ความคิดเห็นที่ 1 ความคิดเห็นที่ 1 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน พระจันทร์สาดแสงอ่อนบางผ่านกระจกหน้าต่างเข้าไปในห้องนั้น เปรียบดุจไฟที่ฉายส่องเจตนาเพื่อจับจ้องเน้นชัดอริยาบถบนเวทีแสดง หากดวงดาวมีตาจริงอย่างที่ใครเคยรำพัน คงรัญจวนใจด้วยภาพที่ปรากฎในห้องนอนกะทัดรัดบนตึกชั้นสูงสุดท้องนี้ บรรยากาศเร่าร้อนคลี่กระจายอยู่ทั่วทุกอณูอากาศ สองร่างโรมรันพันเกี่ยวราวกับว่าต้องการจะกลืนหายกลายเป็นเนื้อเดียวกัน เคลื่อนไหวสอดรับร่ายระบำเพลงแห่งความใคร่ร้อนแรง คล้ายเย้ยแสงซีดเย็นจากดวงจันทร์ สัมผัสเสน่หาทุรนทุรายปั่นป่วนโหมกระหน่ำในท่วงทำนองของราคะ ต่างแลกเปลี่ยนความต้องการที่แทรกอยู่ทุกลมหายใจด้วยอารมณ์ปะทุคุโชน ปรารถนาลึกล้ำดูไปคลับคล้ายการต่อสู้เพื่อแย่งชิงความสุขที่อยู่ก้นลึกของความกระสัน เสียงครางกระเส่าครวญกระชั้นถี่ประดุจทุกข์ทรมาณเป็นหนักหนา   เร่งเร้ารุนแรงเหมือนว่าหากการณ์นี้ยังไม่ถึงที่สุดแห่งอารมณ์ ร่างกายจะแตกสลายกลายเป็นเศษเถ้าธุลี พายุบ้าคลั่งค่อยๆ ลดลงเหลือเป็นเพียงสายลมพัดโชยเยียบเย็น ลมหายใจหนักหน่วงเปลี่ยนเป็นอ่อนระโหย ทั้งสองผละจากกันเอื่อยช้าระทดระทวยเหนื่อยล้า ร่างอวบอิ่มสมส่วนพลิกตัวลงจากเตียงสีขาหนานุ่มที่เป็นดั่งเวทีการช่วงชิงความหฤหรรษ์เมื่อหลายนาทีที่ผ่านมา เธอก้มหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่ห่อคลุมร่างเปล่าเปลือย พลางจัดเก็บเสื้อผ้าที่ถูกทึ้งถอดไม่ไยดีให้เพื่อเพื่อการสวมใส่สะดวกง่ายดายอีกครั้ง “ผมไม่เคยเห็นใครเหมือนคุณ” เขาเอ่ยปลายเสียงยังพร่าระริกด้วยความเหนื่อยอ่อน เธอหันกลับมายิ้มให้เขา ก่อนจะเดินเข้าไปชำระคราบไคลในห้องน้ำ “ที่ว่าไม่เหมือนคืออะไรคะ” เธอยังคงห่อตัวด้วยผ้าผืนใหญ่ เยื้องย่างพาร่างงามกลับมาล้มตัวลงนอนเปลือยเปล่าเคียงข้างเขาอีกครั้ง “ไม่เหมือนตรงที่คุณรีบเก็บเสื้อผ้าจัดวางเรียบร้อยทุกครั้งหลังจากเรามีเซ็กซ์กัน” เขาพูดเจือเสียงหัวเราะ “ไม่เห็นประหลาดตรงไหนเลย ฉันว่าใครๆเขาก็คงทำแบบนี้มั้ง ฉันไม่ชอบให้มีอะไรเกะกะทางเดินเท่านั้นเอง” เธออธิบาย “โอเค ไม่แปลกก็ไม่แปลก” เขายอมแพ้ “ช่วยเปิดไฟหัวเตียงด้วยค่ะ” เธอออดอ้อนคลอเคลียไม่ห่าง  เขาเอื้อมกดสวิตซ์ไฟ แสงนวลของโคมไฟขับไล่แสงจันทร์ลางเลือน   ร่างขาวผุดผาดลออตาใต้แสงไฟงดงามเหมือนตุ๊กตาแสนสวยน่าทะนุถนอม เขาอดไม่ได้ที่จะลูบไล้ผิวเนื้อเต่งตึงเรียบลื่น แม้จะเพิ่งฟอนเฟ้นหนักหน่วงถ้วนทั่วแทบทุกตารางนิ้ว แต่ดูเหมือนเขาไม่เคยคลายความกระหายที่จะสัมผัสความงามจากร่างเธอ แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 55 13:48:54 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 11:46:11 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:48:39

ความคิดเห็นที่ 2 ความคิดเห็นที่ 15 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน “เมื่อไหร่คุณจะแต่งงาน” เธอโพล่งคำถามโดยเขาไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้กับเธอ “คุณถามทำไม” เขาพูดไม่เต็มเสียงนัก “ฉันอยากรู้” เธอเน้นเสียงให้ดูจริงจัง หญิงสาวใช้ปลายนิ้วเรียวยาวลูกไล้แผ่นหลังกำยำของเขาแผ่วเบาคล้ายต้องการปลุกปลอบเขาให้คลายจากกังวล “ไม่รู้สิ ผมยังไม่พร้อม....คงอีกนาน” เขาตอบช้าๆ “เมื่อไหร่จะพร้อม ถ้าคิดว่าไม่พร้อมมันก็ไม่พร้อมซักที” เธอพลิกตัวนอนหงายดวงตาจับจ้องเพดานห้อง สองมือสอดประสานบนทรวงอกสล้าง “ไม่พูดเรื่องนี้ได้มั้ย” เว้าวอน หันกลับมากอดเธอไว้ “ตามใจ ฉันไม่รู้คุณกังวลอะไรนักหนา แค่จะพูดเรื่องแต่งงาน” น้ำเสียงหญิงสาวเย็นชา   เธอชันตัวพิงร่างกับหัวเตียงกิริยากึ่งนั่งกึ่งนอน เขาซุกใบหน้าเกลี้ยงเกลาคลอเคลียไหล่เปลือยเปล่ากลมกลึง คล้ายเด็กชายอ้อนออเซาะขอความเห็นใจ “ที่รัก...สบตาฉันสิ ขอฉันดูหน่อยคุณกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่หรือเปล่า” เธอประคองดวงหน้าเขาให้แหงนเงยสบประสานสายตา “ผมเปล่า” ตอบแผ่วเบา “โกหกไม่เก่งเลยคุณเนี่ย” หัวเราะเสียงใสกังวาน “ตาคุณมันฟ้องอยู่นะพ่อหนุ่ม” หญิงสาวเป็นฝ่ายปิดเปลืกตาพลางพูดราบเรียบ “ฉันรู้หมดแล้วนะคะ” “คุณรู้แล้ว” เขากำลังตระหนก “ใช่ ฉันรู้แล้ว คืนนี้ฉันจึงอยากเจอคุณไงล่ะ” ความเงียบเข้าแทนที่สรรพสำเนียงอื่นใดในห้องนอนอีกครั้ง เธอนิ่งงันรอคอยให้เขาบอกกล่าวอย่างใจเย็น “ผมขอโทษ ผมแค่ไม่อยากเสียคุณไป ผมรู้ว่าผมทำผิดต่อคุณ” ชายหนุ่มสำนึกผิดจริงใจ “ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจ และขอบคุณที่คุณยังจำสัญญาระหว่างเราได้” ปลายนิ้วบอบบางทิ้งน้ำหนักนวดอุ้งมือหนาของเขา แล้วจุมพิตหลังมือใหญ่ด้วยความนุ่มนวล ชายหนุ่มนิ่งเงียบไม่ต่อคำ “ที่รัก...คุณไม่เสียฉันไปไหนหรอก ฉันยังอยู่ตรงนี้เสมอ” กดฝ่ามือแนบอกด้านซ้ายของเขา “ฉันอยู่กับคุณตลอดเวลา เว้นเสียแต่ว่า...คุณจะไม่ต้องการฉัน” จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 13:41:54 [แก้ไข] จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:49:29

ความคิดเห็นที่ 3 ความคิดเห็นที่ 30 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน “คุณก็รู้ผมต้องการคุณมากขนาดไหน” ชายหนุ่มเหมือนตัดพ้อ “ฉันรู้ เมื่อกี้คุณก็พิสูจน์แล้วนี่นา” รอยยิ้มยั่วเย้ากลั้วเสียงหัวเราะจากใบหน้างาม “คุณเข้าใจดีใช่ไหมที่รัก เราเคยตกลงกันไว้หากวันใดคุณให้คำรักมั่นกับใคร" "หรือเมื่อใดก็ตามที่คุณแต่งงาน ระหว่างเราต้องมีการเปลี่ยนแปลง” เสียงหญิงสาวเปลี่ยนเป็นมั่นคงจริงจัง “ผมพูดจริงๆ ผมต้องการคุณ...ไม่เข้าใจ ทำไมคุณถึงให้เป็นเพียงเพื่อน ทำไมไม่ใจอ่อนกับผมบ้าง” เขาเหม่อมองเลื่อนลอย “คุณก็เลยจะไปแต่งงานกับผู้หญิงอื่น ...อืม...ฉันว่าคุณทำถูกต้องแล้วนะ” เธอพูดเรื่อยๆด้วยน้ำเสียงไม่บ่งบอกความรู้สึก “แล้วคุณจะแต่งฯกับผมมั้ย...คุณเคยชอบผมบ้างหรือเปล่า” “บ้า ฉันไม่แต่งงานกับเพื่อนหรอก ถ้าจะให้คุณเป็นคู่รักเป็นผัวเป็นตัวเป็นตน ฉันคงขอคุณไปนานแล้ว” “ฉันเคยบอกคุณแล้วนี่นา คุณเป็นเพื่อนคนพิเศษที่ฉันรักที่สุดไว้ใจมากที่สุด” ถอนหายใจคล้ายอ่อนล้า “บางคนเขามีความรักกันก่อนแล้วค่อยมีความความใคร่  ส่วนฉันแยกมันออกจากกัน" "ความรักอาจไม่ต้องมีเซ็กซ์ก็ได้ แต่เซ็กซ์สำหรับฉันมันก็แค่ จัสต์เซ็กซ์” “ฉันไม่อยากรักใคร บอกตามตรงฉันไม่อยากผูกพัน ไม่พร้อมดูแลหัวใจใครทั้งนั้น” “ฉันก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง มีเลือดเนื้อมีความต้องการ ฉันยินดีที่จะมีเซ็กซ์กับคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด" "อาจเป็นคนที่ฉันรัก หรือเป็นคนที่รักฉันก็ได้ ขอเพียงต่างฝ่ายต่างพึงพอใจในระดับที่มันเป็นได้เพียงเท่านี้” หญิงสาวหนักแน่นจริงจัง “ความรักยิ่งใหญ่หนักหนาเกินไปสำหรับคนอย่างฉัน หากต้องมาคอยเป็นกังวลว่าจะทำให้ใครเจ็บช้ำบ้างหรือเปล่า" "ฉันไม่รู้ว่าวันไหนอาจพลาดพลั้งทำร้ายหัวใจใครเพราะความเห็นแก่ตัว  ความทะเยอทะยานอยากได้ใคร่ดีของตัวเอง" "ไม่รู้เหมือนกันจะทำอะไรร้ายๆได้มากน้อยสักเท่าไหร่ แต่คงไม่รู้สึกดีแน่ๆถ้าฉันต้องทำให้ใครที่รักฉันต้องผิดหวังหรือเสียใจ” ขบริมฝีปากชั่งใจ เธอพูดต่อ “ที่รัก คนอย่างฉันเหมาะเป็นเพื่อน เป็นคู่นอนเท่านั้น" "ฉันไม่เหมาะเป็นเมีย เป็นแม่ของลูกให้ใครหรอก อย่างน้อยก็เวลานี้” จุมพิตริมฝีปากชายหนุ่มแผ่วๆคล้ายให้กำลังใจ เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเธอ แล้วถอนหายใจ “คุณเป็นผู้หญิงที่วิเศษที่สุดที่ผมเคยพบ ผมอาจโชคร้ายที่คุณไม่เลือกผม" "แต่มั่นใจว่าคุณคือคนดีที่สุดคนหนึ่ง คุณจริงใจกับคนรอบข้างและกับตัวเองเสมอ” ชายหนุ่มพูดความรู้สึกจากใจ “ฉันจริงใจแต่ไม่จริงจังงั้นสิ” ปากบางคลี่ยิ้มอ่อนจาง “ฉันล้อเล่น ไม่อยากให้คุณเครียด ขอบคุณมากนะคะที่เข้าใจ” ประทับจูบหนักๆที่แก้มสากคาย จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 15:10:13 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:50:08

ความคิดเห็นที่ 4 “บอกผมได้มั้ย ในเมื่อคุณเองก็พึงพอใจ คุณบอกว่าไว้ใจผมมากที่สุด" "ทำไมคุณจะใช้ชีวิตกับผมไม่ได้ หยุดอยู่กับผมไม่ได้ ทั้งที่ผมพร้อมจะดูแลคุณทุกอย่าง” น้ำเสียงไม่ปิดบังความสับสน “มันคนละเรื่องกันนะคะ ฉันยอมรับว่าชอบคุณมาก คุณคือเพื่อนที่ดีกับฉันเหลือเกิน" "แต่ฉันไม่แน่ใจตัวเอง อะไรบางอย่างภายในตัวฉันมักจะเรียกร้องหาอิสระเสรีอยู่เสมอ" "ไม่มีอะไรฉุกรั้งฉันได้ ฉันยังอยากผจญภัยในโลกกว้างใหญ่ใบนี้ มีความฝันที่ต้องการทำให้สำเร็จและไม่รู้ว่ามันจะอีกนานเท่าไหร่" "ฉันไม่สามารถเอาเปรียบคุณโดยให้คุณรอคอยทั้งที่ไม่รู้มันจะสิ้นสุดลงเมื่อใด” อธิบายเหตุผลด้วยความอ่อนโยน “จำได้มั้ย เราเคยมีความสุขความทุกข์ร่วมกันมามาก เราเป็นเพื่อนที่ห่วงหาอาทรกันมากกว่าที่เคยมีให้กับใคร" "เรามีเซ็กซ์กันได้ด้วย มันเป็นความสัมพันธ์ในฝันของเราไม่ใช่หรือ” เธอเหมือนย้ำทั้งตัวเองและชายหนุ่ม “ผมไม่อยากบอกเลยว่าเป็นความสัมพันธ์ในฝันของคุณเท่านั้น" "ก่อนหน้านั้นผมอาจเห็นด้วยเพราะมันเป็นเหตุผลเดียวที่ผมจะได้ใกล้ชิดคุณมากที่สุด” เขาบีบกระชับมือเรียวยาวราวจะให้สัมผัสช่วยขยายความนัย “ส่วนลึกในใจ ผมอยากมีอนาคตร่วมกันกับคุณมากกว่ากับใครในโลกนี้" "ผมไม่เคยอยากเป็นแค่เพื่อน ยิ่งใกล้ชิดกันมากเท่าไหร่ ยิ่งอยากครอบครองอยากเก็บคุณไว้เพียงคนเดียวมากเท่านั้น” หญิงสาวชายหนุ่มจ่อมจมอยู่กับความคิดของตัวเองเงียบๆนิ่งนาน เธอไม่สามารถอธิบายอะไรมากไปกว่านี้ ทั้งหมดที่เป็นเหตุผลเธอได้พยายามชี้แจงให้เขารับรู้แล้ว แม้จะเข้าใจ เขารักใคร่ห่วงใย เขาจริงจังและปรารถนาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเธอมากเพียงใด หญิงสาวรู้จักตัวเองมากพอ เธอรักอิสระมากเกินกว่าจะให้เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต   เธอไม่มีที่ว่างอบอุ่นสำหรับใคร ที่สุดแล้วเขาจะเป็นฝ่ายทนอยู่ในโลกเงียบเหงาเย็นชาที่เธอสร้างขึ้นมาไม่ได้ ความรู้สึกดีงามทั้งหลายจะถูกทำลายลงด้วยความเจ็บปวด เขาจะกลายเป็นผู้บอบช้ำ เขาคือคนสุดท้ายในโลกที่เธอต้องการจะทำร้าย การรักษาระยะห่างระหว่างกันจึงเป็นการดีที่สุดที่เธอสามารถทำได้เพื่อเขา หญิงสาวรู้ดี ม้าป่าอย่างเธอ โดยเฉพาะม้าที่อาศัยอยู่ในป่าคอนกรีตแข็งแกร่งเย็นชาเยี่ยงนี้ ม้าป่าคอนกรีตดุร้ายควบคุมลำบากมากมายนัก เป็นชีวิตอีกด้านที่เขาไม่เคยได้รับรู้ แค่รักใคร่ห่วงใย ไม่เพียงพอที่จะครอบครองหรือเป็นเจ้าของเธอได้ ไม่ว่าในวันนี้หรือวันไหน เธอรู้ดีเขาไม่มีวันเอาอยู่ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 15:40:57 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:50:47

ความคิดเห็นที่ 5 “ถ้าผมแต่งงานแล้ว เราจะ...” ชะงักคำพูดอย่างไม่มั่นใจ “แน่นอนค่ะ เราจะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ห่วงหาอาทรกันเหมือนอย่างที่เราเคยทำ" "ฉันบอกคุณแล้ว คุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน" “แต่เราจะไม่มีเซ็กซ์กันอีกแล้ว ฉันไม่ใช่คนเคร่งครัดศีลธรรมมากมายหรอกนะ" "แต่ฉันมีมาตรฐานการใช้ชีวิตอยู่บ้างเหมือนกัน โดยเฉพาะกับเพื่อนที่ดีอย่างคุณ" "ฉันต้องการให้คุณประสบความสำเร็จในการมีชีวิตคู่" "ถ้าชีวิตสมรสมันจะเปราะบางแตกหักด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ฉันไม่ขอมีส่วนร่วมในเหตุเหล่านั้น” พักสูดลมหายใจเข้าเพื่อรวบรวมความคิด “อะไรก็ตามที่คุณเลือก ฉันขอให้คุณทำมันให้ดีที่สุด วันข้างหน้าจะได้ไม่ต้องมานึกเสียใจ" "อันที่จริงฉันก็เสียดายไม่น้อยหรอกนะ มันไม่ง่ายเลยที่จะไว้ใจใครได้มากเท่าคุณ" "แต่ครอบครัวคุณ อนาคตคุณสำคัญกว่าความต้องการส่วนตัวเล็กน้อยของฉัน” เกาะกุมมือเขายกขึ้นแนบแก้มเนียนใสด้วยอาลัย “ผมชักไม่อยากแต่งงานแล้วสิ” ชายหนุ่มดุจจะเพ้อ “อย่าลังเลเลยค่ะ คุณตัดสินใจแล้ว อย่าเสียดายอะไรๆที่รู้ว่ามันไม่อาจเป็นไปอย่างที่คุณหวังเลย” หญิงสาวปลอบโยนให้กำลังใจ “อย่าลืม คุณเป็นคนต้องการสร้างครอบครัว คุณอยากมีความรักมั่นคงในชีวิต" "อยากมีใครสักคนที่คุณต้องการดูแลเขา และเขาพร้อมดูแลคุณตราบนานเท่านาน ใครคนนั้นควรเป็นคนที่คิดเช่นเดียวกันกับคุณไม่ใช่หรือ” หญิงสาวกลืนน้ำลายหนึบเหนียวยากลำบาก ความรู้สึกบางอย่างสั่นคลอนหัวใจยิ่งนัก “ฉันทำฉันคิดอย่างคุณไม่ได้ แต่คุณทำได้ คุณทำอย่างที่เป็นตัวคุณเถอะนะ ทำความฝันของคุณให้เป็นจริง” หยุดเรียบเรียงสติและถ้อยคำ ในที่สุดจึงเอ่ยออกมา “เราต่างมีความฝันด้วยกันทั้งนั้น..." "ต่างกันตรงที่ใครคิดฝันและต้องการกำหนดชีวิตของตัวเองให้เป็นอย่างไร” เธอมั่นคงอย่างคนที่เชื่อในตัวเองเสมอ “ผมคงต้องยอมรับความจริง ความฝันของคุณไม่ได้มีผมอยู่ด้วยเลย” คล้ายรำพึงราวกับต้องการบอกตัวเอง “ไม่เคยมีใครอยู่ในความฝันของฉัน นอกจากตัวฉันเอง” เธอยืนยันหนักแน่นเช่นเดิม ความเงียบในความมืดครอบครองห้องนอนนี้อีกครั้ง แสงจันทร์ลับหายจากขอบฟ้า ดวงดาวที่เคยส่องแสงสกาวระยิบพราวเริ่มเลือนหาย อีกไม่นานดวงอาทิตย์จะทอแสงเพื่อเป็นสัญญาณเริ่มต้นการต่อสู้ดิ้นรนของชีวิตในวันใหม่ วันนี้หญิงสาวนิ่งมองจ้องขอบฟ้าด้วยความรู้สึกเงื่องหงอย เส้นทางที่เธอเลือกอาจไม่เหมือนใคร เธอพลาดโอกาสได้ใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชายที่เพียบพร้อมดีมากคนหนึ่ง รู้สึกเสียดายในสิ่งที่เธอไม่ต้องการหรือไม่ เปล่าประโยชน์หวนไห้ในสิ่งที่ผ่านไปแล้ว ในเมืองใหญ่แห่งนี้ ความมืดไม่เคยมืดสนิท ความเงียบไม่เคยเงียบสงัด หญิงสาวไม่เคยรู้สึกสูญเสียเดียวดายจริงจังแม้สักครั้งเดียวเช่นกัน ยังมี “เพื่อน” ที่พัฒนามารู้ใจได้อีกมาก... สาวงามแห่งป่าคอนกรีต เหลือบมองโทรศัพท์พกพา ใครสักคนน่าจะว่างพอช่วยคลายเหงาได้บ้างกระมัง... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 15:57:58 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:51:13

ความคิดเห็นที่ 6 ร่างสูงใหญ่คุ้นตาเดินคลอเคลียมากับหญิงสาวบอบบาง แม้จะอยู่ในระยะห่างหลายเมตร เธอจำเขาได้ทันที ชั่วไม่กี่วินาทีที่เขาหันมาเห็นเธอ หญิงสาวรู้เขาจำได้ดีเช่นกัน ริมฝีปากชายหนุ่มขยับน่าจะเป็นการขานชื่อ “ปราง” โทรศัพท์มือถือสั่นเป็นสัญญาณเรียกเข้าขัดจังหวะงุนงง “ค่ะ ได้ค่ะปรางจะไปรอที่ร้าน...นะคะ” เมื่อกดวางสาย เธอไม่เห็นเขาและหญิงสาวที่มาด้วยแล้ว เขาคงเปลี่ยนทิศทางไปที่อื่น ห้างสรรพสินค้าหรูหราใหญ่โต มีที่ให้เลือกเดินมากมาย ปรางหอมถอนหายใจ โลกกลม เมืองใหญ่ ถึงอย่างนั้นไม่แปลกที่คนเราจะโคจรมาพบกันในวันใดวันหนึ่ง ภาพครั้งลาจากในคืนเร่าร้อนหวนกลับในคำนึงเพียงชั่วครู่ “สามปีแล้วสินะพิมลที่เราไม่ได้พบกัน” คือประโยคในใจ หญิงสาวตัดความคิดฟุ้งซ่าน กดโทรศัพท์ในมือดูเวลาเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง กว่าจะถึงเวลานัดหมายเธอสามารถแวะร้านหนังสือได้มากกว่าครึ่งชั่วโมง ช่วงบ่ายวันธรรมดาร้านหนังสือใหญ่ในห้างฯดังไม่พลุกพล่านด้วยผู้คน ปรางหอมเลือกหาหนังสือที่เคยหมายมาดขมักเขม้น “ปราง” เสียงทุ้มนุ่มนวลคุ้นหูทักแผ่วเบา หญิงสาวชะงักปลายนิ้วที่ไล้กรีดสันหนังสือ หันไปตามเสียงเรียก คลี่ยิ้มอ่อนหวานให้เขา “สวัสดีค่ะ บังเอิญจังเนอะ” “หาหนังสืออะไรอยู่ ให้ผมช่วยมั้ย” เขาเอ่ยสบายๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้เจาะจงหา ไล่ดูไปเรื่อยเผื่อเจอถูกใจ ... เมื่อกี้เหมือนเห็นคุณแวบๆ ยังคิดว่าจำผิด” ไม่ได้พูดความแม้สักเรื่อง “อืม...ผมก็เห็นปราง และรู้ว่าคุณมาที่ร้านนี้” เขาน่าจะพูดความจริงกว่าเธอ “อ้าวเหรอ แหม คิดว่าบังเอิญเสียอีก มาทำธุระแถวนี้เหรอคะ” “ผมย้ายบ้านมาอยู่แถวนี้แล้ว เดินห้างฯนี้ประจำ ปรางคงไม่ย้ายมาแถวนี้เหมือนกันหรอกนะ” ชายหนุ่มกล่าวอารมณ์ดี ปรางหอมหัวเราะพลางส่ายหน้า “เปล่าค่ะ มีนัดเรื่องงานแถวนี้ นี่ก็เลือกหนังสือฆ่าเวลาเรื่อยเปื่อย” “ปรางสบายดีไหม” น้ำเสียงเอื้ออาทรอ่อนโยน “สบายดี พิมลล่ะคะเป็นอย่างไรบ้าง มีน้องหรือยัง” เธอจงใจพูดถึงเรื่องครอบครัว “ยังหรอก คงอีกนาน ยังไม่พร้อมหลายอย่าง” แววตาเขาหม่นลงแต่ก็เพียงชั่วครู่ “สู้ๆ น่า เดี๋ยวก็มีเองแหละ” เธอให้กำลังใจเพราะเข้าใจว่าความหม่นหมองของเขาน่าจะเป็นเรื่องทายาท “ผมไม่ได้รีบขนาดนั้นหรอก ยังไม่มีดีกว่าตอนนี้ ช่วงนี้ปัญหาผมเยอะ” เขาแค่นเสียงหัวเราะเหมือนจะให้ดูไม่สำคัญ สาวสวยเงียบไม่ต่อคำ เธอครุ่นคิดและตัดสินใจว่าไม่ควรรู้รายละเอียดของอีกฝ่ายให้ยืดยาว “ปรางเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์แล้ว ผมขอเบอร์ใหม่ได้ไหม” ชายหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงเกรงใจ หญิงสาวมีท่าทีลังเล นึกหาคำปฏิเสธที่รักษาน้ำใจ “ผมมีบางอย่างต้องการคำปรึกษา คงไม่รบกวนมากเกินไปใช่ไหม” เหมือนเขาจะรู้ความในใจเธอ “จะดีเหรอคะ เดี๋ยวภรรยาคุณเข้าใจผิด ฉันไม่อยากเป็นตัวปัญหา” ตัดสินใจบอกความจริง “คุณจะเป็นตัวปัญหาได้อย่างไร เราเพื่อนกัน ใครจะใจแคบไม่ให้เพื่อนคุยกันเชียวเหรอ” คล้ายเขาทวงคำกรายๆ ปรางหอมเปิดกระเป๋าถือ เลือกหยิบนามบัตรที่ไม่มีเบอร์ส่วนตัวส่งให้เขา เธอคิดว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดเพื่อความเหมาะสม “ฉันคงต้องขอตัวแล้วค่ะ ใกล้เวลานัดแล้ว โชคดีนะคะพิมล” เธอรวบรัดกล่าวคำอำลา ก่อนจะเดินจากเขาชายหนุ่มรั้งมือเธอไว้ ความรู้สึกบางอย่างไหลผ่านสัมผัสนั้น ปรางหอมนึกอยากให้การเจอกันครั้งนี้เป็นเพียงฝันไป ไม่ว่าจะเป็นฝันร้ายหรือฝันดี ความรู้สึกหวั่นไหวมากขนาดนี้ เธอไม่อยากให้การพบเจอกันเป็นเรื่องจริง “ปราง...เอ่อ...โชคดีครับ” อึกอักไม่มั่นคง ทำให้รับรู้ได้เขารู้สึกไม่ต่างกัน หญิงสาวเพียงส่งยิ้มจืดจาง เขาจึงปล่อยมือจากเธอโดยไม่อาจปกปิดแววตาหมองเศร้า โดยไม่ต้องหันไปมอง ปรางหอมค่อนข้างแน่ใจ ชายหนุ่มในอดีตของเธอจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวจนกว่าเธอจะลับสายตา แม้จะอยู่ในอาคารปรับอากาศเย็นฉ่ำ หญิงสาวรู้สึกเหนื่อยล้าอ่อนแรงน่าประหลาด เขาคือคนที่เธอคิดถึงที่สุด แต่ไม่อยากเจอที่สุด แต่ในที่สุดยังก็เจอกันจนได้ โลกไม่น่ากลมและเมืองน่าจะใหญ่กว่านี้ ปรางหอมนึกท้อกับการต่อสู้ภายในใจอีกครั้ง เด็ดเดี่ยวเข้มแข็ง กล้าตัดสินใจ กล้าจะเลือกทางเดินในชีวิต คือภาพที่เธอสร้างให้ใครต่อใครได้เห็น ให้คนหลายคนได้สัมผัส รวมทั้งพิมล ที่อาจเป็นคนรักเก่า หรือเป็นเพื่อนพิเศษที่สุดแสนจะไว้ใจและรักใคร่ เขาไม่เคยได้รู้เธออ่อนไหว เปราะบางไม่น้อยกว่าผู้หญิงคนไหน จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 23:37:15 [แก้ไข] จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:52:12

