กับดักรักสองโลก 1.

.
.


จะเป็นอย่างไรเมื่อพรายสาวครึ่งมนุษย์ครึ่งมัจฉา(ปลา)ผู้เป็นดั่งเทพธิดาบนท้องฟ้า ถูกนำมาประมูลให้กับมนุษย์ผู้หนึ่งที่ซื้อนางไปเพียงเพราะพิสูจน์ความจริงว่าทุกสิ่งเป็นแค่เรื่องหลอกลวง...



1.

ณ มหาสมุทรอันไกลโพ้น ดินแดนประหลาดตาที่มนุษย์ทั่วไปไม่เคยกล้ำกลายเข้าถึง ด้วยท้องน้ำกับแผ่นดินแยกแบ่งครึ่งไว้แค่เขตกั้นบางๆ เมื่อดำดิ่งลึกลงใต้สายธารยังมีแหล่งอาศัยของเหล่าภูตพรายที่ไม่มีใครบนโลกใบนี้เคยประสบพบเจอมาก่อนตั้งแต่ครั้งโบราณกาล เปรียบดังความเชื่อเรื่องเล่าขานต่อกันมาเท่านั้นจากยุคดึกดำบรรพ์


เรื่องเล่าใดๆ ที่นำขึ้นต้นว่ากาลครั้งหนึ่งมันคงเนิ่นนานพอดู บางสิ่งบางอย่างที่กล่าวถึงไม่อาจจำแนกแยกเน้นประเภทได้ จะเรียกมนุษย์คงไม่ใช่ จัดเป็นผีพรายคงไม่เชิง เวียนว่ายตายเกิดอยู่ในธารากว้างใหญ่ไพศาลช่วงที่ลึกที่สุดของมหาสมุทรแถบขั้วโลกเหนือ


ครึ่งบนดุจดังมนุษย์ธรรมดาแต่ความงดงามราวเทพธิดาบนท้องฟ้าถ้าได้พบพาคงหลงเสน่หาต้องมนต์ ครึ่งล่างที่เหลือโบกสะบัดสรีระดึงร่างกายแหวกว่ายคล้ายหางปลา เกร็ดเขียวมรกตเหลือมสลับอมฟ้าเงาประกายระเรื่อในน้ำทะเลสีคราม


ไม่ว่าจะภพใดในสามโลก ทั้งสวรรค์ มนุษย์ และบาดาล ยังคงมีกฏเหล็กข้อห้าม ตั้งขึ้นเพื่อควบคุมพวกพ้องในบริวารให้อยู่กับวงแคบที่วางไว้แต่เมื่อต่างทางความคิด กฏมีไว้เพื่อแหก ธรรมชาติมีไว้เพื่อฝืน สิ่งไม่ควรจึงกลับกลายเป็นลักลอบ แม้เสียงห้ามปรามคอยกระตุ้นเตือนร้องขอ แต่ความดื้อรั้นครอบงำให้ทำตามใจนอกคอก ต่อต้านไม่ฟังคำใดๆ


“คุณหนู ประเดี๋ยวจ้าวสมุทรทราบเรื่องจะโดนลงทัณฑ์เอานะเจ้าคะ”


“เจ้าไม่ฟ้อง เราไม่เอ่ย ท่านพ่อจะรู้ได้อย่างไรเล่า”


นีลาน่า.. พรายสาวครึ่งมนุษย์ครึ่งมัจฉา ว่ายเวียนสะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบก ดีดกายาเล่นฟองคลื่นตามผิวน้ำที่ยังหลงเหลือก้อนน้ำแข็งขาวโพลนบนผืนมหาสมุทรในเขตแดนหนาว ซึ่งพื้นที่นี้ห่างไกลถิ่นอาศัยจนล้ำแดน ผู้ติดตามถึงกับร้อนรนในอก เกรงความลับรั่วไหลถูกเปิดโปง มีข้อหาขัดคำสั่งเป็นตราบาปติดตัว ต้องรับผิดมหันต์อย่างไม่มีทางหลีกหนี


