:+:+:สืบสวน สุขสันต์:+:+: ตอน กวางน้อยผจญภัย (บทที่่ 5)

บทนำ + บทที่ 1
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12703327/W12703327.html

บทที่ 2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12719865/W12719865.html

บทที่ 3
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12733295/W12733295.html

บทที่ 4
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12753651/W12753651.html

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ยิ่งแปะเรื่องนี้ ยิ่งรู้สึกว่าโรงเรียนสตรีเป็นอะไรที่น่ากลัวมาก แต่ที่จริงแล้วก็เหมือนกับทุกโรงเรียนแหละค่ะ มีทั้งด้านมืดและด้านสว่าง เพียงแต่ว่าเรื่องนี้จำเป็นต้องหยิบด้านมืดมานำเสนอ เพราะมันเป็นเรื่อง (พยายามทำให้เป็น) สืบสวนไง เพราะฉะนั้นคนทุกคนต้องถูกนำเสนอในด้านลบสักหน่อย รวมทั้งนิสัยประหลาดๆ ก็ปรากฏให้เห็นยิ่งทำให้ชวนน่าสงสัยเพิ่มขึ้น ทั้งนี้ไม่ได้หมายความว่าโรงเรียนสตรีล้วนจะเต็มไปด้วยนักเรียนพิลึกพิลั่นอย่างนี้นะคะ

แชร์เรื่องในโรงเรียนต่อ โรงเรียนที่หนิงอยู่แตกต่างจากโรงเรียนของน้องกวางตรงที่ว่าเป็นส่วนผสมของเด็กที่เก่งระเบิดระเบ้อไปเลย กับเด็กที่เรียนอ่อนสุดๆ รวมทั้งเด็กที่มีครอบครัวที่ดี เด็กเป็นผู้ใหญ่พอ กับเด็กที่ครอบครัวไม่ได้ดูแล และทำตัวเรียกร้องความสนใจแบบสุดโต่ง หนิงเชื่อว่าหลายโรงเรียนก็อาจจะเป็นแบบนี้ ยกเว้นว่าการคัดเลือกเด็กเข้าโรงเรียนจะเข้มงวดมาก ช่องว่างความแตกต่างอาจจะน้อยกว่าก็เป็นได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็น่าจะมีปัญหาแบบเดียวกันนี่แหละ

นี่ถ้าไม่ได้เขียนเรื่องนี้ ก็คงไม่มีโอกาสได้มองย้อนกลับไปในช่วงที่เรียนว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตบ้าง พอโตขึ้นก็นึกเห็นใจเหล่าอาจารย์ทั้งหลายอยู่ครามครันค่ะ เพราะโรงเรียนช่างเป็นที่หลอมรวมของความแตกต่างคนในแง่ทั้ง IQ และ EQ จริงๆ เหนือสิ่งอืนใดคือ ยังเป็นช่วงอายุที่ฮอร์โมนยังพลุ่งพล่าน พร้อมที่จะเดินก้าวไปในทางที่ไม่ดีได้ง่ายเสียยิ่งกว่าง่าย เพิ่งมารู้ตัวเองก็ตอนนี้นี่แหละว่ารอดช่วงเวลานั้นมาได้อย่างปลอดภัยแบบไม่น่าเชื่อ จิตใจที่แข็งแกร่งซึ่งครอบครัวปูพื้นเอาไว้ให้ช่วยเอาไว้ได้เยอะ รวมทั้งโรงเรียนซึ่งพยายามกดทับฮอร์โมนพวกนั้น กลายเป็นสิ่งที่ปกป้องเด็กๆ ทั้งที่ตอนนั้นเราก็แสนจะเกลียดกฎระเบียบพวกนั้นแทบตาย

แต่สมัยนี้ก็คงเปลี่ยนไปแล้วล่ะค่ะ (ยิ่งพูดยิ่งแก่แฮะ) เด็กๆ สมัยนี้กดไม่อยู่แล้ว มีแต่ต้องใช้เหตุผล (ซึ่งบางครั้งเด็กไม่ค่อยจะมี) เข้าสู้อย่างเดียว โอกาสเกรียนก็เลยเยอะขึ้นกว่าเดิมมากล่ะนะ

