PANTIP.COM : W12841369 ตำแยกิ่งเพชร (บทนำ+บทที่๑) นางเอกสู้คน พระเอกมีปมในใจ เลิฟซีนแบบรักต้องห้าม เฉือดเฉือนด้วยบทดราม่าแอ็คชั่น!! [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

บทที่ ๑ อดีตรักร็อคสตาร์!!!

สิบห้าปีก่อน

ใต้ต้นมะม่วงคู่ซึ่งอยู่หลังบ้านเช่าของคนหาเช้ากินค่ำ เสียงหัวเราะคิกคักของเด็กหญิงหยกฟ้ากับเด็กชายมีบริบูรณ์ดังขึ้นเป็นระยะๆ ทั้งคู่นั้นสนิทกันตั้งแต่อยู่ชั้นอนุบาล จวบจนเข้าเรียนชั้นประถมศึกษา เด็กชายจึงย้ายเข้าไปเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดตามความต้องการของบิดาซึ่งทำธุรกิจในเมืองหลวง

ในละแวกหมู่บ้าน ผู้คนต่างพึ่งพาคุณช่อแก้วมารดาเด็กชาย เพราะเธอทั้งปล่อยเงินกู้ มีบ้านเช่าหลายหลัง รวมถึงบ้านที่หยกฟ้าอาศัยอยู่กับแม่ และด้วยฐานะทางบ้านเด็กหญิงนั้นหาเช้ากินค่ำ ช่อแก้วเลยคอยเตือนลูกชายไม่ให้ออกมาเที่ยวเล่นกับหยกฟ้า กระนั้นเขายังฝืนคำสั่งอยู่บ่อยๆ และเกือบทุกครั้งก็จะหอบขนมและหนังสือการ์ตูนมาให้แบ่งบันเด็กหญิงด้วย

และเย็นวันนี้เด็กชายสวมบทเป็นคุณพ่อ หยกฟ้านั้นเป็นคุณแม่ เธอทำงานสารพัดอย่างโดยเฉพาะการทำกับข้าวซึ่งชอบเป็นพิเศษ พวกเขามีลูกด้วยกันสองคน คือเจ้าหมีฝาแฝดหน้าตามอมแมม ชื่อ ‘ส้มจี๊ด’ กับ ‘ไข่หวาน’

ครั้นเล่นสนุกแบบเด็กผู้หญิงนานเกือบชั่วโมง มีบริบูรณ์ออกอาการเบื่อให้เห็น สัญญาที่หยกฟ้าให้ไว้ว่าจะช่วยกันจัดเวทีเล็กๆ ให้เขาแสดงคอนเสิร์ต ไม่มีวี่แววจะเริ่มต้นเสียที ก่อนหน้านี้เด็กชายซ้อมร้องเพลงและคิดท่าเต้นอยู่หลายวัน ด้วยอยากทำเพื่อเพื่อนรักคนนี้ เป็นความทรงจำดีๆ ก่อนที่จะย้ายไปอยู่กับบิดาในเมืองหลวง

หยกฟ้าแอบมองเพื่อนชายอยู่บ่อยครั้ง ใจหายที่ปุบปับต้องจากกัน โอกาสที่จะได้เจอเขาคงยาก ไม่ต่างจากพ่อซึ่งจากไปตั้งแต่เธอไม่ทันลืมตาดูโลก...

เหลือเพียงรูปถ่ายกับคำสัญญาว่าจะกลับมาหาแม่ แต่จนป่านนี้ ข่าวคราวใดๆ ก็ไม่เคยตอบกลับมา หยกฟ้าจึงกลายเป็นเด็กกำพร้าพ่อ มีคำพ่วงท้ายให้ชวนหัวใจสลายว่าเป็น ‘ลูกเมียเช่า’

มีบริบูรณ์เห็นเพื่อนเหม่ออยู่นานเลยเอ่ยขึ้น

“หยก...เราไม่อยากเล่นพ่อแม่ลูกแล้ว”

“ทำไมละ เดี๋ยวก็ไม่ได้เล่นด้วยกันแล้ว พอเจ้านายไปอยู่กรุงเทพ หยกคงไม่มีใครเล่นด้วย...” เธอเอ่ยเสียงเศร้า มือหนึ่งจับไม้ไผ่คนไปมาในกระทะใบเก่าที่เก็บมาจากกองขยะ ผัดใบไม้ไปมาอย่างไม่ใคร่จะสนุกเหมือนทุกวัน

“เราสัญญาว่าจะเขียนจดหมายมาหาบ่อยๆ จะส่งขนมมาให้ด้วย ดีไหมละ บ้านพ่อเรารวยจะตาย ถ้าคิดถึงเรา หยกโทรศัพท์ไปหาสิ เบอร์เราก็ให้ไว้แล้ว” เด็กชายไม่ได้อวดรวย หากเป็นคนตรงๆ ทุกอย่างรอบตัวเขาพร้อมพรั่งเสมอ ไม่เคยอด ไม่มีใครขัดใจ อยากได้อะไรมารดาก็จัดหาให้มิเคยขาด

