ความคิดเห็นที่ 1 ร่างผอมบางของผู้หญิงคนหนึ่งยืนเกาะอยู่ที่ประตูรั้ว  นริศราชะงักฝีเท้าไปเล็กน้อย  เมื่อมิใช่สามพ่อลูกดังที่คาด “ที่นี่บ้านพี่ก้องหรือเปล่าเนี่ย”   ได้ยินเสียงตะโกนก่อนที่จะทันเดินไปถึง  “พี่ก้องอยู่ไหม” หญิงสาวแลผอมโซอย่างน่าใจหาย  เมื่อก้าวเข้าไปใกล้  จึงสังเกตเห็นใบหน้าซูบอันอิดโรย  ผมที่ปล่อยยาวดูแห้งและยุ่งกระเซิง “ต้องการพบพี่ก้องเหรอคะ”   ชั่วขณะที่สบตา  วงหน้าสะสวยในอดีตของผู้มาเยือนก็เริ่มปรากฏชัดเจน  “พี่ก้องไม่อยู่...หรอกค่ะ  ไปรับคุณพ่อของเค้ากลับจากต่างจังหวัด”   “อ้าว เธอนี่เอง”  นุชจรีเอ่ยทักขึ้นมา  “ฉันนุชจรีแฟนพี่ก้องไง  เราเคยเจอกันตอนกันต์พาเธอไปที่บ้านผี.. เอ่อ บ้านหลังเดิมไง  จำได้หรือเปล่า”   หญิงสาวนิ่งอึ้ง  เพ่งสายตามองสตรีผู้ไม่ได้รับเชิญด้วยดวงตาตื่น นอกจากจะเป็นคนรักเก่าของเกียรติก้องแล้ว  หญิงสาวผู้นี้ยังเคยอยู่กินฉันสามีภรรยากับประวิทย์ญาติหนุ่มของเธออยู่ช่วงระยะเวลาหนึ่ง  และไม่ได้ข่าวคราวอีกเลย  นับจากวันที่วิรดาจ่ายเงินจำนวนมหาศาล  เพื่อซื้ออิสรภาพให้แก่บุตรชาย “แหม ย้ายบ้านมาก็ไม่ส่งข่าวบอกกันเลยนะ  ปล่อยให้ฉันตามหาอยู่ตั้งหลายเดือน” รถกระบะเก่าคร่ำคันหนึ่งเคลื่อนตัวใกล้เข้ามาแล้วจอดสนิทลงที่หน้ารั้ว  นุชจรีเหลียวหลังมองไป  ผู้ชายท่วงท่างามสง่าที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับ  ช่างดูละหม้ายคล้ายกับอดีตคนรักของเธอ “พี่ก้อง”  ว่าแล้วก็พุ่งตรงไป  พยายามง้างประตูรถข้างนั้นให้เปิดออก  “พี่ก้องกลับมาแล้ว” เกียรติก้องผลักประตูรถออกมา  เพ่งสายตามองสตรีผู้มาเยือนอย่างตกตะลึง “พี่ก้องอยู่ที่นี่เอง  นุชตามหาพี่  นุชตามหาพี่มาตั้งนาน”  เธอโผเข้าไปสวมกอด  ขณะอีกฝ่ายอยู่ในอาการนิ่งขึงไป กันต์ธีร์ก้าวลงจากรถอีกด้าน  เพ่งมองแขกผู้ไม่ได้รับเชิญด้วยความตกใจไม่แพ้กัน “ยังโผล่มาอีกได้ไงวะเนี่ย”  เขารำพึงเบา ๆ ขณะก้าวตรงไปยืนเคียงข้างหญิงคนรัก  ซึ่งกำลังกดรีโมทคอนโทรลเพื่อเปิดประตูบ้านให้ มือทั้งสองข้างของเกียรติก้องค่อย ๆ เลื่อนขึ้นมากุมท่อนแขนอันผอมซูบของอดีตคนรัก  แล้วผลักให้ห่างออกไปอย่างนุ่มนวล   “กันต์ นายกับนุ่นพาพ่อเข้าไปในบ้านก่อน  ทางนี้ฉันจัดการเอง”  เขาบอก ชายหนุ่มทำตามคำของพี่ชาย  ด้วยการรับรีโมทคอนโทรลจากมือหญิงคนรัก  บอกให้เธอเดินกลับเข้าบ้านไปก่อน  จากนั้นจึงตรงไปที่รถ ประตูรั้วอัลลอยล์บานใหญ่เลื่อนปิดลงอย่างช้า ๆ เมื่อรถแล่นผ่านเข้าไป  นุชจรีสบโอกาส  รีบพุ่งตัวตาม   ทว่า กลับถูกรั้งไว้ด้วยอุ้งมือใหญ่ของชายหนุ่ม “อะไรเนี่ย พี่ก้อง  ปล่อยนะ  ปล่อย”  ร้องไปพลางดิ้นรนสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม  “นุชเมื่อยนะ  เงินในตัวก็ไม่มีซักบาท  ใช้สองขาเนี่ยเดินหาบ้านพี่มาตั้งหลายวันแล้ว   ใจคอจะไม่ให้นุชเข้าไปนั่งพักหน่อยเลยเหรอ” เกียรติก้องตั้งรับอาการโวยวายนั้นด้วยความนิ่งเฉย “อย่าเข้าไปเลยนุช  พ่อพี่กำลังไม่สบาย”  เขาบอกด้วยเสียงสุขุม หญิงสาวตวัดสายตากลับมาอย่างไม่พอใจ “พ่อพี่ไม่สบาย  ก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับนุชนี่  พี่ก้องนะพี่ก้อง   ย้ายบ้านย้ายงานมาก็ไม่บอก   แถมยังมีบ้านหลัง เบ่อเร่ออยู่แบบนี้  ไม่ชวนนุชมาอยู่ด้วยซักคำ” คำต่อว่าโบยตีลงบนบาดแผลใจเดิม   คืนวันที่ล่วงเลยผ่านไปโดยไม่มีเธอ  สอนให้เขายืนหยัดอยู่บนความเข้มแข็งและเป็นตัวของตัวเอง  นุชจรีคือจุดเล็ก ๆ จุดหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิต  และผ่านเลยไปอย่างไม่มีวันหวนคืน “บ้านนี้  พี่ปิ๋มให้ครอบครัวพี่อาศัย”  พยายามข่มความรู้สึก  พูดคุยด้วยเหตุผล  “แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า  พี่จะรวยขึ้นหรอกนะนุช” ถ้อยคำดุจประชดประชันช่วยดึงความสนใจให้กลับมาที่เขา  เวลากว่าสามปีที่ไม่ได้พบหน้า  แปรเปลี่ยนให้เกียรติก้องสุขุมและเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม  หญิงสาวพินิจมองร่างกำยำอันสูงสง่า  และวงหน้าอันหล่อเหลาของเขา  ทั้งทรงผมและเครื่องแต่งกายแลมีรสนิยมขึ้นมาก “พี่ก้อง นุชคิดถึงพี่นะ  นุชรักพี่...”  ว่าไปพลางโผเข้าไปสวมกอด  แล้วกระซิบเสียงสะอื้นไห้  “ตอนนั้นนุชหนีไปเพราะน้อยใจที่เราทะเลาะกัน  แต่นุชก็ยังรักยังคิดถึงพี่อยู่ตลอดเวลา  พอกลับไปอีกที  พี่ก็ย้ายบ้านย้ายงานหนีนุชไปซะแล้ว  นุชต้องไล่ถามเอาจากพวกเพื่อน ๆ ของพี่  แล้วเดินตามหาจนขาแทบลาก  ถึงมาเจอบ้านพี่เนี่ย  ให้นุชอยู่กับพี่ที่นี่นะ” ท่าทางออดอ้อนมิอาจสั่นคลอนความรู้สึกอันด้านชาของเขาให้โอนอ่อน  อาการเงียบเฉยของเกียรติก้องทำเอาหญิงสาวต้องบีบน้ำตาคร่ำครวญ “พี่ก้อง  นุชไม่มีที่จะไปแล้ว  นุชยังเรียนไม่จบ  ไม่มีงานทำ  เงินในตัวก็ไม่มีซักบาท  แล้วก็...เอ่อ..”  สุ้มเสียงสะอื้นสะดุดลงกับประโยคต่อไปของตนเอง  “นุช.. นุชไม่ค่อยสบายด้วย..”   ชายหนุ่มดึงแขนผอมซูบซึ่งโอบอยู่รอบเอวเขา  แล้วผลักให้ห่างออกไปอีก  พิศมองพวงแก้มแห้งตอบจนแลเป็นขุย ๆ ไม่ขาวผ่องผุดผาดเหมือนครั้งที่เคยอยู่กับเขา “มันจบไปแล้วนุช”   น้ำเสียงเน้นหนักย้ำวาจาที่บอกออกไป  หญิงสาวถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย  ขณะยังพยายามครุ่นคิดหาวิธีงอนง้อเขา “พี่เคยรักนุช  รักมากจนคิดว่าชีวิตนี้คงขาดนุชไปไม่ได้  แต่สุดท้ายพี่ก็ได้เรียนรู้ที่จะทำใจยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น  ว่าชีวิตคู่ของเรามันจบไปแล้ว” “พี่ก้อง...” นัยน์ตาของเกียรติก้องไม่มีร่องรอยแห่งความรักและอาลัยหลงเหลือ  น้ำตาของความเสแสร้งเมื่อซักครู่เริ่มปรับเปลี่ยนเป็นไหลรินออกมาจากหัวใจ  เมื่อสัมผัสกับสายใยความผูกพันที่ขาดสะบั้นลง “ยังไง  พี่ก็จะช่วยนุช....”  เขาบอกแล้วก้มลงดึงธนบัตรใบหนึ่งจากกระเป๋าสตางค์ออกมา ความคิดทั้งมวลของหญิงสาวหยุดชะงัก  เมื่อเห็นธนบัตรใบละหนึ่งพันบาท  ซึ่งมิได้สัมผัสมาเป็นเวลาหลายเดือน  ก่อนจะรีบเอื้อมมือไปคว้า  แต่เกียรติก้องกลับกำไว้แน่น “พี่ให้.. เป็นค่ารถกลับมาบ้าน”   น้ำเสียงเน้นหนักดึงดูดให้นัยน์ตาที่กำลังจ้องเขม็งอยู่แต่เงินในมือเขาเบนมองกลับมา  ชายหนุ่มย้ำคำพูดต่อไปด้วยสายตา “นุช  พี่ยังเป็นผู้ชายจน ๆ คนเดิม  แถมตอนนี้พ่อก็กำลังป่วยไม่ได้ทำงานเหมือนอย่างแต่ก่อน  และพี่ยังรับแม่มาอยู่ด้วยกันอีกคน  เงินหนึ่งพันบาทนี้จึงมีค่าสำหรับพี่มาก  แต่พี่ให้นุชเป็นค่ารถกลับบ้าน” ถ้อยคำสาธยายทิ่มแทงลงบนความรู้สึก  แทนความสมเพสเวทนาจากเขา “และพี่ก็จะให้นุชครั้งนี้แค่ครั้งเดียว”  เขาย้ำคำสุดท้าย  ก่อนจะวางธนบัตรลงบนมือของอดีตคนรัก  แล้วผลักเธอให้ก้าวพ้นประตูออกไป  “กลับบ้านซะนะนุช  กลับไปหาแม่  แล้วเลิกทำตัวอย่างที่แล้วเสียที” นุชจรีเงียบอึ้ง  เมื่อท่าทีแน่นหนักของเกียรติก้องทำเอาอ้อนวอนไม่ออกอีก  อย่างน้อยเงินจำนวนนี้ก็จะช่วยให้เธอมีเวลาทบทวนตัดสินใจกับชีวิตที่เหลือต่อไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 11:44:37

