ความคิดเห็นที่ 1                  หญิงสาวดิ้นทุรนทุรายอยู่ในความมืดเพียงลำพัง อากาศในปอดเหลือน้อยเต็มที  วิญญาณของกุสุมาลย์ตั้งใจจะฆ่าหล่อนจริงๆ เสียด้วย  เคียงฟ้ากลัวจนจับขั้วหัวใจหล่อนยังไม่อยากตายตอนนี้  ที่สำคัญหล่อนกำลังจะตายโดยไม่รู้สาเหตุด้วยซ้ำ  ว่าเหตุใดกุสุมาลย์ถึงได้เคียดแค้นชิงชังหล่อนขนาดนี้  เท่าที่เคยเห็นในความฝันหล่อนจำได้ว่ามหิตาเทวีกับกุสุมาลย์นั้น  รักใคร่ปรองดรองกันเสียยิ่งกว่าพี่น้องร่วมอุทรแท้ๆ ของพระเทวีผู้ทรงศักดิ์เสียอีก                  "ทะ...ทำไม?" คำถามนี้ผุดขึ้นมากลางใจ  แต่ไม่มีคำตอบกลับมา                    กุสุมาลย์ก็ดูจะขาดสติไปเสียแล้ว  นางถูกความอาฆาตแค้นเข้าครอบคลุมจนลืมจิตใจอันผ่องแผ้วไปเสียสนิท   ไม่มีใจสงสารให้เคียงฟ้าหรือแม้กระทั่งจะยอมฟังคำอ้อนวอนใดๆ อีกต่อไป  แต่ก่อนที่จะเข้าภาวะตรีทูตคนแรกที่เคียงฟ้าเรียกหาให้ช่วยกลับไม่ใช่มารดา   แต่เป็นผู้ชายที่หล่อนชังน้ำหน้าคนนั้น                    "เจ้าภูวิษะช่วยด้วยยยย!!"                  "กระทำกับท่านถึงเพียงนั้น  ยังมีหน้ามาเรียกให้ภูวิษะเจ้าช่วยอีกหรือนางบาป !!?"                   สิ่งที่วิญญาณของกุสุมาลย์ตวาดกลับมาทำให้หญิงสาวต้องเบิ่งตาค้าง  ลืมความหวาดกลัวไปชั่วครู่  แล้วต้องถามตนเองอีกครั้งนี่หล่อนทำอะไรไม่ดีลงไปหรือ ไม่สิมหิตาเทวีต่างหากทำเรื่องร้ายแรงอะไรลงไป  แถมยังทำร้ายสวามีที่รักสุดหทัยอีกด้วยอย่างนั้นเหรอ?!                  "ข้าสู้อุตส่าห์รอเจ้ากลับมาเกิด รอจนถึงเวลาชดใช้กันเสียที  อย่าหวังว่าจะรอดไปเลย !! "                  วิญญาณอาฆาตข้ามภพข้ามชาติส่งเสียงเกรี้ยวกราด และเพิ่มแรงบีบลงไปที่คอของเคียงฟ้า  จนหล่อนขาดอากาศหายใจและคิดว่าคงไม่รอดแล้ว   ในขณะที่สติของหญิงสาวเลือนรางเต็มที่  เงาร่างสูงสง่าของบุรุษก็ปรากฏขึ้นเบื้องหลังกุสุมาลย์  แล้วดึงเอาวิญญาณหญิงงามออกไปให้พ้นร่างหล่อน      เคียงฟ้าจึงมีโอกาสสูดหายใจเข้าปอดได้อีกครั้ง  แม้รอดตายอย่างหวุดหวิดแต่ไม่มีสติพอจะลุกขึ้นมาดูว่าใครเป็นผู้ช่วยเหลือ  สายตาที่พร่ามัวมองไปในความมืดก็เห็นเพียงบุรุษในชุดโบราณ  สวมผ้านุ่งแปลกตาผืนยาวเลยหน้าแข้งลงเกือบถึงข้อเท้า  ลักษณะคล้ายกางเกงโธตีของอินเดียสีขาวสะอาดตา  แต่มีชายผ้าทับด้านหน้าซึ่งยาวละมาจากขอบเอวลงมาปิดหัวเข่าด้านซ้าย  บนชายผ้าผืนนั้นยังปักประดับเป็นดอกตราสีแดง  เรือนกายท่อนบนนั้นเปลือยเปล่าอวดแผงอกกว้าง  เขากำลังดึงกึ่งลากคนที่เกือบปลิดชีพหล่อนลอยห่างออกไป จากนั้นร่างบางที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อก็หมดสติไปบนเตียงนอนของตนนั่นเอง                  "ปล่อยข้านะ!!"                  วิญญาณนางกำนัลคนงามกึ่งตวาดกึ่งสั่ง  และพยายามดิ้นรนให้พ้นจากวงแขนที่พันธนาการตนอยู่  นางกำลังตกอยู่ในโทสะจริตจึงไม่ทันสังเกตว่าเป็นผู้ใด  ที่ดึงตัวนางออกมาก่อนได้ก่อกรรม  แต่มิอาจแผลงฤทธิ์ออกเดชได้อย่างที่ทำกับเคียงฟ้า เพราะผู้มาใหม่นั้นมีฤทธิ์อำนาจสูงกว่า                     "ถ้าปล่อยก็จะไปทำร้ายเทวีน้อยอีกสิ!"                  เสียงบุรุษที่ตอบมานั้นไม่คุ้นหูและมิใช่เจ้านาคราชอย่างแน่นอน  อีกทั้งยังฉายแววขบขันมิได้โกรธขึ้งในสิ่งที่นางกระทำลงไป  กุสุมาลย์จึงหยุดดิ้นนิ่งพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ดวงหน้าดุร้ายนั้นค่อยคืนกลับเข้าสู่สภาพอันงดงาม เหมือนก่อนจะถูกจิตพยาบาทเข้าครอบงำ  วิทยาธรเทพเห็นเข้าก็คลี่ยิ้มออกมา                  "แม่รู้ตัวไหม? ยามแม่ไม่โกรธขึ้งถือเคืองนั้น   แม่ช่างงามกระจ่างดังจันทร์วันเพ็ญ"                    สำนวนชมโฉมอันตกยุคย้อนกาลเวลา  แถมยังแสนเชยในความรู้สึกของกุสุมาลย์  ทำให้หญิงงามต้องขมวดคิ้วเรียวเข้าหากันด้วยความฉงน  ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจ นางจึงกางเล็บยาวสีชาดขึ้นข่วนแขนบุรุษแปลกหน้าอย่างแรงทันที  ด้วยเหตุผลที่ว่าจู่ๆ ก็มาถือวิสาสะแตะต้องเนื้อตัวสตรี  อีกทั้งยังเกี้ยวพาราสีนางเอาดื้อๆ อีกต่างหาก   จนกระทั่งได้ยินเสียงอีกฝ่ายร้องโอดโอย และยอมปล่อยลำแขนบอบบางของนางจากการเกาะกุมแล้ว   เมื่อสาแก่ใจกุสุมาลย์จึงเอ่ยถามออกไป                  "เป็นผู้ใดกันจึงบังอาจมาสอดมือเข้ามายุ่งเรื่องของข้า!" โฉมงามเงยหน้าขึ้นจ้องบุรุษตรงหน้าด้วยความไม่พอใจยิ่งนัก                  " เฮ้อ..เราเป็นผู้รับอาสามาเจรจาความ...อูยยย...ย  " คนตอบยกแขนขึ้นดูรอยข่วนก็แลเห็นโลหิตไหลซิบๆ อยู่รำไร                  "นี่มิใช่เรื่องของเจ้า!!" วิญญาณนางกำนัลตอบด้วยสุ้มเสียงขุ่นเคือง  พลางคลี่ยิ้มเย้ยรอยแผลที่ฝากไว้บนท่อนแขนอีกฝ่าย                  "จริงอยู่แม่หญิงนี่มิใช่เรื่องของเรา หากแต่เป็นหน้าที่อันต้องปฏิบัติ เพราะเรื่องนี้เข้าสู่กระบวนความแล้ว  โดยมีเรา 'วิมุตติ' ผู้นี้เป็นผู้ดูแลจัดการตามเห็นสมควร" บุรุษแปลกหน้าแนะนำตนเอง  และตอบคำถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  ราวกับนี่หาใช่เรื่องสลักสำคัญไม่   เพียงแต่เป็นงานชิ้นหนึ่งเท่านั้น   ถ้อยเจรจาอันดูเรื่อยเฉื่อยนี้ยิ่งทวีความขุ่นใจให้หญิงงาม                  "กระบวนความ? วิทยเทพงั้นรึ ?  เรามิต้องการความช่วยเหลือจากท่าน"                  กุสุมาลย์ปฏิเสธทันที  และเพ่งมองพิจารณาบุรุษตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า  ก็พอจะเชื่อได้อยู่หรอกว่ามิได้โป้ปดมดเท็จใส่นาง  โดยเฉพาะตราปักดอกสีแดงที่อาภรณ์บนเรือนร่าง บ่งบอกถึงตำแหน่งหน้าที่ได้เป็นอย่างดี แม้บุรุษหนุ่มมิได้ทรงเครื่องครบยศ  อีกทั้งยังมาพูดจาเกี้ยวพาราสีใส่นางในยามหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้                   "เฮ้อ...แม่วนเวียนอยู่ร่วมพันปี  เพื่ออาฆาตคนๆ เดียวไม่เหนื่อยบ้างรึ?  ไยไม่ยกเรื่องนี้ให้เป็นไปตามกฎแห่งกรรม"  ดวงตาคมกล้าสีสนิมเหล็กนั่นทอแสงอ่อนโยนยามที่มองมา แต่กุสุมาลย์กลับตีความไปว่ากึ่งเทพผู้นี้กำลังสมเพชนาง  จึงยิ่งบันดาลโทสะตัดพ้อต่อว่า  นำเอาความรู้สึกต่างๆ ทั้งเคืองแค้นทั้งเจ็บปวดระบายออกมาในคำพูด                  "รอมาแสนนานข้ายังรอได้   แล้วอีกนิดเดียวเท่านั้นจะบรรลุเป้าหมายแล้ว  ไยจึงต้องพึ่งพากฎอันใดอีกเล่า   ยามข้ายังมีชีวิตอยู่มิเห็นผู้ใดยื่นมือเข้าช่วยเหลือ  หรือจะกล่าวว่านั่นเป็นผลที่ข้าสมควรได้รับแล้วกระนั้นหรือ?"                   สีหน้านางงามคล้ายจะร้องไห้อีกทั้งยังเคืองแค้นต่อชะตาชีวิตยิ่งนัก   วิมุตติแลเห็นแล้วก็ได้แต่เกิดจิตเวทนา   มิกล้าหักหาญด้วยความรุนแรง   วิทยาธรเทพจึงถอนหายใจให้ความน่าสังเวชของชีวิต                  "....น่าเสียดายที่เราพบกันช้าไปแม่หญิงกุสุมาลย์   ในเพลานั้นเรามิอาจแก้ไขสิ่งใดให้นางได้   แต่ยามนี้หากแม่วางใจในตัวเรา  ขอจงเชื่อในกฎแห่งกรรม  แม่จักคลายทุกข์ได้  เราจักช่วยเหลือ..."                  "เงียบปากของท่านเสีย!! อย่ามายุ่งกับข้า   ข้าไม่ต้องการฟังคำหว่านล้อมใดๆ สุดท้ายพวกท่านทั้งหลาย  ก็ล้วนแล้วแต่ต้องการช่วยเหลือนางบาปผู้นั้น!!?" หญิงงามกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเนื้อ  นางลอยถอยหลังห่างออกไปเรื่อยๆ                  "กุสุมาลย์ฟังเราก่อนอย่าเพิ่งไป"                  วิมุตติเคลื่อนร่างตนเองลอยเข้าประชิดร่างอรชร  แต่นางชิงล่องหนหายวับไปจากคลองจักษุเสียก่อน  วิทยเทพเหม่อมองตามไปในทิศที่วิญญาณของกุสุมาลย์หายไป  ก็พบเพียงความว่างเปล่ารอคอยอยู่เบื้องหน้าไป  จึงบอกตนเองว่าป่วยการที่จะตามไปตอนนี้   เพราะนางยังไม่พร้อมจะเจรจาความใดกับเขาทั้งสิ้น                      "เอาเถิด...ครั้งหน้าค่อยพบกันใหม่นะแม่  หึ หึ " วิมุตติส่งเสียงหัวเราะไล่หลังหญิงงามไป      ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++                  ร่างที่นั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวใดๆ อยู่บนเก้าอี้นวมมาเป็นเวลานานนั้น  แข็งทื่อราวกับไม่มีดวงจิตอยู่ร่าง  ท่อนแขนซ้ายนั้นปรากฏรอยข่วนเป็นทางยาว  และมีโลหิตไหลซึมออกมาเล็กน้อย  ภูวิษะเจ้าที่นั่งเฝ้าร่างอยู่นั้นทอดพระเนตรเห็นเข้าก็เริ่มวิตกกังวลว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้นกันแน่  แต่ไฉนสีหน้าของวิมุตติจึงแย้มยิ้มคล้ายพบเจอสิ่งถูกใจเข้า จากนั้นไม่นานนักเปลือกตาที่ปิดสนิทอยู่ก็เริ่มกระพริบลืมขึ้น   ร่างที่นั่งแข็งค้างอยู่บนเก้าอี้มานานค่อยขยับตัว                  "วิมุตติเป็นอย่างไรบ้าง?"                  "มิต้องกังวลไป  เทวีน้อยปลอดภัยดีแล้ว"                นาคเจ้าฟังแล้วค่อยถอนหทัยออกมาด้วยความโล่งอุระ  เดิมทีพระองค์อยากตรัสถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น   แต่หากไม่ใส่ใจรอยแผลของวิทยเทพเลย  ก็ดูจะพระทัยดำไปหน่อยจึงตรัสถามขึ้นมา                  "แล้วแขนของท่าน?"                  "นี่น่ะรึ...?" วิมุตติยกแขนขึ้นมาดูร่องรอยนั้น                  "ร้ายกาจจริงแม่กุสุมาลย์คนงาม ทำเอากายเนื้อเราได้แผลตามไปด้วย"                  "นางทำอะไร?"  ชายหนุ่มกำลังคิดว่าจะตอบภูวิษะเจ้าอย่างไรดี  ถึงที่มาของรอยแผลนี้                  "ก็...แค่ถูกนางวิฬาร์แง่งอนใส่เท่านั้นแหละ" คำตอบไม่ใส่ใจนักแค่พอจับความได้ว่า ไม่มีอะไรมากไปกว่านางแมวอันปราดเปรียวกางกรงเล็บใส่                  "แง่งอน? แล้วไยจึง..." นาคราชชี้ไปที่รอยแผลแล้วแย้มสรวลที่มุมโอษฐ์ขึ้นมา                  "เราน่าจะถามว่าท่านทำอะไรนางเสียมากกว่ากระมัง  ถึงได้ถูกแม่วิฬาร์นามกุสุมาลย์ข่วนมาเช่นนี้"                  "ท่านนี่...เมื่อครู่ใหญ่ยังร้อนใจแทบเป็นล้มประดาตาย  แล้วเหตุไฉนยามนี้จึงมาตีสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องนัก" ดวงตาคมคู่นั้นส่งสายตาปรามมา แต่มิได้ทำให้ผู้ถามล้มเลิกความตั้งใจได้                  "ท่านอยากให้เราตอบจริงๆ หรือ?  อันว่าหญิงงาม...แม้เหลือเพียงแค่วิญญาณแต่ก็ยังเป็นหญิงงามสินะ หึ หึ" ภูวิษะเจ้าส่งเสียงสรวลขึ้นมา  มิปิดบังอารมณ์อันขบขันได้เลยทำเอาวิทยาธรเทพเก้อเขินไปบ้าง                  "ทำแผลก่อนดีไหม?"                  "แผลเล็กน้อยแค่นี้เอง หึ หึ"                  วิมุตติปฏิเสธพลางส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ  ดวงตานั้นเล่าก็ทอแสงพราวระยับ  จนเจ้านาคราชต้องส่ายพักตร์พลางดำริในพระทัยเงียบๆ   กุสุมาลย์เป็นกุลสตรีมีเชิง มิใช่หญิงที่บุรุษใดจะหยอกเอินได้โดยง่าย  เห็นทีคราวหน้าสหายของพระองค์คงได้แผลมากกว่านี้เป็นแน่     ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 16:27:33

