ความคิดเห็นที่ 1 “ใจเย็นๆ นะคะ คุณแหม่ม ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอค่ะ” “ขอบใจนะที่รับฟังชั้น เป็นดาราก็แบบนี้แหละ จะใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดาคงไม่ได้ นี่ถ้าชั้นกับคุณภูเป็นคนธรรมดา คงไม่มีใครสนใจหรอกว่าใครจะอยู่กับใครเธอว่าไหม” สิตาอินทร์ พยักหน้ารับพยายามส่งรอยยิ้มให้กำลังใจหญิงสาว แม้หัวใจจะรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาก็ตาม เพราะความจริงก็เป็นเช่นนั้น สมัยนี้อยู่ก่อนแต่งแทบจะเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว ยิ่งในกรุงเทพฯ ยิ่งไม่มีใครสนใจใครไปกันใหญ่ “ถึงจะมีเรื่องอะไร ตอนนี้ชั้นก็มีหน้าที่เป็นนักแสดง เราไปแต่งตัวกันเถอะ” อยู่ๆ ปาจารีย์ ก็แสร้งทำเป็นคนเข้มแข็งเดินนำออกไป สิตาอินทร์ จึงต้องเดินตามออกไปบ้าง และเธอก็คงต้องทิ้งความรู้สึกแย่ๆ ไว้เบื้องหลังเช่นกัน เพราะเธอเองก็ต้องทำหน้าที่และดำเนินชีวิตต่อไปเช่นกัน อดีตจึงเป็นเหมือนชามข้าวต้มที่วางทิ้งไว้ซึ่งคงจะเย็นชืดหมดความอร่อย ไม่มีใครสนใจที่จะแตะต้อง ราตรีกาลผันผ่านทิวาวันกลับมาเยือนอีกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต เวลาก็คงยังมีช่องที่สม่ำเสมอไม่เคยแตกต่างกัน กาลเวลาแห่งอดีตภพยังคงดำเนินต่อไป....ดั่งคู่ขนานที่ดำเนินไปพร้อมๆ กันแต่ต่างกรรมต่างวาระ ราชรถพระราชทานเพื่อเป็นเกียรติแด่นางผู้เป็นว่าที่พระชายาแห่งเจ้า ชายลักษมัน กงล้อกำลังหมุนวนเพื่อนำพาอัฐฐิของนางไปทำพิธีสุดท้าย เพื่อส่งเจ้าดวงหฤทัยไปยังสัมปรายภพ ริมมหานทีสายน้ำไหลเรื่อยจากเหนือลงสู่ใต้ แท่นพานทองถูกบรรจงแต่งอย่างงดงามประดิษเป็นแพ เพื่อนำดวงวิญญาณศรีอุษาไปยังสรวงสวรรค์ดั่งความเชื่อที่สั่งสมกันมาเนินนาน กระทงประทีบดวงน้อยถูดจุดขึ้นแล้วปล่อยให้ล่องลอยสู่กระแสน้ำเป็นสายยาว กระทงอัฐฐิเจ้าแสนงามจึงค่อยถูกประคองปล่องลงตามดวงประทีป “ดวงใจขวัญข้า” องค์ลักษมันทรงรำพึงออกมาด้วยพระสุรเสียเบา พระฤทัยแทบดับวับตามกระทงสายที่กำลังลอยทอดยาวออกไปไกลจากสายพระเนตรมากขึ้น ทุกทีทุกที นึกถึงในกาลก่อนที่ทรงคิดว่าจะได้นางมาเป็นยอดดวงใจสมดั่งพระราชหฤทัย “บ่ ต้องกังวลดอกเพคะเจ้าพี่ ด้วยเจ้าพี่พระพักตรดุจเดียวกันกับเจ้าพี่รามราชมิผิดเพี้ยนเช่นนี้แล้ว บ่มีผู้ใดแยกออกได้ดอก แม้แต่ศรีอุษา ก็ต้องด้วยกลเรา รับขันหมากจากเจ้าพี่แม่นแท้” “แท้ฤา แสงโสม หากเจ้าพี่กลับมาทันเล่า” “บ่ทันเพคะ น้องจักให้คนไปขวางจนเสด็จกลับมาบ่ทันตามสัญญาที่ให้ไว้กับศรีอุษา” พระองค์ มิล่วงรู้ว่าเจ้าหญิงแสงโสมทราบถึงกำหนดการณ์การสู่ขอขององค์รามราชที่จะยก ขันหมากไปสู่ขอศรีอุษาได้อย่างไร แต่เมื่อพระองค์แต่งเป็นองค์รามราชไปสู่ขอแทน ศรีอุษาก็รับขันหมากแต่โดยดี พระนางสุมามาลย์ทรงกริ้วมาก รับสั่งว่าอย่างไรก็ไม่ยอมให้ศรีอุษาอภิเษกเป็นชายาก่อนเจ้าหญิงแสงโสมเป็น แน่ และในที่สุดนางจึงได้รับความตาย อนิจจัง เมื่อถึงคราวาระสิ้นสุดแห่งชีวิตแม้นว่าศรีอุษาจักเป็นที่รักใคร่เมตตาของ ผู้คนมากมายนัก สุดท้ายทุกคนก็ต้องหันหลังให้จากลา ทิ้งอัฐฐิธาตุของนางไว้เบื้องหลังกลับสู่บ้านเรือนของตน มิได้มีใครกอดก่ายเก็บเอาความตายของนางไว้กับตัวแม้สักคนเดียว สาย ตาของผู้หลบซ่อนในพงหญ้ายังคงมองตามกระทงพานทองที่บรรจุอัฐฐิของศรีอุษาตา แทบไม่กระพริบ แก้วโกสุมนึกถึงใบหน้าอันเศร้าโศกาของกลิ่นอุบล เสียงวิงวอนของนางยังคงดังก้องอยู่ในหัวใจมิจางหาย “แก้ว โกสุม ช่วยลูกของข้าด้วย...