ความคิดเห็นที่ 1 + + + ‘พี่กับวินนายเคยเป็น..เพื่อนกันสมัยเรียนที่อเมริกาจ๊ะ คำทิพย์ไม่ต้องห่วงนะ พี่ขอเวลาคุยกับเขาแป้บเดียว แล้วจะกลับมาจ๊ะ’ เป็นคำอธิบายรวบรัดสั้นง่ายที่หญิงสาวบอกกับเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องที่ทำหน้าสับสนไปพักใหญ่ ด้วยคงนึกสงสัยว่าอราลีไปรู้จักกับคนสนิทของเปาเชิงหวาได้อย่างไร แล้วทำไมวินนายต้องตามติดขนาดมารอหน้าร้านน้ำชาด้วย ‘ค่ะๆ งั้นถ้าเสร็จธุระเมื่อไหร่ก็ติดต่อคำทิพย์นะคะ จะรอค่ะ’ สาวน้อยรับคำหน้าแหยเหมือนเกรงๆ ตัววินนายอยู่บ้าง เพราะรู้ๆ กันอยู่ว่าเขาเป็นบริวารคนสำคัญของใครและกำลังจะเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของใคร จากนั้น ‘อดีตเพื่อน’ ก็พาเธอมายังอีกร้านหนึ่งที่ดูเป็นห้องอาหารที่ตกแต่งดีกว่าร้านน้ำชาข้างทาง เขาเลือกมุมเงียบสงบ ติดกับกระจกร้านที่มองไปภายนอกสามารถเห็นผู้คนขวักไขว่ไปมาข้างนอก ที่สุดแล้ว อราลีก็มานั่งอยู่ตรงหน้าคนที่ไม่เคยได้ยินเรื่องราวกันมาแรมปี..ทั้งที่เคยผูกพันกันไม่น้อยกับช่วงเวลาแห่งการศึกษาที่ทั้งคู่พบกันในสหรัฐฯ แต่วินนายในวันนี้ดูต่างไปจากวินนายในวันวาน แน่นอนว่าเวลาที่เปลี่ยนไปทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น คิ้วเข้มที่บางครั้งดูขมวดมุ่นบ่งบอกว่าเขาคงมีเรื่องยุ่งให้ทำมากนักในดินแดนแห่งนี้ แต่โดยภาพรวม..เขาก็ยังเป็นคนเดิมที่ดูจะมีความใฝ่ฝันแรงกล้าเพื่ออะไรสักอย่างเฉกเดิม “แอ้ม..” เขาเอ่ยขึ้นอย่างเป็นการเป็นงาน “ไม่ได้เจอหน้าคุณนานมาก.. สุขสบายดีนะ” หญิงสาวยิ้มเย็นเมื่อตอบรับ “ค่ะ อย่างที่เห็น มีความสุขตามอัตภาพ มีงานให้ทำเยอะเหมือนกันตลอดเวลาที่ผ่านมา” “คุณคงจะทำงานหนัก.. ผมรู้สึกเหมือนคุณผอมลงไป” เขาเปรยด้วยสายตาเป็นห่วง “ตามประสาค่ะ ฉันไม่รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอลง คิดว่าร่างกายตัวเองปกติดีถึงหลายคนจะทักว่าฉันเหมือนผอมลง” เธอรับเสียงราบเรียบ “บังเอิญจังเลยที่ผมมาเจอคุณอีกครั้งในรัฐฉานแห่งนี้ คุณมาทำอะไรที่นี่? แวะมาเที่ยวกับเด็กพวกนั้นหรือ?” เขายังคงถามต่อเหมือนอยากรู้เรื่องราวของเธอเสมอมา “พวกเขาเคยทำงานกับฉันสมัยฉันยังตะลุยทำงานในไทยค่ะ เป็นรุ่นน้องที่สนิทกันมาก” เธอตอบด้วยเสียงปกติ “ผมดีใจมาก..ที่เราได้พบกันอีก” เขาเอ่ยด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม “นับแต่ผมกลับมาที่พม่า ผมไม่มีโอกาสได้พบได้พูดคุยกับคุณอีกเลย ผมรับรู้เพียงแค่ว่า หลังจากที่ผมออกจากมหาวิทยาลัยแล้วคุณก็เรียนจบ จากนั้นคุณก็เดินทางไปทำงานที่ปากีสถานและเนปาล ก่อนกลับมาประเทศไทย” คำเล่าของเขาทำเธอขมวดคิ้ว..เพราะนั่นหมายถึงเขายังติดตามเรื่องของเธออย่างไม่ร้างลา “ค่ะ คุณก็รู้แล้วนี่คะ” เธอรับแล้วปรับสีหน้านิ่ง สายตาเรียบเฉยและท่าทีอันสงบของเธอทำให้วินนายเริ่มรู้สึกถึงความกระอักกระอ่วน เขามองตรงมาที่ดวงตาอราลีแล้วเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีอัดอั้น “แอ้ม..มันจะช้าเกินไปไหมถ้าผมอยากบอกว่า ผมขอโทษคุณ กับเรื่องราวที่ผ่านมา วันที่ผมเดินจากคุณมาโดยทิ้งคำลาเพียงสั้นๆ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะวินนาย” อราลีโคลงศีรษะน้อยๆ “หลังจากเราจบกัน..มันไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ นี่ก็ผ่านมาจะสองปีแล้วนะคะ คำขอโทษไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากได้จากคุณ เพราะจะว่าไป..ก็ไม่มีอะไรที่ฉันต้องการจากคุณ เราเคยมีเวลาดีๆ ด้วยกันมามากพอแล้ว” วินนายมองหญิงสาวด้วยสายตาสับสน.. สองปีที่เขาลาจากเธอคล้ายไม่ใยดีทำให้ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไปมาก เธอไม่เหมือนอราลีคนเดิม ..เธอกลับกลายเป็นผู้หญิงที่แกร่งกว่าเดิม “แต่ผมก็ต้องยอมรับ.. ผมผิดเองที่ไม่ได้ติดต่อคุณในตอนแรกที่ผมมาที่นี่ ตอนนั้น..