ความคิดเห็นที่ 1 อีกไม่ถึงสองชั่วโมงจะเป็นเวลาเที่ยงคืน เสียงยวดยานบนถนนห่างไปบ้าง แต่ไม่ถึงกับหายจนกลายเป็นสงัด ตึกแถวติดถนนในเมืองหลวงไม่เคยเงียบสนิท ตลอดเวลายี่สิบปีที่อาศัยในอาคารแห่งนี้ เสียงจอแจสับสนพลุกพล่านหลากหลายเป็นความเคยชินชนิดหนึ่งในชีวิตตั้งแต่จำความได้ นับตั้งแต่พ่อกับแม่แจ้งข่าวเมื่อเกือบเดือนที่ผ่านมา สาวน้อยนอนกระสับกระส่ายเป็นคืนที่เท่าไหร่ไม่ใส่ใจจำ   การนอนหลับเพื่อผ่อนคลายคล้ายไม่เกิดขึ้นอีกเลย  แว่วบทสนทนาดั่งว่าเกิดขึ้นเมื่อวานเสมอ... “แอ้ม พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย”  นายศักดิ์ชัยเอ่ยใบหน้าขรึมเครียด สาวน้อยบอบบางฉงนฉงายกับกิริยาที่แปลกไปของผู้เป็นพ่อ “ค่ะพ่อ” เธอรับคำโดยง่ายเหมือนที่เคยตลอดชีวิต นายศักดิ์ชัยและนางสมพร จับจ้องใบหน้าลูกสาวคนเดียวด้วยความรู้สึกอึดอัดที่สังเกตได้จากสายตายุ่งยากใจ “พ่อจะให้แอ้มแต่งงานกับคุณเปี๊ยก” นายศักดิ์ชัยตัดสินใจบอกกล่าว เขามองเหม่อเลื่อนลอย ดวงตาเรียวรีดำขลับของเอมอรกระตุกเล็กน้อย หญิงสาวก้มหน้ามองมือที่ประสานกันอยู่บนตัก อยากซักอยากถาม ทำไม เพราะอะไร ทว่าไม่เคยมีคำถามหรือข้อโต้แย้งกับบิดามารดามาก่อน เธอจึงเพียงนิ่งเงียบ “พ่อกับแม่ จำเป็นต้องให้แอ้มแต่งงาน ตอนนี้สถานการณ์ที่บ้านแย่มาก หนูช่วยพ่อกับแม่ได้ไหมลูก” นางสมพรขยับตัวลูบหลังลูกสาวคล้ายปลอบโยนและวอนขอในที “ค่ะแม่ ได้ค่ะ” หญิงสาวรับคำแผ่วเบา สายตายังคงจับจ้องมือเรียวยาวของตัวเองเหมือนมันเป็นสิ่งแปลกใหม่ “อืม...พ่อคุยกับคุณเปี๊ยกไว้แล้ว ถ้าแอ้มไม่มีปัญหากลางเดือนหน้า ลูกก็ต้องออกเรือน” นายศักดิ์ชัยไม่ได้บังคับเขาแค่เล่าเรื่องที่คิดให้ลูกสาวรับรู้ “อีกแค่เดือนครึ่ง...” เอมอรไม่สบตาบุพการี “คงทันให้หนูไปดร๊อปเรียนใช่มั้ยลูก” อาทรห่วงใยลูกสาวคนเดียวสะท้อนอยู่ในทุกคำของนางสมพร ประโยคคำถามของผู้เป็นแม่ ทำให้เอมอรเงยหน้าทันใด “ต้องดร๊อปเรียนด้วยเหรอคะ” อาการทอดถอนหายใจของพ่อและแม่เหมือนเป็นการยืนยันคำตอบชัดแจ้ง สาวน้อยหลุบตามองต่ำอีกครั้ง คำนึงครุ่นคิด มีคำถามมากมาย แต่สิ่งเดียวที่ทำคือนิ่งเงียบเช่นเดิม “คุณเปี๊ยกเป็นคนดี เชื่อพ่อนะแอ้ม ถึงพ่อจะลำบากขนาดไหน ถ้าเขาไม่ใช่คนดี พ่อไม่ยกลูกให้เขาหรอก” นายศักดิ์ชัยพยายามให้ความมั่นใจแก่ลูกสาว “พ่อกับแม่รู้จักคุณเปี๊ยกนานสามปีแล้ว ถ้าแอ้มนึกให้ดี คุณเปี๊ยกเคยมาที่บ้านเราหลายครั้ง” นางสมพรเสริม “แอ้มพอจะนึกออกค่ะแม่ คนตัวสูงๆผิวคล้ำๆใช่มั้ยคะ” ... สาวน้อยจำได้แม้ไม่เคยพบเจอในระยะใกล้  ทุกครั้งที่เขามาร้านอาหารซึ่งเป็นบ้านที่ครอบครัวเอมอรอาศัยอยู่ด้วย นายศักดิ์ชัยจะพาเขาเข้าไปคุยในห้องทำงานส่วนตัวเสมอ เธอไม่เคยได้รับการแนะนำให้รู้จักกับแขกรายนี้ของบิดามารดา เพียงรู้จากปากพี่ชายคนโตเขาชื่อปรีดา และหลังๆพ่อแม่เรียกเขาว่า “คุณเปี๊ยก” จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 12:57:04

ความคิดเห็นที่ 2 พี่ชายเล่าให้ฟังคร่าวๆเมื่อคราวจับกลุ่มคุยกันประสาพี่น้อง “คุณเปี๊ยกเป็นเจ้าของหมู่บ้านจัดสรรแถบชานเมือง รวยชะมัด” “ฉันเคยได้ข่าวว่าเจ้าชู้มากด้วย พ่อกับแม่ถึงไม่ค่อยอยากให้เข้าใกล้แกไงแอ้ม” โอภาสพี่ชายคนรองว่า “เขาคงจะแลไอ้แอ้มหรอกนะ ผอมบางเก้งก้าง หมวยเกี๊ยะขนาดนี้ รวยขนาดนั้นควงสาวๆอึ๋มๆดีกว่าเป็นไหนๆ” โอชาพี่คนโตเย้าแหย่ “อี๋ เจ้าชู้  ท่าทางอย่างกับอันธพาล เห็นมีบอร์ดี้การ์ดล้อมหน้าล้อมหลัง อยู่ห่างๆแอ้มแหละดีแล้ว แอ้มกลัว” สาวน้อยทำหน้าสยดสยอง “อย่าไปรังเกียจมากนะ เขาว่าเกลียดอะไรได้อย่างนั้น” โอภาสกระเซ้าเห็นขันกับอาการน้องสาว “งั้นแอ้มไม่เกลียดก็ได้ ขออยู่ไกลๆเลยดีกว่า อย่าได้ข้องแวะกันเลย” เอมอรว่าไว้เมื่อสามปีที่แล้ว ไม่นึกไม่ฝัน สิ่งที่พี่ชายคนรองเคยหยอกเย้าเข้าเค้าความจริงในวันนี้... “พ่อไปรู้จักกับคุณเปี๊ยกได้ไง พี่อาร์ทรู้มั้ย” โอภาสถามขึ้น “มีคนมาติดต่อซื้อขายที่กับพ่อมั้ง เคยได้ยินแม่พูดอย่างนั้น บางทีพ่ออาจรับซื้อเก็งกำไรเพื่อขายต่อคุณเปี๊ยก” โอชาสันนิษฐานจากข้อมูลน้อยนิด “พ่อเคยซื้อขายที่ดินกับเขามาก่อนเหรอ  สมัยนี้ยิ่งมีที่สวมสิทธิ์เยอะด้วย ถ้าไม่อยู่ในวงการนี้ น่ากลัวจะตาย” โอภาสสงสัยและเป็นกังวล “ไม่เคยหรอก  เห็นว่าเป็นของคนรู้จักกันมาขอขายให้  พ่อว่ามันน่าจะกำไรเลยซื้อไว้มั้ง” “แต่พี่ว่ามันก็น่ากลัวจริงๆ เพื่อนสมัยเด็กของพ่อคนนั้นไม่น่าไว้ใจเลยว่ะ” โอชาเปรยกับน้องๆ “นั่นดิ พ่อทำร้านอาหารมาตลอดชีวิต จู่ๆจะมาค้าขายที่ดินแบบนี้ ไม่ค่อยเห็นด้วยเลย” ชายหนุ่มทั้งสองเห็นไปในทิศทางเดียวกัน สาวน้อยทำได้แค่รับฟัง เธอไม่เคยได้แสดงความคิดเห็นหรือรับรู้อะไรจากปากพ่อแม่เหมือนพี่ชายทั้งสอง ทุกคนทำให้เธอเข้าใจว่าตัวเองเด็กเกินไปที่จะรับรู้เรื่องยุ่งยากซับซ้อนในการทำมาหากินของครอบครัว เด็กสาววัย 17-18 ปี อย่างเอมอร มีหน้าที่เรียนและสนใจตำราเรียนเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับการตัดสินใจของผู้นำครอบครัวและผู้อาวุโสกว่าคนอื่นๆในบ้าน เธอได้รับการปลูกฝังเช่นนี้ยาวนาน และยอมจำนนให้กับการปฏิบัติที่แตกต่างจากสมาชิกในบ้านทุกคนโดยไม่เคยคิดโต้แย้ง วันที่พ่อกับแม่บอกข่าวเล่าแจ้ง เธอต้องแต่งงานกับใครคนหนึ่ง เอมอรไม่รู้เหตุผลมากไปกว่าการแต่งงานครั้งนี้จะช่วยสถานการณ์ทางการเงินของครอบครัว สาวน้อยไม่รู้ว่าปัญหาการเงินที่ว่ารุนแรงขนาดไหน สาเหตุเกิดจากอะไร ไม่มีใครอธิบายความนัยใดๆทั้งสิ้น การถามความสมัครใจกึ่งชักจูงกึ่งบังคับ เหมือนทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตเธอ เอมอรมีหน้าที่รับทราบเพื่อปฏิบัติตามเสมอมา สำหรับหญิงสาวที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะไม่นานเดือนเช่นเอมอรเวลานี้ กับงานวิวาห์จะเกิดขึ้นในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า เป็นเรื่องที่ไม่เคยคาด ไม่เคยวาดฝัน มันเร็วเกินไปในความคิดของสาวน้อย แต่ไม่ว่าเธอจะคิดเช่นไร ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงได้ เอมอรพยายามข่มความรู้สึกหวาดหวั่น ไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจทั้งหมดไว้  บอกตัวเองทุกเมื่อเชื่อวัน ลูกที่ดีต้องปฏิบัติตามคำสั่งคำสอนของบุพการี  เธอไม่มีสิ่งใดมีค่ามีความสำคัญมากไปกว่าการทดแทนคุณพ่อแม่ หากการเข้าพิธีวิวาห์ครั้งนี้ คือหนทางหนึ่งที่จะช่วยเหลือครอบครัว ที่จะทำให้ปัญหาของพ่อลุล่วง เธอไม่ควรลังเล ภาพของชัยชนะ เพื่อนชายรุ่นพี่ผุดขึ้นมาในคำนึง  เธอคบหากับชายหนุ่มด้วยความรู้สึกอ่อนหวาน หวังสานฝันร่วมกันในอนาคต วันนี้ฝันเหล่านั้นหมดลงแล้ว  ไม่ถึงกับเสียดาย เสียใจ แต่ไม่ยินดีเลย เมื่อเห็นใบหน้าหมองเศร้าของเขา เอมอรเห็นใจที่เพื่อนชายผิดหวัง สะเทือนใจไม่น้อยเช่นกัน  ถึงอย่างนั้นเธอไม่รู้สึกเจ็บปวดร้าวรานอย่างที่ควรจะเป็น หลายครั้งนึกสงสัย เธออาจไม่ได้รักชัยชนะอย่างที่เขารักเธอ ที่รู้สึกอาจเป็นเพียงความอุ่นใจที่มีเขาเคียงข้างบางเวลาเท่านั้น จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:01:23

ความคิดเห็นที่ 3 อีกสองสัปดาห์งานวิวาห์จะเกิดขึ้น เอมอรไม่ได้ทำความรู้จักกับว่าเจ้าบ่าวมากไปกว่าเขาเป็นแขกของบิดา ไม่มีการเคียงคู่เพื่อแจกการ์ดเชิญร่วมงานมงคล ต่างฝ่ายต่างจัดแจงกันเอง ส่วนของเธอพ่อกับแม่เป็นธุระแทบทั้งหมด การ์ดที่เธอได้รับเพื่อเชิญเพื่อนสนิทมีไม่เกินสิบใบ เพียงเท่านั้นเอมอรต้องคิดใคร่ครวญมากมาย เธอจะให้ใครดี เพื่อนฝูงที่สนิทชิดเชื้อถึงขนาดเชิญมาแสดงความยินดี ร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีแต่งงานที่ปราศจากความรักมีน้อยยิ่งกว่าน้อย กว่าจะกำจัดการ์ดสิบใบที่ตัวเองต้องเป็นผู้เชิญด้วยตนเอง เอมอรรู้สึกเป็นภาระยิ่งกว่าเรื่องใดในงานครั้งนี้ เพื่อนที่มีน้อยไม่เคยเป็นปัญหาของเอมอร รู้ตัวเองดีเสมอ เธอไม่ใช่คนเปิดเผยถึงขนาดจะคบใครก็ได้ คล้ายเป็นคนไม่เปิดใจ หญิงสาวรู้ดีกว่านั้น ไม่รู้จะเปิดมันยังไงกับใครมากกว่า  ยินดีที่มีเพื่อนที่สามารถวางใจได้ไม่มากคน แม้เพื่อนเหล่านั้นอาจกังขา  พวกเขาสนิทกับเอมอรขนาดไหน เธอแค่บอกตัวเองไม่ต้องสนิทมากแค่ไว้ใจได้ก็เพียงพอ... งานแต่งงานในโรงแรมห้าดาว เชิญแขกเหรื่อร่วมพัน ที่มีเพื่อนของเจ้าสาวร่วมงานไม่ถึงสิบคน ทั้งงานเต็มไปด้วยญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย เจ้าบ่าวง่วนกับการต้อนรับเพื่อนฝูง ญาติสนิทและไม่สนิทแทบตลอดเวลา ส่วนเจ้าสาวเดินตามเคียงข้างด้วยรอยยิ้มอ่อนจางไม่บอกความรู้สึก ญาติๆเพื่อนๆของพ่อแม่เจ้าสาวมาร่วมงานไม่น้อยแม้ไม่มากเท่าฝ่ายชาย กระนั้นเอมอรแน่ใจบุคคลสำคัญของครอบครัวรับรู้งานวิวาห์นี้ครบถ้วนทั่วทุกคน ตลอดทั้งคืนในบรรยากาศชื่นมื่นของงานวิวาห์ เจ้าสาวเจ้าบ่าวสบตากันน้อยครั้ง มันเป็นความพิพักพิพ่วนที่ไม่อาจอธิบายกับใครได้ ภาพใบหน้าเปี่ยมสุขของพ่อแม่ พี่ๆ และญาติๆ ทำให้เธอจำต้องเก็บความรู้สึกอึดอัดสับสนใจเพียงลำพัง เอมอรย้ำตัวเองซ้ำๆ เธอต้องทำให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะไม่ทำให้ครอบครัวเดือดร้อน จะไม่ให้ใครล่วงรู้เธอรู้สึกอย่างไร ไม่ให้ใครรู้เธอกำลังหวั่นหวาดเพียงใด ไม่ให้ใครสัมผัสความอ่อนไหวเป็นอันขาด โดยเฉพาะผู้ชายที่กำลังได้ชื่อเป็นสามีในตอนนี้ คืนนี้บางช่วงเหมือนเวลาเดินทางรวดเร็ว แต่เมื่อเหนื่อยล้ามากเข้าบางทีคล้ายดั่งว่าเวลาเดินช้าเหลือเกิน และไม่ว่าเข็มนาฬิกาหมุนวนเช่นไร หญิงสาวนึกภาวนาให้ช่วงสำคัญทอดยาวออกไปเนิ่นนานที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ นึกไม่ออก หวั่นวิตกกังวลจนอยากร่ำไห้ เธอต้องอยู่ตามลำพังกับชายที่คล้ายเป็นคนแปลกหน้าคืนนี้ได้อย่างไร ถึงคราวส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ เสียงพูดคุยอวยพรสัพหยอกจากเพื่อนเจ้าบ่าวเซ็งแซ่ เอมอรนิ่งเฉยคล้ายปิดการรับรู้ สายตาเหลือบมองเพื่อนฝ่ายเธอ ไม่มีสักคนที่ตื่นเต้นสนุกสนานเหมือนเพื่อนของเขา แม้ไม่มีใครบอกกล่าว เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกกระอักอ่วนจากสายตาเพื่อนสาวหลายๆคู่ เกือบทุกคนยิ้มเฝื่อนเหมือนให้กำลังใจ หญิงสาวคิดลำพัง  นี่กำลังออกรบหรือกำลังจะเข้าหอตามปกติธรรมดาเหมือนคู่แต่งงานอื่นกันแน่ ตอบตัวเองง่ายๆ เธอกำลังเข้าสู่ความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ จากนี้ไปทุกอย่างในชีวิตจะไม่เหมือนเดิม ไม่มีแพ้ไม่มีชนะ ไม่มีแล้วเอมอรคนเก่า  เรื่องราวต่อจากนี้คือที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน หวังว่ามันคงไม่เลวร้ายจนกลายเป็นบาดแผลติดลึกยาวนานในหัวใจ  คงเป็นความหวังที่ดีที่สุดสำหรับคืนนี้ พ่อแม่บ่าวสาวในศีลให้พร ให้การอบรมสั่งสอนในการดูแลซึ่งกันและกันสั้นๆ ส่วนสำคัญที่สุดสำหรับเอมอรคงเป็นที่พ่อพูดกับเขา “คุณเปี๊ยกผมฝากดูแลลูกสาวด้วยนะครับ” นายศักดิ์ชัยสุภาพยำเกรงกับลูกเขยคนใหม่เห็นได้ชัด ชายหนุ่มรับคำตามธรรมเนียม “ครับ ผมจะดูแลแอ้มให้ดีที่สุด” หนุ่มสาวหมอบกราบแสดงความเคารพตามประเพณีเป็นขั้นตอนสุดท้าย  จากนั้นผู้อาวุโสทั้งสองฝ่ายทิ้งบ่าวสาวไว้ตามลำพัง เอมอรเหม่อมองตามบุพการีเดินจากไปจนท่านปิดประตูห้องหอ น้ำตาคลออยากวิ่งไปฉุดรั้งพ่อแม่ไว้ ไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่กับผู้ชายคนนี้ อยากหายไปจากโลกตอนนี้เลยได้ไหม คร่ำครวญภายในใจหวั่นระแวง ขัดเขิน อึดอัดคับข้อง ไม่รู้จะมองอะไร ไม่รู้จะจัดวางตัวเองไว้ที่ใด ไม่มีตรงไหนในห้องนี้เป็นที่ของเธอ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:03:47

