ความคิดเห็นที่ 1 นาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มตรงเมื่อเสียงตะโกนเรียกของเถ้าแก่เพียวดังขึ้นหน้าบ้านชาลี “เห็นเจ้ากัสบ้างไหมชาลี?” เถ้าแก่เพียวถามทันทีเมื่อชาลีเปิดประตูออกมา “ไม่เห็นเลยครับเถ้าแก่ มีอะไรหรอครับ?” ชาลีตีหน้าซื่อ ทั้งที่ทราบดีว่าน้องกัสกำลังนอนอยู่ใต้เตียงของเขา “ป่านนี้ยังไม่กลับบ้านเลย ไม่รู้ไปเล่นซนอยู่ที่ไหน ทุกคนตามหากันให้วุ่นวายไปหมดแล้ว” เถ้าแก่เพียวหันไปสั่งงานลูกน้องที่ยืนรออยู่ด้านหลัง “ไอ้เย็น ไอ้จ่อย ส่งคนไปดูตามโรงพยาบาลด้วยว่ามีใครพาลูกข้าไปส่งหรือเปล่า เผื่อบางทีอาจจะโดนรถเฉี่ยวรถชนแล้วไม่รู้ว่าเป็นลูกใคร” “ให้ผมช่วยออกไปตามหาด้วยไหมครับเถ้าแก่?” ชาลีขันอาสาอย่างกระตือรือร้นขณะลูกน้องของเถ้าแก่เพียวหมุนตัวเดินจากไปตามคำสั่ง ทิ้งให้เถ้าแก่เพียวยืนอยู่กับเขาตามลำพังท่ามกลางแสงไฟสลัวของโคมที่แขวนอยู่เหนือประตูบ้าน “ไม่เป็นไรหรอก ชาลีพักผ่อนเถอะ” เถ้าแก่เพียวเอื้อมมือมาตบไหล่ก่อนจะกล่าวต่อด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันไปก่อนล่ะนะ ว่าจะไปแจ้งตำรวจ เดี๋ยวนี้ไอ้พวกแก๊งลักเด็กไปขอทานเยอะซะด้วย คืนก่อนก็ฝันไม่ดี เฮ้อ มีแต่เรื่องให้ปวดหัวเว้ยพักนี้” เถ้าแก่เพียวรำพึงรำพันอีกสองสามคำก็เดินออกไป ชาลีค้อมศีรษะอำลาผู้มีพระคุณอย่างนบนอบและยืนส่งด้วยสายตาอยู่ที่ประตูบ้าน การหายตัวไปของลูกชายสุดที่รักเพียงไม่กี่ชั่วโมงสามารถเปลี่ยนแปลงเถ้าแก่เพียวได้อย่างไม่น่าเชื่อ จากหนุ่มใหญ่วัยกลางคนที่บุคลิกท่าทางละม้ายคล้ายพระเอกไทยในอดีตอย่างสรพงษ์ ชาตรี มาตอนนี้กลับเป็นชายแก่ที่มีสีหน้าเหนื่อยหน่ายต่อชีวิตคนหนึ่ง ชาลีจ้องมองแผ่นหลังของเถ้าแก่เพียวหายไปในความมืด แล้วจึงปิดประตูลงกลอนก่อนกลับไปนั่งคุยกับตัวเองต่อจากที่ค้างเอาไว้ ชาลีกำลังคุยกับตัวเองว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไปดีในเมื่อเขากลายเป็นฆาตกรในโลกแห่งความจริงไปเสียแล้ว เขาฆ่าน้องกัสตายด้วยการบีบคอ มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เลย  หลังจากลากน้องกัสเข้าไปในห้องนอนแล้ว เขาอุตส่าห์ขอร้องน้องกัสว่าอย่านำเรื่องที่โดนเขาทำร้ายไปบอกใคร ไอ้น้องกัสดันเสรือกดื้อรั้นเกินไป พยายามจะเอาชนะเขาให้ได้  เขาเลยต้องเลือกทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเขาอย่างช่วยไม่ได้ แต่เมื่อมานั่งคิดดูดีๆแล้ว ชาลีก็เกิดความรู้สึกเสียดายไม่น้อยที่ไอ้เด็กนรกสาปนั่นตายเร็วเกินไป เขาไม่น่าฆ่าบีบคอมันเลย เขาควรทรมานให้มันตายอย่างช้าๆ มากกว่านี้ ไอ้เด็กนั่นจะได้รู้ซึ้งถึงรสชาติแห่งความเจ็บปวดเสียบ้าง ที่ๆ ชาลีใช้นั่งคุยกับตัวเองคือห้องนั่งเล่นซึ่งมืดมิดเพราะเขาไม่ได้เปิดไฟ ในห้องนั้นไม่มีแสงสว่างจากสิ่งใดเลยนอกจากโคมไฟเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ข้างโซฟา ปกติแล้วชาลีจะใช้ห้องนั่งเล่นเป็นสถานที่รวบรวมสมาธิก่อนเข้าไปรำดาบในห้องนอน แต่ว่าวันนี้เป็นวันพิเศษ มีไม่บ่อยนักหรอกที่ชาลีจะได้คุยกับตัวเองอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ “ฆ่าคนตายแล้วนะ จะกำจัดศพยังไงดี?” ชาลีกระซิบในความมืด ชาลีอีกคนที่นั่งซุ่มอยู่ด้านหลังโซฟากระซิบตอบ “เราต้องกิน เอาศพมาทำเป็นอาหารซะ เมื่ออยู่ในท้องเราและถูกทำลายออกมาเป็นก้อนขรี้ ใครจะไปหาเจอ” นี่เป็นหัวข้อที่ชาลีนั่งถกเถียงกับตัวเองมาหลายชั่วโมงแล้ว “จะดีหรอ? เราเป็นคนนะ ถ้าทำแบบนั้นมันจะต่างจากพวกสัตว์ป่าตรงไหน?” “ฮึ่ย ก็เพราะเป็นคนไงล่ะถึงต้องกิน แถมยังไม่ใช่คนธรรมดาด้วยนะ แต่ว่าเป็นคนที่ฉลาดมากๆ ฆาตกรเมืองนอกที่ตำรวจจับกันไม่ได้มันก็ใช้วิธีนี้ทั้งนั้นแหละ เราเคยดูในสารคดี รู้ไหมว่ามันฆ่าคนกินได้เป็นสิบๆ คนโดยที่ตำรวจไม่เคยสงสัยเลยนะ แต่เอาเถอะ นายจะตัดสินใจยังไงมันก็เรื่องของนาย จะทำไม่ทำก็ตามใจ แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะว่าถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่าง อีกวันสองวันศพก็จะเริ่มเน่า ถึงตอนนั้นนอกจากจะเอามากินก็ไม่ได้แล้ว มันยังจะเป็นสิ่งที่โชยกลิ่นให้ตำรวจมาลากตัวแกเข้าห้องประหารอีกด้วยแน่ะ เหอๆ” ชาลีตัวเย็นเฉียบเหมือนเดินเข้าห้องแช่แข็งโดยไม่ได้สวมเสื้อผ้าขึ้นมาทันทีที่ขบคิดคำพูดของชาลีอีกคนหนึ่งอย่างถี่ถ้วน ห้องประหาร? “รู้มั้ยว่าการทำร้ายคนอื่นเป็นความผิดนะคะชาลี” “แต่พวกนั้นมันล้อผมก่อนนะฮะครู” “ถึงเพื่อนจะล้อ แต่ชาลีก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายใครทั้งนั้น ถ้าชาลีโตขึ้นแล้วเกิดพลั้งมือฆ่าคนตาย รู้หรือเปล่าว่าชาลีจะโดนตำรวจจับเข้าไปในห้องประหาร มีเพชฌฆาตเอาเข็มฉีดยาพิษมาฉีดใส่ร่างกาย แล้วชาลีก็จะตาย ไม่มีโอกาสได้ตามหาพ่อแม่ที่แท้จริง ชาลีไม่เสียใจหรอคะ?” “เราตัดสินใจแล้ว เราจะทำ!” ชาลีโพล่งขึ้นกลางความมืด “น่าน มันต้องอย่างน้าน ฮิฮิ” ชาลีอีกคนหนึ่งตอบ “ว่าแต่เราจะกินอะไรกันดีนะ?” ชาลีฉีกยิ้ม ลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปในห้องครัว