ความคิดเห็นที่ 1 “ยังมีอีกนะคะ ตอนอนุบาลผู้กองอ้วนมาก เพื่อนๆเลยตั้งฉายาผู้กองว่า รถถังใช่ไหมคะ”  ธันตะนั่งนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งในพิพิธภัณฑ์มาดามทุสโซ่ “เงียบนี่... จริงใช่ไหมคะพี่ธัน”    เวทกานต์ถามบ้าง ธันตะพยักหน้าหงึกๆหน้าแดงไปถึงใบหู “จริงจ้ะ คุณจี๊ดพูดถูกทุกอย่าง”    ธันตะรับสารภาพแต่ก็ยังไม่เชื่อที่จิดาพูดอยู่ดี “นี่กานต์ไม่รู้มาก่อนเลยนะคะ” “กานต์ไม่รู้หรอกจ้ะ ...เพราะเรื่องนี้มีแต่พี่กับไอ้ทินเท่านั้นที่รู้”   ‘แล้วคุณจี๊ดรู้ได้ยังไงวะ’   เขาคิดในใจ ในเมื่อเขาไม่มีทางเล่าความลับแสนอายนี้ให้ใครรู้เป็นอันขาดกับคุณจี๊ดยิ่งแล้วใหญ่เพิ่งจะรู้จักกันเมื่อกี้นี้ด้วยซ้ำไป “ก็ฉันเป็นคนบอกเอง แกอยากไม่เชื่อฉันเองนี่หว่า ฉันก็เลยจำใจต้องเล่าออกไป ทั้งที่ไม่อยากเล่า”    คนพูดยักไหล่ ทำหน้าสำนึกผิดแต่จิดาคิดว่ามันช่างไม่จริงใจเอาซะเลย “คุณเวทินเป็นคนบอกฉันค่ะ ก็อย่างที่ฉันบอกคุณว่าคุณเวทินอยู่ที่นี่ แล้วตอนนี้เขาก็ยืนอยู่ข้างๆผู้กองนั่นแหล่ะค่ะ”   จิดาชี้ไปที่ด้านหลังของธันตะ เขาสะดุ้งหันมองข้างๆตัวเองโดยอัตโนมัติ เวทินยื่นหน้าเข้าไปหาเพื่อน   “ฉันอยู่ที่นี่จริงๆ แกเชื่อคุณจี๊ดสักทีเถอะอย่าให้ฉันต้องลำบากใจแฉแกไปมากกว่านี้เลย ฉันไม่อยากทำเลยจริงจริ๊ง”  ดวงจิตจอมกวนส่ายหน้าส่ายตา ทำปากเสียงดังจึ๊กจั๊ก แต่สายตานี่สิมันบอกว่าอยากแฉเพื่อนเต็มที่ จิดามองแล้วนึกหมั่นไส้กับท่าทางพยายามเป็นคนดีของเขาจริงๆ “เชื่อจี๊ดเถอะค่ะผู้กอง จิ๊ดพูดจริงๆคุณเองก็ยอมรับไม่ใช่เหรอคะว่าฉันพูดถูกทุกอย่าง”    จิดาเป็นต่อเพราะตอนนี้เธอถือไพ่เหนือกว่าเขาอยู่ และยิ่งมีตัวช่วยจอมแฉอย่างเวทินคอยช่วยแบบนี้ ความหวังชักจะเริ่มเป็นรูปเป็นร่างให้เห็นรำไรๆมาแล้ว “คุณจี๊ดครับ ผมเป็นตำรวจนะครับจะให้ผมเชื่อโดยมีหลักฐานเพียงแค่คำพูดไม่ได้หรอกครับ”  ธันตะยังใจแข็งไม่ยอมเชื่อ “อ้าว คุณผู้กองโย่....เอ๊ย! ผู้กองธันตะครับ ต้องการพยานบุคคลว่างั้นจะให้ผี ...เอ่อ ดวงจิตมาปรากฏตัวหรือไงครับถึงจะยอมเชื่อ แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไงครับ ในเมื่อไอ้จี๊ดเป็นคนเดียวที่มองเห็นเขาได้”   ธนาที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้นมาบ้าง “นั่นสิครับ มันจะเป็นไปได้ยังไง นี่มันชีวิตจริงนะครับไม่ใช่ในละคร”  ธันตะเอ่ยเสียงเครียด เวทินยืนกอดอก ชักเริ่มจะฉุนไอ้เพื่อนคนนี้ขึ้นมาตงิดๆ แฉจนจะหมดมุกอยู่แล้วยังไม่ยอมเชื่ออีก  “ปัดโธ่...ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย! ฉันก็ยืนหัวโด่อยู่นี่ไงแต่แกไม่เห็นฉันเอง ...คุณจี๊ดงั้นเอาความลับสุดยอดของสุดยอดของมันไปเลย”   ธันตะเอามือจับที่หูตัวเองรู้สึกเหมือนมีลมเป่าผ่านหูไป “ฮะ!..ยังมีสุดยอดกว่านี้อีกเหรอ”   เวทินหันไปบอกจิดา  ที่เมื่อได้ฟังแล้วก็ถึงกับอายหน้าแดงพยายามกลั้นขำไว้สุดตัวแต่ก็ทำไม่ได้ เธอจึงได้แต่อมยื้มจนแก้มป่อง   “เอาล่ะค่ะจี๊ด ขอถามผู้กองเป็นครั้งสุดท้ายนะคะว่าผู้กองเชื่อที่จี๊ดพูดรึเปล่า”   ธันตะไม่รู้จะตอบอย่างไรจึงถือคตินิ่งเสียดีกว่าเพราะคิดว่าดีที่สุด...แต่ครั้งนี้เขาคิดผิด   “ถ้าอย่างนั้น ฉันขอโทษนะคะ เพราะฉันจำเป็นต้องพูดจริงๆ” “แกจะแฉ เอ๊ย! บอกอะไรเหรอไอ้จี๊ด”    ธนาอยากรู้เต็มที่ เวทกานต์เองก็ลุ้นตัวโก่งว่าจิดาจะพูดอะไร “คุณเวทินบอกฉันว่า...”     ทุกคนรอฟังอย่างใจจดจ่อ โดยเฉพาะพ่อดวงจิตจอมกวนที่ยืนหัวเราะร่วนอยู่ล่วงหน้าแล้วจนท้องคับท้องแข็ง   “ผู้กอง...มีปานรูปหัวใจสีชมพูดวงใหญ่ ...อยู่ที่แก้มก้นข้างซ้ายค่ะ” จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 16:01:33

