ความคิดเห็นที่ 1 “เอ็งต้องรอเวลา จนกว่าน้ำมนต์จะหมดฤทธิ์ไปเอง” “3-4 วันใช่ไหมพ่อ”   ปราบดาสั่นศีรษะ “3-4 เดือน” “อะไรนะพ่อ!? 3-4 เดือน ทำไมมันนานแบบนั้นล่ะ ไม่มีเร็วกว่านี้แล้วเหรอพ่อ แบบนี้ผมไม่ต้องเห็นผีทุกวันเลยหรือไงเนี่ย ผมไม่ไหวนะพ่อ”  ปราการเริ่มโอดโอย “ก็เอ็งเล่นโดนไปครึ่งค่อนขวดแบบนี้ ฤทธิ์มันก็ต้องติดทนนานหน่อยสิวะ” “งั้นแสดงว่า ผมต้องกลายเป็นคนเห็นผี ไปอีก 4 เดือน...โอ้แม่เจ้า...ไอ้ป้อมแย่แล้ว ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!”  ปราการตะโกนเสียงดังสั่นบ้าน เตยหอมจ่ายเงินค่าพวงมาลัยดอกดาวเรืองสีเหลืองสด และกำลังจะเดินไปขับรถมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน แต่พอหันจะเดินออกมาก็ไปชนกับต่อตวงเข้าอย่างจัง จนข้าวของที่ซื้อมาตกลงพื้นกระจัดกระจาย “เฮ้ย!...นี่เดินประสา...เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะน้องเตยห้อมหอม”  กำลังจะว่าว่าเดินประสาอะไร แต่พอเห็นหน้าคนเดินชนก็เปลี่ยนตัวเองเป็นประกัน พูดจาเคลมคู่กรณีซะหวานเจี๊ยบ “ก็เจ็บน่ะสิถามได้”  เตยหอมปัดฝุ่นตามกางเกง และหยิบข้าวของเก็บขึ้นมา ต่อตวงนั่งลงช่วยเก็บทำทีเป็นเก็บของอยู่แล้วเก็บพลาด มาจับโดนเอามือของเตยหอม ลูกไม้ยืนมองความเจ้าเล่ห์ของต่อตวงตาเขม่ง “หน็อย...ไอ้พี่ต่อแตน ดูมันบังอาจมาทำชีกอใส่เตย แบบนี้มันต้องสั่งสอน”  ลูกไม้หลับตากำลังจะพุ่งสมาธิเพื่อเข้าร่างน้องสาว แต่เจ๊รานีรั้งแขนเอาไว้ “อะไรเจ๊? มาจับฉันทำไมฉันรีบ” “หล่อนจะสั่งสอนพ่อหนุ่มคนนี้ยังไงยะ”  เจ๊รานีถาม “เดี๋ยวเจ๊ก็รู้เองแหล่ะน่า”  ลูกไม้เพ่งสมาธิอีกครั้ง เจ๊รานีกำลังเอ่ยทักอีกครั้ง แต่ลูกไม้ยกมือห้ามไว้  “เจ๊อย่าเพิ่งถาม คอยดูเองก็แล้วกัน”  รานีหุบปากฉับ และคอยดูอย่างเงียบๆ ชั่วอึดใจร่างของเตยหอมกระตุกนิดนึงแล้วหันหน้ามาจ้องต่อตวงด้วยท่าทางเอาเรื่อง “ปล่อยมือฉัน”  ลูกไม้ในร่างเตยหอมเอ่ยเสียงเย็นเยียบ ท่าทางเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้เป็นคนละคน “แหมน้องเตย พูดเพราะๆสิจ๊ะ นี่มันบังเอิญมือพี่ไปจับโดนมือของน้องเตยเฉยๆ พี่ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย”  ปากบอกไม่ตั้งใจแต่มือยังจับไม่ยอมปล่อย “ว่าแต่ ทำไมมือน้องเตยถึงได้เย็นเจี๊ยบแบบนี้ล่ะจ๊ะ อาการก็ออกจะร้อนหรือว่าน้องเตยหอมจะไม่สบาย ” “ฉันบอกให้ปล่อย” เธอย้ำ “ไม่เอาน่าอย่าอารมณ์เสีย อ้อ...