ความคิดเห็นที่ 1 ก่อนหน้าภูวิษะเจ้าจะเสด็จเข้ามาดูอาการพระชาในห้องบรรทมนั้น   มหิตาเทวีมิได้ทรงบรรทมอยู่อย่างที่หลายคนเข้าใจ   แต่เพิ่งทรงเสด็จมาประทับบนแท่นบรรทมทันที  ที่ทอดพระเนตรเห็นพระสวามีลุกขึ้นจะดำเนินมาดูอาการพระนาง   จึงเร่งดำเนินผ่านห้องต่างๆ เข้ามาแสร้งบรรทมได้อย่างฉิวเฉียด   ในขณะที่เคียงฟ้ามองการกระทำนั้นด้วยความไม่เข้าใจ   หญิงสาวติดตามพระนางน้อยมาตั้งแต่เช้าก็พบว่าความเครียดจนมีผลต่อสุขภาพจริงๆ  หนำซ้ำยังอาเจียนอีกด้วย   แต่ก็ไม่ยอมนอนพักผ่อนเฉยๆ ตามที่ใครๆ แนะนำ  อีกทั้งยังทำองค์ลับๆ ล่อๆ ไปยืนแอบอยู่หลังบานทวาร  ด้วยอาการละล้าละลังคล้ายกลัวที่จะต้องออกไปสู้หน้าพระพี่เลี้ยงคนงามนั่น   จึงได้แต่มายืนแอบดูอาการหลังหายป่วยอยู่ไกลๆ เท่านั้น   จวบจนกระทั่งภูวิษะเจ้าขอดูบาดแผลของกุสุมาลย์แล้วทรงแย้มยิ้มให้อย่างอ่อนโยน   สีพระพักตร์ของมหิตาเทวีซึ่งไม่สู้จะดีอยู่แล้วก็ซีดเผือดลงไปอีก  จากนั้นจึงรีบเสด็จกลับเข้าห้องไปแสร้งว่าทรงบรรทมอยู่ตลอดมิได้ออกไปไหน            "เป็นอย่างไรบ้างมหิตา?" สุรเสียงนุ่มนวลดังขึ้นข้างวรกายแบบบาง  ในขณะที่วรองค์สูงสง่านั้นนั่งประทับลงบนแท่นบรรทม            "มิได้เป็นอะไรมากหรอกเพคะ   หม่อมฉันแค่เหม็นยาที่คุณท้าวจัดให้เท่านั้น"            "เหม็นจนอาเจียนเชียวหรือ? ปกติเจ้าไม่เคยเป็นแบบนี้นี่   หรือว่ามีไข้ด้วย" ตรัสพลางยื่นพระหัตถ์มาอังนลาฏชายา            "ไม่มีไข้  อย่างนั้นคงไม่เป็นอันใดมาก"            "เพคะ" วรกายบอบบางชวนถนอมบนแท่นบรรทมตรัสตอบ  พลางช้อนพระเนตรขึ้นมองโฉมพระสวามี             "ทรงประทานแพรให้พี่กุสุมาลย์หรือเพคะ?"            "อืม...ก็มีตั้งหลายหีบ  ยกให้นางไปผืนหนึ่งเจ้าคงไม่ขัดข้องใช่ไหม?" แววเนตรของภูวิษะเจ้าปราศจาคสิ่งใดเคลือบแคลง            "เพคะ  แล้วทรงประทานผ้าสีใดให้?"            "ข้าไม่รู้หรอกว่ากุสุมาลย์ชอบสีใด  เลยให้นางเลือกเอง"            "พี่กุสุมาลย์ชอบสีชาดเพคะ"            "อย่างนั้นรึ? ข้าจะจำไว้"            ยิ่งสดับฟังยิ่งทรงสะท้านพระทัยนัก  อันที่จริงจะทรงประทานผืนใดผืนหนึ่งแค่พอเป็นพิธีก็เป็นเกียรติแก่นางมากแล้ว   แต่นี่ทรงอนุญาตให้เลือกได้เองจากแพรพรรณจำนวนมาก  ย่อมแสดงให้เห็นอภิสิทธิอันเหนือนางกำนัลอื่น  หนำซ้ำยังตรัสว่าจะทรงจดจำไว้ว่าสีใดที่นางโฉมงามนั้นโปรดปราณ  พระเทวีทรงดำริได้ว่าครั้งหน้าคงเลือกของประทานได้ถูกใจกุสุมาลย์เป็นแน่   ยิ่งคิดยิ่งน้อยพระทัยทว่าภูวิษะเจ้าทรงไม่ทราบความในฤทัยข้อนี้   มีเพียงแต่เคียงฟ้าเท่านั้นที่ต้องถอนหายใจทันที   เมื่อทราบว่าพระเทวีทรงดำริสิ่งใดอยู่   คล้ายกับว่าระหว่างหล่อนและมหิตาเทวีมีสายไยสัมพันเชื่อมต่อกัน   ความรู้สึกสึกนึกคิดของพระนางน้อยจึงหลั่งรินถ่ายทอดมายังหล่อน            'คิดมากไม่เข้าเรื่องเลย  นี่ถ้าตานี่...เอ้ย ราชบุตรเขยเลือกผ้าให้กุสุมาลย์  ก็คงคิดว่าแอบไปรู้มาเมื่อไรว่าชอบสีอะไรล่ะสิ...เฮ้อ'  บ่นแล้วก็ต้องส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจ            'ถ้าอีตาเจ้าภูวิษะอ่อนโยนได้อย่างสามีของเธอล่ะก็   ฉันกับเขาคงไม่ต้องทะเลาะกันทุกครั้งที่เห็นหน้าแบบนี้แน่ๆ            ภูวิษะเจ้าทรงประทับอยู่เป็นเพื่อนพระเทวีอีกครึ่งวัน   เมื่อเห็นว่าชายาของพระองค์มิได้เป็นอันใดมาก   ก็เสด็จออกไปร่วมงานเลี้ยงฉลองชนะศึกที่จัดเพื่อบำรุงขวัญกองทัพทหาร  กว่าจะเสด็จกลับมาอีกครั้งดวงจันทร์ก็ขึ้นไปอยู่กลางเวหาเรียบร้อยแล้ว  จนแล้วจนรอดตลอดทั้งวันนั้นมหิตาเทวีก็หาได้เสด็จออกไปพบกุสุมาลย์เลย   เมื่อไม่ถูกเรียกหาหญิงงามจำต้องเลี่ยงไปช่วยงานที่หลังตำหนักแทน    มิกล้าเยี่ยมหน้ามาให้ระคายพระเนตรอีกเลย              ความเย็นชาระหว่างพระเทวีและนางกำนัลผู้สะคราญโฉมยังดำเนินต่อเนื่องไปอีกสองสามวัน   จนคนรอบข้างพากันรู้สึกอึดอัดใจไปด้วย   แต่ไม่มีใครกล้าทูลตักเตือนจึงได้แต่ปลอบโยนกุสุมาลย์   ว่าพระเทวีทรงเข้าหน้านางไม่ติดคงต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง   จนเคียงฟ้านึกหงุดหงิดที่ตนเองไม่อาจปรากฏให้ใครเห็นในภพนี้ได้   หาไม่แล้วหล่อนนี่แหละจะเป็นคนทูลให้สติพระนางเอง  แต่จนใจที่ทำไม่ได้จึงได้แต่นั่งทอดถอนหายใจมองดูนางกำนัลทำงานกันไป            ‘ทำอะไรกันน่ะ?’          หญิงสาวจากอนาคตนึกแปลกใจที่เห็นพวกนางกำนัล  ลอกใยกาบมะพร้าวมาแช่น้ำจนนิ่มและนำไปตากแห้ง ชิ้นใดแห้งแล้วก็เก็บมาห่อผ้าสีเข้มแล้วเย็บซ่อนเก็บใยกาบมะพร้าวนั้นไว้ภายใน             "ก็ผ้าซับระดูอย่างไรเล่า  ทำเป็นไม่เคยเห็นไปได้นางคนนี้" คุณท้าวจันทร์หอมตอบด้วยเข้าใจว่าเป็นเสียงนางกำนัลคนใดถามขึ้นมา    แต่เมื่อพบว่าทุกคนกำลังก้มหน้าคะมักคะเม้นเก็บผ้าซับระดูก็แปลกใจ            "เมื่อกี้ผู้ใดถาม?"            "เปล่านี่จ๊ะ คุณท้าว? ถามอะไรรึ?" นางเหล่านั้นละมือขึ้นมาตอบ  คุณท้าวชราจึงได้แต่งุนงงแล้วตอบปัดว่าหูแว่วไปเอง            เคียงฟ้ายกมือขึ้นปิดปากนึกตื่นเต้น  ที่บางครั้งเสียงของหล่อนก็สามารถเล็ดลอดออกไปให้คนอื่นได้ยิน  จึงเกิดคิดอุบายอย่างขึ้นมาได้ทันที   หล่อนรีบมองหาศรีดาราซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้รวมอยู่ในกลุ่มที่กำลังเย็บปักถักร้อย   ซึ่งกำลังทำผ้าซับระดูหรือผ้าอนามัยโบราณเตรียมไว้ให้พระเทวี   เพราะนางคนทะเล้นนั่นไม่เก่งการบ้านการเรือนเยี่ยงกุลสตรีชาววังสมควรเป็น   จนถูกคุณท้าวจันทร์หอมติงว่าเป็นนางม้าดีดกะโหลกเสียด้วยซ้ำ  ไม่นานนักก็พบว่าศรีดารากำลังนั่งสัปหงกอยู่หน้าห้องบรรทม   เพราะว่างจากการถวายงานรับใช้เมื่อพระเทวีทรงบรรทมกลางวัน  ด้วยความอ่อนเพลียซึ่งเป็นพระอาการประจำก่อนระดูจะมาจนเป็นที่รู้กันทั้งตำหนัก   เคียงฟ้าจึงไปนั่งลงข้างๆ นางกำนัลคิ้วหนาเข้มแล้วค่อยพูดกระซิบกระซาบกรอกหูไป   ศรีดาราซึ่งอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นก็พยักหน้ารับด้วยสีหน้าสะลึมสะลือ            "ได้ๆ ข้าจะทูลพระเทวีให้" เมื่อรับปากแล้วก็สัปหงกต่อ  ปล่อยให้หญิงสาวนั่งยิ้มด้วยความพอใจ     ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++   จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 15:37:00