สำหรับตอนที่แล้วซึ่งบ่นอะไรเอาไว้เยอะแยะ ก็ขอขอบคุณกำลังใจที่ให้มานะคะ (และยิ่งทำให้รู้สึกผิดมากขึ้นกว่าเดิมที่จะหายหัวไป) และขอบคุณสำหรับคำแนะนำของทุกๆ คนค่ะ อย่างที่บอกไปแล้ว ทุกอย่างมันไม่มีอะไร สิ่งที่ต้องทำเพียงแค่เอาสิ่งที่ตัวเองถือวางมันลงเท่านั้น ถึงเวลาแล้วค่อยว่ากันค่ะ สำหรับตอนนี้ก็ขอเอ็นจอยกับการแลกเปลี่ยนความเห็น และแชร์ประสบการณ์กับทุกคนอย่างเดียวไปก่อนดีกว่า ^^

ขอบคุณกิฟท์จากคุณลูนาติก, คุณห้าสิบป่าย, คุณ mimny, คุณ GTW ค่ะ

คุณลูนาติก --- โรงเรียนหนิงก็คัดเด็กค่ะ เห็นด้วยมากๆ ว่าบรรยากาศของห้องเรียนแตกต่างกันจริงๆ (เคยเจอมาเหมือนกัน นี่ถ้าคุณลูนาติกไม่บอกว่าโรงเรียนไม่มีผู้หญิง และโรงเรียนที่หนิงอยู่ไม่ใช่สตรีล้วน อาจจะนึกว่ามาจากโรงเรียนเดียวกันก็ได้นะ ;b)

คุณห้าสิบป่าย --- -ขอบคุณมากค่ะ งงไปเลยเนอะว่ามี 58 ชีวิตทำไมก๊อบปี้แค่ 50 ชุด

คุณ nasa nasa --- พี่น้องคู่นี้ก็เป็นคู่ที่น่ากลัวในเรื่องเหมือนกันค่ะ ยิ่งนานวันจะยิ่งเจอความแปลก

คุณ mimny --- มีสาเหตุให้เกลียดค่ะ อ่านไปเดี๋ยวก็เจอ (นิสัยเกินเด็กมัธยมฯ นี่ส่วนหนึ่งเพราะคนเขียนแก่แล้วมั้งคะ แหะ แหะ)

คุณ GTW --- ขอบคุณที่มาอ่านเรื่องนี้ด้วยนะคะ ดีใจค่ะ (หลังจากที่เจอเรื่องติงต๊องของอันดามันไปแล้ว ตอนของสุรินทร์จะดูจริงจังกว่านั้นหน่อยนึง)

คุณ scottie --- ตกลงแล้วสุรินทร์ยังไม่มีบทค่ะ รอไปก่อน ให้น้องกวางวิ่งวุ่นวายไปก่อน พอเหนื่อยแล้วค่อยมาเก็บศพทีหลัง (เป็นที่มาของชื่อตอนไงคะ เรื่องสืบสวนสุขสันต์ แต่ชื่อตอนดันเป็นกวางน้อยผจญภัย)

คุณ jyne --- ขอบคุณค่ะ เราเพิ่งเห็นหน้าค่าตากันเนอะ ดีใจค่ะที่ได้เห็นชื่อคนอ่านคนใหม่ๆ เพิ่มขึ้น

คุณปิยะรักษ์ --- ไม่อยากจะบอกว่าเรื่องนี้หน้าที่หลักของสุรินทร์ก็คือ การตามล้างตามเช็ดนี่แหละ (ล้อเล่น แหม่ เขาก็มีงานอย่างอื่นทำแหละ แต่คนเขียนชอบน้องกวาง เลยไปโฟกัสที่น้องกวางมากกว่าไง)

ไว้เจอกันวันเสาร์นะคะ

จากคุณ	: peiNing
เขียนเมื่อ	: 9 ต.ค. 55 22:01:11