ความคิดเห็นที่ 1 4... ภายในห้องทำงานสไตล์เรียบง่ายของนักธุรกิจหนุ่มมาดนิ่งซึ่งกำลังนั่งเพ่งที่หน้าจอโน้ตบุ๊กเพื่อตรวจสอบข้อมูลยอดการจองทัวร์นำเที่ยวที่เพิ่มขึ้นมากกว่าปีก่อนแล้วลอบยิ้มอย่างพึงใจ อิสระ วิคัมภาดา รองประธานของบริษัท อิสระทัวร์ ในเครือรอยัล อันดามันกรุ๊ป ซึ่งมีรถทัวร์ของบริษัทออกวิ่งจากกรุงเทพลงใต้และจากใต้ขึ้นกรุงเทพรวมแล้วห้าสิบคัน และยังจัดแพคเกจทัวร์ตามสถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดกระบี่และจังหวัดใกล้เคียงอีกด้วย “พักบ้างก็ได้นะนายอาร์ต งานมันไม่วิ่งหนีแกไปไหนหรอก”  อรัญชย์กระเซ้าน้องชายร่วมอุทร พร้อมกับคว้าหนังสือพิมพ์บนโต๊ะแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หมุนสีดำ เสียงของพี่ชายพาให้อิสระละสายตาจากตารางตัวเลขหน้าคอม แล้วส่ายหน้าช้าๆ ปนรอยยิ้ม “ไหนคุณพ่อบอกว่าพี่อาร์มไปคุยกับลูกค้าที่กรุงเทพฯ จะกลับพรุ่งนี้ แล้วทำไมวันนี้ถึงมาโผล่ที่นี่ได้”   “ฉันอยากจะกลับมาวันไหนฉันก็กลับ ไม่มีกำหนดกฏเกณฑ์อะไรอยู่แล้ว” พี่ชายไหวไหล่เล็กน้อย ผู้เป็นน้องรู้สึกชินเสียแล้วกับการกระทำและคำพูดอัน ‘ไม่มีกำหนดกฎเกณฑ์’ ของผู้เป็นพี่ แม้หลายครั้งจะระอาบ้าง แต่ออกจะคิดให้เป็นเรื่องขำๆ มากกว่า แต่ประโยคคำถามของน้องชาย พาให้คนที่นั่งกระดิกเท้าอ่านหนังสือพิมพ์หยุดกิริยาเช่นนั้นทันที “ได้ข่าวว่าพี่จอดรถทิ้งไว้ที่สายใต้ แล้วนั่งรถทัวร์กลับมาเองอย่างนั้นเหรอ” “นายรู้ได้ยังไง” อรัญชย์ถามกลับ “พี่นี่ทำไมชอบทำอะไรแปลกๆ พิกล”  อีกฝ่ายไม่ตอบคำถาม ผู้เป็นพี่จึงย้ำคำถามเดิมอีกครั้ง “ตกลงว่าไง น้าวีระบอกนายใช่หรือเปล่า” ยิ่งได้เห็นหน้าตาตื่นตูมของพี่ชาย อิสระก็อดหัวเราะไม่ได้ “ไม่ขำ” อรัญชย์กระแทกเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ “บอกมาเดี๋ยวนี้ นายรู้ได้ยังไง” “บริษัทเราทำธุรกิจรถทัวร์ก็จริงอยู่ แต่ผมยังไม่เคยเห็นพี่นั่งรถทัวร์เลยแม้แต่ครั้งเดียว บ่นแต่ว่ากลัวเมื่อยบ้าง กลัวลำบากบ้าง แต่ครั้งนี้ทำไมพี่ลงทุนนั่งรถทัวร์จากกรุงเทพมาถึงนี่ได้ ผมว่าต้องมีอะไรแน่ๆ” ผู้เป็นน้องยังแกล้งปิดบังเรื่องราวที่พอเดาออกบ้างตามนิสัยจอมเจ้าชู้ของพี่ชาย อรัญชย์รีบหลบสายตาที่จ้องมองมาอย่างจับผิด แต่ยังไม่ทันได้ตอบกลับ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ...ก๊อกๆๆๆ... เลขาสาวหน้าห้องเดินทอดน่องเข้ามาในห้องของเจ้านายหนุ่ม ชะม้ายชายตามองเจ้านายมาดนิ่งอย่างพึงพอใจ “มีอะไรหรือครับ คุณจินตนา” อิสระถาม “ท่านประธานเชิญท่านรองทั้งสองไปพบที่ห้องทำงานค่ะ” เอ่ยวาจาก็พลางทอดสายตากรุ้มกริ่มยิ้มสวาทอย่างยั่วยวนมาทางหนุ่มหล่อมาดขรึม ก่อนเดินเปิดประตูออกจากห้องไป “เลขานายคนนี้ ดูท่าจะถูกใจนายไม่เบาว่ะ” อรัญชย์แซวน้องชายด้วยน้ำเสียงทะเล้น “สมภารไม่กินไก่วัดหรอกพี่อาร์ม พูดแบบนี้ใครมาได้ยินเข้าจะมองเขาเสียหายได้” “ฉันว่าเลขานายคงไม่กลัวว่าจะเสียหายหรอก ฉันว่าเขาคงจะรีบกระโจนเข้าใส่นายเลยสิไม่ว่า  ถ้านายไม่สนเขา ก็ทาบทามให้ฉันหน่อยสิ” อิสระไม่ตอบคำถาม เขาก้มหน้าก้มตาจัดเรียงเอกสารบนโต๊ะให้เข้าที่ และชัทดาวน์คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ้กก่อนจะพับหน้าจอลง “ทำเป็นเงียบ ในใจก็แอบหวงเขาล่ะสิ ก็อย่างว่าเลขานายนี่” “ถ้าพี่สนเขาพี่ก็คุยเอาเองแล้วกัน ผมไม่อยากจะยุ่งกับเขานอกเหนือจากงาน แล้วผมก็รู้ว่าที่พี่สนใจเลขาผม ก็เพียงแค่คิดจะสนุกไปวันๆ เท่านั้น แล้วอีกอย่างถ้าวินนี่รู้เข้า พี่ไม่สงสารเขาบ้างหรือไง” “นายเลิกสั่งสอนฉันเป็นคนแก่ได้แล้ว นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยคิดกับวินนี่มากกว่าเพื่อน ถ้าพ่อแม่ไม่เห็นดีเห็นงาม มองแต่เรื่องธุรกิจเป็นใหญ่ อย่างยายนั่นฉันไม่มีวันสนหรอก เพราะฉันเจอคนที่ฉันคิดว่าใช่แล้ว” อรัญชย์พูดทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มพึงใจ เมื่อนึกไปถึงลรินดา พาให้น้องชายขมวดคิ้วเข้มอย่างนึกสงสัยว่าใครกันถึงทำให้พี่ชายเจ้าชู้จอมกะล่อนของเขาสามารถพูดว่า ‘คนที่ใช่’ ได้เต็มปากเต็มคำ จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 22:44:40

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อค่ะ... ทันทีที่ลูกชายผู้สืบทอดกิจการทั้งสองคน เปิดประตูเข้ามาภายในห้องทำงานใหญ่โตโอ่อ่าของบิดา ผู้เป็นประธานของเครือรอยัล อันดามันกรุ๊ป ดวงตาเขม็งจากชายสูงวัยก็จ้องมองไปยังลูกชายคนโต “นายอาร์ม ทำไมแกต้องทิ้งรถไว้ที่กรุงเทพ แล้วเสียเงินซื้อตั๋วรถทัวร์กลับมาเอง” แม้น้ำเสียงของคนถามจะนิ่งจนเยือกเย็น ต่างจากสายตาที่จดจ้องมาทำเอาลูกชายคนโตเสียวสันหลังวาบ “คุณ....คุณพ่อ รู้ได้ยังไงครับ น้าวีระมาบอกใช่ไหม” อรัญชย์เอ่ยถามตะกุกตะกัก “แกไม่ต้องไปโยนให้คนนั้นคนนี้ ฉันเป็นใคร ฉันเป็นประธานของเครือรอยัล อันดามัน ใครทำอะไรฉันรู้ทุกอย่าง แกนึกว่าฉันโง่มากหรือยังไง” น้ำเสียงของผู้เป็นพ่อ เริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นทุกขณะ “โธ่... คุณพ่อครับ ผมก็ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมก็แค่อยากจะลองนั่งรถทัวร์ไกลๆ ดูบ้างว่าจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้ก็ได้รู้แล้วว่ามันเมื่อยม๊ากกกมากเลยครับคุณพ่อ” อรัญชย์แสร้งทำเป็นบิดเอวไปมาช้าๆ ประกอบให้ดูสมจริงกับข้ออ้างข้างๆ คูๆ คุณอานันท์ลุกขึ้นจากเก้าอี้หมุน สายตาไม่ละจากลูกชายคนโตอย่างต้องการจับผิด “เอาล่ะ แกบอกฉันว่าอยากจะลองนั่งรถทัวร์ดูบ้างว่าจะเป็นยังไง ใช่ไหม แล้วทำไมที่นั่งว่างๆ ตั้งหลายที่แกถึงไม่นั่ง จะต้องเจาะจงไปนั่งหมายเลขสี่ ถึงขนาดต้องขอให้ลูกค้าที่จองอยู่ก่อนหน้าย้ายไปนั่งที่อื่น แกรู้บ้างหรือเปล่าว่าลูกค้าเขาไม่ยอมโวยวายลั่นที่ไปเปลี่ยนที่นั่งเขาจนคุณปนัดดาต้องโทรมารายงานกับเลขาของตาอาร์ต ถึงได้รู้ว่าแกไปบังคับเขา ทำอย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน แกอย่าคิดว่าการที่แกเป็นลูกของฉันแล้วจะทำอะไรตามใจก็ได้” ผู้เป็นประธานตวาดดังลั่น ยิ่งได้ฟังเรื่องราว ดวงหน้าอันคมเข้มซีดยิ่งกว่าไก่ต้ม แล้วหันไปมองน้องชายที่ยืนทำท่าทางพยักเพยิด เพราะเขาเองไม่ได้เล่าเรื่องราวที่เป็นปัญหาให้กับพี่ชายได้ฟัง หนำซ้ำยังมาหลอกถามเอาเรื่องราวจากพี่ชาย ทั้งที่ตัวเองรู้เรื่องเหล่านั้นอยู่แล้ว “ก็ไม่เห็นนายอาร์ตจะบอกอะไรผมสักคำเลย”   “เพราะฉันรู้ไงว่าตาอาร์ตไม่มีทางเล่าให้แกฟัง ฉันถึงต้องเรียกแกทั้งสองคนมาที่นี่ ฉันจะบอกแกเลยนะตาอาร์ม แกเลิกทำอะไรเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ได้แล้ว” “ผมไม่ใช่เด็กอมมือแล้วนะครับคุณพ่อ จะมาเจ้ากี้เจ้าการอะไรกับชีวิตผมนักหนา” อรัญชย์เริ่มใส่อารมณ์ “แกอย่านึกนะอรัญชย์ ว่าแกทำอะไรแล้วคนเป็นพ่ออย่างฉันจะรู้ไม่ทันแก ฉันให้คุณปนัดดาเขาเช็คดูแล้วว่าคนที่นั่งข้างแกน่ะเป็นใคร แกลงทุนทิ้งรถไว้ เพื่อตามผู้หญิงคนนั้นมา ทำไมฉันจะไม่รู้” “อ้าว... ถ้าคุณพ่อรู้แล้ว จะมาซักไซ้ผมทำไม” ประโยคสั้นๆ ห้วนๆ ของลูกชายที่เปล่งออกมาอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลย ทำให้ผู้เป็นพ่อยิ่งหัวเสีย “ไอ้อาร์ม!” “เอ่อ... คุณพ่อใจเย็นๆ ก่อนเถอะครับ”  อิสระเห็นท่าไม่ดี จึงรีบเข้ามาห้าม “ใช่ครับคุณพ่อ ผมชอบผู้หญิงคนนั้น ชอบมากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน” อรัญชย์ตอบอย่างไม่ยี่หระต่อสายตาผู้เป็นพ่อที่อารมณ์กำลังเดือดดาล “แล้วหนูวินนี่ ผู้หญิงที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล แกเอาเขาไปไว้ที่ไหน” “ก็ผมไม่ได้ชอบยายนั่น ถ้าพ่ออยากให้เขามาดองกับตระกูลเรามากนักก็ให้แต่งงานกับนายอาร์ตไปสิครับ เลิกบังคับผมซักที” แล้วผู้พูดก็เปิดประตูออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว “แกดูพี่แกนะตาอาร์ต ทำไมนิสัยเอาแต่ใจของมัน ไม่เคยเปลี่ยนได้เลย” “คุณพ่อก็ทราบดีว่าพี่อาร์มเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ส่วนเรื่องของคนรัก