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 31 รอยร้าว            บ่ายแก่ๆ ของวันนั้นเมื่อลืมพระเนตรขึ้นมาสิ่งแรกที่พระเทวีทรงได้ทอดพระเนตรเห็นคือนางศรีดารา  การจะเห็นนางศรีดารานั่งอยู่ข้างแท่นบรรทมมิใช่เรื่องแปลกประหลาดอันใด   แต่สิ่งที่ทำให้ทรงแปลกพระทัยคือนางคนทะเล้นดูจะเอาพระทัยพระองค์มากจนผิดสังเกต   ตั้งแต่รินน้ำใส่จอกยื่นถวายโดยมิต้องรอให้ตรัสขอ  และยังพยายามพะเน้าพะนอเอาพระทัยต่างๆ อีกมาก   จนปทุมมาที่เข้ามาทีหลังยังพลอยแปลกใจไปด้วย            "ทรงอยากเสวยขนมหวานสักหน่อยไหมเพคะ?"            "ก็ดีนะ...วันนี้ทำอะไรกันรึ?"            "ก็มีทั้งขนมตราทอง ทั้งเทียนปั้น ทั้งพวงเงิน  มีทุกอย่างล่ะเพคะหรือจะทรงเสวยอย่างอื่น  หม่อมฉันจะได้ไปบอกในห้องเครื่องให้ทำถวาย"            "มิต้องวุ่นวายขนาดนั้นหรอก  มีสิ่งใดก็นำมาเถิด" มหิตาเทวีตรัสพลางแย้มสรวลด้วยนึกขบขันท่าทางลุกลี้ลุกลนของนางศรีดารา            "เราขอน้ำมะตูมก็แล้วกัน"            "ได้เลยเพคะ"  ศรีดาราลุกขึ้นพรวดพราดแล้วจ้ำอ้าวออกไปด้วยความรวดเร็ว  จนแทบชนนางกำนัลอื่นที่เดินสวนทางมา            "เฮ้อ...เห็นทีคุณท้าวจันทร์หอมคงเหนื่อยเปล่า  กิริยาไม่ได้นุ่มนวลขึ้นเลยนะเพคะแม่ศรีดารานี่" มหิตาเทวีทรงสดับคำตำหนิของปทุมมาแล้วจึงสรวลออกมาด้วยสุรเสียงกังวาน            "คงจะเป็นอย่างนั้น...นี่เป็นธรรมชาติของพี่ศรีดารา  เป็นไม้เนื้อแข็งจะดัดให้ได้รูปทรงดังจัดวางเหมือนดังไม้เนื้ออ่อนอื่นๆ เห็นทีจะยาก หึ หึ"              มหิตาเทวีทรงมิต้องรอคอยนานนัก  เมื่อมาถึงห้องทรงพระสำราญก็พบนางกำนัลหลายหน้า พากันถือถาดขนมมากมายละลานตาหลายชนิดมาถวายให้ทรงเลือกเสวย            "ทำไมมันมากมายนักเล่า?"            "วันนี้พี่กุสุมาลย์ลงห้องเครื่อง  สอนพวกนางหน้าใหม่ทั้งหลายทำขนมเพคะ" เมื่อได้สดับชื่อนางโฉมงามรอยแย้มสรวลก็หายไปจากดวงพักตร์  ทำเอานางศรีดารายิ้มเจื่อไป  แต่ก็รีบยกขนมทูลถวาย            "ลองเสวยดูสิเพคะ"            "พี่ศรีดาราจะให้เราเป็นคนพิสูจน์ฝีมืองั้นรึ?  ปกติต้องเป็นหน้าที่คุณท้าวจันทร์หอมมิใช่รึ?" ทรงแปลกพระทัย            "อุ้ย! มิได้เพคะ  ที่คัดมานี่ล้วนแต่ได้รับคำชมจากคุณท้าวมาเรียบร้อยแล้ว   เพียงแต่...ไม่ทราบว่าจะรสชาติจะถูกโอษฐ์หรือไม่เพคะ"            "อ้อ....แต่ถ้าคุณท้าวชมก็คงรสดีอยู่ดอก" มหิตาเทวียังไม่เท่าทันเล่ห์กลของนางคนทะเล้น   จึงรับขึ้นมาชิมทีละชนิดตามที่ทูลถวาย            "อืม...เลื่อมมุกดานี้...เค็มไปสักนิด   ตราทองนั้นใช้ได้แต่จะหนักหวานเสียหน่อย  ส่วนเทียนปั้น...รูปทรงงดงามนักอีกทั้งยังมีกลิ่นหอม   เราว่าเทียนปั้นรสชาติดีที่สุดเป็นฝีมือผู้ใดรึ?"            "พี่กุสุมาลย์เพคะ" ศรีดารายิ้มแป้น  ส่วนปทุมมาพอรู้ความประสงค์ของสหายก็รีบทูลสำทับ            "แหม...ก็ใครจะรสมือดีอีกทั้งยังรู้พระทัยพระเทวีเท่าพี่กุสุมาลย์กันเล่า   จริงไหมเพคะ?" ทั้งสองหวังว่าจะช่วยปรับความเข้าใจแก่หญิงทั้งสองนาง            "....." พระนางน้อยมิได้ตรัสตอบแต่ทรงวางขนมลงด้วยกิริยาเฉยชา   ทำให้ปทุมมาและศรีดารานิ่งอึ้งไปทันที            "พวกเจ้าอยากพูดอะไรกับเรา?"            "มิได้เพคะ"          ปทุมมามิใช่คนกล้าเมื่อเห็นแววพระเนตรทอดลงมา   ก็รีบเงียบปากแล้วก้มหน้าลง  ตรงกันข้ามกับศรีดาราที่ถือว่าเคยสนิทสนมกับพระเทวีมาตั้งแต่ครั้งร่วมเรียนอักษร   จึงกล้าที่จะทูลถวายมากกว่า            "หม่อมฉันเห็นว่าหมู่นี้พระเทวีไม่ทรงสำราญนัก  ก็คิดว่าเหตุอาจจะเกิดจากพี่กุสุมาลย์   จึงแนะนำให้พี่กุสุมาลย์ทำขนมทูลถวายเพคะ  หากทรงไม่พอพระทัยก็ตำหนิหม่อมฉันเถิดอย่าได้ตำหนิพี่กุสุมาลย์เลย"  ศรีดาราถอนหายใจ              เหตุการณ์ที่หญิงสาวทั้งสามนางสนทนากันอยู่นั้น   ตกอยู่ในสายตาของเคียงฟ้าทั้งหมด  หล่อนลอบดูสถานการณ์อยู่ภายในห้องนี่เอง   เพียงแต่ไม่มีใครมองเห็นหล่อนได้เท่านั้น   หญิงสาวจากอนาคตเองก็พลอยลุ้นไปด้วยให้เรื่องนั้นลงเอยด้วยดี              "ก็จริงนะ....พอพี่กุสุมาลย์ไม่อยู่เสียคน  คนอื่นก็พลอยเหงาไปด้วย"            "พวกหม่อมฉันไม่เป็นไรหรอกเพคะ  แต่พระเทวี..."            "เราแค่รู้สึกว่าที่ผ่านมาเราพึ่งพาพี่กุสุมาลย์มากเกินไป   บัดนี้เราออกเรือนแล้วสมควรจะเป็นผู้ใหญ่เสียที"            มหิตาเทวีตรัสไปเรื่อยริน  แต่คนที่ฟังอยู่กลับคาดเดาอารมณ์พระนางไม่ออก  เพราะทรงมิได้แสดงสีพระพักตร์ใดออกมา            "แต่เรากลับทำเรื่องน่าอายนัก พออารมณ์เสียกลับครองสติมิได้  อีกทั้งยังทำสิ่งที่เสียกิริยาลงไปเป็นอันมาก....แล้วพี่กุสุมาลย์ก็ต้องมาเจ็บตัวเพราะเรา...ผู้ใดรู้เข้าก็คงตำหนิเราทั้งสิ้น" สุรเสียงสลดลงเป็นอันมาก            "พระเทวีเพคะ....คนเราก็มีพลั้งเผลอตอนโทสะครองสติไปบ้าง  เป็นเช่นนี้ทุกผู้คนเพคะ  อย่างพินทุมณีเทวีก็ทรงอารมณ์เสียแล้วเล่นงานนางกำนัลออกบ่อยๆ  หรือจะกัมลาภาเทวีตอนนี้ก็ได้ยินมาว่าที่ตำหนักกำลังร้อนด้วยโทสะพระองค์....คิดไปก็สงสารแม่หญิงต่างเมืองที่มาเป็นพระสนมจริงๆ เลยเพคะ"            "นั่นสิ...ชะตาของนางช่างเลวร้ายนัก   แต่เราเข้าใจเสด็จพี่กัมลาภาดี   มีหญิงใดกันบ้างเล่า...ต้องการแบ่งดวงใจตนเองให้แก่ผู้อื่น  หากเป็นเช่นนั้นแล้ว...สู้ตายเสียดีกว่าจะมาชอกช้ำดั่งตายทั้งเป็นเช่นนี้" จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 15:37:43

