ความคิดเห็นที่ 1 “ผู้สังหารเจ้า อาจเป็นผู้เดียวกันกับ...ผู้ที่สังหารกลิ่นอุบลก็เป็นได้ แลข้าก็รู้ดีว่าเป็นผู้ใด” “ใครคะ” หญิงสาวตาโตด้วยความยินดีขึ้นมาทันที เอาละนะกุญแจที่จะทำให้เธอได้กลับบ้านใครกัน สิตาอินทร์รอฟังนามของใครคนนั้นอย่างตื่นเต้น “พระนางสุมามาลย์ พระอัครชายาฝ่ายขวา แห่งองค์เกษมราช กษัตริย์ผู้ครองเมืองสรวง” “หา!! นี่มันเรื่องบ้าบออะไร ถ้าเป็นคนสูงศักดิ์ขนาดนั้น ชั้นช่วยคุณไม่ได้หรอก มีทางอื่นอีกไหมคะ” สิตาอินทร์แทบลมจับ พระอัครชายาฝ่ายขวา นะหรือ ต่อให้ฆ่าคนไปจริงๆ แล้วเธอจะไปมีปัญญาทำอะไรได้ “บ่...มีวิธีเดียวแท้” “นี่คุณแก้วโกสุม คุณดึงชั้นกลับมาให้ทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องของชั้นด้วยนะ ทั้งหมดก็เพื่อให้คุณพ้นมลทินอย่างนั้นไม่ใช่หรือ คุณนะ...พาคนอื่นมาเดือดร้อนอย่างนี้ได้อย่างไร เห็นแก่ตัวที่สุด” ความอดทนของหญิงสาวได้พังครื้นลงมาแล้ว ความกดดันทั้งหมดนับตั้งแต่วินาทีแรกที่เธอได้ข้ามภพ จนถึง ณ บัดนี้ได้กลายเป็นคำพูดต่อว่ายาวเหยียด ดังนั้นเมื่อพูดจบจึงได้หอบราวกับวิ่งมาแสนไกล เสียงของแก้วโกสุมเงียบหายไปเป็นอึดใจ ความเงียบอันว่างเปล่ากัดกร่อนหัวใจของสิตาอินทร์จนเธอรู้สึกทรมาน “บ่แม้นเช่นนั้นเลย เจ้าสิตา” “ใครก็ตามที่ฆ่าชั้นตั้งแต่ชาติไหนๆ ชั้นอโหสิให้ทั้งนั้น ได้โปรดพาชั้นกลับไปเถอะ” สิตอินทร์ร้องไห้ออกมาจนได้ ใช่ซิ...เธออ่อนแอ...อ่อนแอกว่าดวงวิญญาณที่พูดคุยด้วยในเวลานี้มากมายนัก ความหวังของเธอจึงกลับมาอยู่ที่แก้วโกสุมเพียงคนเดียว “ตั้งสติขึ้นเถิด เจ้าสิตา หากแม้นเจ้ายังครวญคร่ำ ข้าก็จักบ่บอกสิ่งใดแก่เจ้าอีก” “อย่างเพิ่งไปนะคะ ชั้นขอโทษ” ไม่ได้นะ...หากแก้วโกสุม โกรธในสิ่งที่เธอพูดออกไปแล้วไม่กลับมาหาเธออีกใครจะพาเธอกลับบ้าน “ข้าบ่โกรธเจ้าสักน้อย เจ้าสิตา” นิ้วเรียวโปร่งใสปรากฎกรีดน้ำตาให้เธอย่างอ่อนโยน ความอบอุ่นเกิดขึ้นในหัวใจราววกับเวทมนต์ “เอาละ หลับลงเถิดเจ้าสิตา ข้าจักดึงจิตแห่งความทรงจำของเจ้าออกมา หากมโนทรงจำที่เจ้าได้กลับคืนในครานี้ จักทำให้เจ้าได้เข้าใจ เหตุใดเจ้าจึงต้องกลับมา” สิตาอินทร์หลับลงอย่างว่าง่ายเพราะในความเป็นจริงแล้วเธอเองก็รู้สึกอ่อนล้าอยู่ไม่น้อย เมื่อหญิงสาวหลับแล้วนางจงกลณีจึงออกจากที่ซ่อนอย่างแผ่วเบาแล้วห่มผ้าให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน “ท่านพี่ ข้าห่วงหลานนัก” “บ่ต้องกังวลดอก แม่จงกลณี ให้นางได้รู้เสียแต่นี้เถิด” จอมปราชญ์ที่เดินตามออกมาในเวลาไม่นาน แสดงว่าท่านทั้งสองห่วงใยและดูแลสิตาอินทร์อย่างใกล้ชิดมาตั้งแต่แรก “แต่กายนางอาจรับบ่ไหว” “เจ้าก็จงเตรียมหยูกยาไว้เถิด อาจจะได้ไข้” “เจ้าค่ะ” สิตาอินทร์เพียงได้ยินเสียงการสนทนาของทั้งสองอย่างแผ่วเบาเท่านั้น เพราะจิตของเธอกำลังดำดิ่งสู่ห้วงแห่งฝันลึกเข้าไปทุกทีๆ ในภาพฝัน...