ความคิดเห็นที่ 1 คิมหันต์อนันตรา ตอนที่ ๖  ลำนำผ่านภพ            “แสตนบาย!!!”            ในที่สุดก็เริ่มต้นขึ้นแล้วซินะ.....            ทันที่ที่ได้ยินเสียงหัวหน้าทีมงานสตั้นแมนสั่งแสตนบายสิตาอินทร์ ต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการรวมรวบสมาธิทั้งหมดให้อยู่กับงานที่เธอได้รับมอบหมาย ทั้งๆ ที่ในหัวสมองกำลังครุ่นคิดแต่เรื่องของเขา...            “อีตาบ้า ภูริชย์ เอ๊ย! ออกไปจากหัวของชั้นเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวบ่นพรึมพรำกับตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะชายหนุ่มปฏิเสธที่จะใช้แสตนอินดังนั้นคนที่เธอจะต้องเข้าฉากไปช่วยตาม บทที่ได้รับก็คือเขานั่นเอง เมื่อพระเอกพลาด...นางเอกที่เธอเป็นสแตนอินจะต้องเข้าไปขวางและช่วยชีวิตพระเอกเอาไว้            พระอาทิตย์เริ่มเคลื่อนคล้อยลงสู่ทางเบื้องทิศตะวันตกทำให้เกิดเงาทำมุมเอียง สี่สิบห้าองศา นักแสดงหลายร้อยชีวิตกำลังชุนละมุนกันอยู่กลางทุ่งหญ้าในฉากสงครามใหญ่ ในท่ามกลางฝุ่นที่กำลังลอยตลบคละคลุ้ง พระเอกของเรื่องหรือก็คือ ภูริชย์ กำลังกวัดแกว่งแดบด้วยท่วงท่าอันสง่าบนหลังม้าสีดำ ผู้กำกับกำลังตะโกนโหวกแหวกเพื่อสั่งการให้ได้ภาพสมจริงดั่งใจ            “คัต!!!!” ผู้กำกับฯ สั่งผ่านเครื่องขยายเสียงดังลั่น ทุกชีวิตหยุดนิ่งราวกับเครื่องไฟฟ้าที่ถูกปิดสวิทช์           “เอา!!! ทีมงานสตั้นประจำที่ได้ ผมสั่งแอคชั่นให้คุณอินที่เป็นตัวแทนนางเอกเข้าฉากตามที่ซ้อมกันไว้นะครับ”   เมื่อทุกอย่างราบรื่นได้ดั่งใจผู้กำกับฯ บรรยากาศจึงไม่เคร่งเครียด สิตาอินทร์ยกมือชูขึ้นเพื่อแสดงว่าพร้อม ทั้งๆ ที่เธอกำลังรู้สึกเครียด ภูริชย์มองมายังหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ที่เขาปฏิเสธสแตนอินก็เพราะต้องการจะดูแลเธอนั่นเอง สิตาอินทร์สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อรวบรวมสมาธิอีกครั้ง เธอไม่ต้องการจะทำงานพลาด เทคเดียวผ่านเพื่อเธอจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าเขาอีก สายตาที่แหงนขึ้นมองไปบนทองฟ้า เพื่อเรียกหากำลังใจทำให้เธอได้เห็นปรากฎการณ์พระอาทิตย์ทรงกลดที่กำลังเปล่งรัศมีโชติ            “สวยจัง” หญิงสาวพูดและยิ้มกับตัวเองเมื่อมองเห็นภาพที่งดงามของท้องฟ้าสีครามสดใส โดยมีแสงเลื่อมพรายของดวงอาทิตย์กลางคิมหันตฤดูสาดแสงระยับจับตา โดยมิรู้ว่าเสียงติ๊กๆ ของเข็มวินาทีที่ดังลั่นก้องกังวานอยู่ภายในเรือนนาฬิกากำลังหวุนวนตามจังหวะของกาลเวลา ประสานสอดคล้องต้องกันเป็นจังหวะแห่งห้วงเวลาเดียวกันกับเมื่ออดีตกาล...            “แอคชั่น!!!!” สิ้นเสียงประกาศนักแสดงทุกชีวิตต่างก็เริ่มการแสดงตามบทบาทที่ได้รับกันอีกครั้ง            “สตาร์ท!!!” หัวหน้าสตั้นแมนสั่งสับทับคำสั่งของผู้กำกับอีกรอบหนึ่งเมื่อจับเวลาและ จังหวะให้พอดีกับคิวบู๊ที่ได้ตกลงซักซ้อมกันไว้อย่างแม่นยำ สิตาอินทร์ในชุดนักรบที่แต่งตัวเป็นชายตามบทบาท กระตุกบังเหียนควบเจ้าม้ารูปร่างปราดเปรียวตรงไปยังจุดนัดหมายทันที ทันใดนั้น..พายุลมทุ่งปรากฎขึ้นให้เห็นเด่นชัดหอบเอาฝุ่นให้ปลิวพัดม้วนไปมาราวกับคลื่นยักษ์ที่เกิดขึ้นภายใต้ท้องนภา ราวกับว่ากำลังหอบดินขึ้นไปจรดกับฟ้า ทีมงานที่นั่งอยู่หน้าจอมอติเตอร์ต่างอ้าปากค้างตกตะลึง สายลมกระโชกแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ เมื่อพายุหอบนำพาฝุ่นตลบคละคลุ้งเริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้มากขึ้น..มากขึ้น ทุกขณะ ผู้กำกับการแสดงสั่งคัตทันทีที่ตั้งสติได้ นักแสดงและเจ้าหน้าที่ต่างคนต่างโกลาหนวิ่งเก็บข้าวของและหาที่หลบภัยกัน จ้าละหวั่น หากแต่..... หญิงสาวผู้อยู่เหนืออาชากลับควบทะยานเจ้าพาหนะสีน้ำตาลแดงไปเบื้องหน้า ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินเสียงของผู้กำกับฯ กระนั้น!! “คุณอินทร์” ภูริชย์ที่คอยเฝ้ามองหญิงสาวอยู่ด้วยความเป็นห่วง ตะโกนเรียกเธอขึ้นสุดเสียงเมื่อเริ่มสังเกตุเห็นกริยาอันผิดปรกติของเธอ “คุณภู อย่าไป มันอันตรายนะคะ” ปาจารีย์เอ็ดอึงขึ้นอย่างหัวเสียด้วยรู้สึกว่าเกือบจะคว้าตัวของชายหนุ่มไว้ ได้อยู่แล้ว แต่เขากลับหันหลังวิ่งไปขี่ม้าควบออกไปเสียก่อน “มาหลบทางนี้เร็วๆ เข้าซิแหม่ม” พัชรีรีบดึงแขนเพื่อนสาวเข้ามาหลบในรถตู้ที่จอดอยู่ใกล้ๆ ทันที “แต่ คุณภู เขา....” “บ้า!! ใครจะไปห้ามทัน โน่น..วิ่งไปหาพายุแล้วโน่น”            คนที่หลบอยู่ในรถตู้ด้วยกันพากันมองตามนิ้วชี้ของพัชรี ต่างคนต่างตื่นตกตะลึงสุดขีด เมื่อเห็นม้าสีดำตัวหนึ่งอันมีภูริชย์กุมบังเหียนให้ควบวิ่งเข้าไปหาม้าตัวสีน้ำตาลแดงของสิตาอินทร์ ซึ่งกำลังควบทะยายมุ่งตรงมาบรรจบกับเขาในไม่ช้า โดยมีพายุที่มีฝุ่นดินราวกับเป็นกำแพงใหญ่น่ากลัวเป็นฉากหลังกำลังพุ่งตรงมาบรรจบกับเขาและเธอเช่นกัน            หมอกฝุ่นควันคลุ้งฟุ่งสู่ฟ้ากระจายกลบลบภาพของสองหนุ่มสาว ซึ่งกำลังเผชิญอันตรายให้เลือนหายไปจากสายตาของผู้คนที่เฝ้าจ้องมองอยู่อย่างตื่นเต้น และคอยลุ้นให้ลมพายุสงบลงโดยเร็วเพื่อจะได้เห็นภาพคนทั้งสองอีกครั้งหนึ่ง...            