ความคิดเห็นที่ 1 สัญญารัก...ลวงใจ [ ตอนที่ 14 ] The Promise Love... อะไรจะเกิด..ก็ต้องเกิด...               พอร์ชสีบรอนซ์เทาปราดเปรียวแล่นเข้ามาจอดยังลานจอดรถในคอนโดหรูแห่งหนึ่ง...หลังออกจากงานเลี้ยงเมื่อตอนค่ำวันนี้  อธิปรู้สึกแย่จนต้องไปนั่งดื่มที่ผับแห่งหนึ่ง เขาต้องหันไปพึ่งเครื่องดื่มมึนเมาและใช้เวลาให้หมดไปกับมันอย่างเปล่าประโยชน์ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เขาลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำได้  ยิ่งนึกยิ่งแค้นใจในโชคชะตาที่เล่นตลกกับหัวใจของเขาจนแทบบ้า                  “คุณ..คุณ นี่กุญแจครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ” พนักงานหนุ่มเอ่ยบอกอธิปทันทีที่จอดรถเรียบร้อยพร้อมทั้งคืนกุญแจรถให้ อธิปโบกมือเป็นสัญญาณให้พนักงานบริการขับรถประจำผับกลับได้ ชายหนุ่มรูปร่างสันทัดก้มศรีษะอย่างนอบน้อมไหว้อธิปที่มอบเงินค่าขับรถให้พร้อมทิปอีกจำนวนหนึ่ง พนักงานหนุ่มยิ้มออกมาอย่างดีใจเพราะสินน้ำใจที่ได้รับเป็นเงินจำนวนมากเอาการ                    “คุณอยู่ห้องไหนครับ ผมพาคุณไปส่งไหมครับ” พนักงานหนุ่มถามอย่างอาทรเพราะเป็นห่วงอธิปที่เมาจนทรงตัวแทบไม่อยู่ และเห็นแก่น้ำใจของอธิปที่มอบให้                    “ไม่เป็นไรน้อง ขอบใจ ไปเถอะ” ชายหนุ่มอ่อนวัยกว่ามีท่าทีลังเลเล็กน้อยแต่ก็ขอตัวกลับไปเพราะไม่อยากรบกวน อธิปหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ความรู้สึกมึนเมาเพียงเล็กน้อยไม่ได้ทำให้ร่างกายถึงกับไปไม่ไหวแต่อย่างใด ตอนนี้เขาแค่เพียงอยากจะหยุดอยู่นิ่งๆสักพักเพื่อพักผ่อนหัวใจที่กำลังเหนื่อยล้าเท่านั้น สักพักเสียงเคาะกระจกรถด้านที่อธิปนั่งอยู่  ก็ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นจากภวังค์                      “โอม...โอมคะ” สริน..ภรรยาที่เขาจำใจยอมแต่งงานด้วยเมื่อสี่ปีที่แล้วมายืนเคาะกระจกรถเรียกอยู่ด้วยสีหน้าเป็นห่วง  อธิปรู้ดีผู้หญิงคนนี้ที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาเป็นแม่ที่ไม่เลวเลยทีเดียวสำหรับลูกน้อยที่จากไป  หล่อนไม่ได้ผิดอะไรแต่ต้องมาอยู่กับเขาเพียงเพราะความมักง่ายของเขาที่ทำให้หล่อน..ท้อง                     อธิปยิ้มหน้าเครียดโบกมือให้สริน แล้วเปิดประตูรถออกมาด้วยอาการมึนเมาเล็กน้อยจนสรินต้องเข้ามาประคองเขาไว้                    “ทำไมคุณถึงดื่มมากขนาดนี้คะ”สรินพยุงร่างหนาของอธิปที่ทิ้งน้ำหนักลงมาทั้งตัวจนหล่อนถึงกับนิ่วหน้าเพราะแบกรับน้ำหนักเกือบไม่ไหว                    “ไม่มีอะไรหรอก ผมก็แค่ไม่สบายใจ” อธิปพูดตอบไปด้วยน้ำเสียงมึนเมาคล้ายจะเพ้อ ชายหนุ่มใช้แขนข้างหนึ่งโอบเอวสรินเอาไว้เพื่อช่วยพยุงร่างกายที่กำลังอ่อนล้าของตนเองไม่ให้หญิงสาวหนักเกินไป                    “ไม่สบายใจเรื่องอะไรคะ” สรินมีสีหน้าวิตกกังวล หล่อนนึกแปลกใจขึ้นมาครามครัน เพราะไม่ค่อยจะรู้เรื่องของเขามากนัก  ตั้งแต่อธิปย้ายกลับมาหลังจากลูกชายของหล่อนเสียชีวิตก็เหมือนความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองจะขาดจากกันไปโดยปริยาย  เหลือเพียงแค่รอเวลาที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะเอ่ยปากขอหย่าเท่านั้น                      สำหรับสรินหล่อนอะไรยังไงก็ได้ ทั้งที่ก็รู้ตัวว่าเริ่มหลงรักในความเอาใจใส่ของอธิปที่มีต่อตนเองและลูกอยู่ไม่น้อย แต่ขอเพียงเขาไม่หวนกลับไปหามินตราอีกต่อไป  หล่อนก็พอใจและพร้อมที่จะหย่าให้เขาอยู่แล้ว  ในเมื่ออธิปไม่รักหล่อนก็ไม่อยากจะแคร์แม้ในใจลึกๆแล้วจะรู้ว่าหล่อนแคร์เขามากเพียงใด..                    “มิน..เขา...เขาหมั้นแล้วกับคนอื่นผมมาไม่ทัน” สรินที่กำลังประคองอธิปกำลังจะพาขึ้นลิฟท์ไปยังห้องพักของเขาถึงกับหยุดชะงักทันที  หญิงสาวหันมามองหน้าอธิปอย่างตกใจ อธิปจับมือทั้งสองข้างของสรินไว้แน่นก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้หล่อน รู้สึกหูอื้อตาลายไปหมด                   “เรามาหย่ากันเถอะนะสริน คุณสงสารผมเถอะ..นะ” ดวงตาคมฉายแววเด็ดเดี่ยวแรงกล้าของอธิปเอ่ยอย่างเว้าวอนจนสรินถึงกับอึ้ง                   “หย่า...