ความคิดเห็นที่ 1 คิมหันต์อนันตรา ตอนที่ ๘  เงื่อนไขลิขิต ภมรเย้ยผกายั่วสายลมเย้าท่วงทำนองอันน่าอัศจรรย์ของธรรมชาติ ครรลองที่ดำเนินมาชั่วนาตาปีเฉกเช่นเดียวกับลิขิตแห่งชีวิต... ณ ลานหน้าเรือนของจอมปราชญ์โกญจา...บัดนี้...ได้ถูกจัดให้เป็นที่ประชุมชน เพื่อการณ์อันจักพิสูจน์เรื่องอันน่าพิศวง ที่เขาว่าข่าวลือลามเร็วกว่าไฟไหม้เห็นจะจริงแท้ แม้ข่าวที่มาแห่งการประชุมในครานี้จักแพร่กระจายออกไปเพียงเพลาย่ำรุ่งถึงรุ่งสาง แต่คนทั้งหลายกลับมารวมตัวกันได้มากมายจนลานกว้างแน่นขนัด “ท่านจอมปราชญ์ แท้ฤาที่ศรีอุษาบุตรตรีของท่านจักคืนมาในทิวาวันนี้ สิ่งอันผิดจากธรรมชาติจักปรากฎเยี่ยงนั้นแน่แท้ฤา” มหาอมาตย์ผู้มาพร้อมกับมหาเสนาซึ่งถูกตามตัวมาเพื่อให้เป็นประจักษ์พยาน ตั้งแต่กาลย่ำรุ่งเอ่ยถามด้วยความเคลือบแคลง หากผู้ที่เชิญท่านทั้งสองมามิใช่ครูแห่งแผ่นดินเมืองสรวงคงคิดว่าเป็นเรื่อง เหลวไหลเป็นแน่ “แท้...ท่าน ชาญวิทย์ หากแต่นางกลับมาจะมิใช่นาง” คำตอบของจอมปราชญ์สร้างรอยขมวดมุ้นบนใบหน้าของคนทั้งหลายซึ่งในยินไปทั้งบริเวณลานหน้าเรือน ซึ่งบัดนี้ถูกโปรยปรายด้วยข้าวตอกดอกไม้เตรียมรับขวัญเจ้าศรีอุษากลับเรือน “มันมีความนัยเยี่ยงไรฤา ท่านโกญจา” มหาเสนาเอ่ยถามขึ้นบ้าง “ข้าก็ยังบ่รู้แท้ ท่านสุวัฒน์ หากแต่ตามการคำนวนศาสตร์โหราแห่งข้า นิมิตนั้นเป็นการณ์สังหรณ์มั่นแท้” “หากท่านมั่นใจเช่นนั้น ข้าย่อมยินดีกับท่านนัก” สิ้นคำเอ่ยของท่านสุวัฒน์ผู้เป็นมหาเสนาทุกผู้ทุกคน ณ ที่แห่งนั้นต่างพากันเงียบกริบเฝ้ารอคอย การปรากฎกายของศรีอุษาผู้ที่จักคืนชีพจากความตาย “ข้าจักบ่ปิดบังชาติกำเนิดแห่ง ศรีอุษา ลูกของเจ้าหลานของพ่ออีกแล้วกลิ่นอุบล ข้าจักบ่ยอมพลาดอีกเป็นคราที่สอง” จอมปราชญ์เอ่ยเสียงเบาราวกับจะพูดเพื่อเอ่ยให้กลิ่นอุบลได้รับรู้เพียงผู้เดียว วูบหนึ่ง...สายลมเย็นได้หอบนำพากรุ่นกลิ่นดอกบัวอันมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ละมุนละไม ให้อบอวลจนทั่งลานหน้าเรือนของจอมปราชญ์ น้อมให้ได้ระลึกนึกถึงเจ้ากลิ่นอุบลธิดาผู้จากไปในกาลอันนานเนิ่น ‘เจ้าคงจักยินดีนักแท้ กลิ่นอุบล ลูกพ่อ พระหน่อราชธิดา จักกลับมาบัดเดี๋ยวนี้แล้ว’ ในห้วงคนึงคิดอาจมิได้มีเสียงสำเนียงใดๆออกมาให้ใครได้รับรู้ หากแต่ไม่นานความจริงข้อนี้คงต้องเปิดเผยเป็นแน่ เสียงฝีเท้าของม้าที่ดูเหมือนจะมุ่งตรงมายังเรือนของจอมปราชญ์โกญจา ทำให้หัวใจของผู้ที่รอคอยอยู่เต็มลานเต้นไม่เป็นละส่ำ ต่างยืดชะง้อคอคอยแลอยู่ไม่เป็นสุข กาลอันไม่นานนักม้าอัสดาที่มีองค์รามราชและสิตาอินทร์ก็นำมาอยู่ที่ลานหน้าเรือนของจอมปราชญ์ ตามด้วยเจ้าหญิงแสงโสม จันทรา และไวย์กูล เสียงโจษก์อึงมี่ดังขึ้นทันทีที่ผู้คนแลเห็นใบหน้าของสิตาอินทร์ พวกที่อยู่ข้างหลังยังแลไม่ชัดก็ดันคนข้างหน้า หากแต่จะเกิดการจราจลก็หาไม่ เพราะต่างแกรงพระบารมีและเสนาอมาตย์ใหญ่ “นี่มันเกิดการณ์อันใดเล่า ท่านจอมปราชญ์” องค์รามราชเสด็จลงจากหลังม้าโดยดึงสิตาอินทร์ลงมาด้วย รับสั่งถามพระสุรเสียขรึมแทบทันที่ที่พระบาทแตะถึงพื้น ทุกผู้คนต่างทำการบังคมก้มกราบ “ข้าพระพุทธเจ้า ทำการกู่ขวัญรับการคืนชีพแห่งศรีอุษา พระเจ้าข้า” พระขนงขมวดมุ่นก่อนจะคล้ายออกให้แววพระเนตรรื้อชื้นหากแต่พระอัสสุชลมิอาจหลั่ง ด้วยขัติยราชกุมารผู้ห้าวหาญและแข็งแกร่งดุจหินผา ฉะนั้นไม่ปานหนึ่งอึดใจพระพักตรคมเข้มจึงเรียบเฉยราวกับมิได้มีรอยเศร้าหม่น ใดๆ ในพระราชหฤทัย สิตาอินทร์ตาเบิกกว้างนิ่งงันราวกับรูปปั้นมือไม้พาลเย็นเฉียบไปหมด หากเธอเข้าใจไม่ผิดศรีอุษาที่พื้นคืนหมายถึงตัวเธอแน่แล้ว นั่นหมายความด้วยว่าที่เธอมาปรากฎตัวขยับเขยือนเคลื่อนไหวโดยปราศจากเงาของ ศรีอุษาเหมือนการระลึกชาติครั้งก่อนๆ ก็เพราะเธอข้ามเวลามาอยู่ที่นี่จริงๆ ‘แก้วโกสุม’ เป็นผู้นำเธอมาดั่งที่บอกกับเธอเอาไว้มิใช่เพียงการระลึก และเงื่อนเวลาอันทับซ้อนก็ได้เริ่มจากความฝันครั้งสุดท้ายของเธอ ความฝันของเหตุการณ์ในวันที่ศรีอุษาตาย “ศรีอุษา ธิดาแห่งข้า เจ้ากลับมาเรือนแล้ว โดยม้าอัสดาเป็นผู้นำมาตามทำนายแห่งฝัน” จอมปราชญ์โกญจาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอันสุขุม เอื่อมมือหมายคว้าข้อมือของสิตาอินทร์แต่เธอกับก้าวถอยไปเบื้องหลังจนชนกับ พระอุระขององค์รามราช พร้อมทั้งส่ายศีรษะไปมาปฏิเสธเสียงเคลือ “ไม่...ผมไม่ใช่ศรีอุษา” ตัวของเธอกำลังสั่น...สั่นด้วยความวิตกหวาดกลัวนาๆ จนรู้สึกได้ถึงองค์รามราช พระองค์จึงมิได้ขยับคลายไปจากเธอ ดุจจะบอกกับร่างบอบบางตรงพระอุระว่ายินดีเป็นที่พึงพิงให้แก่นาง เสียฮือฮาดังกระหึ่มขึ้นอีกคราต่างโจษถึงคำทำนายแห่งจอมปราชญ์ที่มีความแม่น ยำมิมีผิดเพี้ยน ‘นางที่กลับมาจะมิใช่นาง’ “จะ เป็นไปได้อย่างไรแท้ท่านจอมปราชญ์ ท่านบ่เห็นฤาเล่า...