เขาเปิดตู้เย็นดูวัตถุดิบสำหรับปรุงอาหาร มีผักและเครื่องเคียงมากมายรอคอยให้เขาหยิบจับนำใส่หม้อ ชาลีเป็นคนชอบทำอาหารอยู่แล้ว ตู้เย็นของเขาจึงไม่เคยขาดวัตถุดิบสำหรับประกอบอาหารชนิดที่ว่า นึกอยากกินอะไร ก็สามารถจัดทำได้ในไม่กี่นาที และตอนนี้ เขาอยากกินหลายอย่างทีเดียว ++++++++ วันรุ่งขึ้นเป็นวันที่เถ้าแก่เพียวกับอาซ้อวางกำหนดการเปิดบ้านทำบุญใหญ่ไล่เคราะห์ร้ายและสิ่งอัปมงคล แต่งานก็ต้องถูกเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนดเพราะไม่หลงเหลือใครที่มีอารมณ์อยากทำบุญอีกแล้ว น้องกัสยังคงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย คนสุดท้ายที่เห็นน้องกัสคือป้าลำไยซึ่งบอกว่าคำพูดประโยคสุดท้ายที่น้องกัสพูดกับนาง ก่อนจะวิ่งตื๋อออกมาจากบ้านพร้อมปืนอัดลมของเล่นใหม่ก็คือ “กัสจะไปล่าสัตว์ประหลาด” ขึ้นชื่อว่าสัตว์ประหลาดที่ใกล้ตัวที่สุด ทุกคนย่อมนึกถึงชาลีมาก่อนเป็นคนแรก “คุณกัสไม่ได้มาบ้านผมเลยครับ” ชาลียืนกระต่ายขาเดียวอย่างมั่นคงและเขาก็ไม่มีเหตุผลที่อยากทำให้น้องกัสหายตัวไป บวกกับเถ้าแก่เพียวเอ็นดูและสงสารเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เถ้าแก่เพียวจึงคิดว่าชาลีไม่มีทางเกี่ยวข้องกับการที่น้องกัสหายตัวไปแน่ๆ ดังนั้น ในขณะที่ทุกคนกำลังออกตามหาน้องกัสอย่างไม่ได้หยุดหย่อนตามโรงพยาบาล สถานีอนามัย สถานีตำรวจรวมถึงตามห้วยหนองคลองบึงต่างๆ ชาลีก็กำลังวุ่นวายอยู่ในครัวกับการปรุงต้มแซ่บเครื่องในมนุษย์อย่างสบายใจเฉิบอยู่ในอาณาจักรน้อยๆ ของเขา ชาลีใช้เวลาเกือบทั้งคืนชำแหละศพน้องกัสในห้องน้ำ โชคดีที่ต้องตื่นไปทำงานตอนตีหนึ่งตีสองทุกวันอยู่แล้ว เขาจึงไม่รู้สึกง่วงงุนหรืออ่อนเพลียเลยสักนิด หนำซ้ำยังรู้สึกตื่นเต้นมากๆ ที่ในที่สุดความฝันของเขาก็เป็นจริง ความฝันที่จะได้ผ่า ควัก คว้าน บรรดาลำไส้ ตับ ม้าม หัวใจ กระเพาะและโปรยใส่หม้ออาหารด้วยท่วงท่าของเชฟสมองเพชรในรายการทีวีแชมเปี้ยนที่เขาชอบดู   แต่มันน่าแปลกตรงที่ว่า พอเถ้าแก่เพียวและพรรคพวกกลับไปแล้ว โอกาสที่ชาลีจะได้ลิ้มรสต้มแซ่บเครื่องในมนุษย์ก็มาถึง เขากลับกินไปน้ำตาไหลไป ชาลีร้องไห้โดยไม่เข้าใจสักนิดว่าร้องไห้ทำไม ร้องเพื่อใครและร้องเพราะอะไร ชาลีตักต้มแซ่บเครื่องในมานั่งกินที่โต๊ะอาหารที่เป็นจุดเริ่มต้นของการฆาตกรรม เขาดัดแปลงเมนูนี้จากหนังสือทำอาหารที่ซื้อมาจากแผงหนังสือมือสอง ซึ่งตำราบอกว่าหากต้องการดับกลิ่นคาวของเครื่องในสัตว์ให้ใส่ขิงหรือเหล้าลงไปขณะต้มน้ำแรกให้เครื่องในเปื่อย แต่สำหรับเมนูมื้อพิเศษนี้ ชาลีกลับต้องการสูดดมกลิ่นคาวตามธรรมชาติ เขาไม่รู้ว่านี่เป็นเหตุให้เขาร้องไห้หรือไม่ เขาไม่ได้เศร้า บางทีน้ำตาที่ไหลออกมาอาจเป็นน้ำตาจากความซาบซึ้งในรสโอชะก็ได้   ชาลีกลืนไส้ที่หั่นเป็นขนาดพอดีคำลงลำคอ ก่อนจะตักข้าวสวยตามเข้าปาก พลางจินตนาการถึงหน้าท้องของน้องกัสที่ถูกมีดเดินป่ากรีดแหวกเหมือนแผ่นดินที่ถูกแยกเป็นสองฝั่ง เขาทำทุกอย่างเหมือนในฝัน จ้วงมือเข้าไปดึงลำไส้มาใส่กะละมังก่อนขย้ำหัวใจดวงน้อยและกระชากออกมาใส่ไว้ในโหลพิเศษ วันเวลานับร้อยๆ วันที่ชาลีคลุกคลีกับงานชำแหละทำให้การชำแหละศพผ่านไปอย่างง่ายดายยิ่ง มนุษย์ก็ถือเป็นสัตว์ชนิดหนึ่ง ย่อมมีโครงสร้างกระดูกเป็นข้อต่อและมีทั้งจุดที่ตัดได้ง่ายและตัดได้ยาก แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถของชาลี น้ำตาชาลียังคงไหลขณะเขากินต้มแซ่บเครื่องในต่อไปอย่างเอร็ดอร่อย ++++++++ เนื้อของน้องกัสถูกนำใส่กล่องสุญญากาศแช่ไว้ในตู้เย็น ไม่น่าเชื่อว่าเด็กแค่หกเจ็ดขวบจะมีเนื้อมากขนาดนี้ มันมากเสียจนชาลีคิดว่าเขาคนเดียวคงกินไม่หมด น่าจะทำอาหารอะไรสักอย่างแล้วนำไปให้บ้านเถ้าแก่เพียวกินสักหน่อย คนดีต้องรู้จักแบ่งปันนี่นา ใครนะเคยพูดเอาไว้? นับจากวินาทีที่เขาฆ่าน้องกัสจนถึงตอนนี้ มันก็เป็นเวลาที่ผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว ยังไม่มีผู้ใดทราบเบาะแสว่าน้องกัสหายไปไหน ทุกคนต่างพากันเชื่อว่าน้องกัสคงเดินเล่นซนแถวสวนของชาวบ้านใกล้ๆ บ้านของเถ้าแก่เพียวแล้วเกิดเหตุร้ายอะไรสักอย่าง ถ้าไม่ตกน้ำตายและศพลอยไปติดอยู่ในหลืบโพรงที่ไม่มีใครมองเห็น ก็น่าจะถูกพวกแก๊งลักเด็กจับตัวไปเพื่อใช้แรงงาน เถ้าแก่เพียวและอาซ้อไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรทั้งสิ้นนอกจากออกตามหาลูกชาย โรงฆ่าสัตว์จึงถูกประกาศปิดอย่างไม่มีกำหนดไปเรื่อยๆ และในหมู่พนักงานที่ได้หยุดงานคงไม่มีใครมีความสุขมากไปกว่าชาลีอีกแล้ว เขาใช้เวลาแทบทั้งวันพลิกเปิดตำราอาหาร ตามหาเมนูที่ถูกใจ เขาใช้เนื้อสะโพกกับเนื้อหน้าอกหมดไปแล้วกับสตูว์เนื้อแบบอิตาลี่ แต่ไม่เป็นไร ขณะนี้ยังเหลือเนื้อติดกระดูกซี่โครง แล้วก็เนื้อแขนกับเนื้อขา ส่วนมือกับเท้านั้นเขาตั้งใจว่าจะเก็บไว้ทำอะไรบางอย่างให้เถ้าแก่เพียวกินในสุดสัปดาห์นี้ หลายวันที่ผ่านมา ชาลีรู้สึกมีความสุขมาก การฆ่าคนบนโลกแห่งความจริงไม่ได้ยากเย็นอย่างที่คิดเลย เพียงแค่ฆ่าแล้วกินก็เท่านั้น