ความคิดเห็นที่ 4 “เหนื่อยมั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยถาม สาวน้อยส่ายหน้า  ยังอยู่ในท่าพับเพียบ จับจ้องพื้นพรมตรงหน้า ได้ยินเขาหัวเราะเสียงเบา “ไม่เหนื่อยได้ไงนะ พี่เหนื่อยมาก ไม่เคยคิดแค่เดินรับแขกจะทำให้ล้าได้ขนาดนี้” “พี่ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า แอ้มจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าสะดวก” ชายหนุ่มพูดพลางขยับตัวก้าวเดินไม่มีท่าทางเหนื่อยอ่อนอย่างที่บอกไว้ เมื่อเขาหายลับไปในห้องอาบน้ำ หญิงสาวจึงลุกจากที่นั่งบ้าง สายตาสำรวจทั่วห้องพักโรงแรมที่ดัดแปลงเป็นห้องหอ กลีบกุหลาบวางเรียงเป็นรูปหัวใจอยู่กลางเตียง ย้ำให้คิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาและกำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เอมอรหันหน้าหนี เดินรี่ไปที่ตู้เสื้อผ้า คาดว่าแม่คงจัดเตรียมชุดนอนและของใช้ไว้ให้พร้อมตามต้องการ อยากขจัดชุดรุ่มร่ามออกจากตัวเต็มประดา แต่ดูว่าไม่ง่ายอย่างใจคิด ตะขิดตะขวงใจตอนใส่ว่ายากแต่ถอดยากยิ่งกว่า นึกก่นดีไซเนอร์ที่ออกแบบชุดวิวาห์ พวกเขาตั้งใจอย่างไรกันจึงทำให้การเปลื้องเสื้อผ้ากลายเป็นเรื่องยุ่งยากขนาดนี้ ทุลักทุเลร่วมสิบนาที สุดท้ายจับปลายซิปจนได้ รูดๆดึงๆ ฉุดกระชากยิ่งยากเข็ญไปกันใหญ่ ถอดใจและคิดปลอบตัวเอง นอนทั้งชุดนี้ก็ดีเหมือนกัน บางทีอาจกั้นเขาไกลห่างได้บ้าง  ใคร่ครวญดีแล้วสาวน้อยปราดไปที่เตียง วางแผนไว้ในใจ แสร้งหลับไปทั้งที่อยู่ในชุดครบเครื่องคงเป็นเรื่องไม่น่าแปลก เธอเหนื่อยจนทนไม่ไหว ใช้เป็นข้ออ้างที่เข้าท่า สอดซุกทั้งตัวลงใต้ผืนผ้าห่ม ตื่นเต้นจนกระทั่งลืมเลิกผ้าคลุมเตียงที่มีกลีบดอกกุหลาบกระจัดกระจาย สาวน้อยนอนตะแคงหันหลังให้ด้านที่ยังเปล่าว่าง แกล้งพริ้มตาหลับเหมือนตกอยู่ในห้วงภวังค์ฝันลึก ไม่รู้เวลาผ่านนานเท่าไหร่ หญิงสาวพยายามกำหนดลมหายใจให้เป็นปกติ มือน้อยเกาะกุมหัวใจดุจปลอบมันให้เต้นช้าลง ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบา เหมือนเขาจัดเก็บผ้าคลุมเตียง  ไม่นานนักอีกฝั่งด้านยุบยวบพร้อมเสียงหัวเราะอ่อนโยน ใจอยากหันไปมอง เขาเห็นขันเรื่องอะไรนักหนา อยากโต้เถียงอธิบาย ฉันง่วงหนักนี่นา ทว่าไม่มีความกล้าแม้แต่น้อย คล้ายเขาขยับตัวระมัดระวัง บรรจงรูดซิปชุดสวยช้าๆ นุ่มนวลราวกับเอาใจ หรือดั่งว่าเขาไม่อยากรบกวน สาวน้อยใจเต้นระรัว นึกกลัวคิดอยากรู้ จากนี้เขาจะทำยังไง ในใจร้องขออย่าให้เขาบุ่มบ่ามถูกเนื้อต้องตัว หวาดกลัวเหลือจะเอ่ยแล้วเอย “จะนอนทั้งชุดนี้จริงๆเหรอ ไม่อึดอัดหรือไง” เขากระซิบถามเสียงอ่อนหวาน คงใกล้ชิดยิ่งนัก ได้กลิ่นสะอาดหอมจาง เป็นกลิ่นแปลกใหม่ ที่สาวน้อยไม่เคยสัมผัสมาก่อน สะดุ้งไม่อาจระงับ เมื่อปลายนิ้วเขาสัมผัสหัวไหล่เปล่าเปลือย หญิงสาวเด้งตัวลุกนั่งเหมือนติดสปริง “แอ้มอาบน้ำดีกว่า” พูดเสียงรัว มือไม้รวบจัดชุดยาวเหมือนหอบไว้ ก้าวขาลงจากเตียงว่องไว แทบวิ่งไปห้องอาบน้ำทันที สาวน้อยตัวสั่นใจเต้นระทึกเหมือนมีกลองใบใหญ่ฝังอยู่ในตัว  รวบรวมสติความคิดอีกครั้ง มาถึงขั้นนี้แล้วอาบน้ำให้คลายใจคงพอช่วยได้ อีกทั้งเผื่อถ่วงเวลาได้อีกสักหน่อย... หญิงสาวโล่งใจเมื่อออกจากห้องน้ำพบว่าไฟหัวเตียงฝั่งเขาปิดไปแล้ว ย่องเงียบกริบไปที่ตู้เสื้อผ้า เลือกหยิบชุดนอนแล้วผลุบหายไปในห้องอาบน้ำอีกครั้ง ใจวางแผนคิดจะแอบหยิบหมอนมานอนโซฟาเพื่อเอาตัวรอดด้วยกระหยิ่มใจ เอมอรยืนพิศชายหนุ่มที่นอนพริ้มหลับอยู่อีกฝั่งเตียง ไม่เคยมีโอกาสมองหน้าสามีในนามชัดขนาดนี้มาก่อน รูปหน้าเรียวยาว คิ้วเข้มจัดเห็นชัดกว่าส่วนใดๆบนใบหน้า จมูกไม่โด่งมากและรับริมฝีปากบางหยักกำลังดี สีผิวค่อนไปทางเข้ม ดูคล้ายจะเนียนเรียบรื่น เขาคงเป็นชายหนุ่มที่ใส่ใจตัวเองดีมาก ช่วงอกกว้างภายใต้เสื้อกล้ามสีขาวสะอาดโผล่พ้นผ้าห่ม เผยให้เห็นมัดกล้ามแกร่งสมบูรณ์ของชายหนุ่มสุขภาพแข็งแรง เพียงเท่านี้ สรุปได้ว่าปรีดาหน้าตาค่อนข้างดีในแบบผู้ชายสูงใหญ่คมเข้มที่สาวๆคลั่งใคล้ชื่นชอบ หญิงสาวสอดสองมือออกแรงดึงหมอนหนุนแผ่วเบา สายตาจับจ้องที่คนหลับใหลระวังระไว หัวใจเจ้ากรรมดันเต้นระทึกขึ้นอีกจนรู้สึกหงุดหงิดตัวเอง เมื่อเลื่อนหมอนอยู่ในอ้อมแขนได้สำเร็จ  เธอหันหลังให้เตียงทันใด ลอบถอนหายใจโล่งอก โซฟาเบื้องหน้าเป็นดุจเป้าหมายยิ่งใหญ่ลำดับถัดไป ไม่ทันก้าวขาออกเดิน ร่างบางระหงเซถลาตามแรงฉุดรั้งล้มกลิ้งบนเตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว “จะหนีไปไหน” เสียงกลั้วหัวเราะหยอกเย้า  หญิงสาวตัวแข็งขึ้นมาทันที ปากคอขมปร่าไม่อาจเอ่ยเอื้อนวาจาตอบโต้ ชายหนุ่มไม่รอคำตอบเช่นกัน พรมจูบซุกไซร้ทั่วใบหน้าขาวผ่อง สองมือลูบไล้ป่ายปลุกปลอบ เอมอรไม่อาจปล่อยตัวผ่อนคลาย สาวน้อยกังวลสับสนจนทำตัวไม่ถูก ยินเสียงเขากระซิบแหบต่ำ “เราแต่งงานกันแล้วนะ กำลังจะเป็นผัวเมียสมบูรณ์แบบแล้วด้วย” คล้ายเตือนย้ำ สัมผัสแผ่วเบาละเมียดละไม ดั่งต้องการให้เธอวางใจ เขาไม่คิดหักหาญ คืบคลานเร้าโรมแช่มช้าคอยสังเกตปฏิกิริยาเนืองๆ ร่างบางสะท้านสั่นไหว หาใช่อารมณ์สะเทือนเพราะถูกโรมรัน ที่กำลังรู้สึกคือหวั่นหวาดสับสนระคนอยากรู้ สาวน้อยไม่ได้ขัดขืน คล้ายเธอยอมจำนน สุดท้ายอย่างไรเสียต้องลงเอยแบบนี้ ไม่มีประโยชน์ที่จะฝืน ครั้นจะร่วมมือให้รู้สึกละอาย  สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่เคยมาก่อน ไม่มีกระทั่งความรู้สึกวาบหวามต่อกันก่อนมา ไม่เข้าใจต้องทำอย่างไร จะให้อารมณ์ครอบงำกลับทำใจไม่ได้ หาก ฝืนขัดไปให้คิดว่าไม่ควรทำเช่นนั้น สำนึกบางอย่างบอกตัวเองให้ยอมเพื่อให้มันจบไป ข่มใจข่มความรู้สึกทุกชนิด เพื่อคิดให้ได้เป็นเพียงหน้าที่อีกหนึ่งเท่านั้น... ครั้งแรกระหว่างกัน จึงเป็นไปอย่างประดักประเดิด ฝ่ายหนึ่งพยายามเอาใจและต้องการบรรลุเป้าหมาย อีกฝ่ายหนึ่งนั้นดั่งจะกลั้นใจให้เรื่องราวดำเนินไปให้มันจบสิ้นเสียที... แม้หญิงสาวรับรู้ถึงความรู้สึกแปลกใหม่บางอย่างเกิดขึ้น เธอรีบรวบรัดตัดมันออกจากใจ ไม่อยากก่อให้เป็นความผูกพัน ย้ำบอกตัวเองเช่นนั้น เหมือนก่อกำแพงกั้นเขาจากเธอโดยไม่รู้ตัว... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:08:09

ความคิดเห็นที่ 5 ผ่านวันคืนเข้าหอมาได้ ชายหนุ่มพาเจ้าสาวใหม่หมาดมาสู่บ้านหลังใหญ่ ที่เขาบอกใครต่อใคร ตั้งใจให้เป็นรังรัก บ้านงามตระหง่านมีห้องหับมากมาย เหมาะสำหรับรองรับครอบครัวขนาดใหญ่ไม่ใช่เพียงแค่สองคน สนามหญ้ากว้างขวางประกอบด้วยพืชพันธุ์ล้มลุกยืนต้นหลากหลาย ได้รับการจัดแต่งเอาใจใส่ประณีตสวยงามแทบทุกตารางนิ้ว นายหญิงคนใหม่มีคนคอยรับใช้แทบทุกย่างก้าว เอมอรราวกับเจ้าหญิงในเคหะสถานมโหฬารหลังนี้ ทว่าเรือนยิ่งกว้างใหญ่ เหมือนยิ่งสร้างช่องว่างให้คู่แต่งงานใหม่ อย่างที่ไม่มีใครคาดคิด สาวน้อยแช่มช้อย กิริยาอ่อนหวานที่เคยพบเห็น บัดนี้เธอจงใจเหินห่างจากทุกสิ่งที่มีอยู่ รวมทั้งปรีดาผู้สามี ทุกครั้งที่ชายหนุ่มขยับชิดใกล้ หญิงสาวตั้งท่าถอยหนี และเป็นเหมือนวิถีปกติ ที่เอมอรจะหลบหน้าเขาเสมอ โต๊ะกินข้าวที่พรั่งพร้อมด้วยอาหารอุดมสมบูรณ์เงียบเชียบจนเฉยชาทุกเย็นย่ำ เธอปฏิบัติดั่งว่าอยู่ตามลำพัง เอมอรมักเก็บตัวอยู่ในห้องใดห้องหนึ่ง อ่านหนังสือ ดูหนังหรือฟังเพลง เมื่อเขาปรากฎตัว เธอจะค่อยๆเร้นกายหายจากทันทีที่มีโอกาส ไม่ว่าสามีจะชวนคุยเรื่องราวใด หากจำเป็นสาวน้อยตอบคำสั้นๆเหมือนไม่มีเรื่องให้สนใจ หลายครั้งนิ่งเฉยคล้ายไม่ได้ยินคำเขาพูด เอมอรไม่ได้สร้างระยะห่างสามีเท่านั้น บริวารในบ้านทุกคน เธอปิดกั้นไม่ซักถามพูดคุยด้วยเช่นกัน วันๆจมอยู่กับสิ่งที่ตัวเองสนใจเหมือนไม่ต้องการให้ใครเข้ามาในโลกที่เธอขีดคั่นไว้ ทุกคืนที่ต้องนอนเคียง สามีรอแล้วรอเล่าจนกว่าเธอจะพร้อมเข้านอนร่วม หลายคืนเผลองีบหลับไป หากเขาตื่นกลางดึกจะพบกับความว่างเปล่าเป็นประจำ เมื่อออกตามหา อาจพบเธอหลับใหลไม่รู้ตัวอยู่ห้องใดห้องหนึ่งเสมอ นานวันผ่านไป เขาเข้าใจไม่ยาก หญิงสาวไม่ต้องการให้อยู่ใกล้ ครบสองเดือนแห่งการวิวาห์ เขาเป็นฝ่ายปลีกเร้นห่างบ้าง คืนแรกที่สามีไม่กลับบ้าน เอมอรไม่แน่ใจ และเธอไม่โทรหาติดตามถามห่วง ราวกับไม่รู้สึกที่เขาหายไป คืนที่สอง ที่สาม ที่สี่  ยังคงเป็นเหมือนเดิม ชายหนุ่มกลับมาในวันหนึ่ง พบภรรยาสาวนั่งซึมเหงาหงอย “แอ้มทำอะไรอยู่” อ่อนโยนห่วงใยในน้ำเสียง รู้สึกผิดที่เหมือนทอดทิ้งเธอไว้ตามลำพังโดยไม่บอกกล่าว เอมอรเพียงหันมอง และกลับจมดิ่งอยู่ในความคิดเช่นเคย ไม่มีวี่แววตื่นเต้นยินดีที่ได้พบหน้า หลังจากไม่เจอสามีร่วมสัปดาห์ “เป็นอะไรหรือเปล่า  ถามก็ไม่พูด แอ้มต้องการอะไร” ปรีดากระชากเสียงถามใกล้หมดความอดทนเต็มที “แอ้มคิดถึงบ้าน อยากไปเยี่ยมพ่อกับแม่” ตอบเสียงเรียบเบา ไม่ได้ตกใจในท่าทีของเขาแม้แต่น้อย “เพิ่งห่างพ่อแม่มาแค่สองเดือน จะคิดถึงอะไรนักหนา ไม่ต้องไป” กราดเกรี้ยวเพิ่มขึ้น เหมือนไม่ได้ดั่งใจ หญิงสาวเหลือบมองใบหน้าสามี สายตาไม่เปิดเผยความรู้สึก “คิดถึงมากโทรคุยก็แล้วกัน ยังไม่ต้องไปหาหรอก” เขาไม่ลดราอารมณ์ไม่พึงใจ “ให้พ่อแม่พี่ๆมาเยี่ยมแอ้มได้ใช่มั้ย” คล้ายเธอต่อรอง “แอ้ม อย่าพูดเหมือนตัวเองติดคุก จะประชดกันหรือไง” หงุดหงิดรำคาญไม่คลาย “เปล่าไม่ได้ประชด แอ้มแค่ขออนุญาต ให้ที่บ้านมาหาแอ้มได้มั้ย ให้เพื่อนแวะมาได้หรือเปล่า” สาวน้อยถามเสียงอ่อน ปรีดาถอนหายใจ คิดไม่ถึง คาดไม่ได้ เอมอรกำลังอยู่ในภาวะอารมณ์ไหนกันแน่ เหมือนต้องการยั่วให้โกรธ คล้ายต้องการความเห็นใจ เขาเดาใจสาวน้อยที่เป็นภรรยาไม่ถูก จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:11:31

