ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 13 “พ่อโทรหาน้อยหน่าแล้ว เขาบอกว่าเดี๋ยวจะรีบมาเลย เพิ่งสอนเสร็จ” เจนภพฟังคำเจษฎาแล้วทิ้งตัวลงโซฟารับรองในห้องทำงานของบิดา สมองนั้นครุ่นคิดถึงแต่ข่าวจากเลขานุการของตนเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ถึงว่าว่าทำไมช่วงหลังๆมานี้พนักงานในบริษัทพากันมีสายตาแปลกไปยามมองหน้าเขา แต่เขาก็ไม่เคยนึกใส่ใจสักครั้งจนกระทั่งรู้เรื่องนี้ขึ้นมา “แล้วสรุปว่าจริงหรือเปล่า” “ผมไม่ใช่พ่อนะครับที่จะหว่านไปทั่ว” เจนภพตอกกลับอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินน้ำเสียงสงสัยของพ่อ “แล้วทำไมมันมีข่าวนี้ออกมา เป็นเรื่องใหญ่กันเลย นี่ถ้าพ่อไม่เปิดประตูเข้าไปหาลูกตอนที่ปานไพลินเขาขอลาออกอยู่ ก็คงไม่รู้ว่าเรื่องมันใหญ่ไปทั้งบริษัท” “ผมเองก็เพิ่งรู้เมื่อครู่นี้จริงๆ ไม่รู้ว่าใครไปมั่วข่าวนี้ขึ้นมาจากไหน” “แล้วเจนจะทำอย่างไรต่อ” บิดาถามบุตรชาย “ทำอย่างไร? ข่าวมันก็กระจายไปทั่วบริษัทแล้วหรือเปล่า ทำอะไรไม่ได้ ผมเชื่อในความบริสุทธิ์ใจของผมเอง แต่ผมเกรงว่าฝั่งปานไพลินเขาจะเสีย แถมมีแฟนด้วย ไม่รู้ว่าจะมีผลกระทบอย่างไรบ้าง” “แล้วน้อยหน่าล่ะ” “พ่อเพิ่งโทรหาให้เขามาที่นี่ไม่ใช่เหรอครับ” “พ่อหมายถึงว่าความรู้สึกของน้อยหน่า ลูกไม่ห่วงบ้างเหรอว่าจะคิดอย่างไร” เจนภพเงียบกึก เขาเอาแค่คิดถึงว่าควรจะทำอย่างไรเพื่อไม่ให้เรื่องนี้กระทบถึงหน้าที่การงานของปานไพลิน จนไม่ได้คิดถึงใครอีกคนที่กำลังเดินทางมาที่นี่ เธอเองรู้ข่าวนี้แล้วจะทำหน้าเช่นไรหรือจะรู้สึกเช่นไร แม้อยากรู้มากเท่าไหนแต่ชายหนุ่มก็ไม่นึกโทรถามเพราะไม่ได้พูดกันมานับเกือบสัปดาห์แล้ว แม้จะยังเดินชนกันบ้างบางทีเพราะนอนห้องเดียวกันก็ตามที “เขาไม่คิดอะไรหรอกครับ” “รู้ใจเขาหรืออย่างไรถึงตอบแบบนี้” คำถามย้อนทำเอาเจนภพเงียบอีกครั้ง ก่อนที่ประตูจะเกิดเข้ามาเผยให้เห็นคนที่กำลังกล่าวถึงอยู่พอดี “เข้ามาคุยกันก่อนหนูน้อยหน่า หรือว่าจะปรับความเข้าใจเรื่องนี้กับเจนเอง ลุงจะได้ให้ไปคุยกันเองที่ห้อง แต่หนูอย่าเข้าใจผิดนะลูก” เจนภพรับรู้ถึงสายตาเนตรนภิสที่มองมายังเขาชั่วครู่ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณลุง หน่ากับคุณเจนไม่มีอะไรต้องเคลียร์กัน เพราะหน่าเชื่อว่ามันไม่มีอะไรในกอไผ่ค่ะ” คำตอบของผู้เป็นภรรยานั้นทำเอาหัวใจกลับเริ่มหวั่นไหว เมื่อตระหนักได้ว่าเธอเชื่อใจเขาทั้งๆที่ได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้วเรียบร้อย “ถ้าอย่างไรหน่าเจอคุณปานไพลินข้างนอกพอดี