ด้วยสิทธิ์การเป็นบุตรสาวสุดท้องของจ้าวแห่งท้องน้ำ นีลาน่าจึงไม่มีความยำเกรงต่อเสียงห้ามปรามที่แฝงไว้ด้วยความห่วงใย แม้คำเอ่ยอ้างจะเน้นย้ำถึงบิดาผู้ทรงอำนาจยิ่งใหญ่ก็ตาม และด้วยความงดงาม สดใส เมื่อแย้มยิ้มปรากฏให้เห็นความไร้เดียงสา มองทุกอย่างแง่ดี ทำให้ข้ารับใช้ยอมถวายความภักดี ขัดใจไม่ลง


ถึงแม้เหล่าภูตพรายเฉกเช่นนีลาน่าจะมีอายุยืนยาวหลายร้อยปี แต่อายุขัยของการแบ่งเขตเวลายังคงมีกำหนดไว้ไม่ต่างกัน เทียบโลกมนุษย์นับการเจริญเติบโตเริ่มหนึ่งขวบปี เป็นสอง เป็นสาม ไล่ตามลำดับ โลกบาดาลก็ไม่ต่างแต่หากยาวนานกว่านั้นเมื่อตั้งต้นนับเทียบคือหลายสิบปี ในช่วงวัยของนีลาน่าจึงยังคงความงดงามไม่ต่างจากเด็กสาวแรกแย้ม อยากเรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ๆ โดยไม่ต้องการให้ใครบังคับกะเกณฑ์


ด้วยบรรยากาศยามเช้าของแสงแดดรุ่งอรุณที่ส่องประกายให้ความสว่าง สัมผัสรับรู้อบอุ่น ทำให้นีลาน่าผู้ซึ่งเคยชินกับความเย็นเยือกของถิ่นที่อยู่อาศัย หลงใหลได้ปลื้มกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่เพิ่งค้นพบได้ไม่นาน ยามใดพรายสาวแหวกว่ายขึ้นพ้นสู่ผิวน้ำ นางจะขับกล่อมร้องเพลงจนเสียงหวานกังวานกึกก้องทั่วท้องมหาสมุทร สรรรพสิ่งมีชีวิตที่ได้รับสัญญาณเกิดความสุขสราญ เคลิบเคลิ้ม ราวโดนสะกด ไม่ว่าจะด้วยร่ายเวทย์เสกใส่หรือจงใจเล่นกลใดๆ เสียงใสของนางช่วยบันดาลให้สิ่งที่เหี่ยวเฉาใกล้ตายละแวกนั้นกลับฟื้นคืนชีวาอีกครั้ง


แต่ทว่าความงดงามเหล่านั้น แม้จะช่วยสร้างโลกให้มีสีสันขึ้นมาเพียงใด ในทางตรงกันข้ามความน่ากลัวและร้ายกาจกลับแฝงอยู่ในจิตใจอ่อนโยน ภูตพรายอย่างนางดำรงชีวิตด้วยเลือด หนึ่งคืนในรอบปีต้องมีการสังเวยชีวิตเกิดขึ้นถ้าหากพ้นผิวน้ำ นี่จึงเป็นกฏข้อห้ามเด็ดขาดไม่ให้อมนุษย์ภูตพรายตนใดล้ำแดนเส้นกั้นโลก


“คุณหนู กลับเถอะเจ้าคะ เราออกมาไกลเขตหวงห้ามนานแล้วนะเจ้าค่ะ”


แววตาดำขลับสั่นไหว แสดงออกอย่างเกรงกลัวต่อความผิดคล้ายติดร่างแหยอมจำนน ผู้ติดตามรับใช้ยังคงล่องลอยโบกสะบัดหางแกว่งไกวอ้อยอิ่งวนรอบโขดน้ำแข็ง ส่งสายตาละห้อยยังนายหญิงที่ทำหูทวนลมไม่รับฟังเสียงอ้อนวอน