“...หยกไม่มีตังค์โทรหรอกเจ้านาย” เธอตอบเสียงแผ่ว เลิกสนใจกระทะ หันไปปั้นดินเหนียวเป็นรูปกลมๆ แทน

“เออ...เราว่า มาเล่นร้องเพลงกันดีกว่า” พอเห็นเพื่อนซึม เด็กชายจึงเอ่ยชวน ตัวเขาอยากร้องเพลงที่ซ้อมไว้เต็มแก่ จึงหยุดเล่นอาบน้ำให้ลูกฝาแฝด

“เจ้านายอาบน้ำให้เด็กๆ เสร็จก่อนสิ แล้วมาทานดินเนอร์ด้วยกัน วันนี้มีไก่อบกับพิซซ่าของโปรดด้วย เห็นบ่นว่าอยากทานมาหลายวันแล้ว...” เธอเอ่ยพร้อมกับชี้ให้เขาดูไก่อบที่ทำจากดินเหนียว ส่วนพิซซ่าคือใบมะละกอ โรยด้วยดอกหญ้า ดอกดาวเรือง

“กินเสร็จต้องเล่นร้องเพลงนะ โอเค้...” เด็กชายย้ำ จากนั้นจึงหิ้วแขนตุ๊กตามีลงไปนั่งรออาหารเย็นจากแม่บ้านที่ทาลิปสติกสีแดง เขียนขอบตาเขียวปั้ด เครื่องสำอางพวกนี้เธอคงหยิบมาจากบ้านมารดาซึ่งเปิดร้านเสริมสวย

“เด็กๆ จ๊ะ ทานอาหารเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวคุณพ่อจะ เล่านิทานให้ฟังนะคะ ...โอ๋ อย่างอแงสิ” เด็กหญิงจีบปากจีบคอพูดไม่หันมองเด็กชายที่กำลังอ้าปากจะประท้วง

“ไม่เล่านิทาน หยกขี้โกง เจ้านายจะร้องเพลง! ” เขายื่นคำขาด ขืนให้เธอเล่นตามใจตัวเอง คงไม่ได้แสดงคอนเสิร์ตอย่างที่ตั้งใจไว้

“ก็ได้...” เด็กหญิงทำหน้าพะอืดพะอม ไม่อยากฟังเสียงเป็ดของเขาสักเท่าไหร่

จากนั้นเด็กชายก็ลุกขึ้นยืน เชิดหน้าเล็กน้อย เขาสั่งให้หยกฟ้าตบมือให้กำลังใจด้วย

“ตบมือให้กำลังใจคุณพ่อหน่อยเร้ว เด็กๆ” เธอว่าแกมประชด หันไปทางตุ๊กตาหมีจับมือมันตบมืออย่างเสียมิได้

ถึงไม่มีดนตรีประกอบ แต่มีบริบูรณ์ก็วาดลวดลายในเพลงร็อคสุดมัน เด็กชายตกอยู่ในภวังค์ ตะโกนเสียงดังลั่น ดิ้นสุดกำลังไปตามลานดินเลียนแบบศิลปินในดวงใจ ทั้งยังมีท่าลูบเป้าให้หยกฟ้าต้องร้องกรี๊ดเสียงหลงด้วย

“ไอ้ลามก...หยุดเต้นแบบนี้นะ!” หยกฟ้าโยนดินเหนียวก้อนเล็กๆ ใส่เด็กชายเพื่อให้หยุดเต้นท่าทะลึ่งแก่แดด

มีบริบูรณ์หัวเราะร่วน เดินเข้ามาใกล้ๆ เด็กหญิง พอเห็นเธอหน้าแดงขวยเขินยิ่งรู้สึกสนุก

“สุดยอดไหม เราซ้อมอยู่ตั้งนานแน่ะ จริงๆ ตั้งใจจะตีลังกาเป็นท่าจบ แต่ทำท่านี้หยกก็ชอบใช่ไหมละ เท่มั้ยละ”

“ยี้!! น่าเกลียดที่สุดเลย อย่าทำอีกนะ หยกไม่ชอบ”

“ไม่ชอบจริงเหรอ ตะกี้เห็นหยกมองตาค้างเลย ฮ่าๆ” เด็กชายยิ้มชอบใจ พอเห็นเธอค้อนขวับ คงจะโกรธจริงเลยหาเรื่องอื่นคุยเสีย

“คอยดูนะหยก โตขึ้นเราจะเป็นนักร้องดัง จะเป็นขวัญใจคนทั้งประเทศเลย” ดวงตาของเด็กชายมีประกายแห่งความมุ่งมั่น ต่างจากหยกฟ้าซึ่งทำหูทวนลม อย่างเขาแค่ร้องเพลงให้ถูกคีย์ก็ยากแล้ว!