และแล้วเงาดำจางๆ ของคนทั้งสองก็เริ่มปรากฎให้เห็นเป็นรูปร่างขึ้นอีกครั้ง ฝุ่นหมอกควันที่ตลบคลุ้งค่อยๆ ลอยอ่อยอิ่งจางหายไปในอากาศ พายุที่สลายหายไปทำให้ทุกคนได้เห็นภาพของภูริชย์ซึ่งกำลังโอบอุ้มประคองร่าง อันไร้สติของสิตาอินทร์อยู่กลางทุ้งที่ใช้เป็นฉากในละคร            ผู้ ที่ได้สติก่อนใครเพื่อนก็คือนักข่าวทั้งหลายที่บังเอิญมาติดตามกองถ่ายละคร เรตติ้งดีในวันนี้ ใครเลยจะไม่อยากได้ภาพของพระเอกหนุ่มชื่อดัง ‘ภูริชย์’ ที่เสี่ยงชีวิตเข้าช่วยหญิงสาว ในขณะที่ปาจารีย์แทบกรี๊ดแตกที่โดนขโมยซีนไปต่อหน้าต่อตา            สิตาอินทร์ไม่ได้เห็นภาพของลมพายุอย่างที่ทุกคนในกองถ่ายละครเห็น หากแต่สิ่งที่เธอเห็นคืนหมอกควันสีเทาลอยปกคลุมไปทั่วบริเวณจนแทบมองไม่เห็นอะไรเลย หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อมองเห็นแสงสว่างรางๆ อยู่ข้างหน้าอีกไม่ไกล ‘ไม่รู้จะใส่เอฟเฟคอะไรกันหนักกันหนาซิน่า’ หญิงสาวได้บ่นหงุดหงิดอยู่ในใจ พยายามเพ่งสายตาไปยังภาพเลือนรางเบื้องหน้า แก้วโกสุมขับลำนำเพลงแว่วหวานดั่งมีมนต์ประหลาดลอยล่องสู่โสตสัมผัสของหญิงสาว ซึ่งยังคงเหลียวซ้ายแลขวาด้วยความงงงวยจับทิศจับทางไม่ถูก อยู่ท่ามกลางม่านหมอกแห่งมนต์ขลัง โดยไม่รู้เลยว่าดวงจิตและวิญญาณของตนถูกแรงแห่งเวทมนตราดึงให้ผ่านข้ามกาลเวลามาไกลโพ้น ในที่สุดก็เห็นแสงแปรบปราบจากคมอาวุธสะท้อนวูบวาบเข้าดวงตาคู่งามจนต้องหยีตามอง นั่นอย่างไรเป้าหมายของเธอ ทีมงานสตั้นแมนทำงานได้เยี่ยมมากกะเวลาได้พอดิบพอดี พระเอกของเรื่องกำลังจะพลาดท่าทูกฟันขาดสองท่อนอยู่นั่นแล้ว หญิงสาวคิดอย่างปรีดาโดยไม่สามารถแยกแยะระหว่างความจริงกับการแสดงได้ สิตาอินทร์รีบเร่งอาชาเข้าขวางทางเบื้องหน้าองค์รามราชซึ่งกำลังทรงเพลี้ยงพร้ำ ปัดคมศาตราของโจรร้าย แล้วเบี่ยงกายหลบเลี่ยงอย่างคล่องแคล่ว เจ้าโจรหิงสาร่ำร้องกราดเกรียวแค้นเคืองนักที่ถูกขัดขวาง ร่ายเวทย์มนต์ดำขึ้นมาสมทบอีกหนึ่งบท แล้วตวัดศาสตร์หมายเอาชีวิตเจ้าผู้บังอาจขวางทางเพชรฆาต หญิงสาวยกดาบปลอมขึ้นรับโดยอัตโนมัติ รู้สึกแคงใจที่นักแสดงรุ่นพี่ไม่ยอมทำตามคิวบู๊ที่ซ้อมกันมา  ดาบที่พาดฟันก็ดูจะรุนแรงจนเธอรู้สึกชาไปทั้งแขน แรงแห่งศาสตราวุธของศัตรูร้ายที่ฟาดฟันเข้าใส่ร่างบางอรชรของสิตาอินทร์นั้น รุ่นแรงจนเธอสั่นสะท้านไปถึงกระดูด นึกเช่งชักผู้ที่อยู่เบื้องหน้าที่เธอคิดว่าเป็นทีมงานสตั้นแมนด้วยกันอยู่ในใจด้วยความโมโห ‘ให้ตายซิพี่โง้ว จะฆ่าอินหรืองัยฮะ!!’ อยากจะตะโกนต่อว่าให้ดังขึ้นอีก หากแต่ยังไม่ได้ยินเสียงของผู้กำกับสั่งคัตจึงกลัวว่าจะเสียงาน หญิงสาวจึงต้องใช้ความรู้ความสามารถของตัวเองจริงๆ ออกมาเพื่อเอาตัวรอด องค์รามราชตะลึงแลผู้ช่วยชีวิตตนทอดพระเนตรเห็นกำลังต่อสู่ด้วยสามารถ จึงรีบเข้าแทรกเพื่อแยกให้จอมโจรหิงหามาต่อสู้กับพระองค์ดั่งเดิม ประจวบกับที่ไวย์กูลสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ของตนได้จึงเข้าสบทบต่อตี เจ้าศัตรูเห็นตนเสียเปรียบก็เริ่มหน้าถอดสีเตรียมหนีตาย แต่จะพ้นคมศาตราแห่งองค์ทรงสง่าก็หาไม่ จึงถูกฟัดโลหิตสาดกระเส็นสิ้นใจอยู่บนหลังอาชาของตนนั่นเอง สิตาอินทร์ตะลึงพรึงเพริดกับนาทีแรกที่ได้เห็นภาพอันสะพรึง ‘พลาดหรือ!! นายภูริชย์พลาดฟันทีมงานสตั้นแมนตาย!! อย่างนั้นหรือ’ นาทีต่อมาหญิงสาวเต็มไปด้วยความห่วงใยมากมาย รีบกระตุกม้าเข้าไปเทียบอยู่เคียงข้างองค์รามราชที่เธอคิดว่าเป็นภูริชย์แล้วเอื่อมมือไปจับต้นแขนแข็งแกร่งของเขาเบาๆ อย่างต้องการจะปลอบโยนสุดหัวใจ องค์รามราชเอี้ยวพระพักตรหันตามมาหานางกลับต้องนิ่งตะลึงงั้น ลำแสงจากพระอาทิตย์ที่เริ่มปรากฎฉายขึ้นอีกครั้งหลังจากเจ้าของเวทย์มนต์ดำสิ้นชีวี ค่อยๆ ไล้เผยโฉมเจ้างามอรชรที่ติดอยู่ในห้วงพระคำนึงทุกลมหายใจ นาสิกโด่งรั้นรับโอษฐ์แดงจิ้มลิ้ม กับปรางค์เนียนผุดผาดจนพระองค์แถบกลั้นใจเมื่อต้องเก็บง่ำความรู้สึกมิให้หทัยเร็วเข้าครอบครอง เนตรดวงกลมโตที่เคยสบราวต้องมนต์ตราอนงค์นาง บัดนี้นางที่พระองค์ติดตรึงคนึงหาได้มาอยู่ ณ เบื้องพระพักตรแล้ว “เจ้าหนุ่มเจ้าเป็นผู้ใดมาจากที่ใดกัน อย่าได้บังอาจต้องพระวรกายองค์รามราชเช่นนั้น แล้วจักหาว่าข้าบ่ได้เอ่ยบอกเจ้า” ไวย์กูลเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังหน้าตาดุดัน รีบชักอาชาคู่ใจเข้าขวางให้ทั้งสองต้องแยกจากกัน ทำให้องค์รามราชได้โอกาสเพ่งพิศร่างบางตรงหน้าอีกครา ‘นางบ่แม้นศรีอุษาแท้แล้ว แม้จักมีพิมพ์พักตรดุจเดียวกันก็ตาม’ ด้วยหญิงคนที่พระองค์ทอดพระเนตรเห็นอยู่ ณ ที่นี้แล้วนั้น ดูจะมีอายุมากกว่าศรีอุษาอยู่ไม่น้อย แม้นแต่งเป็นชายแล้วด้วยรูปร่างขณะนี้อาจประมาณได้ว่าอายุรุ่นราวคราวเดียวกับศรีอุษา แต่หากเป็นหญิงคงมิใช่ สิตาอินทร์กระพริบตาปริบๆ จริงซิ เธอไม่ได้สังเกตุสิ่งรอบข้างเลย เมื่อได้ยินชายหน้าตาดุดันขานพระนามที่ผูกผันหญิงสาวก็เริ่มนึกเอะใจ มองซ้ายมองขวาท่าทางเลิ่กลั่ก ‘ไม่มีนี่...ไม่มีกองถ่ายฯ มีแต่ป่ากับซากศพกราดเกลื่อน’ ของจริงแน่นอนหญิงสาวแทบกรี๊ดเมื่อรู้ว่าภาพน่ากลัวที่เห็นอยู่เป็นของจริง เธอกำลังอยู่ในโหมดระลึกชาติอีกแล้วหรอ ศรีอุษามาในที่ที่น่ากลัวแบบนี้ด้วยหรือ “ไม่นะอิน ใจเย็น สงสัยจะระลึกชาติอีกแล้ว เดี๋ยวภาพก็หายไป เดี๋ยวก็หาย” สิตาอินทร์บอกตัวเองเสียงเบาดูเหมือนบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว จนไวย์กูลขัดหูขัดตานัก “อันใดเจ้า จักตอบได้หรือบ่ เจ้าเป็นใครมาจากที่ใด” “โอ๊ย..