ความคิดเห็นที่ 1 สัญญารัก...ลวงใจ [ ตอนที่ 12 ] The Promise Love... จากลา....              กว่าสองอาทิตย์หลังจากเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับมินตรา บาดแผลแห่งความเจ็บปวดตามร่างกายหายสนิทดีแล้วแต่หัวใจของมินตรากลับรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก            มินตรานั่งหย่อนขาอยู่ในสระว่ายน้ำริมทะเลภายในบ้านพักส่วนตัวของวสุ เหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมาย ท้องทะเลที่กว้างไกลคล้ายกับหัวใจที่อ้างว้างของตนเอง ยามคิดถึงชีวิตที่ผกผันแล้วทำให้หล่อนเสียใจนัก ไม่เคยรู้สึกว่าตนเองต่ำต้อยขนาดนี้มาก่อน ถ้าหากเลือกได้ชาตินี้หล่อนจะไม่ขอเจอและรักอธิปเสียยังดีกว่า             “ ที่นี่เป็นไงบ้าง...พออยู่ได้มั๊ย ” รินลดานั่งหย่อนขาลงในสระว่ายน้ำข้างน้องสาวพร้อมโอบไหล่มินตราที่กำลังนั่งปล่อยอารมณ์อยู่ริมสระว่ายน้ำ  มินตราเหลือบตามองพี่สาวพร้อมกับยิ้มน้อยๆ  แววตาหม่นไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ                “ อยู่ได้ค่ะ แต่มินเกรงใจพี่ก้อง แล้วยังเรื่องที่ต้องเดินทางไปเรียนอีกด้วย “                “ ไม่ต้องกังวล  หรือเกรงใจพี่หรอก...พี่พร้อมจะช่วยน้องมินอยู่แล้ว “วสุที่เดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบได้ยินสองพี่น้องคุยกันพอดี จึงเอ่ยบอกมินตราไม่ให้ต้องกังวล              “ ถ้าเป็นมินน่ะ  ก้องเค้าเต็มที่อยู่แล้ว แล้วอีกอย่างเรื่องเรียนก้องเค้าอยากให้เราหยุดก่อนชั่วคราว พออะไรๆดีขึ้นจะให้คนขับรถรับส่งเราเอง เพราะเธอก็ใกล้จบแล้ว คงไม่มีเรียนทุกวันอยู่แล้วนี่ ”              “ พี่คะ แต่มิน “ มินตราที่จิตใจเป็นกังวลเรื่องเรียนอยู่แล้วเมื่อพี่สาวบอกอย่างนั้นก็ยิ่งลำบากใจ หล่อนกลัวแม่จะเป็นห่วงถ้ารู้ว่าหล่อนมีเรื่องรักในวัยเรียนที่ทำให้ต้องเสียเวลาในการเรียนทั้งๆที่ใกล้จะจบเต็มทีแล้ว               “ ไม่เป็นไรหรอกน้องมิน อย่างนี้แหละดีแล้ว ” วสุเอ่ยสำทับ  เขาอยากให้อธิปเคลียร์ตัวเองกับครอบครัวให้เรียบร้อยเสียก่อน  ไม่อยากให้มายุ่งกับมินตราจนเสียไปกันหมด                “ ค่ะ...อย่างนั้นก็ได้  “ มินตราถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ                ความพยายามของมินตราคงจะไม่ได้ผลนัก  ถ้ารินลดาไม่ช่วย พี่สาวของหล่อนเป็นเดือดเป็นแค้นหนักหนา  ถึงกับให้มินตราย้ายไปอยู่ที่บ้านพักของวสุที่ชะอำก่อนเพื่อหนีอธิปไม่ให้ตามเจอ มินตราเกรงใจนักแต่เพราะวสุอาสาจะช่วย  หล่อนถึงได้อยู่อย่างสบายใจโดยมีรินลดาและวสุรวมถึงอรณีและภาณุคอยแวะเวียนมาเยี่ยม   .............................................................................................                 ทางด้านอธิปยิ่งถูกกีดกันจากคนรอบข้างไม่ให้เจอมินตรามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากเจอคนรักมากขึ้นเท่านั้น   ในขณะที่เขาเพียรพยายามเสาะแสวงหามินตราแต่กลับไม่ได้เรื่องอะไรเลย  ทุกคนปิดบังไม่ให้เขารู้ว่ามินตราอยู่ที่ไหน  สิ่งเดียวที่เยียวยาจิตใจอธิปได้ในทุกวัน  ก็คงจะไม่พ้นเครื่องดื่มมึนเมาเหล่านี้ เขาดื่มเพื่อให้ลืม....และหนีปัญหาทุกอย่างที่รุมเร้า                               คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เขาดื่มอย่างเมามายจนฟุบหลับไปที่ผับแห่งหนึ่งที่เขาไปเป็นประจำ  จนพิชชาเจ้าของร้านที่เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยเอือมระอา                  “ ไอ้โอมเอ๊ย...