ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 15 “หมอว่าไง” โรงพยาบาลในช่วงบ่ายนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่รอรับการรักษาอาการเจ็บป่วย เนตรนภิสเดินออกมาจากห้องตรวจพร้อมใบสั่งยาในมือ ปากก็ว่าตอบคนมาด้วยกัน “อาหารเป็นพิษ ปลาหมึกไม่สะอาด” “แปลก เรากินไม่เคยเห็นเป็นอะไร” “แหม ต้นท้องไส้อึดขนาดนั้น ต้นก็รู้ว่าเราเป็นพวกกินดะกินไม่เลือกแล้วท้องเสียบ่อย” ธนาธรยิ้มน้อยๆระหว่างเดินไปที่แผนกจ่ายยาด้วยกัน ขณะเนตรนภิสนั้นก็เอาแต่หน้ามุ่ยด้วยความคิดว่าถ้าเกิดเจนภพรู้ว่าอาการอาเจียนของเธอเมื่อคืนมาจากปลาหมึกหน้าบ้านจริงๆ เธอคงได้โดนเขาล้อตาย ตลอดทั้งช่วงเช้าวันนี้เธอสอนอย่างปกติ แต่ด้วยความที่กินอะไรไม่ลงพร้อมกับยังอ่อนเพลียจึงตัดสินใจมาโรงพยาบาล แล้วก็บังเอิญพอดีที่ธนาธรดันโทรมาชวนเธอไปกินข้าวกลางวัน จึงรู้อาการป่วยของเธอแล้วอาสาขับมาเป็นเพื่อนตลอดทั้งช่วงบ่าย “หน่า วันนี้ไม่ได้กินข้าวเที่ยงกัน เย็นนี้ไปกินข้าวบ้านเราไหม แม่เราชวนอยู่ เดี๋ยวขอให้แม่ทำข้าวต้มให้” “ถ้าอย่างนั้นเราขอโทรถามคุณเจนก่อนนะ” เนตรนภิสแตะหน้าจอโทรหาเจนภพ ไม่ทันได้สังเกตสายตาของเพื่อนข้างตัวที่กำลังฉายแววเศร้าออกมาอย่างชัดเจน “น้อยหน่าเป็นอะไรบ้าง ไม่ไหวเหรอ” น้ำเสียงปลายสายทำให้เธอยิ้มออกมาบางๆไม่รู้ตัว “ไม่เป็นอะไรค่ะ ตอนนี้มาเอายาที่โรงพยาบาล” “ทำไมไม่โทรหาผม” “กลัวคุณเจนยุ่ง ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เอ้อ ที่โทรมาเนี่ย ตอนเย็นว่าจะขอไปกินข้าวกับเพื่อนน่ะค่ะ อาจจะกลับเย็น ไม่ได้ทำกับข้าวให้ คุณเจนโอเคไหม” “ตามสบาย ว่าแต่ดีขึ้นแล้วแน่นะ” “แน่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” เนตรนภิสวางสายไปแล้วหันมาพยักหน้ากับธนาธรเพื่อตอบรับข้อเสนอ เธอเดินไปรับยาพร้อมชำระเงินเรียบร้อย ระหว่างกำลังจะออกจากบานเลื่อนอัตโนมัติกระจกใสด้านหน้าโรงพยาบาลนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงเรียกเสียก่อน “คุณน้อยหน่า” สีหน้าของคนทักนั้นดูประหลาดใจราวกับว่าไม่คาดคิดว่าจะได้เจอเธอที่นี่ เนตรนภิสยิ้มบางพร้อมทักกลับอย่างมีมารยาท “สวัสดีค่ะคุณนุ่น มาทำอะไรที่โรงพยาบาลหรือคะ ไม่สบายหรือเปล่า” “เปล่าค่ะ นุ่นสบายดีค่ะ มาเยี่ยมเพื่อน เพื่อนเพิ่งคลอดน่ะค่ะ แล้วนี่คุณหน่า...” แม้คนสวยตรงหน้าจะถามเธอ แต่เนตรนภิสกลับจับสายตาเธอที่มองธนาธรด้วยความสงสัยได้เป็นอย่างดี “เมื่อคืนอาเจียนนิดหน่อยค่ะเลยมาหาหมอ ช่วงนี้ท้องไม่ค่อยดี” “อ๋อ...” ดวงตาแต่งแต้มเสียสวยใต้แพขนตาโค้งยาวฉายความเห็นใจ “ถ้าอย่างนั้น... หายไวๆนะคะ” “ขอบคุณค่ะคุณนุ่น ถ้าอย่างไรหน่าขอตัวก่อนนะคะ ไว้ว่างๆคงได้มีโอกาสพบกันนะคะ” เนตรนภิสกล่าวลาอย่างไม่คิดอะไร เมื่อพ้นตัวโรงพยาบาลแล้ว ธนาธรถามทันที “ใครเหรอ” “แฟนเก่าคุณเจน” “มิน่าล่ะ” “มิน่าอะไร” ธนาธรลังเล “เราว่าสายตาเขาดูแปลกๆ” “แปลกๆเหรอ เราว่าต้นคิดมาก” เนตรนภิสว่าน้ำเสียงไม่ใส่ใจ “ถ้ามีอะไรแปลกๆจริง... เราก็มีสิ่งมางัดสู้ได้อยู่แล้วล่ะ” “น้อยหน่าหมายความว่าอย่างไร” หญิงสาวส่ายหน้าไม่ตอบคำถามนั้น “ต้นไปที่รถก่อนเถอะ เอ้อ ก่อนไปบ้านต้น เราว่าจะแวะไปซอยที่บ้านก่อนนะ เดี๋ยวเราขอคุยโทรศัพท์ตรงนี้แป๊บนึง ในรถสัญญาณไม่ดี” ธนาธรพยักหน้าทั้งยังงงๆแล้วเดินจากไปสตาร์ทรถรอ ขณะเนตรนภิสรีบใช้ปลายนิ้วเลื่อนไล่หาเบอร์คนที่คุยกันเมื่อคืน “น้องแมว... ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะ? วันนี้พี่จะเข้าไปเอาคลิปที่กาแล็คซี่ค่ะ ใส่แฮนดี้ไดรฟ์ให้พี่เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ...” “ไฟไหม้โรงงานบรรจุภัณฑ์?” เจนภพร้องถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ครั้งได้ยินศักดิ์ชัยพูดรายงานสถานการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ก่อนจะกุมขมับพยายามรวบสติ “สาเหตุมาจากอะไร ความเสียหายเยอะมากไหม” “คนในพื้นที่บอกว่ามันคืออุบัติเหตุ โชคดีที่ตัวโรงงานนั้นยังไม่ไหม้ทุกส่วน แต่ในส่วนของเครื่องจักรผลิตขวดพลาสติก กับขวดและฝาที่เราเตรียมไว้ส่งบรรจุน้ำมัน เสียหายหมด” “พ่อผมรู้เรื่องนี้หรือยังครับอาศักดิ์ชัย” “รู้แล้ว ตอนนี้ลงไปดูอยู่ อาว่าเดี๋ยวอาจะตามลงไปเหมือนกัน แต่ยังดีที่เรายังพอตุนขวดบรรจุภัณฑ์ไว้ในโรงงานกลางอยู่เลยพอที่จะดำเนินงานได้ต่อไปโดยไม่ชะงัก” “ครับ ถ้าอย่างไรเดี๋ยวผมจะรอฟังข้อมูลจากพ่อแล้วจะประเมินค่าความเสียหายแจ้งให้ผู้ถือหุ้นทุกคนได้รับรู้ สำหรับการแก้ปัญหานี้ ผมขอให้คุณอาช่วยคิดด้วยละกัน แล้วผมเองก็จะคิดเหมือนกัน ถ้าอย่างไรแล้วเดี๋ยวเราโทรหารือกันอีกที” ชายอาวุโสคราวพ่อหากแต่ต่ำตำแหน่งกว่าเดินออกไปแล้ว เหลือเพียงเจนภพที่ยังนั่งนิ่งในห้องทำงานของตน เริ่มนึกทบทวนว่าระยะหลังมานี้การดำเนินงานของบริษัทติดขัดมากมาย พนักงานหลายคนลาออกโดยไม่ยอมบอกสาเหตุแน่ชัด แถมบางทีก็มีข่าวลือแปลกๆในบริษัทดังเช่นเรื่องล่าสุดระหว่างเขากับปานไพลิน จนอดนึกไม่ได้ว่านี่เป็นแค่จังหวะความซวยที่เข้ามาพอดีหรือว่าเป็นเพราะใครบางคนกำลังมีแผนการจะเล่นงานบริษัทแห่งนี้ ความคิดแรกที่แว่บมาคือคู่แข่งทางการค้า หากแต่วิธีนั้นมันดูผิดจริยธรรมไปหน่อยไม่ว่าจะเล่นเผาโรงงานหรือไปขัดขวางผู้จัดหาวัตถุดิบให้ไม่ยอมร่วมงานกับทางเขาต่อ จึงคิดไปต่อว่าหรืออาจจะเป็นคนในสักคน แต่เจนภพก็ตัดความคิดนี้ออกทันทีเพราะรู้ดีว่าระบบการทำงานที่เปรียบเสมือนครอบครัวขององค์กรนั้นปลูกฝังความจงรักภักดีต่อพนักงานบริษัทได้เป็นอย่างดี รวมถึงผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่ต่างก็พากันทำงานอย่างเต็มที่ ดังนั้น ก็ไม่น่าจะทำเรื่องอะไรซึ่งจะเป็นผลเสียต่อรายได้ เวลาผ่านไปเนิ่นนานที่เจนภพนั่งหลังตรงหาวิธีแก้ไขสถานการณ์พร้อมทั้งติดต่อคนนู้นคนนี้ จนกระทั่งมั่นใจขึ้นเมื่อเริ่มเห็นสัญญาณของทางออก เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังแทรกความคิด “เจน...” “มีอะไรหรือเปล่านุ่น” “เจนว่างไหม ว่าจะชวนมากินข้าวเย็นด้วยกัน” ชายหนุ่มถอนใจเฮือก “พอดีมีเรื่องที่บริษัท เราคงไปไม่ได้ ว่าแต่นุ่นมีอะไร” คนปลายสายเงียบไปชั่วครู่ เจนภพนั้นรู้ดีทีเดียวว่าเมื่อใดที่นิชกานต์มีเรื่องไม่สบายใจ เธอจะชวนเขาให้ออกไปทานข้าวด้วยแล้วค่อยเล่าให้ฟังเสมอ พลางนึกไปว่าหลังๆมานี้ไม่มีโอกาสได้เจอเธอนับตั้งแต่เขาเริ่มพูดดีกับเนตรนภิส “วันนี้เราเจอคุณน้อยหน่าที่โรงพยาบาล” “น้อยหน่าเขาไม่สบายนิดหน่อย” “เขาบอกเจนว่าเขาไม่สบายเหรอ” “ทำไมเหรอ มีอะไร” เจนภพเริ่มสงสัย “ก็วันนี้... หรือเราไม่ควรพูดดี...” “มีอะไรก็พูด” คู่สนทนาเงียบไปทำให้เจนภพเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล “ยินดีด้วยนะเจน” “ยินดีเรื่อง?” ปลายสายเสียงสั่นเครือ “เจนกำลังจะเป็นพ่อคนไง” หัวใจชายหนุ่มตกวูบลงเมื่อได้ยินเช่นนั้น ไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด... เขาไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกับเนตรนภิสแม้จะนอนห้องเดียวกันก็ตาม หรือแม้กระทั่งหลายครั้งที่ความต้องการทางกายสูงขึ้นมาธรรมชาติของบุรุษเพศ เขาก็จะพยายามอยู่ให้ห่างเธอไว้อย่างไม่เคยนึกอยากล่วงเกินเลยแม้แต่น้อย มือใหญ่กำโทรศัพท์แน่นขึ้น ก่อนจะถามเสียงเข้ม “หมายความว่าอย่างไร” “เราไม่รู่ว่าคุณน้อยหน่าอยากจะเซอไพรส์เจนหรือเปล่า แต่ตอนที่เราเจอวันนี้ คุณน้อยหน่าบอกว่าท้อง ช่วงนี้อาการไม่ค่อยดี เจน... เราไม่คิดว่าเจนเพิ่งแต่งงานได้ไม่ถึงสองเดือนแล้วคุณน้อยหน่าเขาจะท้องเร็วขนาดนี้... ยินดีด้ว...” “เป็นไปไม่ได้!” ชายหนุ่มเผลอหลุดคำรามขณะอีกคนยังพูดไม่จบ ใบหน้าขาวสะอาดกลับซีดเผือดลง สมองนั้นมีแต่ภาพรอยยิ้มบางของคนอยู่บ้านเดียวกัน พลางนึกไปว่าตั้งแต่เมื่อวานที่จู่ๆเธอก็มือไม้อ่อนทำชามแตก แถม... อาเจียนเสียหนักเมื่อคืนนี้ หรือว่า... มันจะไม่ใช่แค่อาหารเป็นพิษแบบที่เธอบอกเขา “เจนใจเย็นๆ” “ใจเย็นได้อย่างไร แล้วนุ่นแน่ใจเหรอว่าน้อยหน่าท้อง” “เขาพูดเอง... เจน หรือว่า... เจนจะบอกว่าเจนไม่ใช่พ่อเด็กเหรอ เจนเป็นสามีเขานะ” เจนภพรู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมา... ความสุขเมื่อวันวานกลับแหลกสลายกลายเป็นเศษแก้วแตกบนพื้น “เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าแบบนั้น.... วันนี้เราเจอเขามากับผู้ชายคนนึง ท่าทางดูดี เหมือนสนิทกันมากทีเดียว แต่เราก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรกัน” “...” “อย่าบอกนะว่า...” โทรศัพท์ร่วงหล่นลงจากมือโดยไม่รู้ตัว สมองเจนภพเอาแต่ทบทวนว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขากลายเป็นเครื่องมือแห่งความทะเยอทะยานของเธอไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย ที่เนตรนภิสไม่เคยบอกถึงสาเหตุของเธอในการเลือกแต่งงานกับเขาก็อาจจะเป็นเพราะเธอต้องการยกระดับตัวเอง เธอรู้ว่าพ่อตัวเองเคยมีบุญคุณกับเขาเลยใช้อำนาจนี้ในการต่อรองกับบิดาของเขา และทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนการอย่างง่ายดาย เนตรนภิสท้องตั้งแต่เมื่อไรเขาไม่อาจรู้ อาจจะตั้งแต่คืนนั้นที่เขาเห็นเพื่อนผู้ชายคนนั้นของเธอมาส่งที่บ้านในคืนฝนตก หรืออาจจะก่อนหน้านั้น... ก่อนแต่งงานเสียอีก ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมเธอถึงดูสนิทกับคุณแม่ของเขาเป็นอย่างดี และเย็นนี้ ที่เธอบอกว่าจะไปทานข้าวกับเพื่อน... เจนภพกำหมัดแน่น พยายามรักษาสีหน้าให้เรียบเฉย พยายามหลอกตัวเองว่าเขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องนี้พร้อมบอกกับตัวเองว่านี่เป็นข่าวดีที่จะนำไปสู่การหย่าระหว่างเขาและเธอ หากแต่หัวใจนั้นกลับปวดร้าวเมื่อจินตนาการภาพเธอเดินจากไปพร้อมชายชู้ เขาอดรนทนไม่ไหวกับความทรมานนี้จนต้องรีบคว้ากุญแจรถแล้วกระแทกประตูห้องทำงานเสียงดังปังออกไปทันที แฮนดี้ไดรฟ์อันเล็กในมือถูกหย่อนลงในช่องซิปที่ลึกสุดในกระเป๋าถือเพื่อจะมั่นใจได้ว่าไม่มีใครมารื้อกระเป๋าเธอดู เนตรนภิสถอนใจ ยังดีที่ศักดิ์ชัยช่วยจ่ายค่าหัวน้องแมวในคราวนี้เพราะเธอเล่นเรียกแพงเหลือเกิน ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาลึกๆในจิตใจว่าเธอกำลังหาทางเล่นงานพวกเขาอีกแล้วทั้งๆที่เจนภพนั้นก็เริ่มดีกับเธอ หากแต่ต้องสะบัดไล่ความคิดนั้นออกไปโดยเร็วเมื่อได้กลิ่นเจือจางของฤดูฝน คืนนี้ท้องฟ้าดูมืดจนไร้แสงจันทร์ เมฆฝนดำครึ้มพอเห็นได้เป็นหย่อมๆบนผืนฟ้ารัตติกาล “คุณเจนทานข้าวหรือยัง” เนตรนภิสทักคำแรกเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน สายตานั้นจับจ้องไปยังเจนภพในเสื้อเชิ้ตดำที่นั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง เขาไม่แม้แต่จะหันมาสบตา “คุณเจนคะ?” ชายหนุ่มหันมาช้าๆ แววตาสบมาราวกับว่าไม่ใช่คนเดิม แววตานั้นมันเย็นชา... กว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็น แม้แต่ช่วงแรกๆตอนเจอกันเมื่อหลายเดือนก่อน เนตรนภิสแน่ใจว่าดวงตาเขาดูเรียบเฉย หากแต่ไม่ดูเย็นเรียบไร้แววจนเธออ่านความรู้สึกไม่ออกเช่นวันนี้ หญิงสาวกระพริบตาปริบๆราวกับตาฝาด ก่อนจะถาม “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” “นี่คือแผนการของคุณใช่ไหม” หัวใจกระตุกวาบเมื่อได้ยินคำนั้น หรือว่าเขาจะรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว? เนตรนภิสพยายามหายใจเข้าลึกๆแล้วตีสีหน้าปกติทำให้ทุกอย่างเหมือนเป็นเรื่องตลก “แผนการอะไรคะ คุณจะล้อเล่นอะไรวันนี้ มีมุกอะไรหรือเปล่าเนี่ย” “ตลกมากใช่ไหม ตลอดเวลาผมเป็นแค่เครื่องมือของคุณใช่ไหม” น้ำเสียงเย็นกรีดลึกเข้าไปในหัวใจซ้ำ เธอซ่อนมือสั่นไว้ข้างหลังไม่ให้เขาเห็น เริ่มนึกเสียใจที่ตนยังเลือกดำเนินแผนการทำลายครอบครัวเขาขณะเจนภพกับเธอเริ่มไปด้วยกันได้ดี “คุณพูดอะไรฉันไม่รู้เรื่องค่ะ” “คุณท้องอยู่... คุณคิดจะจับให้ผมเป็นพ่อเด็กและยกระดับตัวเองใช่ไหม” เนตรนภิสนิ่งกึก สมองทบทวนคำว่าท้องแล้วถึงบางอ้อทันที เธอหัวเราะเอิ๊กอ้ากแล้วตบบ่าคนหน้าเย็นชาเบาๆ “ท้องเทิ้งอะไรกันคุณ นี่คุณเข้าใจว่าเมื่อคืนฉันแพ้ท้องเหรอคะ สาเหตุมันมาจากปลาหมึกนั่นหรอก ดีนะที่คุณไม่กินเข้าไปด้วย ไม่อย่างนั้น...” “ตลกมากไหม” เสียงเรียบนั้นมีฤทธิ์ราวกับไอเย็นแช่แข็งตัวเธอ เนตรนภิสหยุดหัวเราะแล้วถอนใจ “คุณเจน นี่มันเรื่องเข้าใจผิดกันแล้ว” เจนภพลุกขึ้นสาวเท้าก้าวเข้ามาใกล้ตัว ทันใดนั้นเองกลิ่นแอลกออฮอล์เจือจางก็ตามมา เนตรนภิสนึกถึงตอนเดินผ่านห้องนั่งเล่น เข้าใจแล้วถึงสาเหตุว่าทำไมขวดไวน์เปล่าตั้งอยู่ตรงนั้น “คุณเมา นอนเถอะ” “อย่ากลบเกลื่อน” สีหน้าคนตรงหน้าชักดูน่ากลัวในสายตาเธอขึ้นทุกที เนตรนภิสจึงพยายามกล่าวด้วยเหตุผล “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณไปฟังเรื่องฉันท้องอะไรนี้มาจากใคร แต่ฉันไม่ได้เป็นแบบที่คุณว่า และก็ไม่ได้มีแผนการอะไรด้วย” “แล้วที่คุณไปกับผู้ชายคนนั้นหมายความว่าอะไร ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้ารู้สึกไม่ดีให้โทรหาผม แต่นี่คุณกลับจงใจไปกับเขา เป็นเพราะคุณมีอะไรที่ไม่อยากให้ผมรู้ใช่ไหม” “คุณเจนภพ ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม... หนึ่ง” “คุณหวังอะไรจากการแต่งงานของเรา คุณหวังให้ผมเป็นพ่อของเด็กในท้องคุณใช่ไหม!” “สอง...” “คุณไม่เคยบอกผมสักครั้งถึงเหตุผลจริงๆที่คุณเลือกแต่งงานกับผม หรือว่าจริงๆแล้วก็คือคุณอยากจะเกาะผม ให้พ่อผมตามใจแล้วยกสมบัติให้... ก็ไม่น่าแปลกใจเพราะบ้านคุณดูจน” “สาม... คุณเจนคะ คืนนี้นอนคนเดียวสงบสติหน่อยละกันนะคะ” หญิงสาวยังคงตีหน้าใจเย็นแม้ใจนั้นจะพุ่งพล่านกับคำปรามาสของเขา เธอหันหลังทันทีแต่กลับถูกคว้าแขนแล้วดึงตัวให้หันหน้าประชิดเข้าหา อ้อมแขนแข็งแกร่งนั้นโอบเธอเอาไว้แน่นเสียจนดิ้นเท่าไรก็ไม่หลุด จมูกย่นเพราะกลิ่นแอลกอฮอล์บางๆพลางออกแรงดิ้นมากขึ้น หากแต่ไร้ผลสนิท “ไปได้กับเขาจนท้องไม่เห็นจะเป็นอะไร ผมกอดหน่อยกลับดิ้น” ผัวะ! หมัดแน่นกระแทกเข้ากระพุ้งแก้มจนเจนภพหน้าหัน เนตรนภิสถือโอกาสนั้นสะบัดตัวให้หลุดแล้ววิ่งไปยังประตู ทันทีที่มือจับลูกบิดดังกริ๊ก ชายหนุ่มก็ยื่นแขนสองข้างออกมาดันประตูขวางเธอไว้ไม่ให้ออกไปไหน เลยกลายเป็นว่าเธอต้องพบกับทางตัน ใบหน้าหล่อเหลาที่วันนี้ดูไร้หัวใจยื่นเข้ามาจนห่างกันไม่มาก แววตานั้นเย็นยะเยือกจนหญิงสาวรู้สึกไม่ปลอดภัย ปากหยักได้รูปพูดแผ่วเบาราวกระซิบ “พรุ่งนี้ผมจะบอกทุกอย่างกับพ่อ บอกว่าคุณแต่งงานหวังเงินทั้งๆที่ท้องกับคนอื่น และก็จะขอให้พ่อยกเศษเงินบางส่วนให้คุณ แล้วเราก็ไปหย่ากัน... ดีไหม แบบนี้ใช่ไหมที่คุณต้องการ” ความโมโหแล่นจี๊ดขึ้นสมองเมื่อได้ยินดังนั้น เนตรนภิสตระหนักรู้แล้วว่ายามนี้ไม่สามารถใช้เหตุผลเกลี้ยกล่อมคนตรงหน้าได้เลยจึงปล่อยให้เขาเข้าใจไปเช่นนั้นด้วยการเสริมย้ำซ้ำเติมให้เขารู้สึกแย่เพิ่มขึ้น “ก็ดี... หย่าก็ดี แต่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่ได้เป็นแบบที่คุณกล่าวหา แต่ที่ฉันยอมแต่งเนี่ย เอาจริงๆฉันหมั่นไส้คุณมาก ตั้งแต่ครั้งแรกตอนเราพบกัน คุณหาว่าฉันเป็นเมียน้อยพ่อคุณ ฉันเลยผูกใจเจ็บตั้งแต่นั้น พอคุณให้เช็คมาฉันก็แกล้งทำเป็นสะบัดไม่รับไปแบบนั้นล่ะ ความจริงนะ ฉันอยากได้เงินคุณจนตัวสั่น รู้ว่าถ้าฉันปฏิเสธคราวนั้น อาจจะได้ข้อเสนอที่ดีกว่า แล้วก็เหมือนถูกหวยพอพ่อคุณให้มาแต่งงานกับคุณ  แม้ต้องทนอยู่บ้านเดียวกับคนที่ฉันเกลียดอย่างคุณ แต่ยังไงก็ได้เงิน พอใจหรือยัง พรุ่งนี้เราไปหย่ากันเลย อย่าลืมค่าทำขวัญเยอะๆด้วยเพราะฉันไม่มีเงิน!” เนตรนภิสระเบิดออกมาอย่างสุดจะอดกลั้น สมองคิดไปถึงแผนล้างแค้น บัดนี้เธอไม่ต้องการดำเนินการมันต่อเพราะความน่ากลัวแบบไร้เหตุผลของคนตรงหน้า หัวใจนั้นรู้ได้ว่าควรรีบจบแค่นี้ก่อนความรู้สึกเธอจะถลำลึกมากลงไป และก็ได้ผลเมื่อมือทั้งสองข้างลดลง เธอเตรียมหนีอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่ทันกลับถูกคว้าไหล่เอาไว้แน่น จมูกโด่งเป็นสันใกล้เข้ามาจนจรดปลายดั้งเธอขณะเนตรนภิสยังไม่สิ้นความพยายาม ดวงตาโตมีเสน่ห์ใต้คิ้วเข้มบัดนี้หม่นลงจนเธอรู้สึกได้ “คุณอยากให้เราหย่ากันจริงๆใช่ไหม” “ค่ะ ยิ่งเร็วยิ่ง...” แล้วเธอก็ไม่มีโอกาสพูดอีกต่อไปเมื่อปากถูกปิดสนิท สัมผัสร้อนนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความโหยหา เธอออกแรงทุบตีต้านไม่ยั้งหากแต่กลับโดนดันร่างจนล้มลงไปบนเตียง “ปล่อยเดี๋ยวนี้!” หญิงสาวหอบหายใจถี่พร้อมผลักไสทันทีเมื่อสามีทางนิตินัยถอนริมฝีปาก แววตาสบฉายความเศร้าออกมาชั่ววินาทีแล้วก้มลงมามอบความหวานให้ทั่วใบหน้าอีกครั้ง “ไม่!” ขอบตาหญิงสาวบัดนี้รื้นไปด้วยหยาดน้ำตา ความหวาดกลัวนั้นมีเต็มเปี่ยมหัวใจ เนตรนภิสใช้มือจิกผ้าห่มไว้เพื่อควบคุมตนไม่ให้เคลิ้มไปกับสัมผัสที่ได้รับ ก่อนน้ำตาจะไหลออกมาเป็นสายพร้อมเสียงสะอื้นแผ่วเบา ไม่เคยคาดคิดว่าครั้งแรกในชีวิตกำลังจะเกิดขึ้นอย่างมีรสชาติขมปร่าที่สุด จังหวะเดียวกันนั้นเจนภพกลับได้สติเพราะเสียงร้องไห้ เขานิ่งไปพร้อมกับเนตรนภิสที่ออกแรงผลักจนเขาหงายก่อนวิ่งออกประตูไป ทิ้งไว้แต่เสียงปิดดังปังกระแทกเข้ากลางใจชายหนุ่ม บัดนี้ ภายนอกบ้านนั้นสายฝนตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาพร้อมกับเสียงฟ้าผ่าทักทายเป็นระยะๆ เนตรนภิสปล่อยให้น้ำตาไหลเปียกไปบนใบหน้าปนไปกับสายฝนที่ตกกระทบ มือบางฉวยประตูรถเต่าคู่ใจ เธอขับมันออกไปกลางสายฝนอย่างไม่มีจุดหมาย หวังเพียงแค่จะหาที่พึ่งพิงสำหรับหัวใจบอบช้ำของตนสักที่ในคืนนี้ เสียงฝนตกยังคงดังจนถึงเช้ามืด เจนภพนั่งอยู่ริมขอบเตียงฟังเสียงนั้นมาทั้งคืนโดยไม่หลับใหล สัมผัสหวานที่เขาคว้าเอามาจากผู้เป็นภรรยายังคงติดตราตรึงอยู่ในใจ ความจริงเขาจะอ้างก็ได้ว่าการกระทำอันเลวร้ายของตนเมื่อคืนมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเมื่อรับรู้เรื่องราวจากนิชกานต์ หากแต่จริงๆเขารู้ดีว่าสติสัมปชัญญะตนไม่ได้ขาดหายไปไหน เขาเพียงแค่โมโห... จนไม่สามารถควบคุมตนเองได้ ยิ่งเมื่อหญิงสาวกล่าวยั่วก็กลับกลายเป็นการเติมเชื้อไฟให้ลุกโชนมากกว่าเดิม บัดนี้หูของเจนภพไม่ได้ยินเสียงฝนตกอีกต่อไป หากแต่เป็นเสียงสะอื้นวิงวอน ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามากลางใจเมื่อตระหนักได้ว่าตนเลือกที่จะเชื่ออดีตคนรักซึ่งไม่ได้รู้จักเนตรนภิสดีและอาจจะเผลอเข้าใจเธอผิดไป แม้จะไม่ได้ล่วงเกินเธออย่างถึงที่สุด แต่ท่าทีปัดป้องของเธอนั้นทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนง่ายๆแบบที่เผลอเชื่อไป จนกระทั่งฟ้าสาง ชายหนุ่มยังจมดิ่งอยู่ในความคิดนั้น สายตาเหลือบไปเห็นกระดาษโพสต์อิทหลายปึกบนโต๊ะทำงานของตน เขายื่นมือไปหยิบมันมาพร้อมปากกา เริ่มจรดลงไปบนแผ่นแรกและตามมาด้วยอีกหลายแผ่นด้วยคำเดียวและคำเดิมเหมือนกันทุกแผ่น ‘ขอโทษ’ เจนภพรู้ตัวอีกทีก็เมื่อเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขาตัดสินใจหยุดเขียนเมื่อล่วงเข้าโพสต์อิทปึกที่สอง ก่อนจะค่อยๆดึงออกทีละแผ่นและแปะลงจนเต็มโต๊ะทำงานตัวข้างๆ หวังว่าเธอกลับมาเห็นแล้วจะให้อภัย   เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงรีบอาบน้ำแล้วออกไปเคาะประตูห้องนอนเล็ก ประตูนั้นไม่ได้ล็อคเอาไว้เมื่อเปิดเข้าไปกลับไม่พบใคร ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกพะว้าพะวงเมื่อเดินหารอบบ้านแล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา หัวใจตกวูบทันทีเมื่อเห็นว่ารถเต่าของเธอนั้นหายไปแล้วเรียบร้อย โดยไม่ช้า... ส่วนลึกของจิดใจสั่งให้เขาหยิบกุญแจรถออกไปตามหาเธอทันที To be continued แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 21:26:24 จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 21:23:51

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ :) จะพยายามมาเร็วๆแบบนี้ไปจนกว่าจะจบเลยนะคะ สำหรับตอนนี้ เปลี่ยนโทนจากตอนที่แล้วไปพอสมควรทีเดียว ต้องเข้าใจด้วยว่าเจนอยู่ในสภาวะที่อารมณ์ไม่ปกติเพราะโรงงานเพิ่งไฟไหม้ เฮิร์ตหนักก็ดื่มเหล้า แล้วเมาเลยเป็นเหตุเป็นผลตามกันมา โดยส่วนตัวแล้วไม่ถนัดฉากแบบนี้เลยค่ะ T T และไม่อยากให้พระเอกทำอะไรนางเอกมากไปกว่านี้ด้วยเพราะโดยพื้นฐานตัวละครเป็นคนมีเหตุผลพอสมควร(และแอบสุภาพ)แม้จะปากจัดก็ตาม ดังนั้นตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้น จะง้อได้ไหม