ความคิดเห็นที่ 1            "เรื่องแบบนี้สมควรบอกเล่าในที่รโหฐานเท่านั้น  มิควรแพร่งพรายออกไป...เจ้าเป็นน้องสาวคนสุดท้องของพี่   พี่ย่อมห่วงหาอาทรเจ้ายิ่งกว่าผู้ใดรู้หรือไม่  ด้วยว่าเจ้าอ่อนด้อยเดียงสากับบุรุษเพศยิ่งนัก  แม้ว่าเจ้าจะโฉมงามสักเพียงใดก็อย่าได้ลำพองตน  จงเชื่อพี่เถิดอันชาติบุรุษมิเคยเพียงพอกับสตรีนางเดียว  แล้วยิ่งพี่ได้ยินมาว่านางเชลยต่างเมืองที่มาเป็นบรรณาการนั้นงดงามหมดจดยิ่งนัก  การนี้มิสำคัญเพียงแต่เจ้าเท่านั้นแต่สำคัญถึงบ้านเมืองเราด้วย"            "หมายความว่าอย่างไรเพคะเสด็จพี่  หม่อมฉันไม่เข้าใจ" พระขนงโก่งงามที่วาดไว้ขมวดมุ่น  รับสั่งของพระเชษฐคินีดูลี้ลับยิ่งนัก  แม้แต่เคียงฟ้ายังต้องหยุดนิ่งคอยรับฟัง            "นางคนนี้มิใช่จะมาเป็นเสี้ยนหนามของเจ้าเท่านั้น  แต่หากสวามีเจ้าลุ่มหลงเสน่ห์นางเข้าล่ะก็จะมีผลเสียหายต่อบ้านเมือง  น้องพี่เจ้าอย่าลืมสิว่านางมาจากที่แห่งใด  กันทรานครของนางนั้นเป็นอริราชศัตรูที่พ่ายศึกแก่จุมภะปุระ  นี่คงคิดใช้แผนหญิงงามล่มเมืองจึงจงใจส่งนางคนนี้มา แต่เสด็จพ่อเราหรือก็ชราแล้วหาได้ต้องการนางสนมเพิ่มไม่  จึงได้ประทานแก่สวามีเจ้า...."            "เสด็จพี่ทรงคิดมากเกินไปหรือเปล่าเพคะ?   การถวายนางเป็นบรรณาการนั้นเป็นเพียงราชประเพณี  อีกทั้งนางมาอย่างเดียวดายผู้คนติดตามก็มิได้มากมาย  เพราะนางหาได้เป็นธิดากษัตริย์  แต่เป็นเพียงเชื้อพระวงศ์ชั้นปลายแถวเท่านั้น  จะคิดการใหญ่ดังที่กล่าวมานั้นเห็นทีจะเป็นการหาเจียมตัวไม่"             หญิงอีกนางในร่างมหิตาเทวีฟังคำวินิจฉัยของพระนางแล้ว  ถึงกับต้องเอ่ยปากชมเชยออกมา  สมแล้วที่เป็นธิดาคนโปรดของพระบาทเจ้าและพระแม่เจ้า  หากมิใช่เรื่องของดวงฤทัยแล้วทรงจะปราดเปรื่องปรีชายิ่งนัก            "เจ้าสิคิดน้อยเกินไป!!" พินทุมณีเทวีสดับฟังพระน้องยาทูลคัดค้านแล้วก็ทรงกริ้ว  ถึงกับปัดพระกรองค์ขนิษฐาทิ้ง            "เจ้าลืมแล้วหรือว่าสวามีเจ้าเป็นผู้ใด จอมทัพแห่งจุมภะปุระใช่หรือไม่?  แล้วกำลังไพร่พลมิใช่ขึ้นอยู่ที่เขาหรือ  หากเขาหลงจริตมารยานางนั่นเข้า  กองทัพของเรามิสั่นคลอนหรือ?"            "แต่....ภูวิษะเจ้าเพิ่งจะครองตำแหน่งจอมทัพได้ไม่นาน  อีกทั้งยังมีขุนทัพท่านอื่นๆ ด้วย  ไม่ว่าจะเป็นสวามีของเสด็จพี่กัมลาภาอีกเล่าเพคะ  หากเป็นเช่นนั้นสู้เจาะจงถวายนางงามแก่จอมทัพที่มีบารมีในจุมภะมาช้านานจะมิดีกว่ารึเพคะ?   อีกทั้งทางกันทรานครก็มิอาจทราบได้ว่าเสด็จพ่อจะประทานนางนี้แก่ผู้ใดอีกด้วย"   พินทุมณีเทวีทรงนิ่งอึ้งไป   เมื่อพบว่าทรงประเมินสติปัญญาขององค์ขนิษฐาต่ำทรามกว่าความเป็นจริงมากนัก            "เฮ้อ...เจ้าไม่เชื่อพี่ก็ตามใจ...อันที่จริงแล้วข้าก็ไม่อยากพูดมากกว่านี้หรอก เรื่องเกี่ยวกับสวามีสุดที่รักของเจ้านั้น  พูดไปก็มีแต่จะทำให้เราพี่น้องขุ่นเคืองกันเปล่าๆ   เรื่องที่เจ้าค้านมานั้นพี่ก็อยากจะเห็นด้วยดอกนะ...หากมิติดปมดำที่ค้างคาในใจพี่มานาน"  ตรัสแล้วก็ทรงผินพักตร์เมินไปทางอื่นมิสบสายพระเนตรมหิตาเทวีอีก            "ปมดำอันใดค้างคาในพระทัยกันเพคะ?"            "ช่างเถอะ....ถือว่าพี่ไม่มาที่นี่  แล้วก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้เลยก็แล้วกัน" ตรัสจบก็ทรงยืนขึ้นและทำท่าจะเสด็จดำเนินไป    ไม่นำพาเรื่องที่ได้ว่ากล่าวไปเลย            "เดี๋ยวสิเพคะ...เสด็จพี่อย่าทรงน้อยพระทัยไป  มีสิ่งใดก็ทรงตรัสมาเถิดเพคะ"            "นั่นสิเพคะ อุตส่าห์เสด็จมาถึงตำหนักนี้แล้ว จะมิทูลความวิตกในพระทัยให้พระขนิษฐาทรงทราบเลยหรือเพคะ? " นางบัวลออทูลทัดทานขึ้นมาอีกผู้หนึ่ง  ทำให้พินทุมณีเทวีเกิดอาการลังเลพระทัย            "แต่ว่า....พี่ว่าไม่เหมาะ   ประเดี๋ยวเจ้าจะโกรธพี่เปล่าๆ"            "เราทั้งสองเป็นพี่น้องกัน   หม่อมฉันหรือจะมิฟังความหวังดีของเสด็จพี่เลย  หม่อมฉันรับปากเพคะ  ว่าจะไม่ขุ่นเคืองใดๆ ตรัสมาเถิดเพคะ"  มหิตาเทวีทรงตรัสทูลให้พระพี่นางสบายพระทัย    พระภคินีจึงหันมาตรัสถามซ้ำอีกครั้งด้วยสีพระพักตร์ไม่สู้ดีนัก            "เจ้าแน่ใจนะว่าอยากฟัง"            "เพคะ" ทรงตอบรับเป็นมั่นเหมาะ   ในขณะที่เคียงฟ้านึกตำหนิพินทุมณีเทวีในใจว่าช่างมากลีลาเสียนี่กระไร            "พี่อาจจะระแวงไปเองก็เป็นได้  แต่ทั้งที่ก็ด้วยพี่เป็นห่วงเจ้าน้องรักของพี่"  มหิตาเทวีพยักพักตร์รับสร้างความโล่งพระทัยให้พระพี่นาง  จึงทรงประทับนั่งลงตามเดิมแล้วเอื้อมกรมากุมหัตถ์องค์ขนิษฐา            "ภูวิษะผู้นั้น....ก่อนจะมาเป็นสวามีของเจ้า มิมีผู้ใดทราบมาเป็นมาของเขา แต่ท่วงท่าองค์อาจผึ่งผายรูปโฉมสง่าล้ำเช่นนั้น  คงหาใช่คนสามัญธรรมดาไม่"  ข้างฝ่ายมหิตาเทวีฟังแล้วก็เผลอแย้มสรวลออกมาเล็กน้อย  เมื่อมีผู้ชื่นชมรัศมีอันเลิศลักษณ์ของพญานาคราชผู้เป็นพระสวามี            "เขาคงเป็นเจ้าชายสูงศักดิ์จากดินแดนแคว้นใด"   ความเป็นคนช่างสังเกตและมีพระเนตรพระกรรณไวเสมอนั้น  คงจะเป็นคุณลักษณะอันประเสริฐสุดของพินทุมณีเทวีเป็นแน่แท้  เมื่อมิมีสิ่งใดปิดบังสายพระเนตรอันเฉียบคมของพระองค์ได้  เพียงแต่พระนางนั้นมักใช้คุณสมบัติอันปรีชานี้  ไปในทางวุ่นวายก้าวก่ายผู้อื่นให้เดือดร้อนรำคาญเสมอ            "หม่อมฉันก็คิดเช่นเดียวกับพินทุมณีเทวีเพคะ  ก็ท่านภูวิษะทรงเลอลักษณ์ออกปานนั้น  อีกทั้งยังชาญสมรทั้งการศึกสงครามและงานอักษร   พระแม่เจ้ายังทรงตรัสชมบ่อยๆ  ว่าทรงเลือกราชบุตรเขยไม่ผิด จนเรื่องนี้เลื่องลือกันไปถึงตำหนักในเลยเพคะ"  ว่าแล้วนางกำนัลคนสนิทของพระพี่นางก็รีบทูลยกยอสนับสนุนเป็นการใหญ่            "อย่างนั้นเชียวหรือบัวลออ?"            "เพคะ  แล้วยังลือกันอีกว่า  มิช้านานพระบาทเจ้าจะทรงยกทัพหลวงให้อยู่ในการดูแลของท่านภูวิษะ"            "ใช่...แล้วเจ้าคิดว่าบ้านอื่นเมืองอื่น  จะไม่ได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างนี้บ้างหรือ? เป็นผู้ใดก็ต้องคาดเดาว่าเป็นเช่นนี้   มิช้านานสวามีเจ้าคงถูกวางตัวเป็นพระอุปราชทรงเมืองเป็นแน่แท้"            "ฮ้า!?" มหิตาเทวียกหัตถ์ขึ้นปิดโอษฐ์  หลังทรงอุทานเสียงดังออกมา            "หม่อมฉันมิเคยได้ยินข่าวลือนี้มาก่อนเพคะ"            "ก็เจ้าน่ะ...มัวแต่ขลุกอยู่ในตำหนักไม่ค่อยออกไปโอภาปราศรัยกับผู้ใดนี่....หากเรื่องนี้เป็นจริงพี่ก็ต้องยินดีด้วย    เพียงแต่ว่า...."            "เสด็จพี่ทรงตรัสหนักเกินไป  เรื่องนี้ยังเพียงข่าวลืออันเลื่อนลอยเท่านั้น"             นี่นับเป็นความรู้ประการใหม่ที่มิเคยได้สดับจากผู้ใดมาก่อน  ก็ทรงทราบอยู่ว่าเมื่อองค์เองเป็นธิดาองค์โปรด   ความเมตตาจากสมเด็จพ่อสมเด็จแม่นั้น  จะถูกถ่ายเทมายังราชบุตรเขยก็มิใช่เรื่องแปลกประหลาดอันใด   อีกทั้งภูวิษะเจ้าเองก็ทรงชาญปรีชายิ่งนัก  ความสามารถนั้นก็โดดเด่นเป็นที่ประจักษ์   แต่ยามนี้ยังเร็วไปที่จะกำหนดตัวพระอุปราช   และยังมีราชบุตรเขยอีกหลายองค์เป็นตัวเลือก  โดยเฉพาะเจ้าชายอนันตราชพระสวามีของกัมลาภาเทวีพระเชษฐคินีองค์ใหญ่   ที่ทรงช่วยราชการเมืองมาช้านานอีกด้วย            "ใช่...ตอนนี้ยังเป็นข่าวลือแต่ว่ามิใช่ว่าเป็นไปไม่ได้นี่น้องพี่   ทว่าสิ่งที่พี่สงสัยคือ  เหตุไฉนเขาต้องปิดบังชาติกำเนิดตนเองด้วย"  มหิตาเทวีสดับฟังคำถามนั้นแล้วหากล้าสบดวงเนตรพระพี่นางไม่  เพราะเหตุผลนั้นพระนางเองนั้นรู้อยู่แก่ใจ  และเป็นผู้กุมความลับอันลี้ลับนั้นไว้ในอุ้งหัตถ์อีกด้วย            "เมื่อแรกที่เขาเข้ามาเมืองเรา  พี่เคยส่งคนไปคนไปสืบค้นพื้นเพของเขา  แต่ก็ไม่พบสิ่งใดเลยราวกับว่าภูวิษะผู้นี้จู่ๆ ก็จุติลงมายังจุมภะปุระเพื่อเป็นสวามีเจ้า"            หนนี้ชายาของภูวิษะเจ้าก้มพักตร์ลง  แล้วกลั้นความขบขันเอาไว้จนพระวรกายสั่นเทา   ทว่าพินทุมณีเทวีซึ่งมิได้เห็นสีพระพักตร์กลับเข้าพระทัยไปว่า  องค์ขนิษฐาทรงกรรแสงจนวรองค์สั่นไหว            "ถ้าเขามาเพื่อเข้าพิธีเลือกคู่โดยเฉพาะแล้วล่ะก็....จุดประสงค์นั้นไซร้คือต้องการมีอำนาจในจุมภะปุระของเรา    อาจมีนครใดส่งเขามาเพื่อกรุยทาง  เปิดทางเข้ามายังจุมภะได้สะดวกแล้วจึงค่อยส่งคนมาสมทบ...เป็นต้นว่านางคนนั้น!" แต่ยังตรัสมิทันจบดีก็ถูกพระขนิษฐาทรงคัดค้านขึ้นมา            "เสด็จพี่...น้องว่าเสด็จพี่ทรงเข้าพระทัยผิดไปแล้วล่ะเพคะ  พระสวามีของหม่อมฉันมิได้มีความทะเยอทะยานในราชอำนาจใดๆ ดอกเพคะ  เขามาที่นี่ก็เพื่อมาพบน้องเท่านั้น...พระองค์ทรงเชื่อเรื่องบุพสันนิวาส  หากเป็นคู่กับหม่อมฉันแล้วไซร้  ก็จะทรงได้รับเลือกเป็นราชบุตรเขย  เรื่องมีอยู่แค่นั้นจริงๆ เพคะ  ภูวิษะเจ้าหาได้มีกิจใดเคลือบแฝง"            วงพักตร์งามพริ้มเพิ่งเงยขึ้นมาสบสายพระเนตรพระภคินี  ดวงเนตรกลมโตนั้นมียังมีรอยอัสสุชลรื้นอยู่จากการกลั้นเสียงสรวล  ในขณะที่หญิงสาวอีกคนในร่างพระเทวีนั้นได้แต่ส่ายหน้าไปมา  และทอดถอนหายใจให้กับความช่างสรรปั้นแต่งจินตนาการจนเลิศล้ำของพินทุมณีเทวี  โดยมิต้องใช้ข้อมูลใดมาประกอบเป็นเนื้อเรื่องแม้แต่น้อย   ทุกสิ่งนั้นถูกปรุงแต่งด้วยจิตอันมืดมนของพระนางเอง จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:07:09

