ความคิดเห็นที่ 1 และเหมือนมีพลังอะไรบางอย่าง ดันวิญญาณของเธออย่างแรง จนกระเดนออกมาจากร่างของแก้ว และลอยหวือมาหล่นก้นจ้ำเบ้า อยู่ข้างๆเจ๊รานี ร่างของแก้วที่ไม่มีลูกไม้สิงอยู่จึงทรุดฮวบลงไปทันที ดีที่ปราการรับเอาไว้ทัน “โอ๊ย...เจ๊ทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ”  ข้อมือของเธอเกิดเป็นรอยไหม้  “ทำไมฉันถึงได้กระเดนออกมาจากร่างแก้วได้ล่ะเจ๊” “หล่อนก็ดูที่ข้อมือของพ่อหนุ่มป้อมสิ”  เจ๊รานีบุ้ยปากให้เธอดู “สายสิญจน์ ” “ก็ใช่น่ะสิยะ พ่อแขวนพระ ลูกผูกสายสิญจน์ ผีกับสายสิญจน์มันไม่ถูกกัน อยู่ใกล้กันไม่ได้” “ปัดโธ่เอ๊ย...เพราะไอ้คนเข็นผักนั่นแท้ๆเลย ...เจ๊แล้วแก้วจะเป็นอะไรหรือเปล่า?” “ไม่เป็นอะไรมากหรอก เดี๋ยวพอฟื้นขึ้นมา ก็แค่มึนๆ เบลอๆ จำอำไรไม่ได้ก็เท่านั้นแหล่ะ”  ลูกไม้ไม้เป่าปากด้วยความโล่งอก  “แต่หล่อนนี่สิได้แผลกลับมาด้วยนะเนี่ย เป็นอะไรมากหรือเปล่า” “ฉันไม่เป็นอะไรหรอกเจ๊ แสบๆร้อนๆนิดหน่อย แค่แก้วไม่เป็นไรฉันก็สบายใจแล้วล่ะ” “ป้อม ลุงปราบ แก้วเป็นอะไรไปหรือจ๊ะ?” แก้วถามเมื่อรู้สึกตัว “แล้วแก้วมาทำอะไรอยู่ตรงนี้?” ปราบดาและปราการมองหน้ากันงงๆ “แก้วจำอำไรไม่ได้เลยหรือ?”  ปราการเอ่ยถาม “จำไม่ได้จ้ะ แก้วจำได้แค่ว่ากำลังยืนคุยอยู่กับป้อม แล้วภาพเหตุการณ์มันก็หายไป มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อกี้นี้แหล่ะจ้ะ” “แล้วแก้วจำได้ไหม ว่าคุยอะไรกับลุงบ้าง?” “แก้วคุยกับลุงปราบด้วยหรือจ๊ะ ทำไมแก้วจำไม่เห็นได้เลย” แก้วยังงงๆ “แก้วบอกฉันว่าแก้วจะมาซื้อน้ำเต้าหู้ไปให้ยามหน้าบ้าน”  ปราการทวนความเดิม “แล้วแก้วก็บอกลุงว่า เป็นหวัด แล้วก็ห้ามไม่ให้ลุงเข้าใกล้ๆ”  แก้วพยายามจะนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก “แก้วเนี่ยนะมาซื้อน้ำเต้าหู้ แล้วก็บอกลุงว่าแก้วเป็นหวัด แต่ยามที่บ้านแก้วเขาลาพักร้อน แล้วแก้วก็สบายดี ไม่ได้เป็นอะไรนี่จ๊ะ”  แก้วยังคิดไม่ตกว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ “ตายแล้วเจ๊ ยายแก้วไปพูดแบบนั้น เดี๋ยวลุงปราบก็สงสัยกันพอดี” “ก็เจ๊บอกแล้วไง ว่าเหตุการณ์มันต้องเป็นแบบนี้ เจ๊ว่าเราสลายตัวไปตั้งหลักกันก่อนดีกว่า ถ้าอยู่ตรงนี้ต่อ เจ๊มีความรู้สึกลึกๆของหัวใจว่า งานมันจะงอก” “ก็ดีเหมือนกันนะเจ๊ เราไปที่งานเผาศพฉันดีกว่า นี่ก็ใกล้เวลาแล้ว” และทั้งสองตนก็หายวับออกไปจากตรงนั้นทันที ควันสีเทาค่อยลอยเคลื่อนออกจากปล่องเมรุ น้ำตาแห่งความเสียใจของแขกเหรื่อและญาติพี่น้อง ที่มาร่วมในงานฌาปนกิจในครั้งนี้มีมามิได้ขาดสาย รวมทั้งเจ้าของร่างที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับก็เช่นกัน “เจ๊ ฉันไม่เคยนึกเลยนะว่าวันนึง ฉันต้องมางานศพของตัวเอง”  ลูกไม้เอ่ยเสียงเศร้า “ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมฉันถึงได้อายุสั้นนัก ฉันยังอยากอยู่กับพ่อกับแม่ กับน้อง ฉันยังไม่อยากจากพวกเขาไป ฉันเรียนจบมหาวิทยาลัย ฉันกำลังจะได้ทำงาน ฉันกำลังจะเริ่มต้นอนาคตดีๆ มีชีวิตใหม่ เลี้ยงพ่อแม่ให้สุขสบาย ทำไมล่ะเจ๊ ทำไมมันต้องมากลายเป็นแบบนี้ด้วย” ลูกไม้เอ่ยทั้งน้ำตา เจ๊รานีก็อดที่จะร้องไห้ตามไปด้วยไม่ได้ “หล่อนก็คิดซะว่า ชาตินี้หล่อนทำบุญกับพวกเขามาแค่นี้ หล่อนหมดเวรหมดกรรมก็เลยต้องจากกับพวกเขามาก่อน” เจ๊รานีปลอบใจ แต่ตัวเองก็ยกผ้าเช็ดหน้าลายลูกไม้สีเขียว ขึ้นมาซับน้ำตาที่หยดแหมะๆ “แต่มันกะทันหันไปนะเจ๊ ฉันยังไม่ได้สั่งเสีย ไม่ได้ลาพวกเขาสักคำมันไม่ยุติธรรมเลยนะเจ๊ ...เจ๊ดูสิแม่ฉันต้องเสียใจแคไหน ที่ฉันต้องมาตายไปแบบนี้ ฉันสงสารแม่ ” ลูกไม้มองไปที่มารดา ซึ่งยืนร้องไห้เจียนจะขาดใจอยู่หน้ารูปถ่ายของลูกสาวตัวเอง “คอยดูนะถ้าฉันรู้ตัวว่าคนที่  ฆ่าฉันมันเป็นใคร ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่” ลูกไม้กำมือแน่นอย่างแค้นเคือง จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 08:55:54