ความคิดเห็นที่ 3            "พระเทวีเพคะ....ทรงกล่าวหนักเกินไปแล้ว" ปทุมมาฟังแล้วก็ใจคอไม่ดีขึ้นมา            "เราโชคดีที่เหตุนั้นมิได้เกิดแก่เรา  เสด็จพี่ภูวิษะทรงรักษาคำสัตย์ที่เคยให้ไว้" ตรัสจบจึงค่อยแย้มสรวลออกมาได้บ้าง            "นั่นสิเพคะ  ทรงได้พระสวามีแสนประเสริฐ" ศรีดารารีบยกยออย่างเอาพระทัย             "เรามีความสุขมาก...จนกลัวที่จะมีความทุกข์"            "ความทุกข์จะไม่บังเกิดแก่พระองค์แน่นอนเพคะ" ปทุมมาทูลขึ้นอีกผู้หนึ่ง   พลางส่งน้ำหมากสุกถวาย            "พวกพี่มาก็ดีแล้ว....เรามีเรื่องจะปรึกษา"   เรื่องกลับกลายเป็นว่าคนที่ตั้งใจจะใช้กุศโลบาย  กลับกลายเป็นคนที่นึ่งอึ้งพิศวงแทน   แต่ยังไม่ทันได้ทูลถามพระนางน้อยก็ตรัสต่อเนื่อง            "พี่กุสุมาลย์รับใช้เราด้วยความซื่อสัตย์มานาน  เราเสียอีกกลับไม่ค่อยได้เอาใจใส่พี่กุสุมาลย์นัก   เราจึงคิดว่า...ยามนี้เราก็ออกเรือนแล้ว  เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวไม่มีสิ่งใดที่พี่กุสุมาลย์ต้องกังวลกับเราอีกแล้ว   แล้วยิ่งพี่สาวร่วมน้ำนมของเราผู้นี้เป็นหญิงที่งามจับตานัก   หากต้องจับเจ่าอยู่แต่ในตำหนักปล่อยให้วันเวลาล่วงโรยเห็นจะไม่ดี   เราอยากให้พี่กุสุมาลย์มีความสุข...ดั่งเช่นที่เราได้รับความรักจากสวามี"            "ทรงหมายความว่า...?" ดวงตาของศรีดาราเบิกกว้าง            "แม้พี่กุสุมาลย์จะอายุเกินเกณฑ์สมรสไปเสียหน่อย  หากแต่เป็นหญิงงามอีกทั้งยังมีคุณสมบัติของแม่เรือนพร้อมสรรพเยี่ยงนี้   คงไม่มีผู้ใดยกเรื่องอายุขึ้นมาเป็นข้อเดียดฉันท์ดอกจริงไหม?"             ปทุมมายังนั่งทำตาปริบๆ เพราะเรื่องที่ได้ยินนั้นเกินความคาดหมายนัก   อย่าว่าแต่ปทุมมากับศรีดาราเลยแม้แต่เคียงฟ้าก็เช่นกัน  หล่อนนึกไม่ออกว่าทำไมผลของเรื่องมันจึงออกมากลับตาละปัดเช่นนี้            "ทรงจะ....ให้พี่กุสุมาลย์ออกเรือนหรือเพคะ?  แล้วจะประทานให้กับผู้ใดกัน?"            "ก็เรื่องนี้แหละ....ที่เราต้องไตร่ตรองให้เหมาะสม  พี่กุสุมาลย์ของเรานั้นดีงามนัก  บุรุษที่จะครองคู่ด้วยก็สมควรจะเป็นบุรุษดีงามไม่แพ้กัน...เห็นทีคงต้องไปให้พระแม่เจ้าช่วยเลือกให้"            "พระเทวีเพคะ!!?" ศรีดาราร้องเสียงหลงขึ้นมาทันที            "ว่าอย่างไร? จะเสนอผู้ใดหรือพี่ศรีดารา"            "มิใช่เพคะ...ตะ...แต่ว่าๆๆๆ จะไม่เร็วไปรึเพคะ?  อีกทั้งจะไม่ตรัสถามความเห็นพี่กุสุมาลย์เลยหรือเพคะ?" นางกำนัลทั้งสองลอบสบตากันด้วยสายตาตื่นๆ            'นั่นสิ....คิดอะไรของเธอน่ะ?  หรือว่าคิดจะตัดไฟแต่ต้นลมจากสามีเธอกันแน่?'            นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เคียงฟ้านึกออก  มหิตาเทวีทรงคิดจะประทานสมรสให้กุสุมาลย์  เพื่อปัดเสี้ยนหนามแทงใจที่ทรงเข้าพระทัยไปเองให้พ้นหูพ้นตา   หล่อนฟังแล้วก็สงสารหญิงงามนางนั้นนัก  ตามปกติแล้วนางกำนัลที่ถวายตัวรับใช้จะไม่สามารถออกเรือนได้  ถ้าเจ้านายประจำตำหนักไม่ทรงประทานอนุญาต  ในกรณีของกุสุมาลย์เองก็เช่นกันเมื่อตรัสเกริ่นมาเช่นนี้แล้ว   หลังเสร็จสิ้นจากการถวายการรับใช้แล้วศรีดาราก็รีบวิ่งหูตาเหลือกไปบอกเจ้าตัวทันที    พอกุสุมาลย์รู้ข่าวเข้าก็หน้าซีดขาวเป็นกระดาษไปในทันใด              "ทำไมกะหันเช่นนี้ ?  พระเทวีทรงคิดอะไรน่ะ?" คนที่ถามขึ้นมาหาใช่แม่หญิงคนงามแต่เป็นคุณท้าวจันทร์หอม            "นั่นสิ!!"            อีกหลายเสียงพูดสนับสนุนขึ้นมาพร้อมๆ กัน   ตอนนี้ข่าวกระจายไปทั่วทั้งตำหนักแล้ว  พอย่ำค่ำของวันนั้นหัวข้อการออกเรือนของกุสุมาลย์  ก็กลายเป็นเรื่องที่เหล่านางกำนัลพร้อมใจกันยกขึ้นมาประชุม            "ไม่นะ....ข้าไม่อยากออกเรือน!!!"            "ใจเย็นๆ กุสุมาลย์  แค่ออกเรือน พระเทวีไม่ให้ได้เจ้าไปตายเสียหน่อย"  คุณท้าวจันทร์หอมปลอบโยน หลังจากเห็นอาการหน้าซีดตัวสั่นและน้ำตาคลอของนางโฉมงามแล้ว            "พระเทวีโกรธอะไรข้า? ถึงต้องการขับไล่ไสส่งข้าไปให้ไกลน่ะ" และแล้วกุสุมาลย์ก็เก็บงำน้ำตาไว้ไม่ได้  น้ำอาบอุ่นไหลรินหลั่งแก้มดังทำทบทลาย            "พระเทวีมิได้โกรธเจ้าหรอก...ทรงรักเจ้ามากต่างหาก   ถึงต้องการให้เจ้ามีความสุขน่ะ   คู่สมรสก็คงต้องเลือกคนดีมียศศักดิ์ให้น่ามิต้องกังวลไปดอก"            แม้จะพูดปลอบไปเช่นนั้น  แต่ลึกๆ แล้วคุณท้าวจันทร์หอมเองก็คิดว่าเรื่องหาใช่วาระปกติธรรมดาไม่   คงมีพระประสงค์ใดเคลือบแฝงเป็นแน่แท้ทีเดียว            "แล้วทำไมถึงกะทันหันแบบนี้ล่ะคุณท้าว   ไม่มีวี่แววมาก่อนเลยนะ" ศรีดานึกฉงน            "จะด้วยเหตุใดน่ะรึ?....ก็ทรงชิงชังข้าแล้วน่ะสิ  จึงจะขับไล่ไสส่งไปให้พ้นพระพักตร์" กุสุมาลย์สรุปเรื่องด้วยใจน้ำตานองหน้า            "เจ้าจะบ้ารึ?  พระเทวีจะไปเกลียดเจ้าทำไม?"            "นั่นสิ...เจ้าเป็นคนโปรดเสมอมานะกุสุมาลย์" ปทุมมารับรองขึ้นมาอีกคน  รวมทั้งคนอื่นๆ ในที่นั้นด้วย            "หรือว่า?....จะเป็นท่านภูวิษะที่เป็นคนดำริเรื่องนี้ขึ้นมา"  แล้วหนึ่งในนางกำนัลที่นั่งฟังอยู่นานก็แทรกขึ้นมา            "เออนั่นสิ...อาจจะเป็นไปได้นะ   ราชบุตรเขยรบชนะกลับมาอาจจะอยากจะประทานกุสุมาลย์ให้เป็นรางวัลขุนทหารคนใดกระมังนี่" ทำเอาหลายคนพากันเห็นด้วยเป็นทิวแถว            "อาจจะเป็นไปได้นะ....แล้วพระเทวีก็ไม่กล้าขัดพระทัยสวามี   แต่ไม่รู้จะบอกพี่กุสุมาลย์ยังไงก็เลยหลบพระพักตร์เสีย  กลัวว่าพี่กุสุมาลย์จะโกรธเอา"  แล้วหลายเสียงก็เห็นด้วยกับข้อสรุปนี้ของศรีดารา   รวมทั้งคุณท้าวจันทร์หอมด้วย            "มิน่าเล่า! วันก่อนถึงประทานแพรให้   จะให้แต่งตัวให้งดงามนี่เองแล้วคงจะเชิญผู้ใดมาดูตัวกุสุมาลย์เป็นแน่"    จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 15:40:03

ความคิดเห็นที่ 4 กุสุมาลย์ใจหายวาบเพิ่งทราบว่าเป็น  เพราะเหตุใดจึงประทานสิ่งของให้อย่างไม่มีสาเหตุ  มิใช่ทรงโปรดปราณนางแต่เป็นเพราะเพื่อการณ์นี้นี่เอง  ยิ่งคิดนางก็ยิ่งเศร้าใจในความอาภัพของตนเอง  หญิงงามมิได้ต้องการให้ภูวิษะเจ้าเหลียวแลหรือรับนางขึ้นเป็นนางห้าม   นางเพียงแต่ปลาบปลื้มชื่นชมเจ้านาคราชในฐานะบุรุษอันดีงามเงียบๆ ภายในใจเท่านั้น   อีกทั้งมิเคยแพร่งพรายความนัยนี้ให้ผู้ใดฟังอีกด้วย   เพราะเกรงว่าจะเกิดเป็นคำติฉินนินทาหรือเข้าสู่พระเนตรพระกรรณให้ทรงเสียหาย   และเกรงว่ามหิตาเทวีทราบความนัยนี้เข้าจะทรงเสียพระทัยอีกด้วย             "ถ้างั้นข้าจะไปทูลขอร้องภูวิษะเจ้า   ข้าไม่อยากออกเรือนไปเป็นเมียผู้ใด   ข้ารับใช้พระเทวีมาตั้งแต่เด็ก   ข้าอยากอยู่รับใช้พระเทวีไปจนแก่จนเฒ่า" กุสุมาลย์ร่ำร้องออกมา            "เฮ้อ...เจ้าเป็นผู้ใด   ท่านราชบุตรเขยจึงต้องฟัง  เจ้าก็เป็นเพียงนางกำนัลในตำหนักนี้เท่านั้น  ก็เท่ากับเป็นสมบัติของท่านจะยกให้แก่ผู้ใดก็ย่อมได้" คุณท้าวจันทร์หอมผู้ผ่านโลกมามาก   กล่าวขึ้นอย่างปลงตกแม้จะนึกเห็นใจนางโฉมงามก็ตามที            "แล้วอีกอย่าง...เจ้าเป็นคนโปรดของพระเทวี   ท่านภูวิษะย่อมต้องเกรงพระทัย  จะเลือกผู้ใดมาเป็นคู่ครองของเจ้าก็ต้องเป็นผู้ที่พระเทวีเห็นชอบด้วย    เจ้าอย่าเพิ่งกังวลใจไปเลย....ภายภาคหน้าเจ้าอาจจะต้องขอบคุณท่านด้วยซ้ำ"            "ข้าไม่ต้องการ!! ข้าไม่ออกเรือนไม่เข้าใจรึ!!"            เป็นครั้งแรกที่ผู้คนทั้งตำหนักเห็นกุสุมาลย์แสดงกิริยาเกรี้ยวกราดถึงเพียงนี้   จึงพากันตกตะลึงพึงเพริด  หญิงงามยืนนิ่งอยู่นานก็ทนคับอกคับใจไม่ได้วิ่งร้องไห้เตลิดหนีเข้าเรือนนอนไป            "พี่กุสุมาลย์...." ศรีดาราทำท่าจะวิ่งตามแต่ไม่ทันเสียแล้ว   จึงครางออกมาด้วยความเห็นใจ            "ปล่อยนางไปก่อน  กำลังลมแรงไปพูดตอนนี้ก็ไม่รู้เรื่องดอก" เมื่อคุณท้าวจันทร์หอมกล่าวเช่นนั้น   ศรีดาราจึงกลับมานั่งรวมกลุ่มด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม            "ไม่มีทางช่วยนางเลยรึ?"            "เรื่องเจ้านาย...บ่าวอย่างเราอย่ายุ่งเลย   ก็คงต้องแล้วแต่พระทัยของท่านภูวิษะ"            "ถ้างั้นเราไปทูลขอให้พระเทวีทรงช่วยพูดกันดีไหม?" ศรีดารานึกถึงนางเดียวที่จะสามารถทูลทัดทานภูวิษะเจ้าได้            "ดี! งั้นข้าไปด้วย" ปทุมมาเห็นดีงามจึงอาสาไปช่วยกล่อมพระทัยมหิตาเทวีอีกผู้หนึ่ง   +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++            มณีรัตติกาลในคืนนี้เว้าแหว่งไปครึ่งดวง  ดวงศศีปรากฏขึ้นเจิดอยู่เหนือฟากฟ้านานแล้ว  กุสุมาลย์ยืนอยู่ในอุทยานหน้าตำหนักด้วยดวงใจอันร้อนรุ่มกระวนกระวายยิ่งนัก   ภูวิษะเจ้าผู้เป็นนายเหนือหัวแห่งตำหนักยังมิได้เสด็จกลับมา  นางจึงมาดักคอยอยู่ ณ ที่นี่   เวลาล่วงผ่านไปหลายเพลา   อากาศเย็นขึ้นเป็นลำดับแต่ไม่อาจดับความวิตกกังวลที่รุมเร้าอยู่ได้เลย   มิช้านานวรองค์สูงสง่าที่รอคอยก็เสด็จผ่านมาตามทางเดินอันมืดสลัว  เมื่อใกล้เข้าจึงได้เห็นพระพักตร์ทรงสิริโฉมยิ่งกว่าบุรุษใดในหล้าก็ปรากฏชัดเจนขึ้น             "ฝ่าบาทเพคะ!!" กุสุมาลย์ถลาออกไปและคุกเข่าลงเบื้องหน้า   สร้างความตกพระทัยให้นาคเจ้ามิใช่น้อย            "กุสุมาลย์รึ? เกิดอันใดขึ้น?"            ยิ่งเมื่อทอดพระเนตรเห็นสีหน้าทุกข์ระทมของนางแล้ว   ก็ดำริไปว่าคงเกิดเรื่องร้ายใดขึ้นเป็นแน่แท้   จึงไม่ทันได้สังเกตว่านางกำนัลคนงามมิได้   เรียกขานพระองค์ด้วยพระนามอย่างที่เคย  หรือไม่แต่จะเรียกตามบรรดาศักดิ์ว่าองค์ราชบุตรเขย            "ฝ่าบาทเพคะ..." กุสุมาลย์มิได้เล่าเรื่องอันใดออกมา  แต่ก้มกราบลงแทบบาทแล้วร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก            "กุสุมาลย์ใจเย็นๆ  มีเรื่องอันใดค่อยๆ พูดค่อยๆ จาก็ได้"  ทรงย่อวรกายลงแล้วดึงนางให้ลุกขึ้นนั่ง            "หม่อมฉันขอร้อง...หม่อมฉันต้องการอยู่ถวายการรับใช้พระองค์ กับพระเทวีไปชั่วชีวิต...ขอทรงโปรดด้วย"  เสียงนางครวญไปพร้อมๆ กับสะอื้นไห้อย่างน่าเวทนานัก            "เจ้าพูดเรื่องอันใดกัน  เราหาเข้าใจไม่?" ตรัสแล้วก็ทรงแย้มโอษฐ์ยิ้มปลอบประโลมให้นางโฉมงามสงบใจลง            "ได้โปรดเถิดเพคะ   อย่าทรงประทานหม่อมฉันให้ผู้ใดเลย   ขอให้หม่อมฉันถวายการรับใช้ที่ตำหนักนี้จวบจนสิ้นชีวิตเถิดเพคะ   กุสุมาลย์ผู้นี้ให้สัตย์สาบานด้วยชีวิต   ว่าหม่อมฉันจะจงรักภักดีซื่อสัตย์ต่อพระองค์และพระเทวีจนกว่าชีวิตจะหาไม่เพคะ" หญิงงามดึงหัตถ์เจ้านาคราชมาแนบใบหน้านางแล้ว   พลางวิงวอนร้องขอด้วยนัยน์ตาที่คลอชุ่มไปด้วยหยาดน้ำใส            "กุสุมาลย์? เรางุนงงไปหมดแล้ว? เจ้ากำลังพูดเรื่องใดกัน? เราหรือจะยกเจ้าให้ผู้อื่น? เรื่องเป็นมาอย่างไรกันนี่?"            เมื่อทรงได้ยินถ้อยดำรัสเช่นนั้น   กุสุมาลย์จึงค่อยสงบลงบ้าง  ภูวิษะเจ้าจึงได้ถามไถ่จนได้ความ   ยิ่งฟังยิ่งเกิดความพิศวงฉงนงงงวยด้วยความไม่เข้าพระทัย            "มหิตาน่ะรึจะยกเจ้าให้ผู้อื่น  เป็นไปได้อย่างไร? นางกับเจ้ารักใคร่กันราวพี่น้องร่วมอุทร   อีกทั้งเรามิเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย"            "หม่อมฉันก็ไม่ทราบเพคะ   แต่พระเทวีตรัสเมื่อกลางวัน  ว่าจะไปหารือกับพระแม่เจ้าเรื่องจะประทานหม่อมฉันให้ผู้ใดดี....หม่อมฉัน...หม่อมฉัน..." พูดได้แค่นั้นนางกำนัลโฉมงามก็ร่ำไห้สะอึกสะอื้นขึ้นมาอีก            "หม่อมฉันไม่อยากไปเพคะ  ขอทรงโปรดเมตตาหม่อมฉันด้วย" ยิ่งกล่าวน้ำตาก็ยิ่งไหลริน  ภูวิษะเจ้าทอดพระเนตรเห็นดังนั้นก็ทรงถอนหทัยตามไปด้วย              "เช็ดน้ำตาเสียเถิดกุสุมาลย์"  สุรเสียงนิ่มนวลอ่อนโยนน่าฟังยิ่งนัก  ตรัสพลางยกหัตถ์ขึ้นเชยคางกุสุมาลย์ขึ้นสบสายพระเนตรพระองค์            "ข้ารับปากเจ้า  ข้าจะช่วยพูดกับมหิตาให้  มิต้องร่ำไห้แล้ว" นางคนงามได้ฟังเข้าจึงค่อยคลี่ยิ้มออกมาได้ทั้งน้ำตา   และก้มกราบลงแทบบาทอีกครั้ง            "ขอบพระทัยเพคะ   หม่อมฉันขอบพระทัยที่ทรงเมตตา"            บุรุษผู้ทรงสิริโฉมทรงแย้มสรวลให้อีกครั้ง   ภูวิษะเจ้าแม้มิเข้าใจว่าเหตุใดพระชายามีดำรัสเช่นนี้ขึ้นมา    แต่มหิตาเทวีคงมิใช่ตรัสจากพระทัยอันแท้จริงเป็นแน่   ในเมื่อพระนางนั้นทรงรักใคร่หญิงงามตรงหน้าราวกับเป็นพี่สาวร่วมอุทร    เรื่องนี้คงมีเหตุผลอันชอบกลนัก   จึงใคร่จะไปตรัสถามให้รู้ความแล้วหาทางช่วยเหลือกุสุมาลย์              "เอาเถิดเรื่องนี้ให้เป็นธุระของเรา  นี่ก็ดึกดื่นมืดค่ำแล้วเจ้ากลับเรือนไปนอนเสีย"            "เพคะ"   กุสุมาลย์เริ่มมีรอยยิ้มบนใบหน้าให้เห็นบ้าง  ร่างระหงย่อกายถวายความเคารพก่อนจะเดินกลับเรือนพักไป  ภูวิษะเจ้าจึงค่อยเสด็จเข้าตำหนัก  โดยหารู้ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ตกอยู่ในสายตาผู้ใด!    [จบตอนที่ 31] +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 00:58:14 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 15:41:17