ใจหนึ่งก็เริ่มติดใจรสชาติอันโอชาผสมความตื่นเต้นของมัน แต่อีกใจหนึ่งก็นึกกลัวจนขนลุกเกรียวทุกทีที่คิดถึง บังเกิดเรื่องราวแปลกๆ ขึ้นกับตัวเขาเมื่อสามคืนก่อน ชาลีไม่เคยนอนละเมอมาก่อน แต่เขาก็ละเมอเดินเข้ามาในห้องน้ำซึ่งเป็นสถานที่ชำแหละศพ เขาเดินเข้ามาพร้อมกับดาบซามูไร ชาลีในภาวะละเมอกระชากผ้าขนหนูที่ปิดคลุมกระจกเหนืออ่างล้างหน้าออก เขายกดาบทาบกับลำคอของตนเอง กำลังจะออกแรงตวัดมือปาดก็พอดีได้สติรู้ตัวเสียก่อน สองคืนที่ผ่านมา ชาลีก็ยังละเมอไม่หาย โชคดีที่รู้สึกตัวตื่นในวินาทีที่ดาบกำลังจะปาดคอทั้งสองครั้ง ชาลีตกใจกับอาการนอนละเมอของตนเองมาก เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายขณะหลับได้เลย วันนี้เขาจึงตัดสินใจปลดมีดที่วางเรียงรายและแขวนเด่นหราอยู่บนผนังห้องนอนลงมาเก็บใส่ลังและคล้องโซ่ล็อคกุญแจ ไม่ให้สิ่งของที่เขารัก กลายมาเป็นสิ่งที่สร้างอันตรายให้กับเขาได้อีก ชาลีไม่เข้าใจสักนิดว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างกายของเขาไม่สามารถควบคุมได้เหมือนเก่า บางครั้งปากก็กระตุกยิกๆ และเผลอพูดอะไรออกมาทั้งที่เขาไม่ได้ตั้งใจพูด  ชาลีเลยนั่งคุยกับตัวเองอีกครั้งและก็ได้รับคำตอบจากชาลีอีกคนหนึ่งว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่ฝีมือของใครอื่น แต่เป็นฝีมือของผีน้องกัสที่เข้าไปอยู่ในตัวของเขานั่นเอง ถึงแม้ว่าชิ้นเนื้อของน้องกัสจะผสมรวมออกมากับอุจจาระ แต่วิญญาณของน้องกัสยังสิงอยู่ตามลำคอ ลำไส้และกระเพาะอาหารของเขา น้องกัสอยากล้างแค้นเขาและพยายามทำให้เขาตกตายไปตามกัน แต่ชาลียังแข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กับพลังมืดของผีน้องกัส เขาจึงยังคงอยู่บนโลกมนุษย์ ไม่ได้ดำดิ่งลงนรกอย่างที่ผีน้องกัสต้องการ ชาลีอีกคนหนึ่งแนะนำว่าสิ่งที่เขาต้องทำก็ไม่มีอะไรมากมาย เพียงแค่ห้ามนอนหลับเท่านั้น เมื่อไม่ได้นอนหลับ ผีน้องกัสก็ไม่สามารถควบคุมเขาได้ มันเป็นหนทางที่ง่ายจนชาลีไม่ได้นึกถึงมาก่อน ดังนั้น ในยามราตรีกาลที่ทุกคนนอนหลับ ชาลีจึงใช้เวลาเหล่านั้นฝึกรำดาบและคิดค้นเมนูอาหารที่จะทำไปให้เถ้าแก่เพียวรับประทาน ++++++++ “อาหารเย็นครับเถ้าแก่ ผมทำต้มยำมาเผื่อ” “อ้อ ขอบใจมากนะชาลี” “ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ได้ข่าวคราวคุณกัสเพิ่มเติมบ้างไหมครับ?” “ยังเลย นี่ปิดโรงฆ่าสัตว์มาอาทิตย์กว่าๆ แล้ว ฉันว่าถ้าพรุ่งนี้ยังหาไม่เจออีกก็คงถอดใจปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจดีกว่า ป่านนี้พวกคนงานคงสาปแช่งฉันไปหลายรอบแล้วที่ไม่ยอมเปิดโรงฆ่าสัตว์สักที เอ แล้วนี่ชาลีไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าตาดูโทรมเหมือนคนอดหลับอดนอนอย่างนั้นล่ะหือ?” “ผมไม่เป็นอะไรครับเถ้าแก่ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ” “น่า ถ้าเป็นอะไรก็บอกได้นะ เรื่องเงินทองจะเบิกล่วงหน้าก่อนก็ได้ แล้วไม่ใส่แว่นไม่ใส่หมวกไม่เป็นไรแล้วหรอ?” “ใกล้ค่ำแล้วแสงแดดไม่ค่อยมีหรอกครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอกลับไปทานข้าวเย็นก่อนนะครับ” “โอ้ ตามสบายๆ ขอบใจสำหรับต้มยำที่ทำมาเผื่อนะ” “ด้วยความยินดีครับ” ++++++++ “ชาลี นายหายไปไหน ทำไมไม่ออกมาคุยกับฉัน!” ชาลียืนเปลือยกายอยู่กลางความมืดในอาณาจักรของตัวเอง เขากระซิบใส่ความมืดมิดรอบกาย ดวงตาของเขาเป็นสีแดงก่ำและมีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดยั้ง “ทำไมไม่ออกมาคุยกับฉัน ทำไมฮะ ออกมาบอกฉันทีสิว่าฉันควรจะทำยังไงดี!!!” เงียบ ไม่มีเสียงใดตอบกลับ นอกจาก... “ข้าจะไปฟ้องพ่อ ข้าจะให้พ่อพาตำรวจมาจับแกเข้าคุก ฮิฮิฮิ” “อ้า หุบปากเดี๋ยวนี้!” ชาลีตวัดดาบซามูไรไปทางทิศทางต้นเสียง แต่เขาก็พบว่ามันเป็นเพียงโซฟาตัวโปรดของเขา “ฮิฮิ แกกินข้า ถึงเวลาที่ข้าจะต้องกินแกบ้างล่ะ ฮิฮิ” ฟันของบางสิ่งบางอย่างขบกัดเข้ากับลำไส้ของเขา ชาลีทิ้งดาบ ยกมือกุมท้องก่อนล้มลงนอนดิ้นทุรนทุรายบนพื้น ความเจ็บปวดแผ่ขยายจากช่องท้องกระจายไปทั่วสรรพสางกาย ชาลีซบหน้ากับพื้นพรม น้ำลายไหลยืด เสียงครวญครางในลำคอด้วยความทรมานพลันกลายเป็นเสียงครืดคราดของสัตว์ที่ใกล้จะตาย บางสิ่งบางอย่างกัดไส้ของเขาขาดลงแล้ว ร่างของชาลีถูกมือที่มองไม่เห็นจับพลิกหงาย บางสิ่งบางอย่างพยายามจะแหวกหน้าท้องของเขาออกมา แม้จะอยู่ในความมืดมิด แต่ชาลีกลับเห็นท้องของตนเองปูดโปนเหมือนศีรษะมนุษย์ ชาลีร้องลั่นด้วยความแตกตื่น ศีรษะมนุษย์ใต้ผิวหน้าท้องของเขากำลังใช้ฟันของมันกัดกินชั้นไขมันเพื่อแหวกตัวเองออกมาสู่โลกภายนอก ความเจ็บปวดทวีมากขึ้นเป็นสิบเท่า ชาลีควานมือไปอย่างเปะปะจนกระทบเข้ากับด้ามจับของดาบซามูไรที่ตกอยู่ แต่ไม่ทันแล้ว ชั้นไขมันถูกกินหมดไปและผิวหน้าท้องของเขาก็ปริแตกแยกออกจากกัน ศีรษะของมนุษย์เด็กโผล่ออกมาด้วยสภาพที่มีเลือดท่วมใบหน้า ชาลีเบิกตาโตด้วยความพรั่นพรึง ศีรษะของน้องกัสที่ควรตั้งอยู่ในช่องฟรีซของตู้เย็นกลับโผล่ออกมาจากร่างกายของเขา