ในช่วงเวลาเช้าที่สดใส แสงพระอาทิตย์อ่อนๆกำลังสาดส่องผ่านเข้ามาในห้อง นอนผ่านกระจกใสแจ๋ว ลมด้านนอกพัดโชยเอื่อยๆอย่างอ่อนโยน หากหนุ่มร่างสูงที่นั่ง อยู่ปลายที่นอนกลับรู้สึกร้อนรุ่ม
รณภพนั่งหน้าขรึมอยู่บนที่นอนตัวเอง ตั้งแต่เมื่อคืนยันรุ่งเช้า..หลังจากคุย โทรศัพท์ไปกว่า 20 นาที เขาก็นั่งนิ่งอยู่ในท่านี้ตลอด ใบหน้าคมคายขรึมลงราวกับ พยายามข่มใจที่ร้อนรุ่มให้กลับมาอยู่ในระดับปรกติ
จะต้องอีกนานแค่ไหน เธอถึงจะรับรู้ และยอมเข้าใจ ในความรู้สึกลึกซึ้งที่มีให้ กับเธอ และเขาจะต้องรออยู่แบบนี้จนถึงเมื่อไหร่
ชายหนุ่มบ่ายหน้ามองขวดยาสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะหัวนอน ยาที่เขาจำเป็นต้อง ใช้ มันหากเขาต้องการจะหลับ จนบางทีเขาก็รู้สึกเบื่อเหลือเกินกับการที่ต้องใช้ยาช่วยให้ หลับอยู่แบบนี้
ในเมื่อเธอไม่ยอมที่จะเข้าใจ เขาก็จะไม่รออีกต่อไปแล้วเช่นกัน...
ร่างสูงถอนผ่อนลมหายใจยาว ก่อนจะยืดตัวขึ้น หยิบขวดยาโยนใส่ตะกร้าขยะ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนโดยไม่ใยดี
จากคุณ |
:
ริญรภัสร์
|
เขียนเมื่อ |
:
28 ต.ค. 55 19:31:53
|
|
|
|