ความคิดเห็นที่ 5 คุยกับคนอ่าน เด็กใต้..ตัวดำ : กระทู้นี้จะมาคนแรกอีกหรือเปล่าน้อ? ดีแอน : คุณดีแอนที่ลำเอียงสุดยอด  คุณภูแฟนคลับจริงๆ ด้วย Love U like a Love song : เขียนเองยังคิดว่า แต่งหน้านานขนาดนี้คงหมดไปครึ่งวัน เป็นเราคงขี้เกียจแต่งแล้ว เต็มล้าน : มหิตาคิดอะไรให้ตัวเองเจ็บอยู่ตลอดเวลา จะทุกข์ก็เพราะตัวเองล่ะค่ะ ไม่มีใครทำ  การเป็นสามีภรรยาต้องหนักแน่นเข้าไว้ goldensun : มหิตาเค้าไม่มั่นใจในตัวเองล่ะค่ะ เลยทำให้คิดไปกันใหญ่ ซึ่งแต่ละอย่างทำร้ายตัวเองทั้งนั้น กระจ้อน : ข้อมูลบางทีก็หามาแล้วก็ไม่ได้ใช้ เพียงแต่ว่าต้องอ่าน เพื่อให้เห็นภาพชัดเจนขึ้น เวลาเขียนจะได้ไม่ทำให้คนอ่านงงน่ะค่ะ tai shi 66 : ความคิดคนเรานี่แหละที่พาเราไปถึงไหนต่อไหน ถึงต้องระมัดระวังความคิด Jeansbubble : มีแต่คนยุให้ทำเล่มเกร็ดแถมตอนขายด้วย 555 princess charity : ในเรื่องเป็นศาสนาพราหมณ์ค่ะ เป็นยุคที่ยังไหว้เทพเจ้าต่างๆ รวมทั้งนาคอยู่ค่ะ   เป็นทางเหนือยุคที่ได้รับอีสานตอนเหนือซึ่งบางส่วนได้อิทธิพลจากเขมร ดังนั้นจะไม่เหมือน ภาคเหนือปัจจุบันนักค่ะ นัทธ์ : น่าจะเป็นชาดแบบอัดแผ่น แต่ก็มีคดีว่ามีสารตะกั่วผสมอยู่เยอะ ปากผื่นขึ้นแน่เลย mimny : อาจจะเพราะพี่น้องไม่ได้เลี้ยงมาด้วยกัน ต่างคนต่างแยกตำหนักอยู่ ก็เลยชิงดีชิงเด่นกัน ป้าทุยบ้านทุ่ง : มหิตาก็ไม่ได้อายุมากเท่าไรนะคะ ในเรื่องแค่ 18 เอง ยังเด็กอยู่มากความหนักแน่นก็ยังน้อย ประสบการณ์ชีวิตยังมีไม่มาก ความหนักแน่นก็เลยมีน้อยไปได้ แต่สำหรับยุคนั้น อายุ 18 มีสามีแล้วก็คือเป็นผู้ใหญ่แล้วล่ะค่ะ ลูนาติก : ผู้หญิงอย่าหยุดสวยค่ะ ไม่ว่ายุคไหน ลำบากยังไงก็พยายามค่ะ MOMIJI_99 : มันก็ต้องมีฉากร้ายๆ บ้างค่ะ ไม่งั้นไม่แซ่บ Tyra : อีกนิดหนึ่งค่ะ แล้วเรื่องจะค่อยคลายปมค่ะ ว่าทำไมกุสุมาลย์ถึงแค้นเคียงฟ้านัก สายลมที่พริ้วไหว : ทำเกร็ดรวมเล่มนี่ยากอยู่ อ่านในนี้ไปก่อนแล้วกันค่ะ ว่าวปักเป้า : สวัสดีประจำสัปดาห์ค่ะ jazzzero : ชีวิตสามีภรรยานี่ก็มีคลื่นใต้น้ำเยอะค่ะ เป็นบททดสอบ คู่ไหนเข้มแข็งก็ประคองกันรอด คู่ไหนหวั่นไหวก็จมลงไปกับมรสุม หลงรักผู้ชายชุดหมี : ลมปากเป่าทุกวันก็ปลิวได้ เคลื่อนได้แม้กระทั่งภูเขา  อนุภาพมันร้ายกว่าที่คิดค่ะ PhArMaRAnGeR : ต่อไปอาจจะไม่ชอบมหิตามากขึ้นก็ได้ค่ะ เพชรน้ำค้าง : เขียนไปก็อดคิดไม่ได้ว่าพี่สาวแท้ๆ จะอะไรนักหนา piccy : เนอะแต่งหน้าแต่ละทีใช้เวลาเป็นวันๆ เมื่อยแท้ เพลิดเพลิน : มาเพื่อเชียร์คุณภูโดยเฉพาะเลยสิคะ //ฮ่าฮ่าฮ่ Dream_Soul : ศรีดาราก็พยายามช่วยอยู่ทุกทาง แต่เทวีน้อยจะฟังหรือเปล่า นี่อีกเรื่องหนึ่งล่ะค่ะ ลุ้นๆ โกมาซุม : เครื่องสำอางเป็นช้อยส์ที่ยากเหมือนกันนะคะ เพราะมันเยอะและกว้างมาก การจะย่อลงมาเป็นเกร็ดเล็กๆ ลำบากอยู่ค่ะ โดยเฉพาะรูปประกอบ..  จะหารูปเป๊ะๆ นี่ยากมากค่ะ แต่ก็คิดว่าน่าจะหามาใกล้เคียงที่สุดค่ะ N_Foxtrot  : ศรีดาราเป็นลูกสาวขุนพลค่ะ ที่บ้านมีแต่ผู้ชายเลยเป็นทะโมน และใกล้ชิดพ่อเลยรู้เรื่องรู้ราวการศึกการสงครามมากกว่าผู้หญิงทั่วไปค่ะ Thanks for gif : Love U like a Love song, เต็มล้าน, Piranha_p, สายลมที่พริ้วไหว, kiwi@eve, goldensun, TheMinussa, mimny, นายฮ้อย แห่ง หงซิ่ง, ป้าทุยบ้านทุ่ง, Friday Story, ลูนาติก, อสิตา, เอริชา, เปียร์รุส, Tyra, เลิฟ2ซี, Dream_Soul, Kazeni, ยาคูลท์, ว่าวปักเป้า, เพชรน้ำค้าง, แพรสามวา, piccy, Janet Blue, The Sphinx, N_Foxtrot Ps. ขอโทษนะค้า กิฟหมด...ไม่มีแจกแย้ว ก็อยากให้กิฟตอบเพื่อนๆ ทุกคนนะคะ ชื่นใจที่เข้ามาเม้นท์กันมาก(ชอบๆ เอาอีก) อ่านแล้วหัวใจพองฟู ไม่ได้โพสอยู่คนเดียว แต่ได้พูดในคุยในสิ่งที่เขียนด้วย มันเป็นอาหารชั้นดีของนักเขียนเลยนะคะ  ขอบคุณมากสำหรับทุกคอมเม้นท์ แต่ว่า...ด้วยกิฟมีจำนวนจำกัดไม่เคยอยู่ครบเดือนเลย คงต้องขอติดไว้เดือนหน้านะคะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 15:59:26

