ความคิดเห็นที่ 1 “ธุระสำคัญเหรอ ไอ้ธันมันไปทำอะไร”   เวทินกำลังคิดว่าธันตะไปจัดการธุระอะไรใช่ธุระเกี่ยวกับเขาหรือเปล่า “นี่คุณ ดูนาฬิกาสิ นี่มันสองทุ่มกว่าแล้ว นอกเวลางาน ผู้กองเขาก็ต้องมีธุระส่วนตัวบ้าง อะไรบ้างไม่เห็นจะแปลกเลย”   จิดาเอ่ยกับร่างโปร่งแสง “ใช่ มันจะไม่แปลก ถ้าเซนส์ของผมไม่รู้สึกว่าธุระสำคัญของมัน ต้องเกี่ยวกับผม”    เวทินเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังและมั่นอกมั่นใจ “คัท!” เสียงผู้กำกับละครสาวหล่อดังขึ้น   “เดี๋ยวน้องวีเปลี่ยนเสื้อผ้านะครับ ซีนต่อไปตบกับนางเอก เต็มที่นะครับน้องวี”  ผู้กับกับสาวหล่อบอกเสียงหวาน “ค่ะพี่เหมียว”    ภารวีรับคำแล้วเดินไปห้องแต่งตัวที่อยู่ด้านหลังกองถ่าย  กำลังจะจับลูกบิดประตูแต่แล้วก็มีใครคนหนึ่งยื่นกระบอกน้ำสีแดงมาให้เธอ “น้ำครับคุณภารวี”    เสียงห้าวทุ้มเอ่ยขึ้น ภารวีหันกลับไปดูก็เห็นเป็นผู้ชายไว้หนวดไว้เครา ใส่แว่นดำอยู่ในชุดของเด็กกองถ่ายฯ เพราะมีชื่อละครสกรีนอยู่ที่เสื้อ “ขอบใจจ้ะ แต่เอ๊ะฉันไม่คุ้นหน้านายเลยนะพี่เหมียวรับเด็กเข้ามาใหม่เหรอ ”    ภารวีพยายามชะเง้อดูแววตาซ่อนที่อยู่ในกรอบแว่นดำ รู้สึกคุ้นหน้าอย่างไรบอกไม่ถูก เด็กกองหน้าใหม่เหมือนจะรู้ตัว ดึงหมวกแก๊ปมาปิดหน้าให้มิดชิดขึ้น “ครับ ผมเพิ่งเข้ามาใหม่...เมื่อกี้นี้เอง” “เมื่อกี้เนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้ เมื่อกี้พี่เหมียวยังทำงานอยู่กับฉันด้านใน แล้วจะไปรับนายเข้าทำงานตอนไหน”     ภารวีชักไม่ไว้ใจ “พี่เหมียวไม่ได้รับ แต่ผมเข้ามาเอง”    พูดจบ เขาวางกระบอกน้ำลง แล้วเปลี่ยนไปขว้าข้อมือของเธอเอาไว้และพาเธอเขาไปในห้องแต่งตัว ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว “นายจะทำอะไร หรือว่าเป็นโจน ปล่อยนะไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆด้วย ...ช่วยดะ...”   พูดไม่ทันจบก็ถูกมือใหญ่ปิดปากเอาไว้ ภารวีได้แต่ร้องเสียงอู้อี้ “ผมไม่ใช่โจน หยุดร้องได้แล้วผมแค่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณแล้วก็ตกลงกับคุณ เอาล่ะถ้าผมปล่อย คุณสัญญามาก่อนว่าจะไม่โวยวาย”    ภารวีพยักหน้า เขาจึงค่อยๆเลื่อนมือออก แต่ภารวีก็ร้องขึ้นมาอีก “ช่วยด้วย ช่วยฉะ...” “คุณนี่พูดไม่เข้าใจนะ ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่อง ผมจะ...” ภารวีแกะมือเขาออกแล้วพูดขึ้น   “นายจะทำไมฉัน” “จะจูบจริงๆด้วย จูบให้คุณขาดใจตายไปเลย”  เขาพูดเสียงหื่นๆ แต่ได้ผลภารวีเงียบกริบ เขาจึงเอามือออกจากปากเธอ “นายเป็นใคร มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉัน”  เธอถามอย่างไม่ไว้ใจ รีบเอามือปิดปากตัวเองไว้ไม่ยอมปล่อย เพราะกลัวโดนจูบ “เรื่องนายกรศักดิ์”    ภารวีนิ่งงันหลังจากได้ยินชื่อนี้  เธอพยายามดิ้นจนหลุดจากแขนแกร่งของเขามาได้ “ไอ้หื่นกรศักดิ์ส่งนายมาใช่ไหม นายเป็นพวกเดียวกับมัน”    ภารวีกวาดตามองหาอาวุธแล้วก็เจอไม้ตะพดวางอยู่บนโต๊ะ เธอใช้ความว่องไวขว้ามันมาถือเอาไว้แน่น    “ต้องใช่แน่ๆ แกเป็นพวกเดียวกับไอ้กรศักดิ์...แกตาย...ย๊ากส์!”    เธอตรงเข้าไปตีเขาทันที  แต่เขาไวกว่าที่รวบแขนเธอไขว่หลังไว้อย่างรวดเร็ว “คุณภารวี ถ้าบอกดีๆแล้วไม่เชื่อฟัง ผมจะเอาเรื่องที่โรงแรมไปลงเฟสบุ๊คโพสก็บอกนักข่าวจริงๆนะ”    ภารวีหยุดดิ้นทันที  และอาศัยจังหวะตอนเขาเผลอ ใช้สั้นรองเท้าสั้นสูงของเธอ กระแทกลงไปบนเท้าเขาอย่างแรงจึงหลุดจากการจับกุมมาได้ เขาซู้ดปากด้วยความเจ็บ “นายรู้เรื่องที่โรงแรมได้ยังไง”    ภารวีหน้าเขาจ้อง    “นายรู้ได้ยังไง?”    เธอเค้นเสียงถามย้ำ พร้อมกับเดินเข้าไปหาเขา คราวนี้เขาต้องถอยหนีเธอบ้าง    “นาย-เป็น-ใคร”    เขายังไม่ทันจะตอบออกไปมือเรียวเล็กไวยิ่งกว่านกปรอท ก็ฉวยไปถอดหมวกบนหัวเขาออกโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ไม่รอช้าชิ้นต่อมาคือแว่นตาดำ และสุดท้ายเล็บสีแดงแจ๊ดก็จับไปที่ปลายหนวดตรงมุมปากเอาไว้ แล้วกระชากทั้งหนวดทั้งเคราออกมาอย่างแรง จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 14:43:36