ความคิดเห็นที่ 2 "มหิตา...พี่ไม่ได้กล่าวเช่นนี้เพราะริษยาน้องที่ได้สวามีมากคุโณปการเช่นนี้  หรือแม้แต่หากภายภาคหน้าภูวิษะผู้นั้น  ได้ขึ้นครองบัลลังก์ทองแห่งจุมภะปุระก็ตาม  เฮ้อ...พี่ถึงบอกว่าพี่ไม่ควรพูดอย่างไรเล่า  พูดไปแล้วรังแต่จะทำให้เจ้าเข้าใจผิดว่าพี่นี้มีจิตคิดริษยาน้อง   เพียงแค่เริ่มต้นน้องก็แก้ตัวให้สวามีที่รักมาชุดใหญ่เสียแล้ว  แล้วพี่จะต้องพูดไปเพื่อการณ์ใดอีกเล่า...เฮ้อ" พระเชษฐ์คินีถอนพระหทัยโดยแรง  พร้อมมีสีพระพักตร์ผิดหวังเหนื่อยหน่าย  นางบัวลออเห็นเข้าจึงรีบทูลเสริม            "พระเทวีคะโบราณว่าไว้เสียงนกการ้องเรายังต้องฟัง   แล้วนี่พระภคินีแท้ๆ นะเพคะ"            "เพคะ  หม่อมฉันขอบพระทัยเสด็จพี่มากที่ทรงหวังดีกับหม่อมฉัน   หม่อมฉันสัญญาเพคะหากวันใดภูวิษะเจ้ามีท่าทีจะกบฏต่อบ้านเมือง  หม่อมฉันจะไม่นิ่งนอนใจแน่!!"            แววพระเนตรเปล่งประกายฉายความมั่นพระทัยในตัวพระสวามีเป็นอันมาก  พินทุมณีเทวีทรงทอดพระเนตรเห็นแล้ว   ก็เปลี่ยนพระทัยเลิกตรัสหาเงื่อนปมใดมาตำหนิภูวิษะเจ้าอีก   เพราะนอกจากมิอาจสั่นคลอนฤทัยภักดิ์ในองค์สวามีมิได้แล้ว  หนำซ้ำยังอาจทำให้พระองค์ผิดข้องหมองหทัยกับพระขนิษฐาอีกด้วย            "เอาเถิด....พี่อาจจะคิดมากไปเอง  หากน้องเชื่อมั่นในตัวเขาพี่ก็เชื่อว่าน้องของพี่ดูคนไม่ผิดแน่นอน   หากเป็นเช่นนั้นพี่ก็เบาใจ  แต่อันบุรุษดีพร้อมคงมิได้มีเจ้าเท่านั้นดอกหนาที่ปรารถนาจะครอบครอง"            เคียงฟ้าฟังแล้วต้องเบิกตาค้างด้วยไม่เคยเห็นผู้ใดพลิกชิวหา  กลับลำมุ่งเข้าสู่จุดประสงค์เดิมได้รวดเร็วเพียงนี้   หล่อนอยากสะกิดเตือนมหิตาเทวีนัก  ว่าอย่าได้หลงติดกับพระพี่นางผู้มากเล่ห์นางนี้             "เรื่องนี้...." ทว่าเทวีน้อยแม้ชาญฉลาดเพียงใด  แต่เรื่องมารยาวิถีของอิสตรีพระองค์มิเคยไหวตัวทันพระภคินีเลยแม้แต่น้อย            "เจ้าคิดเห็นเป็นประการใด  เรื่องนางเชลยต่างเมืองคนนั้น"            "กะทันหันเพียงนี้หม่อมฉัน....ไม่ทราบเพคะ" สุรเสียงที่ทรงตรัสอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด  ทำให้พระพี่นางแย้มสรวลออกมาได้  อย่างไรพระองค์ก็คงมิได้เสด็จมาโดยเสียเที่ยวเปล่า            "น้องพี่ปรกติเจ้าออกจะมากไหวพริบ  ไฉนถึงกล่าวดังคนสิ้นหนทางเยี่ยงนี้เล่า"            "ก็....เรื่องนี้มิมีทางใดให้เลือกนี่เพคะ  หากเป็นพระบัญชาของเสด็จพ่อ"            "เรื่องนั้นก็ใช่....สวามีเจ้ามิอาจขัดบัญชาพระบาทเจ้าได   แต่...หลังจากนี้เล่าจะทำอย่างไร ?  หากปล่อยให้ไปสมสู่กับนางงามนั่นบ่อยๆ มิช้านานคงลุ่มหลงจนลืมสัตย์สาบานที่มีให้เจ้าดอก!"            "เสด็จพี่!!" มหิตาเทวีพระพักตร์แดงก่ำขึ้นมาทันที  มิคิดว่าสตรีถือยศศักดิ์อย่างพระพี่นาง  จะตรัสถ้อยคำบริภาษอันบาดร้อน  มิควรที่กุลสตรีชาววังจะเอ่ยออกมาง่ายๆ เยี่ยงนี้  แล้วยิ่งพินทุมณีทรงพระยศเป็นเจ้าหญิงแห่งจุมภะปุระอีกด้วย            "หม่อมฉันคิดว่านางเชลยต่างเมืองนั่น  คงถูกอบรมสั่งสอนเรื่องจริตจะก้านการยั่วยวนบุรุษมาหลายร้อยเล่มเกวียนเป็นแน่  แล้วสตรีในกรอบประเพณีอันดีพร้อมเยี่ยงพระเทวีน้อย  จะไปสู้รบปรบมืออันใดกับนางคนนั้นได้อย่างไรเล่าเพคะ  ยิ่งคิดยิ่งน่าประหวั่นใจนะเพคะ"  บัวลออนั้นช่างคล้ายคลึงกับเทวีของนางนัก  ไฟกองน้อยนางสามารถใช้ลมปากพัดกระพือให้ลามไปทั่วได้            "....นางนั่นเป็นเชื้อพระวงศ์ จะมาหมกหมุ่นศึกษากามาศาสตร์  เยี่ยงนางกลางเมืองเลยหรือเพคะ?" ยิ่งสดับฟังยิ่งพระทัยหาย  และถูกชักเชิดไปตามทางที่พระพี่นางปูฐานไว้            "ก็มิใช่เรื่องแปลกอันใดนี่....เจ้าคิดดูสิ   จุมภะมิใช่บ้านเมืองของนาง  หัวเดียวกระเทียมลีบเช่นนี้  ก็ต้องยึดบุรุษซึ่งต้องถวายตัวด้วยเป็นอำนาจประดับกาย  ราชศักดิ์นี้แลกมากับความสุขสบายและเป็นร่มฉัตรคุ้มกาย  เป็นหญิงใดก็ต้องคิดเยี่ยงนี้ทั้งนั้นแหละ   มิเช่นนั้นจะทำอย่างไรเล่า  เป็นเจ้าจะอยู่อย่างอดสูลำบากลำบน   เป็นเพียงนางบำเรอในแดนศัตรูงั้นรึ ?"            "หม่อมฉัน....." หัตถ์บางของมหิตาเทวีสั่นเทาขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด  นางบัวลออเห็นเข้าจึงรีบเติมเชื้อไฟเข้าไป            "แล้วยิ่งท่านราชบุตรเขยยังหนุ่มแน่น  แถมรูปงามปานเทวาวาดเพียงนั้น  นางหญิงเชลยนั่นคงยิ่งเต็มใจใช้ราคะมัดดวงหทัยพระองค์ไว้เป็นแน่แท้  ปล่อยไว้ไม่ได้นะเพคะชักช้าเนิ่นนานไปจะเกินแก้ไข"  มหิตาเทวีนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่   คล้ายว่ากำลังพยายามสงบพระทัยอย่างที่สุด  จึงค่อยตรัสตอบออกไปได้            "หากเป็นอย่างนั้น...หม่อมฉันคงสิ้นปัญญาไปเยื้อแย่งกับนาง  เรื่องนี้คงต้องถามหทัยภูวิษะเจ้า  ว่าจะทรงรักษาคำสัตย์ที่ให้ไว้กับหม่อมฉันได้แค่ไหน"  พระนางน้อยทรงตรัสด้วยความโทมนัสยิ่ง   พระอุระกระเพิ่มไปด้วยความติดขัด   เพราะพยายามกลั้นหยาดอัสสุชลไว้มิให้หลั่งรินออกมา            "แล้วเจ้าจะมานั่งรอให้ถึงเพลานั้น  แล้วก็มาร้องไห้คร่ำครวญหรือไรกัน  เข้มแข็งหน่อยสิน้องพี่!!  เรื่องนี้เราควรกันไว้ก่อนจะสายดีกว่ามานั่งแก้ไขภายหลังนะ"            "แล้วหม่อมฉันหรือจะทำสิ่งใดได้  หากดวงใจของเสด็จพี่ภูวิษะไม่อยู่กับหม่อมฉันแล้ว" ทรงสูดหทัยเข้าโดยแรงแต่มิอาจห้ามน้ำพระเนตรได้อีกต่อไป            "ได้สิน้องพี่!!"   พินทุมณีเทวีตรัสตอบด้วยสุรเสียงเหี้ยมเกรียมนัก  มหิตาเทวีสดับเข้าถึงกับต้องช้อนเนตรมองพระพักตร์พระพี่ยาด้วยความฉงน   แล้วจึงพบแต่แววเนตรเย็นยะเยือกตอบรับกลับมา            "เสด็จพี่.....?"            "เชื่อพี่เถิด...พี่นั้นผ่านร้อนหนาวมามากกว่าเจ้า  บรุษนั้นหลงเพียงรูปโฉมสตรีเท่านั้น...หากนางคนนั้นหมดสิ้นความงาม  เจ้าว่าสวามีเจ้ายังจะลุ่มหลงนางอีกหรือไม่?"            "เสด็จพี่จะทำการใด?" พระขนิษฐาขององค์สดับแล้วยังตกพระทัย  จนต้องชักพระหัตถ์ถอยหนี            "บัวลออนำสิ่งนั้นมาซิ"            "เพคะ" นางบัวลออรับคำแล้วจึงนำหีบสลักลายลงรักปิดทองงดงามสูงค่านั่นขึ้นทูลถวาย            "เครื่องประทินโฉมกล่องนี้  เจ้าประทานรับขวัญให้นางหญิงเชลยนั่นเสีย  เพียงแค่นี้ทุกอย่างภูวิษะก็อยู่ในมือเจ้าแล้ว"   มหิตาเทวีมิกล้ารับกล่องประทิมโฉมนั้นมา  ด้วยตกพระทัยเป็นอย่างยิ่งมิคิดว่าพระพี่นางจะร้ายกาจถึงเพียงนี้            "หม่อมฉันไม่กล้า....หากว่านางเป็นอะไรไป เสด็จพ่อต้องกริ้วหม่อมฉันแน่ๆ  อีกทั้งยังผลต่อสัมพันธไมตรีสองนครเป็นแน่แท้"            "โธเอ๋ย...น้องพี่  กันทรานครของนางพ่ายต่อเรามีหรือจะกล้าอาจหาญ   ก็เจ้าบอกเองมิใช่หรือนางเป็นแค่เชื้อพระวงศ์ปลายแถวหาใช่ธิดากษัตริย์ไม่"            "แต่....เสด็จพี่ น้องกลัว" พระขนิษฐาส่ายพระพักตร์ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้            "เฮ้อ...เจ้านี่ขี้ขลาดเสียจริง"            'บ้าหรือเปล่ายัยนี่แนะนำเรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้มาได้   มหิตาอย่าไปเชื่อยัยบ้านั่นนะ'  นางแห่งอนาคตกาลที่ทนนิ่งฟังอยู่นาน  ตะโกนร่ำร้องออกมาแต่มิมีผู้ใดได้ยิน  แม้แต่มหิตาเทวีผู้เป็นอดีตชาติของหล่อนเอง            "เจ้าคิดว่าเครื่องประทิมโฉมกล่องนี้  มีผลแค่ไหนกันลองตอบมาซิ ?"          ".....อย่างไรก็ไม่ดีแน่เพคะ   หากผิดพลาดไปนางสิ้นชีวีได้....หม่อมฉันมิกล้า"            "เจ้าจะบ้าเหรอ? ข้าไม่ได้ให้ยาพิษกับเจ้าเสียหน่อย!!" พินทุมณีเทวีตรัสตวาดใส่พระขนิษฐา            "ก็...ก็แล้วมันเป็นอะไรเล่าเพคะ?   นี่มิใช่เครื่องประทิมโฉมที่จะเคลือบพิษไว้หรือเพคะ"            "บ้าสิ!! ใครจะไปทำขนาดนั้น   แบบนั้นเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาข้าซึ่งเป็นต้นคิดมิแย่ไปกับเจ้าด้วยรึ?"            "อ้าว?...แล้ว...ภายในบรรจุสิ่งใดไว้กันเล่าเพคะเสด็จพี่?" มหิตาเทวีค่อยถอนหทัยออกมาอย่างโล่งอุระ  หลังจากทรงทราบว่ามิได้ร้ายแรงอย่างที่ทรงคิด จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:07:45

