ความคิดเห็นที่ 1 ภูริชย์ เป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอรู้สึกอยากได้ หลังจากที่ความเจ็บปวดและโหดร้ายได้กัดกร่อนหัวใจของเธอจนไม่เหลือหลอ มันเริ่มจาก นายอุเทน พ่อของเธอซึ่งรับข้าราชการทหารอยู่ดีๆ แต่กลับหันเหไปค้าอาวุธและยาเสพติด จนชีวิตไปพัวพันกับพวกเจ้าพ่อมาเฟียทั้งหลาย อยู่มาวันหนึ่งเธอและแม่ของเธอก็ถูกพวกเจ้าพ่อมาเฟียที่เป็นฝ่ายตรงกันข้ามกับ พ่อของเธอจับไปแก้แค้น เพราะพ่อของเธอไปหักเหลี่ยมพวกมันเข้า พวกแดนมนุษย์พวกนั้นจะเข้ามารุมข่มขืนเธอกับแม่ ซึ่งตอนนั้นเธอมีอายุเพียงสิบสี่ปีเท่านั้น แม่ของเธอขอร้องพวกมัน ยอมกราบพวกมันเพื่อให้มันทำแม่เพียงคนเดียว!! เมื่อคิดถึงตรงนี้ปาจารีย์ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาอีกจนเผลอกำพวงมาลัยรถแน่ ภาพของแม่ที่ต้องทนทุกข์ทรมานจนน้ำตาไหลพรากตลอดเวลาเธอจำได้ติดตา พวกมันหรือจะพอ...ในที่สุดพวกมันก็หันมาหาเธอ แม่พาร่างกายที่บอบซ้ำคลานมาเพื่อพยายามปกป้องเธอ และพวกมันก็ตีแม่จนตาย!!แววตาของปาจารีย์กร้าวกร้านขึ้นมาอย่างน่ากลัว อารมณ์ร้ายภายในที่เธอพยายามเก็บไว้ภายใต้ความสดใสอ่อนหวานเริ่มเดือดปะทุ หลังจากวันนั้น...เธอรอดมาได้ด้วยพลังแห่งความแค้นกับหัวใจที่พังยับและมืดดำ ยิ่งกว่าขุมนรกไหนๆ เธอรู้ว่าพ่อจะไปแก้แค้นพวกมันเธอจึงแอบตามไปด้วย และเป็นเธอเองที่ขอฆ่าพวกมันด้วยมือของเธอ แต่...การฆ่าทำให้เธอพึงพอใจและหยุดมันไม่ได้ จากวันนั้นถึงวันนี้เธอจึงได้เป็นนักฆ่าเต็มตัวโดยมีภาพนางเอกผู้แสนดีเป็นเงามายาที่อำพรางรอยทมิฬได้เป็นอย่างดี “พอเสียที!!!” หญิงสาวแค่นพูดเสียงรอดไรฟันราวกับกำลังออกเสียงด้วยความทุกข์ทรมาน “ถ้าเป็นคุณ ถ้าคุณรักชั้น ความทรงจำพวกนั้นก็คงจะหายไป ชั้นต้องการคุณภูริชย์” หญิงสาวพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมแววตาที่หมายมาด ทุกครั้งที่เธอต้องการอยากจะฆ่าใครขึ้นมาความทรงจำอันเจ็บปวดนั้นจะต้องผุด ขึ้นมาหลอกหลอนทุกครั้งไป แต่เมื่อนึกถึงหน้าของเขา ‘ภูริชย์’ อาการณ์เกรี้ยวกราดนั้นก็ดูจะสงบลงอย่างประหลาด  พอดีกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเธอจึงสามารถตอบรับได้ด้วยน้ำเสียงเรียบเป็นปกติ “ว่า...” “เธออยู่ไหนแหม่ม กลับมาอัดรายการให้ทันนะ ชั้นส่งรายละเอียดให้ทางเมล์แล้วนี่ได้รับหรือเปล่า” ผู้จัดการส่วนตัวของเธอนั่นเอง “ได้...ชั้นรู้แล้วจะไปเดี๋ยวนี้” รถสปอร์ตหรูเคลื่อนที่ออกไปอย่างนุ่มนวล เพื่อฝ่าการจราจรไปยังจุดหมาย.... ภาย ในห้องไอ.ซี.ยู. ไม่มีใครเลยที่จะขาดคิดว่าภัยร้ายจะเกิดขึ้นซ้ำกับผู้เจ็บป่วย ภูริชย์และอิงฟ้ายืนมองร่างที่หลับนิ่งไม่ไหวติงด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย แตกต่างกันไป อิงฟ้าห่วงใยเพราะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก สำหรับเธอสิตาอินทร์เป็นเหมือนกับพี่น้องร่วมสายโลหิตที่ผูกพันกันราวกับ ความสัมพันธ์ของฝาแผดที่ร่วมเกิดในดวงชะตาที่ใกล้เคียงกัน แต่...สำหรับ ชายหนุ่ม เขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดการได้พบกับหญิงสาวภายในระยะเวลาสั้นๆ ในช่วงชีวิตหนึ่งของเขาเท่านั้น แต่กลับเหมือนผูกพันหัวใจกันมานานแสนนาน...จาก...ณ...กาลเวลาอันไกล โพ้น... อดีตกาลนานเนา...สำหรับคนหลายๆ คน คือเรื่องที่ผันผ่านแล้วเลือนหายไปกับห้วงแห่งเวลา หากใครเลยจะคาดคิดว่าภพชาติจะมาบรรจบกันได้ ในภพแห่งอดีต... สิตาอินทร์รู้สึกตัวร้อนผ่าวในขณะที่ศีรษะของเธอหนักอึ้งและปวดร้าวไปทั้งตัว หญิงสาวยังคงนอนมองเพดานนิ่งไม่ไหวติงอยู่ภายในห้องที่จอมปราชญ์โกญจาจัดไว้ให้ เธอกำลังหวนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเองอย่างช้าๆ จึงสามารถเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้อย่างกระจ่างแจ้ง ศรีอุษาหรือตัวเธอในอดีตชาติเป็นพระธิดาขององค์เกษมราช ที่เกิดจากแม่กลิ่นอุบลพระสนมเอกซึ่งถูกลอบวางยาพิษจนต้องตายไปด้วยความทรมานอย่างน่าสงสาร  แล้วเธอซึ่งแท้จริงก็คือเจ้าหญิงต้องกลายไปสามัญชนมาอยู่กับตาและยาย มาได้อย่างไรเธอเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน เมื่อเธอเติบโตขึ้นจอมปราชญ์จับให้เธอได้หมั้นหมายกับองค์รามราช ซึ่งเป็นเจ้าชายพวกเขาคงคิดว่าเหมาะสมกันกระมัง หลังจากนั้นองค์ลักษมันซึ่งเป็นเจ้าชายอีกองค์ก็มาสู่ขอเธอเช่นกัน จากนั้นเธอในร่างศรีอุษาก็ถูกฆ่าตาย แล้วแก้วโกสุมก็ทำบางอย่างเพื่อให้เธอย้อนเวลากลับมาที่นี่ ‘คุณแก้วโกสุมคะ คุณอยู่ที่ไหนชั้นมีคำถามจะถามคุณอีกค่ะ’ สิตาอินทร์อธิษฐานบอกในใจ ‘ว่าอย่างไรเล่า’ เสียงหนึ่งตอบกลับดังแทรกผ่านอากาศมาแผ่วเบา ราวกับแก้วโกสุมคอยอยู่ใกล้ๆ เธออยู่แล้ว “คุณแก้วโกสุม แล้วต่อจากนั้นเล่าคะ หลังจากที่แม่กลิ่นอุบลตาย...” “จำปา เผาพระตำหนักแล้วฆ่าตัวตาย ส่วนข้านำเจ้าผูกไว้บนหลังของอัสดาพร้อมสารที่กลิ่นอุบลลิขิตไว้ แล้วสั่งให้มันไปหาท่านจอมปราชญ์โกญจา ซึ่งคงกำลังเดินทางกลับมาจากการทำศึก แล้วข้าก็ลวงพวกของพระนางสุมามาลย์ไปอีกทาง” “แล้วคุณก็ตายไปอีกคนอย่างนั้นหรือคะ” สิตาอินทร์กลั้นใจถามเสียงเบาหวิว “เปล่าเลยข้าเอาตัวรอดได้ เมื่อท่านจอมปราชญ์รู้เรื่องทั้งหมดก็ช่วยข้า ให้หลบซ่อนอยู่ได้ปลอดภัยดีถึงสิบกว่าปี” “แอ๊ะ! แล้วถ้าอย่างนั้น!!??” “ชีวิตข้าเพื่อแลกกับชีวิตเจ้า เพื่อพาเจ้าย้อนภพห้วงเวลากลับมา ข้าใช้ทิพย์มนต์วิเศษกอบกู้ร่างเจ้าขึ้นมา โดยใช้อายุขัยแลร่างข้าเซ่นสังเวย ที่ต้องแปลงเจ้าให้เป็นชายก็เพื่อหยุดยั้งศึกชิงนางอย่างไรเล่า” รอยยิ้มและแววตาของแก้วโกสุมล้อเลียนอยู่ในที “ทำไม...