ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 4 จักรยานสามคันแล่นช้าๆ กลับมา ผู้ขี่ทั้งสามยิ้มละไมใบหน้าอิ่มบุญ โดยเฉพาะหญิงสาวซึ่งอยู่ในชุดเสื้อกีฬาแขนสั้นสีขาว และกางเกงวอร์มขายาวสีน้ำเงินเข้ม ปริวรรตเห็นแต่รอยยิ้ม ไม่ได้ยินว่าเธอพูดอะไรบ้าง ทว่านับตั้งแต่จักรยานพ้นทิวไม้ เข้ามาอยู่ในสายตา เขาเห็นเธอมิได้หยุดปากเลย นับว่าเป็นเรื่องดี กันยาปรับตัวเข้ากับที่นี่ได้อย่างรวดเร็ว “คุณปลิว... ตื่นแล้วเหรอคะ” ไม่ใช่เพียงปรับตัวเข้ากับที่นี่เท่านั้น เธอยังปรับตัวสร้างความสนิทสนมกับเขาอีก ด้วยการเรียกชื่อเล่นเหมือนคนคุ้นเคย ปริวรรตยิ้มรับ แต่ไม่ตอบอะไร เขายืนอยู่ที่เชิงบันได มองจนเธอและบิดาขี่จักรยานมาถึง ส่วนนายจอนแยกไปยังเรือนหลังเล็ก “พ่อออกไปตักบาตร ชวนแม่กันเขาไปด้วย” นายประพันธ์บอกลูกชายแล้วหันไปทางกันยา “ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายสิ เราน่ะ” “ค่ะ ปกติกันไม่ตื่นเช้าอย่างนี้ ก็เลยไม่มีเวลาน่ะค่ะ” เสียงพูดสดใส ปนเสียงหอบหายใจ ปริวรรตเพิ่งเห็นว่าบิดาของเขาซึ่งขี่จักรยานแม่บ้านมีตะกร้าใส่ของอยู่ข้างหน้า ยังเหนื่อยน้อยกว่าคนขี่จักรยานมีเกียร์เสียอีก “มาอยู่ที่นี่ ก็จะขี่จักรยานเป็นเพื่อนคุณลุงทุกวัน” “ไหวหรือ” “ไหวสิคะ สนุกดีออก ทางที่ดี คุณปลิวน่าจะมาออกกำลังกายด้วยอีกคน” จู่ๆ ก็ถูกพาดพิง ปริวรรตไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เขาเฉไฉไปอีกเรื่อง “คุณกันเตรียมตัวไปอาบน้ำแล้วมารับประทานข้าวเช้าเถอะครับ ประเดี๋ยวจะไปทำงานไม่ทัน” “เพิ่งจะหกโมงครึ่งเอง” กันยาก้มลงดูนาฬิกาข้อมือพลางอุทธรณ์ แต่เธอก็จอดรถไว้ใต้ถุนเรือนแล้วเดินขึ้นบันไดไปแต่โดยดี นายประพันธ์เสียอีกที่เป็นคนแย้งให้ “พักให้หายเหนื่อยเสียก่อนดีกว่า เหงื่อแห้งแล้วค่อยไปอาบน้ำอาบท่า เวลาเหลือถมเถ โรงพยาบาลอยู่แค่นี้เอง ขับรถสิบห้ายี่สิบนาทีก็ถึง” “ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง อากาศเย็นๆ อย่างนี้ แป๊บเดียวเหงื่อก็แห้ง กันไปอาบน้ำเลยดีกว่า จะได้รีบมารับประทานข้าว สงสัยคุณปลิวจะหิวแล้ว” ไปๆ มาๆ ก็ไม่พ้นตัวเขาอยู่ดี ปริวรรตพูดไม่ออก ในขณะที่นายประพันธ์หัวเราะ ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวที่หันหลังเดินขึ้นบันไดต่อไปอย่างร่าเริง เขารู้สึกว่าบิดากับนางพยาบาลสาวผู้นี้เข้ากันได้เป็นอย่างดี บางทีท่านอาจจะไม่ต้องการนางพยาบาลอีกคนหนึ่งแล้วก็เป็นได้ ชายหนุ่มเดินเตร็ดเตร่อยู่ข้างล่าง ด้วยไม่สะดวกนักที่จะอยู่บนเรือน เนื่องจากกันยาจะต้องเข้าห้องน้ำ และเรือนไทยอย่างนี้ ไม่ได้มีห้องน้ำอยู่ในห้องส่วนตัว เธอจะลำบากใจหากต้องเดินไปมาระหว่างห้องนอนกับห้องน้ำในสายตาของเขา แล้วเท้าก็พาปริวรรตมายังห้องครัวของเรือนหลังเล็ก กลิ่นไข่เจียวหมูสับหอมฟุ้งชวนรับประทาน นางอุ่นพลิกไข่ในกระทะพลางคุยกับนายจอนผู้เป็นสามี ปริวรรตทำท่าจะเอ่ยปากทัก แต่พอได้ยินว่าเรื่องที่ทั้งสองคุยกันคือเรื่องสมาชิกใหม่ของสวนส้มนายประพันธ์ เขาจึงหยุดและยืนพิงประตูฟังอย่างเงียบๆ “ถ้าเป็นอย่างพี่จอนเล่า ฉันก็สบายใจ ตอนแรกก็เป็นห่วง กลัวว่าคุณพยาบาลจะอยู่ที่นี่ไม่ได้” “ตรงกันข้ามเลยละอุ่น ดูชอบอกชอบใจเสียด้วยซ้ำ คุยกับคุณท่านไม่หยุดปาก เสียอย่างเดียวตักบาตรดูกระโดกกระเดกไปหน่อยเท่านั้น” “เด็กรุ่นใหม่ก็อย่างนี้ แล้วคุณท่านว่าอย่างไรบ้างหรือเปล่า” “โอ๊ย... อย่างคุณท่านนะหรือจะว่าใคร” นายจอนโบกไม้โบกมือประกอบคำพูด “ท่านเอ็นดูพร่ำสอนเสียจนพระที่มาโปรดอมยิ้ม” นางอุ่นตักไข่เจียวหมูสับใส่จานแล้วยิ้มไปตามความคิด “เอ... หรือว่าคุณท่านกำลังอยากมีลูกสะ...” คำที่ตั้งใจจะพูดกลืนหายไปได้ทันพร้อมๆ กับวางไข่เจียวหมูสับลงบนจานอย่างทุลักทุเลแทบจะตกหล่นลงพื้น เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นผู้ที่ยืนกอดอกพิงวงกบประตูอย่างเงียบๆ และนิ่งเฉยราวกับรูปปั้น นายจอนไม่เห็นเหมือนภรรยาจึงพูดตอบ “ก็ไม่แน่นะ คุณปลิวอายุเกือบสามสิบแล้ว ยังไม่เห็นจะมีวี่แวว ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ คุณท่านต้องอยากได้อีกคนมากกว่า ถึงขนาดเจาะจงและให้คุณปลิวตามมาให้ได้เชียวละ” เป็นข่าวที่ชวนให้นางอุ่นหูผึ่งมาก หากยามนี้มีคนที่ถูกพาดพิงยืนอยู่ไม่ห่าง นางจึงได้แต่ขยิบตาให้สามีหยุดพูด ทว่านายจอนยังไม่รู้ตัว คุยจ้อไปเรื่อย นางจึงต้องตัดบทขั้นเด็ดขาด “คุณปลิว หิวข้าวแล้วหรือคะ” ได้ยินแค่นั้น นายจอนก็สะดุ้งเฮือก รู้สึกเหมือนมัจจุราชยืนอยู่เบื้องหลัง พอตั้งสติได้ก็พูดจากลบเกลื่อน “กับข้าวเสร็จหมดทุกอย่างแล้วนี่ มา... เดี๋ยวฉันช่วยยกไปเรือนหลังใหญ่” แล้วคนไก๋ก็ทำเป็นกุลีกุจอเข้าไปช่วยภรรยา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้นั่งดูอยู่เฉยๆ “เดี๋ยวก่อนก็ได้ครับ น้าจอน ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อย” นายจอนหน้าซีด แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองว่า เจ้านายคนนี้ไม่เคยโกรธอะไรง่ายๆ เรื่องไม่เป็นเรื่องที่ออกจากปากของเขาและภรรยา ไม่น่าจะใส่ใจถือสา “ตามความเห็นของน้าจอน...” ปริวรรตพูดต่อ “คุณกันยาเป็นอย่างไรบ้างครับ” คนฟังลอบถอนหายใจ เจ้านายไม่ได้โกรธเคืองจริงๆ “คุณปลิวหมายถึงด้านไหนล่ะครับ” “ทุกด้าน” ปริวรรตตอบ “อย่างเช่น นิสัยใจคอ... ดูแลคุณพ่อดีมั้ย แล้วก็เอ่อ... คุณพ่อท่านถูกใจหรือเปล่า” นายจอนนิ่งไปชั่วครู่ เขานึกถึงเหตุการณ์ตอนเช้ามืด นางพยาบาลสาวดูเก้ๆ กังๆ ในการเตรียมของตักบาตร อาจจะเป็นเพราะไม่คุ้นเคย แต่เธอก็ตั้งอกตั้งใจทำ ทั้งๆ ที่นายประพันธ์ออกปากว่าเป็นหน้าที่ของคนที่ทำเป็นประจำอย่างเขา จนกระทั่งถึงตอนตักบาตรก็ยังสับสน จนนายประพันธ์ต้องบอกให้ใจเย็นๆ แล้วค่อยๆ สอนว่าควรทำอย่างไรก่อนหลัง “เรื่องนิสัย ผมคงตอบไม่ได้หรอกครับ เพิ่งจะเห็นกันแค่วันเดียว” นายจอนบอกเจ้านาย ซึ่งฝ่ายนั้นก็พยักหน้ารับ เขาจึงพูดต่อ “ส่วนเรื่องการดูแล ผมเห็นว่าเธอทำได้ดี แม้บางอย่างจะไม่ใช่หน้าที่ แต่เธอก็ขยันขันแข็งเอาใจใส่ดูแล” “แล้วเรื่องคุณพ่อล่ะ” “เอ... อันนั้นผมว่าคุณปลิวถามคุณท่านโดยตรงไม่ดีกว่าหรือครับ” “ผมต้องถามแน่” ปริวรรตยิ้ม “แต่ผมอยากจะถามความเห็นจากน้าจอนด้วยครับ” “เท่าที่เห็น ก็ไม่มีปัญหาอะไรนี่ครับ คุณท่านเป็นคนใจดี และคุณพยาบาลก็ไม่มีข้อเสียอะไร ก็น่าจะถูกอกถูกใจอยู่บ้างแหละครับ” เป็นอันว่าทั้งนายจอนและตัวเขาเองคิดตรงกัน ปริวรรตฟังคำตอบนั้นด้วยความสบายใจ เหลืออีกอย่างเดียวก็คือคนที่จะมาดูแลบิดาในคืนนี้ ถ้าดีเท่ากันยาก็หมดห่วง แต่ถ้าดูแล้วไม่ไหวก็คงต้องให้บิดาตัดสินใจ ส่วนตัวเขาฟันธงไปแล้วว่า จ้างกันยาคนเดียวก็เพียงพอ ข้อขัดข้องของเธอในความไม่สะดวกที่จะต้องมาทุกวันนั้น น่าจะเจรจากันได้ อย่างช้าสองวันเขาก็จะได้กลับไปทำงานต่อที่กรุงเทพ ทว่า... บางที เรื่องราวบางอย่างมันก็ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 14:46:59

