ความคิดเห็นที่ 1 เวทางค์ พาตัวเองมาจมอยู่กับกองเหล้าในบ่อนที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ปรกติเขามักจะมา ที่นี่จนเป็นแขกประจำ ระดับวีไอพี แต่ดูตอนนี้สิ สภาพของเขา กำลังจะกลายเป็นหมา จรจัดที่ไม่มีแม้ที่จะซุกหัวนอน เวทางค์กระดกแก้วเหล้าเข้าบอกยิ้มเหยียดให้กับชีวิต ตัวเองที่ต้องมาอับจนหนทางขนาดนี้ "พี่เวค์ เสียรัตนะเรียกพี่ให้ไปหาแนะ ข้างบนนั่นน่ะ" เด็กในบ่อนคนสนิท ที่คอยเป็นบริกรแลกชิฟ หรือแม้แต่คอยจะหาสาวมากอดนั่น เดินเข้ามานั่งข้าง "อืม เดี๋ยวฉันไป" "พี่เวค์ อย่าเอาแต่กินเหล้าแบบนี้เลย เชื่อผม รีบไปหาเสี่ยเหอะ ผมว่า บางทีอาจจะมี เรื่องอะไรดีๆก็ได้น่ะพี่" เวทางค์สะอึกเหล้ายิ้มเหยียด นอกจากเรื่อง หนี้ห้าล้านของเขาแล้ว จะมีเรื่องอะไรที่คน อย่างเสียรัตนะจะลดตัวลงมาคุยด้วย เวทางค์กระแทรกแก้วเหล้าลงกับโต๊ะ เดินขึ้นไป ด้านบน ห้องทำงานขนาดใหญ่ ตีด้วยไม้เนื้อดีครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งเป็นกระจกสีดำสนิท ที่มอง ออกไปเห็นภายนอกได้ชัดเจน แต่คนภายนอกจะมองขึ้นมาไม่เห็นอะไร เสี่ยรัตนะ กำลังนั่งนับเงินอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่กลางห้อง โดยมีหนุ่มฉกรรจ์ยืนขนาบสองข้าง "อ้อ คุณเวค์ มาแล้ว นั่งๆ เชิญนั่งก่อนสิ" เสียรัตนะ ภายมือออกมายิ้มกว้าง ใบหน้าอวบอิ่มจนกลมนั่น แฝงไปด้วยแววเจ้าเล่ห์ แห่งประสบการณ์ "หวัดดีครับ เสี่ยหาผม คงจะทวงหนี้ห้าล้านจากผมสินะครับ" เวทางค์หย่อนตัวลงนั่ง ยิ้มเหยียด เพราะสำหรับเขา ตอนนี้ นอกจากชีวิตแล้ว เขาก็ไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่า นี้อีกแล้ว "แหม พูดอะไรอย่างนั้น คนกันเองน่า ผมไม่ได้จะเรียกมาถามเรื่องนี้หรอก" เวทางค์มองเหมือนไม่แน่ใจ เสียรัตนะจึงพูดต่อ "ผม ไปเห็นที่ผืนหนึ่งสวยมาก อยากจะลงธุรกิจของผมที่นั่น แต่ แหม ลงเรียบๆเคียงๆ ดูก็ไม่ได้ความสักที ผมเลยอยากให้คุณเวค์ช่วยติดต่อให้หน่อย" "แล้ว ผมจะทำได้หรือครับ" "ได้ซี่ ผมรู้คุณน่ะเป็นคนกว้างขวาง อยากน้อยก็น่าจะหาคำตอบให้ผมได้ว่าที่ตรงนั้น เจ้าของเป็นใคร แหม เห็นแล้วถูกชะตามาก" เสียรัตนะทำท่าเคลิ้มฝัน เมื่อคิดถึงที่ ที่เขา ไปพบมา จนเวทางค์อดสงสัยอยากจะรู้ด้วย "ที่ตรงไหนหรือครับ" "เป็นเกาะ แถวภูเก็ต ผมอยากจะได้ไว้ขยายธุรกิจเพิ่ม ให้มันเป็นเกาะสวรรค์หาดแสวง ...เอ้ย แบบเกาะสวาทหาดสวรรค์ นั่นแหล่ะ อู้ แค่คิดก็รู้สึกสนุกแล้ว" "เสี่ยจะเอาไปทำไม เรือสำราญเสี่ยก็มีตั้งสองลำ" "แหม มันไม่เหมือนกันนา..เรือก็ส่วนเรือ เกาะก็ส่วนเกาะซี่" เวทางค์พยักหน้า "เอาน่า ผมไม่ให้คุณเวค์ต้องเหนื่อยฟรีหรอก ผมมีค่านายหน้าให้ด้วย รับรองว่า ต้องใช้ หนี้ผมได้แน่" เวทางค์ยกหางคิ้วขึ้น เริ่มจะสนใจขึ้นมานิดหนึ่ง "จะว่าไป ลูกสาวคุณ คุณหนูคนนั้นน่ะ แหม เสียดาย ผมน่ะเป็นคนชอบอุปการะคน นี่ถ้าได้คุณหนูคนนั้นมานะ ผมจะดูแลอย่างดีเลย แถม หนี้คุณผมจะยกให้หมดเลยก็ได้ นะ แต่แหม..เสียดาย" เสี่ยรัตนะวกกลับเข้ามาพูดเรื่องเดิม เป็นเหตุให้เวทางค์ถึงกับขบกรามแน่น ที่เขาต้อง ตกอับขนาดนี้ สาเหตุหลักก็มาจากนางนั่นล่ะ "ลูกผมมันอกตัญญู แต่ก็อย่างว่า ลูกเลี้ยง ที่ไม่ได้เลี้ยงมากับมือ จะไปคาดหวังว่าเขาจะ เป็นคนดีไปมากกว่านี้ได้ยังไง จริงไหมครับเสี่ย" เวทางค์ทำตาประกาย ส่วนเสียรัตนะ ก็ยิ้มมุมปาก แววตารู้ทัน ทำไมเขาจะไม่รู้ ว่าไอ้หมอนี่ มันอยากจะเอา ลูกเลี้ยงไว้เองแค่ไหน หึ แต่วิธีมันกระจอก ลูกเลี้ยงเลยกลายเป็นลูกนกตื่นไฟ บินหนี ไป ตลอดเวลาที่ผ่านมา มันก็คอยกันท่าเขาตลอด ทำให้ผู้มากประสบการณ์อย่างเขาไม่ มีโอกาสได้ลิ้มรสและสัมผัสเธอ..ไม่อย่างนั้นป่านนี้ หล่อนคงได้เป็นของเขาไปนาน แล้ว... -------------------------------.♥... \ ≡(●０●)≡ /... ♥.-------------------------------- แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 14:47:42 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 14:46:29 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 14:45:13 จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 14:06:04

