ความคิดเห็นที่ 1 2 “เฮ้ย ไอ้โต้ง ตั้งหลักก่อนมั้ย จะตามรอยเลือดเข้าไปจริงๆ เรอะ?” ผมถาม เอื้อมมือไปเหนี่ยวแขนเพื่อนไว้ขณะเขาถือปืนแน่นและทำท่าจะกระโจนตามรอยเลือดลึกลับบนพื้นเข้าไปในป่า “คิดให้ดีนะโว้ย เลือดนั่นอาจไม่ใช่ของหมิวก็ได้” “แกพูดอะไรวะ? มันจะไม่ใช่เลือดของหมิวได้ยังไง หมิวจะหายตัวไปไหนได้ในเมื่อเสื้อผ้ายังไม่ได้ใส่สักชิ้นแบบนั้น” โต้งหันมาพูดอย่างร้อนใจ เขาสะบัดมือผมออกและเดินหน้าต่อไปพร้อมกับสำทับเสียงห้วน “แกรออยู่ตรงนี้ก็ได้ แต่ฉันจะตามไปช่วยหมิว!” บัวเอื้อมมือมาจับแขนผม “เบ๊นซ์ บัวว่าเราตามโต้งไปเถอะ บางทีอาจจะยังช่วยหมิวทันก็ได้นะ” ผมชำเลืองมองบัว แล้วชำเลืองมองแผ่นหลังของโต้งที่หายเข้าไปหลังดงไม้  ผมไม่เข้าใจเลยว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง ผมผงกศีรษะกับบัวและพาเธอเดินติดตามโต้งไปด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เลือดบนพื้นยังปรากฏอย่างหนาแน่นชัดเจน เป็นเครื่องนำทางพวกเราได้ดีกว่าเข็มทิศทุกชนิดในโลก ผมกับบัวย่องตามจนทันโต้ง พวกเราผ่อนฝีเท้าให้ช้าลงเมื่อก้าวพ้นดงไม้ออกมาสู่ลานโล่ง รอยเลือดยังคงปรากฏอยู่เช่นเดิม ทว่ารอยลากหายไปแล้ว เหมือนกับว่าคนก่อเหตุได้เปลี่ยนจากใช้วิธีลากร่างเหยื่อมาตามพื้นเป็นยกขึ้นแบกพาดบ่า ฝูงแมลงวันเริ่มบินวนรอบตัวมากขึ้น รอยเลือดหยดนำทางไปยังอีกฟากหนึ่งของลานโล่งซึ่งเป็นป่าอีกครั้ง ผมช่วยยกมือไล่แมลงวันให้บัวที่เดินอยู่ข้างกาย บัวหน้าซีดเผือดเหมือนตอนที่พวกเราหนีตำรวจ ชีวิตคุณหนูลูกสาวนักวิทยาศาสตร์ชื่อดังอย่างเธอคงไม่ต้องมาเจอะเจอเรื่องเช่นนี้เลย หากว่าพ่อแม่ของเธอจะสละเวลาทำงานมาแบ่งปันให้ครอบครัวสักนิด บัวจะไม่ใช่วัยรุ่นที่โดดเดี่ยวและทำให้เธอต้องมาพบเจอคนในเงามืดของสังคมอย่างพวกเรา “มีใครรู้สึกเหมือนกำลังโดนจ้องมองบ้างมั้ย?” โต้งโพล่งถามขณะหยุดยืนกลางลานโล่ง ปืนในมือยกขึ้นสูงระดับอก กราดเล็งไปมาทุกทิศทุกทางอย่างไร้เป้าหมาย ใบหน้าของเขาที่ผมเห็น เป็นใบหน้าของคนที่กำลังเครียดเขม็งถึงขีดสุด “บัวกำลังจะพูดพอดี รู้สึกเหมือนมีคนจ้องตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” บัวกระซิบ แล้วเบียดกายเกาะแขนผมด้วยความหวาดกลัว “พวกมันซุ่มอยู่แถวนี้ จ้องเราจากทุกมุม เช็ดเข้เอ๊ย แน่จริงเมิงออกมาสิวะ!” โต้งตะโกน ชี้ปืนไปยังหลังต้นไม้ต้นหนึ่งจากป่าฝั่งตรงข้าม “พวกเมิงเอาแฟนกุไปไว้หนะ – ” เสียงอะไรบางอย่างแหวกอากาศดังหวืด โต้งคำรามไม่จบประโยคก็มีอันหงายหลังลงมานอนกองบนพื้น ปืนในมือหลุดกระเด็น บริเวณด้านข้างลำคอของเขาปรากฏลูกศรดอกหนึ่งปักโด่ออกมา คมของศรเจาะเข้าไปในลำคอถึงสองนิ้ว เลือดเป็นสายไหลทะลักนองพื้นเหมือนก๊อกน้ำที่ลืมปิด “โต้ง!” บัวกรีดร้องขณะพวกเราคุกเข่าลงข้างกายโต้งผู้นอนตาเหลือก มือเกร็ง น้ำลายฟูมปากและชักกระตุกน้อยๆ “ลูกศรอาบยาพิษ!” ผมสบถ เงยหน้ากราดสายตามองรอบตัว สมองมึนงงว่าเหตุการณ์ลงเอยแบบนี้ได้อย่างไร แล้วนี่ซานติกหายไปไหน? เสียงศรแหวกอากาศดังหวืดอีกครั้ง เป้าหมายของมันคือลำคอของบัว แต่เธอคงระวังตัวอยู่แล้ว บัวก้มศีรษะหลบได้ทัน ลูกศรดอกนั้นจึงพุ่งผ่านเธอและปักลงบนร่างของโต้งแทน บัวเงยหน้ามองรอบกายอย่างตื่นตระหนก ลูกศรอีกสองดอกพุ่งตัดอากาศเฉียดศีรษะเธอไปไม่ถึงสองเซนติเมตร บัวไม่เสียเวลาครุ่นคิดให้มากความอีกแล้ว เธอลุกขึ้นและวิ่งหนีเข้าป่าข้างทางที่เราเพิ่งออกมา ผมหมุนตัวแล้วกระโจนตามเธอไป แต่แล้วก็พบว่าบัวกำลังวิ่งสวนกลับออกมาเหมือนหนีอะไรบางอย่าง เธอชนผม เราทั้งสองล้มกลิ้งไปบนพื้น แต่บัวก็พลิกกายแล้วตะเกียกตะกายหนีต่อทันที แม้จะรู้สึกจุกนิดหน่อย แต่ผมก็รีบยันตัวลุกขึ้นวิ่งตามบัวไป ด้วยกลัวว่าหากเธอเตลิดอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง ผมอาจจะหาตัวไม่เจอ ผมเห็นหลังของบัวแวบหายไปในป่าอีกฟากหนึ่งของลานโล่ง กำลังจะวิ่งผ่านร่างที่นอนแน่นิ่งไร้ลมหายใจของโต้ง สายตาของผมก็สะดุดเข้ากับปืนสีเงินวับบนพื้น ผมไม่รู้แล้วว่าขณะนี้อะไรเป็นอะไร มีปืนติดกายไว้อุ่นใจมากสุด ผมตะโกนบอกให้บัวหยุดรอขณะผมก้มลงหยิบปืน ผมคิดว่าบัวจะวิ่งหนีต่อไป แต่เมื่อผมวิ่งเข้าไปในป่านั้น ผมก็พบเธอยืนรอผมอยู่ที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา เธอคงหลับหูหลับตาวิ่งหนีมาโดยไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่านี่เป็นเส้นทางที่มีรอยเลือดหยดอยู่เป็นระยะและมันก็ยังหยดนำหน้าเราไปเรื่อยๆ ทางทิศเหนือ “ทำไมเค้าต้องฆ่าพวกเราด้วย?” บัวกระซิบทั้งที่น้ำหูน้ำตาไหล “พวกเรายังไม่ได้ทำความเดือดร้อนอะไรให้พวกเขาเลยนะ” “เราเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” ผมตอบ เดินเข้าไปดึงตัวเธอเข้ามากอด “แล้วเมื่อกี้บัววิ่งหนีอะไรหรอ?” บัวซบหน้าและเช็ดน้ำตากับเสื้อของผม “บัววิ่งหนีผู้ชายถือขวาน เขายืนดักรออยู่ที่ริมลำธาร ขวานของเขามีเลือดชุ่มไปหมด” ผมสูดหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองสติกระเจิง หากเป็นจริงอย่างที่บัวบอก อย่างนั้นก็หมายความว่าพวกชาวบ้านที่นี่ต้องการฆ่าพวกเราทั้งหมดน่ะสิ ผมรู้สึกปวดขมับ ยังคงไม่เชื่อว่าพวกเขาต้องการจะฆ่าผมจริงๆ แต่ถ้ามีผู้ชายถือขวานจริง ทำไมเขาถึงไม่วิ่งไล่ตามเรามา? แล้วคนที่ยิงลูกศรอาบยาพิษหายไปไหนแล้ว? หรือพวกเขายังคงล้อมรอบจับตาดูเราอยู่ในขณะนี้?   