อย่าดุนักเลยน่า ก็กำลังจะตอบอยู่นี่” หญิงสาวพูดโพล่งออกไปเพราะไม่คิดว่าจะมีเสียงพูดออกไปให้ใครได้ยิน เพราะเมื่อการระลึกชาติครั้งก่อนๆ เธอทำอะไรไม่ได้แม้แต่ขยับตัว “เจ้านี่มันบังอาจนัก ต่อหน้าพระพักตรยังกล้าเพียงนี้” ไวย์กูลเริ่มโมโหจัดหมายจะเข้าไปจับตัวหญิงสาวมาลงโทษพอดีองค์รามราชทรงมีรับสั่งขัดขึ้นเสียก่อน “ไวย์กูล หยุดเถิด อย่างไรเจ้าหนุ่มนี่ก็มีบุญคุณช่วยชีวิตของเราไว้ ก็ค่อยซักถามเจรจากันไปอย่าได้ดุนัก ดูท่าเจ้าจะงงงันอยู่บ่น้อยหลงทางมาฤา” “เอ่อ...ใช่เพ...เอ๊ย! ใช่พะย่ะค่ะ ข้าพระองค์หลงทาง” สิตาอินทร์รีบเอออ่อตอบรับตามรับสั่งทันที เพราะอย่างน้อยองค์รามราชก็ทรงเดาได้ใกล้เคียงมาก เธอรู้สึกเหมือนคนหลงทางจริงๆ อีกอย่างทรงรับสั่งเรียกเธอว่าเจ้าหนุ่มตามพ่อหน้าดุนั่น แสดงว่าทรงไม่รู้แน่ว่าเธอเป็นผู้หญิง ‘ดี’ เมื่อเธอระลึกชาติคราวที่แล้วเห็นรังแกศรีอุษานักต้องเอาคืนให้เสียหน่อย โดยเฉพาะเมื่อคราวนี้เธอพูดเองขยับตัวเองได้ด้วย “อันใดของเจ้า ข้าฟังเปร่งหูนัก บ่แม้นคนศรีอโณทัยฤา” ไวย์กูลยังคงปากไว “ก็ไม่ใช่นะซิ” หญิงสาวตอบรับพรางคิดในใจต่อให้ว่า ‘คนละโลกกันเชียวไม่ใช่แค่คนละเมืองหรอก’ จากคุณ : กิ่งพุทธชาติ เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 17:16:51

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ้าจักไปที่ใดกันฤา” โดนคำถามอย่างมิได้ทันตั้งตัวจากองค์รามราช สิตาอินทร์ถึงกับอึ้งเป็นอึดใจ อดีตภพ ณ ที่แห่งนี้เธอรู้จักใครกันนอกจาก....            “มาหา จอมปราชญ์โกญจาพระเจ้าข้า” ถึงจะเสี่ยงหน่อยที่องค์รามราชจะรู้ว่าเป็นศรีอุษา แต่จะเป็นไรประเดี๋ยวเธอก็ตื่นแล้วหญิงสาวบอกกับตนเองทันใดเมื่อตัดสินใจเอ่ยนามของท่านจอมปราชญ์ออกมา            “เจ้าคงมาจากนครทางเหนือกระมัง ถึงได้ใส่ผ้าเสียมิดชิด ร้อนจักตาย” คนทำอะไรรวดเร็วคล่องแคล่วพอเห็นคนเนิบนาบเข้า ไวย์กูลก็ติดจะรำคราญพูดเสียดสีจนสิตาอินทร์ชักสีหน้า องค์รามราชกลั้นพระสรวล เออหน้อ...หากไวย์กูลรู้ว่านางเป็นหญิงจะปากกล้าปากไวเช่นนี้ฤา            “เอาเถิด ไวย์กูล เร่งตรวจตราดูไพร่พลของเจ้ากูดู เจ็บบ้างตายบ้าง ยังดีอยู่เท่าใด” พระองค์ทรงห่วงใยอาทรนัก ไวย์กูล จึงรีบทำตามรับสั่งโดยไวก่อนมากราบทูล            “คนเจ็บนักสามคน เจ็บบ้างห้าคน ตายเสีย...สี่คน พระพุทธเจ้าข้า”            “ใกล้ถึงนครแล้ว จงนำกลับไปให้ญาติพี่น้องของมันจัดการเอาเถิด” องค์รามราชรับสั่งด้วยพระสุรเสียงเศร้าพระทัย แล้วเสด็จไปประทับรอที่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ปล่อยให้สิตาอินทร์แคว้งคว้างเก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดี ‘โธ่เอ้ย!! เมื่อไรเธอจะตื่นเสียทีสิตาอินทร์...ฟ้าปลุกอินขึ้นมาเร็วๆ ซิ’ หญิงสาวปรารถอยู่ในใจเริ่มรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาบ้าง ที่เคยคิดจะเอาคืนองค์รามราชให้ศรีอุษาบ้างพลันเปลี่ยนใจ อยากจะเอาตัวเองออกจากการระลึกชาติเสียที            “นี่เจ้า เจ้าหนุ่มเจ้านามใด” สั่งการณ์เสร็จไวย์กูลก็ชักม้าเข้ามาคุยโดยที่หญิงสาวยังมิทันตั้งตัว จึงถึงกับสะดุ้ง            “ชื่ออิน”            “ช่วยข้าแบกศพเจ้านี่ขึ้นเกวียนโน่นได้บ่ คนข้าเหลือน้อยนัก”            “หา!!” สิตาอินทร์อุทานขนหัวลุก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเลยพ่อแก้วแม่แก้วจ๋า หลวงพ่อช่วยอินด้วย ปลุกอินเร็วๆ ซิเจ้าคะ หญิงสาวภาวนาไปจำใจต้องเดินตามไวย์กูลไปอย่างเสียมิได้            ตะวันคล้อยใกล้ลับหายเข้าพงป่าหมู่นกกาบินว่อนกลับรังนอน สายลมพัดเย็นยะเยือกให้วังเวงจิต เหว้หว้าจนแทบสิ้นกำลังใจ...            กว่ากองคาราวานเกวียนอันมีสิตาอินทร์อาศัยร่วมเดินทางเข้านครหลวงจะจัดกระบวนเสร็จก็ปาไปใกล้ค่ำ  ต้องเดินทางต่ออีกหลายชั่วยามจึงจักถึงเรือนชาน สิตาอินทร์เริ่มท้อแท้หมดแรงที่จะภาวนา เกิดอะไรขึ้นกับเธอ จะทำอย่างไรดี...ทำอย่างไรต่อไปดี หญิงสาวคิดถามตัวเองกลับไปกลับมาด้วยความกังวลใจ            “เป็นอันใดฤาเจ้า” องค์รามราชที่เฝ้าสังเกตมองนางมาตลอดอดที่จะทรงถามไถ่มิได้ แม้จักไม่พอพระหฤทัยที่นางบังอาจหลอกลวงพระองค์มิยอมเอ่ยความจริงที่เป็น หญิงก็ตามที แต่ด้วยพระอุปนิสัยที่เป็นผู้เอาใจใส่ต่อคนทั้งหลายอยู่แล้วจึงมิอาจละไปได้ เมื่อเห็นนางมีสีหน้าซีดเซียวแลดูมีวิตกมากมายนัก            “กว่าจะถึงบ้านท่านจอมปราชญ์คงค่ำมืดมากอยู่ อาจเข้านอนกันเสียหมดแล้ว หม่อมฉันไม่กล้าเข้าไปพ่ะย่ะค่ะ” หญิงสาวแก้ตัวข้างๆ คูๆ ความจริงแล้วเธอไปไม่ถูกต่างหาก ศรีอุษานางออกจากเรือนตนมาทำอะไรในที่แห่งนี้กันนะ            “อ้อ...