จดหมายขอโทษ...ที่ดูแล 'เธอ' ไม่ดี

สวัสดีจ้ะ

ฉันรวบรวมทั้งความกล้า และความคิดอยู่นาน ว่าฉันจะสารภาพความผิดที่ฉันได้ทำกับเธอนานนับสิบปียังไงดี สุดท้าย
ฉันก็เลือกที่จะใช้จดหมายฉบับนี้เป็นสื่อกลางความรู้สึกผิดที่ฉันมีต่อเธอมาตลอดหลายสิบปี

ตั้งแต่จำความได้ ฉันรับรู้ว่าฉันมีเธอ และก็คิดว่าฉันเป็นเจ้าของเธอ สามารถจะทำอะไรกับเธอก็ได้ เธอมีหน้าเพียงทำ
ตามความต้องการของฉัน เธอต้องอดทน และต้องยอมให้ฉันทำทุกในอย่างๆ ที่ฉันอยากจะทำ ฉันเองไม่เคยหยุดที่
จะดูแลเธอ ฉันไม่เคยหยุดฟังเสียงเรียกร้องของเธอ แม้ว่าถ้าไม่ถึงที่สุดแล้ว เธอเองก็จะไม่เคยโอดครวญหรือส่ง
สัญญาณใดๆ ว่าเธอแทบจะทนไม่ไหวแล้วกับการกระทำของฉัน เพราะเธอเองก็รู้ซึ้งดีว่าแค่เพียงเสียงโอดครวญเบาๆ
ฉันก็จะใช้วิธีรุนแรงจัดการกับเธอทันที สำหรับฉัน มันก็ได้ผลทุกครั้งที่ใช้วิธีแบบนั้นจัดการกับเธอ และฉันก็หวังมา
ตลอดว่าเธอจะหลาบจำ ถึงแม้บางครั้งเธออดไม่ได้ที่จะตอบโต้การกระทำของฉัน พยายามทำให้ฉันอ่อนข้อลงบ้าง
แต่ก็เพียงชั่วคราวที่ฉันยอม พอเธอชะล่าใจฉันก็กลับมาทำตัวเหมือนเดิมไม่ใส่ใจ
ไม่แยแส เพราะเธอมีหน้าที่ทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ

วงจรเช่นนี้ระหว่างเธอกับฉัน วนเวียนไปมานานนับสิบปี จนฉันมั่นใจแล้วว่า ที่สุดแล้วฉันก็คงจะกำหราบเธอได้เหมือน
ลูกไก่ในกำมือ หารู้ไม่ว่าตลอด เวลาที่ผ่านมา ฉันเหมือนกับลิงได้แก้ว เพราะเธอพยายามให้คนอย่างฉันปรับตัวครั้งแล้ว
ครั้งเล่า...แต่ฉันก็ไม่เคยสำนึก กลับยิ่งลำพอง ได้ใจ คอยแต่จะทำร้าย เอาเปรียบเธอตลอดเวลา

แต่แล้วในที่สุด เรื่องราวก็ไม่เป็นอย่างที่ฉันมั่นใจมาตลอด เพราะตอนนี้ฉันไม่สามารถควบคุมเธอได้อีกต่อไป ฉันเพิ่งรู้
ความจริงว่าฉันไม่สามารถควบคุมเธอที่ และฉันก็สูญเสียเวลาที่ควรจะดีต่อเธอไปแล้วอย่างไม่สามารถเรียกกลับคืนมา
วันนี้ จึงเป็นวันที่เธอหันหลังให้กับฉันโดยสิ้นเชิง ไม่ว่าฉันจะพยายามขอโทษ ขอโอกาส ขอความเห็นใจอย่างไร
ก็ไม่เป็นผล

ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้โกรธ หรือตั้งใจจะลงโทษฉันเพียงแต่สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดกับฉันตอนนี้ เป็นเพราะฉันไม่ดูแลเธอให้ดีพอ
ที่ผ่านมาถ้าฉันทำตามใจตัวเองให้น้อยกว่านี้ใส่ใจกับเสียงเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ ทะนุถนอมเธอบ้าง วันนี้ฉันคงไม่ต้อง
สูญเสียเธอ คงไม่เดินมาจนถึงจุดแตกหักเช่นนี้

ถ้าไม่สูญเสีย...ก็คงไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมีค่ามากแค่ไหน และวันนี้ฉันก็รู้แล้วว่าเธอมีค่ากับฉันมากแค่ไหน ในวันที่ทุกๆ อย่าง
เดินมาจนถึงคำว่า สายเกินไป เธอไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าถ้าปราศจากเธอ ฉันก็ไม่
สามารถทำสิ่งใดๆ ได้เหมือนเดิม ปราศจากเธอฉันก็ไปไม่ถึงฝัน ปราศจากเธอ ฉันก็ทำให้ครอบครัวและคนที่รักฉันก็ต้อง
เศร้า เป็นทุกข์ เหนื่อยทั้งกายและใจ

