ความคิดเห็นที่ 1 คำนำผู้เขียน  สวัสดีครับ PuhAporlo (พุ) นะครับ  ผู้เขียนเพิ่งจะอายุ 16 และไม่ค่อยมีประสบการณ์ในการเขียนนิยาย  ถ้าเกิดมีข้อผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย  ผู้เขียนแต่งเรื่องนี้เพราะได้แรงบันดาลใจมาจากหลายๆอย่างในชีวิตประจำวัน  และงานเขียนอื่นๆที่ผู้เขียนได้อ่าน เมื่ออ่านชื่อแล้วหลายๆคนคงคิดว่านี่เป็นนิยายเกี่ยวกับศาสนาหรือเปล่า  แต่ผู้เขียนขอบอกเลยว่าไม่ใช่ครับ  อาจจะมีอ้างอิงเนื้อหาที่เกี่ยวข้อง แต่ทุกองค์กรในเรื่องเป็นเพียงองค์กรที่แต่งขึ้นเท่านั้น  ไม่มีตัวตนอยู่ในโลกแห่งความจริงแน่นอนครับ  เพราะฉะนั้นการขัดแย้งในเรื่องศาสนานั้นในกระทู้นี้จะได้ไม่เกิดขึ้นครับ  ทำไมถึงตั้งชื่อว่า Illuminati ?  ว่ากันว่าองค์กร illuminati เป็นองค์กรลับที่ควบคุมโลก  คอยมอมเมามนุษย์ด้วยสื่อหลายๆรูปแบบทั้ง ภาพยนตร์  อินเตอร์เน็ต  ทีวี และอื่นๆ  ผู้เขียนจึงได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่องดังกล่าวและได้เขียน The Illuminati ขึ้นมา  เนื้อเรื่องของ The illuminati นั้นจะสะท้อนให้เห็นเกี่ยวกับการโจมตีทางสื่อ  พิษและภัยของสื่อในหลายๆรูปแบบ  และสื่อให้เห็นว่าสื่อนั้นอาจจะเป็นอาวุธที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก จากคุณ : PuhAporlo เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 17:55:55

ความคิดเห็นที่ 2 เนื้อเรื่องจะถูกแบ่งออกเป็น 4 องก์ดังนี้ 1.คัมภีร์มรณะคืนชีพ (ตอนที่ 1-8) 2.นครเปียกฝน (ตอนที่ 9 ลงไป) 3.คิมหันต์มรณะ  4.เทวาและซาตาน  ........................................ ในช่วงแรกจะขอลงองก์แรกของเรื่องก่อน หรือก็คือ "คัมภีร์มรณะคืนชีพ" นะครับ   ถ้าเกิดกระแสตอบรับออกมาพอใจ  จะได้เอาลงต่อครับ  สามารถคอมเม้นต์ติชมได้นะครับไม่ว่ากัน   จากคุณ : PuhAporlo เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 17:59:12

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 1 :: หิมะ เรื่องบ้าๆเกิดได้ตลอดเวลาแม้กระทั่งคาบว่างหลังพักทานอาหาร ณ โรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง  เสียงจอแจของนักเรียนในห้องเคล้าไปกับเสียงพัดอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจของพัดลมแขวนเพดานตัวเก่าๆที่ทำท่าจะหล่นแหล่มิหล่นแหล่  การที่คาบนี้ถูกปล่อยให้ว่างเห็นทีจะไม่ว่างเท่าไหร่สำหรับการนอนกลางวัน  เมื่ออยู่ๆหัวหน้าห้องที่เหมือนจะหายไปไหนมาทั้งวันวิ่งเข้ามาในห้องเรียนหน้าตาตื่น “นี่!  ครูฝากมาบอกว่ารายงานเรื่อง สงครามโลกครั้งที่สอง อะไรนั่นน่ะ  ส่งเย็นนี้นะ! รู้เปล่า” “ฮะ” เพื่อนคนนึงในห้องถึงกับโพล่งขึ้นมาสุดเสียงในขณะที่เกมส์การ์ดที่กำลังเล่นอยู่ถูกปัดจนเกลื่อนพื้น “อื้ม!  ครูเค้าว่ามางี้” หัวหน้าห้องสาวใส่แว่นหยักหน้ายืนกราน “เฮ้ยเพิ่งสั่งเมื่อวานเองไม่ใช่หรอ  ไหงให้ส่งเร็วเงี้ยะ!” อีกคนโพล่งตาม “เออ!  รีบไปไหนวะ  รายงานไม่ใช่เล่มบางๆ” อีกเสียงเสริม “ก็ครูเค้าบอกว่าต้องไปงานศพญาติที่ต่างจังหวัดนี่!  ต้องตรวจให้เสร็จก่อนเย็นนี้  คะแนนก็จะส่งแล้วด้วย!” เธอว่าเสียงแจ๋นราวกับจะปฏิเสธว่านี่ไม่ใช่ความผิดของเธอซักหน่อย “โห่  ญาติตายก็ตายไปดิวะ!  เกี่ยวอะไรกับนักเรียนเนี่ย  ฮ่วย!” คนนึงบ่นอิดออด แล้วก็ตามมาด้วยเสียงบ่นครืนครานของนักเรียนร่วมสี่สิบชีวิต  แต่ใครจะสนว่าหนึ่งในนั้นยังมีคนๆนึงที่ยังฟุบศีรษะอยู่ในอ้อมแขนตัวเอง  ทิ้งแก้มนิ่มๆสัมผัสกับโต๊ะเรียนโสโครกที่เต็มไปด้วยรอยของน้ำยาลบคำผิด  รอคอยเวลาที่จะตื่นจากการเฝ้าพระอินทร์และกลับบ้านไปนั่งเล่นเกมส์ “แจ๊บ แจ๊บ” เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายกลับก่อนที่มันจะย้อยลงมาเปรอะโต๊ะ  เขาหลับไปนานเท่าไหร่ก็ไม่อาจทราบได้  คงจะหลังจากกินข้าวเสร็จเลยก็ได้มั้ง  ด้วยการที่โต๊ะที่เขานั่งอยู่เป็นโต๊ะที่อยู่ท้ายห้องขวาสุดติดริมหน้าต่าง  แสงแดดอ่อนๆที่ถูกร่มไม้บังไว้ทำให้บริเวณนี้มันช่างร่มรื่นจนน่าอิจฉา  สารภาพตามตรงว่าตรงนี้มันนอนสบายกว่าเตียง 16 ฟุตที่บ้านตัวเองเสียอีก “คิม” คิมหันต์ถูกปลุกด้วยมือของเด็กหญิงผู้ร่วมชั้นคนหนึ่ง  เธอมีหน้าตาที่น่ารักทว่าถูกปรกด้วยปอยผมสีน้ำตาลที่ตัดมาไม่เท่ากันตรงหน้าผาก  มันสูงๆต่ำๆและถูกซอยสั้นเป็นย่อมๆ  บางส่วนก็ตัดเป็นหน้าม้า  บางส่วนก็ปล่อยไว้ยาวเป็นปอย  