ความคิดเห็นที่ 2 . ปริวรรตรอเวลาเย็นอย่างใจจดใจจ่อ เขาปฏิเสธตัวเองอย่างแข็งขันว่านี่ไม่ใช่เป็นการจ้องจับผิดนางพยาบาลคนใหม่ หากเป็นการกลั่นกรองผู้ที่จะมาดูแลบิดาให้ดีที่สุดต่างหาก ระหว่างวัน เขาชวนบิดาคุยสรรพเพเหระ นานๆ ก็วกเข้ามาเรื่องกันยาเสียที เพื่อหยั่งเชิง แต่ไม่ค่อยจะได้ความคืบหน้าใดๆ คนคุยด้วยยังไม่ออกอาการว่าชื่นชอบเป็นพิเศษ ครั้นพอกล่าวถึงนางพยาบาลอีกคนที่จะมาในเย็นวันนี้ กลับดูกระตือรือร้นผิดปกติ แล้วชายหนุ่มก็รู้ว่า ไม่ใช่เขาคนเดียวที่รอเธออย่างใจจดใจจ่อ แม้จะเป็นด้วยคนละเหตุผลก็ตามที เสียงรถยนต์ดังฝ่าสวนส้มเข้ามาข้างใน ปริวรรตลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมๆ กับการขยับตัวของนายประพันธ์ ชายหนุ่มเดินมาหน้าชาน ส่วนบิดาเอนตัวกลับพิงพนักเก้าอี้โยกตามเดิม ปริวรรตมองรถเก๋งยุโรปรุ่นเก่าสีดำค่อยๆ แล่นผ่านดงไม้อย่างแช่มช้ามาจอดใต้ต้นยางใหญ่ เขาถอนหายใจด้วยความผิดหวัง ไม่ใช่นางพยาบาลคนที่ตั้งใจรอ หากเป็นรุ้งพราย สาวสวยท่าทางลึกลับคนนั้น รุ้งพรายก้าวขาลงจากรถ แล้วเดินตรงมายังเรือนหลังใหญ่ ท่วงท่าของเธอสง่างามดุจผู้ที่ได้รับการฝึกมาอย่างดี ปริวรรตเดินลงบันไดไปต้อนรับตามมารยาท “สวัสดีค่ะ คุณปลิว” หญิงสาวเป็นฝ่ายทักทายก่อน พร้อมกับยกมือไหว้ ทำเอาชายหนุ่มรับไหว้แทบไม่ทัน “สวัสดีครับ คุณรุ้ง” ไม่รู้เป็นอะไร พออยู่ใกล้ๆ เธอ เขารู้สึกแปลกๆ ทั้งๆ ที่เธอก็ยิ้มให้ตามปกติ “มีอะไรหรือเปล่าคะ” รุ้งพรายอ่านสายตาของชายหนุ่มออก เธอก้มลงสำรวจตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูด “วันนี้รุ้งไม่ได้แต่งตัวแบบวันนั้นสักหน่อย” “เอ่อ... ครับ” ปริวรรตยิ้มแก้เก้อ เหมือนเด็กซนถูกจับได้ “วันนี้คงไม่มีงานเลี้ยง” “ไม่มีค่ะ รุ้งตั้งใจมาเยี่ยมคุณลุง ได้ข่าวว่าเข้าโรงพยาบาลอีก” “ความดันขึ้นนิดหน่อยครับ หมอให้นอนดูอาการแค่คืนเดียวก็กลับบ้านได้ เชิญครับ ท่านนั่งพักผ่อนอยู่ข้างบน” ปริวรรตผายมือก่อนเดินนำขึ้นเรือน ในใจเขาครุ่นคิด ถ้าจำไม่ผิด รุ้งพรายอยู่ถึงอำเภอฝาง การเข้าโรงพยาบาลของบิดา เธอล่วงรู้ได้อย่างไร เหมือนกับหญิงสาวผู้เดินตามหลังเดาใจคนเดินอยู่ข้างหน้าออก ทันทีที่ปริวรรตเกิดความสงสัย เธอก็เอ่ยคำพูดเฉลย “รุ้งพอจะรู้จักหมอที่โรงพยาบาลแม่อายอยู่บ้างน่ะค่ะ นางพยาบาลหลายต่อหลายคนก็คุ้นเคยกัน” คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ชายหนุ่มคิด ตัวอำเภอแม่อายเล็กนิดเดียว สังคมไม่น่าจะใหญ่โต การที่หญิงสาวจากฝางผู้ซึ่งเพิ่งไปงานเลี้ยงที่แม่อายเมื่อวันสองวันมานี้ หากจะรู้จักใครต่อใครที่นั่น ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด “เสียดาย ที่ไม่รู้มาก่อน ไม่อย่างนั้น จะรบกวนให้คุณรุ้งช่วยหานางพยาบาลมาดูแลคุณพ่อ ผมเพิ่งจ้างไปสองคน” ปริวรรตไม่ได้หมายความตามคำพูดนัก เพราะถึงเขาจะรู้มาก่อน ก็ไม่แน่ว่าจะกระทำอย่างนั้น “ค่ะ รุ้งก็เสียดายเหมือนกัน” ปลายประโยคเสียงของรุ้งพรายห้วน จนปริวรรตต้องหันกลับไปมอง ครั้นไม่เห็นความผิดปกติในสีหน้า เขาก็ทึกทักว่าตัวเองคงจะหูเฝื่อนไป “ลำบากมาเยี่ยมอีกแล้ว” นายประพันธ์ทำท่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้โยกมาต้อนรับ จนรุ้งพรายต้องห้ามปรามแล้วรีบเดินเข้ามาหา “ไม่ลำบากลำบนอะไรเลยค่ะ คุณลุง ขับรถแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว จริงมั้ยคะ คุณปลิว” ประโยคหลังเธอโยนเข้ามาให้ปริวรรตอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัวจึงพยักหน้าไปตามเรื่องตามราว “เอ่อ... ครับ ฝางกับท่าตอนไม่ไกลกันเท่าไหร่” รุ้งพรายยิ้ม ดูท่าทางแล้ว เธอพอใจกับเออออของปริวรรตไม่น้อย “ใช่ค่ะ ไม่ไกล เมื่อก่อนยังเดินมาด้วยซ้ำ” “อะไรนะครับ คุณรุ้งนะหรือ เดินจากฝางมาท่าตอน” เสียงของปริวรรตดังเสียจนหญิงสาวสะดุ้งตกใจ เธอยกมือขึ้นทาบอกก่อนหัวเราะ “แหม... คุณปลิว รุ้งหมายถึงพวกชาวบ้านน่ะค่ะ คนเก่าคนแก่เคยเล่าให้ฟังว่า ก่อนที่การคมนาคมจะสะดวกอย่างนี้ พวกเขาต้องเดินข้ามเขากันเป็นลูกๆ จากฝางมาแม่อาย” ไม่รู้ว่าอุปาทานหรือเปล่า ชายหนุ่มคิดว่าเขาเห็นรุ้งพรายลอบถอนหายใจ หากที่แน่ๆ คนที่ถอนหายใจจริงๆ ก็คือตัวของเขาเอง นึกไปได้อย่างไรว่าผู้หญิงสาวอย่างรุ้งพรายจะเดินเท้าข้ามเขา ข้ามอำเภอ มาได้ขนาดนั้น ถึงจะพูดกันอยู่ว่าไม่ไกล แต่นั่นหมายถึงการเดินทางโดยรถยนต์ต่างหาก “อย่าว่าแต่สมัยก่อนเลย สมัยนี้ชาวไร่ชาวสวนเขาก็ยังอาศัยสองเท้าอยู่” นายประพันธ์กล่าวแทรกขึ้นมา “แกอยู่แต่ในเมือง จะไปรู้อะไร วันๆ เดินกี่ก้าวกัน” ปริวรรตยอมรับ คนที่มีรถยนต์ส่วนตัวอย่างเขา การเดินที่ได้ระยะทางมากๆ เห็นจะมีแต่การเดินในห้างสรรพสินค้าเท่านั้น ก่อนที่จะมีใครพูดอะไรอีก เสียงรถยนต์ก็ดังใกล้เข้ามา คราวนี้นายประพันธ์พรวดลุกขึ้นยืนโดยไม่มีใครห้ามทัน “หนูพุดคงจะมาแล้ว” ปริวรรตเห็นแววตาของบิดาแจ่มใส ในขณะเดียวกันเขาก็เห็นดวงตาของรุ้งพรายหรี่ลงเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง หากก็เพียงชั่วแวบเดียวก็กลับมาเป็นปกติ “ใครหรือคะ หนูพุด...” ประโยคนี้เธอถามเขา เพราะคนที่เอ่ยชื่อนี้ขึ้นมาเป็นคนแรกเดินก้าวยาวๆ ไปที่ระเบียงนอกชานแล้ว “นางพยาบาลที่ผมจ้างมาดูแลคุณพ่อน่ะครับ” ปริวรรตตอบแค่นั้น ก็รีบเดินตามบิดาไป ทิ้งให้ผู้มาเยือนยืนนิ่งขึงอยู่กับที่ แววตาของเธอจึงกลับมาขุ่นเคืองอีกครั้ง “อ้าว... แม่กันหรอกหรือนั่น” เสียงของนายประพันธ์แสดงถึงความแปลกใจปนผิดหวัง ปริวรรตก็รู้สึกไม่แตกต่างไปจากบิดาเมื่อมองลงไปเห็นกันยากำลังเดินหันรีหันขวางดูรถยนต์สีดำซึ่งจอดอยู่ก่อนหน้าที่เธอจะมาถึง “ไหนบอกว่าผลัดกันคนละวันไงล่ะ ปลิว” นายประพันธ์ถามคำถามที่ลูกชายตอบไม่ได้ เพราะปริวรรตเองก็ยังงุนงงอยู่เช่นกัน ดังนั้น ผู้ที่จะให้ความกระจ่าง ก็ต้องเป็นคนที่กำลังเดินขึ้นบันไดมา “กันลืมบอกไปค่ะว่าวันนี้พุดตานไม่ว่าง” กันยากล่าวหลังจากยกมือไหว้เจ้าของเรือนทั้งสอง ครั้นสายตาของทั้งคู่ยังมีคำถามอยู่ เธอจึงขยายความ “พุดตานต้องไปทำวัตรเย็นที่วัดค่ะ วันนี้วันพระ” “วันนี้วันพระ...” ปริวรรตทวนคำ อันที่จริงเขารู้ว่าเป็นวันพระตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว หากเอ่ยย้ำเพราะความประหลาดใจที่คนวัยสาวอย่างพุดตานใกล้ชิดศาสนาถึงกับไปทำวัตรเย็น ชายหนุ่มกำลังคิดว่านี่คือข้อบกพร่อง ที่จะนำไปเป็นข้ออ้างในการเกลี้ยกล่อมให้บิดาไม่จ้างพุดตาน ทว่ามันเป็นได้แค่ความคิดเท่านั้น เพราะบิดาเอ่ยออกมาอย่างถูกอกถูกใจ “ดีๆ หนุ่มสาวสมัยนี้ ห่างวัดกันนัก พ่อเองก็ได้แต่ตักบาตร คุยเรื่องสนุกๆ กับแม่กันแล้ว เปลี่ยนไปคุยเรื่องธรรมะกับหนูพุดบ้างน่าจะเข้าที” ข้อบกพร่องต่อหน้าที่ กลายเป็นเรื่องดีเสียอย่างนั้น “อุ๊ย” ก่อนที่ปริวรรตจะกล่าวอะไร กันยาก็อุทานออกมา ท่าทางของเธอตกอกตกใจไม่น้อย ถึงกับผงะก้าวเท้าถอยไปจับหัวบันไดไว้มั่น ชายหนุ่มเห็นเธอมองข้ามไหล่เขาไป จึงหันหน้าไปมอง ก็พบว่ารุ้งพรายมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ “รู้จักกันแล้วหรือยัง” นายประพันธ์เอ่ยถาม ครั้นเห็นหญิงสาวทั้งสองเงียบจึงกล่าวคำแนะนำ “คุณรุ้ง... นี่กันยา นางพยาบาลที่มาดูแลลุง” แล้วเขาก็หันไปทางกันยา “นี่คุณรุ้งพราย อยู่เมืองฝาง แต่อีกหน่อยอาจจะมาอยู่ใกล้ๆ กัน” รุ้งพรายแย้มยิ้มอย่างยินดี จะด้วยประโยคหลังของเจ้าของเรือนหรือเปล่าไม่มีใครทราบ หากที่แน่ๆ เธอก้าวเข้าไปจับไม้จับมือกันยาอย่างมีไมตรี “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณกันยา ตอนแรกคุณลุงบอกว่าเป็นอีกคนหนึ่ง พอรุ้งเห็นหน้าก็รู้ว่าไม่ใช่” ฝ่ายหนึ่งจับมือพร้อมรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า หากฝ่ายที่ถูกจับนั้น ยังมีอาการแข็งขืนด้วยความไม่สนิทใจ ท่าทางของเธอแลดูหวาดๆ พิกล กิริยาของหญิงสาวทั้งสอง ไม่พ้นสายตาของปริวรรตเลย ----------- จบบทที่ 4 ----------- ต่อบทที่ 5 -----------> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 14:48:39