นาจา.. ข้ารับใช้ผู้ภักดีมีหน้าที่เปรียบดั่งผู้ดูแล คอยอบรมสั่งสอนนีลาน่า ตามบัญชาจ้าวสมุทรที่แต่งตั้งให้แบกรับหน้าที่สำคัญ ด้วยความใจอ่อนขี้สงสารนางจึงยอมสยบต่อทุกการกระทำที่นายหญิงต้องการ ถึงแม้จะมีความผิดมหันต์ก็ตาม


“เจ้าอย่าหวาดระแวงไปหน่อยเลยนาจา ใช่ว่าพวกเราจะไม่เคยมาถิ่นนี้”


เสียงหวานเอื้อนเอ่ยพาร่างกายงดงามสะบัดหางพ้นเหนือน้ำ นั่งพักพิงบนผืนน้ำแข็งขนาดใหญ่กลางท้องน้ำสีฟ้าครามรสชาติดุจเกลือ คลอเสียงใสฮัมเพลงอย่างอารมณ์สุนทรี เอียงกายส่องสะท้อนผิวน้ำราวกระจกเงาพินิจความงามบนใบหน้า เรือนผมดุจแพรไหมยาวสยาย พลิ้วไสวออกม่วงเข้มโทนดำขำสวยงาม มือเรียวยาวระหว่างนิ้วเผยผังผืดเป็นแพฟ้าอมเขียวใสดังลูกแก้วขึ้นเหลือมเงาวาวสีสันคล้ายส่วนหางที่โบกสะบัดตีฟองคลื่นกระจายเต็มพื้นที่ ผิวกายผุดผ่องขาวใสราวไข่มุข เปล่งประกายรับกับแสงแดดเกิดเงาสะท้อนคล้ายเกาะเกร็ดเป็นสีเงินแพรวพราว


“นาจา เจ้าว่าหนทางเบื้องหน้าที่มองเห็นร่ำไรจะเป็นเช่นไรกัน”


ดวงตากลมโตสดใส นัยน์ตาสีฟ้ามรกต เบือนมองเบื้องหน้าฝั่งแผ่นดินทอดยาวไกลสุดสายตาที่ไม่เคยมีภูตพรายตนใดย่างกายออกไปยังอีกโลกที่แตกต่าง ความอยากรู้อยากเห็นยังคงเวียนวนอยู่ในจิตตั้งมั่น หวังไว้สักวันคงต้องหาหนทางพิสูจน์สิ่งที่คาค้างขับข้องใจ


“คุณหนู อย่าได้ใส่ใจโลกเบื้องบนเลยนะเจ้าคะ มีแต่สิ่งอันตรายร้ายกาจมากมาย เปลืองเวลาให้คิดถึง ข้าว่ากลับเข้าเขตแดนดีกว่า เราออกมานานเกินไปแล้วนะเจ้าค่ะ”


คำห้ามปรามที่เอ่ยราวทุกสิ่งอย่างยังโลกอีกใบแฝงไว้ด้วยสิ่งเลวร้าย ข้ารับใช้ผู้ภักดีอุปโลกน์ขึ้นโดยที่นางเองยังไม่เคยสัมผัสเรื่องจริง ข้ออ้างเป็นเพียงสิ่งบอกเล่าของพวกพ้องที่สืบต่อกันมาเท่านั้น แต่ถึงแม้การอวดอ้างฟังดูน่าสะพรึงกลัวเพียงใด นีลาน่ายังคงเคลือบแคลงสงสัยไม่ลดลา