ความคิดเห็นที่ 2 ยามบ่ายของวันนั้นอาทิตย์นั้นราแสงลงมากแล้ว  รถยนต์สีเมทาลิกงาช้างคันงามค่อยชะลอตัวลงจอด  หน้ารั้วสีน้ำตาลของบ้านหลังน้อยที่อยู่ท้ายซอย  หลังจากขับลัดเลาะเข้ามาทางลัดอย่างชำนาญทาง  ตรีภูมิกระโดดลงจากรถเป็นคนแรก  แล้วร้องถามคนในรถ                  "บ้านเลขที่นี้ ใช่เลยว่ะ!  มาถูกหลังจริงๆ ด้วย   เจ้าภูฯ เคยมาหรือไง  เส้นนี้ซอยเล็กซอยน้อยออกเต็ม"  คนถูกถามเพิ่งก้าวลงเบาะหน้าพร้อมๆ กับวิมุตติที่เป็นผู้ขับ                  "ไม่เคย...." เจ้าภูวิษะตอบออกไปแต่เมื่อเห็นหนุ่มร่างท้วมทำหน้าฉงนจึงรีบพูดต่อ                  "แต่เคยผ่านเส้นนี้น่ะ  คิดว่าไม่ผิดหรอก"                  "จำทางแม่นจริงๆ เลยเจ้า   ขนาดไม่ค่อยได้มากรุงเทพฯ นะเนี่ย"                  "ก็นายน่ะถ้าไม่นั่งหลับก็นั่งคุยมาตลอดทาง จะไปจำอะไรได้ล่ะ" วิมุตติระบายยิ้มอ่อนๆ ออกมาอย่างขบขัน  ปัดความความสงสัยของเพื่อนรักออกไป  ก่อนจะตรงไปกดออดที่ข้างรั้ว                  "แหม...ไอ้เจ้าได้ทีขี่แพะไล่เชียวนะ" เสียงบ่นกระปอดกระแปดของตรีภูมินั้น  ยิ่งทำให้เพื่อนทั้งสองหัวเราะมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ  ทั้งสามสนทนากันไปได้ครู่หนึ่งคนในบ้านก็เปิดประตูออกมาต้อนรับ                  "สวัสดีจ้ะ  มากันเร็วจังคิดว่าจะหลงทางเสียแล้วนะนี่" ยุพาพักตร์ยิ้มทักมาแต่ไกล                  "สวัสดีครับคุณแม่  รบกวนหน่อยนะครับ  น้องฟ้าเป็นยังไงบ้างครับ?"                  "ก็หายตกใจแล้วล่ะ แต่ยังเป็นไข้อยู่นิดหน่อยแม่เลยให้หยุดเรียน" หญิงวัยกลางคนตอบพลางหันไปมองชายหนุ่มหน้าตาดีอีกสองคนที่มากับตรีภูมิ                  "แล้วนี่...เพื่อนที่'มหา’ลัยหรือจ๊ะ?" หล่อนเข้าใจว่าอย่างนั้น                  "อ้อ....นี่ไอ้เจ้า...เอ้ย วิมุตติ เจ้าของไร่ที่เราไปรับน้องกันครับ  แล้วมันก็เป็นอาจารย์ของน้องฟ้าด้วย"                  "เหรอจ๊ะ" ยุพาพักตร์รับไหว้ชายหนุ่มแทบไม่ทัน  นึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยเพราะเขาไว้ผมยาวเคลียไหล่  แลดูไม่เรียบร้อยเหมือนคนเป็นอาจารย์ทั่วๆ ไป                  "จริงๆ ก็รุ่นเดียวกันครับ  แต่มันฉลาดเลยจบไปก่อน  จบแล้วก็มาสอนที่คณะวนเวียนอยู่ที่เดิมไม่ได้ไปไหนไกลเลยครับ"                    ตรีภูมิพูดติดตลกก่อนจะผายมือไปยังชายหนุ่มคนสุดท้าย   ยุพาพักตร์มองเขาแล้วรู้สึกประหลาดใจยิ่งกว่าอาจารย์ผมยาวคนแรก  เขาหน้าตาดีผิวขาวนวลอย่างคนเมืองเหนือ  แม้จะไว้ผมยาวแต่มัดผูกเรียบร้อยไม่ดูสกปรกรกรุงรัง   แต่สิ่งที่หล่อนติดใจคือดวงตารียาวคู่นั้น   มันทอแสงประหลาดและจ้องมองหล่อนไม่วางตา                  "นี่ไงครับ...เจ้าภูวิษะ"                  สิ้นคำแนะนำยุพาพักตร์เผลอยกมือขึ้นทาบหน้าอก  แล้วนิ่งตะลึงไปชั่วครู่จนกระทั่งชายหนุ่มยกมือขึ้นไหว้ทักทายหล่อนถึงจะรู้สึกตัว  หญิงวัยกลางคนบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกนี้คืออะไร  แต่ลางสังหรณ์บางอย่างบ่งบอกว่าเขาคนนี้ไม่ธรรมดา  และมีผลต่อชีวิตของลูกสาวหล่อนด้วย                  "คุณแม่ครับ...คุณแม่  เป็นอะไรไปครับเหม่อเชียว" ถ้าหากหล่อนยังเป็นสาวกว่านี้  หนุ่มหน้าทะเล้นคงเข้าไปใจไปว่า  ยุพาพักตร์คงหลงรูปไปเหมือนบรรดาสาวๆ รุ่นน้องของเขาเป็นแน่                  "จ้ะๆ ขอโทษทีเข้ามาข้างในกันดีกว่าจ้ะ" หล่อนเชื้อเชิญแล้วเดินนำเข้าไป                  "บ้านนี้แม่อยู่กับฟ้าสองคนเอง  พ่อของฟ้าเขาแยกไปมีครอบครัวใหม่นานแล้ว" ทั้งสามพยักหน้าไม่กล้าถามต่อแต่ปล่อยให้หล่อนเป็นฝ่ายเล่าเอง                  "แม่มีฟ้าคนเดียว   ก็เลยถนอมเขามากหน่อย  ฟ้าเลยออกจะอ่อนสังคมไปบ้าง"                  "ไม่หรอกครับก็เห็นเข้ากับเพื่อนๆ ได้ดีนะครับ" หนุ่มร่างท้วมตอบไปตามที่เห็น  และคิดว่ามารดาของรุ่นน้องกังวลมากเกินไป                  "นั่งก่อนนะจ๊ะ  เดี๋ยวแม่หาน้ำหาท่าให้กิน" ไม่นานนักหล่อนก็ยกน้ำมาเสิร์ฟ  ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้โซฟาฝั่งตรงกันข้าม   มิได้ไปเรียกเคียงฟ้าลงมา  หรือพาพวกเขาไปเยี่ยมลูกสาวหล่อน  อย่างที่เอ่ยปากชักชวนมา                  "ฟ้ายังหลับอยู่เลย  ถ้ายังไงเราคุยกันก่อนดีไหม? อีกสักพักฟ้าคงตื่น" ยุพาพักตร์เริ่มประโยค   วิมุตติฟังแล้วก็ลอบสบตากับนาคเจ้า  ว่าคงถูกหญิงวัยกลางคนซักถามหลายเรื่องแน่ๆ   ดีที่พวกเขาซักซ้อมกันมาก่อนแล้ว                  "เจ้าเป็นอาจารย์  แล้วเจ้าภูฯ ล่ะจ๊ะ?" หล่อนถือวิสาสะเรียกพวกเขาตามอย่างตรีภูมิไปแล้ว                  "ผมทำงานกับทางบ้านที่เชียงใหม่ครับ" คนถูกถามตอบด้วยความปกติ                  "ทำอะไรหรือ?"                  "เมื่อก่อนต้นตระกูลทำป่าไม้แต่เมื่อทางการยกเลิกสัมปทานไป  ก็เลยปรับเปลี่ยนมาเป็นทำสวนกล้วยไม้ส่งตลาดต่างประเทศแทนครับ" ยุพาพักตร์พยักหน้ารับ                  "คล้ายๆ บ้านแกเลยเนอะไอ้เจ้า" หนุ่มร่างท้วมตั้งข้อสังเกตขึ้นมา  แต่คนถูกถามทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่                  "หือ?...ก็แบบนี้แหละชาวป่าชาวดอย อาชีพก็ต้องพึ่งพาธรรมชาติทั้งนั้นแหละ"                ในสายตามารดาเคียงฟ้านั้นวิมุตติตอบเรียบๆ อย่างถ่อมตัว  เพราะฐานะของเขานั้นเท่าที่ทราบจากลูกสาวนั้น  อยู่ในขั้นผู้มีอันจะกินและน่าจะสืบเชื้อสายมาจากเจ้าทางเหนือด้วยซ้ำ                   "ได้ยินมาว่าระหว่างที่ฟ้าไปพักที่ไร่  ไปทำซุ่มซ่ามอะไรไว้กับเจ้าภูวิษะแม่ต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะ"                  "แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อยเท่านั้น  ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอย่าคิดมากเลยคุณยุพาพักตร์"                  เจ้าภูวิษะตอบหล่อนมาด้วยน้ำเสียงและท่าทางเสมอกัน  ไม่อ่อนน้อมเหมือนเด็กพูดกับผู้ใหญ่   ยุพาพักตร์ได้แต่จับตามองอย่างเงียบๆ แต่ไม่ได้พูดออกไป  หญิงวัยกลางคนพอจะเข้าใจว่าทำไมบุตรสาวของหล่อนไม่ค่อยชอบเขา  คงเป็นเพราะท่าทางถือยศถือศักดิ์ตามฐานันดรที่กำเนิดนั่นเอง                  "แม่ขอถามอะไรหน่อยนะคะเจ้าภูฯ   มันอาจจะฟังดูแปลกๆ สักหน่อย"  ว่าแล้วจึงเริ่มคำถามขึ้นมา                  "สองสามวันมานี่  เจ้าได้พบฟ้าบ้างหรือเปล่าคะ?" เจ้าภูวิษะนิ่งเงียบไม่ได้ตอบในทันใด   มีแต่ตรีภูมิเท่านั้นที่ล่อกแล่กมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ที  แล้วตัดสินใจตอบแทน                  "คุณแม่ครับเจ้าเขาเพิ่งมาถึงกรุงเทพฯ วันนี้   แล้วเราก็พากันมาพบคุณแม่เลย"                  "แม่รู้ค่ะ   เพียแต่อยากให้แน่ใจสักหน่อย  เจ้าคงได้ยินเรื่องทั้งหมดจากภูมิแล้วใช่ไหมคะ?"                  "ครับ" ชายหนุ่มเชื้อเจ้าพยักหน้ารับอย่างเรียบง่าย                  "มันอาจจะเป็นคำถามที่ทำให้ไม่สบายใจสักหน่อย  แต่หัวอกคนเป็นแม่น่ะก็เป็นห่วงน้องฟ้า  เขาช็อกกับเรื่องนี้มากถึงกับจับไข้เลย"                  "เอาเป็นว่า....เราสัญญา  ไม่มีทางที่เคียงฟ้าจะเป็นอันตรายเพราะเราเด็ดขาด!!" เขาไม่ได้ตอบตรงคำถามนัก   แต่คำสัญญานั่นกลับทำให้มารดาของหญิงสาวรู้สึกสบายใจขึ้นเป็นอันมาก                  ".....ขอบใจจ้ะ" หล่อนนิ่งอยู่เป็นนานกว่าจะตอบรับได้                  "เดี๋ยวแม่ขอตัวไปดูน้องหน่อยนะ   ถ้าฟ้าตื่นแล้วจะเรียกลงมาพี่ๆ อุตส่าห์มาเยี่ยมทั้งที" ยุพาพักตร์กำลังจะขยับลุก   แต่เจ้าภูวิษะเอ่ยปากห้ามเสียก่อน                  "อย่ารบกวนคนป่วยดีกว่าครับ พวกเรากำลังจะกลับกันแล้ว ที่มาก็เพื่อให้คุณยุพาพักตร์สบายใจ และถ้าเคียงฟ้าไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วเราก็เบาใจ  ขอบคุณที่ให้การต้อนรับ"  กล่าวจบชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง  ทำให้คณะที่มาด้วยพากันลุกตาม  และขอตัวกลับกันเป็นทิวแถว                  "ขอบใจที่อุตส่าห์มานะจ๊ะ" หล่อนกล่าวตอนที่เดินออกมาส่งที่หน้าประตูบ้าน และรอจนรถสีงาช้างคันนั้นแล่นไปไกลแล้วจึงขึ้นไปดูบุตรสาวบนห้อง                  "ใครมาเหรอคะแม่?  ฟ้าได้ยินเสียงรถ" ร่างบางเพิ่งตื่นขึ้นมาได้ไม่นานนัก  ใบหน้ายังซีดเซียวอยู่มาก   แต่ดูดีกว่าเมื่อคืนก่อนนัก                  "อ้าว? ฟ้าตื่นแล้วเหรอ?  มาตื่นเอาตอนพี่ๆ เขากลับกันพอดี"                  "พี่? ใครเหรอคะ?"                  "พี่ตรีไงลูก  เขามาเยี่ยม" หญิงสาวร้องอ๋อแล้วยิ้มขึ้นมา ก่อนจะหุบยิ้มลงในทันใดเมื่อได้ยินชื่อคนถัดมา                  "เขาพาเจ้าภูวิษะ  กับ อ.วิมุตติ มาด้วย"                  "เจ้าภูวิษะมาหรือคะ?" หัวใจของหล่อนเต้นรัวไปด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะรีบละล่ำละลักถามมารดา จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 16:28:24

