ความคิดเห็นที่ 1 ไปบอกคนที่แอบชอบก็จะฝากคนอื่นให้เอาไปให้แล้วแอบดูอยู่ห่างๆ วันนี้ช่างเป็นวันที่มีแต่สีชมพูของความรักจริงๆ ขณะที่นักเรียนชายหญิง เกือบ40คนกำลังนั่งกันอยู่ในห้องเพื่อนั่งรออาจารย์เข้ามาสอน ก็มีเด็กรุ่นน้องม.3คนหนึ่ง เดินเข้ามาในห้อง ในมือถือดอกกุหลาบสีแดงสดสวย 1 ดอก มันถูกผูกโบว์สีชมพูและตกแต่งมาอย่างน่ารัก “ขอโทษนะคะพี่ๆ ม.6 ห้องนี้มีคนชื่อพี่ลูกไม้หรือเปล่าคะ”  คำถามนี้ทำให้เพื่อนๆทุกคนหยุดคุยกันและหันไปมองชินาณา หรือลูกไม้เป็นตาเดียว รวมทั้งปราการที่นั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย “พี่เองจ้ะ”  ชินาณายืนขึ้นแบบงงๆ  “มีอะไรกับพี่เหรอ?” “มีคนฝากดอกกุหลาบมาให้พี่คะ” เด็กหญิงน่าตาน่ารักตอบเธอ  เพื่อนในห้องส่งเสียงวิ๊ดวิ้วกันยกใหญ่ “ขอบใจนะ”  เธอหยิบเดินไปหยิบดอกไม้และกล่าวขอบคุณ เพื่อนคนชายในห้องคนหนึ่งตะโกนขึ้น “วันนี้ลูกไม้ของเราเนื้อหอมป๊อบปูล่าว่ะ ดูสิได้ดอกไม้แล้วก็ของขวัญเยอะกว่าใครเลยนะเนี่ย  สงสัยจะมีหนุ่มๆแอบปิ้งเยอะ คงชอบสาวมาดแมนของเราว่ะ  เสน่ห์เขาแรงจริงๆ ว่ามั้ยพวกเรา”  เพื่อนๆพากันส่งเสียงเห็นด้วย เพราะวันนี้นอกจากปราการแล้วก็มี ชินาณานี่แหล่ะที่ได้ดอกไม้ ของขวัญขนมและถูกติดสติ๊กเกอร์มากกว่าใครๆในห้อง “บ้าน่า เสน่ห์อะไรไม่มีหรอก” ลูกไม้ตอบขำๆ “นี่ฉันอยากจะรู้แล้วสิ ว่าหนุ่มคนสุดท้ายที่ให้ดอกไม้แกเนี่ยเขาเป็นใครหนอ เขามาจากไหน ...” ท่อนหลังร้องเป็นเพลง   “ดูๆๆๆพวกเราดูแค่ดอกกุหลาบดอกเดียวยังทำได้ซะน่ารักขนาดนี้เลย  แกดูสิว่ามีเบอร์ทงเบอร์โทร.ติดไว้บางหรือเปล่า ”  ชินาณาพลิกหาตามที่เพื่อนว่า “ไม่มี...แต่ช่างเถอะ”  ชินาณาวางดอกกุหลาบงามไว้บนโต๊ะเรียน แต่เธอคงไม่ทันสังเกตดีๆ ว่าตรงส่วนปลายก้านมีรอยสลัก เป็นรูปตัวพี ที่อยู่ในรูปหัวใจอันเล็ก สื่อความหมายบางอย่าง มันเล็กมากจนถ้าไม่ดูดีๆก็ไม่มีทางเห็น หลังจากเลิกเรียนแล้วในตอนเย็น ลูกไม้และเตยหอมกำลงจะเดินไปเอารถจักรยานเพื่อปั่นกลับบ้าน ก็มีเสียงชายคนนึงเอ่ยทักขึ้นลอยๆ “ดอกไม้สวยจังเลยนะ  ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนเอาดอกไม้สวยๆพวกนี้มาให้เธอด้วย” ปราการตั้งใจมองไปยังดอกกุหลาบดอกเดียวที่ผูกโบว์สีชมพูน่ารัก ที่เสียบไว้ในกระเป๋าเป้ที่เธอวางอยู่ที่ตะกร้ารถ ลูกไม้และเตยหอมหันไปมองทางต้นเสียง ทำหน้าเบื่อหน่ายเมื่อเห็นว่าเป็นใคร “อ้อ...