ความคิดเห็นที่ 2 "เอาเป็นว่า เรื่องที่ผมจะสืบๆ ดูๆ ให้แล้วกัน ราคาคงไม่เกี่ยงใช่ไหมเสี่ย" "แน่นอนๆ ขอให้ได้ที่ตรงนั้นเหอะ ผมแลกได้ทุกอย่าง" เวทางค์พยักหน้ายืนตัวขึ้น ก่อนจะเดินตัวปลิวออกไป แต่เมื่อคล้อยหลัง เสี่ยรัตนะก็หัน ไปบอกกับเด็กว่า "เดี๋ยวพอมันลงไปภูเก็ตแล้ว พวกแก ก็เข้าไปจัดการเก็บกวาดบ้านมันให้สะอาดล่ะ ไว้หาหนูแนทเจอเมื่อไหร่ อั้วจะให้บ้านนั่นคืน เป็นของขวัญแต่งงาน" "โห..แจ๋งไปเลยครับเสี่ย คุณหนูแนท จะได้ดีใจมากๆและก็ยอมเป็นของเสียแน่นอน เลยครับ" ลูกสมุน รีบประจบทันที เสียรัตนะยิ้มเหยียด หยิบซิก้าขึ้นมาจุดก่อนจะปล่อยควันออกไปอยากสบายใจ *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*- เตวิตหนุ่มรุ่นเดอะ ที่แม้จะอายุมากขึ้นตามการณ์เวลา แต่ความคิดของเขายังคงทันสมัย และเฉียบแหลมเสมอ หนวดที่ไว้นิดๆที่ริมฝีปากทำให้ดุและทรงอำนาจ แต่ตอนนี้ ใบหน้าที่ดูดุเสมอกลับหลุดยิ้มออกมาหลายครั้งอย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษทำไมนะหรือ ก็วันนี้ลูกชายตัวแสบสุดโปรดจะลงจากเครื่องบินตอนบ่ายนี้นะสิ  กี่ปีมาแล้วที่เขาได้ ยินเสียงของลูกกับหน้าลูก ผ่านแต่โทรศัพท์หรือ อินเตอร์เน็ต แต่ก็ต้องจำทน เพราะ เป็นคำสั่งจากเขาเอง ..ว่า “หากไม่ได้ใบปริญญามาไม่ว่าสาขาไหนก็ตาม..แกไม่ต้องกลับมาเหยียบเมืองไทย อีก” หนุ่มรุ่นเดอะยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ ลูกชายของเขาไม่ทำให้เขาผิดหวังเลย เพราะไม่ เพียงแต่ได้ใบปริญญาตรีกลับมา เขายังแถมมาด้วย ใบปริญญาโท และ เอกกลับมาอีก สองใบ แถมด้วยเกียตินิยมอันดับ2 ในเวลาทั้งหมดเพียง 5 ปี เท่านั้น แม้จะแสบไปสัก หน่อย แต่เจ้าลูกชายคนนี้ก็ทำให้เขาภูมิใจหลายต่อหลายครั้ง ยิ่งสมัยเมื่อตอนเรียนมัธยมต้น ยันมัธยมปลายด้วยแล้ว ลูกชายตัวดีนี่แหละ ที่ทำเอาเขา และภรริยาสุดที่รักต้องเป็นลมกลางอากาศอยู่หลายครั้ง มีอยู่วันหนึ่ง เด็กชายตัวเล็กๆที่ ทำอะไรเพื่อตัวเองเสมอ ก็วิ่งเข้ามาบอกกับเขาว่า "พ่อครับ ผมจะแต่งงาน" ประโยคนั่น เล่นเอา ภรรยาของเขาถึงกับเป็นลม นึกว่าไอ้เจ้าแสบนี่ไปทำใครท้องมา เสียอีก แต่เมื่อฟังความแล้ว เตวิตก็รู้สึกปิติที่ลูกของเขามีความคิดที่ดี และโตเกินไว "เอ้า ถ้าแกรักผู้หญิงคนนั้นจริงก็ลองดู ถ้าแกคว้าใบปริญญาจากนอกได้สักใบ ฉันจะ ยอมรับผู้หญิงคนนั้น" แล้วก็ดูเอาเถอะนับจากนั้น เขาก็ไม่เคยได้ยินลูกชายคนเดียวของเขาบ่นอีกเลย ไอ้เจ้าลูกคนนี้ มันร้ายเหลือเกิน วันนี้เตวิตสั่งพวกบรรดาพนักงานที่สนิทชุดหนึ่งเตรียมตัวไปรับลูกชายกับเขาด้วยที่ ดอนเมือง และ จะพาตัวเจ้าลูกชายมาอวดที่บริษัทก่อน อย่างคนเห่อลูกมาก และอีก อย่างเขาต้องการให้บันดาลูกน้องในบริษัทของ K.I.D กรุ๊ป ทุกคนได้รู้จักลูกชายของ เขา ที่อาจจะขึ้นมารับช่วงประธานบริษัทเลยหากลูกชายของเขาพร้อมและต้องการ เพราะเขาเองก็เริ่มรู้สึกอยากจะพักบ้างแล้วเหมือน กัน “ท่านคะ รถพร้อมแล้วค่ะ” บุษยาเลขานุการรุ่นเดอะที่เคียงบ่าเคียงไหล่กับ K.I.D กรุ๊ป มาตลอดตั้งแต่เริ่มจน ปัจจุบัน K.I.D กรุ๊ป สามารถขยายสาขาโรงแรมระดับห้าดาวได้ถึง 6 แห่ง ในประเทศ ไทย ทั้งยังมีกิจการอสังหาริมทรัพย์ บ้านระดับหลังละ 40ล้านอีกหลายโครงการ แถม ยังเป็นผู้นำแห่งวงการจิวเวอรี่ ภายใต้ชื่อ แสงดาว Re'Fe นี่ยังไม่รวมถึงท่าเรือที่ภาคใต้ ที่นายเตวิตไปร่วมทุนกับเพื่อนและชาวต่างประเทศอีกนะ แต่ก็โชคดีหน่อย ที่หน้าที ของเธอมีแค่ จดคิว จัดประชุมและสรุปการประชุม ไม่อย่างนั้นเธอต้องตายแน่ๆงาน ระดับนั้น น่ะ “ดี แล้วไอ้เจ้ารักษ์กับพวกลูกสมุนลูกชายผมล่ะ คุณบุษ” “คุณรักษ์หรือคะ ไปรอนายน้อยที่สนามบินตั้งแต่เที่ยงแล้วค่ะท่าน” “แหมดีจริงๆ ไอ้พวกนี้มันดูแลเฉพาะนายมันจริงๆ” เตวิตเอ่ยทีเล่นทีจริง อย่างเข้าใจ ความสัมพันธ์ของบรรดาลูกสมุนและลูกชายของตนดี “และคุณบุษเลิกเรียกลูกผมว่า นายน้อยซะที คุณจำฤทธิ์ลูกชายผมไม่ได้แล้วหรือ เดี๋ยวเกิดได้ยินเข้าจะกลายเป็นเรื่อง ใหญ่ ผมช่วยคุณไม่ได้นะ” เตวิตเตือนอย่างรู้จักนิสัยลูกชายดี เจ้าลูกชายคนนี้ มันไม่ ชอบหรอกอะไรที่ เจ้ายศเจ้าอย่างน่ะ ขืนให้ได้ยินอย่างนั้น จะโดนเล่นงานไม่ใช่น้อย -------------------------------.