นี่ฉันต้องส่งแกกลับอีกแล้วเหรอวะเนี่ย“ พิชชาหน้าเครียดพลางถอนหายใจอย่างเอือมระอา ไม่เคยคิดว่าน้องรหัสสุดหล่อของเขาจะเป็นเอามากกับความรักขนาดนี้ ไม่รู้จะช่วยได้อย่างไร                    “ โอมคะ เมาขนาดนี้ได้ยังไง “ สรินที่โทรเข้ามาหาอธิปแต่เขาเมาหลับไปแล้ว พิชชาจึงรับสายแทนแล้วบอกสถานที่นัดหมายให้แก่หล่อน                    สรินเพิ่งกลับจากอังกฤษ  หลังจากกลับไปธุระเรื่องมารดาถึงสองอาทิตย์ พอกลับมาก็ได้รับข่าวจากลุงอดิษว์ถึงเรื่องที่อธิปเมาหัวราน้ำทุกวัน หนังสือหนังหาไม่ยอมไปเรียน...                   “ คุณเป็นเพื่อนกับไอ้โอมเหรอ...” พิชชารู้สึกแปลกใจ  เขาไม่เคยเห็นอธิปพูดถึงผู้หญิงคนนี้ให้ฟังเลยสักครั้ง                    “ ใช่ค่ะ...พวกเราสนิทกัน  “  สรินเหลือบมองอธิปที่ฟุบหลับ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงอนาทร                      “ เดี๋ยวฉันไปส่งโอมที่บ้านเองค่ะ...จะได้ไม่รบกวนคุณ “                    “ โอเค งั้นก็ขอบคุณคุณด้วยนะที่ช่วยเป็นธุระให้  “ พิชชายิ้มออกมาอย่างโล่งใจ  เขาไม่ต้องลำบากเรื่องพาเจ้านี่กลับบ้านแล้ว อีกอย่างเขาเบาใจได้เมื่อเห็นภัทรเดินเข้ามาแต่ไกล สรินเห็นภัทรเดินเข้ามาจึงพยักหน้าให้อย่างรู้กัน                    แทนที่สรินและภัทรจะพาอธิปกลับบ้าน  กลับพามายังคอนโดของสรินแทน  ภัทรมีสีหน้ายุ่งยากใจ เขารู้สึกไม่ค่อยดีนักที่ต้องทำกับอธิปเพื่อนรักในวัยเด็กของเขาแบบนี้                    “ ขอบใจนะภัทร...บอกคุณลุงด้วยว่าฉันจะจัดการให้เรียบร้อยไม่ต้องห่วง “                      “ เอ่อ...จะดีเหรอครับ...คุณสริน“ ภัทรสีหน้าเคร่งเครียดเหลือบมองอธิปที่นอนหลับเป็นตายอยู่บนที่นอนของสรินพลางถอนหายใจ                      “ ยังไงฉันก็ต้องแต่งงานกับโอมอยู่แล้ว....ถือซะว่าช่วยคุณลุงก็ไม่เสียหายอะไร “ สรินยักไหล่อย่างไม่แคร์ ในเมื่อหล่อนเป็นฝ่ายเริ่ม ก็จะไม่มีวันถอยเป็นอันขาด                      “ แต่ชีวิตคุณทั้งชีวิต...จะมาเสียเวลากับคนที่ไม่ได้รักคุณทำไมครับ “ ภัทรรู้สึกสงสัยจริงๆ ว่าเพราะอะไรผู้หญิงคนนี้ถึงต้องยอมเสี่ยงเพื่ออะไรก็ไม่รู้ที่เขาเคยไม่เข้าใจเลย                     สรินไม่ได้ให้คำตอบอะไรแก่ภัทร  หลังจากส่งเขากลับไปแล้ว  หญิงสาวก็มานั่งมองคนเมาที่หลับอยู่บนเตียงอย่างเอือมๆ คิ้วขมวดมุ่นสีหน้าครุ่นคิดสับสน มันจะคุ้มจริงไหมกับสิ่งที่หล่อนกำลังทำอยู่ก็ไม่รู้  รู้แต่ว่าหล่อนจะต้องเดินหน้าต่อไป                                 เกือบทุกคืนที่สรินต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมายามดึก เพราะความฝัน ในฝันมารดาของสรินสวมชุดสีขาวยาวฟูฟ่องสวยงามยิ่งกว่าใครๆ  ข้างกันมีบิดาที่หล่อนรักนักหนายืนอยู่เคียงข้างกัน หน้าตายิ้มแย้มมีความสุขมากมายในวันแต่งงาน  แต่แล้วข้างๆกับบิดาของหล่อนกลับมีผู้หญิงอีกคนสวมชุดสีขาวฟูฟ่องเหมือนกับมารดาของหล่อนทุกอย่าง   แถมด้วยเด็กตัวเล็กๆสองคนเกาะกุมมือกันอยู่  ในที่สุดสรินก็สะดุ้งตื่นอีกจนได้ หล่อนฝันร้าย  หันไปมองรอบกายทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือผู้ชายที่นอนอยู่ข้างกันในสภาพเปลือย.....หล่อนนอนตะแคงมองดูเขาอย่างชั่งใจ                    ‘ถ้าคุณตื่นขึ้นมาจะทำอย่างไรกันโอม’                       เช้าแล้ว...สรินกำลังเตรียมอาหารสำหรับสองที่ กลิ่นอาหารหอมฉุย ปลุกอธิปให้รู้สึกตัวตื่นเขาขยี้ตาอย่างงัวเงียก่อนจะผุดลุกขึ้นนั่ง  ที่นี่ไม่ใช่ห้องของเขา ชายหนุ่มสำรวจตัวเองดูเมื่อรู้สึกถึงความไม่ปกติ จึงมองลงไปภายใต้ผ้านวมผืนใหญ่ ก่อนจะพบว่าสภาพของเขาคือเปลือย ....