ความคิดเห็นที่ 3                "เขาเป็นยังไงบ้างคะ?  เขาตกน้ำไปใครช่วยเขาขึ้นมา?  แล้วบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ?"                  "ใจเย็นๆ ฟ้า" หญิงวัยกลางคนเข้ามานั่งข้างลูกสาวแล้วลูบศีรษะให้คลายความตื่นเต้น                  "เขาปลอดภัยดีลูก   ไม่ได้เป็นอะไร...แล้วก็ไม่ได้ตกน้ำด้วย  เขาเพิ่งมาถึงกรุงเทพฯ วันนี้เอง"                  "เอ๊ะ?"                  "คนที่ลูกเห็นไม่ใช่เขา   ฟ้าจ๋า...เจ้าเขาอยู่เชียงใหม่มาตลอดเพิ่งจะมาถึงวันนี้  เขาไม่ได้พบฟ้าบนสะพาน" ยุพาพักตร์พูดช้าๆ เน้นเสียงทีละคำ                  "แต่ว่า....ฟ้าไม่ได้ฝันไปนะคะแม่"                  "บางทีฟ้าอาจจะไม่สบาย   แล้วก็อ่อนเพลียเกินไป...เรื่องมันไม่ได้เกิดขึ้นจริงลูก"                  "แม่คะฟ้าไม่ได้บ้านะคะ!! ฟ้าเห็นกับตาตัวเอง" หล่อนยืนยันด้วยความตระหนก  นี่แม้แต่มารดาของหล่อนเองยังคิดว่าหล่อนฝันกลางวันหรือนี่                  "แม่เชื่อจ้ะ แต่ในตอนนั้นฟ้าเป็นไข้   เวลาที่คนเราไม่สบายมักจะเห็นอะไรแปลกๆ  หรือไม่ก็ดึงเอาความจำในสมองมาสร้างเป็นเรื่องเป็นราวได้   เหมือนกับฝันไปนั่นแหละจ้ะ   เพราะตอนนั้นเราไม่ค่อยมีสติแล้ว"                  "แต่ว่า....." ยุพาพักตร์ลูบศีรษะบุตรสาวอีกครั้ง                  "เรื่องแบบนี้ใครๆ ก็เป็นกันได้จ้ะ  ฟ้าพักผ่อนให้สบายเถอะอย่ากังวลกับความฝันนั่นอีกเลย  แล้วเจ้าภูวิษะเขาก็สบายดีไม่ต้องเป็นห่วงเขานะจ๊ะ"                  "........ค่ะ" เป็นนานกว่าหญิงสาวจะรับปากมารดาได้  หล่อนไม่เชื่อในสิ่งที่มารดาพูดเพราะแน่ใจสายตาตนเองมากกว่า   แต่เมื่อหาหลักฐานมายืนยันไม่ได้ก็จำต้องยอมรับมัน                  "ว่าแต่...เจ้าภูวิษะเขาหล่อดีนะลูก" หญิงวัยกลางคนพูดไปยิ้มหยอกล้อบุตรสาวไป                  "แม่คะ!! อีตานั่นมีดีแค่หน้าตากับเป็นเจ้าแค่นั้นแหละค่ะ  ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่แม่คิดเลย  อย่าโดนหลอกเชียวนะคะ!!" เคียงฟ้าหน้าแดงขึ้นมาทันที                  "ทำไมล่ะลูก  ท่าทางเขาก็เรียบร้อยดีแต่ติดที่ว่าถือตัวไปหน่อย   เลยดูไม่ค่อยอ่อนน้อมกับผู้ใหญ่นัก"                  "โอ้ยยย!! ไม่หน่อยล่ะค่ะ  ตานั่นน่ะเข้าขั้นยโสเลยด้วยซ้ำ" ยุพาพักตร์ไม่ได้ตอบแต่ยิ้มขบขัน                  "ปากก็บอกว่าไม่ชอบเขา   แล้วทำไมเป็นห่วงจังล่ะลูก"                  "แม่คะ!!!?" หญิงสาวหน้าแดงขึ้นมาทันที  แล้วรีบแก้ตัวเสียงแข็ง                  "หนูแค่กลัวเขาตายต่างหาก   รู้ว่าไม่ตายก็สบายใจแล้ว"                  "จ้ะๆ ไม่ล้อแล้ว ว่าแต่ อ.วิมุตติ ญาติของเขาคนนี้ก็ดูแปลกนะ เป็นอาจารย์กลับไว้ผมเผ้าเสียยาว  ถ้าบอกว่าเป็นนายแบบแม่ก็เชื่อนะ...แต่นี่เป็นอาจารย์  ดีที่กิริยามารยาทเรียบร้อยไม่งั้นแม่ไม่เชื่อเลยนะ  สมัยแม่น่ะอาจารย์เขาต้องแต่งตัวเรียบร้อย  ตัดผมสั้น  ใส่แว่น  ดูขรึมๆ หน่อย  แต่เดี๋ยวนี้อาจารย์ดูไม่ค่อยต่างกับนักศึกษาเลยนะ"                  "เฮ้อ....แม่ขาอย่าไปเอาอะไรกับพี่เจ้าเลยค่ะ  คนนั้นน่ะเขาแปลกมาแต่ไหนแต่ไร  ได้ยินว่าไว้ผมยาวมาแต่สมัยเรียน   ฟ้าก็เดาใจเขาไม่ค่อยถูกบางทีก็อึดอัด"                  "ทำไมล่ะลูก ?"                  "บอกไม่ถูกค่ะ   ไม่ใช่แต่ฟ้าคนเดียวนะคะ  คนอื่นๆ ก็รู้สึกด้วย   เพียงแต่เขาไม่ได้ยโสขนาดอีตานั่น   แต่ก็เว้นระยะไม่ให้ใครเข้าใกล้มาก  ถือตัวพอสมควรพอๆ กับญาติของเขานั่นแหละค่ะ  แค่มารยาทดีกว่าเท่านั้นเอง"                  "คงเพราะเขาเป็นอาจารย์มั้งลูก   ถ้าสนิทกับนักเรียนเดี๋ยวจะไม่เกรงใจอาจารย์  แล้วยิ่งเขาดูไว้ผมเสียยาวแบบนั้น"                   เคียงฟ้าขมวดคิ้วเจ้าภูวิษะเองก็ไว้ผมยาว  ไม่เห็นมารดาของหล่อนติติงบ้างเลย  แต่อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้เป็นอาจารย์สอนหนังสือกระมัง ส่วนอาจารย์แบบวิมุตติจึงดูผิดแบบแผนครูบาอาจารย์ในสายตายุพาพักตร์  หลังอาหารเที่ยงวันนั้นหญิงสาวก็นอนพักผ่อนไปจนกระทั่งถึงเย็น  จึงค่อยพบว่ามิรันตีและเพื่อนร่วมคณะคนอื่นๆ พากันมาเยี่ยมถึงบ้าน   มิรันตีนั้นมีสีหน้าเสียใจนักหนามาถึงก็นั่งลงข้างเตียงแล้วจับมือเคียงฟ้าขึ้นมากุม  นัยน์ของหล่อนก็รื้นไปด้วยน้ำใส                  "ฟ้าเราขอโทษนะ  เราไม่น่าให้ฟ้าลงกลางทางเลย ไม่รู้ว่าฟ้าจะไม่สบายแบบนี้" คนป่วยเห็นเข้าก็รีบปลอบใจเพื่อน  ไม่คิดว่ามิรันตีจะรู้สึกผิดถึงเพียงนี้                  "แอน...อย่าร้องไห้สิ เราไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย" มิรันตีค่อยปาดน้ำตาทิ้ง  แล้วถามไถ่อาการเพื่อนต่อ                  "รู้ไหมแอนตกใจหมดเลยตอนพี่ตรีมาต่อว่าแอน"                  เพื่อนคนอื่นๆ ก็พลอยพยักหน้าไปด้วย  และเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง  หญิงสาวพอนึกภาพออกตรีภูมิเป็นคนปากไว   ก็คงจะไปกล่าวโทษมิรันตีเข้าทันทีที่รู้ว่าใครเป็นคนไล่หล่อนลงกลางสะพาน   แต่เขารู้ได้อย่างไร? ใครเป็นคนบอก? ในเมื่อมีแค่หล่อนกับมิรันตีเท่านี้ที่รู้เรื่องนี้  แต่ความสงสัยนั้นก็ถูกปัดทิ้งไปเมื่อต้องสนทนากับเพื่อนๆ ต่อ   หล่อนจึงไม่มีเวลามานั่งพิจารณาเรื่องนี้อีก                  "คงเพราะคุณแม่โทรไปถามน่ะ  พี่ตรีเลยพลอยตกใจไปด้วย  เช้านี้ก็ไปพาตัวเจ้าภูวิษะมาเยี่ยมเรา" คำบอกเล่านั้นทำเอาเพื่อนของหล่อนชะงักค้างไป   ก่อนจะถามซ้ำขึ้นมา                  "เจ้าภูวิษะมาเยี่ยมถึงบ้านเชียวเหรอ? เขาอยู่เชียงใหม่ไม่ใช่เหรอ?"                  "อืม...ก็พอได้ยินข่าวก็บินลงมาน่ะ  พี่เจ้าคงไปเล่าให้เขาฟัง" หล่อนก็พาซื่อตอบไปตามตรง                  "ตายแล้ว....มีน้ำใจจังเลย   นี่อย่าบอกนะว่าเมื่อเช้าพี่เจ้ามาเยี่ยมเธอด้วย"                เคียงฟ้าพยักหน้ารับมิรันตีไม่ตอบอะไรเพียงแต่หน้าตึงไปนิดหน่อย   ก่อนจะปรับสีหน้าได้รวดเร็วจนคนป่วยไม่ทันสังเกตเห็น  และพากันสนทนาเรื่องอื่นต่อไป  จนทั่งค่ำมิรันตีและเพื่อนๆ จึงกลับไป                    "ฉันหมั่นไส้ยัยฟ้า! เรื่องแค่นี้ต้องรบกวนเจ้าเขาลงมาหาถึงนี่  ทำไมก่อเรื่องวุ่นวายจนทั้งพี่เจ้า พี่ตรี กระทั่งเจ้าภูวิษะต้องหัวปั่นไปหมดเพราะยัยนี่ด้วย!!?" หล่อนบ่นให้เพื่อนๆ ฟังทันทีที่ขับรถออกจากบ้านเคียงฟ้า                  "อ้าว?...แต่ที่ฟ้ามันต้องมานอนซมแบบนี้  ก็เพราะเธอไปทิ้งมันไว้บนสะพานไม่ใช่เหรอแอน?"                  "ก็ตอนนั้นนึกได้ว่ามีธุระนี่  ก็คิดว่าเขาจะหารถต่อไปเองได้  ไม่คิดว่าจะไข้ขึ้นจนประสาทกลับ!!" หล่อนยังบ่นออกมาอีกมากมาย  แต่เพื่อนๆ ไม่กล้าขัดคอ  เพราะกลัวหล่อนอัญเชิญลงจากรถกลางทางบ้าง                  "เห็นเงียบๆ หงิมๆ แบบนั้นไม่นึกเลยว่าจะอ่อยผู้ชายเก่ง  สงสารแต่เจ้าภูวิษะถูกยัยบ้านั่นกล่าวหาเลยต้องเสียเวลาลงมาพิสูจน์ตัว"                  "นั่นสิ...เห็นตอนไปรับน้องทำท่าไม่ชอบยัยฟ้า  แต่อุตส่าห์มาเยี่ยมด้วยใจดีจัง" คนนั่งข้างมิรันตีกล่าวชม                  "มาเยี่ยมที่ไหน  มาแก้ข้อกล่าวหาต่างหากล่ะ!! ถูกยัยเพี้ยนนั่นเที่ยวไปบอกใครต่อใครว่าเขาตายแล้ว   ข่าวอัปมงคลขนาดนั้นคงต้องไปทำบุญล้างซวยสามวัดเจ็ดวัดแล้วมั้ง"                  "ฟ้าคงไม่ได้ตั้งใจหรอก  คนเป็นไข้น่ะก็เห็นอะไรไปได้ต่างๆ นานา ไม่แปลกหรอก" พอมีคนออกรับแทนมิรันตีก็หันไปเหวใส่เพื่อน                  "แล้วต้องมาเจาะจงเห็นเจ้าภูวิษะด้วยเหรอ?"                  "แล้วจะให้ฟ้าเห็นอาจารย์พี่เจ้าแทนเหรอ?" สาวๆ ในรถพร้อมใจกันหัวเราะขึ้นมา                  "บ้าสิ!! เจาะจงเห็นแต่คนหล่อเนี่ยนะ แสดงว่าในจิตใต้สำนึกมีแต่เรื่องผู้ชายแน่เลย  ยัยนี่ไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่แสดงออกหรอก  ฉันฟันธงได้เลย"                  "จ้าๆ ใจเย็นไว้....เขาไม่ได้เห็นพี่เจ้าของเธอก็ดีแล้ว"                  "แต่พี่เจ้าก็ไปเยี่ยมยัยนั่น!!" หล่อนแย้งจนคิ้วที่กันจนโก่งบางนั่นขมวดจนยุ่ง  สีหน้ามิรันตียามนี้ไม่ได้น่ารักอย่างที่แสดงออกเมื่ออยู่ต่อหน้าวิมุตติเลย                  "ก็ต้องพาเจ้าภูวิษะไปน่ะสิ" อีกคนออกความเห็น                  "เออนั่นสินะ...ถ้าให้เจ้าภูวิษะไปคนเดียวก็น่าเกลียดออก"                  เมื่อคิดได้ดังนั้นมิรันตีก็สบายใจขึ้นหล่อนจึงค่อยยิ้มออก  และขับรถไปอย่างมั่นคงท่ามกลางเสียงถอนหายใจของเพื่อนๆ   ที่เบาใจว่าจะไม่มีใครถูกไล่ลงรถกลางทางเพราะพูดขัดหูหล่อนเข้า  ในขณะที่เคียงฟ้าที่กำลังป่วยอยู่มิได้รู้เลยว่าเพื่อนสนิทคิดอย่างไรกับตนเองบ้าง       +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 16:28:53