ความคิดเห็นที่ 6 “ถามจริงๆแอ้มต้องการอะไร ทำไมทำเหมือนพี่เป็นคนแปลกหน้าขนาดนี้ เราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ” เขาลดโทสะลงบ้าง “ทราบค่ะเราเป็นอะไรกัน  เราไม่ได้เป็นคนแปลกหน้า” หลุบตาลงต่ำปิดบังบางอย่าง “แอ้มอยากกลับไปเรียน อยากไปเจอเพื่อนๆ พี่เปี๊ยกให้แอ้มได้ไหม” ปรีดาอึ้งกับสิ่งที่เธอเอ่ยปากร้องขอ “คงไม่ได้หรอกแอ้ม จะเรียนไปทำไม ยังไงก็ไม่ได้เอามาใช้อยู่ดี” “อยากหาความรู้ หาด้วยวิธีอื่นมีถมไป ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปเรียนให้เหนื่อยหรอก พี่ไม่ให้แอ้มไป” เขาตัดบท “แล้วจะถามทำไมแอ้มอยากได้อะไร ในเมื่อไม่คิดจะให้สิ่งที่แอ้มต้องการจริงๆอยู่ดี” น้ำเสียงเย็นชาดุจต่อว่าในที “พี่ให้ได้เต็มที่แค่ให้เพื่อนแวะมาหา ถ้าจะไปบ้านพ่อแม่หรือออกจากบ้านให้ลูกน้องไปส่งเท่านั้น” “ออ...ก่อนใครจะมาบ้านนี้ พี่ขอให้แอ้มบอกก่อนด้วย  พี่ไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามายุ่มย่าม แอ้มคงเข้าใจ” เขาสั่งกำชับ “ขอบคุณค่ะพี่เปี๊ยก” สาวน้อยยิ้มชื่นขึ้นมาทันที ปรีดาสูดลมหายใจ นี่ไม่ใช่สิ่งที่คิดไว้  เขาคาดจะเห็นเธอโวยวายต่อรองที่ถูกขัดใจ ถูกจำกัดขนาดนี้ ไม่ได้หวังให้คนเป็นเมียพอใจกติกาที่ตั้งขึ้นเพื่อความสะใจง่ายดายเช่นนี้ ชายหนุ่มนึกมาดหมายในใจ ทนได้ให้ทนไป จะรอดูว่าสาวน้อยทนได้ขนาดไหน ที่อิสรภาพในชีวิตอยู่ในอุ้งมือเขา ใครมันจะอึดอัดขัดข้องมากกว่ากัน ปรีดานึกสนุกขึ้นมาเมื่อคิดว่าเขากำลังได้ครอบงำหนึ่งชีวิตชนิดที่ไม่เคยคาดฝัน ขณะที่ปรีดาเฝ้ามองเอมอรผ่านสายตาของผู้ดูแลพิเศษที่เขาไว้ใจ พบว่าภรรยาของเขาไม่มีอาการลำบากใจให้ใครเห็น เธอติดต่อเพื่อนวัยเด็ก และเชิญชวนเฉพาะคนที่เธอไว้ใจให้มาเยี่ยม  ทุกครั้งหญิงสาวโทรบอกเขาก่อนเสมอ เพื่อให้เป็นไปตามคำสั่ง “พี่เปี๊ยก แอ้มชวนเมมากินข้าวที่บ้านนะคะ” น้ำเสียงเจตนารายงาน ไม่ได้ขอร้อง “เมไหน” “เพื่อนสนิทแอ้ม ถ้าพี่เปี๊ยกอยากรู้จักกว่านี้  ถามเขาเองแล้วกัน” ปรีดาได้เรียนรู้เพิ่ม ภรรยาเขาไม่นิยมอธิบายขยายความ “อืม...แล้วจะหาโอกาสทำความรู้จักนะ  พี่ห้ามใครค้างที่บ้านแอ้มคงเข้าใจใช่มั้ย” เขาเพิ่มข้อจำกัดเมื่อเห็นว่าเธอดูจะมีทางออก “เมไม่ค้างหรอกค่ะ เขาไม่ชอบนอนบ้านคนอื่นเหมือนกัน” คล้ายเธอเย้ยหยันกลับมา... “โห บ้านอย่างกับวังนะแก ที่เขาว่าพี่เปี๊ยกรวยมาก ฉันเชื่อแล้วว่ะ” เมษ์วดีเบิกตากว้างชื่นชมเปิดเผย “รวยมั้ง ฉันไม่รู้กับเขาหรอก ไม่อยากสนใจ” เจ้าบ้านสาวไม่ยินดียินร้าย “อ้าว ไอ้นี่ ไม่อยากสนใจผัว แล้วแกจะสนใจใครวะ พูดพิลึก”  แขกมาเยือนสีหน้าประหลาดใจแต่ไม่จริงจัง “ไม่มีอะไรเป็นของฉันเสียหน่อย จะสนใจทำไม ต่างคนต่างอยู่ไปงั้นแหละ”  ไม่มีวี่แววเจ็บช้ำจากเอมอร “เกินพิลึกแล้ว อย่างนี้บ้าบอคอแตกแล้วเหอะ ... ไหวมั้ยแอ้ม มันยังไงเหรอ” เมษ์วดีถามอาทร “ไหวไม่ไหวก็ต้องไหวว่ะเม ฉันไม่มีทางเลือก  พยายามทนอยู่ให้ได้ก็พอแล้ว” พูดเรียบเรื่อยเหมือนไร้ความรู้สึก “อยากเล่ามั้ยแอ้ม บางทีมันอาจดีกว่าเก็บไว้คนเดียว” คล้ายจะเข้าใจความรู้สึกเบื้องลึกที่เอมอรซ่อนไว้ “ตอนนี้ยังหรอกแก ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน ... ขอบใจนะที่ถาม เอาไว้พร้อมฉันจะเล่า” เธอยิ้มละไมที่ไม่มีใครได้เห็นมานาน “ฉันมาที่นี่ก็บ่อย กลับดึกๆแทบทุกครั้ง ถามจริงๆผัวแกไปไหนวะ ทำไมไม่เคยเห็น” เมษ์วดีอดรนทนไม่ไหว “ไม่รู้เหมือนกัน เขาไม่นอนที่นี่หรอก คงมีที่นอนที่ถูกใจที่ไหนสักที่แหละ” ตอบเหมือนไม่ใส่ใจ “มันมากเกินไปไหมแอ้ม ผัวไปไหนก็ไม่รู้ นอนอยู่กับใครก็ไม่ใส่ใจ ฉันว่ามันเกินไปแล้วนะ” เมษ์วดีท้วงเสียงอ่อน “ไม่มีอะไรหรอก พี่เปี๊ยกมีที่พักเยอะ  เขามีตั้งหลายโครงการฯ  อีกอย่างเขาอาจใช้เวลากับลูกเขาก็ได้มั้ง” เล่าเรียบเรื่อยเช่นเคย “หือ...พี่เปี๊ยกมีลูกด้วยเหรอ?” “ลูกชาย ตอนนี้น่าจะประมาณ 2 ขวบมั้ง คงกำลังน่ารัก”  เอมอรเล่าไม่แสดงความรู้สึก “อะไรวะ แต่งกับแกได้ไม่กี่เดือน มีลูกสองขวบ  มันยังไง  นี่แกเป็นเมียน้อยเขาหรือเปล่า” เมษ์วดีไม่หวงความคิด “ไม่ใช่นะเม  พี่เปี๊ยกไม่เคยแต่งงาน แล้วกับแม่ของลูกเขาก็ไม่มีอะไรกัน เขาแค่รับผิดชอบลูกเท่านั้น”  เอมอรอธิบาย “แกเชื่องั้นเหรอ” “เชื่อดิ พ่อกับแม่ฉันยืนยัน  แม่ของน้องปราบ ไม่มีความสัมพันธ์กับพี่เปี๊ยกมานาน  น่าจะตั้งแต่ตอนท้องแล้วนะ” “พวกเขาเลิกกันไปก่อน แล้วพี่เปี๊ยกมารู้ทีหลังผู้หญิงท้อง เขาจึงดูแลส่งเสียเฉพาะลูก แต่ไม่มีอะไรกัน”  เอมอรพูดมากกว่าทุกครั้ง เมษ์วดีมีสีหน้าครุ่นคิดหนักใจ “อะไรเม ทำไมทำหน้าแบบนั้น  แกคิดว่าพ่อแม่หลอกฉันเหรอ”  เอมอรกระสับกระส่าย “ไม่หรอก พ่อกับแม่ไม่หลอกแกแน่ๆ  ฉันมั่นใจ”  เมษ์วดียิ้มให้เพื่อนสบายใจ “หรือแกคิดว่าพี่เปี๊ยกหลอกพวกเรา”  เธอกังวลเห็นได้ชัด “บ้าเหรอ งานแต่งฯใหญ่โตขนาดนั้น  ถ้าเขาหลอกจะให้พ่อแม่เขาไปขอแกเชียวเหรอ ไม่ใช่หรอกอย่าคิดมาก” เมษ์วดีตัดบท จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:14:30

ความคิดเห็นที่ 7 ความสัมพันธ์ประหลาดระหว่างเอมอรและปรีดา ไม่ได้เป็นที่รับรู้ในวงกว้าง  พวกเขาไม่แพร่งพรายเรื่องในบ้านให้ใครรู้ พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายไม่มีใครระแคะระคายถึงความผิดปกติของสามีภรรยาคู่นี้แม้แต่น้อย เมื่อหญิงสาวไปเยี่ยมครอบครัวเดิม บางคราวเขาไปด้วย หลายครั้งเธอไปเดี่ยว โดยมีผู้ติดตามดั่งว่าเป็นผู้คุ้มกันพิเศษที่เขาจ้างวานเพื่อดูแลความปลอดภัยให้เมียรักโดยเฉพาะ พ่อแม่เอมอรค่อนข้างพึงพอใจ ลูกสาวสุดสวาทได้รับการเอาใจใส่จากสามีด้วยความรักความห่วงหวงเป็นอย่างมาก ที่พวกท่านไม่รู้ คือเธออยู่เหมือนนกน้อยในกรงทองฝังเพชร ไม่มีอิสระกระทั่งขยับกระพือปีกเล่น... เอมอรเหมือนอยู่ในที่ของเธอ ที่ที่สามีระบุให้อยู่  ที่ที่เขาสั่งการณ์ชีวิตเธอได้ตามสบายใจ ไม่ว่าจะขยับตัวทำอะไรเธอมีหน้าที่รายงานตัวต่อเขาทุกครั้ง ในขณะที่เธอแทบไม่ถามไถ่เขาอยู่ที่ไหนอย่างไรกับใคร หลายๆครั้งมีโทรศัพท์จากหญิงสาวสอบถามเรื่องราวเกี่ยวกับสามี เอมอรเพียงตอบไป เขาไม่อยู่ที่นี่ หากต้องการพบควรหาวิธีติดต่อใหม่ ไม่ต้องมาซักไซร้เธอไม่รู้ ครั้นมีโอกาสพบเจอกัน เอมอรไม่เคยแสดงอาการไม่พอใจ หรือติดใจสงสัย เธอคล้ายไม่คิดระแวงสามี หรือในความเป็นจริง คือเอมอรจงใจไม่ใส่ใจ ไม่รับรู้เรื่องใดเกี่ยวกับผู้เป็นสามีทั้งสิ้น “ฉันดร๊อปเรียนมาเป็นปีแล้ว อยากกลับไปเรียนจัง” เอมอรเอ่ยปรับทุกข์กับเมษ์วดีเพื่อนสาวเช่นปกติ “อือ เห็นด้วยนะ อยู่ว่างๆแบบนี้น่าเบื่อจะตาย ไปเรียนน่าจะเวิร์คกว่า” “แต่พี่เปี๊ยกคงไม่ยอมหรอกเม ฉันเคยขอตั้งแต่แรกแต่งฯแล้ว เขาว่าเรียนไปก็ไม่ได้ใช้ จะเรียนทำไม” หน้าสวยหมองหม่น “ผ่านมาเป็นปีแล้ว บางทีเขาอาจเปลี่ยนใจ ตอนนั้นเขาไม่รู้แกคิดอะไร อาจกลัวแกหนี” เมษ์วดีหัวเราะเห็นขันกับคำพูดตัวเอง “บ้าบอสิ้นดี จะหนีไปไหนได้วะ” เอมอรส่ายหน้าระอา “พี่เปี๊ยกกลัวแกไปเรียนแล้วเจอหนุ่มจีบมั้ง คงหวงมากแหละ หึหึ” เพื่อนสาวยังคงร่าเริงอารมณ์ดี “หวงไว้ทำไมก็ไม่รู้ ทีตัวเองมีผู้หญิงไปทั่ว มั่วมันได้ทุกที่  ฉันเบื่อเหลือเกินที่เหมือนถูกขังไว้อย่างนี้” “เฮ้อ อดทนเว้ยเพื่อน ทนๆมันไปแหละ  สักวันอะไรๆอาจดีขึ้น” คล้ายเมษ์วดีไม่มีคำตอบที่น่าพอใจเช่นกัน “อือฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ ทนๆไป เพื่อสักวันฉันจะมีทางไปให้ตัวเองได้บ้าง” สาวเจ้าบ้านเอ่ยเหมือนปลง “จะลองขอเขากลับไปเรียนให้จบดูก่อน  ถ้ามันต้องถึงขนาดให้เขาส่งคนรับส่งอย่างเด็กอนุบาลฉันก็จะยอม” เอมอรจำต้องยอมทนเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงเชื่องหงอยของสามี เธอทำราวกับตัวเองเป็นมนุษย์ไร้ความรู้สึก หญิงสาวพร่ำบอกตัวเอง  ไม่มีอะไรเลวร้ายเกินเธอจะรับได้ ในเมื่อทุกวันนี้ไม่มีเรื่องเดือดร้อน เธออยู่ได้ดีหากไม่คิดเรียกร้อง ไม่ใช่เรื่องเกินคาดเมื่อปรีดากลับมาร่วมโต๊ะอาหารเย็นที่บ้านในวันหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นครั้งแรกของเดือนนี้ เขานิ่งเงียบ พอๆกับที่เธอเฉยเมย คู่สามีภรรยาไม่สบตา ต่างฝ่ายต่างทำเหมือนการร่วมมื้อเย็นเป็นเรื่องของใครของมัน “พี่เปี๊ยก แอ้มอยากกลับไปเรียน เก็บอีกไม่กี่หน่วยกิตก็จบแล้ว” สาวน้อยพูดทำลายบรรยากาศเย็นชาที่เป็นปกติ ชายหนุ่มจับจ้องดวงหน้าสวยราวตุ๊กตาเลอค่างดงาม “เรียนไปก็ไม่ได้ใช้ พี่เคยบอกแล้ว” เขารวบรัดตัดความ “ไม่ได้คิดจะเอามาใช้อะไร แต่อย่างน้อยมีดีกรีปริญญาไว้มันเสียหายมากเหรอ” เธอโต้แย้งเสียงเรียบ ปราศจากอารมณ์เคืองขุ่น ปรีดาใคร่ครวญวางแผนหรือกำลังวิเคราะห์เหตุผลบางอย่าง “ถ้าแอ้มคิดอย่างนั้น มันก็ไม่เลวหรอก แต่...พี่ขอดูตารางเรียน และแอ้มห้ามเดินทางเอง” เขาออกคำสั่ง “แอ้มได้กำหนดการณ์ลงทะเบียนแล้ว อาทิตย์หน้าจะไปจัดการให้เรียบร้อย  เดี๋ยวส่งตารางเรียนให้เลขาฯพี่นะคะ” หญิงสาวไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด เธอเตรียมใจรับคำตอบชนิดนี้ของเขาเป็นเวลาพอสมควร จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:17:24

ความคิดเห็นที่ 8 เอมอรแปรงผมยาวสลวยเนิบช้าสายตาจดจ้องกระจกเงา ภาพหญิงสาวใบหน้าขาวนวลรูปไข่ปรากฎเบื้องหน้า พวงแก้มเนียนนุ่มปราศจากสีสันแต่งแต้ม จมูกโด่งได้รูปเห็นชัดเจน ริมฝีอวบอิ่มเรื่อสีชมพูตามธรรมชาติ ดวงตาเรียวรีดำขลับคู่นั้นเหมือนกักเก็บเรื่องราวและความรู้สึกหลากหลายไว้ยาวนาน แววครุ่นคิดไม่อาจหยั่งคงอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าที่ใครๆต่างบอกว่างามเหมือนตุ๊กตาบอบบางน่าถนอม คือใบหน้าที่เธอคุ้นเคยมาตลอดชีวิต แปลกที่เอมอรมองไม่เห็นความงามที่สะท้อนในกระจกเงา เธอเห็นความหมองเศร้าร้าวรานลึกซึ้งที่คงไม่มีใครคาดถึง เอมอรเห็นหญิงสาวที่มีสภาพดุจหุ่นเชิด เชือกที่มองไม่เห็นระโยงระยางอยู่เบื้องหลังพันเกี่ยวเป็นสายใยชีวิต ผู้มีอำนาจมีพระคุณต่างถือเชือกเชื่อมชีวิตเธอ และตอนนี้เงาของใครบางคนทะมึนเหนือทุกคน เขารวบปลายเชือกสำคัญจากผู้อื่นมาถือครอง เป็นดั่งเจ้าของชีวิตเธอเพียงผู้เดียว กระตุกซ้ายขวาให้หุ่นชีวิตก้าวเดิน หรือหยุดนิ่งเหมือนไร้ความคิดความรู้สึก เขาทำได้โดยไม่ต้องออกแรง ช่างง่ายดายราวกับเพียงสะบัดปลายนิ้วเท่านั้น พันธะหน้าที่ความรับผิดชอบ การแสดงความกตัญญูกตเวทิตาคือศักดิ์ศรีและสามัญสำนึกค้ำคอเอมอร จะมีสักกี่คนที่เห็นและเข้าใจ สาวน้อยงามราวตุ๊กตาเสกปั้น  ไยจึงยอมจำนนยกเป็นเพียงหุ่นไร้จิตใจ เหมือนปล่อยให้คนเย้าหยอกล้อเล่นกับชีวิตตัวเอง น้ำตาความคับแค้นรื้นคลอ สาวสวยกระพริบตาขับไล่หยาดน้ำ  เชิดหน้าสูดลมหายใจ คล้ายให้พลังตัวเอง ถึงอย่างไร จะไม่ยอมให้ใครปรามาส  เธอจะข้ามผ่าน ก้าวแกร่งกว่าที่คนเห็นและตัดสินให้ได้ ในวันหนึ่ง เอมอรวางแปรงผมลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง ละสายตาจากเงาในกระจก  เปล่าประโยชน์เวทนาตัวเอง ถ้ายังไม่มีทางออก ยังจัดการสิ่งใดไม่ได้ ไม่จำเป็นต้องหมกมุ่นให้วุ่นวาย แค่ไม่ใส่ใจ ก็ไม่มีใครทำอะไรเธอได้ ความคิดไม่ยี่หระ คือกำแพง คือเกราะที่เอมอรสร้างไว้ป้องกันตัวเองได้ดีตลอดมา อย่างน้อยเธอเชื่อว่าเป็นเช่นนั้น ขณะนี้ยังไม่ถึงเวลาสามทุ่ม หากเป็นปกติทุกวัน หญิงสาวอาจดูรายการโทรทัศน์รายการใดรายการหนึ่งที่กำลังสนใจ บางคืนเธออาจโทรหาพ่อแม่หรือเพื่อนบางคนที่พอจะพูดคุยด้วยได้ คืนนี้คิดจะโทรเล่าเรื่องเรียนกับเมษ์วดี คิดอีกทีไม่อยากให้สามีรู้ เธอยังไม่นอน  ไม่อยากให้เขามีคำถาม หวั่นเกรงเขาจะสร้างสถานการณ์ใกล้ชิด จำใจซุกตัวใต้ผ้าห่ม หรี่ไฟหัวเตียงให้สลัวลาง เมื่อยังไม่ใช่เวลานอน สมองสั่งการให้คำนึงครุ่นคิดฟุ้งกระจาย จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:19:50