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 5 กันยายังสั่นสะท้านไม่หาย ไม่แน่ใจสายตาของตนเองเมื่อสักครู่ เธอว่าเธอเห็นรุ้งพรายจ้องเขม็งมาด้วยสายตาแข็งกร้าว และดวงหน้าดุดัน และอะไรก็ไม่น่ากลัวเท่ากับดวงตาคู่นั้นแดงก่ำคล้ายสีเลือด หากนั่นเป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาที พอกะพริบตาสาวสวยซึ่งจับข้อมือเธออย่างมีไมตรีจิตนี้ก็กลายเป็นปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สายตาที่จ้องเขม็งอย่างเอาเป็นเอาตายก็แปรเปลี่ยนเป็นมิตร ชนิดที่เรียกว่าเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ หรือว่าเธอจะตาฝาดไปเอง “มือคุณกันเย้นเย็น เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” น้ำเสียงของรุ้งพรายราวกับสนิทสนมกันนานปี กันยาจะทำอะไรได้นอกจากยิ้มให้แล้วตอบ “คงเป็นเพราะอากาศเย็นนั่นแหละค่ะ กันเพิ่งเดินตากลมมา” แม้จะเป็นคำตอบที่ไม่เข้าท่าเข้าทางนัก แต่ก็ทำให้อีกฝ่ายเลิกสนใจไปได้ “ยังไงๆ ฝากช่วยดูแลคุณลุงด้วยนะคะ พักนี้สุขภาพไม่ค่อยดีเลย รุ้งอยากจะมาดูแลเองแต่ก็ไม่ค่อยจะมีเวลา คงอีกพักใหญ่ๆ กว่าจะได้มาอยู่ที่นี่” ประโยคหลังๆ ทำเอากันยาใจเสีย เธอเหลือบตามองปริวรรตซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ แม้เธอจะไม่ได้คิดอะไรกับเขาไปไกล แต่ก็อดใจหายไม่ได้ที่รุ้งพรายอาจจะเป็นแฟนของเขา มิน่าล่ะ ถึงได้จ้องเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้ออย่างนั้น เป็นเพราะหึงนี่เอง “วางใจเถิดค่ะ เป็นหน้าที่ของกันอยู่แล้ว” กันยาก้มหน้าตอบ ก็ดีเหมือนกันจะได้ตั้งอกตั้งใจทำงานที่ค่าจ้างสูงกว่าปกติถึงสองสามเท่า ไม่วอกแวกเสียสมาธิกับอย่างอื่น งานที่เงินดีอย่างนี้มีบ่อยๆ เสียที่ไหนกัน กันยาพยายามห้ามใจไม่มองปริวรรตซึ่งเดินลงบันไดไปส่งรุ้งพราย ด้วยการสอบถามนายประพันธ์ถึงอาการในวันนี้ รวมทั้งชวนคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อย เธอนึกชมเชยตัวเองที่ทำสำเร็จ กว่าปริวรรตจะกลับมาอยู่ในความคิดอีก ก็เมื่อเธอส่งนายประพันธ์เข้าห้องนอนไปเรียบร้อยแล้ว พอคิดถึงปุ๊บ ชายหนุ่มก็โผล่เข้ามาปั๊บ “จะรีบนอนหรือเปล่าครับ” พอถูกเขาทักอย่างนั้น เท้าซึ่งกำลังก้าวเดินจึงหยุดชะงักอยู่กับที่ “ไม่รีบหรอกค่ะ” กันยาตอบไปตามจริง เพิ่งจะสามทุ่มเท่านั้น แต่ที่เธอมุ่งหน้าไปยังห้องนอนก็เพราะไม่มีอะไรที่ต้องทำแล้ว “ถ้าอย่างนั้นผมขอคุยหน่อยได้ไหมครับ” หญิงสาวจ้องตาชายหนุ่ม ก่อนจะพยักหน้าตอบ “ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนั้นหรอกค่ะ คุณปลิว” ปริวรรตถอนหายใจด้วยความคลายกังวลต่อคำถามของตนเองที่จะถามหญิงสาว เขารู้ว่ามันไม่ใช่มารยาทที่พึงมี หากความสงสัยในเหตุการณ์ตอนหัวค่ำมีมากเกินกว่าจะเก็บไว้ในใจ “ผมเห็นคุณตกใจเมื่อเจอคุณรุ้ง” ปริวรรตถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อม เป็นผลให้กันยาอ้ำอึ้ง เนื่องจากตั้งตัวไม่ทัน “กัน... กัน...” คนตะกุกตะกัก ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะบอกดีหรือไม่ ถึงเหตุผลที่ทำให้เธอสะดุ้งจนผงะก้าวถอยหลัง ใบหน้าอันดุดันของรุ้งพราย เธอยังจำได้ติดตา เขากับรุ้งพรายมีความสัมพันธ์กันขั้นไหน เธอไม่รู้ หากเมื่อปริวรรตกล่าวประโยคต่อมาว่า “เหมือนกับคุณกลัวเกรงคุณรุ้งพรายนะ รู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าครับ” กันยาจึงตอบในทันที “กันไม่ได้กลัวค่ะ แต่เกรงน่ะอาจจะใช่ ก็คุณรุ้งเธอ...” หญิงสาวเกือบจะโพล่งคำว่า ‘หึง’ ออกไป ดีว่ายับยั้งและเปลี่ยนแปลงได้ทัน “เป็นแขกของคุณลุงนี่คะ” ปริวรรตขมวดคิ้ว คำตอบของเธอ กับภาพที่เขาเห็นไม่ตรงกันเลย ความกังวลใจบังเกิดขึ้นอีกครั้ง ถ้าจะให้เปรียบเทียบกันระหว่างรุ้งพรายกับกันยา หญิงสาวทั้งสองเขาเพิ่งรู้จักได้ไม่กี่วัน ทั้งคู่จะต้องเข้านอกออกในบ้านหลังนี้ไปอีกนาน จะต้องใกล้ชิดกับบิดายามที่เขาไม่อยู่ แต่เมื่อชั่งใจดูแล้ว ฝ่ายหลังน่าจะไว้ใจได้มากกว่า อย่างน้อยกันยาก็มีงานการเป็นหลักแหล่ง ทว่าอีกฝ่ายรู้แต่เพียงว่ามาจากฝาง กันยามาบ้านหลังนี้เพราะเขาจ้างมาดูแลบิดา ส่วนรุ้งพรายมาด้วยเหตุอันใด “คุณปลิวมีอะไรจะถามกันอีกหรือเปล่าคะ” ชายหนุ่มคงจะคิดนานไปหน่อย กันยาจึงถามเช่นนั้น และเมื่อเขาตอบด้วยการสั่นศีรษะ หญิงสาวจึงขอตัวไปพักผ่อน ก่อนที่จะเดินจากไป เธอก็ทิ้งท้ายไว้ว่า “อ้อ... กันกับคุณรุ้งไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนะคะ” เป็นอันว่าปริวรรตต้องเลื่อนการเดินทางกลับกรุงเทพออกไปอีก ด้วยเหตุผลที่แม้แต่ตัวเองยังคิดว่าพิลึกพิลั่นนัก อยู่ต่อเพื่อเจอคนที่เขาไม่อยากจะเจอ ลำพังการตัดสินใจของชายหนุ่ม ไม่จำเป็นเลยที่จะต้องอยู่ เพียงสั่งนายจอนหรือฝากกันยาบอกพุดตานว่าเธอมีสิทธิทำงานที่นี่แค่วันเดียวเท่านั้นก็พอแล้ว ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย กันยาเองก็ดูจะชอบสวนส้มแห่งนี้ น่าจะเกลี้ยกล่อมให้มาทุกวันได้ไม่ยาก ทว่าการตัดสินใจสำคัญอยู่ที่บิดาของเขาต่างหาก พุดตานเป็นคนที่ถูกเลือก ปริวรรตไม่เข้าใจเลย ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลกลใด นางพยาบาลตัวเล็กๆ ท่าทางไม่ค่อยจะมีเรี่ยวแรงคนนั้น จึงเข้าตาบิดาของเขานักหนา ทั้งๆ ที่เห็นกันเพียงแวบเดียวเท่านั้น ในเมื่อเป็นคนพิเศษ หากจะยกเลิกการจ้าง เขาก็ต้องพิสูจน์ให้บิดาเห็นว่าคล่องแคล่วกระฉับกระเฉงอย่างกันยานั้น ดีกว่าเป็นไหนๆ หรืออีกนัยหนึ่ง เขาต้องทำให้บิดารู้ว่าคนตัวเล็กไร้เรี่ยวแรงอย่างพุดตาน ไม่สมควรที่จะมาดูแลคนป่วยไข้เลย เมื่อกันยากล่าวอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะหลังจากปริวรรตถามย้ำนักย้ำหนาว่าเย็นวันนี้พุดตานจะมาแน่ๆ ชายหนุ่มก็ตั้งหน้าตั้งตารอจนแทบจะไม่เป็นอันทำอะไร และแล้วดวงอาทิตย์ก็ลับฟ้า ความมืดเข้ามาเยือน เสียงรถยนต์แว่วมาจากถนนใหญ่ทีไร ทำเอาปริวรรตผุดลุกผุดนั่งทุกครั้ง จนนายประพันธ์เอ่ยปาก “ประเดี๋ยวหนูพุดก็คงจะมาน่าปลิว อย่าเป็นห่วงนักเลย” ชายหนุ่มหน้านิ่ว เมื่อได้ยินประโยคหลังของบิดา เขาหรือเป็นห่วง ไม่อยากให้เธอมาเสียมากกว่า จะได้ใช้เป็นข้ออ้างเลิกจ้างเสียเลย “กระสับกระส่ายชอบกล” เสียงของบิดาลอยลมมาอีกหน ปริวรรตจึงคว้าหนังสือมานั่งอ่านทำเป็นไม่สนใจอะไรอีก --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 14:50:18