ความคิดเห็นที่ 3            "นี่น่ะรึ?  มันก็เป็นสิ่งที่พี่ไว้ใช้แกล้งนางห้ามของสวามีข้านิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นดอก"  ยิ่งฟังพระเทวีน้อยและเคียงฟ้าก็ยิ่งพิศวงงงวย            "มียาทำให้คันอ่อนๆ ผสมอยู่ในผงสีผัดหน้าน่ะ...ทาแล้วจะคันยุกยิก  หรืออย่างมากก็แค่ผื่นขึ้นไปสัก 2-3 วันเท่านั้นแหละ  หึ  หึ" เมื่ออธิบายสรรพคุณ  แล้วก็ทรงแย้มสรวลออกมาด้วยความขบขัน            "ใช่เพคะ....คันจนอยู่ไม่สุข ท่านราชบุตรเขยคงมิมีอารมณ์กระทำสิ่งใดต่อนางแล้วกระมังเพคะ" บัวลออยกมือขึ้นปิดปากเมื่อเผลอหัวเราะออกมายามที่กราบทูล            "อ้อ....อย่างนั้นเองรึเพคะ" พินทุมณีเทวีพยักพระพักตร์ให้แทนถ้อยดำรัส          "แล้วถ้าผื่นขึ้น  เจ้าก็อ้างว่านางคงแพ้น้ำแพ้อากาศบ้านเรา  แล้วกำชับหมอไว้ด้วยก็แล้วกันล่ะ  หึ  หึ  ผื่นขึ้นหน้าแบบนั้นจะมีบุรุษใดอยากจะมองกันเล่า   อย่าว่าแต่ต้องการร่วมหอเลย  ฮ่า ฮ่า ฮ่า"            "นั่นสิเพคะแค่คิดก็ขำแล้ว ฮะ ฮะ" มหิตาเทวีทรงสรวลตามไปด้วย            'เรื่องบ้าๆ บอๆ นี่เก่งจริงเชียวพินทุมณีเทวี’ เคียงฟ้าผู้เป็นร่างสถิตในอนาคตของมหิตาเทวีส่ายหน้าอีกครั้ง   เมื่อได้ฟังกลเม็ดเด็ดพรายของสตรียุคโบราณ            "เอ้า! เจ้าเก็บไว้แล้วกัน  กล่องประทินโฉมนี้น่าจะช่วยเหลือเจ้าได้อยู่มากโข"            "ขอบพระทัยเพคะเสด็จพี่...แต่หม่อมฉันอาจจะไม่ต้องใช้มัน  หากภูวิษะเจ้าทรงรักษาสัจจะ" พินทุมณีเทวีสดับฟังแล้วทรงขัดพระทัยในพระดำรัสพระขนิษฐายิ่งนัก  แต่ครู่เดียวก็รีบปั้นแต่งสีพระพักตร์ให้แย้มสรวลออกมาได้            "ตามใจเจ้าเถิด   มันเป็นของเจ้าแล้วจะใช้หรือไม่ก็ตามใจ"            "ขอบพระทัยเพคะเสด็จพี่"             ในยามนั้นมหิตาเทวีรับกล่องประทิมโฉมอันงดงามนี้ไว้ด้วยความขบขัน   แต่หากทรงล่วงรู้อนาคตจะไม่ทรงรับกล่องแห่งเภทภัยนี้ไว้เด็ดขาด!!     ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++     ตอนที่ 29 หัวใจหรือการเมือง            "กล่องประทินโฉม" ใบนั้นเกือบจะถูกลืมเลือนเพราะมีเหตุการณ์อื่นเข้ามาแทรก...               อรุณรุ่งจับขอบฟ้าไม่นานนัก  สำรับเช้าถูกจัดเรียงรายอยู่เบื้องหน้าเทวีผู้ทรงโฉมกับสวามีนาคจำแลง  สองวันถัดจากนั้นเหตุการณ์ทุกอย่างยังคงสงบสุขดังทะเลปราศจากคลื่นลม  ไม่มีเค้าลางของพายุร้ายเลยแม้แต่น้อย มหิตาเทวีแม้นิ่งเฉยไม่ทรงตรัสถามภูวิษะเจ้า  ถึงเรื่องการรับหญิงงามจากกันทรานครมาร่วมเรือนเคียงหมอน  แต่มิได้ทรงสบายพระทัยเลยแม้แต่น้อย    เคียงฟ้าเห็นเข้าก็ต้องถอนหายใจออกมาด้วยความไม่เข้าใจ  เพราะหากเป็นหล่อนจะถามเสียไม่ปล่อยทิ้งให้คาใจเช่นนี้  แล้วดูเขาเองก็ช่างกระไรจะรับหญิงอื่นมาเป็นภรรยาอีกคนทั้งที่เคยให้คำสัตย์สาบานกันไว้แล้วแท้ๆ  มันน่าเล่นงานให้น่วมนักนี่ถ้าให้หล่อนเดาล่ะก็  ภูวิษะเจ้าจะพาเมียใหม่มากะทันหันไม่ให้มหิตาเทวีทันตั้งตัวจะได้ปฏิเสธไม่ได้สินะ  ช่างร้ายกาจจริงๆ ผู้ชายคนนี้   หล่อนทำท่าฮึดฮัดอยู่ตรงนั้นคนเดียวโดยไม่มีใครเห็น   แต่ยังไม่ทันได้ด่าทอนาคเจ้าในใจต่อก็ได้ยินเสียงอื้ออึงดังมาแต่ไกล            "ภูวิษะท่านอยู่แห่งใด  ออกมาปะหน้าเราบัดนี้!!" เสียงทรงอำนาจของสตรีดังมาแต่ไกล  ติดตามด้วยเสียงร้องด้วยความตระหนกตกใจของเหล่านางกำนัล            "ผู้ใดมากัน?" มหิตาเทวีตรัสพลางทอดพระเนตรไปยังบานทวาร               ไม่ช้านานความสงสัยก็คลี่คลายลง  เมื่อร่างท้วมอวบอัดของหญิงวัยปลายสามสิบย่างกายเข้ามาด้วยสีหน้ามีโทโสนัก  นางผู้นี้แต่งกายด้วยแพรพรรณชั้นดีแม้จะมิได้ประดับประดาทรงยศด้วยเครื่องทรงศิราภรณ์ทองดังฐานะ  หากมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นหญิงสูงศักดิ์  ทว่านางคงรีบร้อนมาที่นี่จึงมิได้สนใจการแต่งองค์ทรงเครื่องอย่างที่ควรเป็น            "เสด็จพี่กัมลาภา!!" เมื่อทอดพระเนตรเห็นชัดว่าเป็นผู้ใดเสด็จมา   เทวีน้อยก็ยกหัตถ์ลงทาบอุระด้วยความตกพระทัย            "ยังจำได้รึว่าข้าเป็นพี่ของเจ้า!" พระเชษฐคินีองค์ใหญ่กัมมาลาเทวีทรงตรัสด้วยสุรเสียงดังก้อง            "ถวายบังคมเพคะเสด็จพี่" มหิตาเทวีรีบลุกขึ้นจากที่ประทับแล้วย่อวรกายคารวะ  ในขณะที่พระสวามีที่ลุกขึ้นยืนเคียงข้างพระวรกาย            "ยินดีต้อนรับเสด็จ  กัมมาลาภาเทวี!" ภูวิษะเจ้าน้อมเศียรลงเล็กน้อยเพื่อแสดงการทักทาย  มิได้ลดลงมากกว่านั้นสวามีของน้องยาจึงแลดูหยิ่งยโสในสายพระเนตรยิ่งนัก            "เสด็จมาแต่เช้าไม่ทราบว่ารับประทานกระยาหารเช้ามาหรือยังเพคะ  หม่อมฉันจะได้จัดถวาย" พระขนิษฐาที่พระชนม์ห่างกันถึง 18 ชันษา  รีบตรัสถามอย่างเอาพระทัยพระพี่นาง            "ข้ามิได้มาเพื่อรับประทานกระยาหารกับผู้ใด   โดยเฉพาะกับสวามีของเจ้า" ตรัสจบก็ชี้ดรรชนีไปยังราชบุตรเขยองค์สุดท้องทันที            "แล้วทรงประสงค์สิ่งใด" ภูวิษะเจ้าตรัสถามด้วยสุรเสียงเรียบเฉย  คล้ายไม่ยินดียินร้อนกับอารมณ์อันเกรี้ยวกราดของพระพี่นาง            "ยังมีหน้ามาถามอีกรึ? เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงเอาหญิงนางนั้นมาถวายสวามีข้า"            "หา?" นั่นเป็นเสียงของเคียงฟ้าและมหิตาเทวีอุทานขึ้นพร้อมๆ กัน  และตามด้วยเสียงอุทานอีกหลายเสียงของบรรดานางกำนัลประจำตำหนัก  เสียงที่ดังที่สุดเห็นจะไม่พ้นศรีดารา            "เสด็จพี่...." มหิตาเทวีเหลียวไปยังวรองค์สูงสง่าข้างวรกาย   ด้านหนึ่งก็ทรงประหลาดพระทัยอีกด้านหนึ่งก็ทรงดีพระทัยยิ่งนัก  ที่พระสวามีรักษาคำสัตย์ที่มีให้กัน            "นางคนกันทรานั่นเสด็จพ่อประทานให้เจ้า  ทำแบบนี้เท่ากับขัดพระประสงค์" เมื่อฟังความจากภคินีแล้วมหิตาเทวีก็ทรงกังวลพระทัยขึ้นมา  ส่วนหญิงสาวจากอนาคตได้แต่นิ่งเงียบเฝ้าดูสถานการณ์              "หามิได้พระเทวี  เรื่องนี้หม่อมฉันทูลพระบาทเจ้าไปแล้ว  ว่าเจ้าชายอนันตราชก็ทรงเป็นกำลังสำคัญยิ่งในการรบ   พระองค์สมควรจะได้รับพระราชทานบำเน็จรางวัลยิ่งกว่าผู้ใด  หม่อมฉันจึงเห็นสมควรถวายหญิงงามนางนั้นแก่เจ้าชายอนันตราช  พระบาทเจ้าก็ทรงเห็นดีด้วย"  ถ้อยดำรัสทูลถวายความนั้นเต็มไปด้วยเหตุผลยากยิ่งที่กัมลาภาเทวีจะทรงคัดค้าน   แต่ยังไม่อาจยอมรับได้จึงตรัสต่อว่าต่อขานอีกหลายประโยคนัก            "ก็แล้วทำไมไม่ยกให้ราชบุตรเขยคนอื่นเล่า ก็ร่วมทัพไปด้วยกันไหนจะขุนศึกทหารกล้าอีกเล่า  ทำไมต้องเจาะจงเป็นสวามีเรา?!!"            "เพราะไม่มีผู้ใดเหมาะสมแก่รางวัลอันสูงค่านี้  เมื่อเทียบเคียงเจ้าชายอนันตราชพะย่ะค่ะ   อีกประการหญิงงามนางนั้นหาใช่สามัญชน  จะประทานให้แก่ขุนทหารเป็นจะไม่สมควร  กันทรานครจะหาว่าเรามิไว้หน้า  เรื่องนี้อ่อนไหวยิ่งนัก  หากทำสิ่งใดไม่เหมาะสมจะกระเทือนต่อความสัมพันธ์ระหว่างนครได้"            "กันทรานครเป็นแค่เมืองขึ้นไฉนต้องไปสนใจว่าจะคิดอย่างไร!!  ท่านต่างหากวางแผนการณ์ใดไว้   หรือคิดจะทำให้เสด็จพี่อนันตราชหมดรักเรา?"            "มิได้พะยะค่ะ ทรงเข้าใจผิดแล้ว"  ภูวิษะเจ้ายังทรงตอบทุกคำถามด้วยความพระทัยอันเยือกเย็น  ตรงกันข้ามกับมเหสีของพระองค์ซึ่งบัดนี้ตกพระทัยไปมากมายนัก            "ทรงพระทัยเย็นไว้เพคะเสด็จพี่   ภูวิษะเจ้าหาได้คิดร้ายกับเสด็จพี่ดอกเพคะ"            "เงียบไปซะมหิตา  อย่าออกหน้าแก้ตัวให้สวามีเจ้าไปหน่อยเลย  ตอบเรามาสิภูวิษะท่านทำแบบนี้ทำไม?"            "ด้วยเหตุผลสองข้อพะยะค่ะ   ข้อแรกผู้ในร่วมศึกครั้งนี้มิมีผู้ใดทรงทรงยศและเก่งกล้าเกินเจ้าชายอนันตราช   จึงสมควรเป็นผู้ครองบรรณาการนี้หาใช่หม่อมฉันไม่    อีกประการ...." นาคเจ้าทรงหยุดตรัสชั่วครู่และผินพักตร์มาสบสายพระเนตรนวลนางข้างวรกาย            "หม่อมฉันให้สัตย์สาบานไว้กับชายาของหม่อมฉัน  ว่าจะไม่รักหญิงอื่นใดนอกจากมหิตาเทวีอีก"  ดวงพักตร์งามพริ้งบัดนี้แดงก่ำไปทั่ว  ทันทีที่ได้ยินคำตรัสจากสวามีอันเป็นที่รัก            "ทรงจำได้...." แล้วจึงแย้มสรวลออกมาจนแลเห็นพระทนต์ซีกเล็กเรียงรายเป็นระเบียบ            "ท่านไม่จำเป็นต้องรักนางคนนั้น  แม้จะรับมาเป็นนางรองก็เถอะ" แม้จะทรงตำหนิแต่สุรเสียงของกัมลาภาเทวีอ่อนลงเป็นอันมาก            "แม้นไม่รักก็ยิ่งไม่ควรครองคู่   รังแต่จะเป็นบาปกรรมต่อกันเปล่าๆ  หม่อมฉันขออภัยด้วย"            เหตุผลที่ทรงให้มานั้นทำเอาพระเทวีผู้ทรงศักดิ์สองศรีพี่น้อง  ปรากฏหยาดอัสสุชลคลอพระเนตรแต่ต่างด้วยเหตุผล  องค์น้องนั้นซาบซึ้งตรึงพระทัยยิ่งนัก  ส่วนองค์พี่ทรงขุ่นเคืองจนอัสสุชลหลั่งริน  นอกจากนั้นแล้วหญิงในห้องทรงสำราญอีกหลายคน  รวมทั้งเคียงฟ้าพากันมองชายหนุ่มคนเดียวในที่นั้นด้วยความชื่นชมยิ่งนัก   จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:09:04