มีธุระหลายอย่างที่ติดพัน ผมแทบไม่มีเวลาทำอะไรอย่างอื่น พอหาโอกาสติดต่อได้ ผมก็รับรู้แค่ว่าคุณไม่อยู่ในสหรัฐฯ แล้ว จากนั้นผมก็เฝ้ารอจนได้ข่าวว่าคุณกลับมาประจำเมืองไทยในที่สุด” การเฝ้าตอกย้ำว่าเขารู้ความเคลื่อนไหวเธอไม่ได้ทำให้อราลีไหวหวั่น ดวงหน้านวลคมยังคงราบเรียบเหมือนทะเลไร้คลื่นลม “ฉันว่าฉันต้องขอบคุณคุณเสียมากกว่าที่เดินจากกันไป เพราะจากนั้น.. ฉันก็ค้นพบเส้นทางที่เติมเต็มชีวิตการทำงานของฉัน ตอนนี้ฉันพอใจกับสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ค่ะ และคิดว่าคุณเองก็คงพอใจกับสิ่งที่คุณเป็นอยู่เหมือนกัน คุณดูดีออกนะเมื่ออยู่ในกลุ่มคนใหญ่คนโตแห่งวายัณ และตอนนี้คุณก็มีคนรักที่เหมาะสม ฉันดูออกว่าเธอรักคุณมากทีเดียว” “แอ้ม..” ประโยคสุดท้ายของเธอทำให้วินนายกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ระหว่างเราสองคน.. อย่าพูดถึงสิ่งที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้เลย มันเป็นเรื่องที่ผมอธิบายได้ยาก แต่ผมมีเหตุผลของตัวเอง” หญิงสาวถอนหายใจ เขายังเป็นวินนายคนเดิม มีเหตุผลของตัวเองเสมอ เหตุผลที่ไม่จำเป็นต้องอธิบายใคร.. มันคล้ายเป็นคำเดิมๆ ที่เธอได้ยินบ่อยครั้งตั้งแต่ยังคบหากันกับเขา จนวันนี้.. เขาก็ยังเป็นคนที่แนวคิดแบบเดิมไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร มีเพียงสถานะที่เปลี่ยนไปเท่านั้นว่าเขาสังกัดอยู่กับใคร “ค่ะ..คุณมีเหตุผลของคุณเสมอ ซึ่งฉันจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวคุณหรอก” หญิงสาวถอนใจยาว “แต่คุณพูดผิดไปอย่างนะคะ ตอนนี้คุณใช้คำว่าเราสองคนไม่ได้หรอกค่ะ จากนี้ไปเราอาจเป็นเพื่อนเก่า..หรือคนรู้จักกันเท่านั้นเอง” “แอ้ม....” เขาหลุดคำคล้ายอุทธรณ์ ในขณะที่อราลียังคงเอ่ยต่อไป “ฉันรู้ค่ะ.. ฉันไม่มีทางเข้าใจเหตุผลของคุณที่คุณเลือกเข้ามาสู่วงจรอำนาจในที่ตรงนี้ ทั้งที่คุณก็นับว่าเติบโตในสังคมที่ดี ได้รับการศึกษาดีจากอเมริกา แต่คุณก็คงมีจุดประสงค์อะไรสักอย่างที่ทำให้คุณเลือกเข้ามาสู่ที่ที่เต็มไปด้วยอิทธิพลมืดและได้ใกล้ชิดกับคนที่มีอำนาจอย่างนี้ และก็นับว่าคุณไปได้สวย แถมยังจะได้แต่งงานเร็วๆ นี้กับผู้หญิงที่เหมาะสมกับคุณดี ขอแสดงความยินดีล่วงหน้าค่ะ” วินนายนิ่งไปอย่างยอมจำนน อราลีมองเขาทะลุปรุโปร่งเหมือนเคย.. คนเคยรักเคยผูกพันกันมาอย่างหญิงสาวทำไมจะอ่านเกมเขาไม่ออก ว่าแท้จริงแล้วเขาต้องการแสวงหาการมีอำนาจ ส่วนการแต่งงานระหว่างวินนายกับบุตรสาวเปาเชิงหวาก็ไม่ต่างไปกับการเชื่อมตัวเขาเข้าสู่สะพานที่จะพาเขาไปสู่อำนาจได้โดยง่ายนั่นเอง! และนั่นคือวูบหนึ่งที่ทำให้อราลีนึกแสยงเยือกกับความทะเยอทะยานของอดีตคนรัก อราลีเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเธอเคยผูกพันกับเขาหรือไม่ ผู้ชายที่เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเบี้ยหมากของเกมส์สู่อำนาจตัวเองได้ขนาดนี้.. แววตาผิดหวังในดวงตาคู่คมของอีกฝ่ายทำให้วินนายทราบว่าอราลีรู้สึกเช่นไรกับเขา ดวงตาของเขาสะท้อนแววเสียใจไม่แพ้กัน “แอ้ม...” ชายหนุ่มพร้อมแววตาที่อ่อนลง “คุณจะรู้สึกผิดหวัง จะโกรธ..จะเกลียดผมยังไงก็ได้ ผมยอมรับความบัดซบของตัวเอง เพราะผมได้เลือกเองที่จะเดินมาทางเส้นนี้ แต่ขอให้รู้อย่างนึงว่า..แม้ผมจะกำลังทำอะไรเหมือนคนบ้า แต่สำหรับผมแล้ว คุณจะเป็นคนสำคัญที่สุดเสมอ” อราลีรู้สึกวูบวับในใจบอกไม่ถูก มันอาจเป็นถ้อยคำที่เธอเคยอยากได้ยินได้ฟังที่สุด แต่มันกลับมาในห้วงเวลาที่ผิดที่ผิดทางที่สุด ในเมื่อเขาจะกลายเป็นคู่ชีวิตของคนอื่นในเร็ววันอยู่แล้ว ทว่าจังหวะเดียวกันนั้นเองข้อมือของเธอข้างหนึ่งก็ถูกวินนายเกาะกุมอย่างนุ่มนวล “วินนาย คุณไม่ควรทำแบบนี้” เธอเอ่ยเตือนเขาเสียงนิ่งพร้อมหลุบตาต่ำ พยายามดึงข้อมือออกมากจากการเกาะกุม “เราได้ผ่านจุดนั้นมาแล้ว เราสองคนคืออดีตไปแล้ว ถึงวันนี้คุณควรจะลืมฉันสักที”   “คุณจะให้ผมลืมคุณได้ยังไง?” ชายหนุ่มแย้งขึ้นทันควัน “นับแต่วันที่ผมเดินจากคุณมา.. คุณเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ไม่เคยหายไปจากความทรงจำผมเลย ผมยังคิดถึงคุณอยู่เสมอ” ------- จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 15:40:40