ความคิดเห็นที่ 4 . สิบนาทีผ่านไป ชายหนุ่มบอกตัวเองว่า เนื้อหาในหนังสือไม่ได้ซึมซาบเข้ามาในสมองเลย ตัวอักษรผ่านแค่สายตาแล้วก็หายวับไปกับสมาธิที่กระเจิดกระเจิง “มาแล้วกระมัง... ปลิว” นายประพันธ์พูดเบาๆ พร้อมลุกขึ้นยืน ปริวรรตจึงรู้ว่าที่แท้บิดาก็ใจจดใจจ่อรอพุดตานอยู่ไม่แพ้กัน ในขณะที่คนหนึ่งลุกขึ้น แต่อีกคนหนึ่งกลับนั่งอ่านหนังสือเฉย รอจนคนลุกขึ้นยืนเดินออกไปนอกชาน แล้วอุทานออกมาว่า “หนูพุดขี่รถมอเตอร์ไซค์มาหรือนั่น” ปริวรรตจึงพรวดพราดลุกขึ้นเดินตามบิดาออกไปมอง แสงริบหรี่จากโคมไฟโคมเดียวเคลื่อนที่กระโดกกระเดกเข้ามาใกล้ เป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากโคมไฟหน้ารถมอเตอร์ไซค์ ครั้นพอถึงบริเวณลานหน้าเรือน คนขี่ก็เก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะไปทางไหน จนนายประพันธ์ต้องตะโกนบอก “เข้ามาจอดใต้ถุนเรือนเลยหนู” มอเตอร์ไซค์รุ่นพระเจ้าเหาจึงค่อยๆ แล่นต่อมาท่ามกลางสายตาของผู้เป็นเจ้าของเรือน คู่หนึ่งมองด้วยความปรานี ส่วนอีกคู่หนึ่งมองแบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ปริวรรตไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะขี่มอเตอร์ไซค์โทรมๆ ฝ่าความมืดมาบนถนนหลวงจากแม่อายถึงท่าตอนได้อย่างปลอดภัย คิดแล้วก็หวาดเสียวแทน “จอน... รับกระเป๋าจากหนูพุดที” นายจอนซึ่งเดินออกมาจากบ้านพัก พอได้รับคำสั่งจากเจ้านายเขาก็เดินก้าวยาวๆ มาทันหญิงสาวก่อนจะเข้าใต้ถุนเรือน นอกจากจะรับกระเป๋าสะพายใส่เสื้อผ้าแล้ว นายจอนยังช่วยเข็นรถมอเตอร์ไซค์ไปจอดด้วย “สวัสดีค่ะ...” ผู้มาเยือนยกมือไหว้อยู่ที่เชิงบันได พูดจาตะกุกตะกัก “คุณ...” “เรียกฉันว่าลุงก็ได้หนู” นายประพันธ์กล่าวด้วยความเมตตา “ส่วนนี่ลูกชายของลุง ชื่อปลิว หนูจะเรียกอย่างไรก็ตามใจ” “สวัสดีค่ะ คุณลุง คุณปลิว” ปริวรรตยกมือรับไหว้ พร้อมกับถอนหายใจ ท่าทางของพุดตานประหม่าอย่างเห็นได้ชัด น่าจะเป็นคนไม่เข้าสังคม ไม่ชอบสุงสิงกับใคร ดังที่กันยาเคยบอกไว้จริงๆ ก็ดี... จะได้ใช้เป็นข้ออ้างอีกหนึ่งข้อ ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวก้าวขึ้นบันได... นับแต่นี้ เขาจะคอยจับผิดเธอทุกย่างก้าวเลยทีเดียว แต่แล้วปริวรรตก็ต้องพบกับความผิดหวัง พุดตานทำหน้าที่ของเธอได้อย่างดีไม่มีข้อบกพร่อง เรียกได้ว่าไม่แพ้กันยาผู้คล่องแคล่ว หากจะมีที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดนั่นก็คือ คนหนึ่งช่างพูดช่างเอาอกเอาใจ แต่อีกคนแทบจะไม่พูดอะไรเลย นอกจากที่เกี่ยวข้องกับการพยาบาลเท่านั้น ชายหนุ่มถอนหายใจหลายต่อหลายหน อึดอัดที่ตนเองทำอะไรไม่ถูก คิดอะไรไม่ออก ด้วยหญิงสาวเอาแต่เงียบ จนเขาไม่รู้จะจับผิดได้อย่างไร พอปริวรรตถอนหายใจอีกครั้ง นายประพันธ์ก็หันมาทำตาเขียว “เป็นอะไรรึ พ่อนั่งฟังแกถอนหายใจเป็นหนที่ร้อยได้แล้วกระมัง” “เอ่อ...” เหมือนปริวรรตจะพูด แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนใจ “ไม่มีอะไรครับ” นายประพันธ์มองหน้าลูกชายก็สั่นศีรษะ แล้วหันกลับไปพูดกับพุดตาน “ไปพักผ่อนเถอะหนูพุด เดินทางมาเหนื่อยๆ วันนี้ลุงคงไม่เป็นอะไรหรอก ขาดเหลืออะไรก็บอกเจ้าปลิวได้นะ” หญิงสาวรับคำเบาๆ ก่อนค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินย่อตัวผ่านปริวรรตไปยังห้องพักของเธอ ปล่อยให้ชายหนุ่มมองตามทำตาปริบๆ เขาขยับจะถอนหายใจอีก แต่แล้วก็ยับยั้งไว้ได้ทัน นี่ตกลงเขาจ้างเธอมาพยาบาลบิดา หรือจ้างมาเพื่อรับการดูแลจากเขากันแน่ ครั้นหันมาทางบิดา รายนั้นก็นั่งหลับตายิ้มละไมอยู่บนเก้าอี้โยก ท่าทางจะถูกอกถูกใจไม่เบา ทั้งๆ ที่พยาบาลสาวคนใหม่ไม่ได้ทำอะไรมากเลย กันยาเสียอีกที่เมื่อสองคืนที่ผ่านมา อยู่เป็นเพื่อนคุยจนง่วง และยังช่วยพยุงไปส่งถึงห้องนอน ดูๆ แล้ว คืนนี้บิดาของเขาคงมีเรี่ยวแรงเดินไปเองได้อย่างสบายๆ... ก็อิ่มอกอิ่มใจเสียปานนั้น ปริวรรตนอนกระสับกระส่ายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าไม่นับคืนที่ต้องไปเฝ้าบิดาที่โรงพยาบาลแล้ว คืนนี้เขาอึดอัดใจอย่างไรชอบกล อากาศที่เคยเย็นสบายก็รู้สึกอบอ้าว จนหายใจไม่สะดวก จนกระทั่งกลางดึก ปริวรรตจึงทนต่อไปไม่ไหว ต้องลุกขึ้นนั่ง เขามองไปยังหน้าต่าง ก็เห็นเปิดกว้างรับลมดี ครั้นเดินไปชะโงกหน้าดู ก็เห็นท้องฟ้าปลอดโปร่ง ต้นไม้น้อยใหญ่ล้วนสั่นไหว กิ่งใบขยับล้อแรงลม แล้วทำไมปริวรรตยังรู้สึกอึดอัด หายใจไม่ออก ปริวรรตพยายามหายใจลึกๆ อยู่สักพัก ก็สุดจะทานทน เขาตัดสินใจเดินไปเปิดประตูห้อง เผื่อว่าอากาศจะถ่ายเทได้สะดวกขึ้น ซึ่งมันก็ได้ผล ทันทีที่บานประตูถูกดึงเปิด สายลมเย็นก็พัดโกรกเข้ามาทางหน้าต่าง ผ่านออกไปทางประตูอย่างแรง แต่ปริวรรตก็ยังหายใจไม่สะดวกอยู่เหมือนเดิม ในที่สุดเขาก็ทนอยู่ในห้องนอนต่อไปไม่ไหว