะถามถึงเดินโอบไหล่หลานสาวคนสวยตรงมาอย่างรักใคร่ และมันเป็นภาพที่กรีดลึกลงในหัวใจของเธอให้เจ็บแปลบ ความหวาดระแวงก็ยิ่งพลุ่งพล่าน ชวนให้คิดฟุ้งซ่านเป็นทวีคูณ แต่จำต้องข่มกลั้นอารมณ์กรุ่นโกรธนั้นไว้ เพราะไม่อยากผิดใจกับสามีมากไปกว่านี้ แค่เรื่องที่ราโมน่าออกไปอยู่ข้างนอก เขาทำมึนตึงและบางครั้งก็เปรยๆออกมาเหมือนจะรู้ว่าเป็นความคิดของเธอที่ผลักดันหลานสาวออกจากบ้าน เพียงแต่เขาไม่เคยพูดออกมาตรงๆเท่านั้น และท่าทีเช่นนั้น มันจึงทำให้เธอไม่สามารถคาดเดาความคิดของเขาได้ เธอจึงแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และอยู่อย่างสงบให้มากที่สุด แต่ทุกการเคลื่อนไหวของราโมน่ายังคงอยู่ในสายตาของเธอต่อไป และหากวันไหนจับได้ว่าแม่หลานสาวคนสวยคิดจะทรยศความไว้วางใจของเธอ เธอจะจัดการขั้นเด็ดขาดทันที! ................................................................................ จบตอนค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:59:02

ความคิดเห็นที่ 3 ลิ้งก์ตอนเก่าๆค่ะ บทที่ ๑ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/01/W11620422/W11620422.html บทที่ ๒ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/01/W11643776/W11643776.html บทที่ ๓ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/02/W11671826/W11671826.html บทที่ ๔ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/02/W11734618/W11734618.html บทที่ ๕ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/02/W11758920/W11758920.html บทที่ ๖ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/03/W11797912/W11797912.html บทที่ ๗ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/03/W11835916/W11835916.html บทที่ ๘ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/03/W11882126/W11882126.html บทที่ ๙ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/04/W11973918/W11973918.html บทที่ ๑๐ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/05/W12129234/W12129234.html บทที่ ๑๑ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/06/W12193767/W12193767.html บทที่ ๑๒ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/07/W12327617/W12327617.html บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12450886/W12450886.html บทที่ ๑๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12559906/W12559906.html บทที่๑๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12665591/W12665591.html ......................................... จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 15:00:12

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบฉากหวานของพระนางค่าาาาาาาาาาาาา จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 20:16:22

ความคิดเห็นที่ 5 นี่เอง สาเหตุของเรื่องบาดหมาง แล้วก็จับไม่ได้ซะที ป้าเค้าแยกความเอ็นดูกับชู้สาวไม่ออกหรือคะ ระแวงไปได้ ปูนนี้แล้ว เรื่องบาดหมางไม่คลี่คลาย คงสมหวังยาก ทั้งที่จิลล์กับโม้นาออกจะมั่นคงต่อกัน จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 21:16:57

ความคิดเห็นที่ 6 คุณสามีแสดงท่าทางรักโม้นาออกนอกหน้าเกินไปหรือไงถึงได้ระแวงซะขนาดนี้คุณป้า คงจะแก่จนตาฝ้าฟางถึงได้ดูว่าสามีกับหลานสาวของสามีแสดงออกไปในทางชู้สาวน่ะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 02:05:13

ความคิดเห็นที่ 7 ฉันทิกาท่าจะใกล้บ้าแล้วนะคะเนี่ย ระแวงมากเกินไปเดี๋ยวเพี้ยนได้นะเนี่ย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 06:11:45

ความคิดเห็นที่ 8 คุณดีแอน=== เขียนมาให้อ่านปลอบใจ ก่อนมรสุมเข้าค่ะ อิอิ คุณgoldensun=== ใช่ค่ะ เริ่มจากจุดเล็กๆ แล้วก็ค่อยๆขยายใหญ่โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น คุณป้าเขาเป็นคนขี้หึง + ขี้ระแวงอยู่แล้ว แล้วแม่ของโม้นาก็มีประวัติไม่ดีด้วย คุณป้าก็เลยมีอาการเป็นเช่นนี้ค่า คุณmimny === แหะๆ อย่าไปถือสาอารมณ์ของหญิงวัยทองเลยค่ะ คุณกุลธิดา (kdunagin) === ความเพี้ยนของฉันทิกายังมีต่อค่ะ และมันมีส่วนให้อนาวินปรี๊ดแตกพอสมควร .............................. จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 13:39:59

ความคิดเห็นที่ 9 นี่ถ้าลุงกะหลานไม่ผิดใจกัน คงรู้ตัวหนอนบ่อนไส้ไปนานแล้ว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 14:27:47

ความคิดเห็นที่ 10 ใช่เลยค่ะคุณ ลูนาติก แต่สองคนนี่โดนป่่วนด้วย ก็เลยยังไม่มีใครรู้เสียที ^^ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 20:13:18

ความคิดเห็นที่ 11 มาอ่านค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 16:06:52