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๕ “คุยกับเพื่อนเสร็จแล้วเหรอคะพี่แอ้ม” คำทิพย์เอ่ยถามกับหญิงสาวเมื่อเจอหน้ากันอีกครั้งในอีกไม่กี่ชั่วโมงถัดมา สีหน้าคร่ำเคร่งของอราลีทำให้รุ่นน้องสาวชาวรัฐฉานไม่กล้าเอ่ยปากถามอะไรมากนัก “จ๊ะ เจอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบกันนาน..เลยคุยยาว” หญิงสาวพยายามทำสีหน้าให้ปกติ “เขาเป็นเพื่อนพี่แอ้มจริงๆ เหรอคะ” คำทิพย์อดไม่ได้ที่จะถามต่อ “คือ..หนูแค่แปลกใจน่ะค่ะ เพราะหนูเองก็ไม่รู้ที่มาที่ไปเขามากหรอกค่ะ แค่พอรู้ว่าใครเป็นใครในรัฐฉานและเขตปกครองวายัณ” อราลียิ้มอ่อน แม้จะมีร่องรอยลำบากใจเล็กน้อยในคำอธิบายแต่ก็ต้องเปิดปากเล่าเรียบๆ ว่า “อย่างที่บอกจ๊ะ พี่เคยเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเขาตอนอยู่สหรัฐฯ วินนายมาจากครอบครัวผู้ลี้ภัยที่ไปอาศัยอยู่ที่โน่นตั้งแต่เขาเด็กๆ แต่เขาก็เป็นคนมีความคิดทางการเมืองโดยเฉพาะเกี่ยวกับประเทศพม่าค่อนข้างลึกซึ้ง เขาอาจจะเรียกได้ว่าเป็นชนกลุ่มน้อยแบบแท้จริงเพราะเขามีเชื้อกะเหรี่ยงทางพ่อและไทยใหญ่ทางแม่น่ะ” “ฮ้า..จริงเหรอคะ” หญิงสาวอ่อนวัยกว่าถึงกับตาโต “มิน่าล่ะ หนูถึงว่าเขาดูไม่ค่อยเหมือนคนวายัณเท่าไหร่ แต่จะดูเป็นคนไทยใหญ่ก็ไม่เชิง ที่แท้ก็มีทั้งเชื้อสายไทยใหญ่กับกะเหรี่ยงนี่เอง แล้วก็มาจากอเมริกาด้วย มิน่า..เค้าคงเก่งน่าดูนะคะเพราะเห็นว่าพักหลังไปไหนมาไหนกับเปาเชิงหวาประจำเลย แถมยังไปเตะตาลูกสาวคนสวยของเจ้าพ่อท่านอีก เรียกได้ว่าเพื่อนพี่แอ้มคนนี้อนาคตไกลค่ะ” “ไม่รู้สิ.. พี่ก็ไม่ได้พบเขานานมาก.. จน..เกือบลืมไปแล้ว” อราลีได้แต่ยิ้มรับเฝื่อนๆ ยอมรับว่าถึงแม้เธอจะคิดว่ากาลเวลาที่ผ่านมาได้ชะล้างความรู้สึกผูกพันที่เคยมีกับเขาไปมาก แต่การได้พบกันอีกครั้งก็ทำให้เกิดความรู้สึกไหววูบในอกอย่างช่วยไม่ได้ เพราะอย่างน้อยวันเวลาที่เคยคบหากับเขาก็มีเรื่องราวดีๆ มากมายให้ได้จดจำ เพียงแต่วันนี้เธอต้องยอมรับว่า.. เส้นทางนั้นจะไม่มีทางหวนกลับมาอีกแล้ว “พี่แอ้มรอตรงนี้แป้บนะคะ คำทิพย์เดินไปซื้อของกลับไปฝากแม่สักหน่อย” เสียงคำทิพย์ลอยมากระทบโสต หญิงสาวได้แต่พยักหน้าแล้วยืนรอนิ่งอยู่ริมถนน รถราและผู้คนผ่านไปมาเป็นระยะ แต่ด้วยอะไรก็ไม่รู้ทำให้เธอเหม่อลอยเกินกว่าจะสนใจอะไร เอี้ยด!!! เสียงเบรคของรถขับเคลื่อนสี่ล้อทรงใหญ่ที่จอดลงตรงหน้าทำให้อราลีนึกฉงนเล็กน้อยว่าพื้นที่ตั้งมากมายทำไมต้องมาจำเพาะเจาะจงจอดลงตรงนี้ด้วย แต่ยังไม่ทันนึกอะไรทัน วินาทีถัดมาอราลีก็รู้สึกได้ว่ามีชายสองคนเดินรี่ลงมาจากรถแล้วประกบข้างตัวเธอ “เอ๊ะ!” ยังอุทานได้ไม่ทันขาดคำ ชายฉกรรจ์ทั้งสองคนก็ฉุดกระชากเธอขึ้นไปยังประตูรถที่เปิดรออยู่ทันที สัญชาตญาณในการเอาตัวรอดของเธอดูจะทำงานได้ช้าไปนิดในห้วงเวลานั้น เพราะขณะที่กำลังจะพยายามขัดขืน ร่างบางของอราลีก็ถูกชายทั้งสองคนก็จับโยนเข้ามายังเบาะรถทันที “พวกคุณทำอะไรฉัน!?!” อราลีกรีดเสียงร้องเมื่อพวกเขาปิดประตูรถดังปึง เธอพยายามทุบกระจกแต่ชายคนหนึ่งนั้นยืนคุมเอาไว้ไม่ให้เธอเปิดประตูได้โดยง่าย “หยุดทำอะไรโง่ๆ ได้แล้ว เธอออกไปจากรถนี่ไม่ได้หรอก!” เสียงผู้หญิงเอ่ยขึ้นด้วยภาษาอังกฤษแต่สำเนียงกรรโชกทำให้อราลีหันขวับกลับมา และเพิ่งค้นพบว่าพื้นที่เบาะหลังที่เธอถูกโยนเข้ามานั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้วด้วยมาดระเหิดระหง อีกฝ่ายนั่งกอดอกมองเธอด้วยสายตาปกปิดความขุ่นเคืองไม่มิด ใบหน้าสวยนั้นคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหน และลักษณาการแต่งกายที่ดูออกว่าเป็นเสื้อผ้าแบรนด์เนมก็พอทำให้เดาได้ว่าน่าจะเป็นผู้มีอันจะกินไม่ใช่เล่น รถเคลื่อนออกไปโดยเร็วโดยที่อราลีไม่ทันตั้งตัว การขับอย่างกระชากทำให้หญิงสาวโงนเงนไปบ้าง แต่วินาทีนั้นเธอก็เริ่มสำเหนียกได้ว่าหญิงสาวที่นั่งไม่ห่างกันแถมมีสายตากินเลือดกินเนื้อกันคือคนๆ เดียวกับที่เธอเคยพบในเชียงรายนั้นเอง! คนรักใหม่ของวินนายที่ว่าเป็นลูกสาวเจ้าพ่อใหญ่แห่งวายัณ! “ฉันแค่ต้องการคุยกับเธอสักหน่อย” เธอคนนั้นเอ่ยต่อด้วยภาษาสากลที่สำเนียงค่อนข้างดี แสดงว่าน่าจะเคยผ่านการอยู่ต่างประเทศมาก่อน “เธอรู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร?” อราลีเลือกที่จะนิ่งเป็นการตอบรับ แต่ก็รับรู้ได้ถึงรังสีอาฆาตของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี “ถ้าเธอไม่รู้ ฉันก็จะบอกให้เธอรู้ ฉันชื่อทาช่า เป็นลูกสาวของเปาเชิงหวา และถ้าฉันจำไม่ผิด ฉันเคยพบหน้าเธอที่เชียงรายตอนที่ฉันไปกินเลี้ยงกับคุณพ่อและวินนาย คนรักของฉัน” ประโยคสุดท้ายที่เน้นชัดเจนทำให้อราลีเริ่มคลำทางออกแล้วว่าเธอถูกฉกตัวมาทำไม แต่ก็ยังอดถามขึ้นไม่ได้ว่า “โอเค คุณทาช่า เหมือนว่าเราเคยพบกัน แต่จริงๆ แล้วเราไม่รู้จักกันสักหน่อย แล้วคุณมีเหตุผลอะไรถึงได้ให้คนของคุณลากตัวฉันขึ้นมาบนรถของคุณอย่างนี้?” “ใช่..