++++


ลึกลงใต้ท้องมหาสมุทรดินแดนลับแล มีเพียงภูตพรายจำพวกเดียวกันเท่านั้นที่อาจมองเห็น สายตาแววใสราวลูกแก้วมรกตกลมโต เปิดเนตรมองทะลุภาพลวงที่ถูกปรุงแต่งขึ้นโดยจ้าวสมุทร เพื่อปกป้องเขตแดนจากภัยมืดรอบด้าน ประตูมิติถูกเปิดให้นางพรายว่ายผ่านเส้นกั้นระหว่างโลกเข้ายังถิ่นอาศัยอย่างง่ายดาย


“เจ้าแอบล้ำแดนเขตกั้นออกไปอีกแล้วหรือ นีลาน่า”


เสียงห้าวหาญ หนักแน่น ของพรายบุรุษร่างกายกำยำ เปี่ยมพลังความแข็งแกร่งที่ปรากฏชัดเจนด้วยสายตาทอดผ่าน เอ่ยทักพรายสาวที่ตนเฝ้าหลงใหลในความงดงาม หวังสานสัมพันธ์เกี่ยวดอง คว้าสิ่งหมายปองไว้มาอยู่เคียงคู่กาย


ไฮโรเทน.. บุตรชายหนึ่งเดียวของมิตรสหายที่นับเป็นเพื่อนแท้เพื่อนตายกับจ้าวสมุทร คอยเฝ้าติดตามพรายสาวนีลาน่าทุกการเคลื่อนไหวไม่คลาดสายตา ด้วยแรงรัก หวงห่วง ถึงแม้เขาจะมีพรายสาวหลายตนตกหลุมรักหัวปักหัวปรำแต่ไม่มีพรายนางไหนครอบครองใจเขาได้เช่นนีลาน่าอีกแล้ว


นีลาน่าหยุดเคลื่อนที่กะทันหัน เอี้ยวกายกลับ ปลายตามองยังพรายบุรุษที่ส่งยิ้มหยาดเยิ้ม ทว่าในความหวานหยดนั้นแฝงอาบด้วยยาพิษ แสดงให้เห็นรอยเจ้าเล่ห์เพทุบายรู้เท่าทันความผิดที่นางก่อไว้ นีลาน่าจึงทำได้แค่อึกอักหลบเลี่ยงสายตาพราวคู่นั้นให้พ้นการถูกไต่สวน


“เอ่อ.. เจ้ามาแต่ใดไฮโรเทน”


“ข้าอยู่ตรงนี้นานแล้ว ตั้งแต่เจ้าขึ้นไปขับกล่อมเพลงให้นกให้ปลาฟังนั่นล่ะ”


“คือ.. ข้า..”


นีลาน่าจิตใจสั่นสะเทือนไม่อาจหาทางต่อกรกับน้ำเสียงเย้ยหยันที่จับทางไว้หมดจนตันไร้ทางออก หาคำแก้ต่างไม่เจอแม้ซักประโยคเดียว


“อย่าหวั่นไปเลยนีลาน่า ข้าจะเก็บความลับของเจ้าไว้ให้มิด ไม่ปริปากบอกใครหน้าไหน ข้าสัญญา”


ไฮโรเทนกระหยิ่มย่องมาเหนือเมฆ กุมความลับของพรายสาวหวังงัดไม้ตายออกมาใช้ยามจำเป็นเมื่อถึงเวลานั้น ในความเฉลียวฉลาดและเหลี่ยมจัด พรายบุรุษเตรียมการณ์ทุกสิ่งล่วงหน้าเสมอ


“ข้าเชื่อ.. เจ้าคงไม่ผิดคำสัตย์ไฮโรเทน ข้าขอลา”


“ตามแต่ประสงค์เจ้า นีลาน่า”


ยิ้มเหยียดปรากฏส่งให้ พาพรายสาวสั่นไหวเหมือนตนเองตกเป็นลูกไก่ในกำมือ ด้วยรู้นิสัยกันดีถึงกิตติศัพท์ร้อยเล่ห์ที่ไม่มีพรายหน้าไหนเทียบเท่า ถ้าเปรียบดังการประชันแข่งขัน เขายังคงครองแชมป์ชนะเลิศไม่แพ้ใครตนใดในโลกบาดาลแห่งนี้    