ความคิดเห็นที่ 9 เอมอรยึดครองห้องนอนสำหรับรับรองแขกมากว่าปี อันที่จริงเรียกว่าเธออาศัยนอนห้องนี้ทันทีที่มาเหยียบบ้านหลังนี้ แรกๆด้วยความเกรงใจ เธอรอให้สามีหลับ แล้วจึงค่อยย่องเข้าห้องนอนหลัก แต่เมื่อเขาเริ่มไม่กลับบ้าน เอมอรไม่เข้าไปในห้องนอนใหญ่อีกเลย  ยกเว้นเข้าไปดูแลข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวบางอย่างให้สามีเท่านั้น และเหมือนเป็นอันรู้กันระหว่างสองคน เธอกับเขาไม่นอนร่วมเตียงเหมือนคู่สามีภรรยาทั่วๆไปนับตั้งแต่หลังคืนส่งตัว หญิงสาวนึกสงสัยตัวเองบ้างเหมือนกัน เหตุใดปิดกั้นไม่ให้เขาเข้าใกล้ เธอพบคำตอบในใจ เธอรู้สึกไม่ทัดเทียม สามีคือคนแปลกหน้า ไม่รู้จักไม่รู้ใจ แทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขา เธออยู่กับเขาเพราะความจำเป็นบังคับ ไม่ใช่เรื่องสมัครใจ เอมอรไม่เคยหยุดคิดตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาจะมองว่าเธอต่ำต้อยกว่าขนาดไหน   การแต่งงานที่ไม่ต่างจากการแลกเปลี่ยนสร้างความกระอักกระอ่วนให้หญิงสาวเสมอ เขาจะรู้สึกบ้างหรือไม่? เมื่อต้องมาร่วมใช้ชีวิตด้วยความจำใจ จะให้สนิทสนม ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับมนุษย์ที่ไม่เก่งในการผูกมิตรเช่นเอมอร หญิงสาวเคยคิด ถ้าเป็นคนช่างพูดกว่านี้ เปิดเผยความรู้สึกได้ดีกว่านี้ บางทีความห่างเหินอาจได้รับการถมให้เต็ม แต่เพราะเธอไม่ใช่ประเภทสร้างมิตรง่าย  เป็นเหมือนเงื่อนไขหรือข้อจำกัดที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด มิตรภาพที่หญิงสาวมอบให้ใครต่อใคร ส่วนใหญ่ล้วนใช้เวลาทำความรู้จักคุ้นเคยทีละลำดับค่อนข้างนานกว่าคนทั่วไป เมื่อเขาแสดงอาการขุ่นเคืองหงุดหงิดกับเธอ ตลอดชีวิตที่ไม่เคยปะทะอารมณ์กับใคร เอมอรเลือกใช้วิธีเลี่ยงหนี ยิ่งหนี เหมือนเขายิ่งไม่เข้าใจ เมื่อไม่เข้าใจ เขาตอบโต้ด้วยการห่างไกลยิ่งขึ้น  ความสัมพันธ์กลายเป็นช่องว่างขนาดใหญ่ ปล่อยวันเวลาให้นานเท่าไหร่  เอมอรปรับตัวเคยชินกับความว่างเปล่าที่ได้รับไม่ยากเลย   คล้ายดังว่าการอยู่กับตัวเองเพียงลำพัง ไม่ต้องอึดอัดที่จะสร้างสัมพันธภาพเป็นสิ่งที่สร้างความสบายใจที่สุด เฉยชาที่สุดคือดีที่สุดเมื่อต้องอาศัยเหมือนตัวคนเดียวในบ้านหลังใหญ่ไร้ความอุ่นใจหลังนี้ ไม่ว่าสามีจะใช้กรอบกติกาใดมาบังคับให้อึดอัดหมองไหม้ ไม่ว่าเขาจะทำตัวให้น่าเจ็บช้ำในฐานะคู่ชีวิตขนาดไหน หญิงสาวราวกับไม่รับรู้ ไม่ให้ความสนใจ และไม่ให้ความสำคัญกับทุกข้อกำหนดและความประพฤติการปฏิบัติของเขา สาวน้อยสร้างกลไกปกป้องตัวเองตามสัญชาตญาณ เธอยอมจำนนเพราะมันคือการเอาตัวรอดจากความรู้สึกเจ็บปวดวิธีหนึ่งเท่านั้น เอมอรคิดทบทวนช่วงเวลาที่ผ่านมานับจากเข้าสู่ประตูวิวาห์ ความสุขที่แท้จริงอยู่ที่ตรงไหน เธอไม่เคยได้คำตอบ มีความหวังใดให้ชีวิตต่อจากนี้ ยิ่งมืดมนอนธกาล  บางทีอยากให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นจริงๆ   อยากมีปีกโบยบินให้ไกลจากผิดชอบชั่วดี ไม่อยากติดยึดกับสำนึกรู้บุญคุณใดๆในชีวิตอีกเลย   หญิงสาวคิดวนเวียนสับสนจนผลอยหลับไม่รู้ตัว ในห้วงฝันยามนิทรา คล้ายมีสัมผัสแผ่วเบาปลอบโยน เหมือนมีความห่วงใยจริงใจละมุนละไมส่งผ่านปลายนิ้ว คนในฝันแตะต้องลูบไล้พวงแก้ม คิ้ว คาง ปาก จมูก ดุจรักใคร่ทนุถนอม เป็นความอบอุ่นที่โหยหาตลอดมา คล้ายน้ำตาจะรินไหลรู้สึกถึงขอบตาร้อนผ่าว รับรู้ว่ามีปลายนิ้วแข็งแรงบรรจงกรีดไล่ความหมองมัวสับสน ห้วงฝันนั้นหญิงสาวได้รับจุมพิตอ่อนโยนที่หน้าผาก เปลือกตา และริมฝีปาก เหมือนเป็นการฝากสัมผัสถนอมแผ่วเบา สาวน้อยรู้สึกดีกระทั่งเผลอยิ้มให้กับความฝัน อบอุ่นปลอดภัยจนไม่นึกอยากตื่น... เสียงนาฬิกาปลุกแผดเสียงร้องขัดจังหวะความอุ่นสบาย  ง่วงงุนงัวเงียมึนงงเอมอรหลับลึกยาวนานไม่บ่อยครั้ง ประหลาดใจกับฝันดีที่อุ่นใจพอๆกับคิดกังวล เธอเผลอปิดไฟหัวเตียง หรือมีใครเล็ดรอดเข้ามาในห้องนี้เมื่อคืนที่ผ่านมา... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:21:25

ความคิดเห็นที่ 10 เอิ่ม  หลังจากนี้ก็เป็นรายการร่ายสดนะเจ้าคะ แฮ่ แฮ่ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:34:11

ความคิดเห็นที่ 11 ฟิ้ว.......... จากคุณ : MrThomas เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:38:40

ความคิดเห็นที่ 12 หึหึ มารายงานตัว ครับ ปอลิง.ออกมานั่งทำงานนอกออฟฟิศ สนุกดีจ้าา จากคุณ : Plawhale_Mac เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:39:48

ความคิดเห็นที่ 13 ถึงเวลาอู้งาน เพื่อเกาะกระทู้อีกแล้วค่ะ จากคุณ : แม่เฒ่าสาวสิบแปด เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:54:38

ความคิดเห็นที่ 14 ว้าว.. ทำไมตอนอ่านจบ  มานเร็ว กว่าตอนรอจะอ่าน ทุ๊กกที คุณป้าแม่เฒ่าฯขา   ความผิดอันใดที่เป็นเหตุให้เราต้องอู้งาน  ยกให้เป็นความผิดของป้าน้องมิ้วส์เธอคะ จากคุณ : ben (bennypooh) เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 14:00:05

ความคิดเห็นที่ 15 กรี๊ดดดดด   เข้ามาเจอะโดยบังเอิญ  ไปแวะอยู่ ศาลาตั้งนาน    เกาะกระดานชนวนแจเลยทีนี้ กำลังเหงาวันอาทิตเยย จากคุณ : อยู่ที่ใจเรากำหนด เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 14:00:15

ความคิดเห็นที่ 16 เอาเรื่องจริงมาอิงนิยายใช่ปล่าวคะ มันคุ้นๆ อยู่นา แค่ลงรายละเอียดอีกหน่อย จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 14:42:09

ความคิดเห็นที่ 17 รายงานตัวค่ะ ^^ สวัสดีรอบกระทู้ค้าบบบ จากคุณ : sandsandza เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 15:37:32

ความคิดเห็นที่ 18 คุณป้าaunty36  เรื่องนี้มาจากเรื่องเล่าห้องศาลา แอ้มกะพี่เปี๊ยกะ                                    ป้าน้องมิ้วส์ เอามาเรียบเรียงบรรจงแต่งเติมใหม่ สไตล์ มิ้ว ณ ชมวิว คร้า จากคุณ : ben (bennypooh) เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 15:58:54

ความคิดเห็นที่ 19 รายงานตัวค่า ... วันนี้ไม่ค่อยได้อยู่หน้าจอ แหะๆ ^_^ จากคุณ : soulchan เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 16:05:29

ความคิดเห็นที่ 20 ตามมาแล้วครับ พรุ่งนี้ได้ตามเต็มเวลา จากคุณ : เขียนบน iPad (ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี) เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 16:33:14

ความคิดเห็นที่ 21 คุณเบน น่านปะไร ถึงว่าคุ้นๆ แต่มาลงในนี้คงละเอียดอีกหน่อยเนอะ จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 16:48:58

ความคิดเห็นที่ 22 ตามมาอ่านค่ะพี่มิ้ว >.< จากคุณ : enggiigiiez เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 20:00:05

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านถึงนี่ จากคุณ : โสดเสมอเมื่อเจอผู้ชาย เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 21:25:01

ความคิดเห็นที่ 24 มาด้วยคน แต่ยังไม่ได้อ่านเลยค่ะ หัวกำลังฟูได้ที่เชียว = = จากคุณ : curlyning เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 00:28:16

ความคิดเห็นที่ 25 เข้ามาทักทายคะ อ่านจบแล้วอยากร้องเพลง 'Our single ladies, our single ladies, our single ladies, our single ladies, our single ladies, our single ladies. Please put your hand up!' เรามันสาวโสด อ่านเรื่องของสาวไม่โสดแก้โรคคิดถึงฟินแลนด์ 555555 จากคุณ : fukaze เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 02:01:11

ความคิดเห็นที่ 26 มาโตยคนแต่ยังบ่ได้อ่านเจ้า จากคุณ : ฟ้าปราย..ปรายฟ้า เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 03:29:32

ความคิดเห็นที่ 27 แวะมาโหวตเช้าวันจันทร์ จากคุณ : saengchot เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 05:49:44

ความคิดเห็นที่ 28 มาตอกบัตรเช้าวันจันทร์ครับ ติดภารกิจเลยไม่ได้เข้ามาทักทายตั้ง 4 วัน คิดถึง เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ลุง ๆ ป้า ๆ มากมาย เดี๋ยวขอตามไล่อ่านก่อนนะครับ จากคุณ : สายน้ำฯ (สายน้ำผ่านภูผา) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 06:53:00

ความคิดเห็นที่ 29 หัวใจหมดลงชื่อแทนแล้วกันนะคะ จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 07:09:15

ความคิดเห็นที่ 30 ตามมารายงานตัวในเช้าวันจันทร์ค่า ^ ^ จากคุณ : มุตตา เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 07:51:30

ความคิดเห็นที่ 31 ^^ จากคุณ : apple (ringkojung) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 08:47:07

ความคิดเห็นที่ 32 :) จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 09:56:01

ความคิดเห็นที่ 33 สำนวนหวาน ได้อารมณ์มาก ไม่ต้องอิโรติคนักก็น่าอ่านพอแล้ว อิชั้นเองก็แก่แล้ว อ่านวาบหวิวมากๆ หัวใจจะวาย จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 10:36:21

ความคิดเห็นที่ 34 หน้าใหม่(แต่แอบอ่านมานาน) มาแสดงตัวรอค่ะ ^_^ จากคุณ : ka-nom-wan เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 10:40:09

ความคิดเห็นที่ 35 เอามาปรับแต่งใหม่ได้น่าติดตามมาครับ ยังคงใช้คำได้สวยงามอ่านแล้วเมื่ออยู่ในเหตุการ คล้ายๆนั่งดูละครอยู่เลยครับ แอบคิดว่าถ้ามีใครซื้ื้อไปทำละครคงสนุกดี ---สวัสดี FC ทุกๆท่านด้วยนะครับ---- จากคุณ : MrThomas เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 10:43:17

ความคิดเห็นที่ 36 หาววววว มาลงชื่อครับ หยุด 2 วัน พาลพาขี้เกียจ ทักทาย FC ทุกท่านครับ ลุงภูขี้เกียจจริงๆ วันนี้... จากคุณ : ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 10:56:26

ความคิดเห็นที่ 37 สวัสดีครับแฟนคลับทุกคนและป้าเจ้าของทู้ มารายงานตัวด้วยคนครับ ^^ จากคุณ : พูดม่ะระร่าง เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 12:40:01

ความคิดเห็นที่ 38 กราบสวัสดีมิตรรักนักอ่านทุกท่านค่ะ ขอสารรภาพนะคะ ผู้เขียนไม่มีความมั่นใจในการเขียนเรื่องนี้อย่างที่สุด เพราะเอามาจากเรื่องเล่าที่ผู้อ่านรู้เรื่องราวอยู่แล้ว การจะเขียนเพื่อให้น่าติดตามในเรื่องที่คุณผู้อ่านผ่านตามาแล้ว เป็นเรื่องยากมากค่ะ เป็นการโชว์ฝีมือใช้ทักษะด้านการเขียน เพราะไม่มีพล๊อตให้ผู้อ่านประหลาดใจเหมือนเรื่องที่ผ่านๆมา ซึ่งอิชั้นเนี่ยนะ!!! มีฝีมือ มีทักษะด้านการเขียน โห... ไม่เลย ยิ่งเขียนๆไป ยิ่งรู้สึกตัวเองต่ำต้อย ไม่ได้ถ่อมตัวนะคะ แต่ไม่มั่นใจเลยแม้แต่นิดเดียวที่จะพาคุณผู้อ่านล่องลอยไปในโลกจินตนาการผ่านอักษรร่วมกัน ยากจนอยากถอดใจ  รู้สึกเราทำอะไรไม่รู้จักคิด  ห้าวหาญเหิมเกริมเกินเหตุ(อีกแล้ว) แต่เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว สิ่งเดียวที่คิดอยู่ในตอนนี้ คือคำของตัวเองที่เคยพูด(เขียน) "ต่อให้มีคุณผู้อ่านเพียงคนเดียว ติดตามอ่านงานฉันอยู่ ฉันก็จะเขียน..." ค่ะ หากครั้งนี้ทำให้ผิดหวัง รู้สึกไม่ได้ดั่งใจ ฝีมืออ่อนเกินไป ขอน้อมรับไว้ทั้งหมดค่ะ โปรดเมตตาให้อภัยและให้โอกาส "นักอยากเขียน" ที่อ่อนด้อยด้วยนะคะ กราบขอบพระคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่านค่ะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 13:02:06

ความคิดเห็นที่ 39 สวัสดีคร้า ป้าน้องมิ้วส์ และ Fc ทุ๊กกท่าน เค้าไม่ได้กระจองอแง เค้าไม่ได้เรียกร้อง เค้าไม่ได้กดดัน แต่เค้าอยากบอกตะเองว่า เค้าอยากอ่านตอนต่อไปแล้วนะจ๊ะ จากคุณ : ben (bennypooh) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 13:03:18

ความคิดเห็นที่ 40 รถยุโรปคันหรูไม่อยู่ที่โรงจอด หญิงสาวถอนหายใจ เมื่อคืนนี้คงเป็นแค่ฝันไป เขาไม่ใช่คนนั้น คนที่เป็นฝันดี เขาคือคุณปรีดา เพลย์บอยเจ้าพ่อปาร์ตี้ ลูกชายคนเดียวของเศรษฐีใหญ่ เจ้าของที่ดินมหาศาลย่านชานเมือง เขาคือคุณเปี๊ยกที่ใครๆให้ความยำเกรง นิสัยนักเลงกล้าได้กล้าเสียไม่สนใจใครไม่มีข้อยกเว้นรวมทั้งเอมอร เขาไม่ใช่ผู้ชายอบอุ่นอ่อนโยนคนนั้น คนที่เธอฝันถึง  อบอุ่นปลอดภัยที่ติดอยู่ในห้วงคำนึง ถึงตอนนี้มันไม่มีวันเป็นความจริง น้ำตาหยาดริน เสียดายความฝัน สะเทือนใจกับความจริง เธอถูกคนที่ควรรักใคร่ทอดทิ้งไม่เหลียวแลนานเนิ่น เกราะป้องกันตัวเองมีร่องรอยชำรุด  หญิงสาวจำเป็นต้องหยุดคิดพิจารณาสถานะของตัวเอง     จำใจยอมรับความจริง เอมอรไม่ใช่เจ้าหญิงในเทพนิยาย... เอมอรติดต่อลงทะเบียนกับมหาวิทยาลัย ให้ความสำคัญกับการศึกษาที่เธอปรารถนาสำเร็จให้ได้ เป็นช่วงเวลาที่หญิงสาวได้กลับไปใช้ชีวิตนักศึกษา เป็นวัยรุ่นสดใสอีกครั้ง น่าจะเป็นเรื่องดี ที่ได้พบปะผู้คน แต่เวลาที่ทิ้งไปเกือบสองปี เพื่อนรุ่นเดียวกันจบการศึกษาไปหมดแล้ว ที่เหลือตกค้างไม่ใช่คนที่เอมอรให้ความไว้วางใจ รุ่นน้องร่วมสถาบัน ไม่นึกอยากหยิบยื่นมิตรภาพ  ข้อจำกัดจากนิสัยไม่เปิดรับใครง่ายๆ ยากในการสร้างมิตร สถานะสมรสแล้ว ซ้ำยังมีคนติดตามผิดวิสัยธรรมดา ยิ่งกีดกันเธอออกจากเพื่อนใหม่  ถึงอย่างนั้นเอมอรไม่เดือดเนื้อร้อนใจอยู่ดี ทำใจตั้งแต่แรกที่จะได้กลับมาเหยียบสถาบันการศึกษาแห่งนี้ การได้ร่ำเรียนต่อให้จบคือโชคดี ดังนั้นมากกว่านี้ไม่คิดหวัง ระหว่างที่เธอคร่ำเคร่งมุ่งหมายสำเร็จปริญญาให้ได้ดังฝันไว้แต่เยาว์วัย ปรีดาสามีสนุกกับการใช้ชีวิตนอกบ้านเช่นเดิม แม้เขาจะกลับบ้านบ่อยครั้งกว่าแต่ก่อน เอมอรอดคิดไม่ได้เขามาเพื่อเฝ้าดูเธอเปลี่ยนไปหรือไม่ เมื่อกลับไปใช้ชีวิตนักศึกษา เหินห่างเย็นชา ไม่มีเรื่องจำนรรจาต่อความ ต่างคนต่างมุ่งคิดในเรื่องของตัวไม่เปลี่ยนแปลง เรื่องถามไถ่ในฐานะคนร่วมบ้าน มีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย เป็นเรื่องไม่มีสาระเสียส่วนใหญ่ เขามักเป็นฝ่ายตั้งคำถาม เธอตอบเท่าที่จำเป็น มีบ้างที่เป็นฝ่ายอยากรู้ ซึ่งไม่ใช่เรื่องสำคัญเท่าไร คือเรื่องอาหารการกินทั่วไป หญิงสาวแค่เอาใจใส่สามีตามหน้าที่ภรรยาเท่าที่เธอพอจะทำได้... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 13:05:42

ความคิดเห็นที่ 41 หนึ่งปีผ่านไป เอมอรสำเร็จการศึกษาปริญญาตรีสมดังตั้งใจ สาวสวยกลับมาหงอยเหงาไร้ทิศทางให้ชีวิตอีกครั้ง “เบื่อจังเลยอยู่บ้านเฉยๆเนี่ย”  เปรยกับเพื่อนรู้ใจ “น่าอิจฉาจะตาย ไม่ต้องดิ้นรนทำอะไร ฉันสิเหนื่อยชะมัด อยากเรียนไม่จบเลยเหอะ” เมษ์วดีร่าเริงไม่เหมือนที่พูด “มันคงดีกว่านี้ ถ้าสิ่งที่ฉันมีในตอนนี้ มันเป็นของฉันจริงๆ มีสิทธิใช้มีสิทธิครอบครองจริงๆ ไม่ต้องขออนุญาตใคร” “อะไรว้า  ฉันไม่เห็นแกจะไม่ได้อะไรที่ไม่อยากได้เลยนี่นา” เอมอรถอนหายใจเหนื่อยหน่าย “มันก็ใช่นะ แต่เหมือนฉันนั่งอยู่เฉยๆ เหมือนคนไร้ค่ายังไงก็ไม่รู้” “แกดูสิ เราเคยไปไหนโดยที่ฉันไม่มีคนตามติดบ้างมั้ย  เขาทำอย่างนี้เพื่ออะไร กลัวฉันไปทำให้ขายหน้าเหรอ” เมษ์วดีเหลือบมองโต๊ะที่ห่างออกไป ชายหนุ่มร่างใหญ่นั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์ เป็นภาพที่เห็นจนชินเมื่อพบเอมอรนอกบ้าน “บอร์ดี้การ์ดใหม่เหรอ  คราวที่แล้วไม่ใช่คนนี้นี่นา” “ไม่ใหม่หรอก เขาเปลี่ยนคนมาคุมฉันเรื่อยแหละ คนละวันสองวันเปลี่ยนๆกันไป  แล้วแต่ใครว่างด้วยล่ะมั้ง” “อยู่บ้านเขาก็ให้คนคุมด้วยเหรอ” เมษ์วดีมีสีหน้างุนงง “อือ แต่ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันนะ อยู่บ้านพนักงานหลังบ้านใหญ่อีกที ฉันไม่ค่อยเจอใครหรอกถ้าอยู่บ้าน แต่รู้ว่ามีพวกเขาอยู่” “ยกเว้นพี่เปี๊ยกกลับบ้าน เท่าที่เห็นพวกการ์ดจะมาคุยธุระกับเขาบ้างที่บ้านใหญ่  ฉันไม่เคยรู้เรื่องด้วยหรอก” “ผัวแกยังลั้นลานอกบ้านอยู่อีกเหรอเนี่ย” เมษ์วดีไม่ปิดความสงสัย “เออน่ะสิ ปล่อยเขาไปดีแล้วจะได้ไม่มายุ่งกับฉัน” เอมอรไม่มีท่าทีหนักใจ “โอ้ย...จะอยู่อย่างนี้ไปอีกนานเท่าไหร่  ต่างคนต่างอยู่ขนาดนี้ ทำไมไม่เลิกๆกันให้มันจบๆไป” “ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน เขารออะไร ฉันไม่เข้าใจจะเก็บฉันไว้ทำไม จะให้ฉันขอหย่า แกก็รู้ทำไม่ได้ พ่อแม่คงอกแตกตาย” “หรือพี่เปี๊ยกรักแกมากวะแอ้ม” เมษ์วดีหรี่ตาท่าทางคิดอย่างที่พูดจริงจัง “อย่าเพ้อน่าเม  คนรักกันมีใครเขาทำกันอย่างนี้ ถ้าฉันตั้งใจนับผู้หญิงของเขา เชื่อว่านิ้วมือฉันไม่พอว่ะ” “อ้าว เขาอาจจะรักแกมาก จนอยากเทอดทูนไว้บนหิ้งก็ได้นา” เมษ์วดีพูดให้เป็นเรื่องขำขัน “คงใช่มั้งฉันเป็นของศักดิ์สิทธิ์ไม่ควรแตะต้อง เดี๋ยวผิดบาปมหันต์”  เอมอรหัวเราะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง “เฮ้ยจริงดิ นี่แกไม่มีอะไรกับผัวเลยเหรอ” ตาโตแปลกประหลาดใจจนไม่อาจระงับ “เคยมีตอนวันเข้าหอแหละ แล้วก็ไม่มีอีกเลย” ขวยเขินตอบไม่สบตาเพื่อน “พี่เปี๊ยกทนได้ไงวะ เขาไม่รุก ไม่พยายามบ้างหรือไง  ไม่อยากเชื่อเลย” “จริงๆนะ เราไม่มีอะไรกันตั้งแต่หลังคืนส่งตัว  เขาเคยพยายามบ้าง แต่ฉันทำใจไม่ได้ หนีมันเรื่อย" "ตอนหลังเขาคงรำคาญ ฉันเลยรอดตัวสบายไป”  ยิ้มหวานคล้ายถูกอกถูกใจ “ทำไมต้องทำใจ ฉันไม่เข้าใจอยู่ดี” เมษ์วดีไม่ยอมเลิกรา “ไม่รู้สิ  เราไม่รู้จักกันมากพอมั้ง ฉัน...เอ่อ...ไม่อยากเป็นนางบำเรอเหมือนผู้หญิงอื่นๆของเขา” แววตาโศกสลด “คิดมากไปหรือเปล่าแอ้ม  มันเรื่องธรรมดาของผัวเมียกันนะ แกจะเป็นนางบำเรอได้ไง เขาตบแต่งขอแกจากพ่อแม่นี่นา” “แกก็รู้นี่เม  พ่อแม่แลกฉันกับหนี้ก้อนใหญ่ ที่เขารับภาระจ่ายให้ไง ฉันไม่ต่างจากถูกขายหรอก” หม่นหมองชัดเจน “เงินตั้งหลายล้านที่เขาจ่าย แล้วเขาก็ไม่หักหาญน้ำใจสักนิด  แถมทำอย่างกับแกเป็นเจ้าหญิง” “บางทีนั่นอาจเป็นการแสดงความรักของเขาก็ได้”  ประกายตาเมษ์วดี คล้ายกำลังอ่านนิยายรักอ่อนหวาน “ไม่ใช่หรอกเม ฉันไม่ใช่เจ้าหญิง เป็นแค่สัตว์เลี้ยงแสนสวย  เป็นเครื่องประดับทำให้ชีวิตเขาดูมีแก่นสารเพิ่มเท่านั้นแหละ” สายตาเอมอรกลับหม่นหมองโศกสะเทือนในสิ่งที่รู้สึกนึกคิด “ตั้งกำแพงสูงไปหรือเปล่าแอ้ม อคติกับเขามากเกินไปมั้ย แกอาจพลาดไม่ได้เห็นความจริงใจจากพี่เปี๊ยกก็ได้” “จริงใจมาก รักมากเลยเนอะ  ไม่กลับบ้าน ไม่บอกไม่กล่าวว่าไปไหน  ไม่ทำอะไรให้มั่นใจสักอย่างว่าปรารถนาดี” เอมอรแค่นยิ้ม “ทำอะไรตามใจตัวเองตลอด ไม่พอใจหงุดหงิดใส่แล้วก็หนีออกจากบ้าน  ทิ้งฉันไว้ให้เฝ้าบ้านกับบริวารของเขา" "นี่คือคนรักกันสนใจกันเหรอเม ถ้าฉันนอนกับเขา มันต่างอะไรจากนางบำเรอ..." "หรือแกคิดว่า เขาได้นอนกับฉันแล้วเขาจะเปลี่ยนไป หันกลับมาใส่ใจความรู้สึกฉันจริงๆ มันใช่เหรอเป็นไปได้เหรอ” เอมอรพร่างพรูถ้อยคำเจ็บช้ำโดยไม่รู้ตัว เมษ์วดีครุ่นคิดความร่าเริงช่างพูดคล้ายจะหายไป “เคยพูดเคยบอกเขา อย่างที่บอกฉันมั้ยแอ้ม” “ต้องบอกกันด้วยเหรอเรื่องอย่างนี้ เขาไม่รู้ตัวได้ยังไง  ฉันเป็นตัวอะไรสำหรับเขาจะไม่รู้เลยเชียวเหรอ” “พี่เปี๊ยกรู้ดีทุกอย่างเขาต้องการอะไร เขากำลังทำอะไรอยู่ เขาไม่ใช่คนโง่  แต่ฉันโง่ เพราะฉันไม่รู้เขาทำไปทำไม” สาวน้อยแสนงามน้ำตารื้นด้วยคับข้องเจ็บปวดยาวนาน “เขาอาจกลัวแกก็ได้นะ แล้วก็รักแกด้วย” เมษ์วดีพูดแผ่วเบาผิดนิสัย “อ่านนิยายมากไปหรือเปล่าเม กลัวอะไรฉัน คนอย่างฉันมีอะไรให้เขากลัว" "ตัดสินใจไม่ได้ ทำอะไรไม่เป็นอย่างฉัน น่ากลัวตรงไหน” จงใจเหยียดยิ้มหยันตัวเอง “น่ากลัวดิ เพราะไม่ง่ายเลยที่จะเข้าใจแกนะแอ้ม ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันตั้งแต่เด็ก ฉันเดาความคิดแกไม่ได้ว่ะ” เมษ์วดีสารภาพ เอมอรหัวเราะเสียงใส “ตลกเหอะ พี่เปี๊ยกไม่มีความจำเป็นต้องเดาหรือเข้าใจฉันนะ ถ้าเขาเป็นผัวที่ดี คนอย่างฉันจะทำอะไรได้” “อ้าว การเป็นผัวที่ดีที่ถูกใจเมียตัวเอง ถ้าไม่เข้าใจมันทำได้เหรอวะ” เมษ์วดีเชื่อมั่นในความคิดตัวเองเช่นกัน “คงจะยากนะให้ถูกใจ แต่ง่ายกว่านั้นก็แค่ไม่เป็นผัวที่เลวไงเม” สาวงามเอ่ยแผ่วเบาเศร้าสลด “อาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้  ลองเปิดใจให้โอกาสเขาบ้าง บางทีแกอาจคิดมากไป” เพื่อนสนิทปลอบประโลม เอมอรคิดพิจารณาตามคำเพื่อนพูด หากเธอลดเกราะลง สามีจะเข้าใจเธอง่ายกว่าเดิม หรือ เธอมีโอกาสเสียใจมากกว่ากันแน่ ความเป็นไปได้อย่างไหนจะเกิดขึ้น เป็นความเสี่ยงที่เอมอรหวั่นวิตกยิ่งนัก จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 13:11:48

ความคิดเห็นที่ 42 เค้าว่าป้าฯทำได้  เชื่อจิ   (ไม่ได้อวยนะ ที่เริ่มต้นมาก้อ โอ แล้วนา) สู้ๆ จ้า  นู๋ทำได้   เชื่อเค้า  เชื่อเค้า จากคุณ : ben (bennypooh) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 13:17:46

ความคิดเห็นที่ 43 โอ้ว ป้ามาแล้ว.. น่าติดตามยิ่งนัก... จากคุณ : ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 13:20:24

ความคิดเห็นที่ 44 ความคิดส่วนตัว พี่เปี๊ยกต้องแอบรักเมียตัวเองแน่เลย จากคุณ : sasatorn เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 13:22:29

ความคิดเห็นที่ 45 เขียนต่อไปเลยป้า... รออ่านอยู่..ยังไม่เคยอ่านเลย.. จากคุณ : สายน้ำฯ (สายน้ำผ่านภูผา) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 13:35:15

ความคิดเห็นที่ 46 ลุงทอมน่ารักที่สุดเลย  อุตส่าห์ตามมาอ่าน ตามมาให้กำลังใจ ขอบคุณมากค่ะ คุณ  Plawhale_Mac  วันอาทิตย์ทำงานด้วยเหรอจ้ะ อืม...แต่ทำงานแล้วสนุก วันไหนก็อยากทำเนอะ คุณป้าแม่เฒ่าฯ....ป้าขรา...ป้าอู้อ่านทู้มานานแล้ว ดังนั้นควรอู้งานบ้างไรบ้างเพื่อความยุติธรรม คุณพี่เบน  พี่ไม่อาจกดดันเค้าได้หรอกค่ะ เพราะเขามึน คุณ อยู่ที่ใจเรากำหนด  แฮ่ แฮ่  ต่อจากนี้อาจช้าบ้างนะคะ เขียนสดๆอีกแย้วง่า คุณพี่   aunty36   เรื่องนี้เค้าเกร็งมากค่ะคุณพี่ เกรงใจคุณผู้อ่านสุด คุณน้องทราย  sandsandza   ตะเองห้ามทิ้งเค้านะ ชิส์ คุณ  soulchan  เมื่อวานไม่ค่อยอยู่หน้าจอ  วันนี้เกาะหน้าจอหรือเปล่าหนอ คุณลุงภูเขาฯ หล่อนขี้เกียจตั้งแต่วันจันทร์เลยเหรอ...อือ...ฉันขี้เกียจมันทุกวันแหละ แฮ่ แฮ่ คุณ     enggiigiiez   สัญญาว่าจะตามต่อไปเรื่อยๆนะตะเอง คุณ โสดเสมอเมื่อเจอผู้ชาย   เย้ๆ ทู้นี้เธอมาเร็วนะยะ  พอดีเลยชั้นกะลังนอยด์ คุณน้องหนิง : curlyning   หัวฟูดูท่าจะยุ่งจริงๆ สู้ๆฮับ คุณ   fukaze  คุณน้องฟูลม  พี่เข้าใจคิดถึงฟินแลนด์เป็นไง  สัญญาว่าจะพาไป ณ ดินแดนแห่งนั้นเร็วๆนี้ คุณ  ฟ้าปราย..ปรายฟ้า   ไม่ต้องรีบค่ะ เพราะได้รออีกหลายวัน คุณ saengchot  น่ารักที่สุด คุณลุงสายน้ำฯ ถึงว่าไม่เห็นเลย หายไป 4 วัน เพราะยุ่งนี่เองนิ คุณ   มาโซคิส  ขอบคุณค่ะ อ่ะเค้าให้ตะเอง คุณน้อง มุตตา  ถ้าคุณน้องไม่มา พี่จะไปฉุดกระชากลากถู งอแงอ้อนวอนให้มา แฮ่ แฮ่ คุณ  apple (ringkojung)   คุณ เด็กใต้ ตัวดำ คุณ  ka-nom-wan  แอบเก่งมากนะตะเอง  มิน่าเหมือนไม่เคยเห็นเลย คุณลุงพูดไม่รู้เรื่อง   เหมือนหล่อนจะหายหน้านะเมื่อวาน  แต่ไม่เป็นไรวันนี้ปรากฎตัว แสดงว่าสบายดี คุณ sasatorn  อืม...นะ ต้องติดตามค่ะคุณขรา  แฮ่ แฮ่ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 13:37:35

ความคิดเห็นที่ 47 จริงๆก็แอบไม่เก่งหรอกค่ะ แต่พอดีเขินอยู่ 55555 รออยู่นะคะ คุณมิ้วเขียนได้น่าอ่านทุกเรื่องเลยค่ะ จากคุณ : ka-nom-wan เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 13:44:01

ความคิดเห็นที่ 48 หลังจากเอมอรจบการศึกษา ปรีดาหาเวลาร่วมโต๊ะอาหารเย็นที่บ้านบ่อยขึ้น สองปีกว่าที่ผ่านมาชายหนุ่มกลับบ้านไม่เกินเดือนละสองครั้ง แม้เป็นความห่างเหินผิดธรรมดาคู่สมรสปกติ ถึงอย่างนั้นเวลาร่วมสามปีไม่เรียกว่าน้อยเกินสำหรับความสัมพันธ์ทั่วไป เอมอรคล้ายจะเปิดใจให้สามีเพิ่มขึ้นเช่นกัน ชายหนุ่มเคยชินอาการนิ่งเงียบราวกับไม่สนใจใครในโลกของภรรยาบ้างแล้ว   การเล่าเรื่องราวที่ผ่านพบในแต่ละวันโดยไม่คาดหวังปฏิกิริยาหญิงสาว ลดอาการคาดคั้นกดดันให้เธอตอบสนองที่เขาพูด ช่วยให้ช่วงเวลาอาหารเย็นของสามีภรรยาไม่อึดอัดขัดข้องเหมือนต้องทนทุกข์อย่างที่เคยเป็น เขาได้รู้เอมอรเป็นผู้ฟังที่ไม่เหมือนใคร เธอไม่ละเลยคู่สนทนาอย่างที่เข้าใจ เพียงแต่แสดงอารมณ์ได้ไม่ดีเท่าที่ควร ความเข้าใจที่มีให้ภรรยามากขึ้น ทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่เคยคาด   ชายหนุ่มเกือบจะรู้สึกดีที่ได้อยู่กับความเงียบไม่ช่างพูดช่างซักของเอมอร หลายคราวเมื่อเจอเรื่องราวเร่งเร้าแผดเผาจากภาระหน้าที่ เพียงคิดถึงความเยียบเย็นนิ่งเฉยของหญิงสาว ทำให้เขาคลายร้อนรุ่มกลัดกลุ้มสงบลงได้ไม่น่าเชื่อ ปัญหาเดียวที่ยังค้างคาในใจ ทำอย่างไรเขาจึงจะเข้าถึงชิดใกล้หญิงสาวมากกว่านี้ เอมอรยังคงเป็นสาวน้อยระแวงภัย แม้ไม่ถึงกับหลีกหนีเขาทุกครั้งเช่นที่ผ่านมา เธอยังไม่เปิดโอกาสให้ทำความสนิทสนมอย่างที่ใจต้องการ  ยังคงอยู่ในโลกที่สร้างไว้เพื่อปิดกั้นเขาเช่นเดิม เอมอรมีวิธีปลีกหลบโดยการหาข้ออ้างเพื่อเลี่ยงการอยู่ใกล้ชิดสามียามค่ำคืนเสมอ คล้ายจงใจให้เขารู้ ไม่ต้องการให้มีใครเป็นส่วนหนึ่งในเวลาพักผ่อนที่เป็นส่วนตัว และเขาไม่มีทางโน้มน้าวชักจูงได้ “พี่อยากจัดปาร์ตี้ฉลองเรียนจบให้แอ้ม”  เขาเหลือบมองรายการทีวีที่รู้ว่าเป็นรายการโปรดของเธอ “ไม่เอาอะ แอ้มไม่ชอบปาร์ตี้ คนเยอะๆ แอ้มอึดอัด” ตอบโดยไม่ละสายตาจากภาพเคลื่อนไหวตรงหน้า “แล้วเราจะฉลองเรียนจบได้ไง หรือแอ้มอยากให้จัดแบบไหน”  ขยับตัวชิดใกล้เพื่อแสดงความสนใจจริงจัง หญิงสาวหันมอง แววตาไม่ไว้ใจคู่นั้น ทำให้เขาต้องหยุดชะงักเช่นทุกครั้งที่พยายามเข้าสนิท “ไม่ต้องจัดก็ได้  แอ้มไม่รู้จะฉลองไปทำไม ใครๆเขาก็เรียนจบปริญญาตรีกันทั้งนั้น” เธอเมินเฉยไม่ให้ความสำคัญ “โธ่แอ้ม คนที่เรียนจบทั้งนั้นที่แอ้มว่า เขาก็ฉลองกันนะ ให้พี่จัดปาร์ตี้ให้แอ้มเถอะ” “อีกอย่างพี่อยากเจอเพื่อนๆแอ้มบ้าง จะได้รู้จักกันไว้  หรือแอ้มอายที่จะแนะนำพี่ให้เพื่อนรู้จัก” เป็นครั้งแรกที่เขาใช้กลวิธีนี้ ซึ่งดูเหมือนจะได้ผล สาวน้อยมีท่าทีกังวลที่เขาพูดตัดพ้อ “ทำไมคิดอย่างนั้น แอ้มไม่เคยอายเสียหน่อย” “งั้นให้พี่จัดปาร์ตี้ฉลองเรียนจบเถอะนะ  เสาร์หน้าดีไหม แอ้มลองชวนเพื่อนๆดู ถ้าไม่มีปัญหาพี่จะให้เลขาฯจองร้าน” เอมอรพิจารณาท่าทางกระตือรือร้นของสามี ดวงตาเขาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นยินดี ที่เธอปฏิเสธไม่ลง “ก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้จะลองถามเพื่อนๆ แต่แอ้มมีเพื่อนไม่เยอะหรอก อาจจะไม่ต้องจองก็ได้มั้ง” “ต้องจองสิ คืนวันเสาร์ร้านดังๆส่วนใหญ่จะเต็ม” ชายหนุ่มยืนยันน้ำเสียงร่าเริง “อืม...งั้นแอ้มจะบอกอีกทีนะคะ เพื่อนจะมากี่คน ถึง 5 คนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ป่านนี้ลืมแอ้มกันหมดแล้วมั้ง” พูดเสียงใสไม่มีวี่แววโศกเศร้า “พี่คิดว่าแอ้มมีเพื่อนเยอะเสียอีก”  แววตาน้ำเสียงเอ็นดูอ่อนโยน “พี่คิดได้ไงแอ้มเพื่อนเยอะ ใครๆก็หาว่าแอ้มเย็นชาเป็นน้ำแข็งทั้งนั้น” หัวเราะเห็นขันกับความจริงที่ยอมรับโดยดี “นึกว่าพี่รู้สึกคนเดียวนะนี่  แอ้มรู้ตัวด้วยเหรอ” เย้าแหย่อารมณ์ดีที่ได้เห็นหญิงสาวยิ้มรื่น แก้มเนียนเรื่อสีสุกปลั่ง เขินอายคล้ายถูกจับได้ว่าซุกซ่อนความรู้สึกเยือกเย็น แท้จริงเป็นเพียงเกราะเปราะบาง กางกั้นเขาออกจากตัว เพราะอ่อนไหวหวาดหวั่น เอมอรใจสั่นเกรงชายหนุ่มล่วงรู้เบื้องลึกที่กักเก็บไว้ “แอ้มง่วงแล้ว ไปนอนดีกว่า ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” หญิงสาวเฉไฉรวบรัดตัดบท ลุกเดินหนีห่างจากสามีทันที “อ้าว ซี่รี่ย์โปรดยังไม่จบตอนเลย” เขาท้วงเจือขบขัน “พรุ่งนี้มีรีรัน ตอนกลางวันแอ้มค่อยดูก็ได้” ตอบเสียงเบา สืบเท้าออกจากห้องดูทีวีเร็วรี่ ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังบอบบาง รอยยิ้มคลี่กระจาย ประกายความหวังบางอย่างผุดพราย เขามาดหมายในบางสิ่ง... หญิงสาวยืนพิงกรอบประตูห้องนอนรู้สึกหายใจติดขัด อกสั่นหวั่นไหว ไม่ใช่ตื่นกลัวหรือเป็นกังวลเช่นที่ผ่านมา คล้ายซาบซ่านระทึกอ่อนไหว เหมือนจะมีความสุขประหลาดล้ำไม่อาจอธิบายและไม่เคยเป็นมาก่อน... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 14:23:34