ฉันไม่รู้จักเธอ และไม่จำเป็นต้องรู้จัก” อีกฝ่ายเอ่ยเสียงเหยียด “แต่ที่ฉันต้องคุยกับเธอ เพราะดูเหมือนเธอจะมาเกี่ยวข้องกับคนของฉันอย่างไม่น่าให้อภัย เธอก็น่าจะเห็นอยู่แล้วว่าตอนนี้วินนายเป็นคนรักของฉัน และที่สำคัญ ฉันกับวินนายกำลังจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้ เธอควรจะรับรู้เสีย!” อราลีโคลงศีรษะเหมือนไม่ได้เห็นเป็นเรื่องแปลกแม้แต่น้อย เพราะสิ่งเหล่านี้เธอก็รับรู้รับฟังมาก่อนอยู่แล้ว “ค่ะ..ฉันพอรู้ นั่นเป็นเรื่องของคุณสองคนนี่นา  ไม่เกี่ยวกับฉัน” “ไม่เกี่ยว?” ลูกสาวเจ้าพ่อทำเสียงสูง “เธอนี่เล่นละครเก่งนะ อย่าคิดว่าฉันจะไม่รู้เรื่องของเธอ ฉันสืบมาหมดแล้ว และรู้ด้วยว่าเธอเคยกับวินนายเคยคบหากันมาก่อนที่อเมริกา ก่อนหน้าเขาจะมาพบฉันที่นี่ใช่มั้ยล่ะ?” อราลีรู้สึกแสยงในอกอยู่บ้างกับความพยายามขุดคุ้ยของผู้หญิงคนนี้ แต่ก็พอจะเดาออกว่าในยามรัก..ผู้หญิงบางคนก็ทำทุกอย่างเพื่อรักษาคนรักไว้ให้นานที่สุดไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม “คุณก็รู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นแค่อดีต จะสนใจทำไมกัน” เธอพยายามรวบรวมสติและความกล้าตอบกลับ “คุณกับเขาเองก็กำลังจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้อยู่แล้ว มันไม่ใช่เรื่องของฉัน และคุณก็ไม่ควรทำอย่างนี้กับฉัน” “กล้าดีนะที่พูดมาได้ว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ทั้งที่วันนี้เธอเพิ่งไปพบกับใครมา? อย่าคิดว่าฉันไม่รู้.. ฉันไม่โง่พอจะไม่ได้เห็นว่าที่สามีตัวเองไปนั่งอี๋อ๋ออยู่กับแฟนเก่าอย่างเธอหรอกนะ ฉันเห็นหรอกนะที่ถึงกับจับมือถือแขนกันน่ะ หรือเธอจะเถียงว่าไม่จริง?” อราลีทำหน้ายากจะอธิบาย “นั่นมันเรื่องบังเอิญต่างหาก..” “ฉันไม่สนใจ!” อีกฝ่ายตะคอกกลับอย่างคนเจ้าอารมณ์ยิ่ง “จะบังเอิญหรือไม่บังเอิญ ฉันก็ไม่ชอบให้ผู้หญิงหน้าไหนไปป้วนเปี้ยนใกล้ๆ กับวินนาย โดยเฉพาะเธอ!” “ฉันอธิบายคุณได้ว่าระหว่างฉันกับวินนาย เราไม่ได้มีอะไรต่อกันอีก” อราลีพยายามตอบกลับอย่างใจเย็น “ในฐานะที่คุณเป็นคนรักปัจจุบันของเขา สิ่งที่คุณควรทำคือควรไว้ใจเขาต่างหาก คุณกำลังจะแต่งงานกับเขาอยู่แล้ว คุณไม่รู้จักหรือไงว่าเขาเป็นคนยังไง?” “ไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน!” ทาช่ายังคงตวาดกลับแบบไม่ไว้หน้า “ฉันรู้จักเขาไม่ต่างจากเธอหรอกว่าเขาเป็นคนยังไง แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันก็ไม่ต้องการให้เธอโผล่หน้ามาให้เห็นถึงที่นี่อีก โดยเฉพาะเธอ..อย่ามาให้วินนายได้พบอีก!” “ฉันไม่ได้ตั้งใจมาพบเขา เราแค่พบกันโดยบังเอิญ ฉันยืนยันคำเดิม” “ฉันไม่ต้องการคำพูดอะไรจากเธอ สิ่งที่ฉันขอสั่งคือจากนี้ไปเธอห้ามยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก จะเอาเงินเท่าไหร่ก็ว่ามา” ฝ่ายผู้คุกคามยังคงไม่ฟังฟ้าฟังไฟอะไร ท่าทีเหยียดหยันของหล่อนทำให้อราลีเริ่มสุดจะทน หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่า.. เส้นบางๆ แห่งความอดทนของเธอเริ่มตึงเครียดไปทุกขณะ “คุณทาช่า.. เอาล่ะ ก่อนหน้านี้ฉันไม่รู้จักคุณ ถึงตอนนี้ฉันก็ไม่ใช่คนรู้จักคุณ และสำหรับวินนาย ฉันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นฉันกับคุณก็ไม่ได้ข้องเกี่ยวกันแน่นอน และที่สำคัญ..