มีเรื่องจะพูดกับเธอนิดหน่อย ขอตัวสักครู่นะคะแล้วเดี๋ยวกลับเข้ามาใหม่” ประตูนั้นปิดลงไปแล้ว พร้อมกับเจษฎาที่เริ่มเปิดบททันที “แม้จะพูดแบบนั้น แต่เราก็ควรห่วงความรู้สึกของเขาบ้าง ไม่ใช่คิดแต่ว่าเพราะไม่ได้แต่งงานกันด้วยความรักเลยมีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้ ลูกควรจะรู้ไว้ว่าการแต่งงานจริงๆแล้วรักอย่างเดียวมันเป็นแค่ประเด็นก่อนแต่ง แต่หลังแต่งแล้วมันควรจะมีความเห็นอกเห็นใจและเข้าใจกันด้วย หน่าเขาอาจจะคิดอะไรลึกๆอยู่ก็ได้แต่เขาแค่ไม่พูด ไม่ว่าเรื่องจะจริงหรือไม่จริงก็ตาม แต่สิ่งสำคัญคือความเชื่อใจ... ที่ลูกควรจะทำให้เขารู้สึกเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์” แล้วผู้เป็นบิดาก็ต้องประหลาดใจ เมื่อลูกชายกลับไม่ได้ต่อต้านแบบที่คิดเอาไว้ “ผมจะพยายามครับ” หญิงสาวส่ายหัวพรืดหลังจากปิดประตูลง มันก็จริงอยู่ที่ว่าตอนนี้เจนภพกับเธอไม่คุยกัน แต่ในเมื่อเขาเจอข่าวลือหนักขนาดนี้แต่ไม่คิดจะปริปากให้เธอฟังเลย ศักดิ์ศรีนั้นมันสำคัญนักหรือไง... แม้จะนึกหมั่นไส้กลายๆ แต่เนตรนภิสก็กลับนึกสงสารเขาไม่น้อย พลางนึกถึงแม่พนักงานสามตนตัวดีนั้น นี่เธอแค่แกล้งปั้นเรื่องเจนภพละเมอชื่อหญิงอื่น ข่าวสะท้อนกลับมาที่เจษฎาเล่าให้เธอฟังกลับกลายเป็นเรื่องว่าเจนภพนั้นมีลูกลับๆกับปานไพลิน แต่สั่งให้ไปทำแท้งเพราะต้องมาแต่งงานกับเธอเสียก่อน แถมยังมีคอนโดมิเนียมย่านสะพานควายที่กลายเป็นรังรักของคนทั้งสอง เสาร์อาทิตย์ตอนเมียเผลอไปนัดพบกันที่สวนผึ้งราชบุรี และอื่นๆอีกมากมายจนได้แต่กุมขมับ เรื่องมันก็เลยใหญ่โตขึ้นมา แถมคนซวยก็ไม่ใช่แค่คนที่เธอหมายหัวคนเดียว กลับกลายเป็นกระทบถึงหน้าที่การงานของหญิงสาวผู้บริสุทธิ์ใจอีกด้วย “คุณไพลินคะ ไปหาที่นั่งคุยกันให้ใจเย็นๆดีกว่าเนอะ” เนตรนภิสส่งยิ้มให้กับปานไพลินที่บัดนี้ทำหน้าไม่ถูกยามต้องเดินผ่านพนักงานมากกมายในแผนก ทุกคนต่างจับจ้องคนที่ตนคิดว่าเป็นเมียหลวงและเมียน้อยด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น นึกว่าเขาจะไปตบกันล่ะสิ... คนเดินนำได้แต่ถอนหายใจแล้วเปิดประตูห้องประชุมขนาดเล็กเข้าไป เมื่อนั่งกันแล้วเรียบร้อย ปานไพลินก็เริ่มเอ่ยด้วยเสียงสั่นทันที “คุณน้อยหน่าคะ ฉันขอโทษนะคะ ฉันอยากพูดกับคุณหลายวันแล้ว ข่าวลือมันไม่มีมูลเลยค่ะ แต่ฉันก็พอรู้ว่าคงเป็นฝีมือของพวกพนักงานหญิงในนี้ค่ะ” “มันไม่ใช่ความผิดอะไรคุณไพลินเลยนะคะ และเรื่องทั้งหมดหน่าก็ไม่เชื่อด้วยว่าเป็นเรื่องจริง ดังนั้นสบายใจได้นะคะ” จะให้เป็นความจริงได้อย่างไร