ผมกวาดตามองหมู่ต้นไม้สูงใหญ่รอบกาย กิ่งก้านสาขาและใบไม้ของทุกต้นล้วนดกหนา เหมาะแก่การเป็นที่ให้ปีนขึ้นไปซ่อนตัวมากๆ แต่ผมก็รู้ว่าจะยืนเป็นจ่าเฉยอยู่ตรงนี้ตลอดไปไม่ได้ ผมจะต้องพิสูจน์ว่าเรื่องราวเป็นยังไงมายังไงกันแน่ ผมจะต้องเดินหน้าต่อไป “อยู่ใกล้เราไว้นะ เราจะเดินตามรอยเลือดไป ถ้าได้ยินเสียงอะไร ให้หมอบกับพื้นเอาไว้ก่อน เข้าใจนะ?” ผมพูดขณะคลายกอดออกจากบัว บัวพยักหน้า ยกมือปาดน้ำตา ริมฝีปากสีชมพูสั่นระริก ผมถือปืนในมือขวา ส่วนมือซ้ายกุมมือเธอและเดินนำไปข้างหน้า พื้นดินนั้นราบเป็นทางตามประสาเส้นทางที่มีคนเดินเท้าสัญจรผ่านบ่อยๆ สังเกตได้จากรอยเท้าและรอยรองเท้าที่ทับกันไปทับกันมา ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นรอยเท้าของผู้ใหญ่ ไม่ค่อยมีรอยเท้าของเด็กให้เห็นนัก เมื่อเดินมาได้ครู่ใหญ่ ทางเดินที่เป็นดินโล่งๆ ก็หายไป กลายเป็นทางขึ้นเนินเขาที่มีใบไม้ปกคลุมและปรากฏหยดเลือดห่างออกไปเรื่อยๆ ตรงจุดนี้เอง เท้าก็ผมก็ได้เหยียบลงไปบนหลุมพรางที่ชาวบ้านคงสร้างไว้ดักสัตว์ มันเป็นหลุมที่กว้างราวสองเมตรและลึกประมาณสามเมตร ก้มหลุมเต็มไปด้วยท่อนไม้ที่ถูกเหลาให้แหลมตั้งแหงนรอแทงอะไรก็ตามที่โชคร้ายหล่นลงไป ในวินาทีที่รู้สึกตัวว่าพื้นดินใต้เท้าที่เหยียบยวบหาย ผมก็ตระหนักแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ผมโยนปืนทิ้งและหมุนตัวหันหลัง เมื่อร่างหล่นวูบ มือของผมจึงเกาะขอบหลุมไว้ได้ทันพอดี เท้าของผมห้อยต่องแต่งห่างไม้แหลมไม่มาก ผมได้ยินเสียงบัวกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอนั่งคุกเข่าข้างขอบหลุมและจับข้อมือขวาของผม พยายามจะดึงผมขึ้นไป ทว่าแรงของเธอไม่มากพอ อีกทั้งกำลังแขนของผมก็อ่อนล้าเกินกว่าจะดึงตัวเองขึ้นไปได้ ผมกับบัว เราทั้ง 2 คนมองหน้ากันอย่างหวาดหวั่นในเรื่องราวที่จะมาถึงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ฉับพลันนั้นเอง มือของใครคนหนึ่งก็ตะปบลงบนข้อมือซ้ายของผมและช่วยดึงผมขึ้นไปได้สำเร็จ ผมกระหวัดสายตามองด้วยความประหลาดใจ ใครคนหนึ่งผู้นั้น คือหญิงสาวนัยน์ตาคม ซานติก! 1 “ในวันพรุ่งนี้จะเป็นงานเฉลิมฉลองแด่องค์ราชายักษ์เคาซา ตามประเพณีพวกชาวบ้านจะต้องหามนุษย์ไปสังเวยสามคน เป็นหญิงสองชายหนึ่ง ผู้หญิงทั้งสองมอบให้แก่องค์ราชายักษ์เคาซาหนึ่งคนและมอบให้องค์ชายยักษ์เซนกิตอีกหนึ่งคน ส่วนผู้ชายนั้นมอบเป็นเครื่องสังเวยให้แก่องค์ราชินียักษ์เคห์กาไอรา ผู้เป็นตัวแทนแห่งไฟราคะทั้งปวง” ซานติกพูดขณะเดินขึ้นเขานำพวกเราไปสู่ที่ซ่อนตัวที่เธอบอกว่าปลอดภัยจากพวกชาวบ้านบูชายักษ์ล้านเปอร์เซ็นต์ “ไม่น่าเชื่อว่ายุคนี้ยังมีคนเชื่อเรื่องแบบนี้อีกนะคะ” บัวพูด เสียงสั่นเครืออย่างไม่หายจากอาการหวาดกลัว “ฉันก็พยายามเปลี่ยนความคิดพวกเขาแล้วค่ะ แต่ของแบบนี้สืบทอดกันมาเป็นพันๆ ปี จะให้ล้มเลิกความเชื่อกันอย่างปุบปับคงเป็นไปไม่ได้” ซานติกพูด ชำเลืองมองเราด้วยสายตารู้สึกผิด “ทีแรกฉันกะว่าพอตอนค่ำที่ชาวบ้านปิดบ้านนอนกันหมดแล้ว ฉันจะพาพวกคุณหนีมาซ่อนตัวบนภูเขานี้ ไม่นึกเลยว่าพวกชาวบ้านจะลงมือเร็วกว่าที่คิด” “แล้วพวกเขาจะไม่ตามเรามาหรอคะ?” บัวถามอย่างตระหนก “ไม่หรอกค่ะ ป่าฝั่งนี้เป็นเขตต้องห้าม มีเพียงผู้ที่ได้รับอนุญาตจากหัวหน้าหมู่บ้านเท่านั้นถึงจะสามารถเข้ามาได้และพื้นที่ป่าก็กว้างใหญ่กว่าป่าฝั่งโน้นมาก ไม่มีทางหาเจอกันได้ง่ายๆ แน่ค่ะ” ซานติกยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ผมกับบัวไม่พูดอะไรอีก ได้แต่เดินตามซานติกขึ้นเขาไปเงียบๆ หากพูดกันตามจริงแล้ว ในตอนนี้ผมไม่ไว้ใจเธอเลย ถึงซานติกจะช่วยชีวิตผมไว้ก็ตามที แต่เธอน่าจะเตือนให้ผมรู้ตัวเร็วกว่านี้หากกำลังจะมีสิ่งที่ผมไม่คาดฝันเกิดขึ้น ผมจึงเก็บปืนเหน็บไว้หลังเอวตลอดเวลา โชคดีที่ตอนผมโยนมันทิ้งขณะเหยียบหลุมพราง ปืนไม่ได้กระเด็นตกลงไปในหลุม แต่มันกระเด็นไปอยู่ในกองใบไม้ข้างทาง ผมคิดว่าเพื่อนที่ดีที่สุดของผมตอนนี้ ก็คือเจ้ามัจจุราชโลหะนี่แหละ ไม่ใช่ใครอื่น ตลอดทางที่เดินขึ้นเขามาจนถึงปากทางเข้าถ้ำ ผมไม่พบเห็นสิ่งมีชีวิตสักชนิดไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ ทว่าความรู้สึกของการถูกจ้องมองยังตามมาหลอกหลอน ผมไม่ทราบว่ามีคนจ้องมองเราอยู่จริงๆ หรือผมคิดมากไปเองกันแน่ แต่เพื่อเป็นการไม่ประมาท ผมจึงชักปืนออกมากระชับมั่นในมือขณะเดินเข้าถ้ำไปเป็นคนสุดท้าย รับหน้าที่ระวังหลังให้ซานติกกับบัวที่เดินนำหน้าเข้าถ้ำไปตามลำดับ ภายในถ้ำนั้นมืด แต่แน่นอนว่าซานติกย่อมคุ้นเคยกับเส้นทางดี เธอเดินนำไปพร้อมแสงสว่างจากไฟแช็กในมือ ทางเดินคดเคี้ยวไปมาระยะหนึ่งก็ทอดยาวเป็นเส้นตรงและเห็นทางตันปรากฏตรงหน้า บัวกับผมหยุดยืนคู่กัน ซานติกทาบฝ่ามือลงบนหินก้อนหนึ่งบนผนัง หินก้อนนั้นผลุบหายเข้าไป บังเกิดเสียงครูดคราดดังขึ้น ผนังที่ทึบตันตรงหน้าพลันแยกออกเหมือนประตูเลื่อน เผยให้เห็นห้องภายในที่มีแสงคบเพลิงสาดแสงสว่างออกมาวอมแวม อากาศในถ้ำค่อนข้างอับทึบและมีกลิ่นเหม็นของมูลค้างคาวหรืออะไรบางอย่าง