เขาอยู่ที่ไหน...กับใคร....                    “ ตื่นแล้วเหรอคะโอม“ สรินยกถาดอาหารมาวางไว้หัวเตียงข้างที่อธิปนอนอยู่                     “ สริน....คุณ!!!“ อธิปตกใจสุดขีดใบหน้าซีดเผือด                     “ ค่ะ...เมื่อคืนคุณ...กับฉัน “ อธิปมองหน้าตาที่หมองเศร้าของสรินแล้วยิ่งอึ้งหนักกว่าเดิม                     “ เรามีอะไรกัน....ฉันห้ามยังไงคุณก็ไม่ฟัง “ สรินแสร้งบีบน้ำตา จนอธิปถึงกับนิ่งไปพูดอะไรไม่ออกสักคำ                     “ ผม....ขอโทษ “ อธิปรีบลุกขึ้นอย่างลนลานจัดแจงสวมใส่เสื้อผ้าอย่างลวกๆ                     “ คุณไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ....ฉันเต็มใจ เพราะ...ฉันรักคุณค่ะ “ สรินจ้องมองอธิปด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความเสน่หาและเสียใจอย่างสุดซึ้ง.....                       อันว่ามารยาหญิงไม่ว่าจะกี่ยุคกี่สมัย ก็ยังคงใช้ได้ดีเสมอ .............................................................................................................................................                      เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จากวันเป็นเดือนเกือบสองเดือนแล้วที่มินตราอยู่ที่ชะอำ หล่อนไม่เคยได้รับแม้แต่ข่าวคราวของอธิป ทุกคนตั้งใจปกปิดเพราะคิดว่าเวลาคงช่วยเยียวยาแผลใจได้ดี   หากแต่ความเป็นจริงกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น....                      มินตราสะดุ้งตื่นทั้งน้ำตา หล่อนฝันร้ายในฝันอธิปมาบอกลาด้วยสีหน้าเศร้าหมองสุดจะบรรยาย  มินตราร่ำไห้ปริ่มว่าจะขาดใจ                     “ ฝันอะไรอย่างนี้นะ.... บ้าจริงเลยเรา เฮ้อ..“                     มินตราเหลือบมองนาฬิกาแขวนริมผนัง แล้วจึงรีบลุกขึ้นมาเตรียมอาหารเผื่อสำหรับสองที่ ล้วนแล้วแต่เป็นของโปรดของวสุ ไม่ว่าจะเป็นอเมริกาโน่ร้อนหอมฉุย  โฮลด์วีตกรอบๆ เบค่อนทอดหอมเนย และอื่นๆอีกมากมายที่หล่อนจะสรรหามาเอาใจพี่ชายใจดี                      วันนี้วสุบอกว่าจะมาหามินตราในช่วงเช้า หล่อนจำเป็นต้องออกไปจับจ่ายของใช้จำเป็นสำหรับผู้หญิงบางอย่างวสุเป็นเหมือนความจำเป็นในชีวิตอีกอย่างของมินตรา ความเป็นกันเองของเขาทำให้หล่อนรู้สึกดีทุกครั้งที่พี่ชายคนนี้มาหา                       หลังจากใช้เวลากับจับจ่ายซื้อของนานพอสมควร  วสุก็บอกให้มินตรามารอที่รถก่อน  เขาจะขอตัวไปทำธุระที่บริษัทสาขาของพ่อเขาที่อยู่ใกล้กันสักครู่ จึงเดินเรื่อยๆแบบไม่รีบร้อนดูนั่นนี่ไปพอให้เพลิน ระหว่างนั้นพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นหนังสือพิมพ์รายวันฉบับวันนี้ สิ่งที่พบบนหน้าปกหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นคือข่าวประกาศแต่งงานระหว่างอธิปลูกชายนักธุรกิจใหญ่ กับ สรินทายาทมหาเศรษฐีสัญชาติอังกฤษ                     มินตรามือไม้สั่นเทาเอื้อมหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นมาดู แล้วก็พบว่าเป็นอธิป เป็นเขาจริงๆ วันมะรืนนี้แล้วที่อธิปจะแต่งงาน จะทำอย่างไรดี                    “ น้องมิน!!!! “ วสุวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา ในมือมีหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งติดมาด้วย มินตราหน้าตาแดงก่ำเอ่ยบอกวสุด้วยน้ำเสียงสั่นเทา น้ำตาไหลนองหน้า                      “ พี่คะ โอมกำลังจะแต่งงาน “ มินตรายื่นหนังสือพิมพ์ที่บัดนี้ถูกขยำจนแทบไม่เหลือดีให้วสุดู มือไม้สั่นระริกแววตาเศร้า                   “ น้องมิน  พี่เพิ่งรู้ข่าวจากรินเมื่อกี้นี้เอง “ วสุระล่ำระลักบอก                     “ มิน..