ความคิดเห็นที่ 49 อะว๊าวววว แอ้มเอ๊ย... นึกไม่ถึงล่ะเซ่.... เอาว่ะ ตอนต่อไปต้องจิกหมอนมั้ยนะ... ถ้าเป็นลุง ตามบุกถึงห้อง คืนนี้ไม่จบง่ายๆ หุหุ แฟนคลับเงียบจังเลย... เฮ้ย!!!!   จากคุณ : ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 14:41:14

ความคิดเห็นที่ 50 อิฉันจิกหมอนอย่างเงียบๆ อยู่ค่ะ ไม่ได้หายไปไหน อ๊ายยยยย...อ๊างงงงง...แอร๊ยยยยย.... จะมอมเหล้ากันแล้ว ชิมิๆๆๆๆๆ (พี่เปี๊ยกคะ อย่าช้าค่ะ ถ้างานอิฉันไม่เดิน อิฉันโทษพี่เปี๊ยกนะ) จากคุณ : แม่เฒ่าสาวสิบแปด เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 14:46:56

ความคิดเห็นที่ 51 ตื่นเต้นๆ ลุ้นพระเอก จะมาไม้ไหนวุ๊ย จากคุณ : F5 รัวๆ (LadyYuna) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 14:50:12

ความคิดเห็นที่ 52 ลุงภูเขาฯ อิชั้นว่าถ้าพี่เปี๊ยก (ไม่ว่าจะตัวจริงหรืออิงนิยาย) ใช้วิธีอย่างลุง แม่ภูเขาน้ำแข็งของเราคงละลายนานแย้ว ไม่เล่นองค์จนคุณมิ้วเอามาเล่าได้เป็นฉากๆ ยังงี้ร้อก (แอบอู้งานมาเจอเพื่อนแฟนขับนะนี่) จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 14:54:51

ความคิดเห็นที่ 53 เป็นผมไม่มอมแน่ๆ ครับป้าแม่เฒ่า เอาแบบรู้ตัวเต็มๆ นี่ล่ะ... ฮี้วววววว คุณ LadyYuna มาลุ้นเป็นเพื่อนกันครับ อ้าวววว ป้า36 ครับ... งี้ของผมก็จบเร็วสิครับ... แต่ก็จริง จะปล่อยไว้ทำลิงอะไร 3 ปี จากคุณ : ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 15:04:43

ความคิดเห็นที่ 54 หุหุ...เรื่องสั้น....แต่พิมพ์หลายวัน...อิอิ จากคุณ : ถนนสายนี้เปรี้ยว เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 15:19:54

ความคิดเห็นที่ 55 ตามคุณมิ้วมาค่า อู้งานอีกแล้วเรา อิอิ จากคุณ : noinachan เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 16:07:30

ความคิดเห็นที่ 56 สงสัยต้องมาตามต่อพรุ่งนี้แน่ๆเลย จากคุณ : ka-nom-wan เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 16:12:51

ความคิดเห็นที่ 57 พี่มิ้วเค้าไม่ทิ้งตัวเองไปไหนหรอก แต่อาจปันใจไปหมกอยู่หน้าหนังสือนิยายเป็นพักๆ ตอนนี้เหลืออีกสามเล่มกรี๊ดดดดดดดด แค่อ่านทู้ กับอ่านนิยาย ทำ thesis ก็หมดเวลาแล้ว  ธุรกิจไม่มีเวลาดูแล ตัวเองมาช่วยเค้าหาลูกค้าเลย 555555 รักนะจุ๊บๆๆๆๆๆๆ ป้าแม่เฒ่าวันนี้จะทำงานไม่เข้าทู้ไม่ใช่เหรอคะ ^^ พี่ภู พรุ่งนี้จะยิ่งขี้เกียจกว่าวันนี้อ่ะป่าว พี่หนิงช่วงนี้ยุ่งๆใช่ไหมคะ ไม่ป่ะกันเลย แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 55 16:57:08 จากคุณ : sandsandza เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 16:49:08

ความคิดเห็นที่ 58 สวัสดีค่า คุณตา คุณอา คุณลุง คุณป้า คุณพี่ คุณน้อง คุณเพื่อนๆทุกๆท่าน มาช้าไปหน่อยเดียว 57 คห.เสียแล้ว แฮ่ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 17:13:45

ความคิดเห็นที่ 59 ป้ามิ้ว... เค้าเตรียมหมอนไว้นานแล้วนะ.. ไม่ๆ พรุ่งนี้เค้าจะขยัน เพราะ 9 โมงต้องรีบจอง iPhone5 หวัดดีป้า jazz ครับ ด้วยความเคารพ... ผมอ่านข้อความของป้าว่า มาช้าไปหน่อยเดียว ความเห็น 57 เสียxxxแล้ว นี่ผมรอป้ามิ้วจนเพ้อแล้วครับ... แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 55 17:23:34 จากคุณ : ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 17:19:41

ความคิดเห็นที่ 60 สวัสดีแฟนคลับทุกๆคนนะคับ โหวตแล้วนะคับ คุณมิ้ว แต่ขอติดกิ๊ฟไว้ก่อนนะคับ จากคุณ : แห้วป๋อง เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 17:33:39

ความคิดเห็นที่ 61 รอตอนต่อ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 17:55:57

ความคิดเห็นที่ 62 ลาไปนอนก่อนละก๊า เพื่อนๆ แฟนขับ แก่แล้วยิ่งนอนน้อยๆ ตื่นตี3 ตี4 ทู้กคืน ขืนนั่งเฝ้ากระทู้ พรุ่งนี้ได้เป็นนกฮูก ทำงานบ่ไหว ช่วงนี้ห้ามลาห้ามป่วยห้ามตายซะด้วย จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 19:23:35

ความคิดเห็นที่ 63 5555555555+โอ้โห..คุณลุงภูเขาฯเพ้อแล้วจริงๆด้วย เดี่ยวหนูก็โดนคุณน้องทรายตีตายพอดีละค่า ^^ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 19:38:43

ความคิดเห็นที่ 64 ค่ะคุณลุงภูเขา หนูลุ้นจนเมื่อยแว้ว แฮ่ๆ พระเอกวางแผนนานเกิ๊น จะได้แอ้มไหมเนี่ย 5555 จากคุณ : นอนรอต่อไป (LadyYuna) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 19:51:56

ความคิดเห็นที่ 65 ใครจะกล้าตีพี่แจสคะ หนูร้ายแต่ปากนะ ^^ อิอิ จากคุณ : sandsandza เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 20:28:09

ความคิดเห็นที่ 66 มีแต่คนจ้องจะจองไอโฟนห้า ตื่นเต้นกันไปหมด เค้าใช้แค่ซัมซุงสามสี่พันกว่าเอง(ซื้อแทนเครื่องมือสองเก่าใกล้เจ๊ง) เฮ้อออออ แอบเหงาจัง จากคุณ : fukaze เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 22:50:30

ความคิดเห็นที่ 67 มาค่ะ จากคุณ : enduresexy เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 01:33:09

ความคิดเห็นที่ 68 รอตอนต่อไปค่ะพี่มิ้ววววววว อิอิ จากคุณ : enggiigiiez เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 02:25:22

ความคิดเห็นที่ 69 มาคั่นหน้าต่อค่า ฮ่าๆ วันนี้มาดึกเลย ช่วงนี้หยุดงานเลยออกไปลั้นลากับเพื่อน >_< จากคุณ : soulchan เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 02:47:33

ความคิดเห็นที่ 70 แวะมาบอกว่าจะไป ตจว. คงไม่ได้เข้ามาทักทายสักสองวันนะคะพี่มิ้วและ FC พี่มิ้วทุกๆ ท่าน กลับมาอ่านอีกทีน่าจะตาแฉะ ^ ^ แลัวจะเอาของมาฝากทุกคนค่า จากคุณ : มุตตา เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 08:33:12

ความคิดเห็นที่ 71 เดินทางปลอดภัยนะครับพี่มุตตา... กลับมาเอาขนมมาฝากมั่ง ว่าแล้วก็รอกันต่อไป จากคุณ : ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 08:44:46

ความคิดเห็นที่ 72 Take care ค่ะ คุณมุตา อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยซะด้วย จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 10:02:58

ความคิดเห็นที่ 73 มายาง จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 10:14:04

ความคิดเห็นที่ 74 มารอลุ้นว่าน้องแอ้มจะเปิดใจให้สามีเมื่อไร จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 10:40:08

ความคิดเห็นที่ 75 มารอค่ะ จากคุณ : ซูเฟล่เนยแข็ง กับซอสปู เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 11:25:53

ความคิดเห็นที่ 76 พี่มิ้ว เมื่อไหร่จะมาต่อเรื่องพี่เปี๊ยกอะ รอนานแล้วนะะะะะ จากคุณ : The World of Jern Maloney เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 11:29:13

ความคิดเห็นที่ 77 มารออีกคนค่ะ (อู้งานรอแระ อิอิ) จากคุณ : noinachan เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 11:42:14

ความคิดเห็นที่ 78 เข้ามาทักทายยามสาย ๆ ครับ ทุกท่าน ป้ามิ้ว..ยังไม่มาอีกเหรอ... >คุณมุตตา เดินทางปลอดภัยนะครับบบ จากคุณ : สายน้ำฯ (สายน้ำผ่านภูผา) เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 11:55:40

ความคิดเห็นที่ 79 เอมอรไม่ถนัดในการนัดหมายเพื่อนๆ เนื่องเพราะไม่ค่อยติดต่อใคร เธอขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิทในวัยเด็กเป็นผู้ช่วยรวบรวมบรรดาเพื่อนที่คิดว่าน่าจะรู้จักคุ้นเคยกับเอมอรมากพอ “แกจะให้ฉันชวนใครบ้างล่ะ” เมษ์วดีร่าเริงมาตามสาย “แล้วแต่แกจะติดต่อได้นั่นแหละเม เอาเฉพาะที่คุ้นเคยกันก็พอมั้ง” “อือ  งั้นก็เพื่อนม.ปลายแล้วกัน ฉันคุยกับนก ภา แล้วก็น้ำบ้าง แกโอ.เค.มั้ย” ถามความสมัครใจเจ้าภาพ “ได้ ตามนั้นแหละ คิดแล้วก็อยากเจอเพื่อนเหมือนกันนะ ไม่ได้ติดต่อใครมาเกือบสามปีแล้ว” เอมอรสดใสขึ้นมาก “ไม่มีปัญหา ว่าแต่เพื่อนสมัยมหา’ลัยไม่มีบ้างเหรอ ชวนเขามาด้วยก็ได้นี่” “มีที่สนิทอยู่คนเดียว ชื่อผึ้ง  ที่ฉันเคยเล่าให้ฟังไง เขาเป็นคนเงียบๆเหมือนฉัน” “อ๋อ คนที่บอกว่าบ้านอยู่ใกล้แกตอนนี้น่ะเหรอ  ชวนมาดิ ฉันฟังเรื่องผึ้งจนเหมือนรู้จักแล้วเนี่ย ชักอยากเห็นตัวจริงแล้วสิ” “แต่ผึ้งเป็นคนคุยไม่ค่อยเก่งนะ เขาจะอึดอัดหรือเปล่า” เอมอรเป็นกังวล “ไม่มีปัญหาถ้าอยู่กับฉัน  เรื่องชวนคนคุยมันหน้าที่ฉัน อีกอย่างฉันว่าควรให้มีเพื่อนที่แกสนิทไปเยอะหน่อย” “พี่เปี๊ยกจะได้รู้ แกไม่ใช่คนประเภทไม่มีใครคบ” เมษ์วดีหัวเราะสนุกสนาน “ถ้าแกว่างั้นเดี๋ยวฉันโทรหาผึ้งก็ได้ คิดว่าไม่น่าจะมีอะไร เพราะรายนั้นไม่ค่อยได้ไปไหนเท่าไหร่เหมือนกัน” ที่นัดหมายเป็นร้านอาหารกึ่งผับค่อนข้างหรูหรา สาวๆกลุ่มเพื่อนม.ปลายของเมษ์วดีและเอมอรตื่นเต้นดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง ต่างพูดคุยซักถามทุกข์สุขประสาเพื่อนเซ็งแซ่ เอมอรร่าเริงสดใสที่ได้มีโอกาสสังสรรค์กับเพื่อนในครั้งนี้กว่าที่คิดไว้ แม้จะมีสามีติดตามมาด้วยเธอกลับไม่รู้สึกอึดอัดอย่างที่เคยนึกกังวล ปรีดาอัธยาศัยดีกับเพื่อนสาวของเอมอร เขาให้ความสนใจพูดคุยซักถามด้วยความเป็นกันเอง เอมอรอดชื่นชมบุคลิกเป็นมิตรของสามีไม่ได้ ชายหนุ่มวางตัวได้ดีทำให้บรรยากาศปาร์ตี้เล็กๆกับเพื่อนสนิทในกลุ่มเป็นไปด้วยความรื่นเริงสนุกสนาน เอมอรนึกขอบใจเมษ์วดีที่ทำหน้าที่เป็นตัวเชื่อมและตอบคำถามชวนอึดอัดบางอย่างแทนเธอโดยไม่ติดขัด ความร่าเริงช่างพูดช่างคุยของเมษ์วดีช่วยให้คนแปลกหน้าต่อกันคืนนี้คุ้นเคยกันได้รวดเร็ว อาจเพราะเมษ์วดีเคยพบกับปรีดามาบ้างแม้ไม่ใช่การพูดคุยจริงจังแต่ระหว่างสามีกับเมษ์วดีเรียกได้ว่าคุ้นกันกว่าคนอื่น “มองใกล้ๆแล้วผัวแกหล่อใช่เล่นนะเว้ยแอ้ม ท่าทางเจ้าชู้ไม่เบา  ฉันแอบเห็นพี่เปี๊ยกเหล่สาวด้วยแหละ ” เมษ์วดีกระซิบเย้า “แกเห็นด้วยเหรอ แต่ฉันไม่แปลกใจนะ อย่างที่เคยเล่าแหละบางทีมีสาวโทรตามเขาถึงบ้านเลยเหอะ” เอมอรไม่มีท่าทางหนักใจ “ไม่หึงหรือไง ผัวทำเจ้าชู้กับคนอื่น” “ไม่รู้จะหึงทำไม ฉันกับเขาต่างคนต่างอยู่นี่นา แค่อย่าทำให้ฉันเดือดร้อน เขาจะทำอะไรก็เชิญ” เอมอรพูดจริงจัง “พิลึกคนขึ้นทุกวันนะแก  จะทำเป็นไม่ใส่ใจไร้เยื่อไร้ใยกับเขาไปทำไม” เมษ์วดีบ่นเปรย “ถ้าสนใจแล้วทำให้ฉันต้องเป็นทุกข์ ฉันเลือกไม่รับรู้ดีกว่าว่ะเม”  เอ่ยเหมือนปลดปลงกับความจริงที่เผชิญตลอดมา “เอาเถอะ คืนนี้ลืมๆเรื่องน่าเบื่อเสียบ้าง นานๆเจอเพื่อนสาวสวยตั้งหลายคน ป่ะไปสนุกกัน” เมษ์วดีเปลี่ยนหัวข้อความสนใจ หญิงเจ้าภาพพยักหน้ายิ้มรื่นเป็นเชิงเห็นด้วยและกลับไปให้ความสนใจกับกลุ่มเพื่อนด้วยความเต็มใจ แสงสี เสียงเพลงและความสนุกสนานที่ผสานไปกับแอลกอฮอล์ทำให้การหยอกล้อเป็นกันเองเกิดขึ้นง่ายดาย ยิ่งดึกนักเที่ยวยิ่งหนาตา การใกล้ชิดเบียดเสียดเหมือนจะเลี่ยงไม่ได้  เอมอรไม่อาจหลีกหนีเมื่อสามีชิดใกล้ในคืนนี้ การแตะต้องสัมผัสคลอเคลียที่เหมือนปกป้องและแสดงความเป็นเจ้าของไม่ใช่เรื่องเกินงามในเมื่อเขาเป็นสามีทั้งพฤตินัยและนิตินัย “แอ้มไม่เคยเที่ยวกลางคืนเลยใช่มั้ย” ชายหนุ่มกระซิบถามข้างหู เอมอรคิดในใจ จะเที่ยวได้อย่างไร ในเมื่อบรรลุนิติภาวะได้เพียงไม่กี่วันก็ถูกเขาจับขังไว้ในบ้านหลังใหญ่ และนับแต่นั้นชีวิตสาวน้อยถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ซึ่งเขาน่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ เขากักเก็บเธอไว้นานเท่าไหร่แล้ว เมื่อคิดไปทำให้หงุดหงิดขึ้นบ้าง “พี่เปี๊ยกจะให้แอ้มออกเที่ยวตอนไหน”  ถามเย็นชา “เออ นั่นสิ  เพราะพี่ไม่เคยพาแอ้มออกมาเที่ยวนี่นา” ปรีดาหัวเราะไม่ใส่ใจอาการตะขิดตะขวงของภรรยา “ไหนๆก็มาแล้ว แอ้มน่าจะสนุกให้เต็มที่เลยดีกว่า” พูดพลางส่งแก้วเครื่องดื่มยิ้มเอาใจนัยตาสดใส “เหล้าเหรอ ไม่เอาดีกว่า” สาวสวยสั่นหน้าปฏิเสธไม่ลังเล “แค่จิบๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า นิดหน่อยแค่นี้ จะทำอะไรคนขี้ระแวงอย่างแอ้มได้” เขาจงใจท้าทายล้อเลียน เอมอรรับแก้วเครื่องดื่มไว้ในมือ สบสายตายั่วล้อกลั่นแกล้งของสามี อยากลองอยากรู้ก่อเกิดขึ้นในใจ หญิงสาวจิบเครื่องดื่มด้วยความระวัง พบว่ารสหวานจากน้ำอัดลมช่วยกลบความเฝื่อนขมได้มาก และไม่ยากในการจิบครั้งต่อไป “ใครบางคนกำลังจะโดนมอมเหล้า” เมษ์วดีโฉบกระซิบยั่วเย้า “บ้า ใครจะมอมฉัน มอมทำไม” โต้เถียงทันใด “ผัวแกไง ถามได้ เอ...หรือ อยากโดนมอมหว่า” เมษ์วดีหัวเราะร่วน ถูกใจในความคิดของตัวเอง “โอ้ย...เพ้อเจ้ออะเม ฉันไม่ได้ยกหมดแก้วเหมือนแก แค่นี้ไม่เมาหรอก นี่ยังไม่รู้สึกอะไรเลย” “เหล้านะน้อง แล้วเหล้าดีๆเนี่ยมันกินง่าย แต่เหล้าไม่ใช่น้ำเปล่า กินแล้วไม่เมาไม่มีหรอกจ้ะ” เมษ์วดีหัวเราะร่วนถูกใจแล้วรีบหันไปชวนเพื่อนคนอื่นพูดคุยคล้ายไม่ต้องการต่อล้อต่อเถียงอีกต่อไป เอมอรมองแก้วเครื่องดื่มในมือ จิบอีกอึก ให้นึกสงสัยกลิ่นแอลกอฮอล์แทบไม่มี รสชาติหวานละมุนจะทำให้เมาอย่างเพื่อนว่าได้อย่างไร จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 12:00:13