ช่วยลูกข้าด้วย” ห่วงสุดท้ายท่ามกลางกองไฟที่กำลังโหมเผาไหม้พระตำหนักศักดิ์ทองที่พระยาเกษม ราชจอมราชัญทรงมอบให้นางยอดหฤทัยของพระองค์ หวังจะให้เป็นที่อยู่อาศัยคุ้มครงป้องภัยให้นางอันเป็นที่รักเมื่อพระองค์ ต้องออกศึก แต่ได้หาเป็นเช่นนั้นไม่ “เจ้าช่างน่าสงสารนัก กลิ่นอุบล ข้าจักบ่ละสัญญา ข้ายินดีสละแม้ชีวิตข้า เพื่อสัจจาที่ให้ไว้ต่อเจ้า” แก้วโกสุมรวมจิตเป็นสมาธิอย่างรวดเร็ว กำหนดจิตเพ่งเอาอากาศเป็นที่ตั้งแห่งดวงจิต กำหนดภาวนาเมื่อหายใจเข้า “อากาส” แลเมื่อหายใจออกแปล่ง “กสิณัง” จากนั้นจึงอธิฐานเอาช่องว่างแห่งอากาศครอบลงมายังร่างของตนดั่งดวงแก้วกลมใส แล้วจึงมุดดำลงไปในน้ำได้โดยมิได้รับอันตรายใดๆ ซ้ำยังสามารถหายใจได้ดั่งปลาอีกด้วย เมื่อถึงกาลอันเป็นไปตามธรรมดา กระทงพานทองรองอัฐฐิของศรีอุษาก็ค่อยๆ จมดิ่งลงสู่ท้องนที แก้วโกสุมเห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปฉวยคว้าเอาไว้ได้ จากนั้นจึงค่อยโผล่ขึ้นฝั่งยังป่าอันรกร้างห่างไกลผู้คนแลบ้านเมือง ตามคำภีร์โบราณว่าไว้ หากจักชุบชีวิตคนให้พื้นจากความตาย ต้องหาอีกหนึ่งชีวิตเพื่อต่ออายุขัย คนหนึ่งพื้นอีกคนหนึ่งต้องตายแทนเป็นเงื่อนไข ดังนั้นพระเวทย์นี้จึงต้องห้ามและไม่มีใครใช้ หากจะว่าไปแล้วก็เป็นเหตุอัศจรรย์อย่างหนึ่ง เมื่อกาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว แก้วโกสุมกับกลิ่นอุบลซึ่งเป็นเพื่อนรักกันได้ลงเล่นน้ำกัน อย่างสนุกสนาน กลิ่นอุบลก็เก็บคำภีร์ที่ลอยมาตามน้ำได้ ทั้งสองลองเปิดอ่านดูและจำกันจนขึ้นใจแต่มิรู้ว่าพระเวทย์นี้ใช้อย่างไรจึง นำไปถามต่อจอมปราชญ์โกญจาผู้เป็นอาจารย์และพ่อของกลิ่นอุบลจึงได้รู้จักวิธี ใช้ แต่ท่านจอมปราชญ์กลับสั่งให้นำไปเผาทำลายเสีย และสอนให้เชื่อในพระธรรมของพระพุทธองค์ที่ว่าความตายเป็นธรรมดา แก้ว โกสุมเข้าใจเป็นอันดีแต่...นางยอมมิได้ ยอมให้หญิงที่มีจิตใจโหดร้ายเยี่ยงพระนางสุมามาลย์สมหวังไม่ได้ นางต้องทวงความยุติธรรมกลับคืนมา “หากบ่มีเจ้า ศรีอุษา ก็คงบ่มีความอยุติธรรมเกิดแก่ข้าแลกลิ่นอุบลแท้ ต่อให้ต้องแลกกับสิ่งใดข้าก็จักยอมทำทั้งนั้น” นาง รำพึงแล้วจึงจัดสถานที่สุ่มกองไฟใหญ่ไว้ตรงกลางลาน จากนั้นก็ปักประทีบดวงน้อยนับร้อยดวงไว้โดยรอบ ก่อนอื่นนางต้องลองจารึกพระเวทย์ลงบนแผ่นพื้นสุธาก่อน เพราะคำภีร์ถูกเผาทำลายไปนานแล้ว นางต้องทบทวนความจำขึ้นมาอีกครั้ง และจะต้องไม่มีความผิดพลาดเกิดขึ้น สะรัชชัง สะเสนัง สะพันธุง นะรินทัง ปะริตตานุภาโว สะทา รักขะตูติ ผะริตวานะ เมตตัง สะเมตตา ภะทันตา อะวิกขิตตะจิตตา ปะริตตัง ภะณันตุ “ขอ เชิญเหล่าทวยเทพทั้งหลาย มาสถิต ณ ที่แห่งนี้เถิด จงเป็นประจักษ์พยานแก่ข้า แก้วโกสุม หากแม้นข้าขีดอักษราพระเวทย์บนพื้นปฐพีคราใด หากถูกต้องแล้วไซร้ จงปรากฎเป็นแสงสีทองตามตัวอักษรนั้นให้ข้าได้ประจักษ์ด้วยเทอญ” เสียงสวดคาถาชุมนุมเทวดาดังกังวาลเจ่มใสไปทั่วสารทิศ หญิงสาวผู้มีจิตอันแน่วแน่มั่นคงนั่งลงตั้งจิตอธิฐาน จรดกิ่งแม้แห้งลงบนพื้นดินที่นางปัดเตรียมไว้จนสอาดเอี่ยมเรียบดี