ความคิดเห็นที่ 2 “โอ๊ย!...คุณมันเจ็บนะทำไมต้องดึงแรงขนาดนี้ด้วยเนี่ย! ปากผมหลุดติดไปด้วยหรือเปล่ากไม่รู้ ซู้ด!...อูย เจ็บๆ” “ผู้กอง!” “ก็ผมน่ะสิ นึกว่า บอย ปกรณ์ รึไง”    คนถูกลอกหนวดยกมือกุมปากไม่รู้เนื้อหลุดติดออกมาด้วยหรือเปล่า เพราะบริเวณที่ติดหนวดเมื่อครู่แดงเป็นทางยาว “สมน้ำหน้า ก็ผู้กองอยากทำตัวลับล่อๆทำไม เป็นตำรวจดีๆไม่ชอบ อยากเป็นโจรนักหรือไงฮะ” “เขาเรียกอำพรางตัว” “แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่” ธันตะลุกขึ้นยืน  “ไม่สำคัญหรอกว่าผมจะรู้ได้ยังไง แต่ที่คุณต้องรู้คือ ตอนนี้คุณกำลังตกเป็นผู้ต้องสงสัย” “ผู้ต้องสงสัย?”    ภารวีทวนคำ “ใช่...ตอนนี้คุณยังเป็นแค่ผู้ต้องสงสัย แต่ถ้าคุณพิสูจน์ไม่ได้ว่าคุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีนี้ คุณก็จะกลายเป็นผู้ต้องหาทันที”   ภารวีตาเบิกโพล “ผู้ต้องหา!...เดี๋ยวนะผู้กอง ฉันไปตกเป็นผู้ต้องสงสัยหรือผู้ต้องหาคดีอะไรต้องแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ ฉันไม่เคยทำอะไรผิด ผู้กองจำอะไรผิดหรือเปล่า ...หรือว่าจะเป็นเรื่องที่ฉันทำร้ายนายกรศักดิ์ อันนั้นฉันป้องกันตัวนะ วันนั้นคุณก็เห็นสภาพฉันนี่”   ธันตะเอามือท้าวโต๊ะก้มลงพูดกับเธอ “ผมจำไม่ผิดหรอก แล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่โรงแรมด้วย คุณภารวี สุนันทา” “อ้าว ...รู้จักฉันแล้วเหรอผู้กอง ทำการบ้านมาดีนะเนี่ย”   ภารวีแซวเพราะตอนเจอครั้งแรกเขาบอกไม่รู้จักเธอ แต่มาวันนี้เรียกถูกทั้งชื่อทั้งนามสกุล ธันตะกระแอมกระไอกลบเกลื่อน  “ผมรู้แล้วก็แล้วกัน...คุณอย่าเพิ่งมาเปลี่ยนเรื่องดีกว่า ที่ผมมาหาคุณวันนี้ก็เพราะผมจะมาบอกกับคุณว่า คุณตกเป็นผู้ต้องสงสัยว่ามีส่วนรู้เห็นในคดีของนายเวทิน ทยางค์กุล ข้อหาร่วมกันทำร้ายผู้อื่นโดยเจตนา และพยายามฆ่าผู้อื่นให้ถึงแก่ชีวิต”    ภารวียิ่งมึนจัด “ฉันเนี่ยนะ พยายามฆ่าเวทิน! ผู้กองเอาอะไรมาพูด อย่ามาซี้ซั้วสิ แบบนี้ฉันฟ้องกลับได้นะฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ไม่รู้เรื่อง”    ภารวียืนยันสุดชีวิต ใครจะไปยอมอยู่ดีๆก็มาบอกว่าเธอตกเป็นผู้ต้องสงสัยว่ามีส่วนรู้เห็นร่วมกันฆ่าคนอื่น ทั้งทีไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรมากไปกว่าที่เขามาบอกเธอเลย “จะทำหรือไม่ทำคุณก็รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วแต่ผมไม่รู้ ผมมีหน้าที่ค้นหาความจริงให้ปรากฏออกมา เอาตัวคนผิดมาลงโทษ และถ้าคุณบริสุทธิ์ใจจริงคุณก็ต้องพิสูจน์ให้ผมเห็นให้ได้” “แต่ฉัน...”  ภารวียังไม่ทันจะอ้าปากตอบอะไร ก็มีคนมาตามให้ไปเข้าฉาก “พี่วีคะ พี่เหมียวให้มาตาไปเข้าฉากค่ะ” “จ้ะ อีก5 นาทีเดี๋ยวพี่ตามไป”  เด็กสาวรับคำแล้วเดินออกไป “ผู้กองรออยู่นี่ก่อนนะ ฉันไปทำงานก่อนเดี๋ยวจะกลับมาเคลียร์ให้รู้เรื่อง ห้ามไปไหนนะ”  เธอหันมากำชับ พอ   พูดจบก็ถือเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนแล้วออกมาอย่างรวดเร็ว ธันตะมองอย่าทึ่งๆ เปลี่ยนเสื้อผ้ายังไงของเธอเร็วจัง เข้าไปยังไม่ถึง3 นาทีเลย ออกมาแล้ว จะซ้อมไว้ไปแข่งเปลี่ยนเสื้อผ้าทีมชาติหรือไง แล้วเธอก็เดินออกไปจากในห้องนั้นทันที “อ้าว...คุณผมมีธุระต้องทำอีกเยอะนะ คุยให้จบก่อนสิ คุณ!”    ไม่ทันเสียแล้วภารวีหายลับตาไปเรียบร้อยแล้ว   “อะไรของเขาวะ”    ธันตะเกาหัวแกรกๆ ถ่ายละครเสร็จ ภารวีก็เดินกลับมาหาธันตะในห้องแต่งตัว แต่กลับไม่เห็นเขาอยู่เสียแล้ว เห็นแต่ผู้หญิงคนหนึ่งที่น่าจะเป็นสาวประเภทสอง กำลังยืนส่องกระจกอยู่คนเดียวภายในห้อง “อีตาผู้กองหายไปไหน ก็บอกให้รออยู่นี่ไง”    ภารวีกำลังจะเดินออกจากห้องแต่ก็ได้ยินเสียงธันตะเรียกเอาไว้ “คุณภารวี จะไปไหนผมอยู่นี่” “ผู้กอง นี่คุณอยู่ไหนออกมาสิ” สาวประเภทสอง คนดังกล่าวหันมาเผชิญหน้ากับเธอ  “ผมอยู่นี่” จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 14:45:39