เรียกได้ว่าเธอกำลังตัดผมทรงบ็อบเทผสมปนเปไปกับทรงหนูแทะก็คงจะไม่ผิด  แต่เหนือสิ่งอื่นใด  เธอกำลังมัดจุกใหญ่ๆไว้ที่ข้างขวาของศีรษะซึ่งดูอุบาทว์ไม่น้อย  คิมหันต์ช่างสงสัยเหลือเกินว่าอะไรกันที่ดลใจให้สาวสวยน่ารักประจำห้องถึงกับละเลงตัดผมตัวเองจนไม่เป็นทรง  มันดูน่าเกลียด  แต่มันก็เป็นสไตล์ของเธอ  จะว่าไงดี  เรียกว่า  ผู้หญิงที่ชื่อ ลลิตา ตรงหน้าปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอนั้นน่ารักอย่างไม่ต้องพยายาม “คิมๆ  มีกลุ่มยัง” เธอเรียกด้วยเสียงเหนื่อยหน่ายๆ  เธอคงเบื่อเสียงครืนครานของผู้คนกว่าสี่สิบชีวิตในห้อง  จึงเดินมาหาคนที่ไม่เคยรู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยอย่างคิมหันต์  ไอ้ขี้เซาประจำห้อง “เห...” “เค้าให้จัดกลุ่มอ่ะ  จัดกลุ่มทำรายงาน” “คุณหนูลิตยังไม่มีกลุ่มหรอครับ” คิมยิ้มเยาะๆ  หรี่ตาลงเล็กน้อยพลางเงยหน้ามอง ‘หนูลิต’ ที่ยืนค้ำศีรษะอยู่  ตลอดมาเธอเป็นเด็กหญิงน่ารักดูห้าวหาญที่มาพร้อมกับทรงผมแปลกๆไม่ซ้ำทรง  เธอไม่มีเพื่อนผู้หญิงคบด้วย  และชอบไปตบกระบาลพวกผู้ชายในห้องเล่นอยู่บ่อยๆ  เธอเป็นลูกคุณหนูที่ดูไม่คุณหนู  จะว่าไงดี....คาแร็คเตอร์เธอไม่แน่นอนเท่าไหร่ “ไอ้คิม!  ลลิตก็พอย่ะ  ลลิต  ใครเรียกว่าหนูลิตแม่มีตบ” ลลิตโวย “เอ๊า...ก็เรียกตามบัตรประชาชนเธออ้ะ  ชื่อหนูลิตมาโดยกำเนิดไม่ใช่หรอ  หรือว่าไม่ชอบ” ลิตหน้าแดงทันทีตอนคิมแซวเข้าให้  ดูเหมือนเธอจะยังคงจำได้ดีว่าตอนเปิดเทอมวันแรกเธอโดนเพื่อนผู้ชายในห้องล้อเรื่องชื่อจริงขนาดไหน  ทันทีที่เธอแนะนำตัวเสร็จ  คำว่า “หนูลิต” ก็กลายเป็น ทอล์ค ออฟ เดอะ รูม ของห้อง  แม้จริงๆแล้วเธอจะเพิ่งเปลี่ยนชื่อเป็นลลิตาได้เมื่อไม่นานมานี้  แต่ดูเหมือนความประทับใจครั้งแรกจะเปลี่ยนกันยาก “นี่...!  ตกลงมีกลุ่มหรือยังไม่มี  จะอยู่หรือไม่อยู่หือ!” ลลิตขึ้นเสียง  แต่คิมกลับยิ้มกรุ้มกริ่ม  ในสายตาของคิมนั้น  ลลิตเป็นคนที่ดูน่ารักแต่ก็ไม่หยิ่ง  เธอเหมือนทอมแต่ก็ไม่ใช่  เพราะฉะนั้นเธอจึงเข้าได้กับพวกผู้ชายมากกว่าผู้หญิง  และเธอก็ไม่ห่วงสวยด้วยที่จะโดนพวกผู้ชายขยี้หัวและวิ่งไล่จับ  นั่นแหละคือเสน่ห์ของเธอ  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคิมจะชอบเธอได้ลงหรอกนะ “เอ่อ...ยัง  ยังไม่มี  เอาเป็นว่าอยู่กับ ลลิตก็ได้อ่ะ” คิมหันต์ตอบ  ยังจ้องไปที่จุกเดียวๆของลลิตแบบตาไม่กระพริบ “ดี...นายไม่มีทางเลือกอยู่แล้วแหละ  หึหึ  แล้วก็....” เธอลากเสียง  กลอกตาขึ้นมองและพูดต่อ “เจอกันที่ห้องสมุดในอีกห้านาทีนะ  ฉันจะไปเตรียมกระดาษนิดหน่อย” กลิ่นในห้องสมุดชวนให้นึกถึงร้านตัดผมตอนติดแอร์ยามค่ำๆ  มันชวนให้ฝันด้วยกลิ่นของกาแฟสดที่ลอยมาแตะจมูก  กลิ่นของกระดาษเก่าๆ  และคลื่นเหียนแปลกๆเวลาเดินผ่านชั้นหนังสือหลากสีเรียงรายกันเป็นทาง  มันชวนให้มึนหัวแปลกๆจนอยากจะฟุบไปกับโต๊ะไม้เย็นๆ ที่ตั้งขนาบกับชั้นวางหนังสือเหลือเกิน คิมหันต์ทิ้งกายลงบนเก้าอี้ไม้เย็นๆและเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ที่ดูอยู่สูงกว่าเก้าอี้ธรรมดา  เขาขดหลังลงและแนบหน้าผากติดกับโต๊ะเย็นๆพลางคล้อยตาปิดลง แต่ทันใดนั้นเองเขาก็ต้องเงยหน้าออกจากอ้อมแขนตัวเอง  เมื่อรู้สึกถึงเสียงรื้อค้นหนังสือที่ดังอยู่ไม่ไกล  ความคิดแรกเขาคิดว่าลลิตคงตามมาแล้ว  แต่ไม่ใช่  ใครคนนั้นอยู่ข้างหลังชั้นหนังสือตรงหน้าของคิม  เขาไม่สามารถมองเห็นว่าเป็นใครหน้าตาเป็นยังไง แต่เมื่อมองจากช่องห่างของหนังสือที่ถูกหยิบไป  ใครคนนั้นคงไม่ใช่ผู้หญิง คิมหันต์จะไม่ติดใจอะไรเลยถ้าไม่ใช่ว่าคนๆนั้นมีท่าทีลุกลี้ลุกลนผิดปกติ  เงาของหมอนั่นที่คิมหันต์พอจะมองเห็นกำลังมองซ้ายมองขวาอยู่อย่างครั่นคร้ามเหมือนกำลังกลัวใครมาเห็นพฤติกรรมที่ตนกำลังทำอยู่  และทันใดนั้นเองเขาก็ค่อยๆสอดหนังสือที่มีสันเก่าๆสีน้ำตาลหนาเตอะเข้าไปในช่องว่างของหนังสือและคิมก็ไม่สามารถมองเห็นเขาได้อีกต่อไป  คิมนึกสงสัยเล็กน้อย  แต่การที่จะลุกขึ้นไปและไปแส่ว่า “เฮ้  คุณกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย  อย่าบอกนะว่ามาจิ๊กหนังสือ” ก็คงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่  คิมจึงคิดว่าควรรอสักพักเพื่อให้แน่ใจว่าหมอนั่นไปไกลๆและจึงละเลงความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองอย่างเต็มที่ “มาแล้ว!  ขอโทษทีมาช้าไปหน่อย” เป็นเสียงของลลิตที่ดังขึ้นมา  คิมหันควับไปทันที  เขาเห็นเธอหอบเอากระดาษรายงานปึกใหญ่จนน่าตกใจมาด้วย  คิมคิดทันทีว่าเธอต้องล้อเล่นแน่ๆที่จะต้องเขียนให้หมดปึกแบบนั้น แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 55 18:04:01 แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 55 18:03:18 จากคุณ : PuhAporlo เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 18:02:55

