ความคิดเห็นที่ 1 หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงหนุ่มตาคมคนเมืองโจดปูร์  ที่อยู่ในบันทึกหน้านี้ ยังจำได้ดี ถึงเสียงหัวเราะทุ้มเบาของชายหนุ่มเมื่อมีโอกาสได้พบกันอีกหลายครั้งทั้งที่เมืองไทยและหนึ่งครั้งที่อินเดียบ้านเกิดของเขา หนุ่มโจดปูร์  คนตาคมนิสัยสุขุม หากซ่อนอารมณ์ขันเอาไว้ใต้ดวงหน้าคมคายอย่างแนบเนียน ยังคงชอบล้อหล่อนเล่นอยู่ไม่วายทุกครั้งที่พบกัน ว่าหล่อน ” โกหกไม่เนียน” และจากวันนั้น จนถึงวันนี้  ราชวดีก็ยังไม่มีโอกาสเปลี่ยนคำนำหน้าจาก Miss.เป็น Mrs.เลย นอกเหนือจากหนุ่มที่มาจากเมืองสีฟ้าในอินเดีย  ในไดอารี่เล่มน้อยของหล่อน ยังบันทึกถึงหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่อีกหลายคน ที่พบเจอระหว่างการเดินทาง บันทึกไว้ทำไมกันนะ?  กันลืม? เอาไว้รำลึกถึงคืนวันอันเบิกบาน ระหว่างการเดินทาง ซึ่งอาจไม่มีโอกาสหวนกลับไปอีกเป็นครั้งที่สอง? แล้วใครบางคนล่ะ?   ราชาวดีอดกระซิบถามหัวใจตัวเองไม่ได้ ใครบางคน ที่ไม่เคยปรากฏอยู่ในไดอารี่สีแดงของหล่อนเลย  แต่เหตุไฉน ชื่อของเขา ภาพของเขา เงาของเขา จึงจารึกอยู่ในหัวใจของหล่อน อยู่ในสมอง อยู่ในห้วงความคิดคำนึง เหตุไฉนหล่อนจึงคิดถึงเขาอยู่ไม่รู้วาย หล่อนรู้อยู่เพียงอย่างเดียว ว่าเขาคนนั้น เป็นเรื่องราวที่หล่อนอยาก”อุบเอาไว้คนเดียว” ไม่อาจแบ่งปันให้ใคร แม้แต่จะบันทึกลงในไดอารี่ส่วนตัวก็ไม่อยากทำ  ไม่อยากเลย “ราชคะ” “ดีดี้  คิดถึงคุณ” ..................................................................................................... เกือบเก้าปีเต็มแล้วสินะ นับจากวันที่หล่อนไปเยือนดินแดนแห่งขุนเขาตระการตา นามว่า”เนปาล” เป็นครั้งแรก ยังจำความรู้สึกตื่นตาตื่นใจได้เป็นอย่างดี  ณ เมืองสวยในโอบล้อมของภูเขาหิมะแห่งนั้น    ที่นั่น เป็นแห่งแรก ที่หล่อนเรียกตัวเองว่า “ Backpacker” ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ จำได้ดีถึงการเดินทางอย่างสนุกสนานกันสองคนกับคู่หู  สองสาวตัวกลม กับเป้บนหลังคนละใบ เพื่อนของหล่อน มีกระเป๋าขนาดเล็กสะพายเฉียงติดตัวไว้ด้านหน้าอีกหนึ่งใบ ในขณะที่หล่อน เลือกใช้ย่ามปักลายสวยฝีมือชาวเขาของเมืองไทย เพื่อเอาไว้ใส่ของเล็กๆน้อยๆ รวมทั้งกล้องถ่ายรูปให้หยิบใช้ได้ง่ายระหว่างวัน แน่ละ ราชาวดีคิดว่าย่ามมันเท่ห์  มันแนว  มันจุของได้เยอะหากต้องการ  มันบางเบา สายผ้าของย่ามกว้างแบนบาง ไม่เจ็บยามสะพายพาดไหล่  แต่คู่หูของหล่อนกลับบอกว่าราชาวดีดูเหมือนเด็กวัด เหมือนลูกศิษย์พระ ที่เดินตามพระภิกษุรับบิณฑบาตรในเมืองไทย ไม่เข้ากันกับหญิงสาววัยนักศึกษามหาวิทยาลัย ณ ขณะนั้นเอาเสียเลย ........ ครั้งนั้น แม้คู่หูจะให้ความเห็นที่ไม่เข้าท่าขนาดไหน แต่ราชาวดีก็ยังมั่นใจ ที่จะสะพายย่ามของหล่อนต่อไปจนจบทริป........   มือขาวนวลพลิกไปอีกหน้า วันที่เขียนลงในหน้านี้ เป็นสองวันหลังจากที่กลับมาถึงเมืองไทยแล้ว  ยังจำได้ว่าเพื่อนฝูงที่คณะให้ความสนใจหล่อนมากพอดู เพราะนับเป็นคนแรกในรุ่น ที่มีโอกาสไปเยือนเมืองสวยสุดขอบฟ้าแห่งนั้น  แถมยังแบกเป้ไปเองไม่ได้พึ่งทัวร์อีกด้วย  เท่ห์ซะไม่มี ........................................................................... ไดอารี่สีแดง ........เนปาล เมืองที่เหมาะเหลือเกินกับคนเบื่อโลก..... 8 ม.ค. 2547 ฉลองปีใหม่ ด้วยการไถลต่ออีกสองวัน กลับไปเรียน เพื่อนๆถามกันเกรียว ว่าสนุกแค่ไหน "อืมม์ ...... ถ้าหล่อนเป็นคนประเภท ใครๆก็ไม่รักละก็ ไปเลยนะ ไปเลย ซื้อตั๋วไปเล้ย เนปาล เนี่ย" ฉันตอบ ..................................................................................................... แต่คำตอบข้างบน ไม่การันตีสำหรับนักเที่ยวกับกรุ๊ปทัวร์นะคะ เพราะว่าโดยประสบการณ์ตรง ของการแบกเป้ เทิ่งๆของสองสาวชาวไทย เราพบว่าแม้ภาษาอังกถษ ที่ยังอาจติดขัดบ้างเมื่อแรกไปถึง ก็ดูจะเหมือนหล่อลื่นด้วย น้ำมันชั้นดี ที่เนปาลนี่ ยากมากสำหรับอาการน้ำลายบูด เพราะเราจะต้องพูด ต้องตอบคำถามสารพัน ไม่ว่าจะข้างถนน บนรถเมล์ ที่พัก ร้านอาหาร ร้านค้า ยิ่งแหม เวลาซื้อของงิ สนุกสุดๆ แต่ที่น่าสนุกไปกว่านั้นก็คือการผลัดกันขายขนมจีบกับหนุ่มเนปาลี และ อะแอ้ม มีตัวอย่างจะเล่าให้ฟัง....... ..............ฉาก สนามบินตรีภูวัน อาคารผู้โดยสารในประเทศขาออก ........... เราอรุณสวัสดิ์ นครกาฐมัณฑุ ในเวลาเช้าตรู่ เทอร์โมมิเตอร์ ที่คล้องคอบอกว่า หนาวมาก เฉียดเลขศูนย์ สาวไทยยืนตัวสั่นอยู่หน้าประตู ก่อนจะกรูเข้าไปภายในอาคารพร้อมๆกับคนอื่น เช้านี้ เรามีนัดกับเมาท์เท่นไฟล้ท์ ยังไม่ได้เวลาเช็คอิน เรามองหาของกินแก้หนาว เห็นมีแค่สาวใหญ่เนปาลี นั่งอยู่มุมหนึ่ง รอบตัวมีกระติกน้ำร้อนวางเรียงราย ฉันเข้าไปนั่งยองๆ เนปาลีที ถูกรินลงถ้วย ราคาถ้วยละ 10 รูปี เรานั่งจิบชากันเงียบๆ ไม่นานเท่าไหร่ก็มีเสียงทักทาย หนุ่มผิวคล้ำจัด ในเครื่องแบบของบุดดาแอร์ ยืนเอามือซุกกระเป๋า นัยน์ตาพราว และชวนเราคุย ดูเหมือนธรรมดามาก เมื่ออยู่ที่นี่ที่จะมีคนชวนคุยก่อน