ผมกับบัวจึงไม่ทันได้ตระหนักว่าเมื่อประตูกลเบื้องหน้าเปิดออก อากาศที่อัดแน่นจากห้องด้านในได้ตีกลิ่นคาวเลือดตลบคลุ้งออกมา ซานติกเดินนำเข้าไปอย่างไม่มีอะไรผิดปกติ บัวกับผมก้าวเท้าตาม ทันทีที่เราเข้ามาอยู่ในห้องลับเรียบร้อย ประตูกลด้านหลังก็เลื่อนปิดเองโดยอัตโนมัติ นั่นทำให้บัวหมดหนทางหลบหนีเมื่อเธอได้พบกับสิ่งที่อยู่ภายในห้อง บัวล้มลงนั่งก้นจ้ำเบ้า ตัวสั่นระริกเหมือนคนเป็นไข้ที่ใกล้จะชัก เธอยกมือชี้ไปยังบริเวณกลางห้อง แม้ผมไม่ต้องมองตามนิ้วของเธอ ผมก็เห็นสิ่งเหล่านั้นอยู่แล้ว กลางห้องเป็นที่ตั้งของรูปปั้นยักษ์ที่สลักด้วยหิน องค์ราชายักษ์เคาซานั่งเป็นสง่าอยู่บนแท่นประทับตรงกลาง ถัดลงมาเล็กน้อยเป็นที่นั่งขององค์ราชินีเคกาห์ไอรา และอีกฝั่งก็เป็นรูปปั้นยักษ์หนุ่มหน้าตาดุดันที่มีนามว่าองค์ชายยักษ์เซนกิต รูปปั้นเหล่านั้นแม้จะเป็นหิน แต่ก็มีอัญมณีของแท้ประดับอยู่ตามเนื้อตัวเช่นตรงลูกตาดำ ต่างหู มงกุฎและยังสวมใส่เสื้อผ้าของคนจริงๆ อีกด้วย พูดง่ายๆ ก็คือ พวกเขาเหมือนคนที่เป็นหิน มากกว่าเหมือนหินที่ถูกสลักให้เป็นรูปคน เอ ไม่ใช่สิ พวกเขาเหมือนยักษ์ที่กลายเป็นหิน มากกว่าหินที่ถูกสลักให้เป็นรูปยักษ์ ใช่แล้ว พูดแบบนี้จะถูกต้องมากกว่า แต่หากจะมีคนมองว่ารูปปั้นสามชิ้นนี้ไม่ใช่ยักษ์ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะไม่มีเขี้ยวโผล่ริมฝีปากออกมา ซึ่งคนส่วนใหญ่มักจะเข้าใจผิดคิดว่ายักษ์ทั่วไปจะต้องตัวดำ ผมหยิก หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว มีเขี้ยวงอโค้งเหมือนเขี้ยวหมูป่าโผล่ออกมาจากปากตลอดเวลา ทว่า ในความเป็นจริงนั้น  เขี้ยวของยักษ์จะปรากฏออกมาเวลาเดียว คือเวลาโกรธจัดเท่านั้น ผมทราบเรื่องนี้ดีเพราะถูกฝังข้อมูลใส่หัวมาตั้งแต่เกิด “เบ๊นซ์ เราจะทำยังไงกันดี?” บัวคราง ยันกายลุกขึ้นและโผเข้ามากอดแขนผม ผมยังคงถือปืนอยู่ในมือ ซานติกยืนกอดอกมองผมอย่างอ่านไม่ออกว่าเธอกำลังคิดอะไร ผมก้มมองบัว สองตาของเธอยังคงจับจ้องอยู่ที่กลางห้อง ที่ซึ่งนอกจากจะเป็นที่ประทับของรูปปั้นยักษ์ทั้งสามตนแล้ว มันยังเป็นที่ๆ ศพของชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่งถูกแขวนห้อยหัวลงมาจากเพดานในสภาพเปลือยกาย โดยมีสายโซ่ปลายตะขอเกี่ยวข้อเท้าของศพเอาไว้เหมือนเหยื่อตกปลา ศพทั้งสองคือหมิวกับโต้ง บริเวณลำคอถูกปาดจนห้อยร่องแร่ง เลือดสีดำหยดติ๋งๆ จากลำคอลงสู่ถังน้ำที่ใครบางคนนำมาตั้งรองเอาไว้ กลิ่นเลือดคลุ้งออกมาจากเจ้าถังทั้งสองใบนั้น ผมดึงใบหน้าของบัวให้ซุกกับอกผม ด้วยไม่อยากให้เธอสังเกตพบว่าศพของหมิวอยู่หน้ารูปปั้นองค์ราชายักษ์เคาซา ศพของโต้งอยู่เบื้องหน้ารูปปั้นขององค์ราชินียักษ์เคกาห์ไอรา เหลือโซ่ปลายตะขออีกเส้นเดียวที่ห้อยอย่างว่างเปล่าอยู่เบื้องหน้ารูปปั้นองค์ชายยักษ์เซนกิต...โซ่เส้นนั้นกำลังรอศพที่สามเพื่อนำไปเติมเต็มเครื่องสังเวย “เจ้ายังเป็นชายคนเดิมดั่งที่ข้ารู้จักหรือเปล่า บาเรนี่?” ซานติกถามผมเป็นภาษาเผ่าของพวกเรา ผมตอบด้วยภาษาเดียวกัน “ข้าเป็นคนเดิมเสมอ แต่เจ้าเล่า เจ้ายังเป็นหญิงคนรักคนเดิมของข้าหรือไม่?” “กาลเวลาหนึ่งปีที่เจ้าต้องเดินทางไปหาเครื่องสังเวยในต่างแดน มันไม่สามารถบั่นทอนความรักที่ข้ามีต่อเจ้าได้” เธอตอบ มองผมด้วยสายตาแห่งความหยาดเยิ้ม “นอกจากมันจะไม่สามารถบั่นทอนได้แล้ว มิหนำซ้ำยังทำให้ข้ารักเจ้ามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ บางทีคืนนี้เมื่อกลับบ้านของเรา เจ้าอาจได้รู้” “แต่ข้าไม่เข้าใจ” ผมพูด มือยังไม่คลายจากปืนลูกโม่ ร่ำๆ จะยกขึ้นเล็งใส่เธอ แต่ก็ยั้งใจเอาไว้ “ปกติตามที่เผ่าเราเคยทำ พวกเราจะใส่รากนิทราในข้าวเย็นของคนที่เป็นเครื่องสังเวยไม่ใช่หรือ? พวกเขาจะได้ตายอย่างสงบ แล้วทำไมคราวนี้ถึงต้องลงมือกันกลางวันแสกๆ ให้ถึงเลือดถึงเนื้อโดยไม่จำเป็นด้วย?” “มันเป็นความผิดของพวกไอ้บาตู” ซานติกตอบ เธอเดินเข้ามาหยุดเบื้องหน้าผม ในขณะที่บัวมองผมสลับกับมองซานติกเหมือนคนเสียสติ “เจ้ากำลังจะบอกว่าพวกไอ้บาตูคือคนก่อเรื่องทั้งหมดนี้อย่างนั้นรึ?” ผมถามเสียงกระด้าง บาตูคือชื่อของคู่ปรับผม มันเป็นหนึ่งในสองผู้กล้าประจำเผ่าที่ได้รับการเสนอชื่อให้เดินทางไปหาเครื่องสังเวยที่ประเทศไทยร่วมกับผมเมื่อปีก่อน แต่มีหนึ่งเดียวเท่านั้นที่จะได้รับโอกาสแสดงความสามารถ ซึ่งผลของการคัดเลือกรอบสุดท้ายก็ออกมาว่า ผมเป็นฝ่ายชนะบาตูไปอย่างขาดลอย และอาวุธคู่มือบาตูคือขวาน ผมนึกออกแล้วว่าบัววิ่งหนีใครที่ริมลำธาร “จะว่าอย่างนั้นก็ได้ เพราะที่แผนของพวกเราต้องเปลี่ยนไปหมดอย่างนี้ก็เป็นเพราะมัน” แล้วซานติกก็อธิบาย “บาตาน้องชายบาตูเห็นข้ากับเจ้าพาเครื่องสังเวยที่เป็นผู้ชายไปพักที่บ้านดินแห่งเสรี มันเลยไปบอกข่าวแก่พี่ชายมันที่ไร่กัญชาว่าเจ้ากลับมาแล้ว บาตูทราบว่าเจ้าต้องพาเครื่องสังเวยที่เป็นผู้หญิงมาด้วย เลยแอบไปซุ่มที่ลำธารเพราะรู้ดีว่านิสัยสตรีอย่างไรก็ต้องอาบน้ำให้หายเหนื่อยหลังเดินทางไกล พวกมันซุ่มอยู่จนข้าเดินกลับออกมา บาตูกับพวกอีกสองคนก็พุ่งเข้าเล่นงานเครื่องสังเวยหญิงขณะนางกำลังเปลือยกายแช่น้ำในลำธาร บาตูลากนางขึ้นจากน้ำมาที่ใต้ต้นไม้ มันคิดจะทำเรื่องบัดสี นางขัดขืนจึงถูกขวานจามไปที่คอ บังเอิญว่าตอนนั้นพ่อข้าได้ยินเสียงนางร้องเป็นครั้งสุดท้ายพอดี จึงเข้าไปดูและให้ลูกน้องลากร่างนางขึ้นมาไว้ที่นี่และกำลังจะทำโทษบาตู ตอนนั้นเครื่องสังเวยผู้ชายก็ย่องเข้ามาที่ริมลำธาร พ่อข้ากับบาตูหลบมาแอบในป่า เครื่องสังเวยชายเดินเข้ามาพบกองเลือดใต้ต้นไม้ เขาหายไปพักหนึ่งและกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเจ้าและเครื่องสังเวยหญิงนางนี้” ซานติกจบคำอธิบายด้วยการพยักหน้ามาทางบัวในอ้อมกอดผม “แล้วคนที่ยิงศรอาบยาพิษเป็นใคร?” ผมถามเสียงห้วน “พวกเขาคิดหรือไม่ว่าศรอาจจะพลาดมาโดนข้า?” “ไม่แน่นอน ศรจะต้องไม่โดนเจ้า” ซานติกกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “เพราะพ่อข้าเป็นคนยิงเอง”   บิดาของซานติกเป็นผู้ช่วยคนสนิทของหัวหน้าหมู่บ้าน เขาเป็นคนที่ลงคะแนนเสียงให้ผมเป็นตัวแทนไปหาเครื่องสังเวยและยังเอ็นดูผมเป็นพิเศษประหนึ่งสายเลือดของตัวเอง จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะคิดร้ายกับผม ชายหนุ่มผู้เป็นบุตรเขยของเขา “ที่พ่อข้าต้องยิงก็เพราะกลัวว่าเครื่องสังเวยรู้ตัวแล้วจะหลบหนี อีกทั้งเครื่องสังเวยมีอาวุธ อาจคิดต่อสู้จนพวกเราบาดเจ็บล้มตาย พ่อข้าจำต้องตัดไฟเสียแต่ต้นลม หวังว่าเจ้าคงเข้าใจ” ซานติกกราดสายตามองบัวตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าก่อนจะหันมาสบตาผม “เมื่อครู่เจ้าตั้งใจจะพาเครื่องสังเวยนางนี้ไปที่ใด?” “จะพาไปที่ใดได้ ข้าก็ตั้งใจพานางมาที่นี่เท่านั้น” ผมตอบ ซานติกยิ้ม “เราสองคนรู้ใจกันเสมอ ข้านึกอยู่แล้วว่าเจ้าต้องพานางมาที่ถ้ำศักดิ์สิทธิ์ จึงได้ติดตามมาเพราะระหว่างที่เจ้าไม่อยู่ ท่านหัวหน้าได้สั่งให้คนวางกับดักไว้เป็นระยะตลอดทางขึ้นเขาเพื่อป้องกันคนไม่หวังดีขึ้นมารบกวนถ้ำศักดิ์สิทธิ์ ถึงเจ้าเก่งกาจเพียงใดก็อาจพลาดพลั้งให้กับดักเหล่านั้นโดยง่าย เอาล่ะ บาเรนี่ ข้าคิดว่าได้เวลาแล้วนะ จัดการเรื่องให้เสร็จๆ ไป แล้วพวกเราจะได้กลับกันเสียที” ผมถอนหายใจ เหลือบมองบัวกับซานติกสลับกันไปมา “เบ๊นซ์คุยอะไรกับซานติกน่ะ เบ๊นซ์พูดภาษาถิ่นเค้ารู้เรื่องด้วยหรอ?” บัวถาม มือที่กอดแขนผมอยู่เริ่มคลายออกทีละนิด ผมเงียบ รู้ว่ามันถึงเวลาแห่งการตัดสินใจแล้ว ผมมองซานติกกับบัวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนยกปืนจ่อไปที่ศีรษะของเธอผู้นั้น แน่นอน ผมจ่อปืนไปที่ศีรษะของบัว “ไม่...ไม่นะ” บัวพึมพำ สั่นศีรษะกับตนเองด้วยความไม่อยากเชื่อ “ขอโทษนะบัว แต่มันเป็นหน้าที่” ผมพูดและเหนี่ยวไก เสียงปืนกัมปนาทกึกก้องห้องลับ เศษฝุ่นบนเพดานร่วงพรูลงมาเล็กน้อย รูสีดำปรากฏบนหน้าผากของบัว ใบหน้าของเธอผงะหงายตามแรงกระสุน ร่างทรุดลงไปกองบนพื้น เลือดเป็นฝอยกระจายขึ้นมาเปรอะใบหน้าผม ซานติกเดินเข้ามายืนเคียงข้าง เธอใช้แขนเสื้อตัวเองเช็ดเลือดบนแก้มผมออกไปขณะผมลดปืนลง “ข้าดีใจเหลือเกินที่เจ้ายังเป็นบาเรนี่คนเดิมที่ข้ารู้จัก” เธอกระซิบ ผมตอบ “ข้าก็ดีใจที่เจ้ายังเป็นเมียที่รักของข้าคนเดิม” เราสองคนยิ้มให้กันอย่างซาบซึ้งในความรัก หน้าที่หาเครื่องสังเวยของผมจบลงแล้ว ตอนนี้จากที่เพื่อนแก๊งค้ายาที่มีกัน 4 คน หลงเหลือผมเพียง 1 คนเท่านั้น คิดแล้วก็อดใจหายไม่ได้ มิตรภาพที่เกิดขึ้นเล่นเอาผมลำบากใจไม่น้อยเมื่อคิดว่าในวันหนึ่งผมต้องล่อให้ทุกคนมาตายที่นี่ แต่ก็นั่นแหละ หน้าที่ก็ต้องเป็นหน้าที่อยู่วันยันค่ำ ผมได้รับกำหนดเวลาหนึ่งปีให้หาเครื่องสังเวยมาบูชาเทพเจ้ายักษ์ประจำเผ่าเราให้ได้ หากผมทำสำเร็จ ผมจะกลายเป็นผู้กล้าประจำหมู่บ้านที่ทุกคนชื่นชม แต่ถ้าผมทำไม่ได้ นั่นหมายถึงโทษประหาร ผมจะต้องมอบตัวเองเป็นเครื่องสังเวยให้เทพเจ้ายักษ์และวิญญาณของผมจะถูกชาวเผ่าสาปแช่งไม่ให้ผุดให้เกิด ดังนั้น หัวเด็ดตีนขาดอย่างไร ผมก็ต้องทำสำเร็จให้ได้ ผมดีใจที่โต้ง หมิวและบัวจากผมไปโดยที่พวกเขาไม่ได้รู้ว่า เรื่องราวทุกอย่างเป็นแผนการที่ผมวางเอาไว้อย่างเหมาะเจาะ ผมเป็นคนเตรียมการติดต่อลูกค้า จัดหาสถานที่การส่งยา เรียบร้อยแล้วจึงโทรศัพท์แจ้งเบาะแสตำรวจว่าจะมีการส่งยาเสพติดจำนวนร่วมพันเม็ดเกิดขึ้นที่ลานจอดรถในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ผมมั่นใจว่าสามารถพาทุกคนรอดจากการจับกุมครั้งนั้นได้เพราะดูทางหนีทีไล่เอาไว้แล้ว ส่วนเรื่องที่โต้งยิงตำรวจบาดเจ็บนั้นอยู่เหนือความคาดหมาย แต่ก็ถือว่าเป็นผลดี ช่วยบีบคั้นสถานการณ์ให้ผมสามารถเสนอทางหนีมายังมาเลเซียโดยไม่มีใครติดใจสงสัย “หนึ่งปีที่ผ่านมา เจ้าคงเหนื่อยมาก” ซานติกกระซิบขณะผมกับเธอเสร็จสิ้นจากการช่วยกันเปลื้องเสื้อผ้าออกจากศพของบัวและยกร่างแขวนห้อยหัวกับโซ่ตะขอเส้นสุดท้าย ผมตอบพลางเช็ดคราบเลือดบนมือกับเสื้อตัวเอง “ข้าหายเหนื่อยเมื่อได้กลับมาเห็นหน้าเจ้า” “ปากหวานนัก” ซานติกทำท่าเอียงอาย เธอเดินไปยังมุมห้องที่มีถังดีบุกใบหนึ่งวางอยู่ ซานติกหยิบถังนั้นมาตั้งรองไว้ใต้ศีรษะของศพบัว ก่อนจะดึงมีดสั้นออกมาจากหลังเอวและปาดคอบัวจนเลือดเป็นสายไหลทะลักออกมาราวน้ำตก ไม่กี่นาทีต่อจากนั้น ผมกับเธอก็พากันออกจากถ้ำศักดิ์สิทธิ์และกลับบ้านไปสู่วิถีชีวิตดั้งเดิมของพวกเรา -------------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 17:36:13