ฉันเป็นคนไทย ไม่ใช่คนของที่นี่ ไม่ใช่คนใต้อำนาจของคุณ ดังนั้นคุณควรจะรู้ว่าไม่ควรมาใช้อำนาจบาตรใหญ่กับฉันง่ายๆ” บุตรสาวเจ้าพ่อวายัณมองมาที่อราลีอย่างไม่คาดคิดว่าจะได้ยินอีกฝ่ายกล้าต่อกรด้วยวาจากันถึงเพียงนี้.. ทั้งสีหน้าและดวงตาของผู้ถูกลักพาเริ่มมีแววขุ่นมัวแถมยังไม่มีวี่แววหวาดหวั่นชนิดที่ทาช่าเองก็เริ่มรู้สึกได้ว่า.. ผู้หญิงคนนี้มีความกล้าและทระนงในตัวเองไม่น้อย “ฉันไม่สนใจว่าเธอจะเป็นใครมาจากไหน!” หล่อนยังคงเอาแต่อารมณ์ตัวเองต่อ “แต่แถบนี้.. ไม่ใช่ประเทศไทยของเธอ แต่มันคือดินแดนที่พวกฉันมีอำนาจ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรกับเธอ ขอบอกเธอได้เลยว่าพ่อฉันมีอำนาจคุ้มครองฉันได้เสมอ อยากลองมั้ยล่ะ?” สายตาวาวด้วยโทสะของผู้หญิงคนนี้ทำให้อราลีนิ่งงันไป หล่อนคนนั้นเชิดหน้าและไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก รถแล่นไปเรื่อยบนทิศทางที่ไม่คุ้นเพราะเริ่มออกนอกตัวเมืองของรัฐฉานไปทุกขณะ จังหวะหนึ่งอราลีก็ได้ยินเจ้าหล่อนหันไปพูดภาษาท้องถิ่นที่เธอฟังไม่เข้าใจเร็วปรื๋อกับคนขับและคนของหล่อนด้านหน้า แม้จะฟังไม่ออก แต่ใจที่หวาดระแวงก็เดาไปได้ว่าอาจเป็นแผนประทุษร้ายอะไรบางอย่างกับตัวเธอก็เป็นได้ ในเมื่อผู้หญิงคนนี้บอกชัดว่าหล่อนและพ่อหล่อนมีอำนาจจัดการอะไรกับเธอโดยไม่ต้องกลัวความผิด และคนของหล่อนก็ล้วนเป็นชายฉกรรจ์ท่าทีน่ากลัว สัญชาตญาณเอาตัวรอดของหญิงสาวเริ่มต้นทำงานอีกครั้ง อย่างแรกเธอจะต้องหนีไปจากรถคันนี้ให้ได้! ขณะที่ประจันหน้าคุยกับลูกสาวเจ้าพ่อวายัณคนนี้ อราลีอยู่ในท่าหันหลังให้ประตูรถ มือข้างหนึ่งของเธอจึงแอบไพล่ไปเบื้องหลังเพื่อวานหาปุ่มคลายล็อคประตูอย่างร้อนรน เธอเคยนั่งรถขับเคลื่อนคันใหญ่เช่นนี้มามากสมัยทำงานและพอจะคลำที่ทางเปิดประตูได้เป็นอย่างดี แช้ก..เสียงคลายล็อคเบาๆ ทำให้เธอรู้ว่านี่อาจเป็นโอกาส และเธอต้องรีบคว้าโอกาสนี้ก่อนที่ใครบนรถจะรู้ตัว พลั่วะ!!! บานประตูรถเปิดออกเร็วรี่ทั้งที่ความเร็วรถไม่ลดลง ท่ามกลางสายตาคาดไม่ถึงของทาช่า อราลีก็ใช้สติที่มีอยู่รีบถีบตัวเองกระโดดลงไปสู่พื้นเบื้องล่าง แน่นอนว่าเธอกลิ้งหลุนๆ อยู่สองสามรอบก่อนจะรีบตั้งหลักลุกขึ้นหนีเอาตัวรอดโดยไม่สนใจบาดแผลถลอกของตัวเอง ทั้งที่รู้สึกว่าเริ่มมีเลือดซึมจากข้อแขนข้อขาบ้างแล้ว “ตามหล่อนไป!” เสียงทาช่าตะโกนก้องทำให้อราลีต้องรีบยืนหยัดตัวเองขึ้นและหาทางหนีทีไล่  มองรอบกายก็รู้ว่านี่เป็นถนนที่เลียบริมเขา ด้านข้างเป็นทางลาดสูงชัน แน่นอนว่าเธอต้องไม่เลือกทางที่รถวิ่งได้ หญิงสาววิ่งรี่ลงทางสูงชันแห่งนั้น ไม่ว่ามันจะไปที่ไหนก็ช่าง..แต่เธอจะไม่หันกลับไปเห็นอันขาด! นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เธอวิ่งลงเขาฝ่าความยากลำบากขนาดนี้ กิ่งไม้เล็กๆ ระหว่างทางขีดข่วนแขนขาจนรู้สึกถึงผิวกายที่เริ่มเต็มไปด้วยรอยถลอกปอกเปิก แต่นั่นก็ไม่ทำให้เธอราแรง เธอวิ่งจนพอมารู้ตัวอีกที..เธอก็แทบหมดแรงเมื่อมาถึงถนนลูกรังเส้นเล็กอีกสายหนึ่งที่ดูคดเคี้ยว อราลีหยุดหายใจหอบอย่างที่ไม่เคยทำมานาน เอี้ยดดดด!!! มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นรวดเร็วอย่างที่เธอไม่ทันเข้าใจนักว่าเป็นอะไร รู้แต่เงยหน้าขึ้นมาเธอก็เพิ่งเห็นว่ามีรถคันใหญ่สีทะมึนเลี้ยวโค้งเข้ามาตรงที่เธอยืนอยู่พอดี เสียงเบรกสนั่นทำให้เธอรู้ว่าคนที่ขับมาพยายามเลี่ยงจะปะทะเช่นกัน แต่นั่นก็เป็นเพียงภาพสุดท้าย.. ก่อนที่เธอจะรับรู้ถึงแรงกระแทกที่แม้จะไม่รุนแรงนัก แต่ก็มีผลให้เธอกระเด็นล้มลงพร้อมสติสัมปชัญญะที่ขาดหายไป ..หนีมาแทบตาย.. จบง่ายๆ อย่างนี้เองเหรอเรา.. # # # ในอีกฟากหนึ่ง รถคันใหญ่ซึ่งมีลูกสาวเปาเชิงหวานั่งมาเป็นนางพญาก็กำลังค้นหาตัวหญิงสาวชาวไทยที่เพิ่งกระโดดหนีลงจากรถอยู่เช่นกัน ทาช่าลงมาจากรถแล้วสั่งลูกน้องหล่อนเสียงร้อนรน “หามันให้เจอ! ลากตัวมันมาให้ได้!” ชายฉกรรจ์ที่มากับรถอีกคันซึ่งขับตามด้านหลังผงกหัวรับแล้วพยายามกระจายกำลังกันออกไปค้นหาร่างหญิงสาวที่นายเหนือหัวตนเองหมายมาดจะควบคุมตัว ทั้งที่ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าผู้หญิงไทยคนนั้นไปทำอะไรให้นายหญิงของตนเองขัดเคืองใจ แต่ในเมื่อคุณหนูอย่างทาช่าต้องการตัว ทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามคำสั่งลูกสาวเจ้านาย ทาช่าเดินกระแทกเท้าปึงกลับขึ้นไปบนรถคันใหญ่อย่างหัวเสีย..