ความคิดเห็นที่ 4                    "แล้วข้าเล่า?  สวามีเจ้านึกถึงใจข้าบ้างหรือไม่มหิตา!!" ยามนี้อัสสุชลไหลนองพักตร์แล้ว  พระขนิษฐาทอดพระเนตรเห็นเข้าก็ตกพระทัย   รีบไปสวมกอดปลอบประโลมพระพี่นางแต่โดนปัดพาราบอบบางนั่นทิ้ง            "เจ้าไม่ต้องมายุ่งกับข้า!!" กัมลาภาเทวีทรงตรัสตวาดเสียงดังออกมา   พระนางเปลี่ยนความเสียพระทัยเป็นความกริ้วไปเรียบร้อยแล้ว  จึงพาลมาขุ่นเคืองเอากับน้องยาด้วยอีกคน              "เสด็จพี่...."            "แล้วข้าจะคอยดู....ว่าท่านจะรักษาสัญญากับน้องข้าได้แค่ไหน?"   สายพระเนตรเกรี้ยวกราดจ้องมองไปยังนาคเจ้าด้วยความโกธา   แต่เจ้าของวรกายสูงสง่านั่นยังคงตรัสตอบด้วยความสงบนิ่งเช่นเคย            "หม่อมฉันรักษาคำสัตย์ด้วยชีวิต  หาต้องทรงกังวลแทนไม่"            "ดี! ข้าจะจำไว้  เอาเถิดยามนี้ทำเป็นพูดดีไป   ข้าไม่เชื่อว่าจะไม่มีวันนั้น!!!" ตรัสแล้วก็หันมาหาพระขนิษฐา               "มหิตาวันใดสวามีเจ้ามีหญิงอื่น  ข้าจะมาดูน้ำหน้าคนอสัตย์!!"             มหิตาเทวีเข้าพระทัยพี่นางว่าทรงเสียพระทัยเพียงใด  แต่ก็อดปวดแปลบกับถ้อยดำรัสที่ฟังคล้ายคำสาปแช่ง   แต่ยังไม่เอ่ยทูลคัดค้านใดๆ ออกมากัมลาภาเทวีทรงเสด็จปึงปังกระแทกพระบาทจากไปเสียแล้ว            "ภูวิษะเจ้า...ไม่น่าตรัสแบบนั้นกับเสด็จพี่เลย  ทรงเสียพระทัยอยู่นะเพคะ" นาคเจ้าทอดพระเนตรลงมองสีพักตร์ไม่สู้ดีของชายาแล้วจึงตรัสปลอบโยน            "เราเห็นใจกัมลาภาเทวี....แต่ก็ดีกว่าให้น้องพี่เป็นคนเสียใจ" ดวงเนตรโตของมหิตาเทวีกระพริบถี่ๆ ด้วยความสับสน            "การณ์ครั้งนี้....จำต้องมีผู้รับนางงามจากกันทรานครไว้  มิเช่นนั้นแล้วจะถือเป็นการหมิ่นเกียรติกันทรานคร   และหากมิใช่เราแล้วเจ้าชายอนันตราชเป็นผู้เหมาะสมที่สุดด้วยประการทั้งปวง"            "หม่อมฉันสงสารเสด็จพี่...."            "เรื่องนี้คงต้องเป็นเรื่องส่วนพระองค์ของเจ้าชายอนันตราชกับกัมลาภาเทวีแล้ว   เจ้าอย่าได้เสียใจไปเลย...ความจริงแล้ว...หากเจ้าชายท่านไม่ประสงค์จะรับบรรณการนี้ไว้   ก็สามารถทูลถวายคืนพระบาทเจ้าได้...แต่ทรงตัดสินพระทัยรับไว้เอง"            "หมายความว่ายังไงเพคะ?" ภูวิษะเจ้ามิได้ตรัสตอบแต่ทรงแย้มสวรลออกมาอย่างนุ่มนวล  ด้วยนึกเอ็นดูชายาขององค์เองที่มิทันเล่ห์เหลี่ยมทางการเมือง              "หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ  เป็นอย่างนี้นี่เอง" คนที่ออกปากว่าเข้าใจนั้นมิใช่มหิตาเทวี   แต่กลับเป็นนางศรีดาราที่กำลังถูกปทุมมาตบต้นแขนให้เงียบปากลง            "เข้าใจสิ่งใดรึ? พี่ศรีดารา?" เมื่อเห็นว่าพระเทวีทรงอนุญาตให้ทูลต่อได้  ศรีดาราก็ไม่รอช้าบอกเล่าสิ่งที่ตนเองวิเคราะห์ไว้ในใจออกมาทันที            "เรื่องนี้หม่อมฉันว่า...กัมลาภาเทวีรู้แจ้งแก่พระทัย  แต่ทรงมิอาจทูลคัดค้านพระสวามีได้   ก็เลยมาพาลลงกับท่านภูวิษะ  เผื่อว่าท่านจะเปลี่ยนใจแล้วไปเกลี้ยกล่อมเจ้าชายอนันตราชให้น่ะสิเพคะ"  เสียงแจ้วๆ นั้นทำเอาคนฟังนึกทึ่ง   ร่างน้อยแค่นั้นแต่เสียงกังวานไปทั้งตำหนัก            "เป็นอย่างที่พี่ศรีดาราว่าหรือเพคะเสด็จพี่" ภูวิษะเจ้ามิได้ตรัสตอบแต่ทรงพยักพระพักตร์รับ            "ทำไมเล่าเพคะ? หม่อมฉันไม่เข้าใจ...หากรู้ว่ารับไว้เสด็จพี่กัมลาภาต้องเสียพระทัยแน่ๆ แล้วไฉนจึงยังรับนางงามต่างเมืองนั่นไว้เล่าเพคะ?"  เคียงฟ้าเองก็สงสัยเช่นกัน  หล่อนขยับเข้ามานั่งใกล้แท่นประทับขึ้นอีกเพื่อจะได้ฟังถนัดถนี่            "ศรีดารา...ท่าทางเจ้าจะวิเคราะห์เรื่องนี้ได้ทะลุปรุโปร่งแล้ว  เจ้าก็ตอบคำถามพระเทวีเถิด"            "เพคะ" ศรีดารายิ้มรับตาเป็นประกาย  ตั้งแต่ราชบุตรเขาสยุมพรมาครองตำหนักนี้  เพิ่งจะเอ่ยชมนางเป็นครั้งแรกจึงปรีดาอยู่ในใจ            "นั่นเพราะว่า....การที่พระบาทเจ้าประทานหญิงงามอันเป็นบรรณาการนี้แก่ผู้ใด  ก็แสดงว่าทรงชื่นชมผู้นั้นมากเพคะ  อีกทั้งยังเป็นเครื่องหมายประกาศว่าผู้ใดนำชัยจากสงครามนั้นนี้   ผู้ที่มีความชอบที่สุดก็สมควรได้รับพระราชทานบำเน็จที่สูงค่าที่สุดไปเพคะ...ถูกต้องไหมเพคะ"            นางคนแก่นกะโหลกอธิบายโดยไม่ติดขัด   ท้ายประโยคก็หันไปทูลถามภูวิษะเจ้าซึ่งพยักพักตร์น้อยๆ เป็นการตอบรับ  ยิ่งทำให้นางยิ้มกว้างไม่หยุด            "รับนางไว้เพื่อเกียรติยศ...แต่ไม่สนพระทัยความรู้สึกของเสด็จพี่กัมลาภาเลยงั้นรึ?" มหิตาเทวีมีสีพระพักตร์สลดด้วยเห็นพระทัยพระพี่นางยิ่งนัก            "สำหรับผู้ชายเกียรตินี้จำเป็นยิ่งนักเพคะ   อีกอย่างนี่ก็ถือเป็นการสะสมบารมีอีกด้วย   หม่อมฉันคิดว่าเจ้าชายอนันตราชก็หมายมาดจะเป็นเจ้าหลวงองค์ถัดไปต่อจากพระบาทเจ้าเป็นแน่แท้  การณ์นี้จึงสำคัญยิ่งจำต้องหักพระทัยกัมลาภาเทวีเพคะ"            "พูดมากไปแล้วนะศรีดารา" ปทุมมาซึ่งฟังอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะร้องห้าม  เมื่อเห็นว่าการวิเคราะห์ของศรีดาราชักจะลึกเกินไป  อาจเป็นการล่วงเกินเจ้าชายอนันตราชได้            "ข้าพูดเรื่องจริงนี่!" แต่ศรีดารามิได้คำนึงถึงภัยจากการแสดงความเฉลียวฉลาดนี้เลย            "เอาเถิด...วันนี้ยกเว้นให้  ว่าต่อไป..." เป็นภูวิษะเจ้าเสียอีกที่ใคร่สนใจจะฟังต่อ  ปทุมมาจึงเป็นฝ่ายเงียบไปเมื่อเป็นพระประสงค์            "ท่านภูวิษะต้องการจะหลีกเลี่ยงการชิงอำนาจ  หรือการทำให้เจ้าชายอนันตราชไม่พอพระทัยด้วย...จึงทูลขอให้พระบาทเจ้าประทานนางงามแก่เจ้าชายแทน...ใช่ไหมเพคะ"            ภูวิษะเจ้าสดับแล้วก็แย้มสรวลเบาๆ ออกมา  หญิงสาวจากอนาคตถึงกับต้องหันมาจ้องมองนาคเจ้าด้วยความทึ่ง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเดินหมากอันแยบยล            "สมกับเป็นบุตรีขุนพลมหัทธนะ  เห็นทีเราคงต้องตบรางวัลให้เจ้าเสียแล้วกระมัง  หึ หึ" ศรีดาราได้ยินดังนั้นก็ก้มลงกราบแทบบาท            "ขอบพระทัยเพคะ"  ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งยิ้มหน้าแป้นเช่นเดิม            'ฉลาดรอบครอบกว่าอีตาคนที่หน้าเหมือนกันเป็นไหนๆ'             เคียงฟ้าหน้ามุ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อนึกชายหนุ่มชื่อเดียวกันนี้อีกคน  แม้ทั้งคู่จะเหมือนกันทั้งนามเรียกขาน  ทั้งใบหน้างามปานรูปสลัก  นั้นก็ราวกับมาจากพิมพ์เดียวกันไม่มีผิดเพี้ยน  แต่ความเยือกเย็นสุขุมรอบเช่นนี้เจ้าภูวิษะไม่เคยแสดงให้หล่อนเห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว  เจอกันกี่ทีเขาต้องหาเรื่องทะเลาะกับหล่อนทุกครั้งไปสิน่า   ไม่มีจะทำหล่อนชื่นชมได้เท่าราชบุตรเขยแห่งจุมภะปุระผู้นี้เลยสักนิด            ในขณะที่หญิงสาวกำลังคิดเปรียบเทียบชายหนุ่มทั้งสองคนนั้น   มหิตาเทวีก็ทรงดำริไปอีกทางดวงฤทัยอันบอบบางไม่แพ้วรกายนั้น   กำลังมึนงงสับสนว่าเหตุที่พระสวามีปฏิเสธไม่รับเอาหญิงงามนางนั้นมาครอบครอง  เป็นเพราะยึดมั่นในคำสัตย์สาบานที่ให้แก่พระองค์เอาไว้  หรือว่าทรงทำไปเพื่อไม่ต้องการตั้งตนเป็นศัตรูกับเจ้าชายอนันตราช   ผู้หวังจะครอบครองบัลลังก์ทองในฐานะราชบุตรเขยองค์โตกันแน่   พระเทวีน้อยทรงต้องการให้เหตุผลของพระสวามีเทน้ำหนักลงไปที่ข้อแรกมากกว่า  แต่ลึกๆ ก็อดหวาดระแวงมิได้   ปมดำมืดในใจที่พินทุมณีเทวีทรงผูกไว้เมื่อกาลก่อนกำลังเริ่มส่งผล  ปมนั้นเริ่มมัดแน่นขึ้นทุกขณะจิต   จนฤดีดวงน้อยไม่อาจนิ่งสงบได้   [จบตอนที่ 29] ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:09:53