ต้องคว้าเสื้อคลุมซึ่งแขวนอยู่บนผนังแล้วก้าวข้ามธรณีประตูออกมานอกห้อง ยังไม่ทันที่เท้าอีกข้างจะก้าวพ้นประตู ชายหนุ่มก็ลืมความทรมานที่เกิดขึ้นไปชั่วขณะ ไม่ใช่ว่าหายจากความอึดอัด หากภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้านั่นต่างหากที่ทำให้ความรู้สึกประหลาดใจเข้ามาแทนที่ พระจันทร์วันแรมหนึ่งค่ำสุกสกาวอยู่กลางฟ้า สาดแสงสีนวลตาลงมากระทบร่างอันบอบบางในชุดนอน ซึ่งยืนนิ่งขึงเกาะราวเฉลียงนอกชาน บังเกิดแสงเงาเป็นภาพที่งามจับใจราวกับจิตรกรเอกบรรจงสรรค์สร้าง แม้จะเห็นเพียงด้านหลัง หากปริวรรตก็ทราบดีว่าเจ้าของร่างนั้นคือใคร เขาเดินตรงไปหาเพื่อจะถามไถ่ อีกเพียงไม่กี่ก้าวจะถึงตัว ปริวรรตก็ได้ยินเสียงสะอื้น ชายหนุ่มชะงักเท้าทันที “คุณพุด...” ปริวรรตเอ่ยคำเรียกคนตรงหน้า ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เลยว่า เมื่อเธอหันมาแล้วตัวเองจะทำอย่างไรต่อไป สอบถาม ปลอบประโลม หรือไล่ให้เข้าไปนอนร้องไห้ในห้อง “มีอะไรหรือคะ คุณปลิว” พุดตานกล่าวพร้อมกับหันหน้ามา ปริวรรตต้องประหลาดใจเป็นครั้งที่สอง ที่มองเธอเต็มตา บนใบหน้านวลไม่มีริ้วรอยแห่งความโศกเศร้าให้เห็นเลยแม้แต่เพียงนิดเดียว แล้วเสียงสะอื้นที่ได้ยิน มาจากไหน “เอ่อ... คุณ... คุณพุด” จากที่เคยนึกว่านางพยาบาลสาวเป็นคนขี้ประหม่า พูดจาไม่ฉาดฉาน ตอนนี้เขากลับเป็นเสียเอง อาการอ้ำอึ้งเรียกรอยยิ้มจากริมฝีปากเธอได้ ชายหนุ่มตกตะลึงอีกหน เขาบอกตัวเองว่านี่เป็นรอยยิ้มที่สวยงามที่สุดตั้งแต่เคยพบเห็นมา น่าเสียดาย ที่รอยยิ้มนั้นปรากฏแค่แวบเดียวแล้วจางหายไป “คุณปลิวออกมานอกห้องทำไมคะ ดึกๆ ดื่นๆ” แล้วคำถามของเธอก็ทำให้ปริวรรตคืนสติ ด้วยคำถามนี้น่าจะออกจากปากของเขามากกว่า “ผมนอนไม่หลับ แล้วคุณล่ะครับ” พุดตานไม่ตอบ สายตาของเธอละจากใบหน้าของปริวรรต โดยมองข้ามไหล่ไป อากัปกิริยาเช่นนี้บ่งบอกให้ชายหนุ่มรู้ตัวว่า มี ‘อะไร’ อยู่ข้างหลัง แต่ไม่ว่าจะเป็น ‘อะไร’ หรือ ‘ใคร’ ก็ยังไม่ทำให้ปริวรรตรู้สึกผิดปกติมากไปกว่า ‘เหตุใด’ เขาจึงไม่ได้ยินเสียงใดๆ เลย ใบหน้าของพุดตานซีดลง ในขณะที่คิ้วของปริวรรตเริ่มขมวด เมื่อสายตาของเธอหลุบลงต่ำ เขาจึงหันขวับไปมองทางด้านหลัง “คุณรุ้งพราย...” ต่อให้ปริวรรตเดาอีกสิบหน ก็ไม่มีทางนึกว่าในยามวิกาลเช่นนี้ หญิงสาวชาวฝางจะมายืนอยู่บนเรือนต่อหน้าได้ มิหนำซ้ำยังเดินขึ้นบันไดมาโดยเขาไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด “ในที่สุด สิ่งที่ข้าคิดไว้ก็เกิดขึ้นอีกจนได้” เสียงของรุ้งพรายเกรี้ยวกราด ผิดไปจากที่เคยได้ยิน หากนั่นยังไม่เท่ากับสายตาของเธอที่ดุดัน จ้องเขม็งไปที่พุดตานอย่างอาฆาตมาดร้าย ปริวรรตตกตะลึงในท่าทีคุกคามของรุ้งพราย จนลืมเอะใจในคำพูดของเธอ ส่วนพุดตานก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำตัวลีบ “สิ่งที่เจ้าทำกับข้า เจ้าจะต้องชดใช้” จบเสียงที่เกรี้ยวกราดกว่าเดิม ร่างระหงงดงามก็ปราดเข้าหาร่างอันบอบบาง พร้อมกับเงื้อง่ามือขวาขึ้น ปริวรรตเห็นท่าไม่ดีจึงคว้ามือข้างนั้นของรุ้งพรายไว้ “คุณรุ้ง นี่มันเรื่องอะไรกันครับ” รุ้งพรายสะบัดมือเต็มที่ ทว่าแรงหญิงหรือจะสู้แรงชาย เธอจึงได้แต่ฮึดฮัดแล้วกระแทกเสียงหนักๆ “เรื่องอะไรรึ” คนกระแทกเสียงมองปริวรรตด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนเปลี่ยนไปจ้องพุดตานตามเดิม “เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจ หรือถ้าลืมไปแล้วก็ลองถามนางดู” ปริวรรตสับสนไปหมด หญิงสาวสองคนนี้รู้จักกันมาก่อนหรืออย่างไร ท่าทางของรุ้งพรายแสดงว่าโกรธขึ้งพุดตานมาก หรือจะเคยทะเลาะเบาะแว้งกัน หากนั่นยังพอทำเนา สิ่งที่ชายหนุ่มคิดไม่ตกและสงสัยเป็นอย่างมากเลยก็คือ ตัวเขาไปเกี่ยวข้องอะไรด้วย เพียงชั่วพริบตาที่ปริวรรตเผลอ รุ้งพรายก็สะบัดมือหลุดพ้นจากการยึดเหนี่ยว เธอกางสองมือปรี่เข้าคว้าคอพุดตาน “แกต้องชดใช้” รุ้งพรายตวาดพร้อมกับบีบคอพุดตานอย่างแรง โดยที่ฝ่ายถูกกระทำไม่ตอบโต้เลยแม้แต่น้อย ปริวรรตใจหายวาบ นึกไม่ถึงว่ารุ้งพรายจะทำรุนแรงถึงขนาดนี้ เขารีบเข้าไปกันและพยายามแกะมือของเธอออก “คุณรุ้ง... อย่าครับ มีอะไรค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันก็ได้” “ยังน้อยเกินไป ในสิ่งที่มันทำกับข้า” รุ้งพรายคำราม ก่อนหันมามองชายหนุ่ม “เจ้าถอยไป” ปริวรรตถึงกับผงะ ไม่ใช่เพราะคำพูดหรือเสียงตวาดของรุ้งพราย หากเป็นดวงตาที่จ้องเขม็งมา ซึ่งบัดนี้แดงฉานราวกับสีเลือด ผมเผ้าที่เกล้ามวยก็กลับยุ่งเหยิงจนทำให้ใบหน้าของนางคล้ายกับปีศาจตนหนึ่ง หรือว่า หญิงสาวที่เขาเห็นอยู่นี้จะเป็นปีศาจจริงๆ ! ------------ จบบทที่ 5 ------------ ต่อบทที่ 6 ------------> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 14:51:40