ศีรษะของน้องกัสเป็นรูปทรงบิดเบี้ยว แต่กระนั้นก็ยังคงมองเห็นถึงดวงตาสีแดงเปล่งประกายความแค้นกับฟันแหลมในปากที่เป็นประกายวิบวับกลางความมืด “ข้าจะออกไปฟ้องพ่อว่าแกทำอะไรกับข้าเอาไว้บ้าง!” น้องกัสตะโกนใส่เขา ชาลีร่ำร้อง “ไม่ได้นะ ไม่ได้เด็ดขาด!” มือของชาลีกำรอบด้ามดาบก่อนตวัดฟันศีรษะของน้องกัสขาดในฉับเดียว ++++++++   เถ้าแก่เพียวไม่อยากเชื่อในสิ่งที่พบ เขาคิดว่าเรื่องนี้เหมาะสมที่จะเป็นฝันร้ายมากกว่าความจริง เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้วที่เขาพาลูกน้องสองคนมาเคาะประตูบ้านชาลีพร้อมกับปืนลูกซองคนละกระบอก เถ้าแก่เพียวรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของเขาหลังจากสั่งให้แม่บ้านนำต้มยำที่ชาลีทำมาให้ เอาไปอุ่นเพื่อรับประทาน ก่อนที่แม่บ้านผู้นั้นจะเรียกให้เขากับภรรยาเข้าไปดูอะไรบางอย่างในห้องครัว อะไรบางอย่างที่เป็นข้อต่อนิ้วมือของมนุษย์ในน้ำแกงต้มยำ ข้อต่อนิ้วมือของมนุษย์ที่เป็นเด็ก ถึงจะไม่มีหลักฐานปรักปรำ แต่เถ้าแก่เพียวก็เปลี่ยนความเชื่อว่าชาลีอาจเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่ลูกชายของเขาหายตัวไป เถ้าแก่เพียวตั้งใจมาจับตัวชาลีส่งให้ตำรวจสอบสวน ทว่าหลังพังประตูเข้ามาเพราะไม่มีใครยอมเปิดรับ เถ้าแก่เพียวก็ตระหนักว่าหากเขาแจ้งให้ตำรวจทราบเรื่องนี้ จะดีกว่าลงมือดำเนินการเองหลายเท่า เพราะเขาจะได้ไม่ต้องพบกับภาพที่จะหลอกหลอนเขาไปจนวันตายเช่นนี้... ในห้องนั่งเล่น เถ้าแก่เพียวกับลูกน้องพบร่างของชาลีในลักษณะที่เปลือยกายและถูกคว้านท้องจนไส้ไหลทะลักออกมากองข้างนอก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าชาลีคงคลั่งผ่าท้องตัวเองเพราะดาบที่เปื้อนเลือดยังกำแน่นอยู่ในมือ ข้างกายของชาลีนอกจากเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งอย่างสะเปะสะปะแล้ว ยังพบหย่อมน้ำกามปรากฏอยู่ทั่วไป ในวินาทีที่ยืนตะลึงงันนั้น หูของเถ้าแก่เพียวก็ก้องกังวานด้วยเสียงสนทนาระหว่างเขากับเจ้าหน้าที่ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคนหนึ่งขึ้นมาทันที “ตกลงถ้าผมจะนำชาลีออกไปใช้ชีวิตที่โลกภายนอก ไม่มีปัญหาใช่มั้ยครับ?” “ค่ะ ไม่มีหรอกค่ะ เพียงแต่ว่า...” “เพียงแต่ว่าอะไรครับ?” “เพียงแต่ว่าชาลีเป็นเด็กที่ค่อนข้างก้าวร้าวหน่อยนะคะ คือว่าตอนเด็กๆ ก่อนจะถูกส่งตัวมาที่นี่ แกเคยถูกพ่อแม่แท้ๆ ทารุณกรรมอย่างร้ายแรงทั้งทางร่างกายและจิตใจ ชาลีเลยนำความรุนแรงนั้นมาใช้กับบุคคลรอบกาย แต่แกจำไม่ได้หรอกนะคะว่าตัวเองเคยมีพ่อแม่และถูกกระทำอะไรมาบ้าง ตอนนี้จิตแพทย์เด็กได้รักษาหายขาดมาพักใหญ่แล้ว แต่ดิฉันไม่แน่ใจว่าถ้าเกิดแกไปเจอสิ่งกระตุ้นเร้าจากภายนอก อาการจะกำเริบมาอีกหรือไม่ ถ้าเกิดอะไรขึ้น ดิฉันก็อยากให้คุณเข้าใจแกด้วยน่ะนะคะ” “ครับ ผมเชื่อว่าจะไม่มีทางเกิดเรื่องอย่างนั้นแน่นอนครับ” “เถ้าแก่ครับ มาที่นี่หน่อยสิครับ” เสียงเรียกของลูกน้องที่เดินเข้าไปสำรวจห้องครัวฉุดผู้ถูกเรียกออกจากภวังค์ เถ้าแก่เพียวกระชับปืนลูกซองขณะเดินตามคำเรียกของลูกน้องเข้าไปภายในห้องครัวที่เปิดไฟสว่างและพบหม้อแกงขนาดใหญ่เปิดฝาตั้งอยู่บนโต๊ะอาหาร แต่ทว่าลูกน้องของเขากำลังยืนอยู่ข้างตู้เย็นด้วยใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดเหมือนเพิ่งพานพบสิ่งที่น่าหวาดกลัวที่สุดในชีวิตมาอย่างไรอย่างนั้น เถ้าแก่เพียวรู้โดยสัญชาตญาณว่าต้องมีสิ่งที่น่าพรั่นพรึงอยู่ในตู้เย็นแน่ เขายังไม่พร้อมสำหรับความสยองขวัญจึงถ่วงเวลาด้วยการชะโงกตัวดูหม้อแกงต้มยำ แต่เขาก็คิดผิด เพราะท่ามกลางขิง ข่า ตะไคร้และเนื้อที่ดูเหมือนเนื้อไก่นั้น มีเท้าของเด็กข้างหนึ่งลอยเด่นอย่างพร้อมให้คนปรุงหยิบมาแทะเล่นกรุบๆ ได้ทุกขณะ ความคลื่นเหียนตีอ้วกขึ้นมากระจุกที่ลำคอ เถ้าแก่เพียวยกมือปิดปาก สองตาพร่าลายและเซถอยหลังมาจนแผ่นหลังติดประตูตู้เย็น เถ้าแก่เพียวสะดุ้งสุดตัวเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต เขาเด้งตัวออกมาจากตู้เย็นก่อนหมุนตัวถามลูกน้องด้วยเสียงสั่นเครือ “ในตู้เย็นมีอะไร?” ลูกน้องกลืนน้ำลายหน้าซีด ไม่กล้าตอบคำถาม เถ้าแก่เพียวสูดหายใจลึก ตั้งสติให้มั่นคงดีแล้วก็ก้าวเข้าไปหยุดยืนหน้าตู้เย็นอีกครั้ง เขาถือปืนด้วยมือซ้าย ใช้มือขวาเปิดตู้เย็น สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือกล่องใส่เนื้อที่วางเรียงรายเต็มชั้นวาง แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือเงาของอะไรบางอย่างที่ตะคุ่มๆ อยู่หลังฝาปิดช่องทำน้ำแข็ง เถ้าแก่เพียวเอื้อมมืออันสั่นเท่าไปแง้มเปิดมันออก และแล้วในวินาทีนั้น เมื่อสายตาประสานกับดวงตาของลูกชายสุดที่รักซึ่งถูกตัดศีรษะและจับใส่ถุงพลาสติกปิดปากแช่แข็งเอาไว้ ความเงียบสงัดในบ้านทั้งหลังและความเดียวดายแห่งราตรีกาล ก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงกรีดร้องอย่างคนหัวใจสลายของเถ้าแก่เพียวทันที ----------------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 10:30:17