งั้นเหรอ" สรินน้ำตาคลอ ดวงตาเรียวคมสั่นระริก ในเสี้ยวหนึ่งของหัวใจหล่อนอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆอย่างไม่อายใคร                 “ใช่...หย่า... ผมขอร้อง ทำเพื่อผมสักครั้งได้ไหมสริน” อธิปยังคงเว้าวอน ด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ                  สรินไม่เคยนึกถึงเรื่องหย่ามาก่อนเหมือนกัน ในเมื่อหล่อนพรากอธิปมาจากมินตราได้แล้ว  เขาก็ควรจะเป็นของหล่อนตลอดไป แล้วทำไมถึงได้คร่ำครวญถึงนังเด็กผู้หญิงคนนั้นที่ยังมีความสุขกับใครคนอื่นได้อยู่ล่ะ...ไหนว่ารักอธิปนักหนาแต่กลับหมั้นกับคนอื่นภายในเวลาไม่กี่ปีเท่านั้น สรินรู้สึกว่าหล่อนพลาดไปอย่างนึกไม่ถึงเลยทีเดียว แต่เมื่อเห็นสีหน้าเว้าวอนของอธิปแล้วหล่อนก็ถึงกับใจอ่อนยวบทันที                  "แล้วฉันจะลองคิดดูก็แล้วกันนะ" สรินตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ วูบหนึ่งหญิงสาวเห็นแววปิติยินดีฉายชัดออกมาในแววตาของอธิปที่หม่นหมองอยู่เมื่อครู่ .................................................................................................................                     เวลาห้าทุ่มเศษ...วสุขับรถมาส่งมินตราที่คอนโด  ชายหนุ่มอารมณ์ดีมาตลอดทางจนมินตรารู้สึกดีไปด้วย อย่างน้อยหล่อนก็ได้ตอบแทนความรักและหวังดีของเขาด้วยการหมั้นหมายเป็นสัญญาต่อกัน  สองหนุ่มสาวเดินกุมมือกันมาตลอดทางจนถึงหน้าห้องพักของมินตราที่ตอนนี้หล่อนพักอยู่เพียงคนเดียว ส่วนรินลดาย้ายไปอยู่กับอรณีหลายเดือนแล้วเพราะตารางงานที่รัดตัวแน่นมากขึ้นจนลำบากกับการเดินทางไปมาทุกวัน                 “ดึกแล้วพี่ก้องกลับเถอะค่ะ” มินตราเอ่ยขอบคุณคู่หมั้นหนุ่มที่อุตส่าห์เดินขึ้นมาส่งหล่อนจนถึงหน้าห้องด้วยความเป็นห่วง แต่มินตราก็ต้องชะงักน้อยๆกับคำพูดของเขา                “ยังไม่อยากกลับเลย...ให้พี่เข้าไปดื่มชาสักถ้วยได้รึเปล่า”วสุอิดออดพลางจับมือมินตรายื้อไว้อย่างแผ่วเบา  มินตราที่กำลังจะเปิดประตูห้องเข้าไปถึงกับชะงักไปนิดหนึ่ง                “ไม่ดึกไปเหรอคะ ..พรุ่งนี้มีประชุมเช้าไม่ใช่เหรอ” มินตราหันหลังพิงประตูยิ้มออดอ้อนอ้างเหตุผลร้อยแปด พร้อมทั้งดึงมือวสุที่กำลังจับหล่อนไว้อยู่ออกอย่างเบามือ  คล้ายจะเป็นสัญญาณบอกให้เขากลับไปได้แล้ว แต่วสุกลับไม่เข้าใจ                  “ไม่อยากกลับ...อยากจะอยู่กับมินจนถึงเช้าทุกวันเลย” วสุก้มลงมาจะจูบที่ริมฝีปากหยักแดงบางนั้นของมินตรา  แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักไป  เมื่อมินตราเบี่ยงหน้าหลบสัมผัสจากเขา แววตาคมหม่นลงเล็กน้อยอย่างผิดหวังที่ถูกปฏิเสธ                   “อย่าเพิ่งเลยค่ะ..เพิ่งจะขอมินหมั้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง มันไม่ข้ามขั้นไปหน่อยเหรอคะ” มินตราช้อนสายตาขึ้นมองวสุ  แววตาระริกสั่นไหวแต่เด็ดเดี่ยวพอที่จะปฏิเสธคำขอจากเขา จนวสุอดตัดพ้อออกมาไม่ได้                  “กับพี่ไม่ได้แล้วกับคนอื่นล่ะ...มิน”วสุพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังพร้อมทั้งจ้องมินตราด้วยแววตาวูบไหว จนหล่อนเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง หล่อนจับอาการลังเลและน้อยใจของคนรักได้ว่าเริ่มจะผิดสังเกต                  “หมายความว่ายังไงคะ...พี่ก้องคิดอะไรอยู่” เมื่อตัดสินใจถามออกไปแล้วมินตราก็ยังนึกหวั่นใจเล็กน้อย นี่หล่อนเพิ่งจะรับหมั้นวสุไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง ทำไมเขาถึงพูดอะไรที่สื่อความนัยแปลกๆแบบนั้นออกมา                   “ก็..เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอกพี่คงคิดมากไปเอง” จู่ๆวสุก็หยุดคำพูดไว้เพียงเท่านั้น  พร้อมกับเปิดประตูให้มินตราเข้าห้องไป ส่วนตัวเองรีบหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว มินตราได้แต่มองตามอย่างงุนงงปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน .........................................                  