พลันปรากฎแสงสีทองไล่เรียงตามเส้นอักษรที่นางขีดเขียนอย่างน่าอัศจรรย์ แม้นผิดแม้สักนิดแสงนั้นก็จักดับวูบลงในทันใด ทำให้นางต้องใช้ความพยายามอยู่ถึงหนึ่งวันหนึ่งคืน พระเวทย์อันต้องห้ามนั้นจึงปรากฎสำเร็จขึ้นอีกครั้ง อัฏฐิของศรีอุษาถูกนำมาจัดเรียงเป็นรูปร่างของมนุษย์อีกครั้งข้างกองไฟใหญ่ ม้าอัสดาอันเป็นพาหนะของแก้วโกสุมก็มาถึงพร้อมของที่นางจัดเตรียมไว้พอดี สายลมพันกรูเกียวกลีบดอกเสลาร่วงหล่นโปรยปรายราวสายฝน แก้วโกสุมเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นสีขาวทั้งชุดเริ่มบริกรรมคาถาชุมนุมธาตุ และต่อด้วยพระเวทย์แห่งการชุบชีวิต หากแม้นมิสำเร็จนางจะไม่ลุกออกจากที่เป็นอันขาด แสงสีทองอร่ามตาค่อยๆลองลอยครอบคลุมอัฐฐิของศรีอุษา คำภาวนาพระเวทย์ยังคงก้องกังวาลมิขาดสาย คืนนั้นทั้งคืนสายลมมิเคยหยุดพัด ดอกเสลามิได้หยุดโปรยปราย จวบจนรุ่งอรุณ อัฐฐิก็ได้กลับเป็นกายเนื้ออีกครั้งอย่างน่าอัศจรรย์ หากแต่ทำอย่างใดศรีอุษาก็มิพื้นขึ้นมา “เหตุใดกันเล่า ข้าใช้อายุขัยของข้ามอบให้แก่นางไปแล้ว ทำไมเจ้าจึงบ่พื้นขึ้นมาเสียทีศรีอุษา” แก้วโกสุมครวญคร่ำร้าวราน ในขณะที่นางเองตระหนักถึงพลังแห่งชีวิตที่กำลังถูกถ่ายโอนไปยังเรือนร่างที่นอนสงบนิ่ง ไร้ซึ่งดวงจิตและวิญญาณ *****************จบตอน***************** จากคุณ : กิ่งพุทธชาติ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 12:10:04

ความคิดเห็นที่ 2 คิมหันต์อนันตรา ตอนที่ ๕  ม่านหมอกมนตรา             เมฆน้อยลอยเลื่อนเคลื่อนออกจากจันทราเพื่อปลดปล่อยแสงนวลให้ฉายอีกครั้ง หลังจากที่ถูกบดบังกังขังไว้เป็นเวลายาวนาน ห้องนอนที่มืดสนิทยามเจ้าของห้องปิดไฟเข้านอนจึงได้มีแสงจันทร์สาดเข้ามาจน เห็นสิ่งของในห้องเป็นรูปเป็นร่างชัดเจนขึ้นอีกครั้ง                          สิตาอินทร์นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงของห้องพักที่ผู้จัดละครจัดเอาไว้ให้ กับเพื่อนนักแสดงสมทบหญิงอีกสี่คน เธอรู้สึกอึดอัดใจจนข่มตาอย่างไรก็หลับไม่ลงเสียที วันนี้ทั้งวันเธอเหนื่อยกับการซ้อมคิวบู้ต่างๆ บนหลังม้า ที่จะถ่ายทำจริงในวันรุ่งขึ้น ซ้ำยังต้องคอยหลบหน้าหลบตาเขา ‘ภูริชย์’ ซึ่งพยายามที่จะเข้ามาพูดมาคุยกับเธออยู่เป็นระยะ                เธอจะคอยหลบเขาทำไมกันนะ ในเมื่อเขาก็เป็นเพียงคนรู้จักคนหนึ่ง พบกันแค่สองครั้งโทรศัพท์คุยกันได้ไม่นาน ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยเรื่องอะไรที่เธอต้องไปหวั่นไหวเสียใจที่ได้รู้ความจริงว่าเขามีคนรักอยู่ แล้วด้วย สิตาอินทร์เฝ้าคิดกลับไปกลับมานอนถอนหายใจเป็นสิบๆ รอบ จนเพื่อนักแสดงสมทบหญิงซึ่งพักอยู่ห้องเดียวกันลุกขึ้นมาเอ็ดเอาจนได้             “น้องอินค่ะ พี่ง่วงนะค่ะ”             “ขอโทษค่ะพี่” สิตาอินทร์ยิ้มแหงๆเอ่ยเสียงแห้งแล้ง แล้วพยายามข่มตานอน ไม่กระดุกกระดิกตัวให้เป็นที่รำคราญแก่ผู้ร่วมห้องอีก เมฆสีเทาก้อนใหญ่เคลื่อนมาทับดับรัศมีดวงจันทร์อีกครั้ง พร้อมๆ กับการปรากฎของดวงวิญญาณ            “ศรีอุษา ไปกับข้าเถิด....” กายโปร่งบางราวกับอากาศของแก้วโกสุม เอ่ยด้วยน้ำเสียโศกซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากแต่ไม่มีใครได้ยินหรือแม้แต่เห็นร่างของนาง            