ความคิดเห็นที่ 80 เวลาแห่งความสนุกดำเนินต่อไป เอมอรร่าเริงพูดคุยกับเพื่อนๆได้มากกว่าที่เคย เธอรู้สึกดีอย่างที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนัก กระทั่งล่วงสู่วันใหม่ สาวๆเริ่มมีอาการเหนื่อล้า จึงตกลงร่ำลาเพื่อแยกย้ายไปพักผ่อนก่อนเวลาผับปิดเล็กน้อย “แอ้มเมามั้ย” เมษ์วดีเป็นรายสุดท้ายก่อนแยกจากกัน เอมอรส่ายหน้า ส่งยิ้มดุจผู้ชนะคล้ายอยากให้รู้เพื่อนเดาผิดในครั้งนี้ “ตาเยิ้มเชียวแก อย่างนี้เขาเรียกไม่เมาแต่ไม่เหมือนเดิม”  เมษ์วดีขยิบตาเป็นสัญญาณรู้ทันรู้ดี “ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่เปี๊ยก จะบอกว่าขับรถดีๆก็คงไม่ใช่ เพราะพี่ไม่ได้ขับรถเอง” “มีแต่เมนี่แหละต้องฝ่าฟันต่อไป” หัวเราะเสียงใสไม่ได้กังวลจริงจัง “ขับรถระวังนะครับน้องเม  เจอกันใหม่โอกาสหน้าจ้ะ” ปรีดาสุภาพและเป็นกันเอง ระหว่างทางกลับบ้าน ชายหนุ่มถามถึงความสนิทสนมระหว่างเอมอรกับเพื่อนๆ ที่ไม่ใช่การคาดคั้นแต่เพราะเขาอยากรู้จักมากขึ้น “ดูเหมือนเมกับแอ้มสนิทกันมากนะ” “ใช่ค่ะ เมเป็นเพื่อนแอ้มตั้งแต่ม.ปลาย เขาเพื่อนเยอะ ใครๆก็ชอบคุยกับเม เพราะเป็นคนเปิดเผยจริงใจ”  เอมอรพูดอารมณ์ดี “แล้วเพื่อนคนอื่นล่ะ แอ้มสนิทกับใครอีกบ้าง” “ก็ไม่นะคะ เป็นเพื่อนกันธรรมดา ออ...มีผึ้งอีกคนที่น่าจะสนิทตอนเรียนมหา’ลัย เพราะเงียบๆเหมือนกัน คบกันได้” “แปลกมีเพื่อนสนิทช่างพูด กับไม่ช่างพูด แอ้มมีเรื่องให้พี่ประหลาดใจได้ตลอด” “เหรอคะ แอ้มไม่คิดอย่างนั้นนะ เมกับแอ้มสนิทกันเพราะคบกันมานาน เมเป็นคนง่ายๆ คุยด้วยแล้วสบายใจ” “ส่วนผึ้ง แอ้มว่าเขาน่าสงสาร เพราะเขาเป็นคนต่างจังหวัด ผึ้งเขาเงียบๆ ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน” “อืม...ผึ้งกับแอ้มมีอะไรหลายอย่างคล้ายกัน บางทีแอ้มคิดว่าแอ้มเข้าใจผึ้ง แล้วคิดว่าผึ้งก็เข้าใจแอ้มนะ” ชายหนุ่มยิ้มพราย ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมาวันนี้สาวน้อยของเขาเปิดใจและพูดคุยคุ้นเคยมากกว่าทุกวัน เอมอรแปรงผมหน้ากระจกเงา ดวงตาเป็นประกายด้วยความสุข คืนนี้สนุกกว่าที่คิดหวังไว้ การได้พบปะพูดคุยกับเพื่อนเก่า ทำให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่เกาะเกี่ยวหัวใจมาเนิ่นนานลดลงได้มาก แม้เวลาพักผ่อนจะเลยล่วงหลายชั่วโมง หญิงสาวไม่ง่วงงุนเท่าที่ควรจะเป็น  ยังคงตื่นเต้นกับหลากหลายเหตุการณ์ในคืนนี้ เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ แสง สี เสียง เพลง ดนตรี ผู้คนสวยงามมากมายที่ได้สัมผัสเป็นประสบการณ์ที่ไม่เคยคาดจะได้พบเห็น โลกหลังพระอาทิตย์ตกดิน การดื่มกินสรวลเสเฮฮา  อาการร่าเริงเปิดเผย อารมณ์ที่แทบไม่ต้องควบคุมของผู้คน เป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับเอมอร กระนั้นด้วยสำนึกหลายอย่าง หญิงสาวพอใจที่จะได้ไปสัมผัสเช่นคืนนี้ เท่าที่สามีจะพาไปเท่านั้น   ความสวยงามฉาบฉวย  ความร่าเริงที่ดูคล้ายไม่มีการปิดกั้น ชวนหวั่นใจอยู่ในที  ที่แห่งนั้นไม่เหมาะกับเอมอร รู้ดีในสถานบันเทิงวุ่นวาย  หาความจริงใจไม่ได้ง่ายๆ ไม่มีความปลอดภัยให้กับนกน้อยที่ไม่เคยโบยบินอย่างเธอ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 12:03:49

ความคิดเห็นที่ 81 มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : noinachan เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 12:20:26

ความคิดเห็นที่ 82 อิ๊อิ๊ มาลุ้นพี่เปี๊ยก แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 55 12:30:08 จากคุณ : แม่เฒ่าสาวสิบแปด เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 12:29:30

ความคิดเห็นที่ 83 ^ ^ ว้าย...เค้าลุ้นจนลืมเปลี่ยนสีพื้น  จากคุณ : แม่เฒ่าสาวสิบแปด เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 12:31:08

ความคิดเห็นที่ 84 สาวสวยสำรวจตัวเองอีกครั้ง หมุนตัวซ้ายขวาหน้ากระจกเงา พิศเจ้าของร่างบอบบางภายใต้ชุดนอนกางเกงขาสั้นโปร่งสบาย ขาวผ่องนวลเนียนทั้งตัว  ส่วนเว้าส่วนโค้งราวปั้นแต่ง งามดั่งปฏิมากรรมของศิลปินเอกที่เสกสรรค์เป็นผลงานล้ำค่า รู้ดีรู้ว่าเป็นที่หมายของชายหลายคน พิสูจน์ได้จากสายตาจับจ้องในคืนนี้  รู้สึกดียิ่งกว่าที่ได้รับการปกป้องถนอมจากบางคน เชือกถักทอร้อยชีวิตที่เขาใช้สิทธิครอบครอง หากเป็นด้วยความรักใคร่ปรารถนาจริงใจ เอมอรจะไม่รู้สึกด้อยค่าแม้แต่น้อย การมีเจ้าของที่ได้รับการปกป้องคุ้มครอง คือความเคยชิน เป็นความรู้สึกปลอดภัยตั้งแต่ถือกำเนิดบนโลกใบนี้ ไม่อยากขออะไรมาก ขอแค่เขาเข้าใจให้ความสำคัญ ขอเขารู้ว่าตุ๊กตาแสนงามที่ได้มามีค่ามีความรู้สึกนึกคิด มีหัวใจ อยากให้เขารักเอาใจใส่ อยากให้ฝันดีในคืนห่างไกลคืนนั้น เป็นความฝันในความจริง... หญิงสาวสะบัดหัวเร็วรัว นึกกลัวความคิดตัวเอง  ไม่เคยคาดจะได้พบความรู้สึกชนิดนี้ ไม่เคยต้องการหรืออยากเรียกร้องใดจากเขา ที่เท่ากับเป็นการทำลายเกราะตัวเอง คืนนี้ความรู้สึกพรั่งพรูหลากไหล คำนึงหนึ่งนั้นเพราะแอลกอฮอล์พาไปอย่างเมษ์วดีว่าไว้หรือไม่ “แอ้ม นอนหรือยัง” เสียงทุ้มคุ้นหูดังหลังประตูห้องนอน เอมอรนิ่งเงียบ นึกสงสัยมีเหตุอะไรทำให้เขาเรียกหา “พี่มีเรื่องอยากคุยกับแอ้มหน่อย ใช้เวลาไม่นานหรอก” เขาพูดย้ำเหมือนมีเรื่องสำคัญกระตุ้นให้ใคร่รู้ เธอเดินไปแง้มประตู  เจตนาเพียงเพื่อสนทนาสำหรับใจความสำคัญ “ขอพี่เข้าไปในห้องไม่ได้เชียวเหรอ  พี่ไม่ทำอะไรหรอกน่า ถ้าจะทำก็ทำไปนานแล้ว” คล้ายจะกลั้นยิ้มและไม่มีท่าทีคุกคาม หญิงสาวเขินอาย นึกตำหนิตัวเองที่หวาดระแวงเกินไป  เปิดประตูกว้างกว่าเดิม แล้วเดินมานั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง “แอ้มสนุกหรือเปล่าคืนนี้” ปรีดานั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานตัวเล็กที่อยู่ติดกันกับโต๊ะเครื่องแป้ง “ก็สนุกดีค่ะ เอ่อ พี่เปี๊ยกมีอะไรหรือเปล่า นี่ดึกแล้ว”  ตอบเสียงเบาเริ่มรู้สึกระแวง ชายหนุ่มหัวเราะน้อยๆ “ทำไมการคุยกับแอ้มมันยากนักนะ” เอมอรมองสบสายตาเพื่อค้นหาความนัย “แล้วพี่จะคุยอะไร พรุ่งนี้ค่อยว่ากันได้ไหม” ปรีดาไม่ตอบ เขาเพียงกวาดสายตามองไปทั่วห้องนอนเหมือนไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน “พี่เคยเข้ามาห้องนี้ นานแล้วแอบย่องมาดูแอ้มหลับ”  น้ำเสียงอ่อนโยนเล่าความประทับใจ หญิงสาวหลบสายตา จับจ้องมองมือขาวเรียวยาวของตัวเอง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ฝันฝังใจในคืนนั้น ไม่ใช่เพียงฝันไปใช่ไหม เขาคือใครคนนั้น ใครในความฝันอบอุ่น ใครที่ให้ความรู้สึกปลอดภัย คือคนที่เหมือนฝากรักและเฝ้าถนอมจริงใจ สามีที่อยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือ คือคนในฝันอันแสนอ่อนหวานตราตรึงใจคนนั้นใช่หรือเปล่? “ไม่รู้คืนนั้นแอ้มฝันอะไร  แต่ละเมอยิ้มด้วยนะ”  ราวเสียงกระซิบชิดใกล้ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนบาง ช้อนเชยปลายคางกลมเกลี้ยงให้สบสายตาหวามวาบ ผสานความรู้สึกอ่อนไหว ประทับจุมพิตรักใคร่ที่กลีบปากอวบอิ่ม ละมุนละไมละเลียดลิ้มชิมทีละน้อย สอดแทรกหาความหวานซ่านพิรี้พิไร ค่อยควานให้เพ้อละเมอตาม ร่างบางสะท้านหวั่นระทึก นึกคิดต่อสู้พัลวัน อยากให้ อยากได้ อยากหนีไป อยากร่ำไรอ่อนโอนแล้วผ่อนตาม อยากลืมโมงยามเจ็บปวด อยากตรวจสอบหัวใจตัวเอง อยากเร่งอยากถอยในคราวเดียวกัน โอบกอดด้วยวงแขนอ่อนช้อยราวเพ้อ สับสนปนใคร่อยากผลักไสให้ห่างกาย  ละม้ายคล้ายอยากรู้เหตุต่อไป หนุ่มแน่นสะเทือนกับกิริยางงงวย คิดฉวยโอกาสเธอพลาดเธอไม่ใช่ตัวเอง... อุ้มช้อนร่างงามทาบลงบนเตียง เพียงเพียรกระซิบระส่ำ “คนดีของพี่...ตามใจพี่บ้างเถอะนะ” ตามใจให้ตามต้องการ ไม่ใช่เรื่องยากแต่ไม่เคยอยากให้ ที่ผ่านมาปัดป้องแม้ถูกจองจำ  วันนี้ย้ำให้ฝืนแต่ไม่อาจทนสู้ ไซร้ซุกลุ่มหลงอนงค์เนื้อ เผื่อเรียกเผื่อพร่ำย้ำไปทุกส่วน ปาก คอ คิ้ว คาง ที่เคยอ้างว้างค่อยๆรุกไล่ทีละน้อย ทรวงทรงกลมกลึงนุ่มเนียน เพียรเฝ้าสูดหอมดอมดม เคล้าเค้นหนักหน่วงตักตวงเต็มที่ไม่มีเว้น แว่วเสียงโหยหาอาลัยรัก พี่ขา พี่ยา อย่าเลย ... ตอบคำพร่ำกลับ พี่เฉย เมินเมยไม่ได้แล้ว... นวลเนื้อนิ่มนุ่มเป็นของพี่  ที่ตรงนี้ ที่ตรงโน้น ที่ตรงไหน ใช่ของพี่ทั้งหมด อย่าให้พี่ต้องอดอาดูรที่รักจ๋า ว่าแล้วบรรเลงเพลงรักถึงใจ สอดใส่บรรจงพะวงห่วงหา  น้องยาสุดที่รัก พี่จะพาไปสู่สวรรค์วิมานชั้นฟ้า งามอ่อนครางกระเส่าคล้ายหมองหม่น โอดครวญดุจจะร่ำไห้  วิมานชั้นฟ้าอยู่หนใด พี่พาน้องไปให้ถึงที ลอยละล่องเอี่ยมอ่องไม่เคยรู้  นี่คือการสมสู่สุดประมาณใช่ไหม เพริศแพร้วดั่งได้ครองดวงแก้วงามวิไล ขอพี่ให้สุดคาดหมายดั่งใจน้อง... สนองตอบ สนานตาม สะท้านไหว หมดแล้วหมดใจคิดขืนขัด เกี่ยวกระหวัดรัดรึงกระชับแน่น กระชั้นถี่เน้นย้ำซ้ำกำซาบ ดั่งกำหราบดุจกำสรวลให้ครวญเพ้อ คล้ายละเมอเหมือนละลายทั้งชีวี นาทีไหนใดผ่านไร้ความหมาย สุดปลายฝั่งพรรณรายพร่างพรายพร่ำพรูกรูเกรียว เสียวสะเทือน... เหมือนล่วงหล่นสู่หุบเหวแล้วช้อนกลับลับหายในหมู่ดาวพราวพิลาส สุขเกินคาดสมดั่งใจไม่เคยพบ ยอมสยบให้สิ้นแล้วทั้งใจกาย... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 12:50:53

ความคิดเห็นที่ 85 สาวน้อยจะเข้าใจกับสามีได้หรือยังนะ จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 13:06:07

ความคิดเห็นที่ 86 เฮ้อ...อ่านแล้วเหนื่อย......อิอิอิอิ จากคุณ : สายน้ำฯ (สายน้ำผ่านภูผา) เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 13:15:52

ความคิดเห็นที่ 87 Oh!!!!! อ่านแล้วคิดไปไกลล่ะฉัน จากคุณ : apple (ringkojung) เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 13:18:14

ความคิดเห็นที่ 88 สำนวนชวนวาบหวิว ขอยาหอมให้คนแก่หน่อย เอิ้ก จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 13:26:32

ความคิดเห็นที่ 89 โอ้ววว บทอัศจรรย์!!!! จากคุณ : noinachan เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 13:28:12

ความคิดเห็นที่ 90 อ่านไป จินตนาการไป...>..< จากคุณ : อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 13:29:34

ความคิดเห็นที่ 91 ว่าแต่ ไอ้ ตรงโน้น ตรงนี้ ตรงไหน ก็ของพี่ มันตรงไหนกันบ้างป้า จากคุณ : ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 13:34:15

ความคิดเห็นที่ 92 เอ่อ...สรุปบทอัศจรรย์ของแอ้มกับพี่เปี๊ยกตอนนี้มันดีไหมนี่??? ไม่รู้ล่ะ เค้าชอบบบบบบบบบบ หนึ่งคืน กับครึ่งวัน แงบๆ ปาดเหงื่อแล้วปาดเหงื่ออีก...แฮ่ แฮ่ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 13:41:42

ความคิดเห็นที่ 93 อ่านไปเคลิ้มไป ฮิ้วววว จากคุณ : ว้ายเค้าเขินนะตะเอง (LadyYuna) เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 13:42:40