ความคิดเห็นที่ 7 ปรางหอมสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่เหมือนจะรวบรวมสติสมาธิให้จดจ่อสู่ที่หมายที่ใกล้จะถึงตรงหน้า “สวัสดีค่ะคุณชาญณรงค์” เธอกล่าวทักพร้อมยกมือไหว้ชายอาวุโสกว่า “สวัสดีคุณปรางค์” หนุ่มใหญ่กุลีกุจอลุกขึ้นยืนต้อนรับ “นายให้ผมเอาเอกสารมาให้ครับ” “ขอบคุณค่ะ รบกวนคุณชาญณรงค์มากเลยนะคะ” เธอรับเอกสารพร้อมกล่าวนอบน้อมเกรงใจ “ไม่รบกวนหรอกครับ ผมเป็นทนายต้องดูแลลูกค้าอยู่แล้ว” “คุณปรางค์แค่เซ็นเอกสารที่ผมไฮไล้ท์ไว้ให้ ก็เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ” หนุ่มใหญ่เอ่ยแนะนำ ปรางหอมกวาดตาอ่านเอกสารในมือรวดเร็ว เธอได้เห็นฉบับร่างมาก่อนหน้าหลายครั้ง ดังนั้นคราวนี้จึงเพียงเช็คให้แน่ใจ จรดปากกาด้ามหรูลงบนเอกสารด้วยความรู้สึกปลอดโปร่งสบายใจอย่างที่เคยคาดไว้ “ยินดีด้วยนะครับ จากนี้ไปคุณปรางค์ได้เป็นเจ้าของโรงงานเพียงคนเดียวแล้ว ออ..นายฝากแสดงความยินดีด้วยครับ” หญิงสาวแย้มยิ้มพึงพอใจ “ฝากขอบคุณท่านด้วยเช่นกันค่ะคุณชาญ” เมื่อทนายหนุ่มใหญ่กล่าวลา ปรางหอมเก็บเอกสารบนโต๊ะในส่วนที่เป็นของเธอลงกระเป๋าด้วยความระมัดระวัง เกือบ 3 ปีที่ผ่านมา ใครจะรู้กว่าจะได้เอกสารสิทธิ์ทั้งหลายมาครอบครองในตอนนี้ เธอต้องแลกกับอะไรมาบ้าง... “ผมชอบหนูปรางจริงๆ ถ้าหนูเห็นแก่ความรักของผมบ้าง ผมรับรองว่าจะให้ทุกอย่างที่ต้องการ” “ท่านจะให้ทุกอย่าง แล้วปรางค์จะแน่ใจได้อย่างไรคะว่าท่านจะรักษาสัญญา” สาวงามช้อนสายตาออดอ้อน หนุ่มใหญ่ภูมิฐานหัวเราะเปิดเผย “หนูปรางค์ฉลาดอย่างนี้ ใครจะกล้าผิดสัญญา” “แล้วหนูปรางอยากได้อะไรล่ะ  ผมมีพอให้ได้หรือเปล่า” กล่าวหยอกล้อทีเล่นทีจริง “ปรางไม่กล้าเรียกร้องหรอกค่ะท่าน ปรางคงไม่มีค่าพอกับสิ่งที่ท่านมีเลยมังคะ” เจรจาต่อรองอ่อนหวานที่ผ่านการคิดใคร่ครวญมาอย่างดี “ผมเพิ่งเปิดโรงงานใหม่ที่ชานเมือง กำลังขาดคนบริหาร หนูปรางสนใจมั้ย” หนุ่มใหญ่ไม่ใช่ไก่อ่อนเช่นกัน “แหม...ท่านขา งานแบบนั้นจ้างใครก็ได้นี่นา จะมาจ้างเด็กน้อยด้อยประสบการณ์อย่างปรางทำไม” เธอเดินเกมระมัดระวัง “ผมไม่ได้จะจ้างหนูปราง แต่ผมยกให้หนูปรางสามสิบเปอร์เซ็น ถ้าหนูปรางตกลง” เขาเผยไพ่ใบที่เธอน่าจะต้องการ “ปรางขอคิดดูก่อนนะคะ เพราะตอนนี้งานของปรางก็ไม่น้อย ถ้าปรางไปร่วมหุ้นกับท่าน เท่ากับยกลูกค้าให้ท่านเหมือนกันนะเนี่ย” ชั้นเชิงหญิงสาวไม่น้อยหน้าใคร “หึหึ หนูปรางฉลาดสมคำร่ำลือ ผมชอบจริงๆ เอางี้ผมให้เวลาหนูปรางคิดมาเลยอยากได้ยังไงเท่าไหร่ ผมว่ายังไงก็คุ้ม...” ข้อตกลงที่เจรจาต่อรองอ่อนหวานและเต็มไปด้วยชั้นเชิงเหลี่ยมคมเกิดขึ้นหลายครั้ง จนเป็นที่มาของสัญญาถือครองหุ้น50% และปรางหอมย้ายตัวเองออกจากห้องชุด สู่บ้านเดี่ยวแถบชานเมืองพ่วงด้วยตำแหน่งนกน้อยในกรงทองของท่าน ความฝันของหญิงสาวพราวเสน่ห์ เปี่ยมด้วยเล่ห์และสติปัญญา ความทะเยอทะยานที่มากกว่าปกตธรรมดา ผลักดันให้เธอไต่เพดานฝัน พลิกผันชีวิตอย่างที่คนทั่วไปไม่คิดทำกัน ปรางหอมวัยยี่สิบกลางดั้นด้นคว้าโอกาสได้น่าหวาดเสียวยิ่งนัก จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 23:42:35 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:52:35

ความคิดเห็นที่ 8 วันนั้นปรางหอมตัดสินใจเลือกสร้างฐานะเพื่อให้ได้อย่างที่เคยคิดหวังไว้ เธอใช้โอกาสที่ผ่านเข้ามาในชีวิตด้วยความสุ่มเสี่ยงเกินใคร หญิงสาวบอกตัวเอง วันที่ไม่มีอะไรเลย ช่วงเวลาแห่งความยากลำบากต่อสู้ดิ้นรนในวัยเด็ก ไม่เคยมีใครหยิบยื่นสิ่งใดให้ หากเธอจะไขว่คว้าเพื่อการันตีอนาคตมั่นคงเพียบพร้อม เธอยอมที่จะถูกตราหน้า ยอมรับทุกข้อกล่าวหาที่คนจะประนาม แต่ไม่มีวันยอมให้ตัวเองต้องไปอยู่ในปลักตรมความยากจนข้นแค้นอีกแล้ว ปรางหอมไม่เคยปล่อยหัวใจให้ใครครอบครอง เธอสร้างกำแพงขังความรู้สึกอ่อนไหวของตัวเองไว้แน่นหนา ชายหนุ่มหลายคนผ่านเข้ามาในชีวิต และเธอพร้อมผลักไสเมื่อรู้ว่าอาจมีใจให้มากเกินกว่าการคบหาธรรมดา พิมลเป็นคนเดียวที่เธอยึดไว้ยาวนาน ความจริงใจ ความรักใคร่ที่เขามีให้ เธอตักตวงได้เสมอทุกคราวที่ต้องการ ทำให้เธอตัดเขาออกจากความรู้สึกผูกพันยากลำบาก ถึงอย่างนั้นมันก็สิ้นสุดลงเมื่อเขาเปิดเผยความต้องการครอบครอง เธอให้ใครเป็นเจ้าของไม่ได้ จนกว่าเธอจะได้ทำในสิ่งที่ต้องการครบถ้วน เธอต้องมั่นใจให้ได้ก่อนว่าตัวเองมั่นคงมากพอ ปรางหอมหันหลังให้พิมลเหมือนไม่ใยดีในหัวใจเขา และเธอกระโจนใส่โอกาสที่ “ท่าน” มอบให้ทันที 3 ปี ที่เธอเพียรอุตสาหะเก็บเกี่ยวประสบการณ์ เงินทอง และซื้อความไว้วางใจจากท่าน ด้วยความภักดี เมื่อถึงวันกล้าแข็งปรางหอมกล้าหาญที่จะต่อรองขออิสระภาพด้วยความซื่อตรงเช่นกัน ท่านของเธอเคารพการตัดสินใจอย่างคนผ่านโลกมามากพอ เขาไม่ขออะไรมากนอกจากสัญญาแบ่งรายได้ของกิจการบางส่วน ท่านบอกกับปรางหอม “หนูปรางแทบจะสร้างโรงงานนี้ขึ้นมาด้วยตัวเอง ผมได้ทุนคืนบ้างแล้ว ผมยกให้ก็ได้” “ผลกำไรจากนี้อีกสองปี หนูปรางไปคิดมาก็แล้วกันจะแบ่งกันยังไง เพื่อหนูปรางจะได้โรงงานทั้งหมดเป็นของตัวเอง” หนุ่มใหญ่ร่ำรวยกอบโกยความสุขจากหญิงสาวจนเกินพอ เขาแค่ฝากเขี้ยวเล็บให้เธอได้ตระหนักเท่านั้น ไม่มีอะไรง่ายและฟรี ปรางหอมแค่ต้องเปลี่ยนแปลงการแลกเปลี่ยนให้สมน้ำสมเนื้อเท่านั้นเอง... ถึงตอนนี้เธออาจได้ตามความคาดหวัง ฝันที่เธอสานสร้างก่อร่างอย่างมั่นคง แค่ระมัดระวังให้มากพอ ปรางหอมไม่น่าจะต้องเป็นเช่นที่หวาดกลัว ความจนยากขัดสนในวัยเด็กไกลห่างโดยไม่ต้องหวั่นผวาอีกต่อไป หญิงสาวพร้อมแล้วที่จะเชิดหน้ากับใครต่อใคร เธออยู่ร่วมกับคนส่วนใหญ่ได้โดยไม่ต้องอาย “ประสบความสำเร็จและร่ำรวย” คือเครื่องบ่งชี้ฐานะทางสังคมยิ่งกว่าวิถีที่ได้มาเสมอ โดยเฉพาะที่นี่เมืองนี้... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:16:08 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:53:24

ความคิดเห็นที่ 9 เมื่อไม่ใช่สิ่งที่ได้มาง่ายๆเช่นคนอื่นเข้าใจ จึงไม่แปลกที่ปรางหอมจะชื่นชมในสิ่งที่ได้ด้วยความภาคภูมิใจ บัดนี้เธอเป็นหญิงสาววัยยี่สิบปลายพรั่งพร้อมด้วยความรู้ความสามารถ หน้าที่การงานและสินทรัพย์มั่นคง ชีวิตวัยเด็กลำเค็ญเป็นดั่งฝันร้ายที่ผ่านไปแล้ว วัยสาวอ่อนด้อยทดแทนด้วยความฝันที่เป็นจริงในเวลานี้ ปรางหอมย้ายกลับมาอยู่ห้องชุดที่ตกแต่งใหม่กลางเมืองเหมือนเดิม เธอปล่อยบ้านเดี่ยวชานเมืองให้เช่า มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ดี บ้านหลังนั้นเป็นเหมือนที่คุมขังอิสรภาพและบทพิสูจน์ความอดทน บ้านชานเมืองคล้ายเป็นที่กักเก็บความน่าอดสูใจหลายเรื่อง กระนั้นปรางหอมไม่ใช่คนรับความจริงไม่ได้ ในเมื่อบ้านเป็นทรัพย์สินมูลค่าสูง เธอจึงไม่รังเกียจที่จะเก็บไว้ เพื่อรอคอยวันที่อสังหาฯจะให้กำไรจนพอใจ แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างกระทบเตียงกว้างใหญ่งามหรู หญิงสาวเรือนร่างสมส่วนในชุดนอนเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นกุดนอนทอดกายเปลี่ยวเหงาเพียงลำพัง เธอกวาดตามองห้องนอนที่แต่งใหม่ไม่เหลือเค้าเดิม คืนนี้เป็นคืนแรกที่เธออยู่กับตัวเองโดยมีอิสระเต็มที่ ไม่ต้องห่วงพะวงจะมีคนโทรหาสอบถามตามติด ไม่ต้องรอคอยใครด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่าย ชายสูงวัยคนนั้น ท่านของเธอ ออกจากชีวิตไปแล้วถาวร การแลกเปลี่ยนจบสิ้นกันเสียที รู้สึกยินดีที่สุดในเวลานี้ 3 ปีที่เหมือนนกน้อยในกรงทอง เหมือนเป็นสิ่งของถูกครอบครองทั้งร่างกายและชีวิต ยุติลงได้เป็นใครย่อมยินดี ถึงอย่างนั้น ปรางหอมรู้สึกตัวเองโชคดี เธอไม่ต้องฝืนใจในการปรนนิบัติมากนัก ท่านเป็นสุภาพบุรุษมากพอ บางครั้งหวนระลึก ท่านสอนเธอใช้ชีวิต สอนให้คิดไตร่ตรอง ท่านไม่ใช่แค่ครอบครอง ท่านปองรักจริงใจ ด้วยวัยที่ต่าง ด้วยภาระทางสังคมหลายอย่าง ปรางหอมรู้เหมือนที่ท่านตระหนัก เรื่องที่เกิดไม่ใช่เรื่องความรัก เป็นเพียงเอื้ออาทรต่างตอบแทน ท่านอยู่เคียงข้างให้ความอบอุ่นในหลายประการ แต่เมื่อวันผ่าน ปรางหอมตัดสินใจเลือกทางเดินด้วยตัวเองอีกครั้ง “ผมเข้าใจ หนูปรางไม่ต้องอธิบายหรอก ดูแลตัวเองให้ดี มีอะไรให้ช่วยก็บอก” ท่านพูดสั้นๆในวันจากลา หญิงสาวซาบซึ้งใจจนบัดนี้ ความคิดหลากหลายหมุนวนอยู่ในสมอง อยู่ในหัวใจ เธอบอกตัวเองได้ความรู้สึกรักใคร่จริงใจที่จะมีให้ผู้ชาย เธอมีให้ท่านแน่ๆ และตลอดเวลาที่ท่านอยู่เคียงกาย เธอเก็บซ่อนใครบางคนไว้ลึกสุดใจ เธอไม่เคยลืมเขา เท่าๆกับเธอไม่อยากคิดจำ   สำนึกส่วนใหญ่บอกให้รู้ เธอไม่มีทางคู่ควรกับใครคนนั้น ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน จนกระทั่งถึงวันนี้ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:24:50 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:53:50

ความคิดเห็นที่ 10 จำได้ดีเมื่อแรกพบกันวันนั้นที่ตึกสำนักงานใหญ่โตย่านธุรกิจชื่อดัง เธอมาขายฝันให้กับบริษัทจัดหาสินค้าแห่งหนึ่ง เขาเป็นผู้จัดการบริษัทขนาดกลางที่อยู่ใกล้เคียง บังเอิญเจอกันในลิฟท์โดยสาร เขาเริ่มต้นทักถามชวนคุยด้วยอัธยาศัยดี เป็นจังหวะที่เธออยากบอกเล่าเพื่อลดความประหม่าในการเข้าพบผู้บริหารบริษัทใหญ่ เขาฟังคนแปลกหน้าอย่างตั้งใจ “ผมไม่รีบ งั้นไปส่งคุณให้ถึงที่เลยดีกว่า” เขาว่าพลางเดินเคียงชี้ทางบอกกล่าวเธอ “สู้ๆ เดี๋ยวก็รู้ได้ออร์เดอร์หรือไม่” รอยยิ้มจริงใจ ทำให้หญิงสาวคลายกังวลขึ้นบ้าง ปรางหอมต้องรอกว่าชั่วโมง เพื่อนำเสนอสินค้าที่ใช้เวลาไม่ถึง 15 นาที เธอได้รับการตอบรับเป็นอันดี อีกสัปดาห์ให้นำสินค้าจริงมาเสนอ ถึงขั้นนี้โอกาสที่จะได้ผลิตและหมายถึงรายได้ใกล้เข้ามามากกว่า 80% หญิงสาวตื่นเต้นยินดี และรู้สึกดียิ่งกว่าเมื่อพบเขาอีกครั้งที่ชั้นล๊อบบี้อาคารแห่งนั้น “เป็นไงบ้าง เรียบร้อยดีมั้ย” เขาเอ่ยถามเหมือนคุ้นเคยกันมานาน “อือ...ได้เสนอสินค้าจริงสัปดาห์หน้าแหละ ดีใจจังเลย” ปรางหอมพูดร่าเริงตอบ “ว้าวดีจัง งั้นอาทิตย์หน้าเราก็ได้เจอกันอีก” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง “ลุ้นไปกับคุณจนต้องลงมารอเจอเกือบชั่วโมงแน่ะ เมื่อกี้ดันลืมถาม คุณชื่ออะไร ผมพิมลครับ” “อื๋อ ถึงขนาดรอเป็นชั่วโมงเลยเชียวเหรอ” เธอเย้ากลับ “ฉันปรางหอม เรียกปรางเฉยๆก็ได้ค่ะ” หญิงสาวชายหนุ่มแลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ และสานความสัมพันธ์เรื่อยมาตั้งแต่วันนั้น ในสายตาคนนอกที่อยู่รายล้อม สองหนุ่มสาวพึงพอใจสนิทสนมและดูเหมือนรักใคร่กัน มีเพียงเขาและเธอเท่านั้น ความสัมพันธ์เคลื่อนไหวไปไหนไกลกว่าคำว่าเพื่อนไม่ได้ เพราะเธอ... “ทำไมเราคบกันไม่ได้” ชายหนุ่มเอ่ยถามหงุดหงิด “จะบ้าเหรอ ทุกวันนี้ก็คบกันอยู่ไง” ปรางหอมทำเป็นไม่ใส่ใจ “คุณก็รู้ ผมหมายความว่าอะไร คุณคบใครอยู่หรือเปล่า” “เปล่า ไม่ได้คบใครหรืออะไรทั้งนั้น เซ้าซี้ทำไมเนี่ย” หญิงสาวไม่เชิงไม่พอใจ แค่น่าจะเลี่ยงคำถาม “ไม่ได้เซ้าซี้ แต่ไม่เข้าใจ คุณก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไง เราคบกันมากกว่าเพื่อนไม่ได้เหรอ” เสียงอ่อนเหมือนวอนง้อ “ไม่ดีกว่า คุณไม่อยากเสียใจหรอก อย่าคิดไกลกว่านี้เลย เชื่อฉันเถอะ” “แล้วทำไมผมต้องเสียใจ เพราะคุณไม่ชอบไม่คิดอะไรกับผมเลยเหรอ” หญิงสาวเงียบนิ่งไม่สบสายตา เธอกำลังคิดหาคำอธิบาย หรือไม่เธออาจไม่กล้าพูดความจริง “ปราง...มองผมสิ...ตอบผมที คุณไม่รู้สึกอะไรกับผมเกินเพื่อน” ช้อนเชยดวงหน้าหวานให้แหงนเงยสบตา หญิงสาวไม่อาจเลี่ยงหลบ แต่...เขาก็พบเพียงความว่างเปล่าในดวงตาคู่สวย พิมลไม่เชื่อในสิ่งที่ตาเห็น จะเป็นไปได้อย่างไร เกือบขวบปีที่คบหากันเหมือนจะรู้ใจยิ่งกว่าใคร เขารู้เธอให้ความสนิทสนมวางใจเขายิ่งกว่าใคร ถ้าไม่เข้าข้างตัวเอง เขาน่าจะเป็นคนสำคัญมากสำหรับเธอด้วยซ้ำ “ฉันอยากพักแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ ขอบคุณมากที่อุตส่าห์แวะมาเยี่ยม” ปรางหอมพยายามหลีกหนีการค้นหาจากสายตาเขา ชายหนุ่มดึงดัน ไม่ยอมให้เธอหันหน้าหนีเหมือนที่ผ่านมา ครั้งนี้เขาต้องการพิสูจน์บางอย่างให้รู้ลึกกว่าที่เคย สองมือแข็งแรงประคองดวงหน้าเพื่อประทับจุมพิตลงที่ปากบางอย่างตั้งใจ เธอขืนขัดหยัดกายหนี เขารุกไล่ไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมให้เธอปฏิเสธสัมผัสสั่นไหวโดยง่าย ละเลียดเร้า โรมรุก เร่าร้อน ออดอ้อนวอนขอ คลอเคลียจนเธอเป็นฝ่ายพ่ายให้กับความรู้สึกเบื้องลึกในใจ... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:07:38 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:54:23

ความคิดเห็นที่ 11 ปรางหอมดิ้นรนอึกอักขัดขืนชายหนุ่มด้วยความสับสนใจเหลือประมาณ เขากลับยิ่งเร้าเร่งคล้ายไล่ต้อนให้เธอยอมจำนนอารมณ์ปั่นป่วน หญิงสาวเหมือนตกอยู่ในภวังค์มนตราเสน่หา เธอโอนอ่อนให้กับสัมผัสร้อนระอุที่เขาเป็นผู้มอบให้ ใจอ่อนกายระทวยภายในวงแขนของเขา ชายหนุ่มเคล้าคลึงร่างกลมกลึงดุจกำลังแต่งปั้นปฏิมากรรมชิ้นงาม หญิงสาวไหวสะท้านรับสัมผัสนั้นราวกับเผลอตัวปล่อยใจให้เขาเสกสรรค์ตามอารมณ์ปรารถนาสุดหัวใจ แว่วเสียงกระซิบแตกพร่า “ผมอยากได้ปรางเหลือเกิน...” สะเทือนความรู้สึกมืดดำที่เธอปกปิดไว้นานเนิ่น เมื่อแผ่นหลังสัมผัสที่นอนนุ่มหนา สาวงามนึกรู้เธอไม่อาจฝืนสู้พายุเสน่หาที่กำลังจะโหมกระหน่ำ ชายหนุ่มย้ำความคิดแตกกระเจิงเหมือนเติมเพลิงให้กับกองไฟ ด้วยการซุกไซร้เบียดบดร่างใหญ่กำยำแนบชิดเธอยิ่งขึ้น สองมือแข็งแรงป่ายปะลูบไล้ไปทั่วร่างเย้ายวน ให้รู้สึกเหมือนเขามียิ่งกว่าสิบกร สาวสวยครางอ่อนระโหยเหลือใจ เปลื้องอาภณ์ปลดอารมณ์ผิดชอบตามนึกคิด วิจิตรบรรจงเค้นเคล้ามัวเมาในเลือดเนื้อกันและกัน งามสล้างเปล่าเปลือยอยู่เบื้องหน้า ตระการตาตระการใจจนแหบโหย ไม่รอช้าโปรยสัมผัสที่นวลเนื้อนุ่มเนียน ปทุมถันชูชันตื่นเต่งดั่งปั้นแต่งล่อเจ้าหมู่ภมร เย้ายั่วหัวใจชายมิอาจหักห้ามหมายเคลียคลึง ถึงด้วยรสละเอียดกรุ่นกลิ่นเนื้อนวล ดวงตาพราวระยับด้วยอารมณ์ป่วนกระสัน เธอเร่งรัดคืนกลับด้วยสัมผัสร้อนร้าย ปลายนิ้วเรียวไล้ไหวระริกทั่วมัดกล้าม งามสะท้านเมื่อเขาสะเทือนเหมือนสนอง สองร่างกอดเกี่ยวปลุกหฤหรรษ์ให้กันและกัน ครวญครางต่างต้องการปลดปล่อยพันธนาการรัดรึง เขยื้อนกายขยับไหวสอดรับขับประสาน เนิบนาบคล้ายเนิ่นนาน แปรเป็นกระชั้นเร่งให้ลุกโชน โผนโจนดุจมัจฉาแหวกว่ายหรรษาในธาราอุ่นระอุ คุโชนแทบระเบิดเปิดทางสรวงสวรรค์ สะเทือนเลื่อนลั่นสั่นสะท้านปานร่างจะหลุดลอย ปลดและปล่อยทุกหยดหยาดสุขกระสันที่พันเกี่ยวหน่วงหนักนานเนิ่น ยินเสียงครวญสุดท้ายก่อนแตกพ่ายให้ราคะ "รักปรางมากนะ" ฤๅสุดทางเดินแห่งรัก มีเพียงเท่านี้... แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 55 22:02:16 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 20:01:26 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:54:56

ความคิดเห็นที่ 12 ห้องชุดและห้องนอนนี้ตบแต่งใหม่จนไม่เหลือสิ่งใดให้ย้ำเตือนความทรงจำ เหมือนเป็นที่แห่งใหม่ที่ไม่เคยมีเขาผ่านมา เตียงนอนหนาหนักที่เคยเป็นเวทีแสดงบทรักใคร่นับครั้งไม่ถ้วน ถูกรื้อถอนกลายเป็นเพียงเศษไม้ไร้ราคา เวลานี้เปลี่ยนใหม่และไม่เคยมีใครได้นอนเคียง บรรยากาศภายในห้องนอนใหม่เอี่ยมอ่อง หอมระรื่นด้วยกลิ่นปรุงแต่งราคาแพงที่เธอจงใจเลือกให้ห่างจากที่เคยใช้ ข้าวของเครื่องใช้แทบทุกชิ้นเปลี่ยนจนไม่มีสิ่งใดเหมือนเดิม หากจะมีอะไรหวนให้คิดถึงชายหนุ่มบ้าง คงเหลือเพียงแสงจันทร์นอกหน้าต่าง เธอจะเปลี่ยนดวงจันทร์ได้อย่างไร เปลี่ยนสีของแสงจันทร์ได้หรือ เปลี่ยนความรู้สึกเมื่อยามต้องจันทราชวนเปลี่ยวเหงาทำเช่นไร ปรางหอมทอดถอนใจ ต่อให้สิ่งใดจะเปลี่ยนมากขนาดไหน ความรู้สึกในใจที่มีต่อเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง ตลอดเวลากว่าสองปีที่คบหา เธอกีดกันเขาเป็นเพียงเพื่อนรู้ใจไม่ใช่คู่รัก ไม่เคยบอกเขาสักครั้งแม้ครึ่งคำ เธอรักเขาอย่างที่เขารักเธอ เจ็บปวดเกินจะเอ่ยเป็นคำให้ใครได้รู้ รักเขารักมาก แต่จำต้องปล่อยให้จากไป รักเขารักหมดใจ แต่ไม่อาจครอบครอง รักเขารักอย่างที่ควรหมายปอง แต่ไม่อาจบอกกล่าว เก็บคำว่ารักเขา เฝ้าพร่ำเพียงรำพังในใจจากเคยชินจนเป็นชาเฉย... ตั้งแต่แรกคบ ปรางหอมรับรู้เสมอมา ชายหนุ่มอนาคตดี การศึกษาดี ชาติตระกูลดี... ดีกว่าเธอทุกอย่าง เขาและเธอไม่ควรโคจรเจอกันด้วยซ้ำ วันนั้นเธอเป็นเพียงแม่ค้าขายงานฝีมือในตลาดแผงลอย ไม่มีอะไรให้ประทับใจ ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนที่ทำงานในบริษัทจัดหาสินค้าส่งออกยักษ์ใหญ่ เห็นใจในความพยายาม และการต่อสู้ดิ้นรนของเธอ หากเพื่อนสาวในวัยเด็กไม่เปิดโอกาสนัดหมายเธอให้เสนองานในครั้งนั้น คงไม่มีวันที่เธอและเขาได้พบกัน เส้นทางเดินระหว่างปรางหอมกับพิมลเหมือนเป็นคู่ขนานมาโดยตลอด ซึ่งเขาไม่เคยรู้เลย ปรางหอมจงใจปิดบังชีวิตของเธอจากเขา ใช่ว่าเธออายที่ยากจนข้นแค้น ใช่ว่าเธอรู้สึกต่ำต้อย แต่มันเป็นเพราะเธอมองไม่เห็นหนทางที่เขาจะเข้าใจชีวิตเธอได้เลย พิมลจะเข้าใจได้อย่างไร หญิงสาวแสนสวย เก่งกาจ ฉลาดเป็นกรดที่เขาเอ่ยปากชื่นชมเสมอ มาจากสลัมยากจนขัดสนชนิดที่เขาไม่มีวันนึกวาดภาพตามได้ ปรางหอมเกิดมาโดยพ่อไม่คิดรับผิดชอบ แม่รู้สึกแย่จนไม่เคยหันมาเหลียวแลเธอ จึงเติบโตมากับยายและน้าที่ไม่มีความพร้อมใดให้ชีวิตเธอเลย กว่าจะฝ่าฟันต่อสู้เรียนจนจบมัธยมปลายเธอทำงานหนักแทบทุกชนิดด้วยหวังจะให้ชีวิตดีกว่าทุกวันที่ผ่านแม้สักนิดก็ยังดี ปรางหอมเรียนจบปริญญาตรีเมื่อช่วงที่อยู่กับท่าน โดยไม่มีใครร่วมยินดีและไม่มีใครก่อนหน้ารู้มาก่อน หญิงสาวไม่โกหกเรื่องราวใดๆของตัวเอง เธอเลือกที่จะไม่พูดถึงเลย ไม่ว่ากับใคร กับพิมลเธอบอกเขาเพียง พ่อแม่เป็นคนต่างจังหวัดเธออยู่กับยายและตอนนี้ยายเสียชีวิตแล้ว ซึ่งเป็นความจริง ชายหนุ่มรับรู้ชีวิตหนหลังเมื่อครั้งยังเด็กของเธอเพียงเล็กน้อย น้อยจนเหมือนไม่รู้อะไรเลย ปรางหอมมานะพยายามดิ้นรนแทบทุกนาทีเพื่อให้มีในสิ่งที่เธอปรารถนา หญิงสาวไม่เคยได้รับความช่วยเหลือโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนจากใครเลย ยกเว้นยายคนเดียวเท่านั้น และวันนี้ยายก็ไม่อยู่เพื่อเป็นหลักชัยให้เธอแล้ว หัวใจเปราะบางไม่ต่างจากใครๆ แต่ไม่มีเวลาทอดอาลัยหรือเวทนาสงสารตัวเอง หากหยุดสู้ทนแม้สักนาที ชีวิตอาจสิ้นเมื่อไหร่ก็ได้ คือสิ่งที่ยายเพียรสอนสั่ง เธอเคร่งครัดปฏิบัติด้วยดีเสมอมา จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 22:43:02 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:55:23