ความคิดเห็นที่ 3 “ผู้กอง! นี่ผู้กองเหรอเนี่ย?”    พูดได้แค่นั้นเธอก็ระเบิดหัวเราะออกมาชุดใหญ่ ส่วนธันตะยืนหน้ามุ่ย “มันตลกมากเหรอไง หัวเราะอยู่ได้” “เปล่าๆไม่ตลก ไม่ตลกเลย แต่มันตลกมาก... ดูสิ ผู้กองเหมือนกระเทยควายเลยอะ”    ภารวีหัวเราะตัวงอ จนน้ำหูน้ำตาไหล ธันตะในรูปโฉมใหม่ กับวิกผมทรงบ็อบสุดเปรี้ยว แต่งหน้าจัดจ้าน ทาปากสีแดงแป๊ด กระพริบตาทีแทบจะบินได้ไม่รู้ขนตาหรือหางนกยูงรำแพน และหน้าอกตู้มคับซี บวกๆๆ จนเธอยังต้องชิดซ้าย ชนะขาดด้วยชุดเดรสสั้นลายเสือสุดเซ็กซี่  แต่พอมองไปที่ขา เห็นขนหน้าแข้งนึกก็กว่านักฟุตบอลกำลังจะลงสนามแต่ เปลี่ยนจากรองเท้าสตั๊ส เป็นส้นสูงสีเจ็บแสบกระแทกตา ถ้าลงสนามก็คงจะล้ำหน้าไปหมดทุกส่วนสัด ภารวีต้องข่มใจให้หยุดหัวเราะอยู่นานกว่าจะพูดขึ้นมาได้ “นี่ผู้กองใส่เข้าไปได้ยังไงเนี่ย”    ภารวีเดินไปรอบๆตัวเขามองดูชุดที่ตึงเปรี๊ยะจนตะเข็บแทบปริ ดูจากรูปร่างคนใส่แล้วไม่น่าจะจับยัดเข้าไปในชุดได้ด้วยซ้ำ   ภารวีจุ๊ปาก “สวยเหมือนกันนะเนี่ยเรา นี่ผู้กองน่าจะแต่งเต็มแบบนี้ต้องนานแล้วนะ เอ๊ะหรือว่าเพิ่งจะค้นพบตัวเองคะ ไม่เป็นไรๆคนเราเริ่มต้นกันใหม่ได้ แต่ดูสิกล้ามใหญ่ไปนะผู้กอง”    ภารวีแซวกลั้วหัวเราะเอนิ้วไปจิ้มที่กล้ามเนื้อแขนของเขา จนธันตะถึงกับหน้าแดง “ก็เพราะคุณนั่นแหล่ะผมถึงต้องอยู่ในสภาพนี้ ยังจะมาขำอีก ” ธันตะบอกเสียงเข้ม “เพราะฉันเหรอ ฉันไม่เกี่ยวผู้กองอย่ามายัดข้อหาสิ ฉันแค่ให้คุณรออยู่ในห้องไม่ได้ให้คุณแต่งเต็มแบบนี้ซะหน่อย”    ภารวียักไหล่ เรื่องอะไรมาโบ้ยความผิดให้เธอ “เพราะคุณให้ผมรออยู่ในนี้แล้ว ก็มีคนมาถามว่าผมเป็นตัวประกอบใช่ไหมผมก็บอกว่าใช่ ก็นึกว่าจะไม่มีอะไร เขาเลยจับให้ผมแต่เป็นกระเทยควายแบบนี้”    ภารวีขี้เกียจจะเถียงจึงยกนิ้วโอเคผิดก็ผิด เธอกุมท้องหัวเราะจนหน้าแดง  “นี่คุณ... ผมว่าคุณเลิกหัวเราะผม แล้วมาช่วยผมถอดไอ้ชุดบ้านี่ดีกว่า ผมถอดคนเดียวไม่ได้มันฟิตไปหมด ไม่รู้ผู้หญิงใส่กันเข้าไปได้ยังไงอึดอัดจะตาย ไม่ทรมานกันบ้างหรือไง”    กระเทยพาร์ทไทม์ บ่นกระปอดกระแปด “ฉันช่วยก็ได้ คุณก็เดินมาหาฉันตรงนี้ สิตรงนั้นมันแคบ ยืนสองคนได้ยังไง แค่คุณคนเดียวก็เต็มแล้ว”    ธันตะจึงค่อยๆเดินไปหาเธอกำลังจะถึงอยู่แล้วเชียว แต่รองเท้าส้นสูงเจ้ากรรมดันพลิก เขาจึงเสียหลักและกำลังจะล้มลง “เฮ้ยๆๆ...”  