♥... \ ≡(●０●)≡ /... ♥.-------------------------------- แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 14:49:23 จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 14:06:25

ความคิดเห็นที่ 4 “ขอโทษค่ะมันชินปากซะแล้วน่ะค่ะท่าน แล้วอีกอย่างบุษก็ไม่แน่ใจว่าจะเรียก นายน้อยว่าอะไรดีน่ะคะ” “ก็เรียกมันแค่ คุณชูว์ก็พอ” “ค่ะท่าน” “ไปเถอะ เดี๋ยวลูกผมมันจะมาคอยผม แทนที่ผมจะไปคอยรับมัน” เตวิตเอ่ยอย่าง อารมณ์ขันก่อนลุกออกจากเก้าอี้นวมพนักสูงที่นั่งทำงานประจำทุกวันของเขา บุษยาเดินตามพลางคิดถึงวันที่ ลูกชายของท่านประทานเตวิต ต้องเข้ามาทำงานที่นี่ทั้ง ที่ก็ยังเรียนมัธยมปลายอยู่แท้ๆด้วยคำสั่งของสุดโหดของคุณพ่อ และ ก็เป็นเธอเอง ที่ต้องคอยช่วยเหลือชี้แนะ แถมบางทีก็โดนนายน้อย สั่งให้ทำแทนซะเลย ส่วนเจ้าตัวก็ทำการบ้านซะแบบนั้น และบางครั้งบางงานที่เธอเห็น นายหนุ่มคนนี้ไม่มี ความสนใจสักนิดต่องานนั้นและเธอเองก็ถูกท่านประท่านห้ามขาดว่า ไม่ให้ช่วย วันรุ่งขึ้น นายน้อยก็ยังสามารถสรุปตัวเลขและผลได้ผลเสียของการลงทุนนั้นได้อย่าง ชัดเจนแถมยังมีข้อเสมอที่เป็นประโยชน์จนถึงทุกวันนี้ต่อการลงทุนเพิ่มขึ้นอีกหลาย ข้อ ทำให้อดนึกตื่นเต้นในใจลึกๆไม่ได้ว่า เขาจะยังคงจำพี่บุษ คนนี้ได้อยู่หรือเปล่า ห้าปีที่ห่างหายจากเมืองไทย และ ไม่ได้เห็นหน้ากันเลย จะโตเป็นหนุ่มหล่อแค่ไหนก็ ไม่รู้ ทางเดินผู้โดยสารขาออกเต็มไปด้วยผู้คนที่มารอรับญาติของตนและทุกคนก็ยินดีพร้อม ใจหลบทาง ให้กลุ่มคนในชุดสูทสีดำและยังใส่แว่นสีดำสนิทกันทั้งกลุ่มได้เข้ามายืน ชะเง้อคอมองดูนายของตนบ้าง อย่างไม่มีใครคิดจะเข้ามายุ่งยาก และหากสังเกตจะเห็น ได้ชัดว่า ผู้คนที่มายืนรอบริเวณนั้นค่อยๆเปลี่ยนฝั่งยืนไปอีกด้าน จนในที่สุด ด้านที่คน ในชุดบอดี้สูทสีดำนั้น ก็มีแต่เพียงพวกเขาเพียงกลุ่มเดียว เมื่อเตวิตเดินทางมาถึงและก็เดินนำลูกน้องของตนอีกขบวนมายืนรอฝั่งเดียวกับ คนใน ชุดสูทสีดำนั่น  รักษ์ที่แต่งสูทเรียบร้อย หันมาเห็นโค้งตัวลงต่ำ “เครื่องลงแล้วครับ อีกสักครู่นายคงจะมา” “เออ ดี บอกพรรคพวกนายหน่อย ช่วยถอดแว่นดำที ไม่งั้นคนแถวนี้จะคิดว่า พวกเรา เป็นพวกมาเฟียค้ายาที่ไหน” เตวิตเตือน พร้อมเหลือบมองไปยังผู้คนที่กำลังเข็น สัมภาระของตนเดินผ่านเข้ามา “ท่านคะ นั่นค่ะนั่น นายน้อยใช่หรือเปล่าคะ” บุษยาร้องเสียงหลงด้วยความดีใจ และ ปลื้มปิติแทนผู้เป็นบิดาและมารดา หนุ่มน้อย ที่บัดนี้กลายเป็นหนุ่มใหญ่เต็มตัว เดินเข็นรถสัมภาระของตนเข้ามาอย่างสง่า ในสุดแต่งกายที่เรียบร้อยแบบเด็กนอก เสื้อกั๊กไหมพรมสีแดงสดที่ถูกทับด้วยสูทหรูมี ราคาบัดนี้กลายเป็นแค่สีแดงเลือดหมู เพราะความที่ถูกใช้งานบ่อย ใบหน้าหล่อเหลา คมเข้ม มองตรงมายังกลุ่มคนที่ยืนอยู่ทั้งแผงด้านซ้ายมือของตนก่อน จะยิ้มนิดๆและถอดแว่นตากันแดดระดับหมื่นกว่าบาทหากตีเป็นเงินไทยของตัวเอง ออก เดินตรงเข้ามา “สวัสดีครับคุณพ่อ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างมีพลัง พร้อมเข้าไปกอดพ่อทันทีให้คลายคิดถึง ทั้งทียังมีเหล็กกั้น ชายฉกรรจ์ในสุดสูทสีดำคนหนึ่ง ก้าวเข้ามาพร้อมดึงรถเข็นนั่นไปเป็นของตนราวกับรู้ หน้าที่ ชูวัฒน์ ปรายตามองมายัง คนสนิทนิดหนึ่งทวงคำสั่งของตนเอง รักษ์โค้งตัวต่ำลงกว่าโค้งให้กับผู้เป็นพ่อเสียอีก ไม่กล้าสบตา พนักงานอีกด้านที่มาพร้อมกับ ประธานเตวิตโค้งตัวลงนิดเอ่ยทักทายตามแบบฉบับ ของตนว่า “ยินดีต้อนรับค่ะ นายน้อย” ชูวัฒน์ ปรายตามองเหล่าพนักงานนั่นนิดหนึ่งก่อนจะยกมุมปากและหันมาพูดกับผู้เป็น พ่อว่า "สรุปว่า K.I.D