ความคิดเห็นที่ 4 “นี่มันเลยสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 มาหลายทศวรรษแล้วนะคุณหนูลิต!  ไม่จำเป็นต้องทำรายงานแบบย้อนยุคเขียนเองทีละบรรทัดแบบนี้ก็ได้มั้ง!” ลลิตค้อนตาเขียว “อะไร!  ทำงานแบบเป็นระบบน่ะไม่รู้จักหรอ  สรุปจากแหล่งข้อมูลที่เชื่อถือได้แล้วค่อยไปคัดกรองเอาอีกที” พรวด!  คิมหันต์ถึงกับสำลักลมหายใจด้วยความขบขัน  เขากลั้นหัวเราะอยู่พักหนึ่งแล้วพูดด้วยเสียงสั่นๆว่า “นี่เธอไม่รู้จักอินเตอร์เน็ตจริงๆหรือเปล่าเนี่ยะ!  สมัยนี้เค้าไม่ทำกันแล้วนะเข้าห้องสมุดมานั่งสรุปเขียนเอง  ในอินเตอร์เน็ตมีครบ!” “ไม่เอา...จะให้ไปนั่งค้นจากแหล่งข้อมูลเดิมๆกับพวกขี้เกียจสันหลังยาวแบบนักเรียนสมัยนี้อ่ะหรอ!  บ้าเหอะ  ทำงานแบบเป็นระบบหน่อยได้มั้ย  ระบบอ่ะ  ระบบรู้จักมั้ย!” “รู้จักแต่ระบบปฏิบัติการณ์วินโดว์อ่ะ  ฉันมันง่ายกว่าระบบสลักลายแทงแบบเธออีก” “พวกขี้เกียจ!” “หัวโบราณ!” คิมหันต์ปลิ้นตาใส่  ตอนแรกเขานึกว่าจะโดนปึกกระดาษแบบระบบปฏิบัติการลายแทงฟาดกระบาลซะอีก  แต่ลลิตกลับวางมันลงแรงๆและกระแทกเท้าไปยังชั้นหนังสือตรงหน้าคิมหันต์อย่างไม่สบอารมณ์นัก เธอก้มตัวมองหาหนังสือบนชั้นแล้วหยิบมาสองสามเล่ม  คิมหันต์มองไปก็อมยิ้มไป  นึกตลกในความหัวโบราณของลลิต  และคิดในใจว่าเธออาจจะตายด้วยเชื้อราตามหนังสือเก่าเข้าสู่ร่างกายก็เป็นได้  ซึ่งมันน่าเป็นห่วงอยู่ หนังสือกองหนึ่งถูกวางลงแรงๆตรงหน้าคิมหันต์  แล้วลลิตก็กลับไปวุ่นอยู่กับชั้นหนังสือชั้นเดิม  เธอกลับมานั่งลงตรงหน้าคิมหันต์แล้ว:-)เก้าอี้ให้มาชิดกับโต๊ะ  นั่งหลังตรงและเริ่มจัดแจงพลิกเปิดหนังสือทีละเล่ม “ให้ช่วยอะไรหรือเปล่า” คิมถาม ความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมา  ลลิตก้มหน้าอ่านหนังสือเก่าๆอย่างจริงจัง  พลิกไปพลิกมาแล้วก็เลื่อนมันไปข้างๆตัวเป็นการคัดเลือก “ไม่ให้ช่วยฉันหลับละนา” ลลิตยังก้มหน้าอยู่  เธอเลื่อนหนังสือเล่มหนึ่งมาตรงหน้าคิมหันต์  และหันไปจดจ่อกับหนังสือเล่มเดิมของตัวเอง คิมหันต์สังเกตเห็นมือของลลิตที่เปรอะคราบอะไรบางอย่างเยิ้มๆแดงๆ  มันเป็นสีแดงคล้ำเปรอะตรงบริเวณนิ้วและปลายเล็บ  คิมหันต์คงมองไม่ผิดว่ามันเป็นเลือด  เขาจึงร้องทักมาด้วยความแปลกใจ “เฮ่ย...ลลิต” “อะไร!  ก็ถามเองว่ามีไรให้ช่วย  ยังจะมา...” “เปล่า!  มือไปโดนอะไรมา  เลือดเต็มเชียว” “ไหน...” ลลิตมองดูที่มือของตัวเองทั้งสองข้าง  และจู่ๆสายตาเธอค้างเติ่ง  เธออ้าปากพะงาบๆเหมือนจะคว้าลมหายใจ “ป...เปล่านะ  ฉันไม่ได้เป็นอะไรนะ” “แล้วเลือดมาจากไหนเล่า!” เธอกลอกตาสั่นๆไปทั่ว  มองดูหนังสือสิบกว่าเล็มที่เธอหยิบออกมา  ความคิดแรกของเธอคือหมึกหนังสือเก่าๆคงเยิ้มด้วยความร้อนและไหลลงมาเปรอะมือเธอ  แต่กลิ่นคาวคลุ้งนี่สิที่น่าหวาดหวั่น  มันเป็นกลิ่นที่คุ้นและน่าคลื่นไส้จนน่าสะอิดสะเอียน  โชยมาจากหนังสือสันสีน้ำตาลเก่าๆที่ลลิตเผลอหยิบติดมา  สันของมันนั้นเปื่อยยุ่ยจากการเก็บอันยาวนานของกาลเวลา  แถมยังมีน้ำสีแดงคล้ำไหลเยิ้มออกมาจากหน้ากระดาษหน้าหนึ่ง คิมหันต์ค่อยๆเอื้อมมือที่สั่นเทามาเปิดในขณะที่ลลิตลุกขึ้นและไปจ้องมองอย่างหวาดกลัวแบบห่างๆ  หนังสือถูกแง้มออกด้วยกลิ่นคาวที่น่าสะอิดสะเอียนกว่าเดิม  ลลิตร้องอี๋ในขณะที่คิมใจรู้สึกตกใจจนตัวชา  หน้ากระดาษสีเหลืองอ่อนถูกชะโลมไปด้วยเลือดชุ่มๆ  เลือดบางจุดก็จับตัวแข็งเป็นก้อนเลือดยุ่ยๆเปรอะอยู่ตามหน้ากระดาษ  คิมหันต์ผละตัวหนีจากหนังสือประหลาดเล่มนั้นสุดตัว “ว๊าย!” ลลิตร้อง “ชู่ว์!  เงียบน่า!  รีบออกไปกันก่อนเหอะ”  คิมหันต์เข้าไปคว้าหนังสือเปื้อนเลือดนั่นเอาไว้  ปิดหน้ากระดาษอย่างระมัดระวังและถือวันไว้โดยพยายามไม่ให้เลือดเปื้อนพื้นหรือตัวของเขา จากคุณ : PuhAporlo เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 18:06:01