และเราพบว่าเพื่อนหน้าใหม่สามารถถามคำถามได้หลากหลาย ภายในสองนาที รายนี้ก็เหมือนกัน "คุณมาจากไหนน่ะ ญี่ปุ่นเหรอ" ว่าพลางก็หย่อนก้นนั่ง ต่อมาก็ "มากันสองคนน่ะเหรอ คุณแต่งงานหรือยัง" นั่น แค่คำถามที่สาม นี่ก็กินขาด ขนาดโดยนิสัยที่ฉันชอบมีปฏิสัมพันธ์ กับคนตั้งมาก ยังไม่ค่อยจะกล้าไปถามใครเขาอย่างนี้เลย ถ้าอยากรู้จัดๆก็ได้แต่กระมิดกระเมี้ยนเลียบๆเคียงๆเอา มาเที่ยวหลายวันเข้า จากที่คิดว่าตัวเองขี้เหร่ อ้วนกลมไม่มีใครเกี้ยวที่บ้านเรา แต่ถูกหยอกที่นี่จนเป็นเรื่องธรรมดา ทำให้สาวไทยปากไว โกหกไปโดยอัตโนมัติ "แต่งแล้ว โอ้ย สองปีแล้ว " คู่หูมองหน้าขำๆ " แล้วเพื่อนยูล่ะ" หนุ่มบุดดาแอร์บุ้ยหน้าถาม " แต่งแล้วเหมือนกัน" หนุ่มหน้าคล้ำ ทำหน้าไม่เชื่อถือ แล้วชวนคุยต่อ เราคุยกันรัวเร็ว ต่อปากต่อคำแบบไม่มีใครยอมใคร ตาคนนี้คุยเก่งจริงๆ นั่งยิ้มแย้มอยู่แพล็บเดียว ก็โดนชมกลางแสกหน้า "ตาของยูสวยจัง" " เฮ่ย ฉันแต่งงานแล้วนะ" " ไม่เป็นไร ชมได้ ยูรู้ไหม ว่างานอดิเรกของผมคือเขียนกลอน แล้วตอนนี้ ....." หมอจ้องตาฉันเอาซึ่งๆหน้า "ตาสวยๆของยูมันเหมือนพูดได้ มันสดใส และอารมณ์กวีของผมมันเกิด  มีกระดาษไหม?" คู่หูของฉันช่างแสนดี คว้าสมุดฉีกดึงออกมาให้ หนึ่งแผ่น แถมเอียงหน้ามากระซิบแกล้มหัวเราะ "ดูสิว่าจะมาไม้ไหน" หนุ่มหน้าทะเล้นจ้องตา ฉันเองก็คาดว่านัยน์ตาตัวเองคงพราวมากอยู่เหมือนกัน ก็มันขำออกจะตาย ไอ้หนุ่มรำพันเบาๆ "When I saw your eyes...." ว่าแล้วก็ก้มลงจดยิกๆ เพื่อนฉันหัวเราะพรืด ฟังหนุ่มรำพันต่อ "I saw paradise and I forgot each and everything for a while." เสร็จแล้วก็เซ็นชื่อยิกๆ With lov.....Amex ฉันแกล้งโวยวาย กลบเสียงหัวเราะลั่นๆของตัวเอง "ฉันแต่งงานแล้วนะ ทำไมยังลงท้ายว่าด้วยรักอีกเล่า" หนุ่มเนปาลี ยิ้มกร่อยๆ "ขอโทษที มันชินน่ะ" หลังจากนั้น เราก็แอบนินทากันเป็นภาษาไทย ฉันว่านะ หมอนี่ ต้องมีกลอนบทนี้ ไว้หากินแหงๆเล้ยยยยย ใครไปเนปาล พบหนุ่มขี้เล่น ในชุดของบุดดาแอร์ ชื่อเอเมกละก็ อาจได้เพลงยาวมาไว้ป็นของที่ระลึกก็ได้นะ ................................................................................................... นึกถึงเรื่องนี้ทีไร  อืมห์ แม้ปากจะบอกเพื่อนๆว่าไปเนปาลจะไม่มีโอกาส ‘น้ำลายบูด’ แต่...