ความคิดเห็นที่ 2 ร่างผอมโซของเกรียงศักดิ์ถูกประคองให้นั่งลงกับเตียงนอนอย่างไร้เรี่ยวแรง  พิมหันไปจับหมอนตั้งขึ้น  รองรับร่างอันอ่อนระโหยที่ถูกจับให้นั่งพิง “แม่หยิบยาพ่นในถุงโน้นมาให้หน่อยครับ”  กันต์ธีร์บอกเมื่อเห็นว่าบิดาเริ่มมีอาการไอ เกรียงศักดิ์ไอติด ๆ กันออกมาหลายครั้งและรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ  ชายหนุ่มคว้าหลอดยาไปพร้อมกับประคองร่างคนป่วยให้นั่งตัวตรง  แล้วพ่นยาขยายหลอดลมเข้าไปในปาก “แม่จับขวดคว่ำลงแบบนี้นะครับ  ให้พ่ออมปากขวดให้มิด  แล้วกดยาเข้าไปในปาก”  เขาอธิบายพลางสาธิตวิธีใช้อย่างชำนิชำนาญ  “หมอบอกให้พ่นทุกสองชั่วโมงจนกว่าอาการหอบจะดีขึ้น” ชายอาวุโสหรี่ตามองไปที่อดีตภรรยาแวบหนึ่ง  ก่อนปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนแรง   “ยาหลังอาหารกลางวัน  พ่อทานเรียบร้อยแล้ว  เดี๋ยวผมจะมาช่วยแม่ดูยาตอนเย็นอีกที”  เขาบอกพลางประคองร่างของบิดาลงนอน   “เอ่อ ชุดนี้พ่อใส่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว  แม่เช็ดตัวแล้วหาเสื้อผ้าเปลี่ยนใหม่ให้พ่อด้วยนะครับ” พิมพินิจมองร่างที่เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก  และศีรษะที่ปราศจากเส้นผมของอดีตสามีด้วยความรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก “เอ่อ เดี๋ยวจ้ะ”  เธอโผไปรั้งท่อนแขนบุตรชาย  เมื่อเห็นเขาทำท่าจะเดินออกจากห้อง  “แต่... แต่แม่ต้องเตรียมทำกับข้าวไว้ขายพรุ่งนี้  กันต์... กันต์เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พ่อเอง  จะไม่ดีกว่าเหรอจ้ะ” ชายหนุ่มจับมองสีหน้าไม่สบายใจของผู้ให้กำเนิดอย่างเข้าใจ  มารดาของเขาคงต้องใช้เวลาในการปรับตัวปรับใจ    เพื่อกลับมาใช้ชีวิตครอบครัวอยู่ร่วมกัน “โธ่ แม่ครับ  พ่อป่วยหนักขนาดนี้  หยุดขายซักวันสองวันก็ไม่เห็นเป็นไร”  หากแต่ยังพยายามปรับโทนเสียงพูดให้ฟังดูขึงขัง  “แล้วอีกอย่าง  รายงานผมต้องเร่งส่งให้ทันวันจันทร์  ถึงจะเรียนจบซัมเมอร์นี้ได้  จนต้องรบกวนให้นุ่นมาช่วยอยู่นี่  แม่ก็ช่วยเรื่องพ่อหน่อยสิครับ” ท่าทางจริงจังของบุตรชายทำเอาเธอปฏิเสธไม่ออก  จึงได้แต่ซ่อนสีหน้าอึดอัดใจด้วยการเบนมองออกไปนอกช่องหน้าต่าง  ชายหนุ่มโน้มตัวตามไปโอบกอดมารดา “แม่จำได้ไหม  ที่ผมเคยบอกแม่ว่า”  เขากระซิบกับสีหน้าไม่สบายใจของผู้ให้กำเนิด  “แม่จะดูแลพ่อได้ดีกว่าพวกผม” พิมเหลียวมองกลับมาสบกับดวงตาคู่เว้าวอนของลูก  เหตุการณ์ครั้งนี้เฉกเช่นเดียวกับคราวที่เธอตัดสินใจย้ายจากบ้านเกิดมาอาศัยอยู่กับบุตรชายทั้งสองแทนบิดาของพวกเขา  ด้วยเพราะกันต์ธีร์ได้หยิบยื่นคำตอบที่สมควรให้กับแม่อย่างเธอ  ประกายตาแห่งความหวังของเลือดในอกซึ่งมิอาจปฏิเสธ ใช่ว่าเธอจะรังเกียจรังงอนคนที่ได้ชื่อว่าพ่อของลูก  หากแต่หวาดกลัวใจตัวเองกับความใกล้ชิด  ซึ่งอาจสร้างความผูกพันของหัวใจขึ้นมาอีกครั้ง จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 11:45:27

