PANTIP.COM : W12773752 --วุ่นนัก รักกับบอดี้การ์ด-- ตอนที่ ๖ - กระแตไต่ไม้ กระแตไต่มือ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

งานประกวดภาพถ่ายในปี้นี้ มีนิทรรศการรวบรวมผลงานภาพถ่ายของศิลปินที่เคยได้รับรางวัลในปีก่อน ๆ เอาไว้ด้วย บิดาของพริกแกงนอกจากจะเป็นสถาปนิกแล้ว ท่านยังเป็นช่างภาพระดับมือรางวัล ในเรื่องของความรู้ความสามารถอาจไม่ได้ส่งทอดมายังพริกแกงทั้งหมด เหมือนที่เจ้าตัวชอบบ่นเมื่อเวลามีคนเปรียบเทียบงานของเธอกับบิดาว่า “ฝีมือมันไม่ได้ถ่ายทอดทางพันธุกรรมนะ” แต่เรื่องความรักความชอบในการถ่ายภาพ ดูเหมือนจะส่งมาถึงลูกสาวคนเดียวคนนี้อย่างเต็มตัว เพราะตั้งแต่เธอยังเด็ก เธอก็มักถือกล้องพร้อมเลนส์ตัวโตติดตามบิดาไปถ่ายภาพในโอกาสต่าง ๆ อยู่เสมอ นั่นเองที่ทำให้พริกแกงที่แม้ไม่ได้ศึกษามาทางสายนิเทศศาสตร์โดยตรง แต่ก็ทำงานด้านนิตยสารที่ต้องอาศัยทั้งฝีมือด้านงานเขียนและการถ่ายภาพควบคู่กันไปได้เป็นอย่างดี

เมื่อหญิงสาวในชุดไทยพร้อมเครื่องประดับเข้าชุด เดินผ่านประตูเข้ามาภายในหอศิลป์ ก็เรียกสายตาของคนในห้องนั้นให้มองมาที่เธอเป็นจุดเดียวได้

“ตัวแทนคุณอารักษ์ ชื่อ สิตา ค่ะ” หญิงสาวบอกกับเจ้าหน้าที่รับลงทะเบียน “ขอบคุณค่ะ” พริกแกงกล่าวตอบเมื่อได้รับมาลัยกระแต ที่ทำขึ้นแทนโบว์หรือริบบิ้น สำหรับแขกที่ได้รับเชิญมาในงานนี้ นำมากลัดที่อกเสื้อ

“เล็กเอากล้องไปลงทะเบียนหรือยัง” หญิงสาวเอ่ยถามน้องชาย ที่วันนี้มาทำหน้าที่เป็นผู้สื่อข่าว

“ทั้งสองตัวเลยหรือเปล่า”

“ตัวเดียวครับ”

“อ้าว”

“ก็พี่แกงมาเป็นแขกรับเชิญนะ จะได้ถ่ายอะไร”

“เยอะแยะไปที่จะให้ถ่ายน่ะ มาแล้วก็ช่วย ๆ กันทำงานก่อน เอากล้องมา” นายเล็กส่งกล้องใส่มือพี่สาวซึ่งรับไปแล้วก็เตรียมจะคล้องคอตามความเคยชิน แต่ไม่ถนัดนักด้วยทรงผมที่เธอเกล้าสูงขึ้นมา

“พวกนั้นเขามากันแล้วล่ะพี่แกง แต่ยังไม่เห็นพี่เควินนะ” นายเล็กเอ่ยขึ้นมา ทำให้หญิงสาวเหลียวมองตามอย่างรู้ทันในรหัส พี่เควิน ที่เล็กใช้เป็นสัญญาณให้รู้กันว่าหมายถึงใคร

“พี่ขอเดินไปดูรูปของพ่อพี่หน่อยนะ เขาติดไว้ตรงไหนไม่รู้” ระหว่างที่เดินไปนั้น สายตาของหญิงสาวก็แวบเห็นชายหนุ่มผมสั้น ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเข้มอยู่ในงาน

