เล่ห์รักสาวพิสูจน์อักษร (ตอนที่ 2)

ความเดิมตอนที่แล้ว  เล่ห์รักสาวพิสูจน์อักษร ตอนที่1

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12767312/W12767312.html


สวัสดีค่ะ หลายครั้งหลายหนที่ผู้เขียนคิดอยากจะเอานิยายมาเผยแพร่รับคำวิจารณ์เพื่อพัฒนาตนเองจากห้องนี้ แต่กลัวกว่ามันจะดีพอไหม จะมีใครอ่านบ้างหรือเปล่า แค่เห็นมีสักเม้นต์ในกระทู้ก่อนหน้านี้ก็ดีใจแล้วค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวกับนักเขียน และนักอ่าน ในห้องนี้ด้วยนะคะ เรื่องนี้ผู้เขียนแต่งจบแล้วค่ะลงให้อ่านได้ต่อเนื่อง ผู้เขียนด้อยประสบการณ์นักขอคำแนะนำหน่อยได้ไหมคะว่าถ้าลงจบแล้วจะลบออกยังไง เมื่อก่อนผู้เขียนไม่ค่อยได้เข้ามาในเว็บนี้แบบตั้งกระทู้ค่ะ ส่วนมากจะมาหาอะไรอ่านมากกว่า


ตอนที่2

พีระดากำลังชงกาแฟสำหรับตัวเองในยามบ่ายแต่แล้วหางตาของเธอก็เห็นว่ามีคนกำลังเดินเข้ามาในครัว เขาเป็นชายหนุ่มผมยาวหน้าตาดี และเป็นคนที่เธอกำลังอยากจะพบ

“เอาไงดีนะ เป้าหมายมาพอดี ใช่สิเป้าหมายมีไว้พุ่งชน”พีระดาพูดเบาๆกับตนเองและเริ่มแผนการตีสนิท


“อ้าว!  คุณพีระดามาชงกาแฟทานเหมือนกันเหรอครับ ว่าแต่ทำไมไม่ให้แม่บ้านชงไปให้ล่ะครับ”

“คือว่าอยากจะเดินยืดเส้นยืดสายเล่นบ้างน่ะค่ะ นั่งมาทั้งวันมันเมื่อยนี่คะคุณอัคนี”


“อ๋อ..อย่างนั้นเองเหรอครับ”    

 พีระดา หลบไปยืนข้างๆ ปล่อยให้อัคนีได้ชงกาแฟของเขาบ้าง หญิงสาวจิบกาแฟบางๆ และพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี หนึ่ง สอง สาม สู้โว้ยเธอนึกในใจก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆและเรียกชื่ออัคนี


“คุณอัคนีคะฉันมีอะไรอยากจะรบกวนถามคุณสักหน่อยค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวานแต่ซ่อนความประหม่าเอาไว้ภายใต้ใบหน้าสวยที่แสดงความมั่นใจ
“เชิญถามมาเลยครับคุณพีระดา”

“เห็นน้องๆในห้องพิสูจน์อักษรเขาคุยกันว่าคุณอัคนีเป็นเพื่อนกับนักเขียนเจ้าของนามปากกาเมาคลีจริงรึเปล่าคะ”

อัคนียิ้มเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับ “จริงครับเราเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว ก่อนที่หมอนั่นจะเขียนหนังสือจนโด่งดังเช่นทุกวันนี้”

“อย่างนั้นเหรอคะ”ใบหน้าแสดงความดีใจออกมาชัดเจนจนคู่สนทนาจับพิรุธได้ อัคนีรู้สึกว่าหญิงสาวกำลังให้ความสนใจเรื่องของเพื่อนเขาอยู่


“แล้วเขาเป็นคนยังไงบ้างคะ คือฉันอยากจะพบตัวจริงเขาบ้างแล้วสิคะพอจะมีทางบ้างไหม” พีระดาพูดอย่างขัดเขินแม้จะเป็นสาวมั่นแต่การถามอย่างสนใจผู้ชายออกหน้าออกตามันทำให้เธอเองก็อายไม่น้อย อัคนีนิ่งไปนิดหนึ่งหากพีระดาสบตาเขาสักนิดเธอก็จะเห็นแววหม่นฉายขึ้นภายในดวงตาคมเข้มดำสนิทแต่พยายามฝืนยิ้มแทนความรู้สึกผิดหวัง