ความคิดเห็นที่ 2 ที่มา -ที่ไป เป็นเรื่องสั้นสยองขวัญที่จำไม่ได้ว่ามีที่มาได้อย่างไร รู้แต่ว่าจดพล็อตของเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วและต้องการสะท้อนให้เห็นถึงสัญชาตญาณดิบกับความวิปริตในใจมนุษย์แบบเลวร้ายสุดๆ และเชือด/ชม/ชิมก็ถือเป็นเรื่องสุดท้ายที่ติดเรท 18+ เพราะเรื่องที่เหลือใน Love Like Blood ต่อจากนี้จะไม่โหดเท่านี้แล้ว อาทิเช่นเรื่องต่อไปคือ "บ้านริมป่าช้า" เป็นแนว Horror Comedy ถ้าใครนึกไม่ออก ให้นึกถึงบ้านผีปอบเข้าไว้ครับ อารมณ์ประมาณนั้น ฮี่ๆ ขอบคุณทุกคนที่รอคอยและติดตามกันครับ ขอบคุณจากใจ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 10:32:01

ความคิดเห็นที่ 3 รายงานตัวก่อนค่ะ ขอบคุณ จากคุณ : Badgirl_no.1 เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 11:15:58

ความคิดเห็นที่ 4 บอกตรงๆว่า ทำใจไม่ค่อยได้ และจิตไม่แข็งพอที่จะอ่านเรื่องนี้อย่างละเอียดละออ แต่ทราบว่าผู้เขียนบรรยาย ได้สยดสยองมาก เรื่องน้องตั๊กแตน เรายังยังอ่านได้ละเลียดกว่านี้ แต่เรื่องนี้ ขอโบกมือ บ๊ายๆ ว่า คงอ่านแค่รอบเดียว (แบบลวกๆ) หลังจากอ่านจบคงบอกได้เพียงเท่านี้ และยอกรับโดยดุษฎีว่า จิตไม่แข็งพอจริงๆ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ปล. ตอนนี้ หน้าจะมืดมากๆ ใกล้เที่ยงแล้ว รู้สึกปวดหัวตุบๆ เหมือนจะกินอะไรไม่ลงเลย จากคุณ : Badgirl_no.1 เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 11:29:07