ในเมื่อข่าวลือทั้งหมดมีเธอเป็นตัวเริ่มต้น... “เรื่องนี้แฟนของฉันเองเขาก็รู้ค่ะคุณหน่า เขาเลยบอกให้รีบลาออกเพราะอยู่ไปก็มีแต่เสีย มีแต่จะตกเป็นขี้ปากเขาเพิ่ม ลำพังฉันเองถ้าเจอข่าวลืออะไรแบบนี้ก็ตั้งใจว่าจะปล่อยเงียบค่ะ แต่นี่พวกที่ขี้เม้าท์ในบริษัทเขาก็เอาไปเล่าให้แฟนฟัง ฉันเลยเป็นห่วงความรู้สึกของเขาค่ะ เลยตัดสินใจลาออกดีกว่าเพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย” “ดีจังเลยนะคะที่คุณห่วงความรู้สึกของคนรัก” เนตรนภิสว่าแล้วก็สะกิดใจตัวเอง “แต่อย่าให้ถึงกับลาออกเลยนะคะ” “คุณหน่าเองก็อาจจะไม่สบายใจที่ฉันยังทำงานใกล้ๆกับคุณเจน ดังนั้นแบบนี้ดีแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณคุณหน่าจริงๆที่เข้าใจทุกอย่างนะคะ แถมไม่โกรธไม่ว่าอะไรฉันเลย” น้ำเสียงสั่นเครือนั่นทำเอาเนตรนภิสเงียบอึ้ง สีหน้าหม่นหมองของเธอเป็นหลักฐานแสดงถึงอาการหนักใจมานับหลายวันได้เป็นอย่างดี “หน่าขอโทษคุณไพลินนะคะ” เนตรนภิสพึมพำเสียงเบา “คุณหน่าจะขอโทษทำไมกันคะ” “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หน่าแค่อยากพูดค่ะ...” แววตาหญิงสาวอ่อนโยนลง เธอรู้ดีว่าตนเองคือต้นเหตุแห่งความเดือดร้อนแก่ปานไพลินในครั้งนี้จึงพาเธอเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทีที่เป็นกันเองจนผู้ได้เห็นเริ่มคิดกันไปได้ว่าข่าวที่ตนเองได้ยินมานั้นอาจจะไม่เป็นความจริงเลยก็เป็นได้ ในท้ายที่สุดแล้ว ปานไพลินก็ยังยืนยันที่จะลาออกเพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย เนตรนภิสจึงแอบไปดูท่าทีของพนักงานสามคนตัวต้นเรื่องก็พบว่าพวกเธอยังคงใส่สีตีไข่เรื่องราวกันไม่จบ หญิงสาวเลยตัดสินใจเดินตรงเข้าไปปรามทันที “จู่ๆมาออกแบบนี้ฉันว่าท้องนะ” “ตอนนั้นก็แท้งไปแล้วรอบนึงไม่ใช่เหรอ นี่เธอเต้าเอาเองใช่ไหม” “ใช่ค่ะ ฉันว่าพวกคุณเต้าเอาเอง” เนตรนภิสทื่ยืนฟังอยู่ข้างหลังมานานชักจะเหลืออด ขณะที่วงสนทนาสนุกสนานนั้นแตกฮือราวกับผึ้งแตกรังแยกย้ายกันไปนั่งโต๊ะใกล้เคียงทำเป็นทำงานต่อ “วันนั้นฉันว่าฉันพูดคำว่าห้ามเล่าไม่ใช่เหรอคะ หรือเอาจริงๆถ้าจะเล่าฉันก็จะไม่ว่าอะไรถ้ามันไม่กลับมาเป็นละครน้ำเน่าเมียหลวงเมียน้อยขนาดนี้” “พวกเราก็เอ่อ... ไม่ได้เล่านะคะ” “มีแค่พวกคุณที่รู้ค่ะ ฉันไม่คิดว่าเป็นฝีมือกุมารทองในห้องน้ำหรอกค่ะ” หน้าของพนักงานหญิงที่ซีดลงๆแม้จะแต่งมาหนาก็ตามทำเอาเนตรนภิสมั่นใจทันที ก่อนปล่อยไม้เด็ดสุดท้ายเพื่อเป็นการปิดเรื่องราวเสียที คราวนี้แกล้งเน้นเสียงดังเพื่อให้คนอื่นในแผนกได้ยินโดยทั่วกัน “ต่อจากนี้ก็คงไม่มีใครเชื่อใจพวกคุณแล้วล่ะค่ะ และถ้าพวกคุณใส่สีตีไข่จนคนอื่นๆต้องเดือดร้อนขนาดนี้อีก ฉันเองก็ไม่รับรองนะคะว่าคุณจะยังทำงานที่นี่ได้อย่างปกติสุขดีหรือเปล่า เท่านี้ล่ะค่ะที่ฉันอยากฝากไว้” หญิงสาวว่าแล้วก็ขับรถกลับบ้านทันทีโดยไม่รอเจนภพก่อนตัดสินใจทำมื้อเย็นรอผู้เป็นสามีทั้งที่ไม่ได้ทำมาหลายวัน ระหว่างรอกินข้าวก็นั่งแปลหนังสือนิยายภาษาอังกฤษไปเพื่อส่งสำนักพิมพ์ให้ทันเดดไลน์ ก่อนจะหยุดนิ่งนึกสะท้อนใจทันทีเมื่อเห็นประโยคถัดไปที่ต้องแปล ‘You are a Delilah.’ เธอหยิบปากกาเน้นข้อความสีเขียวสดใสมาขีดเน้นทันทีเพื่อเตือนใจ เนื้อหาตรงที่เธอกำลังแปลอยู่คือตอนที่พระเอกเพิ่งจับได้ว่านางเอกนั้นคือผู้อยู่เบื้องหลังแผนการทำลายอนาคตของเขา เนตรนภิสนึกย้อนไปถึงตอนยังเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ในตอนนั้นเธอได้มีโอกาสเรียนวิชาพระคัมภีร์ไบเบิ้ลเพื่อการวิเคราะห์วรรณคดีอังกฤษจึงได้ทราบเรื่องราวของแซมสันและเดไลลาห์ แซมสันคือชายผู้ได้รับพรจากพระเจ้าให้มีกำลังแข็งแกร่งเหนือใคร โดยที่ความลับนั้นอยู่ที่เส้นผมยาว หากแต่เมื่อใดที่ตัดทิ้ง เขาก็จะไม่เหลือพละกำลัง ต่อมาได้หลงรักเดไลลาห์สาวต่างเมืองที่เป็นข้าศึกหมายจะทำลายบ้านเมืองของแซมสัน ด้วยความรัก เขาตัดสินใจบอกความลับแห่งกำลังกับเธอ เดไลลาห์จึงตัดผมของเขาทิ้งเสียจนแซมสันถูกจับเข้าคุกรอวันประหารชีวิต ระหว่างอยู่ในคุก ผมของแซมสันยาวขึ้นเรื่อยๆและกลับมามีพละกำลังเช่นเดิม เขาจึงล้างแค้นเมืองของเดไลลาห์แต่ก็มิวายบอกให้หนีไปทั้งๆที่เธอนั้นคือผู้ทำลายพละกำลังเขาจนสิ้น เรื่องราวที่ฟังดูจะอยู่แค่ในตำราเรียนบัดนี้มันกลับกลายมาเป็นชีวิตจริงของเธอ หญิงสาวตัดสินใจปิดหนังสือลงแล้วเหลือบมองนาฬิกาฝาผนังที่บอกเวลาเที่ยงคืน เพิ่งนึกได้ว่าตนทำงานเพลินจนลืมกินข้าว ในห้วงความคิดนั้นมีแต่ใบหน้าของชายหนุ่มผู้เป็นสามียามมองผ่านกันในวันนี้ เจนภพจะรู้บ้างไหมว่าเขากำลังเลี้ยงเดไลลาห์อยู่ในบ้าน เนตรนภิสเดินไปเทกับข้าวทั้งหมดทิ้งเมื่อแน่ใจว่าเขาคงไม่กลับมากินแล้ว ในส่วนลึกของจิตใจอยากจะโทรหาถามว่าอยู่ไหน แต่ภาพของพ่อกลับย้อนเข้ามาขัดห้ามให้เธอใจอ่อนทิ้งทิฐิ ทุกแผนการของเธอยังคงต้องดำเนินการต่อไปเหมือนอย่างที่ควรจะเป็น และเมื่อทุกอย่างสำเร็จแล้วเธอจะได้จากบ้านหลังนี้ไปอย่างผู้มีชัย เวลาล่วงเลยจนตีหนึ่งที่เจนภพเปิดประตูเข้ามาในบ้านพร้อมเอกสารในมือมากมาย เนตรนภิสยังคงนั่งมุมเดิมอยู่ที่โซฟา รู้ได้ทันทีว่าเขาคงไปนั่งทำงานที่บ้านใหญ่มา สายตาทั้งสองคู่สบประสานกันอย่างเปี่ยมไปด้วยความอึดอัด ก่อนที่หญิงสาวจะได้แต่มองตามแผ่นหลังของเขาเดินขึ้นบันไดไปอย่างเงียบๆ เธอนั่งทำงานต่อสักพักจนถึงตีสอง แล้วจึงค่อยเปิดประตูห้องนอนเข้าไปก็เห็นว่าเจนภพหลับบนฟูกที่พื้นไปแล้ว “ไปไหนมาไม่คิดจะบอกเลยหรือไง” เธอพึมพำแผ่วเบาแฝงความน้อยใจยามมองใบหน้าหล่อเหล่าของผู้เป็นสามีที่บัดนี้ไร้ซึ่งแววเย็นชาและร้ายกาจ ก่อนจะปีนขึ้นเตียงเงียบๆแล้วผล็อยหลับไปในที่สุด สัมผัสอะไรบางอย่างเป็นแผ่นๆบนหน้าผากทำให้คนนอนครึ่งหลับครึ่งตื่นค่อยๆยกแขนอ่อนแรงขึ้นมาก่อนจะคว้าวัตถุแปลกปลอมนั้นไว้ เนตรนภิสค่อยๆลืมตาแล้วดูของในมือ มันคือกระดาษโพสต์อิทสีฟ้าพร้อมข้อความ ‘ทีหลังไม่ต้องรอข้างล่างจนดึก นอนได้เลย’ เนตรนภิสยกคิ้วสูงทั้งที่ยังสะลึมสะลือ อดคิดไม่ได้ว่าเจนภพก็มีมุมอะไรแบบนี้กับเขาเหมือนกัน ก่อนจะจัดแจงแปะกระดาษใบนั้นไว้ในหนังสือนิยายเล่มที่ต้องแปล สายตามองดูนาฬิกาเห็นว่าเป็นเจ็ดโมงเช้า เจนภพน่าจะออกจากห้องไปนานแล้ว จึงตัดสินใจลุกขึ้นมาทำธุระส่วนตัวแล้วจัดข้าวจัดของเตรียมไปตัวกลับไปนอนค้างบ้านเนื่องในวันเกิดของมารดาผู้จากไป แต่ยังไม่ทันที่อะไรจะเรียบร้อย เจษฎาก็โทรเข้ามาเสียก่อน “น้อยหน่า วันนี้มากินข้าวเที่ยงที่บ้านใหญ่ไหมลูก ลุงกับเจนเพิ่งไปตรวจโรงงานแถวนี้มา ว่าจะแวะเข้าไปกินข้าวที่บ้านแล้วไม่เข้าบริษัทแล้ว” “ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง คือหน่าอยากจะขออนุญาตคุณลุงพอดีค่ะว่าหน่าอยากจะกลับไปนอนที่บ้านสักคืน” “ทำไมเหรอ มีอะไรหรือเปล่า” “พรุ่งนี้วันเกิดแม่ค่ะ” “อ๋อ...” ปลายสายทำเสียงรับรู้ “ไปกับเจนใช่ไหม ทำไมเจนไม่เห็นบอกอะไรลุง” “เอ่อ...” เนตรนภิสยังไม่ได้ตอบอะไร ก็ได้ยินเสียงคนปลายสายพูดอยู่กับอีกคนเสียก่อน “จะไปบ้านน้อยหน่าทำไมไม่เห็นบอกพ่อฮึ” “ผมไม่ได้ไปครับ บ้านอะไรผมไม่รู้เรื่อง” หญิงสาวเริ่มปาดเหงื่อแล้วแทรกโดยเร็ว “คุณลุงเจษคะ คือคุณเจนเขายังไม่รู้น่ะค่ะ หน่าไปคนเดียว” “อ้าว ไปคนเดียวได้ยังไง! หนูแต่งงานแล้วนะลูก ต้องพาสามีไปด้วย” “คือ... หน่ากลัวคุณเจนยุ่ง” เธอเอ่ยเสียงลำบากใจ “วันนี้ไม่ยุ่งเลย แถมพรุ่งนี้เจนก็ไม่มีงานใหญ่ หน่าอย่าเพิ่งไปนะ รอเที่ยงก่อน เดี๋ยวเจนกลับบ้านแล้วไปพร้อมกัน” เนตรนภิสเหมือนได้ยินอีกเสียงคุ้นเคยจากปลายสายร้องออกมาทันทีว่าไปไหน “ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง” “ไม่เป็นไรไม่ได้น้อยหน่า เจนยังไม่เคยไปไหว้พ่อแม่เรานี่” “แต่...” “ไม่มีแต่ รอจนเที่ยงนะลูก ลุงจะรีบกลับ แค่นี้นะ” คนปลายสายวางไปอย่างใจร้อนขณะที่เธอได้แต่นั่งนิ่งค้าง หัวใจเต้นด้วยจังหวะไม่เป็นปกติเมื่อคิดว่ากำลังจะต้องพาผู้ชายไปค้างบ้าน