น้อยหน่าจะใจอ่อนไหม แล้วแผนอะไรที่น้อยหน่ายังซ่อนอยู่ รบกวนทุกท่านติดตามกันต่อด้วยนะคะ <3 ดีใจจริงๆที่ยังคลิกกันเข้ามาอ่าน เย่ ติชม/ขัดใจ/วิจารณ์ได้ทุกอย่างเลยนะคะ ยินดีรับฟังมากๆเลยค่า ขอบคุณมากจริงๆค่ะ ตอนที่แล้วขอบคุณกิ๊ฟต์จากคุณ Psycho man, คุณminafiba คุณห้าสิบป่าย, และคุณLittle Pink Hat มากๆเลยค่า ขาประจำทั้งนั้นเลย เย่ (กราบสามทีค่ะ) ใครแอบอ่านเรื่องนี้อยู่ก็แสดงตัวได้นะจ๊ะ  เหลืออีกไม่ถึงสิบตอนแล้ว รับรองข้นเน้นๆค่ะ :) คุณ : Psycho man >>ขอบคุณมากๆเลยนะค้า ดีใจจังแวะมากันทุกตอนเลย ^^ ขออนุญาตเปลี่ยนโทนชั่วคราวนะคะ แหะๆ กลายเป็นชกจูบค่ะ เพื่อให้ทั้งสองคนได้รู้ใจตัวเองเสียที เรื่องแผนการ ช่วงหลังเครียดดราม่าพอสมควรค่ะ แต่ขอสัญญา(อีกครั้ง)ว่าจะไม่ทำร้ายตัวละครแบบรันทดปวดร้าวจนเกินไปแน่นอนค่ะ (แต่แอบมีบ้าง แหะๆ) ดังนั้นวางใจได้เลยค่า :) คุณ : ห้าสิบป่าย >>เอามาให้วันเสาร์ค่า เร็วกว่าที่นัดไว้หนึ่งวันค่า :))))) ขอบคุณมากๆนะคะ คุณ : Little Pink Hat >>โดยส่วนตัวเขียนฉากสวีทไม่เก่งเลยค่ะ ชอบแบบเถียงกันมากกว่า 555 ช่วงหลังนี้ทรมานจขกท.เหมือนกันค่ะเพราะน้อยหน่าจะเจอศึกหนักแน่นอน (แอบบอก) ดังนั้นช่วงนี้น้ำหวานขึ้นให้รีบตักค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่อ่านแล้วอมยิ้ม จขกท.ก็อมยิ้มกับคอมเม้นต์เช่นกันค่ะ :) คุณ : N_Foxtrot >>ตอนนี้ไม่แน่ใจว่ายังน่ารักอยู่อีกไหม แต่ตอนหน้าน่ารักแน่นอนค่า :) ขอบคุณมากๆนะค้าที่ติดตามกัน ดีใจมากค่ะ:) ตอนหน้าจะหวานแบบลืมแผนร้ายกันไปก่อน ดังนั้นติดตามกันด้วยนะค้า ขอบคุณค่า :)))  (นี่ก็แผนล่อผู้อ่านค่ะ ฮ่าๆ) จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 21:57:54

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนนี้ เครียดดีครับ อ่านและลุ้นระทึกตลอด ยางทีก็เชียร์เจนภพ งานเข้าจริงๆ บางครั้งก็หันมาเห็นใจน้อยหน่า ส่วนตัวคิดว่าคุณ: Chanuikarn ทำถูกแล้ว (ที่จริงต้องบอกว่าเขียนถูก^^..) ที่ให้เจนไม่ทำอะไรหนูน้อยหน่า มากไปกว่านั้น เพราะมันจะขัดกับบุคคลิกภาพของเขาที่วางเอาไว้ตลอดมา ซึ่งเป็นคนสุภาพเสมอมา และอีกอย่างถ้าทำแบบนั้นจริงๆ(ปล้ำ)ก็จะเป็นไปตามสมัยสากลนิยม ที่เห็นครั้งใดก็ทำให้ส่ายหน้าด้วยความหน่าย..... ^_^.. และการดื่มแบบนี้ คงไม่สามารถทำให้เจนภพขาดความยับยั้งชั่งใจได้แน่ จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 14:39:16

ความคิดเห็นที่ 4 เย้ รีบเข้ามาอ่านเลยค่ะ ตอนหน้าลุ้นๆ ว่าทั้งคู่จะกลับมาคืนดีกันยังไง เจนจะไปง้อแบบไหน.. ว่าแต่คุณนุ่น นี่ฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียดนะคะ หรือจะฤๅษีแปลงสารดี นางเอกแค่บอกว่าอาเจียน ท้องไม่ค่อยดี ดันตีความไปซะคนละเรื่อง มีอะไรแอบแฝงอะเปล่าตัว.. รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 16:18:22