ความคิดเห็นที่ 5 มันน่าจะเ้ป็น ต้มแซบ ซุปเปอร์ กินกับน้ำจิ้มพริกตำ แผลบ แผลบ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 16:58:39

ความคิดเห็นที่ 6 สุด ๆ อ่ะ ชอบบบบบบ แต่เราว่าเรทสิบแปดบวกน้อยไปนะ น่าจะยี่สิบเลยล่ะ (เราเองไม่ถึงสิบแปดแต่ก็ฝืนมาอ่านนะเนี่ย อุฮิ อุฮิ) ปล. ตอนเด็ก ๆ เราเคยอยากเป็นคนเผือกด้วยอ่ะ แนวดี ไม่เหมือนใคร จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 18:21:38

ความคิดเห็นที่ 7 โหดขึ้นตามปริมาณเลือดหรือเปล่านี่  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 18:41:35

ความคิดเห็นที่ 8 อยากอ่านแบบรวมเล่ม รวดเดียวไปเลยครับ ส่งไปที่สำนักพิมพ์ไหนหรือยังครับ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 19:13:30

ความคิดเห็นที่ 9 ใครจะว่าผมโรคจิตใจร้ายโหดก็ยอม ผมสะใจเหลือเกินที่ น้องกัส ต้องพบจุดจบแบบนั้น เพราะในมุมมองแบบโหดๆของผมแล้ว เด็กนรกชัดๆ ภาษาที่พูดออกมาไม่ใช่เด็กเลยสักนิด ไม่เพียงชาลีหรอกครับที่ปราสาทแด๊ก น้องกัสก็ไม่ต่างจากชาลีเลย ตายๆไปเล๊ย.....เด็กแบบนั้น..สมน้ำหน้า อบากบ้าดีนัก ฮี่ๆๆๆๆๆๆฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!! จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 22:03:10

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ ลักษณะจะฝังใจกะเด็กข้างบ้านมา ฮาาาาาา จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 00:41:18

