ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 ท่ามกลางท้องฟ้าสดใสเหนือท่าอากาศยานแม่ฟ้าหลวง จังหวัดเชียงราย เครื่องบินสองเครื่องยนต์ของการบินไทยสายการบินแห่งชาติลำหนึ่งค่อยๆ กางลูกล้อออก แล้วลดเพดานบินลงแตะรันเวย์อย่างนิ่มนวล สิบนาทีต่อมาประตูทางออกของผู้โดยสารขาเข้าของอาคารสนามบินก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คน แม้ช่วงเวลานี้จะย่างเข้าสู่ปลายฤดูหนาวแล้ว อีกทั้งยังเป็นวันธรรมดาไม่ใช่วันหยุดราชการ  แต่นักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติก็ยังมาเยือนจังหวัดเหนือสุดของประเทศไทยกันอย่างเนืองแน่น อีกทั้งผู้ที่มาทำธุระต่างๆ ในจังหวัดเชียงรายก็มีจำนวนไม่น้อย ปริวรรตเป็นหนึ่งในนั้น ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ถอดเสื้อคลุมเหวี่ยงขึ้นพาดบ่า เดินลากกระเป๋าเดินทางขนาดย่อมผ่านประตูมาสู่ภายในอาคาร เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเตรียมกดปุ่ม แต่แล้วก็กลับลดมือลงเมื่อเหลือบไปเห็นชายวัยห้าสิบเศษยืนตัวตรงห่างไปไม่กี่ก้าว “น้าจอน มารอนานหรือยังครับนี่” “ก่อนเครื่องลงครู่เดียวครับ คุณปลิว” น้ำเสียงอ่อนโยนจากปากซึ่งมีรอยยิ้มของ ‘น้าจอน’ ขัดกับดวงตาซึ่งฉายแววเศร้าสร้อยออกมาอย่างชัดเจน เขาขยับตัวเอื้อมมือเพื่อรับกระเป๋าเดินทางจากชายหนุ่ม ทว่าถูกปฏิเสธอย่างแข็งขัน “ไม่เป็นไรครับ ผมลากไปเองได้” นายจอนไม่เซ้าซี้แต่อย่างใดด้วยรู้นิสัยกันดี เขาหมุนตัวเดินนำชายหนุ่มซึ่งเปรียบเสมือนเจ้านายอีกคนหนึ่งออกจากอาคารไปยังลานจอดรถ ปริวรรตเดินตามไปเงียบๆ จวบจนขึ้นไปนั่งบนรถเก๋งแบบตรวจการขับเคลื่อนสี่ล้อซึ่งนายจอนขับมารับจึงได้เปิดปากพูดอีกครั้ง “คุณพ่อเป็นอย่างไรบ้างครับ น้าจอน” แววตาของคนถูกถามเศร้าสร้อยกว่าเดิม เขาถอนหายใจก่อนตอบ “ก็เหมือนกับที่ผมโทรไปบอกคุณปลิวนั่นแหละครับ ไม่ดีขึ้นเลย” ปริวรรตไม่ถามอะไรอีก ชายหนุ่มเอนหลังพิงเบาะ มองผ่านฟิล์มกรองแสงชนิดใสออกไปนอกรถซึ่งกำลังแล่นออกจากท่าอากาศยานแม่ฟ้าหลวง เขาจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองมาเชียงรายครั้งสุดท้ายเมื่อไร น่าจะร่วมๆ ปีเลยทีเดียว และถ้าหมายถึงตัวเมืองเชียงราย ก็จะต้องบวกเวลาไปมากกว่านั้น เพราะเมื่อออกจากสนามบินมาถึงถนนสายหลักแล้ว แทนที่จะเลี้ยวซ้ายเข้าตัวเมือง ก็กลับเลี้ยวขวามุ่งหน้าไปทางทิศเหนือก่อนเข้าสู่เส้นทางสายตะวันตกเพื่อมุ่งหน้าต่อไปยังบ้านท่าตอน อำเภอแม่อาย จังหวัดเชียงใหม่ บิดาของเขาย้ายถิ่นฐานจากเมืองหลวงไปอยู่ที่นั่นครบสามปีแล้ว แดดยามบ่ายสลายไปอย่างรวดเร็วเมื่อปริวรรตเดินทางใกล้ถึงจุดหมาย ฟ้าใสๆ ปลายฤดูหนาวกลับกลายเป็นถูกปกคลุมด้วยเมฆครึ้ม จนกระทั่งบรรยากาศรอบๆ มืดมัวราวกับย่างเข้าสู่เวลาสนธยา “เอ... ฝนหลงฤดูหรือไงนี่” นายจอนจับพวงมาลัยรถยนต์แน่นพลางชะโงกตัวเงยหน้าขึ้นมองฟ้า “นั่นน่ะสิครับน้าจอน จู่ๆ ก็ครึ้มมาเสียอย่างนั้น” ปริวรรตพูดอย่างคาดไม่ถึง เสื้อคลุมที่เตรียมมาก็เพื่อกันหนาว ไม่ใช่กันฝน “วันก่อนๆ ไม่ได้เป็นอย่างนี้เหรอครับ” นายจอนส่ายหน้า “นอกจากจะไม่มีฝนแล้ว อากาศยังทำท่าจะหนาวลงอีกด้วยครับ เห็นทางการบอกว่าปีนี้จะหนาวนานไม่ใช่หรือครับ คุณปลิว” “สงสัยจะไม่แม่นเสียแล้ว” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ บางครั้งลมฟ้าอากาศเมืองไทยก็แปรปรวนจนหน่วยงานผู้พยากรณ์เสียรังวัดบ่อยๆ ฟ้ามืดลงจนนายจอนต้องเปิดไฟหน้ารถ หากจนแล้วจนรอดฝนก็ยังไม่ตกลงมา แสงไฟสาดจ้าลงบนถนนลาดยาง สิ่งที่น่าแปลกอีกประการหนึ่งก็คือ นับตั้งแต่แสงแดดหมดไป ยังไม่มีรถยนต์หรือยานพาหนะใดๆ สวนมาเลยสักคัน ราวกับว่าถนนทั้งสายมีเพียงรถที่ปริวรรตนั่งอยู่นี้คันเดียวเท่านั้น “อ้าว... ทำไมไม่เลี้ยวล่ะครับ” ปริวรรตถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่านายจอนขับรถเลยทางเข้าบ้านของบิดา ซึ่งนายจอนก็ถามกลับมาด้วยน้ำเสียงสงสัยไม่แพ้กัน “คุณท่านไม่ได้บอกคุณปลิวหรือครับว่าได้แบ่งขายที่ดินตรงนี้ไปแล้ว” ชายหนุ่มกระจ่างแจ้งในสิ่งที่ถาม หากสิ่งที่รู้ใหม่สร้างความงุนงงกว่าเดิมหลายเท่า “พ่อไม่ได้บอกอะไรผมเลย” นายจอนเหลือบตามามองด้วยความแปลกใจก่อนกล่าว “คุณท่านแบ่งขายให้คุณรุ้งครับ” “คุณรุ้ง...” ปริวรรตทวนคำแล้วพูดเบาๆ คลับคล้ายกับเปรยต่อตนเอง “ชื่ออย่างกับผู้หญิง” “ก็ผู้หญิงนะสิครับ” นายจอนหัวเราะ “คงไม่มีผู้ชายคนไหนชื่อรุ้งพรายกระมังครับ” “รุ้งพราย...” ชายหนุ่มทวนคำของคนเล่าอีกหน “ชื่อแปลกดีแฮะ” “ไม่เฉพาะชื่อหรอกครับ” นายจอนพูดได้แค่นั้นก็ชะงักแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “คุณปลิวมาเที่ยวนี้ จะอยู่ที่นี่สักกี่วันครับ” ปริวรรตไม่ตอบ จิตใจเขายังจดจ่ออยู่ที่สตรีผู้มาซื้อที่ดินจากบิดา “ทำไมคุณพ่อถึงขาย ปกติเห็นหวงออกจะตาย หรือว่ากำไรดี” “เอ... อันนี้ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ คุณท่านไม่ได้บอก ผมก็ไม่กล้าถาม” รถยนต์แล่นมาถึงจุดหมายพอดี ปริวรรตจึงไม่ได้พูดอะไรอีก นายจอนหมุนพวงมาลัยเลี้ยวขวา จากถนนลาดยางลงสู่ถนนโรยหินคลุกซึ่งทอดยาวผ่านสวนส้มขนาดเล็กๆ ไม่กี่สิบไร่ที่อยู่ด้านหน้า พอพ้นแนวต้นส้ม เรือนไม้ทรงไทยล้านนาก็ปรากฏเด่นอยู่ในสายตา โดยมีภูเขาสูงยาวเหยียดเป็นฉากหลัง ปริวรรตเปิดประตู ยังไม่ทันก้าวลงจากรถเขาก็ต้องชะงักเมื่อฟ้าที่ครึ้มฝนสว่างวาบด้วยแสงอสนี พร้อมๆ กับเสียงฟาดลงสนั่นหวั่นไหว ‘เปรี้ยง!’ นายจอนถึงกับสะดุ้งเฮือก แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “เล่นซะตกอกตกใจหมด ผับผ่าเถอะ” ปริวรรตซึ่งแหงนหน้ามองท้องฟ้าอยู่เช่นกัน แต่พอได้ยินคำพูดของนายจอนเขาก็หัวเราะเบาๆ “กลัวเสียงฟ้าร้องด้วยหรือครับ น้าจอน” คนตกใจหัวเราะแหะ แหะ แก้ตัวอ้อมแอ้ม “ไม่ได้กลัวหรอกครับ แต่จู่ๆ มันผ่าลงมานี่สิ แหม... จะตกก็ไม่ตกลงมาเสียที ตั้งท่าอยู่นั่นแหละ” “อย่าเพิ่งตกเลยครับ รอให้ผมขึ้นเรือนก่อนดีกว่า” คำพูดของปริวรรตทำให้นายจอนนึกขึ้นได้ เขารีบเดินไปท้ายรถเพื่อเปิดและหยิบกระเป๋าเดินทางของชายหนุ่ม ทว่าไม่ทันผู้เป็นเจ้าของเหมือนเคย ยังไม่ทันจะปิดท้ายรถ ปริวรรตก็เดินถือกระเป๋าลิ่วๆ ไปถึงเชิงบันไดแล้ว ปริวรรตถอดรองเท้าถุงเท้า ขณะที่คว้าขันจ้วงน้ำในโอ่งดินใบเล็กๆ เพื่อล้างเท้าก่อนขึ้นเรือน สายตาของเขาก็มองลอดเข้าไปในใต้ถุนเรือน จักรยานสองคันจอดเคียงคู่กันอยู่บนพื้นดินอัดแน่น คันหนึ่งเป็นจักรยานใช้งานทั่วไปธรรมดาๆ ด้านหน้ามีตะกร้าไว้ใส่ของ บิดาของเขาซื้อคันนี้ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ใหม่ๆ โดยให้เหตุผลว่า “เอาไว้ขี่เข้าสวน ออกกำลังกายไปในตัว” ปริวรรตเห็นด้วยในเหตุผล แต่ไม่เห็นด้วยกับชนิดของจักรยาน พื้นดินแถบนี้เป็นที่ราบเชิงเขาซึ่งจะไม่ราบเรียบเสียทีเดียว มีสูงๆ ต่ำๆ ขึ้นเนินลงเนินสลับกัน หากขี่จักรยานธรรมดาๆ จะเปลืองแรงคนวัยหกสิบปีมากเกินไป เขาจึงไปซื้อจักรยานชนิดที่มีหลายเกียร์เพื่อผ่อนแรงมาให้บิดาใช้แทน หากเท่าที่ดูจากสภาพของจักรยานทั้งสองคันในตอนนี้แล้ว คันเดิมน่าจะถูกใช้งานมากกว่า “พ่อไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย ไม่เห็นแกจะต้องทิ้งงานทางโน้นมาเลย” คนนั่งเก้าอี้โยกบนชานเรือนกล่าวกับปริวรรตซึ่งเพิ่งก้าวพ้นบันไดขึ้นมา แม้วาจาเจ้าของบ้านจะเป็นอย่างนั้น หากสีหน้าและแววตาแสดงความยินดีออกมาชัด ที่เห็นลูกชายมาหา “สองสามวันบริษัทคงไม่เจ๊งหรอกครับ” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับยกมือไหว้ แล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้นกระดานใกล้ๆ “เจ้าจอนละสิที่โทรไปรายงาน” นายประพันธ์ส่ายหน้ายิ้มๆ “ย้ำนักย้ำหนาว่าไม่ให้บอก ไม่มีเชื่อฟังกันเลย อยากรู้นักว่ามันรักใครกันแน่ ระหว่างแกกับพ่อ” “น้าจอนเขาก็ต้องรักคุณพ่อมากกว่าสิครับ” ปริวรรตหัวเราะเบาๆ “ไม่งั้นจะโทรไปบอกผมทำไมว่าคุณพ่อไม่สบาย” “อย่ามาพูดเลย มันก็พวกเดียวกับแกนั่นแหละ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ทำเป็นกระต่ายตื่นตูม แกดูสิ พ่อยังแข็งแรงอยู่แท้ๆ” ปริวรรตมองบิดาบังเกิดเกล้า ซึ่งนั่งโยกเก้าอี้ไปมาพยายามทำตัวให้ ‘แข็งแรง’ ตามคำพูด หากชายหนุ่มรู้ดีว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้น เมื่อเย็นวานนายจอนละล่ำละลักโทรไปหาเขาด้วยน้ำเสียงร้อนรน “คุณปลิวครับ คุณท่านเป็นลม หกล้ม” เขาใจหายวาบ สำหรับคนวัยหกสิบปี การหกล้มเป็นเรื่องใหญ่ ทว่าเขาพอเบาใจได้บ้างเมื่อรู้ต่อมาว่า นายจอนที่อยู่ใกล้ๆ พยุงตัวไว้ได้ทัน “ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแม่อายครับ หมอให้นอนดูอาการสักคืน แต่คุณท่านไม่ยอม” ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ปริวรรตจำได้ ตั้งแต่เขาเป็นเด็ก ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเห็นบิดายอมไปหาหมอง่ายๆ ยิ่งเป็นการนอนที่โรงพยาบาลอย่างคราวนี้ด้วยแล้วละก็ เห็นทีจะไม่มีทาง ไม่ว่าจะขอร้องหรือบังคับก็ตาม --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 10:04:42

ความคิดเห็นที่ 2 . ปริวรรตถือกระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องนอนเล็กๆ ติดกับห้องนอนของบิดา ห้องนี้นับว่าเล็กที่สุดในบรรดาห้องนอนทั้งหมดจำนวนสี่ห้องของเรือน แม้ว่ามันจะรับแดดแรงเนื่องจากอยู่ทางทิศใต้ แต่ความที่เป็นทิศรับลมเกือบทั้งปี จึงเป็นที่โปรดปราน มาเยี่ยมบิดาทีไร ชายหนุ่มไม่เคยไปนอนห้องอื่นที่กว้างขวางกว่าซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งของเรือนเลย ปริวรรตยิ้มเมื่อเปิดประตูเข้าไป เฟอร์นิเจอร์ชิ้นเดียวในห้องก็คือเตียงไม้สักเตี้ยๆ ผ้าปูที่นอนขาวสะอาดปูขึงตึงเปรี๊ยะอยู่บนฟูกบางๆ มุ้งตาละเอียดแขวนอยู่บนผนังเหนือหัวนอน พร้อมกางได้ทุกขณะ คนที่เตรียมให้เสร็จสรรพอย่างนี้ไม่แคล้วเป็นนางอุ่นภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากของนายจอน ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเตียงแล้วมองไปรอบๆ ที่นี่ต่างจากห้องนอนในบ้านที่กรุงเทพลิบลับ ไม่มีเครื่องปรับอากาศ ไม่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกใดๆ จะนอนทีก็ต้องกางมุ้งกันยุงกันแมลง ทว่าเขากลับรู้สึกปลอดโปร่งใจทุกครั้งที่มาเยือน ลมหนาวพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างซึ่งเปิดกว้างอยู่วูบใหญ่ ปริวรรตรู้สึกเย็นยะเยือกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จนต้องหันไปมองยังหน้าต่าง แล้วเขาก็ต้องแปลกใจที่ภายนอกซึ่งเมื่อสักครู่ยังมืดครึ้มด้วยเมฆฝนราวกับจะมีพายุใหญ่ หากบัดนี้กลับกระจ่างแจ้ง เมฆดำทั้งหลายหายไป เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ปริวรรตลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง ยังไม่ถึงก็ต้องชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงนายจอนพูดกับบิดาอยู่ข้างนอก “คุณท่านครับ คุณรุ้งพรายมาเยี่ยม” “ไปเชิญเธอขึ้นมาสิ จะรอช้าอยู่ทำไม” ชายหนุ่มฟังไม่ออกว่าน้ำเสียงที่สั่นพร่าของบิดานั้น เกิดจากความยินดี หรือเนื่องจากความป่วยไข้กันแน่ อย่างไรก็ตาม เขาอยากรู้นักว่าสตรีที่ชื่อรุ้งพรายนั้น มีดีอะไร บิดาจึงแบ่งขายที่ดินให้ทั้งๆ ที่เคยบอกว่ารักที่ดินผืนนี้นักหนา ปริวรรตรีบสืบเท้าไปยังหน้าต่าง มองไปที่ต้นยางใหญ่ ใต้ร่มไม้นั้นมีรถเก๋งยุโรปรุ่นเก่าไม่ต่ำกว่าสามสิบปี ทว่าเจ้าของต้องบำรุงรักษาดูแลเป็นอย่างดี สังเกตได้จากสีดำเป็นมันปลาบสะท้อนราวกับกระจกเงา เขาหันไปทางซ้าย มองไปที่บันได ทันเห็นหลังสตรีผู้ก้าวขึ้นเรือนอยู่ไหวๆ สิ่งที่สะดุดตามีอยู่ประการเดียวนั่นคือ นางสวมผ้าซิ่นลายขวางสีแดงเข้ม ครั้นจะมองให้ถนัดๆ นางก็ก้าวพ้นสายตาไปแล้ว ‘สงสัยจะไปงานเลี้ยงที่ไหนสักแห่ง แต่แวะมาเยี่ยมบิดาก่อน’ ชายหนุ่มนึกในใจ สมัยนี้จะมีใครแต่งตัวอย่างนี้อีก นอกจากจะไปงานเลี้ยง ปริวรรตกลับมานั่งที่เตียงตามเดิม เขาทำท่าจะเปิดกระเป๋าเดินทาง แต่แล้วความสงสัยค้างคาบวกกับความอยากรู้ทำให้เปลี่ยนใจ ลุกขึ้นเปิดประตูก้าวออกจากห้อง บิดาของเขายังนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกตามเดิม ผิดแต่ว่าบัดนี้เบื้องหน้ามีสตรีนางหนึ่งนั่งตัวตรงบนตั่งเตี้ยซึ่งคาดว่านายจอนจะยกมาให้ ปริวรรตมองไม่เห็นใบหน้าของนางเนื่องจากบิดาบังอยู่ เขาพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดแล้วเดินช้าๆ เข้าไปใกล้ๆ ทว่ากลับกลายเป็นสตรีนางนั้นที่เอียงตัวเล็กน้อย และนั่นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้ปริวรรตเห็นใบหน้าของนางเต็มตา ชายหนุ่มตกตะลึงด้วยคาดไม่ถึง ผู้หญิงที่นุ่งผ้าซิ่นสวมเสื้อแขนสั้นคอปิดและเกล้าผมมวยนางนี้ จะมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ใบหน้านวลผ่องเกลี้ยงเกลา ผิวขาวสมกับสาวชาวเหนือ แล้วปริวรรตก็ต้องตกตะลึงเป็นซ้ำสอง เมื่อริมฝีปากอิ่มเอมสีชมพูแย้มยิ้มพร้อมเอื้อนเอ่ย “สวัสดีค่ะ คุณปริวรรต” “รู้... รู้จักผมด้วยหรือครับ” ชายหนุ่มมั่นใจว่า ช่วงเวลาไม่เกินหนึ่งนาทีที่เธอก้าวขึ้นเรือน บิดายังไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเขาแน่ “รู้จักสิคะ” รุ้งพรายหัวเราะเสียงใส “ทำไมจะไม่รู้จักคุณปริวรรต ชายหนุ่มทายาทคุณประพันธ์เจ้าของธุรกิจผลิตอุปกรณ์ประกอบรถยนต์รายสำคัญของเมืองไทย อ้อ... รุ้งพูดผิดไปนิดหนึ่งค่ะ เดี๋ยวนี้คุณปริวรรตเป็นเจ้าของเต็มตัวแล้วนี่” ความงุนงงเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า นับตั้งแต่บิดาของเขาวางมือจากธุรกิจให้เขาสานต่อแทน และย้ายมาอยู่ที่บ้านท่าตอน อำเภอแม่อายนี้นั้น ท่านไม่เคยแสดงตัวต่อใครๆ เลยว่าเป็นใคร แล้วเหตุใดจึงเปิดเผยให้หญิงสาวผู้แต่งกายเหมือนคนสูงอายุนางนี้รู้จนสิ้น “ปลิว... นั่งก่อนสิ” นายประพันธ์กล่าว ปริวรรตหันรีหันขวาง จะทรุดตัวลงนั่งบนพื้นกระดานข้างบิดาเหมือนเคยก็ใช่ที่ ตั่งเตี้ยซึ่งกว้างขวางพอจะนั่งได้ถึงสามสี่คน สตรีผู้มาเยือนก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับให้ สุดท้ายเขาจึงต้องเดินไปคว้าม้ากลมซึ่งมีไว้ใช้งานเอนกประสงค์มานั่งแทน “จะแปลกใจอะไรนักหนา” นายประพันธ์อ่านใจลูกชายออก “คุณรุ้งเธอรู้จักเราก็เพราะต้องทำสัญญาซื้อขายที่ดินกัน จะไม่ให้พ่อลงชื่อจริงหรือไง” เป็นอันว่าความเคลือบแคลงประการนี้หมดไป ทว่าเรื่องที่สำคัญยังไม่ได้รับการคลี่คลาย “คุณพ่อแบ่งขายที่ดินให้คุณ เอ่อ... รุ้งพราย” “เรียกรุ้งเฉยๆ ก็ได้ค่ะ คุณปลิว” คำพูดของหญิงสาวสร้างความตะขิดตะขวงใจแก่ชายหนุ่มไม่น้อย เขาไม่คุ้นเคยกับการถูกเรียกชื่อเล่นโดยคนเพิ่งรู้จักกันไม่กี่นาที “ใช่... พ่อแบ่งขายให้เธอ  และกำลังจะโอนภายในสองสามวันนี้” แม้จะคลางแคลงใจ  แต่ปริวรรตก็มีมารยาทพอที่จะไม่ถามเหตุผลของบิดาต่อหน้าหญิงสาว หากเขาก็ได้ทราบเหตุผลของเธอจากปากเจ้าตัว “รุ้งเห็นที่แล้วชอบมากค่ะ รู้สึกเหมือนได้กลับมาอยู่ใกล้บ้าน อ้อนวอนขอซื้อจากคุณลุงอยู่ตั้งนาน กว่าจะใจอ่อน” “นานอะไรกัน เจอกันครั้งที่สองเองมั้ง” นายประพันธ์พูดพร้อมหัวเราะชอบใจ ผิดกับลูกชายที่ยิ่งฟังยิ่งงุนงง “แหมก็ครั้งแรกกับครั้งที่สองห่างกันตั้งหลายวันนี่คะ” แล้วคนซื้อกับคนขายต่างวัยก็พากันหัวเราะ ปล่อยให้ปริวรรตนั่งฝืนยิ้มเอออออยู่คนเดียว ผู้มาเยือนนั่งคุยสรรพเพเหระอีกสักครู่ก็ขอตัวกลับ “รุ้งรบกวนเวลาพักผ่อนคุณลุงมากเกินไปแล้ว ขอให้สุขภาพแข็งแรงและหายเร็วๆ นะคะ” “ขอให้จำเริญๆ เถอะ” นายประพันธ์ยกมือรับไหว้แล้วกล่าวต่อ “อุตส่าห์ขับรถจากฝางมาเยี่ยม” “เผอิญมางานที่แม่อายด้วยคะ” รุ้งพรายแย้มยิ้มพลางชายตามายังปริวรรต “ไม่อย่างนั้นคงไม่แต่งตัวอย่างนี้” ปริวรรตยิ้มตอบแล้วลุกขึ้นเดินมาส่งเธอแทนบิดาจนถึงใต้ร่มยางใหญ่ เขายืนมองรถเก๋งสีดำเป็นมันปลาบแล่นออกไป ขณะที่ในใจครุ่นคิด แววตาของเธอที่เหลือบมามองเขาก่อนพูดประโยคสุดท้าย... จะด้วยความไผลเผลอหรือไม่ตั้งใจก็แล้วแต่ ทว่ามีบางสิ่งที่ปริวรรตเห็น... มีอำนาจอะไรบางอย่างแฝงอยู่ในนั้น ---------- จบบทที่ 1 ---------- ต่อบทที่ 2 ----------> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 10:06:41

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 2 “คงไม่ว่าพ่อนะปลิว ที่แบ่งขายที่ดินให้คุณรุ้งโดยไม่ได้บอกแก” นายประพันธ์กล่าว เมื่อบุตรชายเดินขึ้นเรือนกลับมา สายตาของเขาเหม่อมองไปในทิศทางของที่ดินแปลงที่พูดถึง “ผมจะว่าคุณพ่อได้อย่างไรครับ” ปริวรรตยิ้มอ่อนโยน “เพียงแต่แปลกใจเท่านั้น” “แปลกใจที่พ่อขายง่ายๆ ใช่ไหม” “ใช่ครับ” “ไม่มีอะไรหรอกปลิว พ่อเริ่มรู้สึกว่า ที่ดินมันเยอะเกินไป ดูแลไม่ไหว บังเอิญคุณรุ้งเธอติดต่อขอซื้อพอดี นึกๆ ไปก็เสียดายเหมือนกัน” ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น ชายหนุ่มคิด ที่ดินผืนนี้ บิดาของเขาใช้เวลานานหลายปีกว่าจะรวบรวมได้เป็นผืนใหญ่ ค่อยๆ ติดต่อขอซื้อจากเจ้าของเดิมหลายต่อหลายคนทีละแปลงสองแปลง ตั้งแต่ยังทำงานอยู่ในกรุงเทพ ความฝันของท่านคือการได้ใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติ ครั้นพอเขาเติบใหญ่ มีประสบการณ์มากพอ ท่านก็ยกกิจการทั้งหมดให้ดูแล แล้วผันตัวมาเป็นเกษตรกรสมใจ ที่ดินผืนนี้จึงไม่ใช่เพียงทรัพย์สิน หากมีค่ามากกว่านั้น “แบ่งขายไปก็ดีครับ มีมากก็เหนื่อยมาก” ปริวรรตพูดตรงๆ “อันที่จริงคุณพ่อไม่เห็นจะต้องดูแลสวนส้มเองเลย จ้างเขาดีกว่า ไม่ได้หวังกำรี้กำไรอะไรไม่ใช่หรือครับ” “แกกำลังพูดขัดกันเอง” นายประพันธ์ยิ้มให้ลูกชาย “ถ้าพ่อต้องการกำไรสิ จึงจะต้องจ้างคนเก่งๆ เขามาดูแลให้ และถ้าพ่อคิดอย่างนั้น ก็คงไม่ย้ายตัวเองมาอยู่ที่นี่หรอก” ปริวรรตหัวเราะอย่างไม่รู้จะโต้เถียงอย่างไรได้ บิดาของเขาเป็นคนรักต้นไม้ ตอนอยู่บ้านที่กรุงเทพ วันหยุดทีไรท่านหมดเวลาไปกับต้นไม้ใบหญ้าในบ้านร่วมครึ่งค่อนวัน ครั้นย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ เขาก็ต้องตกใจเมื่อนายจอนรายงานว่า ท่านถึงกับเดินดูต้นส้มทุกต้นในสวน “หมอบอกว่าคุณพ่อเป็นอย่างไรบ้างครับ” ปริวรรตเปลี่ยนเรื่องคุย