ความคิดเห็นที่ 1 “เอ่อ...ผู้กองคะ คือคุณเวทินตอนนี้เขายืนอยู่ข้างผู้กองแล้วค่ะ”  จิดาบอกยิ้มๆนิ้วชี้เรียวยาวชี้ไปทางเขา ธันตะจึงเปลี่ยนทิศทางมองซะใหม่ให้ถูกต้อง อายจิดาที่ตัวเองหันผิดทาง “ตอนนั้นฉันก็แข่งรถอยู่ไง”   เขาตอบหน้าซื่อ “ผู้กองเขาหมายถึงว่า ทำไมอยู่ดีๆ คุณถึงต้องเบรกกะทันหันแบบนั้น”   จิดาส่ายหน้าหน่ายๆ บทจะซื่อก็ซื่อขึ้นมาเสียเฉยๆ คิ้วเข้มจึงขมวดจนหัวคิ้วแทบชนกัน “ ใช่...ทั้งที่รอบนั้นก็รอบสุดท้าย แกกำลังจะเข้าเส้นชัยไม่ใช่เหรอ”    ธันตะพูดเสริมต่อจากจิดา “นั่นสิ...ฉันเบรกรถทำไม ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ เหมือนเหตุการณ์ช่วงนั้นมันขาดหายไปจากความจำ” “คุณเวทินว่า จำเหตุการณ์ตอนนั้นไม่ได้ค่ะ”    จิดาพูดตามที่เขาบอกพร้อมกับดื่มน้ำในแก้วที่เหลือจนหมด “กานต์ว่าวันนี้พอก่อนดีมั้ยคะนี่ก็จะเที่ยงคืนแล้วรบกวนคุณจี๊ดมากเลยนะคะ กานต์เกรงใจจังเลย นี่ถ้าพวกเรามองเห็นแล้วก็ได้ยินพี่ทินได้ก็คงดี”  เวทกานต์เอ่ยจากใจเธอเกรงใจจิดาจริงๆ เพราะเห็นเธอเป็นกระบอกเสียงให้เวทินแล้วก็เหนื่อยแทน “แล้วตอนเกิดเหตุ มันกี่โมงแกจำได้หรือเปล่า”  ธันตะถามเพื่อน “ก็...”    เวทินยังไม่ทันพูดอะไร นาฬิกาโบราณที่ข้างฝาบ้านก็ส่งเสียงบอกเวลาเที่ยงคืนตรงเสียก่อน ธนาหยิบน้ำในแก้วขึ้นดื่ม แต่ยังไม่ทันจะกลืน น้ำที่อยู่ในปากก็ถูกพ่นออกมาเป็นสาย ธันตะที่นั่งตรงข้ามใช้ความเร็วหลบสายน้ำนั้นได้อย่าฉิวเฉียด “ไอ้นา แกทำอะไรเนี่ยเลอะเทอะหมดแล้ว” ธนาตาเบิกกว้าง    “จะ จะ จี๊ด...คุณเวทินที่แกเห็นใส่เสื้อโปโลสีขาวมีคาดคำตรงแขนใช่ไหม” “เออ ใช่” “สวมกางเกงยีนส์ Levi’s สีน้ำเงินเข้มด้วยใช่ไหม?” “ใช่ แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าคุณเวทินแต่งตัวยังไง ทำอย่างกับแกเห็นอย่างนั้นแหล่ะ” “นั่นเป็นชุดโปรดของพี่ทินเลยนะคะ คุณรู้ได้ยังไง”   เวทกานต์ถาม ธนากระพริบตาถี่ๆ “ ตะ ตะ เต็มๆ”  ธนาละล้ำละลักพูดออกมาอย่างยากเย็น “อะไรเต็มของแกไอ้นา แกเป็นอะไร เมื่อกี้ก็พ่นน้ำเป็นช้างเล่นสงกานต์ไปทีนึงแล้วนี่ยังมาพูดอะไรไม่รู้เรื่องอีก ” ธนานั่งตัวแข็งเหมือนถูกสาป “คะ คุณกานต์ครับ พี่ชายคุณน่าตาเป็นแบบนั้น...หรือเปล่าครับ”    ธนาถามเวทกานต์อีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าภาพที่เขาได้เห็นเป็นจริงหรือเขาตาฝาด เวทกานต์จึงหันไปตามนิ้วของธนาที่ชี้ออกไป แล้วก็ต้องม่านตาขยายไปอีกคน “พี่ทิน!” “ไอ้ทิน!”    ธันตะหันไปดูอีกคน เวทินหันมองจิดาตาแทบกลับ  “นี่...พวกแกมองเห็นฉันเหรอ”    ทุกคนพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน “จริงเหรอไอ้นา คุณกานต์ ผู้กอง”  จิดาถามอย่างตื่นเต้น “จริงค่ะกานต์...กานต์เห็น...กานต์เห็นพี่ทินแล้วค่ะ กานต์พี่ดีใจจังที่กานต์มองเห็นพี่”   เวทกานต์รีบลุกขึ้นไปหาเวทินอยาดจะกอดพี่ชายสักครั้งแต่ก็ทำไม่ได้ มือเธอคว้าไว้ได้แค่เพียงอากาศว่าเปล่าเท่านั้น  “ทำไมกานต์จับตัวพี่ทินไม่ได้”    จิดาเข้าไปปลอบเวทกานต์ แล้วอธิบายให้ฟัง “จับไม่ได้หรอกคะ พี่ชายคุณตอนนี้ไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นเพียงดวงจิตเป็นกายละเอียดพวกเราจึงไม่สามารถจับต้องหรือสัมผัสได้เหมือนกายหยาบค่ะ” “มันเป็นไปได้ยังไงครับคุณจี๊ดที่อยู่ๆพวกผมถึงมองเห็นไอ้ทิน”   ธันตะเอ่ยถาม จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 18:07:35

ความคิดเห็นที่ 2 จิดาทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม  “ เอาความจริงนะคะ”    ธันตะพยักหน้า    “จี๊ดก็ไม่รู้เหมือกันค่ะ” แต่เวทินกำนิ่งคิดอะไรบางอย่าง  “เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้นี้เราคุยถึงเวลาที่ฉันเกิดอุบัติเหตุใช่ไหม” “ก็ใช่ แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่พวกฉันมองเห็นแกวะ” ธันตะถาม ก่อนที่รถตกลงสู่พื้น เขาเห็นนาฬิกาที่หน้าปัดรถกระพริบบอกเวลา... เที่ยงตรง!    “เที่ยงตรง ฉันรถคว่ำตอนเที่ยงตรง”    เวทินบอกอย่างตื่นเต้น “ตอนนี้ก็เที่ยง...แต่เป็นเที่ยงคืนไม่ใช่เที่ยงวัน”    จิดาจ้องมองไปที่นาฬิกาโบราณเรือนสวยที่แขวนไว้ตรงเสาบ้าน “ถ้าอย่างนั้น ก็แสดงว่าพวกคุณก็สามารถที่จะมองเห็นคุณเวทินได้ ก็ต่อเมื่อนาฬิกาเดินมาถึงเวลาเที่ยงคืน อย่างนั้นเหรอ เฮ้ยนี่มันมหัศจรรย์มากเลยนะคะเนี่ย” “แล้วเที่ยงวันล่ะครับมองไม่เห็นหรือ”  ธันตะถามขึ้น “ก็อาจจะเห็นมั้งคะ แต่คงไม่ชัดเท่าตอนกลางคืน เพราะคุณเวทินถ้าพวกคุณสังเกตดีๆก็จะเห็นว่าเขาเหมือนอากาศ ที่โปร่งแสงในตอนกลางวัน แต่พอกลางคืนไม่มีแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ กายละเอียดของเขาก็จะปรากฏให้เราเห็นได้ชัดขึ้น”   จิดาอธิบายตามหลักที่พอจะเดาสุ่มๆได้ อาจทำให้ทุกคนเข้าใจได้บ้างไม่มากก็น้อย “แต่ที่แกไม่รู้ตัวว่ามองเห็นเขาได้ในเวลาไหน ก็เพราะว่าแกสามารถมองเห็นได้ตลอดเวลาไงจี๊ด”    ธนาอธิบายหลังจากที่ตั้งเนื้อตั้งตัวตั้งสติให้หายตกใจได้แล้ว “ถ้างั้น แหล่มเลยสิ เวลาแกสอบสวนฉันจะได้ง่ายขึ้นไม่ต้องรบกวนคุณจี๊ดไง”   หันไปส่งตาหวานให้จิดา “เออ...ดีเลยฉันจะได้แฉแกให้คุณจี๊ดฟังบ้าง เล่นฉันจัดหนักมากเลยนะแกอย่าลืม”   ธันตะหรี่ตามองเพื่อนวิบวับๆ อย่างมีเลศนัย จนเวทินชักจะไม่ค่อยไว้ใจไอ้เพื่อนคนนี้ซะแล้ว ทำมันไว้เยอะมันจะเอาคืนไม้ไหนก็ไม่รู้ คุยไปคุยมาจนลืมดูเวลาว่าตอนนี้ได้ผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมง และในอีกไม่กี่นาทีก็จะย่างเข้าสู่เช้าวันใหม่... “พี่ทินเป็นอะไรไปคะ”    ทุกคนหันไปมองตามที่เวทกานต์บอก ก็เห็นว่าร่างของเวทินค่อยๆจางหาย หลอมรวมกับอากาศไปจนกระทั่งทุกคนไม่สามารถมองเห็นเขาได้ “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ” จิดาหันไปมองนาฬิกา   “ตีหนึ่งแล้วค่ะ แสดงว่าพวกคุณจะมองเห็นคุณเวทินได้หนึ่งชั่วโมง ถ้าเลยเที่ยงคืนเมื่อไหร่ คุณเวทินก็จะจางหายไปเหมือนตอนนี้ค่ะ” “แล้วคุณจี๊ดยังเห็นพี่ทินอยู่ไหมคะ?”    เวทกานต์ถาม “เห็นค่ะ” ทุกคนได้แต่มองเรื่องมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ทุกคนเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วว่า สิ่งที่มองไม่เห็น...ไม่ใช่ไม่มี   จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 18:11:13