ธันตะร้องลั้น ไขว่คว้ามืออยู่กลางอากาศ มันเป็นสัญชาตญาณ เวลาคนเราจะล้มก็ต้องไขว่ขว้าหาที่ยึดเหนี่ยว แต่มือเขาดันไปขว้าเอาบ่าของภารวีซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดเอาไว้ “ว้าย...ผู้กอง!”  ร่างบางของเธอจึงล้มลงตามด้วยร่างหนาของเขาล้มลงมาทับ ปากกับปากมาเจอกันพอดีแป๊ะอย่างกับจับวาง ภารวีตาโต เหมือนสมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ ธันตะก็เหมือนกัน เขาตะลึงไปเมื่อได้สัมผัสกับริมปากนุ่มของเธอ ภารวีกระพริบตาถี่ ต่างคนต่างตะลึงแต่ภารวีได้สติก่อน รีบใช้มือดันหน้าเขาออกไปอย่างแรง ธันตะจึงหงายเงือบ กลิ้งเป็นลูกขนุนนอนอยู่กับพื้นข้างๆเธอ “ผู้กองทำอะไรเนี่ย”    ภารวีลุกขึ้นใช้มือปัดเศษฝุ่นตามเสื้อผ้าและเนื้อตัว หน้าเธอแดงอย่างเห็นได้ชัด “ผมไม่ได้ตั้งใจ...ผมสะดุดรองเท้าสั้นสูง”    เขาถอดรองเท้าออกแล้วโยนมันออกไป   “คุณเป็นอะไรมากรึเปล่า?” “ถามมาได้นะผู้กอง ตัวคุณอย่างกับช้างพลาย แล้วมาล้มทับฉัน แถมยัง...”     ภารวีจับปากตัวเองนึกถึงสัมผัสอันรวดเร็วเมื่อสักครู่    “ช่างมันเถอะ ฉันไม่แบนติดพื้นเป็นข่าวหน้าหนึ่งพรุ่งนี้ก็ดีแล้ว หลังฉันจะหักไหมเนี่ย อูย!”   หลังภารวีลั่นดังกร๊อบ “ผมขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” “ไม่เป็นไรหรอกช่างมันเถอะ แต่ฉันว่าคุณรีบลุกขึ้นเปลี่ยนชุดดีกว่า เห็นแล้วมันเริ่มอุจาดตาแล้วล่ะจะได้รีบคุยๆให้จบๆไปซะที” “เดี๋ยว ผมยังไปไม่ได้”  เขาเงยหน้ามองเธอ “อะไรอีกล่ะ” ธันตะยื่นมือมาให้เธอ  “ช่วยผมด้วย มันลุกไม่ได้ ชุดมันรัด ผมอึดอัดจนจะขาดใจตายอยู่แล้วเนี่ย”    ภารวีเห็นสภาพแล้วเธอก็อมยิ้ม แล้วช่วยดึงช้างพลายสองขา เชือกใหญ่ขึ้นมาอย่างทุลักทุเล แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 09:26:14 แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 09:23:23 จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 14:48:21