ว่าเจ้าคนผู้นี้น่ะเป็นชาย” ไวย์กูลนักรบหนุ่มปากไวเอ่ยทักทันทีที่ตามเข้ามาสมทบ โดยมีจันทราคอยประคองเจ้าหญิงแสงโสมเสด็จตามมาเงียบๆ “แล้วเจ้าเป็นใครกันฤา ลูกพ่อ” จอมปราชญ์หันมาถามสิตาอินทร์ด้วยน้ำเสียงอันลุ่มลึก สัมผัสไม่ได้ถึงความรู้สึกใดๆ “ชั้นชื่ออิน ได้โปรดเถอะ ให้ชั้นกลับไปยังที่ที่จากมาได้มั้ย” หญิงสาวอ้อนวอน “เจ้าปฏิเสธ พ่อได้ฤา แท้แล้วเจ้าคือชาติภพใหม่แห่งศรีอุษา แท้ฤาบ่แท้” จอมปราชญ์ถามเข้าไปตรงใจของหญิงสาว ราวกับรู้อยู่ก่อนแล้ว ไม่! ต้องรู้อยู่แล้วแน่ๆ แววตาที่จ้องตรงลึกเข้ามายังนัยตาของเธอนั้น ช่างมีอำนาจลึกลับอย่างประหลาด แม้สิตาอินทร์อยากจะปฏิเสธใจแทบขาดหากแต่ปากของเธอกับตอบว่าใช่เสียอย่าง นั้น “ก็ใช่...แต่ชั้นระลึกชาติไม่ได้หมดหรอกนะ คือแค่เคยฝันเห็นตอนที่ศรีอุษากำลังจะตายเท่านั้น” “เยี่ยงนั้นเจ้ารู้ฤาบ่ ว่าผู้ใดสังหารนาง” ท่านมหาอมาตย์มุ่งประเด็นถามทันที “ไม่รู้หรอก...เพราะว่ามันมืดมาก รู้แต่ว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น” ก่อนที่จะมีใครเบิกความขึ้นมาอีก จอมปราชญ์จึงได้บอกทักคัดค้านขึ้นเสียก่อน “เรื่องนั้นเพียงรั้งไว้ก่อนเถิด ลูกข้ากลับมาเรือน แม้นจักกลับมาบ่เหมือนดั่งเดิม แต่ก็ถือว่าเป็นลูกข้า ฉะนั้นแลข้าขอรับขวัญลูกข้าก่อนเถิด อีกประการ…การณ์อันจักพิสูจน์ว่าเจ้าหนุ่มผู้นี้ คือชาติภพใหม่แห่งศรีอุษาแท้ฤาบ่แท้ ก็คงจักต้องเป็นสิ่งนี้ ลูกข้า เจ้าจำสิ่งนี้ได้ฤาบ่” พระธำมรงค์วงน้อยถูกยื่นมาวางไว้ในมือที่สิตาอนิทร์ซึ่งเธอแบมือรับมาโดยอัตโนมัติ มองแค่ปราดเดียวหญิงสาวก็ตอบได้ในทันที “แหวน...แหวนขององค์รามราช ที่คล้องอยู่ที่สร้อยห้อยคอศรีอุษา” “แท้ พระธำมรงค์วงนี้ ศรีอุษา กำเอาไว้ตราบสิ้นลม” จอม ปราชญ์เอ่ยเพียงแค่นั้น น้ำตาของสิตาอินทร์ก็พรั่งพรูออกมาทันที ครั้นหันไปสบพระเนตรองค์รามราชก็ได้เห็นแววพระเนตรที่ไหววูบเช่นกัน “พระองค์ ยืนยันวาจาของข้าพระพุทธเจ้าได้บ่พระเจ้าข้า” จอมปราชญกล่าวจบ องค์รามราชก็ทรงรับพระธำมรงค์ต่อไปจากสิตาอินทร์ ทรงพิจดูแล้วจึงรับสั่งตอบ “แท้ ท่านจอมปราชญ์” พระดำรัสสร้างความฮือฮาขึ้นมาอีกมากมาย ต่างก็ว่าศรีอุษา พื้นขึ้นมากลายเป็นชายไปแล้ว ความเข้าใจอันนี้ได้เกิดขึ้นแก่หมู่มวลชนทั้งหลาย ณ ที่นี้แล... เสียงโจษขานยังมิทันขาดเสียงของฝีเท้าม้าจำนวนมากก็ดังมุ่งตรงมายังที่ประชุมชน องค์รักษ์จำนวนหนึ่งนำเสด็จเจ้าชายลักษมันมาถึงก็ทูลเชิญเสด็จลงจากราชรถ เทียมม้า ตรงเข้ายังลานหน้าเรือนของจอมปราชญ์โกญจาทันที “ศรีอุษา พื้นคืนชีพขึ้นมาแท้ฤา ท่านจอมปราชญ์ นางอยู่ที่ใดกันเล่า บอกข้ามาเร็ว” องค์ลักษมันพระดำเนินเข้ามาหายังจอมปราชญ์ทันที