“หยกละ โตขึ้นอยากเป็นอะไร” คำถามเขาทำให้เด็กหญิงกระอึกกระอัก ไม่เคยมีความคิดในหัวมาก่อนว่าอยากเป็นอะไร วันๆ แค่มีข้าวกินครบสามมื้อก็บุญโข

“เราน่ะเหรอ อยากเป็นเอ่อ นางงามจักรวาลมั้ง” เอ่ยจบเธอก็พนมมือไหว้สวยด้วยจริต โบกมือน้อยๆ ราวกับว่าพึ่งได้รับการสวมมงกุฎก็มิปาน!

เด็กชายจ้องมองดวงหน้าเรียวเล็กอยู่ประเดี๋ยว คิ้วน้อยขมวดมุ่นไม่ชอบใจคำตอบเธอ

“หยกเชื่อเรานะ อย่าเป็นนางงามเลยมันไม่ดีหรอก ต้องแต่งตัวโป๊ๆ ให้คนอื่นดู เราไม่ชอบ!” น้ำเสียงเขาจริงจัง

“อ้าว ถ้าอย่างนั้นจะเป็นอะไรละ ถึงจะได้มีเงิน มีบ้าน มีรถขับโก้ๆ” เด็กหญิงทำท่านึกหัวแทบระเบิด

มีบริบูรณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาเจ้าชู้ยามที่มองหยกฟ้า

“...มีอะไรเจ้านาย” เด็กหญิงเสียงเขียว เบ้ปากให้เขาอย่างขวยเขิน

“เอาอย่างนี้นะ โตขึ้นหยกมาเป็นแฟนเราไง รับรองเราจะให้หยกทุกอย่างเลย ป๊ารวยจะตาย เดี๋ยวทำบ้านให้หยกอยู่หลังโตๆ มีรถคันใหญ่ มีคนใช้เต็มบ้านเลย” เขาทำมือทำไม้ประกอบ หยกฟ้าเลยพลอยวาดวิมานในอากาศตามไปด้วย

“ใครว่าหยกจะเป็นแฟนเจ้านายละ...พูดไม่รู้เรื่อง” เธอวางสีหน้าไม่ถูกทีเดียว

จากนั้นเด็กชายก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบกล่องกำมะหยีสีแดงออกมาวางบนมือเด็กหญิง

“อันนี้เราให้หยก อดกินขนมตั้งหลายวันแน่ะ” เด็กชายเอ่ยพร้อมกับท่าทางขวยเขิน ดวงหน้าขาวใสของเขาแดงจัด เหงื่อชื้นเต็มฝ่ามือ

เด็กหญิงจ้องแหวนเงินที่มีหัวเพชรเทียมด้วยดวงตาโต ยิ้มหน้าบาน ดีใจก็จริงที่ได้ของสวยถูกใจ แต่พอคิดว่าเพื่อนต้องอดข้าว เพื่อซื้อมาให้ก็ใจแป้ว ไม่กล้ารับของราคาสูงจากเขา อีกอย่างหากคุณช่อแก้วรู้เข้า เธอกับแม่ต้องเดือดร้อนแน่

“อ้าว ไม่ชอบเหรอ เราเลือกแบบที่มีเพชรสีชมพู ด้วยนะ” เด็กชายว่า พร้อมกับทำหน้าอ้อน

“ปละ เปล่า ชอบแต่มันแพงไป กลัวจะถูกดุเอา” เธอตอบตามความจริง

“ไม่แพงหรอก มาเอามือมานี่สิ” เขาคว้ามือเด็กหญิงไว้ พยายามสวมที่นิ้วเล็กๆ แต่หยกฟ้าดิ้นขลุกขลักจนไปถูกถังน้ำที่วางอยู่ใกล้ๆ

“อุ้ย เสื้อเปียกหมดเลย” เด็กหญิงมองเสื้อยืดตัวบาง ทำหน้าแหย น้ำที่ผสมทั้งดินและสีผสมอาหารอาบเสื้อจนชื้นแฉะ

เด็กชายนิ่วหน้า แล้วตัดสินใจถอดเสื้อยืดของตัวเองให้เธอเปลี่ยน

“หยกใส่เของเราก็ได้นะ...ถ้ากลับบ้านไปเปลี่ยน คงไม่ได้ออกมาอีก... พรุ่งนี้เราก็ไม่ได้มาเล่นกับหยกแล้ว” เสียงเขาสั่น สีหน้าก็เศร้าจนหยกฟ้านิ่งงันไป

เด็กหญิงละล้าละลังไม่กล้ารับเสื้อ กระทั่งเขายื่นใส่มือเธอ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันที่มีเสียงหนึ่งตวาดขึ้น

“แอบมาเล่นอะไรกันตรงนี้!” เสียงนั้นทำให้เด็กทั้งสองคนสะดุ้งโหยง ด้วยไม่ทันสังเกตว่ามีคนถีบรถจักรยานมาจอดไว้ใต้ต้นมะม่วง จับตาดูพวกเขามานานแล้ว

ร่างสูงเพรียวจ้ำเข้ามายืนกลางวง มองเด็กหญิงสลับเด็กชายที่ต่างทำหน้าเลิกลั่ก

“เจ้านายป๊าให้มาตามกลับบ้าน มัวเล่นอะไรอยู่ แล้วนั่น ถอดเสื้อทำไม...เล่นพิเรนทร์อะไรกัน” คนมาใหม่โยนข้อหาให้เด็กสองคนกลัวจนลนลาน

“ เสื้อหยกมันเปียก ผมเลยให้เขายืม...”