กรุ๊ป ของเราผันตัวเองมาเป็นมาเฟียเต็มรูปแบบแล้วสินะครับ 6 ปีที่ ผมไม่อยู่นี่ท่าทางจะสนุกกันน่าดู ใช่ไหมครับคุณพ่อ" คำพูดนั้นเล่นเอาพนักงานหน้าเสีย และ เตวิตเบิกตากว้างนิดหนึ่งรีบส่ายตามองหา ตำรวจหรือนักข่าวว่ามีหรือไม่ เพราะหากใครได้ยินและคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงอาจจะ เกิดผลกระทบต่อบริษัทได้  ยิ่งพวกลูกสมุนของลูกชายตัวดียิ่งทำตัวเหมือนๆกันอยู่ อย่างนี้แล้วด้วย และเมื่อไม่เห็นอะไรที่จะส่งผลให้เกิดเรื่องได้ ก็หันไปมองแบบแอบเอาเรื่องกับ บุษยา ที่ตอนนี้กำลังก้มหน้านิ่ง ร้อนฉ่าไปทั้งตัว เธอลืมสั่งพวกนี้ว่าห้ามเรียก นายน้อย ว่า นายน้อยเด็ดขาด เอาเข้าแล้วไหมล่ะ -------------------------------.♥... \ ≡(●０●)≡ /... ♥.-------------------------------- แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 14:51:15 จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 14:07:12

ความคิดเห็นที่ 5 “ว่าไงครับพี่บุษ ผมหันมาทำตัวเป็นนายน้อย ฉบับเต็มรูปแบบไปเลยดีหรือเปล่าครับ” “เอ่อ...คือ...เอ่อ...ไม่ ไม่ดีหรอกค่ะ”บุษยาตอบละล่ำละลัก ก่อนจะหันไปกระซิบกับ พวกพนักงานคนอื่นว่า “เรียกคุณชูว์สิ แล้วก็รีบขอโทษเร็วๆซะพวกแกเดี๋ยวก็ได้ตาย กันหมดหรอก” และในขณะที่พวกพนักงานกำลังอยู่ในอาการตกใจและงงกันอยู่นั้น ชูวัฒน์ ก็ยกมุม ปากขึ้นนิดประกาศก้องว่า “ไม่เป็นไรแล้วผมจะแนะนำตัวผมเองอีกทีขอบคุณมากครับพี่บุษ” “เฮ้ ชูว์ ไม่รอแซนดี้เลยนะ” เตวิตมองลูกชายตาโตเมื่อเห็นสาวสวยในชุดเปรี้ยวจี๊ดวิ่งเข้ามากอดแขนหมับไม่สนใจ ผู้คน “ทำตัวดีๆหน่อยแซนดี้ ที่นี่เมืองไทย และผมเคยบอกคุณแล้วจะเมืองไทยหรือ ต่างประเทศเลดี้ต้องไม่ทำกิริยาแบบนี้” “แหมชูว์ก็ว่าแซนดี้ซะเสียหายเลยนะ” แซนดี้ปล่อยมือ ก่อนจะถอยตัวออกไปยื่นเว้น ระยะห่าง พลางส่งค้อนให้ “คุณพ่อครับนี่แซนดี้ กุลิสรา ทวีภาค” “ทวีภาค เอ.. เป็นอะไรกับ คุณดิษฐ์ ทวีภาค กันหรือจ้ะหนู” “เป็นลูกสาวครับคุณพ่อ” ชูวัฒน์ เป็นคนตอบแทน และ คนถูกแนะนำตัวอย่างเป็น ทางการก็ยิ้มแฉ่ง ก่อนจะทำตัวเรียบร้อยยกมือไหว้แบบกุลสตรีไทย “ไหว้พระเถอะหนู ..แล้วนี่เป็นไงมาไงกันล่ะ” เตวิตลองถามเรียบเคียง “แซนดี้เขาไปหาคู่หมั้นของเขาที่โน้น และ คู่หมั้นของเขาก็เป็นเพื่อนผม ผมกลับมา วันนี้เธอเลยตามผมกลับมาด้วยเพราะไม่อยากกลับมาคนเดียววันหลังน่ะครับ” ชูวัฒน์อธิบายเสียงเรียบ บอกให้รู้อย่างชัดเจนว่า ไม่มีอะไรที่นอกเหนือไปจากที่เล่า เตวิต เลยได้แต่พยักหน้าหงึกๆอย่างเสียดาย ก็เป็นถึงลูกสาว นายแบงก์ใหญ่คบหากันไว้ก็ไม่เสียหาย แต่ดูเถอะลูกชายของเขากลับ พูดตัดรอนซะเองแบบนี้ แซนดี้ส่งค้อนให้คนที่แย่งเธออธิบายจนหมดอีกทีอย่างหมั่นไส้ ผู้ชายอะไรรักนวล สงวนตัวอย่างกับผู้หญิงแล้วก็ยัง ปากคมอย่างกับกรรไกร ตัดรอนเธอต่อหน้าคนอื่น อย่างนี้เฉย “เอาล่ะคะก็รู้จักหนูแล้ว วันหลังหนูขอแวะไปเยี่ยมคุณพ่อบ้างนะคะวันนี้เดี๋ยวหนูขอ ตัวก่อนแล้วกันค่ะ” “เดี๋ยวสิจ้ะหนูแซนดี้ จะไปรถอะไรละ ลุงให้คนรถไปส่งหนูดีกว่า” “ไม่เป็นไรค่ะ คุณพ่อส่งคนมารับแล้วค่ะ ไปก่อนนะคะ” แซนดี้เอ่ยลาอย่างมีมารยาท ก่อนจะหันมอง คนที่เป็นเพื่อนของคู่หมั้น และเตรียมเขย่งตัวจูบลา แต่ดูเหมือนเจ้าตัว จะรู้ทันขยับตัวหนีซะก่อน “คุณคงไม่ทำให้ผมกับเพื่อนต้องมาหมางใจกันทีหลังนะครับ” ชูวัฒน์เอ่ยขึ้นเมื่อรู้แน่ ว่า แซนดี้กำลังจะโกรธ ที่เขา แสดงออกถึงการปฏิเสธเธอชัด ซึ่งชายหนุ่มก็รู้จักนิสัย เธอดี ไม่ว่าใครที่ปฏิเสธเธอ เธอก็จะต้องเอาชนะคนคนนั้นให้ได้ แต่นั่นคงไม่ใช่เขา “โอเค ก็ได้ค่ะ บายนะคะ” แซนดี้ยอมอ่อนข้อให้ เมื่อดวงตาคมกริบนั้นมองเธออย่าง เหินห่าง แซนดี้เดินจากไปพร้อมกับความโล่งอกของคนหลายคน พวกพนักงานที่มาในขณะ ต้อนรับเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ พากันซุบซิบเบาๆ อย่างถือโอกาสเมื่อ ประธาน และ ว่าที่ ประธาน เดินนำหน้าไปยังรถของตนเองบ้าง -------------------------------.♥... \ ≡(●０●)≡ /... ♥.-------------------------------- แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 14:51:58 จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 14:07:26