ความคิดเห็นที่ 3 กันต์ธีร์ผละออกจากห้องนอนของบิดาด้วยความวาดหวังลึก ๆ น้ำใจอันงดงามและบริสุทธิ์ของมารดาอาจช่วยสมานรอยร้าวแห่งอดีต  สานความฝันของเขาและเกียรติก้องให้กลายเป็นจริงขึ้นมา “คุณพ่อเป็นยังไงบ้าง กันต์”   ความครุ่นคิดทั้งมวลหยุดชะงักเมื่อได้ยินน้ำเสียงหวานของเธอ  ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้างเมื่อกวาดมองไปเห็นคนที่ยืนคอยเขาอยู่ “ให้กินยาตามที่หมอสั่งแล้ว  เดี๋ยวคงดีขึ้น”  เขาบอกแล้วตรงไปกุมมือ ผ่านไปสามปีนับจากวันที่พูดคุยปรับความเข้าใจ  จนสานสัมพันธ์กลายคนรักกัน  นริศราจึงเปรียบดั่งทุกลมหายใจของเขา “ไม่ต้องห่วง ยังไงแม่กันต์จะพยาบาลต่อให้เอง”  เขาบอกแล้วจูงมือเธอให้เดินไปทางห้องโถง  “เรามาดูเรื่องรายงานกันต่อดีกว่า” หญิงสาวตรงไปที่โต๊ะทำงานซึ่งมีเครื่องคอมพิวเตอร์และปริ้นเตอร์ตั้งอยู่  หยิบหน่วยความจำสำรองขึ้นมาจากกระเป๋าเป้ “พิมพ์เสร็จแล้วล่ะ  เมื่อกี้ตอนรอกันต์  นุ่นก๊อปใส่แฟล็กไดร์ไปนั่งพิมพ์ในสวน  เดี๋ยวจะปริ้นออกมาให้อ่านนะ”  เธอบอกแล้วเสียบหน่วยความจำสำรองกับคอมพิวเตอร์เพื่อเปิดไฟล์งาน  เป็นจังหวะเดียวกับที่เกียรติก้องก้าวพ้นประตูใหญ่เข้ามา “อ้าว เฮ้ย ก้อง”  ชายหนุ่มเบนความสนใจไปยังพี่ชาย  พร้อมกับพยายามสอดส่ายสายตาหาใครอีกคน  “นุชจรีล่ะ” เกียรติก้องถอนหายใจยาว  แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างซังกะตาย “ฉันให้กลับไปแล้ว”  เขาบอกเสียงเนือย ชายหนุ่มรู้สึกหายใจทั่วท้องขึ้นกับคำตอบ  ด้วยหวาดหวั่นใจที่อาจได้หล่อนกลับมาเป็นพี่สะใภ้อีกครั้ง “ดีแล้ว  ใช้ได้นี่  นึกว่านายจะใจอ่อนซะแล้ว”  เขาว่าแกมหยอก ผู้แก่วัยกว่าหลิ่วตามองไปอย่างไม่ชอบใจนัก  ด้วยความครุ่นคิดบางประการที่ครอบงำใจอยู่ “ฉันว่า... อาการของเค้าเหมือน...เหมือน....”   “พี่ก้อง  นุชไม่มีที่จะไปแล้ว  นุชยังเรียนไม่จบ  ไม่มีงานทำ  เงินในตัวก็ไม่มีซักบาท  แล้วก็...เอ่อ..นุช.. นุชไม่ค่อยสบายด้วย..”   สภาพร่างกายอันผอมโซทรุดโทรมของนุชจรี  ทำให้เขาคิดว่าเธอกำลังป่วยหนัก “เหมือนอะไร”  คู่สนทนาขมวดคิ้ว “ช่างเหอะ”   ชั่วขณะ เขาก็กลับปัดความคิดเกี่ยวกับอดีตคนรักทิ้งไปอย่างรวดเร็ว  เมื่อหวนนึกถึงนัดสำคัญของวันนี้ “เอาเป็นว่า  เย็นนี้ นายดูแลพ่อให้กินยาหลังอาหารตามที่หมอสั่งด้วย  ฉันว่าจะไปข้างนอกซะหน่อย”  ว่าแล้วก็ผุดลุกขึ้น  เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือและกุญแจรถ “อ้าว”  ท่าทีที่เปลี่ยนไปทำเอาผู้อ่อนวัยกว่าปรับอารมณ์ตามไม่ทัน  “จะไปไหนล่ะ  นี่นายกะจะไม่เข้าไปดูพ่อหน่อยเลยเหรอ” “ไม่อ่ะ”  เกียรติก้องยักไหล่  “ฉันทำงานติด ๆ กันมาตั้งหกวันแล้ว  นี่มันวันอาทิตย์นะโว้ย  ขอเวลาเป็นส่วนตัวบ้างสิ”   ชายหนุ่มเดินผิวปากออกไปจากบ้านอย่างอารมณ์ดี  ทิ้งให้ผู้อ่อนเยาว์กว่ามองตามด้วยความประหลาดใจ หรือว่า...  พี่ชายของเขาจะพบรักใหม่ สายตาครุ่นคิดของชายหนุ่มสะดุดลง  เมื่อเบนมองกลับเข้ามาในบ้าน  นริศรากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้รับรองแขก  เพ่งพิศมองของบางอย่างในตะกร้าใส่อุปกรณ์ถักเย็บของมารดาเขา ผืนไหมพรมสีฟ้าสดขนาดเท่ากำปั้นผู้ชายถูกหยิบขึ้นมาพินิจพิจารณาอย่างสนใจ  เข็มถักคู่ยาวที่เสียบคาอยู่บอกให้รู้ว่ามันถูกผลิตขึ้นมาภายในบ้านหลังนี้ “หมวกนั่น  แม่ถักไว้ให้ลูกของพี่ปิ๋ม”  เขาบอกไปตามตรง หญิงสาวเหลียวมองมา  แล้ววางมันกลับเข้าที่เดิม “ลูกพี่ปิ๋ม... น้องรีย่าที่กันต์เคยเล่าให้ฟังเหรอคะ”  เธอถามเสียงเรียบ  ซ่อนสีหน้าคำถามด้วยการกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานตัวเดิม  เขาตามไปนั่งบนที่ท้าวแขนเคียงข้าง “ไม่ใช่หรอกจ้ะ”  ว่าไปพลางเยียดแขนข้างหนึ่งไปโอบไหล่เธอ  “รีย่าอายุสองขวบกว่าแล้ว  แต่หมวกใบเล็กขนาดนี้  แม่ตั้งใจจะถักให้ลูกชายอีกคนของพี่ปิ๋มที่กำลังจะเกิดมา” “ลูกอีกคน...”  เธอทวนคำพลางเงยหน้าขึ้นสบตา  “พี่ปิ๋มมีลูกอีกคนแล้วเหรอ” “อื่ม ใช่”  เขาพยักหน้า อมยิ้มไปพลางเมื่อรำลึกถึงครอบครัวอันอบอุ่นของปรียา “พี่ภัทรอยากได้ลูกชายอีกคน  พี่ปิ๋มเห็นว่าตัวเองอายุเยอะแล้ว  เลยปล่อยให้ท้อง” หญิงสาวรับฟังความอย่างเงียบ ๆ  ปลายนิ้วเรียวลูบไล้ไปทั่วแป้นคีย์บอร์ด  หากแต่ว่า ไม่มีอักษรใด ๆ ปรากฏบนหน้าจอ “กันต์คุยกับเค้าบ่อยเหรอ”   คำถามราบเรียบ  ทว่า เปี่ยมไปด้วยความนัยจนเขาสัมผัสได้   ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว  เอื้อมไปกุมมือข้างนั้นของเธอ แล้วยกขึ้นจุมพิตเบา ๆ “ก็นาน ๆ ครั้ง”  พยายามปรับโทนเสียงพูดให้ดูปกติธรรมดา  นริศราคงยังไม่คลายความหวาดระแวงที่เคยมีต่อเขา  “ส่วนใหญ่ฝากข้อความกันไว้ทางเฟสบุ๊ค” แม้จะพยายามปล่อยวางเรื่องที่แล้วมา  หากเรื่องของปรียายังเป็นคำถามอยู่ในใจเธอ  หญิงสาวกลั้นใจซักไซ้รายละเอียด “แล้วเค้าก็ส่งเงินค่าเทอมมาให้กันต์ด้วยใช่ไหม” กันต์ธีร์ขยับตัวลุกจากที่นั่ง  เมื่อถูกจู่โจมด้วยคำถาม   ตลอดเวลาที่ผ่านมา  เขาไม่เคยล่วงรู้มาก่อนว่า  ปรียาช่วยเหลือค่าใช้จ่ายด้านการเรียนของเขาผ่านทางนายจ้าง  จนเมื่อไม่นานมานี้ “อื่ม ใช่”  เขายอมรับ  ซ่อนสีหน้าอึดอัดด้วยการทอดมองผ่านผนังกระจกไปยังสวนหน้าบ้าน  ตะวันคล้อยต่ำลงทางทิศตะวันตก  ทอประกายเจิดจ้าร้อนแรง  “เมื่อก่อนกันต์เข้าใจว่า  เช็คที่คุณชาร์ลให้คนไปจ่ายทางมหาวิทยาลัยเป็นเงินยืม  แต่คุณชาร์ล เพิ่งบอกเมื่อเดือนก่อนมานี้เองว่า  พี่ปิ๋มนำเงินเข้าบัญชีของท่าน” หญิงสาวสดับฟังอย่างชั่งใจ  มีเหตุผลใดที่ปรียาต้องปิดบังเขา “เค้าคงกลัวว่า กันต์จะไม่ยอมรับ”  ชายหนุ่มบอกราวกับล่วงรู้คำถามในใจเธอ  ก่อนจะอธิบายต่อไปด้วยน้ำเสียงสุขุม  “พี่ปิ๋มบริสุทธิ์ใจกับครอบครัวของกันต์  ต้องการสานความตั้งใจของคุณปู่คุณย่าให้สำเร็จ  กันต์ไม่อยากจะทำลายน้ำใจเค้า” น้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์  สายตายังคงทอดมองไกลออกไป  หญิงสาวเพ่งมองเสี้ยวหน้าขรึมของชายคนรักอย่างรู้สึกผิด จิตใจของปรียางดงามเกินกว่าจะถูกเธอเหยียบย่ำ  ยามนี้หล่อนได้ก้าวพ้นบ่วงแห่งความทุกข์ใจที่เคยกักขังตัวเอง   สัมผัสแผ่วเบาบนท่อนแขนทำให้เขาเพิ่งรู้ว่าเธอย่างใกล้เข้ามาจนประชิดตัว  ดวงหน้าหวานค่อย ๆ ซบแนบลงกับไหล่เขาแทนคำกล่าวอภัย หัวใจของชายหนุ่มอ่อนยวบลงทันทีกับท่าทีโอนอ่อนของหญิงคนรัก  จนอดไม่ได้ที่รวบเอาเธอเข้ามาในอ้อมแขน  กรุ่นกลิ่นหอมจากกายสาวโหมกระหน่ำ  ซอกซอนไปทั่วทุกอณูความรู้สึก “อุ้ย”  หญิงสาวเบือนหน้าหลบ  เมื่อเขาโน้มใบหน้าลงมาจนริมฝีปากเกือบปะทะกับผิวแก้มของเธอ  วงแขนกำยำโอบรัดอยู่รอบเอว  รู้ตัวอีกครั้งเมื่อถูกสัมผัสแนบชิดที่ริมฝีปาก แม้จะมิใช่จูบแรก  แต่เธอจำต้องระมัดระวังกับความใกล้ชิดที่เกินเลยเช่นนี้  เนื้อตัวของหญิงสาวร้อนผ่าว  กลีบปากบางเม้มเข้าหากัน  เพื่อปิดกั้นการรุกล้ำของอีกฝ่าย   “อย่าสิ”  เธอส่งเสียงร้องได้อีกครั้ง  เมื่อเบือนใบหน้าไปอีกด้าน  ปล่อยให้ปากของเขาจูบชอนไชไปทั่วพวงแก้มและซอกคอ  “ปล่อยเถอะ  เดี๋ยวคุณแม่ออกมาเห็น" วาจานั้นช่วยให้เขารู้สึกตัวคลายวงแขนออก  ชายหนุ่มข่มอารมณ์ด้วยการหลับตาแล้วผ่อนลมหายใจยาว  หลายครั้งหลายคราที่ไม่อาจทานทนต่อความใกล้ชิด  หากบทเรียนครั้งสำคัญจากปรียาก็ช่วยเตือนสติ “ชื่นใจ”  เขาบอกกลั่วหัวเราะ ขบขันไปกับพวงแก้มเนียนที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้มของเธอ  “แก้มนุ่นหอมจัง” “บ้า”   เธอบิดตัวจนหลุดพ้นออกจากวงแขน  แก้อาการเขินด้วยการหันกลับไปคว้ารายงานปึกใหญ่ที่เพิ่งปริ้นออกมาจากเครื่องพิมพ์  แล้วแสร้งเปลี่ยนเรื่อง   “เอารายงานไปอ่านในสวนกันเถอะ”  ว่าแล้วก็ออกเดินนำไปที่ประตู “จ้ะ ดีเหมือนกัน”  เขารับคำแล้วรีบตามไปอย่างเบิกบาน  “อ่านเสร็จแล้ว  ขอหอมอีกทีนะ” “บ้าสิ” เธอเงื้อมือใช้กระดาษปึกนั้นฟาดลงกับไหล่เขา  แล้ววิ่งหนีไปอย่างขวยเขิน   ชายหนุ่มหัวเราะร่าสาวเท้าเร่งตามเธอไปด้วยหัวใจพองโต จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 11:46:03