ความคิดเห็นที่ 6 เล่าสู่กันฟังประจำสัปดาห์(เริ่มกลายเป็นคอลัมน์ไปซะงั้น ) ว่าด้วยเรื่อง "สายฮั้งปอบแอว หรือ เข็มขัด " ค่ะ เข็มขัดก็คือเข็มขัดนั่นแหละค่ะ นึกภาพกันออกเนอะ แต่ทางภาคกลางเรียกเข็มขัดว่าเข็มขัด เพราะมีเข็มขัดรูตรงกลางเพื่อรั้งให้อยู่  ส่วนทางภาคเหนือเรียกว่า "สายฮั้งปอบแอว" สายฮั้ง ก็คือ สายรั้ง ปอบ/ปอก - ปลอก แอว - เอว  เข็มขัดนั้นอยู่คู่กับแม่หญิงทุกภาค  ป้อชายก็มีใส่กันบ้าง ผลิตจากวัสดุหลากหลาย ที่เห็นกันชินตา(ในแบบโบราณ) มักทำด้วย ทอง เงิน นาก และธาตุผสมที่สนิมไม่ขึ้น หรือเหล็กชุบก็มีค่ะ  นอกจากนั้นยังทำด้วยผ้าปักลายต่างๆ แฟชันเข็มขัดนั้นมีมากมาย หลายรูปแบบ เจ้าแก้วติดใจที่งามนักแต่ไม่เน้นหรูหรา แต่เก๋กู๊ดอย่าบอกใคร คือปอกแอวของชาวเขา ซึ่งเดี๋ยวนี้ประยุกต์มาหลายแบบแนวๆ เท่ๆ ทั้งนั้น และใส่กับเสื้อผ้าหลากได้หลายรูปแบบมากขึ้นอีกด้วย จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:02:37

ความคิดเห็นที่ 7 มีหลายแบบ สวยๆ ทั้งนั้น เหล่านี้ล้วนมีอิทธิจากชาวเขาค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:04:14

ความคิดเห็นที่ 8 เส้นนี้ก็สวยนะคะ  ใส่กับเสื้อผ้าได้หลายแบบเลย จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:05:13

ความคิดเห็นที่ 9 ชาวเขาอาจด้อยเทคโนโลยี(แต่ชาวเขาสมัยนี้ใช้โฟโต้ชอปเป็นแล้ว ถ่ายรูปก็สวยด้วย) แต่ว่าเรื่องศิลปะนี่ไม่ได้ด้อยไปกว่าใครเลยค่ะ ดูแต่ละแบบสิคะ ยิ่งเดี๋ยวนี้ ดัดแปลงประยุกต์มา เก๋กู๊ดทั้งนั้น จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:06:42

ความคิดเห็นที่ 10 เส้นนี้ของเจ้าแก้วเองค่ะ เป็นแบบผูกห้อยชาย จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:07:34

ความคิดเห็นที่ 11 อันนี้ยอดมากเลยค่ะ  มีแบบนี้อยู่เส้น เข็มขัดแบบที่มีกระเป๋าห้อยสองข้าง ใส่แล้วจะเป็นอย่างในรูปนี่แหละค่ะ สะดวกสำหรับไปเดินทางไกล ใส่กับกางเกงยีนส์ก็เก๋ค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:16:01

ความคิดเห็นที่ 12 นอกเรื่องกันเยอะแล้วกลับเข้าสู่ปอกแอวในยุคโบราณกันดีกว่าค่ะ แหะ แหะ ในบรรดาชุดไทยย้อนยุคภาคต่างๆ  ถ้าจะแต่งตัวกันเต็มยศขาดไม่ได้ก็คือเข็มขัด   แต่ว่ามันกว้างขอพูดถึงแค่ภาคเหนือแล้วกันนะคะ  เข็มขัดหรือสายฮั้งปอกแอว มันแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องใส่กับผ้าซิ่น ผู้ชายก็อาจจะใส่กับเตี่ยวสะดอ ซึ่งความจริงแล้วในสมัยโบราณแรกเริ่มไม่ได้ใส่กันหรอกค่ะ เพราะว่ามักจะพันๆ แล้วเหน็บเอวจบข่าว เป็นอันเสร็จเรียบร้อย ซึ่งแม่หญิงหรือป้อชาย ใส่ผ้าซิ่น นุ่งสะดอ กันในชีวิตประจำวันจนชินชา มือโปรไม่ต้องกลัวหลุด ก็เลยเรียกว่ารั้งเอาไว้เฉยๆ นั่นเอง ทีนี้เข็มขัดมันเข้ามาตอนไหนกัน? นักภูษิตาภรณ์(นักผ้าศาสตร์) ให้ข้อสังเกตไว้ว่า ตามจิตรกรรมฝาฝนังวัดต่างๆ ก็จะเห็นได้ชัดว่า แม่หญิงไม่ใส่เข็มขัดกัน ป้อชายไม่ใช้ เป็นแบบนี้ไปทั้งล้านนา ล้านช้าง ไปถึงพม่าโน่นแน่ค่ะ   ก่อนอื่นเรามานึกภาพกางเกงเลกันก่อนนะคะ เชื่อว่าทุกคนมีกางเกงเล หรืออย่างน้อย ก็ต้องเคยใส่แหละ  กางเกงกับการนุ่งสะดอก็แป่เอี่ย(เหมือนกัน) ก็คือ ใส่ขาเข้าไป กางขอบกางเกงให้สุดแล้วพับเข้ามา จากนั้นเอาสายมัดข้างในแทนเข็มขัด สุดท้ายก็ พับขอบกางเกงลงมาเป็นอันจบ  นั่นแหละ...สะดอก็นุ่งแบบเดียวกันเปี๊ยบเลยค่ะ แต่ทีนี้ผ้านุ่งโบราณไม่มีเชือกสำหรับผูกสำเร็จเหมือนสมัยนี้ จึงต้องอาศัยเข็มขัด หรือไม่ก็พันแน่ๆ ม้วนๆ เหน็บเอา  พอผ้าคลายก็พันกันใหม่  แต่เมื่อพันผ้าเหน็บเอว กันชำนาญขนาดนี้เข็มขัดก็ไม่จำเป็น  จนกระทั่ง... แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 16:18:35 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:16:51