ความคิดเห็นที่ 2 ที่มา - ที่ไป สำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้ ได้ความคิดมาจากการอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง จำไม่ได้แล้วว่าชื่อเรื่องว่าอะไร แต่มันเป็นพ็อคเก็ตบุ๊คถอดความการพูดคุยกันระหว่างดีเจผีน้าป๋อง กพลกับหมอผีแอร์(เณรแอร์นั่นแหละ แต่ผมไม่อยากเรียกว่าเณร) ลำพังเห็นชื่อหมอผีแอร์แล้วบอกตรงๆ ว่าไม่อยากหยิบมาอ่านเท่าไหร่ แต่บังเอิญว่าสายตาเหลือบไปพบว่าคนที่มาเขียนคำนิยมให้หนังสือเล่มนี้มีชื่อว่า สรจักร ศิริบริรักษ์ สุดยอดนักเขียนเรื่องสยองขวัญของเมืองไทยนั่นเอง เลยอ๊ะ อ่านหน่อย โดยรวมแล้วก็ไม่ค่อยได้ความรู้อะไรนอกจากมนต์เรียกผี(ซึ่งไม่เคยได้ผล)กับได้ไอเดียสำหรับการเขียนเรื่องนี้จากที่ในส่วนหนึ่งของการพูดคุย ไม่รู้ว่าเป็นน้าป๋องหรือหมอผีแอร์กันแน่ที่พูดถึงความเชื่อเกี่ยวกับยักษ์ที่ยังหยั่งรากฝังลึกอยู่ในท้องถิ่นของประเทศแถบอาเซี่ยนอย่างมาเลเซียและอินโดนิเซีย หวังว่าเรื่องสั้นอารมณ์หนังสยองขวัญประเภท "วัยรุ่นวุ่นหาที่(ตาย)" เรื่องนี้ คงไม่ทำให้ผิดหวังนะครับ  เรื่องต่อไปในสัปดาห์หน้า "รักรสเลือด" ฝากติดตามด้วยน่อ ^^ ขอบคุณสำหรับการคลิกเข้ามาอ่านครับผม รักคนอ่าน จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 17:37:26

ความคิดเห็นที่ 3 มาแย้ว มาแย้ว มาดูตอนบ่าย 3 ยังไม่มาา มาลงชื่อก่อน ติดตามอ่านนน ขอบคุณนะคะ จากคุณ : Badgirl_no.1 เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 20:13:57

ความคิดเห็นที่ 4 ปูทางอย่างน่าติดตามเชียวครับ เก็บฉาก และรายละเอียด ไว้ชัดเจนและน่าทึ่ง อ่านสนุกใช้ได้ จบแบบ หักมุม แบบงงๆ บ้างเล็กน้อย ถึงปานกลาง แต่ผมรู้สึกว่า จบแบบนี้ ไม่ค่อยจุติธรรมกับตัวละคร แบบว่า...... น่า อย่างน้อย ตัวเอก ก็อยู่ด้วยกัน จากคุณ : Psycho man (GTW) เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 22:15:57

ความคิดเห็นที่ 5 แอบสงสารบัวอ่ะ นึกว่าเป็นตัวเอกในเรื่อง (แอบคิดด้วยว่าเป็นพี่น้องกับ ตั๊กแตน ที่ชื่อแบม เห็นว่าเรียนสัตววิทยา) เสียดายบัว นึกว่าจะมีบทบาทมากกว่านี้ จะรอติดตามอ่านตอนต่อไป ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : Badgirl_no.1 เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 23:50:41