กังวลการณ์นี้อยู่ดอกหรือ บ่ต้องวิตกไป อย่างไรเจ้าก็เป็นผู้มีคุณของข้า ก็นอนด้วยกันเสียกับข้าก็แล้วกัน”            “ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ” สิตาอินทร์รู้สึกสบายใจไปเปราะหนึ่งก็ยิ้มออกมากได้ หากแต่รอยยิ้มนั้นก็ได้จางหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า ตอนนี้ใครๆ ที่นี่ก็คิดว่าเธอเป็นผู้ชายแล้วมิต้องนอนรวมกับพวกผู้ชายหรอกหรือ แค่คิดหญิงสาวก็มีท่าที่ร้อนรอนกระวนกระวายขึ้นมาทันที องค์รามราชรู้ทันในท่าทีของนางจึงนึกขันแต่จักทำเช่นไรได้ หน้าตาเหมือนเจ้านุชน้องนัก ก็รับเป็นชายาอีกคนจะเป็นไร ทรงดำริเล่นๆ ครึ้มพระทัย หากแต่การณ์อันพระองค์จักต้องแจ้งข่าวร้ายต่อผู้สูญเสียญาติพี่น้องที่เสด็จ ตามพระองค์ไปในครั้งนี้ดูจะทำพระทัยยากเย็นเหลือแสน พระพักตรจึงได้สลดลงอีก โดยมิรู้องค์เลยว่าจักต้องทรงได้รับข่าวร้ายเช่นกัน วิญญาณของแก้วโกสุมยิ้มพรายสมใจนักคิดมิผิดที่ตัดสินใจทิ้งอาลัยในชีวิต ยกอายุขัยแห่งตนสร้างร่างกายของศรีอุษาขึ้นมาอีกครั้ง นางตัดสินใจแต่งร่างไร้วิญญาณของศรีอุษาให้เป็นชายแล้วผูกไปกลับหลังม้าอัสดา ปล่อยให้อัสดาเดินไปตามลิขิต ก็ด้วยคิดว่ามิรู้ว่าศรีอุษาจะฟื้นขึ้นมาเสียกลางป่าฤาไม่ หากแม้พวกโจรป่ามาพบเข้ารูปโฉมของนางจะทำให้มีภัย มิคิดว่าที่พบจะเป็นองค์รามราช เมื่อเข้ายามสามวิญญาณนางกลายเข้ามาใกล้จอมปราชญ์โกญจาผู้เป็นอาจารย์ ก้มลงกราบเบื้องบาทาสะอื้นไห้ จอมปราชญสะดุ้งตื่นในความฝัน เห็นนางศิษย์รักก็แจ้งใจทันที “แก้วโกสุม นี่เจ้า....” จอมปราชญ์เห็นศิษย์กลายเป็นวิญญาณก็ใจหาย “เจ้าค่ะ อาจารย์” นางรับสะอื้นหนักขึ้น “เหตุไรกันเจ้า... ร่างเจ้าอยู่ที่ใดแก้วโกสุม ข้าจักนำมาเผาส่งวิญญาณให้” “ข้าฝากร่าง ณ ต้นไทรใหญ่ ยกอายุขัยต่อให้เจ้าศรีอุษา” “แก้วโกสุม” จอมปราชญ์ครางนามนางแผ่วเบาใจหาย มนต์ตรานั่นแท้แล้ว “ศรีอุษา จักกลับมาหาพ่อครู ยามตะวันรุ่งพร้อมม้าอัสดา หากแต่นางบ่แม้นนางเจ้าค่ะ” จอมปราชญ์ได้ยินก็ถอนหายใจหนักหน่วง เอื่อมมือลูบศีรษะเจ้าศิษย์หญิง “บ่มีผู้ใดพื้นคืนจากความตายได้โดยเหมือนดั่งเดิม” จอมปราชญ์รำพึงข้อจำกัดท้ายมนต์ตราต้องห้ามตามที่รู้ “แล้วนาง จักคืนมารูปใดฤา” “พ่อครูบ่ต้องวิตกไป นางงดงามคือเก่าแท้” แก้วโกสุมแย้มยิ้มอย่างภาคภูมิ “แก้วโกสุม เหตุใดเจ้าจักต้องทำเช่นนี้” “ความเป็นธรรมอย่างไรเล่าพ่อครู ข้าต้องการความยุติธรรม ข้าบ่ได้ฆ่ากลิ่นอุบล ข้าต้องการให้องค์เกษมราชทรงรับรู้ หากบ่มีศรีอุษา การณ์ที่ผู้ครูวางไว้จักสัมฤทธิ์ผลได้ฤา” นางรำพันสะอื้นไห้อีกคราแล้วจางร่างหนีหายไป จอมปราชญ์ผุดลุกขึ้นเหงือโทรมกายพลอยให้แม่จงกลนีที่นอนเคียงรู้สึกตัวไปด้วย “ท่านพี่ เป็นอันใดฤาเจ้าค่ะ” “แม่จงกลนี เราจักได้ศรีอุษาคืน” “ท่านพี่!! แท้ฤาเจ้าคะ” นางยกมือขึ้นแทบอกรำพึงอย่างมิอยากเชื่อคำที่ได้ยิน **********************จบตอน******************* จากคุณ : กิ่งพุทธชาติ เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 17:19:03

ความคิดเห็นที่ 3 คิมหันต์อนันตรา ตอนที่ ๗ สดับข่าวร้าย          ค่ำคืน...หากต้องอยู่อย่างเดียวดายบนหนทางที่มองไปทางใดก็มีแต่คนที่ไม่รู้จัก จะต้องหนาวเหน็บและแหว่หว้าเพียงใด...          อิงฟ้ากำกระดาษแผ่นเล็กเดินร้องไห้ไปตามทางยาวที่ทอดเชื่อมต่อระหว่างตึกของ โรงพยาบาลอย่างเลื่อนลอย คนรอบข้างไม่มีใครสนใจหญิงสาวแม้แต่คนเดียวเพราะสถานที่แห่งนี้ล้วนมีแต่คน ที่เป็นทุกข์ และรอคอยผู้ที่นอนหายใจรวยระรินอยู่ภายในห้องไอ.ซี.ยู ให้พื้นคืนขึ้นมาอีกครั้ง          หญิงสาวหยุดยืนนิ่งเมื่อเดินมาถึงยังหน้าอาคารผู้ป่วยหนัก แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจเดินเลี้ยวไปนั่งยังเก้าอี้สนามที่มีอยู่เป็นระยะระยะ ตัวหนึ่งแทน ชายหนุ่มคนหนึ่งสามแว่นตาสีดำอำพรางใบหน้ารู้สึกสะดุดตาจึงหันไปมองทางหญิง สาวแล้วเดินตรงไปหาเธอทันที          “คุณ ฟ้า” อิง ฟ้าได้ยินเสียงเรียกชื่อก็หันไปมองโดยสัญชาติญาณ ดวงตาที่รื้อไปด้วยน้ำตาทำให้ภาพตรงหน้าของเธอพร่ามัวจนเธอต้องยกมือขึ้นมา ปาดออกอย่างลวกๆ          “คุณเป็นใครค่ะ”          “ผมเองครับ” ชายหนุ่มขยับแว่นออกนิดหนึ่งพอให้เธอสังเกตุได้ว่าขาเป็นใคร          “คุณ ภูริชย์” อิง ฟ้าเอ่ยชื่อชายหนุ่มทันทีที่จำได้ เธอรู้ว่าเขาเป็นคนจัดการเรื่องการรักษาพยาบาลให้กับ สิตาอินทร์ เพราะในขณะนั้นเธอทำอะไรไม่ถูกเลย          “คุณอิน เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ ทำไมคุณถึงมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้” ภูริชย์เอ่ยถามรู้สึกไม่ดีเพราะเป็นห่วงสิตาอินทร์          “อาการ ของอินยังไม่มีอะไรดีขึ้นเลยคะ แต่....” อิงฟ้าไม่พูดอะไรต่อแต่ยื่นกระดาษสีขาวแผ่นเล็กๆ ที่กำไว้ในมือให้เขาแล้วร้องไห้ต่อ ชายหนุ่มรับไปอ่านดูปรากฎว่าเป็นข้อความของสิตาอินทร์ที่เขียนถึงอิงฟ้า          ‘อิน ไม่กล้าบอกฟ้าตรงๆ เพราะอินกลัวฟ้าจะห้ามไม่ให้อินไปทำงาน หลวงพ่อบอกว่าอินจะมีเคราะห์ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับอิน ให้ฟ้าไปหาหลวงพ่อนะ ดูแลตัวเองดีนะ...เป็นห่วงจ่ะ....จาก..