ความคิดเห็นที่ 2 “ลูกไม้ลูกแม่ แม่รักลูกนะ รักมากที่สุดในชีวิต ชาติหน้ามีจริงหนูมาเกิดเป็นลูกแม่อีกนะลูก ชาตินี้ลูกบุญน้อยเหลือเกิน ทำไมต้องจากแม่ไปเร็วขนาดนี้ด้วยล่ะลูก” ราศีเอ่ยด้วยน้ำตานองหน้า “แม่อย่าร้องไห้สิจ๊ะ ถ้าลูกไม้มาเห็นเดี๋ยวจะไม่สบายใจ” เตยหอมปลอบมารดา “ลูกไม้มันไปสบายแล้วนะแม่ อย่าร้องไห้ให้ลูกเห็นเลย เดี๋ยวลูกจะมีห่วง”  เทวากอดปลอบภรรยา ตาแดงกล่ำ เพราะพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่สามารถที่จะห้ามหยดน้ำตาแห่งความเสียงใจเอาไว้ได้เช่นกัน ลูกไม้มองภาพนั้นด้วยความสะเทือนใจ “โธ่...พ่อจ๋า แม่จ๋า เตย ไม้ขอโทษ  ไม้ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ไม้ไม่ได้อยากจากพ่อกับแม่ไปเลยนะ แต่ไม้ไม่รู้จะทำยังไง  ไม้ขอโทษ ๆ” “เตย พาลูกไม้กลับบ้านเราเถอะลูก” เทวาเอ่ย “จ้ะพ่อ ” เตยหอมหยิบเอารูปของพี่สาวมากอดไว้  “ลูกไม้ กลับบ้านเรากันนะ กลับไปอยู่ที่บ้านของเรา” เตยหอมน้ำตาริน ลูกไม้เองก็เช่นกัน “ยายลูกเกด อย่าเพิ่งร้องไห้รีบหนีเร็วเข้า” “หนีอะไรเจ๊?” “หนีก่อนเดี๋ยวค่อยถาม ไปเร็วเข้า” “เจ๊ นี่เราหนีอะไรเนี่ย?” ลูกไม้ถามเมื่อหนีมาถึงที่หมายนั่นก็คือต้นกล้วยของเจ๊รานีนั่นเอง “ก็หนีท่านยมฑูตน่ะสิ” “ยมทูต แล้วทำไมต้องหนีด้วยล่ะ?” “ถามแปลก ไม่หนีก็ถูกจับน่ะสิ” “ถูกจับ?” “ใช่ ท่านยม จะลงมารับดวงวิญญาณ ที่ถึงที่ตายเพื่อไปชดใช้กรรมในนรกน่ะสิ” “จริงหรือเจ๊ แล้วเขาจะมารับฉันไหม?” “ไม่ใช่แค่หล่อนหรอก แต่เป็นดวงวิญญาณ ที่หลบหนีการไปชดใช้เวรกรรมก็ต้องโดนจับไปหมด เจ๊เองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยถ้าถึงเวลาของเจ๊ เจ๊ก็ต้องไปเหมือนกัน” รานีบอกเสียงอ่อย “รู้ตัวก็ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้น จงยอมไปกับเราแต่โดยดี เราจะได้ไม่ต้องใช้กำลัง” ลูกไม้และเจ๊รานีหันไปดูทางต้นเสียง เจ๊รานีตาโตอย่างตกใจ “ท่านยมฑูต !” จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 08:57:33