ความคิดเห็นที่ 6 รถทรงยุโรปจอดเทียบท่าหน้าตึกทำงานหรูที่ใหญ่โตและโอ่อ่า และตามด้วยรถตู้อีก สองคันติดๆ พนักงานที่ยืนรออยู่แล้วรีบมาเปิดประตูรถในคันแรกให้ทันทีเพราะรู้ดีว่า เป็นรถของใคร  และเมื่อคนในรถที่มีตำแหน่งสูงสุดของบริษัทก้าวลงมาแล้วเรียบร้อย พนักงานทุกคนที่ออกมายืนเรียงต้อนรับโดยไล่ตามลำดับของตำแหน่งงาน จนแถวยาว ตั้งแต่ด้านโถงหน้าประตู ต่อกันไปถึงด้านในสุด โค้งให้พร้อมกัน ชูวัฒน์มองเหล่าพนักงานที่บางคนก็ออกอาการเสนอหน้า บ้างก็ดูกลัวเขาจนลนลาน นั่นแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้นนิด ปรายตามองผู้เป็นพ่ออย่างขำๆ ก็แค่ลูกชายตัวเองกลับมาทำไมต้องทำอะไรให้มันมากพิธีอย่างนี้ด้วยก็ไม่รู้ แต่ผู้เป็น พ่อกลับไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องตลก เดินนำเข้าไปแนะนำลูกชายตัวเองกับพนักงาน “นี่ชูวัฒน์ ลูกชายฉัน” พนักงานที่ได้ยิน จากที่โค้งน้อยๆ ก็โค้งต่ำลงกว่าเดิม จะไม่ให้หวั่นเกรงได้ยังไร ในเรื่องของการเปลี่ยนบอร์ดผู้บริหารใหม่ สำหรับหลายบริษัทมักจะตามมาด้วยการ โยกย้ายเปลี่ยนตำแหน่งงานให้คนที่ตนใกล้ชิดที่สุดขึ้นมาทำงานร่วมอยู่ด้วย ซึ่งก็อาจจะเกิดขึ้นได้และหากพวกเขาจะต้องโดนย้ายงานก็แล้วจำไปหาอะไรทำกันล่ะ ทีนี้ เพราะฉะนั้นการอ่อนน้อมถ่อมตนต้องแต่เริ่มต้นจึงจะถือว่าเป็นการฉลาดที่สุด “ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ คุณชูวัฒน์” “สวัสดีครับทุกคนแต่เรียกผมแค่ คุณชูว์เฉยๆพอ” ชูวัฒน์เอ่ยพลางมองไปอีกกลุ่มที่ ตอนอยู่สนามบินเรียกเขา 'นายน้อย' คนโดนมองพากันก้มหน้าก้มตาหลบสายตาที่เหมือนเหมือนกับ มีโทษไว้ให้กลับพวก เขาแล้วอย่างนั้น “พี่บุษครับ เดี๋ยวช่วยหารายชื่อพนักงานที่นี่ทั้งหมดมาให้ผมด้วยนะครับ” “เอ่อ.. นายน้อย อุ๊ย..คุณชูว์ จะเอาไปทำอะไรหรือคะ ทั้งหมดเลยหรือคะ” “ครับทั้งหมด ผมจะเอาไปนั่งจำว่าใครชื่ออะไรกันบ้าง” ชูวัฒน์ตอบ ก่อนจะหันหน้า ไปทางพนักงานทั้งหมดเสริมด้วยเสียงมีพลังว่า “ผมขอบคุณทุกคนที่จดจำชื่อของผม ได้ในวันเดียว และผมต้องขอโทษด้วยที่ผมต้องใช้เวลาสักหน่อยในการจำชื่อพวกคุณ ทุกคน อย่าเพิ่งออกเพราะเบื่อระบบงานของที่นี่ซะก่อนที่ผมจะจำชื่อของพวกคุณได้ หมดล่ะนะครับ” คำพูดฉลาดนั้นเล่นเอาผู้เป็นพ่อถึงกับยิ้มกว้างและพนักงานบางคนทีเข้าใจความหมาย ก็อมยิ้มไม่แพ้กัน “จำแค่พวกคณะกรรมการก่อนก็พอมั้งลูก มันเยอะนา” “คุณพ่อครับ บริษัทเรายังจะมีหน้ามีตาอยู่หรือครับ ถ้าพื้นที่เราเดินกันอยู่นี่ มันเหนียว เหนอะหนะแล้วก็ดำเป็นปึ้ด และ ถ้ามีลูกค้ามาติดต่อแล้วเห็นพนักงานที่นั่งโต๊ะทำงาน จนโทรมเพราะไม่มีใครยกน้ำให้คงจะแย่ เพราะฉะนั้น ผมขอทั้งหมดนะครับ เอาแค่ใน สาขาใหญ่นี่ก่อนก็ได้ ผมขอเดี๋ยวนี้เลยนะครับพี่บุษ” “เดี๋ยวนี้!!”บุษยาทวนคำสั่งอย่างตกใจรายชื่อตั้งมากมาย สำหรับในสาขาใหญ่แค่ชั้น เดียวก็ปาเข้าไปเกือบ แปดสิบคนแล้ว แล้วตึกนี้ตั้ง 30กว่าชั้น ไหนจะคนเข้าคนออก เด็กฝึกงาน พนักงานลองเทอม พนักงานประจำเข้าออกกันให้วุ่นแล้วนี่ เธอจะรวบรวม รายชื่อทันได้ยังไง “ครับเดี๋ยวนี้ ภายในครึ่งชั่วโมง” ชูวัฒน์กำชับพร้อมกำหนดเวลาให้เสร็จ เล่นคนคน ถูกกำหนด เวลา ต้องแอบกลืนน้ำลายลงคง ก่อนจะก้มศีรษะลงรับคำสั่งพร้อมกับเดิน หายออกไปอย่างรีบร้อน พลางนึกในใจ เธอต้องตายแน่ๆวันนี้ ภายในครึ่งชั่วโมง “โอเค ครับใครมีงานอะไรก็ไปทำต่อกันเถอะครับตามสบาย” ชูวัฒน์ออกคำสั่งเสีย เองแทนผู้เป็นพ่อที่ยังอยู่ในอารามงงกับพฤติกรรมลูกชาย และเมื่อพนักงานสลายตัว กันจนหมดแล้ว ชูวัฒน์ ก็หันมายิ้มกลับพ่อ พลางว่า “คุณพ่อคงไม่ว่าอะไรนะครับที่ผมใช้งานคนของคุณพ่อ” “พ่อจะว่าอะไรแกได้ละ เอาเถอะจะทำอะไรก็ตามสบาย