นีลาน่าหันหลังตีจากรอยยิ้มร้อยเล่ห์ พลิ้วหางกระพือตามท้องน้ำด้วยใจไม่เป็นสุข ยังคงหลงอยู่ในหลุมความกังวลจนทุกข์ข่มตรมใจ ข้ารับใช้ผู้ติดตามไม่แพ้กันหาหนทางแก้ไขกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นใหญ่หลวงครั้งนี้


“คุณหนู ข้าว่าเราไปยอมรับกับจ้าวสมุทรตรงๆ ดีกว่าไหมเจ้าค่ะ”


“นี่นาจา เจ้าหวาดกลัวจนขึ้นสมองไปแล้วหรือไรกัน”


แม้วาจาเปรียบดังหาญกล้า ภายในใจกลับระส่ำไม่เป็นจังหวะหนักหนากว่าผู้ติดตามหลายร้อยเท่านัก เหตุเพราะนางรู้ซึ้งถึงจิตใจผู้เป็นบิดา คำสั่งตั้งไว้ห้ามขัดขืน ถ้าฝืนทำ ไฟโกรธเคืองคงลุกท่วมมหาสมุทรราวเทน้ำมันราดรดกองเพลิง ไม่ว่าจะพรายหน้าไหน ยศฐาบรรดาศักดิ์ยิ่งใหญ่เพียงใด ไม่มียกเว้น


“นีลาน่าน้องรัก ท่านพ่อเรียกหา”


เจ้าตัวสะดุ้งร่าง กระพือหางงาม หันขวับยังต้นทางที่ทักทาย น้ำเสียงเย็นเยียบเช่นนี้ยังจำได้แม่นยำคงเป็นอื่นไม่ได้ นอกเสียจากพี่น้องร่วมสัมพันธ์สายเลือดคลานตามกันมา


อียาน่า.. นางพรายผู้พี่ รับหน้าที่ตามคำสั่งจ้าวสมุทร ออกตามหาน้องสาวอย่างเร่งด่วน คงมีเหตุร้ายเกิดขึ้นผู้เป็นบิดาถึงดูขุ่นเคืองโกธา แม้เป็นพี่น้องท้องเดียวกันในความริษยายังคงมีมาให้เจอะเจอ อียาน่าแอบเก็บกดข่มใจที่พวกพ้องทั้งหลายต่างให้ความใส่ใจกับนีลาน่านางพรายผู้น้องมากกว่าตน ทำให้นางรู้สึกคล้ายตนเองถูกทอดทิ้งไร้ซึ่งผู้ใยดี แต่ทางแก้ของอียาน่ามีเสมอ


เพราะน้องสาวในไส้ผู้ดื้อรั้นชอบทำตัวขวางโลกกับทุกสิ่งที่เสมือนกฏเหล็กกำหนดไว้ อียาน่าจึงใช้จุดอ่อนนี้สร้างภาพความดีทำในสิ่งตรงกันข้ามเพื่อดึงดูดให้ตนเองเป็นที่น่าสนใจ ถึงแม้ผู้ใหญ่จะเคยหมั้นหมายอียาน่ากับไฮโรเทนให้สมรสกันเมื่อถึงเวลาอันเหมาะสม แต่อียาน่ารู้ดีว่าพรายบุรุษที่นางมีใจให้ หลงรักพรายผู้น้องของตนอย่างยอมเปิดเผย เรื่องพิธีมงคลจึงเหมือนฝันล่องลอยไกลสุดเอื้อมถึง นี่คงเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้นางเกิดริษยาน้องในไส้ตนเอง


“ท่านพ่อเรียกหาข้าด้วยประการใดเล่า อียาน่า” น้ำเสียงสั่นเครือระแวงความผิด


“ตามข้ามาเถอะ เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง”