แล้วก็ต้องรีบด่าตัวเองว่างี่เง่าเพราะในเมื่อทุกวันนี้เธอเองก็นอนร่วมห้องกับเขาอยู่แล้ว พอเมื่อใกล้เที่ยงปุ๊บ เจนภพก็เดินเข้ามาโดยเร็ว ใบหน้านั้นเรียบเฉยเจือสีเล็กน้อยขณะเบือนมาหาเธอ พร้อมเอ่ยคำแรกหลังจากไม่ได้คุยกันมาเกือบหนึ่งสัปดาห์ “ให้ผมขับรถไปกับคุณละกัน รอสักครู่ เดี๋ยวขึ้นไปเอาของก่อน” หัวใจหญิงสาวกลับชื้นขึ้นมาไม่มีสาเหตุ เธอพูดจากับเขาด้วยน้ำเสียงปกติราวกับว่าไม่เคยเกิดความบาดหมางกันมาก่อน พร้อมบอกทางไปวัดเพื่อทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับบุพการีทั้งสองที่จากไปแล้ว เมื่อรถจอดนิ่งลงในเขตวัด เนตรนภิสเดินนำชายหนุ่มไปยังบริเวณเก็บกระดูกของผู้เป็นบิดามารดาทันที เธอทอดสายตามองรูปของคนทั้งสองด้วยแววตาอาวรณ์ น้ำเสียงยามเอ่ยนั้นสั่นเครือออกมาจากความเหงาอ้างว้างจากส่วนลึกของหัวใจคนเป็นลูก                     “สุขสันต์วันเกิดนะแม่ ปีนี้ก็ขอให้มีความสุขเหมือนเดิมนะคะ แต่คงไม่เหงาเท่าไรหรอกมั้ง ได้อยู่ใกล้ๆกับพ่อแล้ว” เธอเงียบไปพักนึงเพื่อซึมซับบรรยากาศเศร้า โดยไม่ทันคาดคิด เจนภพที่ยืนอยู่ข้างหลังในตอนแรกกลับเดินขึ้นมาเสมอเธอแล้วเอ่ยอย่างสุภาพ “สุขสันต์วันเกิดครับ... คุณแม่น้อยหน่า” เนตรนภิสรู้สึกประหลาดหูอย่างมากกับคำเรียกนั้น เธอหันไปมองใบหน้าเขาที่บัดนี้ฉายแววใจดีขึ้นมาผิดปกติ ปากกลับแกล้งกระเซ้า “รู้ได้ไงว่าแม่ฉันจะยอมให้คุณเรียกว่าแม่” “ท่านเป็นคุณแม่ของภรรยาผม ดังนั้นผมมีสิทธิ์ที่จะเรียก” ทั้งๆที่สิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยก็คือความจริงธรรมดาๆ แต่เนตรนภิสกลับรู้สึกไหววูบขึ้นมาในใจ ก่อนจะหลุบตาต่ำแล้วแนะนำคนข้างตัวอย่างหมายย้ำกับตัวเองอีกครั้งอย่างรู้สึกผิดต่อพ่อตน “นี่... คุณเจน ลูกชายของลุงเจษค่ะ” แต่คนตรงข้างกลับเข้าใจไปว่าเธอจงใจไม่บอกเพราะว่าเขิน “ลูกเขยคุณพ่อคุณแม่ครับ” และก็ได้ผลเมื่อเนตรนภิสหันขวับไปมองเขา หากแต่ชายหนุ่มนั้นกลับยังคงจับจ้องอยู่ที่รูปของพ่อตาแม่ยายตรงหน้า “ถ้าพ่อแม่คุณยังอยู่ ท่านอาจจะทักผมก็ได้ว่าโตขึ้นเยอะ” “คุณรู้จักพ่อกับแม่ของฉันหรือคะ” “บอกตรงๆ... ตอนเด็กผมก็จำอะไรไม่ได้มากมายหรอก แต่พอมาเห็นหน้าคุณพ่อคุณแม่คุณวันนี้แล้ว ผมก็พอจำได้ว่าเคยเจอพวกท่านเมื่อนานมากแล้ว พร้อมกับคุณที่ตอนนั้นยังคงตัวเล็กๆ แต่ผมก็ไม่ทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น พอรู้อีกทีก็ตอนโตว่าคุณพ่อของคุณ... เสียไปนานแล้ว” น้ำเสียงติดเกรงใจของเจนภพแทรกซึมเข้ามากลางใจของหญิงสาว แม้สมองจะสั่งการให้เกลียดเขาในฐานะที่เป็นพิทักษ์ภักดี