อยากเจอเขาค่ะ....พี่ “ มินตราเกาะแขนวสุพร้อมกับเขย่าแรงๆอย่างขอร้องแกมบังคับ                   “ จะดีเหรอ...น้องมิน“ วสุเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง  เขาห่วงความปลอดภัยของผู้หญิงคนนี้ยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด                   “ พี่ก้อง...ช่วยมินด้วยนะคะ “ มินตราที่น้ำตาไหลพรากมองหน้าวสุด้วยแววตาเว้าวอน ........................................................................................................................................... จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 01:15:38

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อค่ะ ^ ^                   ทางด้านอธิป เขารู้สึกเหมือนตนเองกำลังหลงทางอยู่ในหุบเขาอันเวิ้งว้างว่างเปล่าที่หาทางออกเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ทั้งเศร้าใจ เสียใจ โกรธโทษตนเองกับความเผลอเรอจนได้เรื่อง จบสิ้นแล้ว...ความรักของเขาจบลงตั้งแต่วันที่สรินมาบอกว่าหล่อนท้อง   และเขาต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น...ทั้งสองครอบครัวต่างดีใจกันยกใหญ่ถึงกับป่าวประกาศไปทั่ว อธิปไม่อยากจะคิดเลยว่าตนเองจะต้องแต่งงานอย่างรวดเร็วขนาดนี้  และคนคนนั้นไม่ใช่คนที่เขารักมาก...ไม่ใช่หล่อน ไม่มีวันที่จะเป็นมินตราได้อีกต่อไป...                     อรณีมาร่วมงานแต่งครั้งนี้ด้วยในฐานะเพื่อนเจ้าสาว เพราะสรินไม่มีเพื่อนเลยสักคนที่เมืองไทย รินลดามาร่วมงานในฐานะผู้จัดการส่วนตัวของอรณี  ส่วนภาณุมาร่วมในพิธีแต่งงานครั้งนี้ด้วยในฐานะเพื่อนเจ้าบ่าว ทุกคนต่างรู้สึกเสียใจแทนมินตราเมื่อได้รู้ข่าว  แต่พวกเขาจะไม่บอกมินตราจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้ที่อธิปจะบินไปอยู่อังกฤษกับสริน   รินลดาจะให้เวลาเป็นเครื่องรักษาเยียวยาหัวใจน้องสาวของหล่อนเอง                   งานแต่งงานถูกจัดขึ้นภายในโรงแรมระดับห้าดาวแห่งหนึ่ง มีแขกมาร่วมงานมากมายนับพันคน เพราะทั้งสองฝ่ายต่างมีหน้ามีตาในสังคม  สริน...เจ้าสาวคนสวยอยู่ในชุดแต่งงานเรียบหรู  สีหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุข  ผิดกับเจ้าบ่าวที่ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม....                      มินตราแอบมองดูคนทั้งสองอยู่อย่างเงียบๆ น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย จบแล้วความรักของหล่อนไม่เหลืออะไรอีกแล้ว                   “ ริน ” วสุเดินเข้ามาในงานเพื่อดูลาดเลาให้มินตรา จนได้เจอกับรินลดา อรณี และภาณุด้วย  ทั้งสี่คนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก รินลดาเหลียวหาดูว่าน้องสาวของหล่อนมาด้วยหรือไม่                     “ พี่มาได้ไง นึกว่าอยู่เป็นเพื่อนมินซะอีก “ ภาณุถามขึ้นอย่างสงสัยเพราะพวกเขาบอกให้วสุอยู่เป็นเพื่อนมินตรา                   “ มินเค้าเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์ ...แล้วก็บอกจะมาหานายโอมให้ได้ “ วสุสีหน้ากังวลเป็นอย่างมาก  พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นบ่าวสาวกำลังควงคู่กันทักทายแขกที่มาร่วมงาน   วสุได้แต่มองดูด้วยความโกรธแค้น เขาโกรธในความมักง่ายของอธิป  ผู้ชายโลเลคนนั้น                  “ แล้วน้องฉันไปไหนแล้วล่ะ“ รินลดาเหลียวมองหามินตราแต่ก็ไม่พบ วสุร้อนใจเมื่อมองหามินตราจนทั่วงานแต่ก็ไม่พบเหมือนกัน                  “ อ้าว..