ความคิดเห็นที่ 1 สัญญารัก...ลวงใจ  [ ตอนที่ 11 ] ความสุขที่หายไป...                 กว่าที่อรณีจะมาส่งมินตราถึงคอนโดเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนได้แล้ว ก่อนจากกันอรณียังไม่วายเอ่ยถึงเรื่องของสรินที่มีท่าทีพูดคุยถูกคอกันกับมินตราอย่างออกนอกหน้า หล่อนรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของสรินที่ดูจะสนใจอะไรในตัวมินตราเป็นพิเศษ ซึ่งมันดูไม่ธรรมดาเลยในความคิดของหล่อน                 “ ฉันว่าคุณสรินเค้าดูแปลกๆนะ “ อรณีพูดด้วยน้ำเสียงขบคิดหลังจากเห็นสายตาของสรินที่มองเพื่อนรักของหล่อนแปลกๆ จะว่าดีก็ไม่ใช่ จะว่าร้ายก็ไม่ใช่อีก อยู่ๆหล่อนก็รู้สึกระแวงสรินขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ                 “ ไม่เห็นมีอะไรนี่ เค้าออกจะดูดี ทั้งสวย ทั้งมีเสน่ห์ จนฉันอิจฉาเลย “ มินตราหันไปพูดกับอรณีเพื่อนรักที่มีสีหน้าหวั่นวิตก                 “ จ้า แม่นางฟ้า เพื่อนฉันนี่มองโลกในแง่ดีเกินไปรึเปล่า ไปลงไปได้แล้วฉันจะกลับแล้ว ง่วง “ อรณียู่หน้าอย่างขัดใจ                 “ ขับรถดีๆนะ แล้วเจอกัน “ มินตราลงจากรถพร้อมทั้งโบกมือลาเพื่อนรัก                 หลังจากยืนส่งอรณีจนลับตาไปแล้ว กำลังจะเดินเข้าไปในคอนโดมินตราก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆอธิปคนรักของหล่อนก็โผล่มาไม่ทันให้ตั้งตัว...                 “ โอม!! นึกว่าใคร  ตกใจหมดเลย...โอมรอฉันอยู่เหรอ “ มินตราส่งยิ้มหวานให้อธิปเต็มแก้ม แล้วยื่นมือน้อยไปสัมผัสกับมือของเขาเบาๆด้วยความคิดถึง                 “ ฉันก็มาทันเห็นว่ามินหนีเที่ยวกับยัยอ้วนนั่นแหละ“ อธิปแกล้งหยอกเย้าลูบศรีษะมินตราเบาๆอย่างเอ็นดู เขาไม่ควรจะต้องคิดอะไรมากอยู่แล้ว  เพราะคนที่มาส่งคนรักของเขาคืออรณีเพื่อนสนิทคนเดียวของมินตราไม่ใช่ผู้ชายที่ไหนสักหน่อย                 “ ไป...ขึ้นบ้านกันเถอะ ” มินตราแนบศรีษะเข้ากับไหล่อธิปอย่างเอาใจ ออดอ้อนเขาคล้ายกับลูกแมวน้อยก็ไม่ปาน                 “ อืม...ป่านนี้พี่รินรอแย่แล้ว “  อธิปโอบไหล่มินตราให้เดินตามกันเข้าไปในคอนโด....ทั้งสองต่างยิ้มแย้มหยอกล้อด้วยสีหน้าที่มีความสุขมากมาย                  หากแต่ความสุขของมินตรา หาใช่ของอธิปไม่ เขาต้องฝืนยิ้มให้คนรักเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกไม่ค่อยดีที่เกิดขึ้นกับเขามาทั้งวัน   วันนี้เขาได้รับคำสั่งจากบิดาให้กลับบ้าน พอเจอหน้ากันก็คุยกันได้ไม่นานไม่วายที่จะถกเถียงกันอีกตามเคย                   “ พรุ่งนี้แกเตรียมตัวนะ ฉันจะนัดว่าที่ลูกสะใภ้มาเจอ ห้ามบิดพลิ้วเด็ดขาด “ อดิษว์เอ่ยคำขาดโดยไม่รอให้เขาปฏิเสธเสียด้วยซ้ำ                 “ ผมไม่ไป ผมมีแฟนแล้ว แล้วผมก็รักเธอ “ อธิปกระชากเสียงใส่บิดาที่คอยบงการชีวิตส่วนตัวของเขาทุกอย่าง                  เรื่องอื่นยังพอทำเนา แต่เรื่องความรักเขายอมไม่ได้เด็ดขาด บิดาของเขาช่างคิดได้จะจัดให้เขาไปดูตัวกับลูกสาวของเพื่อนสนิทที่เพิ่งเดินทางกลับจากอังกฤษ    เขาไม่ใช่เด็กแล้วจะมาบังคับความรักของเขาได้อย่างไร....                  ที่หน้าคอนโดของมินตรา  หลังจากที่ทั้งสองเข้าไปในตัวตึกแล้ว สรินก็ก้าวลงมาจากรถสปอร์ตสีดำคันหรู หล่อนขับตามรถของอรณีมาตั้งแต่ที่งานเลี้ยงแล้วก็ได้พบเจอสิ่งที่ทำให้หล่อนรู้สึกสนใจเป็นที่สุด เมื่อพบว่ามินตราสนิทสนมถึงขั้นจับมือถือแขนกับผู้ชายคนหนึ่งราวกับเป็นแฟนกันก็ไม่ปาน  ถ้าอย่างนั้นคงไม่ยากที่หล่อนจะเข้าไปแทรก ผู้ชายของมินตราคนนั้นดูดีมากเลยทีเดียว....                  “ หึหึ...