ความคิดเห็นที่ 5 คุยกับคนอ่าน รพิชา : พี่เจ้าเขาก็มีเวลาส่วนตัว หลายมิติบ้าง เวลาเจอคนถูกใจ ก็กิ๊วก๊าว เด็กใต้..ตัวดำ : มาเม้นท์ด้วยความเร็วสูงเลยนะคะ ดีแอน : เลือกไม่ถูก รวบหนุ่มทั้งหมดเลยก็ไม่ว่านะคะ Miss Hangover : เพื่อนเจ้าแก้วก็ชอบแม่หญิงกุสุมาลย์มากกว่าเหมือนกันค่ะ jazzzero : มิรันตีไม่ใช่พินทุมณีเทวีกลับชาติมาเกิดค่ะ กระดิ่งมนตรา : ถ้าชอบคู่วิมุตติ-แม่หญิง ก็ลุ้นกันต่อนะคะว่าลุ้นขึ้นไหมคะ ลูกแม่เล็ก : ท่านวิทฯ ปกติเก๊กหลอกนักศึกษาค่ะ makichan : มหิตาจะทำยังไงต่อ ต้องอ่านต่อไปเท่านั้นค่ะ เล่าไม่ได้ๆๆๆๆๆๆๆ kiwi@eve : นั่นสิคะ ชักยังไงๆ แล้วนะคะพี่เจ้า สมน้ำหน้าที่โดนข่วน ไม่น่าเห็นใจเล้ยยยย..ย mimny : นั่นสิคะ คนหนึ่งก็วิญญาณ อีกคนก็วิทยาธร...ต้องอ่านต่ออย่างเดียวค่ะ ว่าคู่นี้จะเป็นยังไง   ส่วนที่กระโดดถีบพินทุมณีนี่ อ่านแล้วขำก๊ากเลยค่ะ goldensun : อาจจะเพราะมหิตาเทวีอายุยังน้อยด้วยล่ะค่ะ เลยขาดสติง่าย สายลมที่พริ้วไหว : ในความสยองมีความกุ๊กกิ๊กค่ะ varavari : เลือกไม่ถูกก็รับไปทั้งสองหนุ่มแล้วกันค่ะ jeansbubble : สีใหม่ของมอมมันทำให้ดูเหมือนอิกัวน่า หวานเย็นผสมโซดา : พระพี่นางเธอมีวิชา ลมปากอาบยาพิษ ค่ะ ใครเข้าไปพิษกำเริบทุกราย เต็มล้าน : แฟนคลับคุณภูเต็มๆ เลยนะคะ คุณภูของฉัน<--แอบเหล่ เรื่องเครื่องสำอางนี่อย่างยากเลยค่ะ จะหารูปประกอบที่ไหนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แบบรวมเป็นกล่องคงไม่มี คงจะต้องแยกๆ ส่วนนะคะ tai shi 66 : แม่หญิงทั้งโกรธแค้นทั้งเสียใจค่ะ แต่จะเป็นเพราะอะไร อ่านไปเรื่อยๆ ค่ะ (ล่อให้อ่าน) Dream_Soul  : มิรันตี คือเพื่อนที่ไม่น่าคบ พิณทุมณีเทวี คือพี่ที่ไม่น่ามี <--เห็นด้วยเลยค่ะ ว่าวปักเป้า : เจอกันทุกสัปดาห์นะคะ Love U like a Love song : หัวใจผู้หญิงมันซับซ้อน ซ่อนอารมณ์กว่าที่คิดค่ะ เลยเป็นปมของปัญหา N_Foxtrot  : พี่เจ้าเขาเป็นตัวดำเนินเรื่องค่ะ เล่าเรื่องผ่านเขา พระเอกสำหรับภาคนี้คือคุณภูค่ะ แต่ละตอนก็จะเปลี่ยนตัวละครไปเรื่อยๆ ยกเว้นพี่เจ้าค่ะ ดำ..อย่างมีคุณค่า : ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วปลื้มตัวลอย...อ๊างง..ง Tyra : โหวตได้น่าตบมิรันตีเป็นอันดับรองค่ะ ใครๆ ก็แซงพินทุมณีไม่สำเร็จ เพชรน้ำค้าง : เรื่องของมหิตากับคุณภู นี่เป็นชีวิตคู่ที่รักแต่ขาดความไว้วางใจ ในคู่ตัวเอง ความระแวงมันต้นเหตุที่ทำลายความสุขทั้งมวล หลงรักผู้ชายชุดหมี : พยายามจะมาลงตามนัดให้ได้ทุกตอนนะคะ เว้นแต่บางตอนมีเหตุขัดข้องบ้างก็ขออภัยด้วยค่ะ MOMIJI_99 : หญิงงามมักอับโชค ความสวยทำให้โชคร้าย กุสุมาลย์ก็เป็นแบบนั้นน่ะค่ะ โกมาซุม : เปลี่ยนใจจากคุณภูเสียแล้วเหรอคะ เพลิดเพลิน : ขอบคุณค่ะ ก็มีตอนที่เข้มบ้าง เบาบ้าง สลับกัน wasi : งั้นอ่านจนจบเรื่องนะคะ จะดีใจมาก ลูนาติก : จริงค่ะโตนี่วิธีการเชิดแบบเดียวกับสิงโตจีนเลยค่ะ ส่วนหนึ่งเขาก็ว่ารับอิทธิพลมาจากจีน ผ่านทาง 12 ปันนาค่ะ Thanks for gif : Friday Story, รพิชา, Ms.petal, Piranha_p, Mnemosyne, kiwi@eve, mimny, สามปอยหลวง, dokmainana, TheMinussa, enrich with magic, สายลมที่พริ้วไหว, goldensun, หวานเย็นผสมโซดา, jeansbubble, เพชรน้ำค้าง, Kazeni, เต็มล้าน, ลูนาติก, Dream_Soul, Keir Dingue, Love U like a Love song, ว่าวปักเป้า, Pooklook ~ all my heart, เลิฟ2ซี, Tyra, ป้าทุยบ้านทุ่ง, The Sphinx, หลงรักผู้ชายชุดหมี, Janet Blue, MOMIJI_99, SONG982 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:11:12