เขาเคยสอบถามจากนายจอนมาบ้างแล้ว แต่อาจได้คำตอบไม่หมด “เห็นน้าจอนว่าหมอจะให้นอนพักดูอาการที่โรงพยาบาล แต่คุณพ่อไม่ยอม” “วุ่นวายไปเปล่าๆ น่า” คนพูดโบกไม้โบกมือไปมา “บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก ขืนนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ไอ้ที่เป็นอะไรน่ะ จะกลายเป็นทรุดหนัก แกไม่เคยเห็นสภาพของโรงพยาบาลหรือไง” ปริวรรตไม่เคยเห็นสภาพของโรงพยาบาลแม่อาย ทว่าพอเดาออกจากที่เคยเห็นโรงพยาบาลอื่นๆ หากคนไข้ต้องนอนพัก ถ้าเป็นห้องพิเศษก็ยังพอทำเนา แต่ถ้าเป็นห้องคนไข้รวม สภาพอันน่าหดหู่ไร้ความรื่นรมย์ ชวนให้ทรุดหนักอย่างที่บิดากล่าวจริงๆ “พ่อแค่ความดันสูงเท่านั้น เป็นแป๊บๆ เดี๋ยวก็หาย” นายประพันธ์พูดต่อ “แกอย่าตื่นตูมไปกับคำบอกเล่าของเจ้าจอนมันเลย” และแล้ว ‘แค่ความดันสูงเท่านั้น’ ของนายประพันธ์ก็ออกฤทธิ์อีกครั้ง เมื่อยามตะวันชิงพลบ แสงแห่งวันริบหรี่ลง พร้อมๆ กับร่างอันสูงใหญ่ของเจ้าของเรือนที่เพิ่งลุกขึ้นยืนเซถลาเตะเก้าอี้ล้มตะแคง แม้แต่ปริวรรตซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามโต๊ะอาหารก็ยังผวาเข้าไปช่วยไม่ทัน ดีที่คนเซคว้าจับมุมโต๊ะไว้ได้ จึงไม่เกิดเหตุการณ์ร้ายแรงใดๆ “คุณพ่อ...” ชายหนุ่มรีบเข้าไปประคองบิดาที่พยายามปรับสีหน้าซึ่งซีดเซียวให้ดูเป็นปกติ “ไม่เป็นไร... พ่อไม่เป็นไร” มือที่โบกบอกลูกชายสั่นเทาจนสังเกตได้ชัด ปริวรรตประคองบิดาให้ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกตัว ก่อนที่เขาจะพูดอะไร ก็มีเสียงปึงปังของคนวิ่งขึ้นบันไดมา “คุณท่าน...” ทั้งนายจอนและนางอุ่นสองสามีภรรยาคนรับใช้เก่าแก่ที่ติดตามนายประพันธ์มาจากกรุงเทพพรวดพราดวิ่งแข่งกันขึ้นเรือน พอเห็นเจ้านายหน้าซีดอยู่บนเก้าอี้โดยมีปริวรรตยืนอยู่ข้างๆ ก็พากันถอนหายใจโล่งอก “ผมได้ยินเสียงโครมครามนึกว่าคุณท่านหกล้มอีกแล้วน่ะครับ” นางอุ่นตาไวกว่า มองเห็นเก้าอี้ที่ล้มตะแคงอยู่จึงสะกิดสามีให้ดู แล้วทั้งคู่ก็สบตากับปริวรรตแทนคำถาม “น้าจอน... เอารถออก” ชายหนุ่มสั่งทันที “พาคุณพ่อไปโรงพยาบาล” “ไม่เป็นไร... พ่อไม่เป็นไร” นายประพันธ์พูดประโยคเดิม “อย่าวุ่นวายกันไปหน่อยเลย” “น้าจอน... ออกรถ” มืออันเย็นเฉียบชุ่มเหงื่อของบิดาทำให้ปริวรรตต้องย้ำคำสั่ง นายจอนทำหน้าเลิ่กลั่ก ก่อนหมุนตัวก้าวลงบันไดกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังโรงรถ ส่วนนางอุ่นก็รีบเข้ามาช่วยพยุงตัวนายประพันธ์ซึ่งมีอาการแข็งขืนไม่ยอมลุกขึ้นยืน   กว่าจะพาบิดาลงจากเรือนได้ ปริวรรตก็ต้องเหนื่อยใจไม่น้อย เขาเกรงว่าระยะทางจากบ้านถึงโรงพยาบาลแม่อายจะไกลเกินกว่าที่จะพาบิดาไปถึงก่อนอาการทรุดหนัก สิบหกกิโลเมตรกับถนนโล่งๆ ถือว่าไม่ไกลนัก หากความดันที่ขึ้นสูงเฉียบพลันทำให้หวั่นวิตก และแล้วนายจอนซึ่งปกติจะขับรถไม่เร็วก็พาเจ้านายมาถึงโรงพยาบาลแม่อายโดยใช้เวลาไปเพียงสิบนาทีเท่านั้น ทันทีที่รถยนต์จอดสนิท เจ้าหน้าที่ซึ่งเตรียมตัวตั้งแต่เห็นรถยนต์คันนี้เลี้ยวเข้ามาอย่างชนิดไม่แตะเบรกก็เข็นเตียงเข้าเทียบพร้อมๆ ประตูรถเปิดออกอย่างรวดเร็ว ปริวรรตรู้สึกหวั่นวิตก ขณะก้าวเท้าเดินตามมุ่งหน้าไปยังห้องฉุกเฉิน กิตติศัพท์ของโรงพยาบาลรัฐทั่วๆ ไปอย่างหนึ่งก็คือ นอกเวลาราชการอย่างนี้มักจะไม่มีหมอ ปล่อยให้คนไข้รอจนอาการทรุดหนัก โชคดีที่โรงพยาบาลแม่อายไม่ได้เป็นอย่างนั้น บิดาของเขาได้รับการตรวจรักษาจากแพทย์เพียงไม่กี่อึดใจหลังจากไปถึงห้องฉุกเฉิน และอีกไม่กี่นาทีให้หลัง ปริวรรตก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไปพบได้ ทั้งแพทย์ทั้งคนไข้ต่างมีรอยยิ้ม ผิดกันที่ยิ้มของนายประพันธ์ไม่ค่อยจะเต็มปากเท่าไร “ความดันโลหิตขึ้นสูงครับ หมอฉีดยาลดให้แล้ว ไม่ต้องกังวล” หมอณรงค์ นายแพทย์วัยกลางคนกล่าวกับปริวรรต ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดอะไร นายประพันธ์ก็พูดแซงขึ้นมา “เห็นไหม พ่อบอกแล้วว่าไม่เป็นอะไรมาก” “โชคดีต่างหากครับ ที่คุณอามาโรงพยาบาลได้ทัน เพราะไม่อย่างนั้น หมอคงช่วยอะไรไม่ได้” คำพูดของนายแพทย์ณรงค์ทำให้นายประพันธ์หยุดยิ้ม และหน้ายิ่งเจื่อนลงเมื่อได้ยินประโยคต่อมา “ถ้าอยากหายเป็นปกติ คุณอาต้องรับประทานยาให้ครบตามที่หมอบอกครับ” นั่นจึงทำให้ปริวรรตรู้ว่าที่อาการของบิดากำเริบขึ้นมาอีกเป็นเพราะเจ้าตัวไม่กินยาตามที่หมอสั่ง พอรู้ฤทธิ์ความดื้อของคนไข้ นายแพทย์วัยกลางคนจึงต้องกำชับญาติเป็นพิเศษ “ความดันโลหิตสูงเป็นภาวะที่เกิดจากโรคอื่นครับ คุณอาประพันธ์เพิ่งเป็นในระยะเริ่มแรก หมอสันนิษฐานว่าน่าจะมาจากหลอดเลือดหัวใจตีบ แต่ไม่ต้องเป็นกังวล ขอให้รับประทานอาหารครบทั้งห้าหมู่ ออกกำลังกายสม่ำเสมอ และก็อย่าลืมกินยาตามที่หมอบอกเท่านั้น” ปริวรรตพยักหน้ารับทราบ ทั้งสามประการนี้ไม่ใช่เรื่องยากยามที่เขายังอยู่กับบิดา แต่เมื่อเขากลับไปกรุงเทพแล้ว ใครจะเป็นผู้ดูแลให้คนไข้หัวดื้อปฏิบัติตาม จะหวังพึ่งนายจอนหรือนางอุ่นคงไม่ไหว สองรายนั้นดูแลได้ก็เฉพาะชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น อย่างมากก็ช่วงอาหารกลางวัน ส่วนตอนเช้ากับตอนค่ำจะทำอย่างไร “ผมอยากจะจ้างนางพยาบาลไปดูแลคุณพ่อที่บ้าน” ปริวรรตตัดสินใจ ไม่น่าจะมีอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้ว “พอมีนางพยาบาลที่รับทำงานอย่างนี้บ้างไหมครับ” “เอ... หมอก็ไม่แน่ใจนะ” นายแพทย์ณรงค์ขมวดคิ้ว “ปกติเห็นแต่รับเฝ้าไข้ที่โรงพยาบาลเท่านั้น” เมื่อทราบความจำเป็นของปริวรรตแล้ว นายแพทย์ณรงค์ก็รับปากว่าจะช่วย “หมอจะถามๆ ให้ เผื่อจะมีใครสนใจ” --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 10:08:22