ความคิดเห็นที่ 4 พิมวางถาดข้าวต้มและกับข้าวลงบนโต๊ะญี่ปุ่นขนาดเล็ก  หันมาพินิจมองร่างผอมโซซึ่งอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นจากอาการไอ เกรียงศักดิ์ไอติด ๆ กันออกมาถี่ขึ้นเรื่อย ๆ จนเธออดไม่ได้ที่จะเข้าไปประคอง  แล้วหันไปคว้าขวดยาพ่นขยายหลอดลมตามคำบอกของลูกชาย “อมปากขวดไว้สิคะ  ดิฉันจะพ่นยาให้คุณ”  เธอบอกไปพลางพยุงร่างผอมโซขึ้นนั่ง  แล้วกดขวดยาในมือ ละอองยาขยายหลอดลมถูกฉีดพ่นสู่ลำคอ  รู้สึกได้ถึงแรงกดดันของระบบทางเดินหายใจที่ผ่อนคลายลง  ขณะจิตนั้น  เขาเหลียวมองกลับไปยังคนที่พยาบาลอยู่ “หิวหรือยังคะ  ดิฉันต้มข้าวต้มมาให้  ทานแล้วจะได้ทานยา”  เธอไม่รีรอคำตอบ  จับเขาพิงกับหมอนบนพนักเตียง  แล้วยกโต๊ะญี่ปุ่นซึ่งมีถาดข้าวต้มและกับข้าวขึ้นมา  “วันนี้ทานข้าวต้มกับผักก่อนนะคะ  ยังไงถ้าพรุ่งนี้อาการไอดีขึ้นแล้ว  ดิฉันจะนึ่งปลาให้ทาน” ชายอาวุโสเอื้อมมือไปหยิบช้อนอย่างอ่อนแรง  อาการหอบทำให้อาหารเหลวที่พยายามตักขึ้นมาหกกระเซ็น “อุ้ย  ให้ดิฉันช่วยดีกว่าค่ะ”  เธอแย่งช้อนจากมือ  แล้วตักผิวหน้าอาหารป้อนใส่ปากเขา  ความอุ่นจัดของน้ำข้าวช่วยให้อาการระคายคอลดลง  “รีบทานนะคะ  ยังร้อน ๆ อยู่” เกรียงศักดิ์เริ่มหายใจทั่วท้องขึ้น  เมื่อรับประทานข้าวต้มหมดไปครึ่งชาม  รู้สึกถึงความทุกข์ทรมานเมื่อซักครู่ที่ลดน้อยลง “ทานน้ำอุ่นอีกนิดนะคะ  จะได้คล่องคอ”   เขาลืมตาสะลึมสะลือ  ทอดมองอดีตภรรยาที่กำลังเอื้อมไปกดน้ำจากกระติกน้ำร้อนให้  อดไม่ได้ที่จะบอกความในใจกับเธอ “ถ้าดีขึ้นแล้ว  ฉันจะกลับไปที่วัด”   พิมเหลียวหลังมองกลับมายังเจ้าของเสียงพูดด้วยสายตาคำถาม “ฉันไม่ควรทำตัวเป็นภาระของเธอกับลูก ๆ”  คำอธิบายต่อมาทำให้เขาเริ่มมีอาการหอบขึ้นอีก  “ฉัน... ฉันควรจะดูแลตัวเอง” คู่สนทนาถอนใจยาว  เมื่อเริ่มเข้าใจความหมายของคนป่วย “ยังไม่หายดี  อย่าเพิ่งคิดมากไปเลยค่ะ”  เธอว่าพลางเตะมือข้างหนึ่งบนหลังมือเขาอย่างให้กำลังใจ  “พอได้ข่าวจากท่านเจ้าอาวาสว่า  คุณป่วยเรื้อรังมานาน  ทั้งกันต์และก้องก็เป็นห่วงจนไม่เป็นอันต้องทำงาน  บอกว่าในเมื่อพ่อไม่แข็งแรงก็ไม่อยากให้ไปอยู่ที่อื่นอีก  แล้วอีกอย่าง  อากาศที่นั่นค่อนข้างเย็น  ไม่เหมาะกับสุขภาพของคุณ” ความเงียบครอบงำบรรยากาศหลังจากนั้น  น่าละอายใจเหลือเกินที่ชีวิตบั้นปลายจำต้องอาศัยพึ่งพิงกับครอบครัวที่เขาเคยปฏิเสธ “ไปไหน”  เขาเอื้อมมือไปคว้าแขน  เมื่อเธอผุดลุกขึ้น พิมออกอาการประหลาดใจกับปฏิกิริยาของคนป่วย “ไปเอาน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้คุณค่ะ”  เธอบอกเสียงนุ่ม  “เห็นกันต์บอกว่า  คุณสวมชุดนี้มาตั้งแต่เมื่อวาน  เค้าเลยสั่งไว้ว่าให้ดิฉันเช็ดตัวและหาเสื้อผ้าเปลี่ยนให้คุณ  รอซักประเดี๋ยวนะคะ  จะเปิดเครื่องทำน้ำอุ่นแล้วรองน้ำแค่ครู่เดียว” แม้จะอึดอัดกับสภาพที่ไม่อาจช่วยเหลือตัวเอง  แต่เขาก็ไม่มีพละกำลังพอจะต่อต้านการดูแลจากเธอ  ปล่อยให้อดีตภรรยาบรรจงซับผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่น ๆ ลงบนทุกส่วนของสรีระ  รู้สึกถึงอาการหนาวเยือกเป็นระยะ ๆ  แต่กระนั้นก็กลับช่วยให้ร่างกายผ่อนคลายลง “ยังมีไข้อยู่อีกนิดหน่อย”  เธอบอกขณะกำลังพยายามสวมเสื้อผ้าให้  “คงต้องเช็ดตัวอีกทุกสองชั่วโมง” สตรีอาวุโสหันไปหยิบถุงยารับประทานขึ้นมาอ่านฉลากตามที่ลูกชายคนเล็กบอก  ชั่วขณะก็ได้ยินเสียงเคาะประตู “กันต์คงมาแล้ว  เข้ามาสิกันต์  แม่กำลังจะให้พ่อทานยาพอดี” “ผมเองแม่” ร่างสูงของเกียรติก้องแทรกตัวผ่านช่องประตูเข้ามา  ส่งยิ้มกว้างให้บุพการีทั้งสอง “อ้าว ก้อง  เห็นออกไปข้างนอก  ทำไมกลับมาเร็วนัก”  เธอทักทายพลางสังเกตสีหน้าเบิกบานผิดธรรมดาของลูกชายคนโต ชายหนุ่มหันไปง้างบานประตูให้เปิดกว้างออก “กลับมาเอาว่าที่ลูกสะใภ้มาอวดพ่อกับแม่ไงครับ”  เขาบอกอย่างร่าเริง ร่างสูงโปร่งของหญิงสาวผู้หนึ่งก้าวเข้ามาภายในห้อง  หล่อนอยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์แบบเรียบ ๆ ผมซอยยาว  แขนขาแลเก้งก้างกว่าหญิงสาวทั่วไป  หล่อนโน้มตัวลงไหว้ผู้อาวุโส “นี่ฉัตร  แฟนผมครับ”  เขารีบแนะนำ  “ฉัตรจ๊ะ  นี่พ่อกับแม่ของก้อง” พิมพินิจมองรูปหน้าสะสวยและรอยยิ้มสดใสของผู้มาเยือน  ก่อนจะเบนสายตากลับไปขอความเห็นจากพ่อของลูก  ซึ่งกำลังเพ่งพิศมองหล่อนอยู่อย่างสนใจเช่นกัน “เป็นไงพ่อ  คนนี้ใช้ได้ไหม”  เขาถามบิดาอย่างติดตลก เกรียงศักดิ์ทำได้แต่เพียงพยักหน้าน้อย ๆ อย่างขอไปที  แล้วหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลีย “ยินดีจ้ะหนู”  ผู้เป็นมารดากล่าวต้อนรับออกไปได้เพียงเท่านั้น  รู้สึกแปลก ๆ กับการแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาของหนุ่มสาวสมัยนี้  “พ่อเค้าไม่ค่อยสบาย  แม่คงไม่ว่างต้อนรับ  ให้ก้องดูแลหนูเองนะจ๊ะ” “ไม่มีปัญหาครับแม่”  ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ  แล้วหันไปโอบสาวคนรักพากันออกจากห้องไป “คุณพ่อของก้องที่บอกว่าเพิ่งสึกมาวันนี้เหรอคะ”  เธอถามขึ้นขณะพากันกลับไปที่ห้องโถง  “ท่านคงเป็นคนธรรมะธรรมโม  ส่วนคุณแม่ของก้องก็ยังดูสาวดูสวยอยู่เลยนะคะ”   เกียรติก้องตอบรับด้วยรอยยิ้ม  แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับดึงแขนเธอให้นั่งเบียดตามลงมา  หญิงสาวปัดป้องด้วยการขยับตัวเว้นระยะห่างออกมาอย่างนุ่มนวล “บ้านของก้องเรียบ ๆ น่าอยู่ดี”  เธอบอกพลางกวาดตามองสภาพภายในบ้านอย่างไม่ใส่ใจท่าทีของชายคนรัก    “ครอบครัวก็อบอุ่น  คุณแม่ของก้องเอาใจใส่ดูแลคุณพ่อดีจังนะคะ  คุณพ่อเองก็คงรักคุณแม่เอามาก ๆ” ประโยคนั้นของเธอสะดุดเข้าไปในความรู้สึก  ด้วยว่ายังมิเคยบอกเล่าชีวิตรักอันแสนลำเค็ญของผู้ให้กำเนิดทั้งสอง “อะไรที่ทำให้ฉัตรคิดว่าพ่อผมรักแม่” โทนเสียงขึงขังจนฟังผิดหูดึงความสนใจเธอให้กลับมาที่เขา  ชายหนุ่มรีบคลายสีหน้าลงแล้วยิ้มกว้างให้ “ผมหมายความว่า  ฉัตรเข้าไปแป๊บเดียว  รู้ได้ยังไงว่าพ่อผมรักแม่มาก” หญิงสาวหัวเราะคิก   “แววตาไงคะ  ก้องไม่เคยได้ยินเหรอว่า  ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ”  เธอบอกเสียงใส  “ดูจากเมื่อกี้  ทั้งที่ก้องพาฉัตรเข้าไปทำความรู้จักกับคุณพ่อคุณแม่ของก้อง  ฉัตรเห็นสายตาของคุณพ่อมองไปที่คุณแม่มากกว่ามองฉัตรเสียอีก” เกียรติก้องเงียบอึ้ง  รู้สึกทึ่งกับความช่างสังเกตของเธอ  ภาวนาขอให้การคาดเดานั้นเป็นจริง  ดั่งคำอธิษฐานของเขา “ว่าแต่  ไหนล่ะคะ  น้องชายของก้อง”  เธอถามพลางกวาดมองไปรอบ ๆ ตัวอีกครั้ง ชายหนุ่มโน้มตัวไปโอบไหล่เธอ “เค้าคงอยู่กับแฟนเค้าในสวน  สองคนนั้นเป็นพวกคงแก่เรียน  ติวหนังสือกันทั้งวัน” หญิงสาวทำตาโต   “จริงเหรอคะ  ไม่น่าเชื่อเลย” ชายหนุ่มจับมองสีหน้าสดใสของสาวคนรัก  เธอดูสวยปราดเปรียวและแลเข้มแข็งผิดจากผู้หญิงในวัยเดียวกัน  จนราวกับว่ามีบางอย่างซ่อนเร้นอยู่ในรูปกายภายนอกที่เห็น  กระนั้น เขาก็ยังหลงเสน่ห์ในความเป็นตัวตนของเธอ “เราไปทำความรู้จักพวกเค้ากันเถอะ”  เขาบอกแล้วฉุดเธอให้ลุกขึ้นตาม หญิงสาวพยักหน้าอย่างร่าเริง “ดีค่ะ”  เธอรับคำแล้วออกเดินไปพร้อมกันอย่างสุขใจ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 11:46:38