เพื่อให้ชั้นได้มีชีวิตอยู่ในห้วงเวลานี้ถึงได้มีคนต้องตายมากขนาดนี้” “เพราะหากบ่มีเจ้า ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานของแม่เจ้าจักสูญเปล่า หากบ่มีเจ้าเสนาอมาตย์ผู้ภักดีจะบ่มีที่ยึดเหนี่ยวแท้ จักเอากำลังใจที่ไหนลุกขึ้นต้านพระนางสุมามาลย์ผู้อำมหิต บาปของนางควรต้องประกาศให้ชนทั้งหลายได้รับรู้ในชาติภพนี้” “คนบาปกรรมย่อมได้รับผลอันนั้นอย่างแน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ” “แต่คนอย่างพระนางมิสมควรเสวยสุขเพื่อรอผลกรรม เพราะนอกจากเจ้า พี่น้องของเจ้าที่เกิดจากพระสนมองค์อื่นๆ ก็ถูกฆ่าตายเช่นเดียวกัน” สิตาอินทร์นิ่งเงียบเรียบเฉยมิได้เอ่ยสิ่งใดออกมาเลยอยู่หลายอึกใจ ราวกับว่าเธอกำลังปลดปล่อยความกังขาทั้งหมดออกมาเพื่อให้ได้รับคำตอบจนกระจ่างแก่ใจ “ชั้นจะช่วยค่ะ ชั้นจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้” “แท้หนา ข้ายินดีนักเจ้าสิตา” “ค่ะเพื่อแม่กลิ่นอุบล และคนที่สละชีวิตให้แก่ศรีอุษา ไม่ว่าเกิดชาติใดชั้นก็ต้องตอบแทน” แม้เธอจะยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้ความหวังของทุกคนที่มีต่อเธอในภพชาตินี้ สำเร็จสมประสงค์ แต่ตอนนี้ข้อมูลที่เธอรู้ว่ามีก็คือสารลับที่จอมปราชญ์เก็บไว้ที่ไหนสัก แห่งในบ้านหลังนี้ เธอคงต้องไปขอดูเสียหน่อยแล้วเผื่อจะได้เบาะแสอะไรเพิ่มเติมบ้าง แต่ครั้นหญิงสาวขยับตัวจะลุกขึ้นก็กลับต้องเซเถลาล้มลงนอนไปตามเดิม เพราะพิษไข้นั่นเอง “ว้าย! ตายแล้วนายน้อย ต้องการสิ่งไรฤาให้บ่าวรับใช้เถิดเจ้าค่ะ” สายบัววีดวายตกใจเมื่อเห็นหนุ่มน้อยผู้เป็นนายกำลังเซถลา “เธอเป็นใครน่ะ” “สายบัวอย่างไรเล่าเจ้าค่ะ บ่าวเคยรับใช้นายหญิงน้อยจำบ่ได้ฤา” “ชั้นระลึกชาติไม่ได้ละเอียดละออขนาดนั้นหรอกนะจ๊ะ” “หากเยี่ยงนั้นเจ้าระลึกเรื่องใดได้บ้างเล่า” เสียงหนึ่งดังแทรกการสนทนาระหว่างสิตาอินทร์กับสายบัว พร้อมกับการปรากฎตัวของเจ้าหญิงแสงโสมที่จันทราเป็นผู้นำเสด็จมา สายบัวรีบรนลานหมอบกราบลงทันที สิตาอินทร์คิดจะทำตามบ้างแต่กลับทำไม่ได้ตามที่คิด เพราะพิษไข้ทำให้ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะพยุงตัวเองขึ้นนั่ง “บ่ต้องดอกเจ้าอิน” เจ้าหญิงแสงโสมทรงรับสั่งห้ามไว้เสียก่อนที่สิตาอินทร์จะลุกขึ้นมาแล้วล้มคะมำอีกครั้ง “ว่าอย่างไรเล่า เจ้าจำข้าได้บ่” เป็นจันทราที่ถามย้ำอีกครั้ง น้ำเสียงกึ่งเล่นกึ่งจริง “ชั้น......” “ข้าคือสหายเจ้าอย่างไรเล่า” จันทราบอก จริงซิ! เธอเคยเห็นจันทราในฝันครั้งหนึ่งนี่นะ ตอนที่พบกับองค์รามราชใต้ต้นมะม่วง “เอ่อ...” สิตาอินทร์พยายามคิดเรียบเรียงหาคำพูดแต่ก็พูดอะไรไม่ออก เพราะเธอไม่รู้สึกผูกพันอะไรเลยจริงๆ “นั่นซินะ เอาเถิด อย่างไรเราสองคนก็คงกลับไปสนิทสนมกันดั่งเก่าบ่ได้อีกแท้ ก็เจ้านั้นเป็นชายไปแล้วนี่” สิตาอินทร์ยิ้มแห้งๆ จริงซินะ ความลับที่เธอยังคงเป็นผู้หญิงคงต้องปิดเป็นความลับไปก่อน เพื่อยุติศึกชิงนาง “ข้ามาเพื่อจักขอบใจเจ้า ที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้” เจ้าหญิงทรงรับสั่งขึ้นมาบ้าง “ไม่เป็นไรหรอกพระเจ้าข้า เจ้าหญิงคือผู้ที่ข้าพระองค์ควรปกป้องอยู่แล้ว” ยิ่งมองในระยะใกล้ๆ ก็ยิ่งทำให้หญิงสาวนึกถึงอิงฟ้า ทำให้เผลอจ้องอยู่นาน “อะแอ้ม” เสียงแสร้งกระแอมไอของจันทราทำให้สิตาอินทร์รู้สึกตัวรีบกลอกตาหลบกลบเกลื่อนพลันวัน เจ้าหญิงพระพักตร์แดงซ่านขวยเขิน “ข้านำข้าวของมาให้เจ้าด้วย รับไว้เถิดนะ ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณจากข้า” “ขอบพระทัยพระเจ้าข้า” “ชายหญิงไม่ควรอยู่ใกล้ชิดกันในที่เช่นนี้นานนักนะเพคะ” จันทราพูดเตือนขึ้นในที่สุด “เยี่ยงนั้นข้าคงต้องขอลากลับก่อน ไว้มีโอกาสข้าจักมาเยี่ยมเจ้าอีก” “พระเจ้าข้า” กล่าว จบจันทราก็เชิญเสด็จเจ้าหญิงแสงโสมกลับออกจากห้องนอนของสิตาอินทร์ พระองค์หันมาชม้ายพระเนตรแลแวบหนึ่ง ก่อนจะซ่อนรอยแย้มพระสรวลจางๆ บนพระพักตร์ที่แดงซ่านแล้วจากไป สิตาอินทร์รู้สึกงงงันไม่เข้าใจในท่าทีแปลกๆ ของเจ้าหญิง แต่สายบัวกลั้วยิ้มหัวเราะคิก ‘ออหนอ นายน้อยเราเสน่ห์แรงนัก เมื่อเป็นหญิง ก็มีเจ้าชายมาหลงรักถึงสองพระองค์ เมื่อเป็นชายก็มีเจ้าหญิงมาหลงรักอีก’ ในเวลาต่อมาไม่นานนักข่าวการป่วยของสิตาอินทร์ นายน้อยผู้เป็นชาติภพใหม่ของศรีอุษาก็แพร่สะพัดเป็นอย่างรวดเร็ว ด้วยฝีปากของแม่สายบัวนั่นเอง **********************จบตอน******************* จากคุณ : กิ่งพุทธชาติ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 55 14:47:43

ความคิดเห็นที่ 2 หรือว่าสุมามาลย์กลับชาติมาเกิดเป็นปาจารีย์!! เดาเอานะคะ รอตอนต่อไปค่ะ ;) จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 55 20:45:20

ความคิดเห็นที่ 3 ^__^.. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 06:52:09