ช่างมัวหม่น...ยิ่งนัก สิตาอินทร์ ได้ยินเสียงของหัวใจสองดวงกำลังเต้นอยู่ใกล้ๆ กัน เพียงแต่ดวงหนึ่งกำลังเต้นรัวเร็ว หากอีกดวงกำลังเต้นอย่างแผ่วเบาและช้าลงช้าลงทุกที หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เตรียมใจรับภาพที่กำลังจะได้เห็น... ฉากพื้นสีแดงที่ดูเหมือนจะมีลำแสงหนึ่งพยายามทอดผ่านเข้ามายังที่ที่เธออยู่ ดั่งผ้าม่านที่ถูกขึงไว้ที่หน้าต่างซึ่งยอมด้วยสีเลือด แต่แล้วอยู่ๆ ก็เกิดมีเงาสีดำของมือขนาดใหญ่ทาบทับลงมายังกึ่งกลางของฉากสีแดงนั้น หญิงสาวพยายามดิ้นรนขลุกขลักจึงได้รู้ว่าตนเองกำลังอยู่ในน้ำ แต่กลับรู้สึกอบอุ่นสบายเหลือเกิน พลันน้ำเสียงอันอ่อนโยนของหญิงสาวคนหนึ่งก็ดังแทรกผ่านสายน้ำที่รายล้อมตัวของเธอเข้ามาให้ได้ยินอย่างแผ่วเบา “ลูกแม่...เจ้าอย่าเพิ่งเป็นอันใดไปนะเจ้า แม่รักเจ้ายิ่งนัก แม่จักรวบรวมพลังแห่งดวงจิตปกป้องคุ้มครองเจ้าเอง บ่ต้องวิตกไปนาลูก” ‘แม่’ อย่างนั้นหรือ... ความรู้สึกโหยหาในห้วงลึกภายในหัวใจของสิตาอินทร์ถูกปลุกขึ้นมา ทั้งความรัก ความคิดถึง ความอบอุ่นจากแม่ ถาโถมเข้ามาจนเต็มตื้อ หากแต่ในขณะนี้คือความทรงจำของทารกน้อยๆ ทำให้หญิงสาวมิได้หลั่งน้ำตาออกมาดั่งใจ คงแทบจะไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถหวลรำลึก หรือทำให้เกิดภาพจากมโนแห่งความทรงจำของตนเองในขณะที่อยู่ในท้องของมารดาได้ แต่เธอได้โอกาสนั้นอย่างน่าอัศจรรย์ สิตาอินทร์ตั้งใจกำหนดจิตของตนให้นิ่งเพื่อที่จะได้ตามรับรู้ความรู้สึกของทารกน้อยซึ่งคือตัวเธอในอดีตชาติเหมือนที่แล้วมา และได้พบว่าในความรู้สึกมีแต่ความว่างเปล่า ‘เด็กๆ นี่ไม่ค่อยคิดอะไรกันเลยจริงๆ แฮะ มิน่า...ถึงได้ไม่มีใครมีความทรงจำในตอนเป็นทารก เพราะว่าแทบจะไม่ได้ คิด เลยนี่เอง’ เธอรำพึงขึ้นในใจเมื่อพยายามรับรู้จิตของทารกน้อย แต่แล้วอยู่ๆ ร่างน้อยๆ ก็ดิ้นถีบตัวไปมาอย่างรุนแรงในความรู้สึกนั้นสิตาอินทร์รับรู้ได้ถึงความทรมานอย่างหนึ่ง และกระแสแห่งความอบอุ่นก็ได้แผ่ซ่านเข้ามาภายในครรภ์ เจ้าร่างกระจ่อยรับรู้โดยสัญชาตญาณ พยายามเอื่อมมือน้อยๆ ขึ้นไปสัมผัสกับผ่ามือของแม่ที่ทาบทับอยู่บนหน้าท้อง ในขณะที่สิตาอินทร์รับรู้ถึงความรู้สึกห่วงใย สายใยสายสัมพันธ์ของแม่และลูก ‘แม่’ กำลังมีอันตราย จิต...