“เปียกก็เลิกเล่นกลับบ้าน!” เด็กหนุ่มวางมาดข่มขวัญ

“เฮียกลับก่อนเถอะ...ผมจะเล่นกับหยก” เด็กชายก้มหน้าก้มตาตอบ ไม่กล้ามองสายตาคมดุของเขา

“ทำไม...ห่วงเล่นขายของหรือ อั๊วบอกให้เล่นบาสก็ไม่ยอมเล่น หนีออกมาแบบนี้ เดี๋ยวป๊ารู้เข้าก็ถูกตีหรอก” เขาว่าเสียงเข้มงวด ทำตัวเป็นคนโตจนหยกฟ้าฉุนแทนเพื่อน

“ใครหรือเจ้านาย ตัวอย่างกับคิงคอง...หยกไม่เคยเห็นเลย” หยกฟ้าเบ้ปากให้เด็กหนุ่มร่างสูง เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่ถ้าให้เดา เขาคงเป็นลูกคนละแม่ที่มีบริบูรณ์เคยเล่าให้เธอฟังบ่อยๆ เด็กเกเรที่ถูกส่งไปโรงเรียนประจำเพื่อดัดนิสัย

เด็กชายบริบูรณ์หัวเราะก๊ากกับคำถาม เด็กหญิงเลยพลอยผสมโรงด้วย

“พวกเธอหัวเราะอะไรกัน!” เด็กหนุ่มคำรามอย่างเคืองๆ เขาต่อยหมัดใส่ฝ่ามือตัวเองระงับโทสะที่พลุ่งพล่าน

“ก็หัวเราะคิงคองเผือกน่ะสิ ฮ่าๆ” หยกฟ้ายังต่อความยาวสาวความยืด สาแก่ใจ ที่ทำให้เด็กหนุ่มหน้าดุ ตาแดงตัวสั่นจัด คราวนี้กลายเป็นคิงคองบ้าไปจริงๆ

“ลุกขึ้นเลยนะเจ้านาย ใส่เสื้อให้เรียบร้อยด้วย” พูดจบก็ย่างสามขุมเข้ามาหาเจ้านาย คว้าต้นแขนหมับ ถึงไม่ได้ออกแรงมากมาย แต่แค่นั้นก็ทำให้เจ้านายร้องโอดโอย

“รอแป๊บนึงสิเฮีย…ผมยังไม่ได้ลาเพื่อนเลย” เด็กชายเสียงสั่น เจ็บต้นแขนแต่ไม่กล้าขัดขืนเขา

“ลงลาอะไร ไป๊ กลับบ้าน เล่นเป็นตุ๊ดอยู่ได้” เด็กหนุ่มดึงร่างเล็กลอยหวือ

“ไอ้คิงคองเผือก นึกว่าโตกว่าแล้วจะมาว่าคนอื่นเหรอ”

เด็กหนุ่มมองเด็กหญิงตัวผอมผิวเข้มแล้วยิ้มตรงมุมปาก ใจจริงไม่อยากถือสาหาความ แต่มดดำตัวจ้อยก็ดูแสบซ่าเหลือเกิน

“ยิ้มอะไร” หยกฟ้ากระทืบพื้นดิน ถลกแขนเสื้อขึ้น ตั้งท่าท้าตีท่าต่อยเต็มกำลัง

“ใครเอาอีกาคาบพริกมา มาไว้ตรงนี้วะ...” เขาแขวะไปหนึ่งคำ

เด็กหญิงปรี๊ดเสียงแหลม

“อ้าวไม่ใช่อีกา อ่อ... อีนี่เป็น ‘ลูกนิโกร’ นี่หว่า!” เขาเอ่ยติดตลก เพราะเห็นผิวเด็กหญิงเข้ม เนื้อตัวมอมแมมเปื้อนดินเปื้อนโคลน ผมยาวก็พันกันยุ่งเหยิง

หยกฟ้าหน้าแดงจัด กัดฟัดกรอดๆ ตัดสินใจกระโดดเข้าใส่ร่างสูงทันที เด็กหนุ่มได้แต่ปัดป้องตัวเองกระนั้นเล็บแหลมๆ ก็ทำให้ดวงหน้าขาวจัดมีรอยข่วนอยู่หลายแห่ง

“หยกๆ พอได้แล้ว...อย่าทำเฮียเพชร...” เด็กชายเข้ามาดึงแขนเธอให้ห่างจากเขา

“ก็...ไอ้บ้าเนี่ย ว่าหยกเป็นลูกนิโกร...” เธอกรีดร้อง เกลียดเข้าไส้ที่เจอคนพูดแบบนี้ น้ำตาไหลอาบแก้ม สะอึกสะอื้นจนน่าสงสาร

“ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้!” เด็กหนุ่มกลั้นความเดือดปุดอย่างลำบาก แสบไปทั้งดวงหน้าจากรอยข่วนของหยกฟ้า

“ไม่! ตัวโตแล้วยังมารังแกเด็กอีก ไอ้บ้า” หยกฟ้าเชิดหน้าท้าทาย

“เธอทำฉันเจ็บ ใครรังแกใครกันแน่...เด็กบ้า” เขาฮึ่มใส่ก้าวเข้าไปใกล้ร่างผอม

“อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นเจอมีดหมูสับแน่” เด็กหญิงหันไปหยิบมีดเก่าๆ สนิมเขรอะใช้ขู่

“เอาเสื้อเจ้านายคืนมา เอาแหวนนั่นมาด้วย” เขาพยักพเยิดไปที่แหวนซึ่งหยกฟ้าสวมไว้ที่นิ้วตัวเอง

“ไม่...เจ้านายให้ฉันแล้ว”

“เอามา ไม่งั้นฉันจับแก้ผ้าจริงๆ ด้วย” สิ้นเสียงเด็กหนุ่มก็ย่างสามขุมเข้าหา ใจนั้นแค่อยากแกล้งเอาคืนเล็กๆ พอให้หายหงุดหงิดที่ถูกข่วนจนหน้าลาย
หยกฟ้าเห็นท่าไม่ดีเลยเขวี้ยงมีดลอยหวือเฉียดหัวเขาไปเส้นยาแดงผ่าแปด คราวนี้โทสะเด็กหนุ่มพลุ่งพล่าน

“ไอ้บ้า...ปล่อย!!” เด็กหญิงร้องเสียงหลงเมื่อเขาจับตัวเธอยกขึ้นสูง

“ปล่อย!!” หยกฟ้าทั้งเตะ ทั้งถีบสุดกำลัง เธอพ่นน้ำลายเหนียวๆ ออกมารดเนื้อตัวเขา
ด้วยความสงสารเด็กหนุ่มเลยปล่อยร่างเล็กลง จังหวะนั้นหยกฟ้าก็อ้าปากกว้างหมายจะกัดที่ข้อมือเขา

“เฮ้ย!!!” เด็กหนุ่มปัดป้องตนเองจากฟันขาวแวววาว เขาผลักหน้าอกหยกฟ้าเต็มแรง และต้องใจหายวาบทันที

เด็กหนุ่มม้วนท้อง หัวหมุนเล็กน้อย และเนื้อตัวร้อนรุ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พอตั้งสติได้จึงรีบคว้าแขนมีบริบูรณ์ที่ยืนช็อกอยู่พาขึ้นรถจักรยาน ปั่นจากไปอย่างรวดเร็ว

หยกฟ้ายืนตัวสั่น เช็ดน้ำตาสองแก้มอย่างโกรธแค้น

ไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไร ในวินาทีที่พี่ชายตัวโตสัมผัสถูกหน้าอก ร่างกายร้อนวาบเหมือนจะเป็นไข้ เกิดอาการเจ็บแปลบๆ อย่างประหลาด เด็กหญิงเกลียดความรู้สึกแบบนี้ และเกลียดคิงคองเผือกตัวนั้นจับจิตจับใจ!

จากคุณ : โอ (เขมปัณณ์)

เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 15:44:46

ความคิดเห็นที่ 3

หลายปีผ่านไป

หยกฟ้านั่งรอผลการสัมภาษณ์งานในตำแหน่ง ‘เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์’ ร่วมสองชั่วโมงแล้ว ก่อนหน้านี้เธอทำข้อสอบวัดความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับ 5 ส. พร้อมกับระบบบริหารคุณภาพและสิ่งแวดล้อม ต่อด้วยการพิมพ์เอกสารทั่วไป และสร้างตารางในโปรแกรมสำเร็จรูป มีการป้อนสูตรเพื่อหาผลลัพธ์ด้วย ถึงจะไม่คล่องแคล่วนัก แต่อยู่ในระดับผ่านเกณฑ์ ดังนั้นหยกฟ้าจึงมีโอกาสสัมภาษณ์รอบสอง แต่ตำแหน่งดังกล่าว มีเสียงซุบซิบว่าทั้งเด็กฝากเด็กท่านก็หลายคน เธอจึงไม่กล้าตั้งความหวังสูง

หญิงสาวนั่งตรงข้ามหัวหน้าฝ่ายบุคคล ชายวัยสามสิบกว่าๆ กิริยากระตุ้งกระติ้ง แต่พยายามแอ๊บว่าแมนสุดฤทธิ์ เขาคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าสีตาเคร่งเครียด พอวางสายก็หันมาปั้นเสียงสุภาพอย่างผู้ดี คุยกับหญิงสาว