ความคิดเห็นที่ 5 กันต์ธีร์แสดงความบริสุทธิ์ใจด้วยการเปิดหน้าเฟสบุ๊คส่วนตัว โดยเฉพาะข้อความที่พูดคุยกับญาติสาวให้หญิงคนรักอ่าน  ภาพถ่ายครอบครัวเล็ก ๆ อันอบอุ่นของปรียาปรากฏขึ้นมากมายบนหน้าจอ  นริศราพินิจพิจารณาอ่านทีละข้อความ  ตลอดจนดูรูปต่าง ๆ ประกอบด้วยความสนใจ ปรียายังคงสวยไม่สร่างแม้ว่ากำลังตั้งครรภ์ที่สอง  เคียงคู่กับร่างสันทัดของสามีพร้อมบุตรสาวตัวน้อย “น้องรีย่า  โตเร็วจัง  เผลอแป๊บเดียวจากทารกกลายเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ แล้ว” เสียงของเธอทำให้เขาละสายตาจากหน้ารายงานเหลียวมองมา   “ดูสิ  ยิ่งโตก็ยิ่งสวย  ขาวเหมือนแม่  ไม่เหมือนพ่อเค้าเลยซักนิด” ความเห็นอย่างไม่จริงจังของเธอสะดุดอยู่ในความรู้สึก  ด้วยว่าเป็นคำถามที่อยู่ในใจของหลาย ๆ คน  หากเพียงว่าเขาไม่เคยต้องการคำตอบ หลังจากปรียาคลอดบุตรสาวคนนี้ได้ไม่นาน  รินลดาก็มีโอกาสตั้งครรภ์กับชาญอีกครั้ง  การตั้งครรภ์ครั้งนี้ของเธอเป็นไปอย่างราบรื่น  และให้กำเนิดบุตรชายออกมาอย่างน่าอัศจรรย์ “เอ๊ะ  เด็กคนนี้...”  หญิงสาวเพ่งพิศมองทารกน้อยวัยขวบเศษ  ซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของมารดา  โดยมีวงแขนกำยำของบิดาโอบล้อมอยู่ “ฌอน ลูกชายคุณชาร์ลกับพี่ริน ที่เคยเล่าให้ฟังไง”  เขาบอกพลางจับมองเสี้ยวหน้าหวาน  ซึ่งยังคงเอาแต่จับจ้องภาพนั้นอย่างสนใจ  “คุณชาร์ลเห่อลูกมากเลยนะนุ่น  บินไปเยี่ยมที่สวิสฯ ได้แทบทุกสัปดาห์” “ทำไมท่านไม่พาภรรยากับลูกกลับมาอยู่เมืองไทยล่ะ”  เธอถามไปพลางเพ่งพินิจมองชายหนุ่มในภาพ  วงหน้าหล่อเหลาอันเอิบอิ่มเปี่ยมด้วยรอยยิ้มยินดี  จากนี้ไปเขาจะมีชีวิตที่เพียบพร้อมไปด้วยความสุขสมบูรณ์อย่างแท้จริง  หญิงสาวแอบภาวนาเงียบ ๆ “ท่านอาจยังอยากรอให้เจ้าตัวเล็กโตกว่านี้มั้ง  กันต์ไม่รู้เหมือนกัน”  เขาตอบอย่างขอไปที  ขณะสายตายังสังเกตมองเธอ นริศราไม่ทราบถึงความสัมพันธ์อันไม่ราบรื่นของสองสามีภรรยา  ไม่รู้ถึงความมุ่งหวังอันแรงกล้าที่ทั้งคู่ต้องการจะมีทายาทด้วยกัน  ทว่า กระแสตาของเธอกลับเปี่ยมล้นไปด้วยความปิติกับภาพครอบครัวอันสมบูรณ์พวกเขา “ทำไมดูรูปนี้นานจัง”  เขาถามเสียงเข้มขึ้นมา รอยยิ้มของหญิงสาวสลดลงไปเล็กน้อย  ก่อนจะหันมองมา  สีหน้าของเขาเรียบเฉย  จนยากจะจับความรู้สึก “นุ่นก็แค่...ดีใจ... ที่เห็นครอบครัวเค้ามีความสุข” เธอค่อย ๆ ลำเลียงความรู้สึกจากใจออกมาทีละถ้อยคำ  ยินดี...ที่เค้ามีลูกด้วยกัน” สายตาของชายหนุ่มยังคงจับจ้องมานิ่ง  ราวกับต้องการค้นหาความจริงจากนัยน์ตาเธอ “โธ่ กันต์  อย่ามองนุ่นแบบนั้นสิ”  รู้สึกทนไม่ไหวกับสายตาจ้องจับผิด  จนต้องหันไปพับหน้าจอคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คลง  “เรื่องคราวนั้น  นุ่นไม่ได้ตั้งใจจะไปเลยนะ  แล้วก็ไม่ได้คิดอะไรกับเค้าด้วย” น้ำเสียงที่เหมือนกำลังร้องไห้ของเธอ  ทำเอาเขากลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่  ระเบิดหัวเราะเสียงดังออกมา “แหม กันต์อ่ะ”   แท้จริงแล้ว เขาแสร้งแสดงอาการไม่พอใจ  หญิงสาวรัวกำปั้นทุบลงที่ไหล่ของชายคนรักด้วยความรู้สึกขัดเขิน   “แกล้งทำไมเนี่ย นุ่นตกใจหมด” ชายหนุ่มรวบเอามือทั้งสองข้างของเธอมากุมไว้ในอุ้งมือ  แล้วพูดเสียงกระซิบ “อยากให้นุ่นรู้สึกแบบนี้บ้างไง  เหมือนตอนที่พูดอะไรเฉียดไปถึงพี่ปิ๋ม  นุ่นก็จะทำท่าเหมือนอย่างกันต์เมื่อกี้ทุกที” หญิงสาวนิ่งอึ้งไปกับการตอกกลับของเขา เป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงที่เธอเดินทางกลับบ้านพร้อมชาญในครั้งนั้น  อาการครึ่งหลับครึ่งตื่นที่ไม่สามารถป้องกันการล่วงเกินจากเขา  กลายเป็นบาดแผลเล็ก ๆ ที่ฝังอยู่ในใจตลอดมา “อ่ะ ก็ได้”  บนเส้นทางชีวิตอันยาวไกล  อาจมีสักคราที่พบกับบาดแผลฉกรรจ์จากการตัดสินใจผิด ๆ ของตัวเราเอง   “เอาเป็นว่า เราหายกันแล้วนะ”   เธอวางมือทั้งสองข้างลงบนฝ่ามือของเขา  แล้วบีบกุมกันและกันไว้ดั่งคำสัญญา   “ต่อไปนุ่นจะลืมเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับพี่ปิ๋มให้หมด  แล้วกันต์ก็ห้ามทำหน้าใส่นุ่นเหมือนเมื่อตะกี้อีก” ชายหนุ่มหัวเราะร่วนกับท่าทางจริงจังของเธอ “โอเค”  เขารับคำพลางเคลื่อนมือจากมือเธอไปรั้งเอาร่างบางเข้ามากอด  “อ่านรายงานจบแล้ว  ขอหอมอีกทีนะ” “อุ้ย ไม่เอา” ยังไม่ทันตั้งตัว  