“เล็ก เขามาแล้ว” พริกแกงสะกิดน้องชาย

“ตาไวสุด ๆ อ่ะพี่แกง” นายเล็กออกปาก

“เรดาห์มันจับน่ะน้อง”พริกแกงตอบอย่างมั่นใจแล้วก็หัวเราะเมื่อคิดว่า ตนเองเป็นไปได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ ตอนนี้หญิงสาวยืนอยู่หน้าภาพถ่ายของ นายอารักษ์ พงศ์พสิน ผู้เป็นบิดาที่มีชื่อภาพว่า “แสง เงา ใต้ร่มกาสาวพัสตร์” เธอกวาดตาไปทั่วภาพ ที่ตอนนี้มันถูกขยายใหญ่ใส่กรอบอย่างประณีต จัดแสดงร่วมกับผลงานของศิลปินช่างภาพท่านอื่น ๆ พริกแกงอดคิดถึงคุณพ่อของเธอที่ขณะนี้ติดภารกิจคุมการก่อสร้าง ศาสนสถานอยู่ยังต่างประเทศไม่ได้

“เล็ก ภาพขยายใหญ่ ๆ อย่างนี้ก็สวยดีเหมือนกันนะ” พริกแกงเปรยขึ้นมา แต่แล้วก็ต้องร้องอุทานเมื่อรู้สึกว่าเธอถอยหลังไปชนใครสักคน “อุ้ย ขอโทษค่ะ” เมื่อพริกแกงเห็นคนที่เธอขอโทษ ก็รีบหันกล้องหลบทันใด

“ถ้าไม่ให้คิดว่าคุณตามผมมา จะให้คิดว่าอะไรดีครับ” คนที่เธอหันไปเจอไม่ใช่นายเล็ก แต่เป็นชายหนุ่มที่ถูกให้รหัส เควิน

“คิดว่า บังเอิญ ไงคะ” พริกแกงตอบ

“ภาพนี้สวยมาก ของคุณหรือครับ” อีกฝ่ายถาม

“ของคุณพ่อดิฉันค่ะ” พริกแกงเบี่ยงตัวหลบเมื่อเห็นเขาทำท่าจะขยับเข้ามาชมภาพนั้นใกล้ ๆ ทำให้สายคล้องกล้องเกี่ยวเข้ากับมาลัยกระแตที่กลัดอยู่กับอกเสื้อของเธอจนร่วงหล่นลงกับพื้น และเกือบจะพร้อมกันที่คนทั้งสองก้มลงเก็บ แต่มือใหญ่กว่าเป็นฝ่ายที่หยิบมันขึ้นไปได้ก่อน

“เจ้านี่ เรียกอะไรครับ” สายตาคนตัวโตตรงหน้าเธอพิจารณามาลัยเล็ก ๆ ในมืออย่างพินิจพิเคราะห์ มาลัยดอกพุดร้อยเป็นตัวกลม ๆ มีกลีบกุหลาบสีแดงทำเป็นดวงตาและหางเป็นพวงทำจากกลีบดอกบานไม่รู้โรยสีม่วงสด เรียกว่า กระแต ที่นิยมเกาะไว้กับกิ่งต้นแก้ว ให้เหมือนตัวกระแตไต่บนกิ่งไม้ แต่ตอนนี้ ไม้ ยังอยู่กับเสื้อของเธอแต่ กระแต นั้นไปไต่อยู่บนมือของเขาเสียแล้ว

“กระแตไต่ไม้ค่ะ” หญิงสาวตอบคำพร้อมกับมองหน้าของชายหนุ่มที่เธอตามบันทึกภาพอยู่หลายครั้งหลายครา จนถึงวันนี้ วันที่เขามายืนอยู่ตรงหน้าของเธอและกำลังคุยกันเรื่อง กระแต

