.... ลวงใจ .... (บทที่ 2))
|
|
.
บทที่ 2
จรคือหนุ่มลูกครึ่งเชื้อชาติไทยสัญชาติไทย พ่อเป็นคนชาติใดไม่ปรากฏชัด..อย่าเพิ่งเหมาว่าแม่ของเขาไม่ดี ความจริงดีเกินไปต่างหาก..เปล่า!..จรไม่ใช่เด็กที่ขอมาเลี้ยงแน่นอน
คุณจรคะ.. ป้าแหม่ม..แม่บ้านที่ลุงยงคนขับรถเก่าแก่เป็นคนหามาให้ อาทิตย์นี้คุณจะไปต่างจังหวัดไหม
ไปครับ ปกติจรเป็นคนเรียบร้อยแต่ถ้าเจออะไรไม่ชอบมาพากลเขาก็กลายร่างเหมือนกัน
ถ้าอย่างนั้นวันนี้ป้ากลับก่อนนะคะ
ครับ จรไม่ชินกับการมีคนแปลกหน้าอยู่ในบ้านจึงหาแม่บ้านที่เช้าไปเย็นกลับ..เมื่อครั้งแม่ยังมีชีวิตอยู่ไม่เคยมีแม่บ้านหรือคนทำงานบ้าน ทุกอย่างแม่เป็นคนจัดการ มีแต่ลุงยงเท่านั้นที่รับใช้มานาน เหมือนจะเป็นญาติห่างๆ ทางไหนสักทาง
แม่ของจรไม่ได้ทำงานอะไรแต่มีกินมีใช้และมีเงินมากมายในธนาคาร จรไม่เคยถามไม่เคยสงสัย..แม่และจรใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังในบ้านที่กรุงเทพฯ แวดล้อมไปด้วยต้นไม้ไม่ต่างกับในชนบท จึงไม่แปลกใจที่มีโฉนดที่ดินต่างจังหวัดหลายแห่ง
จรเรียนหนังสือลุ่มๆ ดอนๆ ไม่จบมหาวิทยาลัย ไม่ใช่เพราะเกเรหรือสมองทึบแต่เพราะความสบายเกินของสองแม่ลูกและความคิดพิลึกๆ ของคนเป็นแม่ เธอแทบไม่อยากให้ลูกอยู่ห่างสายตา จรเองเป็นเด็กว่าง่ายแม่ว่าอะไรก็เชื่อฟัง....หรือเขาปัญญาอ่อน!
กรี๊ง..กรี๊ง..
พรุ่งนี้คุณจรจะไปดูที่หรือเปล่าครับ
เพิ่งสี่โมงเช้า..คนกรุงสองคนนั่งอยู่ในที่ดินเจ็ดสิบไร่ที่มีผงถ่านโรยคลุมอยู่
ตื่นแต่ตีสี่ขับรถรวดเดียวมาถึงนี่ชักง่วงครับ ลุงยงเอนลงนอนใต้ต้นหว้าป่าที่อยู่ไร่ติดกัน
แหมลุง..กินเสร็จก็นอนเลยนะ.. จรยัดกล่องโฟมและถ้วยกระดาษลงถุงพลาสติก ว่าไปผมก็ง่วงเหมือนกันแต่อยากสำรวจที่มากกว่า..ลุงนอนไปเถอะ
ที่เปล่าเจ็ดสิบไร่ดูไม่มากเมื่ออยู่ในที่กว้างของชนบท แต่เมื่อเดินเข้าจริงๆ เพียงขอบที่ตามความยาวของที่ดินก็เมื่อยเหมือนกัน ซ้ำบางแห่งเป็นทางน้ำที่ไหลมาจากไหนสักแห่ง ไหลลงทางใต้ซึ่งเป็นที่ลุ่ม..จรนึกอยากรู้ว่าจะไหลไปถึงไหนจึงเดินไล่ไปเรื่อยๆ