คฤหาสน์โบราณสวยงามของตระกูลสิทธวรานันท์ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขาสูงสุดลูกหูลูกตาแถบชานเมืองกรุงเทพ ที่ซึ่งสรินเติบโตมาตั้งแต่ยังเล็กพรั่งพร้อมไปด้วยบิดามารดา ชีวิตของหล่อนแสนจะมีความสุข  ถ้าไม่เพราะบิดาของหล่อนทำเรื่องร้ายแรงให้เกิดขึ้นกับครอบครัว...ตอนนี้มารดาของหล่อนคงจะไม่มีสภาพแบบที่เป็นอยู่ในขณะนี้                 “เพิ่งกลับเหรอลูก” สิทธิ์  สิทธิวรานันท์... บิดาของสริน นั่งอยู่บนรถเข็นที่กำลังบังคับทิศทางให้ตรงมายังลูกสาวที่กลับเข้าบ้านมาอย่างเงียบเชียบ                 “คุณพ่อยังไม่นอนอีกเหรอคะ” สรินถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่ก็ยังเจือไว้ด้วยความเป็นห่วง  ถึงอย่างไรเขาก็เป็นบิดาผู้ให้กำเนิดที่มีอยู่เพียงคนเดียว  หล่อนไม่อยากจะหักหาญน้ำใจจนเกินไปนัก                   “กะว่าจะไปนอนแล้วเหมือนกัน แล้วลูกล่ะ ทำไมกลับดึกนัก” น้ำเสียงอาทรจากบิดา สรินรู้อยู่เต็มอกว่าแฝงไว้ด้วยความรักและเป็นห่วง แต่หล่อนก็ไม่อาจจะยินดีได้อย่างเต็มใจนักเพราะเหตุการณ์ในอดีตที่คอยทำร้ายจิตใจให้หล่อนยังคงจดจำได้อยู่เสมอ                   “หนูไปหาโอมมาค่ะ” น้ำเสียงเรื่อยเฉื่อยจากลูกสาวสะดุดหูชายชราที่ถามอย่างเป็นห่วงจนนึกสงสัยอยู่ครามครัน                  “ลูกเขยสบายดีรึเปล่า” สิทธิ์เอ่ยถามอย่างนึกเป็นห่วงลูกสาวที่ตั้งแต่กลับจากอังกฤษได้เกือบหนึ่งอาทิตย์ เขาไม่เคยเห็นลูกเขยไปมาหาสู่เช่นคนเป็นสามีภรรยากันเลย                  “ก็คงสบายดีมั้งคะ เขาสบายดีจนขอหนูหย่าแล้ว” สรินถอนหายใจแล้วยักไหล่อย่างเห็นเป็นเรื่องเล็ก แต่น้ำเสียงเหงาๆนั้นกลับตรงข้ามกับกิริยาที่แสดงออก                  “ดีกับเขาให้มากๆสิลูก...สามีภรรยากันหนักนิดเบาหน่อยอภัยให้กันเถอะนะ อย่าให้ถึงขั้นต้องหย่ากันเลย” บิดาพูดตามหลังด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ทำเอาสรินที่กำลังจะขึ้นไปพักผ่อนถึงกับหันขวับมาจ้องหน้าด้วยแววตาเอาเรื่อง มันเรื่องอะไรที่กันบิดาจะมายุ่งกับเรื่องของหล่อนทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าสักเท่าใด                    “พ่อจะไม่ถามถึงแม่หน่อยเหรอคะ...หนูกลับมาตั้งเกือบอาทิตย์แล้ว  พ่อไม่คิดจะถามถึงเลยเหรอคะ” ดวงตาวาวโรจน์แข็งกร้าวของสรินจ้องมองบิดาอย่างเอาเรื่อง บิดาของหล่อนไม่มีสิทธิ์ที่จะมาสั่งสอนชีวิตส่วนตัวของหล่อน  เพราะแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เคยจะทำได้                   “โธ่..ลูก  พ่อรู้อยู่แล้วว่าแม่เขาต้องสบายดี” สิทธิ์จับมือลูกสาวไว้อย่างจะเอาใจ แต่สรินก็ยังไม่พอใจ                   “แม่ของหนู ที่อยู่โรงพยาบาลโรคจิตน่ะเหรอคะสบายดีใครเขาจะสบายดีเหมือนนังผู้หญิงของพ่อล่ะ ลูกของมันน้องสาวนอกไส้ของหนูก็ยังสบายดีอยู่เลย...ไม่เห็นเจ็บเจียนตายอย่างที่หนูตั้งใจสักหน่อย”สรินสะบัดมือบิดาออกจากการเกาะกุมก่อนจะเดินหนีขึ้นห้องไปอย่างกราดเกรี้ยว                  วันนี้มันเป็นวันโลกาวินาศหรืออย่างไรกัน ผู้ชายในชีวิตของสรินทั้งสองคนไม่ได้ดั่งใจหล่อนเลยทั้งสองคน  คนหนึ่งคือสามีที่เอาแต่คร่ำครวญถึงผู้หญิงคนอื่น กับอีกคนคือบิดาที่ไม่เคยอาลัยใยดีมารดาของหล่อนเลยแม้แต่น้อย สรินได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างคับแค้นใจ นึกย้อนกลับไปถึงวันแต่งงาน วันที่หล่อนควรจะมีความสุขที่สุดในชีวิต แต่วันนั้นสำหรับสรินแล้ว..ไม่ใช่เลย                “โอมคะ คุณจะอาบน้ำก่อนมั๊ยคะ” สรินเอ่ยถามอธิปหลังจากส่งตัวเข้าหอแล้ว ชายหนุ่มตีสีหน้านิ่งเสียจนสรินต้องเอ่ยเพื่อกลบความเงียบ                “ไม่ล่ะคุณอาบเถอะ” อธิปถอดสูทและเน็คไทออกวางพาดไว้กับราวข้างตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหยิบหมอนและผ้าห่มที่เตียงเดินออกไป สรินได้แต่มองตามตาค้างอย่างอึ้งไม่หาย                “คุณจะไปไหนคะโอม” สรินตะโกนไล่หลังชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีโดยนิตินัยแล้ว แต่เขาก็ยังเดินลิ่วออกไปยังโซฟาตัวยาวห้องรับแขกแล้วจัดการนอนลงตรงนั้น