ความคิดเห็นที่ 4 ดีจ้า... คุณหมอนนุ่น // ขอบคุณสำหรับเสียงกริ๊ดค่ะ 555  ดีใจจังที่ตามอ่านทั้งสองเรื่องเลย (ถ้าเรื่องที่3-4 มา ก็ฝากตามด้วยนะค้า) /////*****///// คุณกระดานสีครีม // เสียงกริ๊ดไม่น้อยหน้าคุณหมอนนุ่น เลยค่ะ ถึงกับฟินเลยเหรอค่ะ น่ารักล่ะซิ้ โฮ่วๆๆ ถ้าอยากรู้ว่าผู้กองคู่กะใคร ก็มาอ่านกันเลยดีกว่าค่ะ /////*****///// คุณอาราเร่ // ขอบคุณนะคะ ฝากตามต่อเรื่อยๆคะ ไม่ขอมากๆ แค่ตามจนจบเลยนะคะ55 /////*****///// คุณกระตุ้งนิ้ง //  พักหลังเจอกันบ่อยน้า555...ดีค่ะชอบๆๆ ลุ้นทุกคู่เลยก็ได้นะคะ ^^ /////*****///// คุณดีแอน // ขอบคุณค้า...ขอบคุณมากๆค่ะ คนอ่านแล้วอ่านสนุก ก็ดีใจแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนค่ะ ...       จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 15:11:10