พี่รู้แล้วน้องเตยคงจะเสียใจเรื่องน้องลูกไม้อยู่ก็เลยไม่สบาย โถน่าสงสาร ถ้าอย่างนั้นให้พี่ต่อพาไปหาคุณหมอ หรือจะให้พี่ต่ออยู่ปลอบใจก็ได้นะจ๊ะพี่ต่อยินดี”  ต่อตวงพูดเสียงหล่อ “จะปล่อยดีๆ หรือจะให้ปล่อยด้วยหมัด”  ลูกไม้กำหมัดแน่นเงื้อมือกำลังจะซัดลงไปที่หน้าต่อตวง ที่ยกแขนข้างหนึ่งเป็นกำบังกั้นหมัดเอาไว้ “เตย จะทำอะไรน่ะ”  ปราการร้องเรียกมาแต่ไกล ลูกไม้จึงลดหมัดลงและสลัดแขนออกจากมือของต่อตวง “ไม่ใช่เรื่องของนาย”  ลูกไม้ในร่างเตยหอมตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “เตยเป็นอะไรหรือเปล่า?” ปราการถาม “เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่รำคาญพวกผู้ชายชีกอ ที่ชอบป้อผู้หญิงแถวๆนี้”  เธอพูดพลางหันไปมองหน้าต่อตวงตาเขียวปัด จนต่อตวงชักจะหนาวๆร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูกว่าทำไมถึงได้ขนลุกกับท่าทางของเตยหอมนัก มันน่ากลัวแปลกๆ  “หมดเรื่องแล้ว ฉันไปก่อนแล้วกันนะ ไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆ เดี๋ยวจะมีเรื่อง”  พูดจบก็เดินออกไปทันที  ปราการหันมองต่อตวงที่ยืนยิ้มให้เขาอย่างไม่สะทกสะท้าน กับคำต่อว่าของเตยหอม แบบหมั่นไส้นิดๆ ด้วยรู้ว่านิสัยของต่อตวงเป็นอย่างไร เจ้าชู้ชีกอแค่ไหนถามสาวๆแถวนี้ย่อมรู้ดี “เจ๊ นี่ถ้านายป้อม ไม่เข้ามานะ ฉันคงได้ต่อยหน้าไอ้พี่ต่อไปแล้ว นึกแล้วก็เสียดาย ” “นี่ แต่เจ๊ว่านะนายป้อมสุดหล่อ เข้ามาห้ามก็ดีเหมือนกันนะหล่อนจะได้เลิกก๋ากั่น ลดความห้าวลงไปได้บ้าง ไม่ไหวเลยนะหล่อนน่ะ เป็นกุลสตรีแต่ดูสิ ทำตัวมาดแมนแฮนซั่มยิ่งกว่าผู้ชายซะอีก เอะอะก็จะชกหน้าเตะก้านคอ จะฟิตไปแข่งโอลิมปิกหรือไงฮะ” จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 12:23:41

ความคิดเห็นที่ 2 “อ้าวเจ๊ นี่คิดจะเปลี่ยนข้างหรือไงเนี่ย” “เปลี่ยนได้ก็ดีสิ”  เจ๊รานีแอบบ่นเบาๆ แต่ก็ไม่พ้นหูทิพย์ของลูกไม้ไปได้ “อะไรนะเจ๊” “เปล๊า เจ๊ไม่ได้พูดอะไรเล้ย”  เจ๊รานีเสียงสูง “เตย คุยกับใครอยู่เหรอ?”  ปราการเดินเข้ามาตอนไหนก็ไม่มีใครเพราะเงียบมากแม้กระทั้งเจ๊รานีก็ยังไม่รู้สึก “นายป้อม! นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ลูกไม้พูดอย่างตกใจ “ก็ตอนที่เธอยืนคุยอยู่คนเดียวนั่นแหล่ะ ตกลงเธอกำลังคุยอยู่กับใคร?”  ปราการหลิ่วตามองอย่างจับผิด “เปล๊า ฉันไม่ได้คุยอยู่กับใคร นายอย่ามาเดานะ” “ฉันไม่ได้เดา ก็ฉันเห็นกับตาสองตา ว่าเธอกำลังคุยกับใครสักคน”  ปราการมองไปทางเจ๊รานี “เอ๊ะ นายนี่ยังไงกัน บอกว่าไม่ได้คุยก็ไม่ได้คุยสินายจะมาคาดคั้นอะไรจากฉันนักหนาฮะ พูดกับนายแล้วปวดหัวฉันไปดีกว่า” ลูกไม้ก้าวขาจะเดินออกไป “แล้วผู้หญิงสไบเขียวที่ยืนอยู่ตรงนี้ เธอไม่พาเขาไปเหรอ ...