“ไอ้เจ้าภาคินัยมันก็เป็นคนดีคนหนึ่งครับแต่หมอนี่มันชอบเก็บตัว ไม่ค่อยยุ่งสุงสิงกับใคร” แต่ยังมีอีกหลายอย่างที่ไม่ได้เล่า ความเอาแต่ใจและนิสัยเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อย ความ:-)ที่หมอไม่รับผ่า และไม่ค่อยจริงจังกับใครเขาไม่อยากให้พีระดาต้องกลายเป็นผู้หญิงคนหนึ่งของเพื่อนรัก

“ที่แท้คุณเมาคลีเขาชื่อภาคินัยเองเหรอคะ” หญิงสาวแอบกรี๊ดอยู่ในใจแต่ภายนอกมีเพียงรอยยิ้มบางๆบนใบหน้า

“จะเป็นไปได้ไหมคะ ถ้าคุณอัคนีจะช่วยนัดเพื่อนคุณให้ฉัน คือว่าฉันอยากรู้จักเขา ฉันเป็นแฟนนิยายของเขาเหมือนกันนะคะ” แววตาของหญิงสาวฉายแววแห่งความหวังแต่ก็แฝงไปด้วยความอาย


“เอ่อ..” ที่จริงอัคนีอยากจะห้ามแต่เห็นสายตานั้นแล้วเขาก็จำเป็นต้องรับปากทั้งที่ภายในใจรู้ดีว่าตนเองก็แอบชอบหญิงสาวอยู่ ตั้งแต่เริ่มเข้าทำงานที่นี่


“ได้ครับเอาไว้นายภาคินัยว่างเมื่อไหร่ผมจะนัดมันให้คุณ” พูดไปแล้วก็รู้สึกเศร้า



“ขอบคุณมากนะคะคุณอัคนี” หญิงสาววางถ้วยกาแฟลงที่โต๊ะและบีบแขนชายหนุ่มอย่างดีใจเขามีรอยยิ้มตอบกลับแต่ภายในหัวใจแสนเศร้า


“ไม่เป็นไรครับ อะไรที่คุณพีระดาทำแล้วมีความสุขผมก็ยินดีด้วย”
เขาฉีกยิ้มกว้างแทนความรู้สึกห่อเหี่ยว

หญิงสาวยิ้มสดใสก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่ห้อง ชายหนุ่มมองตามร่างระหงนั้นไป


 “คุณพิสูจน์อักษรได้อย่างละเอียดถี่ถ้วน แต่ทำไมคุณไม่เคยพิสูจน์ใจผมดูบ้างว่าผมคิดยังไงกับคุณ อย่างว่าผมมันก็แค่หมาวัดแต่คุณมันยิ่งกว่าดอกฟ้าเสียอีกพีระดานางฟ้าในใจผม” อัคนีแอบหลงรักน้องสาวบรรณาธิการมานานแล้วแต่เขาไม่กล้าที่จะบอกเธอ

++++++++++++++++++++++++++

นักเขียนหนุ่มกำลังเขียนนิยายเรื่องใหม่อยู่ภายในห้องทำงาน สายตาของเขาทอดมองออกไปภายนอกหน้าต่างที่ริมหาดทรายมีหญิงสาวสวยลูกครึ่งประเทศอะไรเขาไม่แน่ใจนัก เพราะมองในระยะห่าง บิกินนี่ตัวจิ๋วสีชมพูสดที่เธอใส่อวดอกอวบเอวบางและสะโพกพายกลมกลึงนอนอาบแดดอยู่ที่ริมชายหาดทำให้เขาจินตนาการไปไกลและกดแป้นพิมพ์อย่างชำนาญ เขาจินตนาการว่ากำลังเป็นพระเอกผู้มากรักแต่ต้องมาแพ้ให้กับความสวยสดใสให้กับสาวน้อยวัยกำดัดเมื่อรัสเซลขึ้นเตียงกับสาวน้อยลิซ่ารัสเซลจะทำอย่างไรบ้าง ชายหนุ่มกำลังสมองโลดแล่นเขาพิมพ์ไปเรื่อยๆตามจินตนาการและถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษร

แต่แล้วสัญญาณโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ภาคินัยขมวดคิ้วรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยใครกันมาขัดจังหวะอารมณ์ที่กำลังโลดแล่น

แต่เมื่อมองเบอร์ที่โชว์ขึ้นมาเขาก็ยิ้มก่อนจะรับ “ว่าไงวะเพื่อนรัก โทรมาทำไมตอนนี้หัวสมองกำลังปลอดโปร่ง กำลังเขียนลื่นไหลอยู่เชียว”