ไม่รู้ว่าเดินไปกี่ร้อยเมตรจึงถึงขอบบ่อที่ทางน้ำนั้นไหลลง..ถัดจากบ่อกว้างเป็นทางเกวียนที่ไม่รู้ไปถึงไหน แสดงว่าบ่อคือเครื่องหมายสุดที่ด้านหนึ่งของจร..แต่..ตามความยาวของบ่อที่ขนานกับทางเกวียนมีภูมิประเทศสองโซนต่างกันอย่างแปลกประหลาด..ขอบบ่อที่จรยืนอยู่แห้งแล้งแทบไม่มีหญ้าสักกอขณะที่อีกครึ่งหนึ่งเขียวขจีด้วยต้นไม้ใหญ่น้อย แถมมีท่าน้ำเล็กๆ อยู่ด้วย
สรุปว่าบ่อนี้อยู่ระหว่างที่สองแปลง.. จรพูดกับตัวเองหลังจากยืนพิจารณาสักพัก แล้วกรรมสิทธิ์ของบ่อและน้ำในบ่อเป็นของใครกันแน่ จรก้มมองขาตัวเองที่เต็มไปด้วยคราบโคลนและผงถ่าน..ความคิดหนึ่งแวบมา จรเหลียวมองไปรอบๆ แล้วข้ามเขตแดนไปที่ท่าน้ำนั้น
ตุ๋ม..ตุ๋ม.. จรหย่อนเท้าลงน้ำแกว่งไปมาจนโคลนออกเกือบหมดแต่กางเกงเปียกน้ำจนถึงเข่า รองเท้านั้นไม่เหลือสภาพ..เขาถอดรองเท้าออกผึ่ง หงายหลังลงบนท่าน้ำ สองแขนประสานรองหัว ตั้งใจจะนอนสักพักพอรองเท้าหมาดกางเกงแห้งแล้วจะลุยกลับไปหาลุงยง
ขากลับก็เลอะโคลนเลอะถ่านอยู่ดี
จริงด้วย.. จรเผลอตอบเสียงที่นึกว่าดังมาจากความคิดของตัวเอง เฮ้ย!.. ร้องออกมาทันทีรู้ตัวว่าไม่ใช่
ปึก!.. อะไรอย่างหนึ่งหล่นลงบนท่าน้ำเกือบโดนหัวหนุ่มจร
แม๊ะ!..เกือบโดนหัว รองเท้าบู้ทยางคู่หนึ่งล้มตะแคงอยู่..จรลุกขึ้นชะเง้อมองร่างที่เพิ่งลับไป นาย!..
เมื่อรู้ว่าใครคือผู้หวังดี..แทนที่จะใส่บู้ทคู่นั้นจรกลับใส่รองเท้าของเขาตามเดิม ฮึ!..นึกว่าจะโง่เหมือนนายหรือ
ไปไหนมาครับม่อกแมกเชียว ลุงยงร้องทักเมื่อเห็นนายหนุ่มโผล่ออกมาจากดงหญ้าแฝกที่ใช้ปลูกเป็นแนวเขตที่ดิน
เจอบ่อปลายที่ของผมด้วย จรไม่ได้เลอะเทอะอย่างที่เสียงผู้หวังดีเตือนเพราะเขาเดินกลับตามทางของที่ข้างเคียง
ไปลุยที่คนอื่นเขาจะว่าเอาน้า
แค่เดินริมที่ถ้าว่าก็เกินไปแล้วครับ.. จรมองที่ดินกว้างไกลของเขา ดินในที่ของผมก็อุดมสมบูรณ์ดีซ้ำมีปุ๋ยธรรมชาติสะสมหลายปีน่าจะทำอะไรให้มีประโยชน์
ก็ใช่ครับ..แต่ใครจะทำ ลุงยงมองดินดำร่วนซุยอย่างใช้ความคิดแล้วหันกลับมองจร คุณน่ะหรือ?