เมื่อกว่าพันปีล่วงมาแล้วแก้วโกสุมเพียรพยายามใช้เวทย์ชุบชีวิตศรีอุษา หากแต่ไม่สำเร็จเพราะดวงวิญญาณของศรีอุษาได้ไปจุติยังภพสวรรค์เสียก่อน ทำให้นางต้องรอคอยเวลาที่ศรีอุษาจะจุติในภพมนุษย์อีกครั้ง หากแต่การจะดึงเอาดวงจิตและวิญญาณของศรีอุษาในชาตภพนี้ไปได้นั้น จะต้องให้เวลาแห่งจักรภพคู่ขนาดตรงกันเสียก่อน และวันพรุ่งนี้เมื่อกว่าพันปีล่วงมาแล้วจะตรงกับวันที่แก้วโกสุมทำพิธีชุบ ชีวิตของศรีอุษาพอดี แต่เหมือนความหวังของนางจะมีอยู่เพียงน้อยนิด เมื่อสายสิจน์ที่ผูกที่ข้อมือของสิตาอินทร์ ทำให้นางแตะต้องตัวของหญิงสาวไม่ได้ จึงทำได้เพียงยืนมองแล้วร่ำไห้อยู่เช่นนี้จวบจนย่ำรุ่งดวงวิญญาณนางครวญจึงได้จางหายไป ณ. เวลาเดียวกัน วันเดือนเดียวกันเมื่อกว่าพันปีล่วงมาแล้ว...... ยามอุษาสางเส้นขอบฟ้ามีแสงมะรางมะเรื่อง ณ ฝากฝั่งบูรพาทิศ เหล่าชายฉกรรจ์ในกองคาราวานเกวียนเริ่มช่วยกันดับกองพืนทั้งหลายที่ถูกจุดไว้ เพื่อป้องกันสัตว์ร้ายและหุงหาอาหาร กลางพงไพรที่สงัดเงียบเมื่อครั้งยามราตรีบัดนี้เริ่มได้ยินสำเนียงเสียงไก่ป่าขันเจื่อยแจ้ว สกุลนาร่ำร้องเตรียมออกจากรังรวง แสงดาวเริ่มรางเรือนวับหายจากนภา แม้อากาศยังคงชื้นเย็นจากหยาดน้ำค้างใส “เร่งเข้าสูเจ้าทั้งหลาย องค์ราชบุตรทรงร้อนพระทัยยิ่งแล้ว” นายทหารราชองค์รักษ์ผู้เป็นทั้งบ่าว และเป็นทั้งพระสหาย เอ่ยสัพยอกโดยมิรู้ว่าเอกองค์ทรงประทับยืนอยู่เบื้องหลัง ดังนั้นแทนที่จะได้ยินเสียงสวลเสเฮฮาตอบกลับมา ทุกผู้ทุกนามต่างพากันเงียบกริบ จนเจ้าตัวเหตุชักเอะใจสะดุงเฮือกรีบชำเลืองแลหลัง จึงได้เห็นพระพักตรบี้งตึงนิ่งขรึมขององค์รามราชผู้เป็นนาย ราชบุตรบุญธรรมขององค์เจ้าผู้ครองเมืองสรวง จึงรีบยอบกายหมอบกราบลงทันควัน       "เจ้าช่างรู้ใจข้าดีแท้ ไวย์กูล" พระสุรเสียเข้มดุเน้นหนักลงนามสหายหวังประชดปราม "พระพุทธเจ้าข้า" แทนที่เจ้าตัวเหตุจะสลดลงบ้างเป็นไม่มี กลับทำหน้าระรื่น แสร้งทำมิรู้รับถ้อยรับสั่งนั้นเป็นความชอบใส่ตัวไปได้ องค์รามราชได้แต่ถอยพระปัสสาสะ ฝืนแย้มพระสรวลให้เพราะทรงเข้าใจสหายดี ตั้งแต่ออกรบเป็นทัพเสริมให้แก่พ่อขุนผาเมืองเพื่อตีชิงเมืองสุโขทัย-ศรีสัชนาลัยคืนจากพวกขอมสมาดโขมลำพง ครั้นเสร็จศึกเสด็จกลับเมืองทับของพระองค์กลับถูกสุ่มโจมตีจากกลุ่มโจรเป็นอันมาก การที่พระสหายกล้าสัพยอกก็ด้วยต้องการจะผ่อนคลายและลดความตึงเครียดจากการ ที่ต้องคอยระวังตัวและสู้รบตลอดการเดินทาง แต่คงจะมิได้ผลมากนัก "สูเจ้า ทั้งหลายจงฟังข้า จงเร่งเก็บข้าวเก็บของ ข้าจักนำสูเจ้าออกเดินทางยามดวงตะวันโผล่พ้นเหลี่ยมเขา คนเจ็บป่วยอ่อนแอให้อยู่ตรงกลาง ผู้ใดยังแข็งแรงจงระวังโดยรอบ แลเจ้ากูจักได้เข้าสู่เขตบ้านเขตเมืองเมื่อยามบ่าย" เมื่อสิ้นพระกระแสรับสั่งขององค์รามราช ไพร่พลทั้งหลายจึงถืบคบเพลิงแยกย้ายกันไปจัดการเก็บข้าวของตามพระประสงค์ ครั้นแสงแห่งอรุณเริ่มปรากฎขึ้น คบเพลิงจึงค่อยดับลงทีละดวง จวบตะวันพ้นเหลี่ยมเขาขบวนคาราวานจึงพร้อมเดินทางทันที ไวย์กูลกระตุกอาชาคู่ใจเร่งไปเคียงอาชาทรงสีนิลขององค์สง่าที่ส่งเสด็จนำอยู่ ข้างหน้า "จะถึงเขตเมืองอยู่แล้ว จักมีเหตุอันใดอีกฤา พระเจ้าข้า" "เจ้า อย่าได้ประมาทไปไวย์กูล ไพร่พลที่ยังแข็งแรงดีอยู่เหลือไม่มากนัก ตั้งแต่ออกเดินทางจวบจนกลับมาถึงที่แห่งนี้ เหล่าโจรบุกโจมตีเรามิได้หยุดหย่อน เสียคนเสียแรงมิใช่น้อย" "พระเจ้าข้า คราวนี้ประหลาดนัก ดังเป็นกลของใคร" "เจ้าก็คิดเช่นนั้นฤา" "เมื่อขากลับ เสร็จศึกเหล่าเจ้ากูได้ชัยขับพวกขอมออกจนหมดเมืองแล้วนั่นแล พวกขอมหรือจักเข้าจอมตีทัพเสริมเช่นเราอีก หาประโยชน์อันใดบ่แล้ว" "แท้แล้วสหายข้า เป้าหมายของพวกมันคงเป็นข้ากระมั้ง" "ข้าแต่พระองค์" ไวย์กูลอุทานร้องรู้สึกหนักในอกจุกจนพูดต่อไปมิออก สิ่งที่ตนเองมิกล้ากราบทูลโดยตรง หากแต่เอกองค์ทรงทราบดีแล้ว องค์รามราชกำพระหัตถ์แน่นแค้นในพระทัยนัก มิว่าเล่ห์กลนี้จักมีผู้ใดอยู่เบื้องหลังคงมิได้หวังดีต่อบ้านเมืองเป็นแน่ ยิ่งกว่านั้นทรงห่วงเจ้าศรีอุษาน้อยยิ่งนัก นี่ล่วงเลยเข้าวันสามพระองค์มิอาจรักษาสัจจวาจาอันจะส่งขันหมากไปสู่ขอนาง ได้ ป่านฉะนี้เจ้างามอรชรจะคิดเห็นเป็นประการใด จะน้อยอกน้อยใจเสียใจมากมายฤาไม่หนอ อาชานิลกาฬม้าทรงของเจ้าชายรามราชเยาะย่างเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บางครั้งก็หายใจดังฟืดฟัดสอดส่ายสายตาไปมาดั่งจะรู้ว่าต้องคอยระวังภัยให้ นายตน ตามทางเกวียนมิได้รกร้างเนื่องจากเป็นเส้นทางสันจรระหว่างบ้านลานเมืองชนบทของศรีอโณทัยไปยังนครหลวง สองข้างทางครึ้มด้วยต้นเสลาออกดอกชมพู่พราวสลับตะแบกใหญ่กิ่งก้านใบเขียวแผ่ ร่มเงาไปในม่านหมอกขาวบางเบาครอบคลุมอยู่โดยทั่ว อีกพะยูง ตะเคียน ประดู่แดง สักทองต้นใหญ่ ล้วนแสดงถึงความอุดมแห่งแผ่นดิน พืชกาฝากและเถาว์วัลย์ขึ้นปกคลุมหนาแน่น ไพร่พลที่อยู่โดยรอบคอยลอบแลสังเกตุสิ่งผิดสังเกตุ หากป่ายังคงลั่นด้วยเสียงลิง ค่าง บ่าง ชนี นกฟ้า ไก่ป่า เป็นปกติอยู่ หากแต่สิ่งที่ประหลาดออกไปก็คือกองคาราวานมิมีใครสนทนาพาทีกัน แม้แต่คนที่บาดเจ็บและป่วยไข้ที่นอนอยู่ภายในเกวียนก็หลับมิลงแม้อ่อนล้า เพียงใดก็ตาม ต่างผิดสังเกตุที่พวกโจรร้ายยังคงมุ่งโจมตีทั้งที่น่าจะรู้ว่า มิมีเครื่องบรรณาการให้หมายเอาอีกแล้ว พระอาทิตย์แผดแสงแรงกล้าผ่านหมู่ม่านพฤาษาลงมายังผืนดินมากขึ้นทุกขณะ พืชกาฝากและเถาว์วัลย์เริ่มน้อยลง กลุ่มไม้ใหญ่เริ่มทิ้งช่วงลำต้นห่างจากกันจากนั้นจึงเข้าสู่ป่าหมากป่าพร้าว น้ำค้างตามยอดไม้ใบไม้ค่อยเหือดแห้งม่านหมอกพากันจางหาย แสดงว่าคาราวานเกวียนเริ่มจะเข้าสู่เขตของทุ่งหญ้า ทุกคนยิ่งต้องย่างก้าวอย่างระวัง            เวลาหมุนเปลี่ยนเวียนผ่าน ปัจจุบันภพล่วงเข้าสู่เวลา 11.00 น.            วันนี้อากาศร้อนจัดซึ่งก็เป็นธรรมดาของเดือนมีนาคมที่ก้าวเข้าสู่ฤดูร้อน นักแสดงชายหญิงต่างแต่งตัวอยู่ในชุดนักรบโบราณเต็มยศ ถือดาบปลอมเตรียมพร้อมเข้าสู่การถ่ายทำฉากใหญ่ของละคร สิตาอินทร์ ซ้อมคิวบู้ในฐานะสตั้นแมนแสดงแทนนางเอกของเรื่องที่ต้องควบม้าเข้าสู่กลาง สนามรบ เพื่อช่วยพระเอกให้พ้นจากคมดาบของตัวโกง หลังจากนัดแนะและซ้อมจังหวะลุกรับกันดีแล้ว หัวหน้าทีมงานสตั้นแมนก็สั่งให้พักได้            หญิงสาวรีบหลบเข้าร่มไม้หาที่กำบังเพื่อคลายร้อน สายตาก็คอยมองหาคนเสริมน้ำดื่มเพราะรู้สึกกระหายน้ำ อยู่ๆ น้ำแก้วหนึ่งก็ถูกยื่นมาให้เธอตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มของ ภูริชย์            “น้ำดื่มอุณหภูมิปกติครับ อากาศร้อนมากไม่ควรดื่มน้ำที่ใส่น้ำแข็งนะ” น้ำเสียงของเขาดูเหมือนห่วงใยจริงจัง