อิน’          ภู ริชย์อ่านจบก็พูดอะไรไม่ออกทุกอย่างดูจะตื้อตันไปหมด เพราะเขาเองก็รู้สึกสังหรณ์ใจและห่วงใยหญิงสาว ก่อนที่จะได้รู้ข้อความในกระดาษแผ่นนี้เสียอีก แต่ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษเขาจึงต้องเข้มแข็งกว่าอิงฟ้า ซึ่งกำลังร้องไห้อยู่ตรงนี้          “ใจ เย็นๆ ก่อนดีกว่าครับคุณฟ้า พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปพบหลวงพ่อเอง คืนนี้คุณกลับไปนอนพักผ่อนที่บ้านดีกว่าครับ” หญิงสาวหันมามองชายหนุ่มด้วยสายตาที่ขอบคุณ เพราะเมื่อไม่มีสิตาอินทร์ซึ่งถือว่าเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เธอมีเหลืออยู่ บนโลกและได้กลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไปแล้ว เธอก็ไม่รู้จะนำความทุกข์ที่มีอยู่ในใจไปบอกต่อใครได้ ดังนั้นเมื่อชายหนุ่มยินดีที่จะช่วยเหลือเธอจึงรู้สึกดีเป็นอย่างยิ่ง          ในอดีตภพ บนผืนฟ้ากว้างใหญ่ราวผ้ากำมะหยี่สีดำพร่างพรายแวววาวระยับด้วยดวงดาราดารดาษ เต็มท้องฟ้า พระจันทร์ที่สิตาอินทร์เห็นแม้จะยังไม่เต็มแต่ก็งดงามชวนหลงใหล ตั้งแต่เล็กจนโตเธอต้องพบกับความลำบากพลัดพรากอย่างแสนสาหัส แต่ไม่มีครั้งใดจะรู้สึกแหว่หว้าเท่านี้มาก่อน บนเวลาที่ไม่ใช่ของเธอ แม้แต่ชีวิตนี้ก็ไม่ใช่ของเธอ บนโลกที่เธอต้องเผชิญอยู่ ณ ขณะนี้ ไม่มีแม้เพียงสักคนหนึ่งคนเดียวที่เธอรู้จักและสามารถพึ่งพิงได้ “เกิด อะไรขึ้นกันเนี่ย ฟ้าจ๋าฟ้า ปลุกอินเสียทีซิ” หญิงสาวภาวนาเป็นรอบที่เท่าใดสุดจะนับได้ รู้สึกใจคอไม่ดีจนต้องนั่งกอดเข่าอยู่ในมุมแคบๆ เธอหวาดระเวงต่อภาพที่เห็นไม่เชื่อแม้แต่สัมผัสของตนเอง          นับว่าโชคยังดีเมื่อองค์รามราชทรงมีพระเมตรตาจัดห้องหับเล็กๆ ภายในหมู่เรือนพระตำหนักให้เธอได้อาศัยซุกหัวนอน แทนที่จะต้องไปนอนรวมกับไพล่พลทหารดั่งที่เธอกังวล แต่กระนั้นฟูกเตียงตั่งก็ดูจะกว้างเกินไปสำหรับเธอ หญิงสาวจึงได้ลงไปนอนขดตัวคุดคู้ชมพระจันทร์อยู่ที่ข้างตั่งนอนแทน จนกระทั่งวูบหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย          รุ่งอรุณมาเยือนแผ่นฟ้าแสงทองฉาบอาบพื้นปฐพี องค์รามราช เสด็จพระดำเนินเข้ามายังห้องที่จัดให้หญิงสาวได้อาศัยหลับนอน เมื่อครั้งยามราตรีที่ผ่านมาแม้นพระองค์จะทรงทั้งขู่ทั้งปลอบหลอกล่อสารพัด แต่นางก็หาได้สารภาพความจริงกับพระองค์ไม่ เหตุใดนางจึงได้แปลงจากหญิงมาเป็นชาย ความแครงใจช่างทำให้ทรงหงุดหงิดพระทัยนัก ครั้งจะลงฑัณให้ได้ความจริงเสีย อย่างไรนางก็คือผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตของพระองค์ไว้ อีกทั้งในวันนี้ก็ยังมีเป้าหมายเดียวกันคือต้องไปยังเรือนของจอมปราชญ์โกญจา อีกด้วย พระองค์จึงตั้งพระทัยจะชวนไปเสียพร้อมกัน หากแต่เตียงตั่งที่ว่างเปล่าทำให้พระองค์ต้องขมวดพระขนงด้วยความครางแครง “ไปที่ใดเสียแล้วเล่า” องค์ รามราชตรัสกับองค์เองเบาๆ ครั้นพระดำเนินมาเพื่อจักเปิดบานหน้าต่างที่แง้มอยู่จึงได้เห็นร่างบางนอน คุดคู้อยู่ด้านล่างดั่งลูกแมวน้อย รอยแย้มสรวลผุดระบายขึ้นบนพระพักตรที่คมเข้มเคร่งขรึมอยู่เป็นนิจ...หากนาง ใดมายลเข้าคงเคลิบเคลิ้มคลั่งไคลเสียให้ได้ องค์รามราชทรุดพระวรกายลงประทับนั่งยังตั่งนอน จงพระทัยให้พระบาทเกือบเหยียบเฉียดปลายเท้าของหญิงสาว สิตาอินทร์สะดุ้งโยงลุกพรวดขึ้นมานั่งงัวเงียสะบัดศีรษะไปมาเพื่อขับไล่ความ ง่วงงุน แต่เมื่อแลขึ้นสบพระเนตรคมกริบที่คงแวววับวาวอยู่ก็ตกใจ เอ...ต้องทำอย่างไรนะ...เธอเองก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่เคยพบเจ้านายสักพระองค์เสียด้วยซิ...เพราะทำอะไรไม่ถูกกริยาของหญิงสาว จึงได้ดูเก้อเขิน “อ้อ...อยู่ นี่เองดอกหรือ” รอยแย้มพระสรวลประกอบกับพระกริยาทำให้หญิงสาวค้อนควับให้อย่างลืมตัว อ๋อ...แกล้งปลุกเราล่ะซิร้ายชะมัด แต่เมื่อรู้ตัวจึงต้องรีบกลบเกลื่อน... “พะย่ะค่ะ ข้าพระองค์ไม่คุ้นกับที่นอน” หญิงสาวพูดปดรีบหลบพระเนตรรู้ทันทำเป็นไม่รูไม่ชี้ “เอาเถิด รีบล้างหน้าล้างตาเสีย เราจักนำเจ้ายังเรือนของจอมปราชญ์เอง” รับสั่งจบก็เสด็จกลับออกไปทันทีทิ้งให้สิตาอินทร์อ้าปากค้างนั่งตา เหลือกอยู่ที่ตรงนั้นเอง “หา!! พาไปเอง ซวยแล้วอิน ก็ร่างศรีอุษาอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือ” สิตาอินทร์ล้างหน้าล้างตาเสร็จก็รีบย่องแอบลงเรือนมาคิดจะหนีออกไปเอง เท้าบางเปลือยเปล่าสัมผัสพื้นดินแข็งเย็นอย่างระมัดระวัง น่าประหลาดที่คนในยุคนี้ไม่ได้รู้จักกับซีเมนหรือกระเบื้องปูพื้น แต่สามารถปรับพื้นดินให้เรียบแข็งทำความสะอาดจนเป็นมันวาวราวกันฉาบด้วยปูน หมู่เรือนพระตำหนักปลูกสร้างด้วยไม้หลังใหญ่มีทางเดินเชื่อมต่อถึงกันหมด จั่วหลังคาตลอดจนเสาเรือนถูกสลักเสลาอ่อนช้อยงดงาม เพราะเป็นไม้นั่นเองความงามนี้จึงลบเลือนหายไปกับกาลเวลาอย่างน่าเสียดาย “มัวทำอันใดอยู่ฤาเจ้า” เพราะมัวแต่ชื่นชมความวิจิตรของอาคารสถานที่ทำให้หญิงสาว พบกับไวย์กูลเข้าอย่างจังจนหมดหนทางหนี “คือ ว่า...” เมื่อหญิงสาวมัวแต่อึกอักจึงสร้างความขุ่นข้องบนสีหน้าของไวย์กูลขึ้นมา ทันที ชายหนุ่มจึงยื่นสายบังเหียนม้าอัสดาให้อย่างกระแทกกระทั้น “เอา นี่ บ่ต้องตอบกัน ข้าคร้านจักรอฟังความจากเจ้า องค์รามราชทรงประทับรออยู่นานโขประเดี๋ยวจะทรงกริ้ว พระองค์จักรีบเสด็จหาพระคู่หมายบ่รู้ฤา” ไวย์กูลรู้พระทัยองค์รามราชเป็นอย่างดีทีเดียว ด้วยตัวของชายหนุ่มเองก็ต้องการพบสาวที่ปองเช่นเดียวกัน ‘จันทรา’ อาจจะอยู่ที่เรือนของท่านจอมปราชญ์ด้วยก็เป็นได้ เพราะรู้มาว่านางเป็นเพื่อนกับศรีอุษา หากแต่เขาก็เพิ่งได้ตามเสด็จเป็นครั้งแรกเช่นกัน คราวนี้คงจักได้เห็นพักตรหญิงผู้ครอบครองดวงหฤทัยของนายตนเสียที สิตาอินทร์รับม้าอัสดาจากไวย์กูลด้วยมืออันเย็นเฉียบรู้ตัวว่าคงหนีไปไหนไม่ รอดแน่แล้ว เธอจะหวังอะไรได้ในเมื่อที่นี่เป็นถึงพระตำหนักราชบุตร ต่อให้ไม่ได้บังเอิญพบกับไวย์กูลก็คงถูกทหารจับได้อยู่ดี