ทุกผู้ทุกนามต่างทำการบังคมครั้นเว้นแต่องค์รามราชซึ่งพระชันษามากกว่าอัน ต้องทำเคารพตามความอาวุโส ส่วนสิตาอินทร์ก็ก้มบังคมตามคนอื่นอยู่องค์ลักษมันจึงยังมิทันเห็น “นางพื้นขึ้นมาแท้แล้ว แต่มิใช่นางดอก พระเจ้าข้า” “ท่าน หมายความเยี่ยงไรท่านจอมปราชญ์ หากเป็นนางแท้อย่างไรข้าก็จักต้องมารับตัวนางไป ในเมื่อนางรับขันหมากข้าแล้ว” องค์ลักษมันรับสั่งกันท่าด้วยเห็นองค์รามราชอยู่ ณ ที่นั้นเช่นกัน พระเนตรที่แลสบกันดังจะห้ำหั่นกันให้พินาจไปเสียข้างหนึ่ง สร้างบรรยากาศกันกดดันเข้มข้นไปทั่วบริเวณลานกว้าง “อ้อ..เจ้าพี่รามราช หม่อมฉันเพิ่งเห็น ต้องขอพระราชทานอภัยที่ทำความเคารพช้า” “ข้าบ่ถือโทษเจ้าดอก องค์ลักษมันน้องข้า” “หม่อมฉันบ่ทันคาด ว่าเจ้าพี่ผู้ซึ่งมาช้าไปในคราแรก ครานี้จักมาได้เร็วกว่าหม่อมฉันได้” “จักว่าเร็วกว่านั้นคงบ่แท้นัก ในเมื่อข้าเป็นผู้นำศรีอุษากลับมาเอง” “หากเป็นเยี่ยงนั้น เจ้าพี่ได้โปรดส่งนางมาให้หม่อมฉันเถิด เพราะนางรับขันหมากต้องตกเป็นชายาของหม่อมฉันแล้ว” องค์ลักษมันรับสั่งหมายมาดมั่นพระทัยนัก หากแต่องค์รามราชกลับพระสรวลเรียบเย็นมิยอมรับสั่งตอบ แต่กลับหันไปทอดพระเนตรแลจอมปราชญ์แทนโดยนัยว่าให้ท่านเป็นผู้ตอบ “เป็นเช่นนั้นบ่ได้แล้ว พระเจ้าข้า” “ท่านจอมปราชญ์ ครั้นเจ้าพี่รามราชเสด็จมา ท่านจึ่งคิดจักกลับคำเยี่ยงนั้นฤา” “บ่แม้นเช่นนั้นเลยพระเจ้าข้า เจ้าชายลักษมัน ศรีอุษา ผู้พื้นคืนอยู่เบื้องพระพักตรนี้แล้ว ทรงทอดพระเนตรแลก่อนเถิด” สิตาอินทร์เงยหน้าขึ้นมององค์ลักษมันอย่างหวาดๆ เพราะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนเองต่อจากนี้ไป เพราะดูเหมือนจะเกิดศึกชิงนางขึ้นอย่างไรก็ไม่รู้ ซ้ำเธอเองก็ยังมีชนักปักหลังที่ไปหลอกเขาว่าเป็นผู้ชายเสียด้วย ถ้าโดนจับได้ตอนนี้คงต้องตายแน่ๆ จึงได้แต่คิดภาวนาอยู่ในใจ ‘เจ้าประคูณเอ๋ย ความอย่าแตกตอนนี้เลย’ “ศรีอุษา” องค์ลักษมันกำลังจะเสด็จตรงเข้ามาหาสิตาอินทร์ทันที ดีแต่ที่เจ้าหญิงแสงโสมทรงมายับยั้งไว้เสียก่อน “รั้งก่อนเพคะ เจ้าพี่ลักษมัน ถึงแม้นผู้ที่อยู่ต่อหน้าจักได้ชื่อว่าชาติภพใหม่แห่งศรีอุษา แต่นางบ่ได้เป็นหญิงแล้วนะเพคะ” “เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน แสงโสม” “ทรงทอดพระเนตรเถิด ศรีอุษา ในชาติภพใหม่ นางจุติเป็นชายเพคะ” องค์ลักษมันเขม่นแลพินิจพิจารณา ทรงทอดพระเนตรกลับไปกลับมาจับจ้องมิยอมละสายพระเนตรไปโดยง่าย สิตาอินทร์ใจเต้นโครมครามกลัวความแตก