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 27 วิญญาณนางงามกับวิทยเทพ                    หากความรักเหมือนกรงขังกักเอาหัวใจไม่ให้โบยบิน  ความแค้นก็เช่นกันมันเป็นดั่งโซ่ตรวนที่ผูกมัดดวงจิตให้ร้อนรนราวไฟผลาญอยู่เป็นนิตย์   วิญญาณของกุสุมาลย์ติดอยู่ในบ่วงแค้นมานานนักหนา  นานเกินกว่าช่วงชีวิตของใครคนหนึ่งจะดำเนินไปได้นับสิบเท่าตัว   เวลาไม่มีความสำคัญกับหญิงงามอีกต่อไป  มีแต่ความแค้นอันเป็นจุดหมายสูงสุด   ที่ทำให้นางรั้งรอมาได้จนถึงเพลานี้                     วิญญาณจากอดีตอันไกลโพ้นกำลังเดินวนเวียนอยู่รอบเตียงของเคียงฟ้า  ไม่อาจเข้าไปใกล้ร่างบางที่หลับใหลอยู่ได้มากกว่านี้  เพราะหญิงสาวมีจิตแห่งอำนาจแผ่รัศมีคุ้มครองอยู่  คืนที่ผ่านมาหล่อนหาเหรียญพระที่หลวงปู่แสนให้มาใส่ติดตัวไว้  แม้ภิกษุชราจะบอกว่ากันผีไม่ได้ก็ตามทีแต่มีไว้ก็อุ่นใจกว่า  โดยหารู้ไม่ว่าเหรียญนี้เป็นเสมือนสิ่งเชื่อมโยงระหว่างหล่อนกับผู้จาริกบุญ  ให้แผ่จิตอันเป็นกุศลมาหยุดไฟร้อนไม่ให้เผาไหม้ลามต่อไปได้อีก                     "เข้าใกล้ก็มิได้  แล้วจะทำการใดต่อไปเล่าแม่หญิงกุสุมาลย์ ? "                  เสียงนุ่มทุ้มถามกึ่งขบขันดังแว่วมา  เรียกเอาหญิงงามเจ้าของนามหันขวับไปในทันที   จึงพบเห็นบุรุษในชุดโบราณนั่งอยู่ที่กรอบหน้าต่าง   วิทยเทพนายนั้นตั้งแต่เมื่อใดนั้นนางก็มิทันได้ทราบ  แต่มิได้ประหวั่นพรั่นพรึงกับร่างสูงตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย                    "แล้วท่านเล่าจะทำประการใดกับข้า?  รึจะลากตัวข้าไปอีกภพภูมิโดยหาความผิดไม่กระนั้นรึวิทยเทพ ?" เรียวปากงามสีซีดคลี่ยิ้มเย้ยออกมาส่งมอบให้                  "อยากให้เราทำกระทำเยี่ยงนั้นรึแม่หญิง?"  วิมุตติในร่างจิตที่ทรงสภาพวิทยาธรไถ่ถาม                  "ท่านไม่มีสิทธิ์!!!" นางส่งเสียงตวาดดังเกรี้ยวกราดกลับมาในทันที  "หากข้าเป็นวิญญาณบาปต่ำช้า  มีหรือพระภูมิเจ้าที่จะอนุญาตให้ข้าเข้ามาในบ้านนี้ได้"                  "ตอนนี้ยังมิใช่....แต่หากลงมือก่อกรรมเมื่อใด  แม่ก็มิใช่ผู้บริสุทธิ์อีกต่อไป...พระภูมิท่านมิได้เต็มใจให้แม่เข้ามาในบ้านนี้เลยแม้แต่น้อย  หากแต่แม่มีสายใยร่วมบุพกรรมกับเคียงฟ้ามาแต่อดีตชาติ   และใกล้ถึงเวลาที่รอยต่อแห่งผลกรรมจะมาบรรจบ  แม่จึงใช้ช่องทางนี้เล็ดลอดเข้ามาได้...หาไม่แล้วคงมิอาจ"  วิทยาธรเทพในชุดผ้านุ่งสีขาวปักดอกตราประจำตำแหน่งสีแดง  กล่าวขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม   สร้างความขุ่นเคืองให้กุสุมาลย์ยิ่งนัก                  "แล้วอย่างไรเล่า?  สิ่งใดที่ข้ากระทำข้ายอมรับแต่นางคนนี้เล่า?...อีกประการข้าอยากถามไถ่นักว่า   เมื่อข้ายังมิได้กระทำสิ่งใดต่อนาง...ท่านจะอ้างสิทธิ์อันใดมาริดรอนวิญญาณข้า  พระยมเทพยังมิเคยส่งราชมัลใดมาตามตัวข้าเลย   แล้วท่านเล่ามาด้วยหน้าที่อันใด...เฮอะ!" นางในชุดผ้าซิ่นสีหมากสุกกล่าววาจาเย้ยหยัน                  "ที่แม่กล่าวมาก็จริงอยู่....เรามิได้มีหน้าที่อันใดในยมสถาน  แต่เพราะมีคนผู้หนึ่งร้องขอไปที่วิชาธรเคหาสน์ เราจึงมาอยู่ที่นี่ได้ แม้มิใช่กิจโดยตรงก็ตาม แม่เข้าใจหรือไม่?" หญิงงามขมวดคิ้วมุ่นเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ท่าทางขัดข้องขุ่นเคืองยิ่งนัก                  "แม่หญิงฟังเรากล่าวสักนิด" พูดพลางลุกขึ้นเดินตรงเข้ามาหา แต่กุสุมาลย์สาวเท้าถอยหลังโดยพลัน                  "อย่ามาเกลี้ยกล่อมให้ข้าเปลี่ยนใจ นางผู้นี้กระทำบาปหยาบช้านักหนา ถึงแม้ผู้อื่นให้อภัย  ข้าก็มิอภัยให้นางดอก!!" วิญญาณนางกำนัลชี้ไปที่ร่างบนเตียง                  "แม้ว่าผู้ร้องขอให้เรามาจะเป็น 'ภูวิษะเจ้า' ก็ตามอย่างนั้นรึ?"                  "ภูวิษะเจ้า!!!?"                  นัยน์ตาคู่งามเบิกโพงคล้ายไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินไปเมื่อครู่  ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความเสียใจประดังประเดกันเข้ามา  ดวงตาสีนิลคู่นั้นโศกศัลย์มืดมิดยิ่งกว่าเดิม  มิช้าน้ำตาที่เอ่อคลอก็พลันหายไป  เหลือเพียงแสงแห่งความพยาบาทวาวโรจน์ขึ้นมา                  "เพราะนางเคยเป็นชายาขององค์ท่านงั้นรึ? ทั้งที่นางตอบแทนดวงหทัยอันรักมั่นของท่านด้วยบาปเวรอันเลวร้ายอย่างนั้นรึ?" เสียงขมขื่นดังออกมาจากเรือนกายที่กำลังสั่งระริก                  "รัก ของภูวิษะเจ้า คือผู้ให้...รักอย่างผู้รู้จักอภัย"                  "อภัย?...แม้จะทำร้ายผู้ให้โดยไม่สำนึกอย่างนั้นรึ?!!!  เพื่อนาง? เพียงเพราะเคยเป็นนางอันเป็นที่รักกระนั้นรึ?  แล้วนางเล่าก็เอาแต่เสวยสุขในสิ่งที่ผู้อื่นหยิบยื่นให้  แบบนี้เรียกว่ายุติธรรมแล้วอย่างนั้นรึ?" มือเรียวกำแน่นและสั่นเทาจนเล็บจิกเนื้อ   วิมุตติเห็นเข้าได้แต่ทอดถอนหายใจออกมา ด้วยเวทนานางผู้ตกอยู่ในบ่วงกรรมนัก                  "....ภูวิษะเจ้านั้นหาได้อภัยต่อเพียงเพราะรักประการเดียวหรอก...แต่ท่านกำลังปลดปล่อยตนเองออกจากความผิดบาป ที่ร่วมบุพกรรมกันมากับเทวีน้อยต่างหากเล่า!"                  "หมายความว่าอย่างไร?"                  "หมายความว่า...ภูวิษะเจ้าเหน็ดเหนื่อยกับการขังตนในกรงแห่งความคับแค้น  จนต้องติดตามกันมาชาติแล้วชาติเล่าเยี่ยงแม่หญิง...ท่านไม่ประสงค์จะตกอยู่ห้วงทุกข์อีกแล้ว" เสียงบอกเล่านั้นอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด                  "มดเท็จ!! วิทยเทพท่านมดเท็จทั้งเพ!!?" กุสุมาลย์สั่นสะท้านไปทั้งร่างด้วยความคับแค้น  ก่อนจะเชิดใบหน้างามล้ำนั่นขึ้นจ้องมอง                  "ท่านปั้นเรื่องมดเท็จนี้ขึ้นมา  เพื่อให้ข้าละมือจากนางบาปนี่!"                  "กุสุมาลย์!!! ไยจึงกล่าวเช่นนี้....เราเป็นวิทยเทพย่อมอยู่ในความสัตย์"  วิมุตติส่งเสียงขึ้นมาด้วยความตระหนก  แต่นางโฉมงามมิได้เชื่อคำกล่าวเลย  นางเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ร่างสูงแล้วจึงกล่าว                  "จะให้ข้าเชื่ออย่างนั้นรึ?  ผู้ใดก็รู้...มีวิทยาธรฅนใดไร้เล่ห์เหลี่ยมกันเล่า เมื่องานของพวกท่านนั้น  ก็คือใช้วจีหลอกล่อให้ผู้อื่นหลงกลตกปากรับคำ  เมื่อนั้นท่านก็มีอำนาจเข้ามาจัดการในกิจผู้อื่น" กุสุมาลย์จ้องมองดวงตาคมกล้าที่บัดนี้มีแสงเรืองออกมา   มิมีทีท่าเกรงกลัวแม้แต่น้อย                  "ทำไม?....หรือมีสิ่งใดที่ข้ากล่าวผิดไป ? วิทยเทพท่านคือผู้เจรจาความ...เป็นคนกลางคอยชักนำให้คู่วิวาทะสงบศึก  เหล่านี้มิใช่งานของท่านรึ?  ดูแต่ท้าวพญาของท่านสิ   หาใช่ใช้วจีเกลี่ยกล่อมจนครุฑนาคยอมสงบศึกรึ ? "                  "เฮ้อ...แม่หญิงกุสุมาลย์ แม่กำลังพาลดังเช่นเด็กน้อย   ปีนี้แม่อายุเท่าใด...สัก 1 ปีทิพย์*(1 พันปี)ได้หรือไม่?" วิทยเทพชูนิ้วขึ้นนับ  ด้วยท่าทางไม่ถือสานางงามที่กำลังจมอยู่ในโทสะตรงหน้า                  "เอาเถิด...แม่อายุเพียงปลายก้อยของท้าวพญาแห่งเรา  จะมิรู้เรื่องหรือฟังมาผิดๆ ก็หาควรตำหนินางไม่   แม่หญิงคนงามเราจะบอกเล่าให้ฟัง  องค์ชีมูตวาหน[1]ท้าวพญาแห่งวิทยาธรนั้น  ระงับการจองเวรของพญาสุบรรณราชกับนาคราชนั้นด้วยเมตตาจิต ยอมสละร่างประทานให้เสวยแทนนาคา จนพญาปักษานั้นละอายใจจึงยอมละทิ้งซึ่งทิฐิต่อชาวนาคา หาได้มีวจีหวานระรื่นใดไปกล่อมเจ้าเวหานั้นได้ดอก จะมีก็เพียงเมตตาจิตและอภัยทานเท่านั้น...เป็นพรอันประเสริฐประการเดียว   ที่หยุดความอาฆาตพยาบาทซึ่งมีมาช้านานของสองเผ่าพันธุ์ลงได้”   เมื่อวิญญาณหญิงงามยังมิทันได้เอ่ยปากคัดค้าน  เพราะเพิ่งกระจ่างชัดกับตำนานของผู้ยุติศึกครุฑานาคานี้   วิมุตติก็ก็กล่าวต่อเนื่องชนิดมิมีติดขัด   “และถ้าหากจะมีวิทยเทพฅนใด เจ้าเล่ห์พราวเหลี่ยมอย่างที่แม่กล่าวหามา  คงจะเป็นเราหาใช่องค์ชีมูตวาหนดอก  หึ หึ"  ร่างสูงกล่าวจบก็เดินตรงรี่เข้าหานางคนงาม  จนกุสุมาลย์ต้องก้าวถอยหลังไป                  "จะ...จะทำสิ่งใด?"                  "ไฉนเล่า? แม่หญิงคนกล้ากลัวเราหรืออย่างไร?"                  กึ่งเทพรูปงามย่างสามขุมเข้าใกล้   วิญญาณนางกำนัลแลเห็นเข้าก็ฉายสีหน้าไม่ไว้วางใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด   นางคาดเดาความคิดวิมุตติไม่ออก  อีกทั้งเขายังทรงฤทธีกว่านางนัก   จึงเลือกที่จะหลบลี้หนีหน้าไปก่อน  ฉับพลันนั้นนางแห่งอดีตกาลก็หายลับไปจากเบื้องจักษุวิทยาธรเทพในทันใด                  "อ้าว?...แม่คุณไปไหนเสียเล่า?  ราตรีนี้ยังอีกยาวนานนักจะไม่อยู่เป็นเพื่อนจำนรรจากับเราก่อนรึ ? "                  "ข้ามิใช่สหายท่าน เชิญไปหาเพื่อนอื่นจำนรรจาไปเถิด!  เรื่องนี้เรามิรามือง่ายๆ เท่านี้ดอก...ท่านอย่าได้หมายมาดว่าจะข้าจะอภัยแก่นางเลย!" เสียงนางโฉมงามดังมาไกลๆ แต่มิได้ปรากฏกายให้เห็นอีก ปล่อยให้เทพบุตรจากวิชาธรสถานยืนอมยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่เดียวดาย                  "หึ หึ หากแม่มิร้างลาจากความพยาบาท เห็นทีแม่ก็ต้องทนพบเจอเราไปเรื่อยแล..."   +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ [1] พญาแห่งวิทยาธร มีนามว่า “ชีมูตวาหน” อ่านว่า ชี-มู-ตะ-วา-หะ-นะ    จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 16:36:21