สรินได้แต่มองตามตาปริบกับการกระทำที่ดูจะหักหาญน้ำใจของเขา                 “เราแต่งงานกันแล้วนะ ทำไมต้องไปนอนที่นั่นด้วยล่ะ” สรินเดินตามมาเอาเรื่อง อธิปยังคงนอนนิ่งอย่างไม่สนใจใยดี จนสรินถึงกับหงุดหงิด                 “คืนนี้ผมจะนอนที่นี่ ไม่อยากให้พ่อแม่ไม่สบายใจ เอาไว้ถึงอังกฤษเมื่อไหร่ผมจะแยกห้องนอน” แววตาเด็ดเดี่ยวของอธิปที่นอนลืมตาโพลงมองสรินที่จ้องเขาอยู่ด้วยแววตาวาวโรจน์ เขาไม่ต้องการเอาเปรียบหล่อนแม้แต่น้อย คืนนั้นอธิปยังจำไม่ได้เสียด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แล้วจะให้เขาร่วมหอลงโรงกับผู้หญิงที่เขาไม่เคยคิดแม้แต่จะรักได้อย่างไร... .............................................................................................................................................................                 ดึกดื่นค่อนคืนแล้ว เสียงโทรศัพท์ยังคงดังอยู่เป็นระยะ  อินทิรา...หญิงวัยกลางคนสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก หล่อนเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงขึ้นมาดู พลันต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย                 “ ใครกัน  โทรมาซะดึกเชียว” อินทิราผุดลุกขึ้นมาจากเตียงสวมเสื้อคลุมตัวบางก่อนจะออกไปรับโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่ห้องรับแขก                     “สวัสดี” เสียงตอบกลับมาจากปลายสายทำให้อินทิราถึงกับตะลึง ยืนนิ่งถือโทรศัพท์ค้างอยู่อย่างนั้น                  “ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ...สบายดีไหม” เสียงจากปลายสายถามกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเจือไว้ด้วยความเป็นห่วง                  “ฉันสะ..สบายดีแล้วคุณล่ะคะ สบายดีรึเปล่า” อินทิรากลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่ทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนที่หล่อนหลงรักมาแสนนาน อินทิราถึงกับร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆแผ่วเบา ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นไห้ให้ได้ยิน                  “ขอโทษนะที่ต้องกวนคุณ ผมไม่ค่อยสบายใจ” ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเกรงใจ จนอินทิรารู้สึกได้                  “มีเรื่องอะไรรบกวนจิตใจคุณหรือคะ” แววตาตื่นตระหนกของอินทิราไหวระริกอย่างคิดถึงและเป็นห่วงคนที่อยู่ปลายสาย                  “คุณรู้จักนายโอมไหม  ที่เมื่อก่อนเป็นแฟนยัยมินน่ะ” สิทธิ์เปิดประเด็นทันทีที่ปรับน้ำเสียงได้                  “เอ๊ะ...เคยเจอครั้งนึงค่ะ แต่ยัยมินเลิกกับเขาไปแล้วนี่ คุณถามทำไมคะ” อินทิราหยุดสะอื้นทันทีที่สิทธิ์ถามถึงเรื่องลูก ตลอดมาเขาส่งเงินมาให้ใช้จ่ายบ้างเป็นค่าการศึกษาลูกๆ แต่ก็ไม่เคยถามเรื่องส่วนตัวของลูกเลยสักครั้ง อินทิราฉุกใจคิดขึ้นมาหรือว่าจะมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดกับลูกคนเล็กของหล่อนกัน                  “ฉันได้ยินจากยัยรินว่าเขาแต่งงานไปแล้วนี่คะ ตอนนั้นยัยมินเสียใจมากเลย”                  “ใช่..นายโอมอดีตแฟนยัยมินของเรา ตอนนี้เขาแต่งงานกับลูกสาวของผม...สรินไง” ............................................................................................................. ขอลงเพลงในแต่ละตอนด้วยนะคะ ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:20:51