ความคิดเห็นที่ 13 พิมลต่างจากปรางหอมมาก เขามาจากครอบครัวมีการศึกษา พ่อแม่เป็นคนมีหน้ามีตาในวงสังคมที่ได้รับการยอมรับนับถือในหมู่ปัญญาชน ชายหนุ่มสำเร็จจากมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ และเรียนต่อจนจบในต่างประเทศ มีความสามารถที่ใครๆให้การต้อนรับ พิมลไม่มีเบื้องลึกเบื้องหลัง เขาเล่าเรื่องราวในชีวิตให้เธอฟังด้วยความจริงใจ ลึกๆบางครั้งปรางหอมอิจฉาเขาเหลือเกิน ชีวิตคนช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว และเพราะข้อแตกต่างย้อนแย้งเช่นนี้ เธอจึงสร้างข้อจำกัดในความสัมพันธ์แทบจะตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จัก แม้พิมลจะเพียรพยายามเข้าถึงและทำดีกับเธอมากเพียงใด ปรางหอมรักษาระยะห่างเช่นเดิม เขาไม่เข้าใจ แต่ไม่อาจหักใจ ความรู้สึกบางอย่างบอกเขา ปรางหอมมีใจให้เช่นกัน แต่เธอไม่กล้ายอมรับ เขาคิดว่าคงเป็นเพียงความไม่แน่ใจไม่มั่นใจปกติธรรมดาของหญิงสาวทั่วๆไป ไม่เคยคิดมาก่อน เธออ่อนไหวเกินเขาจะเข้าใจและเธอตัดสินไม่เลือกเดินเคียงข้างเขาตั้งแต่วันแรกที่ได้พบเจอรู้จัก ยิ่งเร่งรัดหญิงสาวยิ่งถอยห่าง สุดท้ายเขาทำใจเป็นเพื่อนพิเศษเหนือใคร ฝืนใจรับ เธอไม่รักเขาเกินกว่าเพื่อนกัน... ความสัมพันธ์มากกว่าเพื่อนที่ปรางหอมมีให้เขา ชายหนุ่มเคยคิดมันจะผูกติดเธอกับเขาเพิ่มขึ้น เวลาผ่านไป กลายเป็นเพียงเรื่องของความต้องการที่เขาไม่มีสิทธิเรียกร้อง เธอเหมือนกันไม่ให้เขาเกี่ยวข้องมากกว่าเดิม ชายหนุ่มเหนื่อยล้าที่ต้องวิ่งไล่คว้าความว่างเปล่าเย็นชาจากเธอ แทนที่ปรางหอมจะปรับตัวปรับใจ เธอผลักไสเขากว่าเคย ทั้งรักและแค้นเคืองที่เหมือนเธอไร้หัวใจ ในที่สุดเขาเริ่มต้นความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนใหม่ หวังช่วยให้ลืมเธอ หญิงสาวบอบบางที่ต่างจากปรางหอมแทบทุกด้าน คุณหนูเลอค่าน่าถนอม คือคนที่เขาเลือกมาแทนที่ ธิดาฟ้า คือนามของสาวน้อยสดใสที่โยงใยรู้จักกันทั้งครอบครัว คือตัวเลือกที่คนแวดล้อมเขายินดียิ่งกว่าตัวเขา พ่อแม่พี่น้องเครือญาติชายหนุ่มชื่นชมในการเลือกที่ชาญฉลาดของเขา หญิงสาวที่ทัดเทียมกันทุกด้าน เหมาะจะสานต่อความสัมพันธ์ยั่งยืน เมื่อปรางหอมรู้ถึงความสัมพันธ์ของพิมลกับหญิงสาวเพียบพร้อม เธอเรียกหาเขาทันที... เพื่อกล่าวคำลาที่เหมือนจะตลอดกาล จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 13:27:15 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:56:24

ความคิดเห็นที่ 14 บทรักเร่าร้อนเย้ยแสงจันทร์ในคืนนั้น คือการกล่าวคำอำลาโดยสมบูรณ์ ถึงแม้จะเป็นความต้องการลาจากปรางหอมฝ่ายเดียวก็ตาม ชายหนุ่มพยายามยื้อยุดครั้งสุดท้าย เกือบจะให้สัญญา เขาจะไม่มีใครเขาขอรอเธอ และคิดว่ารอได้จนกว่าเธอจะพร้อมเทให้ทั้งหัวใจ ปรางยืนกรานมั่นคง ชีวิตเขาควรไปได้ดีกว่าเมื่อไม่มีเธอ หญิงสาวเอ่ยคำ เธอเหมาะเป็นเพียงเพื่อน เป็นคู่นอนไม่เหมาะเป็นคู่รักของเขา ไม่ถึงกับมีน้ำตา ไม่ถึงกับหวั่นไหวใจจะขาดรอนๆ เป็นเพียงความเจ็บร้าวที่กรีดลึกฝังแน่นตรึงตราไปอีกนานแสนนานในหัวใจสองดวง พิมลแยกจากปรางหอมโดยไม่มีโอกาสหันกลับมา เพราะเธอย้ายออกจากห้องชุดไปอยู่บ้านใหม่ชานเมือง เปลี่ยนที่ทำงาน เปลี่ยนการติดต่อ เปลี่ยนแทบทุกอย่าง ที่สำคัญปรางหอมเปลี่ยนตัวเองเป็นสัตว์เลี้ยงซื่อสัตย์ของชายร่ำรวย ที่แลกด้วยเงินตราและอนาคตซึ่งเป็นวันนี้ วันที่เธอได้รับอิสรภาพและทรัพย์สิ่งสินเป็นลายลักษณ์อักษร เป็นวันที่เขาและปรางหอมโคจรเจอกันด้วยความบังเอิญอีกครั้ง ฤๅ โชคชะตาจะเล่นตลกกับหญิงสาวชายหนุ่มอีกหน... ปรางหอมปฏิเสธรับโทรศัพ์เมื่อเลขาฯแจ้ง “คุณพิมล โทรมาอีกแล้วค่ะ” หญิงสาวรู้ว่าเธออยากพูด อยากคุย อยากรู้ เขาอยู่ดีสุขสบายหรือไม่ในวันที่เราไม่ได้รับรู้เรื่องราวระหว่างกัน จำต้องหักใจ ไม่ต่อความยาว ไม่สาวความยืด หัวใจเธอไม่ได้หนักแน่นดั่งขุนเขา เธอจึงคิดตัดไฟแต่ต้นลมดีกว่า ห้าโมงเย็น เป็นเวลาที่พนักงานต่างเลิกงาน ฤดูกาลนี้ไม่ใช่ช่วงเร่งส่งสินค้า ดังนั้นมีพนักงานทำโอเวอร์ไทม์ไม่กี่ราย เสียงเครื่องจักรเงียบไปแล้ว อีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า จะมีเพียงบางส่วนเท่านั้นที่ยังคงผลิตสินค้าตกค้าง ส่วนสำนักงานร้างผู้คน พนักงานคงกลับบ้านหมดแล้ว ปรางหอมเอนตัวบนโซฟาหนังแท้ตัวใหญ่กึ่งนึ่งกึ่งนอน เธอกำลังจะพักผ่อนด้วยรายการโทรทัศน์ที่น่าสนใจ ปรางหอมสมัครใจจะตรวจสอบงานล็อตสุดท้ายวันนี้ด้วยตัวเอง รู้สึกเหนื่อยหน่ายเกินจะคิดไปไหน และยังไม่อยากกลับไปหงอยเหงาตามลำพัง หลายครั้งที่เธอต้องค้างสำนักงานโดยเฉพาะช่วงไล่ออร์เดอร์เร่งด่วนส่งออกให้ตรงเวลาช่วงไตรมาสสุดท้ายของปี ห้องทำงานส่วนตัวจึงเพียบพร้อมไปด้วยอุปกรณ์อำนวยความสะดวกพื้นฐาน เพื่อยามเหนื่อยล้าหญิงสาวสามารถพักผ่อนได้บ้าง เสียงวิทยุสื่อสารดังขึ้นขัดจังหวะความบันเทิงตรงหน้า พนักงานรักษาความปลอดภัยหน้าโรงงานเป็นผู้ส่งสัญญาณ หญิงสาวพูดกรอกรหัสสั้นง่ายที่กำหนดให้เหมาะกับการสื่อสารกับอุปกรณ์ไร้สายความถี่ต่ำ รปภ.แจ้งว่ามีผู้ขอเข้าพบ เขาชื่อพิมล หญิงสาวนิ่งอึ้ง คิดไม่ถึงเขาจะบุกมาที่นี่ ปรางหอมตัดสินใจอนุญาตผ่านพนักงานรักษาความปลอดภัย เกือบสองสัปดาห์แล้วที่เขาเพียรติดต่อเธอโดยไม่ได้การตอบรับสักครั้ง...ถ้าเขามาถึงถิ่น ยินดีต้อนรับจะเป็นไรไป... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 19:49:33 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:57:01

ความคิดเห็นที่ 15 พิมลไม่มีอะไรเปลี่ยน สูงใหญ่ผิวขาวสะอ้าน ดวงตาดำขลับที่บางครั้งดูหวานแกมโศก จมูกโด่งเป็นสันรับกันกับริมฝีปากหยักได้รูป เขาหล่อเหลาเหมือนเดิม ชายหนุ่มยืนเก้อเขินอยู่เบื้องหน้า ไม่เข้าใจสายตาพิจารณาจับจ้องจากปรางหอม “ปรางโกรธเหรอที่ผมมาหา” เขาเอ่ยถามทำลายความอึดอัด หญิงสาวหัวเราะเบาๆเหมือนเห็นขัน “ไม่โกรธหรอก แค่แปลกใจ คุณมาถึงนี่เลยเนี่ยนะ ไม่ใช่ใกล้ๆเสียหน่อย” “ก็คุณไม่รับโทรศัพท์ ผม...เอ่อ...จึงต้องมา” “ขอโทษด้วยค่ะ ช่วงนี้ฉันยุ่งๆ” หญิงสาวพูดปดหน้าตาเฉย บทสนทนาส่วนใหญ่เป็นการซักถามจากเขา ที่มีข้อสงสัยและอยากรู้มากมาย ซึ่งกลายเป็นเรื่องดี เพราะทำให้มีเรื่องเล่าทำลายบรรยากาศประดักประเดิด “ปรางทำโรงงานนี้มาสามปีแล้ว รับผลิตสินค้าของแต่งบ้านส่งออกค่ะ ส่วนใหญ่รับซับฯจากโรงใหญ่อีกที” เธออธิบายคร่าวๆ “ไปได้เรื่อยๆ ตราบเท่าที่เศรษฐกิจโลกจะเป็นไป พอมีฐานลูกค้าบ้าง ก็ไม่ลำบากเท่าไหร่” ยิ้มแย้มแจ่มใสตอบคำถามเช่นเคย “คุณมาถึงนี่ คงไม่อยากมาเยี่ยมโรงงานกระมัง” หญิงสาวพยายามเข้าประเด็นคาใจ พิมลอมยิ้มอารมณ์ดี “ผมได้คุยกับเลขาฯคุณบ่อยจนรู้แล้วโรงงานผลิตอะไร ที่มาก็คงเพราะคิดถึงคุณมั้ง” ปรางหอมหลบสายตา เธออยากชักสีหน้าไม่พอใจ เมื่อทำไม่ได้อย่างที่คิด จึงเลือกมองไม่เห็นเขา “ผมคิดถึงเพราะมีเรื่องปรึกษา...” เขาหยุดคำพูดเหมือนหยั่งท่าที หญิงสาวยังคงนิ่งเฉยไม่แสดงความรู้สึก “ปรึกษาเรื่องงาน น่ะไม่มีอะไรหรอก” “เรื่องงาน?...” ปรางหอมฉงน งานของเขาไม่มีอะไรที่น่าจะเกี่ยวข้องกับเธอ “อืม...เพื่อนผมทำคอสตูมให้โรงละครที่เมืองนอก ตอนนี้เขาอยากได้คอสตูมจิวเวลลี่ค่อนข้างหลายรายการ” “แต่ออร์เดอร์ไม่เยอะมาก เข้าโรงงานคงลำบาก จะหาผู้ผลิตทำมือที่จะรับงานละเอียดกึ่งอุตสาหกรรมก็ไม่รู้จะหาจากไหน” “ผมคิดถึงคุณ เพราะคุณเคยทำงานด้านนี้มาก่อน เผื่อคุณจะช่วยได้” เขาอธิบายที่มาที่ไปและมีเหตุผลน่าสนใจมากสำหรับเธอ “อืม...เท่ากับเพื่อนคุณเป็นลูกค้า ต้องการหาเทรดเดอร์สินะ” ปรางหอมถามพลางครุ่นคิด “คอสตูมจิวเวลลี่ ฉันพอรู้จักพวกโรงงานขนาดเล็กบ้าง” “ผมคิดแล้วว่าปรางต้องช่วยได้ พยายามติดต่อคุณตลอด” ชายหนุ่มคล้ายฉวยโอกาสตัดพ้อ ปรางหอมส่งยิ้มขอโทษ “ให้เพื่อนคุณเมล์รายละเอียดและแบบสินค้ามาให้ฉันได้เลย ที่เหลือฉันจัดการเอง” “เอ่อ...เท่ากับฉันเป็นเทรดเดอร์ให้นะคะ” หญิงสาวไม่เคยหลงลืมเรื่องผลประโยชน์ พิมลยิ้มถูกใจ เขารู้นิสัยข้อนี้ของปรางหอมดีเช่นกัน “เพื่อนผมขอให้ผมจัดการเรื่องนี้ รายละเอียดอยู่กับผมหมดแล้ว เพราะเขาต้องไปดูแลเรื่องอื่น อีกอย่างเหลือเวลาไม่มากนัก” “คุณต้องดีลกับผม” ชายหนุ่มสรุปด้วยความมั่นใจ หญิงสาวชะงัก มีท่าทีลังเลเห็นได้ชัด “คอสตูมจิวเวลลี่ชุดนี้ ต้องการงานค่อนข้างฝีมือดี รวมๆแล้วล็อตนี้งบไม่ต่ำกว่า 5 ล้านบาท" "และอาจได้สัญญาผลิตต่อเนื่องในโชว์ชุดอื่นอีกปีละไม่ต่ำกว่า 2 โชว์ ปรางตัดสินใจง่ายขึ้นมั้ย” จากประโยคนั้น ทำให้ปรางหอมรู้สึก พิมลเปลี่ยนไป เขาต่อรองและหว่านล้อมเก่งขึ้น โดยเฉพาะกับเธอ... “เท่าที่รู้จักกันมา ปรางคร่ำหวอดกับงานชนิดนี้ เรื่องแค่นี้คงไม่เกินความสามารถคุณแน่ๆ” พิมลเก่งขึ้นมาก เขาจับทางเธอถูก พิมลใช้วิธีผิดไปจากเดิม เหมือนกำลังจงใจทดสอบความเป็นมืออาชีพและความหนักแน่นของเธอเช่นนั้นหรือ? “ดีลกับคุณน่าจะง่ายกว่าสำหรับงานที่บีบด้วยเรื่องเวลาอย่างนี้ ขอดีไซน์สินค้าให้ฉันเลยแล้วกัน” “ถ้าไม่มีอะไรพิเศษเกินไปนัก ไม่น่าเกินสามวัน ฉันจะเสนอราคาให้ตัดสินใจ” หญิงสาวสบตาชายหนุ่ม แววตาของเขาจงใจท้าทาย   ความรู้สึกอยากเอาชนะไหลพล่านในตัวเธออย่างน่าประหลาด จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 19:53:04 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:57:24

ความคิดเห็นที่ 16 ปรางหอมและพิมลติดต่อกันมากขึ้นโดยมีเรื่องของงานเป็นตัวเชื่อมประเด็นสำคัญทั้งหลาย ตลอดเวลากว่าสองสัปดาห์ชายหนุ่มไม่มีท่าทีต้องการรื้อฟื้นความสัมพันธ์ หญิงสาวคลายใจที่ไม่ต้องตกอยู่ในภาวะอึดอัด ด้วยเพราะรู้ว่าหัวใจไม่ได้หล่อมาจากเหล็กกล้า ปรางหอมจึงรักษาระยะห่างด้วยความระมัดระวัง เธอไม่เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มซักถามเรื่องส่วนตัว ไม่แสดงอาการรับรู้เรื่องราวใดๆจากเขานอกจากเรื่องงานเท่านั้น ปรางหอมนับวันรอสินค้าแล้วเสร็จพร้อมส่งมอบ เธอคาดว่าหากผ่านเรื่องราวครั้งนี้ไปได้ หัวใจเธอจะมั่นคงแข็งแกร่งขึ้น ความหวั่นไหวเพราะคิดถึงคงไม่ก่อกวนเธออีก “ผมอยากไปดูสินค้าที่ทำในขั้นตอนสุดท้าย เพื่อนผมเขาต้องการภาพถ่ายยืนยันว่าของจะเสร็จตามกำหนด” “ฉันถ่ายรูปส่งเมล์ให้ได้มั้ย มันไกลใช้เวลาเดินทางมาก” ปรางหอมกรอกเสียงตอบกลับไปทางโทรศัพท์ “ไม่ใช่ไม่ไว้ใจนะครับ แต่ผมอยากไปดูด้วยตัวเองเพื่อยืนยันกับเพื่อนมากกว่า ไม่อยากให้เขาคิดว่าผมละเลย” หญิงสาวเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เพราะความเป็นจริงนี่คือกระบวนการปกติทั่วๆไป เหตุที่เธอบ่ายเบี่ยงเพราะการไปตรวจสินค้าครั้งสุดท้าย หมายถึงต้องเดินทางไปต่างจังหวัด เขาไม่รู้จักปลายทาง และไม่ใช่จะให้ใครนำทางพิมลไปก็ได้ จำเป็นที่ต้องเป็นปรางหอมเท่านั้น ระยะทางไม่มากแต่ใช้เวลาไม่น้อย ไปและกลับด่วนที่สุดไม่ต่ำกว่า 4 ชั่วโมง ปรางหอมคิดหาทางเลี่ยง “ปรางติดปัญหาอะไรหรือเปล่า ให้ผมไปเองก็ได้ถ้าคุณไม่สะดวก หวังว่าโรงงานเขาคงไม่เข้มงวดมากนะ” “ผมเกรงใจคุณมาก ที่ผ่านมาคุณก็ช่วยเยอะแล้ว” น้ำเสียงเขาจริงใจทำให้เธอต้องรักษามารยาท “ไม่มีอะไรค่ะ พรุ่งนี้รบกวนพิมลมาที่โรงงานปรางสักสิบโมงนะคะ จะพาคุณไปเอง” หญิงสาวตัดสินใจ “ไปรถผมดีกว่า คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยขับรถ” ชายหนุ่มพูดสุภาพเป็นแบบแผน ปรางหอมจึงยอมยินดีตามข้อเสนอของเขา ตลอดการเดินทาง หญิงสาวระวังตัวที่จะไม่เป็นฝ่ายชวนพูดคุย เมื่อเขาถามเธอจึงตอบสั้นๆเท่านั้น ระหว่างเธอและเขาราบเรียบเหมือนแผ่นน้ำในอ่างเก็บ ตะกอนความรู้สึกทั้งหลายคงตกผลึกไปแล้ว การตรวจขบวนการผลิตครั้งสุดท้ายเรียบร้อยและน่าวางใจตามที่หญิงสาวได้ให้วาจาไว้  อีกไม่เกินสัปดาห์สินค้าพร้อมส่งออก “โล่งใจได้แล้วผม นอนไม่หลับเป็นเดือนเลย ดันไปตกปากรับคำเพื่อนไว้” เขาพูดร่าเริงกว่าทุกครั้ง “ไปยังไงมายังไง คุณถึงไปรับปากเขาล่ะ” หญิงสาวอดถามไม่ได้ “เป็นเพื่อนสมัยเรียนป.โทด้วยกัน ผมกลับบ้าน เขาทำงานต่อที่นู่น นี่เพิ่งได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการฝ่ายคอสตูมโรงละครใหญ่” “เห็นว่าผู้จัดการเดิมจบกันไม่ค่อยสวยเลยไม่ทิ้งอะไรไว้ให้ตาม เขาจึงเหมือนต้องเริ่มต้นใหม่ ทุลักทุเลน่าดู” “เขาขอความช่วยเหลือมา เพื่อนกันไม่พยายามช่วยก็คงแปลก พอดีวันนั้นที่เดินห้างฯเจอปราง จึงทำให้คิดขึ้นได้” เขาอธิบายเรียบง่าย “อืม...ดีจังที่ได้รู้เหตุผลแบบนี้” ปรางหอมเกือบถอนหายใจ “อ้าว...ปรางคิดว่าผมสร้างสถานการณ์เพื่อได้เจอคุณอีกงั้นเหรอ” ชายหนุ่มกระเซ้า “ไม่คิดอย่างนั้นหรอก แค่สงสัย อยู่ดีๆคุณมาทำงานเหมือนเทรดเดอร์ได้ไง ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับงานคุณสักนิด” “จะว่าไปก็ไม่ยากนะ งานแบบนี้ แต่เหมือนยืมจมูกคนอื่นหายใจเนอะ” “ถ้าไม่มีโรงงานเอง วันไหนลูกค้าเจอโรงงาน เขี่ยเทรดด์ทิ้งง่ายๆเลย  เข้าใจเลย ทำไมปรางทำโรงงานเอง” ปรางหอมยิ้มตอบรับ เขาเข้าใจเรื่องงานของเธอไม่ผิด “เรากลับมาเป็นเพื่อนกันแล้วใช่มั้ย” เขาถามเรียบๆ สายตาจับจ้องที่ท้องถนน หญิงสาวหันมองเขา เพื่อค้นหาเจตนาแท้จริงในประโยคคำถามนั้น แต่ไม่พบอะไรให้ชวนสงสัย “เราก็เป็นเพื่อนกันมาตลอดนี่นา เพื่อนไม่จำเป็นต้องติดต่อกันเป็นประจำหรอก บางคนแค่อยู่ในใจก็เพียงพอแล้ว” ปรางหอมคิดว่าเธอเห็นความเครียดในดวงตาเขา แต่ไม่แน่ใจเพราะมันปรากฎแค่เพียงชั่วครู่เท่านั้น “เข้าไปดื่มกาแฟสักหน่อยมั้ย ขับรถไกลคุณคงล้า” ปรางหอมแสดงน้ำใจตามมารยาทอันดี พิมลพยักหน้าเห็นด้วย ขณะนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว โรงงานของปรางหอมเงียบกริบ วันนี้ไม่มีงานโอเวอร์ไทม์ เธอชงกาแฟสำเร็จรูปเพื่อเขาและตัวเอง “ไม่ต้มกาแฟแล้วนะ สักพักจะกลับบ้านแล้ว วันนี้ไม่มีโอที” “แค่นี้ก็ดีมากแล้ว ขอบคุณครับ” “ปกติปรางกลับดึกทุกคืนเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ส่วนใหญ่ถ้ามีงาน ก็อยู่จนกว่าโรงงานจะปิดแหละ ยกเว้นนานๆทีมีธุระ อาจกลับเร็ว ไม่แน่หรอก” “คุณคงรักโรงงานมากนะ อยู่เฝ้าซะขนาดนี้” เขาหยอกเย้า “แหมถามได้ น้ำพักน้ำแรงฉันเชียวนะ ไม่รักได้ไง” เธอตอบอารมณ์ดี “อยากทำโรงงานบ้างจัง” เขาเอ่ยแผ่วเบา หญิงสาวอึ้งตัวแข็งขึ้นมาทันใด “ปราง...ผมถามอะไรได้มั้ย” น้ำเสียงไม่มั่นคง ที่ทำให้ปรางหอมรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที “อย่าถามอะไรเลย ปรางขอร้อง” เธอเบือนหน้าหนีจากเขา “ผมแค่อยากรู้ ปรางเหนื่อยมั้ย คุณมีความสุขดีหรือเปล่า เท่านี้ก็ถามไม่ได้หรือ” ชายหนุ่มตัดพ้อชัดแจ้ง “ฉันสบายดี เหนื่อยก็มีบ้างธรรมดาของคน แต่โดยรวมสบายดี ขอบคุณมากที่เป็นห่วง” เสียงอ่อนรู้สึกผิดขึ้นมาบ้าง “คุณคงสบายดีเช่นกันใช่มั้ย” เหมือนแสดงน้ำใจกลับคืน “ไม่ ... ผมไม่สบาย” เขากลับตอบในสิ่งที่เธอไม่คาดจะได้ยิน หญิงสาวนิ่งจนใจไม่รู้จะพูดสิ่งใดต่อ อยากรู้เหตุใดเขาจึงพูดเช่นนั้น ทว่ากลัวคำตอบที่จะได้ยิน “ผม...ไม่ค่อยสบายใจในหลายๆเรื่อง ปรางคงไม่รู้ คุณพ่อผมเพิ่งเสียเมื่อสามเดือนก่อนหน้านี่เอง” เขาเศร้าสลดและสะเทือนใจ ปรางหอมตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม รู้สึกผิดมากขึ้น เธอกังวลกับท่าทีของพิมล ไม่ไว้ใจที่เขาเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง จนกระทั่งลืมคิด มิตรที่ดีควรปฏิบัติต่อกันอย่างไร พิมลผูกพันกับพ่อมาก เพราะท่านเป็นเหมือนต้นแบบในทุกเรื่องสำหรับเขา ในขณะที่ความสัมพันธ์กับแม่และเขาไม่ค่อยราบรื่น พ่อของชายหนุ่มอ่อนโยนผ่อนปรนและเข้าใจเขามากที่สุด แม่กลับเป็นทุกอย่างที่ตรงกันข้าม หญิงสาวเคยรับรู้เรื่องราวเช่นนี้มาก่อน “คุณมีอะไรอยากเล่าให้ฉันฟังบ้างมั้ย” ปรางหอมเอ่ยอ่อนโยนกับเขาเป็นครั้งแรก หลังจากมีโอกาสพบกันอีกครั้งในรอบสามปี “ขอบคุณมากครับ แต่คงไม่ใช่วันนี้หรอก ค่ำมากแล้ว คุณควรกลับไปพักผ่อน วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” เขาสดชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ปรางหอมยิ้มจริงใจให้เขา ความสัมพันธ์ดีๆที่เคยมีร่วมกันมาไม่ใช่แค่เรื่องรักใคร่เพียงอย่างเดียว เขาและเธอคือมิตรที่ดี คือเพื่อนที่รู้ใจไว้วางใจซึ่งกันและกันมากที่สุดเท่าที่เพื่อนจะมีให้กันได้คงไม่ผิดนัก จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 19:56:54 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:57:46

ความคิดเห็นที่ 17 หนุ่มสาวกลับมาเริ่มต้นความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนอีกครั้ง ความเข้าใจ ความผูกพัน ความคุ้นเคย ไม่แปลกที่เธอและเขาวางใจในกันและกันรวดเร็ว พิมลเล่าเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับครอบครัวเขาให้เธอฟังเช่นในวันวาน ปรางหอมเป็นผู้ฟังแสนดีเช่นเคย ชายหนุ่มไม่เอ่ยเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น คือเรื่องความสัมพันธ์กับภรรยา ที่เขาเชื่อว่าจะทำให้ปรางหอมอึดอัด หญิงสาวไม่คิดที่จะถามเพราะไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเอง หากได้รับรู้เรื่องราวของเขากับเธอคนนั้น ปรางหอมจะรู้สึกเช่นไร เธอไม่กล้าหาคำตอบ การกลับมาเป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกันครั้งนี้ คือการหลอกความรู้สึกตัวเองครั้งใหญ่ที่สุดทั้งของเขาและเธอ แม้ปรางหอมจะระมัดระวังรักษาระยะห่างกับเขามากเพียงใด แต่เมื่อได้มีโอกาสชิดใกล้ ความรู้สึกที่ควบคุมไว้กร่อนลงทุกที “โอ้โห คุณแต่งห้องใหม่จนจำของเดิมไม่ได้เลย” สายตากวาดไปทั่วห้องชุดด้วยความรู้สึกยากอธิบาย เขาอาลัยหรือชื่นชม “นี่คือแบบที่ฉันชอบที่สุดเลยนะ  เรียบๆแต่เท่” เธอยิ้มอวดด้วยความภาคภูมิใจ “เมื่อก่อนไม่มีตังค์ไง ห้องยังเช่าเขาอยู่ จะแต่งก็ไม่มีปัญญา พอซื้อได้ฉันก็จัดตามใจเลยล่ะ” น้ำเสียงร่าเริงเปิดเผย “ดีใจกับปรางด้วยจริงๆ ที่ได้ทุกสิ่งสมปรารถนาเสมอ” คล้ายชายหนุ่มจะชื่นชม “ไม่มีใครได้ทุกอย่างสมปรารถนาหรอก ฉันแค่ได้บ้างเท่านั้นแหละ อาจเป็นคราวได้ และอาจมีคราวเสีย” “คุณชอบพูดให้คิดอยู่เรื่อย ไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ” เขาเอ่ยอย่างคนรู้จักกันดี “เปลี่ยน ไม่มีอะไรไม่เปลี่ยนหรอก แค่คุณจะเลือกมองมุมไหนมากกว่า”  ปรางหอมโต้ไม่จริงจัง “กับผม คุณเปลี่ยนไปมากขนาดไหน” แววตาของเขาพราวระยับสื่อความนัย “น่าจะไม่เหลืออะไรเหมือนเดิมแล้วนะคะ” เธอยังรักษาความร่าเริงในน้ำเสียง “ผมเปลี่ยนเป็นอะไรไปแล้วสำหรับคุณ” “อืม...นั่นสินะ ฉันก็ยังไม่รู้เลย รู้แต่ว่าไม่เหมือนเดิม” สายตาของเธอเป็นกังวลเล็กน้อย “ไม่เหมือนเดิม...ผมไม่ใช่เพื่อนคุณแล้วเหรอ” คล้ายเขากำลังรุกไล่เพื่อบางสิ่ง “ถ้าคุณไม่เป็นเพื่อนแล้ว คุณจะเป็นอะไรได้ล่ะ” “คุณให้ผมเป็นอะไร ผมก็เป็นให้คุณทั้งนั้น” ดวงตาหวานเชื่อมชวนหวั่นไหว ปรางหอมถอนหายใจ “คุณเป็นเพื่อนนั่นแหละ ไม่เป็นอะไรหรอก เป็นอะไรไม่ได้ทั้งนั้น” “ผมเป็นเพื่อนเหมือนเดิมใช่มั้ย” เขายังไม่ยอมลดรา “พิมล อย่าหาเรื่องน่า พอเถอะเลิกคุยเรื่องนี้สักที คิดอะไรอยู่ฉันรู้นะ” หญิงสาวดักคอด้วยรู้ความหมายแฝงนัยของเขา ชายหนุ่มยิ้มยั่วเย้า เหมือนจงใจกลั่นแกล้งให้เธอยิ่งไหวหวั่น “คุณไม่รู้หรอกผมคิดอะไร” “ฉันยอมแพ้แล้ว เราไม่คุยกันเรื่องเป็นไม่เป็นอะไรเถอะนะ” “ปราง ผมคิดถึงคุณ ตลอดเวลาที่เราไม่เจอกันจนถึงตอนนี้ผมคิดถึงคุณมาก” เขาเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาทันใด “ฉันบอกคุณแล้ว ฉันอยู่ตรงนี้ ตรงที่มิตรที่ดีควรอยู่” ปรางหอมกำลังหาทางเลี่ยงภาวะอึดอัด “ผม...ขอเป็นเพื่อนอย่างที่เราเคยเป็นได้ไหม” เขากระซิบคลอเคลียที่ใบหู ลุกลามซุกไซร้ที่ซอกคออ่อนไหว ปรางหอมเหมือนถูกสาปให้แน่นิ่ง อึ้งตะลึงกับการกระทำอุกอาจของชายหนุ่ม หญิงสาวสูดลมหายใจลึกยาวเพื่อรวบรวมสติที่เริ่มแตกซ่านให้คงที่ สิ่งที่เธอหวั่นกำลังจะเกิดขึ้นอย่างเคยคาดไว้ “คุณแน่ใจเหรอพิมล คุณกำลังจะทำให้ตัวเองเสียใจ และใครบางคนจะเสียใจมากกว่า  อย่าเลย  เชื่อฉันเถอะ” “ผมไม่มีทางเสียใจ และไม่ใช่เรื่องของคนอื่น นี่คือเรื่องระหว่างคุณกับผมเท่านั้น” เหมือนเขายืนยันหนักแน่น “คิดอย่างนี้ได้อย่างไร คุณแต่งงานแล้ว อย่าเห็นแก่ตัวแบบนี้ ฉันรับไม่ได้” ปรางหอมหมดความอดทน “ผมเลิกกับเขาแล้ว เลิกมาเดือนกว่าแล้วปราง และเรื่องนั้นก็ไม่เกี่ยวกับคุณ”  เขายังคงคลอเคลียไม่ห่างคล้ายไม่ได้พูดเรื่องสำคัญ “นี่คุณอยากได้ฉัน ถึงกับพูดโกหกเชียวเหรอ เห็นฉันเป็นตัวอะไร ฉันไม่โง่ขนาดนั้นนะ” หญิงสาวขัดขืนไม่พอใจชัดเจน “ผมอยากได้คุณมากใช่...และผมไม่ได้โกหก” ชายหนุ่มไม่หยุดรุกราน เขาไม่ใส่ใจอาการดิ้นรนของปรางหอม “ปล่อยฉัน อย่าทำบ้าๆแบบนี้นะ” เธอต่อสู้ขัดขืนจริงจัง ไม่ยอมให้เขาย่ามใจกว่านี้ ชายหนุ่มรับรู้ท่าทีไม่พึงปรารถนาของเธอ เขาถอยห่างจากร่างหญิงสาว จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 01:03:39 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:58:15