ความคิดเห็นที่ 5 เสียงถกเถียงกันของวิทยาธรเทพกับนางโฉมงาม  อื้ออึงอยู่ในห้องมาครู่ใหญ่  แต่ก็มิได้ปลุกให้เคียงฟ้าตื่นจากนิทราขึ้นมา พบเจอว่ามีผู้อื่นใดอยู่ในห้องของหล่อน หญิงสาวเพียงแต่ขยับกายพลิกตัวไปมาเท่านั้น  ยามที่เสียงรบกวนนั้นดังเกินไป แต่มิช้านานเสียงเหล่านั้นก็จางหายไป คงเหลือแต่ความเงียบสงบเหมือนเมื่อแรกนิทรา  ลมหายใจของหล่อนผ่อนเข้าออกเป็นจังหวะทอดยาวออกไป  บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของร่างนั้นกำลังพาตนเข้าสู่ห้วงฝัน                  "พระเทวีเพคะ..." เสียงเรียกแผ่วเบานั่นทำให้เคียงฟ้าสะดุ้ง  และรีบหันหน้ากลับมามองก็พบว่าเป็นปทุมมานางกำนัลคนหนึ่งของมหิตาเทวี                  'นี่เรากำลังเป็นมหิตาเทวีอีกแล้วรึ?' หญิงสาวถามตนเองในใจ  และเมื่อเหลียวมองไปรอบตัวก็ยิ่งแน่ใจนัก                  "มะ..มีอะไรรึ? ปทุมมา" นางกำนัลไม่ตอบแต่ยื่นผ้าซับพระพักตร์ส่งให้ เคียงฟ้าจึงได้รู้ว่าตนเองกำลังร้องไห้อยู่   หล่อนรับผ้ามาเช็ดน้ำตาออกแล้วจึงถามไถ่กลับไป                  "พี่กุสุมาลย์เป็นอย่างไรบ้าง?"                  "ไม่เป็นไรแล้วเพคะแผลก็จวนจะหายแล้ว  หากทราบว่าพระเทวีทรงห่วงใย พี่กุสุมาลย์คงจะดีใจยิ่งนะเพคะ" คำตอบของปทุมมาทำให้หล่อนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก                     'ดีจริง...ที่ไม่เป็นไรมาก  ไม่อย่างนั้นเราคงต้องเสียใจแน่ๆ  ถึงแม้จะเป็นฝีมือของมหิตาก็เถอะ' หล่อนกล่าวตำหนิตนเองในอดีตกาล  ว่าแล้วจึงคิดจะไปเยี่ยมเยือนคนป่วยที่เรือนบ้าง                  "ปทุมมาเราอยากไปเยี่ยมพี่กุสุมาลย์"                  "เพคะ  หม่อมฉันจะเตรียมขบวนให้"                  "นี่....แค่ไปเยี่ยมพี่กุสุมาลย์ทำไมต้องทำอะไรใหญ่โตปานนั้น " นางกำนัลข้างพระวรกายจึงยิ้มรับเก้อเขิน                  "เพคะ...หม่อมฉันลืมไปว่าเรือนพี่กุสุมาลย์ก็อยู่ใกล้แค่นี้ แต่ล้างพระพักตร์ก่อนดีไหมเพคะ เดี๋ยวพี่กุสุมาลย์รู้ว่าทรงกรรแสงจะพลอยกลุ้มใจไปด้วย" หญิงสาวยกมือขึ้นลูบใบหน้าและลุกขึ้นไปมองคันฉ่องทองเหลือ  ก็พบใบหน้าที่เศร้าหมองอิดโรยและมีร่องรอยน้ำตา                  "ก็ดีนะ  เลอะเทอะไปหมดเลย"                  "งั้นหม่อมฉันจะไปตักน้ำมาให้สรงพระพักตร์นะเพคะ" ปทุมมาทูลแล้วก็คลานเข่าถอยหลังออกไปก่อนจะลุกขึ้นยืนเมื่อใกล้บานทวาร                  "แล้วนี่พี่ศรีดาราไปไหนเสียเล่า ? "                  "พี่ศรีดาราไปลานหน้าวังเพคะ"                  แม้จะฉงนสงสัยว่าศรีดาราไปทำสิ่งใดที่ลานหน้าวัง  แต่หล่อนไม่อยู่ในอารมณ์จะถามต่อ  หญิงสาวข้องใจในสาเหตุที่มหิตาเทวีเอาแต่ร้องไห้มากกว่าว่าเป็นเพราะเหตุใด  จึงพยักหน้าแล้วโบกมือให้นางที่กำลังถวายการรับใช้ออกไปได้  แต่ไม่ทันที่ปทุมมาจะก้าวพ้นธรณีห้องบรรทมก็ได้ยินเสียงร้องบอกกล่าวว่ามีผู้มาเยือน  ตามด้วยเสียงคำนับอย่างนบนอบของนางกำนัลประจำตำหนักที่อยู่ภายนอก                  "ใครมาน่ะ?"                  "ประเดี๋ยวหม่อมฉันออกไปดูให้นะเพคะ" ปทุมมาออกไปไม่นานก็กลับมาทูล  พร้อมๆ กับนางกำนัลอีกสองนางที่ประคองอ่างล้างหน้าดินเผา  และผ้าแพรสำหรับเช็ดพระพักตร์เข้ามาด้วย                   "พินทุมณีเทวีเสด็จมาเพคะ"                  ทันทีที่ได้ยินนามนี้เคียงฟ้าก็ขมวดคิ้วโค้งนั่นจนมุ่น นึกสงสัยว่าพระภคินีของมหิตาเทวีจะเสด็จมาด้วยเหตุใด  คงมิแคล้วมีเรื่องให้ร้อนหูเป็นแน่แท้  หล่อนถอนหายใจออกมาอย่างแรง  ก่อนล้างหน้าเช็ดตาให้สะอาด ใจหนึ่งก็ไม่อยากพบพาล  แต่อีกใจหนึ่งก็นึกระแวงสงสัยว่า  จะเกี่ยวกับสาเหตุที่มหิตาเทวีเอาแต่ร้องไห้หรือไม่                  "ไปทูลพระพี่นางว่าอีกสักครู่เราจะไปพบ"                  "เพคะ" เสียงรับคำดังขึ้นก่อนนางกำนัลจะออกจากห้องไป                    เคียงฟ้าในร่างมหิตาเทวีมองเงาที่สะท้อนออกมาจากคันฉ่องอีกครั้ง   ก็พบว่าดวงหน้าโสภานั้นยังมีร่องรอยของความโศกเศร้าดวงเนตรงามบวมช้ำ หากออกไปในสภาพนี้คนช่างจับผิดอย่างพินทุมณีเทวีคงจะเห็นเข้าแล้วซักถามเอาเป็นแน่  หล่อนจึงคิดจะแต่งหน้ากลบรอยช้ำนั้น  แต่เมื่อเปิดกล่องทองคำสลักลายซึ่งวางอยู่เบื้องหน้าหน้าคันฉ่อง   หญิงสาวก็นิ่งอึ้งไปเพราะไม่รู้จักวิธีใช้เครื่องสำอางแบบโบราณ  ภายในกล่องนั้นแบ่งเป็นช่องเล็กๆ อีกหลายช่อง  ช่องใหญ่บรรจุเม็ดแป้งปั้นเป็นรูปหยดน้ำก้อนเล็กๆ  ช่องอื่นๆ นั้นมีผงสีต่างๆ ทั้งสีชาด สีเหลืองฝุ่นขมิ้น  สีกลักแดงส้ม  ใบพลูอยู่ในนั้นอีกหลายใบ  อีกทั้งยังมีแท่งถ่านสีดำ พร้อมด้วยขวดบรรจุน้ำมันหอม  ทุกอย่างดูแปลกตาไปหมด  หล่อนเลิกลั่กอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเรียกนางกำนัลมาช่วย                  "ปทุมมาแต่งหน้าให้เราหน่อยสิ" หญิงสาวคิดว่าตนเองไหวพริบดีพอควร ที่ไม่ทำให้คนอื่นสงสัยเอาได้                  "เพคะ...แต่ประทินพระโฉมยามนี้อาจจะทำให้พินทุมณีเทวีทรงคอยนานนะเพคะ"                  "ก็ให้คอยไปสิ   ไม่ได้เชิญให้มานี่" ปทุมมาฟังมาแล้วก็นึกประหลาดใจ  แต่ไม่กล้าทูลถามด้วยเหตุว่าหมู่นี้มหิตาเทวีทรงกริ้วง่าย                  "แล้วจะใช้สีใดดีเพคะ? หม่อมฉันจะได้จัดเตรียมถูก"                  "สีอะไรก็ได้น่า..." หล่อนตอบอย่างรำคาญใจ                  "วันนี้ทรงชุดสีม่วงดอกตะแบก[1]ถ้าอย่างนั้นใช้สีถ่านดีไหมเพคะ?" เมื่อหญิงสาวพยักหน้าก่อนจะเบิ่งตาค้างเมื่อได้ยินคำพูดประโยคถัดมา                  "ถ้าอย่างเดี๋ยวหม่อมฉันไปเอาครกก่อนนะเพคะ" ปทุมมาเดินไปที่ตู้กำลังหยิบฉวยเอาครกบดยาเล็กๆ ที่ลงรักปิดทองอย่างงดงามออกมา                  "ครกเอามาทำไม?"                  "อ้าว? ก็จะทรงทาสีถ่านนี่เพคะ ก็ต้องบดก้อนถ่านให้เป็นผงเสียก่อน" นางหยิบเอาก้อนถ่านสีดำขึ้นมาชูให้ดู  เล่นเอาเคียงฟ้าถึงกับอึ้งค้างไปด้วยความพิศวงเลยทีเดียว                  "เอ่อ...งั้นไม่เอาก็ได้ท่าทางจะนานนะ"  หล่อนพึ่งนึกขึ้นมาได้ว่าผู้หญิงสมัยโบราณนั้น ใช้ผงถ่านจากไม้ที่เผามาทาเปลือกตาแทนอายแชโดว์  เคยอ่านเจอแต่ในหนังสือประวัติศาสตร์เพิ่งจะเคยเห็นของจริงก็วันนี้                  "งั้นเอาสีไหนดีเพคะ?"                  "ไม่ต้องแล้วดีกว่า  แค่ทาแป้งก็พอ"                  "แต่....ถ้าทาแป้งอย่างเดียวหน้าจะขาวโพลนนะเพคะ" ปทุมมาค้านยิ่งฟังหล่อนก็ยิ่งนึกถึงหน้านักแสดงในภาพยตร์เรื่องสุริโยทัย  ตอนที่ทาแป้งขาววอกไปทั้งใบหน้า                  "งั้นไม่ต้องแต่งแล้วดีกว่า" หล่อนไม่อยากหน้าขาวเป็นตุ๊กตาชาววังขนาดนั้น                  "เอางั้นหรือเพคะ...." คนถามยังทำหน้าซื่อบื้อใส่หล่อนคล้ายไม่เห็นด้วยแต่ไม่กล้าคัดค้าน                  "ก็ทาแต่แป้งขาววอกอย่างเดียวมันตลกนี่...เดี๋ยวเสด็จพี่พินทุมณีเทวีเห็นเข้าก็ขำตายพอดี" เคียงฟ้าบ่นอุบอิบออกมา   แต่นางกำนัลของมหิตาเทวีฟังแล้วก็พลอยหัวเราะตามออกมา                  "หม่อมฉันจะทาให้บางๆ พอพระฉวีนวลผ่อง มิได้แต่งพระพักตร์ให้ขาวโพลนเหมือนนางละครหรอกเพคะ ทรงเบาพระทัยได้"   [1] สีดอกตะแบก = สีม่วงอมชมพู จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 16:38:04