เป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์มากหญิงสาวไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้รับรู้ถึงจิตและวิญาณเช่นนี้ เธอเคยได้ยินคนทั่วไปให้ความเห็นกันไปว่า เดิมทีนั้นมนุษย์มีความดิบและเถื่อน แต่...การรับรู้ของเธอในครั้งนี้ทำให้คิดได้ว่าความเห็นนั้นไม่จริง จิตแท้จริงของมนุษย์ที่กำเนิดขึ้นในครรภ์นั้นบริสุทธิ์ เพราะไม่มีความคิดอันจะทำให้เกิดการปรุ่งแต่ง มีแต่ความสำนึกและสัญชาตญาณเท่านั้นเอง “มาแล้วเจ้าค่ะ...มาแล้ว แม่หญิงแก้วโกสุมมาแล้วเจ้าค่ะ พระสนม” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งคงกำลังร้องไห้ฟูมฟายไปพูดไปดังอยู่ไม่ไกลนัก สิตาอินทร์ไม่สามารถมองเห็นได้จึงไม่รู้ว่าใคร แต่นามแก้วโกสุมนั้นเธอคุ้นเคยดี “กลิ่นอุบล เจ้าเป็นอันใดฤา จำปาไปตามข้า บอกว่าเจ้าถูกพิษ เป็นไปได้เยี่ยงไร” “แก้วโกสุม ช่วยลูกข้า ข้าขอร้อง” “นั่นหนา ข้าจักช่วยเยี่ยงไรเล่า ทำอย่างไรดีเล่า เจ้ายังบ่ถึงเพลาประสูติการณ์แท้ฤา หลานข้าเป็นอย่างไร แล้วตัวเจ้าเล่า กลิ่นอุบล เป็นเยี่ยงไรบ้าง” แก้วโกสุมเห็นโลหิตเริ่มไหลย้อยลงมาจากมุมปากของกลิ่นอุบลก็ใจคอไม่สู้ดีระรัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความห่วงใยระคนหวาดหวั่น “บ่ต้องห่วง ข้ากำหนดกำลังจิตป้องกันลูกข้าในครรภ์เอาไว้แล้ว ประสูติการณ์นั้นข้าจักใช้พระเวทย์เร่งประเดี๋ยวนี้” “อย่านะเจ้ากลิ่นอุบล นี่เจ้า...เจ้ากำลังทนรับความเจ็บปวดทั้งหมดไว้แต่ผู้เดียวแท้ฤา หากเจ้ายังฝืนเจ้าจักต้องตาย รู้ตัวแท้บ่” “ข้ารู้ แต่...หากบ่ทำเช่นนี้ ลูกข้าก็จักต้องทรมานไปด้วย” “แต่หากเจ้ารอด เจ้าจักมีลูกอีกสักกี่คนก็ได้” แก้วโกสุมสงสารเพื่อนจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ร่ำไห้ไปพูดไปด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ นางเคยคิดริษยาเมื่อองค์เกษมราชทรงเลือกกลิ่นอุบล ทั้งๆ ที่นางทรงพบพระองค์ก่อนตั้งแต่ครั้งองค์เกษมราชยังทรงมีพระยศเป็นเจ้าชาย และเป็นผู้ชักนำให้พระองค์มาพบกับกลิ่นอุบลเองแท้ แต่ก็ต้องทำใจยอมรับเมื่อได้รู้เห็นว่าทั้งสองรักกันด้วยใจจริง “บ่ได้ดอก พระอัครชายา ทรงใช้พิษที่ทำลายโดยตรงต่อครรภ์ หากข้ารอดก็จักบ่ได้ให้กำเหนิดพระหน่อราชบุตรอีกเลย แม้บ่เป็นเช่นนั้นแท้ข้าก็ยังประสงค์ให้ลูกข้ารอดอยู่ดี” “ช่างร้ายนัก ข้าจักไปเอาเรื่องกับมัน” “เจ้าก็จักต้องตายเสียเปล่า แก้วโกสุม ทุกอย่างข้าลิขิตอักษรไว้แล้วในผ้าใส่ไว้ในกระบอกนี้แล้ว