ความคิดเห็นที่ 13 มันมีแฟชั่นเข็มขัดแพร่มา จาก...ที่ไหนสักแห่งแถวๆ นั้น ซึ่งเมาท์กันว่าน่าจะเป็นจีน เพราะตอนนั้นเซ็งลี้ฮ้อ(ค้าขายเก่ง)มากๆ จากนั้นก็ฮิตติดลมมาจนบัดนี้ แต่ลวดลาย บนเข็มขัดนั้นก็สุดแล้วแต่ท้องถิ่นจะประยุกต์ให้เข้ากับศิลปะของตนเองค่ะ ช่วงแรกที่ใส่เข็มขัดกันนั้น เข็มขัดไม่ได้มีไว้โชว์แต่มีไว้ใช้งานจริงๆ จึงไม่ใช่แบบสวมคาด แต่เป็นขอเกี่ยว  ที่มีตะขอทั้งด้านหัว และปลายสาย  ดูตามรูปไปเลยนะคะ   ซึ่งแต่ละเส้นนั้นขยับตามความอ้วนได้ อ้วนขึ้นก็เกี่ยวข้อถัดไป อะไรแบบนี้ จึงไม่มีทั้ง "รู" และ "เข็ม" ให้ "ขัด" ดังนั้นคนแถวล้านนาจึงไม่เรียกมันว่าเข็มขัด แต่เรียกว่า "สายรั้งปลอกเอว" นั่นเองค่ะ   เวลาที่ใส่ก็คาดไว้ด้านในผ้าซิ่น(นึกภาพกางเกงเลที่เล่าไว้ข้างบนนะคะ) กะว่าแน่น พอดีช่วงเอวจากนั้นก็ม้วนตลบขอบลงมาปิดเข็ดขัด และซ่อนชายผ้าไว้ด้านในชายพก ใส่แล้วจะมั่นใจมากกก...ก ว่าผ้าไม่หลุดชัวร์แน่เปรี๊ยะเลยค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:19:42

ความคิดเห็นที่ 14 ภาพชัดๆ ทั้งหัวเข็มขัด และปลายมีตะขอเกี่ยวค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:20:24

ความคิดเห็นที่ 15 คาดแล้วเลื่อนขนาดรอบเอวได้แบบในรูปค่ะ ส่วนหางก็เอาปลายเกี่ยวเก็บไว้อีกด้าน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:21:56

ความคิดเห็นที่ 16 เข็มขัดในช่วงเวลานี้จึงมีไว้ใช้งานไม่เน้นโชว์ค่ะ  จนเวลาผ่านไปการนุ่งผ้าเปลี่ยนรูปแบบไป มีผ้าสำเร็จรูป มีตะขอในผ้าและอ็อฟชั่นอื่นๆ ที่ทำให้นุ่งผ้าง่ายขึ้น ใส่แล้วไม่หลุด เข็มขัดก็ พัฒนารูปแบบตาม จากสายตะขอมาเป็นสายคาดแบบฝรั่ง ซึ่งความแข็งแรงจะไม่ทนทาน เท่ากับแบบตะขอ การใช้เนื้อเงินและการตีลายและลวดลายถักทอเส้นเงินก็จะละเอียดขึ้น มีความสวยงามมากขึ้น และแน่นอนว่า...ราคาแพงขึ้นด้วยล่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:22:47

ความคิดเห็นที่ 17 แบบคาด ไว้สวมโชว์นอกชายพก จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:23:15

ความคิดเห็นที่ 18 สวยแต่ไม่แข็งแรงเท่า จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:23:47

ความคิดเห็นที่ 19 แต่ก็ใช่ว่าเข็มขัดแบบตะขอจะสูญพันธุ์เปล่าเลยค่ะ  ยังพอหาซื้อได้อยู่แต่อาจจะไม่เป็นที่นิยม มากเท่าแบบคาด แต่ก็มีความสวยงามคลาสสิคในตัว การใช้งานก็เปลี่ยนรูปแบบจากพันไว้ในผ้า มาเป็นเหน็บผ้ารอบหนึ่งก่อนแล้วคาดเข็มขัดรั้งไว้ด้านนอกให้เห็นกันชัดๆ ไปเลย ว่าเข็มฉันสวยไหม? การคาดเข็มขัดแบบนี้กลายมาเป็นรูปแบบปัจุบันกาลค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:24:27

ความคิดเห็นที่ 20 พอใส่ไว้โชว์ข้างนอกแล้ว ต้องเอาให้หรูเลิศอลังการกันไปเลย ก็จะพู่ห้อยข้างกันอีกค่ะ  พู่ห้อยข้างใช้เงิน/ทอง/นาก/อื่นๆ ตีเป็นแผ่นเรียงกันห้อยยาวลงมา แล้วแต่แบบที่ดีไซน์ค่ะ แต่ถ้าเป็นภาคอื่นไม่เห็นมีพู่ห้อยระย้าลงมาแบบนี้นะคะ ไว้คราวหน้าค่อยเมาท์เรื่องอื่นต่อนะคะ กำลังคิดว่าน่าคุยเรื่องเครื่องประดับชิ้นอื่นๆกันต่อค่ะ เจ้าแก้วก็พยายามหาเรื่องมาเมาท์บางทีก็มุกตันคิดไม่ออกเหมือนกันค่ะ แต่จะพยายามสรรหามาเล่านะคะ พบกันใหม่อาทิตย์นะคะ  ^V^ ปล.ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ตค่ะ  อันที่ไม่ได้ใส่เครดิตคือได้จากเวบไซต์ต่างๆ นะคะ ขอบคุณอากู๋(เกิ้ล) ค่ะ ภาพสุดท้ายนี่จากร้านคุณเอค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 16:28:19 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:27:34

ความคิดเห็นที่ 21 เข็มขัดเงินที่บ้านผมยังมีอยู่เลยนะครับ มรดกของคุณแม่น่ะครับ ^_^ ปล.ไว้อ่านบนรถเหมือนเดิม ^^" จากคุณ : AutumN555 เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:36:41

ความคิดเห็นที่ 22 อ๊ะ เข็มขัดโบราณฉันก็มีอยู่อันนึง อาม่าให้มา ^^ จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 16:55:05

ความคิดเห็นที่ 23 ทู้นี้ไม่ทันอันดับ1คุณแก้วมาไวเกินคาดหมายและเรากำลังงานยุ่งด้วย ;) จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 17:14:55

ความคิดเห็นที่ 24 ..ตอนหน้ารบกวนคุณแก้วรีวิว ต่างหูโบราณ เถิดนะคะ อยากจะให้พระเทวีน้อยมหิตาได้ทรง เอาแบบเงินแท้หนัก ๆ เลยนะคะ หูจะได้มิเบา ฟังความถ่ายเดียวแล้วก็จินตนาการเตลิดเปิดเปิง //อินจัด เชิดใส่นาง จากคุณ : varavari เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 17:59:23

ความคิดเห็นที่ 25 อ้ายยยยยย ใกล้แล้ว เข้มงวดขึ้นทุกขณะ แถมทุกอย่างดูเป็นใจให้พระเทวีน้อยเข้าใจผิดด้วยอะคร้าาาา อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ จากคุณ : kiwi@eve เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 19:37:31

ความคิดเห็นที่ 26 คิดเอาเอง ก็เจ็บเอง นะมหิตา แถมยังทำให้คนรอบข้างป่วนไปด้วย ภูวิษะเจ้ายังไม่รู้ตัวเลย เล๋ห์กลศึกมองได้กระจ่าง แต่ใจมหิตากลับหยั่งไม่ถึง แถมกุสุมาลย์แทนที่จะรีบมาหามหิตา กลับไปหาภูวิษะ ดักพบลำพัง ยิ่งชวนเข้าใจผิดไปกันใหญ่ เพราะมีจับเนื้อต้องตัว ใกล้ชิดกันด้วย ตอน 31 อยู่ไหนคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 20:16:15

ความคิดเห็นที่ 27 มาลงชื่อรอตอนต่อไปค่ะ กำลังมันส์แล้ว >< จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 21:08:34

ความคิดเห็นที่ 28 บันเทิง และ ความรู้ เพียบบ ......... เจ้าแก้วจ๋า ตอนนี้มันระทึกใจเรามากเลย กะแล้วเชียวต้องมีคนเห็น โอยๆๆๆ แย่แล้ว จากคุณ : เพลิดเพลิน เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 21:51:05

ความคิดเห็นที่ 29 ู^ | = คุณ goldensun ตอนที่31 อยู่ในความเห็นที่2ค่ะ คาดว่าเจ้าแก้วเบลอ พิมพ์ผิดตอนจบ ตอนที่31 แทนที่จะเขียนว่า จบตอนที่31 ดันพิมพ์เป็นตอนที่ 30แทนแหง๋มๆ (เอ๊..ทำไมตูต้องมาตอบแทนจขกทล่ะนี่) ตอนนี้สงสารกุสุมาลย์ทำตัวไม่ถูกเลย อยากรับใช้พระเทวีน้อย แต่ก็ไม่เรียกใช้เลย แต่ตอนนี้ชวนคิดจริงๆว่ากุสุมาลย์น่าจะมีใจให้ภูวิษะ ถึงนางจะพยายามบอกตัวเองว่าแค่ปลื้มเขาเท่านั้นก็เฮอะ ดูจากสายตาคนภายนอกแล้วชวนคิดจริงนะแหล่ะ แต่พระเทวีน้อยก็ควรจะหนักแน่นในรักกว่านี้นะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:22:13