ความคิดเห็นที่ 6                                พูดจบปทุมมาก็ลงมือหยิบเม็ดแป้งลงในถ้วยกับผงขมิ้นอีกเล็กน้อย  และตามด้วยน้ำอบผสมลงไปจนเป็นเนื้อเดียวกันแล้ว  จึงนำผ้ามาชุบเอาแต้มไปบนใบหน้าของเคียงฟ้า   หญิงสาวรู้สึกถึงผิวหน้าที่ตึงเมื่อแป้งเริ่มแห้ง  หล่อนไม่กล้าขยิบตาด้วยซ้ำเพราะกลัวแป้งจะล่วงกราว  แต่ความวิตกนี้ก็ถูกปัดทิ้งไปเมื่อช่างแต่งหน้าก็ใช้ผ้าอีกผืนถูไปทั่วใบหน้าจนนวลเนียน  เมื่อลืมตามองคันฉ่องทองเหลืองอีกครั้ง  หน้าหล่อนไม่ยักจะหน้าขาวเป็นลิเกอย่างที่กังวลใจจึงค่อยถอนหายใจโล่งอก  แต่ปทุมมายังสิ้นสุดพิธีการเท่านั้น  นางกำลังใช้มีดลิดใบพลูและเฉือนปลายก้านออกเพื่อให้ใช้สะดวก                   "หลับพระเนตรนะเพคะ  หม่อมฉันจะวาดดวงเนตรให้"  นางผสมน้ำมันยางลงในถ้วยเล็กอีกใบและตามด้วยผงแป้งสีกลัก                  "ฮ้าาา!!?"                  หญิงสาวจากโลกอนาคตอุทานขึ้นมาอีกครั้ง  สมัยนี้มีอายไลน์เนอร์ด้วยหรือนี่   เมื่อจบจากการเขียนตาเคียงฟ้ายังไม่ได้ลืมตาขึ้นในทันทีเพราะสียังไม่แห้ง   อีกทั้งปทุมมากำลังวาดคิ้วให้ใหม่ด้วย   การแต่งหน้าสมัยโบราณช่างศักดิ์สิทธิ์ราวพิธีกรรมในความรู้สึกของหล่อนเสียนี่กระไร                  "แต้มชาดอีกหน่อยก็งามแล้วเพคะ "                  ภู่กันทรงประหลาดรูปเหลี่ยมขนยาวเล็กถูกจุ่มลงไปในถ้วยสีชาด  แล้วจึงยกขึ้นมากรีดที่ริมฝีปากของหล่อน    เคียงฟ้าได้แต่นั่งอ้าปากไม่กล้าขบเม้นเพราะกลัวสียังไม่แห้งแล้วจะเลอะฟันเอา  สีชาดนี้ตามที่เคยได้ยินมาจะติดทนไปทั้งวันลบออกได้ยากอีกด้วย      เวลาผ่านไปนานเท่าใดหญิงสาวไม่ได้สนใจนัก  เพราะมัวแต่ตื่นเต้นกับการประทิมโฉมจนเพลิดเพลินลืมพินทุมณีเทวีไปเสียสนิท  เมื่อแต่งหน้าเสร็จหล่อนก็มัวแต่ชื่นชมหลงเงาอยู่หน้าคันฉ่อง  ที่สะท้อนภาพมหิตาเทวีหญิงงามในแห่งอดีตกาล  วงพักตร์เล็กได้รูปงาม ดวงเนตรโตล้อมด้วยแพขนตายาว ขนงโค้งโก่งดังคันศร  นาสิกเล็กกะทัดรัดกับเรียวโอษฐ์อิ่มเอิบ  แลดูพริ้มเพราราวกับตุ๊กตานางในวรรณคดีที่เคยเห็นในตู้โชว์ร้านที่ระลึกไม่มีผิด พระสิริโฉมของมหิตาเทวีนั้นเป็นความงามตามกาลสมัย  อันแปลกแตกต่างกับผู้หญิงในยุคสมัยของหล่อนมากมายนัก                  "ทรงโปรดไหมเพคะ? หม่อมฉันแต่งหน้าประทินโฉมไม่เก่งเท่าพี่กุสุมาลย์  อีกทั้งยังเร่งรีบนัก" ปทุมมาทูลถามอย่างถ่อมตน                  "นี่หรือไม่เก่ง..." เคียงฟ้าพึมพำออกมาทำเอาช่างแต่งหน้ายิ้มรับคำชมจนแก้มปริ                  "เช่นนั้นออกไปเข้าเฝ้าพระพี่นางเถิดเพคะ  ปล่อยให้ทรงรอเนิ่นนานไปจะไม่ดี"                  "นั่นสินะลืมไปเลย" หญิงสาวอารมณ์ขึ้นทันตา   แต่เมื่อคิดว่าออกไปพบใครแล้วก็ต้องถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย                  พระเชษฐคินีพินทุมณีเทวีทรงรอคอยอยู่นานนักจนไม่พอพระทัย  รู้สึกดั่งพระขนิษฐามิได้ให้เกียรติพระองค์  จึงมัวแต่ประทินโฉมไม่ใส่พระทัยว่าทรงรอคอยอยู่  แต่เมื่อพระน้องยาเสด็จมาอยู่เบื้องหน้าพระพักตร์แล้ว  ก็ทรงปรับแต่งอารมณ์ได้รวดเร็วนัก  ดวงพักตร์บึ้งตึงเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นเบิกบานและคลี่ยิ้มแย้มสรวลทักทาย                  "เป็นอย่างไรน้องพี่วันนี้คงจะมีเรื่องรื่นรมย์สินะ  จึงได้ประทินโฉมอยู่เป็นนาน"                  "ขออภัยเพคะเสด็จพี่" หญิงสาวในร่างมหิตาเทวีก้มลงถอนสายบัว  ก่อนจะก้าวไปนั่งเคียงข้างกันบนตั่งทอง                    "วันนี้น้องพี่ดูแปลกไป"                  "เอ๋? อย่างไรหรือเพคะ?" คนถูกถามเริ่มวิตกหรือว่าหล่อนสวมบทมหิตาเทวีไม่แนบเนียนกันนะ                  "ก็ดูเจ้าอิ่มเอิบ  สีหน้าผ่องใส  มีความสุขผิดกับที่ได้ยินมา"                 นั่นอย่างไรเล่ามาแล้วมนต์ร้ายของพินทุมณีเทวี  เคียงฟ้ารีบคลี่ยิ้มรับนึกของคุณฟ้าสวรรค์ที่ให้หล่อนเป็นฝ่ายรับหน้าพระพี่นางตัวร้าย  หาไม่แล้วหากเป็นมหิตาเทวีองค์จริงมีหวังคงได้แต่กรรแสงเป็นแน่แท้                  "หม่อมฉันจะไม่มีความสุขด้วยเรื่องใดรึเพคะ? ในเมื่อพระสวามีก็รักใคร่หม่อมฉันดี  อีกทั้งเสด็จพ่อเสด็จแม่ก็ทรงเมตตา  แล้วเสด็จพี่เองก็ทรงเป็นห่วงเป็นใยหม่อมฉันเสมอมา" หญิงสาวคลี่ยิ้มอยากรู้นักว่าพินทุมณีเทวีจะมาไม้ไหนกันอีก                  "เจ้ามิต้องปิดพี่ดอก พี่นี้เป็นพี่สาวในอุทรความทุกข์ของน้องย่อมเป็นทุกข์ของพี่เช่นกัน" หากว่าพระพี่นางทรงตรัสออกมาด้วยความจริงสักครึ่งพระทัย  เคียงฟ้าคงจะซาบซึ้งมากแต่ด้วยเห็นฤทธิ์เดชที่ทรงสำแดงไว้  จนผู้อื่นนั้นต้องร้อนกายใจไปทั่วหล่อนจึงไม่ปักใจในสิ่งที่พินทุมณีเทวีทรงตรัสเลยแม้แต่น้อย                  "หม่อมฉันมิได้ปิดอันใดนี่เพคะ"                  "กระนั้นหรือ...." พระภคินีตรัสเบาๆ แล้วปลายพระเนตรไปสบตากับนางบัวลออนางกำนัลประจำพระองค์                  "เฮ้อ....ถ้าเจ้าไม่อยากพูดพี่ก็มิต้องการซักไซ้ดอก  เพียงแต่พี่ได้ยินมาว่าหลายวันก่อนเจ้ามีเรื่องกลัดกลุ้ม"                  "เรื่องอะไรเหรอเพคะ?" หญิงสาวค่อยๆ ก้าวสู่หลุมพรางที่พินทุมณีเทวีตรัสนำทางไว้โดยไม่รู้ตัว  หล่อนเองก็มิได้แก่เดียงสาในเล่ห์มารยาไปกว่ามหิตาเทวีสักเท่าใด  จึงมิทันถ้อยดำรัสของพระพี่นาง                  "เรื่องการป่วยของกุสุมาลย์   ได้ยินว่านางล้มป่วย...นางเป็นคนโปรดของน้องเสียด้วยสิ  คงทำให้เจ้าไม่สบายใจเป็นอันมากใช่ไหมน้องพี่"                  "เอ่อ...." หล่อนเริ่มกระอักกระอ่วน  ไม่เข้าใจว่าทำไมพระภคินีของมหิตาเทวีถึงพระเนตรพระกรรณไวนัก สีหน้าอ้ำอึ้งนั้นยิ่งทำให้พินทุมณีเทวีแน่พระทัยในข่าวลือที่ทรงทราบมานัก                  "ขอบพระทัยเพคะ...พี่กุสุมาลย์ไม่เป็นอะไรมากดอกเพคะ  แค่อากาศเปลี่ยนนิดหน่อยเท่านั้น"                  "ก็ดี...มิเช่นนั้นเจ้าคงกลุ้มใจมากกว่า   หากไม่มีคู่คิด" ทรงตรัสเรื่อยๆ แต่กระตุ้นความอยากรู้ของอีกฝ่ายได้ดีเป็นอย่างยิ่ง                  "เสด็จพี่กำลังจะบอกอะไรหม่อมฉันหรือเพคะ?" หล่อนขมวดคิ้วเบื่อสีพระพักตร์แสร้งปั้นของพระพี่นางเต็มที่                  "ก็เรื่องที่พี่เคยบอกอย่างไรเล่า....นางเชลยต่างเมืองที่จะถวายตัวมาเป็นบรรณาการแด่สวามีเจ้า!"                  สิ้นคำตรัสนั้นเคียงฟ้างุนงงไปชั่วครู่  ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ถึงความฝันครั้งก่อน   แต่ในขณะนั้นใครบางคนในตัวหล่อนกำลังทุรนทุราย  เสียงหัวใจในร่างเต้นดังจนหญิงสาวรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ  คล้ายว่าคนที่หลับใหลอยู่ก่อนหน้านี้กำลังพลิกฟื้นตื่นขึ้นมาจากนิทราด้วยดวงใจอันแสบร้อนดุจดังถูกไฟผลาญ                  'แย่แล้ว!'                หญิงสาวบอกตนเองในใจ  เมื่อพบว่าคนที่หล่อนไม่อยากให้ได้ยินเรื่องนี้มากที่สุด  กำลังมีปฏิกิริยาตามแรงยั่วยุของพินทุมณีเทวี   และสำคัญไปกว่านั้นคือหล่อนกำลังจะควบคุมร่างกายนี้ไม่ได้  แม้จะพยายามฝืนแต่เหมือนแรงดึงดูดที่มองไม่เห็น   กำลังผลักไสหล่อนกลับเข้าไปด้านใน   แล้วดันให้มหิตาเทวีเจ้าของร่างอันแท้จริงออกมาภายนอก                  'ไม่ได้นะ!! อย่าไปฟังเขามหิตา!!'                หล่อนร่ำร้องอยู่ภายในจิตใจ   แต่จะดิ้นรนเท่าใดก็ไม่มีผลดวงจิตของหล่อนถูกดึงดิ่งลงมาสู่เหวอันมืดมิด ไม่สามารถปีนป่ายกลับขึ้นมาได้   ณ ที่นั้นมหิตาเทวีในอดีตชาติค่อยๆ ก้าวออกผ่านหน้าหล่อนไปสู่แสงสว่างภายนอก                  'มหิตาอย่าไป!!'   [จบตอนที่ 27] +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 16:39:18

