ความคิดเห็นที่ 1 จังหวัดอ่างทองที่ชั้นเติบโตมาในวัยเด็กนั้นมีลักษณะสังคมแบบครอบครัวเปิดกว้าง ผู้ชายสามารถมีเมียได้อย่างอิสระซึ่งพ่อของฉันเองก็อยู่ในกลุ่มค่านิยมนั้นเช่นกัน พ่อของฉันเคยมีเมียหนึ่งมาก่อนแล้วซึ่งเมียใหญ่ของพ่อนั้นมีลูกอยู่ห้าคน มีอายุมากกว่าฉันไปหลายปีนัก แม่ฉันเองซึ่งเป็นเมียคนที่สองก็ได้มีลูกกับพ่อห้าคนเหมือนกันโดยมีฉันเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของแม่ และที่เหลืออีกสี่คนก็เป็นผู้ชายหมด การใช้ชีวิตของฉันนั้นไม่ได้ลำบากยากเย็นอย่างในนิยายนัก พ่ออบรมเมียใหญ่เมียรองและลูกๆของทั้งสองฝ่ายให้รักใคร่ปรองดองกัน ซึ่งลูกๆก็ไม่ได้บาดหมางกันเลยหากแต่เมียใหญ่และแม่ของฉันนั้นเองที่มีรอยบาดหมางติดค้างกันอยู่อย่างที่จะไม่มีวันลบเลือนออกไปได้ แต่ก็ยังดีที่เมียใหญ่นั้นเมตตากับฉันและน้องๆประหนึ่งเหมือนเป็นลูกแท้ๆซึ่งฉันคิดว่าอาจเป็นเพราะฉันและน้องๆไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกระมัง แต่กระนั้นเมียใหญ่ก็ยังไว้ลายอยู่ในทีเพื่อไม่ให้ดูไร้เขี้ยวเล็บนัก ฉันโชคดีที่ได้หน้าตาและผิวพรรณเปล่งปลั่งมาจากแม่ ซึ่งจุดเด่นของฉันนี่เองที่เคยทำให้ชีวิตวุ่นวายมาแล้วครั้งหนึ่งเหตุเพราะศึกชิงนางที่เกิดขึ้นกลางถนน เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ฉันถูกชาวบ้านพากันจับกลุ่มด่าว่าฉันด้วยเป็นเหตุที่ทำให้คนทะเลาะกัน เป็นเรื่องที่งี่เง่าที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมา แต่กระนั้นภายในเรื่องแย่ๆก็มีเรื่องดีอยู่บ้างเพราะมันทำให้ชั้นได้รู้จักผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อว่า “ปรีชา” จากคุณ : thitipaty เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 23:53:38

ความคิดเห็นที่ 2 ปรีชาเป็นผู้ชายคนแรกในชีวิตที่ทำให้หัวใจของฉันพองโตขึ้นมาได้เสมอ เขาเป็นลูกของเถ้าแก่ร้านโชห่วยของตำบล พ่อและแม่ของฉันก็ดูเหมือนจะพอใจในตัวปรีชามาก ด้วยความเอาใจใส่ต่อเรื่องเล็กๆน้อยๆมีของติดไม้ติดมือมาฝากอยู่เป็นนิจของเขา จึงครองใจพ่อแม่ของฉันไม่น้อย ความสัมพันธ์ของเราสองคนดำเนินไปในทางที่ดีขึ้นเรื่อยๆ “เราจะสร้างครอบครัวไปด้วยกันนะอนงค์” เขาเคยพูดพร้อมกุมมือฉันเดินอย่างอ่อนโยนในสวนมะพลับ เขาจริงจังที่จะสร้างมันขึ้นมาเหตุการณ์เช่นนั้นกำลังจะถูกสานต่อหากแต่ฉันจำต้องไปเรียนต่อในกรุงเทพ และอยู่กับพี่ๆซึ่งเป็นลูกของเมียใหญ่คอยดูแล ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่ได้รับรู้ข่าวคราวของปรีชาอีกเลยด้วยความที่การสื่อสารในชนบทสมัยก่อนทุรกันดารนัก ซึ่งก่อนหน้าที่ฉันจะมากรุงเทพเขาเคยขอร้องให้ฉันล้มเลิกความคิดนี้ซะ “ยังไงก็จะมีผมอยู่ทั้งคน จะเรียนไปทำไม” แต่ฉันก็ไม่อยากจะทิ้งความฝันที่ฉันเคยวาดไว้จึงต้องฝืนความรู้สึกข้างในและมาเรียนต่อ โดยตลอดเวลาสักพักใหญ่ๆที่ฉันอยู่กรุงเทพฉันก็ไม่ได้มองผู้ชายคนไหนเลย แต่แล้วฉันก็ได้เจอกับผู้ชายคนที่สองของชีวิต “วิชัย” จากคุณ : thitipaty เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 23:53:59