หากแต่ความอ่อนโยนหลังภาพลักษณ์เย็นชานั้นกลับทำให้เธอไม่นึกอยากจะเล่นแผนการกับเขาอีกต่อไปในเมื่อเขาไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องพ่อของเธอทั้งสิ้น ตระหนักเห็นชัดว่าการที่เขาโตขึ้นมาอย่างอ้างว้างและห่างเหินจากบิดาก็เป็นผลกรรมที่เขาได้รับตกทอดจากพ่อมาเพียงพอแล้ว “แล้วเรื่องที่คุณสูญเสียความทรงจำเมื่อก่อนห้าขวบ ตอนนี้พอจำอะไรขึ้นมาได้บ้างหรือยัง” เนตรนภิสนิ่งสนิท เรื่องที่เธอจำได้ดีที่สุดคือการตายของพ่อเธอ นอกนั้นแล้วก็ไม่สามารถระลึกอะไรได้เลย “ไม่ค่ะ จำอะไรไม่ได้เลย” “น่าเศร้า ในนั้นคงมีความทรงจำของคุณกับคุณพ่อคุณเต็มไปหมด” “ค่ะ... เศร้ามาก” “เอาเค้กนี้ให้คุณแม่คุณได้ไหม” “ซื้อมาด้วยเหรอคะ” เนตรนภิสเอ่ยเมื่อเห็นถุงกระดาษจากร้านของหวานชื่อดังในห้างหรูที่บัดนี้เจนภพวางไว้เคียงข้างกับแจกันดอกไม้ของแม่เธอ “แต่แม่ไม่ค่อยชอบกินเค้กหรอก ท่านชอบขนมไทยพวกฝอยทองมากกว่า” “อ้าว” “แต่แม่ฉันคงดีใจที่คุณอยากจะอวยพรด้วย เนอะแม่” เธอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวให้กับเจนภพ รู้สึกขอบคุณเขาที่จริงๆแล้วก็ใส่ใจเรื่องของเธออยู่เงียบๆ “มันทำให้ฉันนึกถึงช่วงที่ฉันดูแลแม่แล้วแม่ต้องทำคีโม คุมอาหาร แม่อยากกินทองหยิบทองหยอดแทบแย่ ท่านบ่นทุกวันแต่ฉันก็ไม่รู้จะทำไง” “เอาไว้ปีหน้าเดี๋ยวผมเอาฝอยทองปักเทียนให้คุณแม่คุณ” เนตรนภิสหยุดชะงักไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น ปีหน้า... ที่อาจไม่มาถึงเธอและเขา “คุณว่าเราจะทนกันไปได้นานขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เนตรนภิสเอ่ยเสียงเบาไม่แน่ใจยามสบเข้ากับแววตาที่เต็มไปความหมายของชายหนุ่ม ไม่สามารถมองเห็นว่าสุดปลายทางของเธอกับเขาจะเป็นเช่นไร เพราะเส้นทางตอนนี้มันช่างยาวไกลและเต็มไปด้วยขวากหนามเสียจนไม่เห็นจุดที่จะมาพบและจบอย่างมีความสุขได้ดังเช่นในเทพนิยาย To be continued จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 20:18:03

ความคิดเห็นที่ 2 สีชมพูเริ่มมาแล้ว และจะเป็นแบบนี้ไปประมาณสองสามตอนนะคะ :) สำหรับตอนนี้ก็แอบแทรกแรงบันดาลใจของเรื่องนี้เอาไว้ค่ะ นั่นก็คือแซมสันกับเดไลลาห์ ตอนนั้นฟังบรรยายเรื่องนี้แล้วก็ปิ๊งไอเดียเลย (ไม่ตั้งใจเรียนค่ะ ฮ่าๆ) ฟังแล้วรู้สึกเศร้าค่ะ เพราะไม่ว่าเดไลลาห์จะร้ายหรือหลอก แต่แซมสันก็ยังรัก พอมาเป็นนิยายเรื่องนี้... ชักเริ่มไม่แน่ใจว่าเจนภพจะเหมือนกันหรือเปล่าค่ะ อันนี้ต้องติดตามนะคะ :D ขอบคุณกิ๊ฟต์จากคุณ minafiba, และคุณPsycho man