ทำไมคุณพ่อไม่ให้พี่อาร์มลองเลือกคนรักด้วยตัวเอง บางทีผู้หญิงคนนั้นอาจเปลี่ยนแปลงให้พี่อาร์มดีขึ้นกว่าเดิมก็ได้” “ลองให้มันไปเลือกเองก็ได้คว้าเอาไอ้พวกผู้หญิงข้างถนนมาก็เท่านั้น แกเองก็เหมือนกัน ไว้จัดการเรื่องของพี่แกเสร็จ ก็ถึงตาของแกบ้าง แกจำคำฉันไว้ ถึงยังไงมันก็ต้องแต่งงานกับหนูวินนี่เพียงคนเดียวเท่านั้น” จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 22:46:03

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อค่ะ... บ้านแฝดให้เช่าที่ดัดแปลงสำหรับทำเป็นออฟฟิซขนาดย่อม เป็นออฟฟิซของฟารีดาและนิรุต เพื่อนสนิทชายอีกคนหนึ่งสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของลรินดา ทั้งคู่ร่วมหุ้นกันทำธุรกิจรถให้เช่าสำหรับนักท่องเที่ยว ซึ่งตอนนี้ในบริษัทมีรถอยู่ทั้งหมดเจ็ดคัน เป็นรถยนต์สี่คัน กระบะสองคัน และรถจิ๊บหนึ่งคัน การทำธุรกิจแบบนี้ต้องอาศัยทำเลที่เหมาะสม เพราะกิจการจะอยู่ได้ก็ต้องอาศัยลูกค้าและเพื่อสะดวกรวดเร็วในการนำรถไปส่งให้ลูกค้าตามโรงแรมและรีสอร์ทต่างๆ ทันทีที่รถจี๊บเชอโรกีสีดำดับเครื่องจอดข้างต้นปาล์มที่เรียวรายเป็นทิวแถวฝั่งตรงข้ามออฟฟิซ ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของรถก็ฉีกยิ้มกว้าง รีบวิ่งโร่เข้ามาหาเพื่อนสาวลูกครึ่งที่นั่งคุยกับฟารีดาอยู่ตรงเก้าอี้ม้าหินหน้าบ้าน “อ้าว... ลี่มาถึงนี่ ทำไมรุตไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ชายหนุ่มพูดแล้ววางข้าวของที่ถือพะรุงพะรังไว้บนโต๊ะ “ก็จะให้รุตเซอร์ไพรส์ไงล่ะ สบายดีไหมไม่ได้เจอกันตั้งนานแน่ะ” ลรินดาถาม “ก็เหมือนเดิม คิดถึงลี่เหมือนเดิม”  ชายหนุ่มตอบพลางสบตากับอีกฝ่าย “แหวะ จะอ้วก” ฟารีดาขัด ทำท่าแบะปากหมั่นไส้เพื่อนชาย นิรุตมองค้อน แต่ยังไม่อยากจะเถียงด้วย เพราะสนใจแต่เพื่อนสาวอีกคนที่นานๆ จะพบกันสักทีเท่านั้น “แล้วลี่มาถึงนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” “เมื่อเช้านี้เองจ้ะ แล้วนี่ซื้ออะไรมาเยอะแยะน่ะ” ลรินดาถามพลางเอามือแหวกถุงพลาสติกสองสามถุงที่วางอยู่ “รุตกลับบ้านมา พ่อก็เลยให้เอาปลาหมึกกับปูตัวโตๆ มาฝากไอ้ฟางมัน แต่รุตเปลี่ยนใจไม่ให้มันกินละ เดี๋ยวมันจะมาอ้วกใส่ เมื่อกี๊ก็เห็นทำท่าจะอ้วกอยู่แล้ว” คนที่ถูกพูดกระทบไม่รอช้า ผัวะเข้าที่ไหล่ของเพื่อนชายอย่างไม่ยั้งมือ “อย่าเยอะ ฉันขอร้อง แล้วเอาปลาหมึกกับปูมาเลย ถ้าแกไม่ให้ ฉันจะโทรไปฟ้องพ่อแก” ฟารีดาแกล้งทำขู่เพื่อน เพราะเธอรู้จักมักคุ้นกับครอบครัวของนิรุตเป็นอย่างดี จริงๆ แล้ว เวลาที่ฟารีดากับนิรุตพูดคุยกันโดยไม่มีลรินดา