ความคิดเห็นที่ 5 ทั้งคู่หอบเอาหนังสือเปื้อนเลือดเล่มนั้นออกมาจากห้องสมุดได้อย่างไร้การจับจ้อง  คิมหันต์รู้สึกว่าตัวเองเยือกเย็นพอตัวที่ไมได้กลัวเลือดจนตัวสั่นแบบลลิต  และตอนนี้เธอกำลังถูคราบเลือดที่เปรอะอยู่ตามมือกับกระแสน้ำไหลจากก๊อกราวกับว่ามันเป็นแมลงพิษที่น่าเกลียดน่ากลัว “ใครกันนะ  มาเล่นพิเรนท์แบบนี้!” ลลิตบ่นอย่างหัวเสีย  หน้าของเธอเบ้เหยเกในขณะที่เธอกำลังใช้น้ำของโรงเรียนไปเป็นสิบๆลิตร “พอแล้วน่า  สะอาดจนไม่รู้จะสะอาดยังไงแล้ว” คิมห้าม “สะอาดอะไรกันเล่า!  ยังได้กลิ่นคาวอยู่เลย  ดมสิ” มีกลิ่นคาวอย่างที่ลลิตว่าจริงๆ  แต่ว่ามันไม่ได้โชยมาจากมือของลลิต  หรือว่าหนังสือเปื้อนเลือดนั่น  แต่มันอบอวลอยู่ที่ไหนสักแห่งในทางเดินเปลี่ยวๆที่ขั้นสามของโรงเรียนรัฐบาลแห่งนี้  ทางเดินที่อยู่ใต้การฉายของดวงอาทิตย์ยามบ่ายช่างไม่ต่างอะไรกับเวลาโพล้เพล้ที่ชวนให้รู้สึกหวาดกลัว  กับบรรยากาศที่เริ่มเย็นลงเรื่อยๆ  เย็นเสียจนรู้สึกว่านี่เป็นห้องดับจิต “คลุ้งมาก  แทบอ้วกแน่ะ” คิมพึมพำ “ไม่เอาแล้วนะ!  ทิ้งๆมันไปเหอะคิม  แล้วรีบไปทำรายงานต่อ” “ยังจะมีอารมณ์ทำอีกหรอ  ไม่เอาหรอก  ถ้ามันเป็นเลือดคนขึ้นมาล่ะ!  ถ้ามีใครกำลังเดือดร้อนล่ะ  กลิ่นอยู่แถวๆนี้แหละช่วยๆกันหาเถอะ  ฉันชักอยากรู้เหมือนกันว่ามันเป็นอะไรกันแน่” “คิม...”  ลลิตส่งเสียงจะร้องห้าม  แต่เธอก็ไม่อาจขัดปณิธานอันแรงกล้าของเขาได้  คิมค่อยๆก้าวเข้าไปหาประตูห้องเก็บไม้กวาดที่แง้มเปิดไว้ซึ่งมันน่าสงสัยมาก  มองรอดเข้าไปในช่องว่างเล็กน้อยเห็นเพียงความมืดที่น่ากลัว  บรรยากาศที่เย็นเยียบลงทำให้ลลิตต้องถูแขนตัวเองอย่างหนาวสั่น กลิ่นหืนของความชื้นและไม้กวาดข้ามทศวรรษโชยออกมา  ทันทีที่ประตูแง้มเปิดกว้างขึ้น  กลิ่นคาวคลุ้งอบอวลเสียจนลลิตรู้สึกอยากจะอาเจียนให้รู้แล้วรู้รอด  มีอะไรอยู่ในนั้น  หัวใจของเธอร่ำร้องอยากเห็นก่อนคนแรกแม้เธอจะกลัวที่สุด “ให้ตายสิ  อย่าดูนะลลิต” คิมห้ามเอาไว้ “อ...อะไร  อะไรคิม!  เป็นใครหรอ!” ลลิตถามเสียงสั่น  ภาวนาในใจว่าไม่ให้เป็น ‘ใคร’ ที่เธอรู้จักเลย “ไม่ใช่ ‘ใคร’ น่ะสิ  แต่เป็น ‘ตัวอะไร’ ต่างหาก” “หมายความว่าไง” “เธอรักสัตว์หรือเปล่าล่ะ” ลลิตไม่อยากที่จะถามคิมทีละคำถาม  การที่เธอจะได้รู้ให้แน่ชัดก็คือวิ่งเข้าไปดูให้เห็นกับตา  เธอตัดสินใจสาวเท้าเร็วๆเพื่อยืนข้างๆกับคิม  และกลั้นใจมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างกล้าหาญ ภาพที่เห็นแทบทำให้ลลิตร้องออกมาด้วยความตกใจ  เธอไม่อาจหาคำนิยามอื่นใดนอกจากคำว่า “ก้อนเนื้อ”  มาอธิบายสิ่งที่เธอเห็นได้  ใช่แล้วมันเป็นเพียงก้อนเนื้อเปื่อยยุ่ยที่มีเศษซากของอวัยวะถูกสับอยู่ด้วย  เลือดสดๆชุ่มไปทั่วพื้นเหม็นหืนของห้องเก็บไม้กวาด  ขนสีดำเปรอะและกระจายไปทั่วบริเวณอย่างน่ากลัว  มันเป็นภาพที่ลลิตไม่สามารถจ้องมองได้เกินห้าวินาที  แล้วเธอก็ต้องวิ่งหนีออกไปและโค้งตัวอาเจียนที่อ่างล่างมือแถวๆนั้น “โอ้ก! แหวะ...แค่ก!” ลลิตโก่งคออาเจียน  ทว่ากลับไม่มีอะไรออกมาจากลำคอ  เธอน้ำตารื้นเต็มเบ้า  รู้สึกอยากร้องให้แต่ก็ร้องไม่ออก  ทั้งตัวสั่นเทิ้มไปหมด “ใครกันนะทำแบบนี้ได้ลง” คิมพึมพำอย่างเจ็บปวด  ไม่อาจนิยามความโหดเหี้ยมของใครก็ตามที่กล้ากระทำสิ่งนี้ คิมก้มลงเมื่อรู้สึกว่าเท้าไปเตะเข้ากับอะไรบางอย่าง  ปลอกคอสีเหลืองที่เปื้อนคราบเลือดมีกระดิ่งห้อยอยู่วางอยู่แทบเท้าของคิม  เขาเก็บมันขึ้นมา  ทันทีที่ลลิตได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่ง  เธอก็พลันรู้สึกสงสารมันเสียจนอยากร้องให้ออกมา “มันเป็นแมวของภารโรง...” เธอว่า “อ๋อ...ไอ้ตัวนั้นน่ะหรอ” คิมถาม “แมวดำที่ชอบเดินผ่านขอบหน้าต่างบ่อยๆ  ไม่นึกว่าจะมีใครเกลียดมันขนาดนี้” ลลิตสูดหายใจเฮือกใหญ่และค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมา  เธอหันหลังกลับไปมองหน้าคิมและพยายามตีสีหน้าให้สงบเหมือนเดิม “ไม่น่าใช่การเล่นพิเรนท์แล้วล่ะ  เห็นได้ชัดว่าตั้งใจทำออกขนาดนี้” คิมคิดเห็น “เจตนาฆ่า...  