ไปไหนซะแล้ว  เดี๋ยวฉันไปตามหาก่อนนะ “ วสุรีบพรวดพราดออกไปในทันทีที่ไม่เห็นมินตราอยู่ในจุดที่เขาบอกว่าให้รอ                   มินตราเดินเรื่อยเปื่อยมาตามทางเดินไม่ไกลจากโรงแรมนัก หล่อนยิ้มเยาะให้กับโชคชะตาที่น่าขันของตนเอง สองเดือนที่ผ่านมาไม่มีประโยชน์อันใดเลย หล่อนหนีจากอธิปได้สำเร็จหรือกลายเป็นว่าอธิปเองต่างหากทีเป็นฝ่ายหนีไปจากชีวิตของหล่อน                   มินตราเดินไปอย่างไร้จุดหมาย...น้ำตาไหลเป็นทางเมื่อนึกย้อนไปถึงเวลาที่รักกับอธิป และเวลาอีกเช่นกันที่ทำให้หล่อนกับอธิปต้องเดินห่างจากกันไปอย่างไม่มีวันจะหวนกลับ  มาคิดได้เมื่อวันที่สายเป็นอย่างนี้จริงๆ  ถ้าหากไม่หนีจากอธิปไปวันนั้น  พวกเขาอาจจะไปอยู่ด้วยกันในที่ไกลๆที่ไหนสักแห่ง...คงไม่ต้องแยกจากกันไปแบบนี้.....                     จู่ๆมินตราก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีชายคนหนึ่งมายืนขวางทางหล่อนไว้ไม่ให้เดินไป...มินตราเงยหน้าขึ้นมามองก็พบว่าเป็นคนที่หล่อนคุ้นๆเหมือนว่าจะเคยรู้จัก                     “ พวกแก...พาคุณมินตราขึ้นรถ “ ภัทรสั่งด้วยเสียงเยียบเย็น มินตราถอยหนีด้วยความหวาดกลัว                    “ ปะ...ไปไหน...ไม่นะ พี่ก้องช่วยด้วย !! “  มินตราร้องตะโกนสุดเสียงพร้อมทั้งดิ้นรนเมื่อชายสองคนเข้ามาจับแขนหล่อนเอาไว้คนละฝั่ง  แต่มินตราไม่อาจจะสู้แรงได้จึงโดนพาขึ้นรถตู้จากไป...                   “ ขอโทษนะ...คุณมินตรา คุณไม่น่ามาให้คุณท่านเห็นเลย “  ภัทรยืนมองตามรถไปจนลับสายตาเขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่งานสำเร็จเรียบร้อย เขาสงสารหล่อนเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่สามารถจะช่วยอะไรได้                    วสุออกตามหามินตราจนทั่วทุกแห่งที่คิดว่าหล่อนรู้จักและจะไป  แต่ก็ไม่พบทั้งรินลดา อรณี และภาณุต่างก็ช่วยกันออกตามหา....วสุใจหายหมดแรงเมื่อคิดว่าคนที่เขารักอาจจะเป็นอันตราย... .                         มินตราถูกพบในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมาบริเวณสวนสาธารณะแห่งหนึ่งในสภาพบาดเจ็บไม่ได้สติจากการถูกรุมทำร้าย ใบหน้าบวมปูด เลือดเปรอะกรังทั่วตัว ทรัพย์สินหายไปทั้งหมด ไม่มีร่องรอยการข่มขืน ตำรวจสันนิษฐานว่าอาจมีมูลเหตุมาจากการปล้นชิงทรัพย์                     วสุกับรินลดารีบรุดมาที่โรงพยาบาลด้วยความกังวลอย่างที่สุดเมื่อได้รู้ข่าว  ส่วนอรณีกับภาณุพอรู้ข่าวก็ร้อนใจยิ่งนักจะมาเยี่ยมมินตราที่โรงพยาบาลเสียให้ได้  แต่รินลดาบอกให้รออยู่ที่บ้านฟังข่าวหล่อนจะจัดการเรื่องโรงพยาบาลให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาเยี่ยมกัน                        “ โธ่เอ๊ย..มิน เป็นมากขนาดนี้ได้ยังไงกัน  “ รินลดาแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เมื่อเห็นสภาพน้องสาวสุดที่รัก  วสุต้องคอยกอดปลอบรินลดาไว้น้ำตาไหลไม่แพ้กัน                        “ ใครมันทำเธอขนาดนี้...ถ้าพี่รู้..พี่จะฆ่ามัน “ เพราะเขาปล่อยมินตราไว้คนเดียว  จึงเกิดเรื่องเช่นนี้กับหล่อน วสุเองยิ่งเสียใจมากกว่าใครเพราะความประมาทที่เขาคิดไม่ถึงจึงเป็นเหตุให้คนที่รักต้องเจ็บหนักถึงขนาดนี้                        ทางด้านอธิปและสรินหลังจากผ่านพ้นพิธีแต่งงานไปเมื่อคืน วันนี้พวกเขาต้องเดินทางไปอังกฤษไฟล์เย็นนี้แล้ว อธิปจึงกลับมาที่บ้านเพื่อบอกลาบิดาและมารดาที่บ้าน ขณะที่กำลังจะเข้าไปหาบิดาที่ห้องทำงาน  อธิปก็ได้ยินเสียงโต้ตอบกันเป็นเรื่องของมินตรา...