ใช่!..ผมจะเป็นชาวไร่ที่นี่ จรยืดอกสูดอากาศเข้าเต็มปอด
โอ๊ย..อย่าหาว่าผมดูถูก.. มองขึ้นฟ้า ปวกเปียกอย่างนี้
ลุ๊ง! ขมวดคิ้ว..อมยิ้ม
เคยเป็นแต่ลูกแหง่.. หันไปทางไร่ข้างๆ กว่าจะเขียวกว่าจะมีผลิตผลต้องใช้เวลาและหยาดเหงื่อมากมายไม่ใช่แค่ปากพูด
ผมจะทำให้ได้.. ชูสองมือขึ้นร้องตะโกน ผมต้องทำได้!..ต้องทำได้!..
อันดับแรกต้องหาที่อยู่ จรเคาะตะเกียบใช้ความคิด..เขาและลุงยงนั่งอยู่ที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยวในหมู่บ้าน
จะเอาจริงหรือ..เคยอยู่บ้านใหญ่สุขสบาย ลุงคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก
เข้าไปหาที่พักในอำเภอ.. ลูกชิ้นลอยเข้าปาก อู..เออว..ร้อน..
ใช่..ร้อน..ไม่มีแอร์คุณจะอยู่ได้หรือ ลุงยงหน้าอยู่กับชาม
ลูกชิ้นร้อนอะ..อูว์..
ฮะๆ.. เสียงลอยมาจากแถวหม้อต้มน้ำซุป สม!..
หูว์.. ก๋วยเตี๋ยวเต็มปากแต่อดชำเลืองมองต้นเสียงไม่ได้ เฮ้ย!..อึกๆ.. สำลักคำใหญ่ที่กลืนเข้าไป
ฮะๆ.. ลูกผู้ใหญ่บ้านจอมกวนหิ้วปิ่นโตขึ้นจักรยานจากไป
นาย!.. จรออกจากเพิงไปที่ถนน..เกือบเต้นเย๊วๆ อย่างที่ชอบทำเวลาไม่พอใจ มันเรื่องอะไรของนาย..วะ
คุณจร..พอเถอะ ลุงยงปราม
เขาชื่อ นะ เป็นลูกผู้ใหญ่ที่เพิ่งตายไป..เหมือนจะบ๊องแต่ไม่ใช่..จริงจังนะเจ้าคนนี้.. แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวพูดขึ้น ดูสิ..ยังเอาปิ่นโตมาใส่ก๋วยเตี๋ยวเลย..อะไรนะ..อนุรักษ์สิ่งแวดล้อม..อะไรงี้แหละ
ไม่ได้บ๊องหรอกผมว่ากวนมากกว่า..ฮึ!..
เป๊ง!.. ตะเกียบลุงยงเคาะปากชามของจร
ว่าไป..สงสัยจะกินตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านคนต่อไป แม่ค้าหันไปลวกเส้นให้ลูกค้า
ยังหนุ่มอย่างนี้จะเป็นผู้ใหญ่บ้านได้หรือ? ลุงยงข้องใจ
คนในหมู่บ้านรักเขามากนะ..เรียนจบจากตัวจังหวัดด้วย
ผมว่ายังไม่โตพอ.. จรออกความเห็นบ้าง..ต่อด้วยอีกความเห็นที่ไม่น่าสำคัญสำหรับตำแหน่งผู้ใหญ่บ้าน ยังไม่มีครอบครัวด้วยละมัง
แต่แล้วจรกลับได้ยินประโยคที่ไม่เข้าใจจากแม่ค้า
มีเมียแล้ว..นายนะมีเมียแล้ว..แต่....เหมือนไม่มี
.
| จากคุณ |
:
ดาเรน   
|
| เขียนเมื่อ |
:
28 ต.ค. 55 17:23:26
|
|
|
| 