“ขอโทษครับท่านนักเขียนมือทอง  คือข้าจะโทรมาถามเอ็งว่าที่นัดกันวันศุกร์ยังเหมือนเดิมไหม”

“เหมือนเดิมสิวะ” ภาคินัยหัวเราะร่วน

“เออ...พอดีคราวนี้มีเพื่อนจากสำนักพิมพ์ไปด้วยคนหนึ่งน้องเขาอยากเจอหน้าเอ็งคงไม่ว่านะ”อัคนีถาม


“แล้วแต่เอ็งสิ ว่าแต่น้องเขาเป็นใครแล้วอยากเจอหน้าข้าทำไม” ภาคินัยถาม

“เขาอยากรู้จักเอ็งน่ะ เขาคงชื่นชอบผลงานเอ็งเป็นพิเศษมั้ง”

“ใครกัน ทั้งสำนักพิมพ์เอ็งข้าก็เคยเห็นหน้าเกือบจะหมดแล้วไม่ใช่เหรอ”

“แต่คนนี้เอ็งคงยังไม่เคยเห็น เขาชื่อคุณพีระดาไม่ได้เข้ามาที่บริษัททุกวัน ตอนที่เอ็งเข้ามาที่สำนักพิมพ์เธอก็ไม่อยู่ทุกทีคาดกันไปคาดกันมา เธอเป็นหัวหน้าทีมพิสูจน์อักษรด้วย”

“อ้อ...พวกทีมคุณป้าสวมแว่น เขามีอะไรกับข้าเหรอวะ” ภาคินัยยังยึดติดกับภาพในจินตนาการของเขา และส่วนมากที่เขาเคยรู้จักเจ้าหน้าที่พิสูจน์อักษรมักชอบสวมแว่นสายตา

“เขาคงปลื้มเอ็งเป็นการส่วนตัวน่ะ และคงปลื้มมากๆ ”

ภาคินัยหัวเราะเสียงดัง


“เออ...อยากพามาก็ตามใจ มีอะไรอีกไหม ถ้าไม่มีแค่นี้ก่อนนะเพื่อนจะรีบเขียนงานว่ะสมองกำลังโลดแล่น”
“โอเค...ไม่รบกวนแล้วเชิญเถอะครับท่านนักเขียนคนดังทำงานต่อเถอะ”
           
++++++++++++++++++++++++
พีระดากำลังหมุนร่างภายในครัวหรูไสตล์อังกฤษหยิบโน่นหยิบนี่ไปรอบๆตัว เธอร่อนแป้งสาลี ผงฟู เบกกิ้งโซดา เกลือ น้ำตาลป่น ลงในอ่างผสมเธอพยายามทำตามสูตรอย่างสุดฝีมือคุกกี้ช็อคชิพ สูตรในตำนาน จากห้องก้นครัวของเว็บดังพีระดาคิดจะทำไปให้เขาชายในฝันของเธอ พรุ่งนี้ตอนเย็นอัคนีสัญญาแล้วว่าเธอจะได้พบกับเพื่อนของเขาอย่างแน่นอน  


“ต้องเสกคาถามหารักลงไปสักหน่อย เผื่อเขาจะหลงเราบ้าง” เธอพูดกับตัวเองเบาๆ เพราะตอนก่อนจะกลับบ้าน เธอพิสูจน์อักษรต้นฉบับเรื่อง เพลิงรักมนต์สวาท มาหมาดๆจึงได้ไอเดียนี้มา


“อืม... ใส่ครบทุกอย่างแล้ว เม็ดมะม่วงหิมพานต์ ลูกเกดหั่นหยาบๆ แต่งหน้าด้วยช็อคชิพ คราวนี้ก็เหลือแต่ใส่เสน่ห์ โอม...คุณภาคินัยจงหลงรักพีระดาคนเดียว นึกถึงแต่หน้าพีระดาคนเดียวๆๆ โอมเพี้ยง” หญิงสาวภาวนากับอ่างผสม อินทิราพี่สาวที่ยืนอยู่ด้านหลังนานแล้วทำสีหน้างวยงงไม่รู้ว่าน้องสาวเป็นอะไรถึงได้มีอาการแปลกๆแถมพูดกับอ่างผสม
“เป็นอะไรของเธอยัยพีระดา ถ้าจะบ้าไปแล้ว”

หญิงสาวสะดุ้ง “โธ่ ! พี่อินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ให้สุ้มให้เสียง”