หากองค์ลักษมัน’ไม่เชื่อ’พวก เขาจะจับเธอไปพิสูจน์กันอย่างไรก็ไม่รู้ โดยที่ไม่รู้เลยว่าเวทมนต์ของแก้วโกสุมนั้นกล้าแข็งมากมายนัก ยากที่จะมีผู้ใดเพ่งจิตผ่านมายากำบังที่ลงกำกับเอาไว้ที่ร่างกำเหนิดใหม่ของศรีอุษาให้เห็นเป็นเพศชายอยู่ได้ พระวรกายขององค์ลักษมันจึงแทบจะเซซวนเมื่อทรงรับรู้ว่า ร่างของศรีอุษาตรงหน้านั้นเป็นชายไม่ใช่หญิง องค์รามราชทรงทอดพระเนตรเห็นพระกริยาของพระอนุชาก็ชัดแจ้งแก่พระองค์แล้วว่า องค์ลักษมันมิสามารถแลผ่านม่านมนตร์ที่ครอบคลุ่มร่างอรชรของนางได้ รอยแย้มพระสรวลจางๆ จึงปรากฎขึ้นที่มุมพระโอษฐ์ แววพระเนตรคมกริบฉายแววเจ้าเล่ห์เพทุบายขึ้นวูบหนึ่งก่อนจะจางหายเป็นเรียบ เฉยไปอย่างรวดเร็ว “เจ้าคงแลพระเนตรเห็นแล้วลักษมันน้องข้า ศรีอุษา ต่อหน้าเจ้านี้ คงรับขันหมากเจ้าบ่ได้อีกแท้ หากแต่สัจจวาจาที่ท่านให้ไว้แก่ข้ายังอยู่ตามธำมรงค์วงนี้แท้ฤาบ่ ท่านโกญจา” “ยังอยู่แท้ พระเจ้าข้า” จอมปราชญ์แม้จะทันเล่ห์เหลี่ยมการแก้แค้นแห่งองค์รามราช แต่ก็กลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เอ่ยออกไปตามน้ำเสีย “มันเยี่ยงไรกันฤา” องค์ลักษมันเอ่ยถามจอมปราชญ์ด้วยความแคลงพระทัย “ด้วยแท้แล้ว หม่อมฉัน ได้ยกศรีอุษาให้แก่องค์รามราช เพื่อไปเป็นข้าทาสพระจ้าข้า” “แท้ แล้วลักษมันน้องข้า หากแต่มื้อก่อนนั้นข้าเอ็นดูนางนัก จึงขอหมั้นหมายเอาไว้แทน แต่บัดนี้นางกลายเป็นชายไปเสียแล้ว ข้าคงต้องพาตัวชาติภพใหม่ของศรีอุษานี้ไปเป็นข้าทาส” “พระเจ้าค่ะ” จอมปราชญ์น้อมรับพระกระแสรับสั่ง องค์ลักษมันกำพระหัตถ์แน่นด้วยความพิโรธหนักแต่ก็ทำอะไรมิได้ เพราะที่องค์รามราชทรงเบิกความนั้นพระองค์ก็ทรงทราบดีอยู่ แต่ก็ยังยื้อแย่งพระคู่หมั้นของพระเชษฐาไปได้ก่อน แต่กลับต้องเสียพระทัยที่นางตายจาก ครั้งเมื่อนางพื้นคืนเป็นชาติใหม่ พระองค์ก็ทรงดีพระทัยหมายจะรีบมาชิงตัวนางไปอีกครา แต่ก็ต้องเสียพระทัยอีกครา เมื่อจักนำนางไปเป็นชายามิได้เสียแล้ว ซ้ำร่างใหม่ของนางก็ถูกพระเชษฐายื้อเอาไปได้ ‘ศรีอุษา’ นามนั้นช่างทำให้พระองค์ทรงรู้สึกทรมานสาหัสนัก “เยี่ยงนั้นก็ดีแท้ท่านจอมปราชญ์ ข้าก็จักเอาตัวเจ้าอินผู้นี้ไปเลยก็แล้วกัน” องค์รามราชรีบฉวยมือน้อยเอามาไว้ในพระกรแกร่งทันควัน สิตาอินทร์ตกใจผวาตามแรงดึงใบหน้าซีดผืดน่าสงสาร “รั้งก่อนเถิดพระเจ้าข้าเจ้าชายรามราช ร่างใหม่ของศรีอุษา นามว่าอินนี้ ข้าพระองค์แลแล้วคงยังบ่รู้การควรเป็นแน่ ขอให้ข้าพระองค์ได้ดูแลฝึกหัดอยู่ก่อนเถิด” อย่างไรเสียนางผู้นี้ก็คือหลานจอมปราชญ์จึงอดใจอ่อนต้องช่วยเหลือเอาไว้ก่อนจนได้ “หากท่านเห็นเป็นเช่นนั้น ข้าก็จักให้เวลาท่านได้ร่ำลากันสักสามทิวา ล่วงไปแล้วข้าจักมานำตัวเจ้าอินผู้นี้ไป” แม้องค์รามราชจะทรงแค้นพระทัยอยู่ที่ทรงคิดว่าศรีอุษาแปรใจให้องค์ลักษมัน แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่ตื่นตระหนกและแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น พระองค์ก็ทรงพระทัยอ่อนลงจนยอมผ่อนผันให้ แม้นองค์รามราชจะทรงต้องการถามเอาความกับเจ้าร่างน้อยใจแทบขาด ถึงเหตุผลในการรับขันหมากขององค์ลักษมันแต่จะทรงอดพระทัยรอสักหน่อยก็คงไม่กระไรนัก ระหว่างนี้จะได้ทรงกลับไปคิดใคร่ครวญให้จงหนักว่าจะลงทัณฑ์นางขวัญหฤทัยอย่างไรจึงจักสาสม จากคุณ : กิ่งพุทธชาติ เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 08:35:45

ความคิดเห็นที่ 2 ในยุคปัจจุบันฤดูร้อนของสยามประเทศอบอ้าวจนแทบกระอัก ยิ่งเที่ยงวันจนแม้ตะวันคล้อยบ่ายก็ยังทวีความร้อนแรงไม่ลดลง แต่ถึงจะอย่างไรก็ไม่ร้อนเท่าใจคน ภูริชย์และอิงฟ้ามานั่งรอหลวงพ่อชวนที่กุฏิของท่านอย่างใจจดใจจ่อ ชะเง้อชะแง้จนคอยื้อคอยาวพุทธศาสนิกชนบนศาลาก็ยังไม่สร่างซาลงเสียที ครั้นจะไปนั่งเฝ้าอยู่บนศาลาใหญ่ภูริชย์ก็ไม่สะดวกเพราะกลัวคนจะจำได้ สายลมแผ่วพัดมากระทบกับกระดิ่งน้อยที่ห้อยตรงหน้าจั่วศาลา ทำให้เกิดเสียงกรุ่งกริ่งหวานแว่วชวนให้ใจสงบสบาย เป็นปรากฎการณ์ที่เกิดขึ้นพร้อมกับการมาของหลวงพ่อชวนผู้มีฝีเท้าอันแผ่วเบาแต่ก้าวย่างอย่างสม่ำเสมอมั่นคงตามจังหวะของลมหายใจมิสั่นคลอยแม้จะมีสิ่งใดๆ มากระทบ สีหน้าของท่านอิ่มเอิบบริบูรณ์ด้วยเมตตาส่งยิ้มละไมให้แก่สองหนุ่มสาวที่ กำลังนั่งรออยู่ด้วยความกระวนกระวายก่อน “อุ๊ย! หลวงพ่อมาแล้วค่ะพี่ภู” อิงฟ้ารีบกระซิบบอกและสะกิดให้ชายหนุ่มได้รู้ตัว ทั้งสองก้มกราบลงพร้อมกันด้วยความศรัทธา “ไปอย่างไรมาอย่างไรกันหรือโยม” หลวงพ่อเอ่ยทักทายน้ำเสียงปราณี “หลวงพ่อค่ะ อิน แย่แล้วค่ะหลวงพ่อ” อิงฟ้ารีบบอกด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ จนภูริชย์ต้องตบไหล่ของเธอเบาๆ เป็นเชิงปลอบโยน เพราะทุกครั้งที่ต้องพูดถึงสิตาอินทร์ อิงฟ้ามักจะร้องไห้ออกมาเสมอ “อย่าทุกข์มากไปเลยโยมฟ้า หลวงพ่อแนะนำได้เพียงว่า...