ฆ่าเพื่อทำอะไรบางอย่าง  การสาปแช่ง  พิธีกรรม  สังเวย  อะไรก็ตามที่น่าเกลียดสุดแสนจะพรรณนา!” ลลิตเห็นพ้อง  เห็นได้ชัดว่าเธอเดือดดาลขนาดไหน คิมหลับตาลง  พยายามนึกให้ออกว่าสองสิ่งนี้เชื่อมโยงกันยังไง  หนังสือเปื้อนเลือดที่เขาหยิบมาด้วยขณะนี้กำลังวางอยู่ตรงเก้าอี้ตัวหนึ่งใกล้ๆอ่างล้างมือ  กับซากศพของแมวดำที่ถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม  ไปจนถึงหลักฐานล่าสุดที่ตามมาติดๆ “เธอว่าอากาศมันเย็นๆชอบกลมั้ยลลิต” ลลิตหอบหายใจหน่วงขึ้น  เธอรู้สึกว่าที่แห่งนี้เริ่มหายใจติดขัด  อากาศมันเย็นเสียจนเข้าใกล้กับคำว่าตู้เย็น  เธอพ่นลมหายใจที่เป็นไอน้ำออกมาจากปากพลางจ้องมองหน้าคิมราวกับทั้งคู่เริ่มตระหนักกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทันทีที่มองออกไปนอกหน้าต่าง  เมฆทะมึนเริ่มก่อตัวต่ำๆและดูเงียบงัน  นาทีแรกคิมคิดว่าฝนกำลังจะตกลงมา  แต่ไม่ใช่  ท้องฟ้ามันดูแย่กว่านั้น  มันเงียบเสียจนน่ากลัว  อุณหภูมิลดลงเสียจนรู้สึกว่าทุกอย่างกำลังจะกลายเป็นน้ำแข็ง  มันหนาว  หนาวเหลือเกิน  แล้วทันใดนั้นเองประกายของอะไรบางอย่างก็ร่วงลงมาจากก้อนเมฆช้าๆ มันเป็นดั่งปุยนุ่นนับหมื่นที่ถูกโปรยลงมาจากสวรรค์  ล่องลอยช้าๆและค่อยๆตกสัมผัสกับพื้น  หอบนำความเงียบและอากาศเยือกเย็นแบบนี้มาพร้อมกับความงดงาม ใช่แล้ว  เกล็ดหิมะกำลังโปรยตกลงมา  ตกลงมายังใจกลางแห่งราชอาณาจักรไทยที่ไม่เคยมีหิมะตกมานับล้านๆปี!! [ จบตอนที่ 1 ] จากคุณ : PuhAporlo เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 18:06:46

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 2 :: คัมภีร์มรณะ “ม...ไม่อยากจะเชื่อสายตาเลย” คิมหันต์พึมพำ  เอื้อมมือไปทาบกับกระจกใสเย็นเยียบที่เริ่มถูกฝ้าจับจนไม่อาจมองไปภายนอกได้ชัดเช่นเดิม “เกิดอะไรขึ้น” ลลิตถาม  คิมส่ายหน้าอย่างช้าๆ  และยังรู้สึกตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็น  เขาเชื่อว่าคนทั้งโรงเรียนคงกำลังตื่นเต้นเสียจนไม่กล้าทำอะไรแน่ๆ ทันใดนั้นเองทั้งคู่สะดุ้งโหยงเมื่อเสียงตามสายอันโหยหวนเริ่มประกาศขึ้น “ขอให้นักเรียนที่อยู่บริเวณนอกอาคารเรียน  รีบกลับเข้าอาคารเรียนของตนโดยด่วน  หิมะที่เกิดขึ้นอาจมีการปนเปื้อน  ทางโรงเรียนขอให้นักเรียนทุกคนอย่าสัมผัสหิมะและรีบเข้าไปที่ตัวอาคารโดยด่วน  ย้ำอีกครั้ง...” ข้อความถูกย้ำทั้งสิ้นประมาณสามครั้ง  จากนั้นทุกอย่างก็กลับสู่ความโกลาหล  ผู้คนนับพันรอบโรงเรียนส่งเสียงอื้ออึงเหมือนฝูงผึ้ง  แม้กระทั่งเส้นทางเปลี่ยวๆที่ลลิตกับคิมยืนอยู่ก็ยังได้ยินเสียงพูดคุยราวกับดังอยู่ไม่ไกล เพล้ง! ทันใดนั้นเอง  อะไรบางอย่างก็พุ่งมาใกล้ๆหน้าของคิม  และกระทบกับกระจกเสียจนสิ่งนั้นแตกกระจาย  คิมผละตัวออกมาตามสัญชาตญาณ  เขาล้มไปบนพื้นห่างจากจุดเกิดเหตุเพียงไม่กี่เมตร  ซึ่งนั่นก็นับว่าโชคดีมาก  เมื่อพบว่าสิ่งที่พุ่งเข้ามาหามันเป็นบีกเกอร์ที่บรรจุของเหลวใสๆมีฤทธิ์กัดกร่อนเอาไว้  เมื่อมันแตกกระจาย  ของเหลวดังกล่าวกระจายไปทั่วกระจกและกัดกร่อนบริเวณที่มันสัมผัสให้ระเหิดกลายเป็นไออย่างน่ากลัว  และเพียงแค่ยืนห่างจากมัน  คิมยังคงรู้สึกแสบจมูกอย่างแรง “ยุ่งเรื่องของคนอื่นนี่มันไม่ดีนา...” เป็นเสียงเนิบนาบของใครบางคนที่เดินออกมาจากทางสลัวๆ  เสียงฝีเท้าจากรองเท้าผ้าใบสีดำเสียดสีกับพื้นหินอ่อนบนอาคาร  มันใกล้เข้ามาช้าๆอย่างใจเย็น  และดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อนเลย ลลิตเข้ามาพยุงคิมให้ลุกขึ้น  ทั้งสองเพ่งมองเข้าไปในความมืดและเห็นร่างของใครบางคนที่ใกล้เข้ามา  แต่ทันใดนั้นบีกเกอร์บรรจุกรดอีกขวดก็ถูกเขวี้ยงมาใส่อย่างแรง  ลลิตกระชากแขนของคิมจนทั้งคู่หงายหลังล้มลงบนพื้น  บีกเกอร์แตกกระจายตรงหน้าห่างจากทั้งคู่ประมาณสองเมตร  โชคดีที่กรดอะไรบางอย่างไม่กระจายมาโดนทั้งสอง  และทำได้แค่กร่อนพื้นหินอ่อนให้ระเหิดอย่างน่ากลัว “หลบเก่งดีนี่แฮะ  ยิ่งคราวแรกนี่ยิ่งน่าทึ่ง  คิดว่าจะหน้าเละไปแล้วซะอีก” “เล่นอะไรของนาย!” คิมตวาดลั่น  ใส่ใครบางคนที่ยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้า เขาเป็นเด็กหนุ่มวัยเดียวกับคิม  คงจะดูเด็กกว่าเล็กน้อยด้วยส่วนสูงที่น้อยกว่าคิมสักห้าเซ็นกับผมสีดำที่ปรกหน้าผากและถูกจัดไว้อย่างดีเป็นทรง  ดวงตาสีดำทะมึนหรี่ลงมองทั้งคู่อย่างพิจารณา  รอยยิ้มที่ตกค้างบนใบหน้าเจ้าเล่ห์นั่นยิ่งทำให้คนที่ปรากฏตัวตรงหน้าดูน่ากลัวและน่าหมั่นไส้ในเวลาเดียวกัน  เขาดูหล่อเหลาและเพียบพร้อมด้วยวฺฒิภาวะทางอารมณ์  ดูราวกับว่าสายตาเจ้าเล่ห์นั่นสามารถมองไปทางใครแล้วทำให้คนนั้นรู้สึกขนลุกซู่ได้ตลอดเวลา  ลลิตรู้สึกขยะแขยงอย่างบอกไม่ถูกทันทีที่รู้ว่าหมอนี่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้น “กวี..” ลลิตส่งเสียงเล็ดรอดออกมาจากไรฟัน “รู้จักหรอ” คิมถาม ‘กวี’ ดูคล้ายกับยิ้มรับตอบ  เป็นรอยยิ้มที่คงทำให้สาวๆหลายคนใจละลาย  แต่ไม่ใช่สำหรับลลิต  เธอดูออกว่านี่มันเป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์และหลอกให้เหยื่อตายใจ  เธอไม่ค่อยรู้สึกแปลกใจอะไรนักถ้าคนแบบกวีสามารถฆ่าแมวให้มีสภาพอเนจอนาถแบบนั้นได้ “สวัสดีครับคุณลลิตาห้องสอง  แล้วก็เอ่อ...