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อค่ะ ^ ^                 น้ำเสียงอ่อนระโหยโรยแรงมาตามสายของสิทธิ์ ทำให้อินทิรานึกเป็นห่วงเขาอยู่ไม่น้อย  ในขณะที่สิทธิ์ก็เป็นห่วงทั้งมินตราและสริน  ลูกสาวคนโตของเขาเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นนัก  เขากลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับลูกสาวคนเล็กที่เขาเป็นห่วงเสียนักหนา  กับรินลดาลูกสาวคนกลางเป็นคนเอาตัวรอดเก่ง และเข้มแข็ง เขาจึงสบายใจ  แต่กับมินตรา...ไม่ใช่  เด็กคนนั้นอ่อนโยน อ่อนแอ...มองโลกสวยงามเกินไป  จนน่าเป็นห่วงจริงๆ                 “อะไรนะ!!!!” อินทิราตกใจมากเมื่อนึกภาพของเด็กผู้ชายคนที่หล่อนเคยเจอ ที่ลูกรักของหล่อนบอกว่าคิดกับเขาเกินเพื่อนคนนั้น ตอนนี้กลับกลายมาเป็นพี่เขยของลูกได้อย่างไรกัน                  “คุณคงไม่รู้เรื่องตาหนูลูกของนายโอมกับยัยสรินที่เสียไปเมื่อเดือนที่แล้ว ผมรู้ว่าพวกเขาแต่งงานกันโดยไม่มีความรักยึดเหนี่ยวมาตั้งแต่แรกแล้ว ผมคิดว่านายโอมกลับมาคราวนี้อาจจะกลับมาหายัยมินของเรา  คุณต้องช่วยผมด้วยนะ ระหว่างพวกเขามันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว”                  หลังจากวางสายจากอินทิรา สิทธิ์รู้สึกไม่ดีเลยจริงๆที่ต้องอาศัยภรรยาคนนี้ให้ช่วยในเรื่องที่ทำได้ยากอย่างนี้  อาจจะเป็นเพราะเขาอยากชดเชยความเสียใจที่เคยทำร้ายภรรยาคนแรกกับลูกสาวคนโตก็เป็นได้  เขาอยากชดเชยให้สรินที่มีท่าทางเสียใจมากเมื่อรู้ว่าอธิปเอ่ยปากจะขอหย่า                  อินทิราวางสายโทรศัพท์ด้วยมืออันสั่นเทา เพราะเป็นห่วงลูกรักเป็นที่สุด หล่อนคงจะต้องหาโอกาสไปเยี่ยมลูกที่กรุงเทพดูสักครั้งคงดีไม่น้อย                  ทางด้านสิทธิ์ เขาไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ กรรมใดใครก่อ...กรรมนั้นย่อมคืนสนอง...วลีนี้คงใช้ได้ผลจริงกับสิทธิ์ในยามนี้ เรื่องเลวร้ายในอดีตที่เขาเคยก่อไว้กับภรรยาทั้งสองคน กำลังจะย้อนกลับมายังลูกสาวทั้งสองของเขา  เขากลัวเหลือเกินว่าจะเกิดเรื่องร้ายๆ ยามเมื่อเห็นแววตานั้นของสริน...ลูกสาวคนโต .................................................................................................................                   เช้าวันใหม่ท่ามกลางท้องฟ้าที่สดใสบรรยากาศแสนจะเย็นสบาย ลมเย็มพัดโชยมาเอื่อยๆ มินตราออกมานั่งสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ริมระเบียงห้อง สองมือน้อยถูไปมากับแก้วกาแฟใบย่อม...หล่อนชอบบรรยากาศแบบนี้เป็นที่สุด นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เผลองีบหลับไปที่เก้าอี้เอนริมระเบียงนั้น มารู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองกำลังลอยขึ้นอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคน                   “ตื่นแล้วเหรอ...คนขี้เซา” มินตราที่เพิ่งตื่นนอนเหลือบตาขึ้นมองคนที่กำลังอุ้มหล่อนอยู่อย่างมึนงง ก่อนจะยิ้มออกเมื่อพบว่าใครคนนั้นคือคนที่หล่อนวางใจ มินตราอิงแอบตัวลงไปแนบชิดกับอกของคนรัก สองมือโอบเอวคนอุ้มแนบแน่น                  “อืม...อุ่นจัง ว่าแต่พี่ก้องเข้ามาได้ยังไงคะ” มินตราปล่อยให้วสุอุ้มพาตัวหล่อนมายังห้องนอน ร่างกำยำวางคนรักลงบนเตียงนอนนุ่ม แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จนเกือบมิดคอ  ก่อนที่จะนั่งลงบนเตียงข้างๆกับที่หล่อนนอนอยู่                  “อย่าลืมสิพี่มีกุญแจ รินเค้าให้พี่ไว้นานแล้วตอนยังอยู่ที่นี่ พี่ติดต่อเราไม่ได้เลยกลัวจะไม่สบายเลยมาดู ก็เห็นเรานั่งหลับอยู่ริมระเบียงเลยอุ้มเข้ามา ตัวเราเย็นเฉียบเลย นอนซะนะครับ...เดี๋ยวพี่ทำข้าวต้มร้อนๆให้ แล้วจะมาปลุก” วสุลูบไล้แก้มนวลของมินตราอย่างแผ่วเบา ก่อนจะหักอกหักใจลุกขึ้นไปทำอาหารให้คนรัก แต่กลับถูกหล่อนดึงมือไว้เสียก่อน                   “ขอบคุณนะคะ...ที่รัก” มินตราพูดจบก็ยกมือข้างหนึ่งชี้ขึ้นมาที่หน้าผากของตนเองก่อนจะใช้นิ้วชี้จิ้มไปมา  วสุถึงกับอมยิ้มบางก่อนจะจูบเบาๆลงบนหน้าผากนิ่ม  มินตราหน้าแดงกับการกระทำน่ารักของชายหนุ่มตรงหน้า จึงรีบนอนลงอย่างว่าง่ายแล้วหันข้างตะแคงหลบสายตากรุ้มกริ่มที่ทำให้หล่อนรู้สึกอาย                   “นอนเถอะ เดี๋ยวพี่จะเรียกนะ” วสุอมยิ้มกริ่ม นึกถึงสิ่งที่คนรักทำเมื่อครู่บ่งบอกว่ามินตรายังคงเป็นเหมือนเดิม เขาคงจะระแวงคิดมากไปเองว่ามินตราจะเปลี่ยนไป                      ขอบคุณนะ...ที่ยังไม่ลืมสิ่งเล็กน้อยที่เคยทำให้....                      ขอบคุณที่ทำให้รู้สึกว่ายังสำคัญ                        ขอบคุณที่ไม่ลืมว่าเรายังรักกันอยู่                        ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน....                      