ความคิดเห็นที่ 4 . “แกจะจ้างนางพยาบาลไปทำไมให้เสียเงินเสียทอง” เป็นประเด็นที่นายประพันธ์พูดกับลูกชายตั้งแต่ออกจากห้องฉุกเฉินไปยังห้องพิเศษ ซึ่งกว่าปริวรรตจะเกลี้ยกล่อมให้นอนดูอาการที่โรงพยาบาลได้ ก็ต้องอาศัยนายแพทย์ณรงค์ช่วยชี้ขาด “ผมยอมเสียเงินเพราะไม่อยากเสียคุณพ่อครับ” “เอาอะไรมาพูด หมอก็บอกแกไม่ได้ยินหรือว่า ไม่ต้องกังวล” “ได้ยินครับ” ปริวรรตตอบเสียงเรียบ เขาเคยชินแล้วต่อการหัวดื้อของบิดา “ไม่ต้องกังวลต่อเมื่อคุณพ่อปฏิบัติตามที่หมอแนะนำ” พอนายประพันธ์อ้าปากจะเถียงอีก ปริวรรตก็ชิงพูด “หมอบอกว่าคราวที่แล้วจ่ายยาลดความดันให้คุณพ่อด้วย วันนี้คุณพ่อไม่ได้กินใช่ไหมครับ” เจอคำถามนี้เข้าไป คนจะเถียงเลยได้แต่อ้อมแอ้ม “ของมันลืมกันได้นี่หว่า ก็แค่วันนี้วันเดียว” “นั่นแหละครับ ผมถึงต้องหาคนมาดูแลคุณพ่อไง จะได้ไม่ลืมอีก” “ให้เจ้าจอนมันคอยเตือนก็ได้” คนขี้ลืมยังไม่วายแย้ง “ให้แม่อุ่นอีกคนด้วย” ปริวรรตหัวเราะหึหึ สองคนที่บิดากล่าวก็ไม่ได้อยู่ในวัยที่จะจดจำอะไรได้แม่นยำทุกเรื่องแล้ว มีหวังเขาจะต้องเป็นฝ่ายโทรมาเตือนทุกๆ วันแน่ สองพ่อลูกเงียบเสียงลงเมื่อนางพยาบาลสาวคนหนึ่งเปิดประตูเข้าห้องมา เธอวัดไข้ วัดความดันโลหิต และตรวจชีพจรให้นายประพันธ์เสร็จ ขณะที่เก็บเครื่องมือก็กล่าว “ความดันลดลงจนปกติดีแล้วค่ะ เอ่อ... ทราบมาว่ากำลังหาคนดูแลอยู่ใช่ไหมคะ” ประโยคหลังของเธอทำให้ปริวรรตหูผึ่ง “ใช่ครับ คุณสนใจหรือ” “ก็อยากจะสนใจ  แต่ทำไม่ได้หรอกค่ะ ต้องพวกที่อยู่ตึกผู้ป่วยนอกเท่านั้น” เธอหมายถึงนางพยาบาลที่ประจำตึกผู้ป่วยนอก ซึ่งจะทำงานเฉพาะเวลากลางวัน ไม่ต้องอยู่เวรเข้ากะเหมือนนางพยาบาลประจำตึกอื่นๆ เหมือนพวกเธอ “ถ้าอย่างนั้นคุณพอจะมีเพื่อนอยู่ตึกผู้ป่วยนอกบ้างไหมครับ รบกวนช่วยติดต่อให้ที ผมต้องการคนมาดูแลคุณพ่อจริงๆ” “ป่านนี้คงทราบกันทั่วแล้วล่ะค่ะ น่าจะมีใครสนใจอยู่บ้าง” ปริวรรตไม่รู้ล่วงหน้าเลยว่า ความกังวลที่เกรงจะไม่มีใครสนใจรับงานดูแลผู้ป่วยนอกเวลาและนอกสถานที่นั้น พอรุ่งเช้าขึ้นมากลับแปรเปลี่ยนเป็นตรงกันข้าม ข่าวการหาคนดูแลบิดาของชายหนุ่มแพร่สะพัดไปทั่วโรงพยาบาล พวก ‘ตึกผู้ป่วยใน’ ซึ่งเป็นผู้กระจายข่าว ต่างอิจฉาพวก ‘ตึกผู้ป่วยนอก’ ไปตามๆ กัน เพราะตนเองไม่มีโอกาสรับงานนี้ “อะไรนะครับ” ปริวรรตแทบไม่เชื่อหูตัวเองเมื่อนายแพทย์ณรงค์มาตรวจอาการบิดาแล้วแจ้งเรื่องการจ้างนางพยาบาลให้เขาทราบ “มีคนสนใจเยอะเลยหรือครับ” หมอณรงค์ละสายตาจากนายประพันธ์ เหลือบมองหน้าปริวรรตแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนกล่าว “สามสี่คนเห็นจะได้ครับ คุณต้องไปเลือกแล้วละ หรือว่าจะจ้างทั้งหมด” “โอย... ไม่ไหวหรอกครับ คนเดียวก็พอ แต่ผมว่าคุณหมอเลือกให้ดีกว่า ส่วนตัวผมคิดว่าใครก็ได้ครับ” ปริวรรตไม่กล้าไปเลือกตามที่หมอณรงค์บอก เพราะเขาเกรงว่าผู้ที่ไม่ได้รับเลือกจะเสียใจ “ถ้างั้นหมอจะให้เขาตกลงกันเอง ถ้าตกลงไม่ได้ ก็ให้คนที่บอกหมอเป็นคนแรกก็แล้วกัน” ไม่รู้ว่าที่สุดแล้วพวกนางพยาบาลตกลงกันเองได้ หรือไม่ก็คนแรกที่บอกหมอณรงค์เป็นผู้ได้สิทธิ์นั้น แต่เมื่อปริวรรตไปพบแล้วถูกใจมาก หน้าตาของเธอสะอาดสะอ้านสมกับเป็นนางพยาบาล ดวงตาค่อนข้างเล็ก หากแต้มไปด้วยแววของความกระตือรือร้น เหมาะสำหรับดูแลผู้ป่วยหัวดื้อ และที่สำคัญเธอมีรูปร่างสูงสมส่วน ท่าทางกระฉับกระเฉง น่าจะดูแลบิดาของเขาได้เป็นอย่างดีแน่ “ว่าไงครับคุณพ่อ” ปริวรรตหันมาถามบิดา ซึ่งชะเง้อชะแง้อยู่บนรถเข็น มองหานายจอนเพราะอยากกลับบ้านเต็มทนแล้ว “ตกลงเราจ้างคุณ...” “กันยาค่ะ หรือเรียกสั้นๆ ว่ากันก็ได้” “ครับ” ปริวรรตพยักหน้าให้ แล้วถามบิดาซ้ำอีกหน “ตกลงเราจ้างคุณกันยานะครับ” “ตามใจแกสิ” นายประพันธ์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ และหากจะให้พูดตามตรง เขาไม่เห็นด้วยเลยที่ลูกชายหาคนมาดูแล ปริวรรตไม่ถามอะไรบิดาอีกด้วยเกรงว่าท่านจะเปลี่ยนใจ ทว่าคนที่ออกอาการลังเลกลับเป็นผู้รับจ้างเอง “ต้องไปนอนค้างที่บ้านคุณทุกวันเลยหรือคะ” กันยาถามเสียงแผ่วเบาเมื่อได้ทราบเงื่อนไขของปริวรรต “บ้านของคุณพ่อผมครับ” ชายหนุ่มแก้ให้ถูกต้อง แล้วอธิบายขยายความ “ทุกวันครับ เริ่มตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนไปถึงเจ็ดโมงเช้า” จะว่าไปแล้วงานก็ไม่ได้หนักหนาอะไรมาก แค่ดูแลให้ผู้ป่วยกินอาหาร กินยาตามเวลามื้อค่ำ มื้อเช้าเท่านั้น แต่การต้องไปค้างที่นั่นทุกวันทำให้หญิงสาวอย่างกันยาลังเลใจ “คุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องจะมีอันตรายใดๆครับ” ปริวรรตสำทับและยืนยัน “ผมรับรองความปลอดภัยเต็มที่” “เอ่อ...” “คิดดูก่อนก็ได้ครับ แต่ขอคำตอบภายในวันนี้นะครับ” ปริวรรตให้เวลาพยาบาลตัดสินใจ และเขาคงเสียดายมากหากเธอเปลี่ยนใจไม่รับงานนี้ “เจ้าจอนมาแล้ว” นายประพันธ์พูดเสียงดังด้วยความดีใจที่เห็นคนสนิทเดินตรงดิ่งมาหา “ไป... กลับบ้านกันได้แล้ว ปลิว” ปริวรรตยิ้มให้กันยาอีกครั้ง ก่อนหันไปเข็นรถที่บิดานั่งอยู่ แต่แล้วเขาก็ต้องหมุนตัวมาหาพยาบาลสาว “เกือบลืมแน่ะครับ นี่นามบัตรของผม ยังไงๆ ก็โทรมาบอกข่าวดีด้วยนะครับ” กันยารับมาอ่านโดยเฉพาะตรงเบอร์โทรศัพท์ ก่อนหย่อนมันลงในกระเป๋าเสื้อ งานดี เงินดี นายจ้างรูปหล่ออย่างนี้ หากปฏิเสธก็คงน่าเสียดายไม่น้อย “กันให้คำตอบ ไม่เกินวันนี้แน่นอนค่ะ” ใครจะไปรู้ว่า ‘ไม่เกินวันนี้’ ของกันยา จะหมายถึงอีกไม่กี่นาทีต่อมาเท่านั้น ทันทีที่นายจอนเอื้อมมือเข็นรถให้นายจ้างแทนปริวรรต โรงพยาบาลที่จอแจตามปกติก็เกิดความโกลาหลขึ้น เมื่อสัญญาณเตือนการเกิดเพลิงไหม้ดังขึ้น ผู้มาใช้บริการต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่กในขณะที่เจ้าหน้าที่วิ่งกันวุ่น ทำให้คนที่เห็นทำท่าจะขยับตัววิ่งตาม จนเจ้าหน้าที่ชายคนหนึ่งต้องบอก “ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร สัญญาณมันเสีย” นายจอนยังลังเลไม่ไว้ใจ แต่หากจะรีบเข็นรถนั่งของนายจ้างออกไปก็กลัวว่าจะชนคนที่วิ่งเกะกะ เขาจึงหยุดรอดูสถานการณ์ เช่นเดียวกับปริวรรต สักพัก เสียงสัญญาณก็เงียบลง ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหตุการณ์เข้าสู่สภาวะปกติ “เฮ้อ... ทำเอาตกอกตกใจกันหมด” นายประพันธ์บ่น และทำท่าจะต่อว่าอะไรอีก แต่แล้วเขาก็หยุดอยู่แค่นั้น ท่ามกลางผู้คนเดินกันขวักไขว่ ร่างเล็กๆ ในเครื่องแบบสีขาวบริสุทธิ์ร่างหนึ่งเคลื่อนไหวอย่างเร่งรีบ ในอ้อมแขนของเธอหอบแฟ้มพะรุงพะรัง พอผ่านหน้าปริวรรต นายประพันธ์และนายจอน แฟ้มที่หอบมาทั้งหมดก็หลุดร่วงตกลงพื้นกระจัดกระจาย ร่างเล็กๆ ร่างนั้นทรุดตัวลงกุลีกุจอเก็บ ปริวรรตปราดเข้าไปจะช่วย วินาทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมา เขาก็ต้องตะลึงงัน ไม่ใช่เพราะใบหน้าของเธอ หากเป็นเพราะเสียงของบิดา “ปลิว... ตกลงพ่อเลือกหนูคนนี้” ------------ จบบทที่ 2 ------------ ต่อบทที่ 3 ------------> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 10:10:22