ความคิดเห็นที่ 3 อั้ยยะ  พูดถึงยมฑูต ยมฑูตก็มา แล้วจะเจรจากันอย่างไร ถึงจะได้กรีนการ์ดให้อยู่โลกมนุษย์ได้ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 09:49:21

ความคิดเห็นที่ 4 เพิ่งหัดสิง ทำได้ขนาดนี้ก็ถือว่าเก่งและน่ารักแล้ว^^.. ต่อไปเครื่องรางของขลังที่ไหนก็ไม่ต้องกลัว จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 10:04:54

ความคิดเห็นที่ 6 ลูกไม้ลาย...เฮี้ยน ญาณนดา (ชนมนธรส) (ภาพนี้เป็นเพียงภาพใกล้เคียงเพื่อใช้แสดงอิมเมจของตัวละครเท่านั้นนะคะ) จากคุณ : ลูกไม้ลาย...เฮี้ยน (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 11:50:37

ความคิดเห็นที่ 7 เจ๊รานีเธอช่างครีเอทชื่อให้หนูลูกไม้มาก.. ไม่รู้ว่ากว่าจะจบเรื่อง..หนูลูกไม้จะได้ชื่อใหม่กี่ชื่อกันเนี่ย 55+ จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 15:29:05

ความคิดเห็นที่ 8 เอาละสิ หนูลูกไม้จะไปขออะไรกับท่านยมละเนี่ย.. หรือว่าเจ้รานีจะยอมไปก่อน เพื่อให้หนูลูกไม้ได้อยู่ต่อไป แต่ถ้างั้นก็ขาดพี่เลี้ยงอ่ะสิ.. จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 17:29:38

ความคิดเห็นที่ 9 ลุ้นๆๆ ไปอ่านตอนต่อไปกันดีกว่า มาอัพถึงตอนที่ 9 แล้วจ้า คุณ N_Foxtrot ^^.. จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 19:25:53