ความคิดเห็นที่ 7 คุณแก้วมาให้ยาแล้ว ;) จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 17:01:59

ความคิดเห็นที่ 8 คุยกับคนอ่าน เพลิดเพลิน : มาแล้วค่ะ jeansbubble : แถมรูปให้ดูค่ะ ปีนี้เขาลงสีลายพร้อยกลายเป็นอีกัวน่าจริงๆ ด้วยแหละ ดีแอน : เดี๋ยวมาดูกันค่ะ ว่าเรื่องราวในอดีตเป็นยังไงกันแน่ Psycheza : โหวตไว้ข้างบนเวลามาดูจะได้หาง่ายใช่ไหมคะ? รู้นะ goldensun : จะตอบยังไงไม่ให้สปอยล์น้อ งั้นค่อยๆ รู้เรื่องไปพร้อมกันดีกว่าค่ะ tai shi 66 : แค่มาทักทายก็ดีใจแล้วค่ะ ที่มีคนรออ่าน AdeliE : ตอนที่แล้วลงตอนเดียวเพราะว่ายาวเท่ากับสองตอนค่ะ varavari : โอ้...คุณภูแฟนคลับ สายลมที่พริ้วไหว : อ๊ะ! คำผิด ขอบคุณค่ะเดี๋ยวกลับไปแก้ที่ต้นฉบับนะคะ เอิ๊ก...หลุดมาอีกแล้ว //หยอกเย้ ลูกแม่เล็ก : โอม...จงติดๆๆ ต่อไป เด็กใต้..ตัวดำ : ตอนนี้ยาวแล้วน้า ถ้าตอนไหนสั้นจะปะสองตอนค่ะ Love U like a Love song : นี่ก็คุณภูแฟนคลับ แหม..สงสารฟ้าหน่อยก็ไม่ได้   ส่วนคุณมอม โธ่..เห็นเป็นกิ้งก่าดอยไปเสียแล้ว sasatorn : จบแบบมีลุ้นนิดหนึ่งค่ะ N_Foxtrot : เวลาคับขันก็นึกถึงใครบางคนที่อยู่ลึกสุดใจน่ะค่ะ ใบไม้สีเงิน กับ สายฝนสีทอง : เริ่มกังวลว่าถ้านิยายหมดสต๊อกเขียนไม่ทันจะทำยังไงนี่ มาโพสแล้วหายหัวต้องโดนรุมยำแน่ๆ เลย makichan1 : ตอนนี้จะเบาๆ ลงหน่อยค่ะ ไม่ใจหายใจคว่ำเท่าตอนที่แล้ว ว่าวปักเป้า : ถ้าชอบปิ่นลองเข้าไปดูในแฟนเพจนะคะ ลงไว้เยอะเลยค่ะ กลัวว่าถ้าลงในกระทู้เดี๋ยวรูปหนักไปทำกระทู้ล่ม MOMIJI_99  : ชอบไอเดียนี้จังเลยค่ะ ที่ว่ากิเลสเป็นแรงผลักดันให้ก้าวเดินได้อย่างหนึ่ง ถ้าใช้มันเป็นแรงกระตุ้น เวิร์กมากค่ะ mimny : เรื่องของแม่หญิงกุสุมาลย์น่าเห็นใจมากค่ะ แต่จะอย่างไรนั้นงดสปอยล์ค่ะ ขืนเล่าเดี๋ยวไม่อ่าน รพิชา : เมียน้อย เมียมาก จะมีหรือไม่มี..อ่านกันต่อไป ไฟท์ๆๆ Tyra : อย่าเพิ่งลงแดงค่ะ มาแล้วๆ พี่อู๊ดกะน้องเหมียว : มาวันศุกร์ค่ะ โกมาซุม  : ความรักนอกจากทำให้คนตาบอดแล้ว ก็ทำให้ขาดสติ ขาดปัญญาได้อย่างคาดไม่ถึงค่ะ เพชรน้ำค้าง : นี่ก็หมั่นไส้เคียงฟ้า แต่ก็อยากให้คุณภูมาช่วยใช่ม๊า รู้นะ ลูนาติก :  "สติ" เป็นสิ่งเดียวที่มหิตาขาดค่ะ jazzzero : "ลมปากอาบยาพิษ" เป็นหนึ่งในเพลงยุทธที่สยบมาแล้วทั่วหล้า ทุกกาลเวลาค่ะ จนถึงปัจจุบัน วิชานี้ก็ส่งผลในสังคมเราอยู่ มีชื่อทางการว่า "วจีกรรม" ค่่ะ หลงรักผู้ชายชุดหมี : เย็นไว้ค่ะ คุณภูแฟนคลับคะ ตอนนี้คุณภูได้ออกเยอะกว่าตอนที่แล้วค่ะ เต็มล้าน : คนเขียนห้ามป่วย ห้ามตาย ก่อนลงนิยายจบใช่ไหมคะ piccy : บางคนก็บอกว่ามอมคือหมาปักกิ่งด้วยล่ะ ขุุนเขา : สตินี่เป็นเพลงยุทธเดียวที่จะตอบโต้วิชาลมปากอาบยาพิษนะคะ แต่มหิตาจะมีสติมากน้อยนี่สิคะ กระจ้อน : ผู้หญิงเป็นเพศคิดเล็กคิดน้อยค่ะ ยิ่งเวลาหึงยิ่งคิดมาก Dream_Soul : ตอนที่คุณภูกระโดดสะพานเป็นตอนที่เจ้าแก้วชอบมากค่ะ เขียนแล้วสะใจ  แม้คุณภูจะดูเกรียนๆ ไปบ้าง Thanks for gif :เพลิดเพลิน, jeansbubble, เปียร์รุส, goldensun, แพรสามวา, สายลมที่พริ้วไหว, สามปอยหลวง, Mnemosyne, kiwi@eve, Love U like a Love song, ลูกแม่เล็ก, TheMinussa, N_Foxtrot, อุเอบุระ, Pooklook ~ all my heart, Ms.petal, The Sphinx, ว่าวปักเป้า, ป้าทุยบ้านทุ่ง, mimny, MOMIJI_99, =FriEnDiY=, อสิตา, dokmainana, รพิชา, Tyra, พี่อู๊ดกะน้องเหมียว, สาวไทยในอะเดเลด, ลูนาติก, Janet Blue, หลงรักผู้ชายชุดหมี, rainbowMing, Piranha_p, เต็มล้าน, AdeliE, piccy, แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว, tobacco, เลิฟ2ซี, Kazeni, Dream_Soul คุณมอมช่วงก่อนโดนทาสีใหม่ จริงๆ ก็ทาสวยแบบตั้งใจเลยนะคะ เพียงแต่มันทำให้มอมกลายเป็นอีกัวน่าไป คนล้านนาเกิดอาการรับไม่ได้ เลยเป็นข่าว เดี๋ยวนักท่องเที่ยวเข้าใจผิดกลายเป็นกิ้งก่าดอยไปจริงๆ ไม่รู้ว่าป่านนี้ทาสีกลับมาเหมือนเดิมหรือยัง? จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 17:03:03

ความคิดเห็นที่ 9 วิมุตติจะคู่กับสุกุมาลย์เหรอคะ ตอนวิมุตติเป็นวิทยาธร ดูไม่เหมือนพี่เจ้าของน้องๆ นักศึกษาเลยค่ะ เวลาไหนเป็นตัวตนที่แท้จริงของวิมุตติกันแน่คะเนี่ย จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 17:04:05

ความคิดเห็นที่ 10                     วันนี้คุยเรื่องสัตว์ในวรรณคดีล้านนาอีกสักตัวนะคะ    "โต" เป็นสัตว์อยู่ในตำนานถิ่น ถ้าใครเคยอ่านเรื่อง "ต้นอ่อนใบรัก" นิยายเรื่องก่อน ก็เคยมีพูดถึงเรื่องนี้ เคยเล่าไว้ครั้งหนึ่งตอนนั้น   ขอเล่าอีกครั้งแล้วกันค่ะ มีมอมแล้วจะขาดโตได้อย่างไร                     ว่ากันขุนสิกจากับขุนสางสร้างมันขึ้นมาจากสัตว์ 9 ชนิด  ตัวจากสิงโต  หัวจากกระต่าย หูวัว เขากวาง คออูฐ  มีหงอนไก่ มีหนวดเหมือนแพะ  แล้วก็เท้าเหมือนม้า สรุปว่าเป็นผสมหลายสายพันธุ์นั่นเอง เครดิตภาพ จากอินเตอร์เน็ตค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 17:17:32

ความคิดเห็นที่ 11 ขุนสางกับขุนสิกจา  พระพรหมกับพระอินทร์นั่นแหละแต่เรียกด้วยภาษาท้องถิ่นน่ะ  มันมีนิทานพื้นบ้านของไทใหญ่  ว่ามีเจ้าเมืองคนหนึ่งจัดงานทำบุญทอดกฐิน  แต่เป็นกฐินคนรวยเท่านั้น เลยตั้งข้อรังเกียจแม่หม้ายยากจนคนหนึ่งอยากจะร่วมทำบุญด้วย  ทั้งที่แม่ม่ายคนนี้อุตส่าห์เอาเงินทั้งหมดที่มีไปซื้อทองชิ้นเล็กๆ มาได้ชิ้นหนึ่ง  แต่เธอก็ถูกปฏิเสธไม่ให้ร่วมงานบุญด้วยก็เลยเสียใจมาก  เสียงร้องไห้ดังไปถึงหูพญาแถนทั้งสอง ทีนี้เทวดาสององค์รู้เข้าก็สงสาร  เลยแปลงร่างมาเป็นคนบอกแม่หม้ายว่า  มีความเชื่อว่าให้เอาผ้าโพกผมสีขาวไปซัก 7 ครั้งในแม่น้ำ 7 สาย  ก็จะถวายพระเป็นกฐินได้เหมือนกัน  แม่หม้ายก็รีบทำตามพอวันงานบุญ เทวดาทั้งหลายก็มาร่วมขบวนแห่ของแม่หม้าย  ในขบวนมีนกกิ่งกะหร่า มาร่ายรำนำขบวนให้ด้วย   สร้างความไม่พอใจให้เจ้าเมืองเพราะขบวนใหญ่เกินหน้าเกินตา  เลยให้ลูกชายชื่อ วิมาระ ส่งพรรคพวกไปก่อกวนขบวนกฐิน  พวกอันธพาลที่ขวางงานบุญแบบนี้เขาเรียกว่าผีลู   ขุนสิกจากับขุนสางเห็นเข้าก็เลยเสกตัวโตขึ้นมา  ให้ไปไล่ผีลู   แต่เจ้าโตเกิดหิวระหว่างทาง  มันก็เลยกินเงินกินทองของผีลูแล้วก็ขบวนคนรวยที่เจอหมดเลย  ทีนี้เลยจนเสมอกัน เรื่องก็ประมาณนี้ค่ะ ปล.กิ่งกะหร่า คือ กินรี ค่ะ  ข้างๆ โต นั่นคือฟ้อนกิ่งกะหร่าค่ะ แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 55 17:20:39 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 17:19:40

ความคิดเห็นที่ 12 หลังจากนั้นงานบุญทางเหนือก็จะมีตัวโตมาเต้นเป็นประเพณีไป  ถ้าใจดีก็ส่งเงินให้มันกิน   ตอนนี้ไม่มีผีลูแล้วมันเลยหันไปไถเงินนักท่องเที่ยวแทนน่ะ  บางทีก็มีเต้นโชว์ในร้านอาหารเหมือนกัน การเต้นโตก็ยังเป็นประเพณีสืบต่อกันมาในวัฒนธรรม งดงามและน่าจดจำค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 17:21:44

ความคิดเห็นที่ 13 เวลาเต้นจะมีคนอยู่ข้างในสองคน เป็นขาหน้ากับขาหลัง  คล้ายๆ กับเชิดหมาสิงโตจีน ผู้เต้นต้องสามัคคีกันมาก จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 17:22:37

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนนี้สัญญาณอินเตอร์เน็ตของเจ้าแก้วมีปัญหาค่ะ เลยทำให้โพสต์ต่อไม่ได้ แต่เจ้าแก้วโทร.มาฝากให้ข้าพเจ้าช่วยโพสต์บอกเพื่อน ๆ นักอ่านว่า เจ้าแก้วได้อัพรูปปิ่นและเครื่องประดับไว้ในแฟนเพจค่ะ ตามไปดูกันได้นะคะ https://www.facebook.com/media/set/?set=a.455357931169626.100423.207714282600660&type=1 ตัวอย่าง ปิ่นดอกไม้ไหว ดอกเอื้องสีนาก จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 18:18:21

