บทที่ 12 ยุ่งนักรักคนเสื้อกาวน์ นิยายรักโรแมนติกวงการแพทย์ ตอน ไม่เข้าถ้ำเสือ ไฉนจะจับพ่อเสือได้
|
|
ยุ่งนักรักคนเสื้อกาวน์ หรือ ลิขิตรัก เสื้อกาวน์สีขาว หรือจำเลยรักเสื้อกาวน์สีขาว
หรือด็อกเตอร์ป่วน กวนหัวใจ
กลุ้มใจไม่รู้จะเอาชื่อไหนดี เพื่อนๆช่วยแนะนำหน่อยนะคะ
นิยายรักโรแมนติกในวงการแพทย์
เรื่องราวความรัก ความแค้นระหว่างอดีตนักศึกษาแพทย์เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ที่มีเหตุจำเป็นถูกใส่ร้ายจนเรียนไม่จบ ต้องจากไปต่างบ้านต่างเมือง จากหญิงคนรักที่ทำให้เขาเจ็บปวดสุดแสนสาหัส สิ้นรัก สิ้นอนาคต ชีวิตจะมีความหมายอะไร
หากหัวใจเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะ
แต่แล้วสวรรค์ก็ลิขิตให้เขากลับมาอีกครั้งหนึ่ง ในนามมหาเศรษฐีชาวจีน เพื่อกลับมาแก้แค้นหญิงคนรัก แต่บัดนี้ เธอกลายเป็นแพทย์อาชีพที่เขาเคยใฝ่ฝัน แต่เรียนไม่จบ
เพราะความผิดพลาดทางการแพทย์ ทำให้หญิงสาวคนหนึ่งต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา เขาจึงฉวยโอกาสใช้ช่วงจังหวะนี่ กลับมาผูกพัน แก้แค้นเธอ
เขาจะทำให้เธอรักเขาอีกครั้งในสถานะใหม่ และทิ้งเธอไปเช่นที่เธอเคยทิ้งเขาไปในอดีต
แต่แล้วกลายเป็นว่า เขานั่นแหละกลับมาหลงรักเธออีกรอบ ไม่ใช่สิ เขาไม่เคยหยุดรักเธอเลยต่างหาก และปมในอดีตที่ต้องการสะสางกลับค่อยเผยตัวมาทีละนิด
ขณะเดียวกันความเป็นหมอทั้งจิตวิญญาณของเธอกลับก่อความวุ่นวาย ทำให้เขาเดือดร้อน ต้องคอยตามช่วยเธอตลอด
แล้วนี่ เขาจะเอาเวลาที่ไหนมาแก้แค้นเธอกันล่ะ
นิ้วมือเรียวยาว เล็บตัดสั้นสะอาดเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วหน้าจอโน้ตบุ๊กขนาดกะทัดรัด ทั้งพิมพ์ทั้งขยับเมาส์ สลับกับการใช้ช้อนพลาสติกสีชมพูสดใสจ้วงตักไอศกรีมคำใหญ่เข้าปาก ดูจากปริมาณเนื้อไอศกรีมที่พร่องหายไปกว่าครึ่งในชามรูปไตขนาดใหญ่ที่เหมาะสำหรับบริโภคทั้งครอบครัว บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวคงนั่งอยู่ตรงนี้ได้พักใหญ่แล้ว
"แปลกจริง ข่าวมีไม่เว้นแต่ละวัน แต่ไม่มีใครถ่ายรูปมันได้สักใบ"
เสียงหมอวิกรมที่นั่งอยู่ข้างๆเปรยขึ้นมาหลังจากช่วยปันนาเซิร์สหาข้อมูลของอลัน เฉิน หรือเฉินฮ่าวหมิง
ได้แต่ประวัติ ข่าวความเคลื่อนไหวของเขาในด้านธุรกิจ แต่ที่โดดเด่นเห็นจะเป็นเรื่องการกว้านซื้อบริษัทผลิตเครื่องบินเพิ่มขึ้นอีกหลายแห่ง แต่ไม่พบรูปถ่ายไม่ว่าจะถ่ายระยะเผาขนหรือแอบดักถ่ายจากระยะไกลแม้แต่ภาพเดียว บอดี้การ์ดที่ห้อมล้อมตัวเขาเหมือนเป็นกำแพงยักษ์อย่างดี