นึกถึงหนังจีนกำลังภายในที่เพิ่งดูมาก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากเย็น ‘โทษบังอาจหลอกลวงเบื้องสูงคือประหาร’ ประโยคในละครดังก้องเข้ามาในห้วงสำนึกจนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ น่า แปลกใจที่องค์รามราชทรงฉลองพระวรกายอย่างสามัญชนเสด็จไปพร้อมกับไวย์กูลและ เธอเพียงสามคนเท่านั้น ไม่มีกองทหาร ไม่มีสัญญาลักษณ์ยศแต่อย่างใด อากาศยามเช้าชื้นเย็นกลิ่นควันไฟลอยคลุ้งจากเรือนชาวบ้านที่ปลูกอยู่รวมกัน เป็นกลุ่มๆ ห่างออกไปจึงเห็นเรือนหลังใหญ่บ้างเป็นระยะซึ่งโดยมากจะอยู่ใกล้กับเขตวัง หญิงสาวจึงประมาณเอาว่าคงเป็นเรือนของพวกมียศศักดิ์ทั้งหลาย จนผ่านทางที่ตัดผ่านคูเมืองออกไปจึงเป็นตลาดใหญ่ มีผู้คนมากมายนำของออกมาวางขายและให้แลกเปลี่ยนสินค้าอยู่หลากหลาย ช่วงนี้ม้าวิ่งไม่ได้จึงได้แต่งเหยาะย่างไปอย่างช้าๆ ทำให้ได้เห็นวิถีการดำเนินชีวิตในยุคโบราณชัดเจน สิตาอินทร์ตื่นตาตื่นใจเสียจนแทบจะลืมเรื่องที่ตัวเองกังวัลกลัวเสียสิ้น “เจ้า เด็กหัวขโมย ข้าจักตีให้ตายเสีย” เสียแอะอะวายโวยข้างฝากหนึ่งเรียกความสนใจให้ผู้คนทั้งหลายเริ่มทะยอยกัน เข้าไปมุงดูเหตุการณ์ รวมถึงองค์รามราช ไวย์กูล และเธอด้วย “เด็กนี้มีความผิดแต่ใด เหตุไฉนท่านลุงจึงได้ลงมือรุ่นแรงเช่นนี้” แม่หญิงนางหนึ่งเล่นเข้าไปขวางชายกลางคนที่กำลังเงื้อง่ากระบองใหญ่ อีกนางดูดังจะเป็นบ่าวเข้าไปเตรียมตั้งท่าป้องกันอันตรายให้นายหญิงของตน “เด็กนี้ขโมยของข้ากินจ่ะนายหญิง” ชายคนนั้นรู้ดูลักษณะหญิงนางนั้นออกว่าคงเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ จึงเปลี่ยนท่าขึงขับเป็นนอบน้อมในทันตา “จริงฤาเจ้าเด็กน้อย” สำเสียงหวานเอ่นหันมาถามเด็กชายหน้าตามอมแมม “ข้าบ่ได้เอาไว้กินเองดอก เมตตาพ่อแลแม่ของข้าเถอะท่านลุง พ่อข้าแม่ข้าบ่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว” “เรื่องของเจ้า” ชายกลางคนเอ่ยเสียรอดไรฟันดุดันน่ากลัว “เอาเถิด ของของท่านลุงค่าเท่าใด ข้าจักให้อัฐแทนเด็กน้อยได้ฤาบ่” “ถ้าเยี่ยงนั้นได้จ่ะนายหญิง” ชายกลางคนรีบยื่นแบมือออกรับอัฐ ถึงยามนี้ผู้คนทั้งหลายเห็นการณ์คลายลงแล้วจึงพากันแยกย้ายกันไปทำกิจธุระ ของตนต่อไป คงเหลือแต่แม่หญิงนางนั้นกับบริวารของนางคนหนึ่ง ออกเดินตามเด็กน้อยหายไปทางท้ายตลาด องค์รามราชส่งสัญญาณให้เร่งติดตามคนทั้งสามไปโดยทันที สิตาอินทร์ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องตาม แต่ก็คงเป็นการณ์ดีสำหรับเธออย่างน้อยก็ได้ยืดลมหายใจต่อไปได้อีกหน่อย... สิตาอินทร์ชักม้าให้เดินตามรั้งท้ายอยู่หลังสุดหัวจิตหัวใจยังคงลอยเลื่อน คำภาวนาของเธอยังคงดุจเดิม ‘ขอให้ตื่น...ขอให้ตื่น’ เหตุการณ์เบื้องหน้าจะเป็นเช่นไร มิได้อยู่ในความสนใจของหญิงสาวเลย จึงเป็นเหตุให้ร่างบางอรชรถูกกระชากลงจากหลังม้าโดยไม่ทันตั้งตัว อารามตกใจจะหวีดร้องออกมาก็พอดีกับพระหัตถ์ใหญ่ปิดปากอุดไว้เสียก่อน “เหม่อ อันใดอยู่เล่าเจ้าอิน จักทำเสียการณ์ไปโดยแท้ รู้ตัวฤาบ่” เสียงกระซิบดุรอดไรฟันออกมาจากปากช่างว่าของไวย์กูลย์ แต่ร่างของเธอถูกพันธนาการไว้ในอ้อมพระอุระขององค์รามราช เนียนเนื้อแนบชิดสนิทแอบสิตาอินทร์จึงหน้าแดงดั่งลูกตำลึงสุกเพราะสัญชาตญาณ ของความเป็นหญิง ไวย์กูลตะลึงแลแกล้งเหสายตาหลบเลี่ยง ‘เออหนอเป็นหญิงคงงามแท้ แต่นี่หนาดันเป็นชาย ไวย์กูลเอยคงเพลียกำเริบเป็นแน่’ นักรบหนุ่มบอกกับตนเองแล้วเดินออกนำไปเบื้องหน้าแก้เก้อ องค์รามราชยิ่งแล้วกว่าไวย์กูล ด้วยพิษแห่งความคิดถึงกำเริบเผลอพระองค์เห็นนางดั่งศรีอุษา จึงรีบคว้าเอาตัวนางมาก่อนที่ไวย์กูลจะเป็นผู้ทำหน้าที่นั้นเสียเอง ยิ่งเมื่อร่างบางตกอยู่ในอ้อมอุระก็ให้รู้สึกมิอยากจะทรง ‘ปล่อย’ เสียเฉยๆ จนร่างบางดิ้นเร่าๆ ส่งเสียงอู้อี้ประทวง จึงคลายอ้อมพระหัตถ์ให้ สิตาอินทร์ใบหน้าร้อนผ่าวเพิ่งรู้ว่าพระอุระที่ดูจะแข็งกระด้าง เพราะเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อนั้นจะมีสัมผัสอุ่นละมุนจนแทบสิโรราบ ‘บ้า! คิดอะไรกันเนี่ยอิน’ หญิงสาวบอกว่าตัวเองในใจ หากแต่ยิ่งคิดก็ดูเหมือนจะยิ่งเลยเถิด ยิ่งเห็นรอยแย้มพระสรวลกับแววพระเนตรระยับราวกับจะรู้สิ่งที่ใจเธอคิดก็ยิ่ง อาย โดยหารู้ไม่ว่ากริยาของเธอน่าเอ็นดูยิ่งนักในสายพระเนตร ช่างเหมือนกับนางในพระหฤทัยแท้ๆ ช่างเหมือนราวกับเป็นคนคนเดียวกัน จากคุณ : กิ่งพุทธชาติ เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 17:22:28

ความคิดเห็นที่ 4 “เร็วเข้าเถิดพระเจ้าข้า ประเดี๋ยวพวกนางหายลับล่วงจักตามบ่ทันแท้” ไวย์กูลรีบทูลโดยมิได้หันมามอง ใช้ความเป็นพระสหายลดทอนกริยาแห่งจารีตลง องค์รามราชฉวยข้อมือน้อยของสิตาอินทร์ให้เดินตามพระองค์ไป หญิงสาวพยายามสะบัดกลับยิ่งทรงแกล้งบีบรัดแน่นหนา “ทำไมต้องตามมาพวกนั้นด้วยล่ะพระเจ้าค่ะ” สิตาอินทร์ได้โอกาสถามอย่างใจสงสัย “ผิดสังเกตนักบ่ตรองดู เจ้าลุงผู้นั้นกับเด็กน้อย ราวรู้จักคุ้นกันดี” “หรือ” หญิงสาวรางเสียงสูง เพราะไม่เห็นจะผิดสังเกตุอะไรดั่งที่องค์รามราชทรงว่า “อีก ประการ ข้ารู้จักแม่หญิงสองนางนั่นแท้ พวกมันบังอาจใช้จิตใจอันงามเพื่อทำการณ์อันทราม ข้าจักให้อภัยมันบ่ได้” พระเนตรคมดุฉายแววโหดจนหญิงสาวแทบกลืนลมหายไม่ไหว สิตาอินทร์ยังไม่ทันได้สิ้นสงสัยเสียงของเหล็กที่กระทบกันอันแสดงว่าเกิด