พาโยมอินกลับมาพักที่บ้านเถอะ” ได้ยินหลวงพ่อพูดสองหนุ่มสาวก็หันมาสบตากันโดยมิได้นัดหมายด้วยความประหลาดใจ หลวงพ่อพูดราวกับรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับสิตาอินทร์ “เกิดเรื่องกับโยมอินเข้าแล้วใช่ไหม พวกโยมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าดูแลกายหยาบของโยมอินไว้ให้ดีเท่านั้นก็เพียงพอ แล้ว อาตมาภาพเข้าใจว่าโยมฟ้าคงจะเต็มใจ” “แล้วอิน อาการหนักขนาดนั้น จะให้ออกจากโรงพยาบาลมาพักที่บ้านได้อย่างไรคะหลวงพ่อ” “ตอนนี้โยมอิน คล้ายกับกำลังเข้าฌาน แต่ไม่ใช่ เพราะการที่โยมอินเป็นไปนั้นด้วยอำนาจเวทมนต์อย่างหนึ่ง” ฌานสมาบัติ หรือ นิโรธสมาบัติ เป็นการทำความเพียรเพื่อการหลุดพ้น กายและจิตจะระงับไปคือแทบไม่มีลมหายใจ ไม่มีความรู้สึก และไม่รับรู้อะไรเลย ภูริชย์ทราบมาบ้างว่ามีพระภิกษุท่านเข้าฌานสมาบัติไม่ฉันอะไรเลย ซึ่งท่านว่าร่างกายมนุษย์จะสามารถทนทุกขเวทนาได้นานที่สุด 7 การที่หลวงพ่อชวนกล่าวว่าสิตาอินทร์มีลักษณะอาการคล้ายเข้าฌาน นั่นก็แสดงว่าสิตาอินทร์คงมีอาการระงับซึ่งความรู้สึกใดๆ เหมือนๆ กัน อีกสามวันก็จะถึงวันพระ ซึ่งทางการแพทย์ก็คงจะพอรู้ขีดจำกัดนี้เช่นกัน จึงบอกว่าจะให้อาหารทางสายยาง ฉะนั้นหากจะลองทำตามที่หลวงพ่อบอกก็ไม่เสียหาย “เวทมนต์อะไรหรือคะ” “อย่าพอใจที่จะรู้เลยโยมฟ้า” หลวงพ่อพูดแล้วกลับนิ่งเงียบไป ตัวท่านเองก็เพิ่งจะเข้าใจในธรรมอันพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านว่า อย่าอวดอุตริ คุณวิเศษทั้งหลาย ทีแรกท่านก็ไม่เข้าใจว่าในเมื่อใช้คุณวิเศษ ใช้ฤทธิช่วยคนได้ทำไมจึงว่า...อย่าพอใจเช่นนั้นเลย.... นั่นก็เพราะสัพพสัตว์ทั้งหลายย่อมเป็นไปตามกรรม หลีกหนีกรรมเป็นไม่พ้น จะอย่างไรก็ช่วยให้พ้นกรรมที่ตนเองเป็นผู้ก่อไว้ไม่ได้ เช่นเดียวกับในคราวนี้ท่านรู้เห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าแล้วแต่ก็ยังยับยั้งไว้ไม่ได้ มันก็เกิดของมันจนได้ “แล้วฟ้าจะต้องทำอย่างไรบ้างคะหลวงพ่อ นี่หมอเขาก็บอกว่าถ้าอีกสามวันฟ้ายังไม่ฟื้นคงต้องเจาะคอ เพื่อให้อาหารทางสายยางนะคะ” “เราจ้างพยาลาลพิเศษดีไหมครับคุณฟ้า ผมจะช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายเอง” ภูริชย์ที่นั่งเงียบอยู่นานออกความคิดเห็นบ้าง หลวงพ่อถอนหายใจอมยิ้มก่อนจะบอกออกมาเนิบๆ แต่ก็สร้างความประหลาดใจให้สองหนุ่มสาวไม่น้อย “อย่าให้เขาทรมานร่ายกายของโยมอินขนาดนั้นเลย ประเดี๋ยวขึ้น 15 ค่ำ โยมอินก็ลุกขึ้นมากินเองนั่นแหละ” “จริงหรือคะหลวงพ่อ ถ้าอย่างนั้นอีกไม่กี่วันอิน ก็จะหายเป็นปกติแล้วใช่ไหมคะ” “ทุกวันพระนะโยม