เป็นแฟนกันงั้นเหรอ  ท่าทางเหมือนจะรักกันดีสินะ .... “  หญิงสาวแสยะยิ้มราวขบขันเสียไม่ปาน  เมื่อพบจุดอ่อนของมินตราที่จะทำให้หล่อนจัดการได้โดยไม่ยาก                  “ แม่คะ ใครที่ทำให้ครอบครัวเราต้องเจ็บปวดมันก็ไม่สมควรจะมีความสุขใช่ไหมคะ หนูจะทำให้เด็กคนนั้นเจ็บปวดเหมือนที่พวกเราเคยเจ็บ ”                    สรินเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าหมายจะส่งไปให้มารดาที่อยู่ไกลกันอีกซีกโลกหนึ่ง  นึกถึงคำพูดที่ลั่นวาจาไว้เมื่อสักครู่พลันน้ำตาก็ต้องไหลริน หล่อนพบแล้วแม่รอดูความสำเร็จได้เลย ถึงจะรู้สึกถูกชะตากับมินตราตั้งแต่แรกเห็น  แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ใดใดในเมื่อไม่มีทางที่หล่อนจะยกโทษให้กับคนในครอบครัวนั้นได้....   .......................................                   สายของวันถัดมาอธิปในชุดสูทเต็มยศนั่งหน้าตาบึ้งตึงอยู่ภายในภัตตาคารหรูของโรงแรมมีชื่อแห่งหนึ่ง ในที่สุดเขาก็ปฏิเสธคำขอร้องแกมบังคับของบิดาไม่ได้ ทั้งที่เกลียดการถูกบังคับเป็นที่สุด เพราะสิ่งนั้นทำให้เขาต้องระเห็จออกมาอยู่คอนโดเพียงลำพังตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย แต่วันนี้เขากลับต้องยอมทนมานั่งรอคู่ดูตัวที่นี่ตามคำสั่งของพ่อ                  ‘ เอาเถอะ สักครั้งจะเป็นไรไป ‘ อธิปครุ่นคิดอยู่ในใจ มินตราจะไม่รู้เพราะเขาจะไม่มีทางให้รู้เด็ดขาด เขารู้สึกกลัว...กลัวว่าคำขู่ของพ่อจะเป็นจริงถ้าหากเขายังขืนดื้อดึงต่อไป...                 อธิปไม่มีทางรู้ได้เลย  ว่าการผูกสัมพันธ์กับใครคนหนึ่งในวันนี้  จะเป็นเหตุที่ทำให้เขาต้องจากมินตราไปนานถึง 4 ปี                 ทางด้านหญิงสาวคู่ดูตัวของอธิป หลังจากปล่อยเวลาให้ล่วงเลยจากที่นัดมากว่าครึ่งชั่วโมง  สรินตัดสินใจว่าหล่อนจะลองมาพบอีกฝ่ายดูสักครั้งด้วยความเกรงใจลุงอดิษว์ ซึ่งเป็นเพื่อนรักของมารดา                 โชคชะตาคงจะเล่นตลกกับชีวิตของคนเราจริงๆ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อชายหนุ่มคู่ดูตัวของหล่อน  คือคนเดียวกับผู้ชายที่อยู่กับมินตราเมื่อคืนนี้ สรินค่อนข้างตกใจก่อนที่สีหน้าจะแปรเปลี่ยนเป็นสมใจเมื่อนึกได้ว่าคนที่จะเป็นหมากในเกมนี้ จู่ๆก็มาโดยที่หล่อนไม่ต้องลงแรงสักนิด  นึกๆไปก็ชักจะสนุกเสียแล้ว                  “ ขอโทษค่ะ.....คุณรอฉันนานมั๊ยคะ ฉันสรินค่ะ “ เสียงหวานของหญิงสาวทำให้อธิปที่กำลังหงุดหงิดได้ที่  ต้องหันกลับมามอง แล้วจึงพบว่าผู้หญิงสวยจัดตรงหน้าเขาคนนี้น่าจะเป็นคู่ดูตัวของเขาแน่นอน  อธิปลุกขึ้นทักทายอย่างไม่ให้เสียมารยาทก่อนจะเชื้อเชิญให้หล่อนนั่ง สรินรู้สึกประหม่า หล่อนถูกใจในบุคลิกของผู้ชายตรงหน้าไม่น้อยเลยทีเดียว แต่คำพูดประโยคถัดมาของเขาทำให้หล่อนแทบจะเปลี่ยนความคิดไปทันที                 “  จะบอกว่าไม่นาน...ผมคงโกหก ผมอธิปครับ “ อธิปยิ้มน้อยๆพอไม่ให้เป็นการเสียมารยาท  แล้วจึงเชื้อเชิญหญิงสาวให้นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกัน  ต่างนิ่งเงียบกันไปสักครู่ใหญ่ ก่อนจะเป็นสรินที่เป็นฝ่ายชวนคุย                  “ คุณอธิป เรียนหรือทำงานอยู่คะ คุณดูเด็กจัง “ หญิงสาวเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร ทำให้บรรยากาศตึงเครียดเมื่อครู่เริ่มจะดีขึ้นมาเล็กน้อย                 “ ยังเรียนปริญญาตรีอยู่แต่ใกล้จบแล้วล่ะครับ แล้วคุณล่ะ “                 “ ฉันเพิ่งจบมาได้สองปีค่ะแต่อยู่ที่อังกฤษซะเป็นส่วนมาก ก็เลยเพิ่งกลับมาเมืองไทยกะว่าจะอยู่ต่อสักหน่อยค่ะ คิดๆอยู่ว่าจะทำโปรเจ็กอะไรสักอย่างเพราะตอนนี้ก็กำลังรับช่วงต่อบริษัทสาขาของคุณแม่ที่เมืองไทยค่ะ “ สรินอธิบายเสียยาวยืด อธิปยังคงนิ่งฟังอย่างเรียบเฉย                “ ว่าแต่คุณมีแฟนรึยังคะ“ สรินถามเข้าประเด็นที่หล่อนอยากรู้ทันที แต่สิ่งเดียวที่หล่อนอยากรู้ไม่ใช่เรื่องของผู้ชายตรงหน้า  แต่เป็นเด็กคนนั้นต่างหากที่เป็นเป้าหมายในครั้งนี้ หล่อนแค่อยากจะเช็คให้แน่นอนถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา                 “ มีแล้วครับ อันที่จริงผมไม่ได้ต้องการจะมาที่นี่หรอกครับ เพียงแต่โดนคุณพ่อสั่งแกมบังคับน่ะครับ “ อธิปยักไหล่อย่างเซ็งๆ                 “ รู้สึกแย่จังค่ะ แต่คุณนี่พูดตรงดีนะคะฉันชอบ  ทำไมไม่บอกคุณพ่อคุณล่ะคะ  ว่ามีแฟนแล้วจะได้ไม่ต้องลำบากมาพบฉัน “ สรินแสร้งยิ้มอ่อนหวานส่งไปให้อธิป                 “ แล้วคุณสรินล่ะมีคนรักรึยัง “                 “ เพิ่งเลิกกันไปค่ะ...