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 3 พุดตานเองก็ชะงักไม่ต่างไปจากปริวรรต มือที่หยิบแฟ้มค้างคา เธอมองชายสูงอายุเจ้าของคำพูดด้วยความไม่เข้าใจ แต่พอเหลือบมาทางชายหนุ่มซึ่งทรุดตัวลงนั่งอยู่ไม่ห่าง เธอก็ต้องหลบสายตาของเขาอย่างรวดเร็ว คลับคล้ายกับสติกลับคืนมา พุดตานรีบหยิบแฟ้มเอกสารที่ตกเกลื่อนพื้นขึ้นไว้ในอ้อมแขนตามเดิมก่อนที่ปริวรรตจะช่วยเก็บ แต่ก็ไม่ทัน แฟ้มสุดท้ายอยู่ไกลมือเกินไป จึงเป็นชายหนุ่มที่ช่วยหยิบส่งให้ “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวไม่ลืมกล่าวคำขอบคุณ และนั่นก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับการช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้ เธอจึงลุกขึ้นยืน แล้วหมุนตัวก้าวเท้าเดินจากมา “เดี๋ยวสิครับ คุณ” เสียงของชายหนุ่มไล่หลัง ยิ่งทำให้พุดตานเร่งฝีเท้า เธอรู้สึกว่าเขาเดินตามเข้ามาใกล้ หน้าจึงก้มงุดมองแต่พื้น ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเท้าพาเธอไปที่ใด จนกระทั่งถูกนางพยาบาลรุ่นพี่ทัก จึงเห็นว่าเดินมาไกลจากจุดหมายพอควร “จะหอบแฟ้มไปไหนหรือ” “ปละ... เปล่าค่ะ” คำพูดหลุดออกจากปากก็รู้ว่าไม่ใช่คำตอบที่ดี พุดตานจึงเปลี่ยนใหม่ “พุดเผลอคิดอะไรเพลินๆ ไปหน่อย” คำตอบนับว่าดีแล้ว หากสายตาที่ระแวงระไวยังเป็นที่สงสัยของนางพยาบาลรุ่นพี่ “มีอะไรหรือเปล่า” “ไม่มีค่ะ ไม่มี” แล้วในที่สุด พุดตานก็ต้องเดินหนีไปดื้อๆ อีกครั้ง ปล่อยให้คนถามมองตามด้วยความงุนงง ชายหนุ่มเดินกลับมาหาบิดาด้วยความผิดหวัง เห็นตัวเล็กๆ อย่างนั้น ไม่น่าซอกแซกไปไหนได้อย่างรวดเร็วเลย นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในโรงพยาบาล เขาคงตะโกนเรียกดังๆ ไปแล้ว “ไม่ทันหรือ ปลิว” เสียงบิดาถามเบาๆ ซึ่งเขาก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ ความประหลาดใจ ดีใจ และสงสัยเกิดขึ้นพร้อมๆ กัน ปริวรรตประหลาดใจที่จู่ๆ บิดาก็แสดงความจำนงต้องการให้นางพยาบาลร่างเล็กบอบบางคนนั้นเป็นผู้ดูแล ทั้งๆ ที่คัดค้านตลอดมา ดีใจที่บิดาจะได้มีผู้ดูแลที่เลือกเอง และสงสัยที่เหตุใด เธอถึงได้เดินหนีเขาราวกับจะถูกจับไปฆ่าไปแกงอย่างไรอย่างนั้น “ถ้าไม่ใช่หนูคนนั้น ก็ไม่ต้องจ้างใครอีก” ประโยคต่อมาของบิดา เพิ่มความกลุ้มใจขึ้นมาอีกหนึ่งประการแล้ว ปริวรรตยืนอึ้ง ความยุ่งยากเกิดขึ้นแน่ ถ้าเขาตามหาเธอคนนั้นไม่พบ หรือพบแล้วแต่เธอไม่รับงาน และจะยุ่งยากกว่านั้นอีกหลายเท่าถ้าคนที่ตอบตกลงคือกันยา นางพยาบาลที่เขาไปติดต่อเสียอย่างดิบดี ความคิดหนึ่งแวบเข้ามา ทำให้ปริวรรตก้าวเท้ายาวๆ เดินกลับไปหากันยา ในเมื่อยุ่งยากเสียขนาดนั้นแล้ว ทำไมเขาจึงไม่เปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาส ยิงปืนนัดเดียว ได้นกถึงสองตัว “เอ่อ... กันยังไม่ทันได้คิดเลยค่ะ” กันยาพูดออกมาทันทีที่เห็นชายหนุ่มกลับมาหา เธอดูนาฬิกาแล้วมั่นใจว่าเวลาเพิ่งผ่านไปราวๆ สิบนาทีเท่านั้น อะไรจะใจร้อนขนาดนี้ “ไม่ได้มาเร่งรัดครับ” ปริวรรตโบกไม้โบกมือ “แต่มีข้อเสนอใหม่มาให้คุณกันพิจารณา” “ข้อเสนอใหม่” “ครับ ข้อเสนอใหม่ซึ่งให้คุณไปดูแลคุณพ่อของผมวันเว้นวันเท่านั้น รับเงินเต็มเดือนเท่าเดิม” คิ้วของพยาบาลสาวขมวด เธอแน่ใจว่าไม่ได้มีเพียงเท่านี้ และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ “เพียงแต่คุณต้องหานางพยาบาลมาสลับวันกันอีกหนึ่งคน” “อ๋อ... เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาเลยค่ะ” กันยารีบกล่าว อย่าว่าแต่หามาเพิ่มอีกหนึ่งคนเลย ต่อให้สามสี่คนเธอก็หามาได้แน่ จะแย่งจนตีกันตายละไม่ว่า หากยังไม่ทันพูดอะไรต่อ ก็ถูกชายหนุ่มโบกมือห้ามอย่างรู้ทัน “คุณกันช่วยติดต่อให้ผมทีนะ นางพยาบาลตัวเล็กๆ สูงราวๆ นี้” ปริวรรตทำมือกะระยะความสูงให้คนฟังดู “ผมยาวแต่เกล้าเอาไว้ แล้วก็เอ่อ... วันนี้รู้สึกจะหน้าตาซีดๆ หน่อยนะ” นางพยาบาลสาวนึกตามทุกคำพูดของชายหนุ่ม เธอค่อยๆ ตัดนางพยาบาลประจำตึกผู้ป่วยนอกไปทีละคนสองคน จนกระทั่งเหลือเพียงรายเดียว ที่เคยคิดว่าไม่มีปัญหา กลับกลายเป็นอุปสรรคใหญ่เสียแล้ว “ถ้าคุณหมายถึงพุดตาน กันตอบได้เลยว่า ไม่สำเร็จหรอก” “ทำไมล่ะครับ” “ก็เธอไม่ชอบออกไปไหนมาไหนน่ะสิคะ พอเลิกงานก็กลับบ้านพัก ไม่ค่อยจะสุงสิงกับใคร เปลี่ยนเป็นคนอื่นเถอะค่ะ” “เปลี่ยนไม่ได้หรอกครับ คุณพ่อผมท่านเจาะจงเป็นเธอกับคุณกันเท่านั้น” ปริวรรตจำต้องพูดปดเพื่อรักษาน้ำใจ หากกันยารู้ว่าบิดาของเขาเจาะจงนางพยาบาลร่างบางคนนั้นคนเดียว การเจรจาครั้งนี้อาจล้มเหลว “ถ้าอย่างนั้น กันจะลองถามเธอดู” “ถ้าตกลง เย็นนี้คุณกันเริ่มงานได้เลยนะครับ บ้านผมหาไม่ยาก เลยตลาดท่าตอนไปนิดเดียว ถามหาสวนคุณประพันธ์ ใครๆ ก็รู้จัก เอ... หรือจะให้ผมมารับดี” “ถ้าได้เรื่องอย่างไรแล้ว กันจะโทรไปบอกคุณก่อนดีกว่าค่ะ” ปริวรรตพยักหน้ารับทราบ เขาคาดหวังไว้ว่า เหตุการณ์จะต้องเป็นไปในทางบวก จะได้กลับไปทำงานที่กรุงเทพอย่างทุเลาความเป็นห่วงบิดาลงบ้าง “ว่าไง ปลิว สำเร็จไหม” ปริวรรตยิ้มให้บิดา และคำถามของท่านที่เอ่ยออกมาทันทีเมื่อเขาเดินกลับมาหา “ยังไม่ทราบเหมือนกันครับ ผมขอให้คุณกันยาช่วยติดต่อให้” “ก็ดี” นายประพันธ์ค่อยหน้าสดชื่นขึ้น “แต่อย่าให้ผิดคนก็แล้วกัน” ปริวรรตสะดุ้งในใจ ด้วยลืมนึกไปว่าคนที่เขาถามถึง