PANTIP.COM : W12797760 คนไร้บ้า(บ้าน) [งานประพันธ์อื่นๆ]

ความคิดเห็นที่ 4

และจากนี้ไปคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ไหนๆกลายเป็นคนไร้บ้านไปแล้วเลยออกเดินจากร้าน fam caf. เดินไปทางปากทางลาดพร้าว เดินๆไปร่างกายค่อยๆอ่อนล้าลงๆทุกที เลยนั่งพักที่ขั้นบันได ธนากรุงศรี แต่ตอนนั้นเลิกคิดที่จะอยู่ในเมืองหลวงต่อไปแล้ว พอนั่งพักเรียวแรงเริ่มฟื้นขึ้นมาเล็กน้อยก็ออกเดินต่อตอนนั้นคิดขึ้นมาอย่างเดียวว่าจะเดินให้ถึงอยุธยาแต่ไม่รู้ว่าจะเป็นอีกซักกี่วันถึงจะถึง เพราะตอนนั้นเหลือเงินติดตัวไม่ถึงสามร้อยบาท เท่านี้จริงๆ พอเดินต่อๆไปจนไปถึงฝั่งตรงห้างบิ๊กซีตอนนั้นคงเป็นเวลาราวๆสามทุ่มผู้คนที่กระจุกตัวรวมกันตรงฝั่งตรงที่กระจุกตัวกันอยู่นั้นเป็นป้ายรถเมล์พอดี อ๋อ มินาล่ะคนถึงได้เยอะ บวกกับวันนั้นเป็นเสาร์ต้นเดือนด้วยคนคงห้างมาจับจ่ายของใช้กันตามประสามนุษย์เงินเดือน ที่ป้ายรถเมล์นั้นผมยืนอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงได้ ผู้คนทีค่ได้สินค้ากันก็มีสัหน้าแช่มชื่น ส่วนบริเวณป้ายรถเมล์นั้นมีร้านขายของกินทั้งเป็นรถเข็นทั้งขายอาหารสารพัดอย่างในตึกรามของเจ้าของร้านนั้นๆ บ้างก็เป็นแผงลอยก็สินค้าสารพัดอย่างอีกนั่นเอง โอย...จารนัยไม่หวาไม่ไหวหรอก จะว่าไปกับการที่ยืนอยู่แถวนั้นตั้งครึ่งค่อนชั่วโมง ทำให้ได้คิดว่ามีผู้คนอีกมากมายที่อาสาเข้ามาอยุ่เมืองกรุง ต่างก็ได้ทำงานสบายบ้างลำบากบ้างแต่ที่แน่ๆคนที่เข้ามาอยู่เมืองกรุงต่างมุ่งหาเงินเพื่องเลี้ยงทั้งตัวเองหรือบ้างบางคนก็หาเลี้ยงครอบครัว จะว่าไปตรตงที่ผมยืนดูอยุ่นั้นเห็นรถเข็นคนนึงขายอะไรก็จำไม่ได้แล้วแต่คงเป็นพวกอาหารปิ้งๆย่างนี่หละ เพราะที่จำได้ติดตาเลยคือเขาสับสับเนื้ออะไรสีกอย่างนี่หละแล้วก็เอาเสียบๆแล้วเอาลงปิ้งในเตาเห็นแล้วก็น่าทาน แต่ผมนี่สิเห็นแล้วกลับไม่นึกอยากทานทั้งที่กิสปอนเซอร์ไปเพียงขวดเดียว ตอนห้าโมงเย็น ซึ่งความจริงมันน่าจะหิวแต่คงเพราะยังเศร้ากับตัวเองอยู่เลยไม่อยากกิน พอดูทุกอย่างจนอิ่มตาแต่ไม่อิ่มหูนะครับเพราะตอนนั้นยังเป็นเวลาไม่ดึกมากนักความจริงอยากจะอิ่มหูหรอแต่ที่ไม่อิ่มเพราะทั้งเสียงรถราที่วิ่งแข่งความเร็วกันอยู่บนถนน ไหนจะเสียงผู้คนที่คุยแข่งกับเสียงสารพัดอึกทึก ซึ่งเสียงเหล่านี้ทำให้ผมอยากจะหนีไปจากเมืองกรุงเพราะขืนอยู่ไปก็ไม่มีบ้านจะอยู่อยู่แล้ว ส่วนเป้าหมายแต่แรกนะคือจะเดินไปให้ถึงอยุธยาแล้วไปบวชซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่พอนึกถึงเรียวแรงในตอนนั้นที่แทบจะสิ้นเรี่ยวแรงแล้งขอตั้งหลักอยู่ตรงนั้นสักครู่ดีกว่าเพราะเงินก็เหลือน้อยด้วย
ชั่วครู่เดียวนั้นเองนึกขึ้นมาว่าขอออกไปจากบริเวณนั้นดีกว่า เพราะตรงนันคนเดินกันไปมาบางคนก็รอรถเมล์ ขืนยืนอยู่ต่อไปคงได้เป็นลมขึ้นมาแน่ๆเพราะข้าวก็ไม่ตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้ากินข้าวไปมื้อเดียวกับกาแฟที่ร้าน fam caf.และสปอนเซอร์ที่ว่าเท่านั้นเอง