มากๆเลยนะคะ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากๆด้วยค่า แล้วจะรับมาอัพนะคะ อีกสิบตอนก็จะจบแล้วค่า :))))) คุณGTW >>ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นมากๆเลยนะค้า อยากให้สิบกิ๊ฟต์เลย ชอบมากค่ะโดยเฉพาะประโยคที่ว่าหัวใจควรใช้บรรจุรักมากกว่าแค้น อ่านแล้วรู้สึกดวงตาเห็นธรรมเลยค่ะ ฮ่าๆ   น้อยหน่าเหนือชั้นกว่าเจนเยอะค่ะ(น่าสงสารพระเอก) แถมเจนกำลังจะออกอาการเจมากขึ้นทุกตอนๆค่ะ :) มีตัวช่วยพลิกเรื่องแน่นอนค่า ดังนั้นต้องลุ้นแล้วว่าใครจะเจ็บหนักกว่ากันค่ะ ^^   ขอบคุณอีกรอบเลยค่ะ :) ป.ล.รูปแซมสันและเดไลลาห์ค่ะ นั่งเลือกนานมากเพราะรูปอื่นค่อนข้างอุจาด แหะๆ สำหรับเวอร์ชั่นเต็มจากไบเบิ้ล อ่านได้จากที่นี่เลยค่ะ http://www.bartleby.com/108/07/16.html จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 20:46:08

ความคิดเห็นที่ 3 ช่วงแรก ไม่รู้จะเข้าข้างใคร เพราะต่างก็มีแรงจูงใจต่างกันออกไป แต่มาถึงบทนี้ ชักจะเริ่มเอนเอียงเข้าข้างเจนภพแล้ว ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนสุภาพและไปตามแบบฉบับของเขา ไม่ฉวยโอกาสรังแกข่มเหงหนูน้อยหน่า (ถ้าเป็นพระเอกบางเรื่อง ไม่เหลือ เพราะยังไม่หมดยุคนิยมเขียนฉากรุนแรงกับสตรี ขนาดนักเขียนบางคน เขียนนิยายเรื่องไหนออกมาจะต้องมีเรื่องข่มขืนมาแทรกในงานทุกเรื่อง) หนูน้อยหน่าชักจะเริ่มเข้มขึ้นทีละนิด จนชักจะเริ่มน่ากลัวแล้ว.... ได้แต่หวังว่า ถึงชื่อเรื่องจะชวนให้คิดได้ทั้งสองแบบ บวกและลบ หวังว่าจะจบลงด้วยดี ถึงจะเป็นนิยายก็ตาม แต่ไม่ว่าจะอะไร แบบไหน ทำไม อย่างไร เรื่องไหน สุดปลายทางหัวใจ ควรจะมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะรออยู่ ดีกว่าสุดปลายทางหัวใจที่มีหยาดน้ำตาและความร้าวรันทดผิดหวังรออยู่ แต่ว่า.. คนเขียนก็จะบอกใบ้ได้ไหมครับ กระซิบเบาๆก็ได้ ว่าเรื่องนี้จบลงแบบไหนกันแน่ จะได้เตรียมใจไว้ทันตอนอ่านฉากจบครับ แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 55 22:37:50 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 22:36:24

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 55 13:18:27

ความคิดเห็นที่ 5 อ๊าา มารอตอนต่อไปค่า ^^ จากคุณ : วิญญาณร้ายในวันอับโชค เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 55 18:34:51

ความคิดเห็นที่ 6 วิจารณืไม่เก่งค่ะ รุ้แต่อ่านแล้วลุ้นตามตลอด และเดาเรื่องไปบ่วงหน้า แต่เดายากจังค่ะ รออ่านต่อนต่อไแนะคะ จากคุณ : Little Pink Hat เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 17:25:55