ความคิดเห็นที่ 18 “ปราง ผมเลิกกับเขาแล้ว ผมไม่ได้รักเขา ไม่เคยรักมาก่อน ผมรักคุณ อยากได้คุณ อยากนอนกับคุณมาตลอด” “คุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ช่าง แต่คุณรู้อะไรมั้ย ผมจะนอนกับคุณให้ได้ ผมจะไม่ยอมให้คุณทำกับผมเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว” เสียงของเขากร้าวบอกให้รู้ว่าเขาตั้งใจทำอย่างนั้นจริงๆ ปรางหอมตื่นตะลึงไม่อยากเชื่อหูเชื่อสายตาตัวเอง “ผีห่...ซาตานเข้าสิงหรือไง พูดอะไรออกมารู้ตัวมั้ย” ตะคอกเสียงถามกลับ “รู้สิ ผมรู้มาตลอด ผมต้องการอะไร มีแต่คุณนั่นแหละไม่ยอมรับความจริง หาข้ออ้างสร้างกำแพงไปเรื่อย” “ปราง คุณขี้ขลาดและไม่ได้แน่อะไรเลยรู้ตัวมั้ย” ชายหนุ่มหยันเย้ย อย่างที่เธอไม่เคยได้เห็นมาก่อน “แค่ยอมรับว่าคุณก็อยากนอนกับผม คุณรู้สึกไม่ต่างกับผมยังรับไม่ได้ ไม่เรียกขี้ขลาดแล้วเรียกอะไร” “มุขโง่ๆแบบนี้ แค่หวังจะหลอกผู้หญิงขึ้นเตียงด้วย  เก่งตายล่ะคุณ” ปรางหอมโต้กลับหยันเหยียดไม่แพ้กัน “งั้นบอกมาสิ ถ้าไม่อยากนอนกับผม แล้วที่เราคบกันเพื่ออะไร เพื่อนงั้นเหรอ? เราเคยเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เมื่อไหร่” ปรางหอมโกรธจัดจนน้ำตาไหล หรือในอีกทางหนึ่ง คือเขาพูดความจริงแทงใจดำจนเธอทำใจไม่ได้ พิมลไม่สนใจอาการสับสนปนโกรธแค้นของเธอ เขาตรงเข้ากอดรัดร่างบางอย่างหื่นกระหาย ริมฝีปากเขาซุกไซร้ซอกซอนไม่ปราณีปราศัยไปทั่วเนื้อนวล หญิงสาวดิ้นรนขัดขืนไม่ยอมให้ทำตามใจง่ายๆ “ปราง คุณจะต่อต้านความต้องการของตัวเองไปทำไม ไหนคุณเคยบอก เซ็กซ์ก็คือ จัสต์เซ็กซ์ไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มยกคำที่เธอเคยพูดมาตอกย้ำและไม่ผ่อนการคุกคามลงแม้แต่น้อย “พิมล อย่าทำอย่างนี้ ปรางขอร้อง” หญิงสาวอ้อนวอนเมื่อเห็นว่าไม่อาจทำให้เขาเปลี่ยนใจ “ทำไมจะทำไม่ได้ คุณกลัวอะไร กลัวว่านอนกับผมแล้วจะรักผมหรือไง” เขาไม่คลายวงแขนกอดรัด พูดเสียงหนักอยู่ข้างหู “จำได้มั้ยคุณเคยพูด คุณนอนกับผมได้โดยไม่รักไง ตอนนี้คุณก็อยากนอนกับผม แล้วจะกลัวอะไร” รุกเร้ารุนแรงยิ่งขึ้น ปรางหอมหายใจติดขัด อึดอัดกับสิ่งที่เขาพูด หวาดหวั่นกับความจริงที่เขาเอ่ย   สับสนจนทำอะไรไม่ถูก และดูเหมือนจะปล่อยเขาทำตามใจ... ชายหนุ่มฟอนเฟ้นเรือนร่างที่เฝ้าฝันถึงด้วยความหื่นกระหาย ริมฝีปากรุ่มร้อนซอกซอนทั่วนวลเนื้อ เธอหมดแรงต่อต้านขัดขืน อยากตอบสนองสัมผัสโรมรัน ขณะเดียวกันอยากฝืนให้ทุกอย่างหยุดเพียงเท่านี้ ความรู้สึกต่อสู้กันจนอ่อนล้า กว่าจะรู้ตัว เขาพาเธอมาอยู่ที่เตียงนอนเคยเปลี่ยวเหงา หญิงสาวครางเสียงพร่า จับไม่ได้ว่ายินยอมหรือฝืนขืน พิมลไม่สนใจจะค้นหาความหมายจากเสียงร้อง เขาจดจ้องปลดปล่อยอาภรณ์จากร่างงาม สล้างเสลาขาวผ่องอย่างที่เคยต้องตาต้องใจ ชายหนุ่มโจนใส่ด้วยไฟปรารถนา สองมือแกร่งตะโปมป่ายไร้ทิศทาง วนเวียนจุมพิตปากบางซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยหลงใหล ปรางหอมผวารับสัมผัสที่ขาดไปนาน ความคิดต้านทานเหือดหาย ร่างบางไหวระริกสนองรับ เมื่อปากนุ่มจับจดเค้นคลึงจุดอ่อนไหวที่ปลายถัน สอดมือเรียวขยำทึ้งกลุ่มผมนุ่มของเขาอย่างไม่อาจหักห้าม เขารู้ใจ เธอกำลังต้องการให้เขาทวีความร้อนระอุบนเรือนกาย สองมือจึงเค้นคลึงหนักหน่วงเพิ่มขึ้นตามแรงอารมณ์   กระหายเกินยับยั้งอีกต่อไป เขาเคลื่อนกายทาบทับย้ำสนิทแนบ เธอครางโหยหวนรัญจวนสุดหัวใจเมื่อเขาเริ่มเคลื่อนไหวลึกล้ำ กำซาบซ่านแทบล้นทะลักยามเขาขยับหนักแน่น แก่นความใคร่เบ่งบานชุ่มชื้น มิอาจฝืนหยุดได้ สาวงามป่วนปั่นร้องขอดุจร้าวราน กายสั่นไหวสะเทือนร่อนส่ายหมายหยั่งสุดฝั่งล้ำลึก อารมณ์ปรารถนาของเธอดั่งพายุร้ายจ้องทำลายล้างทุกสิ่งที่ขวางกั้น ชายหนุ่มตื่นเพริดตามเธอถ้วนทั่วทุกอณูเนื้อ ไม่อาจต้านแรงพายุจึงโหมร่างกำยำเร่งจังหวะให้ได้ดั่งใจทั้งสองฝ่าย สุดท้ายสุขกระสันปรี่ล้นทะลักทะลายทุกหยาดหยดพรูพร่ำราวกับฝนพร่างพรมชุ่มชื้นบนเนื้ออุ่นที่เคยร้อนระแหง เหนื่อยล้าหมดแรงไม่อาจถอนกาย ซบซุกอยู่บนร่างงามพลางชายหนุ่มกระซิบเสียงขาดห้วง “ปราง คุณรู้ตัวดีคุณรักผมมาก” รักฤๅใคร่... คืออะไรกันแน่? จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 01:05:19 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:58:41

ความคิดเห็นที่ 19 พายุอารมณ์โหมกระหน่ำพัดพาความรู้สึกสำนึกดีงามผ่านหายไปด้วย ปรางหอมทอดถอนใจในโอบกอดแข็งแรงของชายหนุ่ม เขาชื่นมื่นออกนอกหน้า เพียรจุมพิตบอกรักใคร่ไม่เว้นวาย หญิงสาวไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธ เธอนิ่งเงียบปล่อยความคำนึงล่องลอย “คิดอะไรอยู่ครับ” พิมลกระชับวงแขนคล้ายฉุดดึงเธอให้อยู่กับเขา “ไม่รู้เหมือนกัน ไม่มีสาระสำคัญอะไรหรอกมั้ง” ปรางหอมไม่ได้โกหก เธอคิดวุ่นวายหลายเรื่องราวสับสนปนเปจนแยกไม่ออก ลำดับความสำคัญไม่ได้ ชายหนุ่มไม่พบเจอความกังวลในสัมผัส เขาค่อนข้างคลายใจ เธอไม่น่าจะมีปัญหาอะไรให้เขาต้องเป็นทุกข์ อย่างน้อยในเวลานี้ เมื่อความสัมพันธ์เปลี่ยนผัน ปรางหอมไม่ผลักไส และราวกับว่าเธอยินดีที่จะมีเรื่องราวลึกซึ้งร่วมกันต่อไป พิมลมีความสุขเห็นได้ชัด เขาร่าเริงมีชีวิตชีวายิ่งขึ้น หลายครั้งยามว่าง เขาไปหาเธอที่โรงงานชานเมืองเป็นประจำ บริวารปรางหอมเริ่มคุ้นเคยกับเขา ซึ่งหญิงสาวบอกกล่าวแนะนำ ชายหนุ่มเป็นเพื่อนที่สนิทเพียงเท่านั้น หลังปิดประตูห้องทำงานคือปิดป้องสายตาอยากรู้อยากเห็น เขาเป็นมากหรือน้อยกว่าเพื่อน ไม่ใช่เรื่องที่ใครต้องมารับรู้ ชายหนุ่มหญิงสาวสานสัมพันธ์อ่อนหวานเร่าร้อนแทบทุกครั้งที่ใกล้ชิด เหมือนต้องการชดเชยให้กับช่วงขาดหาย ปรางหอมปล่อยทั้งใจทั้งกายให้กับเขา ไม่ทวงถามความนัยใดๆทั้งสิ้น คล้ายเธอยินดีที่มีเขาอยู่เท่านี้ในเวลานี้ พิมลไม่เอ่ยปากบอกเล่ามากไปกว่าที่เคยบอกไว้เช่นกัน เหมือนเขาจงใจละเลย หรือ ไม่อยากกล่าวถึงเพราะไม่สำคัญ ทั้งคู่หนุ่มสาวทำเหมือนโลกหรือใครๆไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องราวซับซ้อนระหว่างเขาและเธอ ลึกซึ้งดื่มด่ำกำซาบซ่าน อ่อนหวาน ร้อนร้ายไม่แหนงหน่าย ชายหญิงเกี่ยวกอดพรอดรัก ถ้อยคำรำพันเหมือนไม่มีความหมาย ภาษากายที่แสดงสำคัญกว่า  ยิ่งนานวันยิ่งทวีความรู้สึกหลงใหลคลั่งไคล้ในกันและกัน ราวกับว่าเสพติดรสเสน่หาที่ต่างพากันปรนเปรอ พิมลคล้ายจะเป็นส่วนสำคัญในห้องชุดแห่งนี้ เกือบทุกราตรีที่ต้องมีเขานอนเคียงจนแทบเป็นความเคยชินของปรางหอม หญิงสาวเริ่มแน่ใจ พิมลไม่มีห่วงใดๆผูกมัดตามที่เขาเคยบอก ความสำคัญที่เขามอบให้ ความห่วงหาอาทรจริงใจที่ได้รับ ปรางหอมเปิดใจให้เขาทีละน้อย เธอจงใจละเลย กำแพงที่เคยก่อกั้นคำมั่นที่เคยให้กับตัวเอง จะไม่มีวันรักใครให้ต้องเจ็บร้าว เธอให้เขาเป็นเจ้าของทั้งตัวและน่าจะได้หัวใจไปเกือบหมดแล้ว หญิงสาวยอมพ่ายให้แก่เรื่องรักใคร่อย่างที่ไม่เคยให้ใครมาก่อน ความรักหวานฉ่ำเจริญเติบโตภายในใจปรางหอม รู้สึกดีและมีความสุขจนลดการ์ดแทบทุกชนิดโดยไม่รู้ตัว หญิงสาวคิดว่า อาจเป็นเวลาของเธอ คงถึงเวลาแล้วที่เธอจะได้มีความสุขจริงๆเสียที ความสุขที่เธอไม่เคยฝันมาก่อน ไม่เคยคิดฝันจะมีคนรักแสนดี ไม่เคยวาดหวังชีวิตจะมีใครให้อาทรถึงขนาดนี้ ไม่เคยคาดจะได้ครอบครองดูแลใครคนหนึ่งซึ่งสำคัญ ปรางหอมสุขใจทุกครั้งที่ได้คิดถึงเขา รสชาติความสุขสมหวังเป็นเช่นนี้นี่เอง บางทีอดรู้สึกไม่ได้ เธออยู่ในเทพนิยายหรือไร... “สวัสดีค่ะคุณปรางหอม” เสียงหวานหูไม่คุ้นเคยดังจากเบื้องหลัง ปรางหอมปิดประตูรถแล้วหันกลับไปมองหาเจ้าของเสียง หญิงสาวร่างเล็กบอบบางคือผู้กล่าวทักทาย “ฉันธิดาฟ้าภรรยาคุณพิมลค่ะ” สาวร่างเล็กงดงามเอ่ยหนักแน่นจงใจเน้นย้ำ ปรางหอมสูดลมหายใจ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงจนได้ เทพนิยายเป็นเพียงเรื่องเล่าให้เด็กสาวฟังก่อนนอน เรื่องจริงคือหญิงตรงหน้า กำลังมาทวงสิทธิ์ความเป็นเจ้าของอย่างไม่ต้องสงสัย “ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ” เธอบอกความจำนงค์ด้วยน้ำเสียงปกติ “ที่นี่คงไม่เหมาะ คุณพอจะสละเวลาได้มั้ย” แสดงว่าเรื่องที่ต้องการพูดน่าจะใช้เวลา และลานจอดรถของอาคารชุดคงไม่เหมาะในการพูดจา “ไปคุยกันบนห้องฉันมั้ย” ปรางหอมไม่มีอาการตระหนก เธอเอ่ยชวนผู้มาเยือนเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ธิดาฟ้าครุ่นคิดไตร่ตรอง “แถวนี้ไม่มีที่ให้คุยหรอก ถ้าคุณอยากคุยวันนี้ก็ไปห้องฉัน แต่ถ้ารอได้ ค่อยนัดมาแล้วกัน” ปรางหอมเหมือนจะตัดบท “ได้ค่ะ ธิดาขออนุญาตรบกวนนะคะ” หญิงสาวสุภาพจนปรางหอมต้องถอนหายใจ “เชิญค่ะ...” เจ้าบ้านยืดตัวตรงเรียกความมั่นใจและเดินนำหน้าอย่างมั่นคง........ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 14:48:47 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 06:59:48

ความคิดเห็นที่ 20 ธิดาฟ้ากวาดตามองทั่วห้องชุดด้วยความสนใจ หญิงสาวบอบบางตัวเล็กกระทัดรัดยืนนิ่งอยู่หน้าประตู สายตาที่มองเข้าไปในห้องยากอธิบายความรู้สึก กึ่งประหลาดใจ กึ่งเจ็บปวด “เชิญค่ะ ... ตามสบายนะคะ” เจ้าบ้านเอ่ยกระตุ้นเตือนผู้มาเยือน หญิงสาวรู้สึกตัวจึงขยับถอดรองเท้า เพื่อเก็บที่ชั้นวาง เธอชะงักเล็กน้อย รองเท้าหนังมันปลาบคุ้นตาอยู่ที่ชั้นนั้น ธิดาฟ้าสะกดความรู้สึก บรรจงวางรองเท้าบอบบางของตัวเองเหมือนไม่รู้สึกใด ไม่แปลกที่ปรางหอมจ้องจับทุกกิริยา “เชิญนั่งค่ะ ดื่มอะไรดีคะ” ปรางหอมผายมือเชื้อเชิญแขกไปยังอาร์มแชร์ในส่วนรับแขก ผู้มาเยือนเดินมานั่งอย่างว่าง่าย หญิงสาวนิ่งเงียบไม่ตอบคำถาม “ฉันขอดื่มไวน์นะ คุณจะรับด้วยมั้ย” ปรางหอมเป็นฝ่ายเลือกเครื่องดื่มให้ตัวเองก่อนเพื่อคลายอึดอัด “ไม่ดีกว่าค่ะ ธิดาต้องขับรถ ขอเป็นน้ำเปล่าก็พอ ขอบคุณค่ะ” ปรางหอมเปิดไวน์ และนำน้ำเปล่าบริการให้แขกสาว เธอถือแก้วไวน์มาสองใบ “เผื่อคุณเปลี่ยนใจ” เหมือนหยอกเย้า หญิงสาวเจ้าบ้านรินไวน์ทั้งสองแก้ว กิริยาอาการอยู่ในลักษณะสบายๆ ราวกับการมาของธิดาฟ้าคือเพื่อนแวะมาเยี่ยมเป็นธรรมดา เมื่อปรางหอมยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ แขกสาวจิบน้ำบ้าง สองสาวสบตากันผ่านแก้วเครื่องดื่ม ปรางหอมเป็นฝ่ายยิ้มให้ และพูด “คุณธิดาฟ้ามีธุระอะไร พูดมาได้เลยค่ะไม่ต้องเกรงใจ” ธิดาฟ้ามีท่าทีลังเล ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน เหมือนไม่คาดว่าจะมาเจอท่าทีเป็นกันเองของผู้หญิงที่พรากสามีจากเธอ ปรางหอมส่งยิ้มจริงใจ ส่งแก้วไวน์อีกใบให้ธิดาฟ้า “เผื่อมันจะช่วยได้ ดื่มไม่เยอะคงไม่เป็นไรหรอก” คราวนี้ธิดาฟ้ารับแก้วโดยดี และยกแก้วขึ้นดื่มอึกใหญ่ รสเฝื่อนฝาดแต่นุ่มนวลของไวน์ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ธิดาฟ้าดื่มอีกอึกแก้วพร่องเกือบว่างเปล่า ปรางหอมรินไวน์เติมอีกครั้ง หญิงสาวทั้งสองดูราวกับนั่งดวลไวน์ฉันท์เพื่อน ต่างคนต่างเติมไวน์เป็นแก้วที่สาม แอลกอฮอล์ทำงานได้ที่ ธิดาฟ้ากล้าและพร้อมจะพูดแล้ว “พี่มลมาค้างที่นี่ทุกคืนเลยเหรอ” “ไม่ทุกคืนหรอกค่ะ” ปรางหอมระวังท่าที “เขาไม่กลับบ้านมาเกือบสองเดือนแล้ว เขาขอเลิกกับธิดา แต่เขาไม่ได้บอกเหตุผล” “เมื่อสัปดาห์ก่อนไปหาเขาที่ทำงาน เห็นคีย์การ์ดตึกนี้ในลิ้นชัก หาตั้งนานว่าอยู่ที่ไหน นึกไม่ถึงเขามาอยู่กับคุณที่นี่” “แล้วรู้ได้ยังไง” ปรางหอมถามเหมือนเป็นเรื่องสามัญ “สะกดรอยตามเขาเมื่อสามวันก่อน หึหึ” ธิดาฟ้าแค่นเสียงหัวเราะเศร้าหมอง “แม่เขาเรียกไปพบ ท่านบอกธิดาให้ไปเจอกันด้วย แต่ธิดาไม่ได้เข้าไปคุยกับเขาหรอก ซุ่มรออยู่นอกบ้าน” “คิดว่าถ้าเขาไปไหน จะตามไปดู พอรู้ว่ามาที่นี่ ก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ ไม่รู้คุณปรางหอมคือใคร มาทุกวันจนได้เห็น” “แล้วรู้ได้ไงว่าเป็นฉัน รู้จักฉันชื่อได้ยังไง” ปรางหอมทึ่งในความพยายามของสาวร่างเล็ก “เห็นคุณเดินด้วยกัน ก็เลยถาม รปภ. บอกว่าคุ้นๆ คล้ายเพื่อน รปภ.ก็เลยบอกชื่อคุณ” ธิดาฟ้าเล่าเรียบๆตามจริง ปรางหอมไม่ประหลาดใจ หากธิดาฟ้าจะถามอะไร ใครๆคงบอกหมด ท่าทีเรียบร้อยไม่มีพิษภัย ใครจะนึกระแวงสงสัย “บอกเขาหรือยัง คุณรู้แล้ว เขาอยู่ที่ไหนกับใคร” หญิงเจ้าบ้านถามเหมือนไม่ใช่ตัวเอง “ไม่ได้บอกหรอก บอกไปเขาก็คงไม่แคร์” เสียงสาวมาเยือนสั่นเครือ “แล้วจะทำยังไง” ปรางหอมถอนหายใจ ไม่อยากเห็นน้ำตาอีกฝ่าย ไม่ได้รู้สึกดีอย่างท่าทีที่กำลังแสดงตอนนี้ “คุณเลิกกับพี่มลได้มั้ย” ธิดาฟ้าปาดน้ำตามองหน้าปรางหอมเหมือนขอร้อง “พี่มลไม่เคยเป็นแบบนี้ ถ้าไม่มีคุณ เขาคงไม่กล้าขัดใจแม่ ไม่กล้าทำกับธิดาแบบนี้” สาวร่างเล็กสะอื้น “คุณรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับฉันหรือเปล่าคุณธิดาฟ้า ฉันแนะนำว่าคุณไปคุยกับเขาเองเถอะ” เศร้าซึมหวั่นไหวไม่ต่างจากแขกสาว “ธิดาคุยกับพี่มลแน่ๆ ถ้าคุณรับปากว่าจะเลิกกับเขา จะไม่ยุ่งกับเขาอีก คืนเขามาเถอะนะ เขากับธิดาแต่งงานกันแล้ว” “ไม่ว่าเขาจะรักคุณขนาดไหน เขาอยู่กับคุณไม่ได้หรอก ญาติพี่น้องเราไม่ยอมแน่ๆ เรามีหลายเรื่องเกี่ยวพันกัน” “ที่ธิดามาคุยกับคุณก่อน เพราะไม่อยากให้ใครเดือดร้อน ไม่อยากให้พี่มลเดือดร้อน” ธิดาฟ้าอธิบายเหมือนเตรียมคำพูดไว้อย่างดี ถ้าไม่ใช่เพราะน้ำเสียงอ้อนวอน ปรางหอมจะคิดว่ากำลังถูกข่มขู่ แต่เมื่อดูท่าทีตื่นเต้นสับสนของคนตรงหน้า ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น “คุณมั่นใจได้ยังไง ถ้าฉันเลิกกับเขา พิมลจะกลับไปอยู่กับคุณ” “เขาไม่เคยทำแบบนี้ เขาคงหลงคุณเท่านั้นเอง ถ้าคุณไม่ร่วมมือ เขาจะไปไหนได้ ยังไงพี่มลก็ต้องกลับบ้าน” ธิดาฟ้าดูมั่นใจ ปรางหอมถอนหายใจยืดยาว “ถ้าเขากลับไปอยู่กับคุณ เขาจะกลับไปเพราะรักคุณงั้นเหรอ หรือ กลับไปเพราะใครๆบังคับเขา” ธิดาฟ้านิ่งเงียบงันเหมือนยาวนาน น้ำตาสาวหน้าหวานไหลเอื่อยช้า “ธิดารักเขา นั่นเพียงพอแล้วที่เราจะอยู่ด้วยกัน” ปรางหอมทึ่งกับคำพูดที่ได้ยิน ไม่อยากเชื่อหู หญิงสาวบอบบางผุดผ่องราวนางฟ้าตรงหน้า จะไม่รู้จักหัวใจมนุษย์ได้ถึงขนาดนี้ เมื่อตรึกตรอง ปรางหอมคิดว่า ธิดาฟ้าน่าจะอายุไม่มากนัก คงได้รับความรักการทนุถนอมมาตลอด จึงผ่านโลกผ่านชีวิตมาน้อย ช่างเหมือนสาวน้อยที่หลงเพ้ออยู่กับความรัก คิดว่าอุปสรรคทุกอย่างผ่านได้ด้วยความดี ธิดาฟ้าน่าจะรักใคร่หลงใหลในสามีมาก สาวบอบบางไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เธอรักสามี ไม่ต้องการเสียเขาไป ย่อมทำทุกวิถีทางที่จะได้เขากลับคืน เสียแต่ว่า สามีไม่ใช่ทรัพย์สิน อยากได้มากขนาดไหน ถ้าเขาหมดใจคงไม่มีวันได้คืน... ยกเว้น ยินดีที่จะรับเขาไปแต่ตัว ครอบครองไว้เหมือนกอดตุ๊กตา แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 18:57:42 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 18:30:08 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 07:00:16