กับคนที่กันยาคิด เป็นคนเดียวกันหรือเปล่า แต่พอกวาดตามองไปทั่วๆ ตึกคนไข้ในแล้วก็เบาใจ นางพยาบาลตัวเล็กๆ น่าจะมีเพียงคนเดียว ยิ่งแววตาหวาดระแวงกับนิสัยที่กันยาบอกว่าไม่ค่อยจะสุงสิงกับใคร ก็ยิ่งน่าจะใช่ คิดๆ แล้วก็ขำบิดา นางพยาบาลตัวใหญ่ๆ แข็งแรง หรือว่าท่าทางทะมัดทะแมงอย่างกันยามีตั้งมากมายไม่เลือกให้มาดูแล กลับไปถูกตาต้องใจนางพยาบาลร่างเล็กบอบบางเสียอย่างนั้น อย่าว่าแต่ดูแลคนอื่นเลย ดูแลตัวเองจะไหวหรือเปล่ายังไม่รู้ เฮ้อ... ใครจะพยาบาลใครกันแน่ ตั้งแต่กลับมาถึงบ้านในช่วงสายจนถึงบ่าย นายประพันธ์ไม่มีอาการป่วยไข้ใดๆ อีก แต่ปริวรรตก็ยังไม่วางใจ เขาตามติดบิดาแทบจะทุกฝีก้าว จนฝ่ายถูกตามชักจะรำคาญ จึงเอ่ยปากไล่เอาดื้อๆ “แกจะไปไหนก็ไปเถอะปลิว ไม่ต้องมาคอยดูแลพ่อถึงขนาดนี้” ปริวรรตไม่ตอบใดๆ เขาปลีกตัวออกห่าง ทว่ายังคอยจับตามองอยู่เสมอๆ พอนายประพันธ์รู้ตัว ก็ออกปากไล่อีกครั้ง คราวนี้ไล่ไปไกลกว่าเดิม “กลับกรุงเทพไปทำงานได้แล้ว แกลามากี่วันแล้วนี่” “จะให้ผมลาใครล่ะครับ” ปริวรรตหัวเราะ โรงงานผลิตชิ้นส่วนรถยนต์ซึ่งบิดาโอนกิจการให้นั้น มีญาติฝ่ายบิดาร่วมหุ้นอยู่ด้วย แต่ก็เพียงคนละเล็กละน้อยเท่านั้น  การบริหารงานจึงขึ้นอยู่กับเขาแต่เพียงผู้เดียว “นั่นแหละๆ ขาดงานหลายๆ วันมันไม่ดี พรุ่งนี้แกกลับไปได้แล้ว พ่อไม่ได้เป็นอะไรมาก” “ผมยังไม่กลับจนกว่าจะหาคนมาดูแลคุณพ่อได้ครับ” ชายหนุ่มบอกบิดาตามตรง “งานทางโน้นน่ะ ไม่เสียหายอะไรหรอกครับ อาช้วนแกเก่ง คุณพ่อก็รู้” ปริวรรตหมายถึงผู้จัดการโรงงานคนเก่าคนแก่ ไต่เต้ามาจากพนักงานส่งของ อาศัยความขยันขันแข็ง ช่างจดจำ จึงได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเรื่อยๆ จนเป็นผู้บริหารสูงสุดของโรงงาน นายประพันธ์ถอนหายใจ ลูกชายหัวดื้อเหมือนตัวเอง เขารู้อยู่เต็มอก ไม่ไล่ก็ไม่ไป ครั้นพอยิ่งไล่ก็กลับเหมือนยิ่งฉุด นอกเสียจากหาเหตุผลที่ทำให้จนแต้ม เหตุผลที่ว่านั้นเดินทางมาถึงบ้านตอนพลบค่ำ --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 10:22:26

ความคิดเห็นที่ 6 . “อ้าว... คุณกัน ทำไมไม่โทรมาบอกก่อนครับ ผมจะได้ไปรับ” ปริวรรตกล่าวคำทักทายอย่างดีอกดีใจ เมื่อเห็นนางพยาบาลสาวขับรถเก๋งคันเล็กเข้ามาจอดใต้ต้นยางใหญ่หน้าบ้าน รถของเธอแม้จะเป็นรถรุ่นเก่า อายุอานามร่วมๆ ยี่สิบปี หากสภาพทั้งภายนอกและภายในยังดูดี บ่งบอกถึงการดูแลเอาใจใส่ของผู้เป็นเจ้าของ สมกับเป็นนางพยาบาลผู้ดูแลรักษาสุขภาพอนามัยของผู้ป่วยจริงๆ “กันโทรมาแล้วนี่คะ แต่คุณไม่รับ” ปริวรรตหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู แล้วเขาก็ต้องสะดุ้ง เมื่อข้อความบนหน้าปัดบอกว่า กันยาโทรมาหาแล้วจริงๆ “เอ... ไม่น่าจะไม่ได้ยิน” เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนเงยหน้ายิ้มให้กันยา “แสดงว่าคุณกันพร้อมจะเริ่มงานวันนี้เลยใช่ไหมครับ” “ค่ะ” นางพยาบาลสาวตอบ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าความหมายในคำพูดของชายหนุ่มไม่ได้ต้องการรู้ว่าเธอพร้อมจะเริ่มงานหรือเปล่าเพียงเท่านั้น หากยังหมายถึงเธอได้ทำตามเงื่อนไขที่เขากำหนดสำเร็จไหม จนบัดนี้กันยายังไม่รู้เลยว่า ทำไมพุดตาน นางพยาบาลรุ่นน้องซึ่งมักจะเก็บตัวเงียบ ไม่ต่อยจะสุงสิงกับผู้คนจึงได้ตกปากรับคำง่ายดายนัก แม้จะมีข้อแม้แปลกๆ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องน่าหนักใจ ความสำคัญมันอยู่ที่ บัดนี้เธอได้มีงานพิเศษทำแล้ว รายได้ดี แถมนายจ้างยังเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ จะหางานชั้นยอดอย่างนี้ได้จากที่ไหนอีก “เชิญทางนี้ครับ” ปริวรรตกล่าวพร้อมกับยื่นมือมาข้างหน้า เพื่อรับกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่จากหญิงสาว ตอนแรกเธออิดออดด้วยความเกรงใจ  แต่เมื่อเขายังคงไม่ลดมือเธอจึงส่งมาให้ “หนักเหมือนกันนะครับเนี่ย” ปริวรรตพูดปนหัวเราะ กระเป๋าของนางพยาบาลสาวหนักกว่าที่คิด “เสื้อผ้าสองสามชุด กับของใช้กระจุกกระจิกส่วนตัวเท่านั้นแหละค่ะ” กันยากล่าวด้วยความขัดเขิน เธอไม่แน่ใจว่าที่นี่เป็นอย่างไร เตรียมที่ทางไว้ให้ขนาดไหน อย่าว่าแต่ของกระจุกกระจิกเลย หมอนกับผ้าห่ม เธอยังขนใส่ท้ายรถมาด้วย เผื่อที่นี่ไม่มีให้ “เอามาเยอะกว่านี้ก็ได้ครับ” ปริวรรตยังคงหัวเราะ “คุณพ่อยกห้องให้คุณกันกับ...” “พุดตานค่ะ” “เอ่อ... ครับ” ปริวรรตจำได้แม่น เพียงแต่ไม่มั่นใจเท่านั้น เขาไม่คิดว่าจะมีหญิงสาววัยยี่สิบต้นๆ ชื่อเชยๆ อย่างนี้หลงเหลืออยู่อีก “คุณพ่อยกห้องให้คุณกันกับคุณพุดตานหนึ่งห้อง ผมจะพาขึ้นไปดูครับ ขาดตกบกพร่องอะไรบอกได้ พรุ่งนี้จะจัดหามาให้ครับ” กันยาเดินตามปริวรรตขึ้นเรือน ขณะก้าวขึ้นบันได เธอบอกตัวเองว่า คิดถูกแล้วที่รีบเสนอตัวรับงานนี้ทันทีที่ทราบจากหมอณรงค์ การดูแลผู้ป่วยความดันโลหิตสูงไม่ใช่เรื่องยาก บรรยากาศของเรือนไม้ในสวนส้มดูน่ารื่นรมย์ ยิ่งผสมกับรอยยิ้มอย่างมีไมตรีจิตของชายหนุ่มด้วยแล้ว เธอก็ยิ่งมั่นใจ ที่นี่จะเป็นสวนสวรรค์ที่บันดาลหลายสิ่งหลายอย่างให้เธอ แสงไฟจากดวงโคมไฟฟ้าไม่สว่างนัก หากยังพอให้กันยามองเห็นชายวัยหกสิบที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกหน้าชาน เธอเดินย่อตัวเข้าไปยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “สวัสดีค่ะคุณลุง กันมาเริ่มงานวันแรกค่ะ” “ไหว้พระเถอะ  แม่กัน” นายประพันธ์ยกมือขวาขึ้นรับการเคารพของหญิงสาว ส่วนมือซ้ายถือหนังสือเล่มหนึ่งวางไว้แนบอก ปริวรรตเห็นเข้าก็กล่าว “คุณพ่ออ่านหนังสือทำไมไม่เปิดไฟให้สว่างๆ ล่ะครับ” แล้วเขาก็ทำท่าจะไปเปิดไฟให้ ทว่าผู้เป็นบิดาโบกมือห้าม “ไม่ต้องหรอก ปลิว พ่อไม่ได้อ่าน แค่ถือไว้เฉยๆ ไม่ให้มือว่างเท่านั้น” กันยาทำหน้าชอบกล ก่อนยิ้มให้คนกลัวมือว่าง “คุณลุงทานข้าวหรือยังคะ” “เรียบร้อยแล้ว” นายประพันธ์ตอบโดยปริวรรตกล่าวเสริม “คุณพ่อรับประทานอาหารตรงเวลาครับ ประมาณหกโมงเย็น” “ถ้าอย่างนั้น...” กันยาพูดยังไม่ทันจบ นายประพันธ์ก็กล่าวแทรก “ยาฉันก็กินแล้ว เออแน่ะ บอกว่าเริ่มงานก็เริ่มงานจริงๆ” ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของผู้พูด ทำให้ทั้งกันยาและปริวรรตหัวเราะออกมา นางพยาบาลสาวก้มหน้าลงดูนาฬิกาข้อมือ แล้วกล่าวกับนายประพันธ์ “เพิ่งจะหกโมงครึ่งกว่าๆ แสดงว่าคุณลุงเพิ่งทานข้าวเสร็จ นั่งอยู่เฉยๆ ไม่ดีนะคะ ควรจะเดินช่วยย่อยอาหาร” ปริวรรตยิ้มในใจ ลองบิดาลงนั่งเก้าอี้โยกตัวโปรดนี่แล้ว อย่าว่าแต่คำพูดพื้นๆ ของกันยาเลย ต่อให้เอาช้างมาฉุดก็เห็นทีจะไม่มีทางทำให้ลุกขึ้นมาได้ แล้วเขาก็ต้องแปลกใจที่คำพูดพื้นๆ มีอานุภาพกว่าช้าง “เออ... ดีเหมือนกัน” นายประพันธ์วางหนังสือไว้บนโต๊ะเตี้ยข้างตัว ก่อนทรงกายลุกขึ้นยืนโดยกันยารีบเข้าไปประคอง “ไม่ต้องๆ ฉันลุกเองไหว” แล้วเขาก็หันไปบอกลูกชาย “แกเอากระเป๋าเสื้อผ้าแม่กันไปเก็บในห้องสิ จะมายืนถืออยู่ทำไม รู้แล้วไม่ใช่หรือว่าห้องไหน” ปริวรรตทำตามคำสั่งของบิดาโดยไม่รอช้า แต่ก็ยังไม่วายหันหลังมามองก่อนที่จะเดินเข้าห้องซึ่งเตรียมไว้รับรองนางพยาบาลผู้ดูแลทั้งสองคน เขาเห็นท่าทางกระตือรือร้นที่จะทำหน้าที่ของกันยาแล้วก็เบาใจ ถ้าไม่ติดที่เป็นความต้องการของบิดาแล้ว การจ้างกันยาคนเดียวก็น่าจะเพียงพอ อาจจะเป็นเพราะคลายความกังวลเรื่องบิดา ปริวรรตจึงนอนหลับสนิทรวดเดียวจนถึงรุ่งเช้า เสียงไก่ขันดังแว่วมาแต่ไกล ทำให้ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม ไม่ว่าโลกจะหมุนผ่านไปเพียงใด นาฬิกาปลุกธรรมชาติยังคงทำงานอย่างซื่อสัตย์เสมอ หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเรียบร้อย ปริวรรตก็เดินมาสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าที่เฉลียงนอกชานเรือน ฟ้าสว่างแล้วก็จริง ทว่าแสงแดดยังไม่อาจสอดส่องฝ่าไอหมอกซึ่งฟุ้งกระจายอยู่ทั่วทุกแห่งหนได้ ปริวรรตเท้าแขนทั้งสองข้างลงบนราวกั้น พลางมองไปเบื้องล่าง รถเก๋งของกันยาเห็นได้แค่เพียงรางๆ ป่านนี้น้ำค้างคงเกาะพราวเต็มไปทั่วคัน ฉับพลันเขาก็รู้ถึงความผิดปกติ เรือนทั้งหลังเงียบงัน ราวกับมีเขาอยู่คนเดียว ! ปริวรรตยืดตัวตรง ลังเลอยู่สักพักก็ก้าวเท้าเดินไปยังห้องนอนของบิดา ประตูไม้สักสองบานปิดสนิท จนทำให้เขาหวั่นใจ ปกติบิดาจะตื่นแต่เช้าทุกวัน ชายหนุ่มค่อยๆ เอื้อมมือไปเคาะประตูสองครั้ง เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงเปลี่ยนเป็นผลักแทน เพียงแตะเบาๆ ประตูทั้งสองบานก็เปิดกว้าง เขาชะโงกหน้าเข้าไปดู แล้วก็รู้ว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง เท้าไวเท่าความคิด ปริวรรตปราดไปยังอีกฟากหนึ่งของเรือน ตรงไปที่ห้องรับรองด้านหน้า “คุณกันครับ” เขาเคาะประตูพร้อมกับส่งเสียงเรียก ไม่มีคำตอบรับอีกเหมือนเดิม ปริวรรตจึงผลักประตู มันไม่ได้ถูกลั่นดาลไว้จึงเปิดอย่างง่ายดาย ไม่มีใครอยู่ในห้องอีกเช่นกัน ปริวรรตแทบจะวิ่งลงจากเรือน เขาก้าวยาวๆ ลงบันได จุดมุ่งหมายอยู่ที่เรือนไม้ชั้นเดียวหลังเล็กๆ ที่ปลูกอยู่ไม่ห่างจากเรือนใหญ่ นายจอนน่าจะช่วยคลี่คลายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ได้ นอกจากจะไม่ดีขึ้นแล้ว สถานการณ์กลับย่ำแย่ลง เมื่อนายจอนหายตัวไปอีกคน “น้าจอน... น้าจอนครับ” ปริวรรตส่งเสียงเรียกโดยไม่ต้องเคาะประตู เพราะมันเปิดอยู่อ้าซ่า เขาชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้อง ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าเป็นไปไม่ได้ที่นายจอนจะไม่ขานรับหากไม่หายไปไหน ปริวรรตเดินอ้อมมาด้านหลังเรือนของนายจอน แล้วเขาก็ใจชื้นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกุกกักอยู่ในครัว ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบก้าวเข้าไปทันที “อุ๊ย... อกอีแป้นแล่นลึกเข้าตึกแขก” นางอุ่นอุทานเสียงหลง เมื่อจู่ๆ เจ้านายโผล่เข้ามาโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง หากเป็นยามปกติ ปริวรรตคงขำในคำอุทาน ทว่ายามนี้ แม้แต่ยิ้ม ยังยิ้มไม่ออก นางอุ่นค้อนปะหลับปะเหลือก โทษฐานทำให้ตกใจ นางยกหม้อข้าวที่เพิ่งซาวน้ำเสร็จขึ้นตั้งบนเตาไฟพลางกล่าว “แหม คุณปลิวทำเสียตกอกตกใจ จำไม่ได้หรือคะว่าวันนี้วันพระ” ไม่ใช่ว่า ‘จำไม่ได้’ หากเป็นเพราะ ‘ไม่ได้จำ’ ปริวรรตถอนหายใจโล่งอก อย่างน้อยก็ยังไม่หลงลืมว่าในวันพระบิดามีกิจกรรมพิเศษอย่างไร ท่านกับกันยาและนายจอน ออกไปตักบาตรกัน ------------ จบบทที่ 3 ------------ จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 10:23:51

ความคิดเห็นที่ 7 พระรูป พระนางมะลิกา ผู้สร้างเวียงสนธยาครับ ----------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 10:34:20

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องใหม่มาแล้ว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 12:08:03

ความคิดเห็นที่ 9 ว้าวววววววว หลุดมาจากไหดองแล้วววววววววววววววว  เย้ๆๆๆ จากคุณ : namtanzay เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 12:54:15

ความคิดเห็นที่ 10 ทำไมคุณประพันธ์ถึงอยากให้พุดตานมาเป็นนางพยาบาลพิเศษให้ล่ะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 16:44:18

ความคิดเห็นที่ 11 ลงชื่อค่ะ จากคุณ : Mottanoy (Mot_anoy) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 04:36:36

ความคิดเห็นที่ 12 มาแนวลึกลับอีกเรื่องแล้ว มาหาพ่อวันแรก ฟ้าก็ลงมาต้อนรับเลย รุ้งพราย ปริวรรต พุดตาน จะเกี่ยวข้องกันยังไง จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 23:23:04

ความคิดเห็นที่ 13 ดีใจที่เห็นเรื่องนี้กลับมาต่ออีกครั้ง แถมมีสองภาคด้วย จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 15:48:51

ความคิดเห็นที่ 14 โอ้ มีอะไรลึกลับไว้อยู่หนอ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 15:54:12

ความคิดเห็นที่ 15 ได้เห็นปกแล้ว สวยแจ่มมากเลยครับพี่ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 20:05:05