นึกว่าใคร นายป้อมยามปากมอมนี่เอง ทำไม? คนอย่าฉันมีคนให้ดอกไม้แล้วมันแปลกตรงไหน?”  ลูกไม้มองไปที่เสื้อของปราการ ที่มีแต่สติ๊กเกอร์หวานแหวมากมายติดอยู่ และถุงดอกไม้ถุงใหญ่ที่ใส่ดอกกุหลาบจนเต็มเอี๊ยด เธอเบ้หน้า  “แต่คนอย่างนายน่ะสิแปลก ไม่รู้ว่าสาวที่ให้ดอกไม้แล้วก็ติดสติ๊กเกอร์พวกนี้ให้นาย จะมีปัญหาทางสายตาหรือเปล่า ฉันว่านะอย่างนายเนี่ยไม่น่าจะได้ดอกกุหลาบแต่น่าจะเป็นดอก ดอกอะไรดีน้า”  เธอทำท่านึก “อ๋อ ดอกอุตพิษมากกว่า” ลูกไม้ยิ้มมุมปากอย่างสะใจ “เอ้ย...ลูกไม้จะมายืนเถียงอะไรกันนักหนา ไปๆ กลับบ้านกันดีกว่า”  เตยหอมพยายามห้ามศึก “หน็อยยายลูกเหม็น มาว่าแฟนคลับฉันมีปัญหาทางสายตา ฉันว่าเธอมากกว่าที่ไม่น่าจะได้ดอกกุหลาบ เอ...มันน่าจะเป็นดอก ดอกอะไรดีน้า...อ้อ ดอกหมามุ่ยไง ว่างๆก็เอาไว้ทาที่ปาก อ้อหรือว่าจะกินเข้าไปเลยได้ยิ่งดีนะจะได้คันๆๆๆ จนไม่มีเวลามาพูดว่าใครต่อใครเขา”  ปราการยิ้มยืด ที่สรรหาคำมาตอกกลับเธอได้ แถมยังยักคิ้วข้างเดียวใส่เธออีกต่างหาก ลูกไม้ทนไม่ไหวทำท่าจะถลาเข้าไป แต่เตยหอมดึงเอาไว้ได้ทัน “ไม้ๆๆ พอแล้ว กลับบ้านกันดีกว่าอย่าไปมีเรื่องเลย” “นี่เตย ว่างก็พาพี่เธอไปฉีดยาบ้างก็ดีนะเวลาไปกัดใครเขาจะได้ไม่ติดเชื้อ”  พูดเสร็จก็ปั่นจักรยานออกไปหน้าตาเฉย ทิ้งให้ลูกไม้ยืนเดือดปุดๆอยู่ตรงนั้น “ไอ้ป้อม ไอ้ปากมอม ไอ้อุตพิษ พูดแบบนี้ต่อยกันตัวต่อตัวเลยดีกว่า”  ลูกไม้ยืนถลกแขนเสื้อ ตะโกนด่าไล่หลัง “ยายลูกเหม็น ยายหมามุ่ย อย่าลืมไปฉีดยากันพิษหมามุ่ยนะจะได้ไม่ต้องไปแพร่เชื้อคันให้คนอื่นเขา”  ปราการตะโกนเสียงดังตอบกลับมาตอบเธอ ปั่นจักรยานไปยิ้มไป สะใจและดีใจนิดๆ ที่ได้ต่อปากต่อคำกับเธอ “ยายลูกไม้เหม็น ยายหมามุ่ย”   จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:34:59