ความคิดเห็นที่ 6 เกร็ดเรื่องเล่า ตอน เครื่องสำอางโบราณค่ะ            จะบอกว่าถามเรื่องนี้มายากมากค่ะ... อันดับแรกคิดหนักเลยจะไปหารูปประกอบที่ไหน อย่าง 'กล่องบรรจุเครื่องประทินโฉม' เนื่องจากเครื่องสำอางสมัยก่อน ไม่ใช่สำเร็จรูป เหมือนในยุคนี้  ต้องมีการผสมสี ผสมน้ำมันหอม น้ำมันยางกันอีก ค่อนข้างวุ่นวาย จึงต้องใช้พื้นที่สักหน่อยในการตั้งโต๊ะแต่งหน้า  การที่มีกล่องใส่ได้เฉพาะตัวนี่ ถือว่าหรูมากกกกก ค่ะ             เครื่องประทินโฉมจึงเป็นเรื่องในสังคมชั้นสูง ที่มีเวลาดูแลรูปโฉมตัวเองมากกว่าสาวในวรรณะอื่น ที่ต้องทำงาน  และเครื่องสำอางในยุคนั้นก็ไม่ได้ติดทนเหมือนยุคนี้ด้วยค่ะ เหงื่อออกนิดหน่อย ก็ละลายแล้ว             คนที่แต่งหน้าบ่อยๆ จึงถูกค่อนแคระว่าเป็นนางละคร เพราะเป็นอาชีพเดียวที่ต้องแต่งหน้าบ่อยๆ แต่งเข้มจัดด้วย จึงเป็นเหน็บแหนมผู้หญิงที่ทั่วไปว่าขี้เกียจ แต่หน้าทั้งวัน งานไม่ทำนั่นเอง เครื่องสำอางโบราณที่สืบค้นได้เก่าแก่คือมาจากอียิปต์  แต่ถ้าเป็นแถวบ้านเราคือมาจากจีนค่ะ ญี่ปุ่นและอีกหลายๆ ประเทศรับอิทธิพลไปจากจีน  จีนในยุคก่อนเป็นยอดนักการค้า การทูต และนำความรู้อีกหลายๆ ประการเผยแพร่เข้ามาในแผ่นดินอื่น               นอกจากจีนก็ยังมีอินเดีย...โน่นนี่นั่น สืบพอได้แต่ให้อ้างว่าใครมาก่อนมาหลังยากค่ะ ขึ้นอยู่กับว่าใครมีหลักฐานปรากฏมากกว่า  หลักฐานก็ใช้หักล้างความเชื่อเก่าไปเมื่อพบหลักฐานใหม่  เรื่องของประวัติศาสตร์จึงมีความเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ            แต่ในที่นี้...ในนิยายเรื่องนี้ เนื่องจากเป็นนิยาย ไม่ใช่หนังสือวิชาการ เจ้าแก้วก็เลยไม่ได้อยากระบุ ว่าเป็นยุคไหนอย่างไร ภูมิภาคใด  แต่ถ้าอ่านๆ กันแล้วก็คงพอจับได้ลางๆ นะคะว่าเป็นภาคเหนือ รายละเอียดลงมากเกิดพลาดขึ้นมานี่หน้าแตกเลย คนแถวนี้ยิ่งเก่งๆ กันอยู่ด้วย            เครื่องสำอางโบราณไม่ว่าของประเทศไหน ก็เหมือนกันตรงที่ว่า ทำมาจากสมุนไพรและแร่ธาตุ บางที่ก็ทำจากไขมันสัตว์ก็มีค่ะ  โลกแห่งความงามของผู้หญิงช่างเป็นเรื่องกว้างใหญ่ไพศาลเสียนี่กระไร  ขอตีวงให้แคบเป็นเครื่องสำอางที่ใช้เฉพาะในเรื่องนี้แล้วกันค่ะ แกะตามเนื้อนิยายเลยนะคะ (เล่นง่าย) ขั้นแรก - การรองพื้น            หยิบเม็ดแป้งลงในถ้วยกับผงขมิ้นอีกเล็กน้อย  และตามด้วยน้ำอบผสมลงไปจนเป็นเนื้อเดียวกันแล้ว   จึงนำผ้ามาเช็ดวนไปมาบนใบหน้า เมื่อแป้งเริ่มแห้งผิวหน้าก็เริ่มตึง ก็เอาผ้าเช็ดหน้าอีกผืนถูวนทั่วใบหน้า จนเนียนสวย   แน่ล่ะว่าหน้าจะขาวกว่าปกติไม่เหมือนใช้แป้งพัฟสมัยนี้นะคะ  แต่ไม่ถึงกับหน้าวอกเป็นนางรำ ภาพประกอบทุกภาพ จากอินเตอร์เน็ตค่ะ  จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:23:00

ความคิดเห็นที่ 7            ขั้นสอง - อายแชโดว์            มีผงสีต่างๆ นั้นทำมาจากสมุนไพรธรรมชาติ หรือสีของแร่ธาตุในหิน เช่น  สีชาด สีเหลืองฝุ่นขมิ้น  สีกลักแดงส้ม เป็นต้น ซึ่งจะเอาขูดเป็นผง อบให้แห้ง   วิธีใช้ก็มีทั้งนำไปผสมกับแป้งผสมกับน้ำมันหอม,น้ำมันที่สกัดจากยางต้นไม้  จะทำให้สีติดทนนานขึ้นค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:28:08

ความคิดเห็นที่ 8 :) มาทันถ่ายทอดสด จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:29:51