ความคิดเห็นที่ 5 อะไรกัน..ล้มมีแผนการแอบแฝงนี่นา...... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 15:42:54

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบคุณธันตะอ้ะ จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 15:59:01

ความคิดเห็นที่ 7 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 17:52:19

ความคิดเห็นที่ 8 ล้มแบบหนัง ....เป๊ะ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 17:59:21

ความคิดเห็นที่ 9 อั๊ยย่ะ!!  ผู้กองน่ารักอ่ะ เค้าอยากได้แบบนี้บ้าง+++ 5555  > _ < แอร๊ยยยยยย จากคุณ : หมอนนุ่น เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 19:07:44

ความคิดเห็นที่ 10 กรี้ดดดดด ผู้กองกับคุณวีน่ารักเกินไปแล้ววววว >< น่ารักกันจังเลย อ่านไปจิกหมอนไป 5555+ พี่ชมนค่ะ มาแต่งต่อเร็วๆๆค่ะ  อยากอ่านต่อไวๆๆๆ :> จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 19:46:08

ความคิดเห็นที่ 11 ฟินนนนนนน จากคุณ : louktanpim เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 55 12:12:38

ความคิดเห็นที่ 12 เอาละหว่า... ชอบตาผู้กองกันใหญ่เลยคราวนี้ ^^... อย่าลืมจิดาน้า...555+ ขอบคุณมากๆๆๆ นะคะที่ตามอ่านขอบคุณค่าๆ... จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 55 14:48:55

ความคิดเห็นที่ 13 55+ ไหนๆ มาแล้ว..ก็ลงชื่อรายงานตัวซะหน่อยค่ะ.. ผู้กองนี่..มาแรงแซงหลายโค้งเลยน๊า..สาวๆ กรี๊ดกันสนั่นเลยอ่ะ..อิ..อิ.. จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 55 18:02:48

ความคิดเห็นที่ 14 ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : Domen เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 17:48:43