ความคิดเห็นที่ 2 สุดเขตต์ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ เพราะได้ยินเสียงคนนอนข้างๆบ่นอะไรงึมงำๆพลิกไปพลิกมาอยู่หลายรอบ “มันเป็นอะไรของมันวะ ไม้ๆมุ่ยๆ”  สุดเขตต์เข่ยาแขนเพื่อน  “ป้อม ไอ้ป้อมตื่นเว้ยตื่น เช้าแล้ว”  ปราการยังนอนยิ้มเล็กยิ้มใหญ่อยู่กับที่ สุดเขตต์จึงต้องใช้ไม้สุดท้าย  “ไอ้ป้อม ตื่นๆๆๆ เช้าแล้วโว้ย” สุดเขตต์ตะโกนเสียงดังใสหูปราการ ได้ผลเขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที “ไอ้เขตต์ อะไรของแกวะ เรียกเฉยๆก็ได้จะตะโกนทำไมเนี่ย หูฉันเกือบดับแน่ะไอ้บ้า”  เขาเอามือปิดที่หูเอไว้ “ก็ฉันเรียกเฉยๆแล้วแกไม่ตื่น นอนละเมออะไรก็ไม่รู้ยิ้มเล็กยิ้มใหญ่มีความสุข เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น มันก็ต้องตะโกนแบบนี้แหล่ะ” “ฉันเนี่ยนะ นอนละเมอยิ้มเล็กยิ้มใหญ่”  เขาชี้ที่ตัวเอง “ก็เออน่ะสิ”  สุดเขตต์หลิ่วจ้องหน้าเพื่อน  “แกฝันถึงสาวที่ไหนหรือเปล่า?” “เปล๊า...”   ปราการตอบเสียงสูง “เสียงสูงมีพิรุธ” สุดเขตต์จับผิดเพื่อน “พิรุธอะไรไม่มี้ พูดมากน่า ฉันไปอาบน้ำดีกว่า” “อ้าวเฮ้ย...แกตอบฉันไม่ตรงคำถามอีกแล้วนะไอ้ป้อม”   ปราการไม่สนใจ หยิบผ้าขาวม้าเดินเข้าห้องน้ำไปทันที แสงแดดสีส้มยามเช้าส่องทะลุร่างโปร่างใสของชินาณาไป ทำให้ตัวเธอดูจะเหมือนเรืองแสงได้         “เจ๊ เช้าอีกแล้ว ทำไมวันๆนึงถึงผ่านไปเร็วจัง”         “ก็ใช่น่ะสิ ไว้ไว เจ้าที่ทิวาสุดหล่อว่าจริงมั้ยจ๊ะ”   เจ๊รานีจ้องท่านเจ้าที่ตาปิ้งๆ เจ้าที่หนุ่มยิ้มเจื่อนๆ         “เราว่า พวกเจ้าจะทำอะไรก็รีบทำเถอะ ถ้ามีใครเอาเรื่องที่เราอนุญาตให้เจ้าเข้ามาลุกล้ำที่นี่ไปร้องเรียนกับต้นสังกัดเรา จะเกิดเรื่อง”         “โถ ท่านเจ้าที่เจ้าขา ถ้าพวกอิฉันคิดออก ก็คงปฏิบัติไปเรียบร้อยแล้วล่ะเจ้าค่า... ไม่มานั่งมึนอยู่อย่างนี้หรอก ...ถ้าท่านอยากให้เร็ว ก็เชิญท่านมาช่วยฉันคิดสิเจ้าคะ”   ลูกไม้ทำท่าถอนสายบัวเป็นการประชด         “ไม่ เราจะไม่ช่วยอะไรเจ้าอีกแล้ว เจ้ามันเจ้าเล่ห์กว่าที่เราคิด แค่นี้เราก็ทำผิดกฎจนไม่รู้จะผิดยังไงแล้ว”   ท่านเจ้าที่ตอบปฏิเสธแบบไม่ต้องคิดให้มากความ         “ถ้าอย่างนั้นท่านก็ต้องทนเห็นหน้าพวกอิฉันไปอีกนาน  จนกว่างานจะบรรลุเป้าหมาย คือหาตัวไอ้คนผิดที่มันฆ่าฉันมาลงโทษให้ได้ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น”  จบคำของลูกไม้ เตยหอมก็เปิดประตูเดินออกมาจากบ้าน         “เตย” ลูกไม้เรียกน้องสาวอย่างดีใจ “เตยจะไปไหน?”         “เตยไปตลาดจ้ะเดี๋ยวมา”         “เจ๊ นี่เตยมันได้ยินฉันเหรอเจ๊ ดูสิตอบฉันด้วย”         “ใครว่าเขาคุยกับหล่อนยะ นู้น”  เจ๊รานีชี้เข้าไปใบบ้าน ก็เห็นราศีกำลังเดินออกมา         “ไปเถอะลูก ขับรถดีๆนะเตย”  ราศีบอกกับเตยหอม         “โธ่เอ๊ย...เตยคุยกับแม่นี่นา”  ลูกไม้หน้าจ๋อย         “คนธรรมดาไม่มีใครเขามองเห็นหรือได้ยินเจ้าหรอก”  เจ้าที่หนุ่มเอ่ยขึ้น         “จริงสิ คนธรรมดามองไม่เห็นฉัน...เพราะฉะนั้นฉันต้องหาคนที่ไม่ธรรมดา”  ลูกไม้ดีดนิ้วเปาะ  “แล้วฉันจะไปหาได้ที่ไหนล่ะ”         “ก็ต้องเป็นคนที่มีสัมผัสพิเศษหรือไม่ก็ต้องเป็นคนที่ดวงชะตาสมพงศ์กับเจ้า และมีจิตที่ผูกพันกัน”  รู้ตัวว่าหลุดปากพูดออกไปจึงยกมือปิดปากแทบไม่ทัน  “นี่เจ้าหลอกถามเรานี่”         “ก็เตยไง เตยเป็นน้องฉัน ก็ต้องผูกพันกับฉันสิ”  ลูกไม้ยังถามต่อ         “นั่นก็มีส่วน แต่มันยังไม่พอ ที่เราหมายถึงคือเนื้อคู่ของเจ้าต่างหาก”  เจ้าที่หนุ่มหลุดปากพูดออกมาอีกครั้ง         “เนื้อคู่!”   เจ๊รานีและลูกไม้อุทานอกมาพร้อมกัน         “ยายลูกหยี มีเนื้อคู่ด้วยเหรอเนี่ย”   เจ๊รานียังเรียกชื่อไม่ถูกอีกตามเดิม จนลูกไม้ชักจะเริ่มชินกับชื่อสารพัดลูก ที่เจ๊รานีสรรหามาเรียก         “นั่นสิท่าน นี่ฉันมีเนื้อคู่ กระดูกคู่กับเขาด้วยเหรอเนี่ย? แต่ฉันตายมาแบบนี้ แล้วเนื้อคู่ฉันเขาจะคู่กับใครล่ะ แล้วเขาเป็นใคร ฉันจะไปหาเขาได้ที่ไหน เขาอยู่ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:36:46

ความคิดเห็นที่ 3 ในประเทศหรือเปล่า แล้วถ้าเขาอยู่แอฟริกาฉันไม่ต้องขึ้นเครื่องบินไปหาเขาหรือท่าน”  ลูกไม้รัวถามแบบไม่ยั้ง         “พอๆ พอแล้ว เราบอกไม่ได้มันเป็นความลับของเบื้องบน”         “อ้าวท่าน มาบอกให้อยากแล้วก็จากไป”   ลูกไม้กับเจ๊รานีทำท่าเซ็ง  “โธ่ท่าน บอกมาซะขนาดนี้แล้วก็บอกมาให้จบสิท่าน”  ลูกไม้ขยั้นขะยอ         “เราบอกได้แค่ว่า ความผูกพันอาจเกิดขึ้นโดยที่เจ้าไม่รู้ตัว”         “แค่เนี้ย?”   