หากแต่สิตาอินทร์รู้สึกเชื่อไม่ลง            “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวรับแก้วน้ำมาดื่มอย่างเสียมิได้กล่าวขอบคุณตามมารยาทแล้วเงียบเฉย ไม่ยอมมองชายหนุ่มแม้หางตาทำให้เหมือนกับเขาไร้ตัวตนสำหรับเธอทั้งๆ ที่หัวใจกำลังเต้นรัวเร็วราวกับกลอง ท่าทีของเธอทำให้ ภูริชย์ ลอบถอนหายใจอย่างหนักหน่วงไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี แต่เมื่อตัดสินใจจะอ้าปากเอ่ยอะไรออกมาก็พอดีกับเสียงหนึ่งดังเข้ามาแทรก เสียก่อน            “พี่ภู อยู่ที่นี่เองหรือค่ะ แหม่มตามหาเสียตั้งนาน” ปาจารีย์รีบเดินเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างคนสองคนทันที จากคุณ : กิ่งพุทธชาติ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 12:16:31

ความคิดเห็นที่ 3 “มีอะไรหรือครับ คุณปาจารีย์” ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงสุภาพ            “พี่ภู เรียกแหม่มก็ได้นี่ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงเบาทำท่าทางราวกับกำลังแอบน้อยใจชายหนุ่มให้สิตาอินทร์ได้ เห็น และมันก็ได้ผลเมื่อเธอเห็นสายตามของหญิงสาวแสดงความรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที            “เอ่อ..ครับ ตามหาผมทำไมหรือ”            “ผู้กำกับให้มาตามค่ะ มีคนของนิตยสารพรีวิวสตาร์มาขอถ่ายรูปน่ะค่ะ”            “ครับผมไปก่อนนะครับอิน เดี๋ยวผมมาคุยด้วยใหม่นะ” ชายหนุ่มส่งสายตาเว้าวอนอย่างเปิดเผยจนปาจารีย์แทบร้องกรี๊ดด้วยความริษยาแต่ ข่มอารมณ์เก็บเอาไว้ภายใน ส่วนภายนอกเธอกลับยิ้มสดใสให้กับสิตาอินทร์            “อ้าว..คุณ ที่ช่วยพยาบาลชั้น เมื่อวาน ขอบคุณมากนะคะ”            “ไม่เป็นไรค่ะ” สิตาอินทร์ส่งยิ้มตอบด้วยความจริงใจ โดยมิรู้ว่าอีกฝ่ายเสแสร้ง            “เอ...ชุดนี้...คุณอิน เป็นสตั้นฯ ให้แหม่มหรือค่ะเนี่ย” หญิงสาวแสร้งเอ่ยด้วยความตื่นเต้น            “ค่ะ”            “เก่งจัง แหม่มจะคอยเชียร์นะคะ” ปาจารีย์ถือวิสาสะขว้าข้อมือของเธอเขย่าเหมือนจะตื่นเต้นยินดี แต่แล้ว....            “อุ้ย!!” สองสาวร้อยประสานกันด้วยความตกใจ            “ตายแล้ว”            “คุณปาจารีย์ อยู่นิ่งๆ ก่อนนะคะเดี๋ยวสร้อยข้อมือคุณจะขาด”            สิตาอินทร์ ตั้งสติได้เร็วกว่ารีบบอกเมื่อพบว่าด้ายสายสิญจน์ของเธอพันเข้ากับสร้อยข้อ มือของปาจารีย์ และดูเหมือนว่าจะพันกันแน่นจนต้องตัดสินใจดึงสายสิญจน์ของเธอออก หญิงสาวรู้สึกใจหายวาบทันทีที่สายสิญจน์ขาดลุดออกจากข้อมือน้อย ส่วนภูริชย์ก็รู้สึกไม่ต่างจากหญิงสาว เขาเกิดสังหรณ์ใจขึ้นมาอย่างประหลาด            “เอ่อ...แหม่มเลยทำให้สายสิญจน์คุณ...ขาดเลย” ปาจารีย์พูดราวกับรู้สึกผิด            “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวอิน ไปขอหลวงพ่อมาใหม่ก็ได้ค่ะ”            “ถ้าอย่างนั้น เราไปกันเถอะค่ะ พี่ภู” ปาจารีย์ได้โอกาสรีบดึงมือของภูริชย์ให้เดินตามเธอไปทันที ภูริชย์เหลียวมองสิตาอินทร์รู้สึกอาลัยอาวรขึ้นมาอย่างประหลาด ราวกับว่าเขาจะไม่ได้พบเธออีกแล้ว เมื่อคิดขึ้นมาจิตใจก็พลันว้าวุ่นไปหมด            ท่ามกลางกิ่งใบพฤษาหนาครึ้มดวงวิญญาณของแก้วโกสุมหัวเราะอยู่ด้วยความยินดี...            “เจ้าฝืนบ่ได้แล้ว ศรีอุษา เอ๋ย ข้าจักพาเจ้ากลับไป...ข้าจักพาเจ้ากลับ”            เวลา 12.00 น. ผู้กำกับสั่งพักกองฯ เพื่อให้บรรดานักแสดงและทีมงานรับประทานอาหารกลางวัน...            ณ อดีตภพ กาลได้ล่วงเลยเข้าเวลาพระอาทิตย์ตรงหัว องค์รามราชมีรับสั่งให้กองคาราวานหยุดพักเพื่อแจกจ่ายอาหารกลางวัน            “เมื่อผ่านทุ่งไปได้ ก็ใกล้เข้าเขตเมือง พ่ะย่ะค่ะ ข้าพระองค์เห็นว่าพระองค์ควรส่งม้าเร็วเข้าไปส่งข่าวให้จอมปราชญ์รู้ก่อน เผื่อมีการณ์ใดเกิดขึ้นจักได้พาคนมาช่วยทัน พ่ะย่ะค่ะ” ไวย์กูลกราบบังคมทูลเพื่อความไม่ประมาท            “ดี..เยี่ยงนั้นเจ้ารีบไปสั่งการณ์เถิด ข้าบ่ได้ห่วงตนดอก หากแต่ห่วงผู้ที่บาดเจ็บแลป่วยไข้เสียมากกว่า”            “พ่ะย่ะค่ะ” ลับร่างเจ้าไวย์กูล พระเอกองค์ทรงทอดพระเนตรท้องทุ้งหญ้ากว้างด้วยสีพระพักตรวิตกกังวล ไม่นานก็ได้เห็นทหารกล้าควบอาชาฝ่าไปกลางทุ่งหญ้าโดยลำพังอย่างห้าวหาญ            เมื่อเวลาล่วงเลยมาได้ระยะหนึ่งกองคาราวานเกวียนก็พร้อมที่จะออกเดินทางอีก ครั้ง องค์รามราชกระตุกบังเหียนอาชานิลกาฬให้ออกเดินนำสู่ทุ่งกว้างเบื้องหน้า จวบจนก้าวสู่กลางท้องทุ่งสายลมกรูเกียวพัดผ่านต้องยอดหญ้าลู่ไปตามกระแส ทั่วทั้งท้องทุ่งเงียบกริบจนผิดสังเกตุ ไพร่พลต่างเตรียมพร้อมรับสถานการณ์ ไวย์กูลรีบเร่งอาชาคู่ใจตนให้ขึ้นเคียงองค์รามราช            วู่!!!!วู่!!!!วู่!!!!วู่!!!!วู่!!!!            สัญญาณจากลมปากดังสนั่นลั่นทุ่งผสานกับท่วงทำนองแห่งมนตราเสียงสูงๆ ต่ำๆ ฟังแปร่งหู เพราะมิใช่ภาษาที่ชาวไทใช้ในพระเวทย์ ม่านหมอกสีเทาปรากฎขึ้นอย่างผิดธรรมชาติ ม้วนตัวเป็นเกรียวคลื่นพัดพาดผ่านราวกับการเคลื่อนของน้ำ อยู่ๆ ท้องฟ้ามืดมิดราวกับรัตติกาล ธงสีดำผืนใหญ่สะบัดเสียงดังพรึบพรับท่ามกลางกลุ่มหมอกควัน เสียงผู้คนและอาชาร้องลั่นสร้างความระส่ำระสาย            “ธงของจอมโจรหิงสา” พระสุรเสียงเครียดขรึมพรึมพรำกับพระสหายที่ควบอาชามาอยู่เคียงกัน โจร กลุ่มนี้ร้ายนักเข้าโจมตีครั้งใดมิเคยปล่อยให้เหลือแม้แต่ลมหายใจเดียว ปกติมักอาละวาดก่อการณ์แถบอาณาจักรอีสานปุระ ครานี้มันบังอาจข้ามเข้ามาในเขตแห่งอำนาจกรุงสุโขทัย เหตุใดกัน!? และเนื่องจากพวกมันใช้เวทมนต์ดำจึงทำให้รับมือได้ยาก แม้พระองค์เองก็อาจเอาองค์มิรอด สงสารแต่พวกที่เจ็บป่วยแลบาดเจ็บที่อาจจะทรงคุ้มครองไว้ไม่ไหว “อาโลกสินัง ธานัง ปกาโส” สัจจาพระเวทย์เอ่ยออกจากพระโอษฐ์เปล่งกังวาลก้องมิใช่เพียงเพื่อป้องกันพระองค์ หากแต่เรียกสติของผู้คนกองคาราวานเกวียนนั้นด้วย นักรบและไพร่พลของกองคาราวานต่างเปล่ง เตโชกสินังบาง เปล่งอาโลกสินัง ตามพระเอกองค์บ้าง จึงบังเกิดเป็นแสงสว่างไสว่แผ่รัศมีครอบคลุ่มกองคาราวานเกวียน ที่องค์รามราชนำเปล่งพระคาถานั้นมิใช่เพื่อทำลายล้างม่านหมอกทะมึนลงเสียทีเดียว เพราะหากจะทำการณ์เช่นนั้นต้องใช้พลังจิตเป็นอันมาก ซึ่งจะทำให้กำลังการต่อสู้ลดลงและอาจเพลี้ยงพล้ำต่อศัตรูได้ และเมื่อศัตรูเข้าใกล้เขตอำนาจคาถาของพระองค์และบรรดานักรับจะทำให้สามารถ เห็นตัวศัตรูได้โดยมิใช่ว่าให้พวกมันเห็นแต่ฝ่ายพระองค์เพียงฝ่ายเดียว การณ์ครั้งนี้จึงมิได้เสียเปรียบมากนัก เสียงอาวุธกระทบกันของการประดาบเริ่มดังขึ้นจากทางเบื้องหลังของกองคาราวาน