“พี่น่ะมานานแล้ว แต่เธอต่างหากที่ใจลอยแถมพูดอะไรอยู่คนเดียวก็ไม่รู้พูดไปยิ้มไปยังกับคนบ้า ว่าแต่คุ้กกี้หน้าตาท่าทางอบออกมาแล้วคงจะน่ากินนะจะอบไปฝากใคร”อินทิราจ้องคุกกี้ตาเป็นมัน


พีระดายิ้มเขินๆ “อย่ามามองคุกกี้ของน้องด้วยสายตาแบบนี้นะคะ สูตรนี้น้องอบไปฝากเขา ให้ใครกินไม่ได้” สูตรนี้นอกจากจะใส่ความอร่อยลงไปพีระดายังใส่ใจลงไปเป็นวัตถุดิบหลัก

อินทิรามีสีหน้าสงสัย “เขาที่เธอว่าผู้ชายล่ะสิ”


พีระดาไม่ตอบเอาแต่ยิ้ม อินทิราฉีกยิ้มกว้าง “จริงด้วย สงสัยคราวนี้พี่จะได้น้องเขยแล้วมั้ง”


“พูดอะไรบ้าๆ พี่อินเนี่ย” พีระดาหันหน้าหนีกลัวพี่สาวจะเห็นว่าเธอกำลังอายหน้าแดงจัด
+++++++++++++++++

ทั้งวันพีระดาเฝ้ามองแต่โหลแก้วใบใหญ่ที่บรรจุคุกกี้ฝีมือของเธอและรอว่าเมื่อไหร่จะถึงห้าโมงเย็นสักทีวันนี้เธออยากให้นาฬิกามันเดินเร็วๆอุตสาห์แต่งตัวสวยกว่าทุกวันเรียกว่าวันนี้เดินไปไหนใครๆ ก็มองเหลียวหลังกันเป็นแถว

“คุณภาคินัยคะวันนี้แล้วสินะที่เราจะได้เจอหน้ากัน สบตากันเมื่อคืนฉันฝันถึงคุณด้วยล่ะ”พีระดามองขวดใส่คุกกี้ตาปรอย “คุณจะชอบคุกกี้ของฉันไหมนะ คุกกี้ช้อกชิพโรยหน้าด้วยคาถามหารัก”

“หัวหน้าคะเป็นอะไรมากเปล่า อ่านนิยายจนเพ้อเหรอคะ” น้องเอินเจ้าหน้าทีพิสูจน์อักษรหน้าเด็กแซว

“เปล่าจ้ะน้องเอิน แหม...มีแอบแซวด้วย ร้ายนะเนี่ย”

“ว่าแต่ไอ้คุกกี้นี่พี่พีระดาทำเองเหรอคะ น่าหม่ำจัง น่าอร่อยอ่ะ”คนถามทำท่าทางอยากจะกินมองโหลคุกกี้ตาเป็นมัน และเอื้อมมือไปที่โหลคุ้กกี้แต่พีระดาหยิบขึ้นมาถือเอาไว้อย่างแอบหวง

“พี่ทำมันเองกับมือเลยจ้ะ” จับโหลคุ้กกี้ไว้แน่น
“ถ้าอย่างนั้นขอกินหน่อยนะคะ เอินกำลังหิว”น้องเอินเอื้อมแขนเรียวคว้าโหลคุกกี้แต่พีระดารีบกอดโหลคุกกี้เอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ถ้าน้องเอินอยากกินพื่ทำมาให้ใหม่พรุ่งนี้นะ แต่ไอ้เจ้าโหลนี้พี่ขอ มันมีเจ้าของแล้วจ้ะ” พีระดายิ้มเขินๆ


“มีแอบหวงด้วย แบบนี้ทำเอาไปให้แฟนแหงๆ” สาวรุ่นน้องแซว แต่ยอมปล่อยมือจากโหลคุกกี้


“เปล่านะ ไม่มีอะไรหรอก น้องเอินล่ะก็ชอบเดาไปเรื่อน”


“นั่นแน่.......พี่พีระดาทำให้แฟนแหงๆ จริงๆด้วย ใครกันนะบอกเอินมาซะดีๆ”

“บ้าล่ะสิ ไม่ใช่สักหน่อย”