หล่อนนึกชังน้ำหน้าแม่นั่นอย่างบอกไม่ถูกตั้งแต่เห็นวินนายมีท่าทีแปลกๆ ตอนเจอกันที่เชียงรายแล้ว สัญชาตญาณหญิงของหล่อนทำงานอย่างเร็วรี่เมื่อลงทุนสืบสาวราวเรื่องเกี่ยวกับอดีตของวินนาย และหล่อนก็ได้ทราบว่าสมัยเขาเรียนอยู่อเมริกาเขาเคยคบกับผู้หญิงไทยที่ชื่ออราลี ซึ่งก็คือแม่นั่นจริงๆ ที่ทำให้หล่อนทั้งโกรธเคืองและเสียใจที่สุด ก็คือเมื่อตอนเข้าไปค้นข้าวของในห้องพักของวินนายแล้วไปสังเกตเห็นที่ปฏิทินว่าวินนายได้ทำเครื่องหมายวงกลมบนวันๆ หนึ่งเอาไว้ และเขียนกำกับลงไปว่า ‘วันเกิดของอราลี’ หล่อนโวยวายกับเขาครั้งใหญ่ แต่วินนายก็ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรเลย เขาทำนิ่ง..เฉย และพอหล่อนเซ้าซี้ถามถึงเรื่องแฟนเก่าเขามากเข้า ชายหนุ่มก็ตอบกลับหล่อนอย่างไม่ใยดีว่า ‘คุณไม่ต้องไปยุ่งกับเขา เขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเราสองคนอยู่แล้ว แล้วจากนี้ก็อย่ามาจุ้นจ้านกับพื้นที่ส่วนตัวของผม กรุณาให้เกียรติกันบ้าง’ และวันนี้.. ทาช่าก็เต้นเป็นเจ้าเข้าเมื่อแอบตามว่าที่เจ้าบ่าวมาแล้วเห็นตำตาว่าเขามาแอบพบกับแม่แฟนเก่านั่น แถมยังภาพจับมือถือแขนกันที่ทำให้หล่อนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเสียอีก นังตัวร้าย.. อย่าคิดว่าจะหนีฉันไปได้นะ! “คุณทาช่าครับ เอ่อ..เรากำลังจะเข้าเขตปางแก้วแล้วนะครับ” เสียงคนขับรถเอ่ยขึ้นทำให้หญิงสาวมองรอบทางอย่างเพิ่งรู้ตัว.. ว่าหล่อนกำลังจะล่วงเข้าเขตเมืองใหม่แห่งปางแก้วจริงๆ “ใครให้แกมาทางนี้กันเล่า! ทำไมไม่ไปทางอื่น โง่จริง” ทาช่าตวาดอย่างหัวเสีย “ก็มันเป็นทางลัดที่เร็วกว่าทางอื่นนี่ครับ” ลิ่วล้อที่คุมพวงมาลัยรถตอบเสียงอ่อย “ก็ขับไปเรื่อยๆ ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันมาทำอะไรแถวนี้” หล่อนตัดบท ทาช่าผ่อนลมหายใจอย่างเริ่มจะเอาคำว่าสติเข้าตัว อย่างไรเสียแม้บิดาหล่อนจะมีเงินและอำนาจไม่น้อยในเขตปกครองตนเองของวายัณ แต่หล่อนก็ต้องพึงตระหนักว่าเปาเชิงหวาผู้เป็นบิดาไม่ได้เป็นผู้นำสูงสุด ในหมู่ผู้นำของวายัณยังมีเจ้าพ่อผู้มีอิทธิพลเจ้าอื่นอีกหลายคน แต่ละคนดำรงในตำแหน่งมานานและบารมีสูงกว่าพ่อหล่อนที่เพิ่งถีบตัวเองได้จากการค้าขายเมื่อไม่กี่ปีนี้เสียอีก และที่สำคัญ..ที่นี่ไม่ใช่เขตที่หล่อนจะมาเบ่งอำนาจได้ง่ายๆ ดินแดนวายัณตั้งอยู่บนพื้นที่ห่างไกลและโดยมากมักเป็นภูเขาน้อยใหญ่มากมาย ตั้งแต่สมัยก่อนเผ่าวายัณแต่ละกลุ่มมักจะอยู่เฉพาะหมู่บ้านตนเอง แต่ละหมู่บ้านมีผู้ใหญ่ปกครองและคุ้มกันผู้น้อย ปัจจุบันนี้สภาพสังคมเริ่มเปลี่ยนไปมากและผู้คนก็ย้ายเข้าย้ายออกกันได้อิสระเสรีกว่าเดิม กระนั้นก็ตามผู้ใหญ่บ้านก็ยังคงดำรงอิทธิพลในท้องที่ของตนเอง และสูงไปอีกระดับ  ผู้นำหมู่บ้านเหล่านั้นก็ล้วนยอมอยู่ใต้อาณัติชนชั้นปกครองที่มีตำแหน่งในสหภาพแห่งชาติวายัณอีกทีหนึ่ง จึงอาจกล่าวได้ว่าบุคคลระดับชนชั้นนำของพรรควายัณมักมีเขตอิทธิพลของตนเองกระจายอยู่ทั่วไป อำนาจจะมากจะน้อยก็ขึ้นกับขนาดพื้นที่และความสำคัญที่แผกกัน และที่ปางแก้วนี่ก็มี ‘เจ้าถิ่น’ ที่ทุกคนต้องตระหนักว่าถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ควรย่ำเข้ามาเหยียบจมูกเสือเด็ดขาด “เอ๊ะ! นั่นรถคุณเคมิน” เสียงคนขับร้องบอก ไวเท่ากระแสความคิด.. เจ้าถิ่นที่ทุกคนหวาดๆ ว่าจะเจอหน้าก็โผล่มาให้เห็นอย่างผิดจังหวะ รถออฟโรดปาเจโรดำทั้งคันแล่นพ้นโค้งมาด้วยความเร็ว แม้จะมองไม่เห็นคนในรถเพราะฟิล์มกรองแสง แต่ทะเบียนรถนั้นทุกคนในเขตวายัณน่าจะพอจำกันได้ดี “ทำเฉยๆ ไว้ อย่ากระโตกกระตาก ไว้รอให้รถเคมินไปก่อน แล้วค่อยหานังนั่นต่อ” ทาช่าสั่งคนของหล่อนเสียงหวั่นๆ เพราะอย่างไรเสียการที่หล่อนและคนของหล่อนจะมาตามไล่ล่าใครสักคนในพื้นที่ที่ถือว่าเป็นเขตอิทธิพลของนายพลซอหม่องลูก็นับว่าเป็นสิ่งไม่บังควร บริวารของทาช่าแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้นัก แม้นายหญิงตนอาจเคยพบเจอนายน้อยแห่งปางแก้วคนนี้มาบ้าง แต่ก็ไม่ไม่มีใครตอบได้ว่าถ้าชายหนุ่มผู้นั้นรู้ว่าคุณหนูทาช่าคนนี้กำลังตามล่าผู้หญิงไทยคนหนึ่งอย่างไม่มีเหตุผลในเขตของเขาแล้วเรื่องจะบานปลายไปเช่นไร อีกอย่างสิ่งที่ทุกคนรับรู้คือคุณเคมินนั้นมักมีหน้าที่เป็นหูเป็นตาให้นายพลซอหม่องลูในเขตปางแก้วเสมอ แต่ก็แปลกที่รถขับเคลื่อนสี่ล้อคันใหญ่ผ่านคนกลุ่มนั้นไปโดยไม่เสียเวลาทักทายกันแม้แต่น้อย  เหล่าบริวารของเปาเชิงหวาได้แต่ถอนใจยาวที่รอดไปที “ดีจริง นึกว่าจะหยุดถามเสียอีก” ทาช่ากระหยิ่มยิ้ม “เอาล่ะพวกแก ทำหน้าที่ต่อไป หานังนั่นให้เจอ จะให้มันเจ็บตัวสักหน่อยก็ได้ แต่ฉันต้องการตัวมัน!” คุณหนูทาช่ายังคงชี้นิ้วสั่งคำเดิมเป๊ะ ในขณะที่ลูกน้องที่นั่งมาด้วยได้แต่แอบส่ายหน้า ก็นิสัยเอาแต่ใจอย่างนี้น่ะสิถึงได้มีแต่คนระอา ขนาดวินนายว่าที่เจ้าบ่าวของหล่อนยังเริ่มมีปากเสียงกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็ถือว่าซวยสุดๆ เพราะมามีเรื่องกับใครไม่ว่า..ดันเคราะห์ร้ายมาเป็นศัตรูกับคุณหนูทาช่าที่เจ้าอารมณ์เป็นที่หนึ่งในวายัณ # # # เมื่อพ้นมาจากโค้งนั้นแล้ว รถปาเจโรก็ยังคงขับด้วยความเร็วตามปกติ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะหลังดูไม่ได้สนใจจะชำเลืองดูกลุ่มคนที่น่าจะเคยพบหน้ากันสักนิด จนชายอีกคนผู้ทำหน้าที่ขับรถอดจะเอ่ยขึ้นไม่ได้ว่า “นั่นรถคุณทาช่านี่นา มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย คุณเคมินเดาออกไหม” “ต้าหมิง..” คนนั่งด้านหลังเรียกเสียงต่ำ “ขับต่อไป ไม่ต้องไปสงสัย” “แหม..ก็ผมจะสงสัยหน่อยไม่ได้เหรอ” คำรับพื้นอารมณ์ดี แสดงว่าคนขับไม่ได้เกรงกลัวเสียงต่ำๆ นั่นเท่าไหร่นัก “ผมก็แค่สงสัยว่า.. หรือจะเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนที่คุณอุ้มขึ้นรถมาเมื่อกี้รึเปล่าแค่นั้นเอง” พร้อมคำพูด ชายหนุ่มที่มีนามว่าต้าหมิงก็เหลือบไปยังกระจกมองหลังเพื่อทอดมองยังเบาะหลัง เพราะขณะนี้.. เคมินผู้เป็นนายตนไม่ได้นั่งเพียงลำพัง แต่กำลังประคองร่างบอบบางของผู้หญิงคนหนึ่งที่หมดสติไปจากแรงกระแทกเล็กน้อยของรถคันนี้เมื่อสักครู่ที่ผ่านมานี่เอง เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ขณะที่เขากับคุณเคมินนายเหนือหัวเดินทางกลับจากเมืองลันก็แล่นรถฉิวด้วยความเร็วปกติ พอเลี้ยวโค้งหักศอกก็ปะทะเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งที่จู่ๆ ก็มายืนตรงกลางถนนเสียอย่างนั้น รถน่ะเบรกทัน แต่กันชนก็กระแทกเข้ากับร่างเจ้าหล่อนนิดหน่อยเท่านั้นเอง ร่างบางนั้นล้มกระแทกพื้น แล้วก็แน่นิ่ง เคมินเสียอีกที่ตั้งสติได้ไวกว่าและรีบลงไปดูเจ้าหล่อนก่อนต้าหมิงจะตามลงไปบ้าง ประโยคแรกที่ต้าหมิงได้ยินคนเป็นนายหลุดปากออกมาก็คือ ‘เจอกันอีกแล้วเหรอ มาทำอะไรแถวนี้กัน’ ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปากถาม คนเป็นนายก็ช้อนร่างหญิงสาวคนนั้นขึ้นมาและเดินพรวดพราดกลับไปที่รถ จนต้าหมิงต้องก้าวเท้าสวบๆ ไปให้ทันแล้วเปิดประตูหลังให้อย่างรู้หน้าที่ แล้วก็ต้องก้าวขึ้นไปควบคุมพวงมาลัยแล้วออกรถรวดเร็ว หล่อนเป็นใคร?.. มาจากไหน?.. ทำไมมาโผล่ที่นี่ด้วยสภาพเหมือนหลงทางหรือหนีอะไรมาสุดกู่อย่างนั้น? เป็นสิ่งที่ต้าหมิงนึกสงสัย ในขณะที่ท่าทีเคมินผู้เป็นนายดูจะน่าแปลกใจ เพราะนอกจากจะไม่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้ว ยังไม่สนใจอะไรมากไปกว่าร่างที่สลบสไลที่วางพาดอยู่ที่ตักนั่นเลย “ต้าหมิง ขับไปโรงพยาบาลปางแก้วที ฉันอยากให้หมอดูอาการผู้หญิงคนนี้”คนสั่งเอ่ยโดยไม่เงยหน้าจากการสำรวจอาการของคนเจ็บ แถมยังกำชับตอนท้ายอีกว่า“ขับเร็วๆ ด้วย อย่าช้า” เจอคำสั่งนี้เข้า คนเป็นลูกน้องถึงกับออกปากท้วง “แหม คุณเคมินครับ! ผมน่ะขับรถด้วยความระมัดระวังครับ ไม่ช้าแต่ก็ไม่ใจร้อนก็แล้วกัน ทีเมื่อกี้ไม่ใช่เพราะคุณเคมินขับเหรอครับ ถึงเกือบชนเธอคนนี้เข้าน่ะ” “ช่วยไม่ได้นี่ ฉันตั้งใจเสียที่ไหน” คนตอบเสียงเย็นชา “ครับๆ ผมไม่ได้ว่าคุณหรอก เพราะถ้าเป็นผมขับน่ะคงเหยียบเบรคไม่ทันเหมือนคุณแล้วเสยเต็มๆ ไปแล้วล่ะ ว่าแต่..ดูแล้วเธอเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ?” คำถามนั้นทำให้เคมินก้มมองดูร่างคนเจ็บอย่างพินิจพิเคราะห์ “ไม่น่าจะเป็นอะไรมาก บาดแผลสาหัสไม่เห็นมี แต่..สลบไปแล้ว” “แล้วที่คุณพูดว่าเจอกันอีกแล้วนี่แสดงว่าเคยเจอเธอคนนี้มาก่อนใช่มั้ย?” ต้าหมิงถามต่อ “ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนี้ของนายก็แล้วกัน” คนตอบเหมือนรำคาญอยู่ในที ต้าหมิงกลอกตาไปมาครู่หนึ่ง ก่อนจะเกิดพุทธิปัญญา “อ๋อ..