“เฮ้อ...คุณหยกรออีกสักครึ่งชั่วโมงได้ไหมฮะ...เอ็กซิเดนซ์จริงๆ หัวหน้าพี่ยังปลีกตัวมาไม่ได้เลย” เขาตีหน้าเศร้าหากแววตานั้นส่อพิรุธบางอย่างซึ่งหลุกหลิกไม่แนบเนียน

“หา...จวนจะเที่ยงแล้วนะคะ” ตอบพลางมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง เธอต้องกลับไปที่ร้านอาหารก่อนเวลาบ่ายโมงครึ่ง

“คะ คืออย่างนี้นะฮะ หัวหน้าพี่ติดประชุมด่วนนะคุณหยก เอ็มดีท่านเข้ามาปุบปับ วันนี้เลยยุ่งนิดนึง” เขาพูด และใช้สายตาเหล่ไปมองพนักงานในออฟฟิศซึ่งจับกลุ่มคนกันเสียงดัง พอเขากระแอมไอเตือน คนเหล่านั้นจึงสงบปากสงบคำลง เธอเลยอนุมานเอาว่าเขาคงใหญ่พอสมควร หญิงสาวจึงสำรวมมากขึ้นบางทีอาจจะได้งานจากเขาคนนี้ก็เป็นได้

“แต่ หยกต้องเข้างานช่วงบ่ายนะคะ...” หยกฟ้าตอบตามตรง เธอนั้นทำงานเป็นพนักงานต้อนรับมาเกือบปีแล้ว รายได้ไม่มากมายนักทำงานด้วยความสบายใจ หากโอกาสก้าวหน้าน้อยนิด แม้เจ้าของร้านจะให้ความเมตตาอยู่มาก แต่ด้วยมีข่าวทำนองชู้สาวระหว่างเธอกับลูกชายเจ้าของร้าน จึงสร้างความไม่สบายใจมาระยะหนึ่งแล้ว เธอเลยคิดหางานใหม่ ตระเวนสมัครอยู่หลายที่ กระทั่งบริษัทแห่งนี้มาขยายโรงงาน และมีความต้องการพนักงานหลายตำแหน่งเธอเลยลองยื่นใบสมัคร

“รอหน่อยแล้วกันคุณหยก ไหนๆ มาแล้ว พลาดโอกาสนี้ไป น่าเสียดายนะ หัวหน้าพี่คอมเม้นต์ให้เรียกคุณมาสัมภาษณ์เชียวนา...แต่บังเอิ้ญ บังเอิญ ติดเรื่องฉุกเฉินนี่แหละ...” เขาว่าพลางขยิบตาให้เธอ
หยกฟ้าทำอะไรมากกว่านั้นไม่ได้ เธอยิ้มแห้งๆ ให้เขา ใจนั้นคิดเข้าข้างตัวเองว่า ชายใจหญิงคงมีความปรารถนาดีต่อเธอ

“เอ่อ...เอาอย่างนี้สิ ถ้ากลัวไปทำงานไม่ทัน คุณหยกโทรลาไปเลย...คุณท็อปใจดีออก บริษัทพี่ยังใช้บริการร้านเค้าอยู่บ่อยๆ ขาดลูกจ้างสักคน คุณท็อปไม่มายด์หรอกมั้ง สาวสวยร้านนั้นมีตั้งหลายคนไม่ใช่หรือ...” เอ่ยแล้วหัวเราะร่วน ดูอารมณ์ดีอยู่เป็นนิตย์ จนคนที่อยู่ใกล้ๆ ต้องคอยหัวเราะประจบเขา

“เย็นนี้มีแขกมาจองโต๊ะจัดเลี้ยงด้วยค่ะ คงลาไม่ได้...ตอนแรกเห็นพี่บอกว่า สัมภาษณ์แป๊บเดียวก็ทราบผล หยกเลยรีบมา...” เธออ้างคำพูดเขา เมื่อเช้าหลังจากลงรถไม่ทันได้เข้าไปทำงาน ก็มีโทรศัพท์ติดต่อเรียกให้มาสัมภาษณ์ด่วน เธอเห็นว่าบริษัทแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากร้านเลยตัดสินใจลางานครึ่งวันเช้า
เมื่อไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน วันนี้เลยต้องสวมชุดพนักงานต้อนรับของร้านอาหารมาสัมภาษณ์งาน เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวทรงสุภาพติดจะเชยอยู่มาก ส่วนกางเกงนั้นสีเข้มขนาดพอดีตัว และเพื่อให้ดูสดใสไม่จืดชืด หยกฟ้าจึงรวบผมยาวก้าวมวย แต่งหน้าเข้มกว่าปกติ สร้างเสน่ห์ให้ตนเองเพื่อดึงดูดสายตาสร้างความประทับใจต่อผู้อื่น

“แหม...บอกแล้วไงว่ามีเรื่องฉุกเฉิน” เขาเสียงเข้ม หันไปทางพนักงานชายซึ่งเดินเข้ามาพร้อมเอกสารบางอย่าง จากนั้นมีเสียงซุบซิบสองสามประโยค ด้วยเกรงใจทั้งกลัวเสียมารยาท เธอจึงเสมองทางอื่นแทน