ขอเจ้าจงนำไปส่งให้จอมปราชญ์โกญจาบิดาข้าเถิด นอกจากนี้เจ้าจงวางเพลิงเผาพระตำหนักนี้เสียให้วอด เพื่อกลบเกลื่อนร่องรอยของลูกข้า ป่านฉะนี้พระอัครมชายาคงระเคะระคายเรื่องที่เจ้ามาแล้ว รีบทำตามข้าเถิด” เมื่อกลิ่นอุบลพูดจบก็มิได้รอให้แก้วโกสุมตอบ แต่นางกลับเริ่มร่ายเวทย์ขึ้นแทน... (๑) ‘ยโตหัง ภคินี อริยายะ ชาติยา ชาโต นาภิชา นามิ สัญจิจจะ ปาณัง ชีวิตา โวโรเปตา เตนะ สัจเจนะ โสตภิเต โหตุ โสตภิ คัพภัสสะ’ ---------------------------------------------------------------------------------------- (๑) คือ คาถาคลอดลูกง่าย ใช้ภาวนาแล้วลูบที่ครรภ์มารดาเพื่อให้คลอดลูกง่าย ---------------------------------------------------------------------------------------- เสียงเปล่งพระคาถาดังขึ้นด้วยดวงจิตอันได้ตัดสินใจลงไปแล้วอย่างแน่วแน่จากหัวใจของแม่ ความรัก ความเสียสละยิ่งใหญ่นัก ด้วยอานุภาพนี้ความปรารถนาแห่งนางจึงต้องดังประสงค์ ทารกน้อยแผดเสียงร้องจ้าเมื่อได้รับอากาศเบื้องนอกครรภ์มารดา กลิ่นอุบล น้ำตาหลั่งรินอาลัยสุดแสน แม้นกายเจ็บปวดเจียนตาย แต่ก็ยังมิวายฝืนสังขรปลอบขวัญเจ้าดวงอุทร “เงียบเสียลูกแม่ เจ้าจงเติบโตงดงาม ลูกของแม่ พระราชธิดาแห่งองค์บิดาเจ้า” เสียงร้องของทารกน้อยเงียบลงดั่งรู้ความ พร้อมกับลมหายใจอันขาดหายของสตรีผู้เป็นมารดา มือข้างหนึ่งซึ่งเคยได้โอบประคองเจ้าร่างน้อยกลับตกลงที่ข้างของลำตัว แก้วโกสุม และพี่เลี้ยงผู้ดูแลปล่อยเสียงร้องไห้โฮขึ้นพร้อมกัน ผืนฟ้าแดงฉานราวถูกอาบย้อมด้วยโลหิตฝูกนกการ้องร่ำฟังราวกับจะครวญให้วิเวิกแว่ว อัสดงประทับดับขวัญฟ้าหากแต่จันทรากับฉายแสงอ่อนนวลประจักษ์เหนือขอบฟ้าเร็วกว่าทุกวัน ************************จบตอน*********************** จากคุณ : กิ่งพุทธชาติ เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 17:57:35

ความคิดเห็นที่ 2 :) จากคุณ : sasatorn เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 19:43:13

ความคิดเห็นที่ 3 ;> จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 21:35:45

ความคิดเห็นที่ 4 คำผิดยังคงมี..... แต่ลดลงเยอะพอสมควรเลยครับ (เมื่อเทียบกับบทแรกๆ) มีผลทำให้อ่านสนุก และหันไปมองเนื้อเรื่องอย่างตั้งใจ ถ้าจะเทียบกับบทแรกๆ สำหรับความรู้สึกของผมแล้ว เมื่อคำผิดลงลง เหมือนงานคนละคนเขียนเลยครับ อ่านลื่นและสนุกขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และเนื้อเรื่องดูเหมือนจะเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 01:46:48