เขาก็ซุกริมฝีปากลงบนแก้มของเธออีกครั้ง  หญิงสาวขืนตัวแข็ง  เมื่อเหลือบมองไปเห็นร่างสูงของคนสองคนกำลังมุ่งตรงมา “อย่ากันต์  พี่ก้องเดินมาโน้นแล้ว” ชายหนุ่มเหมือนจะไม่ได้ยิน  วงแขนยังคงโอบรัดรึง  จูบชอนไชไปทั่วผิวแก้มสาว “อะแฮ่ม” กันต์ธีร์คลายวงแขนออก  เมื่อได้ยินเสียงกระแอมของพี่ชายชัดเจน “ขอโทษที่มาขัดจังหวะ” ชายหนุ่มหมุนตัวมองไปทางเจ้าของเสียงด้วยอาการสุดเซ็ง “ทำไมวันนี้นายกลับมาเร็ว”  เขาถามอย่างรำคาญใจ  ก่อนจะทันเหลือบไปเห็นร่างสูงของหญิงสาวที่เดินตามมายืนเคียงข้าง เกียรติก้องถือโอกาส  เอี่ยวตัวไปโอบ “นี่ฉัตร  แฟนฉัน  ตั้งใจพามาให้นายรู้จักนี่แหละ”  เขาแนะนำ แล้วดึงหล่อนให้นั่งลงบนพื้นหญ้าด้วยกัน  “ฉัตรจ๊ะ  นี่กันต์  น้องชายก้อง   แล้วนี่นุ่นแฟนเค้า” หญิงสาวส่งยิ้มทักทายผู้อ่อนวัยกว่าทั้งสอง “สวัสดีค่ะ  ก้องบอกจะพามารู้จักครอบครัวเค้าวันนี้  ดีใจนะคะ” “ยินดีเช่นกันครับ”  แม้ว่าหล่อนจะไม่สวยหวานเท่ากับนุชจรี  แต่ก็แลเป็นสุภาพชนกว่า  ผู้อ่อนวัยกว่าครุ่นคิดอย่างชื่นชม นริศราสบมองผู้มาเยือนด้วยความสนใจเช่นกัน  หล่อนแลดูสดใสและเปี่ยมไปด้วยบุคลิกปราดเปรียว  ผิดกับผู้หญิงเปราะบางเช่นเธอ “พี่ฉัตร  ชื่อฉัตรอะไรเหรอคะ” สตรีผู้มาเยือนหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยกับคำถามนั้น “ทำไมเหรอคะ” ผู้อ่อนวัยกว่าระบายยิ้มกว้าง “เปล่าหรอกค่ะ  นุ่นแค่คิดว่า  พี่ฉัตรสวยเหมือนดาราที่ชื่อ  จิ๊บ ปกฉัตร” ประโยคนั้น  ทำให้วงสนทนาหัวเราะร่วน ดวงอาทิตย์กลมโตสุกปลั่งลอยเด่นอยู่เหนือแนวรั้วสีขาวของบ้าน  กันต์ธีร์จับมองภาพทิวาลาลับฟ้างามตา  หวนรำลึกถึงวันแรกที่มาเยือนสถานที่แห่งนี้ในฐานะลูกจ้างของปรียา  กับความรู้สึกประหลาดอันแสนคุ้นเคยกับบรรยากาศของบ้านหลังนี้ “เอ่อ กันต์  ฉันว่านะ”  เกียรติก้องเอ่ย  และเริ่มต้นหารือด้วยน้ำเสียงจริงจัง  “ในโอกาสที่นายกำลังจะเรียนจบ  และถือเป็นการพาพ่อไปพักฟื้นด้วย  ฉันอยากพวกเราไปเที่ยวค้างแรมที่เขาใหญ่ด้วยกันซักสองสามคืน  ฉัตรเค้ารู้จักเจ้าของรีสอร์ทที่นั่น  บริการเยี่ยม” “แล้วใครเป็นคนออกตังค์” คำถามยอกย้อนของน้องชายทำเอาชายหนุ่มนิ่วหน้า “เอ่อน่ะ  ฉันจัดการเอง” “สปอร์นเซ่อร์ของนาย คงหนีไม่พ้นป้าปราณีตามเคยสิ” นริศราอมยิ้มไปกับวาจาโต้เถียงกันของสองพี่น้อง  ก่อนจะหันกลับมาเปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คขึ้นดูอีกครั้ง  ข้อความล่าสุดที่พูดคุยกับปรียายังปรากฏชัดที่หน้าแรก “อีกสองสัปดาห์ถึงจะคลอด  อึดอัดมากเลยจ้ะ ดีใจนะที่กันต์เข้าใจ  เรื่องที่พี่ส่งค่าเล่าเรียนให้ พี่แค่อยากทำตามเจตนารมณ์ของคุณตากับคุณยาย เพื่อให้ท่านนอนตาหลับเท่านั้น ถ้าถึงวันที่พี่คลอด  แล้วกันต์กับแม่อยากมาเยี่ยมพี่ เดินทางมาพร้อมแม่ของพี่ก็ได้นะ  พี่อยู่ไกล ฝากดูแลท่านด้วย” “เฮ้ นายดูลูกฉันสิ  ยิ่งโตยิ่งรูปหล่อเหมือนพ่อ ฉันมานึก ๆ ดูแล้ว  เพราะคำพูดของนายคราวนั้นที่บอกกับฉันว่า ถ้าฉันเลือกผู้หญิง  แค่ต้องการเซ็กซ์  ฉันคงไม่เลือกแต่งงานกับริน มันเหมือนช่วยให้ฉันได้คำตอบ  ที่ฉันไม่เคยตั้งคำถามกับตัวเอง ฉันตั้งใจแน่วแน่มาตั้งแต่วันนั้นว่า  จะทุ่มเทหัวใจและความรู้สึกทั้งหมดให้รินคนเดียว แล้วต่อมา  เราก็ได้ฌอนมา  สมใจเราสองคน จะว่าไป  ต้องขอบใจนาย” “เมื่อวานต้องตกใจ  ตอนชาร์ลโผล่เข้ามา เขาเห่อลูก มาบ่อยจนทิ้งงานการให้คุณวิลาวัลย์กับกันต์แบบนี้  ไม่ดีเสียเลย ฌอนโตเร็ว  และติดแม่มาก ลูกจะเป็นกำลังใจ  ให้พี่กลับไปสู้ชีวิตที่เมืองไทยอีกครั้ง แต่คงต้องรอให้เค้าโตกว่านี้อีกซักหน่อย” เสียงพูดคุยของสองพี่น้องดังแผ่วอยู่ข้าง ๆ  หญิงสาวเลื่อนนิ้วมือไปคลิกเปิดหน้าเฟสบุ๊คของตนเองบ้าง  ใบหน้าสดใสของประวิทย์ปรากฏอยู่บนหน้าจอ “สบายดีไหมนุ่น  ช่วงหลังมานี้พี่คุยกับคุณน้ามากกว่านุ่นซะแล้ว เพราะขอคำปรึกษาเรื่องทำ Thesis นี่แหละ  มันยากเย็นเข็ญใจมากสำหรับพี่ มันทำให้พี่รู้ตัวเองว่า  ที่ผ่านมาพี่คงไม่เคยพยายามกับอะไรได้มากพอ คงอีกซักปีหรอก  พี่ถึงกลับไปหานุ่นได้ ฝากบอกนายกันต์ด้วยว่า  ถ้าพี่กลับไปคราวนี้ พี่ยินดีจะทำความรู้จักกับเค้าใหม่  ในฐานะแฟนของนุ่น” ................................................................ จบบริบูรณ์ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 11:47:56

