บนทางด่วนโทลเวย์ที่กำลังมุ่งหน้าเข้าเมืองในค่ำคืนหนึ่ง
เสียงเพลงทุ้มอยู่ในใจที่เปิดคลอเบาๆเป็นเพื่อนเบอร์มิสคอลที่โชว์บนจอมือถือแสดงชื่อของคนๆหนึ่ง
ที่แม้เวลาผ่านมาเนิ่นนานเป็นปี
แต่ชื่อๆนี้ยังคงทำให้มีน้ำตาเสมอในค่ำคืนที่ความเหงาเข้ามาทักทาย
นานเป็นปีแล้วสินะ ที่เรารู้สึกว่าน่าจะทำใจได้แล้ว
....
ตัดสินใจว่าจะลองโทรกลับไป
เสียงปลายสายที่เคยคุ้นตอบกลับมา
เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
ทั้งรักทั้งเจ็บ
หรือว่าที่จริงแล้วเรายังมีเค้าอยู่เต็มหัวใจ
หรือว่าจริงๆแล้วเราก็แค่อ่อนแอเพราะไม่เคยมีใครเข้ามาแทนที่ว่างตรงนั้น
ตอบทักทายกลับไป ทำน้ำเสียงให้ปกติดี
แต่ในนาทีนั้นมันมีความรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ
ที่จริงแล้วมันคืออะไร
ยังไงเราก็รู้อยู่แล้วว่าหนทางข้างหน้าของเราไม่มีทางร่วมกันได้
เค้ามีคนของเค้าอยู่แล้ว
แล้วเราก็คงไม่มีใครต่อไป
ความเจ็บที่มันฝังอยู่ข้างใน
ก็คงเป็นเหมือนหนามที่ไม่สามารถบ่งออกไป
แล้ววันดีคืนดี มันก็อาจเจ็บขึ้นมาอีกเมื่อไรก็ไม่รู้
......
แหวนวงนั้นยังคงถูกเก็บรักษาไว้อย่างดี
ตั้งใจไว้ว่า
วันหนึ่งเมื่อสามารถเผชิญหน้าเธอได้โดยไม่มีน้ำตา
เมื่อถึงวันนั้นฉันจะคืนมันให้กับเจ้าของด้วยตัวเอง
คืนนี้แม้ยังต้องมีน้ำตา
แต่สักวันฉันจะคืนมันให้กับเธอ
ทั้งรักทั้งเจ็บ...กับความหลังฝังจำ