ความคิดเห็นที่ 21 “คุณคิดยังไง ถึงมาขอฉัน อะไรทำให้คุณคิดว่าฉันจะยอมไปจากเขา เพื่อช่วยคุณ” ปรางหอมถามเสียงเยียบเย็น ธิดาฟ้าสบสายตาสาวสวยจัดตรงหน้า แววตา ท่าทาง น้ำเสียงที่ดูเป็นมิตรหายไปแล้ว กระนั้นสาวงามไม่ได้มีท่าทีคุกคาม เป็นความเย็นชามากกว่า  เยือกเย็นที่คาดเดาทิศทางลำบาก ธิดาฟ้าแสดงอาการหวาดหวั่นให้เห็นโดยไม่รู้ตัว “ธิดา คิดว่า เอ่อ...คุณเป็นผู้หญิงเหมือนกันน่าจะเข้าใจ” หญิงสาวเอ่ยไม่เหลือความมั่นใจ “ถ้าฉันบอกว่าฉันก็รักพิมลไม่น้อยกว่าคุณ คุณจะทำยังไง” แววตาปรางหอมว่างเปล่า “คุณรักเขายังไงก็ได้ แต่ เขาแต่งงานแล้ว คุณไม่มีสิทธิที่จะยุ่งกับเขา มันผิด” นางฟ้าหน้าถอดสี ฤทธิ์ไวน์ไม่สามารถช่วยได้ “สิทธิของฉันคือ ทำอะไรก็ได้ที่ทำให้ฉันมีความสุข” เย็นเยียบไร้ความรู้สึก “แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องผิดศีธรรมงั้นเหรอ ลักโขมยแย่งชิงแล้วมีความสุขด้วยเหรอ” สาวน้อยไม่ได้อ่อนด้อยทั้งหมด “อืม...สำหรับบางคนศีลธรรมเป็นแค่นามธรรม และเป็นเรื่องที่คนอื่นกำหนด ถ้าไม่รับรู้ก็ไม่มีผลกับชีวิต” ปรางหอมพูดเรียบเรื่อย “สำหรับฉัน ศีลธรรมคือกรอบปฏิบัติเมื่อฉันพร้อม” “คุณกำลังจะบอก คุณไม่เลิกกับพี่มลใช่มั้ย” ธิดาฟ้าไม่สุภาพนุ่มนวลเหมือนเมื่อครั้งแรกเจอ “เขาเลิกกับคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมฉันต้องหลีกทางให้ด้วย ในเมื่อเขาไม่ได้ต้องการคุณ” หญิงเจ้าบ้านเฉยชาเช่นเดิม “เขาเลิกกับธิดา เพราะเขาเจอคุณปราง ถ้าคุณไม่เข้ามา เขาไม่มีวันคิดเลิกกับธิดาหรอก” แหบโหยสั่นเครือคล้ายถูกคมมีดกรีดใจ “คุณแน่ใจนะ เขาเลิกกับคุณเพราะฉันเข้าไปในชีวิตเขา ไม่ใช่เขาพยายามเข้ามาในชีวิตฉัน แล้วไปเลิกกับคุณ” คล้ายปรางหอมจะตอกย้ำแผลให้อีกฝ่าย “คุณปราง ไม่ว่าเขาจะเป็นฝ่ายไปหา หรือคุณเข้ามา ไม่สำคัญหรอก ในเมื่อเขาแต่งงานแล้ว คุณกำลังทำผิดศีลธรรมและผิดกฎหมาย” ธิดาฟ้ารวบรวมพลังใจได้แล้ว “ฉันผิดคนเดียวงั้นสิ ผู้ชายของคุณไม่ผิดเลยสินะ แล้วคุณล่ะถูกต้องทั้งหมดงั้นเหรอ” สายตาปรางหอมคาดคั้นอีกฝ่าย “คุณอยากได้พิมลเพราะอะไร เพราะคุณรักเขา แล้วถ้าเขาไม่รักคุณล่ะ คุณทำใจอยู่กับเขาได้งั้นเหรอ” “หรือคุณจะเรียกร้องสิทธิ เพราะเขากับคุณแต่งงานกันแล้ว นั่นก็คงเป็นเรื่องของคุณ” ปรางหอมเย็นชาไม่เปลี่ยน “ฉันไม่คืนเขาให้ ฉันไม่ไปไหน และจะไม่ยื้อพิมลไว้ด้วย คุณไปตัดสินใจกันเองเถอะ จะเอายังไงกับชีวิตคู่ของพวกคุณ” “คุณมาขอร้องให้มือที่สามอย่างฉันช่วยชีวิตคู่ของคุณ มันเป็นไปไม่ได้คุณธิดาฟ้า คุณต้องช่วยกันรักษาไว้เอง” “ถ้าฉันไป แล้วเขาไม่หยุด คุณต้องตามไปร้องขอกับผู้หญิงอีกกี่คน ทำไมคุณต้องทำอย่างนั้น” ปรางหอมเหมือนจะอ่อนโยน “เขาไม่ยอมพูด ไม่ยอมคุยอะไรกับธิดาเลย เขาบอกแค่ว่าเขาต้องการหย่า เขาขอให้ธิดาคืนอิสรภาพให้เขา” สีหน้าสลดจนน่าเห็นใจ “คุยได้ ถึงยังไงต้องหาวิธีคุยกันจนได้ เชื่อฉันสิ พิมลไม่ใช่คนใจร้าย คุยกับเขาดีๆ อย่าใช้อารมณ์ บางทีผลของมันอาจดีกว่าที่คุณคิดไว้” “คุณปรางเหมือนรู้จักพี่มลดี คงดีกว่าธิดา” สาวอ่อนวัยคล้ายรำพีง เหมือนเธอเพิ่งตระหนักรู้บางอย่าง “ไม่ใช่แบบนั้นหรอก  พิมลเป็นคนอ่อนไหวจิตใจดี บางทีคุณอาจต้องเข้าใจเขาให้มาก” เสียงปรางหอมแผ่วลง “ฉันจะไม่บอกว่าคุณมาที่นี่ คุณบอกเขาเองแล้วกัน บางทีมันอาจทำให้เขารู้สึกกับคุณดีขึ้น” ปรางหอมชี้ทางกรายๆ “ขอบคุณค่ะ” ธิดาฟ้าเอ่ยแหบแห้ง สับสนไม่แน่ใจท่าทีปรางหอม “ดื่มน้ำเยอะๆช่วยเจือจางไวน์ ฉันว่าคุณล้างหน้าก่อนกลับก็ดีนะ จะได้สดชื่นขึ้น นี่ก็ดึกแล้ว” น้ำเสียงเป็นมิตรกลับมาอีกครั้ง “คุณปราง...เอ่อ...คุณรักพี่มลใช่มั้ย” คล้ายธิดาฟ้าจะรวบรวมความกล้าอย่างหนัก “ฉันจะรู้สึกอย่างไรกับเขาไม่สำคัญหรอก คุณอย่ารู้เลย” หญิงสาวตัดบท “สำหรับธิดามันสำคัญค่ะ  ธิดาอยากแน่ใจว่าที่เขาทำอย่างนี้เพราะมันคือความรักด้วยใช่มั้ย” “เรื่องบางเรื่องที่มันไม่มีประโยชน์กับเรา ไม่ต้องรู้ก็ได้คุณธิดา ปล่อยมันผ่านไปเถอะ” “ถามและตอบตัวเองดีกว่า ในเมื่อคุณรักเขา ต้องทำยังไงถึงจะได้เขาคืน ทำยังไงที่เขาจะไม่ทำให้คุณเจ็บอีก” “เพราะอย่างนั้นไงคะ ธิดาไม่อยากเจ็บอีก อยากให้เขารักธิดาคนเดียว ธิดาถึงอยากรู้คุณรักเขามั้ย” มีแววดื้อดึงในน้ำเสียง “ทำไมเหรอ คุณอยากให้ฉันตอบว่าไม่รักหรือไง” ปรางหอมคล้ายจะเยาะ ธิดาฟ้านิ่งเงียบเหมือนยอมจำนน “กลับบ้านเถอะคุณธิดา ความรู้สึกของฉันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณหรอก” ปรางหอมตัดบทการสนทนาจริงจัง ธิดาฟ้าเงื่องหงอยจากไป หญิงสาวไม่ได้อย่างที่ต้องการ แต่หากใคร่ครวญให้ลึกซึ้ง เธอไม่ได้มาเสียเที่ยว... แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 22:30:41 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 22:29:51 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 22:22:09 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 07:00:56

ความคิดเห็นที่ 22 ปรางหอมยืนมองฟากฟ้าราตรีของเมืองหลวงผ่านประตูกระจกริมระเบียง แสงไฟระยิบระยับเหมือนดวงดาว ต่างแค่ว่าหลากสีสันและไม่สุกใสเย็นตาเท่า ไฟรายทางบนสะพานต่างๆเหมือนร้อยเป็นราวคดเคี้ยวยาวเหยียดสุดสายตา เมืองใหญ่เต็มไปด้วยตึกสูงระเกะระกะ ส่วนใหญ่มืดสลัว มีเพียงดวงไฟสัญญาณให้รู้ว่ามีมันอยู่ บางครั้งรู้สึกว่ามันงามแปลกตา บางทีรู้สึกเหงาจับใจ เมืองใหญ่เย็นชาจนน่าใจหายหลายๆเวลา ปรางหอมอยู่ในชุดกางเกงผ้ายืดแนบเนื้อสั้นเต่อรัดรึงเพียงสะโพกผายอวดช่วงขาเรียวยาวกลมกลึง เสื้อกล้ามรัดรูปโชว์ส่วนเว้าของเอวคอดดอรชร แสงไฟอ่อนจางจากโคมหัวเตียงส่งให้ผิวขาวนวลงามจับตายิ่งขึ้น เรือนผมดำสนิทนุ่มดุจแพรไหมปล่อยสยายถึงกลางหลัง เธองามเหมือนภาพวาดในจินตนาการของศิลปิน ขณะที่เธอยืนเหม่อมองท้องฟ้าประดับแสงไฟ ชายหนุ่มนอนจ้องเรือนร่างราวแกะสลักด้วยความชื่นชมอยู่บนเตียงมาพักใหญ่เช่นกัน “คิดอะไรอยู่ครับ” เขาอดไม่ได้ ต้องเดินมาสวมกอดเธอไว้ เหมือนต้องการแน่ใจ ไม่ได้ตกอยู่ในความฝัน ปรางหอมเอนศรีษะพิงซบอกกว้างเปล่าเปลือยที่คุ้นเคยโดยไม่หันกลับมอง “คิดไปเรื่อย คิดว่ากรุงเทพฯน่าอยู่จริงเหรอ” “น่าอยู่สิ ถ้ามีปรางที่ไหนก็น่าอยู่” เขาออดอ้อนคลอเคลียสูดดมผมหอมสะอาด สาวสวยถอนหายใจ “ไม่รู้สิ คงไม่มีแค่ที่นี่หรอกมั้งน่าอยู่ อาจมีที่ไหนสักที่ ที่เหมาะกับเรามากกว่า ที่อาจจะอยู่ง่ายขึ้น” “คุณพูดเหมือน ไม่อยากอยู่กรุงเทพฯแล้ว” “ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่คิด ความเคยชินอาจทำให้เรารู้สึกว่านี่คือดีที่สุด  ทั้งที่หากมีโอกาสอาจเจอสิ่งอื่นที่ดีกว่าเหมาะกว่า” “ปรางอยากไปเที่ยวมั้ยละ ผมลาพักร้อน เราไปเที่ยวไกลๆได้นะ” พิมลพูดเอาใจอ่อนโยนรักใคร่ “ไปเที่ยวไกลๆ แล้วไม่กลับมาเลยได้มั้ย” ปรางหอมพูดเหมือนละเมอ “แปลกๆนะ ทำไมอยากไปแล้วไม่กลับมาอีกเลย” ช้อนเชยดวงหน้าสวยให้สบตาเขาเหมือนค้นหาความในใจ หญิงสาวหมุนตัวเบียดร่างเข้าหา สองแขนโอบกอดรอบคอเขาไว้ เขย่งปลายเท้าบรรจงจูบริมฝีปากช่างซักถาม บดเบาๆแล้วแทรกควานหารสหวานด้วยปลายลิ้น เร้าช้าๆดั่งละเลียดหาความชื้นฉ่ำ ค่อยๆย้ำจงใจเน้นให้ตื่นสนอง ชายหนุ่มรับรู้สัมผัสออดอ้อนอ่อนหวาน พลิกควานกลับเกี่ยวพันชวนสั่นไหว จังหวะลมหายใจแปรเป็นกระชั้นถี่ ดูดดื่มริมฝีปากแล้วเป็นพวงแก้ม เป็นดวงตา ไล่เรื่อยไปจนทั่วดวงหน้าสวย ร่างสาวโอนอ่อนพร้อมรับสัมผัสที่จะตามมา ตื่นเต้นหนักหนาเมื่อเลิกชายเสื้อตัวน้อยแล้วพบว่าไม่มีอื่นใดกั้นเขาจากผิวเนื้อนุ่มอีกแล้ว ลูบไล้แผ่นหลังเนียนเหมือนเร่งให้ความอบอุ่น เคล้าเค้นปทุมใหญ่สล้างเมามัน ร่างบางสะท้านไหวระริกตามแรงคลึง เธอเบียดตัวเข้าหาเหมือนต้องการให้ตัวเองแนบสนิทเป็นเนื้อเดียวกับเขา “คุณรักปรางมั้ย” ถามเสียงแผ่วสั่น เขาครางตอบรับแล้วช้อนอุ้มร่างบางวางลงบนเตียง “รักมาก แล้วจะทำให้ดู” ดวงตาคมหยาดเยิ้มลุ่มหลงเห็นได้ชัด ซุกไซร้ใบหน้าคมสันสูดหอมผิวเนื้อกรุ่นกลิ่นสาว ไล่จากใบหน้ามาที่ลำคอขาวผ่อง จดจ่อฝักใฝ่ที่โนมเนื้ออวบเต่งตึงเต็มมือ หญิงสาวร้องครางบิดตัวด้วยความป่วนปั่น เขาลากเลื้อยไซร้ซุกหยุดวนเวียนที่หน้าท้องเรียบเนียนชวนหลงไหล ลากลิ้มชิมรสต่ำไปเรื่อยๆ สุดจะเอ่ยความพึงใจในรสรักเสน่หาให้เป็นวาจาอย่างที่ใจคิด ร่างเปลือยบอบบางสั่นสะท้านเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ เขายิ่งย่ามใจรุกไล่เร็วร้อน หญิงสาวหวีดร้องแหบพร่า เรียกหาเขาละล่ำละลัก หนุ่มรูปงามผละแล้วโผนเข้าหาตามเสียงเพรียก จุมพิตสบตาค้นหาความพอใจ สาวงามเอ่ยครางระริกร่าน เธอพร้อมเธอยอมแล้วทุกอย่าง ชายหนุ่มนึกกระหยิ่มพึงใจ เบียดแทรกแนบชิดล่วงล้ำ เคลื่อนขยับร่างกำยำเร่งร้อนกระชั้นถี่ เสียงทุ้มต่ำครางกระเส่า เหมือนบอกเล่าความรู้สึกที่ใกล้ระเบิดเต็มที ปรางหอมผวารับสัมผัสแรงร้อนร่อนไปทั้งตัว ครวญครางประสานเสียงจากอารมณ์ปรารถนาดำมืด สองร่างสั่นเทิ้มเป็นจังหวะเดียวกัน สุขกระสันทะลักล้นจนแทบหยุดหายใจ ชายหนุ่มคลอเคลียกอดลูบเหมือนปลอบโยน ลมหายใจหอบเหนื่อยของทั้งคู่ค่อยๆกลับสู่ภาวะปกติ “ปรางมีความสุขมั้ย” กระซิบถามเสียงแผ่ว “อือ...ยังต้องถามอีกเหรอ” เธอตอบเจือเสียงหัวเราะถูกใจ “ผมมีความสุขมาก จนคิดว่าถ้าไม่ได้อยู่กับปรางอย่างนี้ ผมจะอยู่ยังไง” “อยู่ได้สิ ก่อนเจอปรางเคยอยู่ยังไง ก็อยู่อย่างนั้นแหละ” “ถ้าผมไม่เจอคุณมาก่อนเลย คงไม่เป็นไร แต่เมื่อผมเจอคุณ ผมไม่อยากเสียคุณไปอีกแล้ว ผมรักปรางมากนะ” เขาพูดหนักแน่นจริงจัง “ธิดาเขามาหาคุณเมื่อวานใช่มั้ย” ชายหนุ่มถามพลางกอดกระชับดุจเกรงเธอจะหนีหาย “อือ” ปรางหอมตอบรับ “ไม่คิดจะถาม หรือเล่าอะไรให้ผมฟังบ้างเหรอ” “ไม่รู้จะถามหรือเล่าอะไรดี ฉันไม่รู้จะทำยังไงต่อด้วยซ้ำ” น้ำเสียงหญิงสาวราบเรียบ “คุณไม่เห็นต้องทำอะไรเลย ถึงยังไงผมก็จะอยู่กับคุณ” “แล้วธิดาล่ะ คุณจะทำยังไงกับเธอ” “ผมขอหย่าเขาแล้ว แต่เขาไม่ยอม คงต้องให้เวลาธิดาทำใจสักพัก” “ธิดาไม่ได้ทำผิดอะไร ไม่สงสารเขาเหรอ” “สงสาร แล้วจะให้ทำยังไง ผมกับเขาอยู่ด้วยกันไม่ได้ เขาก็น่าจะรู้ดี” ชายหนุ่มถอนหายใจคล้ายเหนื่อยหน่าย “เล่าให้ปรางฟังหน่อยสิ ทำไมอยู่กับธิดาไม่ได้” ปรางหอมชันตัวนั่งพิงหัวเตียง เหมือนเธอต้องการรับรู้เรื่องนี้ที่สุด พิมลแหงนเงยดวงตาจับจ้องเพดานห้องคล้ายรวบรวมสมาธิ เขาเริ่มต้นเล่าเรื่องราวโดยละเอียดให้เธอฟังเป็นครั้งแรก... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 02:14:03 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 07:01:24

ความคิดเห็นที่ 23 ชายหนุ่มเริ่มต้นเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาแล้วราวสามปี เขารู้จักธิดาฟ้า จากการแนะนำของญาติที่คุ้นเคยกัน หญิงสาวตัวเล็กหน้าหวาน ผุดผ่องงามสะอ้านเหมือนมาจากวิมานชั้นฟ้า อายุห่างเขา 5 ปี ตอนนั้นธิดาเพิ่งเรียนจบหมาดใหม่ สวย ใส ไร้ข้อตำหนิ เขาประทับใจในความบริสุทธิ์มองโลกในแง่ดีของเธอ รู้สึกเสมอธิดาฟ้าน่าทะนุถนอม พิมลเริ่มต้นกับธิดาฟ้าท่ามกลางการรู้เห็นเป็นใจของเครือญาติและครอบครัว คนแวดล้อมรอบตัวพูดเป็นเสียงเดียวกัน เหมาะสม ราวกับกิ่งทองใบหยก โดยเฉพาะแม่เขา ดูเหมือนจะสุขสมใจยิ่งกว่าใคร เพราะธิดาฟ้าเป็นบุตรีของข้าราชการตระกูลใหญ่ ชายหนุ่มบอกว่า “ผมเองก็รู้สึกดี ที่ดูเหมือนจะมีแต่คนให้การสนับสนุน ช่วยลุ้นระหว่างผมกับธิดา” ลุ้นกันมาก ถึงขนาดแม่เป็นคนออกปากอยากได้สาวน้อยเป็นสะไภ้ ทั้งที่เขากับเธอคบกันยังไม่ทันถึงสามเดือน แม่เพียรถาม จะเอาอย่างไร หากออกเรือนเวลานี้ น่าจะเป็นเรื่องที่เหมาะสม พิมลแย้งเขายังอยากรอดูให้แน่ใจ แม่ไม่เห็นด้วย “ลูกสาวเขาสวยแสนดี ขืนปล่อยไว้อย่างนี้ ท่าทางจะไม่ทันคนอื่น ลังเลชักช้าทำไม แต่งๆไปก็จบ” พิมลไม่ขัดใจคุณแม่ ช่วงนั้นเขาเคว้งคว้างหนักหนา ถ้ามีใครสักคนเยียวยา คงช่วยให้ผ่านทุกอย่างไปได้ดี ชายหนุ่มคิดว่าการเริ่มต้นที่จริงจัง จะทำให้เขามีเป้าหมายในชีวิตชัดเจนขึ้น ในเมื่อธิดาฟ้าเพียบพร้อมถึงขนาดนั้น ไม่มีความจำเป็นที่ต้องรออย่างที่เม่ว่าไว้ คิดไปกลับอย่างไรก็ไม่น่าจะมีปัญหา สาวหนุ่มพึงพอใจกันและกัน ครอบครัวสองฝ่ายเห็นดีเห็นงาม การร่วมชีวิตเป็นครอบครัวไม่ใช่เรื่องแปลก แม้จะรู้สึกว่าธิดาฟ้าอาจยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอ ทว่าสายตารักใคร่ชื่นชมที่เธอมีให้เขาช่วยขจัดความรู้สึกค้างคาใจ เขาไม่ได้นึกรังเกียจที่ต้องแต่งงานกับสาวน้อย “ยอมรับว่าธิดาน่ารักน่าอยู่ใกล้  เป็นใครก็คงอยากอยู่ด้วย” เขาให้เหตุผล ปรางหอมเงียบนิ่งเหมือนหุ่นปั่น ดวงตาจับจ้องไปยังระเบียงเบื้องหน้าไม่อาจคาดเดาความคิด พิมลพิจารณาหญิงสาว เขาอยากเจาะเข้าไปในหัวใจ อยากรู้เธอกำลังรู้สึกอย่างไรในเวลานี้ เวลาที่เขาพูดพึงใจในผู้หญิงอื่น “งานแต่งงานกำหนดขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน ผมกับเจ้าสาวไม่ต้องทำอะไรเลย ผู้ใหญ่จัดการให้แทบทั้งหมด” ชายหนุ่มแต่งเข้าบ้านธิดาฟ้า พ่อแม่เธอขอไว้ท่านยังไม่อยากให้ลูกสาวพรากจาก ซึ่งเงื่อนไขนี้แม่ของเขาตกลงเห็นดีด้วยอย่างเต็มใจ เรื่องราวไม่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่ ถ้าไม่ใช่เพราะธิดาฟ้าถูกเลี้ยงดูมาไม่ต่างจากไข่ในหิน ใครแตะต้องไม่ได้ “ผมอึดอัดมาก มันไม่เหมือนการใช้ชีวิตคู่ เพราะที่บ้านธิดาทำให้รู้สึก เธอยังเป็นเด็กสาววัยเรียน” “ธิดาเหมือนเด็กวัยรุ่นเอาแต่ใจ ไม่ได้พร้อมสำหรับคนจะมีครอบครัว ซึ่งที่จริงอายุ 22 ปี มันอาจไม่พร้อมก็ได้” ธิดาอยู่บ้านเล่นเกม ดูทีวี ทำกิจกรรมทุกอย่างเพื่อความสนุกส่วนตัวเหมือนเด็กสาวที่ไม่คิดรับผิดชอบสิ่งใด ไม่เคยรู้สึกที่จะต้องดูแลสามี หากตำหนิเธอทั้งหมดคงไม่ยุติธรรม เพราะส่วนสำคัญคือพ่อแม่เธอเอง ท่านทั้งสองไม่ยอมให้ลูกสาวหยิบจับอะไร อ้างเป็นส่วนใหญ่ มีคนจัดการให้ดีอยู่แล้ว จะลำบากทำด้วยตัวเองทำไม เอาเวลาหาความสุขใส่ตัวดีกว่า “ผมทน เหมือนเป็นคนอาศัยเขาอยู่ ไม่มีปากเสียงไม่เรียกร้องอะไรทั้งนั้น กายไม่ลำบาก แต่ใจไม่เป็นสุขเลย” “มันแปลกประหลาดที่สุด เพราะไม่ว่าเรื่องอะไร พ่อแม่ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องบงการทั้งนั้น ธิดาไม่มีปากเสียงใดๆ” “อันที่จริง ธิดาเหมือนจะพอใจที่มีคนจัดการดูแลให้ทุกอย่าง มีพ่อแม่คอยระวังภัยให้ตลอด เขาไม่คิดใช้ชีวิตด้วยตัวเองเลย” อึดอัดทนไม่ไหว พิมลกลับบ้านปรึกษาพ่อ ขอให้ท่านช่วยหาทางออก เขาอยู่อย่างนี้ไม่ได้ นี่ไม่ใช่การมีครอบครัว เขาเหมือนมีน้องสาวเพิ่มมากกว่า ทุกวันนี้ใช้ชีวิตไม่ต่างจากอาศัยอยู่กับพ่อแม่บุญธรรมยังไงยังงั้น ไม่มีอะไรใช่อย่างที่คิดไว้เลย พ่อของชายหนุ่มเข้าใจ ท่านเสนอให้สร้างเรือนหอ “แยกตัวออกมาอาจช่วยได้” พ่อว่าไว้ และชายหนุ่มเห็นด้วยเต็มที่ “ไม่เอาอ่ะ ธิดายังไม่อยากแยกบ้าน อยู่กับคุณพ่อคุณแม่ก็ดีอยู่แล้วนี่” สาวยน้อยปฏิเสธในทันที พิมลหว่านล้อมอ้อนวอน “ธิดา พี่ไม่ได้บอกว่าอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ไม่ดี แต่เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว ควรออกไปสร้างครอบครัวกันดีไหม” “ทำไมต้องสร้างใหม่ล่ะ อยู่ที่นี่ก็สร้างได้ ไม่เห็นมีปัญหาอะไรสักหน่อย คุณพ่อคุณแม่รักพี่มลเหมือนลูกชายเลยนะ” “พี่อึดอัด เราแทบไม่มีพื้นที่ส่วนตัวเลย ธิดาเข้าใจพี่บ้าง” เขาพยายามอธิบาย “พี่มลคิดไปเอง บ้านนี้คุณพ่อคุณแม่บอกว่าก็เหมือนบ้านพี่นี่นา อยากทำอะไรก็ได้” “เอางี้ไหมเราแต่งห้องนอนใหม่ หรือต่อเติมทำห้องนั่งเล่นส่วนตัวก็ดีนะ รับรองจะไม่ให้ใครเข้าไปยุ่ง” ท่าทางเธอไม่เข้าใจอะไรเลย พูดเรื่องแยกบ้านครั้งใด ธิดาฟ้ามักฟูมฟาย เธอยังอยากอยู่กับพ่อแม่ ไม่อยากแยกไปไหน เป็นห่วงเป็นกังวลสาระพัน กลัวเหงา กลัวต้องอยู่คนเดียวเมื่อเขาไปทำงาน กลัวมีแม่บ้านไม่ถูกใจ ไม่รู้จะอยู่อย่างไรถ้าไม่ใช่อยู่บ้านที่คุ้นเคย ชายหนุ่มล่าถอย เมื่อไม่อาจชักจูงเมียรักได้ เขาจึงต้องทำใจ ยอมมีน้องสาวเพิ่มอีกคน จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 15:59:08 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 07:02:38

ความคิดเห็นที่ 24 “เมียคุณ เขาเป็นลูกคนเดียวเหรอ” ปรางหอมถามขึ้นเป็นครั้งแรก หลังจากฟังมาค่อนข้างนาน “ไม่ใช่หรอก เป็นลูกสาวคนเล็ก มีพี่สาวอีกสองคน ซึ่งไม่มีใครแต่งงาน อยู่บ้านเดียวกันหมดแหละ ครอบครัวเขาอบอุ่นมาก” ชายหนุ่มคล้ายประชด เขาเล่าต่อเนื่อง เมื่อรู้สึกไม่พอใจมากๆ จึงมักกลับบ้านระบายเล่าเรื่องให้พ่อฟัง ท่านให้กำลังใจด้วยดีเสมอ “ถ้าเป็นพ่อ พ่อจะทำยังไง” ถามด้วยความอัดอั้นตันใจ “ลำบากมากอยู่นะ เมียแกเขาเด็กเกินไป ติดพ่อติดแม่ขนาดนี้ คงต้องค่อยๆบอกค่อยๆสอน เมตตาเขามากๆจะช่วยได้” พ่อแนะนำ “ผมจะบอกจะสอนอะไรได้ครับพ่อ ทำอะไรแทบอยู่ในสายตาพ่อแม่เขาตลอด ผมคุยอะไรกับธิดา ไม่ทันไรเธอรีบบอกพ่อแม่เธอ” “ช่วงไหนรู้สึกธิดาฟ้าไม่สบายใจ พวกเขาเข้าห้องนอนเพื่อราตรีสวัสดิ์ลูกสาวด้วยซ้ำ คงกลัวผมทำอะไรลูกเขามั้ง” หัวเราะขื่นขม “ปัญหามันเกิดจากผู้ใหญ่สินะ พูดกับเมียตรงๆไปเลยดีกว่ามั้ย ให้เขาไปบอกพ่อแม่ ตอนนี้โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว” คุณพ่อปลอบโยน “คุยกับธิดาให้เข้าใจ แต่งงานมีครอบครัวแล้วไม่ใช่ลูกสาวตัวน้อยของพ่อแม่ ควรได้คิดได้ใช้ชีวิตเอง” พิมลถอนหายใจ นึกไม่ออกจะพูดบอกธิดาฟ้าอย่างไร คนบรรลุนิติภาวะแล้ว เรื่องอย่างนี้ต้องให้บอกให้สอนกันด้วยหรือ “เอาน่ามล อดทนหน่อย ไหนๆก็แต่งงานแต่งการเป็นผัวเมียกันแล้ว ให้เวลาเขาโตกว่านี้อีกหน่อย อะไรๆอาจดีขึ้น” ชายหนุ่มไม่มีทางเลือก ถึงอย่างไรเขาก็ต้องอดทน ทนโดยไม่มีทีท่าจะดีขึ้นเลย ธิดาฟ้ายังเป็นสาวน้อยแสนดีว่านอนสอนง่ายของพ่อแม่เหมือนเดิม ส่วนเขาเหมือนเป็นพี่ใหญ่ที่คอยตามใจอีกขั้น กระทั่งเข้าสู่ปีที่สาม จู่ๆธิดาฟ้าพูดขึ้นมา “ธิดาอยากมีลูก คุณพ่อคุณแม่อยากอุ้มหลาน ท่านบอกว่าตอนนี้ยังแข็งแรง เลี้ยงหลานได้สบาย” หญิงสาวพูดร่าเริง “พี่ๆ ก็บอกว่าถ้าบ้านเรามีเด็กๆ คงมีชีวิตชีวามาก เด็กตัวเล็กๆน่ารัก ช่วยให้ครอบครัวอบอุ่น” ดวงตาเป็นประกายด้วยความฝัน พิมลได้แต่เงียบอึ้ง คิดหนักกว่าครั้งไหนๆ ลำพังอยู่อาศัยที่นี่โดยทำใจไม่คิดอะไรมาก ก็ยากอยู่แล้ว ถึงตอนนี้ต้องผลิตลูกให้เหมือนเป็นเครื่องประดับหรือสร้างสีสันให้ครอบครัวนี้อีก เขาเริ่มรับไม่ไหว คิดได้ทันทีเหตุการณ์ข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ถ้าธิดาฟ้ามีลูก เขาคงแค่ได้นั่งมองเลือดเนื้อเชื้อไข โดยแทบไม่มีโอกาสแตะต้อง “รออีกสักหน่อยดีกว่ามั้ย พี่กำลังคิดจะย้ายงานใหม่ ยังไม่แน่ใจอะไรเลย” เขาหาข้ออ้าง “ไม่เห็นเกี่ยวสักหน่อย พี่มลอยากย้ายงานก็ย้ายไป ไม่ได้อุ้มท้องนี่ ธิดากับคุณพ่อคุณแม่จัดการได้” เธอแย้งทันที จากนั้นเธอเริ่มกระบวนการเตรียมพร้อมในการเป็นคุณแม่ และบอกกระจายข่าวนี้ให้กับคนรอบตัวด้วยความตื่นเต้น “เขาไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่าผมรู้สึกยังไง ไม่ถามสักคำ ผมอยากมีลูกมั้ยลูกชายหรือหญิงเหมือนที่ชาวบ้านถามกัน” ชายหนุ่มสะเทือนใจ พิมลบอกว่าเขาเลี่ยงไม่ค่อยกลับบ้าน อ้างงาน อ้างทุกอย่าง และขลุกอยู่บ้านตัวเอง คนรับฟังเรื่องนี้และคอยช่วยประคับประคองจิตใจมีเพียงพ่อเท่านั้น เพราะแม่เห็นดีเห็นงามตามธิดาฟ้าทุกอย่าง เรียกว่าเข้าข้างสุดลิ่มทิ่มประตู “ไม่เห็นแปลก ตายายเลี้ยงหลานให้ สบายจะตาย” หลายๆครั้งแม่เป็นฝ่ายไล่เขากลับบ้าน “ธิดาโทรมาตามแล้วนะ กลับไปหาเมียไป๊ เดี๋ยวเขาจะเข้าใจผิด” ชายหนุ่มจำใจทำตามคำสั่งแม่ แต่เขาฝืนใจไม่ได้ทั้งหมด ความกังวลที่จะทำให้ธิดาฟ้าท้อง ทำให้เขาแทบไม่แตะต้องเธอ “ไม่รู้ว่าความรู้สึกรักใคร่หมดลงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันไม่เหลืออะไรอีกเลย ไม่อยากได้ ไม่อยากใกล้ชิดลึกซึ้งอีกแล้ว” ธิดาฟ้ารู้ถึงความผิดปกติ เธอฟ้องบุพการี นั่นยิ่งทำให้ความอดทนของเขาแทบไม่เหลืออีกเลย คนในบ้านกดดันพิมลทั้งจากคำพูดและกิริยาหลายอย่าง “เจอหน้าเป็นไม่ได้ อยากอุ้มหลานๆ ทำไมเป็นอะไร ไปหาหมอมั้ย สารพัดจะถาม” พิมลเกือบบอกเลิกลาจากธิดาฟ้า เขาต้องการอิสระภาพเขาไม่อยากทนฝืนเพื่อให้คนรอบข้างพอใจอีกแล้ว นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดไว้ ไม่ใช่สิ่งที่เขาเลือก เขาต้องการสร้างครอบครัวของตัวเอง ไม่ใช่มาเติมเต็มให้ครอบครัวใคร พิมลไม่ทันได้พูดในสิ่งที่เขาคิดมาหลายเดือน เพราะพ่อล้มป่วยด้วยโรคเรื้อรังที่เป็นมานาน ชีวิตพ่อถูกยื้ออยู่ในโรงพยาบาล เขาเครียดและกังวลใจมาก จนไม่มีใครกล้ายุ่งวุ่นวาย  ดังนั้นนอกจากทำงานชายหนุ่มแทบใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาลกับพ่อ คำสุดท้ายที่พ่อสั่งเสีย “ชีวิตเป็นของมล คนอื่นทำอะไรไม่ได้หรอกถ้ามลไม่อนุญาต คิดให้รอบคอบแล้วใช้ชีวิตให้คุ้ม” เมื่อพ่อจากไปได้ครบเดือน เขาขอเลิกกับธิดาฟ้า หญิงสาวฟูมฟาย “ธิดารักพี่มล เป็นไปไม่ได้ที่เราจะเลิกกัน ธิดาไม่ยอม” พ่อแม่ของเธอหว่านล้อม ขอให้คิดให้ดี และพูดดีกับเขาในตอนแรก ด้วยความเกรงใจผู้ใหญ่พิมลปิดปากเงียบในเรื่องที่ไม่พอใจ “ผมบอกธิดา ถึงอย่างไรก็กลับมาเป็นสามีภรรยากันไม่ได้อีกแล้ว ผมหมดใจ ผมไม่รู้สึกรักใคร่เขาอย่างที่ผัวเมียควรรักกันอีกแล้ว” ธิดาต่อรอง อย่าเพิ่งทิ้งกันไป ขอให้อยู่กันไปอย่างนี้จนกว่าจะทำใจได้ เธอยังไม่พร้อมตอบคำถามใคร ด้วยความเห็นใจพิมลฝืนใจอยู่ร่วมโดยไม่มีเรื่องลึกซึ้งเช่นสามีภรรยา เพื่อรักษาสถานภาพทางสังคมให้เธอ ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ธิดาฟ้าฟูมฟาย ซึมเศร้าเอาแต่ร่ำไห้ เรียกร้องความสนใจจากทุกคนตลอดเวลา จนพ่อแม่เธอทนไม่ไหว ขอร้องเขาให้ทำตามใจเธอเหมือนเคย ชายหนุ่มยืนกรานเขาทำไม่ได้ ดีที่สุดคือเขายังอยู่ที่นี่เพื่อช่วยครอบครัวดูแลธิดาฟ้า และเขาค่อยๆถอนตัวเองออกมาทีละน้อย กระทั่งสองเดือนที่แล้ว เขาไม่กลับไปหาธิดาฟ้าอีกเลย... “ผมขอโทษที่ทำให้ปรางกลายเป็นแพะรับบาป” ชายหนุ่มหม่นหมองเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 16:01:03 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 07:03:04