ความคิดเห็นที่ 94 ทำไมเราอ่านตอนอื่นแล้วหนุก  พออ่านบทอัศจรรย์แล้วเราจะหลับหว่า  คร่อกกกกกกก จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 13:50:40

ความคิดเห็นที่ 95 อ่านไป จิ้นไป โอ๊ยยยย เหนื่อย 55555 จากคุณ : ka-nom-wan เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 14:02:17

ความคิดเห็นที่ 96 โอ๊ย พี่มิ้ว บทอัศจรรย์ของพี่ ทำให้ข้าน้อยหยุดหายใจ ชอบอะ จากคุณ : The World of Jern Maloney เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 14:15:46

ความคิดเห็นที่ 97 แอบอ่านแต่ไม่ได้ว่างทักทายสักที สวัสดีพี่มิ้ว และ พี่ ๆ น้อง ทุกคนนะค๊า ** คุณ  jazzzero  ขอบคุณมากนะคะ อิอิ (อันนี้เรารู้กัน) จากคุณ : ฝันที่สวยงาม เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 15:18:36

ความคิดเห็นที่ 98 มารายงานตัวว่า ยังอ่านอยู่ แต่ไม่ค่อยได้ทักทายแฟนคลับเลย เพราะยุ่งมว๊ากกกก T_____T แล้วก็แว้ปปปปไปก่อนนะ เพราะคาดว่ากว่าป้าจะมาต่อก็นู้นนนนน ค่ำคืนดึกดื่นนู่น อย่าได้อยู่รอ 555 จากคุณ : พูดม่ะระร่าง เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 15:27:56

ความคิดเห็นที่ 99 จิกหมอนนนที่ออฟฟิส ขาดไปแย้วววอะป้ามิ้ววว แง่วๆๆ จิ้นไปไกลลลล จากคุณ : นู๋เอ๋ (Flower_Pooh) เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 15:34:57

ความคิดเห็นที่ 100 เข้ามาติดตามต่อคะ สาวแอ้มแข็งนอกอ่อนในใจอ่อนซะแล้วสิ จากคุณ : fukaze เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 18:03:37

ความคิดเห็นที่ 101 สวัสดีวันออกพรรษาคะ แฟนคลับทุกท่าน จากคุณ : แป้งนุ่มมมมมมมม (paengnou) เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 18:50:53

ความคิดเห็นที่ 102 กลับมารายงานตัวแล้วค่ะ คุณพี่มิ้วขา :) หลังจากที่แอบอ่านมานาน   สวัสดีแฟนคลับคุณพี่มิ้วๆ ทุกๆ ท่านด้วยค่าาาา  :) จากคุณ : -BK-eternity เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 20:31:07

ความคิดเห็นที่ 103 ขอรายงานตัวด้วยคนน่ะ จากคุณ : รักด้วยใจ ไม่ใช่สมอง เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 21:08:03

ความคิดเห็นที่ 104 อ่านถึงนี่ จากคุณ : โสดเสมอเมื่อเจอผู้ชาย เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 21:39:05

ความคิดเห็นที่ 105 ว่้าจบแล้วอ่่ะ จากคุณ : Mint (kukkikpig) เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 22:09:50

ความคิดเห็นที่ 106 ว้า จบแระเหรอ ยังจิกหมอนไม่ขาดเลย จากคุณ : saengchot เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 07:00:12

ความคิดเห็นที่ 107 สวัสดียามสายวันพุธจ้ะ เมืองชายขอบฝนตกพรำๆ ไม่มีแดดแม้แต่น้อย อากาศน่านอนคุดคู้เป็นที่สุด แฮ่ แฮ่ เช้านี้มาเร็ว เพราะจะแจ้งให้ทราบว่าช่วงเที่ยงถึงบ่าย อิชั้นน่าจะยุ่งมากๆเจ้าค่ะ เอาเป็นว่าเสร็จธุระแล้ว จะมาต่อให้นะคะ ตอนนี้คงได้เพียงเท่านี้ก่อนเนอะ... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 09:01:55

ความคิดเห็นที่ 108 ถ่ายทอดเรื่องราวของความรักด้วยภาษากาย ไม่มีสิ่งใดเทียบเทียมสำหรับคู่สามีภรรยา โดยเฉพาะคู่ของปรีดาและเอมอร สองหนุ่มสาวปล่อยเวลาล่วงเปล่าร่วมสามีปี ถึงวันนี้เมื่อสามารถเชื่อมความรู้สึกลึกซึ้งร่วมกันน่าจะหมายถึงสิ่งดีๆกำลังจะตามมา เอมอรหวนคืนเตียงร่วมนอนเคียงกับสามีเป็นดั่งปกติภรรยาทั่วไปด้วยความเต็มใจ  บทรักอ่อนหวานช่วยผสานความเข้าใจมากขึ้น ปรีดาให้เวลากับภรรยา ใส่ใจที่จะให้ความรู้สึกมั่นคงด้วยการกลับบ้านสม่ำเสมอ ไม่มีการหายออกจากบ้านโดยไร้การบอกกล่าว ภรรยาสาวยึดมั่นในการวางตัว เธอไม่พยายามล่วงรู้เกินความจำเป็น  คล้ายยังเห็นการรักษาระยะห่างไว้บ้างสำคัญเสมอ หรืออีกนัยหนึ่ง เอมอรกำลังพิจารณาพฤติกรรมสามีตามวิสัยเยือกเย็น นิ่งเฉย ที่เป็นคุณสมบัติด้านดีของเธอ “ดูสดชื่นขึ้นนะแอ้ม  หลังวันปาร์ตี้มีทีเด็ดอะไรหรือเปล่า” ยั่วเย้าหยอกเอินจากเมษ์วดี “ไม่เห็นมีอะไรเสียหน่อย” ก้มหน้าหลบตาลงต่ำ “หน้าแดงอย่างกับกินมะเขือเทศทั้งไร่  ยังจะบอกไม่มีอะไรไม่เชื่อหรอก  เล่าให้ฟังบ้างสิ” กระเซ้าไม่หยุด “บ้าเหรอเม จะให้เล่าอะไรเรื่องแบบนี้” ขวยเขินหนักไม่ยอมสบตาเพื่อน “บอกหน่อยสิรู้สึกยังไงบ้าง  ตอนนี้ระหว่างแกกับเขาเป็นผัวเมียปกติหรือยัง” เอมอรนิ่งลังเล แต่เมื่อเห็นสายตาคาดคั้นและห่วงใยของเพื่อนสนิทเธอจึงตัดสินใจขยายความเพิ่มเติม “เอ่อ...เรื่องแบบนั้นมันก็ไม่เลวร้ายอย่างที่คิดไว้นะ  ความจริงคือฉันก็ชอบ” แก้มเนียนใสเป็นสีเข้มจัด “โธ่เอ้ยแอ้ม ใครๆเขาก็ชอบเรื่องอย่างว่ากันทั้งนั้น ไม่งั้นมนุษย์จะออกลูกออกหลานจนล้นโลกเหรอเธอ” เมษ์วดีหัวเราะขำขัน “แต่...ฉันไม่อยากชอบเรื่องแบบนี้เลย” เอมอรมีสีหน้าจริงจัง เพื่อนสาวขมวดคิ้ว “ไม่เข้าใจ ทำไมไม่อยากชอบ คิดประหลาดอีกแล้วนะแก” “ฉันกลัวนี่นา กลัวว่าตัวเองจะชอบเขา รักเขาเพราะเรามีอะไรกัน และฉันจะไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นของเขา” “คิดอย่างนั้นได้ยังไง แกเป็นเมียถูกต้องทุกอย่าง  เอาตัวเองไปเทียบกับผู้หญิงคนอื่นทำไม” เมษ์วดีระอาไม่ปิดบัง “ฉันไม่ได้เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงคนไหน แต่ฉันไม่อยากเป็นแค่เมียที่ไม่ต่างจากผู้หญิงอื่นๆของเขา” หญิงสาวสะท้อนความคิดลึกซึ้ง “หมายความว่า พี่เปี๊ยกมีผู้หญิงคนอื่นอยู่อย่างนั้นเหรอแอ้ม”  เมษ์วดีกังวลขึ้นบ้าง “ฉันคิดว่าอย่างนั้น เพราะทุกครั้งที่มีโทรศัพท์เขามักจะออกจากบ้าน เดี๋ยวนี้ดีหน่อยเขาบอกเสมอกลับเมื่อไหร่ ไปไหน” “ฉันไม่อยากซักไซร้ แต่ไม่เคยเชื่อที่เขาอ้างว่าไปเพราะงานทุกที” “ถ้าสิ่งที่คิดเป็นจริง แกจะทำไงล่ะแอ้ม” ความร่าเริงมองโลกในแง่ดีของเมษ์วดีหล่นหาย “ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันคงรับมันได้ไม่ดีเท่าไหร่แน่ๆ”  สายตาเอมอรเลื่อนลอยครุ่นคิด “ฉันไม่น่าปล่อยตัว ปล่อยใจให้เขาเลย” เอ่ยเหมือนรำพึงตัดพ้อตัวเอง “ไม่ใช่การปล่อยตัวนะแอ้ม แต่เพราะพี่เปี๊ยกเป็นผัวแกเขาดีกับแกมากด้วย ฉันว่าแกตกหลุมรักพี่เปี๊ยกแล้วว่ะ” “ฉันคิดจริงๆนะ แกคงรักเขามานานมากแล้วแต่ไม่กล้ายอมรับความจริง” เมษ์วดีพูดด้วยความมั่นใจ “ไม่จริงหรอกเม  ฉันไม่ได้รักเขามานาน ฉันยังไม่รักเขา”  เสียงเบาทว่าแววตาเชื่อมั่น “แล้วที่อยากครอบครอง อยากให้เขามีแกคนเดียวคืออะไร แอ้มอยากเอาชนะพี่เปี๊ยกงั้นเหรอ” เมษ์วดีถามเสียงอ่อน เอมอรนิ่งคิด แววตาสับสนไม่แน่ใจ หาคำตอบให้เพื่อนไม่ได้... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 09:02:54

ความคิดเห็นที่ 109 เฝ้ามองตั้งแต่ได้ยินเสียงรถยนต์สปอร์ตคันหรูเข้าสู่ประตูบ้านจนกระทั่งจอดสนิทในโรงรถ ชายหนุ่มร่างสูงกำยำคุ้นตาก้าวย่างว่องไวกระตือรือร้น ยิ้มกว้างยินดีเห็นแต่ไกล “โครงการใหม่ท่าจะไปได้ดี  คุณพ่อให้ทุ่มไม่อั้น...คิดถึงแอ้มจัง” บอกเล่าพร้อมสวมกอดแสดงความในใจ หญิงสาวรักษาอาการและกักข้อสงสัยเช่นทุกครั้ง เธอส่งยิ้มอ่อนหวานเช่นที่เคย “ดีใจด้วยนะคะ ท่าทางพี่จะยุ่งมาก” เอมอรยั้งคำพูดที่เหลือ  ยุ่งมากจนไม่กลับบ้านถึงสองวัน “ขึ้นโครงการใหม่ก็ยุ่งเป็นธรรมดา ... พี่คิดถึงแอ้มที่สุดเลย” คลอเคลียนัวเนียติดพัน คล้ายยืนยันรู้สึกนึกคิดแท้จริง หญิงสาวลอบถอนหายใจ  ไม่เคยมีคำอธิบาย เหตุใดต้องยุ่งกระทั่งไม่กลับบ้าน สามีทำราวกับเป็นปกติได้อย่างไร “แอ้มเบื่ออยู่บ้านเฉยๆ ไม่มีอะไรให้ทำจังค่ะ”   “ชวนเมหรือผึ้งช้อปปิ้ง กินข้าวบ้างก็ได้นี่นา พี่ไม่ว่าอะไรเสียหน่อย”  ชายหนุ่มพูดแนะนำเอาใจ   หลังจากเอมอรย้ายมานอนร่วมห้อง ปรีดาไม่เข้มงวดกับกับตารางการใช้ชีวิตของเธอเช่นที่เคยเป็น “พี่ก็พูดไปเรื่อย เขามีงานมีการทำกันนะ จะเอาเวลามาช้อปฯเที่ยวเล่นกับแอ้มตลอดได้ไง”   “แอ้มอยากทำงานบ้าง” ออดอ้อนเสียงหวาน “ทำไปทำไม เหนื่อยเปล่าๆ ไม่เอาหรอก พี่ไม่ให้แอ้มต้องไปทำงานให้ใคร”  ห่วงใยหวงแหนในทุกคำ “แอ้มเบื่อนี่นา อยากลองไปหางานทำเหมือนคนอื่นเขาบ้าง หรือจะให้แอ้มไปช่วยพ่อแม่ที่ร้าน พี่จะว่าอย่างไร” “ไม่ดีหรอกแอ้ม ขืนแอ้มไปทำงานที่บ้าน พ่อกับแม่เขาจะมองว่าพี่เลี้ยงเมียไม่ได้น่ะสิ” “ไปสมัครงานบริษัทก็ได้  แอ้มอยากลองดูสักครั้ง  พี่ให้แอ้มไปเถอะนะ แอ้มไม่อยากอยู่ไร้ค่าอย่างนี้” สายตากิริยาพะเน้าพะนอ  เหมือนตัดพ้อคล้ายร้องขอวอนอ้อน ทำให้ปรีดาอ่อนใจไม่เคยเป็นมาก่อน “ถ้าแอ้มอยากทำงานขนาดนั้น ไปทำงานที่บริษัทพี่ตั้มญาติพี่ดีกว่า เขาเคยบ่นอยากได้คนช่วยทำงานเอกสาร” “แอ้มคิดว่าจะทำได้ไหม” ชายหนุ่มเหมือนตัดสินใจและถามความสมัครใจภรรยา “ได้ค่ะ ยังไงก็ได้ถ้าพี่ไม่มีปัญหา” ปลายประโยคดั่งว่าจะยั่วล้อเพราะรู้ทันความคิดสามี “บริษัทพี่ตั้มไกลบ้านพอสมควร ให้ลูกน้องรับส่งนะแอ้ม”  นี่คือเสียงของคำสั่งที่เอมอรคุ้นชิน “ได้ค่ะ” รับคำเสียงเบา แม้จะรู้สึกขัดแย้ง ตำแหน่งงานเท่าที่คิดแค่พนักงานเอกสารทั่วไป แต่มีคนคอยรับใช้ รับส่ง ผิดธรรมดา และพอจะรู้แล้วว่าที่ทำงานที่เขาเลือกให้เป็นแค่สถานฆ่าเวลาไปวันๆ ถึงอย่างนั้นย่อมดีกว่าอยู่กับบ้านเปล่าว่าง ขนาดสัตว์เลี้ยงที่เป็นเพื่อนแก้เหงา เธอมีหน้าที่แค่เล่นหยอกไม่ต้องรับผิดชอบสิ่งใด หลายครั้งเอมอรเบื่อหน่ายตัวเอง ไม่เคยได้ใช้สิทธิใช้เสียงโต้แย้ง   ตลอดชีวิตผ่านมาใครใคร่ออกคำสั่ง ใคร่บัญญัตชีวิต หญิงสาวอดทนยินยอมราวกับ ไม่สามารถคิดได้ด้วยตัวเองแม้สักครั้ง อยากมีความกล้า อยากเผชิญหน้าปัญหาให้ดีกว่านี้  อยากให้ผู้คนรอบตัวได้รู้ เธอมีความสามารถมากกว่าเป็นหุ่นเชิดแสนดี แต่ไม่เคยมีโอกาสได้ทำสิ่งที่ต้องการ  ความกังวล ความรู้สึกท่วมท้นหลากหลาย ทำให้ต้องสะกดกลั้นกว่าคนปกติทั่วไปมากนัก จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 09:04:08

ความคิดเห็นที่ 110 ทักทาย..ยามเช้าครับ..ทุกท่าน วันนี้กรุงเทพฯ ฝนตกแต่เช้าเลย ระวังสุขภาพกันด้วยนะครับ..ทุกท่าน >ป้ามิ้ว..บทอัศจรรย์ของป้าฯ เล่นเอาคนโสด..แย่เลยนะจะบอกให้ จากคุณ : สายน้ำฯ (สายน้ำผ่านภูผา) เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 09:52:04

ความคิดเห็นที่ 111 คุณเปี๊ยกก็ทำผิด ค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน เพราะงานนำมาซึ่งคุณค่า ศักดิ์ศรี และเกียรติยศ ถ้าเป็นผู้หญิงสวยใสข้างในตะติ๊งโหน่งก็คงพอใจกับวันๆหมดไปกับการละลายเงินเป็นน้ำด้วยการช็อปปิ้ง คิดไปคิดมา.....ผู้ชายคนนี้ก็เห็นแก่ตัวใช่ย่อย พยายาควบคุมโลกทั้งใบให้เบ็ดเสร็จเด็ดขาด เหมือนเขาบังคับให้ตัวเองเป็นผู้ชายคนเดียวในโลกของคุณแอ้ม ทั้งยังสกรีนเข้มงวดให้ทุกคนที่เข้าใกล้ต้องผ่านความเห็นชอบก่อน มันสะท้อนลึกๆนะ ว่าคนคนนี้ไม่มั่นใจว่าจะทำให้ผู้หญิงที่ใช้เงินซื้อมาคนนี้รักได้ แต่ก็ตลกจริงๆที่ในความจริงเขาก็ไม่พยายามทำให้เธอเป็นคนรักเหมือนกัน แต่พูดง่ายๆ ฉันยังไม่เห็นคุณผู้ชาย "จีบ" หรือ "ทุ่มเท" ซักกะครั้ง ไม่ใช่ด้วยแรงเงินนะ แต่เป็นแรงกายแรงใจที่จะชนะใจผู้หญิงคนนึงนะ ไม่ค่อยกล้าวิจารณ์มาก(?) เพราะเรื่องนี้มัน base on true story นี่นา 55555 จะรอตามต่อไปนะคะ ปล. ความจริงพี่มิ้วน่าจะใส่ตัวตนของตัวเองลงไปในคุณแอ้มบ้างนะคะ เพราะมันจะทำให้พี่เขียนตัวละครได้หนักแน่นขึ้น เหมือนที่พี่มิ้วใส่ตัวตนบางส่วนลงไปในปรางหอม มุมมองของตัวละครที่จะใส่ลงไปการบรรยายก็จะยิ่งกว้างขึ้นและลึกขึ้น ตอนนี้พี่ใช้มุมมองคุณแอ้มตัวจริง พี่เป็นคนรับฟัง ไม่ใช่คนโดนกระทำ เลยไม่สามารถสร้างบรรยายกาศอึดอัด กดดัน กับการถูกตามจับตาทุกฝีก้าว  และความโดดเดี่ยวเดียวดายไร้ค่าของคุณแอ้มจนต้องง้อสามีทำงานให้คนอ่าน "อิน" ได้เท่าตอนคุณปรางหอมนะคะ (ตอนนั้นแฟนๆดิสคัตกันกระจาย) เป็นแค่ข้อสังเกตุเล็กๆนะคะ ถ้าไม่พอใจขออภัยด้วยคะ (โค้ง) จากคุณ : fukaze เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 10:19:21