ความคิดเห็นที่ 11 โดนัท มนุษย์ ต่าง ดาว "...กัส กัส เป็นอะไรไป" ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้น ชั่วพริบตานั้นเขาคล้ายกับได้เห็นเงาร่างสีขาว กับดวงตากลมโตคู่นั้นอีกครั้ง ดวงตาที่สามารถมองลึกเข้าไปถึงภายในจิตใจ ดวงตาที่บ่งบอกว่ามันมีความเฉลียวฉลาดที่เหนือล้ำกว่า และมนุษย์อย่างพวกเขาเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่ไร้ความหมาย ไม่ต่างไปจากสัตว์ ต้นหญ้า วัชพืช หรือ จุลชีพ ในสายตาของพวกมนุษย์ เขาคิดว่าเขาลืมมันไปหมดแล้ว ภาพตรงหน้าค่อยๆ รวมกันเข้าจนกลายเป็นภาพที่คุ้นตา ห้อง หรือที่เขาเรียกว่าบ้าน มืดมิดอยู่ท่ามกลางยามราตรีของเมืองหลวง บนท้องฟ้านอกหน้าต่างไร้แสงดาว แต่บนพื้นดินกลับมีแสงระยิบระยับไม่เคยหลับ ร่างที่เขาเห็นในตอนแรกก็เป็นร่างที่ขาวเช่นกัน แต่มันขาวนวลน่าลูบไล้ น่าสัมผัส เขาดึงร่างนั้นเข้ามาในอ้อมกอด จูบปิดปากทำให้เธอได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ "ผมฝันร้าย" เขากระซิบที่ข้างหู ตั๊ก แฟนสาวคนล่าสุด และเขาหวัง อย่างน้อยก็ยังหวัง ว่าเธออาจจะเป็นคนสุดท้าย และชีวิตของเขาจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงเสียที ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะดีขึ้น หรือเลวร้ายลงไปกว่านี้กันแน่ ไม่มีใครรู้ แต่คนเราก็หวังได้ไม่ใช่หรือ "กัสฝันเรื่องอะไร ท่าทางน่ากลัวเชียว" "ผม...ผมลืมไปแล้ว" เขาโกหก เขาเคยคิดว่าตัวเองลืมเหตุการณ์ในวัยเด็กครั้งนั้นไปหมดแล้ว แต่เขาไม่เคยลืม เขาแค่ไม่กล้าจะคิดถึงมันเท่านั้น แม้ว่าเขาจะยังเด็ก แม้ว่าเขาจะจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่เท่าที่จำได้นั้นก็มากเกินพอ เขาดึงร่างตั๊กเข้ามากอดให้แนบชิดยิ่งขึ้น อารมณ์ที่เคยโหมกระหน่ำก่อนที่ทั้งสองจะสิ้นแรงหลับไหล คุติดขึ้นมาอีกครั้ง เรือนกายที่เย้ายวน สัมผัสที่ไหวสะท้าน กลิ่นกายผสมกลิ่นน้ำหอมปรุงแต่ง เสียงหายใจผสานไปกับเสียงเบาๆ ที่เร่าร้อน แต่จิตใจของเขากลับลอยหายไปในความมืดมิดวันนั้น คืนที่เขาถูกมนุษย์ต่างดาวจับตัวไป เขารู้ว่ามันฟังดูแปลก แต่เขาจำได้ว่ามีมนุษย์ต่างดาวซ่อนตัวอยู่ภายในบ้านเก่าของเขาที่เป็นโรงฆ่าสัตว์ ทุกคนถูกมันหลอก ทุกคนต่างคิดว่ามันเป็นแค่มนุษย์ที่มีความผิดปกติ เป็นคนเผือกอย่างที่เขาเรียกกันลับหลัง ไม่มีใครรู้ความจริงนอกจากเขา เขาเห็นสิ่งที่มันทำทั้งหมด ทั้งตอนที่มันทำการทดลองชำแหละร่างมนุษย์ และตอนที่มันกินร่างนั้นเข้าไป ที่สำคัญ มันดันจับเขาได้ มันแกล้งเดินเข้ามาใกล้ที่ซ่อนตัวของเขา ทำเหมือนกับไม่มีอะไร ร่างสีขาวที่เปลือยเปล่าทั้งตัว เขาจำความรู้สึกที่มือขาวซีดข้างนั้นบีบเข้าที่คอ มันแน่นราวกับคีมเหล็ก ก่อนที่มันจะก้มลงกระซิบที่ข้างหู กลิ่นลมหายใจผสมกับกลิ่นของสิ่งที่มันพึ่งกินลงไปทำให้เขารู้สึกสะอิดสะเอียน "แกไม่เห็นอะไรทั้งนั้น" เขาพยายามพยักหน้า น้ำตาไหลริน อึดอัดราวกับอกจะระเบิด แต่เขากลับไม่กล้าดิ้นรน เมื่อถูกดวงตาสีแดงกลมโตของมันจ้องมา มันกำลังอ่านจิตใจเขา เขามั่นใจ "แกจะไม่หนี ถ้าข้าปล่อยมือ" เขาพยักหน้าอีกครั้ง คีมเหล็กนั้นค่อยๆ คลายออกทีละน้อย อากาศที่เขาไม่เคยเห็นคุณค่า ราคาของชีวิตที่เด็กคนหนึ่งยังไม่เคยรู้ เป็นรูปเป็นร่าง และเป็นจริงอย่างที่สุด "และเพื่อเป็นการยืนยัน แกจะต้อง..." ฉันจำไม่ได้ เขาตะโกนลั่นในใจ แต่เขาไม่อาจหลอกตัวเองได้ "มันอร่อยเหลือเกิน" เขาเผลออุทานพร้อมกับความเคลื่อนไหวภายในห้องยุติลง "บ้า" เสียงตั๊กเขินๆ พร้อมกับหยิกเขาทีหนึ่ง เขาลืมตา และหากหญิงสาวจะได้มองดูมัน เธออาจจะรู้ตัวว่ามีความผิดปกติเกิดขึ้นแล้ว แต่เธอไม่ได้มอง ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงจางๆ "อร่อยเหลือเกิน" เขาละเมอต่อ "บ้า ยังจะพูดอีก" เธอตีเขาเบาๆ มันต้องเป็นมนุษย์ต่างดาว และคืนนั้นมันได้ทำการดัดแปลงเขา เปลี่ยนเขาให้กลายเป็นบางอย่างที่ติดอยู่ตรงกลางระหว่างมนุษย์กับสิ่งมีชีวิตวิปริตจากนอกโลกอย่างมัน แต่มันช่างอร่อยเหลือเกิน และมีเพียงหนทางเดียวเท่านั้นที่เขาจะได้กินอะไรที่อร่อยอย่างนั้นอีก เขาจ้องตากับแฟนคนล่าสุด และน่าเสียดายที่ดูเหมือนเธอจะไม่อาจเป็นรักสุดท้ายของเขาได้เสียแล้ว แต่คงไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อยเธอก็มีเนื้อมากพอดูทีเดียว จบดีกว่า จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 08:38:33

ความคิดเห็นที่ 12 @3&4 - คุณ Badgirl_no.1 เอื๊อก! เรื่องนี้โหดจนคนอ่านจิตเลยเนอะครับ ถ้าโหดเกินไปก็ต้องติดตามสัปดาห์หน้าครับ เรื่องนั้นจะถือว่าเบาๆ มากเมื่อเทียบกับสองเรื่องล่าสุดที่ผ่านมา เป็นเรื่องที่อ่านได้ทุกเพศทุกวัย(รึเปล่านะ?) ยังไงก็ขอขอบคุณที่ติดตามกันครับ ^^ ปล.วันนี้อาการดีขึ้นบ้างหรือยังครับ คงกินข้าวได้ตามปกติแล้วน้า แหะๆ @5&11 - พี่โส้ย คห.ห้ามาแบบนักชิม พอเลื่อนมาที่โดนัทในคห.สิบเอ็ด อ๊ากกก สยอง ตอนแรกนึกว่ากัสจะเป็นเหยื่อของตั๊ก ที่ไหนได้ กัสยังตามหารักแท้ต่อไปนี่เอง เหอๆ @6 - บก.สไนเปอร์ สงสัยต้องยกตำแหน่งนักอ่านขาโหดให้บก.ซะแล้วล่ะมั้ง โหดมากโหดน้อย ไม่สะเทือนจิตบก.ได้เลย อิอิ ปล.แอบเนียนแบ๊วเด็กนะตะเอง ไม่ถึงสิบแปดอะไรกัน แหมๆ @7 - พี่รุริกะ เรื่องต่อไปจะเริ่มผ่อนอารมณ์ลงแล้วครับ ไม่มีโหดเท่านี้แล้วล่ะ ถ้ามีโหดมากไปกว่านี้อีก สงสัยผมคงไว้ใจตัวเองไม่ได้แล้ว 555+ @8 - อาจารย์หมอกมุงเมือง ยังไม่ได้ส่งไปที่ไหนเลยครับเพราะยังเขียนไม่ครบสิบสามเรื่อง แต่เล็งสำนักพิมพ์โซฟาไว้น่ะครับ ไม่รู้จะเข้าตาบ้างหรือเปล่าเหมือนกัน ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ ^^ @9 - อาจารย์จี เด็กหกเจ็ดขวบเดี๋ยวนี้บางคนพูดจาแบบนี้จริงๆ นะครับ แบบว่าไม่มีสัมมาคารวะมาก ที่สำคัญคือไม่มีใครเตือนด้วยนี่สิ พ่อแม่ก็ชื่นใจบอกว่าลูกพูดจาฉะฉาน แหม ถ้าเป็นลูกเป็นหลานผมนะ ลากมาตบกะโหลกไปแล้ว @10 - บก.สไนเปอร์รอบสอง ถ้าบก.เคยเจอฤทธิ์เด็กนรก บก.จะรู้ววววววว์ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 09:33:38