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 6 สายลมกระโชกหอบเอาความหนาวเย็นเข้ามาในห้องนอน ทำให้ปริวรรตสะดุ้งตื่นพร้อมกับผวาลุกขึ้นนั่ง สิ่งแรกที่เขามองคือหน้าต่างซึ่งเปิดกว้าง อย่างที่สองคือนาฬิกาบนหัวเตียง แสงจากดวงจันทร์สว่างพอให้มองเห็นว่าขณะนี้ใกล้จะสองยามแล้ว ปริวรรตหายใจลึกๆ นี่เขาฝันไปหรอกหรือ หากภาพนั้นยังติดตาเหมือนกับมีเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวเกิดขึ้นจริงๆ ด้วยความอยากที่จะลบล้างสิ่งที่ค้างคาใจ ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูก้าวออกนอกห้อง เฉลียงนอกชานสว่างนวลด้วยแสงจันทร์ ไม่มีใครยืนอยู่ที่นั่น แต่กระนั้น ปริวรรตก็ยังคงเดินออกไป ภาพที่เห็นเหมือนในความฝัน ผิดแค่ว่าไม่มีพุดตานยืนเกาะราวเฉลียงอยู่เท่านั้น เขามองไปยังห้องนอนของเธอ ไม่มีแสงไฟใดๆ ลอดออกมา ป่านนี้เจ้าตัวคงนอนหลับสบาย มีแต่ผู้ชายจิตใจฟุ้งซ่านเท่านั้น ที่คิดว่าความฝันกับความจริงอาจเป็นเรื่องเดียวกัน ปริวรรตหัวเราะเบาๆ ในความคิดที่ไม่เข้าท่าของตัวเอง ก่อนก้าวยาวๆ กลับไปยังห้องนอนของตน ชายหนุ่มตื่นสายกว่าทุกวัน เขาหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กวางพาดบ่าแล้วเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปแปรงฟันล้างหน้า ระหว่างที่เดินผ่านชานยกพื้น ปริวรรตเห็นบิดานั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่คนเดียว จึงหยุดเดินแล้วเอ่ยปากทัก “คุณพ่อกินอะไรหรือยังครับ แล้วอยู่คนเดียวหรือครับนั่น” นายประพันธ์ลดหนังสือพิมพ์ในมือลง มองลอดแว่นไปยังลูกชาย “แล้วแกเห็นพ่อนั่งอยู่กี่คน” ปริวรรตกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ พอไม่เห็นใครอื่นอีกเขาก็ขมวดคิ้ว ยังไม่ทันจะพูดอะไร นายประพันธ์ก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน “มองหาหนูพุดหรือ” “ครับ” คนเป็นลูกพยักหน้า “ทำไมไม่คอยดูแลคุณพ่อ เป็นนางพยาบาลประสาอะไร อย่าบอกผมนะครับว่าเธอยังไม่ตื่น” นายประพันธ์ส่ายหน้าก่อนพับหนังสือพิมพ์วางไว้บนโต๊ะข้างตัว “ทำไมจะไม่ดูแล แต่นี่มันกี่โมงแล้ว จะไม่ให้เขาทำธุระของเขาบ้างเลยหรือ” พอเห็นลูกชายหน้าเจื่อนลง นายประพันธ์ก็พูดต่อ “มีแต่แกนั่นแหละที่ตื่นสาย... โน่น... หนูพุดเขาไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวจะไปทำงานแล้ว” ปริวรรตหน้าจืดสนิท ตั้งใจจะจับผิดนางพยาบาลสาวโดยไม่รู้เวล่ำเวลา ทำให้พลาดไปถนัดใจ ไปๆ มาๆ กลายเป็นตัวเขาเองนั่นแหละที่ผิด แล้วยังมีหน้าไปหาเรื่องคนอื่น หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ เดินออกจากห้องน้ำมา ปริวรรตก็เห็นพุดตานแต่งชุดนางพยาบาลเรียบร้อย นั่งพับเพียบคุยอยู่กับบิดา ชายหนุ่มเลียบๆ เคียงๆ เข้ามาหา นายประพันธ์เห็นท่าทางของลูกชายผิดสังเกตจึงเอ่ยทัก “เป็นอะไร ปลิว มีธุระกับพ่อหรือกับหนูพุด” “เอ่อ...” ปริวรรตอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ธุระกับคนถามน่ะไม่มีหรอก แต่หากจะบอกเป็นอย่างอื่น ก็ไม่รู้จะอ้างเหตุผลใด แม้แต่ตัวเองก็ยังงงๆ อยู่ว่ามีธุระอะไรกับหญิงสาว “ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว” นายประพันธ์กล่าวเมื่อเมื่อเห็นลูกชายนิ่งเงียบ “แกช่วยเดินไปส่งหนูพุดที เดี๋ยวพ่อจะเข้าส้วมเสียหน่อย ชักจะปวดๆ ท้อง” ปริวรรตรู้สึกตงิดๆ ใจ ปวดท้องเข้าส้วมตอนเช้าๆ น่ะเรื่องธรรมดา แต่ทำไมบิดาจะต้องให้เขาเดินลงไปส่งพุดตานด้วย กับแค่ลงบันไดไปไม่กี่ขั้นก็ถึงมอเตอร์ไซค์ของเธอแล้ว ไม่มีคำตอบรับหรือคำปฏิเสธจากหญิงสาว พุดตานเพียงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่มก่อนก้มหน้าลงไปตามเดิมเหมือนเคย วินาทีที่สบตากันนั้น ทำให้ปริวรรตนึกออกทันทีว่าเขามีเรื่องใดจะพูดกับพุดตาน แม้เพียงชั่วแวบเดียว แต่ชายหนุ่มก็จำได้ไม่ลืมเลือน สายตาของเธอ เหมือนกับที่เห็นในความฝันไม่มีผิด ปริวรรตถือกระเป๋าสะพายใส่เสื้อผ้าเดินนำพุดตานลงบันได ในใจนึกไปตลอดทางว่าจะเริ่มต้นพูดตรงไหนดี จนกระทั่งก้าวลงบันไดขั้นสุดท้าย และพุดตานเดินไปขึ้นมอเตอร์ไซค์แล้วจึงอ้อมแอ้มถาม “เมื่อคืนเป็นอย่างไรบ้างครับ” ท่าทางของพุดตานดูงงๆ ปริวรรตจึงรีบเปลี่ยนคำถามใหม่ “ผมหมายถึง คุณพุดหลับสบายดีหรือเปล่าน่ะครับ” “หลับสบายค่ะ รวดเดียวถึงเช้า” หญิงสาวตอบเสียงเรียบๆ ปราศจากพิรุธใดๆ หากเพื่อความมั่นใจ ชายหนุ่มจึงถามต่อ “ถ้าอย่างนั้น คุณพุดก็ไม่ออกมาจากห้องนอนเลยใช่ไหมครับ” พุดตานไม่ตอบ เธอมองคนถามด้วยแววตาฉงน ทำให้ปริวรรตหมดความกังขา อันที่จริงเขาไม่ควรจะสงสัยเลยด้วยซ้ำ พุดตานไม่ได้ออกมายืนตากลมที่เฉลียง เขาเองก็ไม่ได้ออกมาจากห้องนอน ส่วนรุ้งพรายยิ่งแล้วใหญ่ อยู่ตั้งเมืองฝางโน่น จะมาโผล่ที่นี่ยามดึกดื่นได้อย่างไร มันเป็นเพียงความฝันอันน่าสะพรึงกลัวเท่านั้น ไม่มีทางเป็นความจริงได้เลย ปริวรรตส่งกระเป๋าสะพายให้พุดตาน เธอรับมาพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณ ก่อนขยับรถมอเตอร์ไซค์ออกจากใต้ถุนเรือน แล้วสตาร์ทเครื่องยนต์ ชายหนุ่มยืนมองนางพยาบาลร่างบอบบางสะพายกระเป๋าใบเขื่องขี่มอเตอร์ไซค์เก่าๆ ค่อยๆ ลับสายตาไป ทุกสิ่งล้วนเป็นส่วนผสมที่ทำให้พุดตานเป็นผู้หญิงเชยๆ คนหนึ่ง และเมื่อนำมารวมกับบุคลิกและการพูดจาที่ออกจะประหม่าก็ยิ่งทำให้เธอเทียบเคียงอะไรกับรุ้งพรายไม่ได้เลย พอนึกถึงรุ้งพราย ปริวรรตก็อยากจะเขกหัวตัวเองเป็นที่สุด เขาลืมคำถามสำคัญไปได้อย่างไร พุดตานกับรุ้งพรายรู้จักกันหรือไม่... จะวิ่งตามไปถามก็ไม่ทันเสียแล้ว ข้าวต้มหมูถูกทิ้งไว้เย็นชืด ด้วยผู้ที่ควรรับประทานกลับนั่งครุ่นคิด ทั้งๆ ที่ควรจะสบายใจขึ้นบ้าง เมื่อบิดาซึ่งระยะนี้สุขภาพไม่ค่อยจะดีนัก มีนางพยาบาลผลัดกันมาดูแลถึงสองคน นางอุ่นเดินขึ้นเรือนมาเพื่อเก็บสำรับ ครั้นเห็นเจ้านายนั่งเหม่อลอยมือถือช้อนคนข้าวต้มไปมาก็หน้าตาไม่สู้ดี เอ่ยถามอย่างเกรงๆ “ข้าวต้มไม่อร่อยหรือคะ คุณปลิว” ปริวรรตก้มลงมองข้าวต้มในชาม ยังไม่ทันจะตอบคำถาม นางอุ่นก็จุ๊ปากแล้วบ่นพึมพำ “จะไม่ให้ช่วยทำอยู่แล้ว เฮ้อ... เสียของหมด” “อะไรหรือครับ น้าอุ่น” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ถามด้วยความสงสัย “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” นางอุ่นตอบตามวัฒนธรรมของคนไทย ที่ไม่ว่าจะอย่างไรต้องปฏิเสธไว้ก่อน แล้วค่อยยอมรับในคำพูดต่อมา “คือ... ข้าวต้มนี่น่ะ คุณพุดเธออาสาทำ อุ่นห้ามแล้ว แต่เธอขอจะทำให้ได้ อุ่นเกรงใจ อีกอย่างตาจอนก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย แถมยังว่าเบื่อฝีมือคนแก่แล้ว...” ปริวรรตไม่ได้ฟังคำบอกเล่าอันยืดยาวของนางอุ่น ตั้งแต่ได้ยินว่าอาหารเช้ามื้อนี้พุดตานเป็นคนทำแล้ว จากที่ใช้ช้อนคนเล่นไปมา ก็เผลอตักเข้าปากอย่างลืมตัว “โถ... ไม่อร่อยก็ไม่ต้องฝืนหรอกค่ะ คุณปลิว” เหมือนกับชายหนุ่มจะไม่ได้ฟัง เขาตักคำที่สอง... และที่สาม ก่อนลงความเห็น “ก็พอกินได้” หากคำว่า ‘พอกินได้’ ของปริวรรตนั้น ไม่ค่อยจะตรงกับความเป็นจริงสักเท่าไร เพราะหลังจากนั้น คำที่สี่ ห้า ไปจนหมดชามก็ตามมาอย่างรวดเร็ว ชนิดที่นางอุ่นได้แต่ยืนมองอย่างงงๆ “หมดแล้ว” ปริวรรตกล่าวพร้อมกับเอียงชามข้าวต้มให้นางอุ่นดู ซึ่งไม่จำเป็นเลย เพราะคำสุดท้ายนั้น ชายหนุ่มแทบจะใช้ช้อนขอดก้นชาม “เอ่อ... คุณปลิวจะรับอีกไหมคะ” คนถามทำตาปริบๆ ส่วนคนถูกถามลืมตาโพลง “ยังมีอีกหรือ” “หมดแล้วค่ะ แต่ถ้าคุณปลิวจะรับอีก อุ่นจะทำให้ใหม่ หมูยังพอมีเหลือ” “ถ้าหมดแล้วก็ไม่ต้องหรอกครับ รบกวนน้าอุ่นเปล่าๆ” “รบกวนอะไรเล่าคะ คุณปลิวรอประเดี๋ยว อุ่นจะรีบไปทำให้” ปริวรรตต้องโบกมือห้าม โดยอ้างถึงเหตุผลที่เพิ่งนึกขึ้นมาได้ปุบปับ “ผมว่าจะเข้าสวนส้มสักหน่อยครับ ขอเป็นมื้อกลางวันเลยดีกว่า” นางอุ่นจึงยิ้มออกมาได้ ก่อนเก็บสำรับอาหารเช้าเดินต้วมเตี้ยมลงบันไดไป โดยปรารภทิ้งท้ายไว้ว่า “คุณปลิวหิว หรือว่าข้าวต้มของคุณพุดอร่อยกันแน่คะนี่ เกลี้ยงชามเลย” ปริวรรตพยายามบอกตัวเองว่า ไม่ได้อร่อยอะไรมากมายเสียหน่อย แค่เขาอยากรู้ว่าพุดตานจะมีฝีมือในการทำอาหารหรือไม่ต่างหาก จึงได้ลองชิมดู เพียงแต่ชิมมากไปสักนิด ก็เท่านั้นเอง --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 14:53:32