ความคิดเห็นที่ 9 ว้าก...มัวแต่ต้วมเตี้ยมย่อรูปอยู่  โดนปาดแล้ว กรี๊ดดด!!   สวัสดีค่ะคุณเด็กใต้ฯ มาคนแรกเลยนะคะ  สียอดฮิต - ผงถ่าน สีผงถ่านนี้ยอดฮิตมาก เมื่อทาออกมาแล้วจะเป็นสีสโมกกี้อายส์ แบบสาวๆ ในปัจจุบันฮิตนั่นเอง ซึ่งถ่านนี้ไม่ใช่ว่าเอาไม้อะไรมาเผาก็ได้นะคะ เดี๋ยวผื่นขึ้น ไม้ที่ใช้เผาก็มีหลายชนิด แต่มีคุณสมบัติเป็นไม้เนื้อนิ่ม ไม่มีสารทำให้แพ้ และช่วยบำรุงผิวได้ เช่น ไม้ไผ่เผาเอาแต่เยื่อด้านใน    วิธีการผลิต ก็คือ นำไม้ที่ใช้ทำอายแชโดว์ มาอบ จะเรียกว่ารมควันก็ได้ค่ะ เพราะว่าจะไม่ใช้ไฟร้อน   จะต้องปิดเอาไว้ไม่เผาโล่งโจ้ง เพื่อรมให้เนื้อไม้เกิดไอร้อนระอุจนดำเกรียมไปทั่ว จากนั้นลอกเปลือกด้านนอกออก เหลือแต่แกนข้างในอาจจะต้องนำไปรมอีกรอบถ้าไม่เกรียมพอ  แกนด้านในจะเป็น เยื่อไม้นิ่มอ่อน เปรียบไปก็เหมือนแป้งเนื้อละเอียดนั่นเอง    เวลาขายจะแบ่งเป็นท่อนๆ คล้ายๆ รูปตัวอย่าง จะไม่บดละเอียดไปเหมือนกับผงสีชนิดอื่น ที่ทำจากสมุนไพร หัวรากไม้ ซึ่งอบบดได้เลย  ทั้งนี้เพราะว่าสีของผงถ่านอาจไม่คงคุณภาพ จะแห้งหยาบ ขาดคุณสมบัติที่มันเคยมีกลายเป็นไม้ธรรมดาไม่เหมาะกับการแต่งหน้า อาจทำให้ เกิดผื่นขึ้นได้  รวมถึงสีอาจจะเพี้ยนด้วย   แม่หญิงทั้งหลายจึงต้องเก็บเป็นก้อน  เวลาใช้ทีก็ตัดมาบดที ในโกร่งบดยาหรือครกน้อย สำหรับบดยานั่นเอง  เมื่อตำเสร็จแล้วก็ทาได้เลย หรือจะผสมกับน้ำมันหอมบางๆ เพื่อให้ติดทนนานขึ้นก็ได้ค่ะ บางทีก็ผสมกับน้ำมันยางต้นไม้ หรือน้ำเปล่าๆ นี่แหละ   มันจะกลายเป็นหมึกใช้เขียน เป็นอายไลน์เนอร์นั่นเองค่ะ เจ๋งไหมคะ ภูมิปัญญาคนโบราณ แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 55 17:42:43 แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 55 17:41:44 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:38:55

ความคิดเห็นที่ 10 จะบอกว่าไม่อ่านตอนแรกๆเลยอ่ะ เหมือนดูละครช่อง7 เล้ยยยยยยยยยย จริงๆมีพี่สาวแย่ๆยังไม่เท่าจิตใจโลเลไม่หนักแน่นของพระเทวีน้อยนะ แต่กรี๊ดประโยคนี้อ้ะ "เราเห็นใจกัมลาภาเทวี....แต่ก็ดีกว่าให้น้องพี่เป็นคนเสียใจ" ยังจะหาผู้ชายแบบภูวิษะเจ้าเวอชั่นสมัยก่อนได้อีกมั้ยเนี่ย??? ปล พระเทวีน้อยไม่คู่ควรกับภูวิษะเจ้าเลยจริงๆ ด้วยเหตุผลนานับประการ แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 55 19:19:40 จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:39:39

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีค่ะ คุณดีแอน มาไวว่องมากๆ ค่า  ต่อมาชาด หรือ สีชาด สียอดฮิตใช้ทาปาก แต่งแก้ม เขียนอายไลน์เนอร์  ชาด ไม่ใช่ต้นไม้แต่เป็นแร่ซินนาบาร์ หน้าตาแบบในรูปนี่แหละค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:48:57

ความคิดเห็นที่ 12 ทีนี้แร่สีแดงตัวนี้ นำมาผสมสีที่ใช้ในงานศิลปะไทยทั้งหลาย เช่น เขียนลาย หรือ ทำน้ำหมึก ทำหมึกสำหรับตราประทับ  ไปจนถึงเครื่องสำอาง สรุปว่าสารพัดประโยชน์มากค่ะ กำลังคิดอยู่ว่าจะเขียนย่อยังไงดี....เอาเป็นว่า หลังจากถลุงออกมาเป็นก้อนแล้ว ก็ต้องมีกรรมาวิธีอีกร้อยแปดประการ กว่าจะมาเป็นเครื่องสำอางค์ได้  เนื่องจากมันเป็นหัวเชื้อ สีแดง  ดังนั้นต้องมีการผสมกับตัวดูดซับสี(โกฐจุฬาลัมพา) ดินขาว(เพื่อให้เป็นก้อน)น้ำมันละหุ่ง(เพื่อละลายสีให้เข้ากัน) และพิมเสนสำหรับฆ่าเชื้อ  ผสมกันออกมาจะเป็นก้อน   ภาพประกอบ จาก http://horsupawut.exteen.com/20120202/entry บล็อกนี้มีวิธีผลิตสีชาดด้วยนะคะ  แต่เป็นแนวเพื่อศิลปะไทยไม่ใช่เครื่องสำอาง ถ้าสนใจลองแวะเข้าไปชมสิคะ แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 55 21:02:09 แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 55 17:52:03 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:51:41

ความคิดเห็นที่ 13 แต่ถ้าแม่หญิงจะใช้ล่ะก็ไปต่อกันอีกกรรมมาวิธี  แม่หญิงจะต้องเอาก้อนชาดมาบดให้แตกละเอียด ใส่น้ำมะกรูด(มะนาวก็ได้) ไปตั้งไฟกวนในหม้อดิน กวนไปเรื่อยๆ เติมน้ำมะกรูดสัก 3 รอบ  กวนจนกว่าจะแห้ง  ตากทิ้งไว้ให้เย็นแล้วค่อยขูดออกก็จะเป็นผงค่ะ ยัง..ยังไม่เสร็จแค่นั้น..... ใครอยากผลิตผงชาดเอง ที่เวบนี้มีรูปประกอบและวิธีทำให้ด้วยค่ะ http://herbaltibbosodh.blogspot.คอม/2012/08/blog-post_28.html แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 55 18:01:11 แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 55 17:59:18 แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 55 17:58:01 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 17:55:37

ความคิดเห็นที่ 14 ผงนี้นำมาจำหน่ายให้แม่หญิงประทินโฉมกันได้แล้ว  แต่...ถึงเวลาใช้งาน ต้องผสมกับน้ำมันหอม/น้ำเปล่า/น้ำมันยาง กวนให้เข้ากันเป็นน้ำเหลวๆ สีแดง จากนั้นใช้พู่กันจุ่มวาดปากเอา หรือป้ายวงแก้มแล้วถูกับแป้งให้เนียน แต่งให้แก้มเป็นชมพู หรือไม่ก็ใช้ก้านใบพลูแทนพู่กันสำหรับเขียนขอบตาค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 18:02:21

ความคิดเห็นที่ 15 สุดท้าย ก้านใบพลู ใบพลูที่ใช้กินหมากนี่แหละค่ะ ที่เขาใช้วาดคิ้ววาดตามาแต่โบราณ มีความเชื่อกันว่าถ้าเด็กเกิดใหม่ ให้เอาก้านใบพลูจุ่มรก ไม่ก็เหล้าขาว น้ำอัญชัน แล้วแต่สูตร มาวาดคิ้วเด็ก  เด็กโตขึ้นจะคิ้วดกดำโก่งงอนสวย     จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 18:07:52

ความคิดเห็นที่ 16 แต่สำหรับแม่หญิงจะริดใบพลูให้เรียวแล้วพับให้จับถนัด จากนั้นเฉือนปลายก้านให้เรียวแหลม ใช้จุ่มสีชาดวาดกรอบดวงตา แทนพู่กันขนาดเล็ก  ตามแบบพ่ออุ๊ยในรูปวาดให้เด็กนี่เลยค่ะ ในรูปนี่ เป็นเรื่องของการทำขวัญเด็กน่ะค่ะ  แต่ว่า...ภาพประกอบใกล้เคียง ลักษณะการวาดก็ประมาณนี้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 55 18:09:53 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 18:09:09

ความคิดเห็นที่ 17 ถ้านึกไม่ออกว่าวาดยังไง ลองนึกภาพอายไลน์เนอร์แบบลิปควิด ก็ใช้ประมาณกันนี่แหละค่ะ แต่เขียนแล้วเส้นอาจจะใหญ่กว่าหน่อย จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 18:11:08

ความคิดเห็นที่ 18  ถ้าแม่หญิงนางนั้น ไม่ใช่ไม่มีเวลาว่างมานั่งประทินโฉม ไม่ใช่แม่หญิงชาววัง  คงไม่ค่อยได้เห็นแต่งหน้ากันนักหรอกค่ะ วันๆ ทำกับข้าวหน้ามัน แบกน้ำเหงื่อโซกแล้ว  แต่งไปก็ละลายเครื่องสำอางไม่ได้กันน้ำเหมือนสมัยนี้  ดังนั้นการประทินโฉมจึง เป็นการบอกวรรณะของหญิงนางนั้นเช่นกัน  การที่หญิงนางหนึ่งจะมีกล่องประทินโฉมได้ หาใช่เรื่องง่ายไม่ ต้องมีฐานะ มีชาติตระกูล คือมีทั้งเงิน ทั้งเวลา และได้ออกงานด้วย  ถึงจะได้ใช้เครื่องสำอางน่ะค่ะ ปล.คราวหน้าถามอะไรง่ายกว่านี้หน่อยสิ... ปล.สุดท้ายของสุดท้าย   ความรู้เรื่องเครื่องสำอางทั้งปวงที่นำมาถ่ายทอดในเรื่องนี้ เจ้าแก้วได้ฟังมาจากปาก "แม่เกด" อย่างละเอียดทำให้เข้าใจและเห็นภาพ จากนั้นจึงไปตามหารายละเอียดจากหนังสือมาประกอบคำอธิบายที่ได้รับฟังมา เพื่อให้ภูมิทั้งหลายแน่นขึ้น   ดังนั้นขอขอบคุณแม่เกดเป็นอย่างยิ่ง แม้ ณ วันนี้แม่เกดจะจากไปไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้วก็ตาม   แต่มูลความรู้ทั้งหลายที่ได้มา ไม่ได้ตายตามตัวแม่เกดแต่อย่างใด    ขอกราบขอบพระคุณจากใจอีกครั้งที่ทำให้นิยายเรื่องนี้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น หากเพื่อนนักอ่านคนใดได้อ่านถึงบรรทัดนี้แล้ว  เจ้าแก้วอยากให้ร่วมกันอธิษฐาน เผื่อแม่เกดในสัมปรายภพด้วยเถอะค่ะ    นิยายเรื่องนี้ไม่มีทางสำเร็จได้ หากปราศจากคนหลายคนที่ช่วยชี้้แนะ  รวมทั้งเจ้าของเรื่อง เจ้าของตำนาน ดวงวิญญาณทุกดวง   ขอขอบพระคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ  แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 55 18:28:35 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 18:26:53