ความคิดเห็นที่ 15 อร๊ายวิมุตติก็ขรึม ฉลาดแท้ ภูวิษะก็หล่อกระชากใจ ...ข้าน้อยทำใจลำบากๆ 555 ว่าไม่ชอบกุสุมาลย์มากๆแล้ว คะแนนความเกลียดยังน้อยกว่าพิณทุมณีเท่าตัวแหน่ะ! แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 55 18:43:57 จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 18:41:03

ความคิดเห็นที่ 16 ผิดไหมถ้าจะบอกว่าเชียร์กุสุมาลย์ มหิตาก็หูเบาเหลือเกิน ส่วนเคียงฟ้าก็แลดูแสนงอน จากคุณ : Miss Hangover เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:10:49

ความคิดเห็นที่ 17 มิรันตีนี่น่ากลัวจะเป็นพิณทุมณีแน่ๆเลย ดูแล้วไม่จริงใจกับเพื่อนเลยสักนิด ทุกอาทิตย์ต้องเข้ามามองหา ว่าคุณแก้วกังไสมาอัพตอนใหม่หรือยัง^^ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:22:01

ความคิดเห็นที่ 18 >_< อ่านเเล้ว เชียร์มากกก อยากให้วิมุตติคู่กับกุสุมาลย์มากคะ จะเป็นพระคุณมากคะ ถ้าจบเรื่องนี้เเล้วคนเขียนเขียนตอนพิเศษให้คู่นีิ้หน่อย :). มารอตามอ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ^_^ จากคุณ : กระดิ่งมนตรา (dark_smile) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:59:04

ความคิดเห็นที่ 19 ท่านวิทยเทพ เวลาเกี้ยวสาวนี่ ไม่เบาเลยนะเพคะ ;D จากคุณ : ลูกแม่เล็ก เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 21:43:00

ความคิดเห็นที่ 20 มาอ่านตอนดึกค่ะ พี่แก้วทำหนูพินนน เรื่องของกุสุมาลย์และวิมุตติ อยากให้ทั้งสองได้เคียงคู่กันจริงจังเลยค่ะ>//< อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังเลยค่ะ อยากรู้ว่่ามหิตาจะทำอย่่งไรต่อไป ^^ จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 21:55:32

ความคิดเห็นที่ 21 เจ้าวิมุตตินี่ชักยังไงๆ แล้วน้า อิอิ จากคุณ : kiwi@eve เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 22:11:03

ความคิดเห็นที่ 22 อะไรเนี่ยวิมุตติผู้เคร่งขรึมแต่เวลาอยู่กับกุสุมาลย์ดันกรุ้มกริ่มช่างยั่วช่างแหย่ แต่จะคู่กันได้อย่างไรล่ะในเมื่อกุสุมาลย์เป็นวิญญาณ ขอโทษนะค้าที่ดูรุนแรงก้าวร้าวคือว่าอยากจะกระโดดถีบขาคู่ใส่พินทุมณีทุกครั้งที่นางออกฉากเลยค่ะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 23:33:18

ความคิดเห็นที่ 23 เจ้าภูวิษะรักเด็ก ก็ต้องทำใจ อ่อนประสบการณ์ ไม่ไตร่ตรองให้ดี แล้วยิ่งเป็นพี่สาวด้วยแล้ว ยิ่งเชื่อเข้าไปใหญ่ เคียงฟ้าก็พอกัน แต่แม่ทักถูกนะ หมั่นไส้เค้าแต่ก็ห่วง กุสุมาลย์เจออะไรบ้าง ตามต่อไปค่ะ แต่วิมุตติจะละลายแค้นของกุสุมาลย์โดยการจีบหรือคะ ผิดมาดไปรึเปล่า หรือพอถอดจิต มนุษย์ไม่เห็น เลยไม่ต้องวางมาดแล้ว จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 00:08:53

ความคิดเห็นที่ 24 เอิ่ม...เพิ่งเจอฉากสยองผีกุสุมาลย์บีบคอเคียงฟ้าอยู่ดีๆ ไหงตัดชับเป็นฉากกุ๊กกิ๊กระหว่างวิมุตติกับกุสุมาลย์ซะงั้น ว่าแต่พี่เจ้านี่เวลาปิ๊งสาวนี่แพรวพราวกรุ่มกริ่มมากกก เลยอดจิ้นคู่วิทยาธรกะผีสาวไม่ได้ หุหุ ว่าแต่มอมในความเห็นที่8 นี่มันอิกัวน่า (อิน่ากลัว)นิ ถึงสีจะสดใสแต่อดรู้สึกหยึ๋ยๆไม่ได้ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 00:27:35

ความคิดเห็นที่ 25 ..ตอนก่อน ๆ ก็เป็นพี่ภูแฟนคลับอยู่หรอกค่ะ ก็แหม.. ผู้ชายหน้าตาดีมีสมองน่ะเนอะ แต่อ่านตอนนี้จบ ..เปลี่ยนเป็นพี่เจ้าแฟนคลับแล้วค่ะ ไม่คิดเลยว่าจะเก็บงำวิทยาธรเทพผู้นั้นไว้ได้อย่างเนียนขนาดเน้!! จากคุณ : varavari เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 00:48:06

ความคิดเห็นที่ 26 555 สีใหม่นี่กิ้งก่าจริงๆ ด้วย จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 01:03:35

ความคิดเห็นที่ 27 ตามอ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนที่ 24 เรื่อยมา เล่นเอาเหนือยเหมือนกันค่ะ พระพี่นางเธอรู้สึกจะทรงร้ายกาจขึ้นทุกวันเลยนะคะ จากคุณ : หวานเย็นผสมโซดา เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 01:47:44

ความคิดเห็นที่ 28 ไชโย  พี่เจ้าคู่กะกุสุมาลย์ นางจะได้ไม่ต้องมายุ่งกะ เจ้าภูของฉัน เอ้ย ของฟ้า แต่ก็แอบเสียดายพี่เจ้า! คุณแก้ว ลงเรื่องเครื่องแต่งหน้าของสาวสมัยก่อนให้ดูก็ดีนะคะ น่าสนใจมาก เอาถ่านไปตำก่อนทา แล้วทาปากอย่างไร อิอิ คุณแก้วลงให้จบเรื่องนี้ รับรองสุขภาพร่างกายแข็งแรง เพราะมีแต่คนให้กำลังใจ ส่งแรงใจไม่ให้เจ็บไม่ให้จน นะคะ จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 09:18:24

ความคิดเห็นที่ 29 โอ๊ะ!!! เห็นรังสีเลิฟๆจากคนอีกคู่ ^^ รอเทวีน้อย รอเรื่องราว ทำไมน้อกุสุมาลย์ต้องโกรธขนาดนี้ รอติดตามนะคะ จากคุณ : tai shi 66 เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 10:06:15

ความคิดเห็นที่ 30 ท่านวิทยาธรนี่ เห็นเงียบๆ นิ่งๆ ขรึมๆ แต่บทจีบสาว อ๊ายยยยยย ชนะขาด แอบเขินแทน 5555 มิรันตี คือเพื่อนที่ไม่น่าคบ พิณทุมณีเทวี คือพี่ที่ไม่น่ามี เดาว่า...พี่กุสุมาลย์อาจถูกสั่งฆ่า(จะด้วยวิธีใดยังคิดไม่ออก) แต่สถานการณ์คงทำให้เข้าใจไปได้ว่า เทวีน้อยเป็นคนทำ ก็เห็นนางบอกว่า แล้วเราอยากตายหรอ มีสิทธิ์อะไรมาเอาชีวิตนาง ชอบคิดตาม 5555 มาเร็วๆ นะเจ้าแก้ว จากคุณ : Dream_Soul เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 15:07:57

ความคิดเห็นที่ 31 เข้ามาตาม.......อ่าน จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 15:47:54

ความคิดเห็นที่ 32 ยิ่งอ่านยิ่งเห็นใจกุสุมาลย์ มหิตาทำอะไรเนี่ย ต้องร้ายแรงทำร้่ายจิตใจของทั้งกุสุมาลย์และภูวิษะแน่ๆเลย แต่แหม แหม วิมุตติตอนเป็นวิทยาธรนี่ ปากหวานใช่ย่อยนะเนี่ย เวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน ยังเกี้ยวผีสาวคนสวยได้ อยากจะเห็นใจ เคียงฟ้า/มหิตา นะคะ แต่นะ เรามันประเภทไม่ชอบพวกหูเบา คิดเองเออเองแล้วมาน้อยใจเอง ไม่มีเหตุผล ขี้งอน ( เง้อออ นิสัยตัวเองล้วนๆ เลยค่า ) มาชูป้ายไฟให้ภูวิษะสู้ๆต่อไป แม้ตอนนี้จะแอบติดใจมุกหยอดสาวของวิมุตติไปบ้าง >//< ตั้งตาตั้งตารอวันศุกร์ต่อไป จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 16:24:03

ความคิดเห็นที่ 33 โอะโอ ที่บอกว่าวิมุตติ จะมีคู่ของตัวเอง เลยไม่ได้เป็นพระเอก เป็นเพราะว่าคู่กับกุสุมาลย์หรอเนี่ย! ปล.ตอนแรกงงๆ ว่าทำไมเคียงฟ้าถึงเป็นมหิตาไปได้ แต่พอมาอ่านช่วงท้ายๆเลยเข้าใจ ฮ่าๆๆ อย่างนี้นี่เอง จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 17:38:30

ความคิดเห็นที่ 34 ติดตามอ่านมาเรื่อย ๆ จนทำให้คิดว่า หากนิยายจบลง อยากเห็นทำเป็นละครจริง ๆ ค่ะ คุณแก้วกังใส เก่งมาก ๆ ค่ะ แต่งนิยายไม่มีแผ่ว สนุกทุกตอน น่าอ่าน น่าติดตามทุกตอน ขอบคุณ นิยายที่สนก และ แฝงไปด้วยความรู้มาก ๆ นะคะ จะติดตาม ต่อไปเรื่อย ๆ ค่ะ จากคุณ : ดำ..อย่างมีคุณค่า เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 06:14:57

ความคิดเห็นที่ 35 ยัยมิรันตีนี่ยังไงน่าตบจริงดหมือนพินทุมณีซะงั้น จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 17:40:49

ความคิดเห็นที่ 36 วิมุตติ หลุดมาดซะแล้ว เจอวิญญาณสาวสวยหน่อย เกี้ยวเขาเลยนะ... 5555 มหิตา ต้องทำอะไรที่ไปลบหลู่เกียรติของภูวิษะเจ้าแน่ๆเลย.... รอต่อไปปปปปปปปปป จากคุณ : เพชรน้ำค้าง เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 17:59:05

ความคิดเห็นที่ 37 ฮ้าาาาาาาาาาาาาาาาา ได้อ่านแล้ว วันศุกร์น้องสาวแชทไปบอกว่า เจ้าแก้วอัพตอนใหม่แล้ว นังพี่มันก็อยู่ในที่อับสัญญาณเนต ต้องรอ ร๊อ รอ แบบแทบจะลงแดง ตอนก่อนๆ เป็นพี่ภูแฟนคลับ แต่ตอนนี้ขอกลายร่างมาเป็น พี่เจ้าแฟนคลับก่อนได้ไหม อิอิ เจอคุณมอม เวอร์ชั่นอีน่ากลัว เอ้ย อีกัวน่าเข้าไป ถึงขั้นสยอง คราวนี้ได้ความรู้ใหม่ ว่า เจ้าตัวขนปุย ที่เห็นในฟ้อนกิงกะหร่า คือ ตัวโต จากคุณ : หลงรักผู้ชายชุดหมี เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 09:03:35

ความคิดเห็นที่ 38 สงสารกุสุมาลย์อย่างแรง เพราะซวยล้วนๆ ไม่มีอย่างอื่นปน เกิดมาสวย เพียบพร้อม เลยโดนอิจฉานี่น่า ถึงจะแอบปลื้มภูวิษะ แต่อารมณ์เหมือนชอบดารามากกว่า ไม่ว่าสมัยไหนเวลาอิจฉากันขึ้นมาก็น่ากลัวโคตรๆ แต่ตอนนี้อยากรู้มากๆว่า มหิตาทำอะไรเอาไว้ ถึงได้แค้นกันขนาดนี้ เพิ่ม ส่วนเรื่องเกี้ยวกุสุมาลย์ของวิมุตติ เค้าเชียร์วิมุตตินะ เค้าชอบคนสวย แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 13:08:30 จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 13:07:23

ความคิดเห็นที่ 39 เชียร์ด้วย ช่วยกันเชียร์วิมุตติ   จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 16:03:52

ความคิดเห็นที่ 40 ยิ่งอ่านยิ่งเข้มข้นค่ะ ชวนติดตามตลอด จากคุณ : เพลิดเพลิน เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 16:34:02

ความคิดเห็นที่ 41 ไม่ชอบอ่านนิยายยาวๆ ยกเว้นเรื่องนี้ อิๆ จากคุณ : wasi เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 06:17:26

ความคิดเห็นที่ 42 เรื่องโต นี่ไปเหมือนเชิดสิงโตเลย หรือว่าเป็นเรื่องเดียวกัน จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 16:30:37

ความคิดเห็นที่ 43 ตอนที่ 28-29 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12811774/W12811774.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:56:36