นาย...” “ฝีมือนายหรอกวี!” ลลิตโพล่งขึ้นตอนที่กวีกำลังงงกับใบหน้าที่ไม่คุ้นของคิมอยู่ “อะไร๊!  เปล่าๆๆ  ฉันน่ะสิต้องถามว่าเป็นฝีมือพวกเธอหรือเปล่าที่เอาคัมภีร์มาเล่นอะไรแผลงๆ” “คัมภีร์...” คิมครุ่นคิด  แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นหนังสือเปื้อนเลือดที่วางอยู่บนเก้าอี้ข้างๆอ่างล้างมือ  เขาคว้ามันมาถือไว้แน่นโดยไม่กลัวว่าเลือดจะหกเปรอะตัว “หมายถึงไอ้นี่น่ะหรอ!” “เห...นายเจอมันหรอกหรอ” “ฝีมือนายใช่มั้ยกวี  อย่ามาทำไก๋!” ลลิตาคาดคั้น “หืม...ฉันว่า  เธออย่ายุ่งเรื่องนี้เลยจะดีกว่านะ  ถ้ายังรักชีวิตของตัวเองอยู่  เอ...ซึ่งดูเหมือนคัมถีร์จะได้ถูกใช้ไปแล้ว  นั่นหมายถึงว่าพวกเธอมีโอกาสถูกฆ่าตาย  ถ้าดันไปแส่ไม่เข้าเรื่องกับคนที่ใช้คัมภีร์ บลาๆๆ เอาเป็นว่า ส่งมันมา!” คำสุดท้ายถูกเน้นชัดขึ้น  เมื่อกวีถือหลอดทดลองที่บรรจุสารสีฟ้าเอาไว้ข้างในมาแกว่งบนมือ  มันเป็นหลอดเล็กๆที่ดูมีฤทธิ์แรงเสียยิ่งกว่ากรดเมื่อครู่นี้เสียอีก จากคุณ : PuhAporlo เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 18:11:42

ความคิดเห็นที่ 7 “อะไรอีกล่ะ  น้ำยาแปลงร่างรึ” คิมหันต์ท้าทายอย่างมาดมั่น  เข้าแน่ใจเต็มร้อยว่าไม่ว่าด้วยวิธีไหนเขาก็จะไม่ส่งคัมภีร์นี้คืนไปให้หมอนั่นแน่ “โยนมันลงไปตรงกรดนั่นเลยคิม!” ลลิตเสริม  คิมเหมือนจะเห็นพ้องต้องกัน  เขาคีบเอาหนังสือหนักๆไว้ด้วยสองนิ้ว  และยื่นมันไปตรงหน้าที่มีกรดเดือดปุดๆรองรับเอาไว้  เขาไม่ยืนยันว่ามันจะไม่ลื่นหลุดมือเขาตกลงไป  แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นก็....”ช่างมันเหอะ” “บ๊ะ!  เล่นยากกว่าที่คิดแฮะ  ว่าแต่นายปิดน้ำไม่สนิทแน่ะรู้ตัวเปล่า” กวีบอก  เขาดูจะมั่นใจเสียเหลือเกินว่าคิมจะไม่กล้าปล่อยคัมภีร์ให้โดนกร่อนโดยกรด แต่ทำไมล่ะ!  เขามีอะไรมายืนยันความมั่นใจนี้  คิมกลอกตาไปมองอ่างล้างมืออย่างฉงนสงสัย  ใช่...น้ำจากก๊อกไหลออกมาเล็กน้อยเพราะถูกปิดไม่สนิทจริง  มันเริ่มล้นออกมาจากอ่างทีละน้อยเพราะด้วยฝาจุกที่กั้นตระแกรงไว้ยังไม่ถูกดึงออก “รู้เปล่าถ้าสารละลายนี้ทำปฏิกิริยากับน้ำจะเกิดอะไรขึ้น” “นายไม่กล้าหรอก  ขืนทำงั้นคัมภีร์นั่นก็จะโดนลวกไปด้วย” ลลิตบอก “ฉันไม่สนหรอก...  เธอคงเห็นกรดที่ฉันใช้ก่อนหน้านี้  นั่นเป็นแบบผสมน้ำ 5% ซึ่งถือว่าเจือจางมากๆ  แต่ถ้าสารละลายนี้ผสมกันแบบเข้มข้นกับน้ำในอ่างอันน้อยนิดนั่นจะเกิดอะไรขึ้น  คราวนี้ไม่ได้เจอแค่กรดแน่  แต่เป็นระเบิดลูกย่อมๆเลยล่ะ” ทุกถ้อยคำของกวีนั้นล้วนชัดเจน  และทั้งสองรู้ดีว่าหมอนี่ทำจริงและไม่ได้ขู่  สังเกตุได้จากการปากรดอันตรายมาตอนแรก  ที่แม่นและรุนแรงเสียจนเรียกได้ว่าเป็นเจตนาสังหารก็ว่าได้  หมอนี่คงจะไม่แยแสจริงๆถ้าจะระเบิดนักเรียนสองคนให้กลายเป็นศพน่าอเนจอนาถไปพร้อมๆกับคัมภีร์เก่าๆที่ไม่รู้ว่าใช้ทำอะไรได้ “ลลิต”  คิมหันต์ตัดสินใจ “เธอช่วยไปหลบในห้องเก็บไม้กวาดก่อนได้มั้ย  ฉันไม่อยากให้เธอโดนลูกหลง  เอาหนังสือนี่ไปด้วย  เธอมีไฟแช็คอยู่กับตัว  ถ้าเกิดได้ยินเสียงระเบิดหรือเกิดอะไรขึ้น  ให้เผามันทิ้งเลยอย่ารีรอ” ลลิตฟังคำสั่งของคิมแล้วครั่นคร้ามอยู่ชั่วขณะ  เธอรู้ดีว่าเธอไม่มีไฟแช็กที่ว่าอยู่กับตัว  แต่ที่คิมพูดออกมาอย่างมั่นใจนั่นอาจเป็นเพราเขารู้ดีว่าการขู่นี้จะได้ผล “แล้วนายล่ะ” “ไม่ต้องห่วงฉัน  ฉันจะถามหมอนี่ให้รู้เรื่อง  และฉันก็มั่นใจว่าหมอนี่ไม่กล้าฆ่าคนจริงๆหรอก” ลลิตนิ่งเงียบ  และรับคัมภีร์เปื้อนเลือดนั้นมาถือไว้ในมือ “อย่าเป็นอะไรนะ” เธอพูดจบแล้วก็วิ่งเข้าไปซ่อนตัวในห้องเก็บไม้กวาด ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของกวีเหมือนะจะรับคำท้าของคิมหันต์  บัดนี้ลลิตเข้าไปซ่อนตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ทิ้งให้สองหนุ่มยืนประจันหน้ากัน  ในอากาศที่เย็นตัวลงเรื่อยๆ “ตอบคำถามฉันมาทีละข้อ!  ตอบให้ตรงคำถามด้วยล่ะ” คิมตะโกนสั่ง “แล้วทำไมฉันต้องตอบด้วยล่ะ” กวีพูด “ฉันรู้ว่านายสนใจหนังสือมากกว่าสิ่งอื่นใด  ไม่ต้องปฏิเสธหรอกว่าไม่จริง” “หรอ” “เอาล่ะ  ข้อแรก  ใครเป็นคนฆ่าแมวตัวนั้น!” “คำถามยากจัง...