ขณะที่สองสาวกำลังหยอกล้อกันอยู่นั้น หนุ่มหล่อผมยาวก็เดินเข้ามาในห้อง

“คุณพีระดาครับไปกันหรือยังครับ”
อัคนีเดินมาหาพีระดาหญิงสาวรีบปิดคอมพิวเตอร์คว้ากระเป๋าถือจากนั้นลุกขึ้นตามเขาไป อัคนีช่วยถือของให้หญิงสาวราวกับคนรักกัน สาวๆในห้องพิสูจน์อักษรมองตามกันเป็นแถวและหันมายิ้มให้กันจากนั้นก็เกิดเสียงซุบซิบว่าหัวหน้าทีมสุดสวยของพวกเธอสงสัยจะตกลงปลงใจคบหากับคุณอัคนีนักวาดปกสุดหล่อเสียแล้ว

+++++++++++++++++++++

ภาคินัยจ้องมองเข้าไปในดวงตาของสาวน้อยนามว่าเชียร์ เธอเป็นอีกคนหนึ่งที่มักแวะเวียนมาหาเขาเสมอบางครั้งภาคินัยเองก็นึกแปลกใจทำไมสมัยนี้หญิงสาวบางส่วนถึงไม่คิดจะเก็บร่างกายอันมีค่าไว้ให้เจ้าบ่าวในคืนวิวาห์แต่ทว่าเมื่ออ้อยเข้าปากช้างเสียแล้วจะให้เขาไม่เคี้ยวมันก็ยังไงอยู่ เขาไม่ผิดไม่ใช่เหรอ เขาไม่เคยไปฉุดหรือบังคับผู้หญิงคนในสักหน่อยพวกเธอล้วนแต่เต็มใจแล้วมาหาเขาเอง

สองมือใหญ่ขาวสะอาดลูบไล้ไปบนเนินไหล่กลมกลึง และผลักร่างบางที่อวบเป็นบางส่วนของเธอให้แนบชิดติดกับผนัง ริมฝีปากของคลีเข้าครอบคลุมริมฝีปากของสาวน้อยวัยกำดัด เธอเผยอรออ้ารับสัมผัสจากปลายลิ้นสากร้อนที่สอดแทรกเข้ามาในโพรงปากจากนั้นจูบดูดดื่มแลกลิ้นกันอยู่สักพักหนึ่งจนสาวน้อยทำตาปรือเต็มไปด้วยความสุขสม ฝ่ามือน้อยๆขาวเนียนละเอียดของเธอลูบไล้ไปตามอกเปลือยของชายหนุ่ม จากนั้นเรียวปากอิ่มของเธอก็เผยอ้ารับเม็ดไตแข็งสีน้ำตาลอ่อนบนยอดอกเขาและดูดกลืนอย่างหิวกระหาย มีเสียงครางกระเส่าออกมาจากลำคอของเขาและเธอ
ภาคินัยค่อยๆปลดกระดุมกางเกงยีนส์ยี่ห้อดังของเขาจากนั้นรูดลงจนสุดทางจนเห็นกางเกงชั้นในสีน้ำเงินเข้มที่ครอบคลุมความเป็นชายอันแข็งแกร่ง สาวน้อยมองตามและส่งสายตายั่วยวนเธอมาหาเขาก็เพราะเรื่องนี้ ภาคินัยเริ่มปลดกระดุมชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยอันคับติ้วออกจากเรือนร่างบางจนเห็นเรือนกายขาวผ่องของวัยแรกสาว
“แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจ”ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้งเบาๆ


“ไม่ค่ะเชียร์เต็มใจ เชียร์อยากเป็นของพี่” หญิงสาวจูบเขาแสดงความต้องการอันหนักแน่น


ชายหนุ่มฝังจมูกโด่งเป็นสันต์ไปตรงกลางร่องอกสวย ริมฝีปากเผยอครอบครองปลายถันอันชูชันเด่นสง่าและดูดกลืนมันเล่นเบาๆ แต่หญิงสาวสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

“พี่ภาคินัยขา..เชียร์จะทนไม่ไหวแล้วค่ะ”

“แค่นี้เองสาวน้อย.....นี่มันแค่บทเริ่มต้นเท่านั้น ยังมีอีกมากที่เธอจะต้องรู้จักมัน”

ชายหนุ่มบรรเลงเพลงรักในจังหวะที่เล่าร้อนเพื่อสอนบทรักให้กับสาวน้อยผู้อยากจะเรียนรู้สรีระของชายหนุ่มร่างกำยำว่ามันเป็นไปตามทฤษฏีที่เคยได้ล่ำเรียนมาว่ามันเป็นไปตามนั้นหรือไม่ นึกคนอยากสอนและหนึ่งคนที่สนใจใคร่รู้ใช้เวลาด้วยกันอยู่พักใหญ่จนกระทั่งความกำหนัดได้ทะยานถึงขีดสุดก่อนที่ร่างกายจะได้รับการตอบสนองจนพอใจและเขื่อนรักนั้นได้พังทะลายไหลรินออกมาเป็นเส้นทางยาวไปตามช่องทางธรรมธรรชาติ ก่อนที่ภาคินัยจะล้มตัวลงนอนหายใจแรงๆและโอบกอดหญิงสาวเอาไว้


กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ

นาฬิกาปลุกของภาคินัยดังขึ้นปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ เขาตั้งมันเอาไว้เองเพราะมีนัดในวันนี้ ชายหนุ่มตาลีตาลานลุกขึ้นมา สำรวจข้างกายไม่มีน้องเชียร์สาวนักศึกษาคนสวยระเริงรักอย่างในความฝันอีกจากนั้นริมฝีปากหยักได้รูปก็คลี่ยิ้มให้กับตัวเอง

"ฝันไปได้"เขาส่ายศีรษะ เขานั่งเขียนนิยายเมื่อตอนบ่ายจนหลับแล้วเก็บน้องเชียร์สาวน้อยในนิยายเอาไปฝันเสียวาบหวิว
ภาคินัยก้าวลงจากเตียงจากนั้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจนหล่อเหลา หอมสะอาดไปทั้งเนื้อทั้งตัว แม้ไม่ใช่การออกเดทกับสาวๆ แต่เขาก็ชอบแต่งกายให้ดูดีเสมอ

++++++++++++++++++++++++++++

ห้างสรรพสินค้าชื่อดังกลางใจเมือง ในร้านอาหารญี่ปุ่นแบรนด์ดัง

“เอ....รถติดหรือยังไงกันทำไมไอ้ภาคินัยมันยังไม่มาอีก คุณพีระดาหิวหรือยังถ้าหิวสั่งอาหารก่อนก็ได้นะครับ” อัคนีก้มดูนาฬิการอบที่ห้าหลังจากเข้ามานั่งในร้านอาหารดัง


“ยังไม่หิวหรอกค่ะ....เขายังไม่มาถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวประเดี๋ยวได้ไหมคะ”

“จะไปไหนเหรอครับ” อัคนีถาม ภาวนาในใจหากไอ้เพื่อนรักไม่มาก็ดีเหมือนกันถ้าทั้งสองคนเกิดชอบกันจริงๆ คนที่ปวดใจก็คือตัวเขา แต่อีกใจก็รู้ดีว่าพีระดาไม่มีวันมองเขา

“คือว่าฉัน...” หญิงสาวยิ้มหวานแต่หน้าแดงจัด เธอมองไปที่โหลคุ้กกี้และคิดว่ามันดูโล้นๆ “อยากจะไปซื้อโบว์มาผูกโหลคุกกี้ให้มันดูดีกว่านี้สักหน่อยค่ะ”

อัคนียิ้มอย่างเข้าใจผู้หญิง “เชิญตามสบายครับ”


อัคนีมองผู้คนที่เดินผ่านไปมาที่หน้าร้านอาหาร เขาเห็นคู่รักหลายคู่เดินจูงมือกันอย่างกระหนุงกระหนิงเขาแอบอิจฉาที่จริงเขามีผู้หญิงมาสนใจอยู่หลายคนแต่เขากลับไม่เลือกใครสักคนมาเป็นแฟนเพราะเขาคิดว่าการจะคบใครสักคนเป็นแฟนจะต้องมีพื้นฐานมาจากความรักหากเขาไม่รักจะไม่ดึงผู้หญิงคนหนึ่งมาเสียเวลากับเขาอัคนีมีความรู้สึกด้วยสัญชาติญาณส่วนตัวว่ากำลังถูกมองเขาหันไปอีกด้านกลับไม่เห็นความผิดปกติใดๆนอกจากผู้คนที่เดินผ่านไปมา


“อย่าบอกนะว่ายังตามไม่เลิก” อัคนีนึกถึงใบหน้าหญิงสาวตาคมขึ้นมาทันที

อัคนีนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสักพัก ฝ่ามือหนาใหญ่ก็ตบเข้าที่บ่าของเขาอย่างแรงจนเขาสะดุ้งแต่เมื่อหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นเพื่อนรักนักเขียนของเขานั่นเอง


