บทนี้..เป็นบทแรกที่ตั้งกระทู้ในถนนนักเขียน เจ้าของกระทู้..อาจไม่ได้มาตอบ..เพราะเวลาน้อยนะคะ และอยู่ในขั้นฝึกหัดค่ะ... ....................................................................................
ราตรีที่เงียบเหงา.......................ไร้เดือนดาวส่องประกาย เมฆาทะมึนกราย.......................ดังซ้ำตรมถมทวี
สงัดช่างเงียบงัน.......................ลมรำพันดุจเสียงผี หวิวหวีดกรีดฤดี........................ยอกเสียดแทงแสลงใจ
ฝนสาดซัดละออง.....................ยืนรับรองชโลมกาย เยือกเย็นเร้นทรวงใน..................ทั้งเหน็บหนาวทั้งร้าวราน
น้ำตาบ่าพร้อมฝน......................หลั่งรินล้นสุดทนทาน ใจเจ็บทรมาน...........................เกินแข็งขืนกลืนระกำ
ใจเอยเจ้าสลาย........................ลมหายใจยังเหนี่ยวนำ ชีวันมิสิ้นตาม...........................ยังต้องอยู่ต้องสู้ไป
เสียงนกวิหคแว่ว.......................ใกล้รุ่งแล้วแสงรำไร ค่ำคืนนานผ่านไป......................แสงอุทัยมาเยี่ยมเยือน
แสงแรกแห่งทิวา.......................แม้อ่อนล้าร่างสะเทือน สติคอยย้ำเตือน........................ทำเช่นไรหมายบรรเทา
อ่อนใจอย่าอ่อนแอ....................อย่ายอมแพ้แม้โศรกเศร้า เคราะห์กรรมตามดังเงา...............รับเถิดหนาอย่าเฝ้าฝืน
หมุนวนสนธยา.........................ตะวันลามืดมิดกลืน ราตรีย้อนกลับคืน......................สุดขอบฟ้ามองหาจันทร์
จากคุณ |
:
nana_tjj
|
เขียนเมื่อ |
:
25 ต.ค. 55 10:34:42
|
|
|
|