ฉันไม่ตอบได้มะ” เพล้ง! แทบไม่รู้ตัวและทุกอย่างก็เหมือนจะผิดคาดไปหมด  หลอดทดลองถูกเขวี้ยงมาที่ขอบของอ่างล้างมืออย่างแม่นยำ  มันแตกกระจายจนสารละลายสีน้ำเงินทะลักเข้าไปในอ่างล้างมือ  และไม่ถึงวินาที  อ่างล้างมือที่ทำจากกระเบื้องก็ระเบิดจนเศษกระเบื้องกระจายไปทั่ว  มันส่งเสียงดังกึกก้องไปทั่วบริเวณอาคาร คิมยกแขนขึ้นมาป้องใบหน้าอย่างทันท่วงที  เพื่อกันเศษกระเบื้องที่พุ่งมาบาดใบหน้า  แต่นั่นก็เหมือนจะไม่ได้ช่วยให้เขารอดพ้นจากน้ำที่ทะลักออกมาจากท่ออย่างไม่รู้จบ  เขารู้สึกแสบจมูกอย่างรุนแรง  สมองตื้อไปหมด  เนื้อตัวเปียกโชกเสียจนเสื้อนักเรียนแนบไปกับผิวหนัง  แรงระเบิดส่งให้เขาล้มไปนอนกองกับพื้น  โดยมีน้ำห่าใหญ่ที่ผสมกับสารละลายน่ากลัวพุ่งเข้าใส่ตัวจนเขาถึงกับสำลัก  มันเข้าไปในปาก  เข้าตา  และทุกๆบริเวณของร่างกาย  นาทีแรกเขารู้สึกว่าตัวเองคงจะตายไปแล้วเป็นแน่แท้  แต่เขากลับไม่สัมผัสถึงความเจ็บปวดอะไรเลย จากคุณ : PuhAporlo เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 18:12:00

ความคิดเห็นที่ 8 “อะ..เอ๋” คิมเผยอเปลือกตาขึ้น  บ่ายมือที่ยกขึ้นมาปิดหน้าเพื่อป้องกันน้ำเข้าตา  เขาไม่เจ็บปวด  ไม่แสบอะไรทั้งสิ้น  มีเพียงสายน้ำเย็นๆที่ทะลักเข้ามาใส่ตัวเขา  และเจิ่งนองไปทั่วพื้นอาคาร “เกิดอะไรขึ้นคิม!  เป็นอะไรหรือเปล่า!” ลลิตโพล่งประตูออกมาอย่างแรง “เหมือนสารละลายอะไรนั่นจะไม่ได้ผลนะ!” คิมลุกขึ้นพรวดแล้วตะครุบร่างของกวีเอาไว้อย่างแรง  ทั้งคู่ล้มลงไปกระแทกกับพื้น  แล้วคิมก็ส่งหมัดหนักๆเข้าที่หน้าของกวีแบบไม่ลังเลและออมแรง “ทีนี้บอกมาได้หรือยังว่าใครเป็นคนทำ!” อีกฝ่ายยังเงียบ “อย่าเลยคิม  แค่นี้หมอนี่ก็ไม่มีทางสู้แล้ว”  ลลิตเข้ามาปรามไว้  ทำให้คิมที่เนื้อตัวเปียกโชกชะงักหมัดที่สองเอาไว้กลางอากาศ “ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ  เพื่อนเธอนี่ทำให้ฉันตกใจได้เป็นครั้งที่สองแล้วนะลลิตา  โอยๆๆเจ็บๆๆ  ทำแบบนี้มันเจ็บนะรู้เปล่า” กวีผลักร่างที่ค้ำตัวของเขาออกไป “โอ้ย!  นี่แก...ทำอะไรฉัน...” และตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทราบปากกาปลายแหลมถูกเสียบมาที่ต้นขาของคิมจนปักคาอยู่อย่างนั้น  เลือดสดๆรินไหลออกมาจากกางเกงนักเรียนสีดำ “คิม!” ลลิตเข้าไปประคองร่างของคิมเอาไว้  เขาดูไม่เป็นอะไรมาก  แต่แผลนั่นกลับน่ากลัว  กวีช่างเป็นปีศาจร้ายที่ลงมือได้อย่างรวดเร็วและแทบไม่รู้ตัว “เห็นแก่ความพยายาม  ฉันจะเล่าเรื่องคร่าวๆที่พอรู้ให้ฟังก็ได้” กวีตัดสินใจเปิดปาก  เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆ  เช็ดมุมปากที่มีเลือดซึมออกมา  เดินไปเขี่ยเก้าอี้แล้วนั่งลงโดยหันหน้าไปทางพนักพิงหลัง “ก่อนอื่น...คัมภีร์นั่นเป็นของฉันเอง” “ไม่บอกก็รู้!” ลลิตว่า “เล่าไปนายอาจจะไม่เชื่อ  แต่มันก็น่าตกใจน้อยกว่ามีหิมะตกในประเทศไทยล่ะนะ  ฮะฮะฮะ” กวีพยายามยิงมุกตลก  ที่ทั้งคู่ไม่รู้สึกขำด้วยเลยสักนิด “โอเคๆ  ไม่ขำๆ  ได้เข้าเรื่องนะ  คัมภีร์นั่นเรียกว่า ‘คธูลู’ หรือ ‘คัมภีร์มรณะ’ เป็นสิ่งที่สืบทอดในตระกูลของฉันมาช้านาน  มันเป็นพันธสัญญาของซาตาน  จะว่าไงดี...” “ว่ามาเหอะ  ถึงตอนนี้ก็เข้าใจได้หมดแหละ” คิมบอก “เมื่อนานมาหลายพันปีก่อนหน้านี้บนโลกมนุษย์ถูกแบ่งออกเป็นสามฝ่าย  ฝ่ายแรกคือเทวา  ทำหน้าที่อยู่บนสวรรค์เป็นผู้โอบอ้อมอารี  มีจำนวนมากมาย  ฝ่ายที่สองคือมนุษย์  เป็นเผ่าที่มีบาปทั้งเจ็ดประการตีตราเอาไว้  มนุษย์ทุกคนไม่สามารถหลีกพ้นบาปเจ็ดประการเหล่านี้ไปได้  จึงทำให้ฝ่ายที่สามหรือก็คือ ซาตาน  คิดใช้จุดอ่อนนี้ของมนุษย์เพื่อขยายอำนาจของตนเอง ซาตานได้สร้างคัมภีร์มรณะเล่มนี้ขึ้นมา  โดยตั้งกฏว่าต้องสังเวยหนึ่งชีวิตและชะโลมเลือดจากหัวใจลงบนหน้ากระดาษที่มีตราสัญลักษณ์แห่งซาตาน  จากนั้นผู้ที่กระทำพิธีการจะได้รับพรจากซาตานสามข้อ  พรสามข้อนี้สามารถขอได้ทุกสิ่งเท่าที่จินตนาการออก  เว้นเพียงอย่างเดียวคือการ ‘สร้างชีวิต’ ซึ่งถือว่าเป็นอำนาจที่นอกเหนือของซาตาน” “แปลว่าใช้ชุบชีวิตขึ้นมาไม่ได้สินะ” ลลิตถาม “ว่าอย่างนั้นก็ได้” “แต่ดันใช้สังหารคนอื่นได้  เยี่ยมดีจริงๆ” คิมหันต์กัดฟันพูด  รู้สึกชิงชังในคัมภีร์อุบาทว์นั่นอย่างบอกไม่ถูก “ขอพูดต่อนะ  ซาตานมอบคัมภีร์เล่มนั้นให้กับมนุษย์  มีการใช้อำนาจของคัมภีร์อย่างบ้าคลั่งและส่งต่อกันมารุ่นสู่รุ่น  จนกระทั่งมันตกมาอยู่ในมือของบรรพบุรุษของฉัน  