ขอเพียงให้ได้ออกจากบริเวนั้นเพื่อไปหาที่โล่งๆเผื่อจะได้มีอากาศดีๆให้ได้สูดขึ้นมาบ้างเผื่อจะได้คิดอะไรดีๆออกมา ตอนแรกนั้นกะว่าจะเดินไปใต้ทางด่วนแล้วนั่งเล่นสักพัก แต่ต้องชะงักเพราะมีอยู่สองอย่างที่ตัดสินใจไม่เดินไปดีกว่าเพราะข้อแรกเคยครับเคย เมื่อประมานสี่ห้าเดือนก่อนที่จะถึงวันที่เล่ามานี้ เคยเดินเล่นออกมาจาก เดอะ วิลล่า แล้วเดินไปถึงใต้ทางด่วนน่ะ พอไปถึงอากาศตอนนั้นดีมากเพราะเวลาในตอนนั้นก็สามทุ่มเห็นจะได้และที่สำคัญบริเวญใต้ทางด่วนนั้นทางกทม.ได้จัดเป็นสวนหย่อม บรยากาเลยสบายแต่ ข้อสองที่จะเล่านี่สิ ...ตะคริวครับตะคริว ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกีนว่าเป็นได้อย่างไรก็เพราะสองสาเหตุนี่แหละเลยไม่เดินไปปทางนั้น
คราวนี้เลยตัดสินใจเดินกลับไปท่างเก่าแต่ทีคี่แน่ๆไม่กลับไปที่ fam caf.แน่ๆ เพราะเบื่อแล้ว ก็เดินมาเรื่อย คงเป็นเพราะผมเดินอย่างช้าๆและอากษศริมถนนมีลมเย็นๆวิ่งเข้ามาจากผลของการที่รถราวิ่งกันอย่างเร็วทำให้ลมพัดเข้ามาปะทะ เพราะความสบายของอากาศนี้แงทำให้ค่อยๆคลายความคิดที่จะทำให้ตัวเองต้องเหนื่อยหน่ายกับโชคชะตา เพราะคิดขึ้นมาได้ว่าคนอีกเป็นแสนๆล้านๆต่างคนต่างมาอยู่เมืองกรุงเขายังสู้ชีวิตกันอยู่ได้ แล้วผมล่ะอยู่มาเกือบจะห้าสิบปีทำไมจะต้องหนีไปด้วย นอกจากจะไม่กลับไปที่fam caf. แล้วเดอะ วิลล่า ผมก็จะไม่กลับไปด้วยก็เพราะความเครียดจากการที่ถูกกดดันเรื่องค่าเช่านั่นเอง