อย่าทำให้บริษัทนี้เจ้งเป็น พอ” เตวิตออกปากอดหมั่นไส้ลูกชายไม่ได้ “ของมันแน่อยู่แล้วครับ” “แล้วนี่เราจะรอรายชื่อก่อนใช่ไหม” “ครับคุณพ่อ” “ก็น่าจะสั่งไว้นะ จะได้เตรียมไว้ให้ไม่ต้องรอ” “ผมเพิ่งนึกได้นะครับ ผมจะเข้ามาทำงานที่นี่ก็ควรจะรู้จักพวกพนักงานไว้ เวลาทำงาน จะได้ราบรื่นไงครับ” ความคิดเห็นของลูกชายคนโปรดทำเอาเตวิตอดภูมิใจไม่ได้ ถูกล่ะ การทำงานนั้นง่าย แต่หากจะใช้งานนั้นยาก ต้องรู้จักตื้นลึกหนาบาง และขีดจำกัดความสามารถของคน ก่อนที่เราจะใช้งาน จึงจะได้งานที่มีประสิทธิภาพสูงสุด นี่คือสิ่งเล็กๆน้อยแล้วและ จุดเริ่มต้นที่ควรจดจำไว้ และ ความคิดของลูกชายครั้งนี้ก็ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวังมา แม้แต่น้อย -------------------------------.♥... \ ≡(●０●)≡ /... ♥.-------------------------------- แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 14:52:33 จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 14:07:48

ความคิดเห็นที่ 7 เตวิตพาลูกชายเดินทัวร์ในส่วนของแผนกการตลาด ไปเรื่อยๆเพื่อรอเวลา และ ของที่ สั่งอย่างกะทันหัน พ่อลูกเดินเหมือนจะเดินเล่นในสวนหย่อมหลังบ้านเดินไปพลาง พูดจาหยอกล้อ ถึงการใช้ชีวิตอยู่ต่างแดนของลูกชายไปพลาง ในขณะเดียวกันชูวัฒน์ก็ เก็บรายละเอียดพฤติกรรม ของพนักงานในฝ่ายนี้ไปด้วยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียโอกาส และทุกครั้งที่ พ่อลูกคู่นี้เดินผ่านไม่ว่าทางไหน พนักงานจะต้องหยุดงานในมือลุกขึ้น ทำความเคารพ เป็นระยะๆ เมื่อเวลาผ่านไปตามกำหนด บุษยาก็เดินเข้ามาเตรียมรายงานผล ในขณะที่ชูวัฒน์ยืนคุย สนุกกับผู้เป็นพ่อพลางมอง พนักงานทำความสะอาดคนหนึ่ง ที่เดินเสิร์ฟน้ำให้ พนักงานที่อยู่ตำแหน่งสูงกว่า จ้าระหวั่น นั่นด้วยสายตาว่างเปล่า “เอ่อ..” บุษยา อ้ำอึ้งไม่แน่ใจว่าใจเวลานี้เธอควรจะรายงานตรงต่อใครกันแน่ ประธานเตวิต ยิ้มอย่างมีมาดทัก “ว่าไงคุณบุษ ของที่เจ้าลูกชายผมมันสั่งน่ะเรียบร้อยหรือยัง” “เกือบครบแล้วค่ะ ขาดแต่พนักงานระดับล่าง กับ ฝ่ายนอกพื้นที่น่ะคะ” บุษยารายงานอย่างกล้าๆกลัวๆ “อ่ะ เราว่าไงเขาหาได้แค่นี้” เตวิตหันไปถามผู้เป็นลูกชายและโยนลูกน้องตัวเองให้ลูก ชายตัดสินความเอาเอง ชูวัฒน์ยกมุมปากขึ้นนิดก่อนจะเสริม “ไม่เป็นไรหรอกครับ พรุ่งนี้ผมเข้างานวันแรก เอารายชื่อที่เหลือไปวางไว้บนโต๊ะผม ตอนเช้าแล้วกันครับ” ตอนเช้า...ตอนเช้า..จะทันได้ยังไงเล่า กว่าจะได้รายนามชุดนี้มาก็จ้าระหวั่นกันทั้ง แผนกบุคคล รายชื่อพนักงานที่นี่ใช่ว่าจะน้อยเสียเมื่อไหร่กันเล่า... บุษยาได้แต่คิดแย้ง ในใจก้มหน้าก้มตา ยอมรับชะตากรรมตัวเองในคืนนี้..ไม่ต้องนอนกัน.... ก็คำสั่งของนายน้อยคนนี้ ฟังเผินๆเหมือนจะโล่งใจ เสียงทุ้มต่ำนั้นเหมือนจะยอมความ โดยง่าย แต่เมื่อฟังแล้วคิดตามดีๆ ก็จะรู้ว่า คำสั่งนั้นมันเหมือนคำบังคับซะมากกว่า เป็นคำสั่งที่กระชับ หลีกเลี่ยงไม่ได้  และสามารถตอบได้แค่คำเดียวคือ “ค่ะ คุณชูว์” “อย่างนั้นเรากลับบ้านกันดีกว่าครับ ผมยังมีเรื่องที่บ้านให้ต้องสะสางอีกนิด” เตวิตขมวดคิ้ว พลางว่า “เฮ้ย..แกเพิ่งกลับมานี่หว่า แล้วที่บ้านมันมีเรื่องอะไรล่ะ พ่อไม่ยักรู้” “นิดหน่อยนะครับ”ชูวัฒน์ตอบสั้นๆ ยิ้มน้อยๆ หากนัยน์ตาวาวโรจน์ ดูก็รู้คงไม่ใช่นิดหน่อยอย่างที่ลูกชายว่าหรอก หากเขาก็ไม่อยากจะซักอะไรให้มันมาก ความ “ไปกลับกัน เย็นนี้พ่อมีนัดเลี้ยงแกด้วย”เตวิตเอ่ยพลางเดินนำหน้าไปไม่สนใจสายตา ลูกน้องที่ต่างพากันหายใจอย่างโล่งอกเบื้องหลัง “พรุ่งนี้ได้ไหมครับ นั่งเครื่องมา12 ชม. มันเพลียๆนะครับ” เตวิตเหลือบตามองลูกชายตัวดี แค่นหัวเราะ “เออ..ที่งานของแกทำได้ ทีจะกินข้าวกับพ่อเนี่ย มาบอกจะนอน” “คุณพ่อครับ ผมแค่ตามงานกับลูกน้องผมเดี๋ยวผมก็จะนอนเลย มันเพลียจริงๆครับ ผมคงต้องขอปรับเวลาหน่อย ถ้าคุณพ่อจะโกรธคุณพ่อต้องโกรธตัวเองนะครับที่ไม่ ยอมให้ผมกลับมาบ่อยๆ” “เฮอะเรื่องอะไรพ่อจะให้แกกลับมา กว่าพ่อจะเตะแกส่งออกไปเรียนได้ ก็ตั้งนานเกิด ให้แกกลับมาแล้วไม่ยอมกลับไปพ่อก็แย่นะสิ แม่แกจะได้เอาพ่อตาย” “เดี๋ยวกลับไปผมคงต้องไปไหว้แม่ซะหน่อย คิดถึงจังนะครับ” “เออ ไปสิ รอแกอยู่บนหิ้งนั่นน่ะ จะเอาไปไว้ที่อื่นก็ไม่ยอม จะอยู่แต่ตรงนั้นท่าเดียว” ชูวัฒน์ฟังพ่อเล่าหัวเราะหึๆ -------------------------------.♥... \ ≡(●０●)≡ /... ♥.-------------------------------- แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 14:53:17 จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 14:08:01