แต่คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ฉันจะจัดการปฏิเสธท่านแทนคุณเอง เพราะฉันก็ไม่อยากจะยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้วเหมือนกัน “ สรินพูดแย้มยิ้มตาเป็นประกายให้เขาคลายใจถือซะว่าหล่อนต่อให้ก่อนก็แล้วกัน...                  ผ่านไปสักพัก หลังจากคุยกันไปทานอาหารไป บรรยากาศทำให้ตึงเครียดก่อนหน้าเริ่มเป็นกันเองมากขึ้น อธิปมีความหวังว่าเรื่องของเขากับมินตราจะมีทางออกที่ดีในไม่ช้า ในเมื่ออีกฝ่ายที่บิดาของเขาหมายมั่นปั้นมือไม่ได้สนใจอะไรในตัวเขานัก...                   ขณะเดียวกัน ที่หน้าโรงแรมลีมูซีนคันหรูจอดติดเครื่องอยู่ภายนอกโรงแรม  อดิษว์แอบมองดูผลงานอยู่อย่างใจเย็น ถ้าเจ้าลูกชายของเขาไปได้ดีกับหนูสริน  เขาคงสบายใจขึ้นมากทีเดียวอย่างน้อยเขาก็ยังจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันกับเพื่อนรัก ผู้หญิงที่เขาเคยหลงรักในอดีต ลูกสาวของ..มุทิตา..เขาอยากจะได้มาเป็นลูกสะใภ้เพื่อชดเชยความผิดพลาดในอดีต                                         “ ออกรถได้ “ อดิษว์สั่งการด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจบอกสถานที่ที่เป็นจุดหมายปลายทาง เขาต้องการจะตกลงอะไรบางอย่างกับเด็กผู้หญิงคนนั้นคนที่เป็น...คนรักของเจ้าลูกชาย....คนที่เขาไม่หวังจะได้มาเป็นลูกสะใภ้แม้สักนิด คงต้องเจอกันสักหน่อยแล้ว....มินตรา                 .................................................................................................                                         เย็นวันเดียวกันมินตราเลิกเรียนเร็วกว่าปกติ หญิงสาวจึงไปรอรินลดาที่คณะ สองพี่น้องนัดกันไว้แล้วว่าจะกลับพร้อมกัน เพราะอธิปไม่ว่าง มินตราก็เลยมีเวลาว่างในช่วงเย็นอย่างเหลือเฟือ มินตราเป็นคนขี้เหงารินลดาก็รู้ดี  พอได้มาคบกับอธิป หล่อนจึงดูมีความสุขมากขึ้น  คงเพราะมีความรักคอยเป็นยาหล่อเลี้ยงหัวใจ                  “ รอนานไหมมิน...พอดีพี่ช้าหน่อยน่ะ มัวแต่รอก้องเขาจะไปบ้านเราด้วย “  รินลดาวิ่งกระหืดกระหอบมาหาน้องสาว  ก่อนจะชี้มือโบ้ยไปทางตัวการที่ทำให้หล่อนมาช้า                  “ ขอโทษที...วันนี้พี่ไปส่งนะ น้องมิน“  วสุฉีกยิ้มกว้างทักทายมินตราเสร็จก็อาสาจะเป็นสารถีให้กับสองพี่น้อง                  “ เกรงใจพี่ก้องจังค่ะ“  มินตรายิ้มหวานเอาใจใครจะไม่ชอบกัน อย่างน้อยหล่อนและพี่สาวก็ไม่ต้องเดินกลับคอนโดให้เหนื่อยแรง                “ ไม่เป็นไร...พี่อยากไปส่งน้องมินเองนี่ครับ “ วสุเปิดประตูรถด้านหน้าจะให้มินตราขึ้นนั่งข้างกันกับเขา  แต่รินลดาชิงตัดหน้าน้องสาวขึ้นไปนั่งเสียก่อน  หล่อนยักคิ้วให้วสุนิดหนึ่งอย่างหมั่นไส้จนเขาถึงกับเก้อไป  มินตราได้แต่อมยิ้มขำ                “ มินนั่งข้างหลังดีกว่าค่ะ...” มินตราพูดจบก็เปิดประตูกำลังจะขึ้นนั่งที่เบาะหลัง  หากแต่มีใครบางคนส่งเสียงเรียกหล่อนไว้เสียก่อน  ชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาเข้มก้าวเข้ามาหามินตรา ก่อนจะก้มศรีษะให้หญิงสาวตรงหน้าทั้งที่หล่อนดูจะอายุน้อยกว่าเขาสักนิด แต่เขาไม่ได้คิดอะไรมากนักเพียงทำไปตามหน้าที่เท่านั้น                “ คุณมินตราใช่ไหมครับ รบกวนไปกับผมด้วยครับ ท่านประธานต้องการจะพบคุณครับ “                “ ท่านประธานอะไร แล้วคุณเป็นใครคะ “ มินตราเอ่ยถามอย่างงงๆ หล่อนไม่เคยรู้จักท่านประธานอะไรที่ว่ามานี่เลย               “ เชิญคุณก่อนเถอะครับ อีกเดี๋ยวก็ได้รู้จักเอง “ ภัทรบอกพลางเดินนำมินตราไป               “ เดี๋ยวสิครับคุณ...