ผมว่าผมนึกออกแล้ว แม่สาวไทยใจกล้าคนนั้นที่เดินเข้ามาคุยกับคุณที่โรงแรมในเชียงรายนั่นเอง ถูกต้องมั้ยครับนาย” “ความจำนายก็ยังใช้ได้นี่ต้าหมิง” อีกฝ่ายเอ่ยเหมือนชม แต่ตบท้ายด้วยการตวัดตามองอย่างเอาจริง “แต่ตอนนี้นายหมดสิทธิ์ถามแล้ว ฉันให้เวลานายอีกไม่เกินสามสิบนาที ถ้านายยังขับไม่ถึงโรงพยาบาล ฉันจะเปลี่ยนไปขับเอง” เจอคำขาดอย่างนี้เข้าคนเป็นลูกน้องก็ตาเหลือก เพราะฝีมือการขับรถในยามอารมณ์ร้อนของนายน้อยแห่งปางแก้วนั้นไม่มีใครอยากประสบพบเจอ เผลอๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายขับโดยที่ท่าทีร้อนรนอย่างนี้ เขาว่าแม่สาวคนนี้จะช้ำในก่อนจะถึงมือหมอน่ะสิ “คร้าบ..รับทราบ” ต้าหมิงรีบรับคำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม นั่นล่ะชายหนุ่มด้านหลังจึงละสายตาไปทางอื่น ชายหนุ่มพยายามพิเคราะห์ดูอาการบาดเจ็บตามส่วนต่างๆ ของร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขน ที่ศีรษะมีแผลเล็กๆ ที่น่าจะเกิดการล้มด้วยแรงกระแทกเมื่อครู่นี้ เขาหยิบกระดาษทิชชูที่มีในรถมาซับตามบาดแผลเล็กน้อยที่มองเห็นได้ รอยฟกช้ำจากแรงกระแทกก็มีให้เห็นที่ช่วงศอก  ทว่าร่องรอยแผลถลอกมากมายของทั้งแขนทั้งขาทำให้เขารู้สึกแปลกใจเพราะมันเหมือนเธอคนนี้บาดเจ็บมาก่อนหน้านี้ ประกอบกับตอนที่เลี้ยวรถมาพบกับเจ้าหล่อนนั้น เขาพอมองออกว่าอีกฝ่ายอาจจะวิ่งหนีอะไรมาอย่างสุดชีวิตจึงหยุดสูดลมหายใจเพื่อพักเหนื่อยเข้าอย่างนั้น ‘วิ่งหนีอะไรมาอย่างนั้นเหรอ?’ นั่นเป็นสมมติฐานแรก และเมื่อประกอบกับการได้พบรถของทาช่าและคนของหล่อนป้วนเปี้ยนในแถบนั้น เคมินก็รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลเพราะที่ตรงนั้นค่อนข้างเปลี่ยวและไม่น่าจะใช่เส้นทางเข้าออกอันสามัญของฝ่ายนั้นได้ พอนึกมาถึงตรงนี้ ความทรงจำก็หวนย้อนไปยังจดหมายของผู้หญิงคนนี้ที่เคยผิดมือมาอยู่ที่เขา และเขาก็ได้บังเอิญเปิดอ่านจึงรู้ชื่อเสียงเรียงนามและตำแหน่งของเธอ พร้อมทั้ง..การ์ดอวยพรวันเกิดที่แนบมาด้วยกันใบนั้น และเขาก็จำได้ว่า.. คนส่งการ์ดใบนั้นลงชื่อว่า วินนาย อันเป็นชื่อเดียวกับว่าที่เจ้าบ่าวของทาช่าที่เขารับรู้มาว่าทั้งสองน่าจะมีงานวิวาห์ในเร็ววัน เคมินถอนใจเมื่อคิดได้ว่าเขาพอจะมองออกถึงรูปการณ์อะไรบางอย่าง ลอบมองใบหน้าคมและเส้นผมสลวยนั่นแล้วก็ยังรู้สึกก้ำกึ่งอยู่ในใจกับผู้หญิงคนนี้ ‘ไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นยังไงหรอกนะ แต่คุณคงจะคิดผิดสักหน่อยถ้าหากจะยุ่งกับผู้ชายที่มีเจ้าของอย่างนั้น’ ================================================= mamahuhu>> สวัสดีค่ะ (คุณหมอ ^_^) ขอบคุณที่อ่านละเอียดขนาดนี้นะคะ เรื่องนี้ทำให้หลายคนบอกว่านึกถึงเสราดารัล ซึ่งคนเขียนก็ทำใจแต่แรกแล้วว่าจะต้องมีคนเอ่ยประมาณนี้ (ก่อนหน้านี้มีหลายคนรู้สึกค่ะ) เพราะโทนเรื่องที่่ว่าด้วยชนกลุ่มน้อยและยาเสพติดแถบสามเหลี่ยมทองคำนั้น เรื่องเสราดารัลของคุณกิ่งฉัตรเหมือนเป็นยุคบุกเบิกค่ะ ส่วนเรื่องนี้แรงบันดาลใจมาจากสิ่งอื่นค่ะ ถ้าอ่านเรื่อยๆ จะรู้สึกได้ว่าคนละบรรยากาศ ฝีมือไม่เทียบเท่าชั้นนักเขียนใหญ่หรอกค่ะ เป็นงานเขียนที่อยากเขียนเท่านั้นเอง ปล. นิยายเกี่ยวกับวงการแพทย์ของคุณก็อ่านเพลินดีนะคะ ฮาได้อารมณ์ โทนเรื่องแปลกดีด้วย จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 15:48:49

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณค่ะ ปกติ เราไม่ใช่คนเฮอาปาร์ตี้  คนไข้บ่น ถ้าเจอครั้งแรก ดูชิ... หาย แต่ถ้าสนิทนี่ จะถึงไหนถึงกัน สำนวนเรา รู้ตัวดีค่ะ คุณ ณพิชา อุตส่าห์พูดให้กำลังใจ ขอบคุณมากค่ะ เรื่องนี้ คงเหมือนเสราดารัลก็เฉพาะเรื่อยาเสพติด กับชนกลุ่มน้อยเท่านั้น และพระเอกเป็นผู้นำเผ่า อย่างอื่นก็คนละเรื่องคนละราว คนละแนว ในที่สุด พระเอกก็มาทันเวลา ดีแล้วค่ะ นางเอกไม่ได้กับนายวินนาย จะได้คนดีกว่านายนั่นหลายร้อยเท่า ชื่อวินนาย แปลกดีค่ะ ไม่เคยเห็น จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 21:55:27