“เออ...คุณหยก อันนี้เป็นเรื่องสมมุตินะฮะ” เขายิ้มกว้าง พูดไปก็เล่นหูเล่นตากับพนักงานหนุ่มที่ขยับเก้าอี้เข้ามานั่งชิดกัน ชวนให้เธอขนลุกไม่น้อย

“ว่าไงคะ” หญิงสาวรับคำ สัมผัสได้ถึงเห็นความหวานที่ทะลุทะลวงเผื่อแผ่มาถึงเธอ

“ในอนาคตถ้าได้ทำงานที่นี่ แล้ววันหนึ่งบริษัทเห็นสมควรว่าคุณหยกเหมาะสมกับตำแหน่งอื่น คุณจะสามารถปรับเปลี่ยนตำแหน่งงานได้ไหม”

หยกฟ้าไม่ได้ตอบคำถามทันที แต่กำลังประมวลความคิดอย่างถ้วนถี่ ลองพูดแบบนี้ พอให้เดาออกว่าตำแหน่งที่สมัครไว้ส่อเค้าว่าคงหลุดมือแน่ๆ

“ปรับตำแหน่งหรือคะ เอ...หยกไม่ค่อยเข้าใจคำถาม” เธอต้องการให้ขยายความมากกว่านี้ ถึงในใจนั้นจะมีคำตอบเสร็จสรรพแล้ว

“คืออย่างนี้ บริษัทเราตำแหน่งเยอะแยะไปหมด งานทุกอย่างสำคัญเท่าเทียมกัน พี่เห็นว่าคุณหยกมีความสามารถหลายอย่าง เลยถามเผื่อไว้เป็นทางเลือกไงฮะ ตำแหน่งประชาสัมพันธ์ก็ดี ตำแหน่งเจ้าหน้าที่เอกสารก็ยังว่าง...แล้วไหนยังจะตำแหน่งที่ใกล้ชิดรองเอ็มดีอีก พี่ยังหาคนถูกใจไม่ได้เลย เห็นแต่คุณหยกนี่แหละที่หน่วยก้านดี ดูเหมาะสมกับทุกตำแหน่งเชียวละฮะ” เขาหว่านล้อมและยกยอเธอเป็นพิเศษ

“ถ้าพี่เห็นว่างานไหนสมควรกับหยก หยกก็ยินดีทำค่ะ เว้นเสียแต่ว่า งานซ่อมบำรุง กับแม่บ้านล้างห้องน้ำ งานประเภทนั้น หยกคงไม่ถนัดเท่าไหร่” เธอหัวเราะเสียงแหลมเล็ก แต่มุกนี้มันแป้กไม่ทำให้สองหนุ่มขำสักนิด

“แหม ใครจะใช้คนสวยๆ ไปทำงานแบบนั้นได้ลงคอละคุณหยก เรามีหน้าตาเป็นอาวุธต้องใช้ให้เป็นสิฮะ” เขาค้อนให้วงใหญ่ แล้วถามต่อว่า

“พี่ขอถามเรื่องส่วนตั๊ว ส่วนตัวอีกนิดนะฮะ”

“คะ” หยกฟ้าเลิกคิ้วสูง เอะใจอยู่บ้างเพราะที่นี่ถามหลายเรื่องค่อนข้างจะซอกแซก บางครั้งยังเลยเถิดไปถึงความเป็นส่วนตัวจนทำให้เกิดความอึดอัดใจ

“คุณหยกคิดอย่างไรเรื่องการทำงานกับเจ้านายที่เจ้าชู้...” ถึงจะถามด้วยน้ำเสียงปกติ แต่เธอก็หูผึ่งเกิดอาการกระอักกระอ่วนใจที่จะตอบ

“หา...ว่ายังไงนะคะ”

หัวหน้าแผนกฝ่ายบุคคลเห็นสีหน้าตกใจของหญิงสาวเข้า เลยปรับคำถามให้ดูดีและสุภาพเหมาะกับบุคลิกของตน

“คืออย่างนี้นะ...ถ้าคุณหยกต้องทำงานในบริษัทที่มีผู้ชายเจ้าชู้ แบบคาสโนว่านิดๆ เพลย์บอยหน่อยๆ คุณหยกคิดว่าจะรับมือได้ไหม โดยที่ไม่ทำให้ต้องเสียงาน และเกิดภาพลักษณ์ที่ไม่ดีต่อบริษัท”

หยกฟ้าขมวดคิ้วมุ่น เธอไม่ใช่ไก่อ่อน กระนั้นยังประหลาดใจที่เขาตั้งคำถามล่อแหลมไปหน่อย

“ถ้ามีผู้ชายสักคนที่ไม่ให้เกียรติงานของตัวเอง และสถานทำงานที่ หยกคิดว่า หยกไม่ควรจะให้เกรียติเขาเช่นกัน!” เธอตอบเสียงดัง แสดงท่าทางจริงจังจนคนถามพลอยมีอารมณ์ตามไปด้วย