มีเรื่องอะไรรึเปล่า “ วสุที่ยืนฟังอยู่เอ่ยขัดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ  เดินเข้ามาขวางหน้ามินตราไว้               “ ท่านอยากจะคุยกับคุณ เอ่อ..คุณมินตราเรื่องคุณชายอธิป ลูกชายของท่านครับ ส่วนคุณ...ขอโทษนะกรุณาถอยไปด้วย “ ภัทรบอกอย่างสุภาพทั้งที่ไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไหร่ที่ถูกขัดจังหวะเช่นกัน               “ มิน...อย่าไปนะ..พี่เป็นห่วง “ วสุเอาตัวเข้ามาขวางมินตราไว้ก่อนจะจับมือข้างหนึ่งของมินตราแน่นดึงไว้ไม่ให้หล่อนตามภัทรไป  จนภัทรเริ่มจะรำคาญจึงเกิดยั้งอารมณ์ไม่อยู่  ทั้งสองคนแลกหมัดกัน   รินลดาเข้ามาห้ามอย่างไรก็ไม่เป็นผล               “ หยุดนะ  หยุด!!!.. มินจะไป ..พี่ก้องหยุดเถอะค่ะ กลับไปรอที่บ้านนะคะ  เดี๋ยวมินกลับเอง  ไม่ต้องห่วงนะ “ มินตราพยักหน้าให้พี่สาวและวสุเป็นเชิงว่าไม่ต้องห่วง  แล้วตัดสินใจเดินตามภัทรไป หล่อนก็อยากรู้จุดประสงค์ของท่านประธานคนนั้นเหมือนกัน                 วสุดึงข้อมือของมินตราไว้ จนหล่อนต้องหันมองมาตามแรงดึง  ก่อนจะพบสายตาของวสุที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน                รินลดาได้แต่มองมือของวสุที่ยังคงจับข้อมือของมินตราไว้  แล้วก้มลงมองดูมือตัวเองที่ดึงรั้งแขนวสุเอาไว้เช่นกัน หล่อนรู้สึกสะท้อนใจไม่ต่างกัน ขนาดมินตรามีอธิปแล้ว  วสุยังคงไม่เลิกหวังในตัวน้องสาวของหล่อนอีกอย่างนั้นหรือ....                อดิษว์ยังคงนั่งอยู่ในลีมูซีนคันหรู  รอคอยการมาถึงของมินตราอย่างใจเย็น  เมื่อกี้เขาเห็นฉากสำคัญที่น่าสนใจ...ผู้ชายคนนั้นคงจะชอบคนรักของเจ้าลูกชายเขาไม่เบา ท่านประธานของวิสวัฒน์จะว่าอย่างไรกันนะถ้ารู้เรื่องนี้                  ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ตัวรถมากขึ้นเท่าไหร่  มินตราก็ยิ่งรู้สึกหนาวยะเยือกมากขึ้นเท่านั้น...พ่อของอธิปต้องการอะไรกันแน่ถึงกับต้องเรียกตัวหล่อนให้มาพบ                  ภัทรเปิดประตูรถให้มินตราขึ้นไป  หญิงสาวถึงกับชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้เห็นชายชราตรงหน้า อธิปมีเค้าพ่อของเขาไม่น้อยเลยทีเดียว  หลังจากขึ้นมานั่งตรงข้ามกัน มินตรารู้สึกประหม่าและเกร็งขึ้นมาทันทีเมื่อมองสบตาแล้วได้พบกับแววตาเย็นชาคู่นั้นที่จ้องมองมายังหล่อน  โดยไม่ทันตั้งตัวชายชราก็เอ่ยขึ้นก่อน น้ำเสียงนั้นทำเอามินตราถึงกับขนลุกซู่                  “ เธอชื่อมินตราสินะ ...”                  “ ค่ะ...เอ่อ..หนูชื่อ...มินตราค่ะ “                  “ ไม่ต้องกลัวไปหรอก  ฉันไม่มีอะไร ก็แค่อยากจะมาเตือนเธอก็แค่นั้น “ ชายชราแสยะยิ้มมุมปาก มินตราถึงกับอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน                 “ เตือน....เรื่องอะไรคะ “หล่อนรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยทีเดียว                 “ เรื่องเธอ...กับลูกชายของฉัน...เจ้าโอม “ ชายชราบอกพลางถอนใจ  เด็กผู้หญิงคนนี้กิริยามารยาทและหน้าตาสวยน่ารักดีทีเดียว  เขาคงจะไม่ขัดสักนิดถ้าหากหล่อนจะไม่มีพื้นเพเป็นลูกของผู้หญิงแบบนั้น                “ เธอคงไม่รู้ใช่ไหม  เจ้าโอมมันมีคู่หมายอยู่แล้ว ได้ยินว่าพวกเธอคบกันอยู่ ฉันถึงต้องมาบอกเธอว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นเลิกกันซะ!! “ ชายชราสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด มินตราถึงกับสะดุ้งสุดตัว  น้ำตาเจ้ากรรมพาลไหลเอ่อออกมาอย่างไม่ทันรู้ตัว....                “ แต่...แต่ว่า....ท่านคะ...เรา  “ มินตราระล่ำระลักตอบ  แต่สมองกลับเรียบเรียงคำพูดไม่ได้อย่างที่ใจคิด                  “ ไม่มีแต่!! วันนี้ฉันมาเตือนเธอดีดี ถ้าพวกเธอไม่เลิกกันวันหลังจะไม่ใช่แค่นี้....”                “ แต่ว่า ...หนูกับโอมเรารักกันนะคะ “ มินตราวิงวอนทั้งน้ำตา                “  ลงไป!! และฉันก็หวังว่าเราคงจะไม่ต้องพบกันอีก “ อดิษว์ยื่นคำขาด มินตราได้ฟังถึงกับหมดแรงจนภัทรต้องเข้ามาช่วยประคองหล่อนให้ลงจากรถ...                 