ความคิดเห็นที่ 6 บนเส้นทางชีวิตอันยาวไกล  อาจมีสักคราที่พบกับบาดแผลฉกรรจ์จากการตัดสินใจผิด ๆ ของตัวเราเอง   ฉะนั้น  เราต้องยอมให้อภัยคนอื่นด้วยค่ะ จบลงแล้วนะคะ  สำหรับนิยายเรื่องยาวที่สุด  เท่าที่เคยเขียนมา ขอโทษค่ะที่มันยาวไปหน่อย  เพราะร่ายมาตั้งแต่เรียนมัธยมจนจบมหาวิทยาลัย ด้วยแนวคิดที่อยากให้คนในวัยเริ่มต้นชีวิต  รู้จักมองความรักในอีกแง่มุมหนึ่ง ความรักทีมีแต่ความเมตตาและให้อภัย  ยอมรับในความเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ไม่ใฝ่ฝันคู่ชีวิตในอุดมคติมากเกินไป ถ้าเพื่อนนักอ่านสังเกตให้ดี  นิยายเรื่องนี้จบลง  โดยยังทิ้งปมไว้สามปม ปมแรก ปรียาเจตนาตั้งครรภ์กับชาร์ล  แต่ไปแต่งงานกับณภัทร ความลับว่าชาร์ลเป็นพ่อของลูกเธอ  มีเธอเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ และเธอคงจะไม่พูดความจริงในเรื่องนี้ออกมาอีกเลยชั่วชีวิต ปมสอง สังเกตไหมค่ะว่า ปราณีในฐานะของพี่สาว และผู้จัดการมรดก ได้โกงทรัพย์สมบัติในส่วนของเกรียงศักดิ์ไป ปรียาทำได้เต็มที่  เพียงคืนบ้านหลังที่เป็นกรรมสิทธิ์ของเธอ และรถกะบะคันเก่า  แก่ครอบครัวของกันต์ธีร์เท่านั้น ครอบครัวของกันต์ธีร์ยังคงลำบากยากจน อาศัยรายได้จากเงินเดือนของสองพี่น้อง และรายได้พิเศษจากการจำหน่ายอาหารกล่องของพิม อีกทั้ง ค่าใช้จ่ายที่ลดลง จากที่ไม่ต้องเช่าบ้าน ทำให้พวกเขาพอจะอยู่ได้  แค่พอจะอยู่ได้ มิได้จบด้วยความร่ำรวย (สังเกตจาก โปรแกรมเที่ยวเขาใหญ่  ยังต้องตรึกตรองเกี่ยวกับค่าใช้จ่าย) ปราณีได้ช่วยเหลือด้านค่าใช้จ่ายแก่เกียรติก้องบ้าง หรือจุนเจือเป็นครั้งคราวที่จำเป็น แต่ทรัพย์สมบัติและความร่ำรวยเดิมจากบิดามารดา ยังตกอยู่ที่เธอคนเดียว ปมสาม คนรักใหม่ของเกียรติก้อง เพื่อนนักอ่านสังเกตไหมคะว่า เธอต่างจากหญิงสาวทั่วไปอย่างไร อันนี้ถือเป็นเกมส์ให้ช่วยกันเดานะคะ จินตนาการจากนิยายยังอีกยาวไกล  แต่งานเขียนคงจบลงแต่เพียงเท่านี้ ด้วยทั้งสามปมนั้น  มิได้ทิ้งไว้เพื่อเขียนภาคต่อ แต่เพื่อเป็นบทสรุปของเรื่องนี้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีความพอดิบพอดี หรือว่าถูกต้องเที่ยงตรงเสมอไป บางครั้งเราอาจจะมีชีวิตอยู่กับความไม่ถูกต้องนั้นอย่างมีความสุขได้ หากเรามองแต่ในด้านมุมที่ดี  ยอมรับ และยอมให้อภัย   ปล่อยวางความยึดมั่น ถือมั่น ยึดติดว่า ทรัพย์สินเงินทองนั้นเป็นของเรา  หรือปฏิเสธว่า เด็กคนนี้มิใช่ลูกของเรา หรือยึดมั่นว่า ต้องการให้คนรักเป็นแบบที่เราต้องการ เพราะทั้งหมดนั่น  คือสาเหตุของความทุกข์ ดั่งคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าค่ะ สุดท้ายนี้ ขอบคุณเพื่อนนักอ่านทุกท่าน  ทั้งที่เคยลงชื่อไว้ และนักอ่านเงา ที่ติดตามอ่านนิยายบาลาทอนเรื่องนี้  (เพราะใช้เวลาเขียนนานมาก) มาจนจบ ห้องถนนนักเขียน ของพันทิปนี้  เปรียบดั่งครูสอนวังวนเขียนนิยาย หลังจากเรื่องนี้ไปแล้ว  คนเขียนไม่แน่ใจเลยว่าจะสามารถเขียนนิยายออกมาได้อีกไหม ด้วยภาระหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบอยู่ล้นมือ ปรึกษากับแฟนอยู่เหมือนกันค่ะว่า  ถ้าเก็บเงินได้ซักสิบล้าน (แฮะ ๆ ประมาณว่าใช้หนี้หมด และส่งลูกเรียนจบแล้ว) จะหาซื้อบ้านที่ต่างจังหวัดอยู่ด้วยกันเงียบ ๆ   ถ้าวันนั้นมีจริง  คงจะได้กลับมาเขียนนิยายอีกครั้ง ด้วยความคิดถึงเพื่อนนักอ่านทุกท่านค่ะ ปล. เพื่อนนักอ่านเงาที่ติดตามอ่านเรื่องนี้มา ช่วยลงชื่อไว้เป็นที่ระลึกหน่อยนะคะ  จะขอบคุณมาก ๆ ค่ะ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 11:52:53