เขาเป็นบาทหลวงผู้มีจิตใจโอบอ้อมและนับถือเทวาและพระผู้เป็นเจ้า  เขาจึงสัญญาจะเก็บคัมภีร์นี้ไว้โดยไม่ใช้มัน  เขาก่อตั้งตระกูล ‘เซนต์เควลเรียน’ ขึ้นและส่งมอบคัมภีร์มรณะไว้ให้คนในตระกูลดูแล  แต่เมื่อแผนของซาตานถูกขัดขวาง  มันจึงขู่ว่าถ้าหากในหนึ่งปีไม่มีการใช้คัมภีร์นั้นและขอพร  มันจะสร้างคัมภีร์ขึ้นมาอีกเล่มเพื่อหาทางทำลายโลกนี้อีกทาง  มีโศกนาฏกรรมมากมายเกิดขึ้นในตระกูลผู้ถือคัมภีร์ของฉัน จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้  คฤหาสน์ของตระกูลที่ลอนดอนถูกเผาราบ  ผู้ที่เหลือในตระกูลเหลือน้อยและมีเพียงฉันที่สามารถถือมันไว้ได้” “นายเอาของแบบนี้ติดตัวมาโรงเรียนเนี่ยนะ  ทุกๆวันเนี่ยนะ” ลลิตพูด  รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาตอนรู้ว่ามีของที่เปื้อนเลื้อนมานับพันๆปีอยู่ที่กระเป๋านักเรียนของ กวี “มันปลอดภัยกว่าถ้าหากอยู่ใกล้กางเขนนี่” กวีล้วงมือเข้าไปภายในคอเสื้อ  และหยิบกางเขนเล็กๆสีเงินออกมา  มันดูไม่มีฤทธิ์อันน่าพิศวงอันใด  ทว่าไม่รู้ด้วยเหตุใดคิมถึงรู้สึกว่ามันดูขลังและเปี่ยมพลังอย่างบอกไม่ถูก “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากมันถูกแยกออกจากกางเขน” คิมหันต์ถามอย่างอยากรู้  เขาเริ่มรู้สึกว่าคอกำลังแห้งผากในอากาศที่หนาวเหน็บแบบนี้ “คัมภีร์จะเพิ่มพลังตัวเองมากขึ้น  มันจะดึงดูดให้ผู้ที่อยู่ใกล้กระหายที่จะใช้มัน  จนกระทั่งหลงผิด  ไม่อาจปฏิเสธว่าแม้คนที่ดีที่สุดยังหลงไปตามอำนาจของมันได้” กวีอธิบาย “เหมือนจะมีคนๆนั้นเกิดขึ้นแล้ว” คิมเห็นพ้อง กวีแสยะยิ้มเครียดๆ “และไม่ว่าใครก็ตามที่ริอาจมาแตะต้องคัมภีร์ของฉัน  มันไม่ได้ตายแบบศพสวยแน่ๆ” “แล้วนายจะทำไงต่อ” คิมถามเสียงเครียด “ก็ทำแบบนี้ไง” แล้วทันใดนั้น  ลลิตหวีดเสียงร้องเมื่อข้อแขนของเธอถูกกวีกระชากไปอย่างแรง  กวีลุกขึ้นพรวดพร้อมเตะเก้าอี้ไปให้พ้นตัว  เขาใช้มีดคัตเตอร์ที่ได้มาจากไหนก็ไม่ทราบ  จ่อที่ลำคอของลลิต  ลลิตไม่อาจขัดขืนเรี่ยวแรงของกวีได้  เธอได้แต่สบถด่าออกมาอย่างเคียดแค้น “ทำอะไรของนาย  ไอ้สารเลว” “หึหึหึ  ทีนี้จะส่งคัมภีร์ฉันคืนมาได้หรือยังล่ะ  คิมหันต์” กวีพูดด้วยน้ำเสียงท้าทาย “มาเหนือตลอดเลยสินะ  แต่ถ้าฉันตื่นตูมร้อนรน  มันก็จะเป็นไปตามแผนที่นายอยากให้เป็น  และฉันมั่นใจอย่างถึงที่สุดว่านายไม่กล้าฆ่าเธอหรอก  ใช่มั้ยล่ะ” “จริงหรือเปล่าน้อ” กวียังไม่มีท่าทีว่าจะตะลึงกับการรู้ทันของคิมหันต์แม้แต่น้อย  นั่นยิ่งทำให้คิมรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดไปพอสมควร คิมหันต์มุ่นคิ้วเขาขบฟันค่อยๆพลางค่อยๆครุ่นคิดไปด้วย “เข้าใจละ  ฉันดันทุรังจะเก็บมันไว้ต่อไปก็ไม่ใช่เรื่องดีใช่มั้ย  และยังไงมันก็ของๆนาย  สุดท้ายนายก็ต้องรับผิดชอบทุกอย่าง  รวมถึงชีวิตของแมวตัวนั้นด้วย  แต่นายต้องรับปากฉันก่อน...” “นายมีสิทธิ์มาสั่งฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” “ก็ตั้งแต่เมื่อกี้นั่นแหละ” คิมหันต์ตอบเสียงเครียด “แม้ว่าฉันจะเอามีดจ่อคอแฟนนายอยู่ก็ตามอ่ะนะ” “ม...ไม่ใช่แฟนย่ะ” ลลิตส่งเสียงเล็ดรอดออกมาจากไรฟัน “ส่งลลิตคืนมา  แล้วเอาคัมภีร์นี่ไปซะ”  คิมหันต์ถอยหลังไปช้าๆแล้วก้มลงหยิบคัมภีร์ที่ตกมาจากพื้น  เขายังคงจับจ้องมองกวีไปทุกขณะ “เฮ้อ...แกล้งนายนี่ไม่สนุกเลยสิ” เป็นกวีที่ปล่อยลลิตก่อน  นั่นถือว่าอยู่เหนือคาดของคิมหันต์มาก  หรือว่าบางทีหมอนี่อาจจะมีอะไรตุกติกอีก เมื่อลลิตคลายออกจากพันธนาการได้แล้ว  เธอใช้เวลาตั้งตัวเพียงเล็กน้อย  และทันทีนั้นเองเธอก็ส่งกำปั้นหนักๆเข้าที่กลางจมูกของกวีอย่างแรง ผัวะ!  รุนแรงเสียจนอีกฝ่ายเซหงายไปนอนบนพื้น  คิมหันต์สะดุ้งตกใจ  ในขณะที่ลลิตเดินกระแทกเท้าเข้ามาแย่งคัมภีร์จากมือเขา  แล้วโยนมันไปตรงหน้าของกวี “เอาคืนไปเลยไอ้ของสกปรกๆนี่” “ฮะฮะ...โอย...เหนือความคาดหมายจริงๆนะลลิตา  แต่ดูเหมือนเธอยังจะไปไหนไม่ได้นะ  เพราะกระเป๋าตังค์ของเธอยังอยู่กับฉันน่ะสิ” ลลิตสะดุ้งโหยง  เธอคลำที่กระเป๋าของเธอแล้วพบว่ามันว่างเปล่าจริงๆ  กระเป๋าสตางค์สุดหวงของเธอถูกชิงไปอย่างไม่รู้ตัว “แก...” ลลิตขบฟันกรอด  เธอรู้สึกอยากต่อยหมอนี่อีกสักหมัดแรงๆ กระเป๋าสตางค์สีน้ำตาลของเธออยู่ในมือของกวี  หมอนั่นเปิดพลิกไปมาและดูของในกระเป๋าอย่างสอดรู้สอดเห็น [ จบตอนที่ 2 ] จากคุณ : PuhAporlo เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 18:12:32