ความคิดเห็นที่ 8 คฤหาสน์หลังใหญ่ ซุกซ่อนอยู่ในหลังต้นไม้นานาชนิดบ่งบอกให้รู้ถึงนิสัยเจ้าของบ้าน ว่าเป็นคนรักต้นไม้และธรรมชาติเพียงใด รถตู้สีขาวขับวนเข้าไปจอดหน้าบ้าน ก่อนจะ ตามด้วย รถยุโรปคันหรู แม่บ้านคนสนิทออกมายืนรอรับอยู่ก่อนแล้วด้วยความดีใจ ตามด้วยคนสวน และ คนขับรถอีกคน และ ลูกสมุนของชูวัฒน์อีกชุด รักษ์รีบโดดลงมาจากรถตู้เพื่อลงมาเปิดประตูรถให้กับ ชูวัฒน์ผู้ที่เป็นนายและลูกน้อง อีกคนก็มาเปิดประตูให้กับ เตวิต ก่อนที่คนทั้งคู่จะถอยห่างออกไปเพื่อให้คนในรถลง ได้อย่างสะดวกขึ้น ชูวัฒน์ลงจากรถพร้อมปรายตามองรักษ์ลูกสมุนคนโปรดที่เป็นทั้งพี่เลี้ยงและเพื่อนเล่น อย่างคาดโทษ ก่อนจะส่งสายตาไปยังแฟ้มเอกสารที่นำกลับมาด้วย รักษ์เข้ามาหยิบเอกสารทั้งหมดหอบไว้กับตัวพลางเดินออกไปอีกด้าน “นายน้อย นายน้อยของป้า โถ พ่อคุณไม่เจอกันตั้งนานโตเป็นหนุ่มหล่อจริงๆเชียวนะ คะ” แกงอุ่นแม่บ้าน และแม่นม เดินเข้ามาโอบกลายๆด้วยความคิดถึง ก็เห็นกันมาตั้งแต่ อ้อนแต่ออกเลี้ยงมากับมือ เมื่อต้องมาจากกันตั้งสีปี ความคิดถึงย่อมเหลือล้นเป็น ธรรมดา ชูวัฒน์โอบแขนลงมาให้ความอบอุ่นกับคนที่เปรียบเสมือนแม่คนที่สองก็ว่าได้ “ผมกลับมาแล้ว แกงอุ่นเลิกเรียกผมว่านายน้อยได้แล้วนะครับเดี๋ยวใครได้ยินจะคิดว่า บ้านเราเป็นพวกมาเฟียบริษัทอาจจะเสียหายได้” “แหมนายน้อยละก็ มาพูดขู่ป้าอีกแล้ว ใครมันจะได้ยินล่ะคะ แล้วอีกอย่างบ้านนี้ก็ ไม่ใช่พวกมาเฟียสักหน่อยใครเห็นก็ต้องรู้ทั้งนั้นแหละคะ”แกงอุ่นพูดค้อนประหลับ ประเหลือก ชูวัฒน์ส่งยิ้มให้นัยน์ตาพราวก่อนจะหันไปทางพ่อ เอ่ยว่า “เอ่อ.. กลับมาถึงเหนื่อยพ่อครับผมขอตัวก่อนนะครับ” “เออ..ตามใจแก รีบร้อนซะจริงนะไอ้ธุระของแกนี่” เตวิตกอดอกพูดด้วยท่าทาง หมั่นไส้ ชูวัฒน์ส่งยิ้มให้นิดหนึ่งก่อนจะก้าวเข้ามากอดผู้เป็นพ่อแน่น “เฮ้ย เฮ้ย ทำอะไรเดี๋ยวฟ้าก็ผ่าตายหรอก” เตวิตร้องตกใจแต่ก็อบอุ่นใจนักยามที่ลูกเข้า มากอดแบบนี้ “กอดให้หายคิดถึงไงครับ เดี๋ยวผมเข้าไปสวัสดีคุณแม่ก่อนแล้วจะขึ้นห้องเลย” “เออ ตามใจแก แล้วจะให้ปลุกลงมากินข้าวเย็นไหม” “ไม่ดีกว่าครับ แกงอุ่น เอาน้ำส้ม กับ นมสดแช่ไว้ให้ในตู้เย็นอย่างละกล่องแล้วกันนะ ถ้ากลางดึกผมตื่นมาแล้วหิวจะลงมากิน” “ค่ะ พ่อคุณ เดี๋ยวป้าจัดเตรียมไว้ให้ค่ะ” ชูวัฒน์ยิ้มกว้าง ก่อนจะผละตัวเดินไปยัง ที่เก็บรูปและกระดูกของแม่ กล่าวทักทายด้วย ความ ปิติว่าในที่สุดตนก็ทำสำเร็จแล้วหนึ่งเรื่องสำหรับเรื่องที่สัญญากับแม่ไว้ ชาย หนุ่มก้าวยาวขึ้นไปยังห้องทำงานของตนที่ถูกจัดและทำความสะอาดไว้เหมือนเจ้าของ ห้องนั้นยังคงใช้งานอยู่ทุกวัน บรรดาลูกสมุนต่างขึ้นมารอเขาครบทุกคนแล้วด้วยอาการสงบและเตรียมพร้อมที่จะ ได้รับ โทษทัณฑ์  ชูวัฒน์เดินฝ่าลูกสมุนของตนที่ยืนนิ่งเรียงแถวนั่นมานั่งไขว่ห้างที่ โซฟาตัวยาว “ว่ายังไง” คำถามสั้นๆมีอำนาจอยู่เต็มขั้นดังขึ้น ทำให้ลูกน้องทุกคนพากันขยับตัวอึดอัด และยิ่ง เกรงกลัวผลหลังจากที่จะรายงานต่อไปนี้มากขึ้น จักรวัติหันมองรักษ์เหมือนจะบอกให้ เขาเป็นคนเริ่มรายงานก่อน “ขอโทษด้วย ผมพยายามหาอย่างเต็มที่แล้ว แต่เหมือน..." รักษ์เว้นจังหวะเหมือนลังเล ที่จะพูดต่อ “สองปี...