ผู้หญิที่เขารักเป็นนักหนา                     “ แกจัดการเรียบร้อยแล้วใช่ไหมภัทร“ อดิษว์นั่งจิบบรั่นดีอยู่ที่โซฟากลางห้อง เอ่ยถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี                      “ ครับ....คุณท่าน .แต่คุณมินตราเธอน่าสงสารมากเลยนะครับ “                      “ สงสารมันทำไม แค่นี้ยังน้อยไปฉันไม่ให้มันตายก็บุญเท่าไหร่แล้ว “ อดิษว์เอ่ยเสียงขุ่น  ด้วยน้ำเสียงขัดใจจนภัทรขยาด                        “ ตอนนี้มันอยู่ไหน...แล้วเป็นยังไงบ้าง “                        “ เอ่อ...โรงพยาบาล xx ครับ   อาการไม่สาหัสมากครับ “                        อธิปแทบล้มทั้งยืนเจ็บปวดเหลือเกินกับสิ่งที่ได้รับรู้  อยากจะเข้าไปถามเอาความจาบิดา แต่เขาเป็นห่วงมินตราจนไม่รู้จะทำอย่างไรได้ จึงให้สรินล่วงหน้าไปสนามบินก่อน ส่วนตนเองรีบรุดไปที่โรงพยาบาลทันทีที่รู้                     “ ขอโทษครับ....คุณมินตรา อิศรา...พักอยู่ห้องไหนครับ “ อธิปวิ่งเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ ก่อนจะถามจากทางโรงพยาบาล                       อธิปได้แต่ยืนมองดูอยู่หน้าห้องที่มินตรานอนรักษาตัวอยู่ คนรักของเขาบาดเจ็บขนาดนี้ หัวใจของเขาก็แทบจะสลายตามไปด้วย  มินตราต้องเจ็บถึงเพียงนี้เพราะเขาเป็นสาเหตุ  แค่คิดเขาก็ไม่มีหน้าจะไปให้หล่อนเห็นอีกแล้ว  มือไม้สั่นเทาค่อยๆจับลูกบิดประตูหมุนอย่างช้าๆอย่างชั่งใจ พลันประตูก็เปิดสวนออกมาอธิปถึงกับสะดุ้งสุดตัว ใบหน้าซีดเผือด  รินลดาเปิดประตูออกมาสีหน้าเรียบเฉย น่าแปลกที่หล่อนสงบกว่าที่คิดก่อนจะเอ่ยบางคำด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ..                     “ ได้ยินว่าทำผู้หญิงท้องเลยต้องรับผิดชอบ เชอะ คนอย่างนายนี่มัน “ คำพูดของรินลดามีแววเย้ยหยันอยู่ในทีจนอธิปใจเสีย                     “ นายจะไปวันนี้แล้วนี่ เข้าไปลามินสิ...เขายังไม่รู้ตัวเลย “ น้ำเสียงของรินลดาสั่นเล็กน้อย อย่างน้อยหล่อนก็ได้ทำตามประสงค์ของน้องสาว  คือให้มินตราได้เจอกับอธิปก่อนที่เขาจะจากไปอังกฤษ                    “ เร็วหน่อยนะ...เดี๋ยวก้องกลับมา  ฉันไม่อยากให้มีเรื่องกันอีกที่นี่ “ รินลดาเดินออกจากห้องไป แล้วปล่อยให้อธิปเข้ามา                  มินตรานอนหลับอยู่บนเตียงในสภาพอิดโรย ร่างกายผ่ายผอมซูบซีดไร้ชีวิตชีวา ตามใบหน้ามีร่องรอยเขียวช้ำและบวมปูดเป็นบางจุด  แขนซ้ายเข้าเฝือกไว้ตลอดถึงต้นแขน อธิปทนดูไม่ได้เลยกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนรัก เขาได้แต่กุมมือมินตราไว้อย่างจะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มี ในขณะที่น้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมาเป็นทาง นี่หรือคือสิ่งที่เขาทำได้เพื่อคนรักของเขา ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้อีกนอกจากปล่อยมินตราไป                    วสุที่มาถึงพอดีได้แต่แอบมองดูอย่างแค้นเคือง ใจหนึ่งก็อยากจะให้มินตราได้มีโอกาสอยู่กับอธิปเป็นครั้งสุดท้าย  ถึงแม้จะหล่อนไม่รู้สึกตัวก็ตาม...อธิปหน้าตาแดงก่ำเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เดินสวนออกมาเจอกับวสุที่ยืนอยู่หน้าประตู ต่างฝ่ายต่างทำสีหน้าไม่ถูก....                       “ ฝากดูแลมินด้วย....ผมคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว “ อธิปเอ่ยอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินออกไปอย่างเดียวดายเศร้าหมอง                     วสุนิ่งไปกับสิ่งที่ได้ยิน   แน่นอนอยู่แล้วเขาจะดูแลมินตรายิ่งกว่าชีวิต..หล่อนจะไม่ต้องมาเจ็บช้ำน้ำใจถ้าหากจะยอมให้โอกาสเขา  วสุจ้องมองมินตราด้วยความรักและสงสารทันใดนั้นจดหมายฉบับหนึ่งก็ตกลงมาจากข้างเตียงของหล่อน  วสุหยิบจดหมายขึ้นมาเปิดอ่าน ข้อความในจดหมายของอธิปคือคำสัญญาที่ขอให้มินตรารอคอย วสุเริ่มหน้าซีดเผือดลงทีละน้อย     ถึง...มินที่รักของฉัน                จนถึงตอนนี้ฉันไม่รู้จะบอกยังไง เรื่องระหว่างฉันกับผู้หญิงคนนั้นที่ต้องแต่งงานกัน  มันกะทันหันจนฉันตั้งตัวไม่ติด  ที่บอกได้คำเดียวคือ...ขอโทษ              ฉันจะรักมินตลอดไป....ไม่ว่าเมื่อไหร่ฉันจะมีมินอยู่ในใจเพียงคนเดียวเสมอ   ถ้าหากมินรอฉัน...ไม่สิ  ฉันอยากจะขอร้องให้รอ...จนกว่าฉันจะกลับมาอย่างดีกว่านี้....ถ้าถึงวันนั้น  เราแต่งงานกันนะ....ถ้าพ่อแม่ไม่ยอมรับ ฉันก็จะไม่สนใจอีกแล้ว  เราไปอยู่ด้วยกันที่ไหนสักแห่งที่ไม่มีใครตามเรานะ...ฉันอยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับมินจนกว่าเราจะตายจากกัน....จนกว่าจะถึงวันนั้น ขอโอกาสให้ฉันอีกสักครั้งนะ                                                                           รักเสมอ                                                                           โอม                      วสุอ่านข้อความในจดหมายด้วยมืออันสั่นเทา   ความรักที่อธิปมีให้กับมินตรามันลึกซึ้งจนเขาแทบจะทนอ่านไม่ไหว จดหมายฉบับนี้มินตราจะต้องไม่เห็นมัน...จะไม่มีทางให้เห็น  เขาจะเก็บมันไว้กับตัวไปจนตาย...                      ‘ฉันจะขอเป็นคนที่มินตราเลือกเอง’                      อธิปเดินทางไปอังกฤษพร้อมกับหัวใจที่บอบช้ำ เวลาคงจะช่วยเยียวยาจิตใจของเขาให้หายสนิทได้ ในสักวันเขาจะกลับมาเพื่อขอความรักจากมินตราอีกครั้ง อธิปคิดอย่างหมายมั่นจนลืมคิดไปว่าไม่มีสิ่งใดที่จะเที่ยงแท้แน่นอน โดยเฉพาะจิตใจของมนุษย์....                    มินตราฟื้นคืนสติในอีกหลายวันต่อมา ภาพแรกที่หล่อนเห็นก็คือ  วสุ....พี่ชายใจดีที่คอยเป็นห่วงเป็นใยมาตลอด   ผู้ชายที่หล่อนมักจะเห็นเขาดูดีอยู่เสมอ แต่บัดนี้วสุกลับมีสภาพแย่หนวดเคราขึ้นครึ้มเหมือนคนที่ไม่ค่อยดูแลตนเอง เป็นภาพที่มินตราไม่เคยพบเจอมาก่อนตั้งแต่รู้จักกันมา เขากำลังนั่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียง สองมือจับมือของหล่อนไว้แนบแน่นราวกับจะถ่ายทอดความอบอุ่น  มินตราถึงกับน้ำตาซึม                   “ ตื่นแล้วเหรอ...น้องมิน“ วสุที่สีหน้าเหนื่อยอ่อนรีบลุกขึ้นดูอาการ น้ำเสียงดีใจอย่างปิดไม่มิดของเขาทำให้มินตราสะท้อนใจ วสุกระตือรือร้นจะออกไปเรียกพยาบาลให้มาดูอาการของหล่อน  แต่มินตราดึงมือเขาไว้แน่นเสียก่อน                   “ ขอบคุณนะคะ  พี่ก้อง “ มินตราน้ำตาคลอเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา                    “ ขอบคุณอะไรจ๊ะ“  วสุสีหน้าฉงน                    “ ขอบคุณ...ที่รักมินมาตลอด “                    “ ขอบคุณ..ที่อยู่กับมิน“ เอ่ยถึงตอนนี้มินตราเสียงสั่นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่ น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาเป็นทาง                   “ ขอบคุณ....ที่ไม่เคยทิ้งมิน...เหมือนใครบางคน “                   “ ขอบคุณ...