ผมเลยเดินอย่างช้าๆเดินไปจนถึงปากซอยทางเข้า เดอะ วิลล่าไปนั่งเล่นหลังป้ายรถเมล์
ตอนนั้นจะสี่ทุ่มเข้าไปแล้วที่หลังป้ายรถเมล์มีโรงเรียนอิสลามตั้งอยู่ข้างหน้าของประตูทางเข้ามีพื้นปูนฉาบด้วยหินอ่อน ตั้งขึ้นมาพื้นข้างบนนั้นมีพื้นที่ว่างๆอยู่ขนาดเมตรครึ่งคูณครึ่งเมตร ผมเลยนั่งพักตรงนั้นครู่ใหญ่ในใจนั้นคิดอยู่ว่าจไปอยู่ที่ไหนดี พอดีนึกขึ้นมาได้ว่ามีร้านหาsof caf อยู่สาขาหนึงอยู่ที่สนามบินสุวรรณภูมิสขานั้นเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เลยลุกจากที่ที่นั่งอยู่เดินไปขึ้นสะพานลิอยใกล้ๆกันนั้นเอง เพื่อจะรอรถเมล์สาย 550 แต่จนแล้วจนรอดรถก็ยังไม่มาซักคัน เลยเดินกลับไปนั่งที่เดิมที่หน้าโรงเรียนอิสลาม เลาผ่านไปอีกเท่าไหร่ก็ไม่รู้ร่างกายแทบจะหมดพลังที่มีอยู่น้อยเต็มที แต่มันยังไม่ง่วงไม่รู้เป็นเพราะอะไรความจริงตาน่ะจะปิดอยู่แล้ว ผมถึงกับเอาเป้วางลงเพื่อจะใช้เป็นหมอนหนุนนอน แต่พอเอนลงไปเท่านั้นคงเพราะถนนเส้นนี้มีรถวิ่งกันทั้งคืนเลยหลับไม่ลง
ไหนๆก็ไม่มีที่จะนอนแล้วสู้ไปข้างหน้าต่อไปดีกว่า ตอนนั้นนึกถึงวัดที่อยุธยาวัดหนึ่งขึ้นมา เลยนั่งรถเมล์สาย145ไปลงที่สถานีรถไฟฟ้าบี ที เอส พอเดินขึ้นบันไดเลื่อนขึ้นไปทั้งๆที่ตั้งใจไว้ว่าจะไปอยุธยาแล้วรถไฟฟ้านั่นน่ะวิ่งเข้าไปในเมือง โอ้โหตอนนั้นต้องเบลอจัดแน่เพราะในท้องไม่มีทั้งอาหารทั้ง้ำมาหก เจ็ดชั่วโมงเข้าไปแล้ว

จากคุณ : นับพา (นับ-พา)

เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 19:02:56

ความคิดเห็นที่ 7

ผมถูกเข็นเข้าไปในห้องทันวิถี ตอนนั้นอยากจะหลับเต็มแก่อบวกกับความเย็นจากห้องทันวิถีที่เย็นสบายผมเลยรู้สึกเคลิ้มแล้วงีบไปบนเตียงคนป่วย
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนยานเท่าไหร่ผมได้ยินเสียงหญิงสาวมาเรียกผมที่ข้างๆเตียงผมเลยลืมตาตื่นมาแล้วหันไปทางต้นเสียงนั้น
ผมเห็นหญิงสาวใส่เสื้อกาวน์รูปร่างกะทัดรัด เธอถามผมว่าเป็นอะไรถึงได้มาบ้านทันวิถีคะ ผมบอกไปว่าผมมีอารมณ์เศร้าครับไม่อยากอยู่ที่บ้านเลยมาขออาศัยนอนหลังจ่ากนั้นเธอพถามอะไรผมอีกเล็กน้อยซึ่งก็ไม่มีอุไรสำคัญหรอกครตับ แล้วเธอก็ปล่อยให้ผมนอนหลับราวๆตีห้าผมเห็นเวลาจากนาฬิกาที่ผนังเยื้องๆกับเตียงที่ผมนอนอยู่ แล้วคุณหมอคนนั้นก็เดินมาหาผมอีกครั้งแต่เที่ยวนี้ไม่ได้ถามอะไรเธอเพียงแต่มาเจาะเลืดผมไปตรวจจากนั้นผมก็ถูกเข็นไปอยู่ตรงมุมของห้องที่ด้านหลังห้องนี้ติดกับห้องทำแผล