พรายสาวไม่พูดพร่ำทำเพลง โบกสะบัดหางระเรื่อไล่ตามกันไปติดๆ โดยไม่ทราบสาเหตุของการเรียกพบ ระหว่างเดินทางนีลาน่าคิดไปต่างๆ นานา ความลับที่นางลักลอบขึ้นสู่ผิวน้ำคงถูกเปิดโปง จิตใจพะวงถึงบทลงโทษจะร้ายแรงประการใด สารพัดวิธีโหดร้ายที่วนเวียนในความคิด นางถอนใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าคงต้องหาคำแก้ความผิดที่ก่อไว้ให้ลดน้อย จากหนักให้กลายเป็นเบาเท่าที่ความสามารถจะทำได้


ภาพเบื้องหน้าที่ผ่านกระทบสายตากลมโตของนีลาน่า เปรียบดังความน่ากลัวอันยิ่งใหญ่ที่นางอยากหนีหายไปให้ไกลสุดหล้า ชีวิตนางคล้ายแขวนอยู่บนเส้นด้ายขยับเคลื่อนไหวเพียงนิดคงล่วงหล่นลงหุบเหวมหึมา


“มาแล้วหรือ ลูกสาวข้า”


เสียงก้องคำรามดังราชสีห์ข่มขวัญ ส่อแววฉุนเฉียวจนคนฟังจับความรู้สึกสัมผัสได้ ร่างกายงดงามสั่นระริกหลบสายตาผู้เป็นบิดาจนออกพิรุธ นีลาน่าค่อยๆ เวียนว่ายขยับหางเคลื่อนที่เข้าหาจ้าวสมุทรผู้ครองเมือง สายตาสั่นรัวหลุบต่ำมองพื้นน้ำเบื้องล่างไม่อาจส่งสายตาสู้ความดุดันน่าเกรงขาม


“ท่านพ่อเรียกหาลูก มีธุระประการใด”


“ทำไมเจ้าถึงทำกับข้าแบบนี้ นีลาน่า”


ไตรตรอน.. จ้าวแห่งท้องสมุทรผู้มีร่างกายใหญ่โตสูงกว่าพรายธรรมดาถึงสองเท่า ผมยาวเทียบหนวดเคลาขาวเฟิ้มดูมีสง่าผ่าเผย ถือตรีศูลฉมวกสามง่ามเป็นอาวุธทรงอำนาจคู่กาย สามารถเนรมิตเสกร่ายสายฟ้าและพายุให้สำแดงเดช อิทธิฤทธิ์ทุกสิ่งอยู่ภายใต้ขอบเขตอำนาจ ถือความยิ่งใหญ่เป็นที่สุดแห่งโลกบาดาลนี้ พรายเฒ่าที่มีอายุกว่าหลายพันปี ส่งเสียงพิพากษาก้องดังจนผู้กระทำผิดสลดวูบหน้าซีดขาว คล้ายตกเป็นจำเลยถูกไต่สวนคดีความ


“คือ.. ลูก..” น้ำเสียงสั่นเครือก้มหน้ารับผิด


“ท่านพ่อ.. โปรดลงโทษลูกเถิดที่ไม่ดูแลนีลาน่าให้ดี ไม่ว่าความผิดของน้องจะยิ่งใหญ่สักเพียงไหน ลูกขอรับแทนทั้งหมด”


อียาน่ากระพือหางสีมรกตเข้ม ผมแดงยาวสยายตามคลื่น เคลื่อนกายสะบัดว่ายเอ่ยปากช่วยเหลือแสดงสปิริตในความเป็นพี่ที่แสนดี ไม่ต่างจากนาจา ข้ารับใช้ผู้ภักดีแม้นางเองรู้ดีเวลานี้ไม่เหมาะที่ผู้ต่ำต้อยจะเสนอตัวออกความคิดเห็น แต่ความผิดสมควรอยู่กับนางที่ฝืนทำตามแต่ใจนายหญิงเจ้าอารมณ์โดยไม่มองผิดชอบชั่วดี