ที่ “ วสุโผเข้ากอดมินตราอย่างปลอบโยน                   “ ไม่ต้องขอบคุณหรอก....ทั้งหมดที่ทำไปก็เพราะพี่รักเธอ...รักเพียงแต่เธอเท่านั้น...”                   “ พี่อยากขอเป็นคนรักของเธอได้ไหม....จะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจ...จะปกป้องเธอด้วยชีวิต... .”                   “ ถึงตอนนี้เธอจะยังไม่รักพี่....แต่เธอใช้พี่ได้..ใช้พี่เป็นตัวแทนของคนคนนั้น...พี่จะรอจนกว่าเธอจะรับรักพี่อย่างเต็ม        หัวใจ “ น้ำเสียงของวสุสั่นไหวคล้ายจะกลั้นสะอื้น                   “ แต่มินไม่แน่ใจ  เอ่อ “ มินตราสีหน้ายุ่งยากใจ หล่อนกำลังสับสนอยู่ในอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นของพี่ชายใจดี                  “  ไม่เป็นไร พี่จะรอให้โอกาสพี่สักครั้ง...นะครับ “                  มินตรามองสบตาที่ฉายแววความจริงใจของวสุ แล้วพยักหน้าเป็นสัญญา...จบกันแล้วความรักของหล่อนกับอธิป ต่อไปจะขอเริ่มต้นชีวิตใหม่...ชีวิตที่ไม่มีเขาคนนั้นอีกต่อไป...วสุก้มลงจูบที่หน้าผากของมินตราอย่างแผ่วเบา                  ที่ด้านนอกห้อง รินลดาน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง  หล่อนกลั้นเสียงสะอื้นแทบไม่อยู่ อรณีและภาณุได้แต่แอบมองรินลดาสลับไปมากับสองคนที่อยู่ในห้อง ด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน ****************************************************** ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ ^ ____ ^ ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆด้วยค่ะ นักเขียนมือใหม่จะพยายามต่อไปค่ะ ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 01:23:19

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณที่เขียนให้อ่าน เขียนต่อไปนะครับ จะรออ่านเสมอ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 09:56:03

ความคิดเห็นที่ 4 โอมนี่โดนหลอกง่ายกว่าที่คิดนะ ... แต่ฝ่ายนู้ดูหมายมั่นปันมือมั่กๆ ทั้งเรื่องมินมีแต่คนมารุมรัก แต่กลับไม่มีความสุขเอาเสียเลย จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 10:08:41

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่มีฉากทำร้ายร่างกาย ความจริงน่าจะมีซักหน่อย พอเกริ่น ๆ นะ ไม่ได้ถูกข่มขืน เพราะพ่อของอธิปสั่งไว้ให้แค่พอสั่งสอน (น่าจะมีบทพูดตรงนี้ เพราะปกติ ญ ถูกฉุดนี้ ไม่เหลือแน่) พ่อของอธิปไม่ชอบมินตราขนาดนั้น เพราะมีความหลังร้ายแรงหรือเปล่า มินตรามีแต่คนมารุมรัก เพราะเธอสวยสะดุดตาเป็นพิเศษหรือเปล่า อ่านเลย ๆ ไปอีก สงสัยว่า ทำไมอธิปถึงไม่ชอบภรรยา ถึงขั้นขอหย่า ทั้ง ๆ ที่มินตราหมั่นกับวสุไปแล้ว เธอแสดงออกไม่ดีต่อเขาอย่างไรหรือ สงสัยไปเรื่อย ๆ ค่ะ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 11:04:01

ความคิดเห็นที่ 6 คุณห้าสิบป่าย ^^  ขอบคุณมากค่ะที่ติดตาม จะมาลงให้สม่ำเสมอไม่เว้นไปนานๆแล้วค่ะ คุณดีแอน^^  ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดค่ะ โอมกับมินเค้ายังจะต้องเจอกับอุปสรรคออีกเยอะเลยค่ะ >< คุณวังวน^^  ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับคำแนะนำทำให้ได้คิดอะไรอีกเยอะเลย ว่าลืมรายละเอียดที่ควรจะมีไปหลายๆจุดเลยค่ะ และกว่าจะจบคงมีจุดที่ทำให้คนอ่านรู้สึกไม่ดีกับตัวละครหลายคนในเรื่องแน่ๆเลย โดยเฉพาะโอมกับมินนี่คงเยอะหน่อยค่ะ >< จะพยายามนำเสนอให้ระมัดระวังกว่านี้ค่ะ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 18:48:27