ยายลูกไม้”  ลูกไม้หยุดเดินในทันทีหันขวับกลับไปหาปราการ เจ๊รานีเองก็อึ้งไปเหมือนกันไม่คิดว่าปราการจะมองเห็น “นายพูดอะไร ฉันเตยหอมต่างหาก ไม่ใช่ลูกไม้ สมองกลับรึไงฮะ” เธอยังไม่ยอมรับ “เธอจะโกหกใครก็ได้นะแต่ไม่ใช่ฉัน ถึงเธอกับเตยหอมจะหน้าเหมือนกันจนใครๆแทบจะแยกไม่ออกแต่ฉันแยกออก เตยไม่ใช่คนมุทะลุชอบใช้กำลังเหมือนเธอ ยายลูกไม้” ลูกไม้ได้แต่นิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกหันมองเจ๊รานีที่ยืนทำหน้าตาเหล๋อหรา “นี่ตัวเอง มองเห็นเค้าสองคนด้วยเหรอ”  เจ๊รานีถามเสียงหวาน “ครับ” “เป็นไปได้ยังไงที่อยู่ๆนายก็มองเห็นฉัน!” “นั่นสิจ๊ะสุดหล่อ แต่ก่อนไม่เห็นสุดหล่อจะมีท่าทีว่าจะมองเห็นพวกเขาเลยนะ” “เรื่องมันยาวน่ะครับ ไว้ผมจะเล่าให้ฟังทีหลัง แต่ที่ผมอยากรู้ตอนนี้ก็คือ ทำไมยายลูกไม้ถึงยังอยู่ที่นี่ แล้วทำไมถึงต้องสิงร่างเตยหอมด้วย” “ฉันไม่จำเป็นต้องบอกนาย” “นี่ยายลูกตาล เจ๊ว่านายป้อมสุดหล่อเนี่ย น่าจะช่วยหล่อนได้นะ ทำไมหล่อนไม่ลองเล่าเรื่องทั้งหมอให้เขาฟังล่ะ” “นายป้อมยามสามตาเนี่ยนะเจ๊ จะมาช่วยฉัน ช่วยให้วุ่นวายขึ้นล่ะไม่ว่า” “ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไง บางทีนายป้อมสุดหล่อคนนี้อาจเป็นคนที่เจ้าที่ทิวาพยายามจะบอกหล่อนก็ได้นะ” “เจ๊จะบอกว่า เนื้อคู่ฉันที่เจ้าที่พูดถึงคือนายนี่อย่างนั้นเหรอ?” “เจ๊ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ความรู้สึกเจ๊มันบอกน่ะ” “ฉันว่าความรู้สึกเจ๊คงพลาดแล้วล่ะ ฉันตีลังกายัน แพลงกิ้งยันกับเจ๊ได้เลยนะว่า ไม่-มี-ทาง” เธอชี้ให้เจ๊รานีอ่านที่ปาก “ว่ายังไงยายลูกไม้ เธอจะบอกฉันได้หรือยังว่าทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่ ไม่ยอมไปผุดไปเกิด ทั้งๆที่เธอก็ตายไปแล้ว”  พูดออกไปแล้วก็เพิ่งนึกได้ว่าพูดแรงไป  “ยายลูกไม้คือ ฉันขอ...” “นายไม่ต้องมาย้ำหรอกนะ ว่าฉันตายไปแล้ว นายคิดว่าฉันอยากตายอยากเป็นแบบนี้มากนักหรือไง เป็นวิญญาณร่อนเร่เป็นสัมภเวสีไม่มีที่อยู่ เดินไปทางไหนก็ไม่มีใครเห็นไม่มีใครสนใจ นายคิดว่าฉันภูมิใจมากนักหรือไง ฮึ...นายคงสมน้ำหน้าฉันล่ะสิที่ฉันตายๆไปซะได้ สมใจนายแล้วใช่ไหม ถ้าไม่รู้เรื่องอะไรนายก็อย่ามายุ่งเลยดีกว่า นายจะไปไหนก็ไปเรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้” “ฉันขอโทษ... ที่ฉันพูดตรงไปหน่อย ฉันก็แค่อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ฉันไม่ได้คิดแบบที่เธอว่าเลยนะลูกไม้ เธอรู้ไหมฉันรีบกลับมาที่นี่ทันทีที่รู้เรื่องการตายของเธอ ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองตอนที่เห็นรูปของเธอตั้งอยู่ที่ข้างโลงศพ ฉันใจหายเมื่อรู้ว่าจะไม่มียายลูกไม้จอมยุ่งอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว”  ลูกไม้นึกไม่ถึงว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากปราการคู่ปรับตลอดการอย่างเขา จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 12:30:03