“ข้าเองที่ผิดท่านจ้าวสมุทร ลงโทษข้าเถิดเจ้าค่ะ”


“พวกเจ้าก็เข้ามาร่วมรับฟังเรื่องด้วยกันทั้งหมดทีเดียว จะได้ตัดสินให้จบไป”


เสียงทรงอำนาจพาลหัวใจดวงน้อยของนีลาน่าแทบแตกสลาย ความผิดมหันต์ที่ก่อน่าจะเป็นนางผู้เดียวที่สมควรรับโทษ เหตุใดถึงเต็มใจรับทัณฑ์บนแทน จากหนึ่งต้องโดนเป็นสามทั้งที่ไม่สมควรมีใครเกี่ยวข้อง


“ไม่นะท่านพ่อ ลูกผิดเองทั้งหมด พี่อียาน่า กับนาจา ไม่มีเอี่ยว”


“ถ้าเจ้าบอกข้าแต่แรกก็หมดเรื่องนีลาน่า ทำไมต้องให้สหายข้าเป็นผู้ส่งข่าว เจ้าเป็นลูกข้า มีอะไรก็บอกกันตรงๆ ได้มิใช่หรือ”


ถึงคราวเคราะห์แน่แท้ เรื่องอัปยศรู้ถึงหูมิตรสหายของท่านพ่อ ป่านนี้ทั่วท้องสมุทรคงรู้เรื่องราวหมดสิ้นทุกตนพราย โทษของนางคงหนักมหันต์อาจถึงขั้นโดนเนรเทศออกจากเขตแดนเป็นแน่ นีลาน่าได้แต่ร้อนตัวจนเนื้อเต้นพล่านไม่เป็นสุข


“ลูก.. ไม่ได้ตั้งใจแม้แต่น้อยเลยท่านพ่อ”


“จะให้ข้าจัดการเรื่องนี้อย่างไร”


“ลูกผิดไปแล้วท่านพ่อ” น้ำเสียงสลดเปิดเผย เลี่ยงการปะทะสายตาดุดัน


“ถ้าเจ้ารักกับไฮโรเทน ก็บอกกับข้ามาตรงๆ ข้าจะได้จัดงานมงคลให้เจ้าสมหวังเสียทีลูกข้า”


นางพรายทั้งหลายส่งสายตาตะลึงงันไม่แพ้กัน มองยังจ้าวสมุทรเบื้องหน้าที่หัวเราะร่าชอบอกชอบใจยกใหญ่ ราวกับสมหวังในสิ่งที่เคยหมายมั่นไว้ ถึงแม้ไม่ใช่บุตรผู้พี่ที่เคยตั้งเรื่องไว้แต่แรก แต่ถ้าเป็นบุตรสุดท้องพรายเฒ่ากลับยินดีปรีดายิ่งเช่นกัน ถึงอย่างไรก็คิดเกี่ยวดองเป็นเครือญาติกับตระกูลเพื่อนสหายเพิ่มประสิทธิภาพสายสัมพันธ์ไม่เปลี่ยนแปลง


“ท่านพ่อ ใครบอกท่านเช่นนี้!”


นีลาน่าไม่ต้องเสียเวลาเดาเรื่องราวให้ยุ่งยาก แต่เอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ แค่คำพูดในประโยคเอ่ยชื่อพรายบุรุษเจ้าเล่ห์ทำให้นางรับรู้ได้ทันที รอยยิ้มอาบยาพิษที่นางหวั่น เริ่มเล่นงานเข้าให้แล้วตามอย่างคิดไม่มีผิด


“ไฮโรเทนบอกรักกับเจ้าเนิ่นนานแล้ว ตระกูลโน้นเลยอยากสู่ขอแต่งเจ้าโดยเร็วนีลาน่า”


สายตาดุดันแปรเปลี่ยนเป็นเอ็นดู หว่านล้อมจิตใจห้าวหาญให้จำยอม เนื่องจากวันข้างหน้าอาจมีอะไรเปลี่ยนแปลงถ้าไม่ด่วนตัดไฟแต่ต้นลม สิ่งที่ไตรตรอนหวาดกลัวกำลังคืบคลานมาใกล้เต็มที


“ท่านพ่อ ลูกว่าลองถามความสมัครใจกับนีลาน่าดูก่อนไม่ดีกว่าหรือ ลูกเกรงว่า..”