วสุยืนมองแผ่นหลังบอบบางของมินตราที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยความรู้สึกที่เปี่ยมสุข อยากจะกอดอยากจะบอกคำพูดมากมายก็ได้แต่เก็บเอาไว้ในใจไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของคนรัก ชายหนุ่มรีบออกจากห้องไปพร้อมทั้งปิดประตูห้องให้อย่างเงียบเชียบ.....                    มินตรารู้ดีที่สุด...วสุเป็นคนดีที่รักหล่อนได้ทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ ไม่เคยทำให้หล่อนต้องเสียใจ ถ้าหากวันใดวันหนึ่งพวกเขาได้อยู่ด้วยกัน มินตราคิดว่าหล่อนอาจจะมีความสุขก็เป็นได้                    แต่หัวใจเจ้ากรรม...ทำไมถึงได้รู้สึกหน่วงอย่างนี้นะถ้าอนาคตจะเป็นไปแบบนี้ก็คงจะดี...ปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนี้น่ะ...คงจะดีที่สุดแล้ว... ........................................                     ตอนสายของวันเดียวกัน วสุพามินตรามาเลือกซื้อชุดใหม่ที่ห้างสรรพสินค้า เพื่อจะนำไปใช้ในงานเปิดตัวหนังโฆษณาชุดใหม่ของบริษัทที่จะมีงานเปิดตัวในวันพรุ่งนี้ทั้งที่มินตราไม่จำเป็นต้องไปร่วมงานก็ได้  แต่เพราะวสุเห่ออยากจะพาหล่อนออกงานด้วยกันในฐานะคู่หมั้น  มินตราก็เลยขัดไม่ได้...                     “มินเดินดูของแถวนี้ก่อนนะ  พอดีพี่เจอเพื่อนเก่าจากอเมริกา เดี๋ยวเสร็จแล้วจะโทรหานะ” วสุหันมาบอกมินตราขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งทานอาหารอยู่ในร้านหรูบริเวณห้างนั้น ก่อนจะโบกมือให้กับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนานมากด้วยความดีใจ                     “ค่ะ..พี่ก้องไปเถอะ  เดี๋ยวมินเดินดูอะไรไปพลางๆก็ได้...ไม่ต้องรีบก็ได้นะคะ มินรอได้” มินตราส่งยิ้มทอประกายสดใสส่งให้คนรัก จนวสุถึงกับอมยิ้มอย่างเอ็นดู                     “โอเคจ้ะ” วสุยิ้มสดใสให้คนรักก่อนจะลุกออกไปก็ยังไม่วายขโมยหอมแก้มมินตราตอนเผลอ  จนหล่อนถึงกับตกใจพลางหันมองไปรอบตัวอย่างหันรีหันขวางด้วยกลัวใครเขาจะเห็นเข้า แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจ   .....................................................................................................................................................................                                   เป็นความบังเอิญที่คล้ายจะดูเหมือนจงใจที่สรินมาพบเห็นเหตุการณ์สำคัญระหว่างวสุกับมินตราเข้าพอดี วันนี้หล่อนนัดกับอธิปว่าจะมาเลือกซื้อของเยี่ยมไข้คุณแม่สามีท่ามกลางบรรยากาศอึมครึมระหว่างสรินกับอธิป แต่เขาก็ยังมีแก่ใจมาเป็นเพื่อนหล่อนแต่ตอนนี้อธิปยังคงมาไม่ถึงจึงทำให้พลาดช็อตเด็ดที่ควรจะเห็นไปอย่างน่าเสียดาย                  “มีความสุขจังเลยนะคะ  คุณมินตรา” สรินเข้ามาทักในขณะที่มินตราเดินออกมาจากร้านอาหาร หล่อนรีรออยู่นานแล้ว ก่อนจะยิ้มอย่างหมายมาดเดินเข้ามาทักทายเมื่อเห็นเป้าหมายเดินเข้ามาใกล้                   มินตราถึงกับสะดุ้งเมื่อจู่ๆก็มีใครบางคนมาสะกิดหล่อนจากทางด้านหลัง หล่อนจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเคยรู้จักที่ไหนมาก่อนแต่ไม่ค่อยจะแน่ใจนัก มินตราจึงเอ่ยถามออกไปอย่างเกรงใจ                   “เอ๊ะ..เอ่อ..คุณที่พบกันที่งานเปิดตัวหนังใช่มั๊ยคะ” มินตรายิ้มแหยอย่างเกรงใจ เพราะหล่อนจำชื่อหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้                   “ใช่ค่ะฉันเอง สรินค่ะ...ดีใจจังคุณมินตราจำได้ด้วย” สรินในชุดเดรสสั้นสีทองดูโฉบเฉี่ยวสวยคมเสียจนมินตราต้องอึ้ง  สรินกำลังแย้มยิ้มให้หล่อนด้วยท่าทางเป็นมิตร จนมินตรารู้สึกดีไปด้วยเมื่อพูดคุยกันได้สักพัก                    “คุณสริน..มากับใครคะ” มินตราเอ่ยถามแววตายิ้มแย้มสดใสของหล่อนช่างดูดีเสียจนสรินนึกอิจฉาเล็กๆในความสดใสที่ใครๆต่างก็หลงรักนั้น                          “ฉันมากับสามีค่ะ ...ตอนนั้นฉันก็ลืมเชิญคุณมินตราไปร่วมงานแต่งของเราด้วยค่ะ  ขอโทษจริงๆ นะคะ”                    “งั้น..