ความคิดเห็นที่ 2 เท่านั้นแหล่ะทั่วทั้งโต๊ะก็พากันหัวเราะเสียงดังลั้น โดยเฉพาะธนา ที่ขณะนี้ร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้นซะแล้ว โต๊ะข้างๆที่ได้ยินก็เหมือนกัน ทุกคนมองมาแล้วยิ้มๆให้ธันตะ บางคนกลั่นไม่ไหวก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ไม่เว้นแม้แต่เด็กน้อยก็หันมาดูแล้วชี้มาที่เขากันยกใหญ่  ธันตะยิ้มเจื่อนๆอายจนอยากจะมุดไปแอบอยู่ใต้โต๊ะ เป็นตำรวจให้คนเกรงขามมาต้องนานมาเสีย ฟอร์มครั้งใหญ่ก็วันนี้เอง “ฮ้าๆๆๆ ...ไงไอ้ผู้กองธัน ไอ้รถถัง อายเป็นทองม้วนแห้งเลยเหรอวะ ฮ้าๆๆๆ ...โทษฉันไม่ได้นะเว้ยแกเป็นคนบังคับให้ฉันต้องใช้ไม้นี้เอง”   เวทินหัวเราะไม่หยุด เวทกานต์ก็เหมือนกันกลั้นยิ้มจนหน้าแดงไปหมดแล้ว เพราะอายแทนเพื่อนพี่ชาย  ธนาเผลอแอบมองหน้าเธออยู่แป๊บนึง คิดว่า  “เวลาเขินก็น่ารักดีแฮะ”  แต่เวทินไม่ทันได้ยินเพราะมัวแต่ยืนหัวเราะเพื่อนอยู่ “นี่มันเรื่องจริงเหรอครับคุณจี๊ด”    ธันตะถามย้ำ “จี๊ดว่าผู้กองเชื่อจี๊ดเถอะนะคะ ก่อนที่คนทั้งร้านจะรู้ความลับของผู้กองไปมากกว่านี้ คราวนี้ยิ่งกว่ารายการแฉแต่เช้า อีกนะคะ”  จิดาพูกลั้วหัวเราะ “ใช่ครับผู้กอง ไม่มีอักษรย่อ ก.ข.ค นะครับ หรือไม่ป่านนี้รูปผู้กองคงว่อนเฟสบุ๊คแล้วมั้งครับ ดูสิถ่ายรูปกันใหญ่เลยผมว่าแชร์กันทั่วร้านแล้วครับผู้กอง”   ธนาพูดไปสะอึกไป จนเวทกานต์ต้องช่วยรินน้ำให้กินแก้สะอึก ธันตะยกมือปิดหน้าปิดตาไม่กล้ามองหน้าใครถ้าทำได้เขาคงดึงผ้าปูโต๊ะมาคลุมหัวแล้ววิ่งออกจากร้านไปแล้ว ‘ไอ้เพื่อนบ้า ทำกันได้อย่าให้ถึงตาฉันบ้างก็แล้วกัน พ่อจะแฉให้ไม่กล้าเจอหน้าใครไปเลย’    เขาค่อนเพื่อนในใจ “ไม่มีทางหรอกเว้ย คนอย่างฉันไม่ยอมให้แกแฉง่ายๆ หรอกไอ้เพื่อนเลิฟ ...คุณจี๊ดผมฝากบอกมันด้วย ให้เชื่อผมสักที ไม่งั้นล่ะก็น่าดู ยังมีเรื่องน้องไจ๋อีกเรื่องที่ผมยังไม่ได้แฉมัน” “คุณเวทินฝากบอกผู้กองว่า เขาไม่ยอมให้คุณแฉง่ายๆหรอกค่ะ แล้วก็บอกให้คุณยอมเชื่อฉันซะดีๆ เพราะยังมีเรื่องน้องไจ๋อีกเรื่องที่เขายังไม่ได้แฉคุณ ถ้าคุณไม่เชื่อล่ะก็...น่าดู” ธันตะกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากเย็นกับ   ‘ไอ้เพื่อนตัวแสบคน เอ๊ย ตนนี้ ไม่ได้ต่างจากตอนเป็นคนเลยสักนิด จะช่วยมันดีมั้ยเนี่ย’ “ดีสิวะ เพราะแกเป็นตำรวจ ตำรวจต้องช่วยดวงจิตดวงน้อยๆอย่างฉันนะโว้ย”   ดวงจิตดวงน้อยๆทำท่าทางน่ารัก “โถ..กล้าพูด ดวงจิตดวงน้อยๆ”   จิดาคิดในใจ “อ้าวคุณจี๊ด ไม่เห็นเหรอผมออกจะน่ารัก ...ซารางเฮโย จูบุๆ”    เขาทำท่าบอกรักเหมือนในหนังเกหลี จิดาเองเอาแต่ส่ายหน้ากับความขี้เล่นของเขา “ตาบ้าอยู่ดีๆมาซารางเฮโยให้ฉัน”   เวทินยิ้มกริ่มเพราะบังเอิญเขาได้ยินเธอคิดอีกแล้วสิ “ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าพี่ทินยังอยู่จริงๆกานต์สบายใจขึ้นมากเลยค่ะ ที่รู้ว่าพี่ทินยังอยู่”   เวทกานต์บอกกับจิดา   “ต้องขอบคุณมากนะคะคุณจี๊ดแล้วก็ขอโทษด้วยที่คิดว่าคุณจี๊ด เอ่อ...” “บ้า... เป็นพวกต้มตุ๋น”   จิดาช่วยตอบให้   “ไม่เป็นไรหรอกค่ะเป็นใครจะเชื่อว่าเรื่องพรรค์นี้จะมีอยู่จริง แต่ฉันชินแล้วล่ะค่ะทั้งที่ไม่ได้อยากจะชินก็ตาม”    จิดาบอกอย่างปลงๆ    “ยังมีอีกหลายอย่างบนโลกค่ะที่เราไม่รู้” “ค่ะ แล้วตอนนี้พี่ทินยังอยู่ไหมคะ แล้วเป็นยังไงบ้าง ลำบากไหม แล้ว.....” “เอ่อ....ใจเย็นค่ะคุณกานต์ พี่คุณสบายดีค่ะ สบายดีมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ยืนหัวเราะเพื่อน ได้อยู่แบบนั้นหรอกค่ะ” จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 16:05:24