ท่านเจ้าที่พยักหน้าหงึกๆ   “แล้วมันหมายความว่ายังไงฉันจะรู้ไหมเนี่ย” ลูกไม้พยายามตีความหมาย         “ไปกันเถอะ ป่านนี้น้องสาวหล่อนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว  เร็วนะวันนี้เจ๊มีนัดปฐมนิเทศในนางสาวตานีน้องใหม่ เจ๊ต้องไปเป็นพิธีกร”         “เจ๊นี่รับงานอีเว้นท์เยอะนะ  งั้นก็รีบๆไปกันเถอะ”          ทั้งสองจึงหายตัวออกมาทันทีไม่กี่อึดใจ มาโผล่อยู่ที่ตลาดก่อนเตยหอมเพียงเล็กน้อย         “เจ๊ จะเอายังไงดีล่ะ เจ้าที่บอกว่าห้ามฉันสิงคนในปกครองของเขาซะด้วยสิ”         “หล่อนนี่ซื่อจริงๆเลยนะ ไหนหล่อนลองทวนกฎข้อที่2 ให้ดีอีกทีซิว่า เจ้าที่เขาปกครองอยู่ที่ไหน”         “ที่บ้าน”  ลูกไม้คิดตาม         “แล้วตอนนี้น้องหล่อนอยู่ที่ไหน?”         “ตลาด”  ลูกไม้ตอบ  “จริงด้วยตอนนี้เตยอยู่ที่ตลาด ไม่ได้อยู่ที่บ้าน ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า เตยไม่ได้อยู่ในเขตปกครองของท่านเจ้าที่น่ะสิ”         “ถูกต้องนะยะ”  เจ๊รานีทำท่าเหมือนเกมโชว์ในทีวี         “เจ๊นี่ฉลาดเรื่องเจ้าเล่ห์จริงๆ สุดยอดไปเลย”  ลูกไม้ยกนิ้วโป้งให้         “นี่ชมฉัน หรือจะว่ารับประทานฉันกันแน่ยะ”         “ก็ต้องชมสิเจ๊”  ลูกไม้รีบยิ้มประจบ ------------------------------------------------------- โปรดติดตามตอนต่อไป วันนี้ไปก่อนแล้ว ดีจ้า...     จากคุณ : ชนมนธรส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:47:09

ความคิดเห็นที่ 4 บายจ้า จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 21:57:21

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาอ่านสามตอนรวดจ้า ยังสนุกเหมือนเดิม แถมได้รู้อดีตด้วย ฮ่าๆๆ ป้อมหลงรักลูกไม้ของเรามานานแล้วสินะ กิ้วๆๆ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 19:30:48

ความคิดเห็นที่ 6 เจ๊รานีนี่เธอช่างครบเครื่องจริงๆ สุดยอดมาก..ลูกไม้โชคดีจริงๆ ที่ได้มาเจอเจ๊นะเนี่ย.. จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 20:01:55

ความคิดเห็นที่ 7 ดีจ้า คุณ ห้าสิบป่าย,  คุณ N_Foxtrot,  คุณกะตุ้งนิ้ง ... มีแซวนะคะ เหอๆ ประมาณว่ารักนะแต่ไม่แสดงออกปิ๊งๆๆ ส่วนเจ๊รานีนี่ก็เจ้าเล่ห์ เอ๊ย! ...ฉลาดแกมโกง (พูดดังเดี๋ยวเจ๊ได้ยิน^^..) ถ้าไม่มีเจ๊ อาจจะขาดสีสันบันเทิง 555+ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 11:28:34