หลังจากผมถูกเข็นไปไว้ตรงมุมห้องนั้นผมก็หลับไปเกือบสองชั่วโมง ก็ถูกเรียกขึ้นมาทานอาหารเช้า เห็นมั้ยล่ะที่บ้านทันวิถีนี่มีไว้ให้คนที่ไม่มีที่จะไปแบบผมเข้ามาพักพิงแถมเลี้ยงอาหารอีกด้วยไม่น่าเชื่อนะว่าสถานที่แห่งนี้มีอาหารง่ายมื้อแรกหลังจากไม่ได้กินมาถึงสิบสี่ชั่วโมงอาหารนั้นอร่อยมากหรือเป็นเพราะรต่างกายผมอดอาหารมานานขนาดนั้นเลยกิอะไรก็อร่อยไปปหมด แต่จริงผมว่าอร่อยครับเพราะมีข้อเปรียบเทียบกับบ้านอีกหลังหนึ่งซึ่งผมจะค่อยๆเล่าไป
หลังจากกินข้าวแล้วตาตื่นครับแทนที่จะง่วงทั้งๆที่อดหลับอดนอนมาเกือสองวันแต่ผมว่าร่างกายคนเราน่ะเอาอะไรแน่ไม่ได้หรอกกับอีกอย่างมีเรื่องของเวลาในร่างกายเข้ามาอีกบวกกับผมได้งีบไปสองงีบร่างกายมันเลยค่อยๆปรับตัวให้เข้าวงจรการกินนอน เพราะช่วงเวลเจ็ดแปดโมงเช้าน่ะผมเคยอ่านหรือฟังจากวิทยุอะไรสัอย่างนี่หละว่าเวลาเจ็ดแปดโมงนั้นเป้นเวลาที่ไมควรงีบ คงจะจริงเพราะระบบร่างกายผมก็ตอบสนองวงจรดังกล่าว

คราวนี้ทำไงดีล่ะหายง่วงขึ้นมาเลยค่อยๆลงจากเตียงผู้ป่วยฉุกเฉินแล้วก็เดินๆปเดินมาในห้องนั้นหละเพราะจะออกไปเดินสูดอากาศคุณพยาบาลในห้องบอกห้ามไป เอ...คนจะไปเดินเล่นก็ต้องห้าม สงสัยคงกลัวผมเกิดอากาจากอีกดรคหนึ่งที่เป็นอยู่นี่ถ้าผมอยากกลับ เดอะ วิลล่าผมกลับไปแล้ว แต่นี่ผมตัดสินใจที่จะไม่กลับเลยต้องเชื่อฟังคุณพยาบาล ก็ได้แต่เดินวนไปวนมาเหมือนพระเดินจงกลมอยุ่ในห้องนะ คิดซำว่าเดินจงกลม(ซ้อมไว้ๆ)เผื่อจะต้องไปบวชหลังจากออกไปอยุ่ตามบ้านต่างจากนี้ไป
เดินไปเดินมารู้สึกง่วงๆขึ้นมาก็จะไม่ให้ง่วงได้ไงแก่ก็แก่แล้ว แถมหลับอดนอนมาตั้งแต่วันที่ ๑๙ เดือนสิงนั่นไงผมว่าไม่จริงหรอที่มีการบอกกันว่าอดนอนหลายๆวันแล้วให้หาวันที่จะหลับยาวให้ได้ซักหนึ่งวันร่างกายจะค่อยๆปรับให้เข้าที่เออง แต่ก็ไม่แน่สำหรับคนหนุ่มคนสาวอาจทำได้แต่ของผมน่ะเตลิดเลยครับเพราระหลายวันจากวันที่ ๑๙ สิงหานอนได้ไม่มากพอตามที่ร่างกายต่องการ และที่ว่าเตลิดนั้นเป็นเพราะผมมีฮีกดรคที่บอกว่าจะค่อยเล่าให้ฟัง และการเตลิดนั้นนั่นเองทำให้เกิดอาการเศร้าขึ้นมา
ก็เพราะง่วงนั่นแหละแล้วยังโดนจำกัดพื้นที่จากคุณพยาบาลนั่นอีกเลยขึ้นเตียงดีกว่า พอขึ้นเตียงไปได้วักพักก็ได้งีบไป ดีเหมือนกันจะได้เป็นการชารจ์พลังเพราะรู้ตจัวเลยว่าร่างการต้องการการสร้างสมพลังงานหลังจากอ่อนล้ามาเป็นเวลาสิบกว่าวัน

จากคุณ : นับพา (นับ-พา)

เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 19:55:58