ความคิดเห็นที่ 25 เมื่อเล่าเรื่องราวให้ปรางหอมฟังจนจบ พิมลสับสนกับหลายความรู้สึกที่ประเดประดังในตอนนี้ หนึ่งนั้นคือเขาเกรงใจปรางหอมเหลือเกิน ที่ต้องกลายมาเป็นคนผิดร่วมกับเขา ความเงียบครอบคลุมไปทั่วทั้งห้อง ชายหนุ่มหญิงสาวต่างตกอยู่ในห้วงภวังค์ของตัวเอง ปรางหอมเป็นฝ่ายขยับตัวสวมกอดชายหนุ่ม “ไม่เป็นไรหรอก ปรางไม่เป็นอะไรเลย ไม่ต้องห่วงปราง” พิมลยิ้มขื่นกระชับวงแขนที่มีร่างบางในโอบกอด “ห่วงสิ ผมต้องห่วงปราง เรื่องยุ่งยากทั้งหมดนี้เป็นเพราะผมแท้ๆ” “ธิดาพูดอะไรบ้าง เขาต่อว่าปรางหรือเปล่า” ชายหนุ่มอ่อนโยนและรู้สึกผิดอยู่ในที “คุณได้คุยกับเขาหรือยัง” “คุยแล้ว ก่อนผมจะมาหาปรางเขาโทรเรียกผมไปพบ บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย ผมก็ไปไม่อยากให้เขามีปัญหามาก” ปรางหอมนิ่งฟังอย่างสงบ “เขาบอกว่ามาหาคุณ เขารู้แล้วว่าคุณเป็นใครอยู่ที่ไหน บอกว่าเขาให้อภัยผมที่นอกใจ” ชายหนุ่มถอนหายใจ “ปรางทำให้คุณลำบากใจหรือเปล่า ถ้าจะขอคุณเล่าให้ปรางฟัง... ” ปรางหอมออดอ้อนมากกว่าจะเรียกร้อง กิริยาน้ำเสียงอ่อนหวานจนทำให้เขาต้องจุมพิตแก้มเนียนนุ่มด้วยรักใคร่ “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ ไม่มีอะไรเป็นความลับสำหรับปรางหรอก” “ธิดารู้แล้วนะคะ คุณไปอยู่ที่ไหนกับใครมา”สาวน้อยเอ่ยเสียงหม่น พิมลไม่ตกใจอย่างที่เธอคาดเดาแม้แต่น้อย เขานิ่งเฉยเหมือนไม่ใช่เรื่องผิดแปลก ธิดาฟ้าเป็นฝ่ายงุนงง สับสนหนักขึ้น “พี่มลจะไม่พูด ไม่แก้ตัวอะไรเลยเหรอคะ” อารมณ์เธอขุ่นมัวจนคนฟังรู้สึก “ไม่ครับธิดา พี่ไม่มีอะไรจะพูด” “พี่มลนอกใจธิดาโดยไม่รู้สึกผิดเลยงั้นเหรอ” หญิงสาวเสียงสั่นสะเทือนใจที่สุด เขาดูไม่สนใจความรู้สึกเธอเลย “พี่ไม่ได้นอกใจธิดานะ เราจบกันแล้วธิดาก็รู้” “แต่พี่มลยังได้ชื่อว่าเป็นสามีธิดาอยู่นะคะ พี่มลทำอย่างนี้ก็คือนอกใจนั่นแหละ” น้ำตาร่วงค่อนข้างแน่ใจเขาไม่เหลือใจให้แล้ว “พี่ขออิสรภาพ พี่ขอให้เราต่างคนต่างเดิน พี่ขอนะครับธิดา” ชายหนุ่มอ้อนวอน “ทำไม ธิดาผิดอะไรหนักหนาทำไมพี่มลต้องอยากไปจากธิดาขนาดนี้” เธอร่ำไห้ เขาถอนหายใจ “พี่เคยอธิบายเหตุผลแล้ว เราอยู่ด้วยกันไม่ได้ เราไม่ได้รักกันมากพอที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน” “ไม่จริง...ธิดารักพี่มลมาก พี่มลเปลี่ยนไปเพราะผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่เพราะเราไม่รักกัน” หญิงสาวดื้อดึง “ไม่เกี่ยวกับเขา เรามีปัญหากันตั้งแต่ก่อนพี่จะเจอเขาแล้ว ธิดารู้ดี อย่ารื้อฟื้นเลยมันไม่ช่วยอะไรหรอก” เขาดูเหนื่อยหน่าย “ไม่ใช่...เราไม่เคยมีปัญหาถึงขนาดอยู่ด้วยกันไม่ได้ เพราะปรางหอมต่างหากที่ทำให้พี่มลทิ้งธิดา” “ธิดาตั้งสติหน่อย เราคุยปัญหาของเรามาหลายรอบแล้วนะ คุยมานานหลายเดือนแล้วธิดาจำได้มั้ย” “แต่เรากำลังพยายามคืนดีกันนะคะ เราก็เป็นอย่างนี้ไม่ใช่เหรอ พี่มลกลับบ้านเวลาไม่พอใจ แล้วพี่มลก็กลับมาหาธิดาทุกที” ชายหนุ่มถอนหายใจเหนื่อยระอา ธิดาเป็นอย่างนี้ทุกครั้งดื้อรั้นและไม่ยอมรับเหตุผลที่แท้จริง หญิงสาวตีความเข้าข้างตัวเองเสมอ “พี่มลกลับมาเถอะ กลับมาอยู่กับธิดา เราแยกบ้านก็ได้ ไม่มีลูกก็ได้ ธิดายอมทุกอย่าง ให้โอกาสธิดาบ้าง” “ธิดาสัญญาจะไม่โกรธไม่ต่อว่าเรื่องปรางหอมเลย พี่มลอย่าทิ้งธิดานะคะ ธิดารักพี่มล” คร่ำครวญร่ำไห้อ้อนวอนระล่ำระลัก "ไม่ว่าธิดาทำอะไรผิดไป ธิดาขอโทษนะคะพี่มล อย่าโกรธอย่าทิ้งธิดาได้โปรด ธิดารักพี่มล" พูดวนซ้ำไปซ้ำมาน่าสงสาร สภาพหญิงสาวน่าเวทนา จนชายหนุ่มอดหลั่งน้ำตาไม่ได้ ไม่เคยคิดเขาทำให้สาวน้อยน่าถนอมต้องเจ็บปวดขนาดนี้ “ธิดา อย่าทำอย่างนี้  อย่าเป็นแบบนี้ พี่เสียใจ” น้ำเสียงชายหนุ่มติดขัด ทุกข์ใจชัดเจน “พี่มลรักธิดา พี่มลเสียใจ พี่มลไม่ทิ้งธิดาใช่มั้ย” ปาดน้ำตาป้อยๆ เหมือนจะรู้สึกดีขึ้นที่เห็นเขาใส่ใจ ชายหนุ่มลังเล หญิงสาวเบื้องหน้าตอนนี้เปราะบางจนทำให้เขาไม่กล้าเอ่ยคำใด อึดอัดคับข้องสุดบรรยาย จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:51:52 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 07:03:52

ความคิดเห็นที่ 26 “พี่มลจะกลับมาอยู่กับธิดาใช่มั้ย เรามาสร้างครอบครัวด้วยกันอย่างที่พี่มลเคยบอกธิดานะคะ” เขานิ่งเงียบไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธ สีหน้าแววตาแสดงออกว่ายุ่งยากลำบากใจที่สุด “ธิดาพี่ขอโทษ” ชายหนุ่มหล่นคำจากความรู้สึกแผ่วเบา “พี่มลไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ธิดาไม่โกรธ ธิดาเข้าใจพี่มลแค่หลงผิดไป เราเริ่มต้นกันใหม่ได้” แย้มยิ้มเหมือนได้ดั่งใจ พิมลสูดลมหายใจเข้า ไม่อยากให้เหตุการณ์บานปลาย  ความอ่อนไหวไม่ใช่สิ่งที่ควรเกิดขึ้นตอนนี้ เขารวบรวมสติความคิด ธิดาฟ้าไม่มีวันเปลี่ยน สามปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่มีปัญหาวิธีเรียกร้องคือใช้น้ำตาเป็นข้อต่อรองเสมอ “ธิดาไม่มีการเริ่มต้นอะไรแล้ว เรายืดเยื้อยื้อกันมานาน” ชายหนุ่มรวบรวมพลังทั้งหมด “มันไม่เคยมีอะไรดีขึ้น  ธิดาควรไปเจอคนที่เขาดีกับธิดามากกว่าพี่  พี่ขอโทษ” เขาเอ่ยนุ่มนวลพยายามรักษาน้ำใจ “ธิดาไม่อยากเจอใครอีกแล้ว ธิดารักพี่มลคนเดียวเท่านั้น  ให้โอกาสธิดาแก้ตัวนะคะพี่มล” เธอไม่ยอมแพ้ง่ายๆ “เราคงปล่อยปัญหาเรื้อรังเกินไป  วันนี้จึงต้องจบกันแบบนี้  ธิดาไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่มีใครผิดหรอกธิดา มันแค่ถึงเวลาของมันแล้ว” “หมายความว่ายังไง...” แววตาของเขาว่างเปล่าเมื่อมองหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา “พี่ให้โอกาสเรามานานแล้วครับ แต่มันไม่เคยไปไหนเลย” “เราไม่มีทางประคับประคองชีวิตคู่ของเราได้ วันนี้ถ้าไม่จบ สักวันหนึ่งมันก็ต้องจบแบบนี้ ยอมรับความจริงเถอะนะ” “อย่าฝืนมากไปกว่านี้เลย มันไม่มีประโยชน์แล้วครับธิดา” ชายหนุ่มเอ่ยเด็ดเดี่ยวเช่นคนที่ตัดสินใจดีแล้ว “ธิดาทำอะไรผิดมากนักเหรอ พี่ถึงให้อภัยไม่ได้ ให้โอกาสอีกไม่ได้” หญิงสาวเหมือนใกล้จะหมดแรง พิมลส่ายหน้าอ่อนล้าไม่ต่างกัน “ธิดาเป็นตัวของตัวเองมันไม่มีอะไรผิด ธิดาเป็นคนดีเสมอ  แต่พี่...พี่ผิดเองที่รักธิดาไม่มากพอ” หญิงสาวตกตะลังกับคำพูดที่ได้ยิน หัวใจสลายคงมีสภาพเช่นธิดาฟ้าในเวลานี้  ไม่อยากเชื่อเขาจะกล้าทำร้ายใจ “พี่มลรักมันเหรอ รักปรางหอมอย่างนั้นเหรอ พี่มลรักมันมากกว่าธิดาได้ยังไง รู้จักมันดีขนาดไหน” เกรี้ยวกราดโกรธแค้นชัดเจน “พี่ทิ้งธิดาไปหาผู้หญิงที่เพิ่งเจอได้ยังไง พี่มลเป็นบ้าไปแล้วหรือไง” หญิงสาวไม่เข้าใจอะไรเลย ชายหนุ่มนิ่งเงียบท่าทีบอกชัดไม่ต้องการทำความเข้าใจหรืออธิบายใดๆอีกแล้ว “เลวมาก  ทิ้งกันไปเพื่อไปหาผู้หญิงใหม่งั้นเหรอ มันมีอะไรดีกว่าฉัน” เธอจวนเจียนจะคุ้มคลั่ง “พี่อยู่กับปรางหอมไม่ได้หรอก ไม่มีใครยอมให้พี่คบผู้หญิงคนนั้น คิดว่าทิ้งฉันได้ง่ายๆงั้นเหรอ อย่าแม้แต่จะหวัง ไม่มีวันรู้ไว้ซะ” “มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับปรางเลย”  น้ำเสียงเขาขุ่นเคืองท่าจะระงับอารมณ์ไม่อยู่ “มีหรือไม่มีเขา เราก็ต้องเลิกกันอยู่ดี อยากรู้ความจริงมากใช่มั้ย ทำไมผมอยู่กับคุณไม่ได้ เพราะผมทนคุณไม่ไหวแล้ว เข้าใจมั้ย” เขาระเบิดออกมาในที่สุด “ไม่เกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น มันแค่เรื่องเราสองคนนี่แหละ ผมไม่มีความสุขที่อยู่กับคุณ  เคยรู้บ้างหรือเปล่าเพราะอะไร” “เคยมีสักครั้งมั้ยที่คุณสนใจความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าตัวเอง คุณไม่เคยหยุดคิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลแม้แต่วินาทีเดียว” “คุณทำเหมือนผมเป็นบริวารที่ต้องคอยเอาอกเอาใจ ทำให้คุณพอใจตลอดมา ผมทำไม่ได้แล้วทนไม่ไหวแล้ว ผมจะไป” “พี่ไปไม่ได้ ธิดาไม่ยอม ธิดาเป็นเมียพี่  พี่ไปไหนไม่ได้ถ้าธิดาไม่อนุญาต” เสียงเธอแข็งกร้าวโทสะครอบงำเต็มที่เช่นกัน “ถ้าคุณคิดว่าทำได้ เชิญคุณตามสบายแล้วกัน อยากทำอะไรก็เชิญ” หมดแล้วความรู้สึกดีๆที่พยายามประคับประคองไว้หล่นหายหมดสิ้น “คิดว่าจะไปเสวยสุขได้ง่ายๆงั้นเหรอ ไม่มีทาง ฉันจะลากมาลงนรกทั้งคู่ให้ได้คอยดู” ธิดาฟ้าอาฆาตแรงกล้า “มันยังจะมีนรกยิ่งกว่าอยู่กับคุณอีกงั้นเหรอ อยากบ้าขนาดไหนก็เรื่องของคุณเถอะ” กร้าวแกร่งท้าทายไม่หวั่นแม้แต่น้อยเช่นกัน หมดสิ้นแล้วความรู้สึกดีๆ ความรักความผูกพันที่ควรมีให้กัน พังทะลายสิ้นซากจากอารมณ์ร้อนร้ายที่หมายห้ำหั่นซึ่งกันและกัน มหาศึกอันน่าพรั่นพรึงกำลังจะเริ่มต้น...เป้าหมายคือทำลายความสุขสมหวังเพื่อชำระล้างความคลั่งแค้นที่สุมแน่นในทรวง ความรัก ความใคร่ ทรงพลังมากเท่าใด โกรธแค้น ชิงชัง ให้พลังไม่ต่างกัน... แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 55 22:53:49 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 22:38:22 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 07:04:22

ความคิดเห็นที่ 27 เชิญสมาชิกติดตามเรื่องราวเข้มข้นกันต่อไป สำหรับผู้ที่เพิ่งเห็นกระทู้นี้  จะเรียนว่ากระทู้เก่ายาวไปเกิน 500 เนื่องจากสมาชิกพูดคุยสนทนา แลกเปลี่ยนมุมมองของตัวละคร กันเป็นที่สนุกสนาน เป็นกันเอง  เย้าแหย่กันน่ารัก น่าสนุก หากผู้ใดประสงค์จะติดตามเชิญที่กระทู้เก่าก่อน  แล้วค่อยย้ายที่นอน หมอน มุ้ง พร้อมอาหารมาปักหลักที่ทู้นี้ต่อได้นะครับ ขอได้รับความบันเทิงต่อไป ส่วนตัวผมขอลาไปทำกิจธุระ  พบกันตอนเย็นนะครับ จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 07:19:04

ความคิดเห็นที่ 28 สวัสดีค่ะ ลุงอ๋อง ^^ จากคุณ : sandsandza เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 07:44:51

ความคิดเห็นที่ 29 ตามมาแล้วค่า.. สวัสดีตอนเช้าทุกๆ เท่าน ขอชี้แจงจากเรป 523 กระทู้ที่แล้ว อิชั้นมีล็อคอินเดียวเจ้าค่ะ แต่ที่บ้านมีคอมฯ 2 เครื่อง ลุงกะป้าใช้คนละเครื่อง แต่เมื่อคืนขี้เกียจเปิดของตัวเอง เลยไปใช้ของลุงแก เพราะเปิดอยู่แล้ว (แกอยู่ห้องหว้ากอกะราชดำเนิน) ความเคยชินทำให้คลิกไม่ดูตาม้าตาลิง เปิดดูอีกที อ้าวตาย ไม่ใช่ล็อคอินตูนี่หว่า เรื่องก็เป็นดังนี้แหละเจ้าค่า.. แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 55 07:54:53 จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 07:53:46

ความคิดเห็นที่ 30 ==> ขอบคุณพี่อ๋อง ยกกระทู้และเนื้อหามาครับ <== ==> น้อง sandsandza กลับไปอ่านพึ่งเห็น ที่ถามเรื่องรับวิศวกรยังรับอยู่ครับ พวกเครื่องกล/ไฟฟ้า/อุตสาหการ/โยธา เอามาเป็นวิศวกรจริงๆกับวิศวกรจัดซื้อ ประจำอยู่โรงไฟฟ้าครับ จากคุณ : Can_done เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 08:26:17 A:122.154.100.94 X: TicketID:270497

ความคิดเห็นที่ 31 รับทราบค่ะ คุณตา can_done แต่ไม่มีสาขาที่หนูเรียนอ่า T__T จากคุณ : sandsandza เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 08:57:32

ความคิดเห็นที่ 32 ==> เงียบจังเช้านี้วันเสาร์ อิจฉาคนได้หยุดจัง เราต้องทำ BP ปีหน้าต้อนรับ AEC เศรษฐกิจโลกไม่ดี ปีหน้าเหนื่อยแน่เลย ==> ==> น้องทราบเรียนสาขาไหนคะ สายตรงผมด้าน IT ขาด System Engineer กับ Network Engineer แล้วก็ S/A ครับ จากคุณ : Can_done เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 09:51:36 A:122.154.100.94 X: TicketID:270497

ความคิดเห็นที่ 33 ทรายเรียน วิศวเคมีค่ะ กระทู้เงียบมากทั้งทู้เก่าทู้ใหม่เลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : sandsandza เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 10:02:27

ความคิดเห็นที่ 34 สวัสดีเช้าวันเสาร์ครับลุงกระป๋อง อิจฉาผมไหมบริษัทผมหยุด เสาร์ อาทิตย์ ด้วย อิอิ แต่ผมไม่ได้หยุดง่ะ T T  ต้องตื่นมานั่งเขียนปั่นแบบงานแต่เช้า เศร้า สวัสดี FC คุณมิ้วทุกคนและคุณมิ้วด้วย นะครับช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยไม่ค่อยได้เข้ามา คุยด้วย คิดถึงทุกคนนะครับ   จากคุณ : MrThomas เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 10:09:50

ความคิดเห็นที่ 35 สวัสดีพี่อ๋อง น้องทราย คุณป้า36 คุณอาแคนดัน คุณทอมัสค่า คุณอาแคนดัน กับคุณทอมัสเจ้าคะ มาทำงานเป็นเพื่อนค่ะ วันนี้ทำงานเหมือนกัน แต่เมื่อคืนนอนไม่หลับเลย ตอนนี้ใกล้ตายเต็มทีแล้วค่ะ = = จากคุณ : curlyning เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 10:41:41

ความคิดเห็นที่ 36 ตามมาประจำการเฝ้าทู้ใหม่แล้วจ้ารายงานตัวค่ะ จากคุณ : อดออม เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 10:43:08

ความคิดเห็นที่ 37 สวัสดีมิตรรักแฟนคุณมิ้วทุกท่านค่ะ ขอมานั่งรอคุณมิ้วด้วยคนนะคะ จากคุณ : แม่เฒ่าสาวสิบแปด เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 10:43:27

ความคิดเห็นที่ 38 สวัสดีค่ะพี่มิ้วและ FC ทุกท่านค่ะ ตามมารอพี่มิ้วเล่าต่อกะลังสนุก ช่วยโหวตๆ จะได้เป็นกระทู้แนะนำ ให้ชาว FC ท่านอื่นๆ ได้เห็นคร๊าาา จากคุณ : The World of Jern Maloney เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 10:51:07

ความคิดเห็นที่ 39 โหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ ^_^ มานั่งจ่อที่หน้าคอม รอคุณมิ้วต่อไป จากคุณ : noinachan เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 10:55:56

ความคิดเห็นที่ 40 สวัสดีครับแฟนคลับทุกคน ดีครับพี่อ๋อง น่ารักที่สุด แตกทู้มาได้แจ่มมาก ^^ ถึงน้องตัวบุสก้า พี่ไม่ F5 แล้วเน้อ เก๊าฉลาดแล้นนน 55 ดีครับลุงแคน ป้าอัน น้องทราย ลุงโทมัส น้องหนิง ป้าแม่เฒ่า สบายดีนะครับ ^^ โห ป้าเจ้าของทู้นี่ ช้าจริงไรจริง -_- ขนาดกระผมกลับตีสอง ยังประกอบร่างเสร็จก่อนเลย ไม่ไหวนะป้า มาให้ไว แฟนคลับรออยู่ ^^ จากคุณ : พูดม่ะระร่าง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 11:29:07

ความคิดเห็นที่ 41 มาแล้วค่าหนูแจ็สตามมาแล้วววววว คุรพี่อ๋องน่ารักมากมายเลยค่า ก็อบเนื้อหามาวางต่อเนื่องกันหมดเลยด้วย คุณป้ามิ้วไม่รักก็ไม่รุ้จะว่ายังไงแล้ว แฮ่. สวัสดีค่ะคุณแม่เฒ่าสาวสิบแปด คุณป้า36 คุณลุงกระป๋อง คุณลุงโทมัส คุณหนิง คุณน้องทราย  คุณThe World of Jern Maloney  คุณอดออม คุณnoinachan โอ๊ยตาย...ดีนะมาไวขืนมาช้ากว่านี้กว่าจะสวัสดีแควนคลับครอบหนูคงลมใส่อยู่หน้ากระทู้แน่ๆเลยค่า อิอิ........ มามะ...คุณป้าน้องมิ้วมาไวๆ นี่เลยเพลไปหลายเพ-ลาแล้ว แควนๆปูเสื่อรอมหาศึกของธิดาฟ้า&ปรางหอมอยู่ค่า โดยมีพิมลเป็นรางวัล(อันคู่ควร รึเปล่า?) 555555555+ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 11:30:18

ความคิดเห็นที่ 42 สวัสดีตอนเที่ยงๆคะ คุณพี่อ๋อง คุณแม่เฒ่าสาวสิบแปดคุณ MrThomas คุณป้าaunty36 น้องหนิง น้องทราย คุณThe World of Jern Maloney คุณnoinachan คุณลุงกระป๋อง และทุ๊กกคน พี่อ๋องค่ะ นู๋คิดถูกจิงๆคะที่ตกหลุมรักพี่ 555 น้องหนิงจ๋า...เป็นไรกันเนี่ยถึงกะใกล้ตายเลยหรอ..ม่ายน้อ..สู้ๆจ้า  วันๆนึงแ๊ป๊บเดียวก็ผ่านไปละ วันนี้ป้าน้องมิ้วส์เธอคงจะมาน่าจะค่อนบ่ายแน่ๆเพราะเมื่อคืนอยู่ซะดึก เจ้าของบ้านยังไม่มาแขกมาเยือนคงต้องยกสำรับ เตรียมที่นอนหมอนมุ้งมาเองนะจ๊ะ จากคุณ : ben (bennypooh) เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 11:56:33

ความคิดเห็นที่ 43 ประกอบร่างเสร็จก่อน ฮาๆๆเข้ามาขำอะ คิดได้คุณพูดม่ะระร่าง จากคุณ : MrThomas เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 11:58:30

ความคิดเห็นที่ 44 พี่เบน คือเหมือนคนไม่ได้นอนอ่ะค่ะ มันมึนๆ ตาโหลมากมาย ตาจะปิดด้วย ดันจุ๊ดๆอีก เลยจัดสไปรท์ใส่เกลือไป  แต่สู้ๆค่ะ แวะมากด F5 เรื่อยๆ คลายง่วง เที่ยงแล้ว หาอะไรทานรอพี่มิ้วกันก่อนดีกว่าค่ะ FC ทั้งหลาย จากคุณ : curlyning เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 12:13:38

ความคิดเห็นที่ 45 คุณลุงพูดม่ะระร่าง จ๊ะ ก็ลุงประกอบแค่ร่างเดียว นี่(รึสองร่างหว่าอิอิ) แต่ป้ามิ้วส์เธอต้องประกอบหลายร่างนี่จ๊ะ เลยช้าหน่อย ต้องเห็นจายนิ น้องหนิงต้องพักบ้างแล้วละ คงนอนดึก  ต้องโทษป้าเค้าแหละที่มีส่วน เองี้ ร้องสคบ.ได้ป่ะเนี่ย จากคุณ : ben (bennypooh) เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 12:26:35

ความคิดเห็นที่ 46 ดีค้า fc ม้ิว ณ ชมวิว ทุกท่าน ปกติเค้าไม่เข้าทู้เสาร์อาทิตย์ แต่งานม่ะไหวใจเรียกร้อง หน้าเจแล้วมีใครกินเจมั่งค่ะ ขอบคุณพี่อ๋องที่แตกทู้ให้แฟนคลับได้ม่วนกั๋น พิมพ จากคุณ : paengnou เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 12:40:19

ความคิดเห็นที่ 47 ตายแล้วตอนกดส่งโพสไม่เห็นคุณตาพูดม่ะระร่าง คุณตาขราาาา อย่างอนหนูนะคะ ^^ หน้ากินเจไม่เคยได้กินเลยสักทีค่ะคุณpaengnou  ส่วนมากจะกินตอนถึงเดือนเกิดค่ะ บางทีก้15วันบางทีก้กินทั้งเดือนเลย ทำกับข้าวเองค่ะ ^^ ได้ลดน้ำหนักไปด้วยในตัว เอ...วันนี้คุณลุงภูเขาฯกับคุณสายน้ำไปไหนหนอ...........ลุ๊งงงงงงงงงงงง.......มาไวๆลูกหลานรออยู่ค่า 5555555+ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 12:54:43

ความคิดเห็นที่ 48 งอนแล้วววว ใช่ซี้........เค้าไม่อยู่ในสายตาป้าjazz นี่  T________T @ลุงโทมัสครับ มันประกอบร่างจิงๆ คือตื่นมานี่ เหมือนวิ้งๆ มึนๆ ลอยๆ ต้องประกอบร่างใหม่ ถึงจะฟื้น 555 @น้องเบน ประกอบร่างเดวสิจ๊ะ   ช่วงเน้โสด...เป็นครั้งคราว 555 นั่นดิ ลุงภูกะลุงสายน้ำ ไปไหนนี่ ปกติเห็นมาก่อนประจำนะ คนแก่มักตื่นเช้านี่นา ^^ จากคุณ : พูดม่ะระร่าง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 13:17:48