ความคิดเห็นที่ 3 สนุกอ้ะ ...ปมเริ่มคลายแล้วๆ จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 19:10:26

ความคิดเห็นที่ 4 ขอลงชื่อด้วยคนนะคะ ติดตามๆอย่างใกล้ชิด มาอับไวๆนะคะ ^^ จากคุณ : หมอนนุ่น เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 55 23:40:43

ความคิดเห็นที่ 5 ตัวอักษรใหญ่เข้าตากรรมการ..^^ จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 01:43:24

ความคิดเห็นที่ 6 ลงชื่อรออ่านเลยค่ะ เริ่มสนุกแล้ว >< รอลุ้นตอนต่อไป จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 11:18:16

ความคิดเห็นที่ 7 ดีจ้า...  คุณดีแอน : มาคลายปมด้วยกันนะคะ คุณหมอนนุ่น : ขอบคุณ เต็มใจและดีใจมาก ที่ตามอ่านนะคะ คุณGTW : เพื่อความสะดวกในการอ่านค่ะ จะได้ไม้ต้องเพ่งเยอะ เคยใช้แบบอื่นแล้วตัวมันเล็ก มีคนเม้นบอกว่าให้เปลี่ยนเปลี่ยนมาใช้ Tahoma  (ขอบคุณคนที่บอกด้วยนะคะ...จำไม่ได้แล้วด้วยว่าเป็นใครแฮะๆ) คุณกระดานสีครีม : เตรียมรออ่าตอนต่อไปได้เลยค่ะกำลังจะมาแว้ว... จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 11:54:03

ความคิดเห็นที่ 8 มาตอกบัตรแล้วค่า.. ไปๆ มาๆ ต้องมานั่งรอลุ้น..อ่านทั้งหนูจี๊ดและหนูลูกไม้เลยเรา.. จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 12:51:02

ความคิดเห็นที่ 9 ติดตามรออ่านทู๊กวันเลยยย จากคุณ : louktanpim เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 16:19:02

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณค่ะ คุณ กระตุ้งนิ้ง ,  คุณ louktanpim แต่ถ้าอยากอ่านตอนที่ผ่านมา เข้าไปอ่านที่ Blog ชนมนธรส ได้นะคะ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 20:00:41