หลวงพ่อฝากบอกโยมอินด้วย ทุกวันพระ โยมอินจะฟื้นขึ้นมาหนึ่งวัน” “หมายความว่าอย่างไรคะหลวงพ่อ” อิง ฟ้าถามด้วยเสียงรัวเร็วเพราะไม่เข้าใจ หากแต่หลวงพ่อกลับอมยิ้มแล้วไม่ตอบอะไรอีกเลย ภูริชย์เห็นท่าทางของหลวงพ่อเช่นนั้นจึงได้ชวนอิงฟ้ากลับ ภูริชย์เดินมาส่งหญิงสาวจนถึงที่รถซึ่งจอดไว้ทางหลังวัด ไม่ทันได้สังเกตเห็นผู้ชายหน้าโหดคนหนึ่งซึ่งแอบอยู่บริเวณพุ่มไม้ใกล้ และคอยถ่ายภาพของคนทั้งสองเอาไว้ “พี่ภูคะ เราจะบอกหมออย่างไรดีละคะ ถึงจะอนุญาตให้คนป่วยในห้องไอ.ซี.ยู. ออกมานอนเล่นที่บ้านได้” อิงฟ้าถามพร้อมขมวดคิ้วย่นแสดงความยุ่งยากใจ “แสดงว่าน้องฟ้าเชื่อหลวงพ่อใช่ไหม” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ “ไม่ได้เรียกว่าเชื่อค่ะ แต่อินกับฟ้าศรัทธา ฉะนั้นจะทำตามหลวงพ่อบอกโดยไม่มีข้อกังขาต่างหากละคะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงที่แสดงความมั่นใจ “พี่ว่ารอให้คุณอินฟื้นมายืนยันเองดีกว่าครับ อีกสามวันก็ถึงวันพระพอดี” “จะดีแน่หรือคะ” “ครับ ก็ตามที่น้องฟ้าคิด จะมีคุณหมอที่ไหนอนุญาตให้คนไข้ในห้องไอ.ซี.ยู. กลับบ้านได้ทั้งๆ ที่ยัง...นอนหลับอยู่อย่างนั้นละครับ” “ค่ะ” หญิงสาวยิ้มและรับคำของชายหนุ่มสั้นๆ เมื่อมีภูริชย์อยู่ด้วยเธอรู้สึกอุ่นใจจริงๆ หัวใจจึงสามารถรับเขาเข้ามาเป็นพี่ชายได้โดยไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย เพราะชายหนุ่มมีความน่านับถืออยู่ในตัวเองนั่นเอง คล้อยหลังรถของอิงฟ้า ภูริชย์ก็ออกรถของตัวเองตามไปบ้าง ชายนิรนามที่ตามถ่ายภาพคนทั้งสองออกจากที่ซ่อน รีบโทรศัพท์กลับไปรายงานนายจ้างของตนเองทันที “คุณภูริชย์ไม่ได้ไปที่โรงพยาบาลครับคุณหนู แต่มาพบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่วัด” ********************** จบตอน ********************** จากคุณ : กิ่งพุทธชาติ เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 08:37:18

ความคิดเห็นที่ 3 อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ ;) จากคุณ : sasatorn เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 08:57:50

ความคิดเห็นที่ 4 คำผิดยังมี แต่ลดลงมากแล้วครับ เย จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 11:37:33

ความคิดเห็นที่ 5 อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ อยากรู้ว่าองค์รามราชจะลงโทษยังไง จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 21:16:26