ความจริงมันคง  หึ คงไม่จริงเสมอไปหรอก เพราะหนุ่มเนปาลีบางคนนั้นก็ช่างพูดน้อย สงวนปากสงวนคำเสียเหลือกิน ใครบางคนในความคิดคำนึง ช่างพูดน้อยเหลือแสน  หากไม่นับนัยน์ตาคมและสื่อความรู้สึกราวกับจะ ‘พูดได้’ ราชาวดีคงแทบ ‘ถอดใจ’ ใครคนนั้น มักใช้สายตาคมลึกซึ้ง จับจ้องสิ่งรอบตัวอย่างพินิจพิจารณา ใบหน้าแม้จะยิ้มยากไปสักหน่อย หากสีหน้าก็ดูละมุน ไม่ดุดันอะไร ใครคนนั้น  มักเงียบเฉยอยู่ในอาการอันสงบ หากกับคนใก้ลชิด เขายินยอมเปิดเผยความรู้สึกผ่านแววตา  ยามมีเรื่องเศร้ากระทบใจ นัยน์ตาคมของเขาช่างดูโศกเศร้าจนหล่อนใจหาย  แต่หากยามชื่นบานแจ่มใส ก็ทำให้หล่อนแทบจะเอาทุกอย่างที่มี มาขอแลกเพื่อประวิงแววตานั้นไว้ให้ยาวนานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ช่างน่าเสียดายนัก  ที่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ เรื่องราวอันจะทำให้แววตาของเขาแจ่มใสชื่นบานนั้น ช่างมีน้อย...  น้อยเหลือเกิน “ราชคะ” “ดีดี้ รักคุณ” ................................................................................................... แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 55 13:01:47 แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 55 13:39:54 จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 15:40:04

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ หนอนแบกเป้เป็นมือใหม่พึ่งหัดเขียน หวังในคำแนะนำอันมีค่ายิ่งของเพื่อนนักอ่านทุกท่านค่ะ หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นโดยมีแรงบันดาลใจมาจากประเทศเนปาล ซึ่งผู้เขียนได้เคยไปแบกเป้เที่ยวมาครั้งหนึ่ง  เหตุการณ์บางอย่าง สถานที่บางแห่ง ถูกนำมาใช้ประกอบเพื่อความสมจริง ด้วยใช้ข้อมูลจากประสบการณ์ตรงที่ได้พบเห็น และจากข่าวหนังสือพิมพ์บ้างเล็กน้อยเท่านั้น และมาใช้จินตนาการแต่งเติมเอาโดยประสงค์เพื่อมุ่งหวังความบันเทิงเป็นสำคัญ แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 55 12:59:17 จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 15:43:44

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านไปได้สักหน่อยนึง รู้สึกอยากออกเดินทางเลยค่ะ แต่จุดหมายยังไม่รู้อยู่ที่ไหน ปล.สัญญาว่าจะกลับมาอ่านให้จบค่ะ แต่งต่อเรื่อย ๆ นะคะ จากคุณ : Psycheza เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 12:37:56

ความคิดเห็นที่ 4 รอติดตามตอนต่อไปนะคะ... จากคุณ : เอริชา เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 14:23:22

ความคิดเห็นที่ 5 สวีสดีค่ะคุณ Psycheza  คุณเอริชา ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 14:07:44