ความคิดเห็นที่ 6 โหดร้าย โหดร้าย กำลังคิดว่าถ้าเป็นเรื่องยาวแล้วจะเป็นยังไงต่อไป แหมเสียดาย ซีนบัวตาย สั้นไปหน่อย โป้งเดียวจอด แต่ซีนน้ำตกเลือดนี่ บอกได้คำเดียว เรื่องนี้น่าจะเขียนเป็นเรื่องยาววววว น้ำตกเลือด น้ำตกเลือด น้ำตกเลือด ... แก้ไขข้อความนิดหน่อยค่ะ่ แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 55 23:55:33 จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 23:52:44

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกมากๆเลยค่ะ จากคุณ : oxygen2me เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 02:53:01

ความคิดเห็นที่ 8 ระหว่างที่คิดเขียนเรื่องของตัวเอง ก็อ่านเรื่องพวกนี้เข้าไป มิน่า มิน่า เรื่องที่เขียนมันถึงไม่ยอมสว่างเสียที หึ หึ หึ อ่านเรื่อง คุณน้อง ทะเลฯ ทีไร มันทำให้อยากเขียนแนวนี้บ้างทุกที จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 07:26:28

ความคิดเห็นที่ 9 @3&5 - คุณ Badgirl_no.1 คุณยัยตัวร้ายหมายเลขหนึ่งได้คห.ที่หนึ่งใน Love Like Blood สองเรื่องติดแล้วนะครับเนี่ย แสดงว่าติดตามกันของจริง ชื่นใจครับ เรื่องบทบาทของบัว ผมคิดว่ามีคนเสียดายเหมือนคุณยัยตัวร้ายฯ ไม่น้อยเลยล่ะครับ นับดูตัวอย่างง่ายๆ ก็อาจารย์ในคห.ถัดไปนี่แหละครับ อิอิ ส่วนบัวจะใช่น้องสาวของตั๊กแตนหรือไม่ อันนี้ผมตั้งใจกันไว้ให้เป็นพื้นที่ของคนอ่านครับ คือจะให้ใช่ก็ได้ ไม่ใช่ก็ได้ ตามสะดวกของจินตนาการคนอ่านเลยครับ แต่ถ้าถามเอาความตั้งใจของคนเขียนจริงๆ ก็ต้องตอบว่า ใช่ครับ บัวคือน้องสาวของแบม ซี่งเป็นตัวเอกในเรื่องที่แล้ว ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ ^^ @4 - อาจารย์จี ฮั่นแน่ ผมรู้นะว่าอาจารย์สงสารบัวใช่ม้า ตอนเขียนผมเองก็สงสารเหมือนกันครับ คือถ้าดูในรายละเอียดของตัวละครแต่ละตัว บัวจะเป็นคนที่บริสุทธิ์ที่สุด โชคร้ายที่สุดและน่าสงสารที่สุดในกลุ่มค้ายาเลย แต่ตัวเอกในเรื่องนี้กลับยังทำได้ลงคอ นิสัยไม่ดีจริงๆ สงสัยคงต้องเขียนภาคสองให้ผีน้องบัวมาล้างแค้นซะแล้วฮะ ฮี่ๆ @6 - บก.สไนเปอร์ โห บก.มาแปลกกว่าคนอื่นเลย มีแต่เค้าสงสารบัวกัน แต่นี่อยากให้บัวทุรนทุรายก่อนตายชิมิฮ้าฟว์ อิอิ ล้อเล่น คือจากการที่เรื่องแรกๆ ผมเกิดอาการคุมจำนวนหน้าเรื่องสั้นของตัวเองไม่อยู่(เป็นสิ่งที่ไม่ดีเลยนะ อาการแบบนี้) หลังจากนี้เลยคิดว่าจะคุมทุกเรื่องใน Love Like Blood ให้อยู่ในสิบสามหน้าครับ มันก็เลยสั้นๆ แบบนี้ แต่คิดว่าใจความที่ต้องการสื่อสารยังครบอยู่นะ เรื่องแดนบูชายักษ์ถ้าเอาพล็อตมาขยายเป็นเรื่องยาวก็ได้อยู่ครับ แต่ผมกลัวว่าหากดองเอาไว้สำหรับเขียนเรื่องยาว สงสัยกว่าจะได้เขียนคงอีกหลายปี บางทีอาจดองไว้จนไม่ได้เขียนเลยก็ได้ เลยคิดว่าเป็นเรื่องสั้นนี่แหละ ดีแล้วเนาะ น้ำตกเลือด น้ำตกเลือด น้ำตกเลือด ฟังเพราะดีเนอะครับ นึกถึงข้าวเหนียวส้มตำขึ้นมาทันทีเลย คิคิ XP @7 - คุณ oxygen2me ดีใจที่เรื่องสั้นเรื่องนี้สร้างความสนุกสนานให้คุณ oxygen2me ได้ครับ ยินดีต้อนรับสู่สมาคมคนโหด มาทักทายกันอีกเรื่อยๆ นะครับ ^^ @8 - พี่โส้ย ผมว่าถ้ามือวางอันดับหนึ่งอย่างพี่โส้ยมาเขียนแนวนี้ มันต้อง dark กว่านี้อีกหลายเท่าแน่ๆ เลยครับ อิอิ ผมเองก็ยังมีอีกหนึ่งแนวครับที่อยากเขียน แต่ยังหาพล็อตลงไม่ได้ เป็นแนวแบบหนังซอมบี้เกรดบีอ่ะครับ แบบว่าสัตว์ประหลาดหลุดเข้ามาในเมืองจากการทดลองที่ผิดพลาด เชื้อร้ายแพร่กระจายไปทั่วเมือง ตัวเอกไม่ต้องอะไรมากมาย แค่ฆ่าทุกคนที่ขวางหน้าเพื่อเอาตัวรอดเท่านั้นเป็นพอ(โหดแบบไม่ต้องมีสาระ เอิ๊กๆ) จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 12:12:51

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนอ่านทวนคำตอบที่ตอบไปก็แอบคิดถึงส้มตำ ข้าวเหนียวไก่ย่างเหมือนกันค่ะ ^^~ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 03:20:59

ความคิดเห็นที่ 11 น่ากลัวอ่ะ . . . คราวหน้า . . . ต้องมาอ่านกลางวันดีก่า . . . มีส้มตำ - ข้าวเหนียว - ไก่ย่าง มาฝาก บ.ก. - น้องทะเล . . และบรรดาแฟนคลับจ้า คืนนี้จะนอนหลับไหมนี่ . . . แต่สนุกอ่ะ . . .   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 21:55:38

ความคิดเห็นที่ 12 10 - บก.สไนเปอร์ บก.ครับ บก.ครับ ผมมีเรื่องอยากจะถามบก.ครับ โอซิลตอนผมสั้นกับผมยาว บก.ชอบตอนไหนมากกว่ากันอ่ะ? (ถามไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อหากระทู้เลยเนอะ 555+) เมื่อคืนได้ดูเยอรมันมะครับ ยิงสวยกันเกือบทุกลูกเลยเนาะ อิอิ เห็นรอยส์เล่นแบบนี้แล้ว ปริ๊นซ์โพลดี้ท่าทางจะกลับมายึดตัวจริงยากละ 11 - พี่กาปอม ขอบคุณสำหรับส้มตำไก่ย่างมื้ออร่อยครับ เมื่อคืนคงตอนหลับเน้อ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 12:06:12