ปันนาไม่ตอบ นัยน์ตาดำใหญ่ยังคงจับจ้องหน้าจอเช่นเดิม ปากก็อมเนื้อไอศกรีมให้ค่อยๆละลายในปากช้าๆ
จากความสนิทสนมและเอาใจใส่ปันนาพิเศษกว่าสาวใด ทำให้วิกรมรู้ว่า หล่อนกำลังเครียด ทุกครั้งที่ปันนามีปัญหา อารมณ์ไม่ดี เจ้าตัวจะไปนั่งจุมปุ๊กอยู่ในร้าน สั่งไอศกรีมมากิน กินแล้วก็กินจนกว่าความเย็นของมันจะละลายเปลวไฟในใจหล่อนได้
โชคดีจริงๆที่ในโลกนี้ยังมีเจ้าขนมหวานชนิดนี้อยู่ มิเช่นนั้นคงมีคนได้รับบาดเจ็บหัวหัวโหม่งพื้น หลังเดาะจากฝีมือทุ่มระดับเซียนของยอดยูโดสายดำตัวเล็กๆบางๆ แต่มือหนักยิ่งกว่าบาทาช้าง
"ไปกินข้าวกันดีกว่า จะสองทุ่มแล้ว"
วิกรมยังไม่ละความพยายามที่จะดึงปันนาออกมาจากจอสี่เหลี่ยมตรงหน้า "ถ้ามันต้องการซ่อนตัวจริงๆ ยังไงก็หามันไม่เจอ ไปไหนทีบอดี้การ์ดล้อมหน้าล้อมหลัง ยังกับกลัวใครจะมาฉุดไปปล้ำ" คำสรรพนามแทนตัวเฉินฮ่าวหมิงบ่งบอกความเกลียดชังบุรุษเจ้าของนามชัดเจน
"ทำไมเขาต้องหลบหน้าหลบตาถึงขนาดนี้" ปันนาเพิ่งพูดเป็นประโยคแรก "ไม่เข้าใจจริงๆ"
"ไม่เห็นจะมีอะไร ก็แสดงว่าหน้าตามันคงเห่ยมาก คงรู้ตัวขืนโผล่หัวออกมา ฉายาพญามังกร จะกลายเป็นพญากิ้งกือแทน"
"ไม่จริง" ปันนาหันขวับมาทันที
"เคยเห็นมันแล้วหรือ" หมอวิกรมชักใจไม่ดี
"ก็เห็นแค่หลัง รู้ว่าต้องหล่อใช้ได้"
"เย้ย" หนุ่มผู้แอบรักเขาข้างเดียวสะดุ้ง ต่อมอิจฉาเต้นระรัวระริก "นี่อย่าบอกนะว่าที่มานั่งเซอร์สหาเรื่องของมันครึ่งค่อนวันนี่น่ะ เพราะติดใจเงาหลังของมัน"
"คอยดู อยากทำตัวลึกลับนัก"
เสียงปันนาหมายมั่น ตาจ้องไปที่หน้าโปรไฟล์ของเฉินฮ่าวหมิง "ก็ดี ไปถึงบ้านนายเมื่อไหร่ ฉันจะเอาสป็อตไลท์ส่องหน้านายเป็นอย่างแรก" ลูกแก้วสีนิลแวววาวดุดันเมื่อเอ่ยประโยคต่อไป "นายเฉินฮ่าวหมิง ฉันจะเสกให้นายกลายเป็นนายเฉิ่มเห่าเอ๋งๆให้ได้" แล้วเจ้าตัวก็ลุกพรวดพราดขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
"เฮ้ย! หมอวิกรมร้องด้วยความตกใจ กล้วย ตกลงจะไปอยู่บ้านมันหรือ นั่นน่ะถํ้าเสือเชียวนะ ทำเป็นเล่นไป"
"ไม่เข้าถ้ำเสือ จะจับพ่อเสือได้ไง"
คำหลัง หมอวิกรมได้ยินไม่ชัดเพราะปันนาเดินตัวลิ่วปลิวไปที่ประตูแล้ว
"เฮ้ย กล้วย ไปกินข้าวด้วยกันก่อนสิ"
"ไม่" หมอกล้วยเดินหันหลังยกมือโบกก่อนจะเปิดประตูออกไป "กลับบ้านละ"
ทิ้งหมอวิกรมนั่งเกาหัวแกรกๆ งงคำพูดทิ้งท้ายของปันนา
ชายหนุ่มเหลียวไปมองหน้าจอโน้ตบุ๊กที่ปันนาใช้ แล้วก็รู้สึกหงุดหงิดเป็นกำลัง
โปรไฟล์ของเฉินฮ่าวหมิงที่ปันนาเปิดทิ้งไว้เลยกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขาแทน
มรึงมีอะไรดีนักหนา ยายกล้วยถึงหลงรูปเงาะมรึงได้ ทีพระสังข์ถอดรูปเงาะอย่างกูอยู่ข้างๆกลับมองไม่เห็น