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ de janeiro หวังเช่นกันค่ะว่า จะมีโอกาสได้เขียนนิยายต่อไป ด้วยความคิดถึงคนอ่านค่ะ คุณ Medal G G ขนาดนั้นเลยเหรอคะ อย่างที่บอก คนเขียนไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมกับการจูบ เลยไม่ได้จินตนาการภาพต่อจากนั้น เป็นฉากที่ไม่ค่อยถนัด อิ ๆ คุณ มิสพรหล้า โพสมาสามเดือนเศษ  จบแล้วก็ใจหาย คิดถึงคนอ่านเหมือนกันค่ะ คุณ :::อาราเร่::: ไม่พลิกแล้วเจ้า คุณ อะไรก็ไม่ได้ มาตามนัด (ใหม่) จ้า ขอบคุณกำลังใจจาก คุณ  Mnemosyne, คุณ istante, คุณ รักษ์สมุนไพรไทย, คุณปุญชรัสมิ์ แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 55 11:06:36 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 11:53:24

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาลงชื่อค่ะ ติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่แรก ถึงแม้จะไม่ได้ ment เลย ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ มาให้อ่านกัน  ได้อะไรจากนิยายเรื่องนี้พอสมควร ไม่ทราบว่ามีแผนส่งสำนักพิมพ์มั๊ยคะ  ถ้าออกเป็นรูปเล่มเมื่อไหร่ จะรีบตามไปอุดหนุน อยากให้เขียนเรื่องอื่นต่อจังค่ะ  ค่อยๆเขียนทีละนิดก็ได้  เสียดายฝีมือ แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 55 12:57:53 จากคุณ : pretty.ne เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 12:56:05

ความคิดเห็นที่ 9 ตามอ่านเงียบๆค่ะ       อ่านจบแต่ละตอนแล้วรู้สึกอึดอัดค่ะ      เหมือนกับจะมีปัญหาเข้ามาให้ตามแก้อยู่ตลอด               สรุปเป็นนิยายที่ชอบอีกเรื่องค่ะ       เป็นชีวิตที่สัมผัสได้ไม่หรูหรา จากคุณ : อะไรก็ไม่ได้ เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 14:17:26

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีค่า พี่วังวน ^ ^ มารายงานตัวค่ะ ปิดเทอมแล้วจะมาทยอยอ่านนะคะ แอดนิยายเรื่องนี้เก็บไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 21:59:15

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านะ ขอบคุณสำหรับนิยายที่สอนอะไรดีๆมากมายนะคะ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าในอนาคตจะได้อ่านนิยายของคุณวังวนอีก ^^ ปล. ใจหายเหมือนกันนะคะเนี่ย ปลล.ถ้าเรื่องนี้ได้ตีพิมพ์หับสำนักพิมพ์ใดก็ช่วยแจ้งด้วยนะคะ น่าจะมี สนพ.นำไปตีพิมพ์นะคะเนี่ย จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 22:24:36

ความคิดเห็นที่ 12 ปมแรก ณภัทรน่าจะรู้นะคะว่าลูกคนแรกไม่ใช่ลูกของตัว และนี่แหละที่ทำให้ณภัทรเป็นพระเอกที่สุดเลย ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 15:32:48

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่อยากให้ถึงตอนที่ต้องจบเลย แต่ก้อชอบนะคะ แฮปปี้ เอนดิ้ง จะคิดถึงคนเขียน และก้อรอนิยายเรื่องต่อไปคะ ถ้าพิมพ์เป็นรูปเล่ม รบกวนหลังไมค์ ด้วยนะคะ จากคุณ : de janeiro (de janeiro) เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 12:45:27

ความคิดเห็นที่ 14 นิยายเรื่องนี้อาจไม่มีโอกาสได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือ สำนักพิมพ์ส่วนมากจะรับแต่แนวหวาน วัยรุ่น หรือโรมานซ์ ซึ่งก็น่าเห็นใจเขา  เพราะทำธุรกิจ สิ่งสำคัญคือ ต้องขายได้ สาเหตุ น่าเศร้านะคะ  ด้วยว่าคนไทยส่วนใหญ่ไม่นิยมการอ่าน ธุรกิจหนังสือส่วนมาก จึงเป็นแนวรักวัยรุ่น  ดึงดูดเยาวชนที่รักการอ่าน หรือไม่ก็เป็นแนวโรมานซ์ เอาบทเลิฟซีนมาดึงดูดคนให้ซื้อ คนเขียนคิดว่า  ยังมีผลงานของนักเขียนที่ยังไม่มีชื่อเสียงอีกหลายท่าน  ซึ่งมากความสามารถ แต่ผลงานไม่มีโอกาสได้ตีพิมพ์  เพราะแม้ว่าจะเขียนดีอย่างไร   แต่สำนักพิมพ์เกรงว่าจะขายไม่ได้ ก็ไม่กล้าพิมพ์  (ซึ่งก็น่าเห็นใจเขา)   จึงขอประกาศว่า ณ กระทู้เลยค่ะว่า   หากสำนักพิมพ์ใดสนใจจะตีพิมพ์เรื่องนี้ คนเขียนไม่ขอรับค่าตอบแทน  ในการจัดพิมพ์ครั้งแรก ถือว่า ร่วมด้วยช่วยกันค่ะ หากเรื่องนี้เผอิญได้ตีพิมพ์  แล้วเพื่อนนักอ่านที่ลงชื่อไว้ในกระทู้นี้ท่านใดสนใจ   คนเขียนยินดีจะจัดส่งไปให้ฟรีค่ะ  (ไม่รู้จะมีวันนั้นหรือเปล่า แฮะ ๆ) คุณ pretty.ne ดีใจค่ะที่มาลงชื่อ  เพื่อได้ระลึกถึงกัน เหตุที่ออกตัวไว้ว่า อาจไม่สามารถเขียนเรื่องใหม่ ด้วยเพราะมีแนวคิดที่ว่า  นิยายแต่ละเรื่องต้องมีเนื้อหา องค์ประกอบ แนวคิดที่ต่างกันไป ดังนั้น คนเขียนต้องทำการบ้าน คือหาข้อมูลและประสบการณ์มาเพื่อการเขียนเพิ่มเติม โดยเฉพาะนิยายอีกสองเรื่องที่วางโครงเอาไว้   ต้องใช้เวลาเรียนรู้และหาข้อมูลอีกมาก มิเช่นนั้น  งานแต่ละเรื่องก็จะออกมาคล้าย ๆ กัน  จนอาจแทบกลายเป็นเรื่องเดียวกันเลยก็ว่าได้ ทำให้รู้สึกชื่นชมนักเขียนชั้นแนวหน้าหลาย ๆ ท่านที่ทำงานประจำอยู่   มีเวลาและความสามารถที่จะหาข้อมูลประกอบการเขียนได้อย่างไร คุณ อะไรก็ไม่ได้ ค่ะ  นิยายวังวนออกแนวติดดินหน่อย ๆ เห็นคลิกถูกใจในส่วนของความเห็น ประกอบกับนามแฝงที่เก๋มาก ทำให้รู้สึกสนใจคุณเช่นกันค่ะ   คุณ lovereason ตอบหลังไมค์ไปแล้ว  แล้วคุยกันอีกนะคะ คุณ มิสพรหล้า คงจะคิดถึงคุณมิสพรหล้า  จากคำที่ว่า "จิกหมอน" 55 เห็นภาพเลยค่ะ คุณ scottie ณภัทรขอแต่งงานกับปรียา  ตั้งแต่คราวที่ปรียาตั้งครรภ์ครั้งแรกเมื่อสิบปีก่อน แต่ปรียาไม่ยอม เพราะไม่อยากให้เขาต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เขาไม่ได้ทำ จึงไปทำแท้ง คราวนี้  พอเธอตั้งครรภ์อีกครั้ง  ณภัทรจึงขอร้องเธออีก  แล้วเธอก็ใจอ่อนค่ะ ถือเขาเป็นคนดีมาก ๆ และมีความรักแท้ให้ปรียาอย่างไม่มีอะไรมาเปรียบได้ แต่คนเขียนคิดว่า คนดีอย่างเขา  อาจจะไม่มีอยู่จริงในโลก คุณ de janeiro โพสติดต่อกันมาสามเดือนเศษ คนเขียนก็ไม่อยากให้นิยายจบเช่นกันค่ะ ด้วยความผูกพันที่มีต่อคนอ่าน ขอบคุณกำลังใจจากคุณ Mnemosyne และคุณ istante แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 16:33:02 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 16:28:21

ความคิดเห็นที่ 15 มาลงชื่อค่ะ ได้กลับมาถนนนักเขียนก็เจอเรื่องนี้จบพอดี ไว้ค่อย ๆ ทยอยอ่านนะคะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 16:29:39

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องสนุกๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 12:47:21

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ ปิยะรักษ์ อ่านช้า ๆ ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าอ่านจบ แล้วกระทู้หายเป็นคลังกระทู้เก่าไปแล้ว หลังไมค์มาคุยได้นะคะ อยากฟังความเห็นคุณปิยะรักษ์มาก ๆ คุณ อาราเร่ ขอบคุณคุณอาราเร่เช่นกัน ที่เป็นแฟนพันธุ์แท้มาตั้งแต่สมัย โพสหากโลกนี้มีเพียงเรา จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 10:37:54

ความคิดเห็นที่ 18 จบซะแล้วว ขอบคุณนะคะ แล้วไว้จะรอติดตามผลงานเรื่องหน้าจ้ะ จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 11:19:30