ความคิดเห็นที่ 30 นั่นสิทำไมต้องมาดักรอพบภูวิษะน่าจะเข้าไปพูดกับมหิตาโดยตรงเลย แล้วเวลาที่พบกันพูดจากันมันก็ดึกแล้วแถมไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยก็เหมือนมาแอบพบปะกันสองคนในยามวิกาลมันชวนให้เข้าใจผิดได้นะ แล้วทำไมจะต้องแตะเนื้อต้องตัวกันเชยคางขึ้นมาแบบนี้ออกจะเกินไปสำหรับการเอ็นดูไปหรือเปล่า ของกำนัลต่างๆที่จะให้เมียก็เผื่อแผ่มาให้กุสุมาลย์ด้วย นางกำนัลมีมากมายหลายคนก็จริงแต่นางกำนัลคนสนิทก็ไม่ได้มีแค่กุสุมาลย์คนเดียวยังมีศรีดารากับปทุมมาอีกถึงจะไม่ได้สนิทสนมมากเท่ากุสุมาลย์ก็เถอะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:52:28

ความคิดเห็นที่ 31 เฮ้อหนักใจแทน สงสารกุสุมาลย์นะแต่เห็นใจมหิตาด้วยอ่ะ. เฮอ!!!กลุ้มใจ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 07:25:45

ความคิดเห็นที่ 32 เอาละสิ กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว เดวมหิตาก็คิดอีก ว่าทำไมต้องไปขอร้องเองโดยตรง แถมท่านภูก็ยอมมาคุยให้ด้วย เหตุเพราะเข้าใจผิด และหลายๆอย่างประจวบเหมาะเท่านั้นเอง.. ปล.ตอนหน้าอยากได้แนะนำเรื่องการแต่งกายที่พูดถึงในเรื่องอ่ะคะ ที่ว่าเอาผ้าแพรทับไว้ ยังงงๆอยู่เลยค่ะ จะได้พูดถึงเรื่องลายผ้าด้วย .. จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 08:35:47

ความคิดเห็นที่ 33 จะเรียกว่าไงหว่า?? กุสุมาลย์ = มีใจแต่ไร้เจตนา มหิตา = ไม่เชื่อคนที่ตัวเองรัก และตัวเอง (แต่นะโดนเป่าหูขนาดนั้นมันก็ต้องหวั่นไหว่บ้าง) ภูวิษะ = นายเป็นผุ้ชายไร้ความละเอียดอ่อน เอามารวมกัน บรึ้ม!! หายนะของเมือง จะบอกว่าใครเป็นสาเหตุก็ไม่ได้ มันเหมือนเอามาปั่นรวมกันคนละนิดล่ะหน่อย ว่าแต่เมื่อไหร่เจ้าจะออกโรงค่ะ จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 11:25:35

ความคิดเห็นที่ 34 สรุปแล้วต้นเรื่องของความหายนะคือลมปากจากผู้ที่มีจิตริษยา ผสมเข้ากับความหูเบาและไม่เชื่อใจคนที่ตัวเองรักมากพอ กับสิ่งเร้าที่เพียงมองด้วยตาแต่มิได้ยินด้วยหูที่น่าเกิดการเข้าใจผิด เอาทุกอย่างมาผสมผสานรวมกันแล้วปั่นๆๆๆๆๆ ออกมาก็เลยกลายเป็นหายนะของคนทั้งเมือง จริงๆเรื่องนี้ไม่ว่าจะมีสาเหตุมาจากอะไรแต่คนที่ผิดเต็มที่คือมหิตาเทวีเพียงผู้เดียวจริงๆ T_T จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 14:24:50

ความคิดเห็นที่ 35 ขอวิจารณ์นางเอกของเราหน่อยนะ นางเหมือนบัวปริ่มน้ำเกือบๆจะใต้น้ำเลยอ่ะ ขนาดบริวารบอกเล่าสิ่งดีๆนางยังกลับไปคิดให้จิตใจแย่ลง สงสารคนรอบข้างนางมากๆๆๆๆ ตรงข้ามกับภูวิษะเจ้า บัวพ้นน้ำชัดๆ จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 16:59:17

ความคิดเห็นที่ 36 เข้ามาตาม.......อ่าน      เห็นเข็มขัดนาก แล้วนึกถึงแม่      คุณแม่ผมก็มีคาดเอว ลายเดียวกับในรูปเลย จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 20:26:39

ความคิดเห็นที่ 37 จากแต่งหน้า มาเครื่องประดับ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:49:43

ความคิดเห็นที่ 38 อ่่านจบตอนนี้เเล้ว ยังงว่าทำไมกุสุมาลย์ไม่ไปถามมหิตาเทวีล่ะ เเถมไปหา ท่านภูวิษะตอนกลางคืนเสียด้วย - - + แปลกๆนะ ไม่ค่อยปลื้มมหิตากับกุสุมาลย์ตอนนี้เลยเเหะ จากคุณ : กระดิ่งสีดำกับพระจันทร์สีเงิน (dark_smile) เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 15:18:16

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านตอนนี้จบแล้ว เริ่มเบื่อ มหิตาเทวี อะไรของนางล่ะนี่ จิตตกเกิน จิตตกได้ตลอด... มาสนใจสายฮั้งต่อดีกว่า ตอนนี้อยากได้สายฮั้งแบบตะขอค่ะ...เมื่อก่อนเคยมี แต่เดี๋ยวนี้ ใครหยิบไปแล้วก็ไม่รู้ จากคุณ : หลงรักผู้ชายชุดหมี เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 15:04:53

ความคิดเห็นที่ 40 โอยยยย ยุ่งมากๆค่ะ ไม่มีเวลามาอ่านเลย TT แวะมาให้กำลังใจ+กิฟ  เดี๋ยวมาตามอ่านนะคะ ^^ จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 19:06:18

ความคิดเห็นที่ 41 เข็มขัดแบบตะขอนี้ ยายยังใช้อยู่เลย น่าจะได้รับมรดกมาจากยายทวดอีกที เส้นนี้รักมากใส่ตลอด ลูกๆซื้อเส้นใหม่มาให้ก็ไม่ยอมใช้ ตอนนี้ที่เห็นคือ ตัวห่วงที่เกี่ยวเข็มขัดให้เป็นเส้นร้อยต่อกัน น่าจะหักแล้วก็หลุดไปบ้าง ยายก็ยังซ่อมโดยเอาด้ายมาร้อยให้ยังเป็นเส้นอยู่ มหิตาก็น่าจะเข้าใจผิดได้ไม่ยากเหตุการณ์มันเอื้อ บวกกับ ความระแวงไม่เชื่อใจ ที่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว สุดท้ายก็เจ็บปวด...เฮ้ออออออ จากคุณ : เพชรน้ำค้าง เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 09:32:42

ความคิดเห็นที่ 42 ไม่ๆๆๆๆๆๆๆนะ... ใครมาเห็น มหิตาแน่เลย จะไม่คิด ไม่คิด แต่หลักฐานคาตาแบบนี้ เฮ้อ... ฉันละเบื่อ แล้วไปคุยกันในที่คนเยอะๆ ไม่ได้หรือไง แม่คุณ ... จากคุณ : Dream_Soul เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 14:12:19

ความคิดเห็นที่ 43 เข็มขัด คนใต้เรียก สายเอว บ้านป้า  ผู้อาวุโสส่วนใหญ่ยังนุ่งผ้าถุง  รัดสายเอว (แบบ คห. 15)  กันอยู่ **** อ่านไปอ่านมา ชักเห็นใจมหิตาขึ้นมา  เหตุมันเยอะที่จะทำให้ระแวง ดูแต่ตอนนี้เถอะ กุสุมาลย์ช่างกระไร ร้องห่มร้องไห้กับภูวิษะซะ   จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 10:46:06

ความคิดเห็นที่ 44 เดี๋ยวมาโพสตอนกลางคืนนะคะ  สัก 3-4 ทุ่ม  ตอนนี้ยุ่งมาเลยค่ะ  จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 17:21:55

ความคิดเห็นที่ 45 ตอนที่ 32 เจ้าค่ะ มาช้านิดหนึ่งขอโทษด้วยนะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12876321/W12876321.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 09:09:03

ความคิดเห็นที่ 46 ขอบคุณคุณแก้วกังไสมากๆค่ะ เพิ่งมาเริ่มอ่านวันนี้ สนุกมากแต่พอมาเริ่มในกระทู้ ดันเปิดตอนที่ 15-16 ไม่ได้ แง่ๆๆๆๆ จากคุณ : wasmb เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 03:39:06