ถึงแม้เราจะเดินมาถึงคำว่าสายเกินไป...แต่ฉันก็ยังอยากจะขอโทษเธออยู่ดี ขอโทษในทุกๆ การกระทำที่ได้ทำร้ายเธอ
ขอโทษต่อการเพิกเฉยในความเจ็บปวดของเธอ...ฉันขอโทษจากใจจริง

เมื่อฉันเขียนจดหมายฉบับนี้จบ...ฉันก็ไม่แน่ใจนักว่าเธอจะได้มีโอกาสอ่านมันหรือไม่ เพราะระหว่างที่ฉันเขียน
ฉันรู้ซึ้งดีว่าเธอเองก็กำลังเจ็บปวดจวนเจียนจะแตกดับ ทุกๆ ตัวอักษรที่เขียนทำให้เธอเจ็บปวด ฉันเองก็เจ็บปวด

แต่ก่อนที่สติสัมปชัญญะของฉันจะหลุดลอยไป...ขอให้ฉันได้กล่าวคำขอโทษเธอสักครั้งก็ยังดี

และสำหรับทุกคนที่ได้แวะเวียนเข้ามา และได้มีโอกาสอ่านจดหมายฉบับนี้ของฉัน...ขอให้ทุกคนกลับไปดูแล 'เธอ'
อย่าปล่อยให้เธอเจ็บปวดแบบที่ฉันได้ทำ...เวลาเป็นทรัพยากรมีจำกัด และเป็นทรัพยากรที่ใช้แล้วหมดไป ที่สำคัญ
ไม่มีใครรู้ว่าจะมีเวลาเหลืออยู่เท่าไหร่ เพราะฉะนั้นใช้เวลาที่เหลืออยู่ดูและ 'เธอ' ของพวกคุณบ้าง อย่าปล่อยให้เวลา
ผ่านไปอย่างไร้ค่าแบบฉัน...

====================================
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

"คุณพยาบาล มาดูคนไข้หน่อยค่ะ" หญิงสาววัยยี่สิบตอนปลายร้องเรียกพยาบาลด้วยเสียงตระหนก

เมื่อสัญญาเครื่องมือช่วยชีวิตดังขึ้นพร้อมๆ กับพี่สาวที่อยู่ในชุดคนไข้ปล่อยปากกาที่เขียนตกพื้น

"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องตกใจ คนไข้อาจจะเหนื่อยน่ะคะ"

"แล้วอาการของพี่เค้า จะดีขึ้นกว่านี้มั๊ยคะ"

"ตอนนี้ยังบอกไม่ได้นะคะ แต่วันนี้คนไข้ลุกนั่งมาเขียนหนังสือได้นานๆ แบบนี้ น่าจะเป็นสัญญาณที่ดีนะคะ"

"ค่ะ พี่เค้าอยากเขียนจดหมาย ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง"

"ไม่เป็นไรค่ะ ตามใจคนไข้บ้างจะได้มีกำลังใจ ช่วงนี้คนไข้คงหลับยาวแล้วล่ะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ
มีอะไรก็กดเรียกได้ตลอด"

"เห็นอย่างนี้แล้วนึกถึงพี่ผ่านมา ถ้าเมื่อก่อนพี่เค้านอน พักผ่อนให้มากกว่านี้ ตอนนี้ก็คงไม่ต้องนอนยาวแบบนี้"

"นี่แหล่ะค่ะร่างกายคนเรา ถ้าทรุดลงไปแล้วต้องใช้เวลานานกว่าจะฟื้นฟู อะไหล่เสียก็ซ่อมยาก เปลี่ยน
ชิ้นใหม่ก็ไม่ได้คนเราต่างกับคอมพิวเตอร์ก็ตรงนี้แหล่ะค่ะ"

พยาบาลสาวทิ้งทายประโยคสุดท้ายก่อนเดินจากใป ปล่อยให้หญิงสาวคนเดิมเฝ้าคนไข้ต่อไปกับความเงียบงัน

หญิงสาววัยสามสิบปลายบนเตียงคนไข้ นอนนิ่ง ใบหน้าบวม ขาวซีด เปลือกตาปิดไม่สนิท สายออกซิเจนสอด
อยู่ในรูจมูกแขนและขาที่พ้นชุดคนไข้มีลักษณะบวมไม่ต่างจากใบหน้า ข้อมือถูกพันธนาการไว้ด้วยสายยางระโยง
ระยางทั้งยาและน้ำเกลือเส้นกราฟบนอุปกรณ์ช่วยชีวิตปรากฎขึ้นลง เป็นสัญญาณว่าร่างบนเตียงนั้นยังคงมีชีวิตอยู่

...เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้นานอีกเท่าไหร่...

จากคุณ	: Mydarin
เขียนเมื่อ	: 16 ต.ค. 55 16:19:48