ชื่อจีน 陳 好名 (Chen Hao Ming)
ชื่อภาษาอังกฤษ : Alan Chen
เพศ ชาย
สถานที่เกิด Los Angeles
ครอบครัว : บิดา เฉินกวงหลิน มารดา หวงเสี่ยวเม่ย
(ฮึ นามสกุลพ่อกับแม่ไม่เหมือนกัน มรึงต้องเป็นลูกเมียน้อยแหงมๆ)
วันเกิด: 15/06
ส่วนสูง : 187 cm
(สูงเป็นเปรตเลยนะมรึง)
กรุ๊ปเลือด : โอ
สถานะภาพ โสด
(ยังโสด โคตรแหลเลยนะมรึง ลูกเมียนอนแอ้งแม้งอยู่โรงพยาบาล มรึงมัวแต่เอาเวลาไปหลีสาว มาเยี่ยมแค่หนเดียว แถมยังจะมาชักจูงว่าที่ลูกเมียชาวบ้านไปอยู่กับมรึงอีก ไอ้เลว)
ภาษา : ภาษากวางตุ้ง , จีนกลาง , แต้จิ๋ว, ภาษาอังกฤษ, ภาษาไทย , ภาษาอาหรับ , ภาษาสเปน, ภาษารัสเซีย
(มรึงหัดพูดภาษาอะไรตั้งมากมาย สงสัยจะมีกิ๊กอยู่ทั่วโลก)
การศึกษา : Harvard-Westlake School in Los Angeles
Columbia Business School ,Columbia University in Manhattan, New York City.
Focus on Finance and Economics
International Business
Management / Leadership
Marketing
Also Take EMBA Executive MBA programs
แมร่งเรียนอะไรกันนักกันหนา มรึงโง่มากหรือไง ถึงต้องเรียนมากขนาดนี้ ว่างนักหาเวลามาดูลูกเมียตัวเองมั่ง)
อาชีพ CEO CM groups
แล้วก็รายชื่อกิจการที่อยู่ในความดูแลยาวเหยียด แค่อ่านก็ละลานตาแล้ว
(ทำไมมรึงไม่เอารายชื่อบริษัทที่มรึงไม่มีเอี่ยวร่วมอยู่ด้วยมาลงแทน จะอ่านง่ายกว่าไหม ฉลาดแต่โคตรโง่เลย)
งานอดิเรก กีฬาสุดโปรด : กังฟู แข่งรถ ฟันดาบ คาราเต้ เทควันโด ขับเรือบิน
(งานก็เยอะ มรึงเอาเวลาที่ไหนมาเล่นกีฬาตั้งมากมาย น่าหมั่นใส้โคตรๆ สงสัยจะเล่นอวดกิ๊ก อ้าวแล้วนี่ยังไม่หมดอีก)
ยิงปืน แถมมีวงเล็บว่า แม่นเป็นจับวาง
(อ๋อก็แน่สิ นิสัยเลวๆอย่างมรึงต้องมีศัตรูรอบตัวแน่ๆ สงสารยายกล้วย จะโดนลูกหลงมั่งหรือเปล่านี่)
สรุปโปรไฟล์ของเฉินฮ่าวหมิงไม่มีอะไรดีสักอย่างในสายตาหมอวิกรม
หน้าตาก็ไม่กล้าโชว์ หนอยแน่ะเห็นแค่หลัง บอกว่าหล่อ ถ้าหล่อจริง ยิ่งต้องโชว์หน้าให้เห็น ดีไม่ดีหันหน้ามาเต็มๆ ฟันหลอสามซี่ ปากแหว่ง จมูกบานเหมือนฮิบโป
ฮ่าฮ่า ยายกล้วยช็อกแน่
เอ แต่ประวัติผู้หญิงของมันยังกับฮาเร็มเลยนี่หว่า
ก็คนมันรวยนี่ ต่อให้พิการ อัมพาต จุ๊บจู๋ขาด ผู้หญิงก็ไม่ขยาดโว๊ย
แต่มรึงอย่ามารวมยายกล้วยเป็นหนึ่งในฮาเร็มของมรึงด้วยก็แล้วกัน ไม่งั้นกูเอามรึงตาย
ถึงกูจะเล่นกีฬาในร่ม (ไอโฟน) เป็นอย่างเดียว แต่กูสู้ตายว้อย
แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 17:40:05
| จากคุณ |
:
mamahuhu  
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 ต.ค. 55 12:35:21
|
|
|
|