ความคิดเห็นที่ 6 . แล้วปริวรรตก็ไม่ได้รับประทานอาหารกลางวันฝีมือนางอุ่น เมื่อมีโทรศัพท์มาถึงเขาในช่วงสายวันนั้น “เมื่อไหร่นายจะกลับมาทำงานเสียทีวะ ปลิว” คำพูดตรงๆ อย่างนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเศรษฐ์ ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนสนิทและลูกน้อง เศรษฐ์เป็นวิศวกรควบคุมการผลิตประจำโรงงานของปริวรรต “นายก็รู้ว่าพ่อเราไม่ค่อยสบาย” ปริวรรตอ้างเหตุผล ไม่ยอมตอบตรงๆ “รู้สิ” เศรษฐ์บอก “แล้วก็ยังรู้อีกด้วยว่า ลุงประพันธ์ค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้ว แถมยังจ้างนางพยาบาลมาดูแลตอนกลางคืนอีกด้วย” ปริวรรตแปลกใจ ไม่คิดว่าเพื่อนจะรู้ถึงขนาดนั้น “ถามใครมาล่ะ พ่อเรา หรือน้าจอน น้าอุ่น” “ไม่ได้ถามใครทั้งนั้น เอาเป็นว่ารู้ก็แล้วกัน” ปริวรรตยิ่งงง ถ้าไม่ได้ถามจากสามคนนั้น แล้วเศรษฐ์รู้ได้อย่างไร คนที่รู้เรื่องนี้มีเพียงไม่กี่คน จะว่ารู้จากกันยาหรือพุดตานก็ไม่น่าจะใช่ หรือว่า... ‘รุ้งพราย’ ปริวรรตรีบสลัดความคิดนี้ทิ้งไปทันที เท่าที่เจอกันไม่กี่ครั้งก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีความลึกลับมากพออยู่แล้ว อย่าให้ซับซ้อนถึงขนาดไปรู้จักกับเศรษฐ์ผู้ที่อยู่แต่ในกรุงเทพมาตลอดตั้งแต่เรียนชั้นอนุบาลจนจบปริญญาตรีและเข้าทำงานเลย “ว่าไง... เมื่อไหร่จะกลับ” เศรษฐ์ถามอีกหน ปริวรรตนิ่งไปชั่วขณะก่อนกล่าว “ไม่กลับ... จนกว่านายจะบอกว่าถามใคร ถึงได้รู้มากนัก” ปริวรรตได้ยินเสียงเพื่อนหัวเราะก็ชักหงุดหงิด เวลาอยากรู้อะไรแล้วอีกฝ่ายอมพะนำ ช่างสร้างความขุ่นเคืองได้ดีนัก กว่าเศรษฐ์จะเฉลยได้ ปริวรรตก็นับหนึ่งไปถึงยี่สิบแล้ว “จะต้องถามใคร ในเมื่อลุงประพันธ์เป็นคนโทรมาเล่าให้เราฟังเอง” คำตอบสั้นๆ หากทำให้ปริวรรตมองออกไปถึงไหนๆ “คุณพ่อเป็นคนเล่าให้นายฟัง” ชายหนุ่มทวนคำของเพื่อน ซึ่งฝ่ายนั้นก็ยืนยันกลับมา “ใช่” “หมายความว่า นอกจากจะเล่าอะไรๆ ให้ฟังแล้ว ยังบอกให้นายโทรมาตามเรากลับไปทำงานด้วยใช่มั้ย” “เอ่อ... เอ่อ...” เศรษฐ์ติดอ่างกะทันหัน “ใช่มั้ย” พอปริวรรตย้ำถามไปอีกหน คนติดอ่างก็ตอบเสียงอ่อย “ก็ทำนองนั้นแหละ ปลิว” เศรษฐ์ถอนหายใจ แล้วพูดอย่างเป็นงานเป็นการ “แต่เราก็เห็นด้วยนะ ถ้าลุงประพันธ์ค่อยยังชั่วมากแล้ว ไม่น่าห่วงอะไร นายก็กลับมาเสียทีเถอะ อาช้วนแกเครียดจะตายอยู่แล้ว” ปริวรรตนึกถึงผู้จัดการโรงงานคนเก่าคนแก่ บางทีความเชี่ยวชาญของแก ก็ทำให้เขาลืมคิดไปว่านายช้วนอายุอานามมากแล้ว ปล่อยให้รับผิดชอบดูแลกิจการทั้งหมดนานๆ อาจจะไม่ไหว แค่นั้นก็มีเหตุผลเพียงพอแล้วที่จะทำให้ปริวรรตกลับไป หากมีอีกเหตุผลหนึ่งที่เร่งให้เขาต้องกลับภายในวันนี้ “ที่นายเคยบอกว่าจะไม่ไปงานฉลองรับปริญญาของน้องเนย เห็นจะไม่ได้แล้ว เมื่อกี้คุณศักดินันท์แวะมาออฟฟิศเพื่อเชิญนายด้วยตัวเองเชียวนะ” ปริวรรตถอนหายใจ น้องเนยหรือนัยนิตลูกสาวของนายศักดินันท์คู่ค้าคนสำคัญของเขาเรียนจบเมื่อปีกลาย แต่เพิ่งรับปริญญาปีนี้ เขาเคยแบ่งรับแบ่งสู้เมื่อเธอชวนไปงานเลี้ยงฉลอง ถ้าเป็นงานใหญ่โต แขกเหรื่อมากมาย เขาจะไม่ตะขิดตะขวงใจเลย หากนี่เป็นงานที่เชิญเฉพาะบรรดาญาติๆ และเพื่อนสนิทเท่านั้น ชายหนุ่มไม่อยากทำตัวใกล้ชิดเธอมากเกินไป ทว่าเมื่อบิดาของเธอถึงกับมาเชิญด้วยตัวเอง เห็นทีปริวรรตจะปฏิเสธลำบากอย่างที่เศรษฐ์กล่าวไว้จริงๆ ความเกรงอกเกรงใจในฐานะคู่ค้าที่เกื้อกูลกันมาตั้งแต่สมัยบิดาของเขาทำให้ปริวรรตจำเป็นต้องกลับไปร่วมงาน ปริวรรตรู้สึกอาลัยอาวรณ์อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขานั่งเหลียวหลังมองสวนส้มของบิดาอยู่บนรถยนต์ซึ่งนายจอนเป็นคนขับให้ จนกระทั่งลับสายตา “ลืมอะไรหรือเปล่าครับ คุณปลิว” นายจอนถามเมื่อเห็นเจ้านายทำท่าเหมือนไม่อยากกลับกรุงเทพ “ไม่ลืมหรอกครับ น้าจอน สมบัติผมมีแค่กระเป๋าใบเดียว” คนฟังหัวเราะ ในประโยคที่ฟังดูเหมือนคนพูดยากจนข้นแค้นเสียเต็มประดา “ถ้าลืมอะไร กลับกรุงเทพไปแล้วนึกขึ้นได้ก็โทรมาบอกนะครับ ผมจะได้ส่งทางไปรษณีย์ไปให้” ปริวรรตพยักหน้ารับคำ ไม่ลืมสิ่งของ หากหลายสิ่งหลายอย่างยังค้างคาใจ หญิงสาวสามคนซึ่งเพิ่งรู้จัก มีกันยาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มีบุคลิกเปิดเผย สบายๆ ส่วนอีกสองคน ทั้งรุ้งพรายและพุดตานดูจะลึกลับซับซ้อน ทว่าความลึกลับของทั้งคู่กลับแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง รุ้งพรายพูดเก่ง เข้าสังคมเจนจัด สง่างามดุจนางพญา คำพูดทุกคำของเธอล้วนต้องตีความสองสามตลบ ส่วนพุดตานเป็นไปในทิศทางตรงกันข้าม เก็บตัว ไม่เข้าสังคม และพูดน้อยจนเดาใจไม่ถูกว่าเธอคิดอย่างไร จวบจนขึ้นเครื่องบินไปแล้ว เหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมายังวนเวียนอยู่ในความคิดของปริวรรต ไม่ว่าจะเป็นการตัดสินใจแบ่งขายที่ให้รุ้งพรายของบิดาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทั้งๆ ที่ไม่มีความจำเป็นใดๆ เลย หรือการเจาะจงเลือกพุดตานเพียงแค่เห็นกันชั่วแวบเดียว ทั้งๆ ที่กำลังตกลงจ้างนางพยาบาลอีกคนหนึ่งอยู่ ไหนจะความฝันที่เหมือนตัวเองเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์จริงนั่นอีก เวลาชั่วโมงเศษๆ บนอากาศหมดไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อล้อเครื่องบินแตะรันเวย์ ความคิดที่มีมาตลอดทางก็หยุดลง เพราะมีความยุ่งยากใจเรื่องใหม่เข้ามาแทน เรื่องที่แม่อายเอาไว้คลี่คลายในภายหลังก็ยังทันถมเถ แต่เรื่องที่จะเกิดขึ้นในงานฉลองปริญญาของนัยนิตค่ำคืนนี้ ปริวรรตจะจัดการอย่างไร ------------ จบบทที่ 6 ------------ จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 14:54:41