เหตุการณ์ต่อสู้กันก็ดังขึ้น ไวย์กูลรีบวิ่งนำไปช่วยทั้งสองนางนั้นทันที ส่วนองค์รามราชก็รีบดึงหญิงสาวให้ตามไปรบโดยไว ดาบเล่มหนึ่งถูกยื่นต่อเธอ ‘ต้องต่อสู้หรือ’ ความคิดยังมิทันได้หยุดชายใบหน้าเหี้ยมดุดันก็กระโจนดาบเข้าใส่หญิงสาวทันที สิตาอินทร์ลุกรับตามสามารถทั้งๆ ทีจิตใจยังคงสับสน ดีที่องค์รามราชทรงช่วยอยู่เสมอจึงปลอดภัย “เจ้าเป็นอันใดเจ้าอิน ประเดี๋ยวจักได้ตายอยู่ที่ตรงนี้ดอก” พระสุระเสียงเข้มดังเรียกสติเมื่อหญิงสาวไม่ยอมลงดาบฟาดฟันศัตรู “ก็ชั้นไม่เคยฆ่าใครจริงๆ นี่” สิตาอินทร์รู้สึกว่าตัวเองสั่นเป็นลูกนก พวกคนร้ายคนแล้วคนเล่าที่สู้องค์รามราช และไวย์กูลไม่ไหวล้มจมกองเลือดอย่างน่าสยดสยอง อีกหญิงอีกสองนางนั้นก็สามารถไม่เบา ปลิดชีพเหล่าร้ายลงหลายคนเช่นกัน ต้องเห็นศพเห็นคนตายอีกแล้วตั้งแต่เธอระลึกชาติคราวนี้ล้วนเห็นแต่เรื่องน่า กลัวทั้งนั้น เมื่อคนร้ายเหลือน้อยลงทำให้สิตาอินทร์พอได้หยุดยืนหายใจหายคอบ้าง พอดีหนึ่งในสองนางนั้นเกิดสะดุ้ดล้มลงแต่ไม่มีใครปลีกตัวจากคู่ต่อสู้ของตน เข้าช่วยได้ หญิงสาวจึงได้ตัดสินใจเข้าไปช่วยชีวิตของนางไว้ และได้ฆ่าคนร้ายนั้นตาย... หญิงสาวนิ่งตะลึงมองภาพคนร้ายที่ถูกตนเองฆ่าตายไปกับมือด้วยความหวาดกลัว รู้สึกว่าตัวของตนเองกำลังสั่นเทามือชาเย็นเฉียบจนดาบหลุดออกจากมือ คนร้ายบาดเจ็บหนักผู้หนึ่งแกล้งตายรอคอยโอกาสแก้แค้นเห็นเช่นนั้นจึงรีบลุก ขึ้นกำดาบพุ่งเข้าใส่ร่างของสิตาอินทร์ทันที องค์รามราชทรงสังเกตุเห็นอยู่ก่อนแล้วจึงผละผลักคู่ต่อสู้ของตน นำพระองค์เองเข้าขวางจนทรงได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยที่พระพาหา แต่พระองค์ก็สามารถฆ่าคนร้ายผู้นั้นได้ “องค์รามราช” สิตาอินทร์อุทานพระนามอย่างขวัญผวา เมื่อเห็นพระโลหิตที่พระพาหา “เจ้าพี่รามราช” หญิงสาวนางหนึ่งเป็นผู้ซึ่งสิตาอินทร์ได้เข้าช่วยชีวิตไว้โผเข้าหาองค์ราม ราช สายตาของนางดูห่วงใยยิ่ง หากแต่เมื่อสิตาอินทร์ได้เห็นหน้าของนางชัดๆ เธอก็ต้องตื่นตะลึงจนแทบอ้าปากค้าง “อิงฟ้า” สิตาอินทร์ขานเรียกชื่อของเพื่อนรักออกมาอย่างแผ่วเบาแทบไม่เชื่อสายตาของ ตัวเอง หญิงนางนั้นหน้าตาเหมือนกับอิงฟ้า ราวกับเป็นคนคนเดียวกันเพียงแต่เธอผู้นี้ดูจะอ่อนเยาว์กว่าเท่านั้นเอง องค์ยิ่งลักษณ์ผินพัตรก็สบเนตรกลมโตที่กำลังตะลึงแลเข้าอย่างจังสองปรางค์ปลั่ง จึงมีสีแดงระเรื่อ ด้วยตั้งแต่เกิดมายังมิเคยมีชายใดกล้าจ้องพิศพัตรเช่นนี้มาก่อน แต่แล้วเมื่อเพ่งพิศกลับนางก็ต้องตกใจจนตะลึงนิ่งเช่นเดียวกัน “ศรีอุษา เป็นไปบ่ได้แท้” “อันใดฤา เพคะ องค์แสงโสม” อีกนางตามเข้ามาสมทบ และกลับนิ่งตะลึงไปอีกคน “จันทรา” สิตาอินทร์เผลอขานนามหญิงสาวผู้เข้ามาใหม่เมื่อจำได้ว่าเคยเห็นในนิมิตแห่ง การระลึกชาติในครั้งที่สอง แต่เสียงของเธอทั้งเบาทั้งสั่นจึงไม่มีใครสนใจหรือได้ยิน อย่างชัดเจน “ศรีอุษา เจ้าเป็นคนหรือผีแท้” จันทราเอ่ยถามใบหน้าของนางซีดเผือด “เจ้า หนุ่มนี่บ่แม้นผีดอกจ่ะ จันทรา แล้วก็บ่แม้นศรีอุษาดอก” ไวย์กูลจัดการเชือดศัตรูคนสุดท้ายเรียบร้อยก็ก้าวเข้ามาสมทบทันเวลาพอจับใจ ความสนทนาได้ “เช่นนั้นดอกฤา พิศแท้ๆ แลดูไปก็คล้ายๆ เท่านั้นดั่งเจ้าว่า” เจ้าหญิงแสงโสมทรงแสดงพระวินิฉัย “องค์รามราช ทรงเป็นอย่างไรพะเจ้าข้า” ไวย์กูลรีบเข้ามาดูนายตนทันทีเมื่อเห็นมีพระโลหิต “บ่ ต้องกังวลด้วยข้า จันทรา เหตุใดเจ้าจึงเอ่ยเช่นนั้น” องค์รามราชรับสั่งด้วยพระสุรเสียเข้มเขม่นมองจ้องคาดคั้นไปทางจันทรา นางอึกอักมิกล้าทูลตอบ “เจ้าพี่ พระทัยเย็นก่อนเถิดเพคะ” องค์แสงโสมรีบทูลเพื่อถ่วงเวลา เพราะพระองค์เองก็ไม่รู้จะทรงบอกเช่นไร “เจ้าก็คือกัน แสงโสม เจ้าหญิงแห่งศรีอโณทัย ควรฤาแอบออกมาเที่ยวเล่นเช่นนี้” “เจ้า พี่” เจ้าหญิงทรงพระพักตรสลดลงทันใด ก้มมองพระหัตถ์ของพระองค์เองมิกล้าสบพระเนตรคมดุอีก จันทรา ผู้เป็นพี่เลี้ยงองค์รักษ์เห็นเป็นเช่นนั้นก็นึงเคืองแทนเจ้านายนัก จึงโพล่งตอบอย่างหมดความกลัวเกรง “ที่หม่อมฉันเอ่ยเช่นนั้น ก็เพราะศรีอุษาสิ้นชีวีแล้วเพคะ สิ้นไปก่อนวันสยุมพรระหว่างนางกับองค์ลักษมันจักเกิดขึ้นสามทิวา” “เจ้าว่าไร จันทรา นางหาบ่มีชีวีแล้วแท้ฤา แล้วสยุมพรอันใดจักเกิด” เพียงสดับพระหฤทัยขององค์รามราชเจียนแทบขาด ยิ่งความว่าเจ้าดวงหฤทัยจักเข้าพิธีสยุมพรกับพระอุนุชาของพระองค์ยิ่งกัด กร่อนจนพระสติกระจัดกระจาย พระหัตถ์แกร่งบีบคอของจันทร์ราวกับจะให้หักคาพระหัตถ์เสียให้ได้ พระสุรเสียงดุเข้มคาดคั้นประโยคเดิมซ้ำไปมา เจ้าหญิงแสงโสมตกพระทัยร่ำกันแสงรีบเข้าไปห้ามพร้อมๆ กับไวย์กูลที่จับยึดข้อพระกรไว้แน่น ส่วนสิตาอินทร์นิ่งไปเพราะเช็คกับเหตุการณ์ “ยั้งก่อนพระเจ้าข้าองค์รามราช โปรดเสด็จพระดำเนินไปพบท่านจอมปราชญ์ก่อนเถิดพระเจ้าข้า” “เจ้าพี่รามราช อย่าทรงกริ้วเลยเพคะ ศรีอุษานางสำคัญผิดว่าเจ้าพี่ลักษมันเป็นพระองค์ดอก ทรงหยุดกริ้วก่อนเถิดเพคะ แล้วน้องจะเล่าถวาย” เจ้าหญิงทรงรับสั่งทั้งน้ำพระเนตรแม้จะเกรงองค์รามราชอยู่มากก็ตาม แต่เพราะพระองค์รู้สึกผิดมากมายนัก ไม่สบายพระทัยมาเป็นเวลานานแล้วจันทราจึงนำออกมาเที่ยวเล่นบ้าง แต่ก็ในพระทัยก็ยังมิคายรู้สึกผิดชอบนั้น ดังนั้นจึงคิดจะสารภาพกับองค์รามราชไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด “บ่ต้อง ข้ายังบ่อยากฟังความจากเจ้าแสงโสม นางบ่มีทางสำคัญผิดไปได้ดอก นอกจากนางจะแปรใจจากข้าแท้” พระหัตถ์แกร่งตงลงข้าพระวรกายพระกำลังร้ายจางหายดวงพระหฤทัยก็หายลับ ความจริงคือสิ่งที่พระองค์ต้องการอยากจะทรงรับรู้มากที่สุด และคนที่พระองค์ต้องการให้ตอบก็คือเจ้าศรีอุษาน้อย หากนางมิได้อยู่ตอบพระองค์อีกแล้วก็คงจะต้องเป็นจอมปราญช์โกจาเท่านั้น ที่จะทำให้พระองค์รู้สึกกระจ่างพระทัยขึ้นมาได้บ้าง จันทราเป็นอิสระและกำลังสำลักอากาศจนหน้าดำหน้าแดง องค์รามราชยังมิวายทรงหันมารับสั่งตวาดลั่น “เจ้าอย่าเพิ่งจากไปไหนจันทรา พาองค์แสงโสมขึ้นม้าของข้าไปยังบ้านของจอมปราชญ์พร้อมกันบัดเดี๋ยวนี้ หากแม้นบ่แท้ดั่งวาจาเจ้า ข้าจักลงฑัณเจ้าเสีย” สิ้นพระกระแสรับสั่งองค์รามราช พระองค์ก็ตรงไปลากร่างที่กำลังยืนนิ่งราวกับรูปปั้นของสิตาอินทร์ตรงไปยัง ม้าอัสดา โดยมีพระองค์กระโดดขึ้นหลังม้าไปก่อนแล้วรั้งร่างของหญิงสาวให้ขึ้นไปนั่ง ซ้อนอยู่เบื้องหน้า สิตาอินทร์รู้สึกว่ากำลังจิตกำลังใจของเธอกำลังตกอ่อนล้าจนสิ้นเรี่ยวแรง ความสับสนนึกคิดตั้งแต่เริ่มมาที่นี่จนถึงเดี๋ยวนี้กลายเป็นความว่างเปล่า จึงสบพระอุระนิ่งแต่โดยดีไม่ไหวติง ข่าวร้ายที่องค์รามราชทรงสดับทำให้พระหฤทัยร้าวรานแทบแตกดับ แต่เมื่อครั้นมีนางอยู่ในอ้อมพระอุระ กับทำให้รู้สึกอุ่นพระทัยขึ้นดั่งพระองค์มิได้เสียนางไปดั่งวาจาของจันทรา ว่า ม้าอัสดาวิ่งทะยานสู่จุดหมายอย่างรวดเร็ว เพราะมันรู้ดีว่านั่นคือหน้าที่ที่ผู้เป็นนายได้มอบหมายให้ไว้แต่ต้น ********************จบตอน********************* จากคุณ : กิ่งพุทธชาติ เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 17:24:57

ความคิดเห็นที่ 5 :) จากคุณ : sasatorn เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 19:19:15

ความคิดเห็นที่ 6 เพิ่งได้เข้ามาอ่านสองตอนรวด จากตอนที่บอกว่าความรู้สึกเหมือนอ่านหนังจีนอ่ะค่ะ เป็นเฉพาะตอนแรกเท่านั้นละคะ ส่วนตอนอื่นๆก็ไม่เหมือนหรอกค่ะ ส่วนที่บอกว่าอ่านงงๆบางตอนนั้นพอดีเล่นโทรศัพท์ คงจะยกมาลำบาก สำหรับตอนนี้แอบคิดว่านางเอกของเราคงจะไม่กลับไปชาติปัจจุบันป่าวน้า หรือว่าอาจจะทำภารกิจเสร็จแล้วกลับไปคู่กับภูริชย์นะ? แต่ว่าแสงโสมคืออิงฟ้าหรอเนี่ย เป็นคนที่ฆ่านางเอกอ่ะนะ (จำถูกมั้ยนะ?) ถ้านางเอกไม่กลับมา อิงฟ้าคงจะคู่กับภูริชย์แน่เลย รอตอนต่อไปค่ะ ;) จากคุณ : N_Foxtrot (N_Foxtrot) เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 22:58:39

ความคิดเห็นที่ 7 เนื้อเรื่องอ่านแล้วเข้าใจดีไม่มีปัญหา แต่ที่ไม่เข้าใจจริงๆ คือการสะกดผิดนี่ล่ะครับ หลายคำ เป็นคำง่ายๆ ยังสะกดผิดแบบไม่น่าเชื่อ ในขณะที่บางคำ คนอื่นมักสะกดผิด คุณกลับสะกดถูก ไม่เข้าใจจุดนี้มากกว่าเนื้อเรื่องอีกครับ ยกตัวอย่าง คำง่ายๆที่คุณสะกดผิด (คำพวกนี้เด็กประถมส่วนใหญ่ สะกดถูกครับ) หญิงสาวบ่นพรึมพรำ...พึมพำ? ภูริชย์ กำลังกวัดแกว่งแดบ...ดาบ? นักแสดงหลายร้อยชีวิตกำลังชุนละมุน...ชุลมุน? นักแสดงและเจ้าหน้าที่ต่างคนต่างโกลาหน...โกลาหล? ภายในเรือนนาฬิกากำลังหวุนวน..หมุนวน? ทีมงานที่นั่งอยู่หน้าจอมอติเตอร์......มอนิเตอร์ nonitor? ผู้กำกับกำลังตะโกนโหวกแหวก....โหวกเหวก ม้าตัวสีน้ำตาลแดงของสิตาอินทร์ ซึ่งกำลังควบทะยาย..ทะยาน? ซึ่งกำลังควบทะยายมุ่งตรงมาบรรจบกับเขาในไม่ช้า ....ทะยาย(อีกแล้ว..) เบื้องหน้าองค์รามราชซึ่งกำลังทรงเพลี้ยงพร้ำ ....เพลี่ยงพล้ำ หญิงสาวยกดาบปลอมขึ้นรับโดยอัตโนมัติ รู้สึกแคงใจ..แคลงใจ เจ้าโจรหิงสาร่ำร้องกราดเกรียว...กราดเกรี้ยว รุ่นแรงจนเธอสั่นสะท้านไปถึงกระดูด นึกเช่งชัก.....รุนแรง / แช่งชัก จึงถูกฟัดโลหิตสาดกระเส็นสิ้นใจอยู่บนหลังอาชา..ถูกฟัน? และอีกมากมายครับ แต่ก็มีบางคำที่คนหลายคนสะกดผิด แต่คุณสะกดถูก เช่น เลือนราง หลายคนสะกดเป็น เลือนราง แต่คุณกลับสะกดถูก แปลกดีครับ โปรดอย่าหาว่าผมมาจับผิดเลยครับ เพราะใจจริงอยากช่วยอยากเชียร์ให้คุณ สะกดผิดน้อยลง จะได้อ่านอย่างสบายใจ เพราะถ้าพูดถึงเนื้อเรื่อง ก็น่าสนใจทีเดียว แต่มาถูกทำลายด้วยการพิมพ์ผิด สะกดผิดนี่เอง ทำให้ความน่าอ่านลดลงไป ก่อนวางลองอ่านตรวจทานดูอีกสักครั้ง วางแล้วจะผิดพลาดน้อยลง คนวางก็สบายใจ เพราะทำให้คนอ่านรู้สึกถึงการใส่ใจให้ความสำคัญกับงานของตัวเอง เราต้องแสดงให้เห็นว่าเรารักงานของเรา คนอ่านก็จะรักด้วย คนอ่านก็สบายใจ ดีด้วยกันทั้งสองฝ่าย สนพ. ก็สบายใจ ไม่หงุดหงิด พิจารณาง่าย ความจริงสะกดผิดเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าไม่มากจนเกินไป ผมก็ผิด ทุกคนก็ผิดทั้งนั้น แต่ผิดแบบเล็กน้อยถึงปานกลางแบบน่ารักๆน่าเอ็นดูน่าอุ้ม บทต่อไปเอาใจช่วยให้ผิดน้อยลงครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 06:43:32

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ GTW ใจดีจัง   เช็คคำผิดอย่างนี้ ชอบมากค่ะ  เพราะนักเขียนจะกลับไปแก้ได้ง่ายขึ้น บางทีนักเีขียน จะรีบพิมพ์กลัวความคิดจะหลุดค่ะ  เลยอาจจะไม่ได้ตรวจเช็คคำผิด .. ซึ่งจุก็เป็นเหมือนกันค่ะ  บก. ก็บ่น  บ่นจน สนพ.ปิดไปแล้ว 555 ปล.  คิมหันอนันตรา  จุมาอ่านแล้วนะคะ  ^^ จากคุณ : กระจ้อน เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 12:48:44