“ตกใจหมด ทำไมมาช้านักวะไอ้ภาคินัย”
“โทษทีว่ะพ่อคนขวัญอ่อน พอดีกำลังสำลักความสุขกับน้องเชียร์อยู่บนเตียง กว่าจะลุกมาได้ก็เลยนานหน่อย”
“เฮ้ย!  จริงดิไอ้เวร นัดเพื่อนไว้:-)มัวแต่บำเรอสวาทอยู่กับผู้หญิง” อัคนีฉุนจัดคิดเป็นจริงเป็นจังเพราะรู้ดีว่าเพื่อนของเขาคนนี้มีผู้หญิงเยอะ
“ล้อเล่นน่า...ใจเย็นๆก็ได้ พอดีเผลอหลับไปหน่อยน่ะกำลังฝันว่าจะได้ขึ้นสวรรค์กลับน้องเชียร์อยู่พอดี แต่ไอ้นาฬิกาบ้ามันดันปลุกเสียก่อนสวรรค์เลยล่มกลางคัน”เขาบ่นอุบ

“ถ้ามันไม่ปลุกนายก็คงไม่ตื่น แต่มาก็ดีแล้วไม่อย่างนั้นคุณพีระดาเขาจะเสียใจ” ภาคินัยหันซ้ายหันขวา


“ไหนวะ น้องพีระดาสาวพิสูจน์อักษรของเอ็ง ที่เขาอยากจะเจอข้า แล้วเขาอยากเจอข้าไปทำไม”


“ก็...เขาปลื้มเอ็งมากนะถึงขั้นอบคุกกี้มาฝากด้วย ตอนนี้ไปซื้อโบว์อยู่”
“เออ...อบคุ้กกี้มาฝากด้วยเหรอ น้องเขาน่าจะมีชื่อว่าน้องโบนะ”
“โบว์ เหรอทำไมวะ” อัคนีนึกถึงโบว์ผูกผมภาคินัยหัวเราะ


“โบราณยังไงล่ะ นั่งอบคุกกี้”ภาคินัยนึกจินตนาการตามที่เพื่อนบอกถึงลักษณะหญิงสาว


เธอมีอาชีพเป็นสาวพิสูจน์อักษร คงจะสวมแว่นตาหนาเตอะ หัวฟู ตัวอ้วนกลม ยิ่งชอบทำอาหารคงอ้วนแน่นอน  


“ยี้ๆๆ ไม่ไหวแม่โบราณอ้วนฉุ คนนี้ไม่ใช่สเปคฉันแน่ๆ ว่ะเพื่อน”

“เกินไปแหละไอ้ภาคินัยเขาน่ารักดีออกถ้าเป็นข้าคงปลื้มยิ้มแก้มปริไปแล้ว”

“ถ้าดีนัก น่ารัก ทำไมไม่จีบเองเลยล่ะ จะมาแนะนำให้ข้ารู้จักทำไม ผู้หญิงของข้ามีเป็นโกดังแค่นี้ก็ไม่ไหวจะเคลียร์แล้ว” ภาคินัยพูดเล่นอย่างสนุกปากตามประสาผู้ชายคุยกัน ไม่ได้คิดจะดูถูกหญิงสาวจริงๆ

อัคนีหัวเราะ


“โธ่ ไอ้หล่อเลือกได้มั่นใจเหลือเกินนะเอ็งเห็นเขาแล้วจะอึ้ง”


แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอัคนีก็ต้องหยุดหัวเราะทันที เพราะเห็นว่าพีระดากับโหลคุกก็ของเธอมายืนอยู่ด้านหลังเพื่อนของเขาด้วยสีหน้าและแววตาที่อัคนีไม่เคยเห็นมาก่อน

พีระดากลายเป็นนางยักษ์ในคราบนางฟ้าดวงตาที่เคยงดงามชวนหลงไหลมองแผ่นหลังเพื่อนเขาราวจะสูบกินเลือดกินเนื้อ

อัคนีกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ“ภาคินัย เว้ยเฮ้ย หยุดหัวเราะเถแอะ”อัคนีพยายามจะเตือนเพื่อน แต่ภาคินัยเอาแต่หัวเราะไม่หยุด

“ก็ข้าขำนี่หว่า”เขายังหัวเราะต่อกับผู้หญิงในจินตนาการ


“ข้าเตือนเอ็งแล้วนะ”


“อะไรวะ เออไอ้อัคนีข้าว่าเอ็งอย่าเสียเวลามาจับคู่ให้ข้ากับน้องพิสูจน์อักษรของเอ็งเลยว่ะ เอ็งก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าข้าชอบผู้หญิงสวยหน้าตาดี ไม่ชอบคุณป้าใส่แว่น”