ความคิดเห็นที่ 19 ว้าวว ๆ ๆ ๆ เครื่องสำอางสมัยโบราณสุดยอดเลยค่ะ กว่าจะได้แต่ละอย่าง ขั้นตอนวิธีทำละเอียดยุ่งยากพอดูเลย แต่ดูมีเสน่ห์จังค่ะ .. ชอบ ๆ ๆ ๆ พี่สาวของมหิตาแต่ละองค์ นี่แบบว่า เอิ่มมม มีที่จริงใใจมั่งมั้ยคะเนี่ยยย จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 18:46:15

ความคิดเห็นที่ 20 เย้ๆ คุณภูมาตรงเวลา ขอบคุณเกร็ดความรู้. ตามที่ขอนะคะ แอบหมั่นใส้ มหิตา เจ้าภู รักขนาดนี้ยังหาเรื่องหักล้างได้อีก เห่อ ! ขยันหาเรื่องใส่หัวใจตัวเองแท้ๆ จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 19:18:18

ความคิดเห็นที่ 21 มหิตาก็คิดได้นะ รู้ทั้งรู้ว่าภูวิษะเป็นนาคเจ้า จะหวังอะไรกับสมบัติเมืองมนุษย์กัน ระแวงไม่เข้าเรื่องจริงๆ เป็นคนหูเบาก็อย่างนี้ ฉลาดแต่ไม่เฉลียว เลยโดนพินทุมณีเป่าหูไปเรื่อย จากปลื้มใจหยกๆ ฟังศรีดาราวิเคราะห์ เขวไปอีกทางแล้ว จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 20:51:55

ความคิดเห็นที่ 22 ใส่ข้อมูลในนิยายไปสักประโยค  แต่สักประโยคที่เขียน  หาข้อมูลยังกับทำทีสีสเลยนะคะ จากคุณ : กระจ้อน เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 21:29:26

ความคิดเห็นที่ 23 ชอบเกร็ดจากเรื่องนี้มากๆ ละมุนละไม แต่นางน้อยคิดสะระตะไปเรื่อยเลยแฮะ น่ากลัวใจจังง จากคุณ : tai shi 66 เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 21:30:19

ความคิดเห็นที่ 24 ถ้ารวมเล่ม ต้องมีเล่มนึงเป็นนิยาย อีกเล่มเป็นเรื่องต่อตูดขยายความ 55 ข้อมูลช่างอัดแน่น จากคุณ : Jeansbubble (jeansbubble) เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 21:32:54

ความคิดเห็นที่ 25 แผนหญิงงามล่มเมือง แสดงว่า เรื่องราวในอดีตนี้เกิดหลังสามก๊กนะเนี่ย แสดงว่ามีพระพุทธศาสนาแล้ว คนประเทศนี้นับถือศาสนาอะไรคะ ตั้งอยู่แถวภาคเหนือของไทยรึเปล่าคะ อีกคำถาม เวลาคุณภูหลับนี่ ไม่เปลี่ยนเป็นร่างนาคเหรอคะ จากคุณ : princess charity เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 22:07:47

ความคิดเห็นที่ 26 บดแป้งผสมน้ำ ทาหน้า รอให้แห้ง แล้วค่อยๆ เกลี่ยให้เนียน เราเคยทำ เป็นแป้งผงผสมขมิ้น ใช้แล้วหน้านวลมากกกกกก อ่านเรื่อง "ชาด" แล้ว สงสัยว่า สาวจีน ที่ใช้ปากคาบกระดานบางๆ สีแดง นั่น ก็เป็นแผ่นชาด เช่นกันรึป่าวนะ จากคุณ : นัทธ์ เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 22:31:54

ความคิดเห็นที่ 27 เทวีน้อยทำไมไม่เชื่อพระสวามีล่ะจ๊ะไปเชื่อยัยพี่ตัวร้ายทำไม ออกจะฉลาดปราดเปรื่องทำไมดูไม่ออกว่าพระพี่นางแต่ละองค์ไม่ได้มีความรักความหวังดีความจริงใจให้อย่างที่ตัวเองมีต่อพระพี่นาง จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 02:32:06

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านข้าม ๆ ค่ะ  รู้สึกรำคาญเรื่องจุก ๆ จิก ๆ ของเทวีน้อย อายุอานามก็ไม่น้อย  ถ้าเป็นสาววัยรุ่นก็พอเข้าใจว่าเยาว์วัยไร้เดียงสา หมดโหมดเรื่องเยอะของเทวีน้อย  ผุดพ้นจากใต้ตม แล้วค่อยละเมียดซึมซับ แต่รอกุสุมาลย์ กับ ท่านวิมุตตะ  ชอบกุสุมาลย์ฟ้อนเล็บค่ะ   (( ออกจะเป็นแนวสุขนิยมมิใช่น้อยนะคะ )) จากคุณ : ป้าทุยบ้านทุ่ง เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 07:46:52

ความคิดเห็นที่ 29 นับถือความอดทนในการประทินโฉมของสตรียุคโบราณจริงๆ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 12:17:18

ความคิดเห็นที่ 30 อ่านแล้วหงุดหงิดอ่ะตอนนี้.... เค้าเลยอ่านข้ามๆ ขอโทษนะ T___T เวลาฟังคนนินทาแล้วเราประสาทเสียอ่ะ จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 12:29:16

ความคิดเห็นที่ 31 ใกล้ถึงตอนสำคัญๆแล้ว ว่าทำไมน่งเอกจึงต้องกล่ยเป็นคนร้าย จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 19:38:42

ความคิดเห็นที่ 32 ใกล้ถึงตอนสำคัญๆแล้ว ว่าทำไมนางเอกจึงต้องกลายเป็นคนร้าย จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 19:39:23

ความคิดเห็นที่ 33 ทำไมมหิตาถึงคิดมากจัง ดูไม่มั่นใจในความรักของภูวิษะเจ้า เขาทำอะไรก็ดันไปคิดให้ตัวเองเจ็บซะงั้น เฮ้อ..เพลียกะนางจัง คนเราท่ามีจิตใจเข้มแข็งลมปากใครก็ไม่สามารถมาทำให้เราหวั่นไหวได้หรอก เห็นเครื่องสำอางค์ของสาวยุคโบราณแล้วทึ่ง ข้อดีส่วนใหญ่เป็นวัสดุจากธรรมชาติ ข้อเสียติดไม่ทน ใช้งานแต่ละทีใช้เวลาไม่น้อย ขอชมผู้เขียนขยันข้อมูลเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยมาเอาใจคนอ่าน เห็นด้วยว่าน่าจะทำหนังสือรวมเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเหล่านี้ด้วยนะคะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 55 08:59:21

ความคิดเห็นที่ 34 เข้ามาตาม.......อ่าน  ครับ จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 55 11:30:53

ความคิดเห็นที่ 35 คุณดีแอนพูดได้ตรงใจจริงๆเลยเชียว ^^ แต่ถ้าวิเคราะห์กันจริงๆมันก็เป็นเรื่องราวที่สามารถเกิดขึ้นได้ในชีวิตจริงกับทุกคู่ ขึ้นอยู่กับแต่ละคนจะมีความหนักแน่น มั่นคงและไว้วางใจในคู่ของตนขนาดไหนเท่านั้นเอง จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 55 20:40:40

ความคิดเห็นที่ 36 มาทีไร...ตลาดวายทุกทีเลยเรา... ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าเจ้านางน้อย ไม่อยู่กับร่องกับรอย ยังไงชอบกล นางปลิวไปตามลม (ปากเป่า) จริงๆ เฮ้อ ปล. แอบกรี๊ดดดดด กับชื่อตอนที่ ๒๘ เบาๆ จากคุณ : หลงรักผู้ชายชุดหมี เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 08:59:18

ความคิดเห็นที่ 37 ไม่ชอบเทวีน้อยเลย ดูไม่ไว้ใจเจ้าภูวิษะ จากคุณ : PhArMaRAnGeR เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 09:32:01

ความคิดเห็นที่ 38 หงุดหงิด ขออ่านข้ามๆ นะคะ ตอนนี้ ไม่ชอบที่พี่สาวเป่าหูเลย ไม่อยากฟัง กลัวคิดมากตาม 5555 ไม่อยากหูเบาค่ะ เลยไม่ฟังเรื่องพวกนี้เลย ยิ่งอยู่กับมันมากๆ ก็จะหวั่นไหวได้ง่าย จากคุณ : เพชรน้ำค้าง เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 10:17:50

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านวิธีทำเครื่องสำอางจบก็พบว่า... ถ้าเกิดสมัยนั้นคงไม่แต่งหน้า ลำบากเกิ๊น = =" จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 11:01:24

ความคิดเห็นที่ 40 หลงรักภูวิษะเจ้ามากขึ้นทุกวันๆ จากคุณ : เพลิดเพลิน เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 11:12:15

ความคิดเห็นที่ 41 พี่ศรีดาราเก่งมาก ฉลาดเฉลียวขนาดนี้ ต้องให้อยู่กับมหิตาตลอดๆ จะได้พูดเตือนสติได้ (หาเรื่องให้พี่ศรีดาราหัวขาดซะแล้ว 5555) เจ้าภูก็ดูหนักแน่นขนาดนี้ มหิตายังหวั่นไหว อะไรกันหว่า ...ที่พิณทุเทวีให้มา ต้องมีอะไร หรือเปล่า ติดตามๆ ... จากคุณ : Dream_Soul เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 55 11:24:17

ความคิดเห็นที่ 42 วันนี้  ชื่นชมกรรมวิธีผลิตสวย  อุตส่าห์หามานะ  น่ารักจริงๆ ส่วนมหิตา  ชอบคิดให้ตัวเองทุกข์แบบนี้  ภูวิษะรักมากเท่าไหร่ก็ไม่พอถมความทุกข์หรอก  ฮึ.. จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 10:17:10

ความคิดเห็นที่ 43 ศรีดาราสุดยอดมาก..วิเคราะห์ได้ดีจริงๆ แต่ว่ามหิตาก็ยังแคลงใจอยู่ดี สิ่งที่ยากที่สุดน่าจะเป็นความเชื่อใจนี่ละนะ ยิ่งมีคนมายุอย่างเสด็จพี่ ก็ยิ่งกลายเป็นความเชื่อใจถดถอยเข้าไปใหญ่เลยทีเดียว จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าเรื่องจะเกิดมาจากอะไร หรือว่าเรื่องจะเกิดมาจากการที่มหิตาหึงไม่เข้าเรื่องเองนะ กำลังสนุกเลย รออ่านต่อไปค่า ;) จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 14:27:33

ความคิดเห็นที่ 44 ตอนที่ 30-31 มาใหม่แล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12841352/W12841352.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 15:34:02