ฉันให้เวลาพวกนายน้อยไปอย่างนั้นหรือ” ชูวัฒน์ลากเสียง ใบหน้าแสดง ความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด และใบหน้าแบบนั้นล่ะที่พวกเขาทั้งหมดไม่อยากเห็น “ไม่ใช่......." “หรือฉันให้ข้อมูลไปไม่เพียงพอ” “ไม่ใช่...” “อย่างนั้นแล้วทำไม” ชูวัฒน์ถามเสียงเย็นรอฟังคำอธิบายจากลูกน้องคนสำคัญ รักษ์กลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะค่อยๆเอ่ยรายงานทั้งหมดว่า “ผมให้นายสนไปดูลาดเลาที่บ้าน แล้วก็ได้ทราบว่าคุณฐาเธอไม่ได้อยู่บ้านแม่ของเธอ แล้ว จากนั้นผมให้นายเจตน์ลองไปติดต่อเพื่อนทั้งหมดของคุณฐา ก็ไม่มีใครได้รับการ ติดต่อจากเธอเลย จะมีพวกเพื่อนที่เรียนมหาลัยด้วยกัน ก็ได้ข้อมูลมาแค่ว่า ขาดการ ติดต่อไป เกือบ2ปีแล้ว ส่วน คุณรุณ นายกรเป็นคนไปติดต่อก็คลาดกันเกือบทุกครั้ง เพราะพักหลังมานี่คุณรุณเดินทางไปต่างประเทศบ่อยครับ พอพวกผมรู้ว่าเครื่องจะลง พอไปรอ เธอก็ขึ้นเครื่องอีกไฟล์ไปประเทศอื่นซะอีกแล้ว วันก่อนคุณรุณก็เพิ่งจะไป อิตาลี่ครับ พวกผมจนปัญญาจริงๆครับนาย” คิ้วเข้มของนายน้อยเลิกขึ้นสูง ติดหูตรงคำว่า ขาดการติดต่อไปเกือบ2ปี นั่นแหละ แสดงว่า ก่อนหน้านี้เธออยู่ดี เพิ่งจะเกือบ2ปี ที่เธอหายไป แต่ก็นั่นแหละ ทำไมก่อน หน้าเธอถึงได้ไม่รับจดหมายเขา จดหมายเขาต้องถูกตีกลับมาเป็นเวลา5ปีเต็ม ไม่ใช่แค่ 2ปี ชูวัฒน์ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ช่างเถอะไม่ว่ายังไงก็ต้องหาเธอให้พบ เรื่องไม่รับจดหมายเขานี่ เจอตัวเมื่อไหร่ค่อยว่า กัน แต่ ที่ว่าเกือบ2ปีที่ขาดการติดต่อ จากเพื่อนๆนี่ มันยังไงกันแน่ “พวกนายลองใช้วิธีค้นหาตามทะเบียนราษฎรหรือเปล่า เลขที่ประจำตัวประชาชนก็ ให้ไปแล้ว” “ไม่พบครับ ทางนั้นแจ้งมาว่าไม่มีชื่อนี้ ส่วนเรื่องชื่อในทะเบียนบ้านก็ดูเหมือนเธอจะ ย้ายออกไปแล้ว ตามหาไม่ได้จริงๆครับ” "แต่ ข่าวล่าสุดที่ผมได้มา คือ แม่ของคุณฐาเสียชีวิตประมาณสองปีแล้วเห็นจะได้ ประสบอุบัติเหตุหลังจากกลับมาจากเชียงใหม่" จักรวัติแทรกขึ้น เล่นเอาชูวัฒน์ถึงกับ นิ่ง "แต่นอกนั้นพวกเราก็ไม่รู้อะไรเลย" รักษ์รีบพูดขึ้น เพราะกลัวนายน้อยจะคิดไป ทางด้านไม่ดี ชูวัฒน์พยักหน้าช้า พูดเหมือนทบทวน “พวกเพื่อนที่เรียนมหาลัยด้วยกัน...ขาดการติดต่อไปสองปี...สองปีสินะ...และตอนนี้ ทุกคนก็คงทำงานกันหมดแล้ว พวกเขาชื่ออะไร ทำงานที่ไหน” “เพื่อนสนิทของคุณฐา ชื่อเปมิกา กับ อินทิรา ครับนาย ทั้งคู่เป็นคอลัมน์นิสครับ” ชูวัฒน์พนักหน้า ก่อนจะมองไปยังแฟ้มรายชื่อพนักงานกองโตนั่น “พวกนายเอารายชื่อพวกนี้ไปอ่าน ดูสิว่ามีชื่อคุณฐาไหม” “เธอจะอยู่หรือครับ”รักษ์ถามอย่างแปลกใจเพราะเขาไม่คิดหรอกว่าเธอจะหนีแล้วก็ มาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ “นายลืมไปแล้วหรือ ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุดไงล่ะ รีบอ่านซะ พรุ่งนี้ฉัน จะเอามาเพิ่มอีกดูมันให้ครบทุกตำแหน่ง ทุกสาขา ไม่เว้นแม้แต่ตำแหน่งแม่บ้าน จำไว้” ชูวัฒน์สั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดลุกขึ้นยืนเตรียมจะก้าวออกไป แต่ก็เหมือนนึกอะไรขึ้น ได้ หันมาสั่งกับรักษ์ เพิ่มอีกเรื่องว่า “เช็คให้ฉันด้วยว่า ไอ้เจ้ารุณมันจะกลับมาวันไหน” “ครับนาย” รักษ์รับคำ และลูกน้องทั้งหมดก็โค้งให้นิด ชูวัฒน์เดินตัวตรงออกไปราวกับราชสีห์ และเมื่อพ้นร่างราชสีห์แล้ว เหล่าบรรดาลูกสมุนก็กรูกันเข้ามาหยิบแฟ้มไปคนละอัน เพื่อเปิดหาตามคำสั่ง อย่างรวดเร็วและเกรงกลัว หากกลับมาแล้วพบว่าพวกเขายังอ่าน ไม่หมด อาจถึงขั้นตายได้ -------------------------------.♥... \ ≡(●０●)≡ /... ♥.-------------------------------- โปรดติดตามตอนต่อไป... จะเจอไหมน้า...หรือนางเอกเราจะแฝงตัวเป็นแม่บ้านคอยจับพุรุธหว่า... เอาไงดี.. แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 14:57:57 จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 14:32:53

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่เอานายน้อย เป็นนายหัวดีกว่า เนอะ น่ายหัว น่ายหัว อ่านให้เป็นใต้ก็แล้วกัน จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 14:58:26