ความคิดเห็นที่ 49 กราบขอบพระคุณ พี่อ๋อง ด้วยจิตคารวะค่ะ พี่อ๋องใจดี น่ารักที่สุดเลย เหนื่อยมั้ยคะพี่?  หนูขอยกหัวใจไปดูแลนะคะ แฮ่ แฮ่ สวัสดีตอนเช้าค่ะน้องทราย คุณ ตา ดันป๋อง  เช้านี้อากาศร้อนเนอะ (ร้อนบ่น ฝนตกบ่น หนาว...ไม่ค่อยมีโอกาสได้บ่น) สวัสดีค่ะ คุณพี่ aunty36   โอว...ความเป็นมาเป็นเช่นนี้นี่เอง ที่บ้านก็ประมาณนี้ค่ะ แต่คุณฝาชีไม่ค่อยได้แตะคอมพ์นังน้องมิ้ว เพราะนางแทบไม่ลุก ลุงทอม...กรี๊ดดด ลุงยังตามอ่านอยู่เหรอ ดีใจจังเลย เค้าขอ หลายๆทีนะคะ น้องหนิง ท่าทางจะยังปรับเวลาไม่ค่อยได้ โถ...ค่อยๆคิด ค่อยๆทำไปนะคะ เดี๋ยวกันก็ผ่านจ้ะ คุณ อดออม  รบกวนรออีกสักหน่อยนะคะ วันนี้ตื่นสายมาก แฮ่ แฮ่ คุณ ป้า แม่เฒ่า....  ไม่ใช่แค่ป้าทำได้คนเดียว แมวน้อยในรูปทำหนูระทดระทวยเลยนะคะป้า ม๊วฟฟฟฟ ทั้งป้าฯ ทั้งแมว คุณ  The World of Jern Maloney   ขอบคุณมากค่ะ และเราก็ขึ้นแนะนำในสัปดาห์นี้ 2 ทู้ ให้ผู้คนกังขา คุณ  noinachan -เมื่อคืนก็รอจนหลับ ตอนนี้ยังต้องตื่นมารออีก น่าเห็นใจที่สุดเลยตะเอง ยก ให้เลยจ้ะ ลุง พูดม่ะระร่าง  เมื่อคืนหล่อนหนักขนาดร่างแยกเลยเหรอ เช้านี้ถึงต้องประกอบร่างใหม่ โว๊ะ อิจฉาเว้ย... หมดแล้วชีวิตชั้น ตั้งแต่มีลูกมีปั๋ว หมดกัน ไม่มีปาร์ตี้ ไม่มีแยกร่าง มีแต่รวมใจเป็นหนึ่งเดียว รวมร่างบ้างเพื่อบอกรักกัน จะบอกว่ามันดีมากย่ะ เฮ้ยยยยย ไปไกลล่ะ 555 คุณพี่เบน เจ้าคะ สงสัยต้องเป็นเช่นนั้น เป็นแขกบ้านต้องแกร่ง ดูแลตัวเองได้ คุณ paengnou  เค้าชอบผัดหมี่เจที่สุดเยย แง่ม แง่ม นึกว่าจะไม่เจอกันซะอีก แอบคิดถึงล่วงหน้าไปแล้ว แฮ่ แฮ่ คุณป้า jazzz มาแล้วค่ะ กำลังแยกร่าง เอร้ยยยย  กำลังรวบรวมสติอยู่ง่ะตะเอง แฮ่ แฮ่ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 13:19:36

ความคิดเห็นที่ 50 คุณมิ้วมาแว้ววววว เย่ๆๆๆๆๆ จากคุณ : noinachan เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 14:27:02

ความคิดเห็นที่ 51 มาแล้ว ครับพี่พูดม่ะระร่างครับ ตอนเช้าพาน้องสาว เอ๊ยลูกสาวไปเล่นเปียโนครับ ตามอ่านจากกระดานชนวนครับ เลยเมนท์ยากนิดหน่อยครับ จากคุณ : ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 15:05:40

ความคิดเห็นที่ 52 คุณพี่มิ้วบอกในเพจว่า 4 โมงเย็นแซ่บแน่ เอ้า เฮ้ๆๆๆ พิมพ์ชื่อเจ้าป้าผิด แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 55 15:14:35 จากคุณ : curlyning เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 15:13:11

ความคิดเห็นที่ 53 หวัดดีครับลุงภู แหม่ ไม่เห็นเลย  คิดถึงงงงงงงงง ^^ ใช่ครับ กระดานชนวนสำหรับผมไว้อ่านอย่างเดว ไม่ต้องว่าถึงเมนท์หรอก แค่ความเห็นไปไกลหน่อยก็โหลดกันหายยากแระ 55 พูดถึงดนตรี ตอนนี้อยากกลับไปเล่นกีตาร์อีกจัง T___T ตัวเก่าก็โดนน้องชายยึด คงเห็นว่าพี่มันไม่เคยสนใจ ปล่อยให้ฝุ่นเกรอะกรัง เลยขนไปห้องตัวเองเรียบ ทั้งกีตาร์ แอมป์ เอฟเฟค ไอ้เราจะไปเอาคืนเผื่อไปเล่นที่คอนโดก็เกรงใจมัน ( ของใครวะนี่ -_-'' ) จะซื้อใหม่ก็นะ เห็นราคาสมัยนี้แล้วนึกถึงตอนซื้อที่ค่าเงินอยู่ที่ยี่หมิบก่าบาท แล้วทำใจไม่ได้ 555 แต่ก็นะ ลองจับกีตาร์น้องๆที่ทำงานดู จับแล้วไม่รู้จะเล่นไรเลย ลืมหมดแล้ววว จนน้องๆมันแซว ที่พี่ว่าพี่เคยเป็นนักดนตรีนี่จริงป่ะนี่ แง่มๆๆๆๆ พูดมาซะยืดยาว จะบอกว่าชอบครับ เวลาเห็นคนเล่นดนตรี จะอะไรก็ได้ มันมีความสุขไปด้วย ^^ ขอให้น้องสาว เอ้ย ลูกสาวลุงภู เก่งไวๆนะครับ (รึเก่งแย้ว ) ส่งลุกเรียนดนตรีดีมากเลยครับ เห็นเด็กสมัยนี้เอาแต่เรียนพิเศษแล้วรมเสีย จะแข่งขันไรกันนักหนา 555 ปล. ป้า สติกระจัดกระจายรึไง รวบรวมนานจังน้าาาาาา แง่มมมม จากคุณ : พูดม่ะระร่าง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 15:16:22

ความคิดเห็นที่ 54 แหม...คุณตาพูดม่ะระร่างขราาาา คุณป้าน้องมิ้วเธอรวมร่างคนละอย่างกับคุณตา คงต้องใช้เวลานิ๊ดนึงค่า แฮ่....เค้าพูดอารายเนี่ยยยยยยยยยยย แง่บๆๆๆๆ คุณลุงภูเขาฯนี่เป็นคุณพ่อที่น่ารักที่สุดเลยค่ะ ^^ ว่าแต่อิกระดานชนวนนี่ไปอยู่ที่ไหนก็เข้าเน็ตได้ทุกที่เลยเหรอคะ หรือว่าต้องเป็นที่ๆมีจุด hot spot  wifi เท่านั้นคะ กำลังสงกะสัยอยู่ค่ะ เพราะเวลาอยู่ข้างนอกสมาร์ทโฟนหนูก็มิมี  ไอพอด ไอแพดก็มิมี โน๊ตบุ๊คก็มิมี บางทีลูกค้าโทรมาถามอะไรตอบไม่ได้ค่ะเพราะจำไม่ได้ แฮ่ เลยว่าน่าจะหามาครอบครองสักอย่าง แต่ชอบรูปทรงของกระดานชนวนค่ะ มันน่ารักดี ปูลิง....เดี๋ยวถ้า 4โมงเย็นคุณป้าน้องมิ้วเธอยังไม่ยอมปรากฎกาย เรายกทัพไปถล่มเธอในเฟสกันมั๊ยค่ะ ^^ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 15:27:44

ความคิดเห็นที่ 55 “ผมจบกับเขาแล้วแน่นอน” ชายหนุ่มกอดกระชับวงแขนแน่นหนัก ดุจจะย้ำให้เธอคลายใจ ปรางหอมครุ่นคิดตามประสาคนช่างเก็บรายละเอียด “ปรางไม่เคยสงสัยเรื่องคุณจบหรือไม่จบ ปรางเชื่อมั่นคุณตลอดมา” “แต่ปรางว่าธิดาไม่น่าจะยอมจบดีๆแน่ๆ” หญิงสาวหนักใจและเป็นกังวล “ผมปรึกษาทนายเรื่องนี้ไว้ก่อนหน้านานแล้วเหมือนกัน คงต้องรอดูเขาจะทำยังไง” “คุณตัดสินใจดีแล้วเหรอที่ทำแบบนี้ ถ้ารอเวลาอีกหน่อย อาจไม่ต้องยุ่งยากลำบากก็ได้”   “ผมไม่คิดอย่างนั้นนะ เพราะเขาคงยื้อ งอแง เรียกร้องไม่จบไม่สิ้น ผมรู้จักเขาดี ไม่มีทางที่จะจบดีๆหรอก” “ถามจริงๆนะ ถ้าคุณไม่มีฉัน คุณจะตัดสินใจยอมหักไม่ยอมงอขนาดนี้หรือเปล่า” สาวสวยย้ำเตือน “อาจจะไม่รุนแรงเท่านี้ แต่เชื่อว่าถึงยังไงก็ต้องหัก ถ้าคิดจะออกจากชีวิตธิดา” ชายหนุ่มค่อนข้างมั่นใจ “ระหว่างผมกับเขา เหมือนแก้วมันร้าวรอวันแตกมานาน พอมีอะไรกระทบแค่เพียงนิดเดียวก็สลายไม่มีชิ้นดี” “ธิดาหลอกตัวเอง รอยแตกที่เห็นเป็นเพียงลายขนแมว ทั้งที่ถ้าเป็นแก้วมันไม่เหมาะใช้งานอีกต่อไปแล้ว” เหมือนเขาพูดให้ตัวเองฟัง “พิมลคะ ถ้าเขาฟ้องหย่าขึ้นมาคุณจะทำยังไง” ปรางหอมเอ่ยคำถามที่หนักใจที่สุดออกมาจนได้ “ถ้าเขาจะฟ้องก็ฟ้องไป คงได้ต่อสู้กันยืดเยื้อยาวนาน สาวไส้ให้กากินจนอ้วนแน่ๆ หึหึ” เหมือนชายหนุ่มไม่แยแส “ผมว่าเขาไม่ฟ้องให้อับอายหรอก แต่เขาคงเรียกร้องเพื่อความสะใจแน่ๆ หรือไม่ก็กอดทะเบียนสมรสขัดความสุขผมไปอย่างนั้น” “ผมปรึกษาทนายแล้ว ปล่อยให้ทนายจัดการไปดีกว่า” ท่าทางเขาไม่วิตกทุกข์ร้อนเท่าไหร่ “คุณแม่คุณรู้เรื่องนี้หรือยัง” “วันนี้คงยัง แต่พรุ่งนี้คงรู้แล้ว” คราวนี้ชายหนุ่มกลัดกลุ้มขึ้นมา “แม่ต้องเรียกผมไปด่าหูแทบแตกแน่ๆ เฮ้อ ได้แต่ภาวนาให้แม่สนใจเรื่องพี่ต้นจะแต่งงานจนไม่อยากใส่ใจเรื่องผม” “อ้าว ตอนที่คุณไม่อยู่กับเขาก่อนมาอยู่ที่นี่ คุณไปอยู่ไหนล่ะ” ปรางหอมนึกสงสัย “ไปอยู่บ้านพี่กิ่ง นอกจากพ่อก็มีพี่กิ่งนี่แหละที่ผมพอคุยด้วยได้  แต่พี่กิ่งไม่อยากยุ่งไม่อยากออกตัวให้ ไม่เหมือนพ่อ” เสียงเศร้าเมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ พิมลเป็นลูกชายคนสุดท้อง ที่พ่อรักและเอ็นดูมาก ต้นตระการพี่ชายคนโตเหมือนจะเป็นลูกแม่ที่ได้รับการตามใจและดูเขาได้ดั่งใจแม่ที่สุด กิ่งทอง พี่สาวซึ่งเป็นลูกคนกลาง เธอแต่งงานก่อนหน้าพิมลหลายปี แยกบ้านไปอยู่กับสามีและไม่ค่อยสนใจรับรู้เรื่องในครอบครัวเดิมเท่าไหร่ พิมลสนิทกับกิ่งทองมากกว่าต้นตระการ เพราะกิ่งทองมีนิสัยคล้ายพ่อ คือ เยือกเย็น สุขุม เข้าใจชีวิตดี ที่สำคัญกิ่งทองไม่ค่อยเห็นด้วยกับแม่ในหลายเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องที่แม่มักควบคุมความรู้สึกนึกคิดของลูกๆเกือบตลอดเวลา “ไม่ยอมให้ปรางต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องนี้แน่ๆ” ชายหนุ่มให้ความมั่นใจ “ผมรักคุณ รักมาก ผมจะไม่ยอมให้ใครมาพรากเราเด็ดขาด” เขากล่าวหนักแน่นจริงจัง ปรางหอมคิดว่าพิมลมั่นใจในหนทางต่อสู้กับอารมณ์ร้ายกาจของภรรยาที่สูญเสีย หญิงสาวเชื่อเขารับมือได้อย่างที่พูด สิ่งหนึ่งที่พิมลยังไม่รู้ จุดบอดของเขา น่าจะคือคนที่ชายหนุ่มนอนกอดอยู่ตอนนี้ หญิงสาวที่เขาหลงรักจะกลายเป็นจุดอ่อนเป็นเครื่องมือที่อีกฝ่ายใช้ทิ่มแทงความรู้สึกความเชื่อมั่นของเขา พิมลไม่เคยรู้ผู้หญิงที่เขารักใคร่ชื่นชม มีตำหนิใหญ่หลวง อาจเป็นบาดแผลฉกาจที่จะทำให้เขาเสียใจที่สุด ปรางหอมหวั่นไหว หัวใจเธอบอก รักเขารักมาก ไม่อยากให้ใครพรากเขาเช่นกัน กระนั้นเธอพูดออกไปไม่ได้ ไม่เคยกล้าบอกสักครั้ง ไม่เคยมั่นใจ คำว่ารักที่เธออยากให้ ใช่สิ่งที่ดีทีสุดสำหรับเขาหรือเปล่า? ความรักของเธออาจทำร้ายหัวใจเขา เธอจะปกป้องคนรักจากการกระทำแต่หนหลังของตัวเองได้อย่างไร... ปรางหอมคิดถึง “ท่าน” เธอสับสนและหวั่นหวาดกับเรื่องอดีตเป็นครั้งแรก... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 16:00:48

ความคิดเห็นที่ 56 เป้ง ตรงเวลามากค่า คุณพี่มิ้วสุดสวย สุดสวาทขาดใจ จากคุณ : curlyning เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 16:02:36

ความคิดเห็นที่ 57 กรี๊ดดด ในที่สุดก็มา จากคุณ : noinachan เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 16:04:28

ความคิดเห็นที่ 58 55555555555555555+มาตรงเวลาเป๊ะเลยคุณป้าน้องมิ้วที่รักของเค้า  กลัวกองทัพแควนคลับไปถล่มแน่ๆ แฮ่......... จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 16:04:39

ความคิดเห็นที่ 59 รอดตัวไป ป้า ชริส์ จากคุณ : พูดม่ะระร่าง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 16:11:39

ความคิดเห็นที่ 60 โฮะ โฮะ โฮะ ..........   ไม่รู้จะบอกยังไงดี ผูกปมขนาดนี้ สสัยต้องวิ่งหาต้นผักชีหาที่ผูกคอตัวเองสักหน่อย อ่อย...คงอีกยาวแหงๆ เฮ้อออออออ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 16:11:50

ความคิดเห็นที่ 61 อ่านแล้วแอบอินเล็กๆ ค่ะ อินกับการเป็น "คนคั่นเวลา" ของธิดาฟ้า แค่นั้นเอง :) จากคุณ : soulchan เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 16:18:18

ความคิดเห็นที่ 62 น่าลุ้นดีนะ คู่นี้จะลงเอยยังไง จะแทรจิดี้หรือแฮปปี้เอนดิ้ง ผู้จัดละครน่าเข้ามาอ่าน ติดตลาดแหงมๆ จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 16:29:56

ความคิดเห็นที่ 63 เร็วๆๆๆๆๆจิ อยากรู้ว่าธิดา จะตามสืบอดีตปรางหอมได้ไหม ตื่นเต้นๆๆๆ จากคุณ : พูดม่ะระร่าง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 17:06:35

ความคิดเห็นที่ 64 ไม่นานวัน พิมลถูกผู้เป็นแม่เรียกตัวไปไตร่สวนหนักหน่วง ซึ่งไม่เกินจากความคาดหมายของเขา “หนูธิดามาเล่าให้แม่ฟัง นี่หลงผู้หญิงขนาดขอเลิกกับเมียดีๆเลยเหรอมล” หงุดหงิดผิดหวังชัดเจน “ธิดาบอกแม่อย่างนั้นเหรอครับ” “ใช่ หนูธิดาเขาบอกแม่ มลติดผู้หญิงจนไม่ยอมกลับบ้าน ซ้ำร้ายมลยังขอหย่าเขาอีกด้วย เป็นบ้าไปแล้วหรือไง ทำไมทำอย่างนี้” “ผมไม่ได้ขอเลิกกับเขาเพราะเรื่องผู้หญิง ผมขอเลิกกับเขาเพราะเราอยู่ด้วยกันไม่ได้” แววตาหม่นเศร้า “มันอะไรกันนักกันหนา หนูธิดาเขาดีแสนดี ทั้งสวย ทั้งรวย พ่อแม่มีหน้ามีตา เป็นข้าราชการผู้ใหญ่ทั้งคู่ จะมีปัญหาอะไร” “แม่ครับผมไม่ได้แต่งงานกับหน้าตา ชาติตระกูลของเขานะครับ” น้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจ หญิงสูงวัยชะงักและเหมือนจะตระหนักในบางเรื่อง “แล้วมันเพราะอะไรถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้” อ่อนโยนมากขึ้นและดูจะเปิดใจให้ลูกชายคนเล็กกว่าเคย ชายหนุ่มพยายามเล่าความรู้สึกอัดอั้นตันใจของตัวเองให้ผู้เป็นแม่ฟัง เขายืนยันเขาอดทนมามาก และทนไม่ได้แล้วจริงๆ “แม่ไม่เห็นมันจะเป็นเรื่องใหญ่ตรงไหนเลยมล ธิดาเขายังเด็ก ถูกตามใจมาบ้าง ก็คิดและทำแบบเด็กๆ เดี๋ยวนานไปเขาก็เป็นผู้ใหญ่เอง” “เมื่อไหร่ครับแม่ที่เขาจะโตเป็นผู้ใหญ่ อะไรจะเปลี่ยนความคิดเขาเหรอครับ” “ในเมื่อพ่อแม่ยังเห็นเขาเป็นเด็กตัวเล็กๆ ตัวธิดาเองก็ไม่ได้พยายามจะคิดเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเลย ถ้าผมยังอยู่กับเขาไม่มีทางที่เขาจะเปลี่ยน” “เยอะแยะไปที่พอมีลูกแล้ว คนเป็นแม่ต้องกลายเป็นที่พึ่งของลูก ก็เป็นผู้ใหญ่กันทั้งนั้น” คุณนิภาแสดงความเชื่อมั่น “ต้องเอาลูกมาพิสูจน์ความเป็นแม่เหรอครับ ไม่ใช่ควรพร้อมเป็นแม่ก่อนถึงจะมีลูกเหรอครับ” คุณนิภานิ่งอึ้งกับเหตุผลของลูกชายคนเล็ก เขาเติบโตและมีความคิดลึกซึ้งเป็นของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ ดูเหมือนนางไม่เคยสังเกต “ถึงยังไงแม่ก็ไม่เห็นด้วยที่ต้องถึงขั้นหย่าร้างกัน ทนมาได้ตั้งสามปี ทนกว่านี้อีกสักหน่อยให้แน่ใจมันจะยากอะไร” “แม่ครับ ผมนะครับที่ต้องเป็นคนทน ผมทนไม่ไหวแล้ว แม่อย่าบังคับผมเลย” แววตาเขาสลดลง น้อยใจที่แม่ไม่เคยเห็นใจเลย หญิงสูงวัยถอนหายใจ “เลิกลากันตอนนี้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จะค้าความขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันจะดีเหรอมล” แท้จริงนางเป็นห่วง เห็นใจลูกชายไม่น้อย แต่เพราะเห็นเค้าลางความยุ่งยาก นางจึงไม่อยากให้เกิดเรื่องร้าวฉาน “อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดครับแม่ ถ้าเขาจะถึงขนาดทำให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตจนมองหน้ากันไม่ติด ก็ให้มันรู้ไป” ชายหนุ่มกำลังพูดถึงความสัมพันธ์และสายใยร้อยเกี่ยวในหลายเรื่องราวที่สองครอบครัวเคยพึ่งพากัน “แม่ครับที่จริงมันก็แค่เรื่องของผมกับธิดาที่อยู่กันไม่รอด หากไม่ดึงใครเข้ามายุ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยนะครับ” “ถ้าทุกคนปล่อยให้ผมกับเขา จัดการเรื่องราวของเราด้วยตัวเอง มันก็เหมือนเรื่องผัวเมียหย่าร้างทั่วไปนั่นแหละครับ” “แม่ไม่คิดอย่างนั้นนะมล พ่อแม่ธิดา เขารักลูกขนาดนั้นเขาคงไม่ยอมจบง่ายๆ” สีหน้าคุณนิภาเครียดเคร่ง “ถ้าเขาทำอย่างนั้น แม่จะช่วยผมหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มถาม อ่อนแรงแหบโหย “มลเป็นลูกแม่  ถ้าเรื่องจะบานปลาย แม่ก็ต้องช่วยลูกอยู่แล้ว” นางพูดเสียงเรียบที่คือความหนักแน่นมั่นคง “ขอบคุณครับแม่” พิมลยิ้มกว้างอุ่นใจอย่างที่สุดที่แม่ให้ความมั่นใจกับเขาถึงขนาดนี้ “แต่ถ้ามีเรื่องผู้หญิงอย่างที่เขากล่าวหา มลไม่ต้องมาหาแม่หรอกนะ แม่ไม่ช่วย” จริงจังเด็ดขาดคงเดิม ชายหนุ่มหน้าถอดสี ไม่แน่ใจเรื่องเขากับปรางหอมเวลานี้ จะเป็นประเด็นให้คุณนิภางดความช่วยเหลือหรือไม่ พิมลรู้จักคุณนิภาที่เย่อหยิ่งและเชื่อมั่นในตัวเองดีพอ ตลอดเวลาที่เป็นลูกแม่ เขารู้ดีแม่เข้มแข็งและแกร่งมากเพียงใด นางไม่มีทางรับฟังเรื่องของปรางหอมจากปากของเขาได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องถูกหรือผิด สำหรับนาง ธิดาฟ้าคือสะไภ้ในฝัน ดังนั้นนอกเหนือจากธิดาฟ้าในเวลานี้ คุณนิภาไม่อาจยอมรับผู้หญิงคนไหนของเขาได้เลย แค่ต้องทำใจสูญเสียลูกสะไภ้ที่เลือกมากับมือเป็นเรื่องที่เรียกได้ว่านางยอมให้เขามากที่สุดแล้ว มากกว่านี้คือเรื่องเกินฝัน ถึงอย่างนั้น พิมลยังมีใครอีกคนที่จะช่วยเกลี้ยกล่อมแม่หากจวนตัวขึ้นมาจริงๆ พี่กิ่งทอง จะอยู่ข้างเขาเพื่อรับมือความโกรธเกรี้ยวไม่พอใจของแม่ ชายหนุ่มหวังใจให้เป็นเช่นนั้น... นั่นหมายความว่าเรื่องระหว่างเขากับปรางหอมจะไม่ใช่เรื่องปกปิดในครอบครัวอีกต่อไป อย่างน้อยเวลานี้พี่กิ่งทองต้องรู้ความจริงทั้งหมด... แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 55 17:21:38 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 17:12:04

ความคิดเห็นที่ 65 โอย...เหมือนอยู่ในห้องที่กำลังถูกสูบอากาศออกไปทีละน้อย คุณมิ้วววววววววววววววว ถ้าอิฉันขาดใจเพราะปมที่คุณมิ้ววางไว้ ใครจะรับผิดชอบคะเนี่ย จากคุณ : แม่เฒ่าสาวสิบแปด เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 17:18:11

ความคิดเห็นที่ 66 ค่ำๆเค้าจะมาต่อให้อีกนะคะ  เรื่องมันเข้มข้นดีแท้... ขอบคุณปรางหอม ผู้หญิงสวยมีอดีตทุกคน ไหนๆเรื่องมันก็ดำเนินมาขนาดนี้ จะตัดจบสั้นกุด เหมือนนิยายเล่ม 10 บาทได้ไงนิ (ตอนนี้ยังมีหรือเปล่าหนอ) อดทนต่อไปนะคะท่านผู้อ่านที่รัก แฮ่ แฮ่ ป้าขรา......... หนูทำคุณป้าอึดอัดขนาดนั้นเลยเหรอคะ แฮ่ แฮ่ (แอบดีใจ เอ๊ะยังไง ทำไมไม่สำนึกผิด) ลุงพูดม่ะระร่าง   สัญญาว่าไม่เกิน 2 ทุ่มเค้าจะกลับมา แต่ถ้าตะเองทนไม่ไหว จะไปรวมหรือแยกร่างที่ไหน  เชิญก่อนนะจ้ะ คุณ soulchan - เค้าเขียนมาตั้งแยะ ทำให้ตะเองอิน แค่เนี่ย...ต้องฝึกฝนต่อไป ฮึบ ฮึบ คุณพี่ aunty36 - ซับซ้อน และน่าติดตามดีนะคะ เค้าก็ชอบ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 17:27:37

ความคิดเห็นที่ 67 นี่มันวันเสาร์น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ศุกร์เมา เสาร์ถอนงายยยยยยยยยย ป้านี่หนา จริงๆเลย ชอบทำให้ค้างคา >___<'' ชอบทำให้อยากแล้วจากไป  แง่มม พรุ่งนี้เค้าตามอ่านจากกระดานชนวนก้อด้าย ชริส์ เมาดีก่า 555 ว่าแล้วก็จำต้องตัดใจจากพิมล ปรางหอม ธิดาฟ้า พี่กิ่งและคุณนิภา ชั่วครา เพื่อออกท่องไปในท้องทะเลสีทองผ่องอำพัน อิจฉาเค้าดิป้า เมาได้เมาดีทู้กกกกวัน อิอิอิ เจอกัน ( ถ้าตามอ่านคงพรุ่งนี้ ถ้าเม้นท์มอยคงวันจันทร์ ) นะคร้าบ แฟนคลับที่น่ารักทุกคน Have a nice weekend ^^ จากคุณ : พูดม่ะระร่าง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 17:45:20

ความคิดเห็นที่ 68 สวัสดีค่ะ พี่มิ้ว คุณพี่อ๋อง พี่หนิง พี่ทราย คุณลุงสายน้ำ คุณลุงภู คุณลุงพูดม่ะระร่าง คุณแม่เฒ่าสาว18 คุณป้า36 พี่มุตตา คุณป้าแจ๊ส ลุงโทมัส  พี่ben พี่paengnou และคุณsoulchan ตกหล่นผู้ใด ขออภัยด้วยน่ะค่ะ สมองอันน้อยนิด คิดได้แค่นี้จิงๆ -*- แฮะๆ ตามมาช้าไปนิดๆ แต่เค้ายังตามอยู่น้า รายงานเยอะมากไม่ไหวจะสะสาง เฮ้อออ แต่ยังดีมีให้อ่านเพิ่มตั้ง 2 เรปแนะ ดีใจม๊ากก พี่อ๋อง น้องต้องขอบคุณด้วยน่ะค่ะ มาขึ้นกระทู้ใหม่ โหลดเร็วขึ้นเยอะ แถมรวมไว้ให้อ่านได้ง่ายขึ้นด้วย วันนี้วันเสาร์ เงียบๆเหงาๆแบบบอกไม่ถูก เริ่มคิดถึงที่บ้านบ้างแล้ว อยากทำกิจกรรม กินข้าวเป็นครอบครัวบ้าง แง่ๆๆ :(( จากคุณ : ต้นหญ้าสีขาว เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 18:25:28

ความคิดเห็นที่ 69 คุณพี่อ๋อง หายไปไหนค้า.. ไหนบอกจะพบกันตอนเย็นๆ นี่ค่ำแล้ว อุตส่าห์ขึ้นกระทู้ใหม่ให้ แล้วหายต๋อมซะงั้น จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 18:46:45

ความคิดเห็นที่ 70 คุณป้าน้องมิว เค้าอ่านทู้ตัวเองในสมารท์โฟนแล้วแวดเศียรเวียนเกล้า พาลพาจาสำรอก ต้์องจรลีและงดอ่านทู้เสาร์อาทิตย์ เดวจะมาเม้นท์วันทำงานน่ะฮ้าบายๆไแฟนคลับทุกท่านเจอกันวันจันทร์55555 ปลิงจาตามไปกรึ่มกะลุงพูดม่ะฯ จากคุณ : paengnou เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 18:50:12

ความคิดเห็นที่ 71 เกาะขอบรอคุณมิ้วต่อไป ^_^ จากคุณ : noinachan เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 19:37:58

ความคิดเห็นที่ 72 เห็นด้วยกับพี่ paengnou เลยค่ะ ถ้าอ่านจาก สมาร์ทโฟนนี้คงตาลายมากก กว่าจะจบแต่ละเรป แต่ถ้าเรื่องนี้ไม่จบก่อนวันที่ 24 คาดว่าคงได้เจอสภาพตาลายแบบนั้นแน่ๆๆๆๆ นี้ทรายไม่ได้อ้อนวอนให้พี่มิ้วจบภายในอาทิตย์หน้านะเนี่ยยยยยยย สวัสดี ลุงพูดม่ะระร่าง พี่หนิง พี่เบญ พี่paengnou พี่แจส น้องหญ้า คุณnoinachan ลุงโทมัส พี่ภู ค่ะ//ครบยังหว่า ^^" จากคุณ : sandsandza เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 19:59:06