ฉันคงไม่รบกวนเวลาส่วนตัวของพวกคุณดีกว่าค่ะ...ต้องขอตัวก่อนนะคะ” แต่ก่อนที่มินตราจะได้เดินจากไป สรินก็ยิ้มอย่างสมใจทันทีที่เห็นอธิปเดินมาแต่ไกล โชคยังดีที่เขาไม่เห็นหญิงสาวเป้าหมายของหล่อนที่ยืนหันหลังให้จึงเดินเข้ามาหาอย่างเร่งรีบ                      “อ๊ะ...เดี๋ยวค่ะมาพอดี ฉันจะแนะนำสามีให้รู้จักนะคะ” สรินรีบคว้าแขนของมินตราไว้ จนมินตราถึงกับงงหันกลับมาตามแรงดึง  ฉับพลันเนื้อตัวก็เย็นเฉียบแทบจะหมดแรงเอาเสียดื้อๆ เมื่อเห็นคนที่ถูกพูดถึงเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ                    “นี่โอมค่ะ...สามีสุดที่รักของฉัน” สรินคล้องแขนอธิปเอาไว้พลางซบหน้าลงบนไหล่นั้นอย่างรักใคร่                                             ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากของมินตราและอธิป มีเพียงสายตาที่ประสานกันอย่างตะลึงงัน เขาไม่ได้ปฏิเสธเลยสักนิดเมื่อสรินแสดงกิริยาเช่นนั้น เพราะเขาถูกสายตาแสนเศร้าที่ยังตะลึงงันนั้นของมินตราสะกดเอาไว้  อธิปได้แต่จ้องมองมินตราด้วยแววตาที่ปวดร้าวเช่นกันมีเพียงสายตาที่จะสื่อถึงความรู้สึกภายในใจของทั้งสองได้เพียงเท่านั้น                    สรินยิ้มเยาะอยู่ในทีมองคนทั้งสองอย่างสาแก่ใจ มินตราสะบัดหน้าไล่ความรู้สึกเศร้าที่แล่นเข้ามาจู่โจมหัวใจอย่างรุนแรง หล่อนไม่อยากจะเชื่อยามเมื่อเหลือบสายตาขึ้นมองสริน แล้วหล่อนก็ได้พบกับแววตาเย้ยหยันเปิดเผยของหญิงสาวตรงหน้า มินตราไม่เข้าใจทำไมผู้หญิงคนนั้นจากทีแรกที่คุยกันดิบดี ถึงได้ทำท่าทางเป็นศัตรูอย่างเปิดเผยกับหล่อน....เพราะอะไร .........................................                    ทางด้านวสุ..ชายหนุ่มตามหามินตราไปจนทั่วห้างเพราะติดต่อคนรักไม่ได้ มินตราปิดโทรศัพท์ไปทั้งที่วสุบอกว่าจะโทรหาหล่อนหากเขาเสร็จธุระแล้ว  วสุได้แต่วิ่งวุ่นอย่างกระวนกระวายและร้อนใจกับการหายตัวไปของมินตรา                   “ไปไหนกันนะมิน  พี่เป็นห่วงนะ” วสุพึมพำออกมาอย่างเหนื่อยหอบ เขาวิ่งขึ้นลงชั้นนู้นชั้นนี้จนวุ่นวายไปหมด แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงาของคนรัก                   “หรือจะรอนานจนกลับไปก่อน หรือว่าจะไปหาริน” คิดได้ดังนั้นวสุจึงรีบกดโทรศัพท์หมายจะโทรหาเพื่อถามข่าวคราวจากรินลดา                   “รับซักทีสิ ริน ทำอะไรอยู่เนี่ย” วสุหงุดหงิดใจจนแทบจะทนไม่ไหว ระหว่างรอสายอยู่นานสายตาก็พลันหยุดชะงักอยู่ที่ชายหญิงคู่หนึ่งที่เขาเห็นอยู่ไม่ไกล วสุถึงกับกำหมัดแน่นทันทีที่เห็นหน้า                   “ไอ้โอม” วสุรีบเดินเข้าไปใกล้โดยไม่ให้ทั้งสองรู้ตัว แล้วแอบฟังอยู่เงียบๆ                   “สริน...ทำไมคุณถึงพูดกับมินอย่างนั้นล่ะ” อธิปสบถด้วยน้ำเสียงไม่พอใจหนัก แววตากร้าวแสดงออกว่าหงุดหงิดมากมายเพียงใด                   “ฉันทำอะไร ที่ฉันพูดไปมันไม่จริงตรงไหน!!!” นัยน์ตาของสรินแดงก่ำตอบกลับไปด้วยอารมณ์รุนแรงไม่แพ้กัน                   “ไม่จริง!! เพราะผมกำลังจะหย่ากับคุณ  คุณทำให้คนอื่นเข้าใจผิดเราได้ยังไง” สรินถึงกับอึ้งไปกับคำพูดที่ได้ยินออกมาจากปากเขาอีกครั้ง                   “คนอื่นงั้นเหรอ...บอกให้จะแจ้งไปเลยสิ ว่าคนอื่นที่คุณว่าน่ะ มันคืออดีตคนรักของคุณ”                    สรินน้ำตาไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้น เสี้ยวหนึ่งในหัวใจบอกว่าอธิปคือคนของหล่อน ไม่มีทางที่คนอย่างนังเด็กมินตราจะมาแย่งไปได้ อธิปเสียงอ่อนลงกับท่าทีเคร่งเครียดของสริน ก่อนจะกอดหล่อนเอาไว้หลวมๆ พลางปลอบด้วยน้ำเสียงที่คลายความหงุดหงิดไปมากพอควร                    “สริน...คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้รังเกียจคุณ” สรินเงยหน้าขึ้นมามองอธิปอย่างมีความหวัง แววตาระริกสั่นไหวอย่างต้องการค้นหาคำตอบจากน้ำเสียงนั้น หากแล้วหล่อนก็ต้องคิดผิดเมื่อคำที่ออกจากปากของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีทำให้หล่อนถึงกับต้องฝันค้าง                    “แต่ผมรักมินตรา...