ลีมูซีนคันหรูแล่นจากไปแล้ว ทิ้งไว้ก็แต่มินตราที่ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะทำสิ่งใด มีเพียงสติที่พอจะรับรู้อยู่บ้าง                 “ พะ...พี่ก้องมารับมินทีนะคะ ได้โปรด ฮือ..ฮือ..“                 “ น้องมิน!! เกิดอะไรขึ้น “ วสุตกใจแทบช็อคเมื่อได้รับโทรศัพท์จากมินตรา เสียงของหล่อนบอกให้รู้มีบางอย่างเกิดขึ้น และมันคงจะไม่ใช่เรื่องดี เขาจึงรีบรุดไปทันทีอย่างไม่คิดชีวิต .                  เกือบสามทุ่มรินลดาเดินเป็นหนูติดจั่น หล่อนเป็นห่วงยิ่งกว่าห่วง มินตราเป็นคนอ่อนไหว จิตใจดีเกินไปอาจจะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนบางคน  ยิ่งคิดรินลดาก็ยิ่งกระวนกระวายสับสนในจิตใจเป็นอย่างมาก หลังจากมินตราโทรมาหาวสุด้วยน้ำเสียงที่น่าเป็นห่วง หล่อนอยากจะขอไปรับน้องสาวพร้อมกับวสุเช่นกัน หากแต่เขาปฏิเสธให้รออยู่ที่บ้านแทน  ไม่รู้น้องสาวจะเป็นอย่างไรบ้าง อธิปก็ยังไม่กลับคงยังไม่รู้เรื่องอะไร บางทีหล่อนน่าจะยุส่งมินตราให้กับวสุเพื่อนรักเสียให้รู้แล้วรู้รอด มินตราจะได้ไม่ต้องเสียใจเพราะรักกับอธิปที่เริ่มส่อเค้ายุ่งยาก                 “ เฮ้อ...เมื่อไหร่จะกลับมากันนะ “ รินลดาบ่นพึมพำกับตัวเอง  หล่อนไม่น่าปล่อยน้องสาวให้ไปกับท่านประธานอะไรนั่นเลยจริงๆ  คิดแล้วก็ให้นึกโมโหตัวเองนัก....                  สักพักเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น  ด้วยอารามดีใจหล่อนจึงรีบไปเปิดประตูด้วยคาดหวังว่าจะเป็นมินตรา  แต่ไม่ใช่ คนที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าห้องคืออธิปที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแถมยังดูอารมณ์ดีเสียเหลือเกิน                  “ พี่ครับ...ขอผมเข้าไปหามินหน่อยนะครับ ติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เย็น ผม... “ อธิปพูดยังไม่ทันจบประโยค  รินลดาก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน ด้วยน้ำเสียงที่เข้มกว่าปกติ                  “ ยัยมินยังไม่กลับ “ รินลดายืนเอาตัวขวางหน้าประตูไว้  หล่อนหมั่นไส้คนรักของน้องสาวเหลือเกินที่ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง                  “ อ้าวแล้วไปไหนครับ ไม่เห็นโทรบอกผมเลย “ สีหน้าอธิปงุนงง ปกติถ้ามินตราไม่อยู่หรือติดธุระหล่อนก็จะบอกเขาก่อนทุกครั้ง                  “ ทำไมน้องฉันต้องโทรรายงานความประพฤติให้นายรับทราบตลอดเวลาด้วยหรือไง “  รินลดาเริ่มตีรวนหน้าบอกบุญไม่รับ                    “ โธ่...พี่...ผมก็แค่ถามเฉยๆ “ อธิปยังคงออดหน้ายุ่งอยู่หน้าประตู                  “ กลับห้องไปเลยไปฉันจะนอนแล้ว “ รินลดาผลักอธิปที่ยืนคาประตูอยู่ให้พ้นทางและกำลังจะปิดประตู แต่สายตาพลันเหลือบไปเห็นวสุที่ประคองมินตราเข้ามาพอดี                  อธิปที่กำลังจะกลับห้องของตนเองจึงหันไปมองตาม   สายตาของรินลดา จู่ๆอารมณ์หึงหวงก็พุ่งพล่านขึ้นมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว  เขาพอจะรู้มาบ้างว่าวสุแอบชอบคนรักของเขา  แต่ทำไมถึงขั้นต้องประคองโอบกันเลยทีเดียว จึงเดินตรงรี่เข้าไปหาทั้งสองทันที                 “ มิน!! เกิดอะไรขึ้น “ อธิปเอ่ยถามมินตราด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง จะเข้าไปแย่งประคองมินตราให้ห่างออกมาจากวสุ ..                 “ ไม่ต้อง!! “ มินตราปฏิเสธเสียงเขียว  หล่อนขืนตัวไว้ไม่ให้อธิปจับพลางแกะมือวสุที่ยังจับอยู่บนแขนของหล่อนออกอย่างเบามือ                 “ ขอบคุณพี่มากนะคะ มินดีขึ้นมากเลย “ มินตราหันไปยิ้มให้วสุอย่างอ่อนล้า                “ ไม่เป็นไร แค่น้องมินนึกถึงพี่เป็นคนแรก  พี่ก็ดีใจแล้วล่ะ “ วสุยิ้มตอบอย่างใจดี  สบตาตอบมินตราด้วยแววตาเป็นประกาย                     “ ยัยมินพี่ว่าเข้าห้องกันเถอะ...” รินลดารีบขัดจังหวะ เมื่อเหลือบมองเห็นอธิปที่กำลังกำหมัดฮึดฮัดอย่างขัดใจ  หล่อนกลัวเรื่องจะบานปลายจึงเลือกที่จะตัดบท                    ก่อนเข้าห้องมินตราเหลือบไปมองอธิปนิดหนึ่งด้วยแววตาตัดพ้อ อธิปซึ่งไม่รู้อะไรเลยถึงกับงง  เขาไปทำอะไรให้มินตราไม่พอใจตอนไหนกัน หรือจะเป็นเรื่องที่เขาไปดูตัวกับสริน..