หญิงสาวหน้าแดงจัดมากไปกว่าเดิม ถ้าเธอเป็นกาน้ำร้อนควันคงจะออกหูดังหวี่ๆ สองมือยังกอดโหลคุ้กกี้แน่นและถือมันยกสูงขึ้น

“หยุดพูดเถอะ พอได้แล้วเพื่อน คนนี้เขาก็สวย สวยจริงๆ” อัคนี้พูดและยิ้มเก้อ เห็นสายตาของพีระดาฉายแววความโกรธออกมาถ้าสายตาเธอพ่นไฟได้เขาเชื่อว่าป่านนี้ทั้งเขาและไอ้คนปากดีคงตัวไหม้กันไปแล้ว


“ทำไมวะ ก็ข้าพูดเรื่องจริงนี่ คนพูดปากกับใจตรงกันผิดด้วยเหรอ”

“ภาคินัยหยุดพูดเถอะว่ะ ขอร้องล่ะเพื่อน ไหว้ก็ได้”

“ไม่หยุดโว้ย ก็จู่ๆเอ็งมาทำตัวเป็นพ่อสื่อให้ข้ากับคุณป้าใส่แว่นทำไม แม่สาวคนนั้นไม่มีวันได้แอ้มขาอ่อนขาวๆของข้าหรอก”

“ไม่ใช่คุณป้าใส่แว่น แล้วเอ็งหยุดปากมอมๆได้แล้วถ้าเอ็งไม่อยากตายเร็ว”เสียงอัคนีเปลี่ยนจากขอร้องเป็นแกมบังคับ

สีหน้าพีระดาแดงขึ้นอีกจากที่แดงจัดอยู่แล้ว นี่เหรอนักเขียนหนุ่มในฝันที่เธอหลงปลื้มจินตนาการว่าเขาแสนดี อ่อนโยน เป็นสุภาพบุรุษจนเธอหลงรักเขา เธอมันโง่เง่า ที่ไปหลงรักไอ้ผู้ชายปากมอมกล้าวิจารณ์ผู้หญิงที่ไม่เคยพบหน้า พีระดาเธอมันเข้าใจผิดไปเองเธอมันตาต่ำเห็นกงจักรเป็นดอกบัว หญิงสาวบอกกับตัวเอง และมองโหลคุ้กกี้ในมือในเมื่อเธอทำมาแล้วมันต้องไม่เสียเปล่าเธอจะให้เข้าแน่ๆ แต่ไม่ได้ให้กินนะ

เพล้ง!

ภายในร้านอาหารญี่ปุ่นทุกคนมองมาที่จุดเดียวกันก่อนเสียงกรี๊ดจากสาวๆในร้านดังขึ้น ภาคินัยฟุบหลับไปทันทีบนโต๊ะอาหารเลือดสีแดงไหลพวยพุ่ง มีบ้างที่กระเซ็นไปติดกระจกเสียงผู้คนในร้านหวีดร้องอัคนีนั่งตัวแข็งอ้าปากค้าง

“คุณพีระดา ไอ้ภาคินัย” อัคนีตกใจไม่น้อยที่เห็นพีระดาเอาโหลคุกกี้ฟาดหัวเพื่อนของเขา จากนั้นก็เห็นน้ำตาเธอไหลแล้ววิ่งออกไปจากร้านอาหารทันที ส่วนไอ้คนปากมอมเพื่อนรักของเขามันคงกำลังไปเฝ้าพระอินทร์แล้ว อัคนีเลยต้องตัดใจเรียกรถพยาบาลมาเพื่อนำตัวภาคินัยไปส่งโรงพยาบาลเสียก่อน แต่ก็นึกสะใจอยู่ลึกๆเผื่อไอ้เลือดหื่นๆ ชั่วๆ ของมันจะออกมาบ้างอย่างน้อยหมาในปากคงจะตายไปหลายตัวก็ดันไปดูถูกเขาทั้งๆที่ยังไม่เคยเห็นหน้า นางฟ้าก็เลยกลับกลายเป็นนางมาร

อัคนีสั่นศีรษะ“ไอ้ภาคินัยข้าควรจะสงสารหรือสมน้ำหน้าเอ็งดีวะเนี่ยอย่างนี้เขาเรียกว่าปลาหมอตายเพราะปากจริงๆ” จากนั้นชายหนุ่มก็พยุงร่างเพื่อนรักเพื่อเตรียมนำส่งโรงพยาบาล

++++++++++++++++++++++++++++++++

จากคุณ	: อัปสราน่ารัก
เขียนเมื่อ	: 10 ต.ค. 55 12:55:05