ความคิดเห็นที่ 73 คห. ที่ 72 หนูทราย ขาดป้าไปคนนึง (มั้ง) แต่บ่เป็นหยัง บ่ถือ แฟนขับคุณมิ้วเยอะ ครบยาก *แก้ตัวเลขเรปค่ะ คนแก่ตาลายไปหน่อยนึง* แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 55 20:30:43 จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 20:29:46

ความคิดเห็นที่ 74 คุณตาพูดม่ะระร่างขราาา....เค้ามีแต่ศุกร์เมา เสาร์นอน อาทิตย์ถอน จันทร์ลา นะค๊า ไม่ใช่ศุกร์เมาเสาร์มาถอนพักผ่อนกะเพาะสักวันเถอะค่าาาาาาาาาาาา ^^ ฮืออออออออออ.....คุณป้าน้องมิ้วถ้าเค้าจะเอาน้องต้นหญ้าสีขาวของตัวเองไปให้แมวเค้ากินตัวเองจะว่าอะไรมั๊ยอ่า ...น้องต้นหญ้าเรียกเค้าว่าป้า เค้าม่ายย๊อมมมมมมมมมมมมม ..... สวัสดีรอบค่ำค่าคุณป้า36  คุณแม่เฒ่าสาวสิบแปด  น้องทราย  คุณnoinachan  คุณpaengnou ^^ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 20:33:27

ความคิดเห็นที่ 75 สวัสดียามค่ำค่ะ คุณ jazz, คุณป้า 36, น้องทราย, คุณ noinachan, น้องต้นหญ้า วันนี้มีหนังฉายรอบค่ำแน่ๆ ใช่ไหมคะ อิฉันกลัวรอเก้อ จากคุณ : แม่เฒ่าสาวสิบแปด เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 20:54:05

ความคิดเห็นที่ 76 สวัสดี ป้า 36 ป้าแม่เฒ่าค่ะ สงสัยคืนนี้คงต้องรอหนังรอบดึกแน่เลยค่ะ จากคุณ : sandsandza เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 21:02:51

ความคิดเห็นที่ 77 แง๊ๆๆๆ หนูเผลอเรียกตามพี่มิ้ว หนูไม่ตั้งใจน่ะค่ะ ป๊าแจ๊ส อุ๊ย พี่แจ๊ส เดวเรียกพี่แทนก็ได้ค่ะ อย่าพึ่งเราหนูไปเป็นอาหารแมวเลยน่ะคะ เกรงแมวจะติดคอเพราะหนูหนังเหนียว เค็ม ไขมันเยอะ แฮะๆ จากคุณ : ต้นหญ้าสีขาว เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 21:11:57

ความคิดเห็นที่ 78 สวัสดี สาธุรอบวงครับทุกท่าน เมื่อเช้ามีภารกิจต้องรีบตื่น  แรกสุดมาอ่านว่าคุณมิ้วเพิ่มเรปอย่างไรหรือไม่  นี่ถ้าให้ติดมากกว่านี้อีกนิดเดียวคงได้ลงแดงกันบ้าง แล้วก็แว่บไปเห็นเสียงร้องขอของคุณมิ้วให้ช่วยแตกกระทู้  แต่ก็เห็นคุณป้า36 บอกว่าให้คุณมิ้วแตกเอง  ผมก็สองจิตสองใจ แต่เวลามันไม่รอใคร...คิดว่าคุณมิ้วเธอคงเหนื่อยในการปั่นเรื่องให้พวกเราแล้วก็เลยตัดสินใจโดยพลการว่าต้องทำให้เช้านี้เลย ว่าแล้วก็แตกแล้วก็แปะ ๆ ๆ จนครบ  กลับไปดู...อ้าว...ทำไมมันไม่ขึ้นข้อความว่าแตกทู้มาที่นี่อัตโนมัติล่ะนี่  ดูเวลา...บ่ะ  จะต้องไปแล้ว เอาล่ะ  ก่อนจะจรลี  ขอไปเจรจาพันทิพช่วยดูแลการแตกกระทู้ให้หน่อยว่าทำไมมันไม่ขึ้น  ส่งสารให้เสร็จผมก็ระเห็จออกไปทำธุระ เพิ่งกลับมาตอนเกือบ ๆ ทุ่ม  ก็ต้องทำธุระที่บ้านให้เรียบร้อยก่อนแล้วก็เข้ามาที่นี่ นึกอยากเอาหัวโขกกำแพงนัก...ทำไมแตกแล้วมันไม่เป็นกระทู้แตก???  มันกลายเป็นกระทู้ใหม่  แล้วไอ้ที่ผมเขียนข้อความ เพื่อให้ออนอัตโนมัติตอนแตกกระทู้มันอยู่ไหน?  มันหายไปอย่างไร?  อ้อ...สงสัยผมสลับผิดกระทู้เป็นแน่...จำได้ว่าเปิดไว้ 2 กระทู้  1 คือกระทู้แตก อีก 1 คือกระทู้เดิม แล้วก็เผลอปิดกระทู้เดิม  แล้วก็เปิดใหม่  น่าจะเป็นการปิดกระทู้แตกแล้วเปิดกระทู้ใหม่ เสียมากกว่า....5555 เช้า ๆ หัวยังไม่แล่นครับ  สงสัยว่าต้องเผาหัวกันบ้างแล้ว (แอบหน้าแดง)   ทุก ๆ ท่านน่ารักมาก  อุตส่าห์ตามกันมาถูก ขอบคุณทุกท่านมากครับที่ไม่พูดเรื่องหน้าแตกของผม  (คุกเข่าคารวะน้ำใจทุกท่าน) จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 21:16:54

ความคิดเห็นที่ 79 ขอตอบของเก่าจากกระทู้โน้นก่อนนิดนะครับ ผมขอขอบคุณคุณภู และคุณ ben ที่บอกชอบกลางฟลอร์อีกสองราย ขอรับไว้และรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ และชอประกาศ (วันนี้ยังไม่ได้บอกใคร) ว่าผมก็รักคุณทั้งสองเช่นกัน พร้อมกันนี้ขอบอกว่ารักทุกท่านด้วยสัตย์จริงครับ  ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เข้ามาที่นี่ ผมได้รับความรักและความอบอุ่นจากการพูดคุย แลกเปลี่ยนความคิดจากทุกท่านด้วยถ้อยเสนาะไพเราะและอบอุ่นหัวใจอย่างยิ่ง  นอกจากจะติดเรื่องราวรักสามเส้าของคุณมิ้วแล้ว ผมยังติดพวกคุณทุกคนด้วยครับ   หนูทรายครับ ขอบคุณที่ช่วยชี้แจงให้คุณภูฯ ได้หนีบหมอน มุ้ง ตามมามุงกระทู้นี้ต่อได้ครับ คุณ แม่เฒ่าสาวสิบแปด ครับ อายุเป็นเพียงตัวเลขครับผม  แม้ผมอาจจะอ่อนวัยกว่าในโลกความจริง แต่ในที่นี้ผมยินดีเป็น "พี่" ให้คุณเม่เฒ่าฯ ได้ตลอดไปครับ  รับไวน์นะครับ (อยากขานแค่สาวสิบแปดจริง ๆ เชียว) สวัสดีคุณแคน คุณพูดม่ะระร่าง คุณ noinachan, MrThomas หนูแจ๊ซ หนูแป้ง หนูหนิง คุณอดออม คุณมิ้ว คุณภูฯ คุณ soulchan และหนูหญ้าฯ ครับ ว่าแต่คุณมุตตา เจ้าของหมอนหายไปไหนเสียแล้ว  ผมขออนุญาตจกมาไว้ทู้นี้เพื่อการอ่านอย่างสุขารมณ์ของทุกท่านนะครับ จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 21:37:54

ความคิดเห็นที่ 80 พี่อ๋องขา อิฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมทุกคนหลงรักพี่อ๋อง รับไวน์มาถือไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยววันที่ 31 ตุลา อิฉันจะจิบค่ะ ป.ล. เพื่อนในเน็ตหลายคนเรียกอิฉันว่า สาวสิบแปด มีแต่กระทู้คุณมิ้วนี่แหละค่ะ ที่อิฉันกลายเป็น ป้า ไปได้ยังไงก็ไม่รู้ จากคุณ : แม่เฒ่าสาวสิบแปด เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 22:01:40

ความคิดเห็นที่ 81 ^^คุณแม่เฒ่าสาวสิบแปดขราาา....คุณป้าน้องมิ้วเธอกลัวว่าเธอจะเป็นป้าอยู่คนเดียวไงคะ เธอถึงต้องรีบเรียกคนอื่นๆว่าป้าก่อน แฮ่ๆๆๆ   แต่เอ............. 31 ตุลานี้ท่าจะเป็นวันสำคัญของคุณแม่เฒ่าสาวสิบแปด ยังไงหนูอวยพรล่วงหน้าขอให้มีความสุขสมหวังดังใจในทุกๆเรื่องนะคะ (หนูกลัวถึงวันแล้วจะลืมอวยพรค่ะ ^^) คุณพี่อ๋องขา....คุณป้าน้องมิ้วถามหาอยู่ค่ะว่าหายไปไหนใยวันนี้ไม่มา หนูเกือบจะตอบว่าไปกับคุณลุงภูเขาฯอยู่แล้วเชียวค่า  ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องหนูต้นหญ้าขรา...งั้นยังไม่เอาไปให้แมวกินก็ได้ค่า ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอาเก็บไว้ก่อง  ให้ต้นงามๆ ยอดอวบๆ ค่อยเอาไปเสริฟลูกๆเค้า ^^ มาบอกราตรีสวัสดิ์ทุกท่านค่ะ....ขอให้คืนนี้หลับฝันดีกันทุกคนนะคะ พรุ่งนี้พบกันใหม่ค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 55 22:25:03 จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 22:23:07

ความคิดเห็นที่ 82   คุณ jazz ขา 31 ตุลา ไม่ได้สำคัญอะไรหรอกค่ะ แต่ 30 ตุลา เป็นวันออกพรรษา อิอิ ไว้ค่อยจิบไวน์ตอนออกพรรษาแล้วดีกว่า เนอะ  จากคุณ : แม่เฒ่าสาวสิบแปด เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 22:41:08

ความคิดเห็นที่ 83 ฤดูกาลเร่งงานเริ่มต้นขึ้นแล้ว ปรางหอมใช้เวลาอยู่ที่โรงงานมากกว่าที่ผ่านมา  สินค้าหลายรายการถูกบีบด้วยเวลา ปีนี้อาจแปลกไปบ้าง คล้ายปรางหอมมีบอร์ดี้การ์ดส่วนตัว พิมลมักมาอยู่เป็นเพื่อนเสมอ ดังนั้นเธอไม่จึงค้างที่โรงงาน หญิงสาวยืนมองกลุ่มคนงานที่กำลังขมักเขม้นจากหน้าต่างสำนักงานชั้นสอง สายตาจับจ้องเหมือนเหยี่ยวมองหาเหยื่อ เธอชอบที่จะอยู่ดูแลงานด้วยตัวเองเสมอ ปรางหอมไม่ใช่ผู้บริหารหรือเจ้าของกิจการประเภทอยู่บนหอคอยงาช้าง เธอรู้ขั้นตอนการทำงาน การผลิตสินค้า และมีความเชี่ยวชาญกับงานที่ทำไม่น้อยกว่าหัวหน้าแผนกคนไหน ปรางหอมสามารถลงมือทำงานในตำแหน่งที่ขาดแคลนด้วยตัวเองได้ทุกตำแหน่ง กระทั่งตำแหน่งแรงงานไร้ฝีมือ จนถึงระดับหัวหน้างานที่เป็นช่างเทคนิคพิเศษ เป็นเพราะเธอพร้อมที่จะเรียนรู้ และทุ่มเททุกขุมพลังให้กับงานไม่เคยหวั่นแม้แต่น้อย สาวสวยมีรูปเป็นทรัพย์พิเศษเช่นปรางหอม ไม่ใช่แค่สวยและใช้เพียงความสวยให้เป็นประโยชน์เท่านั้น มันสมองและหัวใจนักสู้ พาเธอมาสู่จุดนี้ จุดที่คุมโรงงานที่มีพนักงานไม่ต่ำกว่าสองร้อยคนเป็นลูกจ้าง ปรางหอมไม่เคยให้ความสวยเป็นอุปสรรคในการทำงานหนัก เธอมีศิลปะในการปกครองคนได้น่าชื่นชมอีกด้วย เวลานี้พนักงานส่วนสำนักงานกลับบ้านกันเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงเลขาฯสาวเพียงคนเดียวที่อยู่ทำโอเวอร์ไทม์ “อีกสักพักคุณพิมลจะมาถึง พิณช่วยไปรับอาหารที่ร้านประจำให้ด้วย พี่โทร.สั่งร้านไว้แล้ว สักครึ่งชั่วโมงค่อยไปก็ได้จ้ะ” เลขาฯตอบรับคำสั่งที่คล้ายจะเป็นกิจวัตรในช่วงนี้ “พิณอยากกินอะไรก็ซื้อมาด้วยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” เธอส่งธนบัตรให้เลขาฯ แล้วเดินหายเข้าห้องทำงานส่วนตัว สินค้าเพิ่งอยู่ในช่วงต้นของการผลิต คืนนี้คงไม่มีปัญหาให้วุ่นวายใจ คาดว่าไม่เกินสี่ทุ่มเธอจะกลับไปพักที่บ้าน หากเป็นปีก่อนหน้าเธออาจเลือกนอนค้างโรงงาน เพราะสะดวกที่ไม่ต้องเดินทางกลับเข้าเมืองให้เสียเวลา เมื่อพิมลก้าวเข้ามาในชีวิตถึงขนาดนี้ ปรางหอมไม่สะดวกใจที่จะค้างโรงงาน โดยทิ้งให้เขาต้องนอนลำพังอยู่ที่คอนโดฯ เป็นความรู้สึกแปลกประหลาดสำหรับปรางหอมไม่น้อย ที่มีใครบางคนให้เธอเป็นห่วงเป็นใย ที่สำคัญเธอรู้สึกดีที่ได้ใส่ใจใครคนนั้น โดยไม่มีความคิดว่าเขาจะเป็นภาระใจอย่างที่เคยคาด หญิงสาวพบว่าตัวเองมีความสุขที่ไม่ต้องอยู่เหงาๆตามลำพัง อุ่นใจที่มีใครสักคนนอนเคียง พอใจที่ยามตื่นยังเจอเขาอยู่ข้างๆ ช่วงเวลาที่มีเขาอยู่ด้วยเป็นความรู้สึกเต็มตื้นที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน ปรางหอมไม่เคยมีคู่รัก ไม่เคยอนุญาตให้ตัวเองรักใคร และไม่เปิดใจให้ใครเข้าถึงมากเท่าพิมล เขาไม่ต่างจากเป็นคนรักคนแรกและคนเดียวของปรางหอม เธอยอมรับว่ารักเขามาก แม้ไม่เคยบอกเขาเลย ความรักเหมือนถูกซ่อนตลอดมาจนเป็นเรื่องชินชา ความสัมพันธ์ปกปิดเหมือนเป็นปกติธรรมดาสำหรับปรางหอม หญิงสาวหวนคิดถึงเรื่องที่เขาบอกเล่าเมื่อคืนก่อนหน้า “ผมอยากพาปรางไปรู้จักพี่กิ่งจังเลย พี่สาวผมใจดีมาก รับรองปรางต้องชอบพี่กิ่ง” เขาเอ่ยอารมณ์ดี “พี่สาวคุณจะชอบปรางเหรอ ไม่น่าจะใช่มั้งเวลานี้” เธอไม่มั่นใจกับสถานการณ์ที่คล้ายจะอึมครึมของเขา “พี่กิ่งเป็นคนมีเหตุผล เขารู้ปัญหาของผมกับธิดามานานแล้ว พี่กิ่งไม่ตำหนิคุณแน่ๆ ไม่ต้องห่วง” ชายหนุ่มมองโลกในแง่ดี ปรางหอมคล้ายจะอึดอัดจนเขารู้สึกได้ “คุณยังไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราคบกัน ผมเข้าใจ แต่นี่พี่สาวแท้ๆของผม ไม่มีปัญหาหรอก” “พี่คุณรู้แล้วเหรอว่าคุณคบกับฉัน” “อืม...พี่กิ่งไม่รู้ว่าผมคบกับปราง แต่เค้าพอจะรู้ว่าผมมีใครบางคนที่ผมรักมาก ก็ไม่เห็นเค้าว่าอะไรนะ” หญิงสาวไม่คิดเหมือนชายหนุ่ม ถึงอย่างนั้นเธอไม่ได้บอกหรืออธิบายเพิ่มเติม “ช่วงนี้ปรางค่อนข้างยุ่ง คุณก็เห็น เอาเป็นว่ารองานซากว่านี้สักหน่อยดีกว่ามั้ย” เธอใช้งานเลี่ยง ซึ่งเขาไม่อาจแย้งเพราะเป็นความจริง หากเป็นการคบกันของหนุ่มสาวทั่วไป การพาคนรักไปรู้จักคนในครอบครัวแสดงให้เห็นถึงความตั้งใจดีที่จะคบหากัน สำหรับปรางหอมไม่เป็นเช่นนั้น เธอหวั่นกับการเปิดเผยความสัมพันธ์อย่างที่คนอื่นไม่สามารถทำความเข้าใจได้ง่ายๆ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 22:41:22

ความคิดเห็นที่ 84 อินเพราะตัวเองดราม่าอยู่ค่ะ แฟนขอเลิกเพราะจะกลับไปคบกับแฟนเก่า T_T ชอบงานคุณมิ้วค่ะ ติดตามอ่านตลอดค่ะ ถ้าหาเวลาอ่านได้ แหะๆ ^^" จากคุณ : soulchan เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 22:41:31

ความคิดเห็นที่ 85 ง่า...ค่ำคืนนี้บ้านชมวิวยุ่งมากมายค่ะ มีเพื่อนๆผลัดเปลี่ยนมาคุยเล่นหลายราย ต้องขออภัยด้วยนะคะ คืนวันเสาร์บ้านชมวิวคาดเดายากมาก ไม่แน่ใจว่าจะต่อได้อีกหรือไม่ เพื่อนขี้เมาบางคนท่าจะลากยาว หากไม่ไหว แนะนำให้พักผ่อนก่อนค่ะ ตื่นมามีเซอร์ไพร้ส์ ดีกว่าเฝ้ารอแล้วไม่ได้อะไรเนอะ แฮ่ แฮ่ รีบมารีบไป แล้วค่อยทักทายทีหลังนะคะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 22:46:35

ความคิดเห็นที่ 86 ขอบคุณ พี่อ๋อง ที่แตกกระทู้ออกมาให้อ่านครับ คุณมิ้วให้แฟนคลับรอนานไปแล้ว ไหนบอก 2 ทุ่มไงตัวเธอ จากคุณ : trash_lhoy เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 22:46:45

ความคิดเห็นที่ 87 สวัสดียามดึกค่ะ กลับบ้านมาอยากนอนมาก แต่ก็อยากอ่านกระทู้มากเช่นกัน อยากมาอ่านนิยายต่อ อยากมาอ่านที่เหล่าFCพูดคุย หยอกล้อกัน มันเป็นความสุขอย่างหนึ่งเหมือนกันนะคะ ถึงแม้จะเพิ่งเป็นFCของพี่มิ้วได้ไม่นาน แต่เพื่อนพ้องน้องพี่ ลุงป้าน้าอาทุกคน ก็ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี ห่วงใย ใส่ใจกันตลอดเลย อบอุ่นจัง.... จากคุณ : curlyning เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 22:53:26

ความคิดเห็นที่ 88 ว้า คุณมิ้วออกตัวแบบนี้ สงสัยคืนนี้ไม่มีต่อแน่เลย T^T ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้เช้าค่อยเข้ามาใหม่ ไปปั่นงานต่อดีกว่า ฝันดี FC คุณมิ้วทุกท่านค่ะ จากคุณ : noinachan เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 23:21:14

ความคิดเห็นที่ 89 คุณสาวสิบแปดครับ ไวน์มีให้ไม่อั้น วันนี้รับไม่ได้ งั้นผมดื่มแทนให้ก่อน ไว้หลังออกพรรษาค่อยรินให้ใหม่จะได้ไม่ทำให้กระอักกระอ่วนใจ อีกประการ...ไวน์รินแล้วไม่ดื่ม หรือเก็บไว้ดื่มเนิ่นนานไป รสชาติจะไม่ดี  บางท่านอาจเสาะท้องด้วยครับ หนูแจ๊ซครับ ผมมาส่งเข้านอน ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะครับ คุณ soulchan วันนี้ผมได้ไปฟังเรื่องดี ๆ มา อยากจะขอเล่าให้ฟังบ้าง เผื่อว่าจะทำให้น้ำตาแห้ง หัวใจแกร่ง และมีแรงก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นใจ มีพ่อคนหนึ่งเห็นเด็กเข้ามาเรียนพิเศษ อายุเพิ่งสิบห้า สิบหก แต่งขอบตาดำ ขนตางอนยาว แก้มชมพู ปากแดงระเรื่อ คุณพ่อท่านนั้นกล่าวกับเด็กว่าหนูเอ๋ย  ทำไมต้องแต่งตัวเกินวัยขนาดนี้?   "ก็อยากสวย จะได้มีคนสนใจ"  เด็กตอบ คุณพ่อกล่าวกับเด็กว่า  หนูแต่งอย่างนี้ ก็เหมือนดอกไม้ส่งกลิ่นล่อภุมรินทร์ คงมีชายหลายคนวิ่งเข้ามาเพราะความเย้ายวนจาก ความสวยงามเบื้องหน้า  แล้วหนูจะหาคนที่จริงใจกับหนูได้ที่ไหน? เด็กสาวมองอย่างมีเครื่องหมายคำถามแปะอยู่ตรงหน้าผาก อาจจะคิดว่าก็ชั้นจะล่อให้ผู้ชายมาหา แล้วมันผิดคอนเซ็ปต์ตรงไหน? คุณพ่อท่านนั้นสอนต่อไป...คนเราเกิดมาทุกคนล้วนมีคู่  แต่คู่แท้จะมาหาหนู  เค้าก็แค่มีมโนหน้าของหนูอยู่ในหัวเค้าอยู่แล้ว ให้สวยกว่านี้ก็ไม่เอา ด้อยกว่านี้ก็ไม่สน เพราะถ้าเป็นคู่กันแล้วยังไงเค้าก็ต้องมาหาหนูวันยันค่ำ  แต่ถ้าหนูยังแต่งล่อชายที่รัก แต่ความสวยงาม  ก็จะมีหลายคนเข้ามาโดยที่หนูจะเสียเวลาเปล่าปลี้เพราะเค้าเหล่านั้นมาด้วยหน้าตาที่เค้าพึงใจ  ไม่ใช่ ตัวหนูจริง ๆ ที่เค้าสนใจ  ลอกคราบหน้าออกไปเค้าอาจจะถอยหนี  แล้วหนูจะรีบมีคนที่ไม่ใช่มาป้วนเปี้ยนในชีวิตอยู่ให้เสียเวลา ชีวิตหนูทำไม? แค่อยากจะบอกคุณว่า  คนที่ใช่  ยังไงเค้าก็ไม่ไปไหนครับ  แม้อาจจะต้องมีพลัดพรากกันบ้าง  แต่ท้ายที่สุดเค้าก็จะกลับมา   หากว่าคุณเชื่อก็ไม่ต้องเสียใจ ไม่ใช่ว่าคุณไม่ดีเค้าถึงไป  แต่เป็นเพราะเค้าและคุณไม่ใช่คู่กันมากกว่า จงยิ้มให้กับความ สำราญที่เคยมีร่วมกัน เพราะมันคือของขวัญของชีวิต จงเก็บมันไว้เพื่อย้อนกลับไปดูภาพความสุขยามหงุดหงิดหัวใจ  เป็นการ เพิ่มกำลังใจให้ตัวเองอย่างง่าย ๆ  และขอให้เชื่อมั่นในตัวเองว่าเรามีดีที่สักวันคนของเราเค้าต้องเดินมาศิโรราบเบื้องหน้า   ไม่ต้องรีบเร่งให้ร้อนใจ ไม่ต้องไปคิดลบกับความไม่ใช่ให้จิตตกนะครับ ว่างนัก  ในนี้ก็มีเพื่อน ๆ ให้นั่งพักฟังเค้าคุย หรือปรึกษาหารือให้สบายใจครับ...นอนหลับฝันดีนะครับ จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 23:24:54

ความคิดเห็นที่ 90 เข้ามาแวะทักทายกระทู้ใหม่คะ เพิ่งได้หายใจหายคอ วันเสาร์ไหงงานหนักกว่าวันธรรมดาก็ไม่รู้ วันนี้ซื้อผักโขมมาทำผักโขมอบ(โรย)ชีส(แผ่น 5555) อ่านกระทู้ใหม่ไป กินอาหารไป มีฟามมมมสุขที่ซูดดดดดด ในที่สุดพรุ่งนี้ก็นอนอืดทั้งันตื่นสายโด่ได้แร้วววว จากคุณ : fukaze เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 23:25:00

ความคิดเห็นที่ 91 มาต่อเร็วเร้ว จะขาดใจตายแล้วเจ้าข้าเอ๊ย ร้อยวันพันปีไม่เคยเข้าห้องนี้ คลิกดูกระทู้ทีเดียวเป็นได้เรื่อง เฮ้อ จากคุณ : ^-^หมูหยองกระป๋อง^-^ เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 23:26:53

ความคิดเห็นที่ 92 คุณ  trash_lhoy ด้วยความยินดีครับ คุณหนูหนิง วันนี้อยู่ดึกมั้ยครับ  ผมกำลังจะไปเค้งแล้ว  เรียนให้ทราบจะได้ไม่ถามหาว่าคนแก่หายไปไหนนะครับ คุณ  noinachan พักผ่อนบ้างนะครับ ด้วยความปรารถนาดี สำหรับใครที่จะอยู่เฝ้ายามดึก  หนูหญ้าฯ ฯลฯ พักบ้างไรบ้างนะครับ  ดูแลสุขภาพด้วย พรุ่งนี้เจอกันตอนบ่ายแก่ ๆ ครับผม  ราตรีสวัสดิ์ ป.ล.  คุณมิ้ว...ต้องดูแลทั้งลูกทั้งแขก แล้วยังคนในนี้อีก  ขอบคุณมากนะครับ พักผ่อนให้เพียงพอ ขอให้หลับ ฝันดี พรุ่งนี้ให้สดชื่นแจ่มใสมีพลัง (ปั่น) ต่อไปนะครับผม ป๋อหลอ 2  หนูฟูลม...ขอให้ทานอาหารอร่อยและรอย่อยสักสองชม.ค่อยไปนอนนะครับ  ฝันดีครับ คุณหมูหยองฯ  ยินดีต้อนรับสู่กระทู้สุดยอดแห่งห้องถนนนักเขียนครับ แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 55 23:32:04 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 23:29:49

ความคิดเห็นที่ 93 คุณพี่อ๋อง ขอบคุณนะคะ เพราะคิดแบบนี้มาตลอด จึงเข้มแข็งมาได้เกือบครบหนึ่งสัปดาห์ เพราะคิดว่าถ้าคู่กันจริง เขาก็จะกลับมาเอง ถ้าไม่ใช่ เราก็แค่ใช้ชีวิตเหมือนก่อนที่จะมีเขา อาจจะมีเหงา เศร้าใจ เสียใจบ้าง แต่น้ำตามันเหือดแห้งไปแล้วค่ะ คนจะไป ต่อให้น้ำตาไหลเป็นสายเลือด เขาก็ไม่กลับมา สู้เราทำตัวเองให้มีความสุขดีกว่า ให้เขารู้สึกเสียดาย ที่วันนั้นเขาไม่เลือกเรา ... :) จากคุณ : soulchan เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 23:37:12

ความคิดเห็นที่ 94 พี่อ๋องคะ T^T รู้สึกขอบคุณพี่อ๋องยังไงบอกไม่ถูก แค่่อ่านตัวหนังสือของพี่อ๋องก็รู้สึกเหมือนว่า ผู้ใหญ่ใจดี กำลังลูบหัวสอนเราอยู่เลยค่ะ วันนี้คงอยู่ไม่ดึกค่ะ ร่างกายไม่ไหวแล้ว เมื่อคืนนอนไม่หลับ สักพักจะไปนอนแล้วค่ะ คุณฟูลม (เรียกตามพี่อ๋อง)กินไม่แบ่งเค้าเลยยยย คุณsoulchan เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านพ้นไป เข้ามากระทู้พี่มิ้วบ่อยๆ มานั่งอ่านที่ลุงๆป้าๆเค้าเม้ากัน เดี๋ยวก็ยิ้มแล้ว ^ ^ คุณ^-^หมูหยองกระป๋อง^-^  ระวังหาทางออกไม่เจอนะคะ ถ้าเผลอเข้ามาในทู้พี่มิ้ว เป็นอันเรียบร้อยโรงเรียนพี่มิ้วหมดทุกราย จากคุณ : curlyning เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 23:44:26

ความคิดเห็นที่ 95 คุณ curlyning ขอบคุณนะคะ ช่วงนี้เวลาว่างหลังเลิกงานก็แวะมาเรื่อยค่ะ ได้ข้อคิดอะไรเยอะดี แล้วก็คิดว่า เราก็ไม่ใช่คนประหลาดมากนัก ที่ใช้สมองกับเรื่องความรักมากกว่าใช้หัวใจ จากคุณ : soulchan เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 23:49:50

ความคิดเห็นที่ 96 ไม่แบ่ง 555555 ของแบบนี้กินมากไปไม่ดีนะคะอ้วนง่าย ดึกแล้วด้วยอิอิ คุณcurlyning คิดเหมือนกันเลยคะ พี่อ๋องคนดีเหมือนพี่ชายใจดี อ่อนโยน คอยลูบหัวเด็กดื้ออย่างเราให้น้ำตาไหลง่ายๆ (ทั้งๆที่โดนแม่ฟาดยังไม่อะไรเลย 5555) โอ๊ยยย อยากได้พี่ชายง่าาาาา ที่บ้านมีแต่น้องชายหัวดื้อ พี่อ๋องคนดีมาเป็นพี่ชายหนูนะคะ แล้วหนูจะเลี้ยงสุราร่วมสาบานใต้ต้นมะยมบ้านพี่มิ้ว 555555 จากคุณ : fukaze เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 00:35:14