พวกเขาจะสื่อสารกันด้วยภาษาท้องถิ่นของทางภาคใต้ แต่ตอนนี้มีเพื่อนสาวลูกครึ่งอยู่ด้วย กลัวว่าเธอจะฟังไม่รู้เรื่องก็เลยพูดภาษากลาง แม้ว่าคนรักของลรินดาจะเป็นคนกระบี่ จึงทำให้ฟังบางประโยคออกบ้าง แต่ถ้าพูดกันเร็วเกินไป เธอก็จะฟังไม่รู้เรื่อง “แล้วพ่อกับแม่ของรุตสบายดีหรือเปล่า” ลรินดาถาม “สบายดี เมื่อไม่กี่วันนี้แกยังบ่นคิดถึงลี่อยู่เลย เออ... ว่าแต่รอบนี้ลี่อยู่ได้กี่วัน ไปเที่ยวบ้านรุตไหม” “ลี่ยังมีเวลาประมาณอาทิตย์นึง กว่าจะถึงทริปหน้านี้ ลองถามยายฟางดูสิว่าว่างจะไปด้วยกันหรือเปล่า วันมะรืนก็ได้ ไปค้างที่บ้านรุตสักสองคืน เพราะลี่ก็คิดไว้แล้วว่ามารอบนี้ ยังไงก็ต้องไปเยี่ยมพ่อแม่ของรุตกับพ่อแม่ของฟางแน่นอน ว่าแต่บริษัทของแกสองคนล่ะ” “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันจะฝากพี่นิดให้ช่วยดูงานให้ช่วงที่ฉันกับไอ้รุตไม่อยู่ มีคนคอยรับส่งรถอยู่สองสามคนก็พอแล้ว นานๆ ลี่จะมาสักที จะมามัวทำงานอยู่ได้ยังไง” ฟารีดาออกความเห็น “ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงจ้ะ” ชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มลุกพรวดพราดขึ้นร้องไชโยอย่างดีใจสุดฤทธิ์ “สงสัยรุตต้องโทรบอกแม่ก่อนว่าลี่จะไปหา จะได้เตรียมของอร่อยๆ เอาไว้ กินกันให้พุงกางไปเลย” “เรื่องเว่อร์ไม่มีใครเกินเลยนะยะ” ฟารีดาพูดกระทบเพื่อนชาย ก่อนจะถามเพื่อนสาวในเรื่องที่ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าบวกกับอาการดีใจของนิรุตเจื่อนลงทันควัน “ลี่ พี่ณัฐรู้หรือเปล่าว่าแกมากระบี่” ร่างบอบบางค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ทอดสายตามองไปยังดงปาล์มที่เรียงรายอยู่ฝั่งตรงข้าม เสียงรถบรรทุกแล่นผ่านถนนลาดยางสายเดียวที่มองเห็นจากตรงนี้ “ไม่รู้หรอก ฉันไม่ได้บอก” หญิงสาวตอบแล้วสูดหายใจลึกๆ ปลดปล่อยความอึดอัดที่สุมอยู่ในอก ฟารีดาก้าวตามเพื่อนสาวมาติดๆ จนเดินไปดักอยู่ตรงหน้า จดจ้องเพื่อนสาวเพื่อจับผิด “นี่ฉันหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย” “โธ่... ฟาง แกก็...” “ก็อะไร ไม่ต้องอมพะนำไว้เลย แกชักเบื่อไอ้พี่ณัฐของแกแล้วใช่หรือเปล่า” “ฉันก็อยากจะเบื่อเขาอยู่เหมือนกัน” ลรินดาตอบพลางถอนหายใจ แล้วพูดต่อ “แต่ฉันก็ทำไม่ได้สักที ขนาดว่าฉันโกรธเขาอยู่ เขายังไม่รู้เลยว่าฉันโกรธ ก็เพราะความห่างนี่ล่ะ” “ลี่ ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ ถ้าอีตานั่นรักแกจริง ความห่างไกลมันไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าอีตานั่นน่ะไม่จริงใจกับแกหรอก” แววตาสวยที่เศร้าอยู่แล้ว ยิ่งเศร้าลึกลงไปอีก “ไอ้ฟาง