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ บทที่ 1-3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12773597/W12773597.html ------------------------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 14:55:10

ความคิดเห็นที่ 8 มารออ่านต่อค่ะ กำลังสนุกเลย อยากรู้อดีตของรุ้งและพุตตาลจังเลยค่ะ จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 15:04:05

ความคิดเห็นที่ 9 โหยยยยย  ทำไมมันลึกลับซ้บซ้อนไปหมดอ่ะเนี่ยยยยยยยย จากคุณ : namtanzay เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 20:25:28

ความคิดเห็นที่ 10 เริ่มต้นเรื่อง ก็ทำคนอ่านคิ้วขมวดเป็นปมแล้วค่ะ ความสัมพันธ์ซับซ้อน ความฝันก็ชวนงง หรือจะเป็นการบอกเล่าให้ปลิวได้รู้บ้าง ที่แน่ๆ รุ้งพรายท่าทางไม่อยากให้มีสาวๆ มาใกล้ปลิวแน่ แล้วสาวที่กรุงเทพจะถูกอาละวาดด้วยมั้ยคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 20:55:42

ความคิดเห็นที่ 11 รุ้งพรายนี่เป็นคนหรือเปล่าหรือจะเป็นปีศาจอย่างที่ปลิวแอบคิดในความฝัน จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 23:55:42

ความคิดเห็นที่ 12 คนเสน่ห์แรง เลยถูกว่าที่พ่อตาผูกมัดซะเลย จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 16:15:29

ความคิดเห็นที่ 13 มาลงชื่อขอติดตามด้วยค่ะ ^^ จากคุณ : ps.I miss เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 17:37:30

ความคิดเห็นที่ 14 มีขายที่ซีเอ็ดมั้ยคะ วันนี้ไปเดินหาหนังสือ คุณตั๋มไมัเจอเลยค่ะ ใช้ชื่อง่าอะไรคะ พรุ่งนี้จะไปสั่งใหม่ แต่คงไม่ได้ไปงานหนังสือค่ะ จากคุณ : Mottanoy (Mot_anoy) เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 21:22:29

ความคิดเห็นที่ 15 ปกสวยมากค่ะ ขอไปอ่านตั้งแต่บทแรกก่อน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 01:06:36

ความคิดเห็นที่ 16 ปกเท่ห์มากเลยอค่ะ ชอบนางเอกเก่งอ่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 19:24:31

ความคิดเห็นที่ 17 สงสัยรุ้งกับพุดนี่ คงเคยมีปฎิสัมพันธ์กับปลิว เมื่อชาติปางก่อน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 13:30:51

ความคิดเห็นที่ 18 สงสัยว่ารุ้งพรายเคยหมดอายุขัย เปลี่ยนร่างแล้วหรือยัง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 55 13:50:28