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบจังเลยค่ะ เรื่องโหดๆ จิตๆ แบบนี้ แต่สงสัยค่ะ ว่าทําไมชาลีต้องมีน้ำกามคะ ในเมื่อไม่ได้มีอะไรกับใคร สุดท้ายขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องได้สนุกมากๆ จากคุณ : oxygen2me เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 13:05:18

ความคิดเห็นที่ 14 ู^ ^ ^ คำตอบติดเรทนะฮะ ชาลีช่วยตัวเองเพื่อดับอารมณ์พลุ่งพล่านครับ อ่านเก็บรายละเอียดดีจัง ขอบคุณที่ติดตามครับ ปล.ได้นักอ่านขาโหดเพิ่มมาอีกคนล่ะ อิอิ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:10:14

ความคิดเห็นที่ 15 น้องทะเล . . .  พี่อ่านชื่อเรื่อง . . แล้วอ่านเม้นต์ของแต่ละท่าน . . . ขอไม่อ่านตอนนี้นะ . . . อ่าน โดนัทของ คุณโส่ย เลยขอเขียน โดนัท ของ โดนัทอ่ะ กัส :  ถามจริง ยังเล่นตุ๊กตาหมี อยู่น่ะ . . . กี่ขวบแล้ว กาปอม กิ้งก่าอวบ : เป็นความลับของฟ้า . . . โปรดอย่าได้ถาม อ่ะจิ๊ กัส : งั้น น้ำหนักเท่าไหร่ กิ้งก่าอวบ :  อ่ะจึ๊ยยยยยยยยยย  ไม่บอกๆๆๆๆๆๆๆ อย่าไปถามผู้หญิงแบบนี้นะ                  มันไม่สุภาพ กัส : อื้มมมมมม กิ้งก่าอวบ :  จะถามอะไรอีกล่ะ . . . กัส :  ไม่ถามแล้ว กำลังคำนวณว่า กาปอมจะให้ แคลอรี่สักเท่าไหร่ . . . ดูท่าจะมีแต่ไขมัน . . . เสี่ยงต่อการเป็นโรคหัวใจ . . . . เราไปหม่ำอาหารทะเล คงดีต่อสุขภาพมากกว่า ไปล่ะ  . . . . บาย กิ้งก่าอวบ :  ไปด้วยจิ๊ . . .   มาหม่ำๆ ซูชิ กันนะจ๊ะ   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 20:36:40

ความคิดเห็นที่ 16 ^ ^ โดนัทอย่างฮาเลยครับพี่กาปอม 555+ ซูชิอร่อยมากฮะ งั่มๆๆๆ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 08:32:58

ความคิดเห็นที่ 17 เอ๊าาา ก็สิบแปดบวกไง ยังเด็กอยู่เห็นป่ะ สิบแปดจริงไรจริง (บวกเท่าไหร่ไม่รู้ววววว์) ส่วนเด็กนรก ก็เคยเจอบ้าง แต่จะระเห็จตัวเองออกนอกวงโคจรแถวนั้นทันที เป็นคนไม่พูดไม่จาอ่ะ กลัวเด็กเจ็บช้ำน้ำใจ พาลติดนิสัยไม่ดีไปจนโต แล้วก็เป็นคนมือหนัก สายตาดุ กลัวห้ามใจตัวเองไม่ทัน เบิ๊ดกะโหลกลูกชาวบ้านเค้าอีก ** ถึงได้ไม่อยากมีลูกไง ไม่รู้เค้าจะโตมาเป็นแบบไหน กลัวเค้าไปเจอผู้ใหญ่ใจร้ายแบบเรา ฮาาาาาาา จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 00:16:24

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ ผมเชื่อนะว่ามือหนัก ถ้ามือไม่หนัก ไปกระแทกใจนักคาราเต้ไม่ได้หรอก กิ๊วๆ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 20:09:40

ความคิดเห็นที่ 19 ^ คิดได้ไง^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 01:35:39

ความคิดเห็นที่ 20 คิดได้ไงอ่ะ เห็นอย่างนี้เราไม่เคยลงไม้ลงมือกันเลยนะ แค่เล่นมวยปล้ำกันแล้วเค้าแพ้ทุกทีเอง อย่า คิด ลึก !! มวยปล้ำแบบแข่งกันล็อกตัวอีกฝ่ายไม่ให้เคลื่อนไหวแบบในทีวีเมกันดึก ๆ น่ะแหละ ห้ามตี ห้ามต่อย ห้ามให้อีกฝ่ายเจ็บตัว ห้ามแพ้แล้วพาล เราชนะประจำแหละ ---- ยืดดดดซะ ฮาาาาา จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 02:53:40

ความคิดเห็นที่ 21 ^ พยายามกัดฟันเต็มที่ ในการจะไม่แซว คนข้างบน สุดท้าย ความเป็นมาร ชนะ เลยอยากจะบอกว่า แบบนี้ "ล้มมวย" ชัดๆ ฮ่าๆๆๆๆ........ก๊าก < เผ่นล่ะ.......ไม่กลับมามองอีก ฮี่ๆๆ> จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 22:09:22

ความคิดเห็นที่ 22 อร๊ายยยยย ร้ายกาจนะคะ ล้มมวยไรกัน ไม่มี้... ฝีมือล้วน ๆ >?< จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 01:37:48

ความคิดเห็นที่ 23 อยากถามเจ้าของกระทู้ค่ะ จะมาอีกม่ะไหร่ จากคุณ : oxygen2me เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 11:46:01

ความคิดเห็นที่ 24 ^ ^ ตอบคุณ oxygen2me สัปดาห์นี้ต้องเลทอีกแว้วครับ ถ้าไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนครับ แหะๆ ส่วนบก.สไนเปอร์ อยากบอกว่าอ่านปุ๊บผมคิดเหมือนอาจารย์จีเลย มวยล้มอ่ะ รู้ผลตั้งแต่ก่อนปล้ำแล้ว เผ่นละก๊า ฟริ้วววว์ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 18:07:01

ความคิดเห็นที่ 25 รู้ทันนักนะ หึ! ได้เจอตัวเป็น ๆ จะเหวี่ยงลงไปกองกับพื้นให้ดู ชิชะ ๆ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 22:49:48

ความคิดเห็นที่ 26 มาวันหวยออกแน่ๆ เลย จากคุณ : Badgirl_no.1 เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 20:26:03