เรื่องยุแยงตะแคงรั่วนี่เก่งเหลือเกิน เห็นไหม ลี่ไม่สบายใจแล้ว จะพูดอะไรก็คิดถึงความรู้สึกเพื่อนบ้าง” นิรุตที่นิ่งฟังอยู่นาน แม้จะเห็นด้วยกับสิ่งที่ฟารีดาพูด แต่เขาก็อดห่วงลรินดาไม่ได้ ฟารีดาสำนึกผิด เอื้อมไปคว้ามือเรียวของเพื่อนมากุมไว้ “ฉันขอโทษนะลี่ ฉันก็ไม่อยากจะพูดอะไรให้แกไม่สบายใจหรอก ที่ฉันพูดไปก็เพราะฉันเป็นห่วงแกจริงๆ นะ” ลรินดายิ้มให้เพื่อนบอกแทนคำตอบว่าไม่ได้โกรธอะไร หากเป็นรอยยิ้มที่เจื่อนสิ้นดี เธอคลายมือออกจากมือของเพื่อน เพราะไม่อยากให้ฟารีดาเห็นน้ำตาที่กำลังเริ่มคลอ ดวงตางามกะพริบถี่เพื่อให้หยดน้ำตาไหลคืนสู่ที่ที่มันออกมาจนขนตางอนเป็นแพรื้นหยดน้ำ เสียงสายลมอื้ออึงพัดใบปาล์มสะบัดปลิวไหว ปวงใบไม้เคว้งว่อนร่วงสู่พื้น แว่วเสียงนกขุนทองร้องแว่วมาจากกิ่งต้นชมพู่ที่ผลกำลังสุกงอม ใต้ต้นชมพู่มองเห็นเจ้าหมานอนนิ่ง เหลือกลูกตามองคนแปลกถิ่นอย่างเธอเป็นพักๆ น่าเอ็นดู “เออ แกยังไม่ได้บอกฉันเลย ว่าแกไปโกรธเขาเรื่องอะไร” “นี่ก็อาทิตย์กว่าแล้วที่พี่ณัฐไม่โทรหาฉันเลย ฉันโทรเข้ามือถือเขาล่าสุดเมื่อสามวันที่แล้วก็ไม่รับสาย พอโทรไปที่บ้าน คนที่บ้านก็บอกว่าไปโรงงาน พอโทรไปที่โรงงาน ก็บอกว่าออกไปพบลูกค้าข้างนอก” “สามวันที่แล้วอย่างนั้นเหรอ” นิรุตทวนคำเพื่อนอย่างใช้ความคิด “ลี่โทรไปหาเขาตอนกี่โมง” “ก็ตอนบ่ายๆ รอบหนึ่ง แล้วก็ตอนหัวค่ำอีกรอบหนึ่ง น่าจะประมาณทุ่มกว่าๆ ได้” “ถ้ารุตจำไม่ผิด สามวันที่แล้วที่ลี่ว่าเป็นวันศุกร์ ช่วงหัวค่ำนี่แหละ รุตเห็นเขาอยู่ร้านน้ำชาในตัวเมือง นั่งอยู่กับเพื่อนสามสี่คน หัวเราะพูดคุยกันดังลั่นร้านเชียว บางทีเขาอาจจะไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็ได้” นิรุตเล่าเรื่องราว แล้วพูดทิ้งท้ายไว้เพื่อให้เพื่อนรู้สึกดีขึ้น “แกไม่ต้องไปแก้ต่างแทนเลย ผู้ชายด้วยกันก็แบบนี้แหละ ถึงไอ้พี่ณัฐของแกจะไม่ได้ยินเสียง ก็น่าจะรู้สึกได้บ้างสิตอนมันสั่นน่ะ เพราะแกบอกว่าเขาไม่รับสาย ก็แสดงว่าไม่ได้ปิดเครื่อง แล้วก็ไม่ต้องแก้ต่างให้มันอีกนะว่าอาจจะลืมเปิดสั่นหรือว่าลืมเอามือถือไปด้วย ฟังไม่ขึ้นหรอก เพราะถ้ามันลืมเอาไปจริง พอมันกลับบ้านแล้วเห็นมิสคอลของลี่ มันก็ต้องโทรกลับมาบ้างสิ” ฟารีดาว่าเพื่อนชาย ด้วยความไม่สบอารมณ์ถึงบุคคลที่สามที่กำลังเอ่ยถึง “ฉันเคยบอกแกแล้ว ไอ้พี่ณัฐของแกน่ะชอบไปนั่งไอ้ร้านน้ำชาร้านเนี้ยประจำนั่นแหละ ถ้าไม่ไปกับเพื่อนก็พากิ๊กไปนั่งจู๋จี๋กันไม่เคยซ้ำหน้าหรอก”   “ไอ้ฟาง...” นิรุตปรามเพื่อนสาวที่กำลังอารมณ์ขึ้น แต่ฟารีดาก็ไม่ใส่ใจ เพราะเธอพูดเรื่องจริงทุกอย่าง แม้รู้ดีแก่ใจว่าจะเล่าบอกเพื่อนสาวเกี่ยวกับพฤติกรรมของอาณัฐอย่างไร