รักเขามาตลอด” อธิปหยุดเว้นระยะหายใจ พร้อมเอ่ยคำพูดที่เสียดแทงจิตใจสรินมากเข้าไปอีก                    “ไม่เคยหยุดรักเขา ที่ผมขอคุณหย่าผมพูดจริง” อธิปจ้องลึกเข้าไปในแววตาของสริน ด้วยสายตาวิงวอนแกมขอร้อง                   สรินผลักอกอธิปออกอย่างแรง มองเขาด้วยสายตาผิดหวังอย่างที่สุด  หล่อนไม่อยากจะยอมรับเลยว่าแพ้ หล่อนแพ้ให้กับลูกของผู้หญิงคนนั้น คนที่ทำให้แม่ของหล่อนต้องเป็นทุกข์ที่สุด                   “ไม่มีวัน!!! คุณจะไม่มีวันได้ใบหย่าจากฉัน” สรินตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง ก่อนจะหันหลังเดินจากไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองท่วมใบหน้าสวย  อธิปยืนมองสรินที่เดินลับตาไป ด้วยความรู้สึกหมองหม่น  ชีวิตของเขากำลังจะถึงทางตัน จะทำอย่างไรได้เมื่อคนที่เขารักกำลังจะกลายเป็นของคนอื่น และคนที่ไม่ได้รักก็ไม่ยอมปล่อยเขาไปเสียที                   วสุยืนมองอธิปอยู่อย่างเงียบเชียบ เขาได้ยินเรื่องราวทั้งหมด ความรู้สึกไม่สบายใจพลุ่งพล่านขึ้นมาในทันที ผู้ชายคนนั้นยังรักมินตราอยู่และก็กำลังจะหย่าจากภรรยา ถ้าอย่างนั้นแล้วตัวเขาจะเป็นเช่นไร  เขาจะยังได้รักมินตราอยู่อย่างนี้หรือ ******************************************************** ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ ^ ^ ขอบคุณสำหรับเมนท์และกำลังใจดีๆที่มอบให้ในตอนที่แล้ว จากคุณดีแอน คุณวังวน คุณห้าสิบป่าย และคุณมิสพรหล้าด้วยนะคะ จะไปกระบี่ไม่อยู่หลายวัน กลับมาจะรีบอัพนะคะ ^ _____ ^ แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 55 20:10:37 แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 55 14:56:09 จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:35:29

ความคิดเห็นที่ 3 สรินหน้าเนื้อใจเสือ...มินต้องร้ายบ้างแล้ว เป็นนางเอกช่อง7 โดนกระทำตล้อดๆ จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 20:19:35

ความคิดเห็นที่ 4 โอ้วว ดุเด็ดมากเลยค่ะ อิอิ เที่ยวให้สนุกนะคะ กลับมาอย่าลืมจัดเต็มน๊า อิอิ จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 22:14:45

ความคิดเห็นที่ 5 มองในทางกลับกันค่ะ สรินแสดงออกไม่ดี เพราะความแค้นใจที่หัวใจของสามีมีหญิงอื่น ส่วนมินตรานั้น แอบนอนกับสามีชาวบ้าน เลวร้ายยิ่งกว่า ยิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกว่าอธิปใจร้ายกับภรรยา   โหยหาหญิงอื่นอย่างไม่รักษาน้ำใจเธอ ซึ่งคนแบบนี้ก็มีจริง ๆ เยอะเสียด้วย คือไม่เห็นคุณค่าของคนใกล้ตัว โหยหาแต่สิ่งที่ไกลตัวซึ่งคิดว่าดีกว่า แต่ความจริงแล้ว คนใกล้ตัวนี่แหละที่ทะเลาะกันมาเยอะแล้ว ถ้าเปิดใจบ้าง  อาจจะไปกันได้ดีกว่าคนไกลตัว ซึ่งต้องเริ่มต้นปรับตัวเข้าหากันใหม่ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 09:00:44

ความคิดเห็นที่ 6 พยายามส่งข้อความหลังไมค์ แต่ส่งไ่ม่ได้แล้ว เก็บไว้เดี๋ยวจะลืม ขอโพสหน้าเวปนี้ ทำไมคุณนุ่นไม่สมัครสมาชิกแบบถาวรไปเลยค่ะ "การกระจายน้ำหนักในตอนนี้ดีขึ้นเยอะนะคะ คือมีฉากของอธิปกับภรรยา ฉา่กวสุกับมินตรา และคู่อินทิรา  ดูสมดุลขึ้นเยอะ บทความคิดคำนึงของอธิป ที่คิดว่าภรรยาไม่ผิด  โอเคมาก ๆ เลย แต่เขาก็ยังใจร้ายกับเธอ ซึ่งคงธรรมดา เพราะชีวิตจริงก็มีคนสับสนแบบนี้ คือเหมือนว่าจะสำนึก แต่การกระทำกับวาจาไม่สำนึกเลย" จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 09:09:26

ความคิดเห็นที่ 7 คุณดีแอน^ ^  ขอบคุณที่ติดตามนิยายค่ะ ตอนต่อจากนี้จะเป็นตอนที่คนอ่านอาจจะเกลียดมินก็ได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้มินด้วยนะคะ คุณมิสพรหล้า^ ^  ขอบคุณที่ติดตามนิยายค่ะ จะรีบมาลงตอนใหม่นะคะ คุณพี่วังวน^ ^  ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับคำแนะนำ นุ่นไม่ค่อยมั่นใจนิยายตัวเองเลยค่ะว่าดีพอที่เพื่อนๆพี่ๆจะอ่านรึเปล่า  อยากสมัครแบบอมยิ้มอยู่ค่ะ แต่เคยสมัครแล้วลืมพาสเวิร์ดล็อกอินเดิมเลยใช้ไม่ได้ ก็เลยต้องมาสมัครแบบโมบายแทนค่ะ >< จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 20:58:03