การต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ชายฉกรรจ์โพกผ้ายันต์ทาตัวทาหน้าดำปี๋ออกท่าทางดั่งลิงลม ฝีมือฉกาจฉกรรจ์มิแพ้นักรบแห่งนครศรีอโนทัย ต่างฝ่ายต่างผลัดกันลุกรับเข้าฟาดฟันมิได้เพี้ยงพร้ำต่อกันง่ายๆ หากแต่พวกที่เจ็บป่วยและบาดเจ็บที่ต่างฝืนลุกขึ้นมาจับดาบต่อสู้ บ้างต้านทานอยู่ไม่ไหวเริ่มล้มตายลงทีละคนสองคน บุรุษร่างหนาใหญ่ควบอาชาสีหมอกมาปรากฎต่อหน้าองค์รามราช หน้าตาถูกทาด้วยเฒ่าถ่านสีดำเมี่ยมแสยะยิ้มแยกเขี้ยวดั่งปีศาจร้าย “ข้ามาเอาชีวิตท่าน เจ้าชายรามราช” มันประกาศกึกก้อง “หากเจ้าคิดว่าจักทำได้ก็ลองดู” หากมิทันจะได้เข้าประลองต่อตี ไวย์กูลขุนพลคู่พระทัยก็ควบอาชาเข้าขว้างเสียก่อน “ให้เป็นหม่อนฉันเองเถิดพระเจ้าข้า” “ข้าบ่ให้เจ้าขวางนายข้าดอก ขุนไวย์กูล” โจรหน้าเหี้ยมอีกผู้หนึ่งเข้าขวางและปัดอาวุธของไวย์กูลออกไป จึงได้คู่ฝาดฟันดุเดือดไปคู่หนึ่ง เมื่อไม่มีใครเข้าขวางไว้อีกองค์รามราชจึงเข้าโรมรันกับหิงสาจอมโจร ฝีพระหัตถ์มิได้เป็นลองใครในแผ่นดินบ่อยครั้งเจ้าโจรร้ายจึงแทบจักต้องวาง วาย ด้วยองค์รามราชประสงค์เอาชีวิตเจ้าหัวหน้าโจรให้จงได้ ในเวลาที่รวดเร็วที่สุด เพื่อรักษาไพร่พลของพระองค์ไว้ให้ได้มากที่สุดนั่นเอง หากแม้นมิได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล หากแม้มิได้ด้วยกลก็ต้องเป็นมนต์คาถา ดังนั้นสารพัดเล่ห์กลและมนต์คาถาจึงถูกงัดมาใช้แทบหมดทุกกระบวนท่า เปรี้ยง!!! เสียงอัสนีย์ดังสนั่นหวั่นไหวจนพื้นแผ่นดินสั่นสะเทือน แสงฟ้าแปลบปลาบสะท้อนเข้าพระเนตร จังหวะนั้นเองง้าวอันยาวใหญ่ของจอมโจรก็ตวัดฟาดเข้าใส่พระวรกายขององค์ราม ราชทันที ******************จบตอน******************* จากคุณ : กิ่งพุทธชาติ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 12:18:40

ความคิดเห็นที่ 4 :) จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 13:05:00

ความคิดเห็นที่ 5 ตกลงว่า ศรีอุษา กับ สิตาอิน คนเดียวกันหรือเปล่าคะ แล้ว ภูริช เป็นใครในอดีตล่ะ..?? จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 15:32:58

ความคิดเห็นที่ 6 โปรมแกรมพิสูจน์อักษร ส่วนตัวคิดว่าไม่จำเป็นต้องซื้อก็ได้ครับ โปรแกรมทำให้สะดวกจริง แต่เราจะมีโอกาสรู้ความผิดพลาดของเราน้อยลง สู้ลองทบทวนอีกสักรอบก่อนวาง ไม่ต้องรีบร้อน ใจเย็นๆแล้วงานจะออกมาดี แล้วก็จะมีเพื่อนๆช่วยตรวจทานอีกแรง เดี๋ยวก็ดีขึ้นเรื่อยๆเองครับ ^^ เท่าที่เห็นในบทนี้ ..กระดุกกระดิกตัวให้เป็นที่รำคราญแก่ผู้ร่วมห้องอีก..รำคาญ(ไม่มี ร เรือ) เวลากับการคำนวนลงตัวเพอร์เฟก ... เพื่อไปให้ทันเวลาในการคำนวน.....คำนวณ (ใช้ ณ เณร) ..เมื่อคนเจ้าแผนการณ์มั่นใจในความสำเร็จที่รออยู่ ...เพื่อไปให้ทันเวลาในการคำนวนกับแผนการณ์..แผนการ(ไม่มี ณ์) ..หญิงสาวพูดกับตนเอง แล้วหัวเราะเบาๆ ออกมาอย่างสบายอารมย์..อารมณ์ ..แสดงว่ารถของหญิงสาวน้ำมันหมดจริงๆ เมื่อรองสตาดรถดู....ลองสตาร์ท ...เผาไหม้พระตำหนักศักดิ์ทองที่พระยาเกษม ราชจอมราชัญ.ราชัน และ อีกหลายๆ คำที่เห็นยังเหลืออีกมากครับที่สะกดผิด นี่อาจเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ไม่ผ่านสำนักพิมพ์ครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 09:04:19