มินตราก็ไม่น่าจะรู้นี่                  “ มินจ๋า...ฉัน “ อธิปเรียกมินตราเอาไว้ด้วยน้ำเสียงอ่อนลง แต่หล่อนหาได้สนใจไม่ กลับเข้าห้องปิดประตูใส่หน้าเขาเสียงดัง                    “ นายโอม เรามีเรื่องต้องคุยกัน“ วสุที่ยืนมองคนทั้งคู่อยู่เงียบๆ จึงเป็นฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน อธิปหันมองวสุด้วยสายตามีคำถาม                  อธิปเดินนำวสุเข้ามาในห้องของตนเอง ก่อนจะไปหยิบเบียร์เย็นเฉียบจากในตู้เย็นยื่นให้วสุที่นั่งรออยู่ที่โซฟากลางห้อง                  “ ขอบใจ...แต่ฉันไม่ดื่ม “ วสุวางกระป๋องเบียร์ไว้บนโต๊ะ  ก่อนจะหันมองไปรอบห้อง  พลันสายตาสะดุดเข้ากับภาพถ่ายในกรอบสวยหรูที่ตั้งอยู่บนชั้นโชว์   ภาพของอธิปกำลังหอมแก้มมินตราที่ยิ้มเสียเต็มแก้ม  ทำให้เขารู้สึกเคืองอยู่ในใจ                 “  มีอะไรก็ว่ามา“ อธิปนั่งลงฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทางสบายๆ  ก่อนจะเปิดประเด็นถึงเรื่องที่วสุต้องการจะพูดคุย                 “ ได้ยินว่านายมีคู่หมั้นแล้ว“ วสุเอ่ยขึ้น                 “ คู่หมั้นอะไร....ใคร “  อธิปคิ้วขมวดมุ่น ผุดขึ้นนั่งตัวตรงท่าทางเป็นงานเป็นการมากขึ้น วันนี้เขาแค่ไปดูตัวมาซึ่งก็ตอบปฏิเสธไปแล้ว....และตอนนี้เขากับสรินก็เป็นเพียงแค่เพื่อนกัน  ที่วันนี้ต้องกลับมาค่ำขนาดนี้  ก็แค่พาหล่อนไปดูคอนโดหลายแห่งเพราะสรินตั้งใจว่าจะอยู่เมืองไทยสักพักหนึ่ง... เขาก็แค่ไปในฐานะเพื่อนเท่านั้นเอง                 “ วันนี้พ่อนาย  ไปหามินที่มหาวิทยาลัย ” วสุสีหน้าเคร่งเครียด                 “ หา!!!!  พ่อฉัน...” อธิปถึงกับอึ้งไปที่บิดาของเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ไหนว่าจะไม่ยุ่งกับมินตรา ขอแค่ให้เขาไปดูตัววันนี้นี่นา                “ ที่มินเค้าเป็นแบบนี้ก็เพราะพ่อนาย ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม...ถ้านายอยากรู้ก็ลองไปถามพ่อนายดูสิ  “                  “ แล้วก็ ...ถ้านายยังจัดการอะไรไม่ชัดเจน   ก็ไม่ต้องมาให้เค้าเห็นหน้าอีก “  วสุสีหน้าเครียดเอ่ยบอกอธิปเสียงเข้มก่อนจะเดินออกไปจากห้อง  ทิ้งอธิปที่มีสีหน้าซีดเผือดครุ่นคิดอยู่อย่างนั้น.....                     ด้วยความอยากรู้เหลือเกินเรื่องที่พ่อของเขาคุยกับมินตรา  อธิปจึงตัดสินใจกลับไปที่บ้านหมายจะคุยกันให้รู้เรื่อง แต่ปรากฏว่าพ่อของเขาบินไปญี่ปุ่นตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว อธิปคิดว่าบิดาของเขาอาจจะหลบหน้า แต่ก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้อีก .............................................................................................................................................                            หลายวันมานี้มินตราคอยหลบหน้าอธิปอยู่ตลอดเวลา ซึ่งอธิปก็ยังไม่มีเวลาปรับความเข้าใจกับมินตราสักที  เพราะสรินเพื่อนใหม่คอยโทรตามกวนให้เขามาบริการอยู่เรื่อย  ช่วงเวลายุ่งยากเหล่านั้นทำให้อธิปลืมเรื่องที่มินตราโกรธเขาอยู่ได้สักพักใหญ่ ความรู้สึกลึกๆเขาก็กลัวอยู่ว่าบางทีมันอาจจะนานเกินจนทำให้ห่างกันไป วันนี้จึงตัดสินใจว่าจะคุยกับมินตราให้รู้เรื่องให้ได้....                   อธิปเดินงุ่นง่านอยู่แถวหน้าประตูในห้องของตนเอง เขากำลังรอเวลาที่มินตราจะออกจากห้องไปมหาวิทยาลัยอย่างใจจดใจจ่อ  สักพักใหญ่ก็ได้ยินเสียงประตูห้องฝั่งตรงข้ามเปิดออก  แทบจะไม่ต้องเสียเวลาคิด  อธิปรีบออกจากห้องตรงรี่ไปหามินตราทันที   เขาหยุดชะงักไปเล็กน้อยเมื่อมองคนรักของเขาจากด้านหลังอธิปได้แต่สะท้อนใจ  เขาไม่รู้เลยว่าหมู่นี้มินตราผ่ายผอมลงไปมากทีเดียว...ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาจู่โจมหัวใจอย่างรุนแรง แต่ยังตัดสินใจทำใจดีสู้:-)้าวเบาๆเข้าไปหาคนตัวเล็กไม่ให้รู้ตัว                   “ มินจ๋า ...คิดถึงจังเลย “  อธิปกอดด้านหลังคนตัวบางที่กำลังปิดประตูห้อง  จนอีกฝ่ายสะดุ้งตกใจ                  “ โอม!! “ มินตราสะดุ้งสุดตัว หันมาประจันหน้าเขา  น้ำเสียงหวานสั่นไหวจนเขารู้สึกได้                    “ มินยังโกรธเรื่องพ่อของฉันอยู่อีกเหรอ“  อธิปใช้สองแขนกางกั้นมินตราเอาไว้จนแผ่นหลังบางแนบติดกำแพงหนีไปไหนไม่ได้                  “ เปล่า ถอยไป ฉันจะไปเรียนแล้ว “  มินตราผลักอกอธิปเบาๆให้ถอยออกห่างก่อนจะแทรกตัวออกจากอ้อมกอด                   “ มิน!! โกรธอะไรฉันนักหนา ฉันอยากรู้จนจะบ้าตายอยู่แล้ว อย่าเอาแต่หลบหน้ากันได้ไหม “   วันนี้อธิปตัดสินใจแล้วว่าต้องเคลียร์กับมินตราให้รู้เรื่องให้ได้ เป็นไงก็เป็นกันเถอะ                 “ เรื่องอะไรล่ะที่นายอยากรู้ ”  มินตราน้ำตาคลอเต็มสองตาเอ่ยออกมาเสียงแข็งก่อนจะกลั้นใจพูดประโยคบาดใจ                   “ เรื่องที่พ่อนายมาสั่งฉันให้ห้ามยุ่งกับนาย หรือเรื่องที่นายมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้วแต่ยังมาคบกับฉัน ห๊า !! “  มินตราเริ่มจะโกรธ  หล่อนตะโกนใส่หน้าชายที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักอย่างหมดความอดทน                  “ ฟังฉันก่อนนะ...มิน  ฉันอธิบายได้...ทั้งหมดนั่นแหละ “ อธิประล่ำระลักบอกออกไป                  “ ไม่!!!!  ฉันไม่อยากฟัง...ไม่ฟัง “ มินตรายกสองมือขึ้นปิดหู น้ำตายังคงไหลพรากไม่หยุด               “ เราเลิกกันเถอะ “ ประโยคสำคัญที่อธิปไม่เคยคิดว่าจะได้ยินออกจากปากของคนที่เขารักนักหนา  ความรู้สึกผิดหวังปนขุ่นเคืองใจสั่งการให้เขาต้องกระทำการบางอย่างที่หักหาญน้ำใจคนรัก  เขาจะไม่มีวันเลิกกับมินตราไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม...                    อธิปกึ่งลากกึ่งจูงมินตราให้เข้ามาภายในห้องของเขาจนได้มินตราน้ำตานองหน้าทั้งทุบทั้งข่วนจนอธิปเจ็บไปหมด  จึงตัดสินใจดันมินตราไปจนชิดกำแพงก่อนจะก้มลงประกบจูบอย่างหนักหน่วงเพื่อจะหยุดอาการขัดขืนของหล่อน ซึ่งก็ได้ผลนัก มินตรานิ่งไปจนเขาคาดไม่ถึง ยิ่งใกล้ชิดกันมากเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนริมฝีปากนุ่มของมินตราจะยั่วยวนเขาจนลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง               “ ปล่อย!! ไอ้คนบ้า คนเลวทำอย่างนี้ทำไม!! “ มินตราที่ตั้งสติได้ถึงกับตะโกนออกมาจนสุดเสียง  รวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีผลักอธิปออกไปอย่างแรง ก่อนจะทรุดนั่งพิงกำแพง หล่อนไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป อธิปทรุดนั่งลงตรงข้ามกัน  ก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้มินตราต้องใจสั่นอีกจนได้                “ ก็เพราะรักไง มินฉันขอโทษนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ย “ อธิปเอ่ยด้วยน้ำเสียงเว้าวอน ก่อนจะใช้ปากจูบไล้น้ำตาที่หยดหยาดเต็มสองแก้มของมินตราอย่างแผ่วเบา                   มินตราคนโง่แพ้สัมผัสและคำว่ารักจากเขาอีกแล้ว หมดทางหลีกเลี่ยงหล่อนกำลังแพ้อธิปอย่างราบคาบ ริมฝีปากบางเผยอรอรับจูบที่อ่อนโยนจนใจละลายจากอธิปอย่างเต็มใจ สองมือโอบต้นคอของเขา  ก่อนที่เขาจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นวางลงบนโซฟาตัวโตกลางห้อง   แล้วปล่อยตัวทาบทับลงไปเหนือเรือนร่างของหล่อน  อธิปอยากมอบสัมผัสร้อนแรงให้ยัยตัวยุ่งของเขาอย่างแทบจะยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่                    ถ้าไม่บังเอิญที่จู่ๆประตูก็เปิดออก เผยให้เห็นหญิงวัยกลางคนท่าทางดูดีหอบหิ้วของพะรุงพะรังเข้ามาภายในห้องของอธิปเสียก่อน  รัตนา...