ความคิดเห็นที่ 3 วิชัยเป็นพ่อค้าหนุ่มชาวใต้ ฉันได้เจอกับเขาครั้งหนึ่งที่หน้าเมอร์รี่คิง จากที่เริ่มต้นด้วยการถามทาง      เขาก็กลายเพื่อนพูดคุยสนิทสนมกันกับฉันมากขึ้น ถึงแม้ว่าเราจะคุ้นเคยกันระดับหนึ่งแต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกรักเขาเลย เขาดูเป็นผู้ชายที่ป่าเถื่อนเกินไป เพื่อนและสภาพแวดล้อมที่เขาคลุกคลี กระนั้นหลังจากที่เราได้พบปะกันในอีกหลายๆครั้งถัดมา และได้ทำความรู้จักซึ่งกันและกันมาได้สักพักฉันก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่เลย ในความเป็นตัวของตัวเองสูง เขาเป็นคนที่มีอารมณ์ขันภายใต้สีหน้าอันเคร่งขรึมซึ่งฉันสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนข้างในจิตใจ และความกักขฬะของเขาที่วางไว้ภายนอกเป็นภาพลวงตาทั้งสิ้น อาจจะไม่ใช่คนหล่อเหลาแต่เขาก็มีเสน่ห์ที่น่าค้นหา ความแปลกใหม่ท้าทายที่เกิดขึ้นระหว่างความสัมพันธ์นั้นมีอยู่เกือบจะตลอดเวลา เราคบหากันมาได้เกือบเจ็ดปีก็ตกลงใจที่จะใช้ชีวิตร่วมกับวิชัย ฉันและเขาพากันไปเผชิญชีวิตอยู่ที่เมืองเหนือสักพักก่อนที่จะมาทำมาหากินอยู่ลำพังที่กรุงเทพ โดยให้ลูกๆอยู่กับพ่อเพียงลำพัง  จนกระทั่งลูกๆของฉันอยู่ในวัยมัธยมฉันจึงได้ชวนสามีของฉันและลูกๆมาอยู่พร้อมหน้ากันเป็นครอบครัว “แม่คะ” ลูกสาวของฉันร้องเรียกมาจากในครัว “เรามาทำมื้อเย็นกันเถอะ เดี๋ยวหนูช่วย” ฉันจึงกลับออกมาจากภวังค์อีกครั้ง ตะวันเริ่มลับขอบฟ้าไปเสียแล้วเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ภาพความทรงจำเก่าๆจะถูกเก็บเอาไว้อย่างดีตลอดไป ชีวิตจริงที่เกือบอิงนิยายของฉัน “จ้ะ เรามาเตรียมมื้อค่ำกันเถอะ” สองแม่ลูกช่วยกันปรุงอาหาร เสียงร้องเพลงระคนเสียงทัพพีตีกระทะ เป็นดนตรีที่ไพเราะเสียจริง ดนตรีแห่งความอบอุ่น จากคุณ : thitipaty เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 23:54:26

ความคิดเห็นที่ 4 ...ความทรงจำ... ..เป็นอดีตที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้.. ..คงเป็นแค่ประสบการณ์ของชีวิต... ..มีทั้งความผิดพลาด  ความสุข  ความทุกข์...หรือความสำเร็จ.. ...บางเหตุการณ์เป็นบาดแผลที่ฝังลึก.....จนยากที่จะลืมเลือน.. ..บางคนมีความสุขที่นึกถึงอดีต...บางคนเจ็บปวดเมื่อความทรงจำในอดีต...ผุดขึ้นมา ..มันเป็นวงจรชีวิต...บนโลกมนุษย์ใบนี้.. จากคุณ : สวนดอก เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 06:07:09

ความคิดเห็นที่ 5 ความทรงจำที่ไม่สมบูรณ์ ยังขาดรายละเอียดอีกเยอะครับ เมื่อเริ่มต้นควรเขียนในสิ่งที่เรารู้จริงก่อน ผู้เขียนคงยังอายุไม่มากพอที่จะเล่าชีวิตของผู้หญิงให้ละเอียดได้ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 08:52:55

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 10:41:48

ความคิดเห็นที่ 7 เล่าเรื่องในฐานะ "ฉัน" ยังไม่แนบเนียนครับ และ "ชั้น" แทน "ฉัน" ก็แปลกๆ วาง "ฉัน" ไว้ในวัย-วุฒิที่มากพอสมควร เหมือนผ่านโลกผ่านอะไรมามากมาย ขณะที่บรรยาย เหมือนพอดีแล้วกับชีวิต... แต่... ยังไม่แนบเนียนหรือสมจริง และขาดรายละเอียดที่ควรขยายอีกหลายส่วน... เช่น พ่อสอนให้ลูกสองฝ่ายรักใคร่กลมเกลียว พ่อสอนให้ลูกเมียรองเรียกเมียใหญ่ ว่า "แม่" หรือ "แม่ใหญ่" ด้วยไหมครับ แล้วเวลา "ฉัน" พูดถึง "เมียใหญ่" ไม่ติดปากมาเล่าเรียก "เมียแรกของพ่อ" ว่า "แม่ใหญ่" หรือครับ หรือว่ากำหนดไว้ให้ว่าพ่อไม่ได้สอนให้เรียกอย่างนั้น... เป็นต้น การเริ่มเขียนคือการเริ่มต้นที่ดีครับ ด้วยมิตรภาพ จากคุณ : SONG982 เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 21:36:45