“เจ้าไม่เห็นด้วยหรืออียาน่า”


“มิได้ท่านพ่อ ลูกเกรงว่าน้องจะไม่เต็มใจ”


ในน้ำเสียงหวังดีแฝงไว้ด้วยความเคียดแค้น สิ่งที่อียาน่าพยายามทำทุกอย่างก็เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ แต่ถึงเวลานี้กลับผิดแผนไปเสียทุกอย่าง ที่นางสร้างมาพังทลาย ขนาดหาอุบายสร้างลู่ทางให้พรายผู้น้องทำผิดกฏเมืองเพื่อหวังถูกโทษทัณฑ์โดนเนรเทศให้พ้นทาง กลับกลายเป็นส่งเสริมให้ยิ่งเร่งพรากของรักไปจากอกนางจนได้


“งั้นเจ้าก็เห็นด้วยกับข้าใช่หรือไม่อียาน่า”


“เอ่อ.. ลูกเห็นด้วย”


“งั้นก็ให้เป็นไปตามนั้น”


“ไม่ได้นะท่านพ่อ! ไหนท่านเคยบอกยกพี่อียาน่าให้ไฮโรเทนหมั้นหมายกันแล้ว ก็ต้องตามนั้นมิใช่หรือ ทำไมถึงดึงลูกไปเกี่ยวข้องด้วย”


น้ำเสียงใสตวาดความไม่พอใจใส่ นึกโกรธอยู่ในใจได้แต่ตะโกนด่าทอ ไฮโรเทนร้ายกาจ ไม่มีผู้ใดล้ำความเจ้าเล่ห์เพทุบาย หมายจบการกิจตรงนี้เมื่อใด คงได้จับเข่านั่งเจรจาให้รู้แจ้งกันถึงความต้องการของแต่ละฝ่าย


“ใช่ ข้าเคยลั่นวาจาไว้ แต่ในเมื่อไฮโรเทนเสนอเอง แล้วอียาน่าก็มิขัด งั้นข้าก็ตกลงตามนี้ นาจา..”


“เจ้าค่ะ”


“เจ้าไปเตรียมการงานสมรสของนายหญิงเจ้าให้เรียบร้อย คืนเดือนเพ็ญจะมีงานมงคลเกิดขึ้น”


“ไม่นะท่านพ่อ!”


ร่างงามระหงส์โบกสะบัดตามหลังจ้าวสมุทร แต่หมดหนทางติดตาม ไตรตรอนเดินทางเร็วดั่งพายุพาดผ่านหายวับไปกับตา วาจาศักดิ์สิทธิ์เมื่อเอื้อนเอ่ยแล้วคงยากที่จะดื้อรั้นไม่ปฏิบัติตาม นีลาน่าได้แต่โทษตัวเอง ความผิดที่นางก่อถ้าบอกความจริงต่อให้โดนเนรเทศออกจากโลกบาดาลยังดีกว่าถูกมัดมือชกให้แต่งสมรสทั้งที่นางยังไม่เคยได้สัมผัสคำว่ารักแท้แม้ซักเสี้ยวเดียว..


++++

โปรดติดตามตอนต่อไป

แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 55 23:15:51

แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 55 11:26:22

แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 55 17:11:14

แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 55 16:54:18

จากคุณ	: มาโซคิส
เขียนเมื่อ	: 28 ต.ค. 55 09:49:24