“คำตอบคุณหยก ทำพี่จุกไปสิบวินาที สมองตื้อขาดอากาศหายไปไปชั่วขณะเลยนะฮะ” เขาแสร้งตลก โบกมือโบกไม้ไปมา

“ที่ถามแบบนี้ไม่ใช่อะไรหรอก บริษัทเราไม่มีเรื่องสมภารกินไก่วัดแน่ๆ แต่กันไว้ดีกว่าแก้ใช่ไหม อยากรู้ว่าคุณหยกจะรับมือ เรื่องแบบนี้ยังไง เรื่องเย้ากันเล่นนะฮะ ขำๆ ” เขาพยายามเอาน้ำเย็นลูบใจ ก่อนหน้านี้เคยได้ยินข่าวหยกฟ้ากับลูกชายเจ้าของร้านบ้าง ตามประสาคนซึ่งซอกแซกชีวิตคนอื่น โดยเฉพาะหนุ่มๆ ที่เขาพึงใจเป็นพิเศษ

“อ๋อ เกือบลืม ขอถามอีกนิดนึงนะ คุณหยกเนี่ยยังโสดอยู่ใช่ไหมเอ่ย” สายตาเขาวนเวียนกับใบสมัครเธอ โดยเฉพาะข้อมูลส่วนตัว เกี่ยวกับสถานะคู่สมรส

หญิงสาวชักสีหน้าบึ้ง แปลกใจว่าตำแหน่งงานที่สมัครต้องโสดด้วยหรือ ในคุณสมบัติไม่เห็นระบุไว้

“หยกอายุแค่นี้ จะให้รีบมีครอบครัวเลยหรือคะ” เธอหาคำตอบที่แอบจิกกัดเล็กน้อย

“อุ้ยๆ น้ำเสียงมีเคืองเล็กน้อย พี่ถามไปอย่างนั้นละ กลัวว่าจะทำล่วงเวลาไม่ได้ น้องบางคนบอกว่าโสดทุกราย แต่พอผ่านทดลองงานนะสิ โอ้กอ้ากกันทั้งนั้น ไม่รู้ไปแอบมีแฟน โหมทำการบ้านตอนไหน คือเรื่องแบบนี้อยากพูดกันตรงๆ บางตำแหน่ง พี่ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจนะฮะ ถ้าโสดได้เป็นการดีมั่กๆ ทำงานคล่องตัว ไม่มีพันธะ”

“ค่ะ...งั้นหยกต้องเพิ่มเติมในใบสมัครด้วยหรือเปล่าว่า... ‘สถานะโสด และห้ามจีบ’ ” เธอตอบเสียงใส ทำแววตาวิบวับ จนคนฟังโกรธไม่ลง สองหนุ่มฝ่ายบุคคลฟังแล้วอึ้งไปเล็กน้อย

“แจ๋วมาก น.ส. หยกฟ้า แท่งไม้หอม” พอคลำเสียงตัวเองเจอ หัวหน้าแผนกจึงยกนิ้วให้ แต่แวบหนึ่งสายตาเขาก็มองลึกเข้าไปถึงใจเธอ

“หวังว่าพี่จะเทคะแนนเลือกคนไม่ผิดนะเนี่ย เอาใจช่วยจ้า ขอให้ได้ ขอให้โดนนะ...บริษัทเรายินดีต้อนรับคนทำงาน เสมอโดยเฉพาะคนสวยๆ แบบนี้” เอ่ยจบเขาก็หันไปกระซิบพนักงานหนุ่มคนเดิม

คำทิ้งท้ายของฝ่ายบุคคลทำให้หญิงสาวตงิดใจแปลกๆ กระนั้นยังไม่มีผลตอบรับว่าเธอจะได้ทำงานหรือไม่ หญิงสาวจึงขอตัวออกมานั่งรอผลด้านนอก แต่ชั่วประเดี๋ยวมีชายหนุ่มสองคนขยับมาใกล้ ต่างส่งสายตาเป็นประกายหว่านเสน่ห์

หยกฟ้าซักถามพวกเขานิดหน่อย เลยรู้ว่าทั้งคู่มาสัมภาษณ์งานเช่นกัน แต่ตำแหน่งอะไรไม่ได้ใส่ใจ ด้วยท่าทางกรุ้มกริ่มเหลือเกิน เธอเลยต้องรักษาระยะห่าง และระวังคำพูดเป็นอย่างมาก

คุยต่ออีกหน่อย หนึ่งในสองคนก็โยนหินถามทางอาสาไปส่ง เธอปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่พวกเขาไม่ยอมเลิกตื้อ อาศัยหยอดมุกซื่อๆ จีบแบบหมาหยอกไก่ ครั้นถูกกวนใจมากเข้าอารมณ์เลยขาดผึง หยกฟ้าชักสีหน้าใส่ ตัดบทด้วยการก้าวห่างออกมาด้วยใจที่เดือดปุด

แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 16:56:11
แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 16:45:09

จากคุณ : โอ (เขมปัณณ์)

เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 15:47:08