ความคิดเห็นที่ 3 จิดาบอกตามที่เห็นเพราะจนป่านนี้เขายังไม่หยุดแกล้งเพื่อนเลย เป่าหูบ้างแหย่จมูกบ้าง กำหนดจิตเลื่อนแก้วน้ำไปมา  จนธันตะชักจะหลอนๆซะแล้ว ธนาก็เหมือนกันขยับมานั่งใกล้เวทกานต์เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ “ไอ้ทิน...ไอ้เพื่อนบ้า แกเลิกแกล้งฉันได้แล้ว ฉันเชื่อแล้วว่าแกยังอยู่” “แหม....ก็ฉันคิดถึงแกนี่หว่าขอแกล้งให้หายคิดถึงหน่อยสิ” “คุณเวทิน เลิกแกล้งผู้กองเขาได้แล้ว มาเข้าเรื่องกันดีกว่า”   จิดาว่า เพราะเห็นเขามัวแต่แกล้งเพื่อนอยู่ได้ เหมือนเด็กๆ “โอเคๆ เข้าเรื่องก็ได้”    เขาปรับหน้าให้ดูจริงจังเป็นงานเป็นการ “แกจะให้ฉันช่วยอะไร ว่ามา ไอ้ทิน ”    ธันตะ เอ่ยพร้อมมองไปทางที่คิดว่าเพื่อนยืนอยู่ แต่เขาไม่สามารถมองเห็นได้ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 16:06:45

ความคิดเห็นที่ 4 ร อ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 13:42:47

ความคิดเห็นที่ 5 รับแซ่บ!! ครับพ้ม... จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 15:22:03

ความคิดเห็นที่ 6 มารออ่านต่อค่ะ กำลังสนุกเลย จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 19:07:37

ความคิดเห็นที่ 7 รอตอนต่อไปค่ะ น่าสนุกดี... จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 08:05:35

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณค่า...าาา จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 10:15:08