แทบช็อคเมื่อมาเห็นสิ่งที่ลูกชายสุดที่รักของเธอกำลังทำกระทำ                 “ พวกแกทำอะไรกัน !! “ รัตนาตะโกนเสียงดังพร้อมทั้งเข้ามากระชากลูกชายสุดที่รักให้ออกห่างจากมินตราอย่างแรง หญิงสาวได้โอกาสจึงรีบลุกขึ้นมาจัดแจงเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยด้วยมือไม้อันสั่นเทา                   “ หนู ขะ..ขอโทษค่ะ “ มินตราไหว้มารดาของอธิป ก้มหัวต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะขอตัวออกไปจากห้อง หากแต่แม่ของอธิปกลับดึงแขนหล่อนไว้แล้วกระชากกลับมาอย่างแรง  จนมินตราเสียหลักล้มลงไปกับพื้นห้องศรีษะกระแทกมุมโต๊ะชุดรับแขก  จนเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย                   “มิน!! ”  อธิปรีบเข้าไปประคองมินตรา ก่อนจะปัดปอยผมเส้นเล็กๆ  ที่กรุยกรายเต็มใบหน้าออก  จนสังเกตุเห็นเลือดไหลออกมาเป็นทางเล็กๆบริเวณหน้าผาก อธิปถึงกับตะลึงงัน               “ แม่!!ทำไมต้องรุนแรงถึงขนาดนี้ด้วย!! “ อธิปที่ยังคงประคองมินตราอยู่ตวาดสุดเสียง               “ ก็แล้วจะทำไม!! มันสมควรที่จะโดนแบบนี้แล้ว ลุกขึ้นมาเลยนะ ไม่ต้องมาทำเป็นสำออยอ้อนลูกชายฉัน “ มินตราค่อยๆลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า รู้สึกปวดร้าวไปหมดทั้งกาย หล่อนยังมึนกับแผลที่ได้รับเมื่อครู่ จนแทบจะกลั้นความเจ็บไว้ไม่ไหวน้ำตาเริ่มคลอจะหยาดหยด                  ..... เพียะ .....  “ จำไว้...อย่ามายุ่งกับลูกชายของฉัน มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น แล้วก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีกเด็ดขาด “                  มินตราเจ็บปวดจนแทบจะยืนไม่อยู่ ค่อยๆเดินออกไปอย่างอ่อนล้า อธิปหมดแรงที่จะเหนี่ยวรั้งคนรักเอาไว้ ตอนนี้เขาคงต้องปล่อยมินตราให้ออกไปก่อนเพื่อความปลอดภัย และเขาจะต้องตกลงกับมารดาเรื่องนี้ให้เด็ดขาด                   “ แม่...กลับไป ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่ต้องมาที่นี่อีก ทั้งพ่อกับแม่เลย “  อธิปเอ่ยเสียงเย็นเยียบไม่แม้แต่จะสบตามารดา เขาสะกดกลั้นอารมณ์ไว้อย่างถึงที่สุดจนกลัว...กลัวว่ามันจะระเบิดออกมาเสียก่อน                “ ไอ้ลูกบ้า...แก!!!! “ รัตนากระฟัดกระเฟียด มองหน้าลูกชายด้วยสายตาผิดหวังแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้อง  ก่อนไปยังไม่วายกระแทกประตูปิดดังปังอย่างขัดใจ                ‘ อดิษว์....คุณเคยรู้บ้างหรือเปล่า เรื่องลูกชายของเรากับเด็กคนนั้น ต้องรีบจัดการอะไรสักอย่างก่อนที่จะสายเกินไปแล้ว  ฉันไม่ยอมเด็ดขาดเป็นไงก็เป็นกัน ‘ . ****ขอบคุณที่ติดตามอ่านและเมนท์นิยายค่ะ ^____^ ยังไม่จบพาร์ทอดีตค่ะ ขอรวบยอดเป็นตอนหน้านะคะ แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 55 00:23:30 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 55 00:12:17 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 55 00:00:45 จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 23:58:15

ความคิดเห็นที่ 2 สงสารมินสุดใจเลย พ่อแม่โอม หน้าเนื้อใจเสือเนอะ จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 10:08:59

ความคิดเห็นที่ 3 พ่อกับแม่นี่หวงลูกชายมากไปปล่าว สงสารมินจัง อย่างงี้แน่เลยถึงเลิกกัน จากคุณ : ps.I miss เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 11:36:41

ความคิดเห็นที่ 4 คุณดีแอน^ ^  แม่โอมไม่เท่าไหร่เลยค่ะ ตอนหน้าพ่อโอมร้ายกว่านี้อีก เอาใจช่วยมินด้วยนะคะ คุณ ps.I miss^ ^  พี่นุ่นๆๆ จุ๊บๆ  ขอบคุณน๊าที่ตามมาจากนิยาย  เป็นกำลัีงใจให้นุ่นลงนิยายได้ตลอดรอดฝั่งด้วยนะคะ  ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 15:15:28