ความคิดเห็นที่ 3 “สองคนหนึ่งผีคู่นี้ มันยังไงกันล่ะหว่า”  เจ๊รานีนั้นยืนมองทั้งสองสลับกันไปมา “นายไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี ใครก็รู้ว่าฉันกับนายเหม็นขี้หน้ากันแค่ไหน ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะรู้สึกอย่างที่นายพูดจริงๆ ไม่ต้องมาเสแสร้ง...ไปกันเถอะเจ๊เรายังมีเรื่องสำคัญต้องทำอีกเยอะ” “เดี๋ยว เธอยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นจนกว่าเธอกับเอ่อ...” “รานีจ๊ะ เจ๊ชื่อรานีสุดสวยจ้ะ” “ครับเจ๊รานี ...จนกว่าเธอกับเจ๊รานีจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันฟังก่อน” “ฉันไม่เล่า นายนั่นแหล่ะที่ต้องถอยไป นี่ฉันเป็นผีนะ นายไม่กลัวโดนฉันหลอกหรือไง”   ปราการหัวเราะหึๆ “ตอนเธอเป็นคนฉันยังไม่กลัว แล้วเป็นผีแค่นี้คิดว่าฉันจะกลัวหรือไง”  ปราการยิ้มอย่างท้าทาย “นายป้อมยาม!”  ลูกไม้ชักจะโมโห “หยุด หยุดทะเลาะกันได้แล้ว ...โอ๊ย คนสวยปวดหัว มีเรื่องกันตั้งแต่เป็นคนจนเป็นผีไม่เบื่อกันบ้างหรือไงยะ” “เจ๊ก็ดูนายนี่สิ กวนฉันอยู่ได้น่ารำคาญ” “เธอก็ไม่ต่างจากฉันนักหรอกยายลูกเหม็น” "นายป้อมยาม!"  เจ๊รานีถึงกับกุมขมับปวดหัว กับทั้งคนทั้งผีที่ยังเถียงกันไม่เลิก ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่คิดว่าสองคนนี้เป็นเนื้อคู่กัน “สงสัยความรู้สึกเราจะพลาดอย่างที่ยายลูกบอลว่าจริงๆแฮะ ...เฮ้อ คนสวยเซ็ง” เจ๊รานีส่ายหน้าปลงๆ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 12:32:20

ความคิดเห็นที่ 4 มารายงานตัว..ลงชื่อนะคะ.. อยากรู้จังว่าตอนที่นายป้อมยามกะยายลูกเหม็น..หวานนนน..ใส่กัน..จะเป็นยังไงหน๊อออ..รอ..ร๊อ..รอ.. จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 14:50:15

ความคิดเห็นที่ 5 มาต่อเร็วๆนะคะ รออ่านอยู่ค่า จากคุณ : กระดิ่งสีดำกับพระจันทร์สีเงิน (dark_smile) เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 15:25:23

ความคิดเห็นที่ 6 ในที่สุด นายป้อมยามก็เห็นยัยลูกเหม็นซะที ตัวช่วยมาแล้วนะจ้ะ เนื้อคู่ใช่อ่ะป่าว กิ้วๆๆ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 16:36:07

ความคิดเห็นที่ 7 ตามอ่าน หัวใจหมด ขอโผล่โพสหน้ากระดานซักวันค่ะ :p จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 10:02:19