สุรีย์ส่องย้อนแยงแสงเรืองเรื่อ

ฝูงนกกาพาออกรังหวังจุนเจือ              

อาหารเนื้อเพื่อลูกน้อยคอยในรัง

    เหมือนน้องรอคลอเคียงพี่ดั่งนี้เล่า   

ใยจึงเฝ้าเอาแต่พ้อท้อความหวัง

เช่นนี้ไหนความรักจักจีรัง                      

คงพินทุ์พังตั้งแต่เริ่มมิเติมเต็ม

    มิลองหยั่งใจน้องมั่งบ้างเลยหรือ      

ว่าสุดยื้อรึยากยิ่งกว่างมเข็ม 

ไม่คิดถึงผลที่คว้าจะอิ่มเอม                  

แสนปรีดิ์เปรมเกษมใจเมื่อได้ครอง

     หากน้องมีคุณค่าสมว่าไว้                

เหตุไฉนใจพี่ข้าฯจึงล้าหมอง

ฤๅน้องไร้ราคาน่าใฝ่ปอง                     

เพียงได้จ้องมองเห็นเป็นผ่านไป

    น้องรู้พี่มิใช่ใคร่หยามหยาบ            

เป็นคนบาปคราบคนดีมิควรใกล้

พี่รักแท้น้องแน่อยู่แก่ใจ                     

บ่งความนัยทางสายตาไม่พร่าเลือน 

    ควรหรือนี่ที่น้องต้องออกปาก

บอกคำฝากรักถึงใครให้ฝืดเฝือน

เสน่หาเพียงใดใจย้ำเตือน 

สตรีควรออกเรือนใช่เพื่อนกาย

     หากถนอมน้อมภักดิ์รักน้องยิ่ง

ให้สัตย์จริงไม่ทิ้งขว้างร้างหนีหาย

น้องย่อมปักรักพี่ไม่เสื่อมคลาย

ไม่มีวันปล่อยพี่ไปให้หลุดมือ  ........

   *****************