ความคิดเห็นที่ 13 เลือกไม่ถูกค่ะ แต่ตอนนี้ไม่ปลื้มละ ตั้งแต่พอรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว แถมบางช่วยก็ดูโรย ๆ ไม่หล่อเหลาเหมือนเคย สงสัยโดนแฟนสูบบบบบบ ตอนนี้กะลังปลื้มหนุ่มรอยส์ คนอะไรไม่รู้ ก้นน่าหยิกเชียว ยิ้มที ป้าแก่ ๆ แทบละลาย อร๊ายยย เขินนนน แบบว่า .. เป๊กอ่ะ ชอบผู้ชายหน้าเด็ก หัวยุ่ง ๆ แถมเป็นนักกีฬาอีก อ๊างงงงง <---- จะอ๊างทำไม -*- เวลาดูบอลก็ “รอยส์ของชั้น เธอทำได้ ชั้นขอแจ่ม ๆ จากเธอสักลูกนะที่รัก คืนนี้จะได้ฝันดี“ โอซิล “ซิลลี ชั้นรู้ว่านายเก่ง สอน (อีกทีม) หน่อย เทพเขาเล่นกันยังไง“ โพลดี้โดนเปลี่ยนตัวลงสนาม “เฮ้ย บ้าน่าาา เอาไอ้บ้านี่ลงมาทำไม แพ้แน่ ๆ เลย“ <--- แช่งเฉยเลย >.,< จริง ๆ เยอะกว่านี้แต่โดนเซนเซอร์ โพลดี้ยิงเข้า “เย้ ได้อีกลูกแล้ว ชน ๆ ค่ะพี่ (ชนแก้วกะสามี) วันนี้โพลดี้ดวงดีเนอะ ฟลุ้กตลอด“ พอรอยส์พลาดก็ “โอ๋ ๆ ไม่เป็นไรนะเด็กดี ยังไงหม่ะมี้ก็รักเธอ เวลาเหลือตั้งเยอะ สู้ ๆ นะจ๊ะ“ โอซิลพลาด “โฮ่ .. สี่ตีนยังรู้พลาด โอซิลยังรู้พลั้ง // ทำไมไม่มีใครไปรอหน้าประตูฟระ ทีมน่ะรู้จักมั้ย เล่นเดี่ยว ให้เพื่อนวิ่งไปคนเดียวแบบนี้ ไปลงเทควันโดดีกว่ามั้ง“ โพลดี้พลาด “เช็ดเข้ .. ตรูว่าแล้ว เมื่อไหร่เฮียจะเข้าใจสักที คนธรรมดาใส่หน้ากากมันจะไปสู้อะไรกะเทพเค้าฟระ เทพเค้าฟอร์มกันมาดีแล้ว เอ้าไอ้นี่ลงไปเสียกระบวนท่าทุกที“ จริง ๆ เยอะกว่านี้นะ บ่นยาวตลอดเก้าสิบนาทีที่เขาเล่นกันนั่นแหละ ฮ่า ๆ ๆ ปล. แต่อย่ามาชวนคุยลีกส์ฝั่งอังกฤษหรือสเปนนะ ไม่ค่อยได้ดู สนแต่ยูฟ่าคัพ ถ้าบาเยิร์น:-)ร์ทมุนด์ไม่ลงก็ไม่ดู แล้วก็เวิล์ดคัพ ถ้าเยอรมันไม่ติดรอบลึก ๆ ก็ไม่ดูอีกเหมือนกัน ฮี่ ๆ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 19:40:13

ความคิดเห็นที่ 14 คุณกาปอมฯคะ เห็นรูปแล้วทำให้เค้าต้องรีบไปห่อแหนมเลยอ่ะ (อากาศเริ่มเย็น เบื่อจริง กว่าจะออกจากบ้านได้แต่ละที) ต้องออกไปซื้อไก่มาอบสักหน่อยละ เมนูเย็นนี้ไม่ต้องคิดละ ^^~ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 19:43:34

ความคิดเห็นที่ 15 บก คงหม่ำๆมื้อค่ำอย่างมีความสุขไปแย้ววววว ปอมมาส่งมื้อเช้าให้นะคะ . . . มามะ น้องทะเล . . มาล้อมวงหม่ำๆด้วยกันจ้า จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 09:42:25

ความคิดเห็นที่ 16 บัวหนอบัว  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 12:03:42

ความคิดเห็นที่ 17 @บก.สไนเปอร์ ฮา บก.ได้อีกอ่ะ ได้อารมณ์แม่ยกดูบอลจริงๆ ผมไม่ชวนคุยเรื่องบอลอังกฤษกับสเปนหรอกครับ เพราะผมก็ไม่ได้ดูเหมือนกัน รักเยอรมันใจเดียวจ้ะ พูดถึงรอยส์นี่น่าเสียดายนะ ถ้ามาอยู่บาเยิร์นล่ะก็ ไม่อยากจะคิด พี่มดตะนอยเออร์ บาดสตูเบอร์ เฮียลาห์ม เฮียชไวนี่ โครส มุลเลอร์ รอยส์ โกเมซ อ๊าย เริ่ด! (แต่รอยส์เลือกย้ายไปดอร์ทมุนด์เพราะดอร์ทมุนด์การันตีตำแหน่งตัวจริงให้ทันที ส่วนบาเยิร์นจะเอามานั่งสำรอง ดูผู้บริหารท่านคิด -_-" แต่ก็นั่นแหละ ถ้าเอามาก็ทับตำแหน่งเฮียริเบรี่อยู่ดี ให้รอยส์ไปรุ่งเรืองกะทีมอื่นอ่ะดีแล้วเนอะ) เมื่อก่อนผมปลื้มปริ๊นซ์โพลดี้มากนะ ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ แต่ต้องยอมรับตรงๆ เลยว่า ณ จุดนี้ ฟอร์มรอยส์ดีกว่าชัดเจนหลายเท่า และเวลารอยส์ลงสนาม ก็ทำให้เยอรมันเล่นได้หลากหลายมากขึ้น (รอยส์ - มุลเลอร์โฉบสลับตำแหน่งกันไปมา แถมรอยส์ยังเตะหนัก ยิ่งไกลยิ่งใกล้อันตรายหมด) ลุ้นกันต่ออังคารนี้ที่เบอร์ลิน หุหุหุ @พี่กาปอม งั่มๆๆๆ อาหารเช้าอาหย่อยมั่กๆ คับพี่ปอม ^^ @พี่รุริกะ ต้องฟังเพลงนี้ครับ บัวลอยเจ้าเพื่อนยาก ทำไมจากข้าเร็วเกินปายยยย โอ้ เย อิอิ แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 55 12:17:35 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 12:14:28