ก็ไม่อาจเปลี่ยนใจลรินดาได้ อาจมีบ้างที่เธอจะสั่นคลอนในความรู้สึก แต่เธอก็เชื่อมั่นในคำว่า “เชื่อใจ” หากไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง เธอจะเชื่อใจเขาให้ถึงที่สุด เท่าที่จะทำได้ ก่อนที่บรรยากาศจะมาคุไปมากกว่านี้ นิรุตจึงเสเปลี่ยนเรื่องพูด “เอ้อ... ไอ้ฟาง บ่ายนี้มีรถต้องส่งให้ลูกค้าหรือเปล่า” “อะ อ๋อ... มีสิ ว่าจะบอกแกอยู่พอดี ตอนบ่ายสองแกเอารถวีอออกไปส่งลูกค้าที่เรือนริมอ่าวรีสอร์ทให้ด้วย พอส่งรถเสร็จแล้ว ฉันจะไปรับแกไปหาอะไรกินกัน” “เออๆ ก็ได้” นิรุตตอบห้วนๆ “ฉันล่ะอิจฉาแกสองคนจัง มีกิจการเป็นของตัวเอง แล้วดูท่าทางจะไปได้ดีเสียด้วยนะ” ลรินดาบอก “ถ้าช่วงไฮท์ซีซั่นยังพอได้ แต่ถ้าช่วงโลว์ซีซั่นนะโทรศัพท์ในออฟฟิซเงียบกริบอย่างกับป่าช้า จนบางครั้งรุตต้องคอยยกหูโทรศัพท์เช็คดูว่ามันเสียหรือเปล่า” เรื่องเล่าของเพื่อนชาย พาให้เพื่อนสาวสองคนหัวเราะชอบใจ “ก็จริงอย่างที่รุตมันพูดอ่ะแหละ เชื่อไหมว่าถ้าหน้าไฮท์มาถึงเมื่อไหร่ ลานจอดรถตรงนี้จะว่างโล่งโปร่งสบายเชียว เพราะคนเช่ารถไปหมดเกลี้ยงเลย” ฟารีดาเสริม “ฉันดีใจด้วยนะ อย่างน้อยแกสองคนก็ได้ทำอะไรที่ตัวเองอยากทำ ถึงแม้ว่าวันนี้อาจจะยังเป็นธุรกิจเล็กๆ แต่ฉันเชื่อว่าวันหนึ่งข้างหน้า แกสองคนอาจจะมีรถให้เช่าเป็นร้อยคันเลยก็ได้ แต่ดูฉันสิ ฝันอยากจะเป็นมัคคุเทศก์ก็ยังทำไม่ได้เลย เป็นได้ก็แค่ผู้ช่วยมาตั้งแต่เรียนจบ นี่ก็เกือบสองปีแล้ว” “ค่อยเป็นค่อยไปสิเพื่อน อะไรที่ได้มาง่ายๆ ก็ไม่น่าภูมิใจน่ะสิ มีฝันต้องฝ่าฟันนะจ๊ะ ถ้าเหนื่อยเมื่อไหร่ก็มาช่วยฉันกับไอ้รุตทำงานที่นี่ก็ได้ รับรองเลยว่าไม่ให้แกต้องลำบากแน่นอน” ฟารีดาพูดยิ้มๆ “ขอบใจแกล่วงหน้าเลยละกันนะฟาง ใครจะไปรู้วันข้างหน้า เหนื่อยกายยังพอไหว แต่เหนื่อยใจนี่สิมันบั่นทอนยังไงไม่รู้ บางทีถ้าฉันเหนื่อยมากๆ ฉันอาจกลับไปช่วยแม่ขายของที่บุรีรัมย์ก็ได้” จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 22:48:01

ความคิดเห็นที่ 4 ต่ออีกนิดค่ะ... หลังจากคุยกันอยู่สักพัก ลรินดาก็ขอไปอาบน้ำให้สบายตัวในช่วงที่ฟารีดากำลังเคลียร์งาน หญิงสาวเปิดกระเป๋าเอาเสื้อผ้าที่จะใส่สำหรับเย็นนี้ออกมาแขวนไว้ แล้วจัดแจงใช้ผ้าขนหนูเช็ดเส้นผมที่เปียกน้ำเป่ากับพัดลมให้แห้งเร็วขึ้น เพียงแค่ช่วงเวลาไม่นานที่อยู่คนเดียว ภาพของคนรักก็เข้ามาวนเวียนอยู่ในใจ มือเรียววางผ้าขนหนูไว้บนตัก แล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ไร้วี่แววที่คนรักจะโทรมาหาเลย “เฮ้อ...” สุดท้ายแล้วคงไม่พ้นที่เธอจะเป็นฝ่ายโทรไปหาเขาก่อนอีกตามเคย “หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...” แล้วเสียงถอนหายใจก็ยิ่งหนักหน่วงกว่าก่อนโทรไปเสียอีก ภายในใจมันอึดอัดจนน้ำตาคลอหน่วย ลรินดากดโทรออกอยู่สองสามครั้งปลายสายก็ยังไม่สามารถติดต่อได้ เธอจึงวางมือถือเอาไว้ตรงนั้นแล้วพาตัวเองเดินไปที่หลังบ้าน แสงสีส้มอ่อนจางลงเรื่อยๆ เมื่อยามเย็นใกล้เข้ามา หลังบ้านของฟารีดามีเพียงกำแพงกั้นพื้นที่กว้างที่มีเพียงหญ้ารกๆ ขึ้นสูงอยู่เต็มบริเวณ มองไปทางซ้ายมือมีเครื่องซักผ้าตั้งอยู่ข้างกับอ่างล้างจาน พื้นหลังบ้านที่เหยียบอยู่เป็นไม้กระดานปูเอาไว้ บางแผ่นเริ่มผุจะหักแหล่ไม่หักแหล่ แต่บรรยากาศรอบนอกก็ทำให้อดใจไม่ได้ที่จะต้องออกมาชื่นชม ถ้าไม่ติดว่าฟารีดาต้องเคลียร์งานเพื่อที่ว่าวันพรุ่งนี้เธอจะได้ใช้เวลาอยู่กับลรินดาได้เต็มที่ ลรินดาคงต้องขอให้ฟารีดาพาเที่ยวตั้งแต่วันนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไป คนที่กำลังยืนเหม่อยังไม่รู้ตัวเลยว่าฟารีดากำลังเดินออกมาจากบ้านหลังที่ดัดแปลงเป็นออฟฟิซ ด้วยลักษณะของบ้านแฝด หลังบ้านของบ้านสองหลังจึงอยู่ติดกันและสามารถเดินทะลุหากันได้ “อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอลี่” ฟารีดาตบไหล่ของเพื่อนสาวเบาๆ แต่ทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งจนเก็บอาการไม่อยู่ “ตกใจหมดเลยฟาง มาเงียบๆ” “เงียบอะไรกัน เสียงไม้เอี๊ยดอ๊าดขนาดนี้ มัวแต่ยืนใจลอยไปถึงไหนกันจ๊ะ” “บ้าน่ะสิ ฉันก็มองอะไรไปเรื่อยเปื่อย ใจลงใจลอยอะไรกัน เออ...ฟาง พื้นที่ตรงนี้มีเจ้าของหรือเปล่าน่ะ ทำไมปล่อยให้หญ้ารกเรื้อขนาดนี้ แกอยู่ติดกันไม่กลัวงูบ้างหรือไง” ลรินดาเสเปลี่ยนเรื่อง “ก็เจ้าของบ้านเช่านี่แหละ เห็นว่ามีโครงการจะสร้างบ้านให้เช่าเพิ่มอีก แต่ก็ราวๆ กลางปีหน้าโน่นแหละ เขาก็ให้คนมาตัดหญ้าอยู่เหมือนกันนะ บางทีก็สองเดือนทีนึง หรืออาจจะนานกว่านั้น ไอ้กลัวก็กลัวอยู่หรอกนะงู แต่มันมีกำแพงกั้นสูงขนาดนี้แล้วก็ไม่มีต้นไม้ใหญ่อยู่ติดริมกำแพง ก็ค่อยวางใจหน่อย ฉันมันอยู่มาจนชินแล้วล่ะ” ลรินดาพยักหน้าช้าๆ แล้วมองไปเบื้องหน้าตามเดิม แววตาที่ราวกับครุ่นคิดอะไรอย่างหนักนั้นไม่สามารถแอบซ่อนไว้ได้ แต่ฟารีดารู้นิสัยเพื่อนคนนี้ดีกว่าถ้าไปถามซักไซ้ ไม่มีวันเสียหรอกที่จะได้รับคำตอบที่แท้จริง แต่ถ้าปล่อยให้เพื่อนคิดทบทวนอะไรไปสักพัก เดี๋ยวลรินดาก็จะเล่าให้ฟังเอง จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 22:48:48

ความคิดเห็นที่ 5 สิ้นเดือนไปกระบี่สักสี่ห้าวัน จะไปเช่ารถเจ๊ฟาง แต่ไม่มีเบอร์โทรอ่ะ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 14:42:48