“น่ารักมาก เจ้ากระแต” เขาพูดยิ้ม ๆ โดยที่สายตานั้นยังคงสนใจมาลัยในมือมากกว่าจะมองใบหน้าเธอ หญิงสาวอุทานขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นมือใหญ่นั้นกำลังจะกำเข้าหากัน

“ระวังค่ะ” เสียงอุทานของหญิงสาว ทำให้มือใหญ่ชะงัก คราวนี้สายตาของชายหนุ่มมองมาที่เธอ คล้ายกับมีคำถาม

“ก้านมันแหลม เดี๋ยวมันจะตำมือ” ชายหนุ่มยิ้มออกมาอีกครั้งเหมือนพึงใจในของเล่นชิ้นใหม่ในมือของตน เขาก้มศีรษะให้เธอนิดหนึ่งก่อนเดินจากไป เธอแว่วเสียงเขาพูดโต้ตอบทางวิทยุสื่อสารผ่านไมโครโฟนเล็ก ๆ ที่ติดอยู่บริเวณสาบเสื้อสูท เขาคงถูกเรียกตัวกลับไปทำงานกระมัง

“พี่เควินแกตัวโต๊โตเนอะ บังพี่แกงเกือบมิดแน่ะ” นายเล็กกลับมาอีกครั้ง

“หายไปไหนมาล่ะ” พริกแกงถาม

“ก็เก็บภาพงานไงครับ” นายเล็กส่งยิ้มแบบมีเลศนัย พร้อมหันหน้าจอกล้องถ่ายรูปให้เธอดู พริกแกงเห็นภาพของตัวเองกับคุณบอดี้การ์ดปรากฏบนหน้าจอนั้น

“มีรูปคู่กันสักทีนะพี่สาว เป็นไง ฝีมือผม เดี๋ยวจะต้องเอาไปอวดพ่อกับแม่ ว่าพี่แกงของเราสวยเสียจนองครักษ์ท่านยังตะลึง เดินเข้ามาหาเองโดยไม่ต้องเรียกเลยนะเนี่ย มาครับพี่แกงเอากล้องมาให้ผมไปเก็บ แล้วพี่ไปเตรียมตัวเถอะ”

เมื่อทั้งสองพี่น้องกลับมาที่สำนักงานแล้ว นายเล็กก็เอาภาพที่เขาถ่ายได้มาอวดบิดา ซึ่งพอท่านเห็นก็ถามลูกชายว่า

“เจ้าเล็ก เอาดีทางแอบถ่ายแบบพี่สาวเราตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ช็อตเด็ดเลยนะพ่อ พี่แกงตามดูเขามาเป็นปีก็เพิ่งมีวันนี้แหละ”

“มากไปแล้ว เล็ก” พริกแกงส่งเสียงปราม เพราะฟัง ๆ ดู ก็น่าเขินถ้าใครรู้ว่า ผู้หญิงสวย ๆ อย่างพริกแกงจะแอบชอบหรือแอบตามผู้ชายสักคนหนึ่งกับเขาด้วย แล้วก็ไม่ใช่แค่ระยะเวลาวันสองวัน แต่มันนานนับปีมาแล้ว พริกแกงนั่งมองดูภาพคู่ของเขาและเธอ ที่แม้จะเป็นภาพถ่ายระยะไกล และในภาพก็เป็นเพียงคนสองคนสนทนากัน แต่พริกแกงก็อดยิ้มแล้วยิ้มอีกไม่ได้ และเธอคงไม่รู้หรอกว่า ไม่ใช่เธอคนเดียวที่ยังอมยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นี้

*****************

ว้าว ๆ ๆ ๆ ได้คุยกันด้วย
น้องพริกแกงออกจะปลื้มเอามาก
แล้วคุณบอดี้การ์ดของเราล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง

แถมท้ายด้วยภาพ มาลัยกระแต (จากภาพเอาตัวกระแตไปประกอบกับมาลัยข้อมืออีกที)
ขอบคุณภาพประกอบ จากอินเตอร์เนต ค่ะ

แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 10:52:03
แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 10:41:20

จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket)

เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 10:30:02